Z archiwum...rocka : power pop

Pokazywanie postów oznaczonych etykietą power pop. Pokaż wszystkie posty

sobota, 22 listopada 2025

Yachts

Brytyjska grupa z Liverpoolu. Debiutowała z końcem lat 70-tych jako septet
Albert And The Cad Fish Warriors, założony przez zafascynowanych "nową falą" studentów szkoły plastycznej. Po zmianie nazwy 5-osobowy skład tworzyli: Henry Priestman (śpiew, instrumenty klawiszowe), J.J. Campbell (śpiew), Martin Watson (gitara), Martin Dempsey (bas) i Bob Ellis (perkusja).
W 1977r towarzyszyli Elvisowi Costello w liverpoolskich występach. Podpisali kontrakt z wytwórnią Stiff, ale efektem byt jeden singel, po którym wraz z Costello i Nickiem Lowe'em przeszli do nowej firmy Radar.

Po odejściu Campbella liderem zespołu został Priestman, a z ówczesnych nagrań największą popularnością cieszył się temat "Love To Love You". Pierwszy album nagrali w 1979r w Nowym Jorku pod kierunkiem Richarda Gottehrera. W styczniu 1980r Dempsey przyłączył się do Pink Military, a wytwórnia Radar zniknęła z rynku.

Nagrany dla Demon singel był ostatnim w krótkiej karierze grupy. Priestman występował w It's Immaterial i Christians. Dorobek Yachts obejmuje kilka ciekawych 3-minutowych próbek popu, w tym wersję "There's A Ghost In My House" Deana Taylora.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Suffice to say	Yachts	09.1977	-	-	Stiff BUY 19	[written by Priestman, Campbell][produced by Will Birch]
Look back in love/I can't stay long	Yachts	09.1978	-	-	Radar ADA 23	[written by R. Pedrick, M. Gately ][produced by Clive Langer]
Yachting type/Hypnotising Lies	Yachts	11.1978	-	-	Radar ADA 25	[written by Henry Priestman][ Producer - Clive Langer]
Love you love you/Hazy people	Yachts	06.1979	-	-	Radar ADA 36	[written by Henry Priestman][produced by Richard Gottehrer]
Box 202/Pernament damage	Yachts	07.1979	-	-	Radar ADA 42	[written by Henry Priestman, Bob Bellis][produced by Richard Gottehrer]
Now I'm spoken for/Secret agents	Yachts	11.1979	-	-	Radar ADA 49	[written by Henry Priestman][produced by Martin Rushent]
There's a ghost in my house/Revelry	Yachts	04.1980	-	-	Radar ADA 52	[written by E. Holland, B. Holland, L. Dozier][produced by Martin Rushent]
I. O. U./24 hours from Tulsa	Yachts	08.1980	-	-	Radar ADA 57	[written by Henry Priestman][produced by Robert Keyloch ]
A fool like you	Yachts	02.1981	43.Indie Chart	-	Demon D 1005	[written by Henry Priestman][produced by Yachts, Jon Astrop]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
S.O.S.	Yachts	10.1979	-	179[3]	Polydor 6220	[produced by Richard Gottehrer]
Without radar	Yachts	.1980	-	-	Polydor 6270	[produced by Martin Rushent]

niedziela, 29 grudnia 2024

Earth Quake

Earth Quake to amerykański zespół power popowy, założony w okolicach San Francisco w 1966 roku, który wydał kilka albumów w latach 70-tych, głównie w Beserkley Records, firmie, którą współtworzyli. Członkowie zespołu John Doukas - wokal prowadzący Robbie Dunbar - gitara, pianino, wokal Stan Miller - gitara basowa, wokal Steve Nelson - instrumenty perkusyjne, wokal, Gary Phillips - gitara, wokal, wokal prowadzący .

Zespół pierwotnie Purple Earthquake, czerpał inspiracje z zespołów rockowych i bluesowych z lat 50. i 60-tych, takich jak The Kinks, Muddy Waters i Yardbirds, i grał w klubach i salach balowych w Kalifornii pod koniec lat 60-tych.Ich menadżerem był Matthew King Kaufman, który podpisał z nimi kontrakt płytowy z A&M Records, gdzie wydali dwa albumy, Earth Quake (1971) i Why Don't You Try Me? (1972), ale z niewielkim sukcesem komercyjnym.

Po doświadczeniu frustracji z powodu tego, co uważał za niekompetencję A&M w zarządzaniu zespołem, i uzyskaniu odszkodowania za nieautoryzowane wykorzystanie ich muzyki w filmie The Getaway, Kaufman założył Beserkley Records w 1973 roku. Earth Quake wydało cztery albumy w Beserkley w latach 1975-1979, a także współpracowało z innymi muzykami, w tym Jonathanem Richmanem (którego wspierali w nagraniu „Roadrunner” z 1974 roku), Gregiem Kihnem (który śpiewał chórki na niektórych ich płytach) i gitarzystą Garym Phillipetem (znanym również jako Gary Phillips, wcześniej w Copperhead Johna Cipolliny).

Zespół rozpadł się na początku lat 80-tych, chociaż w 2000 r. wydano album kompilacyjny Sittin in the Middle of Madness. Pierwsze dwa albumy, Earth Quake (1971) i Why Don't You Try Me? (1972), zostały zremasterowane i ponownie wydane 27 grudnia 2004 r. przez Acadia Records. Gary Phillips zmarł w 2007 r. w wieku 59 lat. John Doukas, muzyk, reżyser i producent historycznych filmów dokumentalnych, zmarł 19 marca 2011 r. w Republice Południowej Afryki w wieku 62 lat.

