Z archiwum...rocka

niedziela, 17 listopada 2024

Etta James

Właśc. Jamesetta Hawkins, [ur. 25.01.1938 r. w Los Angeles w stanie Kalifornia, USA-zm. 20.01.2012r Riverside]. Odkryta przez Johnny'ego Otisa podczas zorganizowanego ad hoc przesłuchania za kulisami Fillmore Auditorium w San Francisco.
Jej pierwszy przebój, "Roll With Me Henry", będący repliką na "Work With Me Annie" Franka Ballarda, wydany dla zamaskowania dwuznacznego tekstu jako "Wallflower", trafił na szczyt rhythm'n'bluesowej listy przebojów. Sukces odniósł też temat "Good Rockin' Daddy", jednak późniejsze single nie trafiły na listy.

Mimo to kontrakt z płytowym koncernem Chess umożliwił piosenkarce nagranie tak znaczących utworów jak "All I Could Do Was Cry" (w 1960 r.), "Stop The Wedding" (w 1962 r.) i "Pushover" (w 1963 r.). W kilku innych towarzyszył jej w duecie Harvey Fuqua.
Uzależnienie od heroiny postawiło pod znakiem zapytania osobistą i zawodową przyszłość Etty James. Mimo to w 1968 r. wytwórnia Chess namówiła ją do nagrań w studiu Fame. Album Tell Mama stał się triumfalnym powrotem pieśniarki, której szorstki głos znakomicie współbrzmiał z towarzyszącymi jej muzykami z Muscle Shoals.

Przebojami były otwierający płytę temat tytułowy, brawurowa wersja "Security" Otisa Reddinga (oba w rhythm'n'blucsowym Top 20) oraz przejmujący temat "I'd Rather Go Blind" spopularyzowany później w Wielkiej Brytanii przez grupę Chicken Shack.

W 1973 r. album Etta James został nominowany do amerykańskiej nagrody Grammy pomimo ciągłych narkotykowych problemów piosenkarki, z którymi zdołała się uporać dopiero w połowie lat osiemdziesiątcyh. Ostatnią nagraną dla Chess płytą była Etta Is Betta Than Evah z 1977 r., po której wokalistka przeszła do wytwórni Warner Brothers. Longplay Deep In The Night zyskał największe uznanie krytyków.

W nagranej na żywo płycie Late Show z 1986 r. artystce towarzyszyli Shuggie Otis i Eddie "Cleanhead" Vinson. Występ podczas otwarcia igrzysk olimpijskich w Los Angeles był początkiem nowego publicznego wizerunku Etty James, utwierdzonego wkrótce nagranym w 1989 r. dla wytwórni Island albumem Seven Year Itch. Płyta ta, jak i następna Stickin' To My Guns, potwierdziły powrót do pełni formy, w czym duży udział mieli i tym razem muzycy z Muscle Shoals.

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
The Wallflower/Hold Me, Squeeze Me	Etta James	02.1955	-	-	Modern 947	[written by James Etta, P. Otis,Hank Ballard][produced by Maxwell Davis][1[4][19].R&B Chart]
Good Rockin' Daddy/Crazy Feeling	Etta James	11.1955	-	-	Modern 962	[written by Joe Josea,Richard Berry][6[3].R&B Chart]
All i could do was cry/Girl [Boy] Of my dreams	Etta James	05.1960	-	33[15]	Argo 5359	[written by Billy Davis/Gwen Fuqua/Berry Gordy, Jr.][produced by Leonard Chess,Phil Chess][2[15].R&B Chart]
If i can' t have you/My heart cries	Etta James & Harvey	08.1960	-	52[12]	Chess 1760	[written by James Fugua][produced by Leonard Chess,Phil Chess][6[10].R&B Chart]
My dearest darling/Tough Mary	Etta James	09.1960	-	34[13]	Argo 5368	[written by Gayten Bocage][produced by Leonard Chess,Phil Chess][5[17].R&B Chart]
Spoonful/It's a crying shame	Etta James	12.1960	-	78[3]	Chess 1771	[written by Willie Dixon][produced by Etta James][12[6].R&B Chart]
At last/I just want to make love to you	Etta James	01.1961	-	47[8]	Argo 5380	[#4 hit Glenna Millere w 1942r][written by Mack Gordon/Harry Warren][produced by Leonard Chess,Phil Chess][2[13].R&B Chart]
Trust in me/Anything to say you're mine	Etta James	03.1961	-	30[9]	Argo 5385	[#4 hit Mildred Bailey w 1937r][written by Ned Wever, Milton Ager, and Jean Schwartz][produced by Leonard Chess,Phil Chess][4[9].R&B Chart]
Fool that i am/Dream	Etta James	06.1961	-	50[6] side B:55[3]	Argo 5390	[written by Floyd Hunt][produced by Leonard Chess,Phil Chess][14[6].R&B; Chart]
Don' t cry baby/Sunday kind of love	Etta James	08.1961	-	39[7]	Argo 5393	[written by Saul Bernie/James P. Johnson/Stella Unger][produced by Leonard Chess,Phil Chess][6[12].R&B; Chart]
It' s too soon to know/Seven day fool	Etta James	11.1961	-	54[7] side B:95[1]	Argo 5402	[A:written by Deborah Chessler,E.H. Morris][B:written by Billy Davis,Berry Gordy Jr.,Sonny Woods][produced by Leonard Chess,Phil Chess][#1 hit Orioles w 1948r]
Something' s got a hold on me/Waiting for Charlie to come home	Etta James	02.1962	-	37[12]	Argo 5409	[written by Leroy Kirkland,Etta James, Pearl Woods][produced by Leonard Chess,Phil Chess][6[12].R&B; Chart]
Stop the wedding/Street of tears	Etta James	07.1962	-	34[9]	Argo 5418	[written by Leroy Kirkland,Pearl Woods,Freddy Johnson][produced by Ralph Bass][6[11].R&B; Chart]
Next door to the blues/Fools rush in	Etta James	10.1962	-	71[7] side B:87[4]	Argo 5368	[side B-#3 hit Glenna Millera w 1940r][A:written by Pearl Wood][B:written by Johnny Mercer,Rube Bloom][produced by Leonard Chess,Phil Chess][A:13[7].R&B; Chart]
Would it make any difference to you/How do you talk to an angel	Etta James	01.1963	-	64[7] side B:109[2]	Argo 5430	[written by Forshee][side B:#14 hit Eddie Fisher in 1953]
Pushover/I can't hold it in any more	Etta James	04.1963	-	25[10]	Argo 5437	[written by Billy Davis,Tony Clarke][produced by Billy Davis][7[10].R&B; Chart]
Pay back/Be honest with me	Etta James	08.1963	-	78[6]	Argo 5445	[written by Billy Davis]
Two sides [To every story]/I worry bout you	Etta James	10.1963	-	63[4] side B:118[1]	Argo 5452	[A:written by Billy Davis,Tony Clarke]
Baby what you want me to do/What i say	Etta James	02.1964	-	82[3]	Argo 5459	[written by Jimmy Reed][35[4].R&B; Chart]
Loving you more every day/Look who's blue	Etta James	04.1964	-	65[6]	Argo 5465	[written by Ronny Mitchell][7[14].R&B; Chart]
Mellow Fellow/Bobby Is His Name	Etta James	12.1964	-	-	Argo 5485	[written by Ed Townsend][34[4].R&B; Chart]
Do i make myself clear/Somewhere down the line	Etta James & Sugar Pie De Santo	12.1965	-	96[1]	Argo 5519	[written by Shena DeMell/Peylia Parham]
In the basement Part.1/Part.2	Etta James & Sugar Pie De Santo	08.1966	-	97[2]	Cadet 5539	[written by Raynard Miner,Billy Davis,Carl William Smith][37[6].R&B; Chart]
I Prefer You/I'm So Glad (I Found Love In You)	Etta James	01.1967	-	-	Cadet 5552	[written by Monk Higgins,Maurice Dollison][produced by Ralph Bass, Monk Higgins][42[4].R&B; Chart]
Tell mama/I'd rather go blind	Etta James	11.1967	-	23[14]	Cadet 5578	[written by Clarence Carter,Wilbur Terrell,Marcus Lewis Daniel][produced by Rick Hall][10[16].R&B; Chart]
Security/I'm gonna take what he's got	Etta James	03.1968	-	35[10]	Cadet 5594	[written by Otis Redding,Margaret Wessen][produced by Rick Hall][11[9].R&B; Chart]
I got you babe/I worship the ground you walk on	Etta James	05.1968	-	69[7]	Cadet 5606	[written by Sony Bono][produced by Rick Hall][32[6].R&B; Chart]
You got it/Fire	Etta James	09.1968	-	113[3]	Cadet 5620	[written by Don Covay] [produced by Rick Hall]
Almost persuaded/Steal away	Etta James	01.1969	-	79[5]	Cadet 5630	[written by Glenn Sutton,Billy Sherrill][produced by Rick Hall][32[11].R&B; Chart]
Losers weepers/Weepers	Etta James	10.1970	-	94[3]	Cadet 5676	[written by Leon David Bonds][produced by Rick Hall][26[7].R&B; Chart]
I found a love/Nothing from nothing leaves nothing	Etta James	06.1972	-	108[2]	Chess 2125	[31[6].R&B; Chart][#32 hit by Wilson Pickett in 1967][written by Wilson Pickett,Bob West,Willie Schofield][produced by Ralph Bass,Gene Barge]
All the way down/Lay back daddy	Etta James	10.1973	-	101[8]	Chess 2144	[29[13].R&B; Chart][written by Trevor Lawrence,Gabriel Mekler,C.C. Williamson][produced by Gabriel Mekler]
Leave Your Hat On/Only A Fool	Etta James	03.1974	-	-	Chess 2148	[76[5].R&B; Chart][written by Randy Newman][produced by Gabriel Mekler]
Out On The Street, Again/Feeling Uneasy	Etta James	08.1974	-	-	Chess 2153	[84[3].R&B; Chart][written by G. Mekler, T. Lawrence][produced by Gabriel Mekler]
Jump Into Love/I've Been A Fool	Etta James	07.1976	-	-	Chess 31001	[92[2].R&B; Chart][written by Dennis Bellfield, Ron Stockert][produced by Mike Terry]
Piece of my heart	Etta James	06.1978	-	-	-	[written by Bert Berns,Jerry Ragavoy][produced by Jerry Wexler][93[3].R&B; Chart]
I just want to make love to you/Stormy Weather	Etta James	02.1996	5[15]		MCA MCSTD 48 003[UK]	[silver-UK][written by Willie Dixon][produced by Leonard Chess,Phil Chess]
At last	Etta James	09.2010	39[11]		MCA MIUCT 4605[UK]	[written by Harry Warren,Mack Gordon][produced by Leonard Chess,Phil Chess]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
At last!	Etta James	08.1961	-	68[12]	Argo LPS 4003	[produced by Leonard Chess,Phil Chess]
Etta James sings top ten	Etta James	08.1963	-	117[4]	Argo LPS 4025	[produced by Leonard Chess]
Etta James rocks the house	Etta James	02.1964	-	96[10]	Argo LPS 4032	[produced by Leonard Chess, Etta James]
Tell mama	Etta James	03.1968	-	82[13]	Cadet LPS 802	[produced by Rick Hall]
Etta James	Etta James	09.1973	-	154[9]	Chess 50 042	[produced by Gabriel Mekler]
Let's Roll	Etta James	05.2003	-	195[1]	RCA Victor Group	[produced by Etta James, Josh Sklair, Donto Metto James, Sametto James]
Enduring Soul	Etta James	07.2005	-	58[1]	Hear Music
At Last: The Best of Etta James	Etta James	02.2012	22[6]	-	Decca 5330843

