Cozy Powell

 

Colin Flooks (ur.29 grudnia 1947r - zm. 5 kwietnia 1998r), lepiej znany jako Cozy Powell, był angielskim perkusistą rockowym, który zyskał sławę grając z wieloma dużymi zespołami rockowymi. Uważany za jednego z najlepszych perkusistów w Anglii i bardzo pożądany do nagrań rockowych i popowych, Cozy Powell był niemal legendą za swój mocny styl, który można było wykorzystać w wielu rodzajach muzyki rockowej, czy to w grzmiących produkcjach popowych prowadzonych przez Mickie Mosta, Black Sabbath, Emerson, Lake & Powell, czy nawet w jego własnej solowej twórczości (zwłaszcza „Dance with the Devil”, który był wielkim angielskim hitem w 1973 roku). 

Cozy Powell urodził się w Cirencester, Gloucestershire, Anglia i zaczął grać na perkusji w wieku 12 lat w szkolnej orkiestrze, a następnie w wolnym czasie grał do popularnych singli tamtych czasów. Pierwszy zespół, w którym grał, o nazwie Corals, grał co tydzień w Youth Club w Cirencester. W wieku 15 lat wypracował już imponujące solo na perkusji. Pseudonim „Cozy” został zapożyczony od perkusisty jazzowego Cozy Cole'a. Następny był półprofesjonalny obwód z półprofesjonalnym zespołem The Sorcerers, wokalnym zespołem popowym. Późne noce i zwykłe wyczyny w trasie zaczęły wpływać na jego edukację, a Powell odszedł, aby podjąć pracę biurową, aby sfinansować zakup swojego pierwszego zestawu perkusyjnego Premier. The Sorcerers występowali na niemieckiej scenie klubowej w latach 60-tych. W 1968 roku zespół wrócił do Anglii, bazując w Birmingham. 

 Powell nawiązał przyjaźnie z innymi muzykami, takimi jak Robert Plant i John Bonham (obaj wówczas nieznani w Listen), przyszły wokalista Slade Noddy Holder, basista Dave Pegg i młody gitarzysta Tony Iommi. The Sorcerers stali się teraz Youngblood, a seria singli została wydana pod koniec 1968–69. Grupa połączyła się następnie z basistą/wokalistą Move, Ace'em Keffordem, tworząc The Ace Kefford Stand. Powell również rozpoczął pracę sesyjną. Powell wraz z kolegami z Sorcerers, Dave'em i Dennisem Ballem, utworzyli Big Bertha. Powell grał również z rockerem z bagien Tony Joe White'em na Isle of Wight Festival w 1970 roku. W tym czasie obaj zostali dobrymi przyjaciółmi, a White był świadkiem na ślubie Powella. Następnie Powell otrzymał bardzo prestiżową pracę perkusisty w zespole Jeffa Becka w kwietniu 1970 roku.

 Ich pierwszym projektem było nagranie albumu z coverami Motown w USA. Nigdy nie został ukończony i pozostaje nieopublikowany. Po nagraniu dwóch albumów, Rough and Ready (październik 1971) i Jeff Beck Group (lipiec 1972), zespół się rozpadł. W 1971 roku Powell założył Bedlam, ale ostatecznie porzucił ten projekt, aby wyprodukować single, takie jak „Dance with the Devil”. Później założył Cozy Powell's Hammer, który rozpadł się w 1975 roku. Po krótkim urlopie dołączył do Rainbow, pomagając zespołowi stworzyć grzmiącą sekcję rytmiczną, zanim odszedł po czterech latach i czterech albumach w 1980 roku. 

Zawsze pożądany na perkusistę, na zmianę pracował w sesjach i różnych zespołach, w tym Michael Schenker Group, Graham Bonnet, Whitesnake i Black Sabbath, Keith Emerson i Greg Lake, Gary Moore, nigdy nie pozostając w żadnym zespole na długo. W 1996 roku współpracował z byłym gitarzystą Fleetwood Mac, Peterem Greenem, podczas jego długo oczekiwanej trasy powrotnej.

