Z archiwum...rocka

poniedziałek, 25 listopada 2024

Joel McNeely

Joel McNeely urodził się w 1959 roku, w miejscowości Madison, w amerykańskim stanie Wisconsin. Wychowywał się w muzykalnej rodzinie i od najmłodszych lat interesował się muzyką. Gdy jako 12-latek poznał słynnego Elmera Bernsteina, postanowił zostać kompozytorem muzyki filmowej. Dwa lata później McNeely dostał się do szkoły muzycznej Interlochen Arts Academy, gdzie uczył się kompozycji i gry na flecie. Po jej ukończeniu został przyjęty na Uniwersytet w Miami, gdzie studiował w klasie jazzu. Już jako absolwent tej uczelni koncertował w różnych miejscach świata u boku znanych muzyków jazzowych, choćby z nominowanym do Złotego Globu Chuckiem Magnione.

McNeely jednak nie zamierzał na tym poprzestać swojej muzycznej edukacji. W Eastman School of Music szlifował swoje umiejętności kompozytorskie i orkiestratorskie pod okiem doświadczonych twórców. Po ukończeniu tej szkoły postanowił wyjechać do Los Angeles, by realizować swoje marzenia o zostaniu kompozytorem filmowym. Początki nie były jednak łatwe i przez pierwszy rok nie mógł znaleźć zatrudnienia w branży. W końcu, podirytowany, wraz ze swoją żoną, skrzypaczką Margaret Batjer (obecnie mają dwójkę dzieci) postanowił za skromne oszczędności wynająć małe studio i skromną orkiestrę (każdy z muzyków otrzymał podobno 25$ wynagrodzenia plus w ramach premii los na loterię), z którą nagrał kilka swoich kompozycji. Następnie zaczął wysyłać nagrania do producentów i różnych hollywoodzkich decydentów, aż został zaproszony na warsztaty dla młodych kompozytorów filmowych, gdzie znalazł wreszcie agenta, który zechciał reprezentować jego interesy, a także wsparcie ze strony doświadczonych w branży Davida Shire’a i Bruce’a Broughtona.

Od tego momentu McNeely nie musiał już narzekać na brak pracy. Szybko pojawiały się kolejne propozycje z telewizji, z których kompozytor korzystał, pisząc muzykę choćby do jednego z epizodów swego czasu wyświetlanego u nas w kraju, popularnego serialu animowanego wytwórni Warner Bros. pt. Przygód Animków, czy do dziewięciu odcinków nagrodzonego Emmy serialu o młodym Indianie Jonesie. Oprócz pracy dla telewizji, McNeely ilustrował także filmy kinowe, jak przygodówki Żelazna Wola, Dzika Ameryka, czy horror sci-fi Wirus. Tego typu projekty w ostatnich latach w biografii Amerykanina są jednak rzadkością i głównie tworzy on ścieżki dźwiękowe do filmów, które trafiają prosto na rynek DVD, jak choćby nie dorównujące oryginałom sequele disney’owskich animacji, czy przeznaczone dla najmłodszych widzów bajki, typu Dzwoneczek. Trudno w zasadzie powiedzieć, co jest przyczyną takiego stanu rzeczy. Można McNeely’emu zarzucać brak własnego stylu i kopiowanie schematów fantastyczno-przygodowych score’ów Hornera czy Williamsa z lat 80-tych, jednak w Hollywood na topie jest niejeden twórca, który jest tylko imitatorem i to w dodatku bez tak dobrego warsztatu jak bohater niniejszej biografii.

McNeely zwykle sam orkiestruje i dyryguje swoje prace. O tym, że w tej drugiej roli jest naprawdę niezły, niech świadczy fakt, że kilkakrotnie wytwórnia Varese Sarabande szykując re-recordingi klasycznych soundtracków, wynajmowała właśnie Amerykanina jako dyrygenta. Joel McNeely zapisał się ponadto bardzo pozytywnie wśród fanów sagi Star Wars, gdy stworzył bardzo udany album, będący swoistym soundtrackiem do książki Gwiezdne Wojny: Cienie Imperium, stylistycznie wiernym pracom Johna Williamsa.

Filmografia

1988: Splash, Too – Die Nixe aus New York (Splash, Too) 1989: Polly/1994: Iron Will /1994: /Terminal Velocity/1994: Radioland Murders /1996: Flipper/ 1995: Gold Diggers/1997: /Vegas Vacation/1998: /The Avengers/1998: Star Force Soldier/1999: Virus /2000: Lover’s Prayer (All Forgotten)/2000:Santa Who?/2002:/Return to Never Land/2003: Holes/2003: /Ghosts of the Abyss/2003: Uptown Girls/2004: Mulan 2/2004: Stateside/2005: /Pooh’s Heffalump Movie/2006: The Fox and the Hound II/2007: I Know Who Killed Me/2007: Cinderella III: A Twist in Time/2008: Tinkerbell/2009:Tinker Bell and the Lost Treasure/2014: A Million Ways to Die in the West/2015:/Tinker Bell and the Legend of the NeverBeast

Syd Barrett

Roger Keith „Syd” Barrett (ur. 6 stycznia 1946r w Cambridge, zm. 7 lipca 2006r tamże) - brytyjski wokalista, gitarzysta rockowy, malarz. Członek zespołu Pink Floyd, uważany za jednego z najwybitniejszych przedstawicieli psychodelicznego rocka.

Roger Keith Barrett urodził się 6 stycznia 1946 w domu przy Glisson Road w Cambridge jako czwarty z pięciorga dzieci Winifred i Arthura Maxa Barrettów. Rodzina Barrettów była dosyć zamożna, Arthur Barrett był patologiem, pracownikiem uniwersytetu w Cambridge. Rodzice Rogera umożliwili swoim dzieciom rozwijanie muzycznych talentów. Roger oraz jego młodsza siostra Rosemary brali nawet udział w lokalnym konkursie dla uzdolnionych dzieci. Arthur Barrett zmarł, gdy Roger miał szesnaście lat.

Uczęszczał najpierw do Morley Memorial Junior School, gdzie jego nauczycielką była Mary Waters - matka przyszłego kolegi z zespołu Rogera Watersa, później do Cambridge County High School for Boys (dzisiaj Hills Road Sixth Form College), gdzie uczył się również Waters, a także do College of Arts and Technology (od 1962). Studiował też przez pewien czas (od 1964) na kierunku malarskim w Camberwell Art School w Londynie.

Barrett od najmłodszych lat grał na różnych instrumentach, najpierw na ukulele, później na banjo. W wieku dwunastu lat namówił rodziców na kupno gitary, na której uczył się grać z pomocą kolegów i podręczników. Jako piętnastolatek stał się właścicielem gitary elektrycznej oraz wzmacniacza własnej konstrukcji. Wtedy też wstąpił do pierwszego w swoim życiu zespołu - Geoff Mott and the Mottoes. W tym właśnie czasie przylgnął do niego przydomek „Syd” - od imienia lokalnego perkusisty Sida Barretta.

Syd Barrett od dzieciństwa przyjaźnił się z dwiema osobami, które spotkał później w zespole Pink Floyd - Rogerem Watersem oraz Davidem Gilmourem. Z tym drugim zżył się szczególnie podczas nauki w College of Arts and Technology. Spędzali mnóstwo czasu, ucząc się razem gry na gitarze oraz wspólnie występując. Latem 1964 występowali wspólnie w południowej Francji z repertuarem złożonym z piosenek The Beatles.
Gdy Barrett przybył w 1964 roku do Londynu, by rozpocząć studia malarskie w Camberwell Art School, natychmiast otrzymał od Watersa propozycję wstąpienia do zespołu. Zespół - początkowo nazwany Sigma 6 - przeżywał wówczas, jak i potem, częste zmiany składu oraz nazwy. Kiedy do zespołu dołączał Syd Barrett, grupa występowała pod nazwą The Tea Set. Gdy okazało się, że będą grali koncert z innym zespołem o takiej samej nazwie, Barrett zaproponował nazwę The Pink Floyd Sound. Grupa zaczęła działalność (podobnie jak wiele im współczesnych) od grania rhythmandbluesowych przebojów. Wkrótce jednak jej styl zaczął się zmieniać. Zespół zaczął wprowadzać do utworów coraz dłuższe improwizacje wywodzące się z estetyki improwizowanego jazzu.

Pierwszy poważniejszy koncert grupy odbył się 13 marca 1966 w londyńskim klubie Marquee w ramach cyklu imprez Spontaneous Underground mającego na celu popularyzację pojawiającego się dopiero w Wielkiej Brytanii ruchu hippisowskiego. Młodzi muzycy już wtedy zwrócili na siebie sporą uwagę. Prawdziwym sukcesem okazały się jednak występy w klubach Roundhouse i UFO. Ten ostatni był wówczas ostoją brytyjskiej psychodelii. Pink Floyd stał się jedną z głównych atrakcji tych imprez i wkrótce otrzymał miano najpopularniejszego brytyjskiego zespołu psychodelicznego.

Pod koniec 1966 zespołem zajęli się dwaj menedżerowie Andrew King oraz Peter Jenner. Wkrótce nawiązali znajomość z Joem Boydem z firmy Elektra będącym również organizatorem imprez. Boyd był producentem w trakcie sesji nagraniowej grupy w studiu Sound Techniques w Chelsea na początku 1967 roku. Sesja ta zaowocowała singlem Arnold Layne. King i Jenner zaprezentowali nagranie wytwórni EMI, która zaproponowała kontrakt na nagranie płyty. Do czasu wydania albumu The Piper at the Gates of Dawn singel Arnold Layne osiągnął 20. pozycję sprzedaży w Wielkiej Brytanii, i to pomimo zakazu emisji w niektórych rozgłośniach (w tym BBC). Następny singel See Emily Play sprzedawał się jeszcze lepiej, osiągając 6 miejsce.

Zarówno dwa wcześniejsze single, jak i następny - Apples and Oranges - były dziełem Syda Barretta. Barrett stał się twórcą większości wczesnego materiału zespołu, w tym tego umieszczonego na ciepło przyjętym przez krytykę The Piper at the Gates of Dawn. Spośród 11 piosenek na płycie osiem było autorstwa, a kolejne dwie współautorstwa Barretta. Album The Piper at the Gates of Dawn był nagrywany z przerwami w pierwszej połowie 1967, w większości tuż przy studiu, w którym nagrywano album The Beatles Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band. Gdy w sierpniu 1967 płyta została wydana, osiągnęła szóste miejsce pod względem sprzedaży w Anglii. W miarę wzrostu liczby fanów rosła presja na członków zespołu, a zwłaszcza na Syda Barretta, co przyczyniło się później do jego zaburzeń psychicznych.

W okresie tuż przed wydaniem płyty The Piper at the Gates of Dawn pojawiły się pierwsze oznaki zmian w osobowości Barretta. Pierwszą było zapewne niepojawienie się 28 lipca 1967 na sesji nagraniowej dla radia BBC - Barrett przedawkował wtedy narkotyki. Niedługo potem miał miejsce kolejny incydent. W czasie koncertu w Alexandra Palace wciągnięty siłą na scenę, zamroczony narkotykami gitarzysta nie był w stanie grać. Koncert został przerwany. Później grupa wyruszyła w trasę koncertową po Stanach Zjednoczonych, która jednak okazała się totalnym fiaskiem. Zdarzało się, że Barrett nie pojawiał się na koncertach w ogóle. Jeśli był na scenie, nie grał nic lub rozstrajał gitarę i trącał poluzowane struny. Odmawiał poruszania ustami na występach z playbacku. Według relacji z jednego z koncertów Barrett przed występem nałożył całą tubkę żelu na włosy. Na scenie, pod wpływem ciepła, żel roztopił się i ściekł, wywołując wrażenie, że twarz gitarzysty się roztapia. Tournée zostało wkrótce przerwane.

Ponieważ po powrocie do Wielkiej Brytanii ekscesy Syda Barretta trwały nadal, grupa podjęła decyzję o zatrudnieniu drugiego gitarzysty. Wybór padł na szkolnego kolegę Barretta - Davida Gilmoura. Zadaniem Gilmoura było zastępowanie Syda, gdy ten nie był w stanie grać. Kilka razy zdarzyło się, że David grał i śpiewał, podczas gdy Syd wałęsał się po scenie, od czasu do czasu grając kilka nut. Takie zachowanie szybko zmęczyło pozostałych członków zespołu. W styczniu 1968, w drodze na koncert na Uniwersytecie w Southampton zdecydowali się po prostu nie zabierać ze sobą Barretta. Wkrótce potem oznajmili mu oficjalnie, że nie ma prawa wstępu na koncerty grupy.

Uważa się, że Barrett miał niewielki udział w nagrywaniu drugiej płyty, jako że sesje odbywały się w większości po odejściu gitarzysty z zespołu. Barrett prawdopodobnie uczestniczył w nagraniach Remember a Day i A Saucerful of Secrets. Oprócz tego na płycie znalazł się też nagrany trochę wcześniej utwór Barretta Jugband Blues, natomiast wspomniany wyżej Apples and Oranges ukazał się jako singel. Dwa inne utwory Barretta z tamtego okresu - Scream Thy Last Scream i Vegetable Man - nigdy nie zostały oficjalnie wydane. Mówi się, że te dwie piosenki oraz Jugband Blues dokumentują coraz poważniejsze zmiany w psychice Barretta. Dają również wyraz świadomości autora, że jego dni w Pink Floyd są policzone. W marcu bądź kwietniu 1968 oficjalnie ogłoszono odejście Syda Barretta z Pink Floyd.

Krąży wiele anegdot na temat dziwnego czy psychotycznego zachowania Syda Baretta. Według Rogera Watersa Barrett przybył na jedną z ostatnich prób z zespołem (już po zakazie wstępu na koncerty) z nowym utworem Have You Got It, Yet? (Macie już?, Złapaliście?). Piosenka wydawała się prosta, lecz okazała się niemożliwa do nauczenia – w miarę kolejnych prób Barrett zmieniał melodię, ciągle śpiewając to samo zdanie: „Złapaliście?”. Po około godzinie „łapania” pozostali muzycy zdali sobie sprawę, że to tylko gorzki żart gitarzysty, a sama piosenka nie istnieje.

Inna relacja mówi, że Barrett przyprowadził na jedną z prób dwóch nieznajomych muzyków, grających na banjo i saksofonie, z zamiarem przyjęcia ich do zespołu. Jedni interpretują ten fakt jako rozpaczliwą próbę zapewnienia zespołowi bytu. Miałaby ona wynikać ze świadomości, jakim obciążeniem dla grupy są jego zaburzenia psychiczne. Inni uważają, że była to tylko złośliwa odpowiedź na zatrudnienie w zespole dodatkowego gitarzysty.

Zachowanie Barretta w życiu prywatnym również odbiegało od normy. Według relacji Barrett miał trzymać swoją dziewczynę Lindsay Corner zamkniętą w pokoju przez trzy dni, karmiąc ją podsuwanymi przez szparę pod drzwiami herbatnikami. Innym razem w napadzie szału okładał ją po głowie mandoliną.

Menedżerowie grupy- Peter Jenner i Andrew King- nie zaakceptowali decyzji o wyrzuceniu Syda Barretta. Natychmiast zrezygnowali ze swoich funkcji. W ich opinii Syd Barrett był jedynym muzykiem utalentowanym na tyle, by móc odnieść sukces komercyjny. Jenner i King zamierzali stworzyć konkurencyjną grupę, w składzie której oprócz Barretta miał się również znaleźć Rick Wright. Wright jednak nie zdecydował się na opuszczenie zespołu. Wobec tego menedżerowie postanowili zająć się solową karierą gitarzysty.

Między majem a czerwcem miały miejsce pierwsze nagrania z myślą o solowym albumie. Jednak ekscentryczny charakter Barretta ujawnił się znowu. Po kilku dniach nagrań Syd zniknął na dwa tygodnie. Później pojawiał się w studiu nieregularnie. Nagrane wówczas utwory nie spełniły oczekiwań wytwórni, w związku z czym sesję przerwano. Kiedy wydawało się, że artysta całkowicie stracił zainteresowanie muzyką, ten niespodziewanie pojawił się w marcu 1969 w studiu Abbey Road, oznajmiając, że przygotował nowy repertuar. Podjęta na nowo sesja przebiegała w sposób udany zaledwie przez kilka dni. Z każdym następnym dniem nieobliczalne zachowanie Barretta coraz bardziej utrudniało pracę. Szefowie wytwórni poprosili Davida Gilmoura i Rogera Watersa o pomoc w dokończeniu nagrań. Choć udało im się dokończyć nagrywanie albumu, jego ostateczny kształt wzbudził kontrowersje. Zamieszczono w nim utwory, w których pozostawiono wiele niedociągnięć artysty. Miało to zapewne uczynić nagrania bardziej autentycznymi, lecz zdaniem niektórych było to wykorzystywanie kiepskiego stanu psychicznego Barretta. Album ostatecznie rozszedł się w sześciu tysiącach egzemplarzy.

Choć wydawało się, że niepowodzenie albumu The Madcap Laughs na zawsze przekreśli karierę Syda Barretta, EMI postanowiła zaryzykować raz jeszcze. O pomoc w tworzeniu albumu Barrett znów poproszono członków Pink Floyd -zgodzili się David Gilmour i Rick Wright. David Gilmour był producentem, zagrał również partię gitary basowej. Oprócz tego w sesji wzięli udział Richard Wright na instrumentach klawiszowych oraz Jerry Shirley z zespołu Humble Pie na perkusji. Tym razem w pracę nad albumem włożono o wiele więcej wysiłku. Poszczególne utwory wydają się lepiej dopracowane, a brzmienie całości jest bardziej spójne. Z relacji muzyków uczestniczących w sesji wynika jednak, że stan psychiczny Barretta uległ w międzyczasie znacznemu pogorszeniu.

