Huelyn Duvall

Huelyn Wayne Duvall (ur. 18 sierpnia 1939r- zm. 15 maja 2019r) był amerykańskim muzykiem rock and rollowym i rockabilly.

 

  Huelyn Duvall urodził się 18 sierpnia 1939 roku w Garner w Teksasie jako syn Williama Daniela Duvalla i Ili Lee Measures Duvall. Duvall jest znany z nagrań z lat 50-tych, takich jak „Little Boy Blue”, „Boom Boom Baby”, „Three Months To Kill”, „Pucker Paint” i „Double Talkin' Baby”, między innymi. Występował z Eddiem Cochranem, Johnnym Hortonem, Bobbym Darinem, Dale'em Hawkinsem, The Champs i innymi.  

 

„Little Boy Blue” znalazł się na liście Billboard w 1958 roku, a Eddie Cochran powiedział mu, że jest to jedna z jego ulubionych piosenek.  Duvall nagrał „Boom Boom Baby” dwa lata przed Billym „Crash” Craddockiem, a jego wersja „Double Talkin' Baby” została wysłana do Gene'a Vincenta, podobnie jak „Modern Romance” do Sanforda Clarka.

 

  Duvall zmarł 15 maja 2019 roku w wieku 79 lat.  Robert Plant wymienił Huelyna Duvalla jako swoją inspirację.

 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Little Boy Blue/Three Months To Kill	Huelyn Duvall	06.1959	-	88[3]	Challenge 59014	[written by Jerry Arnold, Doyle Turner]

Eddie Cochran

Eddie Cochran (ur. 3 października 1938r w Albert Lea, zm. 17 kwietnia 1960r w Chippenham, Wiltshire, Anglia- amerykański wokalista, gitarzysta i kompozytor, przedstawiciel białego nurtu we wczesnym rock and rollu. Reprezentował styl rockabilly wywodzący się z muzyki country. Jego wielki przebój Summertime Blues stał się wiodącym utworem nie tylko stylu muzycznego zwanego rockabilly, lecz stylu życia młodzieży amerykańskiej z charakterystycznymi fryzurami i stylem ubierania się. Był też jednym z pierwszych, którzy rozpoczęli eksport rock and rolla do Europy, to jego muzyki słuchali w młodości Jimi Hendrix (dla którego był jedną z inspiracji) czy Beatlesi. Innymi gitarzystami, których zainspirował byli m.in. Eric Clapton i Ritchie Blackmore.


Pochodził z Oklahomy. W szkole pobierał lekcje muzyki i uczył się grać na perkusji, pianinie i na gitarze. Stał się znany z wykonywanych na gitarze utworów country, które słyszał w radiu. W 1955 roku przeprowadził się wraz z rodzicami do Bell Gardens w Kalifornii. Wkrótce potem założył zespół z dwoma kolegami ze szkoły średniej. Grając dla Amerykańskiego Legionu poznał Hanka Cochrana, który pisał teksty do muzyki country. Wspólnie założyli zespół The Cochran Brothers. W tym też okresie zaczynał pisać pierwsze utwory z Jerrym Capehartem, swoim późniejszym menedżerem. W 1956 roku na prośbę Borisa Petroffa nagrał utwór „Twenty Flight Rock” dla musicalu The Girl Can't Help It. W następnym roku Cochran ponownie nagrał utwór do musicalu, tym razem „Sittin in the Balcony” dla Untamed Youth. Oba utwory były pisane przez innych autorów, ale Eddie Cochran nagrał je w wersji rock and rollowej i po tych wydarzeniach nierzadko nagrywał własne, rock and rollowe wykonania utworów. 

Poza „Summertime Blues” nagrał jeszcze kilka kolejnych hitów, czyli „C'mon everybody”, „Somethin' Else”, „Weekend”, „Teenage Heaven”, „Three Stars”, „Nervous Breakdown”, „Three Steps to Heaven” czy własne wykonanie „My Way”.


16 kwietnia 1960 podczas tournée w Wielkiej Brytanii doszło do wypadku. Taksówka, którą jechał Cochran, uderzyła w latarnię. Gene Vincent (1935–1971), który towarzyszył mu podczas koncertów, oraz Sharon Sheeley (1940–2002), autorka tekstów, prywatnie narzeczona Cochrana, odnieśli poważne obrażenia, Cochran zmarł następnego dnia w szpitalu. Wypadek miał miejsce w Chippenham (w Anglii w hrabstwie Wiltshire). Miasto to organizuje od tego czasu coroczne festiwale poświęcone pamięci muzyka.