  W chwili śmierci 5 kwietnia 1998 roku, wracał do zdrowia po kontuzji stopy, która wykluczyła go z trasy koncertowej z gitarzystą Yngvie Malmsteenem. Jechał autostradą M4 w kierunku Bristolu, gdy najwyraźniej stracił kontrolę nad samochodem (z powodu złej pogody), uderzając w środkowy pas autostrady. Zmarł kilka godzin później w szpitalu. Według raportu BBC, w chwili wypadku stężenie alkoholu we krwi Powella przekraczało dopuszczalny limit, nie miał zapiętych pasów bezpieczeństwa i rozmawiał ze swoją dziewczyną przez telefon komórkowy. W tym czasie mieszkał w Lambourn w Berkshire i wrócił do studia na krótko przed śmiercią, aby nagrywać z współzałożycielem Fleetwood Mac, Peterem Greenem. Do tego czasu był perkusistą na co najmniej 66 albumach, a także miał niewielki udział w wielu innych nagraniach. Wielu perkusistów rockowych uważa go za główny wpływ.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Dance With The Devil/And Then There Was Skin	Cozy Powell	12.1973	3[15]	49[9]	RAK RAK 173	[written by Phil Dennys,Michael Hayes][produced by Mickie Most]
The Man In Black/After Dark	Cozy Powell	05.1974	18[8]	-	RAK RAK 164	[written by Phil Dennys,Michael Hayes][produced by Mickie Most]
Na Na Na/Mistral	Cozy Powell	08.1974	10[10]	-	RAK RAK 180	[written by John Cameron][produced by Mickie Most]
Theme One/Over The Top	Cozy Powell	11.1979	62[2]	-	Ariola ARO 189	[written by George Martin][produced by Martin Birch]
Resurrection	Brian May with Cozy Powell	06.1993	23[3]	-	Parlophone CDRS 6351	[written by Brian May,Jimmy Page,Cozy Powell][produced by Brian May]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Over the Top	Cozy Powell	01.1980	34[3]	-	Ariola ARL 5038	[produced by Martin Birch]
Tilt	Cozy Powell	09.1981	58[4]	-	Polydor POLD 5047	[produced by Cozy Powell, Guy Bidmead]
Octopuss	Cozy Powell	05.1983	86[1]	-	Polydor POLD 5093	[produced by Bruce Payne, John Makepeace]

Roger Greenaway

Roger Greenaway-[ur. 23.08.1938r w Fishponds,Bristol],popularny angielski autor piosenek znany najbardziej ze swej współpracy z Rogerem Cookiem.
Większość swoich hitów napisał we współpracy z ze wspomnianym Cookiem,którego poznał w czasie ,gdy był członkiem grupy wokalnej The Kestrels.Podczas turnee Kestrels zdecydowali się pisać razem piosenki.Ich pierwszym przebojem napisanym razem była piosenka "You've Got Your Troubles" znana z wykonania grupy The Fortunes.

Razem jako duet David and Jonathan w latach 1965-1967 nagrali kilka hitów minn. przeróbkę piosenki The Beatles "Michelle",oraz własny utwór "Lovers Of The World Unite".W 1968r zrezygnowali zrezygnowali ze wspólnych nagrań kontynując działalność jako spółka autorsko-kompozytorska.
 

Razem z Cookiem,i innymi współpracownikami napisali wiele przebojów jak chociażby:"Home Lovin' Man" (Andy Williams); "Blame It On The Pony Express" (Johnny Johnson and the Bandwagon); "Hallejuah" (Deep Purple); "Doctor's Orders" (Sunny); "It Makes No Difference" (Joe Dolan); "Something Tells Me Something's Gonna Happen Tonight" (Cilla Black); "I've Got You On My Mind", "When You Are a King", "My Baby Loves Lovin'" (White Plains); "Long Cool Woman in a Black Dress", "Gasoline Alley Bred", (The Hollies); "You've Got Your Troubles", "Freedom Come, Freedom Go" (The Fortunes); "Melting Pot", "Good Morning Freedom" (Blue Mink); "Green Grass" (Gary Lewis); czy "Something's Gotten Hold of My Heart" (Gene Pitney).
 