Poza nagranymi albumami Barrett próbował również działalności koncertowej. 24 lutego 1970 pojawił się w programie radiowym Johna Peela Top Gear na BBC, gdzie zagrał pięć piosenek, w tym cztery premierowe. Trzy z nich znalazły się później na płycie Barrett, natomiast czwarta - Two of a Kind - dopiero na składance The Best of Syd Barrett: Wouldn't You Miss Me? Barrettowi towarzyszyli David Gilmour jako basista i Jerry Shirley na perkusji.

Gilmour i Shirley wspierali również Barretta w jego jedynym koncercie na żywo z tego okresu - imprezie Extravaganza '70. Odbyła się ona 6 czerwca 1970 w londyńskim Olympia Exhibition Hall i był częścią Music and Fashion Festival. Trio wykonało jedynie cztery piosenki -Terrapin, Gigolo Aunt, Effervescing Elephant, Octopus. Po zagraniu ostatniej Barrett, niespodziewanie dla publiczności i towarzyszących muzyków, odłożył swoją gitarę i zszedł ze sceny.

W 1972 Barrett założył wraz z byłym perkusistą Pretty Things i Pink Fairies Johnem „Twinkiem” Alderem oraz basistą Jackiem Monckiem zespół pod nazwą Stars. Grupa prowadziła działalność w miejscowych lokalach i była ciepło przyjmowana. Jednak nieudany występ w Corn Exchange w Cambridge, a właściwie histeryczna reakcja Barretta na zjadliwą recenzję tegoż w magazynie „Melody Maker”, spowodowały rozpad grupy.

W 1974 Peter Jenner przekonał Barretta, by spróbował nagrać coś nowego w Studiu Abbey Road. Sesja trwała zaledwie trzy dni, a jej owocem stało się kilka rhythmandbluesowych kawałków poprzedzielanych prowizorycznymi i bezładnymi gitarowymi wstawkami. Jedynym zatytułowanym utworem był intrygujący If You Go, Don’t Be Slow. Później Barrett ostatecznie wycofał się z działalności muzycznej. Kolejne próby pozyskania go na nowo, włączając starania zespołu The Damned o powierzenie mu produkcji ich drugiej płyty, okazały się całkowicie bezowocne.

5 czerwca 1975, podczas nagrywania Wish You Were Here miało miejsce niecodzienne spotkanie Barretta z zespołem. Barrett pojawił się bez zapowiedzi w studiu i patrzył, jak grupa nagrywała Shine on You Crazy Diamond - zbiegiem okoliczności piosenkę o nim. Jego wygląd bardzo się zmienił. Barrett wyraźnie przybrał na wadze, był ogolony na łyso (łącznie z brwiami). Z tego powodu koledzy z zespołu początkowo go nie rozpoznali. Fotografia zrobiona tego dnia pojawiła się w książce Nicka Masona Pink Floyd. Moje wspomnienia. Podpisana była po prostu: "Syd Barrett 5 czerwca 1975". Odniesienie do tego spotkania pojawiło się w filmie The Wall, w którym główny bohater Pink, grany przez Boba Geldofa, goli w pewnym momencie włosy i brwi. Był to prawdopodobnie ostatni raz, gdy muzycy widzieli się z Sydem Barrettem.

W późniejszych latach Barrett mieszkał na zmianę u swojej matki w Cambridge oraz w londyńskim hotelu Chelsea Cloisters. Utrzymywał się głównie z tantiem za swój dorobek muzyczny. W latach osiemdziesiątych Barrett, który powrócił do oryginalnego imienia Roger, zamieszkał ostatecznie w domu swojej matki w Cambridge. Powrócił również do malarstwa, tworząc duże abstrakcyjne płótna. Mówi się również, że był zapalonym ogrodnikiem. Jedyną drogą komunikacji między nim a światem zewnętrznym stała się jego siostra Rosemary mieszkająca w pobliżu. W trakcie odosobnienia stan jego zdrowia uległ pogorszeniu - Barrett chorował na cukrzycę typu drugiego oraz wrzody żołądka.

Chociaż Barrett nie występował publicznie od połowy lat 70-tych, zainteresowanie jego osobą i twórczością nie zmalało. Reporterzy i fani cały czas pielgrzymowali do Cambridge, by go szukać. Działo się to pomimo jego usilnych prób całkowitego zerwania z poprzednim życiem. Wiele jego zdjęć od lat 80-tych aż do śmierci zrobionych przez paparazzi zostało opublikowanych w różnych miejscach. Realizację planowanego filmu biograficznego produkcji Ridleya Scotta zawieszono z powodów prawnych.

Syd Barrett zmarł 7 lipca 2006r w swoim domu w Cambridge w wieku 60 lat. Przyczyną śmierci były komplikacje związane z cukrzycą i rakiem trzustki. Jego zwłoki zostały skremowane, a prochy prawdopodobnie przekazane siostrze i najbliższej rodzinie. Grobu Syda nie ma na cmentarzu w Cambridge.

10 maja 2007r odbył się poświęcony jego pamięci koncert zatytułowany Madcap's Last Laugh, na którym wystąpili m.in. wszyscy żyjący członkowie Pink Floyd. Roger Waters zagrał znany ze swego solowego repertuaru utwór Flickering Flame, natomiast David Gilmour, Rick Wright i Nick Mason wykonali dawną kompozycję swego byłego lidera - Arnold Layne.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Octopus/Golden Hair	Syd Barrett	11.1969	-	-	Harvest HAR 5009	[written by Syd Barrett][produced by David Gilmour, Roger Waters]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
The Madcap Laughs	Syd Barrett	02.1970	40[1]	-	Harvest SHVL 765	[produced by Syd Barrett, Peter Jenner, Malcolm Jones, David Gilmour ,Roger Waters]
Barrett	Syd Barrett	11.1970	-	-	Harvest SHSP 4007	[produced by Richard Wright, David Gilmour ]
The Madcap Laughs/Barrett	Syd Barrett	08.1974	-	163[4]	Harvest 11 314 [US]	[produced by Syd Barrett, Peter Jenner, Malcolm Jones, Roger Waters, David Gilmour and Richard Wright]
Opel	Syd Barrett	10.1988	-	-	Harvest SHSP 4126	[produced by Syd Barrett, Peter Jenner, Malcolm Jones, Roger Waters and David Gilmour]

Tyrese

Tyrese Darnell Gibson ur. 30.12.1978r Los Angeles (Kalifornia, USA) Wokalista r&b, autor piosenek, biznesmen, aktor i model, będący bożyszczem setek tysięcy kobiet ze względu na wyjątkowo czuły, łagodny głos, a także budzącą podziw, muskularną budowę ciała. Pochodzący z Los Angeles twórca został po raz pierwszy zauważony jako nastolatek po serii wygranych konkursów młodych talentów. Umożliwiły mu one zagranie w 1997 roku w telewizyjnej reklamie napoju COCA COLA. Szeroko uśmiechnięty Tyrese, z wielką ekspresja nucący słynny slogan „always Coca Cola" w miejskim autobusie, otworzył sobie zaledwie 30 sekundowym występem drzwi do wielkiej kariery w przemyśle muzycznym.

Debiutancki album przystojnego nastolatka zdecydowała się wydać w 1998 r. wytwórnia RCA. Na zatytułowany po prostu Tyrese krążek złożyło się kilkanaście śpiewanych z duża dawką emocji romantycznych nagrań r&b, dzięki którym ich autor błyskawicznie podbił serca fanek czarnych brzmień. Promujące go klimatyczne utwory „Sweet Lady", „Nobody Else" i „Lately" zaznaczyły swoją obecność na amerykańskiej liście przebojów r&b/ hip-hop i pomogły debiutowi Gibsona okryć się platyną.

Kolejne dwa albumy seksownego twórcy: 2000 Watts (2001) i I Wanna Go There (2002), wypełnione po brzegi zmysłowym, uwodzicielskim r&b śpiewanym przejmującym, delikatnym głosem, zdobyły w USA status złotej płyty. Tyrese na przełomie XX i XXI w. był obecny w mediach nie tylko jako wokalista, ale także jako model uświetniający wizerunkiem kampanie takich marek, jak TOMMY i IILFIGER czy GUESS, oraz aktor.