W 1987 Eddie Cochran został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame. Jego muzyka była inspiracją dla wielu muzyków i zespołów, poza Jimim Hendrixem i The Beatles byli to m.in. Lemmy, Sid Vicious, The Rolling Stones, The Clash, Bruce Springsteen, Van Halen, Rod Stewart, Cliff Richard, Blue Cheer, Led Zeppelin, The White Stripes, The Sex Pistols, Rush, Paul McCartney, Alan Jackson, Keith Richards i inni.

W 2003 został sklasyfikowany na 84. miejscu listy 100 najlepszych gitarzystów wszech czasów magazynu Rolling Stone.

Jego największy przebój Summertime Blues (1958) został sklasyfikowany na 74. miejscu Listy 500 utworów wszech czasów Magazynu Rolling Stone, z kolei C'mon Eeverybody (1958) znalazł się na 411. pozycji.

 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Sittin' In The Balcony/Dark Lonely Street	Eddie Cochran	03.1957	-	18[13]	Liberty 55056	[written by Johnny Dee][produced by Simon Jackson]
Drive In Show/Am I Blue	Eddie Cochran	09.1957	-	82[6]	Liberty 55087	[written by Fred Dexter][produced by Simon Jackson]
Jeannie, Jeannie, Jeannie/Pocketful Of Hearts	Eddie Cochran	03.1958	-	94[1]	Liberty 55123	[written by George Motola,Rickie Page][produced by Eddie Cochran]
Summertime Blues/Love Again	Eddie Cochran	08.1958	18[6]	8[16]	Liberty 55144	[written by Eddie Cochran ,Jerry Capehart][produced by Eddie Cochran]
C'mon Everybody/Don't Ever Let Me Go	Eddie Cochran	11.1958	6[13]	35[12]	Liberty 55156	[written by Eddie Cochran ,Jerry Capehart][produced by Simon Jackson]
Teenage Heaven/I Remember	Eddie Cochran	03.1959	-	99[1]	Liberty 55177	[written by Eddie Cochran ,Jerry Capehart][produced by Eddie Cochran]
Somethin´ Else/ Boll Weevil Song	Eddie Cochran	08.1959	22[3]	58[9]	Liberty 55203	[written by Sharon Sheeley, Bob Cochran][produced by Eddie Cochran]
Hallelujah, I Love Her So/Little Angel	Eddie Cochran	01.1960	22[4]	-	Liberty 55217	[written by Ray Charles][produced by Eddie Cochran]
Three Steps To Heaven/ Cut Across Shorty	Eddie Cochran	06.1960	1[2][15]	108[1]	Liberty 55242	[written by Eddie Cochran, Bob Cochran][produced by Snuff Garrett]
Sweetie Pie/Lonely	Eddie Cochran	10.1960	A:38[3];B:41[1]	-	London HLG 9196 [UK]	[A:written by Eddie Cochran,Jerry Capehart,Johnny Russell][B::written by Sharon Sheeley][produced by Snuff Garrett]
Weekend/Cherished Memories	Eddie Cochran	06.1961	15[16]	-	London HLG 9362 [UK]	[written by Bill Post,Doree Post][produced by Snuff Garrett]
Jeannie, Jeannie, Jeannie/Pocketful Of Hearts	Eddie Cochran	12.1961	31[4]	-	London HLG 9460 [UK]	[written by George Motola,Rickie Page][produced by Eddie Cochran]
My Way/Rock 'N' Roll Blues	Eddie Cochran	05.1963	23[10]	-	Liberty LIB 10088 [UK]	[written by Ray Charles][produced by Eddie Cochran]
Summertime Blues/ Let's Get Together	Eddie Cochran	04.1968	34[8]	-	Liberty LBF 15071 [UK]	[written by Eddie Cochran ,Jerry Capehart][produced by Eddie Cochran]
C'mon Everybody/Don't Ever Let Me Go	Eddie Cochran	02.1988	14[7]	-	Liberty EDDIE 501 [UK]	[written by Eddie Cochran ,Jerry Capehart][produced by Simon Jackson]
Somethin´ Else/ Boll Weevil Song	Eddie Cochran	04.1988	100[1]	-	Liberty EDDIE 502 [UK]	[written by Sharon Sheeley, Bob Cochran][produced by Eddie Cochran]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Singin' to My Baby	Eddie Cochran	07.1960	19[1]	-	London HAU 2093	[produced by Simon Jackson]
The Eddie Cochran Memorial Album	Eddie Cochran	10.1960	9[30]	-	London HAG 2267	[produced by Eddie Cochran,Simon Jackson,Snuff Garrett]
Cherished Memories	Eddie Cochran	01.1963	15[3]	-	Liberty LBY 1109	[produced by Snuff Garrett]
Singin' to My Baby	Eddie Cochran	10.1963	20[1]	-	Liberty LBY 1158	[produced by Simon Jackson]
Tenth Anniversary Album: The Very Best of Eddie Cochran	Eddie Cochran	05.1970	34[3]	-	Liberty LBS 83337	-
The Eddie Cochran Singles Album	Eddie Cochran	08.1979	39[6]	-	United Artists UAK 30244	[produced by Eddie Cochran, Jerry Capehart]
C'mon Everybody	Eddie Cochran	04.1988	53[3]	-	Liberty ECR 1	-
The Very Best of Eddie Cochran	Eddie Cochran	06.2008	31[3]	-	EMI 2122782	-