Proponowano mu w 1969r rolę wokalisty w Blue Mink obok Madeline Bell,ale zrezygnował proponując na swoje miejsce Cooke'a.W nastepnym roku razem z wokalistą Tony Burrowsem formuje Pipkins z którym nagrał hit "Gimme Dat Ding".
Po wyjeżdzie Cooke'a do Stanów Zjednoczonych w 1975r,Greenaway pracuje z innymi partnerami miin. Geoffem Stephensem, którym napisał dla Crystal Gayle hit country "It’s Like We Never Said Goodbye".
Póżniej Greenaway zajął się działalnością w administracji gospodarczej zostając w 1983r przewodniczącym Performing Right Society,a w 1995r wszedł do zarządu europejskiego biura ASCAP.Pisze też okazjonalnie jingle dla Allied Carpets, Asda i British Gas 

Piosenki na listach przebojów

Kompozycje Rogera Greenaway'a na listach przebojów [with Roger Cook] LOVERS OF THE WORLD UNITE David & Jonathan 07.1966 7.UK YOU'VE GOT YOUR TROUBLES Fortunes 08.1965 2.UK/7.US THIS GOLDEN RING Fortunes 02.1966 15.UK/82.US GREEN GRASS Gary Lewis And The Playboys 05.1966 8.US I WAS KAISER BILL'S BATMAN Whistling Jack Smith 04.1967 20.US/5.UK I'VE GOT YOU ON MY MIND White Plains 04.1970 17.UK MY BABY LOVES LOVIN' White Plains 04.1970 13.US/9.UK LOVIN' YOU BABY White Plains 09.1970 82.US WE GOT A DREAM Ocean 08.1971 82.US SOFTLY WHISPERING I LOVE YOU English Congregation 01.1972 29.US GOIN' DOWN (ON THE ROAD TO L.A.) Terry Black & Laurel Ward 02.1972 57.US ONE MORE CHANCE Ocean 09.1972 76.US MELTING POT Blue Mink 11.1969 3.UK SOMETHING TELLS ME (SOMETHING'S GONNA HAPPEN TONIGHT) Cilla Black 11.1971 3.UK A WAY OF LIFE Family Dogg 05.1969 6.UK SOMETHING'S GOTTEN HOLD OF MY HEART Marc Almond feat. Gene Pitney 01.1989 1.UK SOFTLY WHISPERING I LOVE YOU Paul Young 05.1990 21.UK IT'S SO NICE New Seekers 08.1976 44.UK [with Gianni Argenio/Francesco Cassano/Corrado Conti/Roger Cook ] THE WAY IT USED TO BE Engelbert Humperdinck 03.1969 42.US/3.UK [with Roger Cook/Albert Hammond/Mike Hazelwood ] GOOD MORNING FREEDOM Blue Mink 03.1970 10.UK GOOD MORNING FREEDOM Daybreak 06.1970 94.US FREEDOM COMES, FREEDOM GOES Fortunes 10.1971 72.US/6.UK [with Roger Cook/Tony MacAulay] BLAME IT ON THE PONY EXPRESS Johnny Johnson & The Bandwagon 11.1970 7.UK HERE COMES THAT RAINY DAY FEELING AGAIN Fortunes 05.1971 15.US FALLING APART AT THE SEAMS Marmalade 02.1976 95.UK GASOLINE ALLEY BRED Hollies 10.1970 14.UK SOMETHING OLD, SOMETHING NEW Fantastics 03.1971 9.UK [with Bill Backer/Roquel Davis/Roger Cook] I'D LIKE TO TEACH THE WORLD TO SING (IN PERFECT HARMONY) Hillside Singers 11.1971 13.US I'D LIKE TO TEACH THE WORLD TO SING (IN PERFECT HARMONY) New Seekers 121.1971 7.US/1.UK [with Harold Clarke/Roger Cook] LONG COOL WOMAN (IN A BLACK DRESS) Hollies 06.1972 2.US/32.UK [with Roger Cook/Geoff Stephens] DOCTOR'S ORDERS Carol Douglas 11.1974 11.US LIKE SISTER AND BROTHER Drifters 08.1973 7.UK [with Geoff Stephens] SWEET CHEATIN' RITA Alvin Stardust 07.1975 37.UK EVERY NIGHT'S A SATURDAY NIGHT WITH YOU Drifters 