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
8.5	Earth Quake	09.1976	-	151[4]	Beserkley 0047	[produced by Glen Kolotkin, Matthew King Kaufman]

środa, 5 czerwca 2024

Material Issue

Material Issue to amerykańskie trio power pop z Chicago w stanie Illinois. Znakiem rozpoznawczym zespołu są popowe piosenki z motywami miłości i złamanego serca. Wiele tytułów ich piosenek zawierało imiona kobiet.

Material Issue powstało w 1985 roku pod przewodnictwem frontmana Jima Ellisona, który grał na gitarze, śpiewał główny wokal i napisał większość piosenek zespołu. Ellison poznał basistę Teda Ansaniego, gdy obaj studiowali w Columbia College w Chicago w 1986 roku. Perkusistę Mike'a Zelenko można było znaleźć dzięki ogłoszeniu w Illinois Entertainer pod koniec tego samego roku. W 1987r Material Issue wydało tytułową EP-kę we własnej wytwórni Big Block. Wytwórnia działała w sypialni Ellisona w domu jego rodziców w Addison w stanie Illinois, a jej nazwa wzięła się od dużych silników blokowych samochodów typu muscle car z lat 70-tych, które Ellison uwielbiał.

W 1988 roku ich piosenka „Sixteen Tambourines” pojawiła się na kompilacji CMJ New Music Report, a ich muzyka została opisana przez CMJ jako „zakręcony gatunek psycho-popu o dużej mocy”. W 1989 roku Material Issue wydało singiel „Renee Remains The Same”, który był szeroko emitowany w całym Chicago. Przez następne dwa lata zespół intensywnie koncertował na Środkowym Zachodzie i nagrał album, który stał się ich debiutanckim albumem International Pop Overthrow. Album był kompilacją różnych demówek nagranych mniej więcej między 1988 a 1991 rokiem i wyprodukowanych przez Jeffa Murphy'ego z power popowego zespołu Shoes z Chicago i nagranych w ich studiu Short Order Recorder w Zion w stanie Illinois.

Album został wydany w całym kraju na początku 1991 roku i sprzedał się w ponad 300 000 egzemplarzy dla Mercury Records. Ich debiutancki teledysk do singla „Diane” pojawił się w programie 120 Minutes MTV pod koniec grudnia 1990 roku. International Pop Overthrow zyskał szeroką rozgłos w całym kraju dzięki „Valerie Loves Me” i „Diane”. Kolejny album zespołu, Destination Universe z 1992 roku, również został wyprodukowany przez Jeffa Murphy'ego z Short Order Recorder i zawierał singiel „What Girls Want” oraz ballady takie jak „Next Big Thing” i „Everything”.

Material Issue nadal intensywnie koncertował po całym kraju, promując oba albumy. Nowy album nie został tak dobrze przyjęty przez krytyków, ani nie sprzedał się tak dobrze jak ich pierwszy album. Ścieżka dźwiękowa Freak City z 1994 roku zawierała singiel „Kim The Waitress”, cover singla The Green Pyjamas z lat 80-tych, napisany przez Jeffa Kelly'ego. Freak City Soundtrack sprzedało się w mniej niż 50 000 egzemplarzy, a Material Issue, czując się opuszczony przez swoją wytwórnię, rozstał się z Mercury na początku 1995 roku.

Material Issue kontynuował trasę koncertową, wyprzedając bilety na całym środkowym zachodzie. Latem 1995 roku zespół był główną gwiazdą pierwszego festiwalu Edgefest w Somerset w stanie Wisconsin. W 1995 roku grupa wraz z Liz Phair nagrała cover „The Tra La La Song” na hołdowy album „Saturday Morning: Cartoons' Greatest Hits”, wyprodukowany przez Ralpha Salla dla MCA Records. Przez pozostałą część 1995 i do 1996r Material Issue nagrało zestaw nowych piosenek z zamiarem kupienia ich nowej wytwórni. Jednak Ellison zmarł w wyniku samobójstwa 20 czerwca 1996 r. w wyniku zatrucia tlenkiem węgla w swoim garażu. Policja znalazła notatkę, której treść nie została upubliczniona. Nagrania z 1995 i 1996 roku zostały wydane pośmiertnie w Telecommando Americano w 1997 roku przez Rykodisc jako ostatnie wydawnictwo Material Issue, wraz z debiutancką EPką zespołu zawierającą sześć utworów z 1987 roku jako bonus.

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
International Pop Overthrow	Material Issue	03.1991	-	86[11]	Mercury 848 155	[produced by Jeff Murphy]

sobota, 17 grudnia 2016

The Pleasers

The Pleasers była angielską grupą power pop , założona w 1977 roku w West London / Surrey ,która tworzyli Stephen 'Bo' Benham , Steve McNerney , Nick Powell i Dave Rotchelle; wydali pięć singli ; jeden dla Solid Gold Records (wydane w RFN przez Ariola Records ), a cztery dla Arista Records , jednak żaden z singli nie wszedł na listę singli w Wielkiej Brytanii ,umieścili dwa utwory (Billy i Rock and Roll Radio) na albumie Hope & Anchor Front Row Festival ,ich piosenki z nagrań studyjnych z1977 i 1978 zostały ostatecznie wydane w Wielkiej Brytanii na płytach kompaktowych w 1996 roku, a wersja z dodatkowymi utworami ukazała się w Japonii w 2009 roku.
Menadżerem Pleasers był Chips Chipperfield (ur circa -1943r - zmarł 13 sierpnia 2008r) .Nagrania Pleasers zostały wyprodukowane przez doświadczonych producentów fonograficznych ; Rona Richardsa ( The Beatles ,Gerry and the Pacemakers , The Hollies , PJ Proby ), Geoffa Haslama (J. Geils Band , The Velvet Underground , Cactus , MC5 , Bette Midler , Herbie Mann , Yes ) i Tommy'ego Boyce ( Monkees , Iggy Pop , Darts , Del Shannon , Meat Loaf ).
Stephen 'Bo' Benham (ur. 1957 roku w Surrey ), gitara basowa i wokal , przeszedł do produkcji w New Music Television , a obecnie jest dyrektorem zarządzający w Intune Music Library.
Steve McNerney (ur.03.1958r) w Paddington ; wokal i gitara , kompozytor i autor tekstów, oraz twórca muzyki do filmów dokumentalnych, w tym; Led Zeppelin: Dazed and Confused , Pink Floyd: Behind the Wall , Lady Gaga: One Sequin at a Time , Michael Jackson: Life of a Superstar , Michael Jackson: Unmasked , Brittany Spears:Unbreakable , AC DC: Dirty Deeds , Jimi Hendrix :Hendrix on Hendrix .

