EMF

EMF, grupa brytyjska. Powstała w październiku 1989 w Cinderford w Forest of Dean w Gloucestershire z inicjatywy Derry'ego Brownsona (właśc. Eugene Brownstone; 10.11.1970, Gloucester, Gloucestershire) - k, sampling, perc, właściciela małego, licho prosperującego sklepu z artykułami sportowymi - Kix. W składzie oprócz niego znaleźli się: James Atkin (właśc. Saul Atkin; 28.03.1969, Forest of Dean) - voc, Ian Dench (właśc. Ian Alex Harvey Dench; 7.08.1965, Cheltenham, Gloucestershire) - g, k, Zac Foley (właśc. Zachary Sebastian Rex James Foley; 9.12.1970, Gloucester) - b, Mark Decloedt (26.06.1970, Gloucester) - dr, a także DJ Milf (właśc. Just Milf; 30.05.1976, Forest of Dean). Niemal wszyscy próbowali wcześniej sił w innych zespołach, jak Zu, The Lacks i Faces Of Glory, ale tylko Ian Dench, który dołączył nieco później, poznał już smak sławy - w The Apple Mosaic (występował w nim od 1983 do 1989, nagrywał dla firmy MDM - filii Virgin).

Nigdy nie wyjaśniła w wiarygodny sposób nazwy EMF. W wywiadach rozwijała ten skrót w słowa: Epson Mad Funkers (tak nazwała się grupa wielbicielek zespołu New Order), a w utworze EMF, wieńczącym płytę "Schubert Dip", ale nie uwzględnionym w opisie na okładce: Ecstasy, Motherfuckers, From us to you... Działała do 1996.

Zadebiutowała w grudniu 1989 przed publicznością miejscowego pubu The Bilson. Później koncertowała na terenie całego kraju obok Boo Yaa Tribe i Adamskiego. W lutym 1990 zwróciła na siebie uwagę Nicka Mandera z firmy Parlophone, działającej w ramach EMI, i w maju tego roku podpisała z nią kontrakt na nagrania. Zdobyła sympatię młodzieżowej publiczności już pierwszym singlem - Unbelievable/EMF (wersja koncertowa) z października 1990. Ugruntowała popularność następnymi: I Believe/ When You're Mine za stycznia 1991, Children/Strange Brew (przeróbka piosenki tria Cream, w wersji koncertowej) z kwietnia i Lies/Head The Ball z sierpnia, a także albumem "Schubert Dip" z maja tego roku.

Promowała go m.in. na letnim tournee po Stanach Zjednoczonych, gdzie piosenka Unbelievable osiągnęła szczyt list przebojów (w Vinton w stanie Luizjana doszło do nieprzyjemnego incydentu: muzyków bezpodstawnie oskarżono o zniszczenie sprzętu nagłaśniającego w miejscowym klubie, aresztowano i wypuszczono dopiero po wpłaceniu dwudziestu tysięcy dolarów kaucji). Przedstawiła na swej pierwszej dużej płycie, nagranej przy pomocy dwóch producentów, Pascala Gabriela i Ralpha Jezzarda, piosenki bardzo melodyjne, pulsujące tanecznymi rytmami rodem z manchesterskiego rocka spod znaku The Stone Roses czy Happy Mondays, ale też z muzyki techno, house czy hip hop, wykonane z młodzieńczą żywiołowością i radością, np. Children, Long Hot Summer, When You're Mine, I Believe, Unbelievable, Lies, Longtime. Uzyskała na niej niecodzienne brzmienie, oparte m.in. na efektach z taniego samplera Casio SK1, zdławionych dźwiękach fortepianu nagrywanych we wnętrzu pudła instrumentu oraz użyciu archaicznych przystawek gitarowych w rodzaju wah wah. Tytuł płyty wymyślił Dench, główny twórca repertuaru EMF, pragnąc w ten sposób uhonorować swego ulubionego kompozytora - Franza Schuberta. Wydaniu albumu towarzyszyły kontrowersje. Yoko Ono zaprotestowała przeciwko poprzedzeniu utworu Lies fragmentem piosenki Watching The Wheels Johna Lennona recytowanym przez jego zabójcę - Marka Chapmana. Muzycy bronili się przypominając, że Lennon opowiadał się zawsze za całkowitą wolnością w sztuce, musieli jednak usunąć kontrowersyjny wstęp z nagrania (a także zapłacić Yoko piętnaście tysięcy dolarów odszkodowania). Mimo skandalu płyta była bestsellerem w wielu krajach, nawet w Stanach Zjednoczonych, nie zawsze przychylnych wykonawcom europejskim.

