New York Dolls

 Jeden z najbardziej wpływowych zespołów ostatniego dwudziestolecia, będący prekursorem ruchu punk i sleaze-metalowego, które rozwijały się jeszcze długo po rozwiązaniu New York Dolls. W ostatecznym składzie założonej w 1972 r. grupy znaleźli się: David Johansen (właśc. David Johnson, ur. 9.01.1954 r. w Nowym Jorku; śpiew), Johnny Thunders (właśc. John Genzales ur. 15.07.1954 r. w Nowym Jorku, zm. 23.04.1991 r. w Nowym Orleanie; gitara), Arthur Harold Kane (ur. 3.02.1951 r. w Nowym Jorku; bas), Sylvain Sylvain (ur. 14.02.1953 r. w Kairze; gitara, fortepian) i Jerry Nolan (ur. 7.05.1951 r. w Nowym Jorku; perkusja).

 

Dwaj ostatni zastąpili Ricka Rivetsa i Billy'ego Murcię (zmarł w listopadzie 1972 r.). Muzycy przyjęli ostentacyjny, charakterystyczny dla glam rocka image: używali szminek, nosili buty na niebotycznie wysokich obcasach i obcisłe skórzane kombinezony. Pod tą nieco mylącą "przykrywką" biło jednak serce doskonałego zespołu rock'n'rollowego, czerpiącego wpływy z dokonań The Stooges, Rolling Stones i MC5.
 

Nagrany w 1973 r. debiutancki album zapisał się na trwałe w historii rocka, promieniując witalnością, dynamiką i kontrowersyjnym podejściem do uznanych norm. Płyta spotkała się z bardzo przychylnym przyjęciem ze strony krytyków, nie odniosła jednak spodziewanego sukcesu komercyjnego. Kolejna propozycja zespołu, trafnie zatytułowany longplay Too Much Too Soon ("Zbyt dużo za szybko"), była dowodem na to. że alkohol i narkotyki powoli zaczynają zbierać swoje żniwo. Sama płyta jest charyzmatycznym zbiorem punkowych i glam-rockowych hymnów, wykonywanych z wielkim dystansem, który do tej pory nie znalazł godnych naśladowców.
 

Prasa muzyczna nie zostawiła na niej jednak suchej nitki i wkrótce potem zespół powoli zaczął się rozpadać. Johansen rozpoczął karierę solową, a Thunders założył formację Heartbreakers. The Dolls działali jeszcze przez jakiś czas z grającym na gitarze Blackiem Lawlessem (później wokalistą W.A.S.P.), ale w 1975 r. definitywnie zakończyli karierę. Jerry Nolan zmarł 14.01.1992 r. na skutek wylewu, który był wynikiem zapalenia płuc i opon mózgowych. Red Patent Leather to bardzo słaby album koncertowy (nagrany w maju 1975 r.), wydany już po rozwiązaniu zespołu.

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Personality crisis/Trash	New York Dolls	08.1973	-	-	Mercury 387 73414	[written by David Johansen, Johnny Thunders][produced by Todd Rundgren]
Jet boy/Vietnamese baby	New York Dolls	.1973	-	-	Mercury 6052 402	[written by David Johansen, Johnny Thunders][produced by Todd Rundgren]
Puss' N' Boots/ (There's Gonna Be A) Showdown	New York Dolls	.1974	-	-	Mercury 73 615	[written by JoHansen, Sylvain][produced by Shadow Morton ]
Stranded in the jungle/Who are the mystery girls	New York Dolls	04.1974	-	-	Mercury 6052 615	[written by E. Smith, J. Johnson][produced by Shadow Morton ]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
New York Dolls	New York Dolls	09.1973	-	116[12]	Mercury 675	[produced by Todd Rundgren]
In too much too soon	New York Dolls	06.1974	165	167[5]	Mercury 1001	[produced by Shadow Morton]
One Day It Will Please Us To Remember Even This	New York Dolls	08.2006	130[1]	129	Roadrunner 168 618 045-2	[produced by Jack Douglas]

Mest

Zaczęło się od tego że dwóch kuzynów Matt David Lovato i Tony Lovato mieszkali niedaleko siebie w Blue Island, (Illinois) Chicago. Kiedy zaczynali razem grać mieli tylko 7 lat. Pożyczali wtedy instrumenty od ojca Tony'ego - Tony gitarę, a Matt bas. Mest uformował się w 1995 roku. Ważną datą dla Mest był rok 1997, kiedy to Tony spotkał Johny'ego Feldmann'a po koncercie Goldfinger'a w Chicago.
Po tym spotkaniu Tony utrzymywał z nim kontakt. W tym też roku z grupy odszedł brat Tony'ego - Steve. W trzech grali aż do stycznia 1998 roku, kiedy Tony stwierdził, że potrzebny jest drugi gitarzysta, do grupy przyjęto nowego członka Jeremiah'a Rangel'a. Już w pełnym składzie w lutym 1998 roku rozpoczęto pracę nad pierwszym debiutanckim albumem "Mo Money, Mo 40'z". Płyta wydana została w kwietniu 1998 roku. Krótko po opuszczeniu studia Tony znowu skontaktował się z Feldmann'em, który zapytał go, czy Mest mógłby w kwietniu otwierać House of Blues. Oczywiście się zgodził. Po koncercie Johny poprosił grupę o przesłanie nowego dema. Kiedy je otrzymał, po odsłuchaniu dwóch piosenek zaprosił ich do podpisania kontraktu.
I tak, w 2000 roku wydali płytę "Wasting Time".
W 2008 roku zespół wznowił działalność, ruszając w trasę "One Night Stand U.S." wraz z: Quietdrive, Automatic Loveletter, Rookie of the Year i ISM.
Steve Lovato dołączył do nich na czas trasy koncertowej.

 Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Jaded (These Years)	Mest feat. Benji Madden	03.2004	90[2]	-	Maverick W 637CD	[written by Benji Madden,John Feldmann,Tony Lovato][produced by John Feldmann,Young MC]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Mest	Mest	06.2003	-	64[10]	Maverick 48 456	[produced by John Feldmann,Young MC]
Photographs	Mest	11.2005	-	116[1]	Maverick 49 421	[produced by John Feldmann]

G

M

T

Detect languageAfrikaansAlbanianArabicArmenianAzerbaijaniBasqueBelarusianBengaliBosnianBulgarianCatalanCebuanoChichewaChinese (Simplified)Chinese (Traditional)CroatianCzechDanishDutchEnglishEsperantoEstonianFilipinoFinnishFrenchGalicianGeorgianGermanGreekGujaratiHaitian CreoleHausaHebrewHindiHmongHungarianIcelandicIgboIndonesianIrishItalianJapaneseJavaneseKannadaKazakhKhmerKoreanLaoLatinLatvianLithuanianMacedonianMalagasyMalayMalayalamMalteseMaoriMarathiMongolianMyanmar (Burmese)NepaliNorwegianPersianPolishPortuguesePunjabiRomanianRussianSerbianSesothoSinhalaSlovakSlovenianSomaliSpanishSundaneseSwahiliSwedishTajikTamilTeluguThaiTurkishUkrainianUrduUzbekVietnameseWelshYiddishYorubaZulu

AfrikaansAlbanianArabicArmenianAzerbaijaniBasqueBelarusianBengaliBosnianBulgarianCatalanCebuanoChichewaChinese (Simplified)Chinese (Traditional)CroatianCzechDanishDutchEnglishEsperantoEstonianFilipinoFinnishFrenchGalicianGeorgianGermanGreekGujaratiHaitian CreoleHausaHebrewHindiHmongHungarianIcelandicIgboIndonesianIrishItalianJapaneseJavaneseKannadaKazakhKhmerKoreanLaoLatinLatvianLithuanianMacedonianMalagasyMalayMalayalamMalteseMaoriMarathiMongolianMyanmar (Burmese)NepaliNorwegianPersianPolishPortuguesePunjabiRomanianRussianSerbianSesothoSinhalaSlovakSlovenianSomaliSpanishSundaneseSwahiliSwedishTajikTamilTeluguThaiTurkishUkrainianUrduUzbekVietnameseWelshYiddishYorubaZulu