Dave Rotchelle (ur.1952r w Hammersmith) perkusja , wcześniej był członkiem The Rockets , a później The Count Bishops, a obecnie jest niezależnym fotografem.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
You Know What I'm Thinking Girl/Hello Little Girl	The Pleasers	05.1977	-	-	Solid Gold SGR 104	[written by Benham, McNerney][produced by Ron Richards]
(You Keep On Tellin' Me) Lies/I'm In Love/Who Are You?	The Pleasers	11.1977	-	-	Arista ARIST 152	[written by Benham, McNerney][produced by Geoff Haslam]
The Kids Are Alright/Stay With Me	The Pleasers	03.1978	-	-	Arista ARIST 180	[written by Peter Townshend][produced by Tommy Boyce]
You Don't Know/Billy	The Pleasers	08.1978	-	-	Arista ARIST 180	[written by Benham, McNerney][produced by Tommy Boyce]
A Girl I Know (Precis Of A Friend/Don't Go Breaking My Heart	The Pleasers	11.1978	-	-	Arista ARIST 217	[written by Benham, McNerney][produced by Tommy Boyce]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Hope & Anchor Front Row Festival	The Pleasers	.1978	-	-	Warner Bros. Records 66077	[składanka]

poniedziałek, 12 grudnia 2016

Paramore

Paramore - amerykański pop punkowy zespół z Franklin, Tennessee, w którego skład wchodzą: Hayley Williams, Jeremy Davis, Zac Farro i Josh Farro. Pierwsze kompozycje, które stworzyli w studio, trafiły na ich pierwszą płytę "All We Know Is Falling", wydaną w 2005r. Zespół ma na koncie występy na Warped Tour, niezależnej trasie koncertowej m.in. z Cute Is What We Aim For i wysokie miejsca na Billboard Chart. W 2007 i 2009 roku zespół był nominowany do nagrody Grammy.
W sierpniu 2007 roku zespół był ogłoszony artystą tygodnia w MTV. W roku 2008 był także nominowany do nagrody MTV VMA i MTV EMA. W roku 2008 dwie piosenki Paramore znalazły się na soundtrack'u do filmu Zmierzch. 29 września 2009 roku wyszedł trzeci album zespołu zatytułowany 'Brand New Eyes'. Pierwszym promującym go singlem jest "Ignorance". Na drugi, zespół wybrał "Brick By Boring Brick". Niedługo potem na oficjalnej stronie internetowej Paramore opublikowano studyjną wersję piosenki.
8 sierpnia 2009 roku Paramore otrzymali dwie nagrody na Teen Choice Awards 2009. Zespół zdobył nagrody w kategoriach : "Rock Group" i "Rock Track". W 2010 roku z zespołu odeszli Josh Farro i Zac Farro.

* Hayley Williams – wokale, keyboard i gitara
Urodziła się 27 grudnia 1988 r. w Meridian w stanie Missisipi. Tam dorastała, a w wieku 13 lat przeprowadziła się wraz z rodziną do Franklin w stanie Tennessee, gdzie poznała braci Farro – Josha gitarzystę i Zaca perkusistę. Początkowo próbowała swoich sił w kapeli The Factory, w której grał basista Paramore – Jaremy Davis. Album All we know is falling został wydany gdy Williams miała 16 lat.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Misery Business	Paramore	06.2007	17[60]	26[30]	Fueled By Ramen AT 0279	[3x-platinum-US][silver-UK][written by Hayley Williams/Josh Farro][produced by David Bendeth]
Hallelujah	Paramore	09.2007	139[3]	-	Fueled By Ramen CATCO 127671161	[written by Hayley Williams, Josh Farro, Taylor York][produced by David Bendeth]
Crush Crush Crush	Paramore	11.2007	61[7]	54[17]	Atlantic AT0 295CD	[platinum-US][written by Hayley Williams, Josh Farro][produced by David Bendeth, John Janick]
That's What You Get	Paramore	05.2008	55[7]	66[17]	Fueled By Ramen AT 0312	[platinum-US][written by Hayley Williams, Josh Farro,Taylor York ][produced by David Bendeth]
Decode	Paramore	12.2008	52[27]	33[14]	Atlantic CATCO 143997988	[platinum-US][written by Hayley Williams, Josh Farro,Taylor York ][produced by Rob Cavallo ]
Ignorance	Paramore	09.2009	14[12]	67[1]	Fueled By Ramen AT0 347CD	[gold-US][written by Hayley Williams, Josh Farro][produced by Rob Cavallo/Paramore ]
Brick by Boring Brick	Paramore	10.2009	85[9]	-	Atlantic CATCO 154602114	[written by Hayley Williams, Josh Farro][produced by Rob Cavallo]
Careful	Paramore	10.2009	108[4]	78[1]	Fueled By Ramen	[written by Hayley Williams, Josh Farro][produced by Rob Cavallo/Paramore ]
Turn it off	Paramore	10.2009	150[1]	-	Fueled By Ramen
The Only Exception	Paramore	02.2010	31[16]	24[20]	Atlantic CATCO 158951829	[platinum-US][written by Hayley Williams, Josh Farro][produced by Rob Cavallo/Paramore ]
Playing God	Paramore	11.2010	195[1]	-	Fueled By Ramen	[written by Hayley Williams, Josh Farro,Taylor York ]
Monster	Paramore	06.2011	21[11]	36[2]	Fueled By Ramen USAT 21101199	[gold-US][written by Hayley Williams/Taylor York/Jeremy Davis ][produced by Rob Cavallo/Paramore ]
Now	Paramore	03.2013	39[8]	-	Fueled By Ramen USAT 21207256	[written by Hayley Williams][produced by Justin Meldal-Johnsen]
Still Into You	Paramore	03.2013	15[33]	24[20]	Fueled By Ramen USAT 21300012	[2x-platinum-US][silver-UK][written by Hayley Williams,Taylor York ][produced by Justin Meldal-Johnsen]
Ain't It Fun	Paramore	08.2013	113[4]	75[2]	Fueled By Ramen	[2x-platinum-US][silver-UK][written by Hayley Williams,Taylor York ][produced by Justin Meldal-Johnsen]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
All We Know Is Falling	Paramore	06.2005	51[32]	108[10]	Fueled By Ramen 4513120762	[gold-UK][gold-US][produced by Rob Cavallo/Paramore ]
Riot!	Paramore	07.2007	24[173]	15[120]	Fueled By Ramen 7567899805	[2x-platinum-US][platinum-UK][produced by David Bendeth]
The Final Riot!	Paramore	11.2008	153[1]	108[1]	Fueled By Ramen 512243-2	[gold-US][silver-UK]
Brand New Eyes	Paramore	09.2009	1[1][86]	2[59]	Fueled By Ramen 7567895804	[platinum-US][platinum-UK][produced by Rob Cavallo]
Paramore	Paramore	04.2013	1[1][43]	1[1][43]	Fueled By Ramen 7567873243	[platinum-US][gold-UK][produced by Justin Meldal-Johnsen]

piątek, 11 listopada 2016

Ned's Atomic Dustbin

Ned's Atomic Dustbin, grupa brytyjska. Powstała w 1988r w Stourbridge. Nazwę wzięła od jednego ze skeczów w zwariowanym kabarecie radiowym The Goon Show z udziałem m.in. Petera Sellersa i Spike'a Milligana.
Skład: Jonn Penney (ur. 17.09.1968r, Birmingham) - voc. Rat (właśc. Gareth Pring;ur. 8.11.1970r, Walsall) - g. Mat Cheslin (ur. 28.11.1970r, Wordsley) - b, Alex Griffin (ur.29.08.1971r, Wordsley) - b. Dan Dan The Drumming Man (właśc. Dan Worton; (ur.28.07.1972r, Wordsley) - dr.
Niemal wszyscy występowali wcześniej w innych zespołach - Penney w The White Rabbits., Rat w Iron
Lung i Poetic Justice (w obu jako basista), Griffin w Martin's Overcoat, Popism i High Position (w tym ostatnim jako pianista). Dan Dan w Northern Invasion (jako basista). Imali się zarazem różnych zajęć, np. Penney był piekarzem. Rat roznosicielem mleka, Cheslin kelnerem, Griffin kucharzem. Dan Dan doręczycielem prasy.
W pierwszych miesiącach działalności nieudolnie imitowała gwiazdy rocka gotyckiego, zwłaszcza The Sisters Of Mercy. Wsty dzi się tych naiwnych początków i w notach biograficznych czy wywiadach pomija je milczeniem. Za właściwy debiut uważa występ wczesną wiosną 1990 przed publicznością klubu Upstairs At The Mitre Inn w rodzinnym mieście.
W tym czasie podpisała kontrakt z małą niezależną wytwórnią Chapter 22 i dla niej nagrała pierwsze płyty: czwórkę „Ingredients EP" w kwietniu oraz single Kit/ Your Television w lipcu i UntiI You Find Out w październiku. Zwróciła już wówczas na siebie uwagę, a zdobytą popularność zdyskontowała tworząc własną firmę płytową Furtive w ramach wydawnictwa Sony Soho Square przy koncernie Sony.