Do najważniejszych obrazów kinowych, w jakich można zobaczyć Gibsona w głównych rolach, należą: „Za szybcy, za wściekli" (oryg. „2 Fast 2 Furious", reż. John Singleton, 2003, USA, Niemcy), „Czterej bracia" („Four Brothers", reż. John Singleton, 2005, USA), „Cios poniżej pasa" („Waist Deep", reż. Yondie Curtis-Hall, 2006, USA) i „Transformers" (reż. Michael Bay, 2007, USA).

Kariera aktorska na kilka lat zdominowała aktywność Gibsona w show-biznesie. Do nagrywania płyt powrócił w 2006 r., kiedy wypuścił podwójny album Alter Ego. Na jednym z krążków tradycyjnie śpiewał uczuciowe r&b, podczas gdy na drugim wrócił do muzycznych korzeni rapera (w latach 90-tych rymował w grupie Triple Impact) i zapełnił ją hiphopowym materiałem. Tyrese występuje jako emce pod pseudonimem Black Ty.
Muzyka, aktorstwo i moda to nie jedyne pola szerokiej działalności aktywnego twórcy. Realizuje się także na polu biznesowym, zarządzając firmą produkcyjną na rynku rozrywki - HEADQUAKTEE F.NTERTAINMENT (HQ), a także charytatywnym Gibson prowadzi fundację TYRESE GIBSON WATTS FOUNDATION, pomagającą młodzieży z wielkich skupisk miejskich i tworzącą centra młodzieżowe w rodzinnym mieście artysty - Watts. Tyrese razem z Tankiem i Ginuwineem tworzy supergrupę r&b o nazwie TGT. Według oświadczeń twórców, wspólne koncerty mają docelowe doprowadzić do nagrania pełnej płyty tria.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Nobody Else	Tyrese	08.1998	59[1]	36[15]	RCA 74321688282 [UK]	[written by Jake Carter ,Tyrese Gibson, Trevor Job ,Joe Sayles, Kevin Scott][produced by Carter][12[20].R&B Chart]
Sweet Lady	Tyrese	01.1999	55[2]	12[25]	RCA 74321700842 [UK]	[written by Johntá Austin ,Charles Farrar, Troy Taylor][produced by The Characters][9[33].R&B Chart]
Lately	Tyrese	06.1999	-	56[13]	RCA	[written by Derek Allen, Tyrese Gibson][produced by Derek Allen][12[25].R&B Chart]
The Best Man I Can Be	Tyrese	01.2000	-	77[12]	Columbia	[written by R. Kelly ,Terry Lewis, Big Jim Wright][produced by Jam & Lewis, Big Jim Wright][20[24].R&B Chart]
What'chu Like	Da Brat Featuring Tyrese	06.2000	-	26[20]	So So Def 79 330	[written by Jermaine Dupri, Shawntae Harris][produced by Jermaine Dupri][9[35].R&B Chart]
I Like Them Girls	Tyrese	04.2001	-	48[19]	RCA 60 418	[written by Harvey Mason, Jr.,Damon Thomas,Phillip White,J. Valentine][produced by The Underdogs][15[20].R&B Chart]
What Am I Gonna Do	Tyrese	09.2001	-	71[18]	RCA	[written by Tyrese Gibson,Scott Carter,Trevor Jobs][produced by Jake & Trey][24[22].R&B Chart]
Just a Baby Boy	Snoop Dogg Featuring Tyrese & Mr. Tan	07.2001	-	90[4]	Universal 158 986	[written by Kevin Gilliam, Calvin Broadus ,Tyrese Gibson, Olan Thompson][produced by Battlecat][40[16].R&B Chart]
How You Gonna Act Like That	Tyrese	01.2003	30[4]	7[25]	J Records 82876544892 [UK]	[written by Tyrese Gibson,Harvey Mason Jr.,Damon Thomas,Eric Dawkins][produced by The Underdogs][3[38].R&B Chart]
Signs of Love Makin'	Tyrese	07.2003	-	57[14]	J Records	[written by Tyrese Gibson,Harvey Mason Jr.,Damon Thomas][produced by The Underdogs][18[23].R&B Chart]
Pick Up The Phone	Tyrese, Ludacris & R. Kelly	09.2003	-	-	Disturbing Tha Peace	[65[6].R&B Chart][piosenka z filmu "2 Fast 2 Furious"]
Pullin' Me Back	Chingy Featuring Tyrese	07.2006	44[5]	9[20]	Capitol CDR 6710 [UK]	[written by Howie Bailey ,Jermaine Dupri, B. Morgan, Jaco Pastorius, J. Phillips][produced by Jermaine Dupri][1[2][30].R&B Chart]
One	Tyrese	12.2006	-	122[2]	J Records	[produced by The Underdogs][26[26].R&B Chart]
Turn Ya Out	Tyrese Featuring Lil Jon	02.2007	-	-	J Records 02628	[written by C.P. Love][70[6].R&B Chart]
Nobody Do It Better	Keith Murray featuring Junior and Tyrese	06.2007	-	-	Def Squad	[65[9].R&B Chart]
Too Easy	Tyrese Featuring Ludacris	08.2011	-	-	J Records	[written by Brandon "B.A.M" Hodge , Aaron Sledge, Michael Harris, Christopher Lacy, Tyrese & Ludacris][38[13].R&B Chart]
Stay	Tyrese	10.2011	-	105[21]	Voltron	[written by Brandon "B.A.M" Hodge , Asaleana Elliott, Aaron Sledge, Christopher Lacy, J-Doe & Tyrese][11[54].R&B Chart]
Nothing on You	Tyrese	02.2012	-	-	Voltron	[61[20].R&B Chart]
Shame	Tyrese	08.2015	-	103[3]	Voltron	[written by Warryn Campbell,Tyrese D. Gibson,D.J. Rogers, Jr.,Sam Dees,Ron Kersey][produced by Warryn Campbell,Tyrese][32[4].R&B Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Tyrese	Tyrese	11.1998	-	17[36]	RCA 66 901	[platinum-US][produced by Anthony Morgan, Derek Allen, The Characters, Chad Elliott, Sean K. Hall, Jake, Khaliq & Ali, Ron "Amen-Ra" Lawrence, Nate Love, Anthony Morgan, Glen Mosley, Big Mike, Michael J. Powell ,Leland Robinson, Tricky Stewart ,Ray Watkins, Al West, Ewart A. Wilson]
2000 Watts	Tyrese	06.2001	-	10[24]	RCA 68 039	[gold-US][produced by Anthony Morgan ,Greg Parks ,Babyface,Battlecat,Bryan-Michael Cox,Jermaine Dupri,Tim & Bob,Jake and Trev,Christopher Stewart,Rodney Jerkins,Tyrese,The Underdogs]
I Wanna Go There	Tyrese	01.2003	-	16[35]	J Records 20 041	[gold-US][produced by Tyrese,Clive Davis ,Bryan-Michael Cox,Jermaine Dupri,Steve Estiverne,Eddie F.Jake and Trev,JoeJohnny "J",Darren Lighty,Manuel Seal,Poke & Tone,Joshua P. Thompson,The Underdogs]
Alter Ego	Tyrese	12.2006	-	23[15]	J Records 02952	[produced by Tyrese,Wali Ali,Allstar,Bryan-Michael Cox,Dali,Eric Dawkins,Antonio Dixon,Diverse,Mannie Fresh,GX,Jellyroll,Lil Jon,R. Kelly,Jonathan Lighty,J. Que,Siege,Tricky Stewart,Scott Storch,Dewayne Swan,Tank,The Underdogs]
Open Invitation	Tyrese	11.2011	-	9[29]	Voltron 0804879356257	[produced by Tyrese,Jeff Robinson,Isabella Castro,B.A.M., David Banner, R. Kelly, Kendall Nesbitt, Lil' Ronnie ,DeWayne Swan, Swiff D]
Black Rose	Tyrese	08.2015	-	1[1][18]	Voltron 0804879562245 [UK]	[produced by Tyrese, Brandon "B.A.M." Alexander, Warryn Campbell ,Marcus Hodge, Eric Hudson ,Tim Kelley ,Seige Monstracity ,Rockwilder]

niedziela, 24 listopada 2024

Fairfield Parlour

Fairfield Parlour, grupa brytyjska. Powstała w 1970r w Londynie. Wyłoniła się z zespołu Kaleidoscope. Skład: Peter Daltrey - k, perc, Eddy Pumer - g, k, voc, Steve Clark - b, fl, Danny Bridgman - dr, perc, voc. Działała do 1972r.