Sevyn Streeter

Amber Denise „Sevyn” Streeter (ur. 7 lipca 1986r) jest amerykańską wokalistką, najbardziej znaną z członkiń girlsbandów TG4 i RichGirl, gdzie występowała jako Se7en. Podpisała kontrakt z Atlantic Records i wydała swój debiutancki singiel „I Like It” w 2012 roku. Jej debiutancki minialbum Call Me Crazy, But... został wydany 3 grudnia 2013 roku. Sprzedał się w ponad 17 000 egzemplarzy w ciągu pierwszego tygodnia i dał początek jej pierwszemu przebojowi w pierwszej czterdziestce „It Won't Stop” i „Next”. Singiel uzyskał certyfikat złotej płyty od RIAA, co oznacza, że jest jej najlepiej sprzedającym się singlem do tej pory.

W 2015 roku wydano jej pierwszy minialbum (EP) Shoulda Been There, Pt. 1. Minialbum poprzedziły dwa single „Don't Kill the Fun” i „Shoulda Been There”. Jej debiutancki album studyjny Girl Disrupted został wydany 7 lipca 2017 roku. Albumowi poprzedziło wydanie pięciu singli „Prolly”, „My Love for You”, „D4L”, „Before I Do” i „Fallen”. Napisała piosenki dla takich artystów jak Chris Brown, K. Michelle, Usher, Kelly Rowland, Ariana Grande, Trey Songz, Alicia Keys, Fantasia, Brandy i Tamar Braxton.

Streeter urodziła się 7 lipca 1986 roku w Haines City na Florydzie jako córka Tima i Karen Streeter. Dorastała śpiewając w kościele i talent show; gdy miała 5 lat, Streeter wiedziała już, że chce śpiewać zawodowo. W wieku 10 lat wzięła udział w programie Showtime w Apollo i zajęła pierwsze miejsce ex aequo, śpiewając „My Funny Valentine”.

Jako część klasy, do której należą Stacy Barthe i Eric Bellinger, Sevyn Streeter jest współczesną artystką R&B, która odniosła sukces w latach 2010. jako autorka tekstów dla innych artystów, jednocześnie wydając szersze solowe projekty. Po zbudowaniu reputacji na piosenkach dla takich nazwisk jak Alicia Keys i Ariana Grande, miała własny hit R&B z 2013 r. „It Won't Stop” z udziałem Chrisa Browna. W 2017 r. Streeter zaprezentowała swój pełnometrażowy solowy debiut, Girl Disrupted, który znalazł się w pierwszej połowie listy Billboard 200. Jej drugi album, Drunken Wordz x Sober Thoughtz, ukazał się w 2021 r. Wcześniej znana jako Ambee, Se7en i Sevyn, pochodząca z Florydy Amber Denise Streeter weszła do branży muzycznej jako pierwsza członkini TG4, zespołu pop-R&B założonego przez Chrisa Stokesa (Immature, B2K). W 2002 roku grupa wydała singiel „Virginity”, który osiągnął 88. miejsce na liście przebojów Hot R&B/Hip-Hop Singles & Tracks magazynu Billboard. Album został nagrany i odłożony na półkę, a grupa się rozpadła.

Streeter zwróciła uwagę producenta Richa Harrisona (Amerie, Beyoncé), który zaprosił ją do dołączenia do RichGirl, kolejnej grupy, która wydała jeden mniejszy hit („24's”) i nagrała odłożony na półkę album. Streeter później ugruntowała swoją pozycję jako autorka tekstów piosenek dla Chrisa Browna (w tym „Yeah 3X”, „Wet the Bed” i „Strip”), Kelly Rowland („Keep It Between Us”), Brandy („Slower”) i Alicii Keys („New Day” i „Limitedless”).