Dorsey Burnette

Dorsey Burnette (ur. 28 grudnia 1932r - zm. 19 sierpnia 1979r) był wczesnym wokalistą rockabilly z Memphis w stanie Tennessee i wraz ze swoim młodszym bratem Johnnym Burnette i przyjacielem Paulem Burlisonem był jednym z założycieli The Rock and Roll Trio. Dorsey Burnette urodził się 28 grudnia 1932 roku w Memphis, jako starszy z dwóch synów Dorseya Sr. i Willy'ego Maya Burnette'a. Swoją pierwszą gitarę, model Gene Autry, dostał od ojca w wieku sześciu lat, w tym samym czasie, gdy jego ojciec dał czteroletniemu Johnny'emu podobny instrument - obaj natychmiast je rozwalili.
 

Dorsey był twardym dzieciakiem o gwałtownym temperamencie i niezbyt inteligentnym, który potrafił go powstrzymać, i ciągle miał kłopoty w szkole i spędzał czas z niewłaściwym towarzystwem. Gdy był młodym nastolatkiem, Dorsey przesiadywał w Poplar Street Mission z przyszłym artystą nagrywającym Lee Densonem, kiedy nie był aresztowany za wagary lub bójki. Brał udział w Golden Gloves jako początkujący bokser, a podczas mistrzostw w 1949 roku poznał Paula Burlisona, innego początkującego boksera. Zauważyli wspólne zainteresowanie muzyką, ale wstąpienie Burlisona do wojska w 1951 roku uniemożliwiło mu spotkanie się z Dorseyem i Johnnym, którzy zaczęli grać razem pod koniec lat 40-tych.

 Dorsey, Johnny i Burlison w końcu spotkali się w połowie 1952 roku, pracując jako trio i w innych, większych grupach. Nagrali swoją pierwszą płytę, „Go Mule Go”/„You're Undecided”, dla małej wytwórni Von w 1954 roku, ich skład powiększył się o czwartego członka, skrzypka Tommy'ego Seeleya. W 1956 roku wyjechali do Nowego Jorku. Postanowili spróbować swoich sił w programie Ted Mack's Amateur Hour, który był jednym z najlepszych pokazów nowych talentów w kraju, akurat w czasie, gdy Elvis Presley - teraz nagrywajacy w RCA Victor - rozpalał fale radiowe piosenką „Heartbreak Hotel” i zostali wybrani do zagrania w programie.  

Grupa, znana jako Rock 'n Roll Trio, wygrała trzy kolejne programy transmitowane przez sieć ABC; w czasie trzeciego mieli profesjonalnego menedżera, a wkrótce potem podpisali kontrakt z wytwórnią Coral, częścią rodziny wytwórni Decca Records (obecnie MCA). Grupa przetrwała tylko około roku. To właśnie bezczelność Burnette'a, który podszedł do domu Ozzie'ego i Harriet Nelsonów - znanych z telewizji i radia jako artystów estradowych oraz rodziców Ricky'ego i Davida Nelsona - i poprosił o rozmowę z Rickym, dała mu szansę na karierę jako autorowi tekstów piosenek. Ricky Nelson dosłownie podjechał na swoim motocyklu, przyjął zaproszenie Dorsey'a i zorganizował przesłuchanie dla niego i Johnny'ego. Skończyło się na nagraniu kilkunastu ich piosenek, większość z nich napisał Dorsey Burnette, a jego sukces z "Waitin' in School" zapewnił Burnette'om nowy kontrakt z Imperial Records, a Dorsey'owi połączenie z działem wydawniczym Imperial, Commodore Music. 