Ugruntowała sukces m.in. singlami Happy z lutego 1991r, Trust z września 1991 i Not Sleeping Around z września 1992 oraz albumami God Fodder z kwietnia 1991r (współproducentka: Jessica Cocoran) i Are You Normal? z października 1992r (producent: Andy Wallace). Promowała je koncertując intensywnie zarówno w Wielkiej Brytanii (m.in. na festiwalu w Reading w sierpniu 1991r), jak i poza krajem, nawet w Stanach Zjednoczonych i Japonii, u boku sław, jak The Wonder Stuff, Pop Will Eat Itself czy Jesus Jones.
Przedstawiła repertuar ujawniający wiele wpływów, od The Kinks i The Who przez The Jam i The Teardrop Explodes po The Cult i The Wonder Stuff, adresowany wszakże do młodzieży początku lat dziewięćdziesiątych, nowocześnie opracowany, urozmaicony m.in. elementami muzyki rave, np. Kill Your Television, Less Than Usefull, Throwing Things, i Your Complex oraz Suave And Suffocated, Walking Through Syrup, Legland, Two And Two Made Five i Legoland.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
The Ingredients EP	Ned's Atomic Dustbin	05.1990	92[2]	-	No-Label MIUCT2382	-
Kill Your Television/Sentence	Ned's Atomic Dustbin	07.1990	53[3]	-	Chapter 22 CHAP 48	[written by Jonn Penney , Alex Griffin , Dan Warton , Matt Cheslin & Rat] [produced by Ned's Atomic Dustbin, Jessica Cocoran]
Until You Find Out	Ned's Atomic Dustbin	10.1990	51[2]	-	Chapter 22 CHAP 52	[written by Jonn Penney , Alex Griffin , Dan Warton , Matt Cheslin & Rat][produced by Ned's Atomic Dustbin, Jessica Cocoran]
Happy	Ned's Atomic Dustbin	03.1991	16[5]	-	Columbia 6566807	[written by Jonn Penney , Alex Griffin , Dan Warton , Matt Cheslin & Rat][produced by Ned's Atomic Dustbin, Jessica Cocoran]
Trust	Ned's Atomic Dustbin	09.1991	21[4]	-	Furtive 6574627	[written by Jonn Penney , Alex Griffin , Dan Warton , Matt Cheslin & Rat][produced by Ned's Atomic Dustbin, Jessica Cocoran]
Not Sleeping Around	Ned's Atomic Dustbin	10.1992	19[3]	-	Furtive 6583866	[written by Jonn Penney , Alex Griffin , Dan Warton , Matt Cheslin & Rat][produced by Ned's Atomic Dustbin, Jessica Cocoran]
Intact	Ned's Atomic Dustbin	12.1992	36[6]	-	Furtive 6588166	[written by Jonn Penney , Alex Griffin , Dan Warton , Matt Cheslin & Rat][produced by Ned's Atomic Dustbin, Jessica Cocoran]
All I Ask of Myself Is That I Hold Together	Ned's Atomic Dustbin	03.1995	33[2]	-	Sony S2 6613565	[written by Jonn Penney , Alex Griffin , Dan Warton , Matt Cheslin & Rat][produced by Ned's Atomic Dustbin, Jessica Cocoran]
Stuck	Ned's Atomic Dustbin	07.1995	64[2]	-	Furtive 6620562	[written by Jonn Penney , Alex Griffin , Dan Warton , Matt Cheslin & Rat][produced by Ned's Atomic Dustbin, Jessica Cocoran]
Hibernation	Ned's Atomic Dustbin	06.2006	92[1]	-	Spitfirepink SFPORG 001	[written by Jonn Penney , Alex Griffin , Dan Warton , Matt Cheslin & Rat][produced by Ned's Atomic Dustbin, Jessica Cocoran]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Bite	Ned's Atomic Dustbin	02.1991	72[1]	-	Rough Trade Germany RTD 14011831	-
God Fodder	Ned's Atomic Dustbin	04.1991	4[5]	-	Furtive 4681121	[produced by Ned's Atomic Dustbin, Jessica Cocoran]
Are You Normal?	Ned's Atomic Dustbin	10.1992	13[2]	-	Furtive 4726332	[produced by Andy Wallace]

poniedziałek, 1 lutego 2016

Plimsouls

Plimsouls-Amerykańska grupa z Los Angeles grająca ostry pop modny w połowie lat 80-tych. W jej skład wchodzili: były członek Nerves, Peter Case (śpiew, gitara) oraz Lou Ramirez (perkusja), Dave Pahoa (bas) i Eddie Munoz (gitara prowadząca).

Zespół powstał w Paramount w Kalifornii w 1978 roku. Nagrał dwa pełnometrażowe albumy i EP-kę, a następnie rozpadł się w 1984 roku. Od tego czasu różne konfiguracje oryginalnych członków spotykały się sporadycznie.

Założony przez piosenkarza, autora tekstów i gitarzystę Petera Case'a (który wcześniej był liderem power popowego zespołu The Nerves), Plimsouls zaczynali jako trio w 1978 roku, początkowo nazwane Tone Dogs, w skład którego wchodzili Case, basista Dave Pahoa i perkusista Lou Ramírez. Od samego początku zespół szybko stał się ulubieńcem publiczności na klubowej scenie Los Angeles. Promotor z Long Beach, Stephen Zepeda, podpisał kontrakt z grupą ze swoją wytwórnią Beat Records na EP-kę zawierającą pięć utworów, zatytułowaną Zero Hour, która została wydana w 1980 roku.

Gitarzysta Eddie Muñoz dołączył do grupy podczas nagrywania EP. Danny Holloway wyprodukował EP Zero Hour i zarządzał grupą. Piosenka „Zero Hour” była często emitowana na antenie KROQ-FM, a Plimsouls stał się jednym z najlepszych klubowych grup w mieście. Case otrzymał uznanie krytyków za pisanie piosenek.

W 1981 roku Planet Records podpisało kontrakt z grupą i wydało ich debiutancki album, którego producentem był także Holloway. Singiel „Now” był często emitowany lokalnie w Los Angeles, a także został nagrany przez Phila Seymoura, który pojawił się na wydaniu CD jego drugiego albumu z 2011 roku. Seymour pojawił się także na żywo z Plimsouls pod koniec lat 70-tych, zarówno jako gościnny wokalista.

Zespół zwrócił na siebie uwagę całego kraju w 1982 roku, kiedy singiel „A Million Miles Away” został wydany przez ich własną wytwórnię płytową Shaky City, dystrybuowaną przez Bomp! Piosenka osiągnęła 11. miejsce na liście Billboard Top Tracks i pojawiła się w filmie Valley Girl z 1983 roku . Zespół pojawił się w filmie wykonując piosenkę i części dwóch innych. Piosenka znalazła się również na drugim albumie zespołu, Everywhere at Once , wydanym przez Geffen Records w 1983 roku. „A Million Miles Away” został ponownie wydany jako singiel w 1983 roku i osiągnął 82 miejsce na liście Billboard Hot 100 Chart.