Podpisując kontrakt z dużą wytwórnią Atlantic jako artystka solowa, Streeter wydała swój pierwszy singiel „I Like It” w październiku 2012 roku. W następnym roku miała mały przełom. „The Way”, piosenka, którą współtworzyła dla Ariany Grande, trafiła do pierwszej dziesiątki listy Billboard 100, a jej własny „It Won't Stop” znalazł się w pierwszej dziesiątce R&B/hip-hopu, osiągnął 30. miejsce na liście Hot 100 i ostatecznie uzyskał status złotej płyty. Odpowiednio siedmioutworowa EP-ka – zawierająca „I Like It” i „It Won't Stop” - została wydana w grudniu i znalazła się w pierwszej trzydziestce listy Billboard 200.

Przez kilka kolejnych lat Streeter kontynuowała współpracę z takimi artystami jak Brown i Rowland, ale była bardziej aktywna jako gwiazda wieczoru. Liczne single i kolejna EP-ka, Shoulda Been There, Pt. 1, poprzedzała album Girl Disrupted, wydany przez Atlantic w 2017 roku. Znalazł się w pierwszej połowie listy przebojów w USA, osiągając szczyt na 92. miejscu. Wykorzystała utwór Gap Band „Yearning for Your Love” na albumie „Yernin” z 2018 roku, zanim wydała utwory, w tym „HMU” z 2020 roku z jej drugiego albumu, Drunken Wordz x Sober Thoughtz. Na albumie znalazł się również singiel „Nasty Girl” z udziałem BIA.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
I Like It	Sevyn Streeter	10.2012	-	-	Atlantic	[48.R&B Chart]
It Won't Stop	Sevyn Streeter featuring Chris Brown	05.2013	-	30	Atlantic	[platinum-UK][silver-UK][written by Amber Streeter,Jean Kouame,Chris Brown,M. Henry,M. Picard][produced by Diplo,Free School,Picard Brothers][9.R&B Chart]
Next	Sevyn Streeter	03.2014	-	123	Atlantic	[written by Amber Streeter,J.J. Doe Smith,Dernst Emile II][produced by D'Mile][39.R&B Chart]
Don't Kill the Fun	Sevyn Streeter featuring Chris Brown	01.2015	-	-	Atlantic	[50.R&B Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Girl Disrupted	Sevyn Streeter	07.2017	-	92	Atlantic	-

sobota, 16 listopada 2024

Heinz

Burt Heinz, ur. 24.07. 1942 r. w Niemczech, debiutował jako gitarzysta basowy studyjnej grupy The Tornados, założonej przez brytyjskiego producenta Joe Meeka. Zespół zdobył wprawdzie międzynarodową sławę instrumentalnym tematem „Telstar", jednak fotogeniczny dzięki swej blond czuprynie Heinz wybrał za radą opiekunów karierę solisty.

Pierwszy singel, „Dreams Come True", był fiaskiem mimo nadanego mu rozgłosu. Kolejny, poświęconą pamięci zmarłego tragicznie Eddie Cochrana piosenką „Just Like Eddy", dotarł do piątego miejsca Top 20. Niezbyt zrównoważonego Heinza w studio wspierała grupa The Outlaws (znana z własnego instrumentalnego przeboju „The Ambush" ), a podczas koncertów - The Wild Boys z gitarzystą Ritchie Blackmorem.

W połowie lat sześćdziesiątych Heinz występował krótko z jeszcze jedną grupą The Saints . Single „Country Boy" (z 1963 r.), „You Were There" (z 1964 r.) i „Diggin' My Potatoes" (z 1965 r.) cieszyły się umiarkowaną popularnością. Ujawniły mierny talent Heinza, dla którego konflikt i rozstanie z Meekiem oznaczało koniec kariery. Pieśniarz ma jednak nadal wiernych sympatyków oklaskujących go w kabaretach i podczas koncertów weteranów rocka.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Just Like Eddie/Don't You Knock At My Door	Heinz	08.1963	5[15]	-	Decca F 11693	[written by Geoff Goddard][produced by Joe Meek]
Country Boy/Long Tall Jack	Heinz	12.1963	26[9]	-	Decca F 11768	[written by Geoff Goddard][produced by Joe Meek]
You Were There/No Matter What They Say	Heinz	03.1964	26[8]	-	Decca F 11831	[written by Geoff Goddard][produced by Joe Meek]
Questions I Can't Answer/The Beating Of My Heart	Heinz	10.1964	39[2]	-	Columbia DB 7374	[written by R. Blunt, Triune][produced by Joe Meek]
Digging My Potatoes/She Ain't Coming Back	Heinz	03.1965	49[1]	-	Columbia DB 7482	[written by Trad. Arr. Heinz, Meek][produced by Joe Meek]

Wanda Jackson

Właśc. Wanda Jean Jackson, ur. 20.10.1937 r. w Maud w stanie Oklahoma, USA. Karierę rozpoczynała jako jedna z najbardziej autentycznych piosenkarek w stylu rockabilly, by z czasem odnosić sukcesy w muzyce country i gospel. Gdy miała cztery lata, jej rodzina przeniosła się do Bakersfield w Kalifornii, ale po ośmiu latach powróciła do Oklahomy.

Zwycięstwo w konkursie młodych talentów zapewniło tam Wandzie własny program radiowy. Jej styl śpiewu spodobał się piosenkarzowi country Hankowi Thompsonowi, który zaangażował dziewczynę na trasę koncertową własnego zespołu. W 1954 r. podpisała kontrakt z wytwórnią Decca, dla której nagrała w krótkim czasie piętnaście tematów w stylu country. Jeden z nich, "You Can't Have My Love", wykonywany w duecie z Billym Grayem, trafił do Top 10 muzyki country.

W rok później pieśniarka przyłączyła się do objazdowej trupy Reda Foleya. Elvis Presley, którego poznała podczas wojaży grupy. poradził jej porzucić country dla mającego przyszłość rock'n'rolla. W 1956 r. nagrała dla wytwórni Capitol kilka singli zawierających na jednej stronie utwory rockowe, a na drugiej klasyczne, zabarwione country honky-tonk.

Na listy country trafił wprawdzie tylko jeden temat rockabilly, "I Gotta Know", ale inne nagrania dla Capitolu: "Fujiyama Mama", "Honey Bop" i "Hot Dog That Made Him Mad" uznawane są po blisko półwieczu za rarytasy przez kolekcjonerów płyt.
Singel "Let's Have A Party" (znany z wcześniejszego wykonania Elvisa Presleya), wydany przez Capitol z opóźnieniem w 1960 r., był jedynym przebojem Wandy, który znalazł się na listach w kategorii pop.

Ochrypły głos pieśniarki, wspieranej przez grupę The Blue Caps, robi do dziś spore wrażenie. W tym samym roku Wanda postanowiła jednak powrócić do stylu country, nagrywając własną kompozycję "Right Or Wrong", wykonywaną później przez Ronniego Dove'a i George'a Straita. Był to obok "In The Middle Of A Heartache" jej ostatni singel z lat 1961-1962 odnotowany na listach country.

Piosenkarka ulokowała na nich w sumie trzydzieści pozycji, a w latach sześćdziesiątych nagrała dla Capitolu ponad dwadzieścia płyt długogrających. Na początku kolejnej dekady zainteresowała się muzyką religijną, którą nagrywała dla Capitolu, a potem dla wytwórni Word i Myrrh. Do rocka powróciła tylko raz albumem Rock'N'Roll Away Your Blues z 1984 r.

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
You Can't Have My Love/Lovin' Country Style	Wanda Jackson And Billy Gray	07.1954	-	-	Decca 29140	[written by Billy Gray, Hank Thompson, Chuck Harding][produced by Tom Mack][8[8].Country Chart]
I Gotta Know/Half As Good A Girl	Wanda Jackson	10.1956	-	-	Capitol 3485	[written by Thelma Blackman][produced by Tom Mack][15[1].Country Chart]
Let' s have a party/Cool love	Wanda Jackson	08.1960	32[8]	37[10]	Capitol 4397	[written by Jessie Mae Robinson]
Mean ,mean,man/(Every Time They Play) Our Song	Wanda Jackson	02.1961	40[3]	-	Capitol 4469	[written by Wanda Jackson]
Right or wrong/Funnel of love	Wanda Jackson	06.1961	-	29[11]	Capitol 4553	[written by Wanda Jackson][produced by Ken Nelson][9[14].Country Chart]
In the middle of a heartache/I'd be ashamed	Wanda Jackson	10.1961	-	27[10]	Capitol 4635	[written by Laurie Christianson, Pat Franzese, Wanda Jackson][produced by Ken Nelson][6[15].Country Chart]
A little bitty tear/I don't wanta go	Wanda Jackson	01.1962	-	84[3]	Capitol 4681	[written by Hank Cochran][produced by Ken Nelson]
If i cried every time you hurt me/Let my love walk in	Wanda Jackson	04.1962	-	58[8]	Capitol 4723	[written by Harlan Howard][produced by Ken Nelson][28[1].Country Chart]
I misunderstood/Between the window and the phone	Wanda Jackson	07.1962	-	117[2]	Capitol 4785	[written by D. Allen, Wanda Jackson][produced by Ken Nelson]
The greater actor/You bug me bad	Wanda Jackson	09.1962	-	117[2]	Capitol 4833	[written by Charlie Williams][produced by Ken Nelson]
The Violet And A Rose/To Tell You The Truth	Wanda Jackson	06.1964	-	-	Capitol 5142	[written by Tillis, Auge, Reinfield][produced by Ken Nelson][36[4].Country Chart]
The Box It Came In/Look Out Heart	Wanda Jackson	03.1966	-	-	Capitol 5559	[written by Vic McAlpin][produced by Ken Nelson][18[10].Country Chart]
Because It's You/Long As I Have You	Wanda Jackson	07.1966	-	-	Capitol 5645	[written by Vern Stoval, Bobby George][produced by Ken Nelson][28[6].Country Chart]
Tears Will Be The Chaser For Your Wine/Reckless Love Affair	Wanda Jackson	01.1967	-	-	Capitol 5789	[written by Dale David, LeRoy Coates][produced by Ken Nelson][11[12].Country Chart]
Both Sides Of The Line/Famous Last Words	Wanda Jackson And Her Party Timers	05.1967	-	-	Capitol 5863	[written by Marian Francis][produced by Ken Nelson][21[6].Country Chart]
A Girl Don't Have To Drink To Have Fun/My Days Are Darker Than Your Nights	Wanda Jackson And The Party Timers	12.1967	-	-	Capitol 2021	[written by Charlie Williams, Joe Nixon][produced by Ken Nelson][22[6].Country Chart]
My Baby Walked Right Out On Me/No Place To Go But Home	Wanda Jackson And The Party Timers	06.1968	-	-	Capitol 2151	[written by Curtiss Wayne][produced by Ken Nelson][34[5].Country Chart]
My Big Iron Skillet/The Hunter	Wanda Jackson	10.1969	-	-	Capitol 2614	[written by Bryan Creswell, Wilda Creswell][produced by Kelso Herston][20[7].Country Chart]
Two Separate Bar Stools/Two Wrongs Don't Make A Right	Wanda Jackson	02.1970	-	-	Capitol 2693/td>	[written by Bill Graham][produced by Kelso Herston ][35[2].Country Chart]
A Woman Lives For Love/ What Have We Done	Wanda Jackson	04.1970	-	-	Capitol 2761	[written by George Richey, Norris Wilson, Glen Sutton][produced by George Richey][17[8].Country Chart]
Fancy Satin Pillows/Why Don't We Love Like That Anymore	Wanda Jackson	01.1971	-	-	Capitol 4723	[written by J. Crutchfield, D. Moeller][produced by Larry Butler][13[8].Country Chart]
Back Then/I'm Gonna Walk Out Of Your Life	Wanda Jackson	09.1971	-	-	Capitol 3143	[written by J. Crutchfield][produced by Larry Butler][25[3].Country Chart]
I Already Know (What I'm Getting For My Birthday)/The Man You Could Have Been	Wanda Jackson	01.1972	-	-	Capitol 3218	[written by R. Williams, E. Williams][produced by Larry Butler][35[3].Country Chart]

Cozy Powell

Colin Flooks (ur.29 grudnia 1947r - zm. 5 kwietnia 1998r), lepiej znany jako Cozy Powell, był angielskim perkusistą rockowym, który zyskał sławę grając z wieloma dużymi zespołami rockowymi. Uważany za jednego z najlepszych perkusistów w Anglii i bardzo pożądany do nagrań rockowych i popowych, Cozy Powell był niemal legendą za swój mocny styl, który można było wykorzystać w wielu rodzajach muzyki rockowej, czy to w grzmiących produkcjach popowych prowadzonych przez Mickie Mosta, Black Sabbath, Emerson, Lake & Powell, czy nawet w jego własnej solowej twórczości (zwłaszcza „Dance with the Devil”, który był wielkim angielskim hitem w 1973 roku).

Cozy Powell urodził się w Cirencester, Gloucestershire, Anglia i zaczął grać na perkusji w wieku 12 lat w szkolnej orkiestrze, a następnie w wolnym czasie grał do popularnych singli tamtych czasów. Pierwszy zespół, w którym grał, o nazwie Corals, grał co tydzień w Youth Club w Cirencester. W wieku 15 lat wypracował już imponujące solo na perkusji. Pseudonim „Cozy” został zapożyczony od perkusisty jazzowego Cozy Cole'a. Następny był półprofesjonalny obwód z półprofesjonalnym zespołem The Sorcerers, wokalnym zespołem popowym. Późne noce i zwykłe wyczyny w trasie zaczęły wpływać na jego edukację, a Powell odszedł, aby podjąć pracę biurową, aby sfinansować zakup swojego pierwszego zestawu perkusyjnego Premier. The Sorcerers występowali na niemieckiej scenie klubowej w latach 60-tych. W 1968 roku zespół wrócił do Anglii, bazując w Birmingham.

Powell nawiązał przyjaźnie z innymi muzykami, takimi jak Robert Plant i John Bonham (obaj wówczas nieznani w Listen), przyszły wokalista Slade Noddy Holder, basista Dave Pegg i młody gitarzysta Tony Iommi. The Sorcerers stali się teraz Youngblood, a seria singli została wydana pod koniec 1968–69. Grupa połączyła się następnie z basistą/wokalistą Move, Ace'em Keffordem, tworząc The Ace Kefford Stand. Powell również rozpoczął pracę sesyjną. Powell wraz z kolegami z Sorcerers, Dave'em i Dennisem Ballem, utworzyli Big Bertha. Powell grał również z rockerem z bagien Tony Joe White'em na Isle of Wight Festival w 1970 roku. W tym czasie obaj zostali dobrymi przyjaciółmi, a White był świadkiem na ślubie Powella. Następnie Powell otrzymał bardzo prestiżową pracę perkusisty w zespole Jeffa Becka w kwietniu 1970 roku.

Ich pierwszym projektem było nagranie albumu z coverami Motown w USA. Nigdy nie został ukończony i pozostaje nieopublikowany. Po nagraniu dwóch albumów, Rough and Ready (październik 1971) i Jeff Beck Group (lipiec 1972), zespół się rozpadł. W 1971 roku Powell założył Bedlam, ale ostatecznie porzucił ten projekt, aby wyprodukować single, takie jak „Dance with the Devil”. Później założył Cozy Powell's Hammer, który rozpadł się w 1975 roku. Po krótkim urlopie dołączył do Rainbow, pomagając zespołowi stworzyć grzmiącą sekcję rytmiczną, zanim odszedł po czterech latach i czterech albumach w 1980 roku.

Zawsze pożądany na perkusistę, na zmianę pracował w sesjach i różnych zespołach, w tym Michael Schenker Group, Graham Bonnet, Whitesnake i Black Sabbath, Keith Emerson i Greg Lake, Gary Moore, nigdy nie pozostając w żadnym zespole na długo. W 1996 roku współpracował z byłym gitarzystą Fleetwood Mac, Peterem Greenem, podczas jego długo oczekiwanej trasy powrotnej.

W chwili śmierci 5 kwietnia 1998 roku, wracał do zdrowia po kontuzji stopy, która wykluczyła go z trasy koncertowej z gitarzystą Yngvie Malmsteenem. Jechał autostradą M4 w kierunku Bristolu, gdy najwyraźniej stracił kontrolę nad samochodem (z powodu złej pogody), uderzając w środkowy pas autostrady. Zmarł kilka godzin później w szpitalu. Według raportu BBC, w chwili wypadku stężenie alkoholu we krwi Powella przekraczało dopuszczalny limit, nie miał zapiętych pasów bezpieczeństwa i rozmawiał ze swoją dziewczyną przez telefon komórkowy. W tym czasie mieszkał w Lambourn w Berkshire i wrócił do studia na krótko przed śmiercią, aby nagrywać z współzałożycielem Fleetwood Mac, Peterem Greenem. Do tego czasu był perkusistą na co najmniej 66 albumach, a także miał niewielki udział w wielu innych nagraniach. Wielu perkusistów rockowych uważa go za główny wpływ.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Dance With The Devil/And Then There Was Skin	Cozy Powell	12.1973	3[15]	49[9]	RAK RAK 173	[written by Phil Dennys,Michael Hayes][produced by Mickie Most]
The Man In Black/After Dark	Cozy Powell	05.1974	18[8]	-	RAK RAK 164	[written by Phil Dennys,Michael Hayes][produced by Mickie Most]
Na Na Na/Mistral	Cozy Powell	08.1974	10[10]	-	RAK RAK 180	[written by John Cameron][produced by Mickie Most]
Theme One/Over The Top	Cozy Powell	11.1979	62[2]	-	Ariola ARO 189	[written by George Martin][produced by Martin Birch]
Resurrection	Brian May with Cozy Powell	06.1993	23[3]	-	Parlophone CDRS 6351	[written by Brian May,Jimmy Page,Cozy Powell][produced by Brian May]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Over the Top	Cozy Powell	01.1980	34[3]	-	Ariola ARL 5038	[produced by Martin Birch]
Tilt	Cozy Powell	09.1981	58[4]	-	Polydor POLD 5047	[produced by Cozy Powell, Guy Bidmead]
Octopuss	Cozy Powell	05.1983	86[1]	-	Polydor POLD 5093	[produced by Bruce Payne, John Makepeace]

piątek, 15 listopada 2024

Mica Levi

Micaela Rachel „Mica” Levi (ur. w lutym 1987r), znana również pod pseudonimem Micachu, jest angielską muzyczką, kompozytorką, producentką, piosenkarką i autorką tekstów. Levi studiowała kompozycję w Guildhall School of Music and Drama, ale zrezygnowała ze studiów, gdy jej eksperymentalny zespół popowy Micachu and the Shapes zaczął odnosić wczesne sukcesy. Ich debiutancki album Jewellery (2009) otrzymał entuzjastyczne recenzje i doczekał się kilku kolejnych albumów studyjnych, a grupa zmieniła nazwę na Good Sad Happy Bad w 2016 roku. Levi wydała również solowe projekty zarówno pod pseudonimem Micachu, jak i swoim prawdziwym imieniem, i często współpracowała z innymi artystami, w tym z Kwesem i Tirzah. Na początku lat 2010. Levi zadebiutowała jako kompozytorka filmowa, tworząc szeroko chwaloną ścieżkę dźwiękową do filmu Jonathana Glazera Under the Skin (2013).

Levi otrzymała Europejską Nagrodę Filmową dla Najlepszego Kompozytora i nominację do Nagrody BAFTA za Najlepszą Muzykę Filmową, a także zdobyła wiele innych nagród za tę pierwszą kompozycję filmową. Następnie Levi ponownie współpracował z Glazerem przy jego kolejnym filmie, uznanym The Zone of Interest (2023) (za który zdobyli Nagrodę Soundtrack Award na Festiwalu Filmowym w Cannes w 2023 r.) oraz dwóch filmach krótkometrażowych. W 2017 r. Levi otrzymała swoją pierwszą nominację do Oscara za Jackie (2016) Pabla Larraína. Współpracowała również z reżyserem Stevem McQueenem przy jego antologicznej serii filmowej Small Axe.

„Mój dziadek grał na skrzypcach, więc myślę, że uważałem, że to prestiż. [...] Uciekł z więzienia ze swoimi skrzypcami podczas II wojny światowej. Był niemieckim Żydem i został aresztowany, ale uciekł i ukrył się na pobliskiej farmie. Postanowił, że najlepszym czasem na przejechanie na nartach na terytorium neutralne będzie Sylwester, ponieważ strażnicy będą pijani. Ale zostawił skrzypce na farmie i lata później wrócił, aby je zabrać. [...] Myślę, że jako dziecko miałem pewną obsesję na ich punkcie”. – Levi o muzyce i historii swojej rodziny Micaela Rachel Levi, znana jako Mica Levi lub Micachu, urodziła się w 1987 roku w Guildford, Surrey, Anglia i dorastała w Watford, niedaleko Londynu Levi ma pochodzenie żydowskie aszkenazyjskie; ich dziadek był niemieckim skrzypkiem pochodzenia żydowskiego, któremu udało się uciec przed nazistami podczas II wojny światowej i zbiegł do Wielkiej Brytanii. Levi wychowała się w domu pełnym muzyki. Jej ojciec, Erik Levi, jest szanowanym uczonym muzyki - dyrektorem ds. występów w Royal Holloway, który jest częścią University of London i ekspertem od muzyki w III Rzeszy - a także pianistą. Ich matka była nauczycielką gry na wiolonczeli. Levi ma siostrę, Francescę, która jest artystką wideo i współpracowała z nimi przy różnych projektach artystycznych. Levi rozpoczęła naukę gry na skrzypcach w wieku czterech lat, a także nauczyła się grać na altówce jako dziecko. Następnie w wieku dziewięciu lat zdobyła stypendium w prestiżowej Purcell School for Young Musicians i studiowała kompozycję w Guildhall School of Music and Drama w Londynie od 2006 do 2009 roku.Tam założyła eksperymentalny zespół popowy z dwoma przyjaciółmi, klawiszowcem Raisą Khan i perkusistą Marcem Pellem, zwany Micachu and the Shapes. Nazwa Micachu była oczywistym nawiązaniem do Pokémonów. Szybko się rozkręcili, a Levi nigdy nie ukończyła swoich studiów kompozytorskich. Występując jako DJ, wydała również mixtape zatytułowany Filthy Friends, który został opublikowany na ich oficjalnej stronie Myspace.

Pierwszą ważną ścieżką dźwiękową Levi była ścieżka dźwiękowa do filmu Jonathana Glazera z 2013 r. Under the Skin. Film jest oparty na powieści o tym samym tytule autorstwa Michela Fabera, a gwiazdą jest Scarlett Johansson. Wyprodukowana w wieku 26 lat i stworzona we współpracy z Glazerem, tematyka ścieżki dźwiękowej Levi jest tak ściśle wpleciona w film , że daje symbiotyczną jakość, w której dźwięk wydaje się nierozerwalnie związany z obrazem. Muzyka została szeroko doceniona za przesuwanie granic muzyki i projektowania dźwięku, a Levi była nominowana do wielu nagród. Zdobyli nagrodę dla najlepszego kompozytora na European Film Awards 2014 i ex aequo z Jonnym Greenwoodem w kategorii najlepszej muzyki/ścieżki dźwiękowej na Los Angeles Film Critics Awards 2014.Została również nominowana do nagrody BAFTA 2015 w kategorii najlepszej muzyki filmowej.

