Byli to: Glenn Frey (6.11.1948, Detroit, Michigan) - voc, g, k, Bernie Leadon (19.07.1947, Minneapolis, Minnesota) - voc, g, bnjo, mand, k, Randy Meisner (właśc. Randy Herman Meisner; 8.03.1946, Scottsbluff, Nebraska) - voc, o, g oraz Don Henley (właśc. Donald Hugh Henley; 22.07.1947; Cilmer, Teksas) - voc, dr, perc.
W styczniu 1974 dołączył Don Felder (21.09.1947, Topanga, Kalifornia) - voc, g, który współpracował już z Leadonem w zespole The Continentals, a grał też m.in. w formacji Flow. W grudniu 1975 odszedł Leadon. Jego miejsce zajął Joe Walsh (20.11.1947, Wichita, Kansas) - voc, g, k, znany jako gitarzysta The James Gang, a przede wszystkim jako solista. We wrześniu 1977 grupę porzucił Meisner. Zastąpił go Timothy B. Schmit (30.10.1947, Sacramento, Kalifornia) - voc, b, wywodzący się z Poco.
W lipcu 1980 drogi muzyków się rozeszły. W lutym 1994 formacja odrodziła się w ostatnim składzie: Frey, Henley, Felder, Walsh, Schmit. W 1996 znowu zawiesiła działalność. W 1999 wznowiła ją, by zakończyć rok sylwestrowym koncertem w Staples Centre Arena w Los Angeles.
Grupa, jeszcze wówczas bez nazwy, rozpoczęła działalność od namówienia Davida Geffena, współmenażera Joni Mitchell, Laury Nyro i zespołu Crosby, Stills, Nash & Young, by pokierował jej karierą. Geffen, który znał wcześniejsze dokonania i osiągnięcia całej czwórki, m.in. Freya z Longbranch Pennywhistle, Leadona z The Flying Burrito Brothers, Meisnera z Poco i Henleya z Shiloh, postanowił zaryzykować, mimo że nie miał jeszcze wtedy sposobności posłuchać grającej jej razem, l natychmiast zorganizował formacji, nazwanej z początku Teen King And The Emergencies, występy w klubach Kolorado w rodzaju Gallery w Aspen i Tulagi w Boulder, licząc na to, że w ten sposób doszlifuje swój country rockowy repertuar, przygotowany jeszcze w okresie współpracy z Ronstadt (zawierający już m.m. późniejszy przebój Take it Easy). Następnie pozwolił jej na kilka tygodni prób w Los Angeles (chodziło przede wszystkim o dopracowanie bogatych aranżacji partii wokalnych, mających być znakiem rozpoznawczym formacji). Rozpoczat też rozmowy z szefami wytwórni płytowych, m.in. z Ahmetem Ertegunem z Atlanticu, na temat kontraktu fonograficznego dla grupy. Niestety, nie udato mu się nikogo przekonać, by zainwestował w formację (podobnie jak w innego jego podopiecznego, Jacksona Browne'a).
Postanowił więc utworzyć własna firmę - Asylum (później wchłonięta przez giganta - Warner Communications). Na początku 1972 grupa dokonała w małym studiu w Los Angeles pierwszych próbnych nagrań. Wynik był na tyle obiecujący, że Glyn Johns, współpracownik m.in. The Rolling Stones, The Who i Led Zeppelin, zgodził się wyprodukować jej pierwsza płytę. Formacja przyjęła już wtedy nazwę The Eagles, wymyśloną przez Leadona (jej źródłem jest mitologia Indian Hopi, uważających orła -The Eagles znaczy Orły - za najświętsze ze zwierząt, ucieleśnienie najwyższych wartości duchowych).
W kwietniu 1972 cała czwórka pojawiła się w Londynie, by w tamtejszych Olympic Studios, na włościach Johnsa, zabrać się do pracy nad debiutanckim albumem - "The Eagles". Sesja przebiegała w nie najlepszej atmosferze. Muzycy źle się czuli w Anglii, z dala od ciepłej Kalifornii i źródeł swojej twóczości. W dodatku stosunki z Johnsem byty od początku napięte. Ambicją grupy było zaprezentować się w repertuarze z pogranicza folku, country i rocka (jego współtwórcami byli zaprzyjaźnieni z nią Jackson Browne, Gene Clark i Jack Tempchin). Tymczasem producent uważał, że formacja zdecydowanie powinna trzymać się piosenek bliskich country, kameralnych, pozbawionych rockowej mocy. Nie miał przekonania do podejmowanych przez nią prób sprawdzenia się w muzyce bardziej intensywnej rytmicznie i ostrzejszejszej w wyrazie. Wynik był więc kompromisem (po powrocie w maju do Los Angeles grupa nagrała utwór Nightingale, z którego była najmniej zadowolona, raz jeszcze, w wersji odpowiadającej jej oczekiwaniom). Płyta trafiła na rynek w czerwcu 1972. Towarzyszyły jej trzy single: już w maju ukazał się Take It Easy/Get You In The Mood, we wrześniu Witchy Woman/Early Bird, a w grudniu Peaceful Easy Feeling/Try in'. Pierwsze dwa były dużymi przebojami, a i trzeci zyskał popularność. Również album odniósł sukces na listach. Nie uczynił z grupy jednak gwiazdy. W Stanach musiała w tym czasie zadowolić się rolą formacji otwierającej koncerty innych, m.in. Joe Cockera, Procol Harum, Jethro Tull i Yes. W roli gwiazdy zaprezentowała się po raz pierwszy w listopadzie 1972, podczas krótkiej, siedmiodniowej trasy po Wielkiej Brytanii.