 Później Roy Brown wykonał cover "Hip Shakin' Baby" Dorsey'ego i Johnny'ego, a Dorsey'owi udało się uzyskać solowy hit w 1959 roku w wytwórni Era z "Tall Oak Tree", piosenką, którą odrzucił Rick Nelson. Ironicznie, biorąc pod uwagę popularność Johnny'ego Burnette'a, pierwszy hit Dorsey'a pojawił się pięć miesięcy przed tym, jak jego brat w końcu trafił na listy przebojów dzięki utworowi „Dreamin'”. Te dwa sukcesy skłoniły Coral Records do sięgnięcia do swoich skarbców i wydania singla z 1957 roku „Blues Stay Away from Me”. The Burnettes nigdy nie mieli kolejnego hitu, chociaż Dorsey kontynuował pisanie i nagrywanie długo po „Tall Oak Tree”. Jego kontrakt został sprzedany wytwórni Dot (obecnie należącej do MCA), a w ciągu sześciu miesięcy, które tam spędził, wydał trzy single i album. 

Życie Dorsey'a Burnette'a przybrało tragiczny obrót, z którego nigdy w pełni nie wyzdrowiał w 1964 roku, kiedy Johnny Burnette zginął w wypadku utonięcia. Brat, który przeżył, kierowany poczuciem winy lub depresją i swoją autodestrukcyjną naturą, stał się chronicznym alkoholikiem i narkomanem, a jego zdolności muzyczne i niezawodność cierpiały w tym procesie, gdy przez następne 15 lat przechodził od porażki do porażki w kilkunastu wytwórniach. Dorsey znalazł spóźnione pocieszenie w chrześcijaństwie, stając się „ponownie narodzonym” w latach 70-tych i wracając do miejsca, w którym zaczynał, do muzyki country. Jego nagrania country dla Capitol Records sprawiły, że został uznany za „najbardziej obiecującego nowicjusza” przez jedną organizację muzyczną, która nigdy nie uznała jego wcześniejszej aktywności w rock & rollu, i ożywiła jego karierę. W tym czasie Burnette pojawiał się w małych lokalach i grał dla każdego, kto mu płacił, od czasu do czasu wdawał się w bójki i pił za dużo drinków i za dużo tabletek. Podczas swoich występów wykonywał swoje nowsze piosenki i kilka starych numerów rockabilly, takich jak „Tear It Up”, które uważał za muzykę country. 

Jakoś nigdy nie znalazł odpowiedniej wytwórni, gdy kontrakt z Capitol dobiegł końca. Jednak w 1979 roku podpisał kontrakt z Elektra Records i zaczął nagrywać z innym byłym gwiazdorem rockabilly, Jimmym Bowenem. Sprawy wyglądały obiecująco, a Burnette, którego sława w Anglii nigdy nie osłabła (amerykańskie gwiazdy rockabilly traktowane jak półbogowie olimpijscy nigdzie poza Ameryką), rzekomo nawet nagrał sesję z Led Zeppelin (według plotek). 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
(There Was A) Tall Oak Tree/Juarez Town	Dorsey Burnette	02.1960	-	23[15]	Era 3012	[written by Dorsey Burnette]
Hey Little One/Big Rock Candy Mountain	Dorsey Burnette	06.1960	-	A:48[11];B:102[3]	Era 3019	[A&B:written by Dorsey Burnette, Barry De Vorzon]
The Ghost Of Billy Malloo/Red Roses	Dorsey Burnette	09.1960	-	103[5]	Era 3025	[written by Steven Howard]
Feminine Touch/Sad Boy	Dorsey Burnette	11.1961	-	117[1]	Dot 16265	[written by Dorsey Burnette][produced by Randy Wood]
The Greatest Love/Thin Little, Simple Little, Plain Little Girl	Dorsey Burnette	01.1969	-	67[6]	Liberty 56087	[written by Joe South][produced by Snuff Garrett]
In The Spring (The Roses Always Turn Red)/The Same Old You, The Same Old Me	Dorsey Burnette	06.1972	-	-	Capitol 3307	[written by Dorsey Burnette][produced by Steve Stone][21[9].Country Chart]
I Just Couldn't Let Her Walk Away/Church Bells	Dorsey Burnette	10.1972	-	-	Capitol 3404	[written by C. Bell, A. Harkins][produced by Steve Stone][40[1].Country Chart]
Darlin' (Don't Come Back)/Sweet Lovin' Woman	Dorsey Burnette	09.1973	-	-	Capitol 3678	[written by Stone, Burnette, Gordon][produced by Steve Stone][26[7].Country Chart]
Molly (I Ain't Gettin' Any Younger)/She's Feelin' Low	Dorsey Burnette	06.1975	-	-	Melodyland 6007	[written by D. Linde ][produced by Steve Stone][28[4].Country Chart]
Things I Treasure/One Mornin'	Dorsey Burnette	08.1977	-	-	Calliope 8004	[written by Dorsey Burnette][produced by Dorsey Burnette][31[4].Country Chart]

