Alan Jackson

Prawdziwe nazwisko Alan Eugene Jackson. Amerykański gitarzysta country, którego muzyka zawiera w sobie elementy honky tonk oraz mainstreamu gatunku. W jego twórczości słychać wpływy klasycznej odmiany country. W latach 90-tych jeden z najpopularniejszych artystów tego stylu. Nagrał 12 albumów studyjnych oraz wiele kompilacji. Sprzedał ponad 50 milionów płyt. Ponad 50 jego singli znalazło się w prestiżowym zestawieniu Billboard Top 30, w tym połowa okupowała 1. miejsce. Członek Grand Ole Opry. Ma swoją gwiazdę w Music Hall of Fame w Georgii. Prywatnie przyjażni się z innym piosenkarzem country - Georgem Jonesem.

 

Urodził się 17 pażdziernika 1958 roku w Newnan,w stanie Georgia jako najmłodszy z pięciorga dzieci Eugene’a Jacksona oraz Ruth Musick. Od dzieciństwa słuchał muzyki gospel, choć nigdy nie był jej wielkim fanem. Odkrył country, gdy jeden z jego przyjaciół przybliżył mu twórczość między innymi Gene’a Watsona, Johna Andersona i Hanka Williamsa Jr. W szkole średniej założył swój pierwszy zespół.
 

W grudniu 1975 roku poślubił swoją licealną sympatię - Denise Jackson. Z tego związku urodziły się trzy córki - Mattie Denise, Alexandra "Ali" Jane oraz Dani Grace. Mimo, że para ogłosiła separację w 1998 roku, do rozwodu faktycznie nie doszło i małżonkowie w końcu się pogodzili. Historię ich związku odzwierciedla tekst jednego z najsłynniejszych utworów artysty - "Remember When", do którego nakręcono rodzinne video, z gościnnym udziałem żony i córek. Po pewnym czasie, będąc już żonatym - przeniósł się do Nashville z nadzieją na to, że całkowicie poświęci się muzyce.W Tennessee dostał posadę w The Nashville Network. Ówczesna żona, przedstawiła go Glenowi Campbellowi, który pomógł mu u progu kariery.
 

Zadebiutował w 1987 roku albumem "New Traditional", który przyniósł takie przeboje, jak "W. Lee O'Daniel And The Light Crust Dough Boys", "They Call Me A Playboy", "Just Forget It, Son" oraz "Merle and George".
Dwa lata póżniej ukazał się krążek "Here in the Real World", niedługo potem gitarzysta zdobył sześć prestiżowych Country Music Association awards (CMAs). Oprócz swej działalności solowej, znany jest z założonego w tym samym roku zespołu "The Strayhorns", który gra obecnie składzie - Monty Allen (gitara akustyczna, wokal), Scott Coney (gitara akustyczna, tic tac bas, banjo), Robbie Flint (gitara typu steel), Danny Groah (gitara prowadząca), Mark McClurg (skrzypce, wokal), Bruce Rutherford (perkusja), Joey Schmidt (klawisze) oraz Roger Wills (gitara basowa).
W 1991 roku kolejny, trzeci już longplay - "Don't Rock the Jukebox". Wtedy też został członkiem the Grand Ole Opry.
 

Rok póżniej na rynku pojawił się album "A Lot About Livin' (And a Little 'bout Love)", który przyniósł mu dużą popularność.
W 1994 roku nominowany był do czterech CMAs, w tym jako Wykonawca Roku. Ten rok przyniósł też rozstanie gitarzysty z jego dotychczasowym managementem (Ten Ten), z którego pracy artysta nie był zadowolony. Nowym reprezentantem jego interesów został Gary Overton. Był to również czas, w którym zaczęto doceniać w nim utalentowanego autora tekstów. Na swoim koncie ma piosenki dla między innymi Clay’a Walkera, Chely Wrighta oraz Faith Hill.
W pażdzierniku 1995 roku na rynku pojawiło się wydawnictwo - "Alan Jackson: The Greatest Hits Collection", zawierające 17 jego przebojów, dwa nowe nagrania – "I'll Try" i "Tall, Tall Trees", a także kompozycję "Home", pochodzącą z drugiego albumu, a nigdy wcześniej nie wydaną.
Dwa lata póżniej podpisał kontrakt z jedną z firm samochodowych na użycie ciężarówki w jego nowym teledysku "Who's Cheatin' Who". Dodatkowo, w utworze "Merkury Blues" zmienił frazę w tekście, by zawrzeć w niej nazwę firmy.
 

W 1999 roku wydał "Under the Influence", na którym znalazły się covery klasyków gatunku. Były to niezwykle ryzykowne działanie z jego strony, gdyż wtedy w świecie country dominowało brzmienie z wplecionymi elementami pop i rocka. W tym samym roku, w wyniku drastycznego skrócenia występu George’a Jonesa na rozdaniu nagród Country Music Association i w tej sytuacji - jego bojkocie całej imprezy - Jackson na znak solidarności- przerwał śpiewanie swojej piosenki i wtrącił utwór piosenkarza – "Choisces".
W piosence "Murder on Music Row", nagranej w duecie z Georgem Stramitem, krytycznie ustosunkował się do zmian, jakie zaszły w country za sprawą między innymi popu. Popularność utworu rozpoczęła debatę na temat tego, czy tradycyjne country jeszcze istnieje, czy już zostało "zjedzone" przez komercję. Po atakach 11 września na Amerykę - artysta w hołdzie ofiarom nagrał utwór "Where Were You (When the World Stopped Turning)". Niedługo trzeba było czekać, by singiel stał się prawdziwym hitem. Jackson wykonał go podczas rozdania nagród CMA w tym samym roku.
 

W pażdzierniku 2001 roku został wprowadzony do Music Hall of Fame w Georgii. Rok póĽniej otrzymał nominacje w aż 10 kategoriach do nagrody CMAs za nagranie "Where Were You". Stawia go to na drugim miejscu w historii nominacji, tuż za Georgem Straitem. Utwór był ponadto nominowany do Grammy jako Piosenka Roku. Jako ciekawostkę można dodać, że sparodiowano go w serialu "South Park". W pażdzierniku tego samego roku na rynku ukazała się płyta z okazji świąt Bożego Narodzenia "Let It Be Christmas". Rok póżniej artysta gościnnie pojawił się na albumie Jeannie Kendall w piosence "Timeless and True Love", którą nagrano jako duet. Wydany w tym roku longplay "Drive" otrzymał w 2003 roku nagrodę Academy of Country Music za Album Roku, a klip do tytułowego nagrania zwyciężył w kategorii video.
W 2004 roku wydał płytę "What I Do", na której pojawił się gościnnie spokrewniony z nim, Adam Wright, również piosenkarz i autor tekstów.
 

Na początku 2006 roku wydał swój pierwszy album gospel. "Precious Memories" nagrany został z myślą o matce Jacksona, która wprost uwielbiała ten rodzaj muzyki. Artysta potraktował ten projekt jako swój poboczny i nie do końca oficjalny. Zresztą, nie sprzedawał się tak dobrze, jak jego poprzednie dokonania.
Kilka miesięcy póżniej pojawiło się nowe wydawnictwo gitarzysty - "Like Red on a Rose". Od strony produkcyjnej nad wszystkim czuwała Alison Krauss, która dokonała również ostatecznego wyboru tracklisty. Mimo, iż wydawnictwo zakwalifikowano jako muzyka country i bluegrass, to jednak w warstwie brzmieniowej Jackson zaczął niebezpiecznie zmierzać kierunku mainstreamu, co niezwykle zasmuciło jego dotychczasowych fanów, zastanawiających się, czy przypadkiem nie oznacza to porzucenia przez niego tradycyjnego stylu.
 

W 2007 roku żona Denise wydała książkę "It's All About Him: Finding the Love of My Life", opisującą jej wspólne życie z gitarzystą; ich małżeństwo, separację, wzajemne zobowiązania oraz przyjęcie przez nią katolicyzmu. W maju następnego roku opublikowała w ramach prezentu " The Road Home".
Na początku marca 2008 roku, z ukazaniem się następnego albumu "Good Time" fani mogli odetchnąć z ulgą, bo wydawnictwo stylistycznie wróciło do korzeni gatunku. Promował go singiel "Small Town Southern Man". Z tego krążka pochodziły także takie przeboje jak "Country Boy" i "Sissy's Song", która dedykowana została długoletniej przyjaciółce rodziny - Leslie "Sissy" Fitzgerald, tragicznie zmarłej w poprzednim roku.
Na koniec 2009 roku planowane jest wydanie nowego albumu artysty. 

Jego szesnasty album studyjny, Freight Train, został wydany 30 marca 2010 roku. Pierwszym singlem był „It's Just That Way”, który zadebiutował na 50. miejscu w styczniu 2010 roku. „Hard Hat and a Hammer” to drugi singiel z albumu, wydany w maju 2010 roku. 23 listopada 2010 roku Jackson wydał kolejny pakiet największych przebojów zatytułowany 34 Number Ones, na którym znalazł się cover przeboju Johnny'ego Casha „Ring of Fire”, a także duet z Zac Brown Band, „As She's Walking Away”. 20 stycznia 2011 roku Sony Music Nashville ogłosiło, że Jackson i jego wytwórnia płytowa należąca do Sony, Arista Nashville, rozstali się.