Przygotowując repertuar drugiej płyty, "Desperado", Henley i Frey, którzy zaczęli wysuwać się w The Eagles na pierwszy plan (także jako główni wokaliści), sięgnęli do pomysłu sprzed utworzenia grupy - cyklu piosenek o niespokojnych duchach Dzikiego Zachodu, takich jak bracia Daltonowie. Z początku idea nie spodobała się co prawda Geffenowi oraz innym osobom z otoczenia muzyków. l pewnie zostałaby odrzucona, gdyby nie Johns, który odniósł się do niej z entuzjazmem i wyraził chęć produkowania owego concept albumu. W lutym 1973 grupa znowu poleciała więc do Londynu. Tym razem pracowała w Island Studios przy Basing Street. Nagrania przebiegały na szczęście w bardziej zgodnej atmosferze niż poprzednio. Trwały cztery tygodnie. Album ukazał się już w kwietniu. Wypełniła go znowu muzyka mocno osadzona na gruncie country (np. Tequila Sunrise), tylko czasem rzeczywiście bliska rocka (np. Outlaw Man), niekiedy ciążąca ku estetyce popu (np. nastrojowa ballada Desperado, wykonywana głównie z fortepianem i smyczkami). Wszystkie piosenki zostały bardzo zgrabnie połączone w całość (spajały je m.in. powracające kompozycje Doolin' Dalton i Desperado). A jednak album nie spodobał się publiczności. Z początku sprzedaż była znacznie gorsza niż w przypadku debiutu. Również towarzyszące "Desperado" single nie były wielkimi przebojami: Tequila Sunrise/Twenty-One z czerwca i Outlaw Man/Certain Kind Of Fool z września Z czasem jednak repertuar płyty został doceniony, np. p' balladę tytułową sięgnęli Ronstadt, Bonnie Raitt i The Carpenters. Wyrazem podziwu dla The Eagles była tez propozycja Sama Peckinpaha przerobienia cyklu na film. Niestety, pomysł ten nie doczekał się realizacji.
W tym czasie Geffen, zbyt zajęty innymi artystami, zwłaszcza Joni Mitchell i zespołem Crosby, Stills, Nash & Young, przekazał obowiązki menażera The Eagles Irvingowi Azoffowi. To on organizował koncerty promujące "Desperado", głównie w Stanach, ale też w Kanadzie. Dopiero w listopadzie 1973 formacja wyruszyła do Europy, a konkretnie do Wielkiej Brytanii, gdzie przez tydzień otwierała występy Neila Younga i przez sześć kolejnych pracowała w londyńskich Island Studios, znowu z Johnsem, nad albumem "On The Border". Jednakże już w pierwszych dniach sesji odezwały się dawne animozje między muzykami a producentem i niebawem przerodziły się w otwarty konflikt. W tej atmosferze udało się nagrać zaledwie dwie piosenki, Best Of My Love i You Never Cry Like A Lover. Ostatecznie grupa zerwała współpracę z Johnsem i w grudniu wróciła do Los Angeles. W Stanach dała kilka koncertów wspólnie z Joe Walshem. I to on polecił jej amerykańskiego producenta pochodzenia polskiego - Billa Szymczyka. W styczniu 1974 zamknęła się już z Szymczykiem w studiu Record Plant w Los Angeles i rozpoczęła nagrania od początku. Producent zgodził się nadać muzyce The Eagles nieco bardziej rockowe brzmienie. W tym celu ściągnął na sesję jeszcze jednego gitarzystę, Feldera, który tak bardzo przypadł pozostałej czwórce do gustu, że zaraz po ukończeniu nagrań został zaangażowany na stałe - wystąpił już w składzie The Eagles na kwietniowym festiwalu California Jam. Oprócz własnych piosenek, których współtwórcami jak zwykle byli Browne i Souther, grupa zarejestrowała też tym razem utwory m.in. Toma Waitsa (0/' 55) i Paula Crafta (Midnight Flyer). Wydana w kwietniu płyta była dziełem bardziej urozmaiconym, trochę ostrzejszym, lepszym niż dwie poprzednie. Pierwsze single - Already Gone/Is It True z kwietnia i James Dean/Is It True z maja -zwróciły uwagę publiczności na nowy, bliższy rocka wizerunek The Eagles. Ale to trzeci, z łagodniejszymi i bardziej chwytliwymi piosenkami, The Best Of My Love/ Of 55 z listopada, odniósł największy sukces na listach przebojów, co więcej, wywindował grupę na sam ich szczyt. Był to właściwy początek wielkiej kariery The Eagles.