09.1976 29.UK [with Roger Greenaway,Herbie Flowers] THE BANNER MAN Blue Mink 05.1971 3.UK STAY WITH ME Blue Mink 11.1972 11.UK RANDY Blue Mink 06.1973 9.UK [with Roger Cook,Bill Davis,Bill Backer] HELLO SUMMERTIME Bobby Goldsboro 08.1974 14.UK [with Roger Cook,Jerry Lordan] CONVERSATIONS Cilla Black 07.1969 7.UK GOOD TIMES BETTER TIMES Cliff Richard 03.1969 12.UK [with Roger Cook,Tony Hiller,Ray Goodison] SUNNY HONEY GIRL Cliff Richard 01.1971 19.UK [with Roger Cook,Tom Banner,Pete Budd,Tony Bayliss] FARMER BILL'S COWMAN (I WAS KAISER BILL'S BATMAN) Wurzels 06.1977 32.UK [with Roger Cook,Allan Clarke] HEY WILLY Hollies 05.1971 22.UK [with Geoff Stephens,Peter Dibbens,Michael Shepstone] IT'S GONNA BE A COLD COLD CHRISTMAS Dana 12.1975 4.UK [with David Dundas] JEANS ON Dana 07.1976 3.UK [with Barry Mason] CAN I TAKE YOU HOME LITTLE GIRL Drifters 11.1975 10.UK THERE GOES MY FIRST Drifters 09.1975 3.UK [with Tony Macaulay] DOWN ON THE BEACH TONIGHT Drifters 10.1974 7.UK KISSIN' IN THE BACK ROW OF THE MOVIES Drifters 06.1974 2.UK LOVE GAMES Drifters 02.1975 33.UK [with Les Reed] HELLO HAPPINESS Drifters 03.1976 12.UK Roger Greenaway jako producent na listach przebojów [solo] SWEET CHEATIN' RITA Alvin Stardust 07.1975 37.UK CAN I TAKE YOU HOME LITTLE GIRL Drifters 11.1975 10.UK EVERY NIGHT'S A SATURDAY NIGHT WITH YOU Drifters 09.1976 29.UK HELLO HAPPINESS Drifters 03.1976 12.UK THERE GOES MY FIRST Drifters 09.1975 3.UK LOVE GAMES Drifters 02.1975 33.UK [with Roger Cook] HELLO SUMMERTIME Bobby Goldsboro 08.1974 14.UK THIS GOLDEN RING Fortunes 02.1966 15.UK/82.US STORM IN A TEACUP Fortunes 01.1972 7.UK I'VE GOT YOU ON MY MIND White Plains 04.1970 17.UK MY BABY LOVES LOVIN' White Plains 04.1970 13.US/9.UK [with Tony Macaulay] DOWN ON THE BEACH TONIGHT Drifters 10.1974 7.UK [with Tony Macaulay,Roger Cook] KISSIN' IN THE BACK ROW OF THE MOVIES Drifters 06.1974 2.UK [with Billy Davis,Roger Cook] LIKE SISTER AND BROTHER Drifters 08.1973 7.UK

EMF

EMF, grupa brytyjska. Powstała w październiku 1989 w Cinderford w Forest of Dean w Gloucestershire z inicjatywy Derry'ego Brownsona (właśc. Eugene Brownstone; 10.11.1970, Gloucester, Gloucestershire) - k, sampling, perc, właściciela małego, licho prosperującego sklepu z artykułami sportowymi - Kix. W składzie oprócz niego znaleźli się: James Atkin (właśc. Saul Atkin; 28.03.1969, Forest of Dean) - voc, Ian Dench (właśc. Ian Alex Harvey Dench; 7.08.1965, Cheltenham, Gloucestershire) - g, k, Zac Foley (właśc. Zachary Sebastian Rex James Foley; 9.12.1970, Gloucester) - b, Mark Decloedt (26.06.1970, Gloucester) - dr, a także DJ Milf (właśc. Just Milf; 30.05.1976, Forest of Dean). Niemal wszyscy próbowali wcześniej sił w innych zespołach, jak Zu, The Lacks i Faces Of Glory, ale tylko Ian Dench, który dołączył nieco później, poznał już smak sławy - w The Apple Mosaic (występował w nim od 1983 do 1989, nagrywał dla firmy MDM - filii Virgin).