Ponownie spotkali się z Glazerem, aby napisać muzykę do dwóch krótkometrażowych filmów, The Fall (2019) i Strasbourg 1518 (2020). W 2023 roku Levi skomponowała muzykę do czwartego pełnometrażowego filmu Glazera The Zone of Interest. Zdobył on nagrodę Soundtrack Award na Festiwalu Filmowym w Cannes w 2023 roku W 2016 roku Levi ukończyła swoją drugą dużą muzykę filmową, do biografii Jacqueline Kennedy Onassis Pabla Larraína Jackie. Larraín był jurorem na Festiwalu Filmowym w Wenecji w 2013 roku i uważał, że Under the Skin zasługuje na nagrodę za muzykę filmową. Kompozytor Ryuichi Sakamoto, również w jury, był zachwycony odważną muzyką Levi do filmu i on i Larraín mówili z pasją o jej osiągnięciu, co doprowadziło do współpracy przy Jackie. Levi została nominowana do nagrody Best Original Score na 89. rozdaniu Oscarów , ale przegrała z Justinem Hurwitzem za La La Land.

W 2017 roku Levi pracowała z siostrą, reżyserką Francescą Levi, nad ścieżką dźwiękową do The Colour of Chips, eksperymentalnego filmu stworzonego z Colmem McAuliffe'em w ramach projektu The Unfilmables, wyprodukowanego przez Live Cinema UK. W tym samym roku Levi skomponowała ścieżkę dźwiękową do filmu science-fiction Marjorie Prime i we współpracy z muzykami Demdike Stare i Gruff Rhys przyczyniła się do ścieżki dźwiękowej do Ceremony: The Return of Friedrich Engels artysty Phila Collinsa, która została wyświetlona na Manchester International Festival, a następnie wyemitowana przez BBC. W 2019 roku Levi skomponowała ścieżkę dźwiękową do Monos kolumbijskiego reżysera Alejandro Landesa. W grudniu tego samego roku ogłoszono, że napiszą muzykę do czarnego thrillera komediowego Zola, który miał premierę na festiwalu filmowym Sundance w 2020 roku. Później tego samego roku Levi skomponowała muzykę do Mangrove, pierwszego pełnometrażowego odcinka serialu Small Axe Steve'a McQueena dla BBC i Amazon Studios.

Filmografia

2013 Under the Skin Jonathan Glazer 2016 Jackie Pablo/2017 Marjorie Prime /2019 Monos /2020 Zola /2023 The Zone of Interest

Awards

Oscar [Muzyka filmowa]

Nominacje do Oscara [Muzyka filmowa]
2017 Best Achievement in Music Written for Motion Pictures (Original Score) Jackie

Golden Globe
Grammy

Eugene Record

Eugene Booker Record (ur. 23 grudnia 1940r - zm. 22 lipca 2005r) był amerykańskim wokalistą, autorem tekstów piosenek, aranżerem i producentem muzycznym. Najbardziej znany był jako wokalista zespołu wokalnego The Chi-Lites z Chicago. Miał międzynarodowe hity, takie jak „Oh Girl”, „Have You Seen Her”, „Soulful Strut” i „(For God's Sake) Give More Power to the People”. Jego wkład w pisanie przyniósł mu nagrodę Grammy.

Urodzony w Chicago, Illinois, Stany Zjednoczone,jako syn Bookera i Bernice Record, Record zainteresował się muzyką dzięki zaangażowaniu swojej starszej siostry jako pianistki. Nauczył się grać na gitarze i założył swój pierwszy zespół w szkole średniej z Robertem Lesterem, który został, gdy dołączyli do dwóch członków innej lokalnej grupy, aby utworzyć The Hi-Lites i ostatecznie zmienić nazwę na The Chi-Lites. Po kilku nieudanych singlach, grupa podpisała kontrakt z szefem produkcji Brunswick Records w Chicago, Carlem Davisem. Record napisał lub współtworzył (często z piosenkarką Barbarą Acklin) długą serię hitów dla grupy, w tym sprzedające się w milionach egzemplarzy „Have You Seen Her” i „Oh Girl”, a także największe hity, takie jak „Homely Girl” i „Give More Power To The People”.

Pisał i produkował również dla innych artystów, głównie dla Brunswick, w tym Acklin, Jackie Wilson, The Lost Generation, Otis Leavill, a później The Dells i The Impressions. Kiedy Brunswick zaczął podupadać z powodu problemów prawnych i finansowych w połowie lat 70-tych, Record postanowił rozpocząć karierę solową i wydał trzy albumy (zatytułowane The Eugene Record, Trying to Get to You i Welcome to My Fantasy) pod koniec lat 70-tych w Warner Music Group bez większego sukcesu, zanim ponownie dołączył do The Chi-Lites w 1980 roku. Oprócz powrotu do śpiewania z grupą, ponownie połączył siły z Carlem Davisem, byłym mentorem w Brunswick, aby produkować i przejąć obowiązki wykonawcze w wytwórni Davisa Chi-Sound Records.

Record pozostał w The Chi-Lites do połowy lat 80-tych na kilku albumach w różnych wytwórniach, zanim ponownie odszedł. Stając się odrodzonym chrześcijaninem, wyprodukował album gospel we własnej wytwórni Evergreen. Nadal również sporadycznie pojawiał się gościnnie z grupą. W 1978 roku wystąpił w Saturday Night Live z Michaelem Palinem. Wykonał „Have You Seen Her” i „Trying to Get to You”. W 1979 roku nagrał swój jedyny utwór, który zapuścił się na scenę disco, zatytułowany „Magnetism”. Płyta została wydana na singlu 12" i pomimo regularnego grania w lokalnych klubach, nie stała się hitem.Jego utwór z 1977 roku zatytułowany „Overdose of Joy” odrodził się.

W 2003 roku pojawił się jako wokalista zespołu Chi-Lites, śpiewając „Have You Seen Her” na żywo w Atlantic City podczas specjalnego programu PBS „70s Soul Superstars (My Music)”.

Eugene Record był żonaty dwa razy. Najpierw poślubił swoją licealną miłość, Sandrę Scott, o której powstał hit „Have You Seen Her”.Później poślubił swoją drugą żonę, Jacqueline. Błędnie podano, że Record poślubił Barbarę Acklin. Nigdy nie byli małżeństwem. Zmarł 22 lipca 2005 roku w Chicago po długiej walce z rakiem. Miał 64 lata. Został pochowany na Cmentarz katolicki Resurrection w Justice w stanie Illinois, pochodzący z rodziny o katolickich korzeniach.

Kompozycje Eugene Recorda na listach przebojów

[with Barbara Acklin, Carl Davis]
12/1967 Two Little Kids Peaches & Herb 31.US
10/1968 From the Teacher to the Preacher Gene Chandler & Barbara Acklin 57.US
11/1969 I Love You Otis Leavill 63.US

[with William Sanders & Carl Davis
07/1968 Love Makes a Woman Barbara Acklin 15.US
04/1988 Love Makes a Woman Joyce Sims 85.UK

[with Carl Davis ]
11/1968 Just Ain't No Love Barbara Acklin 67.US
02/1969 Give It Away The Chi-Lites 88.US
03/1969 I Still Love You Jackie Wilson 105.US
08/1969 All the Waiting Is Not in Vain Tyrone Davis 125.US
09/1969 Helpless Jackie Wilson 108.US
02/1970 24 Hours of Sadness The Chi-Lites 119.US
07/1972 The Coldest Days of My Life (Part 1) The Chi-Lites 47.US

[with William Sanders]
11/1968 Soulful Strut Young-Holt Unlimited 3.US
02/1969 Am I the Same Girl Barbara Acklin 79.US
09/1969 Am I the Same Girl Dusty Springfield 43.UK
04/1992 Am I the Same Girl? Swing Out Sister 45.US/21.UK

[with Floyd Smith]
01/1969 There'll Come a Time Betty Everett 26.US

[with Barbara Acklin]
07/1969 Let Me Be the Man My Daddy Was The Chi-Lites 94.US
10/1971 Have You Seen Her The Chi-Lites 3.US/3.UK
07/1973 Stoned Out of My Mind The Chi-Lites 30.US/57.UK
08/1974 Have You Seen Her / Oh Girl The Chi-Lites 83.US/5.UK
11/1974 Too Good to Be Forgotten The Chi-Lites 10.UK
06/1976 You Don't Have to Go The Chi-Lites 3.UK
05/1986 Too Good to Be Forgotten Amazulu 5.UK
06/1990 Have You Seen Her MC Hammer 4.US/8.UK

[solo ]
05/1970 Let This Be a Letter (To My Baby) Jackie Wilson 91.US
09/1970 Love Uprising Otis Leavill 72.US
10/1970 I Did It Barbara Acklin 121.US
11/1970 Wait a Minute The Lost Generation 127.US
11/1970 Are You My Woman? (Tell Me So) The Chi-Lites 72.US
12/1970 There It Goes Again Barbara & the Uniques 91.US
04/1971 (For God's Sake) Give More Power to the People The Chi-Lites 26.US/32.UK
10/1971 I Want to Pay You Back (For Loving Me) The Chi-Lites 95.US
02/1972 You Got Me Walking Jackie Wilson 93.US
04/1972 Oh Girl The Chi-Lites 1.US/14.UK
11/1973 I Found Sunshine The Chi-Lites 47.US/35.UK
04/1974 Will There Never Be Any Peace (Until God Is Seated at the Conference Table) The Chi-Lites 63.US
09/1975 It's Time for Love The Chi-Lites 94.US/5.UK
07/1990 Oh Girl Paul Young 8.US/25.UK

[with Sandy Wilburn]
07/1970 I Like Your Lovin' (Do You Like Mine) The Chi-Lites 72.US

[with Quinton Joseph]
07/1971 We Are Neighbors The Chi-Lites 70.US
12/1972 We Need Order The Chi-Lites 61.US

[with J. Edward Haycroft]
09/1972 A Lonely Man The Chi-Lites 57.US

[with Sandra Drayton]
02/1973 A Letter to Myself The Chi-Lites 33.US

[with Stan McKenney]
06/1973 My Heart Just Keeps On Breakin' The Chi-Lites 92.US
01/1974 Homely Girl The Chi-Lites 54.US/5.UK
11/1989 Homely Girl UB40 6.UK

[with Lowrell]
08/1974 You Got to Be the One The Chi-Lites 83.US

[with Barbara Acklin, Archie Powell & Tony Boyd]
12/1974 Toby / That's How Long The Chi-Lites 78.US

[with Nick Trevisick, Les Pierce & William Sanders]
08/1994 Everybody's Got Summer Atlantic Starr 36.UK

[with Beyoncé , Rich Harrison, Jay-Z]
05/2003 Crazy in Love Beyoncé 1.US/1.UK

[with Harold Lilly, Neely Dinkins, Vito Colapietro, Barbara Acklin ]
01/2005 Baby Mama Fantasia Barrino 60.US

[with Joss Stone, Desmond Child, Betty Wright, Steve Greenberg, Mike Mangini, William Sanders]
07/2005 Don't Cha Wanna Ride Joss Stone 20.UK

[with Paul Wall]
03/2006 Girl Paul Wall 35.US

[with Andy McCluskey, Anna Morris-Ord, Barbara Acklin, Lucy Styles]
08/2006 Sleepwalking Maria Lawson 20.UK

czwartek, 14 listopada 2024

Mario Lanza

Mario Lanza (ur. 31 stycznia 1921r - zm. 7 października 1959r) był amerykańskim tenorem i gwiazdą filmową Hollywood, który odniósł sukces pod koniec lat 40. i 50-tych XX wieku. Niektórzy uważali, że jego głos dorównuje głosowi Enrico Caruso, którego Lanza zagrał w filmie z 1951 roku Wielki Caruso. Lanza potrafił śpiewać wszystkie rodzaje muzyki. Choć jego bardzo emocjonalny styl nie zawsze był powszechnie chwalony przez krytyków, cieszył się ogromną popularnością, a jego liczne nagrania są nadal cenione. Opisany przez Arturo Toscaniniego jako „największy głos XX wieku”.

Mario Lanza urodził się jako Alfredo Arnoldo Cocozza 31 stycznia 1921 roku w Filadelfii. Jego rodzice byli włoskimi emigrantami. Jego matka, Maria (z domu Lanza) miała piękny głos sopranowy i marzyła o karierze wokalnej, ale jej ojciec uznał, że scena nie jest miejscem dla zamężnej kobiety. Jego ojciec, Antonio Cocozza, był bohaterem I wojny światowej i miał piękną kolekcję płyt z wielkimi operami. W wieku pięciu lat mały „Freddy” wykazywał wielkie zainteresowanie starą rodzinną Victrolą, która regularnie odtwarzała nagrania Caruso i wkrótce chłopiec śpiewał razem z płytami Caruso. W wieku szesnastu lat, ku wielkiej radości rodziców, ogłosił, że zamierza zostać śpiewakiem. Jego matka dostrzegła realizację własnych marzeń dzięki ambicjom syna i poświęciła wszystko, aby umożliwić mu uczęszczanie na potrzebne lekcje śpiewu.

Został odkryty przez dyrygenta Serge’a Koussevickiego, który był tak pod wrażeniem jego śpiewu, że przyznał mu stypendium w Berkshire Music School. Zadebiutował na Berkshire Music Festival w 1942 roku jako Fenton w „Wesołych kumoszkach z Windsoru”, zmieniając imię na Mario Lanza jako hołd dla matki. Jednak gdy jego kariera zaczęła się rozwijać, została nagle przerwana przez pobór do armii USA. Występował w programach armii "On The Beam" i "Winged Victory" i został zdemobilizowany w 1945 roku. W kwietniu tego samego roku poślubił siostrę swojego przyjaciela, Betty Hicks. Małżeństwo zostało pobłogosławione czwórką dzieci - Colleen, Ellisą, Damonem i Marcem.

Jeden z trenerów wokalnych Lanzy, znany Enrico Rosati, były trener Gigliego, rozpoznał jego geniusz i wyjątkowy talent i w 1946 roku przeprowadzono intensywne przygotowania, aby Lanza zaśpiewał "Requiem" Verdiego dla Arturo Toscaniniego, ale Mario uważał, że jest za młody i nie jest jeszcze gotowy do tej roli. Enrico Rosati powiedział, że Mario Lanza miał jeden z najpiękniejszych głosów, jakie kiedykolwiek słyszał. Powiedział również, że miał bujny charakter, ale także, że był bardzo hojny i miły, z wielkim sercem, co było widoczne w sposobie, w jaki śpiewał. Między październikiem 1945 a lutym 1946 Lanza wystąpił w sześciu programach „Great Moments In Music” w Nowym Jorku, śpiewając arie, takie jak duet miłosny z „Otella” Verdiego. W lipcu 1947 roku założył Bel Canto Trio z Frances Yeend, sopranistką i Georgem Londonem, barytonem. W ciągu jedenastu miesięcy trio dało 84 koncerty w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie i Meksyku. W międzyczasie Lanza zadebiutował w New Orleans Opera House jako Pinkerton w „Madame Butterfly” Pucciniego.

Jego 200. występ koncertowy miał miejsce na świeżym powietrzu w Hollywood Bowl 28 sierpnia 1947 roku, dzień, który miał zmienić całą jego przyszłą karierę. Usłyszał go szef MGM Louis B. Mayer i wkrótce podpisano siedmioletni kontrakt. Wśród wielu filmów Mario Lanzy znalazły się „That Midnight Kiss” (MGM 1949) i „The Toast of New Orleans” (MGM 1950), w którym znalazła się piosenka „Be My Love”, jego pierwsza złota płyta. Jego największy sukces filmowy, The Great Caruso (MGM 1951), przyniósł mu światową sławę. W 1951 roku odbył legendarną trasę koncertową po USA „Caruso Concert Tour”, a „Lanza Fever” ogarnęła całą Amerykę. „Because You're Mine” (MGM 1952) został wybrany do Royal Command Film Performance w Wielkiej Brytanii.