W pierwszych dniach 1975 grupa wróciła z Szymczykiem do Record Plant i przystąpiła do pracy nad albumem, który miał otrzymać tytuł "One Of These Nights". Sesja trwała znacznie dłużej niż poprzednie - aż pół roku. Muzykom brakowało pomysłów na nowe piosenki, a Browne i Souther, ich dotychczasowi współpracownicy, byli w tym czasie zajęci - pierwszy tworzeniem dla siebie, drugi dla własnego zespołu The Souther-Hillman-Furay Band. Leadon znalazł co prawda nowego partnera do komponowania - swoją dziewczynę Patti Davis Reagan, ale formacja zaakceptowała i nagrała, po długich zresztą bojach, tylko jeden z owoców jego współpracy z córką przyszłego prezydenta, niezbyt udany utwór I Wish You Peace. Nie przeszkodziło to pannie Reagan ogłosić w wywiadzie dla pisma "Las Vegas Sun", że została autorką piosenek dla The Eagles. Oświadczenie to tak bardzo rozsierdziło Freya i Henleya, iż wynajęli luksusową posiadłość w Hollywood (zbudowaną w 1942 dla aktorki Dorothy Lamour), zamknęli się w niej z płytami ulubionych artystów murzyńskich, m.in. Ala Greena i Ohio Players, oraz skrzynką tequili, i w krótkim czasie stworzyli ballady, które ustanowiły trzon repertuaru nowego albumu (np. napisane jednego dnia One Of These Nights i Lyin' Eyes). Była to jak zawsze muzyka z pogranicza country i rocka, jednakże niektóre piosenki zostały po raz pierwszy doprawione, zwłaszcza w warstwie rytmicznej, elementami rhythm'n'bluesa i soulu. Album ukazał się w czerwcu, l w krótkim czasie osiągnął szczyt amerykańskich list bestsellerów.
Wielkimi przebojami były też wszystkie towarzyszące mu single: One Of These Nights/Visions z maja Lyin' Eyes/Too Many Hands z września i Take it To The Limit z grudnia. Grupa promowała "One Of These Nights" najpierw na wielkim koncercie u boku Eltona Johna na stadionie Wembley w Londynie (w czerwcu), a później na gigantycznej trasie po Stanach. Leadon, który zawsze bał się latać, nie potrafił zapanować nad panicznym strachem przed samolotami i w pierwszych dniach tournee pokonywał ogromne odległości między poszczególnymi miastami na motorze. Dopiero po tygodniu, wykończony, zgodził się latać wraz z pozostałymi muzykami. Jednakże pod koniec trasy po Stanach, w przededniu wyprawy do Australii, Nowej Zelandii i Japonii, odszedł z grupy. Zmęczenie trudami życia w drodze było tylko jednym z powodów jego decyzji. Leadon miał za złe kolegom, że coraz rzadziej sięgali po jego utwory (na "One Of These Nights" oprócz piosenki I Wish You Peace udało mu się umieścić tylko intrygującą kompozycję instrumentalną Journey Of The Sorcerer, po latach wykorzystaną jako temat brytyjskiego serialu telewizyjnego The Hitch-Hiker's Guide To The Galaxy).
Grupa kontynuowała trasę dookoła świata z Walshem na jego miejsce (włączyła do programu występów kilka jego piosenek, m.in. Rocky Mountain Way i Turn To Stone). W lutym 1976 trafił na rynek zbiór dotychczasowych przebojów The Eagles - "Their Greatest Hits 1971-1975". Okazał się największym bestsellerem w historii amerykańskiego przemysłu fonograficznego -rozszedł się w dwudziestu sześciu milionach egzemplarzy ("Thriller" Michaela Jacksona tylko w dwudziestu pięciu).
W marcu 1976 grupa znowu trafiła do Record Plant w Los Angeles i zaczęła pracę nad kolejną płytą, "Hotel California". Jednakże Szymczyk, który i tym razem podjął się obowiązków producenta, bał się nawiedzających miasto trzęsień ziemi i namówił muzyków na nagrania w Criteria Studios w Miami. Przenieśli się więc na kilka miesięcy do tego miasta (Meisner wynajął dom przy 461 Ocean Boulevard, zamieszkiwany niegdyś przez Erica Claptona i uwieczniony na okładce jego albumu zatytułowanego odpowiednio "461 Ocean Boulevard"). Ale i tym razem sesja ciągnęła się w nieskończoność, mimo że Souther znowu pomógł w tworzeniu repertuaru. Dużą komplikacją okazały się zorganizowane przez Azoffa wcześniej koncerty na kilku wielkich wiosennych i letnich festiwalach na terenie całego kraju. A i atmosfera w studiu nie była najlepsza. Meisner, Felder i Walsh uważali, że Frey i Henley przestali traktować ich jak partnerów. Cała trójka postanowiła wręcz, że po powrocie z trasy promującej płytę utworzy własny zespół, zostawiając apodyktycznych liderów samym sobie. Grupa opuściła studio dopiero w październiku. Płyta trafiła na rynek w grudniu. Okazała się najbardziej dojrzałym dokonaniem The Eagles.
Podobnie jak na "Desperado" grupa przedstawiła piosenki powiązane w całość. Według słów Freya dotyczyły one "parszywych stron sukcesu, tej ciemnej strony raju, jaka objawiła się grupie wówczas w Los Angeles". Krytycy widzieli w utworach z albumu jednak wypowiedź na temat bardziej uniwersalny - rozpływania się w nicość życiowych ambicji i ideałów. Sami muzycy zachęcali zresztą do własnej interpretacji dzieła - Frey przyznawał, że pod wpływem zespołu Steely Dan świadomie napisali teksty trochę mgliste, pełne intrygujących obrazów, niejednoznaczne. Grupa jeszcze bardziej niż poprzednio wzbogaciła i urozmaiciła repertuar. Znalazły się w nim m.in. New Kid in Town -piosenka w dawnym country rockowym stylu; Hotel California - ballada przesycona klimatem muzyki meksykańskiej i karaibskiej (niestety, o melodii trochę za bardzo kojarzącej się z tematem We Used To Know zespołu Jethro Tuli, co jego lider, Ian Andersen, nie omieszkał wytknąć The Eagles); Wasted Time - kompozycja nawiązująca do soulu spod znaku Teddy'ego Pendergrassa czy The Spinners; Life In The Fast Lane i Victim Of Love - utwory pełne dzięki Walshowi prawdziwie rockowej mocy.
Wszystkie utwory układały się jednak w efektowną, skrzącą się od pomysłów, urzekającą całość, l całkiem zasłużenie płyta odniosła ogromny sukces - dotarła do pierwszego miejsca list i w samych Stanach rozeszła się w piętnastu milionach egzemplarzy. Wielkimi przebojami były też pochodzące z niej single, zwłaszcza New Kid in Town/Victim Of Love z grudnia 1976 i Hotel California/Pretty Maids After A Row z lutego 1977, ale też Life in The Fast Lane/The Last Resort z maja tego samego roku.
W marcu 1977 grupa ruszyła w kolejną długą trasę dookoła świata, obejmującą oprócz Stanów i Kanady wiele krajów Europy Zachodniej, Japonię i Australię (w marcu w nowojorskim Madison Square Garden dołączył do niej Ron Wood, a w kwietniu na londyńskim Wembley Empire Pool - Elton John). Podczas tej wyprawy Meisner nie potrafił dłużej ukrywać swojej niechęci do Freya i Henleya -między nim a liderami The Eagles dochodziło już nie tylko do kłótni, ale i do wymiany ciosów. Finał mógł być tylko jeden. We wrześniu, zaraz po zakończeniu trasy, Meisner porzucił grupę, jednakże Felder i Walsh - chociaż przypomniał im, że zamierzali odejść wraz z nim - postanowili zostać w The Eagles. Schmit, który zastąpił Meisnera, wcześniej zajął jego miejsce w innym zespole - Poco.
Już jesienią 1977 grupa, naciskana przez szefów wytwórni Asylum, zabrała się z Szymczykiem do pracy nad albumem o roboczym tytule "What Would Robert Mitchum Do?" Zapowiadała, że będzie to wydawnictwo dwuptytowe pełne ostrego rocka w konwencji Life In The Fast Lane. Dwukrotnie zmieniała studio - z Criteria Studios w Malibu na One Step Up w Los Angeles, a z One Step Up na Bayshore Recording Studio w Coconut Grove na Florydzie. Zaprosiła do współpracy dodatkowych muzyków, m.in. saksofonistę Davida Sanborna. Raz przerwała nagrania - w lipcu ruszyła na krótkie tournee po Kanadzie. A kontynuowała pracę nad nową muzyką z jeszcze większą niechęcią niż poprzednio. Myśl, że świat czeka na dzieło nie gorsze niż "Hotel California", całkowicie ją paraliżowała. Nie pomogło nawet wsparcie zaprzyjaźnionych twórców - Southera oraz Boba Segera. Ponieważ sesja przeciągała się w nieskończoność, płyta zyskała żartobliwy tytuł "The Long One". Ostatecznie została opatrzona bardzo podobnym - "The Long Run". Tymczasem jednak, w grudniu 1978, po kilkunastu miesiącach sesji, na rynek trafił tylko skromny jej owoc - singel z dwoma piosenkami świątecznymi, Please Come Home For Christmas Charlesa Browna i własną Funky New Year.