Text-to-speech function is limited to 100 characters

Options : History : Help : FeedbackClose

Plasmatics

The Plasmatics to aktywny w latach 1977-1988 amerykański zespół punkowy założony przez absolwenta Yale University i radykalnego antyartystę Roda Swensona oraz Wendy O. Williams.
Plasmatics byli kontrowersyjną grupą znaną z dzikich występów, które złamały liczne tabu obecne w tamtych czasach w amerykańskiej kulturze popularnej. Oprócz cięcia gitar piłą mechaniczną, wysadzania elementów nagłośnienia i rozbijania młotem telewizorów, Williams i Plasmatics wysadzali na scenie w powietrze samochody. Williams była wielokrotnie aresztowana, a pewnego razu w Milwaukee także poważnie pobita przez policję podczas aresztowania za nieprzyzwoite zachowania.
Występy grupy były zakazane w Londynie. Owocami kariery Wendy i Plasmatics jest siedem albumów, z których część to solowe wydawnictwa Williams. Za jedno z nich wokalistka otrzymała nominację do nagrody Grammy w kategorii Najlepsza Wokalistka Rockowa.W trakcie działalności zespół wydał cztery albumy studyjne oraz jeden minialbum: New Hope for the Wretched (1980), Beyond the Valley of 1984 (1981), Metal Priestess (EP, 1981), Coup d'Etat (1982) oraz Maggots: The Record (1987). Zespół z każdym albumem zmieniał przynajmniej połowę składu i miał ponad 17 różnych muzyków, którzy grali w nim przez 10 lat aktywności scenicznej Williams.Zespół istniał w latach 1977-1983 oraz krótko w 1987 roku. Jedynym członkiem pozostającym nieprzerwanie w składzie zespołu na przestrzeni działalności była wokalistka – Wendy O. Williams, a także Rod Swenson pełniący funkcję menedżera. Po rozwiązaniu grupy Williams podjęła się solowej działalności artystyczne. W 1998 roku wokalistka zmarła popełniwszy samobójstwo.Wpływ twórczości grupy jest zauważalny w przypadku wielu zespołów z żeńskim wokalem, które powstały w ciągu ubiegłych dwudziestu lat.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Butcher Baby/Tight Black Pants [live]	Plasmatics	07.1980	55[4]	-	Stiff Records BUY 76	[written by Richard Stotts/Rod Swenson ][produced by Jimmy Miller]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
New Hope for the Wretched	Plasmatics	02.1981	55[3]	134[10]	Stiff 9	[produced by Jimmy Miller,Rod Swenson]
Beyond the Valley of 1984	Plasmatics	06.1981	-	142[9]	Stiff 11	[produced by The Plasmatics,Rod Swenson]
Metal Priestess	Plasmatics	12.1981	-	177[3]	Stiff 666	-

The Jam

W składzie tej bardzo popularnej, założonej pod koniec lat 70. grupy znaleźli się: Paul Weller (ur. 25.05.1958 r. w Woking w hrabstwie Surrey, Anglia: śpiew, bas), Bruce Foxton (ur. 1.09.1955 r. w Woking: gitara) i Rick Buckler (właśc. Paul Richard Buckler, ur. 6.12.1955 r. w Woking; perkusja). Po wypełnionym koncertami 1976 r. członkowie zespołu na początku następnego roku podpisali kontrakt z wytwórnią Polydor Records. Mimo że swoją działalność rozpoczęli w czasach rozkwitu ruchu punkowego, trzymali się od niego z daleka. Lider zespołu, Paul Weller, przyznawał się z dumą do głosowania na partię konserwatywną (chociaż później w dramatycznym geście stał się zwolennikiem labourzystów), a sami muzycy pozostawali pod mocnym wpływem wczesnej, związanej z subkulturą "mod" (narzucającej swoim wyznawcom specjalny rodzaj ubierania się, jazdę na motocyklach bądź skuterach i ulubione zespoły) twórczości The Who.
Debiutancki singel grupy, "In The City", był pełną energii propozycją, w której na plan pierwszy wysuwała się gitara Rickenbacker Wellera. Po nagraniu następnego singla, "All Around The World", The Jam po raz pierwszy weszli do Top 20 brytyjskiej listy bestsellerów. W ciągu następnego roku formacja zanotowała na swoim koncie kilka mniejszych przebojów, wśród których znalazły się "News Of The World" i "David Watts" - przeróbka utworu z repertuaru The Kinks.
Punktem zwrotnym w karierze zespołu okazało się wydanie pod koniec 1978 r. singla "Down At The Tube Station At Midnight". Ten dramatyczny antyrasistowski utwór przedstawił ich w roli wykonawców komentujących zjawiska społeczne. Album All Mod Cons spotkał się z wielkim uznaniem zarówno krytyki, jak i publiczności i wyniósł The Jam na niespotykane dotąd wyżyny. Na quasi-koncepcyjnym albumie Setting Sons Weller przedstawił wizje brytyjskiego kolonializmu i upadku miast, połączone z satyrycznym spojrzeniem na życie toczące się na przedmieściach. Styl i sposób prezentowania materiału przywoływał porównania z propozycjami Raya Daviesa z grupy The Kinks, którego pełne świadomości klasowej obrazki z lat 60. wyraźnie wywarły duży wpływ na twórczość The Jam.
Pod koniec 1979 r. tytułowy utwór z tego albumu jako pierwszy w historii grupy trafił do Top 10. Na początku następnego roku niepokojący "Going Underground" stał się pierwszym przebojem numer l zespołu. Fakt dojścia tego utworu na sam szczyt zestawień był dowodem na siłę poparcia fanów grupy. Teraz z rosnącą regularnością wygrywała plebiscyty organizowane przez magazyny muzyczne. W 1982 r. The Jam wyprzedzali swoich najbliższych rywali o całe lata świetlne, ale ich prowincjonalny urok nie bardzo dawał się przełożyć na sukces międzynarodowy. Co prawda nadal notowali na swoim koncie przeboje numer l wraz z nagraniem "Start" i "Town Called Malice", ale rynek amerykański pozostawał niewzruszony. Pod koniec 1982 r. pasmo sukcesów zostało przerwane, gdy utwór "The Bitterest Pill (I Ever Had To Swallow)" doszedł "tylko" do 2. miejsca. Weller oświadczył wtedy, że zamierza rozwiązać grupę i założyć nową - The Style Council.
Decyzja ta była o tyle szokująca, że The Jam znajdowali się u szczytu kariery i nadal nagrywali doskonałą muzykę, a propozycje należały do najlepszych jakie miał do zaoferowania rynek brytyjski. Ostatni singel formacji, pełen rozmachu hymn "Beat Surrender", wszedł na l. miejsce brytyjskiej listy przebojów, co stało się mocnym końcowym akordem niezwykłej, lecz bardzo krótkiej kariery zespołu. Wydany w 1991 r., a zawierający 19 utworów album Greatest Hits wszedł na drugie miejsce listy bestsellerów w Wielkiej Brytanii. Sporym powodzeniem cieszył się także zebrany przez Wellera w 1992 r. podwójny album Extras, zawierający strony B singli, nagrania demo i nie publikowane wcześniej utwory. W 1993 r. członkowie The Jam trafili na salę sądową, gdy Buckler i Foxton wytoczyli Wellerowi proces, domagając się wypłacenia 200 tysięcy funtów ze wspólnego konta grupy, które mimo rozwiązania formacji dzięki wpłacanym nań tantiemom stale rosło.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
In the city/Takin' my time	Jam	04.1977	40[10]	-	Polydor 2058 866	[written by Paul Weller][produced by Vic Smith, Chris Parry]
All around the world/Carnaby Street	Jam	07.1977	13[15]	-	Polydor 2058 903	[written by Paul Weller][produced by Vic Smith, Chris Parry]
The modern world/Sweet soul music [live]	Jam	10.1977	36[11]	-	Polydor 2058 945	[written by Paul Weller][produced by Vic Smith, Chris Parry]
News of the world/Aunties and uncles	Jam	02.1978	27[12]	-	Polydor 2058 995	[written by Bruce Foxton][produced by Vic Smith, Chris Parry]
David Watts/"A" bomb in wardour street	Jam	08.1978	25[15]	-	Polydor 2059 054	[written by Ray Davies][produced by Vic Smith, Chris Parry]
Down in the tube station at midnight/So sad about us/The night	Jam	10.1978	15[13]	-	Polydor POSP 8	[written by Paul Weller][produced by Vic Coppersmith-Heaven]
Strange town	Jam	03.1979	15[18]	-	Polydor POSP 34	[silver-UK][written by Paul Weller][produced by Vic Coppersmith-Heaven]
When you' re young/Smithers-Jones	Jam	08.1979	17[11]	-	Polydor POSP 69	[written by Paul Weller][produced by Vic Coppersmith-Heaven and The Jam]
The eton riffles/See saw	Jam	10.1979	3[15]	-	Polydor POSP 83	[silver-UK][written by Paul Weller][produced by Vic Coppersmith-Heaven and The Jam]
Going underground/Dreams of children	Jam	03.1980	1[3][15]	-	Polydor POSP 113	[platinum-UK][written by Paul Weller][produced by Vic Coppersmith-Heaven]
Start/Liza Radley	Jam	08.1980	1[1][10]	-	Polydor 2059 266	[silver-UK][written by Paul Weller][produced by Vic Coppersmith-Heaven and The Jam][75[9].Hot Disco/Dance;Polydor 2155 7"]
That' s entertainment/Down in the tube station at Midnight [live]	Jam	02.1981	21[12]	-	Polydor POSP 482	[gold-UK][written by Paul Weller][produced by Vic Coppersmith-Heaven and The Jam]
Funeral pyre/Disguises	Jam	06.1981	4[6]	-	Polydor POSP 257	[silver-UK][written by Paul Weller/The Jam][produced by Peter Wilson and The Jam]
Absolute beginners/Tales from the Riverbank	Jam	10.1981	4[6]	176	Polydor POSP 350	[written by Paul Weller][produced by Peter Wilson and The Jam]
Town called Malice/Precious	Jam	02.1982	1[3][9]	-	Polydor POSP 400	[2x-platinum-UK][written by Paul Weller][produced by Peter Wilson and The Jam][45[9].Hot Disco/Dance;Polydor 2206 7"]
Just who is the 5 o' clock hero/War/The great depression	Jam	06.1982	8[5]	-	Polydor POSP 483	[written by Paul Weller]
The bitterest pill [I ever had to swallow]/Pity poor Alfie/Fever	Jam	09.1982	2[9]	135	Polydor POSP 505	[silver-UK][written by Paul Weller]
Beat surrender/Shopping	Jam	11.1982	1[2][9]	171	Polydor POSP 540	[silver-UK][written by Paul Weller][produced by Peter Wilson]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
In the city	Jam	05.1977	20[19]	-	Polydor 2383 447	[produced by Vic Smith, Chris Parry]
This is modern world	Jam	11.1977	22[5]	201	Polydor 2383 475	[silver-UK][produced by Vic Smith, Chris Parry]
All mod cons	Jam	11.1978	6[17]	204	Polydor POLD 5008	[gold-UK][produced by Vic Coppersmith-Heaven, Chris Parry]
Setting sons	Jam	11.1979	4[19]	137[8]	Polydor POLD 5028	[gold-UK][produced by Vic Coppersmith-Heaven]
Sound affects	Jam	12.1980	2[19]	72[11]	Polydor POLD 5035	[gold-UK][produced by Vic Coppersmith-Heaven,The Jam]
The Jam	Jam	12.1981	-	176[11]	Polydor 503 [US]
The gift	Jam	03.1982	1[1][24]	82[16]	Polydor POLD 5055	[gold-UK][produced by Peter Wilson]
The bitterest pill [I ever had to swallow]	Jam	11.1982	-	135[14]	Polydor 506 [US]
Dig the new breed [live]	Jam	12.1982	2[15]	131[9]	Polydor POLD 5075	[gold-UK][produced by Peter Wilson]
Beat surrender	Jam	04.1983	-	171[4]	Polydor POLD 5035
Snap	Jam	10.1983	2[50]	201	Polydor 9877181	[platinum-UK]
In the city [reissue]	Jam	08.1983	100[1]	-	Polydor SPELCP 27
Greatest hits	Jam	07.1991	2[41]	-	Polydor 8495542	[silver-UK]
Extras	Jam	04.1992	15[6]	-	Polydor 5131772	[silver-UK]
Live Jam	Jam	11.1993	28[5]	-	Polydor 5196672
The Jam Collection	Jam	06.1996	58[2]	-	Polydor 5314932
Direction Reaction Creation	Jam	06.1997	8[6]	-	Polydor 5371432	[silver-UK]
The very best of The Jam	Jam	10.1997	9[55]	-	Polydor 5374232
The sound of The Jam	Jam	05.2002	3[25]	-	Polydor 5897812	[gold-UK]
The Jam at The BBC	Jam	06.2002	33[4]	-	Polydor 5896902
Compact Snap!	Jam	03.2005	39[24]	-	Polydor 8217122
Snap!	Jam	02.2006	8[8]	-	Polydor 9877181
All Mod Cons (Deluxe Edition)	Jam	06.2006	62[2]	-	Polydor 9839238	[ Producer - Vic Coppersmith-Heaven ]
Sound Affects	Jam	11.2010	63[1]	-	Polydor 5330678	-
Setting Sons	Jam	11.2014	97[1]	-	Polydor 3794695	-
About the Young Idea: The Very Best of The Jam	Jam	07.2015	36[1]	-	Polydor 4735059	-
Fire and skill	Jam	11.2015	84[1]	-	Polydor 4738610	-
1977	Jam	11.2017	49[1]	-	Polydor/UMC 5771550	-