W okresie od czerwca 1951 do lipca 1952 roku jego program radiowy „The Coca Cola Show” okazał się niezwykle popularny. Piosenki z tych programów są nadal publikowane. Na potrzeby filmu The Student Prince (MGM 1954) nagrał dwa lata przed premierą filmu. „Serenade” (Warner Brothers 1955), jego ostatni film nakręcony w Ameryce, był nośnikiem jego wielkiego talentu dramatycznego.

W maju 1957 roku Mario Lanza przeprowadził się z rodziną do Rzymu, gdzie nakręcił dwa kolejne filmy „The Seven Hills of Rome” (MGM /Titanus 1957) i „For The First Time” (MGM/CCC1958). Podczas gdy w 1949 roku uważał, że jego głos jest zbyt niedojrzały, aby rozpocząć sezon w „La Scali” lub dołączyć do Metropolitan Opera w Nowym Jorku, teraz czuł, że jego głos dojrzał i jest gotowy na scenę operową. Po pierwsze, mówi się, że poczyniono ustalenia, aby dokończyć studyjne wykonania wielkich oper z Marią Callas. Następnie Lanza odbył rozszerzone tournée koncertowe po Europie, zaczynając w listopadzie w Anglii od Royal Command Performance, a następnie trasy po całym kraju, w tym Royal Albert Hall, Birmingham i Sheffield Concerts. Śpiewał w Belgii, Holandii, Francji i Niemczech. Jego ostatni koncert odbył się 13 kwietnia w Kilonii w Niemczech, gdzie głos był „ciemniejszy i bogatszy, a on śpiewał jak nigdy wcześniej”, jak wspominał jego pianista Callinicos.

W „Marszu triumfalnym” w ostatniej scenie „For The First Time” zaśpiewał ponad 260 członków orkiestry i chóru Rome Opera House. Dyrektor generalny Ricardo Vitale był pod wielkim wrażeniem i w sierpniu 1958 roku Mario przyjął zaproszenie na otwarcie sezonu Opery Rzymskiej w 1960 roku „Toscą”. Mario Lanza był pełen planów i zajęć. Jego plan na 1960 rok wypełniał się już planami śpiewania w Afryce Południowej, na Węgrzech i w Rosji. W czerwcu 1959 roku podpisał kolejny kontrakt filmowy - „Laugh Clown Laugh” i dokonał kilku nagrań, ostatniego 10 września 1959 roku „The Lord's Prayer”, który nigdy nie został wydany.

Ostatni rok Mario Lanzy był naznaczony złym stanem zdrowia i wymagającym obciążeniem pracą. Przemęczony i wyczerpany, został przyjęty do kliniki Valle Giulia w Rzymie 25 września 1959 r. Cierpiał na bóle w lewym boku, miał wysokie ciśnienie krwi i cierpiał na zapalenie żył. Wezwano kardiologa dr. de la Toore'a, ale Lanza zdecydował się wypisać i wrócić do pracy. Rano 7 października Lanza zadzwonił do żony, żeby powiedziała jej, że ma go oczekiwać w domu, ale tuż po południu doznał nagłego, masywnego zawału serca i zmarł.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Be My Love/I'll Never Love You	Mario Lanza	12.1950	-	1[1][34]	RCA Victor 10-1561	[gold-US][written by Sammy Cahn, Nicholas Brodszky][piosenka z filmu " The Toast of New Orleans"]
Vesti la giubba/Ave Maria	Mario Lanza	03.1951	-	21[3]	RCA Victor 10-3228	[written by Leoncavallo][#1 hit for Enrico Caruso in 1907]
The Loveliest Night Of The Year/La donna e mobile	Mario Lanza	04.1951	-	3[34]	RCA Victor 49-3300	[gold-US][written by Aaronson, Paul Francis Webster ][piosenka z filmu " The Great Caruso"]
Because/For You Alone	Mario Lanza	06.1951	-	16[14]	RCA Victor 49-3207	[written by D'Hardelot, Edward Teschemacher ][#4 hit for Enrico Caruso in 1913]
Because You're Mine/The Song Angels Sing	Mario Lanza	09.1952	3[24]	7[19]	RCA Victor 49-3914	[gold-US][written by Sammy Cahn][piosenka z filmu " Because You're Mine"]
Song Of India/If You Were Mine	Mario Lanza	08.1953	-	20[1]	RCA Victor Seal USA 49-4209	[written by Rimsky, Korsakoff, Johnny Mercer ][#1 hit for Paul Whiteman in 1921]]
Drinking Song/Serenade	Mario Lanza	02.1955	13[1]	-	HMV, D.A. 2065	[written by Sigmund Romberg,Dorothy Donnelly]
I'll Walk With God/Beloved	Mario Lanza	02.1955	18[2]	-	RCA Victor 49-4210	[written by Nicholas Brodzsky,Paul Francis Webster][piosenka z filmu " The Student Prince "]
Serenade/Deep in My Heart, Dear	Mario Lanza	04.1955	15[3]	-	HMV DA 2085 [UK]	[written by Sigmund Romberg,Dorothy Donnelly][piosenka z filmu " The Student Prince "]
Serenade/Deep in My Heart, Dear	Mario Lanza	09.1956	25[2]	-	HMV DA 2065 [UK]	[written by Sigmund Romberg,Dorothy Donnelly][piosenka z filmu " The Student Prince "]
Earthbound/This Land	Mario Lanza	09.1956	-	53[8]	RCA Victor 6644	[written by Jack Taylor, Clive Richardson, Bob Musel]
Arrivederci Roma/Younger Than Springtime	Mario Lanza	05.1958	-	97[1]	RCA Victor 7164	[written by Pietro Garinei, Sandro Giovannini ,Carl Sigman][piosenka z filmu "Seven Hills of Rome"]
Be My Love/I'll Never Love You	Mario Lanza	02.1994	-	92[1]	RCA Victor 74321185732 [UK]	[written by Sammy Cahn, Nicholas Brodszky]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Serenade	Mario Lanza	04.1956	-	9[8]	RCA Victor 1996	-
Romberg:The Student Prince	Mario Lanza	08.1956	5[1]	-	HMV ALP 1186 [UK]	-
Seven Hills Of Rome	Mario Lanza	03.1958	-	7[8]	RCA Victor 2211	-
The Student Prince/The Great Caruso	Mario Lanza	12.1958	4[22]	-	RCA RB 16113 [UK]	-
For the First Time	Mario Lanza	11.1959	-	5[46]	RCA Victor 2338	-
Lanza Sings Christmas Carols	Mario Lanza	12.1959	-	4[4]	RCA Victor 2333	-
Mario Lanza Sings Caruso Favorites	Mario Lanza	05.1960	-	4[53]	RCA Victor 2393	-
Lanza Sings Christmas Carols	Mario Lanza	12.1961	-	67[5]	RCA Victor 2333	-
The Great Caruso	Mario Lanza	07.1960	3[15]	-	RCA RB 16112 [UK]	-
I'll Walk With God	Mario Lanza	10.1962	-	64[41]	RCA Victor 2607	-
The Best of Mario Lanza	Mario Lanza	08.1964	-	87[15]	RCA Victor 2748	-
The Greatest Hits Vol.1	Mario Lanza	01.1971	39[1]	-	RCA Victor LSB 4000 [UK]	-
The Legend Of Mario Lanza	Mario Lanza	09.1981	29[11]	-	K-Tel NE 1110	-
A Portrait Of Mario Lanza	Mario Lanza	11.1987	49[8]	-	Stylus SMR 741 [UK]	-
The Ultimate Collection	Mario Lanza	03.1994	13[7]	-	RCA Victor 74321185742 [UK]	-
The Definitive Collection	Mario Lanza	06.2004	41[4]	-	BMG 82876614032 [UK]	-