Na początku 1979 grupa przerażona własną niemocą twórczą zrezygnowała z pomysłu albumu dwupłytowego. W tym czasie kierownictwo Asylum obiecało jej milion dolarów premii, jeśli ukończy pracę do lata. Ale i tego terminu nie dotrzymała. Uporała się z robotą dopiero na początku września. Płyta ukazała się jeszcze w tym samym miesiącu. Była dziełem wymęczonym, wewnętrznie pękniętym. Zapowiadany zwrot w stronę rocka zaowocował tylko kilkoma piosenkami (np. Heartache Tonight - dynamiczna stylizacja rock'n'rollowa, jaką mógłby nagrać zespół Derek And The Dominos. A dawne skłonności ku muzyce murzyńskiej zbliżyły formację tym razem do stylu disco spod znaku The Bee Gees . Wyjątkiem był przesycony prawdziwie rhythm'n'bluesowym klimatem utwór The Long Run, niebezpiecznie jednak ocierający się o plagiat Trying To Live My Life Without You Otisa Claya.
Nowego dzieła The Eagles wyczekiwano wszakże tak bardzo, że sprzedawało się świetnie. A towarzyszyły mu kolejne przebojowe single: Heartache Tonight/Teenage fall z września i The Long Run/The Disco Strangfer z listopada 1979 oraz I Can't Tell You Why/The Creeks Don't Want No Freaks ze stycznia 1980. Jedynie kolejny, The Sad Cafe/Those Shoes z maja tego roku, przepadł na listach.
Jesienią 1979 grupa promowała płytę na udanej trasie amerykańskiej. A wiosną 1980 nagrała z towarzyszeniem Segera nową wersję piosenki Lyin' Eyes do filmu Urban Cowboy (Miejski kowboj; 1980, reż. James Bridges). Wkrótce potem jednak Frey zadzwonił do Henleya i poinformował go, że pragnie spróbować sił jako solista. Dla Henleya było oczywiste, że jest to koniec The Eagles. jednakże Joe Smith z wytwórni Asylum namówił muzyków, by dali jeszcze kilka koncertów, które można by udokumentować albumem. Ustalono, że zagrają w lipcu 1980 w Long Beach Arena i Santa Monica Civic w Kalifornii. Ale w przed- dzień pierwszego występu Frey i Henley postanowili wycofać daną wcześniej zgodę na rejestrację koncertów. Smith nalegał. Ostatecznie muzycy zaproponowali mu osobliwe rozwiązanie. Wymyślili trudne pytanie dotyczące basebaliu i zapewnili, że jeśli odpowie, przystaną na nagrania. Smith po długiej chwili zastanowienia odpowiedział. I owocem występów The Eagles w Kalifornii był album "Live", wydany już w listopadzie.
Największe przeboje grupy, poczynając od Take It Easy, a kończąc na Heartache Tonight, The Long Run i I Can't Tell you Why, wypadły w wersjach koncertowych trochę drętwo. Wydawnictwo nie zyskało Już takiej popularności jak wcześniejsze płyty studyjne. Nie był też wielkim przebojem towarzyszący mu koncertowy singel - Seven Bridges Road (przeróbka piosenki Steve'a Younga)/The Long Run z grudnia.
Dogrywki studyjne do albumu "Live" były ostatnim działaniem The Eagles. Zaraz potem muzycy rozjechali się w różne strony świata. Informację o rozwiązaniu grupy z początku utrzymywano w tajemnicy, ale w maju 1982 została podana do publicznej wiadomości. Wydany w grudniu tego roku album "Greatest Hits, Vol. 2" był zestawem późnych przebojów The Eagles. Freyowi i Henleyowi wielokrotnie proponowano reaktywowanie grupy. Z początku odmawiali. Od stycznia 1985, gdy spotkali się po raz pierwszy od chwili rozwiązania formacji, zaczęli jednak rozważać taką możliwość.
Ale dopiero na początku 1990 zdecydowali, że grupa w składzie z Folderem i Schmitem wróci do studia i nagra kilka nowych utworów na kolejną w jej dorobku składankę. W marcu tego roku Frey i Henley zaczęli razem tworzyć piosenki. W kwietniu Frey i Schmit dołączyli do Henleya podczas jego koncertów w The Centrum w Wooster w stanie Massachusetts, niejako potwierdzając, że powrót The Eagles to już kwestia czasu. Niebawem jednak Frey i Henley znowu zerwali współpracę.
W 1993 Azoff, któremu bardzo zależało na doprowadzeniu do reaktywowania The Eagles, wydał we własnej wytwórni Giant płytę "Common Thread: The Songs Of The Eagles" z piosenkami grupy w wykonaniu gwiazd muzyki country, m.in. Tanii Tucker, Clinta Blacka, Travisa Tritta, Suzy Bogguss i Alana Jacksona. Odniosła ogromny sukces - w samych Stanach rozeszła się w ponad trzech milionach egzemplarzy. I właśnie jej popularność sprawiła, że Frey i Henley postanowili raz jeszcze wziąć pod rozwagę reaktywowanie The Eagles, już w grudniu 1993 cała grupa w składzie Frey, Henley, Felder, Schmit, Walsh pojawiła się na planie teledysku ilustrującego jedno z nagrań z "Common Thread" - Take It Easy Tritta. A w lutym 1994 Frey i Henley spotkali się w Aspen w stanie Kolorado, by omówić dalsze działania. 25 i 26 kwietnia 1994 grupa The Eagles nagrała dla MTV program do serii Unplugged. A kilka tygodni później występem w Irvine Meadows Amphitheatre w Irvine w Kalifornii rozpoczęła wielką, trwającą rok trasę po Stanach. Podczas tych koncertów wysłuchało Jej ponad dwa miliony ludzi, a wpływy przekroczyły 135 milionów dolarów. W listopadzie 1995 grupa ruszyła w dalszą drogę - do Japonii, Australii i Nowej Zelandii. W lipcu 1996 dotarła z koncertami do Europy.