Nigdy nie wyjaśniła w wiarygodny sposób nazwy EMF. W wywiadach rozwijała ten skrót w słowa: Epson Mad Funkers (tak nazwała się grupa wielbicielek zespołu New Order), a w utworze EMF, wieńczącym płytę "Schubert Dip", ale nie uwzględnionym w opisie na okładce: Ecstasy, Motherfuckers, From us to you... Działała do 1996.

Zadebiutowała w grudniu 1989 przed publicznością miejscowego pubu The Bilson. Później koncertowała na terenie całego kraju obok Boo Yaa Tribe i Adamskiego. W lutym 1990 zwróciła na siebie uwagę Nicka Mandera z firmy Parlophone, działającej w ramach EMI, i w maju tego roku podpisała z nią kontrakt na nagrania. Zdobyła sympatię młodzieżowej publiczności już pierwszym singlem - Unbelievable/EMF (wersja koncertowa) z października 1990. Ugruntowała popularność następnymi: I Believe/ When You're Mine za stycznia 1991, Children/Strange Brew (przeróbka piosenki tria Cream, w wersji koncertowej) z kwietnia i Lies/Head The Ball z sierpnia, a także albumem "Schubert Dip" z maja tego roku.

Promowała go m.in. na letnim tournee po Stanach Zjednoczonych, gdzie piosenka Unbelievable osiągnęła szczyt list przebojów (w Vinton w stanie Luizjana doszło do nieprzyjemnego incydentu: muzyków bezpodstawnie oskarżono o zniszczenie sprzętu nagłaśniającego w miejscowym klubie, aresztowano i wypuszczono dopiero po wpłaceniu dwudziestu tysięcy dolarów kaucji). Przedstawiła na swej pierwszej dużej płycie, nagranej przy pomocy dwóch producentów, Pascala Gabriela i Ralpha Jezzarda, piosenki bardzo melodyjne, pulsujące tanecznymi rytmami rodem z manchesterskiego rocka spod znaku The Stone Roses czy Happy Mondays, ale też z muzyki techno, house czy hip hop, wykonane z młodzieńczą żywiołowością i radością, np. Children, Long Hot Summer, When You're Mine, I Believe, Unbelievable, Lies, Longtime. Uzyskała na niej niecodzienne brzmienie, oparte m.in. na efektach z taniego samplera Casio SK1, zdławionych dźwiękach fortepianu nagrywanych we wnętrzu pudła instrumentu oraz użyciu archaicznych przystawek gitarowych w rodzaju wah wah. Tytuł płyty wymyślił Dench, główny twórca repertuaru EMF, pragnąc w ten sposób uhonorować swego ulubionego kompozytora - Franza Schuberta. Wydaniu albumu towarzyszyły kontrowersje. Yoko Ono zaprotestowała przeciwko poprzedzeniu utworu Lies fragmentem piosenki Watching The Wheels Johna Lennona recytowanym przez jego zabójcę - Marka Chapmana. Muzycy bronili się przypominając, że Lennon opowiadał się zawsze za całkowitą wolnością w sztuce, musieli jednak usunąć kontrowersyjny wstęp z nagrania (a także zapłacić Yoko piętnaście tysięcy dolarów odszkodowania). Mimo skandalu płyta była bestsellerem w wielu krajach, nawet w Stanach Zjednoczonych, nie zawsze przychylnych wykonawcom europejskim.