Zespół rozpadł się w 1984 roku. Kilka lat później, w 1990 roku, dobrze zapowiadający się wówczas zespół Goo Goo Dolls nagrał utwór „A Million Miles Away” na swoim albumie Hold Me Up . Ponownie nagrana wersja utworu znajduje się również na albumie ze ścieżką dźwiękową Speed.

Case kontynuował karierę solową od rozpadu zespołu w połowie lat 80-tych. W 1996 roku The Plimsouls, bez Ramireza, ponownie zjednoczyli się na kilka koncertów i kilka sesji nagraniowych, co zaowocowało mało słyszanym albumem zatytułowanym Kool Trash. Ten album zawierał perkusję nowego członka zespołu, Clema Burke'a, który był jednocześnie członkiem Blondie.

Od tego czasu Plimsoul od czasu do czasu ponownie się jednoczy, a Burke'a zastępuje Bryan Head. W 2016 roku Munoz zarejestrował znak towarowy nazwy zespołu (numer seryjny 86699667, numer rejestracyjny 4940705) i koncertował jako Plimsouls bez Case, Pahoa czy Ramireza.

Singles

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Now / When You Find Out	Plimsouls	01.1981	-	-	Planet P-47923	[written by Peter Case, Joey Alkes, Chris Fradkin][produced by Danny Holloway]
Zero Hour/Hush, Hush, Dizzy Miss Lizzie	Plimsouls	06.1981	-	-	Planet P-47930	[written by Peter Case][produced by Danny Holloway]
A Million Miles Away /Play the breaks	Plimsouls	05.1983	-	82[3]	Geffen 29 600	[written by Peter Case, Joey Alkes, Chris Fradkin][produced by Jeff Eyrich]
Oldest Story in the World	Plimsouls	08.1983	-	-	Geffen 29 496	[written by Peter Case][produced by Jeff Eyrich]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
The Plimsouls	Plimsouls	04.1981	-	153[4]	Planet 13	[produced by Danny Holloway]
Everywhere at Once	Plimsouls	07.1983	-	186[4]	Geffen 4002	[produced by Jeff Eyrich]