W listopadzie 1994 trafił na rynek kolejny album The Eagles, "Hell Freezes Over", i już w pierwszym tygodniu osiągnął szczyt amerykańskich list bestsellerów (w Stanach rozszedł się w siedmiu milionach egzemplarzy). Zawierał pełne uroku, kameralne wersje starych piosenek, wzięte z programu MTV Unplugged, m.in. Take It Easy, Desperado, Hotel California i Life In The Fast Lane, oraz cztery nowe nagrania studyjne dokonane w The Village Recorder w Los Angeles i Sounds Interchange w Toronto w Kanadzie: wybrane na singel Get Over It (na stronie B ten sam utwór zarejestrowany podczas koncertu) oraz Love Will Keep Us Alive, Tne Girl From Yesterday i Learn To Be Still. Producentami byli wraz z samymi muzykami Elliot Schemer, Rob Jacobs i Stan Lynch.
The Eagles pomogło wielu dodatkowych muzyków: John Corey - k, g, voc, Timothy Drury - k, voc, Jay Oliver - k, Scott Crago - dr, perc, Stan Lynch - perc, Paulinho Da Costa - perc i Gary Grimm - perć oraz sekcje instrumentów dętych i smyczkowych. Wśród nowych kompozycji było tylko jedno wspólne dzieło Freya i Henleya -rockowe boogie Get Over It w stylu ZZ Top.
Wyrastającą z country piosenkę The Girl From Yesterday Frey sygnował z Tempchinem, a bliższą rocka balladę Learn To Be Still -Henley z Lynchem. Ostatni utwór, nastrojowy Love Will Keep Us Alive, stworzyli trzej Anglicy - Pete Vale, Jim Capaldi i Paul Carrack (Henley i Schmit planowali utworzenie zespołu z Carrackiem, pomysł jednak upadł, gdy doszło do reaktywowania The Eagles).
W styczniu 1998 podczas uroczystości w nowojorskim hotelu Waldorf-Astoria Jimmy Buffett wprowadził formację do Rock'n'Rollowego Salonu Sławy.
Single | |||||||
| Tytuł | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [US/UK] | Komentarz | |
| Take it easy/Get you in the mood | Eagles | 06.1972 | 188[1] | 12[11] | Asylum 11 005/Asylum AYM 505 | [silver-UK][written by Jackson Browne, Glenn Frey][produced by Glyn Johns] | |
| Witchy woman/Earlybird | Eagles | 09.1972 | - | 9[13] | Asylum 11 008/Asylum AYM 508 | [written by Don Henley/Bernie Leadon][produced by Glyn Johns] | |
| Peaceful easy feeling/Trying | Eagles | 12.1972 | - | 22[12] | Asylum 11 013/- | [written by Jack Tempchin][produced by Glyn Johns] | |
| Tequila sunrise/Trying | Eagles | 06.1973 | - | 64[8] | Asylum 11 017/Asylum 11 017 | [written by Don Henley/Bernie Leadon][produced by Glyn Johns] | |
| Outlaw man/Certain kind of fool | Eagles | 09.1973 | - | 59[8] | Asylum 11 025/Asylum AYM 523 | [written by David Blue][produced by Glyn Johns] | |
| Already gone/Is it true? | Eagles | 05.1974 | - | 32[15] | Asylum 11 036/- | [written by Jack Tempchin, Robb Strandlin][produced by Bill Szymczyk] | |
| James Dean/Good day in hell | Eagles | 09.1974 | - | 77[5] | Asylum 45202/Asylum AYM 527 | [written by Don Henley, Glenn Frey, Jackson Browne, J.D. Souther][produced by Bill Szymczyk] | |
| Best of my love/O'l '55 UK side B:Midnight flyer | Eagles | 11.1974 | - | 1[1][19] | Asylum 45218/Asylum AYM 538 | [written by Don Henley, Glenn Frey, J.D. Souther][produced by Bill Szymczyk] | |
| One of these nights/Visions | Eagles | 05.1975 | 23[7] | 1[1][17] | Asylum 45257/Asylum AYM 543 | [written by Glenn Frey/Don Henley][produced by Bill Szymczyk] | |
| Lyin' eyes/Too many hands UK side B:James Dean | Eagles | 09.1975 | 23[7] | 2[14] | Asylum 45279/Asylum AYM 548 | [written by Glenn Frey/Don Henley][produced by Bill Szymczyk] | |
| Take it to the limit/After the thrill is gone UK side B:Too many hands | Eagles | 12.1975 | 12[7] | 4[23] | Asylum 45293/Asylum K 13 029 | [written by Don Henley/Randy Meisner][produced by Bill Szymczyk] | |
