Stone Roses

Wielka Brytania, rok 1989. W dyskotekach i na listach przebojów króluje acid house. Na ulicach Londynu młodzież demonstruje przeciwko rządowi Margaret Thatcher. Dochodzi do starć z policją. Dzienniki brukowe rozpisują się o właściwościach nowego narkotyku o wdzięcznej nazwie ecstasy. Fani muzyki rockowej dowiadują się o istnieniu sceny manchesterskiej. Dowiadują się za sprawą The Stone Roses...
The Stone Roses nie pojawili się znikąd. Na swój sukces pracowali pięć lat. Kierowany przez wokalistę Iana Browna i gitarzystę Johna Squire'a zespół powstał w 1984 roku. Ian i John znali się jeszcze z dzieciństwa. Może dlatego współpraca między nimi układała się wyjątkowo dobrze. Nie można tego jednak powiedzieć o reszcie grupy. Skład zmieniał się kilkakrotnie. Odszedł drugi gitarzysta, odszedł basista. Pozostał jedynie grający na perkusji Alan "Mani" Wren. W 1987 roku dołączył do nich, ukrywający się pod pseudonimem Reni, basista Garry Mounfield... Te pierwsze lata działalności The Stone Roses nie były specjalnie udane. Kilka singli dla małych wytwórni, kilka koncertów w manchesterskich klubach. Żadnego zainteresowania ze strony prasy. Żadnych przebojów radiowych. Nic...

Przełom przyszedł pod koniec roku 1988 razem z singlem Elephant Stone. Producentem nagrania był sam Peter Hook z New Order. Piosenka wzbudziła zainteresowanie prasy muzycznej. Niewielkie, ale zawsze... A potem wszystko potoczyło się niezwykle szybko. Kolejny singel, Made Of Stone, debiut w lokalnej telewizji, znakomite recenzje z koncertów. Wreszcie w maju 1989 roku ukazuje się album zatytułowany The Stone Roses...
Dziennikarz pisma "New Musical Express" napisał ostatnio, że The Stone Roses zafundowali swoiemu pokoleniu własną wersję Lata Miłości. Jest w tym sporo racji. Modne stawały się znów spodnie dzwony i beatlesowskie fryzury. Do łask wróciły hasła sprzed dwudziestu lat. Razem z nimi wróciło również LSD. W Manchesterze zapomniano o klaustrofobicznej atmosferze tego miasta. W klubach trwały nieustające imprezy taneczne. Właściwie był tylko jeden problem. Brakowało przywódców tej nowej rewolucji...

A The Stone Roses idealnie się do tego nadawali. Byli młodzi, aroganccy i zbuntowani. Bez kompleksów nadawali swoim piosenkom tytuły I Wanna Be Adored czy I'm The Flessurection. Z dumą podkreślali swoje robotnicze pochodzenie. Nie ukrywali, że nie darzą angielskiej tradycji zbytnim szacunkiem. Najchętniej wykopaliby królową z Buckingham Palące, a kruki z Tower - symbol trwania brytyjskiego imperium - proponowali po prostu powystrzelać. Dostało się też i uznanym gwiazdom rocka. Gdy Stonesi zaproponowali im poprzedzanie swoich koncertów, The Stone Roses bez namysłu odmówili. To oni powinni grać przed nami - buńczucznie wykrzykiwał przy tej okazji Ian Brown...
Zwykłe pozerstwo? Raczej nie. The Stone Roses muzyką, a nie kolejnymi skandalami, zwrocili na siebie uwag? Wielkiej Brytanii...

Debiutancki album The Stone Roses idealnie frafił w swój czas. Z jednej strony był podsumowaniem tego, co najlepsze w brytyjskiej, choć nie tylko, muzyce rockowej. Chwytliwe melodie o wyrażnie beatlesowskim rodowodzie. Brzmienia gitar przywołujace na myśl nagrania The Byrds.
Ale album The Stone Roses to coś więcej, niż tylko efekt grzebania w rockowej przeszłości. W grze sekcji rytmicznej słychać zamiłowanie do acid house'u. Najwyrażniej dało ono o sobie znać w singlowym przeboju Fool's gold... Sukces The Stone Roses pomógł kolejnym formacjom z Manchesteru: Happy Mondays, Inspiral Carpets, James... Sam zespół doczekał się dziesiątków naśladowców. Nic dziwnego. W 1990 roku grupa osiągnęła szczyt popularności. 27 maja występując na Spikey Island, przyciągnęła dwadzieścia osiem tysięcy widzów... Dwa tygodnie później The Stone Roses zagrali koncert w Glasgow Green. Zagrali i zamilkli na kilka lat... Grupa próbowała uwolnić się od niekorzystnego kontraktu z maleńką firmą Silvertone. Sprawa trafiła do sądu. Zespół wygrał, natychmiast podpisał opiewającą na wiele milionów dolarów umowę z Geffen, po czym... zaszył w Walii.
Termin wydania nowej płyty byt ciągle przesuwany. Zmieniali się producenci nagrań, zmieniały się koncepcje. Wreszcie pod koniec 1994 roku do sklepów trafił singel Love Spreads, a zaraz po nim album Second Coming. Od wydania The Stone Roses upłynęło dokładnie pięć i pół roku. Pomyśleliśmy sobie - po co mamy się spieszyć -tłumaczy się John Squire. Skoro i tak wszyscy będą nas krytykować, możemy spokojnie nagrywać płytę... Nagrywamy muzykę dla siebie. Jesteśmy zadowoleni z tego, co zrobiliśmy. Wszystko ponad to jest tylko czymś ekstra... The Stone Roses nie boją się ryzyka. Bo wydanie Second Coming było sporym ryzykiem. Nowa płyta być może rozczaruje wielu dawnych fanów grupy. A jeśli nawet nie rozczaruje, to na pewno zaskoczy. Ten album pokazuje, jak naprawdę chcemy brzmieć - podkreśla Ian Brown. Teraz brzmimy jak prawdziwy zespól koncertowy... Na Second Coming kilka piosenek przypomina nagrania sprzed pięciu lat: Breaking Into Heaven, Ten Storey Love Song, Your Star Will Shine, How Do You Sleep... Grupa nie zapomniała też o swoich tanecznych inklinacjach. Begging You pulsuje rytmem techno. Za to w Driving South, utworze opartym na bluesowym riffie, sekcja rytmiczna brzmi zgoła rapowo. Ale reszta płyty jest zaskakująco mroczna. I zaskakujaco ostra, jak na ten zespół. Czasami jakby słychać w podkładzie Led Zeppelin - chociażby w Tears, piosence, ktora nawiązuje do Thank you. DIa odmiany - gdyby nie senny, nieco chłopięcy głos Iana Browna- Tightrope i Straight To You mogłby kojarzyć się z nagraniami The Doors. No a finałowe Love Spreads? Czy nie pobrzmiewa tu riff z Voodoo Child!
Niespodzianka? Cóż, jeśli spojrzy się na listę obecnych fascynacji muzyków: Pink Floyd, Led Zeppelin, Cream, The Doors, Hendrix, Sly Stone, Sonny Boy Williamson... I ani jednej grupy z lat dziewięćdziesiatych! Tylko John Squire przyznaje, ze słucha bez przerwy albumu Corrosion Of Conformity. Za to Mani podkreśla, że obecna scena rockowa jest wyjątkowo mało interesująca. Że naprawdę ekscytujace rzeczy dzieją się w muzycznym podziemiu. Ale na to, niestety, nikt nie zwraca uwagi...
DIa przeciętnego brytyjskiego fana przez ostatnie pięć lat The Stone Roses byli legendą. Byli największą, najbardziej znaczącą grupą ostatniej dekady. Teraz stali się po prostu jednym z wielu zespołów na tamtejszym rynku. Czy było warto? Moim zdaniem tak. Piosenki z Second Coming brzmią bardzo świeżo. The Stone Roses udowodnili, że styl manchesterski nadal może inspirować. Że starą w gruncie rzeczy muzykę podać można w bardzo nowoczesny, atrakcyjny sposób...

Żródło:Tylko rock-ROBERT SANKOWSKI

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Made of stone/Going down	Stone Roses	03.1989	20[8]	-	Silvertone ORE 2	[written by Ian Brown, John Squire][produced by John Leckie]
She bangs the drum/Standing here	Stone Roses	07.1989	34[9]	-	Silvertone ORE 6	[written by Ian Brown, John Squire][produced by John Leckie]
What the world is waiting for/Fool' s gold	Stone Roses	11.1989	8[23]	-	Silvertone ORE 13	[silver -UK][written by Ian Brown, John Squire][produced by John Leckie]
Sally Cinnamon/Here it comes/All across the sand	Stone Roses	12.1989	46[9]	-	Revolver 12 REV 36	[written by Ian Brown, John Squire][produced by John Leckie]
Elephant stone/the hardest thing in the world	Stone Roses	03.1990	8[7]	-	Silvertone ORE 1	[written by Ian Brown, John Squire][produced by John Leckie,Peter Hook]
One love/Something' s burning	Stone Roses	07.1990	4[8]	-	Silvertone ORE 17	[written by Ian Brown, John Squire][produced by John Leckie]
I wanna be adored/Going down/Simone	Stone Roses	09.1991	20[7]	-	Silvertone ORE31	[written by Ian Brown, John Squire][produced by John Leckie]
Waterfall /One love	Stone Roses	01.1992	27[7]	-	Silvertone ORE 35	[written by Ian Brown, John Squire][produced by John Leckie]
I am the resurrection	Stone Roses	04.1992	33[6]	-	Silvertone ORE 40	[written by Ian Brown, John Squire][produced by John Leckie]
Fool' s gold/Rabbit in the moon	Stone Roses	05.1992	25[24]	-	Silvertone ORE 13	[written by Ian Brown, John Squire][produced by John Leckie]
Love spreads/Your star will shine	Stone Roses	12.1994	2[16]	55[14].Hot 100 Singles Sales	Geffen GFS 84	[written by John Squire][produced by Simon Dawson]
Ten storey love song/Ride on	Stone Roses	03.1995	11[11]	-	Geffen GFS 87	[written by John Squire][produced by Simon Dawson, Paul Schroeder, John Leckie]
Fool' s gold '95	Stone Roses	03.1999	25[5]	-	Silvertone ORE 71	[written by Ian Brown, John Squire][produced by John Leckie]
Begging you	Stone Roses	11.1995	15[7]	-	Geffen GFSC 22 060	[written by Ian Brown, John Squire][produced by Simon Dawson, Paul Schroeder]
Fools Gold	Stone Roses	03.1999	25[5]	-	Jive Electro 0523092	[written by Ian Brown, John Squire][produced by John Leckie]
All for One	Stone Roses	05.2016	17[2]	-	EMI GBUM 71602934	[written by Ian Brown, John Squire]
Beautiful Thing	Stone Roses	06.2016	21[1]	-	EMI GBUM 71603267	-

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
The Stone Roses	Stone Roses	04.1989	9[247]	86[26]	Silvertone ORE 502	[3x-platinum-UK][produced by John Leckie]
Turns into stone	Stone Roses	07.1992	32[15]	-	Silvertone ORE 521	[gold-UK][produced by John Leckie,Peter Hook]
Second coming	Stone Roses	12.1994	4[112]	47[13]	Geffen GEF 24 503	[2x-platinium-UK][produced by Simon Dawson, Paul Schroeder]
The complete Stone Roses	Stone Roses	05.1995	4[160]	-	Silvertone ORECD 535	[platinum-UK][produced by John Leckie, Peter Hook, Martin Hannett]
Garage flower	Stone Roses	11.1996	58[6]	-	Garage Flower GARAGE 1	[produced by Martin Hannett]
Stone Roses-10th Anniversary Edition	Stone Roses	10.1999	26[6]	-	Silvertone 0591242
The remixes	Stone Roses	10.2000	41[10]	-	Silvertone 9260152	[silver-UK][produced by John Leckie, Peter Hook, Martin Hannett]
The very best of The Stone Roses	Stone Roses	11.2002	19[116]	-	Silvertone 82876536422	[2x-platinum-UK][produced by John Leckie, Peter Hook, Simon Dawson, Paul Shroeder]
The Stone Roses	Stone Roses	08.2009	5[61]	-	Silvertone 88697430852	-

Take That

Take That mieli być brytyjską odpowiedzią na New Kids On The Block i choć nie osiągnęli takiego światowego sukcesu jak Amerykanie, na pewno stali się najważniejszym europejskim reprezentantem zjawiska o nazwie "boys band". Zacznijmy od lidera Take That.

Gary Barlow muzykował od dziecka i już w wieku lat 14 był klawiszowcem Kena Dodda, by w rok później z piosenką "Let's Play for Christmas" dotrzeć do półfinałów telewizyjnego programu "A Song for Christmas" i jako 18-latek nagrać pierwszy singel "Love Is In the Air" (zrobił to pod pseudonimem Kurt Rush). Mark Owen śnił wtedy jeszcze o karierze piłkarza, jego umiejętności nie zachwyciły jednak trenerów Manchesteru United i chłopak zmuszony był porzucić marzenia o występach na Old Trafford na rzecz ordynarnej pracy w banku. Obaj wspomniani wraz z epizodystą z brytyjskiej telenoweli "Brookside" Robbiem Williamsem, uformowali swojego czasu trio o nazwie Cutest Rush. Nie odniósłszy sukcesu, oddając się w ręce menedżera Nigela Smitha u progu lat 90-tych dokooptowali dwójkę śpiewających tancerzy - Jasona Orange'a i Howarda Donalda z breakdance'owego zespołu Street Beat, przemianowując się jednocześnie na Take That.

Pragnący stworzyć brytyjskie New Kids On The Block Smith najpierw wysłał grupę w małe tournée po angielskich klubach (nierzadko gejowskich), by w roku 1991 wprowadzić ją do studia i wydać jej pierwszy singel zatytułowany "Do What U Like". Wywołał on małą sensację, głównie dzięki teledyskowi, w którym cała piątka pokazywała nagie pośladki. Zamieszanie zwróciło niemniej uwagę wytwórni RCA, która wypuściła jeszcze tego samego roku dwa kolejne single kwintetu - "Promises" oraz "Once You've Tasted Love", przełomem okazał się jednak dopiero cover utworu Tavaresa "It Only Takes a Minute", który stał się zapowiedzią płytowego debiutu zatytułowanego "Take That & Party". Album do sklepów trafił w roku 1992 i z czasem wspiął się na 2. miejsce na listach przebojów, zgarniając 7 nagród magazynu "Smash Hits" oraz Brit Award dla najlepszego brytyjskiego singla za cover piosenki Barry'ego Manilowa "Could It Be Magic".

Tak, jak piątką z Manchesteru zachwyciła się Wielka Brytania, tak kompletny brak zainteresowania Take That wykazywały Stany Zjednoczone i nic tu nie pomogła nawet kampania marketingowa na płatkach śniadaniowych. Sytuacja nie zmieniła się także przy drugim albumie grupy, wydanym w 1993 roku - "Everything Changes", który w ogóle nie trafił do sklepów w USA. W Europie wprost przeciwnie, krążek od razu trafił na pierwsze miejsce zestawień sprzedaży płyt, dużymi hitami stały się single "Pray", "Babe" i nagrany z gościnnym udziałem Lulu "Relight My Fire". Jednocześnie zespół zaczął zarabiać poważne sumy także na sprzedaży gadżetów - koszulek, biżuterii, lalek a nawet szczoteczek do zębów.

Końcówka pierwszej połowy lat 90-tych to jednak poważne zmiany na brytyjskim rynku muzycznym i coraz większa popularność takich kapel, jak Oasis czy Blur, maszerujących na czele gitarowej rewolucji zwanej brit popem. Zmiany gustów i osłabienie popytu na lekkie popowe pioseneczki, będący autorem większości piosenek zespołu, Gary Barlow jednak nie przegapił, materiał na nową płytę - "Nobody Else" (1995) - miał więc w sobie nieco więcej ciężaru i refleksyjności, niż poprzednie wydawnictwa Take That. Sztandarowym ich przykładem stał się największy przebój w karierze grupy - "Back for Good", numer jeden w 31 krajach oraz pierwszy singel, któremu udało się w końcu przebić na rynku amerykańskim (dotarł do siódmego miejsca na liście Billboardu).

Wraz z ogromnym sukcesem w Take That pojawiły się jednak także tarcia a jego członkowie zaczęli powoli oddalać się od siebie. Kryzys nasilił się jeszcze w trakcie nagrywania "Nobody Else", a jego symptomem stało się odejście z zespołu w połowie roku 1995 Robbiego Williamsa, niezadowolonego z autorytarnego statusu Barlowa i lekceważenia jego własnych propozycji (Robbiego ciągnęło w kierunku brit popu, Gary chciał być drugim Eltonem Johnem). Jako że wkład Williamsa w tworzenie płyty był niewielki, zarówno jego nazwisko, jak i twarz usunięto z wszelkich materiałów promocyjnych (włącznie z okładką). Chociaż grupa sprawiała wrażenie nieporuszonej utratą jednej piątej swojego składu, 13 lutego 1996 roku fanom Take That przyszło doznać szoku, kiedy na specjalnej konferencji prasowej zespół ogłosił zakończenie wspólnej działalności. Na "do widzenia" czterej panowie nagrali jeszcze cover piosenki Bee Gees "How Deep Is Your Love", dla poruszonych wielbicieli zespołu trzeba było jednak stworzyć specjalne telefoniczne linie pomocowe, które miały pomagać im radzić sobie z tą traumą.

Zdecydowani na solowe kariery piosenkarze radzili sobie różnie. Wprawdzie jako pierwszy indywidualne sukcesy zaczął odnosić Barlow, potem na czoło wysforował się jednak Robbie Williams, który z czasem przyćmił nawet samo Take That i został obwołany nowym królem pop-rocka (choć bardziej europejskiego, bo i jemu nie udało się wedrzeć na rynek amerykański). Po kilku niepowodzeniach Barlow zajął się pisaniem piosenek dla innych oraz produkcją płyt, a nie lepiej wiodło się i Owenowi, który mimo popularności jego paru singli nigdy tak naprawdę nie rozkręcił swojej solowej kariery. Dwaj pozostali członkowie grupy całkowicie porzucili śpiewanie - Howard Donald powrócił do korzeni i DJ-owania a Jason Orange zajął się aktorstwem i skończył studia na socjologii i psychologii.

O reaktywacji zadecydował przypadek. - Nikt z nas się tego nie spodziewał - wspominał Mark Owen. - Nie wiem nawet, czy tego chcieliśmy. To nie tak, że któryś z nas przez lata dzwonił do reszty i mówił "zejdźmy się znowu". To nie miało się stać, a jednak się stało. A wszystko to za sprawą jednej z kolejnych składanek typu gretaest hits oraz filmu dokumentalnego o zespole, mającego promować owe wydawnictwo, który nieoczekiwanie stał się przyczynkiem najpierw dla trasy koncertowej a później dla płyty z nowym materiałem.

- Było trochę niewygodnie wracać w 2006 roku - czytamy jak wspomina tą decyzję na stronie zespołu Howard Donald. - Ciągle zadawaliśmy sobie pytanie: "Czy dobrze robimy? Czy nie będziemy wyglądać głupio? Czy ludzie nie będą myśleć, że jesteśmy za starzy? Co powiedzą?"