czwartek, 14 stycznia 2016

The Jam

W składzie tej bardzo popularnej, założonej pod koniec lat 70. grupy znaleźli się: Paul Weller (ur. 25.05.1958 r. w Woking w hrabstwie Surrey, Anglia: śpiew, bas), Bruce Foxton (ur. 1.09.1955 r. w Woking: gitara) i Rick Buckler (właśc. Paul Richard Buckler, ur. 6.12.1955 r. w Woking; perkusja). Po wypełnionym koncertami 1976 r. członkowie zespołu na początku następnego roku podpisali kontrakt z wytwórnią Polydor Records. Mimo że swoją działalność rozpoczęli w czasach rozkwitu ruchu punkowego, trzymali się od niego z daleka. Lider zespołu, Paul Weller, przyznawał się z dumą do głosowania na partię konserwatywną (chociaż później w dramatycznym geście stał się zwolennikiem labourzystów), a sami muzycy pozostawali pod mocnym wpływem wczesnej, związanej z subkulturą "mod" (narzucającej swoim wyznawcom specjalny rodzaj ubierania się, jazdę na motocyklach bądź skuterach i ulubione zespoły) twórczości The Who.
Debiutancki singel grupy, "In The City", był pełną energii propozycją, w której na plan pierwszy wysuwała się gitara Rickenbacker Wellera. Po nagraniu następnego singla, "All Around The World", The Jam po raz pierwszy weszli do Top 20 brytyjskiej listy bestsellerów. W ciągu następnego roku formacja zanotowała na swoim koncie kilka mniejszych przebojów, wśród których znalazły się "News Of The World" i "David Watts" - przeróbka utworu z repertuaru The Kinks.
Punktem zwrotnym w karierze zespołu okazało się wydanie pod koniec 1978 r. singla "Down At The Tube Station At Midnight". Ten dramatyczny antyrasistowski utwór przedstawił ich w roli wykonawców komentujących zjawiska społeczne. Album All Mod Cons spotkał się z wielkim uznaniem zarówno krytyki, jak i publiczności i wyniósł The Jam na niespotykane dotąd wyżyny. Na quasi-koncepcyjnym albumie Setting Sons Weller przedstawił wizje brytyjskiego kolonializmu i upadku miast, połączone z satyrycznym spojrzeniem na życie toczące się na przedmieściach. Styl i sposób prezentowania materiału przywoływał porównania z propozycjami Raya Daviesa z grupy The Kinks, którego pełne świadomości klasowej obrazki z lat 60. wyraźnie wywarły duży wpływ na twórczość The Jam.
Pod koniec 1979 r. tytułowy utwór z tego albumu jako pierwszy w historii grupy trafił do Top 10. Na początku następnego roku niepokojący "Going Underground" stał się pierwszym przebojem numer l zespołu. Fakt dojścia tego utworu na sam szczyt zestawień był dowodem na siłę poparcia fanów grupy. Teraz z rosnącą regularnością wygrywała plebiscyty organizowane przez magazyny muzyczne. W 1982 r. The Jam wyprzedzali swoich najbliższych rywali o całe lata świetlne, ale ich prowincjonalny urok nie bardzo dawał się przełożyć na sukces międzynarodowy. Co prawda nadal notowali na swoim koncie przeboje numer l wraz z nagraniem "Start" i "Town Called Malice", ale rynek amerykański pozostawał niewzruszony. Pod koniec 1982 r. pasmo sukcesów zostało przerwane, gdy utwór "The Bitterest Pill (I Ever Had To Swallow)" doszedł "tylko" do 2. miejsca. Weller oświadczył wtedy, że zamierza rozwiązać grupę i założyć nową - The Style Council.
Decyzja ta była o tyle szokująca, że The Jam znajdowali się u szczytu kariery i nadal nagrywali doskonałą muzykę, a propozycje należały do najlepszych jakie miał do zaoferowania rynek brytyjski. Ostatni singel formacji, pełen rozmachu hymn "Beat Surrender", wszedł na l. miejsce brytyjskiej listy przebojów, co stało się mocnym końcowym akordem niezwykłej, lecz bardzo krótkiej kariery zespołu. Wydany w 1991 r., a zawierający 19 utworów album Greatest Hits wszedł na drugie miejsce listy bestsellerów w Wielkiej Brytanii. Sporym powodzeniem cieszył się także zebrany przez Wellera w 1992 r. podwójny album Extras, zawierający strony B singli, nagrania demo i nie publikowane wcześniej utwory. W 1993 r. członkowie The Jam trafili na salę sądową, gdy Buckler i Foxton wytoczyli Wellerowi proces, domagając się wypłacenia 200 tysięcy funtów ze wspólnego konta grupy, które mimo rozwiązania formacji dzięki wpłacanym nań tantiemom stale rosło.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
In the city/Takin' my time	Jam	04.1977	40[10]	-	Polydor 2058 866	[written by Paul Weller][produced by Vic Smith, Chris Parry]
All around the world/Carnaby Street	Jam	07.1977	13[15]	-	Polydor 2058 903	[written by Paul Weller][produced by Vic Smith, Chris Parry]
The modern world/Sweet soul music [live]	Jam	10.1977	36[11]	-	Polydor 2058 945	[written by Paul Weller][produced by Vic Smith, Chris Parry]
News of the world/Aunties and uncles	Jam	02.1978	27[12]	-	Polydor 2058 995	[written by Bruce Foxton][produced by Vic Smith, Chris Parry]
David Watts/"A" bomb in wardour street	Jam	08.1978	25[15]	-	Polydor 2059 054	[written by Ray Davies][produced by Vic Smith, Chris Parry]
Down in the tube station at midnight/So sad about us/The night	Jam	10.1978	15[13]	-	Polydor POSP 8	[written by Paul Weller][produced by Vic Coppersmith-Heaven]
Strange town	Jam	03.1979	15[18]	-	Polydor POSP 34	[silver-UK][written by Paul Weller][produced by Vic Coppersmith-Heaven]
When you' re young/Smithers-Jones	Jam	08.1979	17[11]	-	Polydor POSP 69	[written by Paul Weller][produced by Vic Coppersmith-Heaven and The Jam]
The eton riffles/See saw	Jam	10.1979	3[15]	-	Polydor POSP 83	[silver-UK][written by Paul Weller][produced by Vic Coppersmith-Heaven and The Jam]
Going underground/Dreams of children	Jam	03.1980	1[3][15]	-	Polydor POSP 113	[platinum-UK][written by Paul Weller][produced by Vic Coppersmith-Heaven]
Start/Liza Radley	Jam	08.1980	1[1][10]	-	Polydor 2059 266	[silver-UK][written by Paul Weller][produced by Vic Coppersmith-Heaven and The Jam][75[9].Hot Disco/Dance;Polydor 2155 7"]
That' s entertainment/Down in the tube station at Midnight [live]	Jam	02.1981	21[12]	-	Polydor POSP 482	[gold-UK][written by Paul Weller][produced by Vic Coppersmith-Heaven and The Jam]
Funeral pyre/Disguises	Jam	06.1981	4[6]	-	Polydor POSP 257	[silver-UK][written by Paul Weller/The Jam][produced by Peter Wilson and The Jam]
Absolute beginners/Tales from the Riverbank	Jam	10.1981	4[6]	176	Polydor POSP 350	[written by Paul Weller][produced by Peter Wilson and The Jam]
Town called Malice/Precious	Jam	02.1982	1[3][9]	-	Polydor POSP 400	[2x-platinum-UK][written by Paul Weller][produced by Peter Wilson and The Jam][45[9].Hot Disco/Dance;Polydor 2206 7"]
Just who is the 5 o' clock hero/War/The great depression	Jam	06.1982	8[5]	-	Polydor POSP 483	[written by Paul Weller]
The bitterest pill [I ever had to swallow]/Pity poor Alfie/Fever	Jam	09.1982	2[9]	135	Polydor POSP 505	[silver-UK][written by Paul Weller]
Beat surrender/Shopping	Jam	11.1982	1[2][9]	171	Polydor POSP 540	[silver-UK][written by Paul Weller][produced by Peter Wilson]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
In the city	Jam	05.1977	20[19]	-	Polydor 2383 447	[produced by Vic Smith, Chris Parry]
This is modern world	Jam	11.1977	22[5]	201	Polydor 2383 475	[silver-UK][produced by Vic Smith, Chris Parry]
All mod cons	Jam	11.1978	6[17]	204	Polydor POLD 5008	[gold-UK][produced by Vic Coppersmith-Heaven, Chris Parry]
Setting sons	Jam	11.1979	4[19]	137[8]	Polydor POLD 5028	[gold-UK][produced by Vic Coppersmith-Heaven]
Sound affects	Jam	12.1980	2[19]	72[11]	Polydor POLD 5035	[gold-UK][produced by Vic Coppersmith-Heaven,The Jam]
The Jam	Jam	12.1981	-	176[11]	Polydor 503 [US]
The gift	Jam	03.1982	1[1][24]	82[16]	Polydor POLD 5055	[gold-UK][produced by Peter Wilson]
The bitterest pill [I ever had to swallow]	Jam	11.1982	-	135[14]	Polydor 506 [US]
Dig the new breed [live]	Jam	12.1982	2[15]	131[9]	Polydor POLD 5075	[gold-UK][produced by Peter Wilson]
Beat surrender	Jam	04.1983	-	171[4]	Polydor POLD 5035
Snap	Jam	10.1983	2[50]	201	Polydor 9877181	[platinum-UK]
In the city [reissue]	Jam	08.1983	100[1]	-	Polydor SPELCP 27
Greatest hits	Jam	07.1991	2[41]	-	Polydor 8495542	[silver-UK]
Extras	Jam	04.1992	15[6]	-	Polydor 5131772	[silver-UK]
Live Jam	Jam	11.1993	28[5]	-	Polydor 5196672
The Jam Collection	Jam	06.1996	58[2]	-	Polydor 5314932
Direction Reaction Creation	Jam	06.1997	8[6]	-	Polydor 5371432	[silver-UK]
The very best of The Jam	Jam	10.1997	9[55]	-	Polydor 5374232
The sound of The Jam	Jam	05.2002	3[25]	-	Polydor 5897812	[gold-UK]
The Jam at The BBC	Jam	06.2002	33[4]	-	Polydor 5896902
Compact Snap!	Jam	03.2005	39[24]	-	Polydor 8217122
Snap!	Jam	02.2006	8[8]	-	Polydor 9877181
All Mod Cons (Deluxe Edition)	Jam	06.2006	62[2]	-	Polydor 9839238	[ Producer - Vic Coppersmith-Heaven ]
Sound Affects	Jam	11.2010	63[1]	-	Polydor 5330678	-
Setting Sons	Jam	11.2014	97[1]	-	Polydor 3794695	-
About the Young Idea: The Very Best of The Jam	Jam	07.2015	36[1]	-	Polydor 4735059	-
Fire and skill	Jam	11.2015	84[1]	-	Polydor 4738610	-
1977	Jam	11.2017	49[1]	-	Polydor/UMC 5771550	-