W 1992 grupa nadal odnosiła sukcesy dzięki czwórce "Unexplained" (m.in. przeróbka Search And Destroy zespołu Iggy Pop And The Stooges) z kwietnia, singlom They're Here/Phantasmagoric (w wydaniu kompaktowym także przeróbka Low Spark And High Heeled Boys zespołu Traffic) z września i It's You/DOF z listopada oraz albumowi "Stigma" z września, nagranym znowu przy pomocy Jezzarda, ale też m.in. Butcha Viga, promowanym m.in. na sierpniowym festiwalu w Reading, na wielkim jesiennym tournee po Wielkiej Brytanii, Hiszpanii, Niemczech, Holandii, Danii, Szwecji i Austrii oraz zimowym po Stanach. Okładkę płyty, która z początku miała nosić inny tytuł -"Fruit Cellar", ozdobiła fotografia intrygującego totemu z Pitt River Museum w . "Stigma", nagrana bardzo szybko, była dziełem bardziej dojrzałym niż "Schubert Dip". Recenzenci podkreślali, że grupie udało się wyzwolić od banałów stylistyki obowiązującej na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych i stworzyć muzykę naprawdę ekscytującą, ekstatyczną, a przy tym pełną dramatyzmu i pasji, np. Arizona, It's You That Leaves Me Dry, Never Know, Blue Highs, Getting Through. Wzbogaceniu uległo brzmienie, m.in. wyeksponowano zdecydowanie rockowe, pełne wyrazu solą gitarowe, dodano partie orkiestry smyczkowej i melotronu oraz z większą inwencją posłużono się techniką samplingu (np. dysonansowo wprowadzona partia chóru żeńskiego w Blue Highs). W tekstach, dawniej dość stereotypowych, pojawiła się refleksja nad sławą, życiem w zamęcie, w biegu (np. Inside). A jednak album nie zyskał aż takiej popularności jak debiut. Może dlatego muzycy nie byli z niego zadowoleni. Uważali, że powstał zbyt jednostajny, a przez to zbyt posępny zbiór piosenek.

Następnej płycie, "Cha Cha Cha", grupa postanowiła poświęcić dużo więcej czasu. A pracowała kolejno w kilku różnych studiach (głównym producentem był Johnny Dollar, współpracownik Madonny i Neneh Cherry). Zaczęła w rodzinnym mieście, później przeniosła się do Londynu, otarła się o Hastings, a na samym końcu wyjechała do Biarritz we Francji, licząc na to, że atmosfera każdego z tych miejsc odciśnie się na rejestrowanych w nich kompozycjach. Aby ożywić wyraz swoich utworów, próbowała zresztą różnych zabiegów, np. muzykom zdarzało się zamieniać instrumentami - Foley grał czasem na gitarze, Brownson na gitarze basowej, a Dench na fortepianie.

W sposób bardziej nawet zdecydowany niż poprzednio odeszła też tym razem od estetyki muzyki lat dziewięćdziesiątych, a podczas pracy w studiu narkotyzowała się - to słowa Foleya - rockiem z lat siedemdziesiątych. Znalazło to wyraz w takich utworach, jak Skin, nawiązujący do stylu Led Zeppelin, The Day I Was Born i Perfect Day, kojarzące się z twórczością Jethro Tull (Atkin zagrał w nich na flecie, wzorując się wprost na Ianie Andersonie) czy Slouch, mający cechy punkowego wygłupu. Rzadziej też stosowała samplery, stawiając na żywe brzmienia instrumentów, posunęła się nawet do zatrudnienia całej orkiestry symfonicznej; wyjątkiem były przede wszystkim dwa żartobliwe nagrania Glass Smash i Jack i Ballad O'The Bishop, wręcz najeżone efektami samplerowymi.