Związała się z nowo utworzoną wytwórnią Vertigo, specjalizującą się w ambitnym rocku. Dla niej zrealizowała w 1970 w londyńskich Morgan Studios przy pomocy producenta Davida Symondsa singel Bordeaux Rose/Chalk On The Wall, czwórkę Just Another Day (z gościnnym udziałem Eltona Johna - p i Greame'a Edge'a - dr z The Moody Blues)/Caraminda/I Am All The Animals/Song For You oraz album „From Home To Home", wydane odpowiednio w kwietniu, lipcu i sierpniu tego roku. Znana w poprzednim okresie, gdy posługiwała się nazwą Kaleidoscope, jako formacja psychodeliczna, tym razem przedstawiła po prostu subtelne, wysmakowane piosenki i ballady, zaaranżowane z wykorzystaniem m.in. różnych instrumentów klawiszowych, jak fortepian, organy, klawesyn i melotron, ujawniające co prawda pewien wpływ twórczości Syda Barretta (np. In My Box, Sunny Side Circus), ale przede wszystkim inspirację muzyką folk (np. By My Bedside, I Will Always Feel The Same, Free, Emily, Chalk On The Wall, Caraminda, I Am All The Animals). Nie odniosła sukcesu.

Po rozstaniu z Vertigo zarejestrowała przy współudziale London Symphony Orchestra własną operę rockową White Faced Lady, opartą na motywach biografii Marilyn Monroe. Niestety, w tym czasie nie udało jej się wydać tego dzieła. W latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych słuchacze poznali tylko dwa fragmenty, Overture To The White Faced Lady (umieszczony w 1976r na stronie B australijskiego wznowienia singla Bordeaux Rose, firmowanego przez Dekkę) i Nursey Nursey (wydany w kwietniu 1989r na pocztówce dźwiękowej, dołączonej do pisma „Bucketfull Of Brains"). Całość ukazała się dopiero w lutym 1991 - sygnowana nazwą Kaleidoscope. Ostatnich nagrań formacja dokonała w 1972r. Tylko jedno z nich, Baby Stay Tonight, trafiło na płytę (na inną reedycję singla Bordeaux Rose, również z 1976, firmowaną przez Prism).

Dyskografię uzupełnia nagrany latem 1970r na zamówienie organizatorów sierpniowego festiwalu na wyspie Wight singel z hymnem imprezy, Let The World Wash In (na stronie B kompozycja instrumentalna Medieval Masquerade), wydany przez firmę Philips, sygnowany okolicznościową nazwą I Luv Wight. Ponadto formacja stworzyła część muzyki, m.in. piosenkę tytułową, do filmu Eyewitness (1970, reż. John Hough), ale nigdy nie wydała jej na płytach.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Bordeaux Rose/Chalk On The Wall	Fairfield Parlour	04.1970	-	-	Vertigo 6059 003	[written by Daltrey, Pumer][produced by David Symonds]
Just Another Day/Caraminda/I Am All The Animals/Song For You	Fairfield Parlour	07.1970	-	-	Vertigo 6059 008	[written by Daltrey, Pumer][produced by David Symonds]

Titiyo

Titiyo Yambalu Felicia Jah (ur. 23 lipca 1967r) jest szwedzką piosenkarką i autorką tekstów, która zdobyła cztery nagrody Grammy. Titiyo urodziła się w Sztokholmie w Szwecji, jako córka Ahmadu Jah, perkusisty z Sierra Leone, i Maylen Bergström. Ze strony Jah jest młodszą siostrą producenta płytowego Cherno Jah i przyrodnią siostrą piosenkarki i autorki tekstów Neneh Cherry. Dorastała w Solna.

Titiyo odkryła swoje zdolności wokalne, gdy starsza siostra zaprosiła ją do wspólnego śpiewania w studiu w Londynie. W 1987 roku była frontmanką własnego zespołu i występowała na scenie sztokholmskiej, a w 1989 roku podpisała kontrakt z lokalną wytwórnią Telegram. Śpiewała również wokale wspierające dla wielu szwedzkich artystów, w tym Army of Lovers i Jakoba Hellmana.

W 1989 roku Titiyo wydała swój debiutancki album zatytułowany po prostu jej imieniem, który zajął 3. miejsce na liście przebojów w Szwecji, a w Stanach Zjednoczonych został wydany przez Arista i stał się jednym z elementów szwedzkiej fali R&B w USA, która trwała przez całe lata dziewięćdziesiąte. Singiel „My Body Says Yes” był hitem w Ameryce Północnej,, a „Talking to the Man in the Moon” osiągnął 6. miejsce na szwedzkich listach przebojów; kolejny singiel „After the Rain” osiągnął 13. miejsce.

Titiyo zrobiła sobie dwuletnią przerwę i powróciła w 1993 roku z coverem Arethy Franklin „Never Let Me Go” (hit, który osiągnął 25. miejsce na szwedzkiej liście przebojów), później zawartym na jej drugim pełnometrażowym albumie This is Titiyo. Remiksy tego i niektórych jej innych piosenek były popularne na londyńskiej scenie klubowej. Jej trzeci album, Extended, wyprodukowany przez Kenta (Gillström) Isaacsa (wydany przez szwedzką wytwórnię Diesel Music), ukazał się w 1997 roku i zawierał przebój „Josefin Dean” (nazwany na cześć najlepszej przyjaciółki Mariah Carey).

W 2001 roku Titiyo ożywiła swoją karierę swoim udanym czwartym albumem studyjnym Come Along (wydanym w USA w 2002 roku; również w Diesel Music), z którego pochodzi tytułowy singiel „Come Along”, który stał się międzynarodowym hitem. Album i jego tytułowa piosenka, wyprodukowane przez Petera Svenssona (The Cardigans) i Joakima Berga (Kent), znalazły się na szczycie szwedzkich list przebojów, a singiel odniósł sukces w kilku krajach europejskich, w tym we Francji (Niemcy), Szwajcarii i Holandii. Drugi singiel z albumu, „1989”, nie odniósł tak wielkiego sukcesu jak poprzednik, ale znalazł się w pierwszej trzydziestce francuskiej listy przebojów.

Po długiej przerwie Warner Music wydało w 2004 roku album z największymi hitami zatytułowany Best of Titiyo, który zawierał dwie nowe piosenki. Jedna z nich, „Loving out of Nothing”, znalazła się w pierwszej dwudziestce w Szwecji na początku 2005 roku. Wiosną 2008 roku Titiyo została poproszona o wokal do singla Kleerupa „Longing for Lullabies”. Wydany w kwietniu 2008 roku w Skandynawii singiel znalazł się w pierwszej dwudziestce w Danii i w pierwszej dziesiątce w Szwecji. Titiyo wydała swój piąty album, Hidden, w niezależnej wytwórni szwedzkiej Sheriff pod koniec 2008 roku. Album zawiera głównie materiały napisane przez nią samą, ale także efekty współpracy z takimi artystami jak Kleerup, Moto Boy i Goran Kajfes z Oddjob. Do tej pory wydano teledyski do „Stumble to Fall” i „Awakening”.

W 2015 roku wydała swój szósty album studyjny, 13 Gården, który został nominowany do szwedzkiej nagrody Grammy w kategorii „Najlepszy Pop”. Nazwany na cześć jej adresu z dzieciństwa w gminie Solna, poza Sztokholmem, był to pierwszy album Titiyo nagrany w całości w języku szwedzkim.

Córka Titiyo, Femi, urodziła się w 1992 roku. Ojcem Femi jest producent muzyczny Magnus Frykberg.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
After The Rain/After The Rain (Rag A Rap) [Titiyo Featuring Papa Dee]	Titiyo	03.1990	60[3]	-	Arista 112 722	[written by Magnus Frykberg][produced by Magnus Frykberg]
Flowers/Doin' His Thing	Titiyo	09.1990	71[3]	-	Arista 113 212	[written by Magnus Frykberg][produced by Magnus Frykberg]
My Body Says Yes	Titiyo	06.1991	111	42[11]	Arista 112 733	[written by Magnus Frykberg,Papa Dee][produced by Magnus Frykberg]
Tell Me (I'm Not Dreaming)/Human Climate	Titiyo	02.1994	45[2]	-	Arista 74321 18562 7	[written by Frykberg, Torsson, Jah][produced by MF, Fabian]
It Should Have Been You	Blacknuss feat. Jennifer Brown & Titiyo	06.1995	83[1]	-	Sidestep SSRCD 4	[written by Darryl Thompson][produced by Christian Falk,Martin Jonsson]

Tracy Shaw

Tracy Shaw (ur. 27 lipca 1973r) jest brytyjską aktorką i piosenkarką. Shaw urodziła się w branży hotelarskiej i pubowej, w czasie gdy jej rodzice prowadzili Talbot Hotel w Belper, Derbyshire. Uczęszczała do Saint Ralph Sherwin Comprehensive School (obecnie Saint Benedict Catholic Voluntary Academy) w Derby, uczyła się tańca klasycznego w Hilda Davis School of Dance w Belper i poszła do Arden School of Theatre w Manchester w 1990 roku, gdzie uzyskała dyplom z teatrologii.