Wanda Jackson

Właśc. Wanda Jean Jackson, ur. 20.10.1937 r. w Maud w stanie Oklahoma, USA. Karierę rozpoczynała jako jedna z najbardziej autentycznych piosenkarek w stylu rockabilly, by z czasem odnosić sukcesy w muzyce country i gospel. Gdy miała cztery lata, jej rodzina przeniosła się do Bakersfield w Kalifornii, ale po ośmiu latach powróciła do Oklahomy.

 

Zwycięstwo w konkursie młodych talentów zapewniło tam Wandzie własny program radiowy. Jej styl śpiewu spodobał się piosenkarzowi country Hankowi Thompsonowi, który zaangażował dziewczynę na trasę koncertową własnego zespołu. W 1954 r. podpisała kontrakt z wytwórnią Decca, dla której nagrała w krótkim czasie piętnaście tematów w stylu country. Jeden z nich, "You Can't Have My Love", wykonywany w duecie z Billym Grayem, trafił do Top 10 muzyki country.
 

W rok później pieśniarka przyłączyła się do objazdowej trupy Reda Foleya. Elvis Presley, którego poznała podczas wojaży grupy. poradził jej porzucić country dla mającego przyszłość rock'n'rolla. W 1956 r. nagrała dla wytwórni Capitol kilka singli zawierających na jednej stronie utwory rockowe, a na drugiej klasyczne, zabarwione country honky-tonk. 

Na listy country trafił wprawdzie tylko jeden temat rockabilly, "I Gotta Know", ale inne nagrania dla Capitolu: "Fujiyama Mama", "Honey Bop" i "Hot Dog That Made Him Mad" uznawane są po blisko półwieczu za rarytasy przez kolekcjonerów płyt.
Singel "Let's Have A Party" (znany z wcześniejszego wykonania Elvisa Presleya), wydany przez Capitol z opóźnieniem w 1960 r., był jedynym przebojem Wandy, który znalazł się na listach w kategorii pop. 

Ochrypły głos pieśniarki, wspieranej przez grupę The Blue Caps, robi do dziś spore wrażenie. W tym samym roku Wanda postanowiła jednak powrócić do stylu country, nagrywając własną kompozycję "Right Or Wrong", wykonywaną później przez Ronniego Dove'a i George'a Straita. Był to obok "In The Middle Of A Heartache" jej ostatni singel z lat 1961-1962 odnotowany na listach country.
 

Piosenkarka ulokowała na nich w sumie trzydzieści pozycji, a w latach sześćdziesiątych nagrała dla Capitolu ponad dwadzieścia płyt długogrających. Na początku kolejnej dekady zainteresowała się muzyką religijną, którą nagrywała dla Capitolu, a potem dla wytwórni Word i Myrrh. Do rocka powróciła tylko raz albumem Rock'N'Roll Away Your Blues z 1984 r. 

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
You Can't Have My Love/Lovin' Country Style	Wanda Jackson And Billy Gray	07.1954	-	-	Decca 29140	[written by Billy Gray, Hank Thompson, Chuck Harding][produced by Tom Mack][8[8].Country Chart]
I Gotta Know/Half As Good A Girl	Wanda Jackson	10.1956	-	-	Capitol 3485	[written by Thelma Blackman][produced by Tom Mack][15[1].Country Chart]
Let' s have a party/Cool love	Wanda Jackson	08.1960	32[8]	37[10]	Capitol 4397	[written by Jessie Mae Robinson]
Mean ,mean,man/(Every Time They Play) Our Song	Wanda Jackson	02.1961	40[3]	-	Capitol 4469	[written by Wanda Jackson]
Right or wrong/Funnel of love	Wanda Jackson	06.1961	-	29[11]	Capitol 4553	[written by Wanda Jackson][produced by Ken Nelson][9[14].Country Chart]
In the middle of a heartache/I'd be ashamed	Wanda Jackson	10.1961	-	27[10]	Capitol 4635	[written by Laurie Christianson, Pat Franzese, Wanda Jackson][produced by Ken Nelson][6[15].Country Chart]
A little bitty tear/I don't wanta go	Wanda Jackson	01.1962	-	84[3]	Capitol 4681	[written by Hank Cochran][produced by Ken Nelson]
If i cried every time you hurt me/Let my love walk in	Wanda Jackson	04.1962	-	58[8]	Capitol 4723	[written by Harlan Howard][produced by Ken Nelson][28[1].Country Chart]
I misunderstood/Between the window and the phone	Wanda Jackson	07.1962	-	117[2]	Capitol 4785	[written by D. Allen, Wanda Jackson][produced by Ken Nelson]
The greater actor/You bug me bad	Wanda Jackson	09.1962	-	117[2]	Capitol 4833	[written by Charlie Williams][produced by Ken Nelson]
The Violet And A Rose/To Tell You The Truth	Wanda Jackson	06.1964	-	-	Capitol 5142	[written by Tillis, Auge, Reinfield][produced by Ken Nelson][36[4].Country Chart]
The Box It Came In/Look Out Heart	Wanda Jackson	03.1966	-	-	Capitol 5559	[written by Vic McAlpin][produced by Ken Nelson][18[10].Country Chart]
Because It's You/Long As I Have You	Wanda Jackson	07.1966	-	-	Capitol 5645	[written by Vern Stoval, Bobby George][produced by Ken Nelson][28[6].Country Chart]
Tears Will Be The Chaser For Your Wine/Reckless Love Affair	Wanda Jackson	01.1967	-	-	Capitol 5789	[written by Dale David, LeRoy Coates][produced by Ken Nelson][11[12].Country Chart]
Both Sides Of The Line/Famous Last Words	Wanda Jackson And Her Party Timers	05.1967	-	-	Capitol 5863	[written by Marian Francis][produced by Ken Nelson][21[6].Country Chart]
A Girl Don't Have To Drink To Have Fun/My Days Are Darker Than Your Nights	Wanda Jackson And The Party Timers	12.1967	-	-	Capitol 2021	[written by Charlie Williams, Joe Nixon][produced by Ken Nelson][22[6].Country Chart]
My Baby Walked Right Out On Me/No Place To Go But Home	Wanda Jackson And The Party Timers	06.1968	-	-	Capitol 2151	[written by Curtiss Wayne][produced by Ken Nelson][34[5].Country Chart]
My Big Iron Skillet/The Hunter	Wanda Jackson	10.1969	-	-	Capitol 2614	[written by Bryan Creswell, Wilda Creswell][produced by Kelso Herston][20[7].Country Chart]
Two Separate Bar Stools/Two Wrongs Don't Make A Right	Wanda Jackson	02.1970	-	-	Capitol 2693/td>	[written by Bill Graham][produced by Kelso Herston ][35[2].Country Chart]
A Woman Lives For Love/ What Have We Done	Wanda Jackson	04.1970	-	-	Capitol 2761	[written by George Richey, Norris Wilson, Glen Sutton][produced by George Richey][17[8].Country Chart]
Fancy Satin Pillows/Why Don't We Love Like That Anymore	Wanda Jackson	01.1971	-	-	Capitol 4723	[written by J. Crutchfield, D. Moeller][produced by Larry Butler][13[8].Country Chart]
Back Then/I'm Gonna Walk Out Of Your Life	Wanda Jackson	09.1971	-	-	Capitol 3143	[written by J. Crutchfield][produced by Larry Butler][25[3].Country Chart]
I Already Know (What I'm Getting For My Birthday)/The Man You Could Have Been	Wanda Jackson	01.1972	-	-	Capitol 3218	[written by R. Williams, E. Williams][produced by Larry Butler][35[3].Country Chart]

Polecats

 The Polecats to angielski zespół rockabilly powstały pod koniec lat 70-tych. Zespół powstał w 1977 roku w północnym Londynie. Pierwotny skład składał się z Tima Wormana (aka Tim Polecat, wokalista), Martina „Boz” Boorera (gitarzysta i wokalista), Phila Bloomberga (basista) i Chrisa Hawkesa (perkusista), który pierwotnie grał pod pseudonimem „Cult Heroes”.
 