Wydana w marcu 1995 płyta była w rezultacie dziełem dokumentującym ostateczną przemianę EMF z formacji umiejętnie podchwytującej mody obowiązujące w muzyce pop w rasową grupę rockową. Okazało się jednak, że nie tego oczekiwali fani. I album, promowany już w marcu na wielkiej trasie po kraju, przeszedł niemal bez echa. A i towarzyszące mu single - Perfect Day/Angel z lutego i Bleeding You Dry/Too Much/Easy/Perfect Day (wersja akustyczna) z kwietnia - nie były przebojami. Aby się ratować, postanowiła pokazać publiczności trochę inną, błazeńską twarz. I w czerwcu trafił na rynek singel z firmowaną przez nią wraz z dwoma komikami, Vikiem Reevesem i Bobem Mortimerem, wersją starego przeboju I'm A Believer The Monkees (na stronie B utwór At Least We've Got Our Guitars). Ale choć był to strzał w dziesiątkę i płytka zrobiła furorę na listach, następny singel, Afro Kings/Unbelievable z października, znowu przepadł na rynku.

Gdy firma EMI zerwała kontrakt z grupą, muzycy podjęli decyzję o jej rozwiązaniu.
Dorobek uzupełniają m.in. nagrania na składankach -przeróbka sentymentalnej ballady Shaddap Your Face Joe Dolce'a na "Ruby Trax" (New Musical Express, 1992) i zremiksowana przez Briana Eno wersja Unbelievable na "Red Hot And Dance" (Epic, 1992).

Brownson po rozwiązaniu EMF dołączył do zespołu Bentley Rhythm Ace, a później kierował kolejno własnymi LK i Park. Zajął się też - razem z ojcem - produkcją filmów. Również Atkin pojawił się w składzie Bentley Rhythm Ace, a następnie - w Cooler. Dench kontynuował karierę w formacji Whistler, a Foley w Carrie. Decloedt zatrudnił się w słynnej firmie produkującej- instrumenty perkusyjne - Tama. DJ Milf handlował sprzętem do surfingu, grał zawodowo w piłkę nożną w Australii (w drużynie Sydney Croatia), a po powrocie w 1996 do Forest of Dean otworzył tam małe studio i miksował nagrania m.in. Boyzone. Wrócił też do muzykowania - jako Jose Sanchez.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Unbelievable	EMF	11.1990	3[13]	1[1][23]	Parlophone R 6273	[gold][written by EMF][produced by Ralph Jezzard ][3.Modern Rock Tracks][9[12].Hot Disco/Dance;EMI 56 209 12"]
I Believe/When You're Mine	EMF	02.1991	6[7]	-	Parlophone R 6279	[written by EMF][produced by Pascal Gabriel][10.Modern Rock Tracks]
Children/Strange Brew (Live)	EMF	04.1991	19[5]	-	Parlophone R 6288	[written by EMF][produced by Pascal Gabriel , Ralph Jezzard ][26.Modern Rock Tracks]
Lies	EMF	08.1991	28[3]	18[14]	Parlophone R 6296	[written by Ian Dench][produced by Pascal Gabriel , Ralph Jezzard ][27.Modern Rock Tracks][6[12].Hot Disco/Dance;EMI 56 223 12"]
Unexplained EP	EMF	05.1992	18[4]	-	Parlophone SGE 2026	[produced by Ralph Jezzard, Ian Dench]
They're Here/Phantasmagoric	EMF	09.1992	29[3]	-	Parlophone CDR 6321	[written by EMF][produced by Ralph Jezzard ][27.Modern Rock Tracks][5[13].Hot Disco/Dance;EMI 56 256]
It's You/Dog	EMF	11.1992	23[3]	-	Parlophone R 6327	[written by EMF][produced by Ian Dench , James Atkin , Ralph Jezzard]
Perfect Day	EMF	02.1995	27[13]	1[1][23]	Parlophone 12R 6401	[written by EMF][produced by Jonny Dollar]
I'm a Believer/(I'm Not Your) Steppin' Stone	EMF, Reeves & Mortimer	07.1995	3[16]	-	Parlophone R 6412	[written by Neil Diamond][produced by Bruce Lampcov]
Afro King	EMF	10.1995	51[4]	-	Parlophone 7243 8 82410 2 1	[written by Ian Dench][produced by Bruce Lampcov , Ian Dench]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Schubert Dip	EMF	05.1991	3[19]	12[36]	Parlophone PCS 7353	[platinum][produced by Pascal Gabriel & Ralph Jezzard]
Stigma	EMF	10.1992	19[2]	-	Parlophone PCSD 122	[produced by Ralph Jezzard]
Cha Cha Cha	EMF	03.1995	30[2]	-	Parlophone PCSD 165	[produced by EMF, Johnny Dollar]