| New kid in town/Victim of love | Eagles | 12.1976 | 20[7] | 1[1][15] | Asylum 45373/Asylum K 13 069 | [gold-US][written by Don Henley, Glenn Frey, J.D. Souther][produced by Bill Szymczyk] | |
| Hotel California/Pretty maids all in a flow | Eagles | 02.1977 | 8[10] | 1[1][19] | Asylum 45386/Asylum K 13 079 | [platinum-US][gold-UK][written by Don Felder, Glenn Frey, Don Henley][produced by Bill Szymczyk] | |
| Life in the fast lane/The last resort | Eagles | 05.1977 | - | 11[14] | Asylum 45403/Asylum K 13 085 | [written by Joe Walsh, Glenn Frey, Don Henley][produced by Bill Szymczyk] | |
| Please come home for Christmas/Funky new year | Eagles | 12.1978 | 30[5] | 18[8] | Asylum 45 555/Asylum K 13 415 | [written by Charles Brown, Gene Redd][produced by Bill Szymczyk] | |
| Heartache tonight/Teenage jail | Eagles | 10.1979 | 40[5] | 1[1][15] | Asylum 46545/Asylum K 12 394 | [gold-US][written by Don Henley, Glenn Frey, Bob Seger and J. D. Souther][produced by Bill Szymczyk] | |
| The long run/The disco strangler | Eagles | 12.1979 | 66[2] | 8[15] | Asylum 46569/Asylum K 12 404 | [written by Glenn Frey/Don Henley][produced by Bill Szymczyk] | |
| I can' t tell you why/The Greek's don't want no freaks | Eagles | 02.1980 | - | 8[16] | Asylum 46608/Asylum K 12 418 | [written by Timothy B. Schmit, Glenn Frey, Don Henley][produced by Bill Szymczyk] | |
| Seven bridges road/The long run [live] | Eagles | 12.1980 | - | 21[14] | Asylum 47100/- | [written by Steve Young][produced by Bill Szymczyk] | |
| Hotel California [1985]/Desperado | Eagles | 06.1985 | 99[2] | - | -/Old Gold OG 9511 | ||
| Hotel California [1988]/Pretty Maids all in a row | Eagles | 08.1988 | 100[1] | - | -/Elektra EKR 10 | ||
| Get over it | Eagles | 10.1994 | - | 31[14] | Geffen 19 376/- | [written by Glenn Frey, Don Henley][produced by Eagles/Elliot Scheiner/Rob Jacobs/Glenn Frey/Don Henley] | |
| Love will keep us alive | Eagles | 07.1996 | 52[1] | 22[28].Hot 100 Airplay Chart | -/Geffen GFSC 21980 | [1[3].Adult Contemporary Chart][written by Jim Capaldi, Paul Carrack, Peter Vale] | |
| Learn to be still | Eagles | 06.1995 | - | 61[5].Hot 100 Airplay Chart | -/Geffen GED 21966 | [produced by Eagles,Stan Lynch] | |
| Hole in the world | Eagles | 10.2003 | 69[6] | 69[14] | ERC II 3322/- | [written by Glenn Frey, Don Henley][produced by Glenn Frey/Don Henley/Bill Szymczyk/Eagles] | |
| How long | Eagles | 08.2007 | 110[3] | 101[18] | Lost Highway/- | [written by J. D. Souther][produced by Eagles, Steuart Smith, Richard F. W. Davis, Scott Crago, Bill Szymczyk] | |
| Take It Easy | Eagles | 06.2013 | 188[1] | - | Lost -/- | - | |
| Randy Meisner | |||||||
| Deep inside my heart/I need you bad | Randy Meisner feat Kim Carnes | 10.1980 | - | 22[16] | Epic 50939 | [written by Eric Kaz/Randy Meisner][produced by Val Garay] | |
| Hearts on fire/Anyway bye bye | Randy Meisner | 01.1981 | - | 19[15] | Epic 50964 | [written by Eric Kaz/Randy Meisner][produced by Val Garay] | |
| Gotta Get Away/Trouble Ahead | Randy Meisner | 05.1981 | - | 104[5] | Epic 02059 | [written by R. Meisner, E. Kaz, W. Waldman][produced by Val Garay] | |
| Never been in love/Nothing is said [Til' the artist is dead] | Randy Meisner | 07.1982 | - | 28[11] | Epic 03032 | [written by Craig Bickhardt][produced by Mike Flicker] | |
| Timothy B.Schmit | |||||||
| So much in love/She's my baby[And she's outta control] | Timothy B.Schmit | 10.1982 | - | 59[8] | Full Moon 69939 | [written by William Jackson/Roy Straigis/George Williams][produced by Russ Titelman] | |
| Playin' It Cool/Wrong Number | Timothy B.Schmit | 10.1984 | - | 101[5] | Asylum 69 690 | [written by John David Souther, Timothy B. Schmit, Josh Leo, Vince Melamed][produced by Josh Leo, Timothy B. Schmit] | |