Mając trudności z przekonaniem promotorów, aby zarezerwowali ich na scenie rockabilly z nazwą brzmiącą „zbyt punkowo”, przyjęli sugerowaną przez Hawkesa nazwę zespołu, The Polecats. Hawkesa zastąpił później Neil Rooney, którego następnie zastąpił John Buck. The Polecats grali rockabilly z „punkowym wyczuciem anarchii i pomogli ożywić ten gatunek dla nowego pokolenia we wczesnych latach 80-tych”. 

 Zespół po raz pierwszy podpisał kontrakt z raczkującą brytyjską wytwórnią rockabilly Nervous Records i nagrał swój pierwszy singiel „Rockabilly Guy” w „Lane Studios” gitarzysty Alana Warnera w 1979 roku. Wcześniej Warner koncertował i nagrywał z zespołem „Foundations”  z Polecats przez około rok. W 1980 roku zespół podpisał kontrakt z Mercury Records i wydał swój najbardziej udany album Polecats Are Go! .

Odniósł sukces na brytyjskich listach przebojów dzięki coverowi Davida Bowiego „John, I'm Only Dancing”, będącemu przeróbką „Rockabilly Guy” " i kolejna wersja coveru piosenki T-Rex (Marc Bolan) "Jeepster". W 1983 roku ze swoją piosenką „Make a Circuit with Me” trafili na listy przebojów w Stanach Zjednoczonych. John Buck zastąpił Neila Rooneya w 1982 roku na perkusji. Dwie z ich piosenek znalazły się na ścieżce dźwiękowej do filmu Joey z 1986 roku. 

 Boz Boorer opuścił grupę, aby pracować jako gitarzysta, dyrektor muzyczny i współautor tekstów z Morrisseyem, ale poprowadził zjazd Polecats w 1989 roku, w wyniku którego wyprodukował album koncertowy i nowy zestaw studyjny. Tim Polecat przeniósł się do Los Angeles w Kalifornii i założył zespół 13 Cats z perkusistą Slimem Jimem z Stray Cats, basistą stand-upem Smutty Smiffem z Rockats i gitarzystą Dannym B. Harveyem z Swing Cats.  

Muzycznie Tim Polecat nadal pracuje jako kompozytor filmowy oraz solowy piosenkarz i autor tekstów. W listopadzie 2006 roku frontman Jarvis Cocker z brytyjskiego zespołu Pulp wraz z basistą Stevem Mackeyem wydali składankę The Trip, na której znalazły się utwory tak różnorodnych artystów jak The Fall, Gene Pitney, Beach Boys, Everly Brothers, Dion, Sonny Bono oraz cover Polecats utworu „John, I'm Only Dancing” Davida Bowiego.

  W filmie Disney Pixar WALL-E reklamodawcy wykorzystali w swoich telewizyjnych zwiastunach filmu przebój Polecats z 1983 roku „Make a Circuit with Me”. W 2010 roku amerykański nadawca TBS wykorzystał „Make a Circuit with Me” w dwóch odcinkach serialu Glory Daze.

​

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
John I'm Only Dancing/Big Green Car	Polecats	03.1981	35[8]	-	Mercury POLE 1	[written by D. Bowie][produced by Dave Edmunds ]
Rockabilly Guy/Don't Cry Baby	Polecats	05.1981	35[6]	-	Mercury POLE 2	[written by Bloomberg][produced by Dave Edmunds ]
Jeepster/Marie Celeste	Polecats	08.1981	53[4]	-	Mercury POLE 3	[written by Marc Bolan][produced by Tony Visconti]
Make A Circuit With Me (Rockin' Mix)/Juvenile Delinquents (From A Planet Near Mars)	Polecats	01.1983	76[3]	-	Mercury POLE 4	[written by Tim Worman, Phil Bloomberg][produced by Chris Hughes, Ross Cullum]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Polecats	Polecats	07.1981	28[2]	-	Vertigo 6359057	[produced by Dave Edmunds, Tony Visconti]