 

 W marcu tego roku Jackson ogłosił nową umowę z EMI Records Nashville należącą do Capitol. Było to wspólne przedsięwzięcie ACR (Alan's Country Records) i Capitol. Wszystkie płyty miały być wydane i sprzedawane za pośrednictwem wytwórni Capitol EMI Records Nashville. W 2012 roku Jackson wydał album Thirty Miles West. Z albumu wydano trzy single: „Long Way to Go”, „So You Don't Have to Love Me Anymore” i „You Go Your Way”. Żaden z singli nie znalazł się w pierwszej dwudziestce. Album promowała trasa koncertowa w 2013 roku. Jackson wydał swój drugi album gospel, Precious Memories Volume II, 26 marca 2013 roku. Później tego samego roku Jackson wydał swój pierwszy (i jak dotąd jedyny) album bluegrassowy, zatytułowany po prostu The Bluegrass Album. Z albumu wydano dwa single: „Blue Ridge Mountain Song” i „Blacktop”. Album ostatecznie osiągnął 1. miejsce na liście Billboard Top Bluegrass Albums i 3. miejsce na liście country.  

 

W 2014 roku Jackson nagrał piosenkę do napisów początkowych, „A Million Ways to Die”, do filmu A Million Ways to Die in the West, współtworząc piosenkę z Sethem MacFarlane i Joelem McNeelym. W sierpniu 2014 roku Country Music Hall of Fame otworzyło wystawę upamiętniającą 25 lat Jacksona w branży muzycznej. Ogłoszono również, że jest artystą rezydentem, występując 8 i 22 października. Wystawa podkreśla różne kamienie milowe w jego karierze za pomocą pamiątek zebranych na przestrzeni lat. Jego dwudziestopięcioletnia trasa koncertowa „Keeping It Country” rozpoczęła się 8 stycznia 2015 roku w Estero na Florydzie. W styczniu 2015 roku Jackson rozpoczął trasę koncertową z okazji 25. rocznicy swojego istnienia „Keepin' It Country”, a w kwietniu ogłosił wydanie swojego dwudziestego albumu studyjnego Angels and Alcohol, który ukazał się 17 lipca. W 2016 roku Jackson został wybrany jako jeden z 30 artystów, którzy wystąpili w utworze „Forever Country”, będącym połączeniem utworów „Take Me Home, Country Roads”, „On the Road Again” i „I Will Always Love You”, który upamiętnia 50. rocznicę rozdania nagród CMA.

 

  W latach 2016 i 2017 Jackson przedłużył trasę koncertową „Keepin' It Country” z absolwentką American Idol Lauren Alainą. W sierpniu 2016 roku Legacy Recordings wydało kolekcję „Genuine: The Alan Jackson Story” w wersji cyfrowej oraz na trzech płytach CD z 59 utworami, w tym ośmioma wcześniej niepublikowanymi utworami, które zostały poświęcone pamięci Merle'a Haggarda. W październiku 2017 roku Alan Jackson wydał nową piosenkę zatytułowaną „The Older I Get” na planowany przyszły album studyjny. Album Where Have You Gone został wydany cztery lata później; płyta zawiera jeszcze twardsze, bardziej tradycyjne brzmienie country niż zwykły repertuar Jacksona, a Jackson w wywiadach zauważył, że obawia się, że „muzyka country odeszła i nie powróci”.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Here In The Real World / Blue Blooded Woman	Alan Jackson	02.1990	-	3[21].Country Chart	Arista 9922	[written by Mark Irwin,Alan Jackson][produced by Scott Hendricks,Keith Stegall]
Wanted/Dog River Blues	Alan Jackson	07.1990	-	3[18].Country Chart	Arista 2032	[written by Charlie Craig,Alan Jackson][produced by Scott Hendricks,Keith Stegall]
Chasin' That Neon Rainbow/Short Sweet Ride	Alan Jackson	10.1990	-	2[18].Country Chart	Arista 2095	[written by Jim McBride,Alan Jackson][produced by Scott Hendricks,Keith Stegall]
I'd Love You All Over Again	Alan Jackson	02.1991	-	1[2][18].Country Chart	Arista 2166	[written by Alan Jackson][produced by Scott Hendricks,Keith Stegall]
Don't Rock the Jukebox/Home	Alan Jackson	05.1991	-	1[3][19].Country Chart	Arista 2220	[written by Alan Jackson,Roger Murrah,Keith Stegall][produced by Scott Hendricks,Keith Stegall]
Someday/From a Distance	Alan Jackson	09.1991	-	1[1][19].Country Chart	Arista 12335	[written by Jim McBride,Alan Jackson][produced by Scott Hendricks,Keith Stegall]
Dallas/Just Playin' Possum	Alan Jackson	01.1992	-	1[1][18].Country Chart	Arista 12385	[written by Keith Stegall,Alan Jackson][produced by Scott Hendricks,Keith Stegall]
Midnight in Montgomery /Working Class Hero	Alan Jackson	05.1992	-	3[17].Country Chart	Arista 12418	[written by Don Sampson,Alan Jackson][produced by Scott Hendricks,Keith Stegall]
Love's Got a Hold on You/That's All I Need to Know	Alan Jackson	08.1992	-	1[2][17].Country Chart	Arista 12447	[written by Carson Chamberlain,Keith Stegall][produced by Scott Hendricks,Keith Stegall]
She's Got the Rhythm (And I Got the Blues)	Alan Jackson	10.1992	-	1[1][17].Country Chart	Arista 12463	[written by Randy Travis,Alan Jackson][produced by Keith Stegall]
Tonight I Climbed the Wall/Up to My Ears in Tears	Alan Jackson	01.1993	-	4[14].Country Chart	Arista 12514	[written by Alan Jackson][produced by Scott Hendricks,Keith Stegall]
Chattahoochee	Alan Jackson	05.1993	-	46[20]	Arista 12 573	[3x-platinum-US][written by Jim McBriden,Alan Jackson][produced by Scott Hendricks,Keith Stegall][1[4][16].Country Chart]
Mercury Blues/Chattahoochee (club mix)	Alan Jackson	07.1993	-	2[13].Country Chart	Arista 12607	[produced by Keith Stegall]
(Who Says) You Can't Have It All/If It Ain't One Thing (It's You)	Alan Jackson	01.1994	-	4[15].Country Chart	Arista 12649	[written by Alan Jackson,Jim McBride][produced by Keith Stegall]
Summertime Blues/Hole in the Wall	Alan Jackson	07.1994	-	104[9]	Arista 12697	[written by Eddie Cochran, Jerry Capehart][produced by Keith Stegall][1[3][14].Country Chart][#8 hit for Eddie Cochran in 1958]
Livin' on Love/Let's get backto me and you	Alan Jackson	08.1994	-	101[10]	Arista 12745	[written by Alan Jackson][produced by Keith Stegall][1[3][17].Country Chart]
Gone Country/ All-American Country Boy	Alan Jackson	11.1993	-	1[1][11].Country Chart	Arista 12778	[platinum-US][written by Bob McDill][produced by Keith Stegall]
A Good Year For The Roses/Let a Little Loving Come In	George Jones & Alan Jackson	11.1994	-	56[7].Country Chart	MCA Nashville	[written by Jerry Chesnut][produced by Brian Ahern]
Song for the Life/You Can't Give Up on Love	Alan Jackson	01.1995	-	6[14].Country Chart	Arista 12792	[written by Rodney Crowell][produced by Keith Stegall]
I Don't Even Know Your Name/If I Had You	Alan Jackson	05.1995	-	1[1][16].Country Chart	Arista 12830	[written by Alan Jackson,Ron Jackson,Andy Lofton][produced by Keith Stegall]
Tall, Tall Trees/Home	Alan Jackson	09.1995	-	1[2][19].Country Chart	Arista 12879	[written by George Jones,Roger Miller][produced by Keith Stegall]
I'll Try	Alan Jackson	12.1995	-	1[1][18].Country Chart	Arista 12942	[written by Alan Jackson][produced by Keith Stegall]
Home	Alan Jackson	05.1996	-	3[18].Country Chart	Arista 12942	[written by Alan Jackson][produced by Scott Hendricks,Keith Stegall]
Redneck games/NASA & Alabama & Fishing show	Jeff Foxworthy and Alan Jackson	06.1996	-	66[10]	Warner 17 648	[written by Jeff Foxworthy/Scott Rouse/Ronny Scaife ][42[12].Country Chart]
Little Bitty/Must've Had a Ball	Alan Jackson	10.1996	-	58[10]	Arista 13 048	[platinum-US][written by Tom T. Hall][produced by Keith Stegall][1[3][19].Country Chart]
Everything I Love / It's Time You Learned About Goodbye	Alan Jackson	01.1997	-	9[13].Country Chart	Arista Nashville 13068	[written by Harley Allen,Carson Chamberlain][produced by Keith Stegall]
Who's Cheatin' Who/Love Scenes	Alan Jackson	04.1997	-	2[18].Country Chart	Arista Nashville 13069	[written by Jerry Hayes][produced by Larry Rogers]
There Goes/House with No Curtains	Alan Jackson	06.1997	-	1[1][19].Country Chart	Arista Nashville 13070	[written by Alan Jackson][produced by Keith Stegall]
Between the Devil and M	Alan Jackson	10.1997	-	2[19].Country Chart	Arista Nashville 13106	[written by Harley Allen,Carson Chamberlain][produced by Keith Stegall]
A House With No Curtains	Alan Jackson	02.1998	-	18[9].Country Chart	Arista Nashville ASCD-3118	-
I'll Go On Loving You/Chattahoochee	Alan Jackson	07.1998	-	3[20].Country Chart	Arista Nashville 13135	[written by Kieran Kane][produced by Keith Stegall]
Right on the Money/A Woman's Love	Alan Jackson	10.1998	-	43[12]	Arista Nashville 13136	[written by Charlie Black, Phil Vassar][produced by Keith Stegall][1[1][18].Country Chart]
Gone Crazy/Amarillo	Alan Jackson	01.1999	-	43[13]	Arista 13155	[written by Alan Jackson][produced by Keith Stegall][4[19].Country Chart]
Little Man	Alan Jackson	05.1999	-	39[17]	album cut	[written by Alan Jackson][produced by Keith Stegall][3[20].Country Chart]
Pop a Top/Revenooer Man	Alan Jackson	10.1999	-	43[17]	Arista 13183	[written by Nat Stuckey][6[19].Country Chart][#3 country hit for Jim Ed Brown in 1967]
The Blues Man	Alan Jackson	03.2000	-	37[5].Country Chart	Arista 13193	-
It Must Be Love	Alan Jackson	04.2000	-	37[20]	album cut	[written by Bob McDill ][produced by Keith Stegall][1[1][25].Country Chart][#1 country hit for Don Williams in 1979]
www.memory/It's Alright to be a Redneck	Alan Jackson	10.2000	-	45[15]	Arista Nashville 69020	[written by Alan Jackson][produced by Keith Stegall][6[19].Country Chart]
When Somebody Loves You/Meat and Potato Man	Alan Jackson	03.2001	-	52[17]	Arista Nashville 69049	[written by Alan Jackson][5[20].Country Chart]
Where I Come From/A Love Like That	Alan Jackson	06.2001	-	34[20]	Arista Nashville 69102	[written by Alan Jackson][produced by Keith Stegall][1[3][21].Country Chart]
Where Were You (When the World Stopped Turning)/Drive (For Daddy Gene)	Alan Jackson	11.2001	-	28[20]	Arista Nashville 69129	[written by Alan Jackson][produced by Keith Stegall][1[5][20].Country Chart]
Drive (For Daddy Gene)	Alan Jackson	01.2002	-	28[20]	album cut	[platinum-US][written by Alan Jackson][produced by Keith Stegall][1[4][28].Country Chart]
Work in Progress	Alan Jackson	06.2002	-	35[19]	album cut	[written by Alan Jackson][3[24].Country Chart]
That'd Be Alright	Alan Jackson	12.2002	-	29[20]	Arista Nashville	[written by Tia Sillers,Tim Nichols,Mark D. Sanders][produced by Keith Stegall][2[22].Country Chart]
It's Five O'Clock Somewhere/That'd Be Alright	Alan Jackson with Jimmy Buffett	06.2003	-	17[20]	Arista Nashville	[3x-platinum-US][written by Jim "Moose" Brown,Don Rollins][produced by Keith Stegall][1[8][27].Country Chart]
Remember When	Alan Jackson	10.2003	-	29[20]	Arista Nashville	[4x-platinum-US][written by Alan Jackson][produced by Keith Stegall][1[2][24].Country Chart]
Too Much of a Good Thing	Alan Jackson	06.2004	-	46[13]	Arista Nashville 62 965	[written by Alan Jackson]][5[19].Country Chart]
Monday Morning Church	Alan Jackson	10.2004	-	54[16]	Arista Nashville	[written by Brent Baxter,Erin Enderlin][produced by Keith Stegall][5[21].Country Chart]
The Talkin' Song Repair Blues	Alan Jackson	03.2005	-	99[2]	Arista Nashville 68 850	[written by Dennis Linde][produced by Keith Stegall][18[19].Country Chart]
USA Today	Alan Jackson	08.2005	-	107[5]	Arista Nashville 71 380	[written by Alan Jackson][produced by Keith Stegall][18[14].Country Chart]
Like Red on a Rose	Alan Jackson	07.2006	-	80[5]	album cut	[written by Robert Lee Castleman,Melanie Castleman][produced by Alison Krauss][15[20].Country Chart]
A Woman's Love	Alan Jackson	04.2007	-	73[12]	Arista Nashville	[written by Alan Jackson][produced by Keith Stegall][5[26].Country Chart]
Small Town Southern Man	Alan Jackson	11.2007	-	102[4]	Arista Nashville	[written by Alan Jackson][produced by Keith Stegall][1[2][23].Country Chart]
Good Time	Alan Jackson	04.2008	-	40[20]	Arista Nashville	[platinum-US][written by Alan Jackson][produced by Keith Stegall][1[2][20].Country Chart]
Country Boy	Alan Jackson	09.2008	-	49[19]	Arista Nashville	[written by Alan Jackson][produced by Keith Stegall][1[1][20].Country Chart]
Sissy's Song	Alan Jackson	03.2009	-	61[13]	Arista Nashville	[written by Alan Jackson][produced by Keith Stegall][9[18].Country Chart]
It's Just That Way	Alan Jackson	01.2010	-	103[6]	Arista Nashville	[written by Vicky McGehee,Kylie Sackley,Keith Stegall][produced by Keith Stegall][16[19].Country Chart]
I Still Like Bologna	Alan Jackson	08.2009	-	-	Arista Nashville	[written by Alan Jackson][produced by Keith Stegall][32[10].Country Chart]
Hard Hat and a Hammer	Alan Jackson	05.2010	-	107[5]	Arista Nashville	[written by Alan Jackson][produced by Keith Stegall][17[19].Country Chart]
As She's Walking Away	Zac Brown Band Featuring Alan Jackson	08.2010	-	32[20]	Atlantic	[written by Zac Brown,Wyatt Durrette][produced by Keith Stegall, Zac Brown][1[2][19].Country Chart]
Ring of Fire	Alan Jackson	12.2010	-	-	Arista Nashville	[written by June Carter,Merle Kilgore][produced by Keith Stegall][24[24].Country Chart]
Long Way to Go	Alan Jackson	10.2011	-	120[3]	Alan's Country Records/EMI Records Nashville	[written by Alan Jackson][produced by Keith Stegall][17[19].Country Chart]
So You Don't Have to Love Me Anymore	Alan Jackson	03.2012	-	108[5]	Arista Nashville	[written by Jay Knowles,Adam Wright][produced by Keith Stegall][25[24].Country Chart]
You Go Your Way	Alan Jackson	09.2012	-	-	Alan's Country Records/ EMI Records Nashville	[written by David Lee,Tony Lane,Troy Jones][produced by Keith Stegall][41[7].Country Chart]
Jim and Jack and Hank	Alan Jackson	08.2015	-	-	Arista Nashville	[41[3].Country Chart]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Here in the Real World	Alan Jackson	03.1990	-	57[110]	Arista 8623	[2x-platinum-US][produced by Scott Hendricks, Keith Stegall]
Don't Rock the Jukebox	Alan Jackson	05.1991	-	17[118]	Arista 8681	[4x-platinum-US][produced by Scott Hendricks, Keith Stegall]
A Lot About Livin' (And a Little 'bout Love)	Alan Jackson	10.1992	-	13[122]	Arista 18 711	[6x-platinum-US][produced by Keith Stegall]
Honky Tonk Christmas	Alan Jackson	11.1993	-	42[12]	Arista 18 736	[platinum-US][produced by Keith Stegall]
Who I Am	Alan Jackson	06.1994	-	5[69]	Arista 18 759	[4x-platinum-US][produced by Scott Hendricks, Keith Stegall]
The Greatest Hits Collection	Alan Jackson	11.1995	-	5[104]	Arista 18 801	[6x-platinum-US][gold-UK][produced by Scott Hendricks, Keith Stegall]
Everything I Love	Alan Jackson	10.1996	192[1]	12[73]	Arista 18 813	[3x-platinum-US][produced by Keith Stegall]
High Mileage	Alan Jackson	09.1998	-	4[40]	Arista Nashville 18 864	[platinum-US][produced by Keith Stegall]
Under the Influence	Alan Jackson	10.1999	-	9[51]	Arista Nashville 18 892	[platinum-US][produced by Keith Stegall]
When Somebody Loves You	Alan Jackson	11.2000	-	15[31]	Arista Nashville 69 335	[platinum-US][produced by Keith Stegall]
Drive	Alan Jackson	02.2002	191[1]	1[4][76]	Arista Nashville 67 039	[4x-platinum-US][produced by Keith Stegall]
Let It Be Christmas	Alan Jackson	11.2002	-	27[8]	Arista Nashville 67 062	[gold-US][produced by Keith Stegall]
Greatest Hits Volume II... and Some Other Stuff	Alan Jackson	08.2003	-	1[1][35]	Arista Nashville 53 097	[6x-platinum]][produced by Keith Stegall][1.Country Chart]
Greatest Hits Volume II	Alan Jackson	12.2003	-	19[61]	Arista Nashville 54 860	[7x-platinum-US][produced by Keith Stegall]
The very best of	Alan Jackson	07.2004	47[3]	-	Arista Nashville 82876601122 [UK]	-
What I Do	Alan Jackson	09.2004	183[1]	1[1][24]	Arista Nashville 63 103	[platinum-US][produced by Keith Stegall]
Precious Memories	Alan Jackson	02.2006	-	4[68]	Arista Nashville 80281	[platinum-US][produced by Keith Stegall]
Like Red on a Rose	Alan Jackson	09.2006	177[1]	4[38]	Arista Nashville 88172	[gold-US][produced by Alison Krauss]
Live at Texas Stadium	Alan Jackson/George Strait/Jimmy Buffett	04.2007	-	11[10]	Mailboat	[produced by Mac McAnally, Keith Stegall, George Strait, Michael Utley]
16 Biggest Hits	Alan Jackson	08.2007	-	163[1]	Arista Nashville 12 228	[produced by Al Quaglieri]
Good Time	Alan Jackson	03.2008	124[1]	1[1][64]	Arista Nashville 19943	[platinum-US][produced by Keith Stegall]
Songs of Love and Heartache	Alan Jackson	11.2009	-	34[2]	Cracker Barrel	[produced by Keith Stegall, Alison Krauss]
Freight Train	Alan Jackson	03.2010	142[1]	7[7]	Arista Nashville 62560	[produced by Keith Stegall]
34 Number Ones	Alan Jackson	11.2010	-	37[11]	Arista Nashville 78681	[gold-US][produced by Keith Stegall]
Thirty Miles West	Alan Jackson	06.2012	95[1]	2[16]	Hump Head HHEAD 019	[produced by Keith Stegall]
Playlist: The Very Best of Alan Jackson	Alan Jackson	12.2012	-	146[1]	Arista Nashville/Legacy	[produced by various]
The Bluegrass Album	Alan Jackson	10.2013	-	11[13]	ACR/EMI	[produced by Keith Stegall,Adam Wright]
Angels and Alcohol	Alan Jackson	08.2015	85[1]	5[9]	Hump Head 4723504 [UK]	[produced by Keith Stegall]
Precious Memories Collection	Alan Jackson	09.2017	-	33[28]	Arista Nashville	-
The Essential Alan Jackson	Alan Jackson	07.2018	-	145[6]	Arista Nashville	[produced by Keith Stegall]
Where Have You Gone	Alan Jackson	05.2021	-	9[3]	ACR/EMI Nashville	[produced by Keith Stegall]

Ivy League

Grupa wokalna założona przez autorski duet: John Carter (właśc. John Shakespeare, ur. 20.10.1942 r. w Birmingham, Anglia) i Ken Lewis (właśc. James Hawker, ur. 3.12.1942 r., także w Birmingham), z myślą o promowaniu własnych utworów.

 

Wcześniej Carter i Lewis dali się poznać jako kompozytorzy kilku chwytliwych tematów, w tym napisanego dla Mike'a Sarne'a żartu muzycznego "Will I What" i piosenek pisanych dla ich własnej grupy Carter-Lewis And The Southerners, w której terminował jako gitarzysta Jimmy Page.Skład Ivy League uzupełnił Perry Ford (właśc. Brian Pugh, ur. w 1940 r. w Lincoln, Anglia), poprzednio członek grupy towarzyszącej Bertowi Weedonowi. W 1965 r. w brytyjskiej Top 20 znalazły się trzy kolejne single tria: "Funny How Love Can Be" (miejsce ósme), "That's Why I'm Crying "(miejsce osiemnaste) i "Tossing And Turning" (miejsce trzecie). Oparty na falsecie, wzorowany na brzmieniu The Four Freshmen i The Four Seasons, wielogłos Ivy League mimo perfekcji nie wytrzymał konkurencji nowej fali brytyjskiej muzyki pop.
 

Nastrojowy temat "My World Fell Down" był wprawdzie ukoronowaniem artystycznych dokonań grupy, jednak Carter poczuł się znużony własną formacją. W 1966 r. zastąpił go Tony Burrows, a po kilku miesiącach odszedł i Ken Lewis. Perry Ford trwał mężnie przy sterze aż do końca lat sześćdziesiątych, dokooptowując sobie coraz to innych partnerów.
Już wcześniej kolejne zakładane przez Cartera i Lewisa zespoły, w tym Flowerpot Men i White Planes, zdążyły przyćmić popularnością Ivy League..
 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Funny how love can be/Lonely room	Ivy League	02.1965	8[9]	-	Piccadilly 7N 35 222	[written by Carter/Lewis][produced by Terry Kennedy]
That' s way i' m crying/A girl like you	Ivy League	05.1965	22[8]	-	Piccadilly 7N 35 228	[written by Carter/Ford/Lewis][produced by Terry Kennedy]
Tossing and turnin'/Graduation day	Ivy League	07.1965	3[13]	83[5]	Piccadilly 7N 35 251	[silver-UK][written by Carter/Ford/Lewis][produced by Terry Kennedy]
Willow tree/One day	Ivy League	06.1966	50[1]	-	Piccadilly 7N 35 326	[produced by Terry Kennedy]

Guys Next Door

Guys Next Door to boysband muzyki pop z początku lat 90-tych, który miał własny sobotni poranny program telewizyjny. Członkami zespołu byli Patrick J. Dancy (urodzony 18 lipca 1970 r. w Long Island, Nowy Jork), Damian Sharpe (urodzony 10 lipca 1973 r. w Cleveland, Ohio), Eddie Garcia (urodzony 11 sierpnia 1969 r. w Los Angeles, Kalifornia), Bobby Leslie (urodzony jako Robert Leslie 9 lipca 1972 r. w Nowym Jorku) i Chris Wolfe (urodzony jako Christopher Wolfe 8 maja 1971 r. w Scio, Oregon). 27 sierpnia 1990 r. program telewizyjny zespołu miał premierę w NBC jako część sobotniego porannego programu tej sieci. 

W tym samym roku wydali swój debiutancki album studyjny o tym samym tytule. Zespół odniósł niewielki sukces popowy piosenką „I’ve Been Waiting For You”, która zajęła 42. miejsce na liście Billboard Hot 100. Kolejny singiel z albumu „I Was Made For You” został wydany w celach promocyjnych, ale w ogóle nie pojawił się na listach przebojów. Na początku lat 90-tych Guys Next Door stali się dość popularni; mieli własną grę planszową, pudełko na lunch, a nawet własny fanklub. 

W lutym 1991 r. ich program telewizyjny został anulowany po 13 odcinkach i wydawało się, że zespół rozszedł się. Patrick Dancy nadal był aktywny jako aktor, występując w różnych programach telewizyjnych, takich jak „Family Matters” i „Saved by The Bell”. Obecnie współprowadzi firmę obuwniczą o nazwie LGND Footwear. Damon Sharpe mieszka w Los Angeles w Kalifornii, gdzie pracuje jako autor tekstów piosenek i producent; współpracował z różnymi artystami, takimi jak Jennifer Lopez, Kylie Minogue, Anastacia, Kelly Rowland, Monica, Jesse McCartney, Brian McKnight, Natalie Cole, Leona Lewis, Big Time Rush i Ariana Grande. 

Eddie Garcia nadal występował w różnych filmach i programach telewizyjnych. Obecnie pracuje jako choreograf, gdzie współpracował z Michaelem i Janet Jackson. Według badań uczy również w Broadway Dance Center w Nowym Jorku. Bobby Sharpe i Chris Wolfe zniknęli z życia publicznego po zakończeniu Guys Next Door. Według badań Bobby mieszka na Florydzie, gdzie pracuje jako programista komputerowy i gra na gitarze podczas lokalnych wieczorów z otwartym mikrofonem w okolicy jako hobby. Nie wiadomo, co Chris robi obecnie.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
I've Been Waiting For You	Guys Next Door	01.1991	-	42[11]	SBK 07 340	[written by Antonina Armato, Scott Cutler][produced by Scott Cutler]

Shango

Shango był amerykańskim kwartetem rockowym, który nagrywał w latach 1969 i 1970. Najlepiej zapamiętano ich za jedyny występ na liście przebojów Hot 100 z piosenką „Day After Day (It's Slippin' Away)”. 

 Zespół zadebiutował jako Renaissance w 1968 roku, wydając singiel „The Hi-Way Song” w GNP Crescendo, który nie znalazł się na liście przebojów. Niedługo potem zmienili nazwę na Shango. Pełny skład składał się z Tommy'ego Reynoldsa (instrumenty klawiszowe, perkusja; później Hamilton, Joe Frank & Reynolds), Richiego Hernandeza (gitara), Malcolma Evansa (bas) i Joe Barile'a (perkusja). Joe Barile tymczasowo zastąpił Mela Taylora z The Ventures w 1973 roku. Hernandez i Evans zajęli się większością wokali. 

 Najbardziej znanym nagraniem Shango był ich debiutancki singiel, karaibski hit z 1969 roku zatytułowany „Day After Day (It's Slippin' Away)” z ich albumu Shango nakładem A&M. Wyprodukowany przez Jerry'ego Riopelle'a i współautorami Riopelle'a, Stuarta Margolina i Reynoldsa, wyśmiewał współczesne przepowiednie końca świata, że ​​Kalifornia ma zostać zniszczona (prawdopodobnie bardzo szybko) przez trzęsienie ziemi. Utwór osiągnął 57. miejsce na liście Billboard w USA. Był większym hitem w Kanadzie, gdzie wślizgnął się do pierwszej 40., osiągając  39. miejsce na kanadyjskiej liście RPM. Kolejne single A&M okazały się klapami. 

Shango zostało porzucone przez A&M po ich pierwszym albumie, ale przejęte przez ABC/Dunhill i przydzielone producentowi Steve'owi Barri. Nagrali album dla ABC/Dunhill; główny (i jedyny) singiel z albumu „Some Things A Man's Gotta Do” osiągnął 107. miejsce na liście Billboard w lipcu 1970 r. Utwór osiągnął również 70. miejsce w Australii.  Shango wkrótce się rozpadło, a Reynolds niemal natychmiast przeniósł się do Hamilton, Joe Frank & Reynolds, a Barile dołączył do The Ventures w 1973 r.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Day After Day (It's Slippin' Away)/Mescalito	Shango	03.1969	-	57[7]	A&M 1014	[written by Jerry Riopelle,Stuart Margolin,Tommy Reynolds][produced by Jerry Riopelle]
Some Things A Man's Gotta Do/Walking In The Sunshine	Shango	07.1970	-	107[5]	Dunhill 4242	[written by R. Hernandez, L. Lundgren][produced by Steve Barri]

Bobby Shafto

 Od herbaciarza w londyńskim wydawnictwie muzycznym Lionela Barta do artysty nagrywającego Śpiewanie dwóch kompozycji Barta na jego debiutanckiej płycie. Oto historia sukcesu 17-letniego londyńczyka, Bobby'ego Shafto. Bobby Shafto (prawdziwe nazwisko Bob Farrant) urodził się w Hornsey, w północnym Londynie 4 marca 1944 roku. Ma jednego brata, który ma 20 lat i dwie młodsze siostry - jedną 13-letnią, a drugą 6-letnią. Jedynym rodzinnym powiązaniem Bobby'ego z show-biznesem jest jego ojciec - policjant kolejowy stacjonujący w Euston - który śpiewał jako amator na koncertach i imprezach towarzyskich. Bobby zdobył wykształcenie w Hornsey, uczęszczając do szkoły klasztornej w wieku 5 lat, a dwa lata później do szkoły St. Peter's School. 

 

To właśnie w St. Peter's śpiewał w chórze szkolnym, a także brał udział w szkolnych przedstawieniach i koncertach. „Nie pamiętam dokładnie, jaka była moja pierwsza rola, ale musiałem być królem, ponieważ pamiętam, że nosiłem koronę. Wiem, że grałem Shylocka w „Kupcu weneckim”. W mojej następnej szkole, St. Mary’s Secondary Modern School, nie mieliśmy żadnych regularnych koncertów, poza jednym na Boże Narodzenie. Na tych koncertach robiłem imitacje. Jednym z nich był Johnnie Ray. Musiałem mieć wtedy około 13 lub 14 lat”. Kiedy Bobby miał 14 lat, założył zespół rock ‘n’ rollowy. Zaczynali z trzema gitarami i starym bębnem Armii Zbawienia. Bobby był liderem i zajmował się również wszystkimi wokalami. Grali tylko dlatego, że to kochali i stopniowo, z każdym tygodniem, grali coraz lepiej. Otrzymali angaże w klubach młodzieżowych, a także występowali w kinach - między innymi w Granada w Walthamstow i Gaumont, Shepherds Bush. Potem przyszła praca w sali tanecznej i Bobby ostatecznie opuścił zespół około rok póżniej.  

 

Nawiasem mówiąc, ta sama grupa rock ‘n’ rollowa jest teraz znana jako The Moontrekkers i nagrywa w   E.M.I. Opuściłem szkołę, gdy miałem 15 lat i przez około rok pracowałem jako młodszy urzędnik w firmie herbacianej. Poszedłem do pracy w magazynie w firmie papierniczej i tak zostałem przez około miesiąc. Następnie, ponieważ zawsze miałem ochotę wejść do show-biznesu, szczególnie jako piosenkarz, dostałem pracę w wydawnictwie Lionela Barta, Apollo Music. Zaczynałem jako chłopak od herbaty, ale teraz awansowałem na młodszego człowieka od eksploatacji. „Powiedziałem panu Bartowi, że śpiewam i założyłem zespół rock’n’rollowy, a on poradził mi nagrać kilka płyt demonstracyjnych. Tak zrobiłem, a The Moontrekkers mnie wsparli. Posłuchał płyt i był na tyle pod wrażeniem, że powiedział o nich panu Normanowi Newellowi, który z kolei zorganizował dla mnie próbę nagrania z E.M.I. 

 

Wynikiem tej próby zorganizowanej przez kierownika nagrań Normana Newella było pierwsze wydawnictwo Bobby’ego Shafto w Parlophone - „Over and over” i „I want my bed”. Płytę wyróżnia dodatkowo fakt, że oba numery zostały napisane przez samego Lionela Barta, po raz pierwszy płyta Bobby’ego Shafto zawierała kompozycje Barta na obu stronach.   Bobby, którego ambicją jest występ w London Palladium, od około sześciu miesięcy pobiera lekcje śpiewu w szkole Maurice’a Burmana w Londynie. Ma 5 stóp i 10 cali wzrostu, niebieskie oczy i jasne włosy. „Bobby Shafto? Pan Bart wybrał dla mnie imię. Kiedyś chciałem pojechać na morze i przypomniały mu się słowa starej piosenki: „Bobby Shafto poszedł na morze, srebrne klamry na kolanie”. Oczywiście jest też „Bobby Shafto jest jasny i piękny, czesze swoje żółte włosy” w tej samej piosence. Bobby podziwia Cliffa Richarda, Raya Charlesa, Brooka Bentona, Ricky'ego Nelsona i Connie Francis. Lubi chińskie jedzenie, codzienne ubrania, słuchanie płyt, wesołe miasteczka, koncerty rock'n'rollowe i termofory. Nie lubi ludzi, którzy noszą okulary przeciwsłoneczne (kiedy nie jest słonecznie), pociągów metra i wstawania rano.

 

 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
She's My Girl/Wonderful You	Bobby Shafto	07.1964	-	99[1]	Rust 5082	[written by Len Beadle, Robin Conrad]

Murmaids

Murmaids można śmiało zaliczyć do grona gwiazd jednego przeboju- ale ten jeden przebój, „Popsicles and Icicles”, nie tylko charakteryzuje całą niewinną erę muzyki pop i wczesną fazę muzyki girlsbandowej lat 60-tych, ale był kluczowym wczesnym skokiem kariery dla kilku uczestniczek. Murmaids to Carol Fischer, Terry Fischer i Sally Gordon z Los Angeles.
 

Dorastały razem i zaczęły śpiewać, a gdy ich śpiew zaczął się rozwijać w połowie lub pod koniec nastoletnich lat, matka sióstr Fischer zabrała je na przesłuchanie do Chattahoochie Records, małej wytwórni z siedzibą w Los Angeles. Kierownikiem wytwórni był Kim Fowley, który dostarczył im piosenkę zatytułowaną „Popsicles and Icicles”, skomponowaną przez Davida Gatesa, mieszkańca Oklahomy z muzycznymi aspiracjami, który kręcił się po Los Angeles przez ostatnie kilka lat, pisząc piosenki i grając okazjonalnie sesje. Połączenie marzycielskiej melodii i eterycznych głosów girlsbandu szybko odniosło sukces na listach przebojów, a „Popsicles and Icicles” pod koniec 1963 roku znalazło się w pierwszej dziesiątce. 

Niestety, był to pierwszy i ostatni raz, kiedy Murmaids przykuły uwagę kompilatorów list przebojów. I ironicznie, kiedy piosenka stała się hitem, Carol i Terry Fischer zaczęły studia, a to było dla nich o wiele większym zmartwieniem - trio nagrało jeszcze kilka piosenek, aby kontynuować sukces „Popsicles and Icicles”, ale tylko „Heartbreak Ahead” na początku 1964 roku udało się uzyskać jakąkolwiek emisję w radiu. Bez pełnoetatowego zaangażowania zawodowego w trasę koncertową lub osobiste występy, Murmaids odniosły jednorazowy sukces, „Popsicles and Icicles” zniknęło, ale nie bez pozostawienia wielu miłych wspomnień dla słuchaczy radia.  

Fowley nadal pracował nad kolejnym hitem na listach przebojów, ale bez powodzenia, a późniejsze single Murmaids były najprawdopodobniej dziełem innych piosenkarek. Ostatni singiel Murmaids ukazał się w 1968 roku, kiedy to Fowley zaczął współpracować z Clinger Sisters, dziewczęcą grupą (i byłymi stałymi bywalcami telewizyjnych programów rozrywkowych, w tym programu Danny'ego Kaye'a), która zwróciła się w stronę bardziej rockowego brzmienia w Columbia Records. David Gates, którego piosenka dała Murmaids jedyny powód do sławy, stawiał w tym czasie duże kroki ku gwiazdorstwu, tworząc grupę Bread w 1969 roku, która przyniosła mu ogromny sukces zarówno jako autorowi tekstów („Make It With You” itp.), jak i jako gwieździe popu/rocka na początku lat 70-tych. 

Same Murmaids pozostają stałym elementem kolekcji dziewczęcych grup z początku i połowy lat 60-tych Ich nagrania - a pozostawiły po sobie mniej więcej tyle, ile album z zaskakująco dobrym materiałem - przywodzą na myśl dokonania Paris Sisters, Fleetwoods, Teddy Bears i innych przedstawicieli niewinnej strony muzyki girlsbandowej.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Popsicles And Icicles / Blue Dress	Murmaids	11.1963	-	3[14]	Chattahoochee 628	[written by David Gates][produced by Kim Fowley]
Heartbreak Ahead	Murmaids	03.1964	-	116[2]	Chattahoochee 636	[written by David Gates][produced by Kim Fowley]

Mantra Records

Mantra Records-założona w 1995 roku przez Johna Empsona i właściciela Beggars Banquet Martina Millsa.Funkconowała jako wytwórnia stowarzyszona z XL Recordings, 4AD i Beggars Banquet i pierwotnie miała wypełniać lukę pomiędzy gitarowym rockiem Beggars Banquet a purystycznym dance XL Recordings.

 

Gdy granice między gatunkami muzycznymi zaczęły się zacierać,wytwórnia przewidziała nadejście czasu muzyki "bez barier" i zachęcona rozmaitością oferty wydaje elitarne płyty ,które tworzą wizerunek wytwórni.Potwierdzają to kontrakty z takimi artystami jak:Natacha Atlas ( frontmanka Transglobal Underground), azjatycki przedstawiciel hip-hopu Fun'Da'mental, raper z RPA Prophets of Da City i szkocki artysta trip hopu Coco & The Bean.
 

Globalny charakter oferty wytwórni podkreślają też produkcje legendarnego rapera-Bim Shermana.W 1999r wytwórnia podpisała mocno krytykowane kontrakty z Gorkys Zygotic Mynci i Saint Etienne ,które rzekomo obniżały prestiż wytwórni.W 2000r Mantra Rec dotyka kryzys,którego konsekwencją było ograniczenie kontraktów z nowymi artystami i śladowa produkcja bieżąca.Ożywczym zastrzykiem było zatrudnienie jako menagera Michaela Mclatchey'a,którego nabytkiem był King Of Woolworths-"geniusz" muzyki elektronicznej.  

Płyty na liście przebojów UK Top

Gorky's Zygotic Mynci- SPANISH DANCE TROUPE LP.(Mantra/Beggars Banquet) (16.10.1999): 88
Gorky's Zygotic Mynci- Poodle Rockin' (Mantra/Beggars Banquet) (4.03.2000): 52
Gorky's Zygotic Mynci- THE BLUE TREES LP.(Mantra/Beggars Banquet) (11.11.2000): 126
Gorky's Zygotic Mynci- Stood On Gold / My Honey / Out On The Side (Mantra/Beggars Banquet) (15.09.2001): 65
Gorky's Zygotic Mynci- HOW I LONG TO FEEL THAT SUMMER IN MY HEART LP.(Mantra/Beggars Banquet) (6.10.2001): 76
Natacha Atlas & David Arnold- One Brief Moment (Mantra/Beggars Banquet) (1.05.1999): 125
Natacha Atlas- AYESHTENI LP.(Mantra/Beggars Banquet) (12.05.2001): 141
Natacha Atlas- I Put A Spell On You (Mantra/Beggars Banquet) (24.11.2001): 146
Six By Seven- 88-92-96 (Mantra/Beggars Banquet) (28.02.1998): 160
Six By Seven- Candlelight (Mantra/Beggars Banquet) (9.05.1998): 70
Six By Seven- THE THINGS WE MAKE LP.(Mantra/Beggars Banquet) (6.06.1998): 89
Six By Seven- For You [rr] (Mantra/Beggars Banquet) (12.09.1998): 98
Six By Seven- Two And A Half Days In Love With You EP (Mantra/Beggars Banquet) (5.06.1999): 85
Six By Seven- THE CLOSER YOU GET LP.(Mantra/Beggars Banquet) (1.04.2000): 77
Six By Seven- New Year (Mantra/Beggars Banquet) (1.07.2000): 103
Six By Seven- So Close (Mantra/Beggars Banquet) (27.10.2001): 84
Saint Etienne-How We Used To Live EP: The Way We Used To Be [12''] (Mantra/Beggars Banquet) (8.04.2000): 155
Saint Etienne- THE WAY WE USED TO BE (EP) [CDS] [HOW WE USED TO LIVE] (Mantra/Beggars Banquet) (8.04.2000): 1
Saint Etienne- THE SOUND OF WATER LP.(Mantra/Beggars Banquet) (3.06.2000): 33
Saint Etienne- Heart Failed (In The Back Of A Taxi) (Mantra/Beggars Banquet) (24.06.2000): 50
Saint Etienne- Boy Is Crying (Mantra/Beggars Banquet) (20.01.2001): 34

Neighbourhood

The Neighbourhood- amerykańska grupa rockowa założona w Newbury Park w Kalifornii w 2011 roku. W jej skład wchodzą wokalista Jesse Rutherford, gitarzyści Jeremy Freedman i Zach Abels oraz basista Mikey Margott. Po wydaniu dwóch EP-ek, „I’m Sorry,” i „Thank You,”, The Neighbourhood wydali swój pierwszy album „I Love You” w dniu 23 kwietnia 2013 r. za pośrednictwem Columbia Records. W tym samym roku wydali minialbum „The Love Collection”, a w listopadzie 2014 roku mixtape zatytułowany #000000 & #FFFFFF. 

Ich drugi album, Wiped Out! został wydany 30 października 2015 r. W dniu 9 marca 2018 r. ukazał się ich trzeci album studyjny zatytułowany „Hard” z 22 września 2017 r., który krótko po wydaniu znalazł się na liście Billboard 200, a 12 stycznia 2018 roku ukazał się ich najnowszy album „Hard to Imagine”.

Debiutancki album zatytułowany I Love You ukazał się 23 kwietnia 2013 roku nakładem wytwórni muzycznej Columbia Records. Produkcja zadebiutowała na 39. miejscu listy Billboard 200 w Stanach Zjednoczonych sprzedając się w nakładzie 9 tys. egzemplarzy w przeciągu tygodnia od dnia premiery. Wydawnictwo promowane singlami „Female Robbery”, „Sweater Weather”, „Let It Go” oraz „Afraid” dotarło ostatecznie do 25. miejsca amerykańskiej listy przebojów. 30 października 2015 roku do sprzedaży trafił drugi album długogrający zespołu pt. Wiped Out!.

22 kwietnia 2016 roku debiutancki album studyjny grupy uzyskał status złotej płyty w Stanach Zjednoczonych znalazłszy 500 tys. nabywców.

Członkowie zespołu wybrali brytyjski zapis „neighbourhood” za radą menedżera, aby wyróżnić się na tle zespołu już używającego pisowni amerykańskiej.

Na początku 2012 roku The Neighbourhood wydali „Female Roberry” i „Sweater Weather”. W maju 2012 r. zespół zaprezentował debiutancki album „I’m Sorry...”, który można pobrać bezpłatnie, wyprodukowany przez Justyna Pilbrowa. W grudniu 2012 r. The Neighbourhood wydało drugi minialbum „Thank You”.

Zespół wystąpił na festiwalu Coachella Valley Music and Arts Festival w 2013 roku, promując ich debiutancki album „I Love You.”, który miał swoją premierę 16 kwietnia 2013, a został oficjalnie wydany 23 kwietnia 2013 roku w Columbia Records. Zadebiutował na 39 miejscu na liście 200 albumów w USA Billboard, sprzedając 9000 sztuk w pierwszym tygodniu. Poprzedziła go wiodąca piosenka „Sweater Weather”, której teledysk został wydany 5 marca 2013 r. Wykonali swój pierwszy telewizyjny występ piosenki w dniu 27 czerwca 2013 r. u Jimmy Kimmel Live!. „Sweater Weather” znalazł się na szczycie listy przebojów na początku czerwca 2013 r., osiągając numer jeden na liście Billboard Alternative Songs i pokonując pierwszą dziesiątkę na liście Billboard Heatseekers Songs.

16 stycznia 2014 zespół ujawnił za pośrednictwem mediów społecznościowych, że perkusista Bryan Sammis opuszcza zespół.

W kwietniu 2014 roku The Neighbourhood ogłosił trasę koncertową „The Love Collection Tour” w lecie 2013 wraz z Lovelife, The 1975 i JMSN, a także, planowali wydanie mixtape. 10 grudnia 2013 wydali nową EPkę „The Love Collection”. 28 listopada 2014 zespół ostatecznie wydał projekt, zatytułowany #000000 & #FFFFFF. Prowadził go DJ Drama i gościnnie YG, Dej Loaf, French Montana, Danny Brown, G-Eazy. Mixtape został oficjalnie wydany do pobrania cyfrowego 22 listopada 2017.

W sierpniu 2015 zespół ogłosił, że 30 października zostanie wydany drugi albumu „Wiped Out!”. Poprzedził go singiel „R.I.P. 2 My Youth” i osiągnął numer 13 na amerykańskiej liście Billboard 200. Zespół wziął udział w europejskiej trasie koncertowej w listopadzie 2015 oraz podczas amerykańskiej trasy koncertowej w maju i czerwcu 2016, Aby promować ten album.

21 września 2017 r. The Neighbourhood wydał  piosenkę „Hard”, która osiągnęła 183 pozycję na amerykańskiej liście Billboard 200 Kolejna singiel zatytułowany To Imagine, został wydany 12 stycznia 2018 r. Zespół ogłosił później swój trzeci album studyjny zatytułowany „Hard to Imagine The Neighbourhood Ever Changing”, który został wydany 9 marca 2018 roku, w tym niektóre utwory z poprzednich rozszerzonych minialbumów, jako główny singiel „Scary Love”.

W 2022 r. z zespołu zwolniono perkusistę Brandona Alexandra Frieda, po tym jak zarzucono mu molestowanie kobiety. W tym samym roku zespół rozwiązał się, a w styczniu 2023 r. oficjalnie ogłoszono jego zakończenie.  

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Sweater Weather	Neighbourhood	12.2012	49[28][03.2014]	14[37]	Columbia USSM 11204647	[3x-platinum-UK][11x-platinum-US][written by Jesse Rutherford ,Zach Abels, Jeremy Freedman][produced by Justyn Pilbrow]
Afraid	Neighbourhood	01.2014	-	115[10]	Columbia /td>	[silver-UK][platinum-US][written by Jesse Rutherford,Zach Abels,Jeremy Freedman,Emile Haynie,Bryan Sammis][produced by Justyn Pilbrow,Haynie]
R.I.P. 2 My Youth	Neighbourhood	09.2015	85[1]	122[1]	Columbia USSM 11506390	[gold-US][written by Jesse Rutherford,Zachary Abels,Michael Margott,Jeremiah Freedman,Justyn Pilbrow,Benjamin Levin][produced by Benny Blanco,Pilbrow,4e]
Softcore	Neighbourhood	02.2022	51[3]	-	Columbia USSM 11800523	[gold-UK][platinum-US][written by Jesse Rutherford ,Zach Abels, Jeremy Freedman][produced by Justyn Pilbrow]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
I Love You.	Neighbourhood	05.2013	72[1]	25[54]	Columbia 88883708582	[platinum-US][gold-UK][produced by Justyn Pilbrow,Emile Haynie]
Wiped Out!	Neighbourhood	11.2015	86[1]	13[4]	Columbia 88875164662	[gold-US][gold-UK][produced by 4e, Justyn Pilbrow, Benny Blanco, Jono Dorr]
Hard EP.	Neighbourhood	10.2017	-	183[1]	Columbia	-
The Neighbourhood	Neighbourhood	03.2018	-	61[1]	Columbia 19075833671	[gold-US][produced by Lars Stalfors,Mighty Mike,Dylan Brady,Dave Sitek,Tony DeMatteo,Jon Bates,Lewis Hughes,Rock Mafia,Danny Parra]

Swervedriver

Podczas gdy ich rówieśnicy pisali piosenki o marzeniach, kwiatach i falach oceanu, pionierzy shoegaze'u Swervedriver połączyli swoje pozaziemskie brzmienia gitarowe i olśniewającą, wirującą produkcję z piosenkami o samochodach, niepokoju i ucieczce od rzeczywistości. Początkowa działalność zespołu w latach 90-tych przyniosła kilka kluczowych dokumentów w rozwoju shoegaze'u, w szczególności ich pełnometrażowy debiut Raise z 1991 r. i jego kontynuację z 1993 r. Mezcal Head. Rozwiązali się w 1998 r., ale dekadę później zjednoczyli się, najpierw grając serię występów reunionowych, zanim kontynuowali rozszerzanie parametrów swojego muskularnego podejścia do shoegaze'u o nowy materiał, taki jak album Future Ruins z 2019 r.

 Swervedriver zostali założeni w Oxfordzie w Anglii w 1989 r. przez wokalistów/gitarzystów Adama Franklina i Jimmy'ego Hartridge'a, basistę Adiego Vinesa i perkusistę Grahama Bonnera. Łącząc wirujące tekstury estetyki shoegaze z bardziej tradycyjnymi granicami popu, grupa zadebiutowała serią genialnych EP-ek - Son of Mustang Ford, Rave Down i Sandblasted - zanim wydała swój pełnometrażowy debiut Raise w 1991 roku. 

Po trasie po Stanach Zjednoczonych promującej Soundgarden, Bonner opuścił zespół, a wkrótce potem odszedł Vines; Never Lose That Feeling EP z 1992 roku, ich najsilniejszy jak dotąd wysiłek, początkowo wydawał się oznaczać łabędzi śpiew grupy. Ale w 1993 roku powrócił Swervedriver; z rdzeniem Franklin and Hartridge uzupełnionym o nowego perkusistę Jeza Hindmarsha, wydali swój drugi LP, Mezcal Head. W 1995 roku ukazało się wydanie dostępne tylko dla importerów, Ejector Seat Reservation, z nowym basistą Stevem George'em. 

 Jesienią 1998 roku Swervedriver powrócił z czwartym wydawnictwem, 99th Dream, a w 1999 roku ukazał się Wrong Treats EP. Tymczasem Bonner i Vines kontynuowali jako Skyscraper, a Adam Franklin nagrywał jako Toshack Highway. Swervedriver przez większość lat 2000. był w zawieszeniu, aż do października 2007 roku, kiedy ogłoszono, że grupa zostanie ponownie utworzona i rozpocznie trasę koncertową w następnym roku. Przez kilka następnych lat Swervedriver - Franklin, Hartridge i George, z Hindmarshem, Bonnerem lub, począwszy od 2012 roku, nowicjuszem Mikeyem Jonesem (Bolts of Melody, Heaven) na perkusji - sporadycznie koncertował i pojawiał się na festiwalach na całym świecie, a także wystąpił w Late Night with Jimmy Fallon. 

Nowy singiel „Deep Wound” został wydany jesienią 2013 roku, a grupa ogłosiła również plany wydania nowego albumu studyjnego w 2014 roku. Album zatytułowany I Wasn't Born to Lose You został ostatecznie przesunięty na datę wydania na początku marca 2015 roku i poprzedzony drugim singlem „Setting Sun”. Album miał być piątym pełnometrażowym studyjnym longplayem Swervedriver i pierwszym od 99th Dream z 1998 roku. Po wydaniu albumu zespół zrobił sobie trzyletnią przerwę w nagrywaniu, ale kontynuował koncertowanie. 

Po zakończeniu trasy po Stanach Zjednoczonych w 2017 roku nagrali to, co miało stać się ich szóstym albumem studyjnym. Future Ruins został wydany w 2019 roku i był świadkiem odejścia grupy od znanych i nostalgicznych przeróbek brzmienia z lat 90-tych na rzecz bardziej eksperymentalnych wyborów w zakresie pisania i aranżacji. 

 W 2020 roku Swervedriver po raz pierwszy publicznie udostępnił alternatywne nagranie swojego debiutanckiego EP. Nie byli zadowoleni ze swoich pierwszych prób nagrania czterech utworów, które ostatecznie złożyły się na ich debiutancki album Son of Mustang Ford z 1990 roku wydany przez Creation Records, więc szybko nagrali ponownie to, co stało się EP-ką, ale zachowali pierwsze, odrzucone sesje. Aby uczcić 30. rocznicę Son of Mustang Ford, zespół wytłoczył limitowaną serię winylową niewydanych sesji pod nowym tytułem Petroleum Spirit Daze. Nakład wyprzedał się natychmiast, a trzy lata później ponownie wytłoczyli więcej płyt winylowych i udostępnili nagranie szerzej.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Sandblasted EP.	Swervedriver	08.1991	67[1]	-	Creation CRE 102	[produced by Swervedriver]
Never Lose That Feeling EP.	Swervedriver	05.1992	62[1]	-	Creation CRE 120	[produced by Alan Moulder, Swervedriver]
Duel	Swervedriver	08.1993	60[1]	-	Creation CRE 136	[written by Swervedriver][produced by Alan Moulder, Swervedriver]
Last Day on Earth	Swervedriver	07.1995	99[1]	-	Creation CRE 179	[written by Swervedriver][produced by Alan Moulder, Swervedriver]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Raise	Swervedriver	10.1991	44[1]	-	Creation CRELP 093	[produced by Swervedriver]
Mezcal Head	Swervedriver	10.1993	55[1]	-	Creation CCRE 143	[produced by Alan Moulder,Swervedriver]

Swim Deep

Swim Deep to brytyjski zespół indie popowy założony w Birmingham w Anglii. Obecnie w skład zespołu wchodzą Austin Williams (wokal), Cavan McCarthy (gitara basowa), James Balmont (instrumenty klawiszowe), Robbie Wood (gitara) i Thomas Fiquet (perkusja). Swim Deep został założony w 2011 roku przez Williamsa, Higginsa i Wolfganga J. Harte'a. Harte opuścił zespół pod koniec 2012 roku i został zastąpiony przez Cavana McCarthy'ego. James Balmont dołączył do zespołu jako członek koncertowy w 2013 roku i został pełnoprawnym członkiem w następnym roku. W 2018 roku potwierdzono, że Zachary Robinson (perkusja) i Tom Higgins (gitara) opuścili zespół przed nagraniem trzeciego albumu. Thomas Fiquet (perkusja) i Robbie Wood (gitara) dołączyli do zespołu w celu nagrania trzeciego albumu „Emerald Classics”.  

 

Swim Deep zostali zidentyfikowani jako część wschodzącej sceny B-Town opartej na Digbeth. Pod koniec 2012 roku w Brukseli zespół zaczął nagrywać to, co później stało się ich debiutanckim albumem, Where the Heaven Are We. Where the Heaven Are We został wydany 5 sierpnia 2013 roku. Zespół wydał swój drugi album, Mothers, 2 października 2015 roku. Po zmianie składu wydali swój trzeci album, Emerald Classics, 4 października 2019 roku.

Brytyjska grupa Swim Deep gra melodyjny, gitarowy rock, który zaprzecza wpływom dream popu z lat 80-tych i shoegaze z lat 90-tych. Po debiutanckim albumie z 2013 r. Where the Heaven Are We, który dopracował ten szablon, nadal się rozwijają, czerpiąc z podgatunków, takich jak acid house i synth pop, jak w Mothers z 2015 r., Emerald Classics z 2019 r. i There's a Big Star Outside z 2024 r. 

 

Pochodzący z Birmingham zespół Swim Deep powstał w 2010 r., a jego głównymi członkami byli gitarzysta/wokalista Austin Williams i gitarzysta Tom Higgins. Po serii zmian w składzie grupa ugruntowała się jako czteroosobowa grupa z dołączeniem basisty Cavana McCarthy'ego i perkusisty Zachary'ego Robinsona. Podpisali kontrakt z Chess Club w 2012 r. i wydali swój debiutancki singiel „King City”. Później ukazało się kilka singli, które pomogły zdobyć zainteresowanie prasy, a także rosnącą rzeszę fanów. W 2013 roku zespół wydał swój debiutancki album Where the Heaven Are We, który osiągnął 20. miejsce na brytyjskiej liście przebojów. Ich drugi album Mothers ukazał się w 2015 roku i prezentował bardziej psychodeliczne, gospelowe i acid house'owe brzmienie. Był to również pierwszy album grupy od czasu dołączenia do niej członka trasy i multiinstrumentalisty Jamesa Balmonta.  

 

  W 2018 roku Robinson i Higgins rozstali się z zespołem i zostali zastąpieni przez gitarzystę Robbiego Wooda i perkusistę Thomasa Fiqueta. Swim Deep powrócił w październiku 2019 roku ze swoim trzecim studyjnym LP, Emerald Classics. Nagrany w Margate z producentem Dave'em McCrackenem i rzekomo nazwany na cześć ulubionego pubu w Birmingham, album ponownie pokazał zespół łączący swoje korzenie dream rocka z popem lat 90-tych i estetyką acid house. 

 

W marcu 2022 roku Swim Deep wydało EP Familiarise Yourself with Your Closest Exit. Zawierało ono współpracę z innymi artystami, w tym Hatchie, Dept, Nell Power i Phoebe Green, z których ta ostatnia pojawiła się w głównym singlu „On the Floor”. EP-ce towarzyszył we wrześniu samodzielny singiel „Little Blue”. W czerwcu 2024 roku Swim Deep wydało swój czwarty pełnometrażowy album, There's a Big Star Outside. Zapowiedziany przez błyszczący singiel „How Many Love Songs Have Died in Vegas?”, zastał ich współpracę z producentem (i byłym gitarzystą Coral) Billem Ryder-Jonesem.

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Where the Heaven Are We	Swim Deep	08.2013	20[2]	-	RCA 88765444172	[produced by Charlie Hugall]
Mothers	Swim Deep	10.2015	55[1]	-	RCA 88875074762	-

Bobby Valentino [US]

 Bobby Marcel Wilson (ur. 27 lutego 1980r), lepiej znany pod pseudonimem Bobby V (dawniej Bobby Valentino), jest amerykańskim wokalistą R&B. Urodzony w stanie Missisipi i wychowany w Atlancie w stanie Georgia, dołączył do zespołu R&B Mista w 1994 roku, który stał się najbardziej znany dzięki singlowi z 1996 roku „Blackberry Molasses”. Piosenka ta poprzedziła wydanie ich debiutanckiego albumu studyjnego o tej samej nazwie w tym samym roku, który nie odniósł sukcesu komercyjnego. Grupa rozwiązała się w następnym roku. 

 Następnie Wilson kontynuował karierę solową i podpisał kontrakt z wytwórnią płytową rapera Ludacrisa Disturbing tha Peace, imprintem Def Jam Recordings w 2005 roku, aby wydać swój debiutancki solowy singiel „Slow Down” w lutym tego roku. Osiągnął ósme miejsce na liście Billboard Hot 100 i był głównym singlem jego debiutanckiego albumu studyjnego (2005), który osiągnął trzecie miejsce na liście Billboard 200. Album przyniósł kolejny singiel „Tell Me” (z udziałem Lil Wayne'a). Jego drugi album, Special Occasion (2007), spotkał się z podobnym sukcesem i został wsparty singlem „Anonymous” (z udziałem Timbalanda). Jego trzeci album, The Rebirth (2009), został wydany przez EMI. Każdy z albumów zadebiutował na szczycie listy Top R&B/Hip-Hop Albums.

Bobby postanowił na pewien czas odstawić muzykę na drugi plan i skupił się na edukacji (UNIWERSYTET CLARKA w Atlancie, kierunek komunikacja). Niemniej w wolnym czasie wciąż nagrywał piosenki, czego skutkiem były zarejestrowane podczas studiów trzy taśmy demo. Próbował toż swoich sił w pierwszej edycji telewizyjnego „Idola", jednak nie znalazł uznania w oczach jurorów. W 2004 r. jego demówki trafiły do rąk Ludacrisa. Słynny raper zachwycił się talentem młodego wokalisty i podpisał z nim kontrakt, wcielając do wytwórni DISTURBING THA PEACE RECORDS. 

LudaCHS zaprosił też Bobby'ego do wspólnego nagrania „Pim-pin' All Over the World" z płyty Red LightDistrict. Utwór stał się hitem i uczynił z Valentino jednego z najgorętszych wokalistów r&b sezonu. Podtrzymaniem dobrej passy okazał się debiutancki krążek artysty - Bobby Valentino z kwietnia 2005 r. Producentami materiału był duet Tim & Bob, spod którego rąk wyszła przebojowa, nowoczesna ścieżka dźwiękowa pod znakiem komercyjnego r&b z domieszką hip-hopu i popu. Płyta okryła się złotym nakładem, przynosząc hity „Slow Down", „Tell Me" i „My Angel (Never Leave You)". 

Dwa lata później, w maju 2007 r. do sklepów trafił drugi krążek Bobby'ego - Special Occasion, na którym znalazły się hitowe utwory „Turn the Page" i „Anonymous". Do pracy nad albumem Bobby zaangażował takich tuzów, jak   Rodney Jerkins, Timbaland,  Dre & Yidal, (  Bryan-Michael Cox i   Sean Garrett). W wyniku tej współpracy powstał bardzo przyzwoity, dobrze oceniony krążek, który zadebiutował na 3. miejscu BILLBOARDU i w niespełna trzy miesiące znalazł ponad dwieście tysięcy nabywców. Przy okazji promocji albumu artysta zdecydował się na bardzo oryginalny krok. Zagwarantował swoim fanom zwrot kosztów zakupu płyty, jeśli nie spodoba im się minimum dziesięć nagrań zawartych na Special Occasion. Artysta był kilkakrotnie nominowany do prestiżowych nagród - IMAGE, SOUL TRAIN i VIBE, ale statuetki każdorazowo przechodziły mu przed nosem. Valentino ma też na koncie epizody aktorskie.
Planuje łączyć karierę muzyczną i filmową/ telewizyjną. Mieszka w Los Angeles, gdzie przeprowadził się z Atlanty właśnie po to, by być bliżej środowiska filmowego.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Slow Down	Bobby Valentino	03.2005	4[12]	8[22]	Def Jam 9883239	[gold-UK][gold-US][written by Tim Kelley, Bob Robinson, Bobby Wilson][produced by Tim & Bob][1[4][40].R&B Chart]
Pimpin' All Over the World	Ludacris featuring Bobby Valentino	06.2005	-	9[20]	DTP 004851	[written by Christopher Bridges, Jamal Jones, Darnley Scantlebury][produced by Polow da Don, Donnie Scantz][5[20].R&B Chart]
Tell Me	Bobby Valentino	07.2005	38[4]	51[14]	Def Jam 9885685	[written by Tim Kelley, Bob Robinson, Bobby Wilson,Tan Dun,Dwayne Carter ][produced by Tim & Bob][13[21].R&B Chart]
Turn the Page	Bobby Valentino	09.2006	-	-	DTP 007929 [US]	[written by Rodney Jerkins,L. Danielsson,John "Jon Jon" Webb, Jr.][produced by Rodney Jerkins][63[20].R&B Chart]
Anonymous	Bobby Valentino featuring Timbaland	05.2007	65[1]	49[12]	Def Jam 1736310	[written by Timothy Mosley, King Logan, Jerome Harmon, Ezekiel Lewis, Balewa Muhammad, Candice Nelson, Patrick J. Que Smith][produced by Timbaland, The Royal Court ][17[23].R&B Chart]
Mrs. Officer	Lil Wayne featuring Bobby Valentino and Kidd Kidd	09.2008	54[4]	16[22]	Cash Money	[silver-UK][2x-platinum-US][written by Dwayne Carter, Jr.Robert WilsonDarius HarrisonCurtis Stewart][produced by Deezle][5[38].R&B Chart]
Beep	Bobby V Featuring Yung Joc	01.2009	-	55[12]	Blu Kolla Dreams	[written by Robinson, Wilson, Leland Clopton, Courtney Stewart, Orlando Reid][produced by Big Fruit][6[29].R&B Chart]
Hands on Me	Bobby V	04.2009	-	-	Blu Kolla Dreams	[56[12].R&B Chart]
Payow!	Huey featuring Juelz Santana and Bobby Valentino	05.2009	-	-	Jive	[88[4].R&B Chart]
Can't Remember	Playaz Circle featuring Bobby V	09.2009	-	-	Jive	[84[5].R&B Chart]
Phone #	Bobby V featuring Plies	07.2010	-	-	Capitol	[51[15].R&B Chart]
Words	Bobby V	11.2010	-	-	Capitol	[23[22].R&B Chart]
Grab Somebody	Bobby V Featuring Twista	06.2011	-	-	Blu Kolla Dreams	[70[8].R&B Chart]
Mirror	Bobby V Featuring Lil Wayne	06.2012	-	-	Entertainment One U.S.,	[49[16].R&B Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Bobby Valentino	Bobby Valentino	05.2005	17[32]	3[23]	Disturb Tha P. 004 293	[gold-UK][gold-US][produced by Larrance Dopson, Lamar Edwards, Gary Smith, Steve "Swift" Thornton, Tim & Bob, Rondeau "Duke" Williams]
Special Occasion	Bobby Valentino	05.2007	-	3[12]	Disturbing Tha Peace 007226	[produced by Darrell "Delite" Allamby, The Clutch, Bryan-Michael Cox, Dre & Vidal ,Emile, Sean Garrett ,Rodney Jerkins ,Erik Nelson, Tim & Bob ,Timbaland, Don Vito]
The Rebirth	Bobby V	02.2009	-	7[9]	Blu Kolla Dreams 66070	[produced by Leland "Big Fruit" Clopton, Jevon Hill ,Bill Jabr, Los da Mystro, Raphael Saadiq, Tim & Bob, Rondeau "Duke" Williams]
Fly on the Wall	Bobby V	04.2011	-	9[4]	Blu Kolla Dreams 85128	[produced by Tim & Bob, Bobby V, The Pentagon, Jeff B., Bryan-Michael Cox ,Jazze Pha, Los Da Mystro, Hit-Boy, Stevie J]
Dusk Till Dawn	Bobby V	11.2012	-	91[1]	Blu Kolla Dreams	[produced by Bobby V, J. Leron, Tim & Bob, K.E. on the Track, Bill Jabr, The Platinum Brothers, Luke Austin, Guitar Boy, DJ Frank E, ConeyGurl]