W 1992 grupa nadal odnosiła sukcesy dzięki czwórce "Unexplained" (m.in. przeróbka Search And Destroy zespołu Iggy Pop And The Stooges) z kwietnia, singlom They're Here/Phantasmagoric (w wydaniu kompaktowym także przeróbka Low Spark And High Heeled Boys zespołu Traffic) z września i It's You/DOF z listopada oraz albumowi "Stigma" z września, nagranym znowu przy pomocy Jezzarda, ale też m.in. Butcha Viga, promowanym m.in. na sierpniowym festiwalu w Reading, na wielkim jesiennym tournee po Wielkiej Brytanii, Hiszpanii, Niemczech, Holandii, Danii, Szwecji i Austrii oraz zimowym po Stanach. Okładkę płyty, która z początku miała nosić inny tytuł -"Fruit Cellar", ozdobiła fotografia intrygującego totemu z Pitt River Museum w . "Stigma", nagrana bardzo szybko, była dziełem bardziej dojrzałym niż "Schubert Dip". Recenzenci podkreślali, że grupie udało się wyzwolić od banałów stylistyki obowiązującej na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych i stworzyć muzykę naprawdę ekscytującą, ekstatyczną, a przy tym pełną dramatyzmu i pasji, np. Arizona, It's You That Leaves Me Dry, Never Know, Blue Highs, Getting Through. Wzbogaceniu uległo brzmienie, m.in. wyeksponowano zdecydowanie rockowe, pełne wyrazu solą gitarowe, dodano partie orkiestry smyczkowej i melotronu oraz z większą inwencją posłużono się techniką samplingu (np. dysonansowo wprowadzona partia chóru żeńskiego w Blue Highs). W tekstach, dawniej dość stereotypowych, pojawiła się refleksja nad sławą, życiem w zamęcie, w biegu (np. Inside). A jednak album nie zyskał aż takiej popularności jak debiut. Może dlatego muzycy nie byli z niego zadowoleni. Uważali, że powstał zbyt jednostajny, a przez to zbyt posępny zbiór piosenek.

Następnej płycie, "Cha Cha Cha", grupa postanowiła poświęcić dużo więcej czasu. A pracowała kolejno w kilku różnych studiach (głównym producentem był Johnny Dollar, współpracownik Madonny i Neneh Cherry). Zaczęła w rodzinnym mieście, później przeniosła się do Londynu, otarła się o Hastings, a na samym końcu wyjechała do Biarritz we Francji, licząc na to, że atmosfera każdego z tych miejsc odciśnie się na rejestrowanych w nich kompozycjach. Aby ożywić wyraz swoich utworów, próbowała zresztą różnych zabiegów, np. muzykom zdarzało się zamieniać instrumentami - Foley grał czasem na gitarze, Brownson na gitarze basowej, a Dench na fortepianie.

W sposób bardziej nawet zdecydowany niż poprzednio odeszła też tym razem od estetyki muzyki lat dziewięćdziesiątych, a podczas pracy w studiu narkotyzowała się - to słowa Foleya - rockiem z lat siedemdziesiątych. Znalazło to wyraz w takich utworach, jak Skin, nawiązujący do stylu Led Zeppelin, The Day I Was Born i Perfect Day, kojarzące się z twórczością Jethro Tull (Atkin zagrał w nich na flecie, wzorując się wprost na Ianie Andersonie) czy Slouch, mający cechy punkowego wygłupu. Rzadziej też stosowała samplery, stawiając na żywe brzmienia instrumentów, posunęła się nawet do zatrudnienia całej orkiestry symfonicznej; wyjątkiem były przede wszystkim dwa żartobliwe nagrania Glass Smash i Jack i Ballad O'The Bishop, wręcz najeżone efektami samplerowymi.

Wydana w marcu 1995 płyta była w rezultacie dziełem dokumentującym ostateczną przemianę EMF z formacji umiejętnie podchwytującej mody obowiązujące w muzyce pop w rasową grupę rockową. Okazało się jednak, że nie tego oczekiwali fani. I album, promowany już w marcu na wielkiej trasie po kraju, przeszedł niemal bez echa. A i towarzyszące mu single - Perfect Day/Angel z lutego i Bleeding You Dry/Too Much/Easy/Perfect Day (wersja akustyczna) z kwietnia - nie były przebojami. Aby się ratować, postanowiła pokazać publiczności trochę inną, błazeńską twarz. I w czerwcu trafił na rynek singel z firmowaną przez nią wraz z dwoma komikami, Vikiem Reevesem i Bobem Mortimerem, wersją starego przeboju I'm A Believer The Monkees (na stronie B utwór At Least We've Got Our Guitars). Ale choć był to strzał w dziesiątkę i płytka zrobiła furorę na listach, następny singel, Afro Kings/Unbelievable z października, znowu przepadł na rynku.

Gdy firma EMI zerwała kontrakt z grupą, muzycy podjęli decyzję o jej rozwiązaniu.
Dorobek uzupełniają m.in. nagrania na składankach -przeróbka sentymentalnej ballady Shaddap Your Face Joe Dolce'a na "Ruby Trax" (New Musical Express, 1992) i zremiksowana przez Briana Eno wersja Unbelievable na "Red Hot And Dance" (Epic, 1992).

Brownson po rozwiązaniu EMF dołączył do zespołu Bentley Rhythm Ace, a później kierował kolejno własnymi LK i Park. Zajął się też - razem z ojcem - produkcją filmów. Również Atkin pojawił się w składzie Bentley Rhythm Ace, a następnie - w Cooler. Dench kontynuował karierę w formacji Whistler, a Foley w Carrie. Decloedt zatrudnił się w słynnej firmie produkującej- instrumenty perkusyjne - Tama. DJ Milf handlował sprzętem do surfingu, grał zawodowo w piłkę nożną w Australii (w drużynie Sydney Croatia), a po powrocie w 1996 do Forest of Dean otworzył tam małe studio i miksował nagrania m.in. Boyzone. Wrócił też do muzykowania - jako Jose Sanchez.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Unbelievable	EMF	11.1990	3[13]	1[1][23]	Parlophone R 6273	[gold][written by EMF][produced by Ralph Jezzard ][3.Modern Rock Tracks][9[12].Hot Disco/Dance;EMI 56 209 12"]
I Believe/When You're Mine	EMF	02.1991	6[7]	-	Parlophone R 6279	[written by EMF][produced by Pascal Gabriel][10.Modern Rock Tracks]
Children/Strange Brew (Live)	EMF	04.1991	19[5]	-	Parlophone R 6288	[written by EMF][produced by Pascal Gabriel , Ralph Jezzard ][26.Modern Rock Tracks]
Lies	EMF	08.1991	28[3]	18[14]	Parlophone R 6296	[written by Ian Dench][produced by Pascal Gabriel , Ralph Jezzard ][27.Modern Rock Tracks][6[12].Hot Disco/Dance;EMI 56 223 12"]
Unexplained EP	EMF	05.1992	18[4]	-	Parlophone SGE 2026	[produced by Ralph Jezzard, Ian Dench]
They're Here/Phantasmagoric	EMF	09.1992	29[3]	-	Parlophone CDR 6321	[written by EMF][produced by Ralph Jezzard ][27.Modern Rock Tracks][5[13].Hot Disco/Dance;EMI 56 256]
It's You/Dog	EMF	11.1992	23[3]	-	Parlophone R 6327	[written by EMF][produced by Ian Dench , James Atkin , Ralph Jezzard]
Perfect Day	EMF	02.1995	27[13]	1[1][23]	Parlophone 12R 6401	[written by EMF][produced by Jonny Dollar]
I'm a Believer/(I'm Not Your) Steppin' Stone	EMF, Reeves & Mortimer	07.1995	3[16]	-	Parlophone R 6412	[written by Neil Diamond][produced by Bruce Lampcov]
Afro King	EMF	10.1995	51[4]	-	Parlophone 7243 8 82410 2 1	[written by Ian Dench][produced by Bruce Lampcov , Ian Dench]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Schubert Dip	EMF	05.1991	3[19]	12[36]	Parlophone PCS 7353	[platinum][produced by Pascal Gabriel & Ralph Jezzard]
Stigma	EMF	10.1992	19[2]	-	Parlophone PCSD 122	[produced by Ralph Jezzard]
Cha Cha Cha	EMF	03.1995	30[2]	-	Parlophone PCSD 165	[produced by EMF, Johnny Dollar]