poniedziałek, 7 grudnia 2015

Tommy Tutone

Tommy Tutone był zespołem power pop, najlepiej znany z przeboju z 1981r "867-5309 / Jenny", który został nr 4 na liście Billboard Hot 100. Mimo że jest zwykle określany jako grupa z San Francisco , był w rzeczywistości pochodził z Willits, Kalifornia, w czasie ,gdy został wydany singiel "Jenny" .
Utwór stał się tak popularny, że ludzie w Stanach Zjednoczonych do dziś wybierają ten numer telefonu i proszą o Jenny jako żart. Jeśli chodzi o słynny numer to był to numer telefonu córki szefa policji w Buffalo , tak twierdził lider Tommy Heath.
Powszechnym błędem było to, że Tommy Tutone uważano za nazwisko wokalisty; a była to w rzeczywistości nazwa zespołu.Wokalistą zespołu był Tommy Heath .

Heath i Jim Keller założyli zespół w 1978 roku, z Heathem jako wokalistą i gitarzystą rytmicznym, również grającym na klawiszach okazyjnie; Keller grał na gitarze i śpiewał chórki. Heath i Keller były jedynymi stałymi członkami Tommy Tutone okresie świetności zespołu, a skład uzupełniali zmieniający się basiści i perkusiści. Basista Jon Lyons (oryginalne nazwisko Jonathan Lyons Terlep), który zastąpił oryginalnego basistę, Terry Nailsa (Steve Jones, Ozzy Osbourne) został później zastąpiony przez Grega Suttona, Pete Costello i Jimmy Jamesa.
Mona Gnader, basista z Sammy Hagar , grał również z zespołem. Oryginalny perkusista Mickey Shine (Clover i perkusista na pierwszym albumie Elvisa Costello ) został zastąpiony przez Victora Carberry na drugim albumie zespołu. Carberry został z kolei zastąpiony przez Jerry Angela. Joe Lamond grał na perkusji w połowie lat osiemdziesiątych. John Cowsill z The Cowsills grał na perkusji (i śpiewał) na "867-5309 / Jenny." Od 2001 roku , zespół składał się z Heatha, Jamesa, Grega Georgesona ( gitara), Andy Gauthiera (perkusja), a czasami Costello.
Tommy Heath został analitykiem komputerowym i przeniósł się do Portland w stanie Oregon, gdzie pracował w Cornerstone Revolutions.,choć obecnie mieszka w Santa Rosa w Kalifornii.W 2007 roku zespół podpisał kontrakt płytowy z Spectra Records.
Jim Keller został dyrektorem wydawnictwa Philipa Glassa, Dunvagen Music Publishers. Nadal występuje w Nowym Jorku.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Angel Say No/The Blame	Tommy Tutone	05.1980	-	38[8][1]	Columbia 11 278	[written by J. Keller, T. Heath][produced by Ed E. Thacker]
867-5309/Jenny/Not Say Goodbye	Tommy Tutone	01.1982	-	4[27]	Columbia 02646	[gold-US][written by A. Call, J. Keller][produced by Chuck Plotkin, Tutone, Keller]
Which Man Are You/Only One	Tommy Tutone	07.1982	-	101[5]	Columbia 03002	[written by J. Keller, T. Heath][produced by Geoff Workman]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Tommy Tutone	Tommy Tutone	05.1980	-	68[13]	Columbia 36 372	-
Tommy Tutone 2	Tommy Tutone	02.1982	-	20[30]	Columbia 37 401	[produced by Chuck Plotkin, Geoff Workman]
National Emotion	Tommy Tutone	10.1983	-	179[3]	Columbia 38 425	-