| Boys night out/Into the night | Timothy B.Schmit | 09.1987 | - | 25[13] | MCA 53137 | [written by Bruce Gaitsch/Will Jennings/Timothy B. Schmit][produced by Dick Rudolph] | |
Albumy | ||||||
| Tytuł | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [US/UK] | Komentarz |
| Eagles | Eagles | 06.1972 | - | 22[50] | Asylum 5054/Asylum SYLA 101 | [platinium-US][silver-UK][produced by Glyn Johns] |
| Desperado | Eagles | 05.1973 | 39[9][07.75r] | 41[70] | Asylum 5068/Asylum SYLA 9011 | [2x-platinium-US][silver-UK][produced by Glyn Johns] |
| On the border | Eagles | 04.1974 | 28[9] | 17[87] | Asylum 1004/Asylum SYLA 9016 | [2x-platinium-US][silver-UK][produced by Glyn Johns,Bill Szymczyk] |
| One of these night | Eagles | 06.1975 | 8[44] | 1[5][56] | Asylum 1039/Asylum SYLA 8759 | [4x-platinium-US][platinum-UK][produced by Bill Szymczyk] |
| Their Greatest Hits 1971-1975 | Eagles | 03.1976 | 2[125] | 1[5][156] | Asylum 1052/Asylum K 53 017 | [38x-platinium-US][platinum-UK][produced by Glyn Johns,Bill Szymczyk] |
| Hotel California | Eagles | 12.1976 | 2[138] | 1[8][108] | Asylum 1084/Asylum K 53 051 | [26x-platinium-US][6x-platinium-UK][produced by Bill Szymczyk] |
| The long run | Eagles | 10.1979 | 4[16] | 1[9][57] | Asylum 508/Asylum K 52 181 | [7x-platinium-US][gold-UK][produced by Bill Szymczyk] |
| Eagles live | Eagles | 11.1980 | 24[14] | 6[26] | Asylum 705/Asylum K 62 032 | [7x-platinium-US][gold-UK][produced by Bill Szymczyk] |
| Eagles Greatest Hits Vol.2 | Eagles | 11.1982 | - | 52[19] | Asylum 60 205/Elektra E 205-1 | [11x-platinium-US][produced by Bill Szymczyk/Glyn Johns] |
| Best of The Eagles | Eagles | 05.1985 | 8[102] | - | -/Asylum EKT 5 | [4x-platinium-UK][produced by Bill Szymczyk/Glyn Johns] |
| The very best of The Eagles | Eagles | 07.1994 | 3[363] | - | -/Elektra 32375 | [2x-platinium-UK][produced by Bill Szymczyk/Glyn Johns] |
| Hell freezes over | Eagles | 11.1994 | 18[58] | 1[2][114] | Geffen 24 725/- | [9x-platinium-US][platinum-UK][produced by Stan Lynch, Elliot Scheiner, Carol Donovan, Rob Jacobs] |
| Selected works:1972-1999 | Eagles | 12.2000 | 51[15] | 109[10] | Elektra 625 75/- | [platinum-US][gold-UK] |
| The very best of The Eagles | Eagles | 11.2003 | 3[145] | 3[150] | Warner 73 971/Elektra 7559626802 | [platinum-UK][produced by Glyn Johns/Bill Szymczyk/Eagles/Elliot Schiner/Rob Jacobs] |
| The complete Greatest Hits | Eagles | 11.2003 | 9[147] | - | -/Rhino 0081227993375 | [5x-platinum-US][2x-platinum-UK][produced by Bill Szymczyk/Glyn Johns/Eagles/Elliot Scheiner/Rob Jacobs/Various] |
| Long Road Out of Eden | Eagles | 11.2007 | 1[1][50] | 1[1][68] | -/Polydor 1749406 | [7x-platinum-US][2x-platinum-UK][produced by Eagles/Steuart Smith/Richard Davis/Scott Crago/Bill Szymczyk] |
| The Studio Albums 1972–1979 | Eagles | 06.2013 | 156[1] | - | -/Rhino/Warner | - |
| Selected Works: 1972–1999 | Eagles | 12.2013 | 51[15] | 109[10] | -/Rhino 8122796239 | - |
| Randy Meisner | ||||||
| One more song | Randy Meisner | 11.1980 | - | 50[33] | Epic 36 748 | [produced by Val Garay] |
| Randy Meisner | Randy Meisner | 08.1982 | - | 94[11] | Epic 38 121 | [produced by Mike Flicker/Randy Meisner] |
| Timothy B.Schmit | ||||||
| Playin' it cool | Timothy B.Schmit | 11.1984 | - | 160[5] | Asylum 60 359 | [produced by Josh Leo ,Timothy B. Schmit] |
| Timothy B. | Timothy B.Schmit | 10.1987 | - | 106[11] | MCA 42 049 | [produced by Richard Rudolph] |
| Bernie Leadon | ||||||
| Natural progressions | Bernie Leadon/Michael Georgiades Band | 08.1977 | - | 91[6] | Asylum 1107 | |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz