Ich muzyka była wybuchową mieszanką rocka, jazzu i folku, lekko doprawioną psychodelią. Ma to coś wspólnego z Frankiem Zappą, który notabene też pochodził z Nowego Jorku. A szorstki głos Stana Bronsteina z imponującą skalą przypomina nieco kapitana Beefhearta. Saksofon też dobrze wpasował się w kompozycje. Druga płyta „Take It to The Street” (1970) stała się dość popularna nie tylko w USA, ale także w Europie. W muzyce grupy hard rock znów zaczął być słyszalny, w zupełnie nieoczekiwanych aranżacjach. Według jednej wersji to właśnie wtedy usłyszeli ich John Lennon i Yoko Ono, którzy później zaprosili grupę do współpracy. Jak sam John powiedział o tej grupie, przyciągnęło go to, że mieli w swoim składzie saksofon i co najważniejsze, że ich brzmienie wcale nie przypominało Beatlesów.
W 1972 roku "Elephant's Memory" brał udział w nagraniu albumu Johna Lennona "Sometime In New York City", a także towarzyszył mu na koncertach (płyta "Live In New York City"). W 1972 roku zespół nagrał kolejny album zatytułowany "Elephant's Memory" ("Elephant's Memory II"), którego producentem byli John Lennon i Yoko Ono. Śpiewali też tu i tam, a John grał tu i tam na gitarze rytmicznej i pianinie elektrycznym. Ponadto w grupie pojawił się bardzo mocny gitarzysta Wayne „Tex” Gabriel, którego techniczne solówki stały się prawdziwą ozdobą płyty. A nowy basista Gary Van Scyoc wyraźnie dodał mocy do pracy sekcji rytmicznej. Album okazał się bardzo mocny i równy – od samego początku i prawie do końca.
Single | ||||||
Tytuł | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [US] |
Komentarz |
Mongoose/I Couldn't Dream | Elephant's Memory | 08.1970 | - | 50[14] | Metromedia 182 | [written by R. Frank, S. Bronstein][produced by Ted Cooper ] |
Albumy | ||||||
Tytuł | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [US] |
Komentarz |
Elephant's Memory | Elephant's Memory | 05.1969 | - | 200[2] | Buddah 5033 | [produced by Wes Farrell] |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz