Z archiwum...rocka : listopada 2021

wtorek, 30 listopada 2021

Julia Michaels

Julia Michaels, właściwie Julia Carin Cavazos (ur. 13 listopada 1993 r. Devenport, Iowa, Stany Zjednoczone)- amerykańska piosenkarka i autorka tekstów. Swoją karierę rozpoczęła jako autorka tekstów pop, pisząc utwory dla takich artystów jak Selena Gomez, Demi Lovato, Fifth Harmony, Shawn Mendes, Britney Spears, Justin Bieber, Hailee Steinfeld i Gwen Stefani. Michaels wydała swój debiutancki singiel w Republic Records w 2017 roku, „Issues”, który osiągnął 11 pozycję na liście Billboard Hot 100 w Stanach Zjednoczonych i uzyskał status potrójnej platynowej płyty od amerykańskiego stowarzyszenia Recording Industry Association (RIAA) i zdobył nominacje do nagrody Grammy w kategorii Song of the Year i Best New Artist. Jej debiutancki minialbum, "Nervous System" (2017), osiągnął 48 pozycję na liście Billboard 200 w Stanach Zjednoczonych. Otrzymała nominacje do MTV Music Video, Billboard Music i American Music Awards.

Julia Michaels urodziła się w Davenport w stanie Iowa. Przeprowadziła się do Santa Clarita w Kalifornii, około 35 mil na północny zachód od Los Angeles, wraz z rodziną, w tym starszą siostrą Jaden, która także jest autorką tekstów. Jej ojciec ma pochodzenie meksykańsko-portorykańskie. Zmienił nazwisko z Juan Manuel Cavazos na John Michaels, aby kontynuować karierę aktorską. Michaels zaczęła śpiewać w wieku 12 lat. W wieku 14 lat poznała kompozytora Joleen Belle, z którym napisała piosenkę przewodnią dla serialu Austin & Ally oraz wielu innych piosenek dla telewizji i kina. W wieku 19 lat poznała Lindy Robbins, z którą napisała „Fire Starter” dla Demi Lovato i „Miss Movin 'On” dla zespołu Fifth Harmony.

Michaels przynała, że jej inspiracjami są Fiona Apple, Lisa Mitchell, Laura Marling, Missy Higgins, Paramore, Juliet Simms, Sarah Blasko i The Fray. Michaels tworzyła teksty dla wytwórni Hollywood Pop Circuits od 16 roku życia. W wieku 20 lat poznała swojego partnera do pisania piosenek Justina Trantera, z którym do tej pory często współpracuje. Przypisuje się jej pisanie hitów dla wielu międzynarodowych artystów, w tym Justina Biebera, Seleny Gomez i Fifth Harmony. Wraz z norweskim muzykiem Kygo wykonała utwór „Carry Me” podczas ceremonii zamknięcia Letnich Igrzysk Olimpijskich 2016 w Rio de Janeiro w Brazylii.

W styczniu 2017 r. Michaels wydała swój pierwszy solowy singiel „Issues”. „Po raz pierwszy napisałam piosenkę, która brzmiała tak bardzo jak ja, że nie wyobrażam sobie, żeby ktoś ją śpiewał”- powiedział Michaels. Według artystki wielu znanych wokalistów walczyło o tę piosenkę, ale zachowała ją dla siebie. Dzięki tej piosence zyskała rozgłos i sławę, stała się nową gwiazdą 2017 roku. W kwietniu 2017 r. jej nowa piosenka „How Do We Get Back to Love” miała swoją premierę w serialu HBO "Girls". Jej minialbum "Nervous system" został wydany 28 lipca 2017 r. Jej drugi singiel „Uh Huh” został wydany 2 czerwca 2017 r. Od 25 listopada do 6 grudnia 2017 r. Michaels była supportem Shawna Mendesa podczas jego trasy World Illuminate World podczas występów w Australii i Nowej Zelandii.

Podczas Grammy Awards 2018 była nominowana do dwóch nagród, najlepszego nowego artysty i piosenki roku za „Issues". 8 lutego 2018 roku ukazało się „Heaven”, które znalazło się na ścieżce dźwiękowej do filmu "Fifty Shades Freed". 4 maja 2018 roku ukazała się piosenka „Jump” z udziałem Trippie Redd.

Od 12 marca do 12 maja 2018 roku Julia była występowała otwierając europejską trasę Flickers World Tour Nialla Horana.

Od 30 maja do 15 października 2018 r. Michaels również supportowała w trakcie trasy Maroon 5 w Red Pill Blues Tour w Ameryce Północnej. Współpracowała z Lauvem przy singlu "There's no way”, wydanym 27 września 2018 r.
Od 23 stycznia do 5 lutego 2019 r. Michaels otwierała trasę Keitha Urban podczas australijskich występów Graffiti U World Tour. 24 stycznia 2019 r. wydała swoją EPkę, "Inner Monologue Part 1". W czerwcu 2019 roku zaczęła udostepniać utwory z "Inner Monologue Part 2", w tym „17” i „Falling for Boys”.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Carry Me	Kygo featuring Julia Michaels	08.2016	133	-	Sony	[written by Kyrre Gørvell-Dahll,Julia Michaels,Justin Tranter][produced by Kygo]
Issues	Julia Michaels	02.2017	10[37]	11	Polydor USUM 71615691	[5x-platinum-US][2x-platinum-UK][written by Julia Michaels, Benjamin Levin ,Tor Erik Hermansen ,Mikkel Storleer ,Eriksen Justin Tranter][produced by Stargate, Benny Blanco]
Help Me Out	Julia Michaels with Maroon 5	10.2017	-	118[1]	Interscope	[written by Adam Levine,Thomas Wesley Pentz,Henry Agincourt Allen,Julia Michaels,Justin Tranter][produced by Diplo,King Henry]
I Miss You	Clean Bandit featuring Julia Michaels	11.2017	4[30]	92[1]	Atlantic/Polydor/Republic GBAHS 1701011	[gold-US][2x-platinum-UK][written by Julia Michaels,Jack Patterson,Grace Chatto][produced by Jack Patterson,Mark Ralph,Grace Chatto]
Heaven	Julia Michaels	03.2018	77[6]	108[5]	Republic USQ4E 1803401	[silver-UK][written by Julia Michaels,Uzoechi Emenike,Tayla Parx,Morten Ristorp Jensen,Brian Garcia][produced by Morten Ristorp Jensen ]
Coming Home	Keith Urban featuring Julia Michaels	07.2018	-	50[7]	Hit Red	[5x-platinum-US][2x-platinum-UK][written by Keith Urban,J.R. Rotem,Julia Michaels,Nicolle Galyon,Merle Haggard][produced by Keith Urban,J.R. Rotem]
Peer Pressure	James Bay featuring Julia Michaels	03.2019	85[2]	-	Republic USUM 71901255	[written by James Bay, Julia Michaels][produced by Joel Little]
If the World Was Ending	JP Saxe featuring Julia Michaels	01.2020	14[32]	27[29]	Arista USQX 91902708	[platinum-US][gold-UK][written by Jonathan Percy Starker Saxe,Julia Michaels][produced by Finneas]
What a Time	Julia Michaels featuring Niall Horan	06.2021	71[3]	-	Polydor USUM 71900686	[written by Julia Michaels,Justin Tranter,Casey Barth,Riley Knapp][produced by Kirkpatrick,RKCB]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Nervous System	Julia Michaels	07.2017	-	48[6]	Republic	[produced by Benny Blanco,Julia Michaels,Mattman & Robin,Stargate]
Inner Monologue Part 1	Julia Michaels	02.2019	-	99[1]	Republic	[produced by Ian Kirkpatrick,Louis Bell,Frank Dukes,Casey Barth,Riley Knapp,Benjamin Rice]
Not in Chronological Order	Julia Michaels	05.2021	-	183[1]	Republic	[produced by The Monsters & Strangerz,German,John Ryan,G Koop]

Adam Wade

Patrick Henry Wade, znany zawodowo jako Adam Wade, (ur. 17 marca 1935r) to amerykański wokalista, muzyk i aktor. Wade jest prawdopodobnie najbardziej znany ze swojej roli gospodarza teleturnieju CBS Musical Chairs (1975), w którym został uznany za pierwszego czarnego gospodarza teleturnieju.

Urodzony w Pittsburghu w Pensylwanii w Stanach Zjednoczonych jako syn Pauline Simpson i Henry'ego Olivera Wade'a Jr., Wade był wychowywany przez dziadków. Wade dorastał w dzielnicy East Liberty i uczęszczał do Westinghouse High School; ukończył studia w 1952 roku. Po ukończeniu szkoły średniej Wade uczęszczał na Virginia State University, ale porzucił go na drugim roku.

Po pewnym czasie pracy jako asystent laboratoryjny z dr. Jonasem Salkiem w zespole badaczy polio Wade rozpoczął karierę nagraniową, podpisując kontrakt z Coed Records pod koniec 1959 roku. Miał pierwszy hit z piosenką „Ruby” ,coverem przebojowej piosenki filmowej z 1953 roku. Wade był popularny na początku lat 60-tych. W 1961 roku trzy z jego nagrań („Take Good Care of Her” (nr 7), „As If I Didn't Know” (nr 10) i „The Writing on the Wall” (nr 5) znalazły się na liście Billboard Hot 100. Te piosenki znalazły się również w pierwszej piątce ankiety Billboard Easy Listening.

Wade wydał w Wielkiej Brytanii następujące albumy: Adam and Evening w 1961 i Adam Wade One Is A Lonely Number w 1962. Wade wydał także EP-kę w 1960, And Then Came Adam.„Take Good Care of Her” dotarło do 38. miejsca na UK Singles Chart w czerwcu 1961r. Styl wokalny Wade'a był ogólnie porównywany do jego współczesnego Johnny'ego Mathisa. Ale to właściwie piosenkarz z wcześniejszego okresu, Nat King Cole, był jego głównym wpływem. W wywiadzie dla Connecticut Public Radio, Wade powiedział: „Mój ojciec zapoznał mnie z muzyką Nata, kiedy byłem dzieckiem. Był moim idolem od liceum.”

W 1975 roku Wade został pierwszym Afroamerykaninem, który poprowadził teleturniej Musical Chairs. Zagrał w scenicznej produkcji Guys and Dolls w 1978 roku i był gospodarzem talk show Mid-Morning LA.W 1979 roku zagrał razem z Dellą Reese w produkcji Same Time, Next Year.W telewizji można go było zobaczyć w telenoweli The Guiding Light i Search for Tomorrow, i był znany z takich popularnych seriali komediowych, jak Sanford & Son, The Jeffersons, What's Happening!! i Good Times.
Na przełomie lat 70. i 80-tych Wade zaczął koncentrować się na aktorstwie i pojawił się w kilku tak zwanych filmach blaxploitation, w tym w Gordon's War. Wade na krótko wrócił do nagrywania, wydając album pod tym samym tytułem w wytwórni Kirschner, który był dystrybuowany przez Columbia Records. To było przedsięwzięcie w kierunku bardziej uduchowionego gatunku śpiewu. Odniósł umiarkowany sukces, ale nadal jest ulubieńcem jego wiernych fanów. Wystąpił w jednym odcinku The Dukes of Hazzard. Jego ostatni teatralny występ miał miejsce w 2008 roku w tournée sztuki The Color Purple. Wade i jego żona mają firmę muzyczną Songbird, której siedziba znajduje się w New Jersey.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Tell Her For Me/Don't Cry My Love	Adam Wade	01.1960	-	66[7]	Coed 520	[written by Selma Craft]
Ruby/Too Far	Adam Wade	03.1960	-	58[8]	Coed 526	[written by Mitchell Parish, Heinz Roemheld][piosenka z filmu "Ruby Gentry"][#3 hit for Richard Hayman in 1953]
I Can't Help It/I Had The Craziest Dream	Adam Wade	06.1960	-	64[7]	Coed 530	[written by Hank Williams][#2 country hit for Hank Williams in 1951]
Gloria's Theme/Dreamy	Adam Wade	11.1960	-	74[6]	Coed 541	[written by Bronislau Kaper & Mack David][piosenka z filmu "Butterfield 8"]
Take Good Care Of Her/Sleepy Time Gal	Adam Wade	03.1961	38[6]	7[14]	Coed 546	[written by Arthur Kent & Ed Warren]
The Writing On The Wall/Point Of No Return	Adam Wade	05.1961	-	A:5[11];B:85[4]	Coed 550	[A:written by Mark Barkan, Sandy Baron & George Eddy][B:written by Mayme Watts & Robert Mosely]
As If I Didn't Know/Playin' Around	Adam Wade	07.1961	-	10[10]	Coed 553	[written by Scott David, Larry Kusik]
Tonight I Won't Be There/Linda	Adam Wade	09.1961	-	A:61[7];B:94[1]	Coed 556	[A:written by Arthur Kent, Ed. Warren][B:written by Jack Lawrence][B: #1 hit for Buddy Clark with Ray Noble in 1947]
Preview Of Paradise/Cold, Cold Winter	Adam Wade	11.1961	-	108[3]	Coed 560	[written by Fred Tobias, Clint Ballard Jr.][produced by George Paxton]
It's Good To Have You Back With Me/How Are Things In Lovers Lane	Adam Wade	02.1962	-	A:109[3];B:114[2]	Coed 565	[A:written by Ed Warren, Arthur Kent][B:written by Harlan Howard]
For The First Time In My Life/Little Miss Lovely	Adam Wade	04.1962	-	118[1]	Coed 567	[written by Edwin Greines]
There'll Be No Teardrops Tonight/Here Comes The Pain	Adam Wade	12.1962	-	104[4]	Epic 9557	[written by H. Williams, N. King][produced by Al Kasha]
Don't Let Me Cross Over/Rain From The Skies	Adam Wade	02.1963	-	117[4]	Epic 9566	[written by P. Jay][produced by Al Kasha]
Crying In The Chapel/Broken Hearted Stranger	Adam Wade	01.1965	-	88[3]	Epic 9752	[written by A. Glenn][produced by Manny Kellem]

piątek, 26 listopada 2021

Spinto Band

Tenże niemoralny (to właśnie oznacza słowo spinto po włosku) zespół tworzy pięciu muzyków: Jon Eaton, Nick Krill, Thomas Hughes, Jeffrey Hobson, Sam Hughes i Joey Hobson. Pochodzą ze stanu Delaware, na wschodnim wybrzeżu USA (mnie ta nazwa nic nie mówi, ale ponoć stamtąd eksportuje się znane produkty do przechowywania żywności Tupeerware…).

Cóż, The Spinto Band nie są jeszcze tak dobrze znani jak ta firma, ale posiadają ku temu spore predyspozycje. Początkowo supportowali takie zespoły jak Arctic Monkeys czy The Kooks, teraz mają już swoją własną trasę, w którą pewnie niebawem wyruszą promować drugi w karierze album "Moonwink" (premiera 8. września 2008 r.).

Chłopaki nieźle sobie radzą na scenie - grają na pełnym luzie, wprowadzając swobodną atmosferę na swoich koncertach. Nie brak im na pewno poczucia humoru, bo do wygłupiania się są pierwsi. Słychać to zresztą także na nagraniach (choćby otwierająca ich poprzedni album "Nice And Nicely Done" piosenka "Did I Tell You", która zaczyna się delikatnymi arpeggiami na klawiszach, by za chwilę usłyszeć odgłos wciąganej kasety i totalną zmianę nastroju, kiedy wchodzą gitary i perkusja. Albo cyrkowa melodyjka, która wita odwiedzających ich oficjalną stronę).

The Spinto Band gra radosną, niewymuszoną indie-rockowo-popową muzykę. Co prawda, nie prezentują swoją twórczością nic szczególnie odkrywczego, ale zważywszy na ich potencjał, mogą nas jeszcze zaskoczyć. Z drugiej strony, skoro dobrze czują się w takiej stylistyce, i naprawdę takie granie im dobrze wychodzi, to po co mieliby je na siłę zmieniać? Ja na razie z tego co usłyszałam jestem usatysfakcjonowana.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Direct To Helmet	Spinto Band	03.2006	78[1]	-	Radiate RDTS 15	[written by Thomas Hughes][produced by Lij , Robin Eaton ]
Did I Tell You	Spinto Band	06.2006	55[2]	-	Radiate RDTS 17	[written by Nick Krill][produced by Robin Eaton]
Oh Mandy	Spinto Band	08.2006	54[1]	-	Radiate RDTS 18	[written by Nick Krill][produced by Lij , Robin Eaton ]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Nice And Nicely Done	Spinto Band	.2005	-	-	Radiate RDTLP 3	[produced by Robin Eaton,Lij ]

Spinners

The Spinners byli najwspanialszą grupą soulową wczesnych lat 70-tych, tworząc dzieło, które zdefiniowało bujne, uwodzicielskie brzmienie Philly soul. Jak na ironię, korzenie zespołu tkwią w Detroit, gdzie pod koniec lat 50-tych utworzyli grupę doo wop. W latach 60-tych Spinners próbowali trafić na przebój, dostosowując się do zmieniającej się mody R&B i popu. W połowie lat 60-tych podpisali kontrakt z Motown Records, ale wytwórnia nigdy nie poświęcała grupie zbyt wiele uwagi.

"It's a Shame" stał się hitem w 1970 roku, ale wytwórnia nadal ignorowała grupę i porzuciła zespół dwa lata później. Bez kontraktu i z nowym wokalistą Phillipe Wynne, The Spinners wydawali się być skazani na to, aby nigdy nie włamać się do wielkich lig, ale udało im się podpisać kontrakt z Atlantic Records, gdzie rozpoczęli współpracę z producentem Thomem Bellem. Z jego pomocą Spinners opracowali charakterystyczne brzmienie, które opierało się na zapierającym dech w piersiach falsecie Wynne i zawiłych harmoniach wokalnych grupy. Bell zapewnił grupie odpowiednio szczegółową produkcję, tworząc szczegółową sieć rogów, smyczków, chórków i lekko funkowych rytmów.

W latach 1972-1977 The Spinners i Bell nagrali szereg klasyków soulowych, w tym „I'll Be Around”, „Could It Be I'm Falling In Love”, „Mighty Love”, „Ghetto Child”, „Then Came” i „The Rubberband Man”. Wynne odszedł w 1977 roku, a Spinners mieli hity przez kilka lat po jego odejściu, ale grupa na zawsze zostanie zapamiętana ze względu na klasyczną pracę z połowy lat 70-tych.

Pierwotnie, zwany Domingoes, kwintet powstał, gdy jego członkowie byli uczniami liceum na przedmieściach Detroit w Ferndale w 1957 roku. W tym czasie w grupie byli Bobbie Smith, Pervis Jackson, George W. Dixon, Billy Henderson i Henry Fambrough. W 1961 roku zwrócili na siebie uwagę producenta Harveya Fuqua, który zaczął nagrywać grupę - która w tym roku nazwała siebie Spinners - dla swojej wytwórni Tri-Phi Records. Pierwszy singiel zespołu, „That's What Girls Are Made For”, stał się hitem R&B w pierwszej dziesiątce po wydaniu w 1961 roku i przedstawiał wokalistę Smitha. Po jego wydaniu Dixona zastąpił Edgar „Chico” Edwards. W ciągu następnych kilku lat grupa wydała serię nieudanych singli, a kiedy w połowie lat 60-tych Tri-Phi zostało wykupione przez Motown, Spinners stali się częścią składu większej firmy.

W tym czasie Edwards został zastąpiony przez G.C. Camerona. Chociaż The Spinners mieli kilka hitów R&B w Motown w późnych latach 60-tych, w tym „I'll Always Love You” i „Truly Yours”, nie odnieśli prawdziwego sukcesu aż do 1970 roku, kiedy Stevie Wonder dał grupie „It's a Shame". Motown nigdy nie koncentrował się na Spinners i wypuścili grupę w 1972 roku. Zanim zespół podpisał kontrakt z Atlantic Records, Phillipe Wynne zastąpił Camerona jako główny wokalista grupy. Wynne wcześniej śpiewał z Catfish i Bootsy Collins.

W Atlantic Records Spinners współpracowali z producentem Thomem Bellem, który nadał grupie bujne, uwodzicielskie brzmienie, uzupełnione westchnieniem smyczków, zwartą sekcją rytmiczną, zmysłowymi rogami i lekkim funkowym podkładem. Wynne szybko wyłoniła się jako pierwszorzędna wokalistka soul, a połączenie harmonii grupy, i skrupulatnej produkcji Bella uczyniło Spinners najpopularniejszą grupą soulową lat 70-tych.

Kiedy grupa podpisała kontrakt z Atlantic, stała się prawdziwą maszyną do przebojów, zdobywając szczyty list R&B i pop z piosenkami takimi jak "I'll Be Around," "Could It Be I'm Falling in Love," "One of a Kind (Love Affair)," "Ghetto Child," "Rubberband Man," i "You're Throwing a Good Love Away." . Ich single były nie tylko hitami, ale ich albumy stale stawały się złote i trafiały do Top 20. W najlepszym okresie Wynne opuścił zespół, aby rozpocząć karierę solową w 1977 roku; został zastąpiony przez Johna Edwardsa.

Chociaż żadna z solowych płyt Wynne'a nie była wielkimi przebojami, jego trasy z Parliament-Funkadelic zostały dobrze przyjęte, podobnie jak jego solowe koncerty. W październiku 1984 zmarł na atak serca podczas koncertu w Oakland w Kalifornii. W międzyczasie The Spinners mieli kilka mniejszych hitów pod koniec lat 70-tych, podkreślonych przez ich covery disco „Working My Way Back to You” i składankę „Cupid/I've Loved You for a Long Time”.

We wczesnych latach 80-tych mieli na koncie kilka mniejszych hitów, zanim zniknęli z list przebojów i wrócili do starych przebojów, powtarzając swój wcześniejszy materiał na nowym albumie studyjnym z 1999 r., At Their Best. Bobbie Smith, która śpiewała główną rolę w kilku hitach Spinners z lat 70., w tym „I'll Be Around” i „Could It Be I'm Falling In Love”, zmarła w marcu 2013 roku z powodu powikłań związanych z zapaleniem płuc i grypą.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
That' s what girls are made for / Heebie Jeebies	Spinners	06.1961	-	27[8]	Tri-Phi 1001	[written by Harvey Fuqua/Gwen Gordy][produced by Harvey Fuqua][5[10].R&B; Chart]
Love [I' m so glad]/Sudbuster	Spinners	11.1961	-	91[1]	Tri-Phi 1004	[Written by: Harvey Fuqua/Gwen Gordy ][Produced by: Harvey Fuqua]
I' ll always love you/ Tomorrow May Never Come	Spinners	07.1965	-	35[7]	Motown 1078	[written by Ivy Hunter, William "Mickey" Stevenson][produced by:Ivy Hunter/William Stevenson ][8[11].R&B; Chart]
Truly yours/Where is that girl	Spinners	05.1966	-	111[5]	Motown 1093	[16[7].R&B; Chart][written by Ivy Hunter, William "Mickey" Stevenson][produced by:Ivy Hunter/William Stevenson ]
It' s a shame/ Together We Can Make Such Sweet Music	Spinners	07.1970	20[11]	14[15]	V.I.P. 25 057	[written by Lee Garrett, Stevie Wonder, Syreeta Wright][Produced by: Stevie Wonder][4[15].R&B; Chart]
We' ll have it made/My Whole World Ended (The Moment You Left Me)	Spinners	01.1971	-	89[3]	V.I.P. 26 060	[written by S. Wonder, S. Morris][Produced by: Stevie Wonder][20[7].R&B; Chart]
I' ll be around/How could i let you get away	Spinners	08.1972	-	3[15] side B:77[5]	Atlantic 2904	[gold-US][A:1[5][14].R&B; Chart][B:14[10].R&B; Chart][A:written by Phil Hurtt, Thom Bell][Produced by: Thom Bell ][side B:written by Yvette Davis]
Could it be i' m falling in love / Just You And Me Baby	Spinners	12.1972	11[11][04.73]	4[15]	Atlantic 2927	[gold-US][1[1][15].R&B; Chart][written by Mystro & Lyric][Produced by: Thom Bell ]
One of a kind [Love affair] / Don't Let The Green Grass Fool You	Spinners	04.1973	-	11[15]	Atlantic 2962	[gold-US][1[4][14].R&B; Chart][written by Joseph B. Jefferson][Produced by: Thom Bell ]
Together we can make such sweet music/ Bad, Bad Weather	Spinners	05.1973	-	91[5]	Motown 1235	[written by Martin Coleman, Richard Dropkin][Produced by: Clay McMurray ]
Ghetto child / We Belong Together	Spinners	08.1973	7[11]	29[8]	Atlantic 2973	[written by Linda Creed-Thomas Bell][Produced by: Thom Bell ][4[11].R&B Chart]
Mighty love - Part 1 / Mighty Love- Part 2	Spinners	01.1974	-	20[15]	Atlantic 3006	[1[2][17].R&B; Chart][written by Bruce Hawes, Joseph B. Jefferson, Charles Simmons][Produced by: Thom Bell ]
I' m coming home/He'll Never Love You Like I Do	Spinners	05.1974	-	18[13]	Atlantic 3027	[written by Thom Bell, Linda Creed][Produced by: Thom Bell ][3[13].R&B; Chart]
Then came you/ Just As Long As We Have Love	Dionne Warwick & Spinners	07.1974	29[6]	1[1][19]	Atlantic 3029	[gold-US][2[15].R&B; Chart][written by Sherman Marshall, Philip T. Pugh][Produced by: Thom Bell ]
Love don' t love nobody / Love Don't Love Nobody (Part 2)	Spinners	09.1974	-	15[13]	Atlantic 3206	[4[15].R&B; Chart][written by Joseph B. Jefferson, Charles Simmons][Produced by: Thom Bell ]
Living A Little, Laughing A Little / Smile, We Have Each Other	Spinners	03.1975	-	37[7]	Atlantic 3252	[7[12].R&B; Chart][written by Thom Bell, Linda Creed][Produced by: Thom Bell ]
Sadie/Lazy Susan	Spinners	05.1975	-	54[7]	Atlantic 3268	[7[11].R&B; Chart][written by Bruce Hawes, Joseph B. Jefferson, Charles Simmons][Produced by: Thom Bell ]
They Just Can't Stop It (The Games People Play)/I Don't Want To Lose You	Spinners	08.1975	-	5[18]	Atlantic 3284	[gold-US][1[1][20].R&B; Chart][written by Bruce Hawes, Joseph B. Jefferson, Charles Simmons][Produced by: Thom Bell ]
Love or leave/You Made A Promise To Me	Spinners	12.1975	-	36[8]	Atlantic 3309	[8[14].R&B; Chart][written by Bruce Hawes, Joseph B. Jefferson, Charles Simmons][Produced by: Thom Bell ]
Wake up Susan / If You Can't Be In Love	Spinners	07.1976	29[6]	56[5]	Atlantic 3341	[11[12].R&B; Chart][written by Thom Bell, Sherman Marshall][Produced by: Thom Bell ]
The rubberband man / Now That We're Together	Spinners	09.1976	16[11]	2[21]	Atlantic 3355	[gold-US][1[1][21].R&B; Chart][written by Thom Bell, Linda Creed][Produced by: Thom Bell ]
You' re throwing a good love away/You're All I Need In Life	Spinners	03.1977	-	43[7]	Atlantic 3382	[5[13].R&B; Chart][written by Sherman Marshall, Thom Wortham][Produced by: Thom Bell ]
Me And My Music/I'm Riding Your Shadow (Down To Love)	Spinners	06.1977	-	-	Atlantic 3400	[39[8].R&B; Chart][written by Sherman Marshall, Thom Wortham][Produced by: Thom Bell ]
Could it be i'm falling in love EP.	Spinners	05.1977	32[3]	-	Atlantic K 10935 [UK]	-
Heaven On Earth (So Fine) / I'm Tired Of Giving	Spinners	10.1977	-	89[4]	Atlantic 3425	[23[14].R&B; Chart][written by Casey James][Produced by: Thom Bell ]
Easy Come, Easy Go/(Love Is) One Step Away	Spinners	02.1978	-	-	Atlantic 3462	[46[9].R&B; Chart][written by L. M. Bell, C. James, T. Bell][Produced by: Thom Bell ]
If you wanna do a dance all night/ Once In A Life Proposal	Spinners	07.1978	-	49[6]	Atlantic 3493	[17[12].R&B; Chart][written by Leroy Bell, Thom Bell, Tony Bell, Casey James][Produced by: Thom Bell ]
Are You Ready For Love/Once You Fall In Love	Spinners	03.1979	-	-	Atlantic 3546	[25[13].R&B; Chart][written by Thom Bell, LeRoy M. Bell, Casey James][Produced by: Thom Bell ]
Body Language/With My Eyes	Spinners	10.1979	-	103[6]	Atlantic 3619	[35[11].R&B; Chart][written by Ed Fox, Frank Fuchs, Alan Roy Scott][Produced by: Michael Zager]
Working my way back to you/ Disco Ride	Spinners	12.1979	1[2][14]	2[25]	Atlantic K 11 432 [UK]	[gold-US][silver-UK][6[21].R&B; Chart][written by Michael Zager, Sandy Linzer, Denny Randell][Produced by: Michael Zager ][hit-Four Seasons 66r]
Cupid /I've Loved You For A Long Time / Pipedreams	Spinners	05.1980	4[10]	4[19]	Atlantic 3664	[5[15].R&B; Chart][written by Sam Cooke ,Michael Zager][Produced by: Michael Zager ][hit-Sam Cooke 61r]
Now That You're Mine Again/Love Trippin'	Spinners	09.1980	-	-	Atlantic 3757	[25[15].R&B; Chart][written by Michael Zager][Produced by: Michael Zager ]
I Just Want To Fall In Love / Heavy On The Sunshine	Spinners	12.1980	-	-	Atlantic 3765	[75[5].R&B; Chart][written by William Hatcher, Danny Omar, Rickie Ross][Produced by: Michael Zager ]
Yesterday Once More - Nothing Remains The Same / Be My Love	Spinners	02.1981	-	52[8]	Atlantic 3798	[32[10].R&B; Chart][written by Richard Carpenter, Michael Zager, John Bettis][Produced by: Michael Zager ]
Long Live Soul Music / Give Your Lady What She Wants	Spinners	.1981	-	-	Atlantic 3814	[64[5].R&B; Chart][written by Willie Hutch][Produced by: Michael Zager ]
You Go Your Way (I'll Go Mine) / Got To Be Love	Spinners	10.1981	-	110[3]	Atlantic 3865	[39[8].R&B; Chart][written by Tawatha Agee][Produced by: James Mtume, Reggie Lucas]
Love Connection (Raise The Window Down) / Love Is Such A Crazy Feeling	Spinners	01.1982	-	107[1]	Atlantic 3882	[68[8].R&B; Chart][written by Reggie Lucas, James Mtume][Produced by: James Mtume, Reggie Lucas]
Never thought i' d fall in love/ Send A Little Love	Spinners	03.1982	-	95[2]	Atlantic 4007	[written by Dean Gant][Produced by: James Mtume/Reggie Lucas ]
Magic In The Moonlight/So Far Away	Spinners	10.1982	-	-	Atlantic 89962	[written by Keni St. Lewis][Produced by: Freddie Perren]
Funny how time slips away / I'm Calling You Now	Spinners	12.1982	-	67[8]	Atlantic 89 922	[43[11].R&B; Chart][written by Willie Nelson][Produced by: Freddie Perren]
Right Or Wrong /I'll be around	Spinners	05.1984	84[3]	104[8]	Atlantic 89 689	[22[14].R&B; Chart][written by Kamao Peterson, Dorie Pride][Produced by: Dana Meyers, William Zimmerman]
Working my way back to you	Spinners	06.1988	81[3]	-	Atlantic A 9071 [UK]	[written by Michael Zager, Sandy Linzer, Denny Randell][produced by Dorie Pride]
I Dont Need Another Love/ Heartbreaker	Dionne Warwick (With The Spinners)	03.1990	-	-	Arista 9940	[written by M. Sutton, B. Sutton][produced by Nick Martinelli]
I' ll be around/Playaz Club	Rappin' 4-tay feat Spinners	03.1995	30[8]	39[16]	Chrysalis/EMI 58 331	[written by Thom Bell/Anthony Forte/Phil Hurtt ][Produced by: Frankie J/Cyrus Estaban]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
2nd time around	Spinners	10.1970	-	199[2]	V.I.P.VIPS 405	[produced by Johnny Bristol, Harvey Fuqua, Ivy Jo Hunter, Stevie Wonder, Clay McMurray, Allen Story, George Gordy, Robert Gordy]
Spinners	Spinners	04.1973	-	14[28]	Atlantic 7256	[gold-US][produced by Thom Bell]
The best of The Spinners	Spinners	05.1973	-	124[10]	Motown 769	-
Mighty love	Spinners	03.1974	-	16[35]	Atlantic 7296	[gold-US][produced by Thom Bell]
New and improved	Spinners	12.1974	-	9[26]	Atlantic 18 118	[gold-US][produced by Thom Bell]
Pick of the litter	Spinners	08.1975	-	8[26]	Atlantic 18 141	[gold-US][produced by Thom Bell]
Spinners live!	Spinners	10.1975	-	20[21]	Atlantic 910
Happiness is being with The Spinners	Spinners	07.1976	-	25[30]	Atlantic 18 181	[gold-US][produced by Thom Bell]
Yesterday, today and tomorrow	Spinners	04.1977	-	26[13]	Atlantic 19 100	[produced by Thom Bell]
Detroit Spinners Smash Hits	Spinners	05.1977	37[3]	-	Atlantic K 50 363
Spinners/8	Spinners	12.1977	-	57[13]	Atlantic 19 146	[produced by Thom Bell]
The best of the Spinners	Spinners	05.1978	-	115[9]	Atlantic 19 179
From here to eternally	Spinners	05.1979	-	165[4]	Atlantic 19 219	[produced by Thom Bell]
Dancin' and lovin'	Spinners	01.1980	-	32[20]	Atlantic 19 256	[produced by Will Hatcher, Michael Zager]
Love trippin'	Spinners	06.1980	-	53[13]	Atlantic 19 270	[produced by Michael Zager]
Labor of love	Spinners	04.1981	-	128[6]	Atlantic 16 032	[produced by Michael Zager]
Can' t shake this feelin'	Spinners	01.1982	-	196[4]	Atlantic 19 318	[produced by James Mtume, Reggie Lucas]
Grand Slam	Spinners	01.1983	-	167[6]	Atlantic 80 020	[produced by Freddie Perren]

środa, 24 listopada 2021

Stiff Records

Brytyjska wytwórnia płytowa promująca jako pierwsza w Anglii muzykę „new wave”. Założona w 1976 r. przez producenta nagrań i impresaria grup pubrockowych Dave’a Robinsona oraz Andrew Jakemana, kierownika tras koncertowych zespołu Dr Feelgood, którego wokalista, Lee Brilleaux, pożyczył 400 funtów na sfinansowanie pierwszego singla („Heart Of The City” Nicka Lowe’a).

W latach 1976-1977 Stiff specjalizowała się w nagraniach londyńskich grup pubowych i punkowych (Roogalator, Lew Lewis, The Adverts, The Damned). Pierwszym prawdziwym przebojem firmy był singel „Watching The Detectives”, czwarty w dyskografii Elvisa Costello. Wykonawca zyskał uznanie podczas brytyjskiej trasy koncertowej promującej wytwórnię i związanych z nią wykonawców. Młodzieżowa publiczność z przemysłowych aglomeracji rozchwytywała reklamowe podkoszulki z prowokacyjnym sloganem: „If it isn’t Stiff it ain’t worth a fuck” („Liczy się Stiff, reszta to syf).

Pod koniec 1977 r. wytwórnia była o krok od bankructwa, gdy Jakeman, Costello i Nick Lowe przeszli pod skrzydła konkurencyjnej Radar Records. Ratunkiem okazał się Ian Dury, lansowany już wcześniej bez powodzenia na singlu „Sex And Drugs And Rock’n’Roll”. W 1978 r. temat „What A Waste” utorował drogę kolejnym czterem przebojom wykonawcy. W jego ślady poszli m.in. Lene Lovich, Jona Lewie i grupa Madness.

W 1980 r. Robinson zmienił dystrybutora z EMI na CBS. Z początkiem lat 80-tych Stiff lansowała sporadycznie reggae (Desmond Dekker) i soul (Eddy Grant), jednak główny ton nadawali ekscentryczni wykonawcy określani mianem „nowej fali” (Tenpole Tudor, Wreckless Eric). Firma promowała też Grahama Parkera (zanim podpisał intratniejśzy kontrakt z RCA), Bell Stars, Dave’a Stewarta i Barbarę Gaskin. Z czasem Robinson zainteresował się amerykańską odmianą „new w ave”, czego efektem było wykupienie praw autorskich na nagrania Rachel Sweet, Devo, The Plasmatics i Jane Aire.

W 1984 r. Stiff weszła w fuzję z Islands Records, zaś Robinson został dyrektorem obu firm. Odejście Madness do własnej wytwórni Zarjazz zrekompensowało pozyskanie równie płodnych w przeboje. The Pogues. Fuzja okazała się jednak chybionym pomysłem. W 1986 r. Robinson doprowadził do powtórnego usamodzielnienia się Stiff i jako niezależny właściciel wpadł natychmiast w finansowe tarapaty. Aktywa wytwórni, wynoszące w dniach jej świetności 4 miliony funtów, stopniały tak, że Stiff sprzedano wytwórni ZTT za marne 300 tysięcy.

Nowy zarząd próbował początkowo poprawić finansową kondycję wytwórni nagraniami The Pogues, hardbopowego perkusisty Tommy’ego Cnase'a i żeńskiej grupy wokalnej The Mint Juleps, jednak na początku lat 90-tych dawna kuźnia awangardy wegetowała na rynku jedynie dzięki reedycjom swoich starych przebojów.

        Hity na liście przebojów Top 40 UK Singles

BROKEN 2 It's My Party Dave Stewart & Barbara Gaskin 19 Sep 1981 1 
BUY 102 Embarrassment Madness 22 Nov 1980 4 
BUY 104 Stop The Cavalry Jona Lewie 29 Nov 1980 2 
BUY 108 Return Of The Los Palmas 7 Madness 24 Jan 1981 7  
BUY 109 Swords Of A Thousand Men Tenpole Tudor 25 Apr 1981 6 
BUY 112 Grey Day Madness 25 Apr 1981 4 
BUY 124 Pretend Alvin Stardust 05 Sep 1981 4 
BUY 126 Shut Up Madness 26 Sep 1981 7 
BUY 146 House Of Fun Madness 22 May 1982 1 
BUY 153 Driving In My Car Madness 24 Jul 1982 4 
BUY 163 Our House Madness 27 Nov 1982 5 
BUY 167 Sign Of The Times Belle Stars 15 Jan 1983 3 
BUY 168 Breakaway Tracey Ullman 12 Mar 1983 4 
BUY 169 Tomorrow's (Just Another Day)/Madness (Is All In The Mind) Madness 19 Feb 1983 8 
BUY 180 They Don't Know Tracey Ullman 24 Sep 1983 2 
BUY 181 Wings Of A Dove Madness 20 Aug 1983 2 
BUY 192 The Sun And The Rain Madness 05 Nov 1983 5 
BUY 195 Move Over Darling Tracey Ullman 03 Dec 1983 8 
BUY 216 ANew England Kirsty MacColl 12 Jan 1985 7 
BUY 258 The Irish Rover Pogues & Dubliners 28 Mar 1987 8 
BUY 27 What A Waste Ian Dury 29 Apr 1978 9 
BUY 38 Hit Me With Your Rhythm Stick Ian Dury & The Blockheads 13 Jan 1979 1  
BUY 42 Lucky Number Lene Lovich 17 Feb 1979 3
BUY 50 Reasons To Be Cheerful Ian Dury & The Blockheads 04 Aug 1979 3 
BUY 56 One Step Beyond Madness 10 Nov 1979 7
BUY 62 My Girl Madness 12 Jan 1980 3 
BUY 71 Night Boat To Cairo EP Madness 05 Apr 1980 6 
BUY 84 Baggy Trousers Madness 13 Sep 1980 3
NY 12 Fairytale Of New York Pogues & Kirsty MacColl 05 Dec 1987 2 

          Albumy na liście przebojów Top 40 UK albums

SEEZ 14 Do It Yourself LP Ian Dury & The Blockheads 26 May 1979 2 
SEEZ 17 One Step Beyond LP Madness 12 Jan 1980 2
SEEZ 29 Absolutely LP Madness 04 Oct 1980 2
SEEZ 39 7 LP Madness 10 Oct 1981 5 
SEEZ 4 New Boots And Panties LP Ian Dury & The Blockheads 13 Jan 1979 5

Janus Records

Janus Records była wytwórnią płytową należącą do GRT Records, znaną również jako General Recorded Tape. Wytwórnia działała od 1969 do 1979 roku. Janus został założony w lipcu 1969 jako wspólne przedsięwzięcie GRT i brytyjskiej wytwórni Pye Records. W pierwszych latach działalności większość nagrań Janusa stanowiły amerykańskie wydania produktu Pye.

Jego pierwszym wielkim hitem był „Baby Take Me in Your Arms” Jeffersona pod koniec 1969 roku. Inne zespoły z wczesnych lat Janusa to: Status Quo, Pickettywitch i Sounds Orchestral. Do początku lat 70-tych prezesem wytwórni był Marvin Schlactner, który później prowadził niefortunną wytwórnię US Pye, która w 1976 r. przekształciła się w Prelude Records. GRT przejęło wyłączną własność Janusa w 1971 roku, po tym jak Pye wycofał się z przedsięwzięcia. Ed Dejoy z Baltimore, podążył za Schlactnerem jako prezesem. Allan Mason był wiceprezesem odpowiedzialnym za A&R. Artyści, którzy trafili na Janusa, to między innymi Potliquor, Mungo Jerry, The Whispers, Cymande, Charlie, Al Stewart, Ian Thomas, Dickie Goodman i Ray Stevens z Barnaby Records.

Janus wydał również oryginalne nagranie „Brandy” Scotta Englisha, które w 1974 roku zostało przerobione przez Barry'ego Manilowa jako „Mandy”. Chess Records był administrowany jako oddział Janusa na początku lat 70-tych. Janus dystrybuował także Westbound Records od 1970 do 1975, a Barnaby Records od 1974 do 1979r.

Na początku lat 70-tych Janus wydał także amerykańskie wydania nagrań dokonanych przez Billa Haley'a & His Comets dla europejskiej wytwórni Sonet Records (w tym singiel „A Little Piece at a Time” z 1971 r. , który miał być ostatnim północnoamerykańskim albumem Haleya. pojedyncze zwolnienie obrotów na minutę). Wydali także nagrania brytyjskiego zespołu rocka progresywnego Camel, a także tytuły Kayak, Harvey Mandel, Judas Priest, Lucifer's Friend i Baker Gurvitz Army.

Single na listach przebojów

Year Of The Cat/Broadway Hotel	Al Stewart	12.1976	31.UK/8.US	
On The Border/Flying Sorcery	Al Stewart	04.1977 	42.US
Brandy / Lead Me Back	Scott English	03.1972	12.UK/91.US





           Albumy na listach przebojów

Past, Present and Future	Al Stewart	06.1974	 133.US
Modern Times	Al Stewart	03.1975	 30.US
Year of the Cat	Al Stewart	10.1976	38.UK/5.US
The Snake	Harvey Mandel	07.1972	 198.US
Mirage	Camel	03.1974	 149.US

Al Stewart

Ur. 5.09.1945 r. w Glasgow; popularność zdobył w czasie folkowego boomu połowy lat 60-tych. Muzyczną karierę rozpoczął w Bournemouth, grając na gitarze w zespole The Sabres towarzyszącym . Tony’emu Blackburnowi. W 1965 r. przeniósł się do Londynu, gdzie dzieląc mieszkanie z Jacksonem C. Frankiem, Sandy Denny i Paulem Simonem, grywał w klubach folkowych. Po podpisaniu w 1966 r. kontraktu nagraniowego z firmą Decca i wydaniu nieudanego singla „The Elf’ (z udziałem Jimmy’ego Page’a na gitarze), Stewart zmienił rok później wytwórnię na CBS i opublikował akustyczny, introspektywny album Bedsitter Images.

Kolejny longplay Love Chronicles, będący romantyczną opowieścią o jego życiu, większą popularność zdobył dzięki długiej kompozycji tytułowej, w której kontrowersyjne wyrażenie („fucking”) zostało użyte rzekomo w kontekście artystycznym. Zainteresowanie artysty akustycznym folkiem znalazło swój wyraz na płycie Zero She Flies, na której znalazł się m.in. utwór-opowiadanie historyczne „Manuscript”. Zamiłowanie Stewarta do songów miłosnych ujawniło się na kolejnym albumie Orange, zawierającym m.in. poruszającą kompozycję „Night Of The 4th Of May”. Następne wydawnictwo Past, Present And Future było najbardziej ambitnym dziełem Ala Stewarta w dotychczasowej dyskografii.

Rozwijając zainteresowanie tematami historycznymi, artysta umieścił na płycie m.in. dwa znakomite nagrania: „Roads To Moscow” i „Nostradamus”. Po dłuższej przerwie ukazał się album Modern Times, którym Stewart po raz pierwszy wszedł na rynek amerykański. Po rozstaniu z CBS i związaniu się z RCA przeprowadził się do Kalifornii i nagrał słynny longplay Year Of The Cat, który odniósł wielki sukces, osiągając miejsce w amerykańskiej Top 10. Utwór tytułowy był pierwszym amerykańskim przebojem artysty.

Po przeniesieniu się Stewarta do wytwórni Arista światło dzienne ujrzał następny album Time Passages, już nie tak udany jak jego poprzednik. Po niedocenionym 24 Carrots w sprzedaży pojawił się longplay Russians And Americans, składający się z nagrań koncertowych i studyjnych, poświęcony problemom światowej polityki. Nie odniósł jednak sukcesu komercyjnego. Problemy prawne i dotyczące zobowiązań kontraktowych uniemożliwiły artyście nagrywanie przez następne cztery lata, aż do ukazania się płyty The Last Days Of The Century.

W tym czasie Al Stewart przeniósł się do Francji, gdzie rozbudował swoją imponującą piwnicę z markowymi winami. W 1990 r. wziął udział w rejestracji albumu Rock The World - dochód z jego sprzedaży zasilił konto centrum rehabilitacji Phoenix House w Londynie. W 1992 r. na rynku ukazało się koncertowe wydawnictwo Rhymes In Rooms -Al Stewart Live Featuring
Peter White, a rok później kolejny, bardzo udany studyjny longplay Famous Last Words. Al do dziś pozostaje wykonawcą nie docenionym, pomimo sukcesu jaki odniósł w latach 70-tych.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Year Of The Cat/Broadway Hotel	Al Stewart	12.1976	31[6]	8[17]	Janus 266	[written by Al Stewart, Peter Wood][produced by Alan Parsons]
On The Border/Flying Sorcery	Al Stewart	04.1977	-	42[9]	Janus 267	[written by Al Stewart][produced by Alan Parsons]
Time Passages/Almost Lucy	Al Stewart	09.1978	-	7[18]	Arista 0362	[written by Al Stewart, Peter White][produced by Alan Parsons]
Song On The Radio/A Man For All Seasons	Al Stewart	01.1979	-	29[9]	Arista 0389	[written by Al Stewart][produced by Alan Parsons]
Midnight Rocks/Constantinople	Al Stewart	08.1980	-	24[13]	Arista 0552	[written by Al Stewart, Peter White][produced by Al Stewart, Chris Desmond]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Zero She Flies	Al Stewart	04.1970	40[4]	-	CBS 63848 [UK]	[produced by Roy Guest]
Past, Present and Future	Al Stewart	06.1974	-	133[14]	Janus 3063	[produced by John Anthony]
Modern Times	Al Stewart	03.1975	-	30[23]	Janus 7012	[produced by Alan Parsons]
Year of the Cat	Al Stewart	10.1976	38[7]	5[48]	Janus 7022	[platinum-US][gold-UK][produced by Alan Parsons]
Time Passages	Al Stewart	10.1978	39[1]	10[31]	Arista 4190	[platinum-US][silver-UK][produced by Alan Parsons]
24 Carrots	Al Stewart	09.1980	55[6]	37[13]	Arista 9520	[produced by Chris Desmond, Al Stewart]
Russians & Americans	Al Stewart	06.1984	83[2]	-	RCA PL 70307 [UK]	[produced by Mike Flicker]
Live/Indian Summer	Al Stewart	11.1981	-	110[11]	Arista 8607	[produced by John Anthony]
Past, Present and Future	Al Stewart	06.1974	-	133[14]	Janus 3063	[produced by Chris Desmond, Al Stewart]

Spice Girls

Spice Girls -brytyjska żeńska grupa wokalna, wykonująca muzykę pop, powstała w 1994 roku pod nazwą Touch. Zespół tworzyły Melanie Brown („Scary Spice”), Melanie Chisholm („Sporty Spice”), Emma Bunton („Baby Spice”), Geri Halliwell („Ginger Spice”) i Victoria Adams („Posh Spice”). W 1996 grupa podpisała kontrakt z wytwórnią Virgin Records i wydała debiutancki singel „Wannabe”, który zdobył pierwsze miejsce list przebojów w 37 krajach i uczynił formację światowym fenomenem.

Pierwszy album, „Spice”, został sprzedany w ponad 31 milionach kopii na całym świecie, stając się najchętniej kupowanym albumem wykonywanym przez żeński zespół w historii. Jego następca, „Spiceworld”, został rozprowadzony w ponad 20 milionach kopii. Spice Girls sprzedały 85 milionów nagrań na świecie, co czyni je najlepiej sprzedającą się żeńską grupą wszech czasów, jedną z najlepiej sprzedających się grup muzyki pop w historii oraz największym fenomenem brytyjskiej muzyki rozrywkowej od czasu The Beatles. Spośród najpopularniejszych ikon popkultury lat 90-tych, magazyn Time okrzyknął je „bezsprzecznie najlepiej rozpoznawaną twarzą” młodzieżowego ruchu Cool Britannia.

Do ich sukcesu przyczyniły się m.in. międzynarodowe rekordy sprzedaży albumów i singli, trasa koncertowa w latach 2007–2008, obsesja ze strony fanów (zwłaszcza młodszego pokolenia), liczne reklamy oraz produkcja towarów rozpowszechniających nazwę i wizerunek zespołu, kultowe symbole popularyzowane przez członkinie (m.in. słynna sukienka Union Jack należąca do Halliwell) oraz drugi najchętniej oglądany film roku 1997, Spice World. Grupa stała się jedną z największych „maszyn” marketingu, zarabiając nawet 75 milionów dolarów rocznie. Pod kierownictwem mentora i menedżera Simona Fullera, Spice Girls chętnie reklamowały swoją twórczość i często gościły w mediach, stając się jednym z ważniejszych tematów w brytyjskiej i światowej prasie. W 1996, magazyn Top of the Pops nadał każdej z członkiń pseudonimy, które stały się niemal podstawą w rozpoznawaniu wokalistek. Według dziennikarza Rolling Stone i biografisty Davida Sinclaira, „Scary, Baby, Ginger, Posh and Sporty były najbardziej rozpoznawalną grupą osobowości od czasu Johna, Paula, George’a i Ringo”. Ze względu na feministyczny slogan „Girl Power” zespół stał się ikoną popkultury lat 90-tych XX wieku. Przez niektórych krytyków Spice Girls są rozpoznawalne jako „druga fala” muzycznej brytyjskiej inwazji.
W 1994 roku w wyniku castingu prowadzonego przez magazyn The Stage wyłoniono pięć dziewcząt w wieku od 18 do 21 lat, które miały tworzyć zespół wokalny pod nazwą Touch. Były to Melanie Brown, Melanie Chisholm, Victoria Adams, Geri Halliwell i Michelle Stephenson. Ta ostatnia już na początku działalności opuściła grupę ze względu na problemy osobiste. Po odejściu Michelle, do grupy dołączyła osiemnastoletnia absolwentka Barnet Technical College, Emma Bunton, która stała się tym samym najmłodszą członkinią Touch.

W marcu 1995 dotychczasowi menedżerowie zespołu zrezygnowali z jego dalszego prowadzenia. Wokalistki jednak nie poddały się, decydując się na kontynuowanie działalności, tym razem pod nazwą Spice. Okazało się jednak, że ta nazwa jest już zajęta przez inny zespół, więc ostatecznie zmieniono nazwę na Spice Girls.

Nowym menedżerem zespołu został Simon Fuller, który w lipcu 1995 pomógł im zakończyć poprzednią współpracę ugodą prawniczą i podpisać kontrakt z wytwórnią Virgin Records.

Tym samym dziewczyny przystąpiły do nagrywania pierwszego krążka. Wytwórnia nalegała, aby pierwszym singlem grupy został utwór „Love Thing”, jednak członkinie chciały, aby był nim utwór „Wannabe”. Ostatecznie w 1996 w opuszczonym Grand Hotelu przy londyńskiej stacji metra St. Pancras, nakręcono teledysk do wybranej przez zespół piosenki. Singel pojawił się w sklepach 8 lipca 1996. Stał on się hitem numer jeden w 37 krajach i rozpoczął tzw. Spicemanię.

Debiutancki album grupy, Spice, pojawił się w październiku 1996. Miesiąc później wydano drugi singel - „Say You’ll Be There”, a w grudniu w stacjach radiowych zaczęto promować świąteczny singel „2 Become 1”. Obie piosenki dotarły na pierwsze miejsce list przebojów w ponad 30 krajach.

W 1997 członkinie Spice Girls podpisały szereg kontraktów reklamowych- pojawiały się m.in. w kampaniach reklamowych czekoladek, sygnowanych własnymi nazwiskami polaroidów, dezodorantu „Impulse Spice”, skuterów, lizaków Chupa Chups, chipsów, gumy do żucia, własnej gry Playstation i napoju Pepsi. W międzyczasie ukazał się podwójny singel „Mama”/„Who Do You Think You Are”, wydany z okazji udziału dziewczyn w akcji charytatywnej Comic Relief.

Zaraz po premierze płyty Spiceworld w połowie tego roku, promowanej singlem „Spice Up Your Life”, wokalistki zwolniły menedżera Simona Fullera.

W grudniu 1997 premierę miał film Spice World, będący drugim najczęściej oglądanym filmem po Titanicu. Razem z filmem na rynku muzycznym pojawił się singel świąteczny „Too Much”.

31 maja 1998 roku Geri Halliwell odeszła z zespołu. Pozostałe cztery wokalistki postanowiły kontynuować karierę bez niej, mimo że, podobnie jak fani, były niezadowolone z decyzji Ginger Spice. W tamtym okresie zespół był w trakcie światowej trasy koncertowej. W lipcu ukazał się ostatni singel z udziałem Halliwell - „Viva Forever”, napisany głównie przez nią.

We wrześniu 1998 zespół zakończył tournée, a Victoria Adams i Melanie Brown zaszły w ciążę. Ponadto ta druga wyszła za mąż i wydała swój pierwszy solowy singel, który trafił na pierwsze miejsce listy przebojów. Na listach przebojów konkurowała z nią wówczas Geri Halliwell, która rozpoczęła karierę solową z singlem „Look At Me”. Piosenki Halliwell i „I Want You Back” Mel B przez kilka tygodni na zmianę zajmowały pozycję numer jeden, między innymi na listach w Wielkiej Brytanii.

W grudniu Spice Girls wydały singel „Goodbye”, napisany dla Halliwell przez Bunton, Brown i Adams. Melanie C początkowo nie chciała nagrać piosenki, gdyż nie darzyła już sympatią Geri, jednak po namowach przyjaciółek zgodziła się na to.

W czerwcu Geri wydała swoją pierwszą solową płytę, a 18 września to samo zrobiła Melanie B. W listopadzie pierwszy singel bez Spice Girls wydała Emma. W lipcu Victoria wzięła ślub z Davidem Beckhamem, a w grudniu 1999 cztery Spice Girls wystąpiły na wielkim koncercie na Earl’s Court, na którym zaprezentowały zarówno znane, jak i nowe piosenki.

Każda z dziewczyn miała swój własny projekt, jednak jednocześnie opracowywały wspólnie kolejną płytę. W listopadzie 2000 roku w sklepach pojawił się ostatni album Spice Girls zatytułowany Forever, poprzedzony podwójnym singlem „Holler”/„Let Love Lead The Way”. Płyta nie powtórzyła sukcesu komercyjnego poprzednich albumów, sprzedając się ostatecznie w liczbie 4 mln kopii na całym świecie i docierając do drugiego miejsca na liście sprzedaży albumów muzycznych w Wielkiej Brytanii.

W 2007 zespół postanowił odnowić działalność i wydać płytę podsumowującą dotychczasowe dokonania („Greatest Hits”). Piosenkarki podpisały także kontrakt na światową trasę koncertową. Składanka największych hitów oprócz 13 znanych przebojów zawierała dwa zupełnie nowe utwory - „Headlines (Friendship Never Ends)” oraz „Voodoo”.

Światowa trasa koncertowa pod nazwą „The Return of the Spice Girls” rozpoczęła się 2 grudnia 2007 w Vancouver. W mediach mówiono o sumie 20 mln dolarów, które wokalistki miały zarobić podczas całej trasy. Niespodziewanie, z nieznanych do tej pory powodów, trasa koncertowa została przerwana. 26 lutego miał miejsce ostatni koncert w Toronto (Kanada).

W styczniu 2012 roku pojawiły się plotki o rzekomym występie Spice Girls na Jubileuszu Królowej Elżbiety II po tym, gdy paparazzi uchwycili Melanie Chisholm z Geri Halliwell, Victorią Beckham i Emmą Bunton. Do występu jednak nie doszło.

26 czerwca 2012 piosenkarki spotkały się oficjalnie z fanami na promocji zainspirowanego ich karierą musicalu Viva Forever. Były także widywane na próbach wokalnych na kilka dni przed zakończeniem Igrzysk Olimpijskich w Londynie.

Spice Girls zaśpiewały wspólnie podczas ceremonii zamknięcia igrzysk 12 sierpnia 2012. Wykonały remix piosenek „Wannabe” i „Spice Up Your Life”.

W listopadzie 2018 Brown, Chisholm, Halliwell i Bunton ogłosiły, że wyruszają w minitrasę koncertową po Wielkiej Brytanii.

Z okazji 25. rocznicy premiery utworu „Wannabe” zespół zaplanował wydanie minialbumu, na którym znajdzie się ta piosenka, jej wersja demo, oraz remiks utworu w wykonaniu Juniora Vasqueza. Album trafi na platformy streamingowe 9 lipca, w sprzedaży zaś będzie dostępny 23 lipca.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK/US]	Komentarz
Wannabe/Bumper to bumper	Spice Girls	07.1996	1[7][42]	1[4][23]	Virgin VS 1588/Virgin 38 579	[3x-platinium-UK][2x-platinium-US][written by Spice Girls/Richard Stannard/Matt Rowe][produced by Richard Stannard/Matt Rowe]
Say you' ll be there/Take me home	Spice Girls	10.1996	1[2][26]	3[21]	Virgin VS 1601/Virgin 38 592	[platinium-UK][gold-US][written by Spice Girls,Eliot Kennedy,Jon B.][produced by Absolute]
2 become 1/One of these girls	Spice Girls	12.1996	1[3][31]	4[24]	Virgin VS 1607/Virgin 38 604	[2x-platinium-UK][gold-US][written by Spice Girls/Richard Stannard/Matt Rowe][produced by Richard Stannard/Matt Rowe]
Mama /Who do you think you are	Spice Girls	03.1997	1[3][24]	-	Virgin VS 1623/-	[platinium-UK][written by Spice Girls/Richard Stannard/Matt Rowe][produced by Richard Stannard/Matt Rowe]
Spice up your life/Spice invaders	Spice Girls	10.1997	1[1][35]	18[20]	Virgin VS 1660/Virgin 38 620	[platinium-UK][gold-US][written by Spice Girls/Richard Stannard/Matt Rowe][produced by Richard Stannard/Matt Rowe]
Too much/Outer space girls	Spice Girls	12.1997	1[2][22]	9[20]	Virgin VS 1669/Virgin 38 630	[platinum- UK][written by Spice Girls/Andy Watkins/Paul Wilson][produced by Absolute]
Stop/Something kinda funny [Live in Instanbul]	Spice Girls	03.1998	2[29]	16[19]	Virgin VS 1679/Virgin 38 641	[platinum-UK][written by Spice Girls/Andy Watkins/Paul Wilson][produced by Absolute]
Viva forever	Spice Girls	07.1998	1[2][27]	-	Virgin VS 1692/-	[platinium-UK][written by Spice Girls/Richard Stannard/Matt Rowe][produced by Richard Stannard/Matt Rowe]
Goodbye/Christmas wrapping/Sisters are doin' it for themselves [live]/We are family [live]	Spice Girls	12.1998	1[1][29]	11[11]	Virgin VS 1721/Virgin 38 652	[platinium-UK][gold-US][written by Spice Girls/Richard Stannard/Matt Rowe][produced by Richard Stannard/Matt Rowe]
Holler /Let love lead the way	Spice Girls	10.2000	1[1][53]	112[2]	Virgin VST 1788/-	[silver-UK][written by Harvey Mason Jr/Victoria Beckham/Rodney Jerkins/Melanie Brown/Emma Bunton/Melanie Chisholm/LaShawn Daniels][produced by Rodney Jerkins]
Headlines (Friendship Never Ends)	Spice Girls	11.2007	11[6]	90[1]	Virgin HEADCD 100/-	[written by Spice Girls/Richard Stannard/Matt Rowe][produced by Richard Stannard/Matt Rowe]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Spice	Spice Girls	11.1996	1[15][113]	1[5][105]	Virgin 42 174	[7x-platinum-US]][10x- platinum- UK][produced by Matt Rowe, Richard Stannard, Absolute]
Spiceworld	Spice Girls	11.1997	1[3][85]	3[74]	Virgin 45 111	[4x-platinum-US][5x-platinum-UK][produced by Matt Rowe, Richard Stannard, Absolute]
Forever	Spice Girls	11.2000	2[15]	39[7]	Virgin 50 467	[platinum-UK][produced by Rodney Jerkins ,Jimmy Jam and Terry Lewis ,Harvey Mason Jr., Matt Rowe, Robert Smith ,Richard Stannard ,Uncle Freddie]
Greatest Hits	Spice Girls	11.2007	2[34]	93[4]	Virgin SPICECD 1	[2x-platinum-UK][produced by Absolute, Andy Bradfield, LaShawn "The Big Shiz" Daniels, Rodney Jerkins, Harvey Mason Jnr, Matt Rowe ,Richard Stannard]

Sparta

Gdzie się zaczyna historia Sparty? Trudne pytanie. Może zaczyna się w roku 1994, kiedy to gitarzysta i pianista Jim Ward, basista Paul Hinojos oraz perkusista Tony Hajjar zaczęli wspólne granie w zespole At The Drive-In.

Efektem tej współpracy były trzy duże albumy, dwa EP oraz kilka mniejszych płytek nagranych w większości dla niezależnych wytwórni. W marcu 2001 roku, po nagraniu pierwszej płyty dla dużej firmy, działalność kapeli została zawieszona. Oficjalnym powodem było zmęczenie życiem w kieracie studio-trasa-studio-trasa. Dwaj pozostali członkowie At The Drive-In, wokalista Cedric Bixler i gitarzysta Omar Rodriguez, dość szybko jednak zaangażowali się w nowy projekt pod nazwą The Mars Volta i stracili zainteresowanie reaktywacją zespołu macierzystego.

Może więc prawdziwy początek kapeli to czerwiec 2001 roku. Już bowiem w trzy miesiące po zawieszeniu działalności przez At The Drive-In Hinojos i Hajjar rozpoczęli próby, podczas których narodziła się Sparta. Szybko ściągnęli do współpracy Warda. Tuż przed założeniem Sparty miałem kiepski okres - mówi artysta. Nie bardzo wiedziałem, czym się zająć, miałem różne wątpliwości i dziwne myśli. Kiedy jednak Paul zadzwonił i zaproponował wspólne granie, nie zastanawiałem się ani chwili. Ward został nie tylko gitarzystą, ale też wokalistą.

Muzycy zabrali się do roboty niezwykle energicznie. W ciągu tygodnia napisaliśmy jakieś dziesięć piosenek, a ósmego dnia je nagraliśmy - opowiada Hinojos. Pracowaliśmy na Pro Tools w domu Tony'ego, więc brzmienie nie było przesadnie dopieszczone, jednak te utwory pozwoliły nam określić kierunek, w jakim chcemy iść. Jeżeli ktoś chce posłuchać, jak brzmiały pierwociny Sparty - nic prostszego. Oficjalna strona zespołu oferuje dwie nagrane wówczas piosenki dostępne w formacie mp3: Air i Cut Your Ribbon.

Pierwszym oficjalnym wydawnictwem Sparty była czteroutworowa płytka Austere, wydana w marcu ubiegłego roku nakładem Restartu (firmy założonej przez Warda i Hinojosa, promującej wykonawców z El Paso i okolic). Wiedzieliśmy już, co chcemy grać, dlatego płyta jest bardziej dopracowana niż nasze wczesne nagrania demo - wspomina Hajjar. Trzy utwory z Austere: Mye, Cataract i Echodyne Harmonic - grupa powtórzyła później na swoim albumie. Czwarty - Vacant Skies - pojawił się tam jako bonus, ale tylko w wydaniach brytyjskim i japońskim.

Skład, który działa do dziś, ustabilizował się, kiedy do zespołu dołączył Matt Miller, stary znajomy z El Paso, basista lokalnego zespołu Belknap. Hinojos, dotychczas basista, zaczął wtedy grać na gitarze. Nie było zbyt wiele czasu na aklimatyzację - mówi Miller. Na nauczenie się dziesięciu numerów miałem praktycznie jeden dzień...

Piosenki napisane, trasa zaliczona, czas chyba najwyższy pomyśleć o albumie. Niewątpliwie tak musieli kombinować członkowie zespołu w grudniu 2001 roku. Na czas nagrywania postanowili zmienić otoczenie i wyjechali do Vancouver. To były warunki kompletnie różne od tego, do czego byliśmy przyzwyczajeni w El Paso i Los Angeles - wspomina Hajjar. Zupełnie inna energia...
Nazwisko producenta mogło sugerować uproszczenie i upunkowienie muzyki. Zespół zdecydował się bowiem pracować z Jerrym Finem, współpracującym wcześniej z takimi zespołami jak Blink 182, Green Day czy Sum 41. Nic podobnego jednak nie nastąpiło. Zawartość albumu, który otrzymał tytuł Wiretap Scars, to piosenki napisane na samym początku istnienia zespołu, częściowo znane już z Internetu, częściowo z Austere. Wszystko oczywiście zupełnie od nowa zaranżowane i nagrane. Swoje trzy grosze do kompozycji wtrącił też Miller, pisząc dla kilku utworów zupełnie nowe linie basu. Ostatecznie płyta ukazała się pod koniec września 2002 roku nakładem wytwóni DreamWorks.

To chyba musi być nieprzyjemna sytuacja: rozwijasz się, starasz, po czym nagle, kiedy ci się udaje, ktoś sprawia, że to koniec. Takie świństwo zrobili przyszłym członkom Sparty Cedric i Omar, porzucając At The Drive-In. Dlatego też część fanów spodziewała się kłótni między Spartą, a The Mars Volta. Nic z tego jednak. Cała ta sytuacja wydaje się śmieszna, wręcz głupia... Zupełnie tego nie rozumiem - stwierdza Miller. Był jeden świetny zespół, teraz są dwa...

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Austere	Sparta	.2002	-	-	DreamWorks 50844	[Producer - Mike Major , Sparta]
Air	Sparta	.2003	-	35.Mainstream Rock Tracks	-	-
Taking back control	Sparta	.2006	-	24.Mainstream Rock Tracks	-	-

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Wiretap Scars	Sparta	08.2002	-	71[4]	DreamWorks 450 366	[produced by Jerry Finn]
Porcelain	Sparta	07.2004	-	60[3]	Geffen 002818	[produced by Mike Major]
Threes	Sparta	06.2006	-	83	Hollywood 2061-62656-2	[produced by Dave Bassett]

poniedziałek, 22 listopada 2021

Andrew W.K.

Andrew W.K. wkroczył na scenę na początku 2000 roku z hybrydą rocka, metalu i popu, która celebrowała i wzmacniała najbardziej bezczelne i bombastyczne atrybuty wszystkich trzech stylów. Z kontrowersyjnym zdjęciem na okładce zakrwawionego W.K. wpatrując się w kamerę, jego debiut z 2002 roku, I Get Wet, ustanowił superwymiarowe pop-metalowe brzmienie i imprezowy etos, który wkrótce stał się jego znakiem rozpoznawczym i który prezentował na scenie noc po nocy w szaleństwie nieubłaganego potu. przesiąknięta energią.

W nadchodzących latach W.K. przekształcił się w swego rodzaju multidyscyplinarną rolę ambasadora muzycznej imprezy, mówcy motywacyjnego, felietonisty doradczego i osobowości telewizyjnej. Rozpoczął także działalność produkcyjną, współpracując z wieloma artystami, od Lee „Scratch” Perry po Baby Dee, jednocześnie dostarczając własne eklektyczne albumy, takie jak solowy zestaw fortepianowy 55 Cadillac z 2009 r. i japoński projekt okładki anime Gundam Rock. Wiele lat 2010-tych poświęcono występom na przemówieniach, występom na wykładach i prowadzeniu jego nowojorskiego klubu nocnego, chociaż W.K. później powrócił do muzyki rockowej z albumami You're Not Alone z 2018 roku i God Is Partying z 2021 roku.

Urodzony w Kalifornii i wychowany w Ann Arbor, Michigan, W.K. - którego inicjały oznaczają wszystko, od „White Killer” przez „Women Kum” po nazwisko jego rodziców „Wilkes-Krier” – rozpoczął lekcje klasycznej gry na fortepianie w wieku czterech lat w University of Michigan School of Music. W latach nastoletnich grał w wielu zespołach punkowych, metalowych i noise w południowo-wschodnim Michigan, a w wieku 17 lat nagrywał własne piosenki. Po przeprowadzce do Nowego Jorku rok później, jego dema trafiły do różnych wytwórni, w tym do niezależnej Bulb Records, która na początku 2000 roku wydała debiutancką EP-kę WK Girls Own Juice, a później, jesienią, do Party Til You.

Szum wokół hedonistycznego W.K. zaowocował umowami płytowymi z Island/Def Jam w USA i Mercury w Wielkiej Brytanii; jego pierwszym wydawnictwem dla dużych wytwórni była przebojowa EP-ka Party Hard z 2001 roku. W szczególności Wielka Brytania zakochała się w jego charakterystycznym wizerunku i brzmieniu, które zainspirowały krytyków NME i Kerrang! jak również histeria na jego występach na żywo; trafił do szpitala po tym, jak fan uderzył go głową, gdy surfował w tłumie podczas swojego londyńskiego debiutu w Highbury Garage. Pełnowymiarowy debiut WK, I Get Wet, pojawił się pod koniec 2001 r. w Wielkiej Brytanii, a wiosną 2002 r. w wersji amerykańskiej, w której fragmenty z albumu zaczęły pojawiać się w reklamach, grach wideo i programach telewizyjnych, co ostatecznie doprowadziło do występ w Saturday Night Live.

Jego reputacja wzrosła dzięki rozległym trasom koncertowym, zarówno na własną rękę, z Ozzfest Ozziego Osbourne'a, jak i jako część zorganizowanej trasy MTV 2. Podążył za nim w 2003 roku z The Wolf, większym, bardziej soczystym albumem niż jego debiut, który zebrał mieszane recenzje. Po prowadzeniu programu z poradami na MTV 2, Your Friend, Andrew W.K., wznowił swój napięty harmonogram tras koncertowych, wypuszczając film z koncertu Who Knows? na początku 2006 roku.

Trzeci album WK, Close Calls with Brick Walls, został wydany w tym roku w Japonii i Korei Południowej, a amerykańska wersja wyłącznie winylowa pojawiła się w Load Records w 2007 roku. Kariera Andrew W.K. stała się bardziej eklektyczna, gdy lata 2000 dobiegły końca. Tylko w 2008 roku był współzałożycielem klubu nocnego na Manhattanie o nazwie Santo's Party House, koncertował z Calder Quartet i wydał kolekcję coverów j-popowych piosenek, a także opublikował I Will Change Your Life, antologię jego porad dla japońskiego magazynu muzycznego Rockin' On. Został również członkiem grupy Current 93, dodając bas, fortepian, gitarę i wokale na ich albumie Aleph at Hallucinatory Mountain z 2009 roku, a wiosną tego roku wystąpił w trasie zespołu.

W tym czasie W.K. wydał Damn! The Mixtape, Vol. 1 i jego pokaz demo na żywo na Cartoon Network Destroy Build Destroy miał swoją premierę. Stał się także częstym gościem w innych programach telewizyjnych, występując w Conan O'Brien, MSNBC, Fox News i kilku różnych seriach VH1. Późnym latem 2009 roku jego album „Spontaniczne improwizacje fortepianowe solo” 55 Cadillac został wydany przez wytwórnie Ecstatic Peace i Skyscraper Music Maker, z których ta ostatnia zamierzała również wydać Close Calls with Brick Walls w USA na CD.

W tym czasie W.K. wydał także Gundam Rock w Japonii, na którym znalazły się jego wersje muzyki do klasycznego anime Gundam z okazji 30. rocznicy powstania serii. Close Calls with Brick Walls w końcu pojawiło się na płycie CD w szerokim wydaniu w 2010 roku jako część zestawu z płytą z rarytasami i wcześniej niepublikowanymi utworami zatytułowanymi Mother of Mankind. W następnym roku W.K. wydał tylko japońską EP-kę Party All Goddamn Night.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Party Hard	Andrew W.K.	11.2001	19[5]	-	Mercury 5888132	[written by Andrew W.K.]
She Is Beautiful	Andrew W.K.	03.2002	55[2]	-	Mercury 5888132	[written by Andrew W.K.]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
I Get Wet	Andrew W.K.	11.2001	71[1]	84[8]	Mercury 5865882	[produced by Andrew W.K.,John Fields,Scott Humphrey,TSD,Frank Vierti]
The Wolf	Andrew W.K.	09.2003	152[1]	61[1]	Island 001 051 [UK]	[produced by Andrew W.K.,John Fields,Scott Humphrey]
You're Not Alone	Andrew W.K.	03.2017	-	197	RED MUSIC 88985496232	[produced by Andrew W.K.]