Jej najbardziej znaną rolą jest rola Maxine Peacock w długo trwającej operze mydlanej Coronation Street. Jednak Shaw popadła w konflikt z szefami serialu, gdy podobno próbowali obciąć jej pensję o 20 000 funtów rocznie, w wyniku czego zrezygnowała z roli. Postać Shaw spotkała tragiczny koniec w odcinku wyemitowanym 13 stycznia 2003 r., kiedy została zamordowana przez Richarda Hillmana (w tej roli Brian Capron). Wystąpiła również w licznych serialach ITV. W 2003 r. Shaw zagrała rolę Sally w sztuce teatralnej The Blue Room, grając u boku Jasona Connery'ego. Od narodzin dzieci Shaw sporadycznie wracała do aktorstwa i występowała w kilku trasach krajowych, w tym Mum's the Word (2010), Busy Body (2011) i The Cat and the Canary (2021), a także w głównych rolach w pantomimach w Worthing i Southsea.

Miała również krótką karierę popową w 1998 r., wydając dwa single w wytwórni Love This Records, „Ridin' High” i cover przeboju Lonniego Gordona z pierwszej dziesiątki, „Happenin' All Over Again”.

Miała serię głośnych romansów, w tym zaręczyny z Darren Day. Wyszła za Roberta Ashwortha w czerwcu 2001 roku, ale na początku miała serię problemów, w tym kłótnię w samolocie powrotnym z Karaibów po tym, jak kręciła program ITV Wish You Were Here...?. W 2015 roku Ashworth obwiniła podsłuchiwanie telefonów o zrujnowanie swojej kariery i małżeństwa. Jej małżeństwo zakończyło się rozwodem w 2004 roku, a Shaw zamieszkała z przyjaciółką z dzieciństwa, z którą następnie się zaręczyła. Para obecnie mieszka w Caversham Heights w Berkshire i ma dwóch synów.

W 2000 roku prześladowca Kevin Sedgwick przyznał się do winy za nękanie Shaw przez okres pięciu lat. Napisał do niej wiele listów, a także do gwiazd Coronation Street, Jacqueline Pirie i Jennifer James, i kręcił się po terenie Granada Studios w Manchesterze, objął Shaw i poprosił o pocałunek. Sedgwick przyznał się później tego samego roku do licznych aktów rażącej nieprzyzwoitości wobec dzieci. Podobno cierpiał na słyszenie głosów w głowie.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Happenin' All Over Again	Tracy Shaw	07.1998	46[3]	-	Recognition CDREC 2	[written by Stock/Aitken/Waterman][produced by Mike Stock & Matt Aitken]
Ridin' High	Tracy Shaw	10.1998	78[1]	-	Recognition CDREC 5	[written by Stock/Aitken ][produced by Mike Stock & Matt Aitken]

Major Minor Records

Major Minor Records została założona w 1966 przez Phila Solomona, który był menadżerem Them i dyrektorem pirackiej radiostacji Radio Caroline w połowie lat 60-tych.W sierpniu 1967 roku rząd zakazał działalności tego pirackiego radia, mimo to rozgłośnia dalej zajmowała się promowaniem płyt Major Minor . Dystrybucją jej płyt zajmowała się wytwórnia Decca.Wielki moment dla wytwórni przyszedł w 1969 roku,gdy numerem 1 na brytyjskiej liście singli został utwór "Je t'aime... moi non plus" w wykonaniu Jane Birkin i Serge Gainsbourga pierwotnie wydany przez wytwórnię Fontana,wycofany rzekomo z powodu żony szefa wytwórni,która była zbulwersowana formą piosenki.

Major Minor nabył prawa licencyjne do tego utworu,który stał się najlepiej sprzedającym się singlem w historii Major Minor.Nagrywali dla niej także Tommy James and The Shondells, Johnny Nash, Malcolm Roberts oraz artyści spod znaku soul jak:The Isley Brothers, Kim Weston i Cissy Houston.Tu nagrywał zespół jazzowy The Jazz Hip Trio oraz z The New Wave Band przed założeniem 10.cc.Młody Peter Sarstedt nagrał swój pierwszy singiel pod szyldem Peter Lincoln "My monkey is a junkie" ,który odniósł duży sukces w Irlandii Północnej.

            Hity na singlowej liście przebojów UK Top 40
The Dubliners Seven Drunken Nights Major Minor MM 506 1967 7.UK
The Dubliners Black Velvet Band Major Minor MM 530 1967 15.UK
The Dubliners Maids, When You're Young Never Wed An Old Man Major Minor MM 551 1968 43.UK
Tommy James And The Shondells Mony Mony Major Minor MM 567 1968 1.UK
Malcolm Roberts May I Have The Next Dream With You Major Minor MM 581 1968 8.UK
Malcolm Roberts Love Is All Major Minor MM 637 1969 12.UK
Johnny Nash You Got Soul Major Minor MM 586 1968 6.UK
Johnny Nash Cupid Major Minor MM 603 1969 6.UK
Crazy Elephant Gimme, Gimme, Good Loving Major Minor MM 609 1969 12.UK
Karen Young Nobody's Child Major Minor MM 625 1969 6.UK
Pat Campbell Deal Major Minor MM 648 1969 31.UK

          Albumy na liście przebojów UK Album Charts
1967 The Dubliners A Drop of the Hard Stuff MMLP 3 5.UK
1968 The Dubliners Drinkin' and Courtin' SMLP 14 31.UK
1967 David McWilliams Singing Songs by David McWilliams MMLP 2 38.UK
1967 David McWilliams David McWilliams Vol. 2 MMLP/SMLP 10 23.UK
1968 David McWilliams David McWilliams Vol. 3 MMLP/SMLP 11 39.UK

Gordon Jenkins

Gordon Hill Jenkins-ur.12.05.1910r,amerykański aranżer,który był znaczącą figurą w muzyce popularnej w latach 40-tych i 50-tych,sławnego ze swojego bogatego brzmienia instrumentów strunowych.Współpracował z Andrews Sisters,Frankiem Sinatrą,Louisem Armstrongiem,Judy Garland,Nat "King" Cole'em i wieloma innymi.Ożenił się z piosenkarką Loulie Jean Norman ,która śpiewała na kilku jego albumach.

Jenkins urodził się w Webster Groves/Missouri.Zaczynał od robienia aranży dla stacji radiowej w St.Louis.Grał w orkiestrze tanecznej Ishama Jonesa,dyrygując nią podczas występu z "The show is on" na Broadway'u.Po rozwiązaniu orkiestry,od 1936r pracuje jako niezależny aranżer i autor piosenek wspomagając sesje Ishama Jonesa,Paula Whitemana,Benny Goodmana,Andre Kostelanetza i innych.W 1938r przenosi się do Hollywood i pracuje dla Paramount Pictures i NBC i tam przez cztery lata zajmuje się aranżacją dla Dicka Haymesa.

W 1944r nagrywa swój pierwszy przebój "San Fernando Valley". W 1945r zatrudnia się w Decca Records.W 1947r sprzedaje pół miliona płyt z utworem "Maybe You'll Be There",a w 1949r ma kolejny duży hit-tytułowy temat z filmu Victora Younga-"My Foolish Heart", który także wylansował Billy Ecksteine.W tym samym czasie regularnie aranżował i dyrygował orkiestrą dla różnych artystów nagrywających dla Decca,jak Dick Haymes i Patty Andrews z Andrews Sisters.Zaczyna też występować i nagrywać pod własnym nazwiskiem.

Był gwiazdą podczas występów w nowojorskim Capital Theather w 1949 i 1952r i Paramount Theather w 1952r.Pracował jako producent w latach 1955-1957r dla NBC.Od 1949r był dyrektorem muzycznym w wytwórni Decca i podpisał kontrakty minn. z Weavers.Zaaranżował dla nich kompozycję Leadbelly'ego "Goodnight Irene" (1950),która odniosła wielki sukces,a także "The Roving Kind", "On Top of Old Smokey" (1951), i "Wimoweh" (1952).

Jenkins póżniej przenosi się do Capitol Records,gdzie pracuje z Frankiem Sinatrą szczególnie przy albumach Where Are You (1957) i No One Cares (1959),z Nat "King" Cole przy jego niezapomnianych przebojach z albumów Love Is the Thing (1957) i The Very Thought of You (1958).Pisze muzykę i teksty na album Judy Garland z 1959r "The letter".Towarzyszył jej także ze swoją orkiestrą podczas jej londyńskich koncertów na początku lat 60-tych.

Z początkiem ery rock'n'rolla jego tradycyjne aranżacje nie nadążały za nową modą i odtąd pracuje raczej okazjonalnie.Aranżuje Sinatrze płytę September of My Years w 1967r,który zdobył nagrodę Grammy i comeback tego artysty w 1973r albumem Ol' Blue Eyes Is Back.Pracuje także z Harry Nilssonem.Zmarł w 1984r w wieku 73 lat w Malibu/Kalifornia.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
He Wears A Pair Of Silver Wings/I'm Always Chasing Rainbows	Gordon Jenkins & His Orchestra	08.1942	-	20[1]	Capitol 106	[vocals: Connie Haines][written by Eric Maschwitz & Michael Carr][piosenka z musicalu "Black Vanities"]
White Christmas	Gordon Jenkins & His Orchestra	11.1942	-	16[2]	Capitol 124	[vocals: Bob Carroll][written by Irving Berlin][piosenka z filmu "Holiday"]
Always	Gordon Jenkins & His Orchestra	12.1944	-	11[1]	Capitol 125	[written by Irving Berlin][piosenka z filmu "Christmas Holiday"][#19 for Sammy Turner in 1959]
Maybe You'll Be There/Dark Eyes	Gordon Jenkins & His Orchestra	06.1948	-	3[30]	Decca 24403	[gold-US][vocals: Charles Lavere][written by Rube Bloom, Sammy Callop]
Again/Skip To My Lou	Gordon Jenkins & His Orchestra	04.1949	-	2[23]	Decca 24602	[vocals: Joe Graydon][written by Lionel Newman & Dorcas Cochran][piosenka z filmu "Road House"]
Don't Cry Joe (Let Her Go, Let Her Go, Let Her Go)/ Perhaps, Perhaps, Perhaps (Quizas, Quizas, Quizas)	Gordon Jenkins & His Orchestra	09.1949	-	3[19]	Decca 24720	[written by Joe Marsala]
A Dreamer's Holiday/Tell Me Why	Eileen Wilson And Gordon Jenkins	12.1949	-	26[2]	Decca 24738	[written by Mabel Wayne, Kim Gannon]
My Foolish Heart/Don't Do Something To Someone Else (That You Wouldn't Want Done To You)	Gordon Jenkins	02.1950	-	3[23]	Decca 24830	[written by Victor Young, Ned Washington ][tytułowa piosenka z filmu ]
Bewitched/ Where In The World	Gordon Jenkins	04.1950	-	4[18]	Decca 24983	[written by Richard Rodgers, Lorenz Hart][piosenka z musicalu "Pal Joey"][#50 hit for Betty Smith Group in 1958]
Goodnight Irene/Tzena, Tzena, Tzena	Gordon Jenkins And His Orchestra And The Weavers	07.1950	-	A:1[13][25];B:2[17]	Decca 27077	[gold-US][A:written by Hudie Ledbetter, John Lomax][B:written by Spencer Ross, Gordon Jenkins][A:# 75 hit for Billy Williams in 1959][piosenka z filmu "Road House"]
I'm Forever Blowing Bubbles/You're Mine, You!	Gordon Jenkins And Artie Shaw	09.1950	-	10[10]	Decca 27186	[written by Jean Kenbrovin, John Kellette][piosenka z musicalu "The Passing Show Of 1918"][#1 hit for Henry Burr & Albert Campbell and Ben Selvin in 1919]
So Long/Lonesome Traveler	Gordon Jenkins And The Weavers	01.1951	-	4[14]	Decca 27376	[written by Woody Guthrie]
Rose, Rose, I Love You/Unless	Gordon Jenkins	06.1951	-	A:21[4];B:30[1]	Decca 27594	[A:Chris Langdon, Wilfrid Thomas][B:Tolchard Evans, Robert Hargreaves, Stanley Damerell ]
Whispering	Gordon Jenkins & His Orchestra	10.1951	-	27[1]	Decca 27585	[written by Vincent Rose, John Schonberger & Richard Coburn][#1 hit for Paul Whiteman in 1920;#11 hit for Nino Tempo & April Stevens in 1964]]
Charmaine/When I Grow Too Old To Dream	Gordon Jenkins	12.1951	-	18[9]	Decca 27886	[written by Erno Rapee, Lew Pollack][piosenka z filmu "What Price Glory?"][#1 hit for Guy Lombardo in 1927;#69 hit for The Four Freshmen in 1956]
When It's Sleepy Time Down South	Louis Armstrong And Gordon Jenkins And His Orchestra	01.1952	-	19[3]	Decca 27899	[written by Clarence Muse,Leon René,Otis René][#6 hit for Paul Whiteman in 1931]]
Wimoweh	Gordon Jenkins and His Orchestra and the Weavers	02.1952	-	14[11]	Decca 27928	[written by Solomon Linda, Paul Campbell, Albert Stanton, Hugo Peretti, Luigi Creatore & George David Weiss]
Around The Corner (Beneath The Berry Tree)/The Gandy Dancers' Ball	The Weavers And Gordon Jenkins	04.1952	-	19[1]	Decca 28054	[written by Josef Marais]
Be Anything (But Be Mine)	Peggy Lee and Gordon Jenkins and His Orchestra	05.1952	-	21[3]	Decca 28142	[written by Irving Gordon][#25 hit for Connie Francis in 1964]
Lover	Peggy Lee and Gordon Jenkins and His Orchestra	06.1952	-	3[13]	Decca 28215	[gold-US][written by Richard Rodgers & Lorenz Hart][piosenka z filmu "Love Me Tonight"][#3 hit for Paul Whiteman in 1933]
Just One of Those Things	Peggy Lee and Gordon Jenkins and His Orchestra	08.1952	-	14[4]	Decca 28313	[written by Cole Porter][piosenka z musicalu na Broadway'u "Jubilee"][#10 hit for Richard Himber in 1935]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Gordon Jenkins Complete Manhattan Tower	Gordon Jenkins	11.1956	-	101[11]	Capitol 766

Awards

Oscar [Muzyka filmowa]

Nominacje do Oscara [Muzyka filmowa]

Golden Globe

Grammy
1966 Best Arrangement Accompanying a Vocalist or Instrumentalist For "It Was A Very Good Year" artist: Frank Sinatra

Kompozycje Gordona Jenkinsa na listach przebojów

[with Joe Bishop]
.1933 Blue Prelude Bing Crosby 10.US
.1939 Blue Evening Woody Herman and His Orchestra 9.US

[with Johnny Mercer]
.1934 P.S. I Love You Rudy Vallée & His Connecticut Yankees 12.US
.1934 You Have Taken My Heart Glen Gray and the Casa Loma Orchestra 16.US
06/1953 P.S. I Love You The Hilltoppers 4.US
06/1960 P.S. I Love You The Starlets 106.US
09/1963 P.S. I Love You The Classics 120.US

[solo]
03/1944 The San Fernando Valley Bing Crosby 1.US
04/1944 San Fernando Valley Johnny Mercer 20.US
04/1945 Everytime Freddy Martin and His Orchestra 15.US
11/1956 Married I Can Always Get Teddi King 75.US
11/1956 New York's My Home Sammy Davis Jr. 59.US
02/1957 Repeat After Me Patti Page 53.US
07/1963 This Is All I Ask Tony Bennett 70.US
08/1963 This Is All I Ask Burl Ives 67.US

[with Johnny Cash]
05/1968 Folsom Prison Blues Johnny Cash 32.US/52.UK
03/2012 Folsom Prison Blues Jamie Lono 114.US

sobota, 23 listopada 2024

Wes Farrell

Wesley Donald „Wes” Farrell (ur. 21 grudnia 1939r - zm. 29 lutego 1996r) był amerykańskim muzykiem, autorem tekstów piosenek i producentem płyt, który był najbardziej aktywny w latach 60-tych i 70-tych XX wieku.

Farrell urodził się w Nowym Jorku w Stanach Zjednoczonych. Katalog Farrella obejmuje blisko 500 piosenek, które napisał, wyprodukował i/lub opublikował. Jeden z jego najwcześniejszych sukcesów, „Boys” (współtworzony z Lutherem Dixonem), pojawił się na stronie B przeboju numer jeden Shirelles z 1960 roku „Will You Love Me Tomorrow”, a w 1963 roku został przerobiony przez Beatlesów na ich debiutancki album Please Please Me. Największy przebój Farrella jako kompozytora - numer jeden na amerykańskiej liście przebojów z 1965 r. „Hang On Sloopy” zespołu McCoys (przeróbka „My Girl Sloopy”, napisana wspólnie z Bertem Russellem) - pozostaje jedną z najczęściej wykonywanych piosenek w historii muzyki popularnej, według RIAA. W 1985 r. Hang On Sloopy stała się oficjalną piosenką rockową stanu Ohio.

Inne przeboje Farrella to debiutancki singiel Animals w Wielkiej Brytanii „Baby Let Me Take You Home” (napisany wspólnie z Bertem Russellem; nr 21, 1964) oraz dwa wydawnictwa Jay and the Americans z 1964: „Come a Little Bit Closer” (napisany wspólnie z autorami tekstów Tommym Boyce’em i Bobbym Hartem; nr 3 w USA) i „Let’s Lock the Door (And Throw Away the Key)” (z Royem Alfredem; nr 11 w USA na początku 1965). Farrell był także współautorem „Come and Take a Ride in My Boat” (z Jerrym Goldsteinem), nieznacznie przerobionym w 1967, aby zapewnić Every Mother’s Son ich charakterystyczny hit „Come on Down to My Boat” (nr 6 w USA). Był także współautorem (z Larrym Kusikiem i Ritchiem Adamsem) piosenki „Happy Summer Days”, która zajęła nr 1 w USA hit Ronniego Dove'a w 1966 roku. Hit Farrella z Top 40 „Look What You've Done” - po raz pierwszy nagrany w 1966 roku przez Pozo Seco Singers - pojawia się na albumie Carli Olson z 2013 roku Have Harmony, Will Travel jako duet z Robem Wallerem.

W 1966 roku Farrell napisał piosenkę przewodnią do Gammera the Invincible (znanego również jako Gamera), amerykańskiej wersji pierwszego filmu Gamera.Farrell odniósł pierwszy sukces jako producent latem 1968 roku dzięki hitowi Indian Lake z pierwszej dziesiątki w USA autorstwa Cowsills, napisanego przez Tony'ego Romeo.Wyprodukował trzy inne utwory dla tego rodzinnego występu, w tym „Poor Baby” (44. miejsce na liście przebojów w USA) i „The Path of Love”, oba również napisane przez Romeo. Farrell został zatrudniony do wyprodukowania muzyki do nagrań prezentowanych w sitcomie muzycznym ABC-TV The Partridge Family, opowiadającym o rodzinnej grupie śpiewającej luźno opartej na Cowsills.[W serialu z lat 1970–74 gwiazdami byli Shirley Jones i David Cassidy, z których oboje śpiewali (zwłaszcza Cassidy) w prawie wszystkich utworach związanych z projektem. Farrell był współautorem nie tylko piosenki przewodniej When We're Singin' (z Diane Hildebrand), ale także 30 piosenek rozsianych po ośmiu albumach studyjnych Partridge Family, z których siedmiu był producentem.

Hity Partridge Family napisane wspólnie z Farrellem, które znalazły się na liście Hot 100 magazynu Billboard, obejmują Doesn't Somebody Want to Be Wanted (z Jimem Cretecosem i Mike'iem Appelem; nr 6, 1971) i I'll Meet You Halfway (z Gerrym Goffinem; nr 9, 1971). Wśród utworów na albumie można wymienić „I Can Feel Your Heartbeat” (z Jimem Cretecosem i Mike’em Appelem), „Brand New Me” (z Eddiem Singletonem), „I’m Here, You’re Here” i „There’s No Doubt in My Mind” (oba z Gerrym Goffinem), „One Night Stand” (z Paulem Anką), „Echo Valley 2-6809” (z Kathy Cooper i Rupertem Holmesem), „Twenty-Four Hours a Day” (z Dannym Janssenem), „Love Is All That I Ever Needed” (z Davidem Cassidy), „Hello, Hello” (z Tonym Romeo) i „Something New Got Old” (z Bobbym Hartem). W przeciwieństwie do Cowsills, którzy faktycznie występowali na własnych nagraniach, albumy wyprodukowane pod nazwą Partridge Family zawierały głównie muzyków sesyjnych, znanych obecnie jako Wrecking Crew, z wokalami wspierającymi Ron Hicklin Singers.

Farrell wyprodukował również materiał dla Elephant's Memory, którego piosenki „Jungle Gym at the Zoo” i Old Man Willow pojawiają się w filmie Midnight Cowboy z 1969 roku. Wyprodukował również dwa albumy z połowy lat 70-tych dla brytyjskiej piosenkarki Lulu. Farrell założył Chelsea Records w 1972 roku.

W 1965 roku poślubił Joan Arthurs i mieli córkę. Farrell i Arthurs rozwiedli się w 1972 roku. W 1974 roku poślubił aktorkę/piosenkarkę Tinę Sinatrę (córkę Franka), a w 1978 roku aktorkę Pamelę Hensley; oba małżeństwa zakończyły się rozwodem. Farrell później ożenił się z pośredniczką w obrocie nieruchomościami Jean Inman i miał dwójkę dzieci. Farrell zmarł na raka w wieku 56 lat w 1996 roku w Coconut Grove na Florydzie.

Kompozycje Wesa Farrella na listach przebojów

[with Bob Elgin, Kay Rogers]
06/1962 Our Favourite Melodies Craig Douglas 9.UK

[with Eddie Snyder, Cliff Adams, Lockie Edwards, Richard Gottehrer, Jerry Goldstein, Larry Weiss, Bob Feldman, Neil Diamond & Stanley Kahan]
09/1962 Ten Lonely Guys Pat Boone 45.US

[with Chip Taylor]
10/1963 Hey Child Johnny Thunder 118.US
01/1965 Run My Heart Baby Washington 121.US

[with Bert Russell]
03/1964 My Girl Sloopy The Vibrations 26.US
04/1964 Baby Let Me Take You Home The Animals 102.US/21.UK
04/1964 Goodbye Baby (Baby Goodbye) Solomon Burke 33.US
08/1965 Hang On Sloopy The McCoys 1.US/5.UK
08/1965 My Girl Sloopy Little Caesar & the Consuls 50.US
11/1965 Hang On Sloopy The Ramsey Lewis Trio 11.US
11/1965 Everybody Do the Sloopy Johnny Thunder 67.US
01/1966 Friends and Lovers Forever Nancy Ames 123.US
03/1970 Hang On Sloopy The Lettermen 93.US
04/1975 Hang On Sloopy Rick Derringer 94.US
11/1976 Hang On Sloopy by The Sandpipers 32.UK

[with Tommy Boyce, Bobby Hart]
09/1964 Come a Little Bit Closer Jay & The Americans 3.US
10/1964 Thank You for Loving Me The Sapphires 106.US
03/1969 Come a Little Bit Closer Trini Lopez 121.US

[with Roy Alfred ]
12/1964 Let's Lock the Door (And Throw Away the Key) Jay & The Americans 11.US
03/1965 Think of the Good Times Jay & The Americans 57.US

[with Tommy Boyce]
01/1965 Hello Pretty Girl Ronnie Dove 54.US

[with Bernice Ross ]
08/1965 I'll Make All Your Dreams Come True Ronnie Dove 21.US

[with Luther Dixon]
10/1965 Boys The Beatles 102.US

[with Al Kasha, Joel Hirschhorn]
02/1966 Why Can't You Bring Me Home Jay & The Americans 63.US

[with Larry Kusik, Ritchie Adams ]
06/1966 Happy Summer Days Ronnie Dove 27.US
08/1966 We Can Make It Ruby & The Romantics 120.US
01/1968 No One Knows Every Mother's Son 96.US

[with Ted Cooper]
09/1966 After You There Can Be Nothing Walter Jackson 130.US

[with Bob Johnston]
12/1966 Look What You've Done The Pozo-Seco Singers 32.US
03/1967 Excuse Me Dear Martha The Pozo-Seco Singers 102.US

[with Jerry Goldstein]
05/1967 Come On Down to My Boat Every Mother's Son 6.US
03/1971 I Can't Stop The Osmonds 96.US/12.UK

[with Tony Romeo]
12/1967 Living in a World of Make Believe Good & Plenty 111.US

[with Mike Appel, Jim Cretecos]
02/1971 Doesn't Somebody Want to Be Wanted The Partridge Family 6.US

[with Gerry Goffin]
05/1971 I'll Meet You Halfway The Partridge Family 9.US

[with Danny Janssen]
02/1972 Could It Be Forever David Cassidy 37.US/2.UK

[with Danny Janssen & Bobby Hart]
04/1973 Friend and a Lover The Partridge Family 99.US
[with Linda Creed, Thom Bell ]
12/1973 Quick, Fast, in a Hurry New York City 79.US

[with King Lou, Richard Rodwell, Andrew Gooden,Bert Russell]
07/1990 Wash Your Face in My Sink Dream Warriors 16.UK

Ben Shaw

Ben Shaw jest brytyjskim producentem muzyki house, remikserem i DJ-em, który wydał płyty pod własnym nazwiskiem, a także pod pseudonimami Sunscape i Gradient.

Jego największy przebój jako artysty pojawił się w 2001 r., kiedy „So Strong”, utwór z udziałem Adele Holness jako wokalistki, znalazł się na szczycie listy przebojów US Billboard Hot Dance Music/Club Play. W lipcu 2001 r. osiągnął 72. miejsce na liście przebojów UK Singles Chart.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
So Strong	Ben Shaw Featuring Adele Holness	07.2001	72[2]	-	Fire Recordings ERIF 009CDS	[written by Ben Shaw, Romain Whyte][produced by Ben Shaw, Romain Whyte][13[3].Indie Chart]
Celebrate	Ben Shaw	04.2002	-	-	Fire Recordings ERIF 017	[38[1].Indie Chart]