Wydarzenia te miały miejsce w roku 2005, bez udziału Robbiego Williamsa, nota bene coraz bardziej folgującego sobie w nałogach i ekscesach. Owocem pracy pozostałej czwórki stał się wydany w roku kolejnym album "Beautiful World", który swoim dojrzalszym brzmieniem na nowo skonsolidował równie dojrzałych dawnych fanów Take That. Płyta wprawdzie sprzedawała się nieźle a singel "Patience" zdobył nawet nagrodę Brit Award, reakcje muzycznych mediów były jednak różne i wśród recenzji pozytywnych, patrzących z nadzieją na ten powrót, zdarzały się też i takie jak ta w "The Guardian", w której dziennikarz pisał: "Take That w zasadzie ciężko odróżnić od mainsteamowego post-brit-popowego rocka - można sobie spokojnie wyobrazić, że większość tych utworów wykonuje Keane czy James Blunt i to wyraźnie bardziej zawadiacko, choć też wyraźnie mniej uroczo".

Na kolejną porcję piosenek brytyjskiego kwartetu nie trzeba było czekać długo, bo tylko do roku 2008, kiedy na rynku pojawił się piąty w dyskografii krążek Take That zatytułowany "The Circus", którego wydaniu towarzyszyły zazwyczaj takie okrzyki zachwytu, jak te BBC: "Wspaniały album, Take That jest jak popowy szampan z dobrego rocznika, bąbelkujący radośnie i szczęśliwie dojrzewający z wiekiem". Płyta zyskała status podwójnej platyny a sprzedaż 600 tysięcy biletów na promująca ją trasę w cztery i pół godziny pobiła rekord Michaela Jacksona i jego "Bad Tour". W czerwcu 2009 Gary Barlow zapowiedział, że jesienią 2009 roku cała czwórka ma ponownie spotkać się w studiu i przystąpić do nagrywania szóstego dzieła.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Do What U Like/Waiting Around	Take That	07.1991	82	-	Dance U.K. DUK 2	[written by Gary Barlow, Ray Hedges][produced by Ray Hedges]
Promises/Do What U Like	Take That	11.1991	38[2]	-	RCA PB 45 085	[written by Gary Barlow,Graham Stack][produced by Pete Hammond]
Once You've Tasted Love	Take That	02.1992	47[3]	-	RCA PB 45 257	[written by Gary Barlow][produced by Duncan Bridgeman]
It Only Takes A Minute /I Can Make It	Take That	06.1992	7[8]	-	RCA 74321101007	[Written By - Denis Lambert , Brian Potter][Producer - Nigel Wright]
I Found Heaven	Take That	08.1992	15[6]	-	RCA 74321108137	[written by Ian Levine/Billy Griffin][produced by Ian Levine/Billy Griffin]
A Million Love Songs (EP)	Take That	10.1992	7[15]	-	RCA 74321116307	[written by Gary Barlow][produced by Ian Levine/Billy Griffin]
Could It Be Magic	Take That	12.1992	3[12]	-	RCA 74321123137	[silver-UK][written by Adrienne Anderson/Barry Manilow/Chopin][produced by Ian Levine/Billy Griffin]
Why Can't I Wake Up With You	Take That	02.1993	2[12]	-	RCA 74321133102	[silver-UK][written by Gary Barlow][produced by Steve Jervier/Paul Jervier/Jonthan Wales]
Pray	Take That	07.1993	1[4][11]	-	RCA 74321154502	[gold-UK][written by Gary Barlow][produced by Jonathan Wales/Paul Jervier/Steve Jervier]
Relight my fire	Take That feat Lulu	10.1993	1[2][16]	-	RCA 74321167722	[silver-UK][written by Dan Hartman][produced by Joey Negro/Andrew Livingstone]
Babe	Take That	12.1993	1[1][12]	-	RCA 74321182122	[platinum-UK][written by Gary Barlow][Producer - Jonathan Wales , S & P Jervier ]
Everything changes	Take That	04.1994	1[2][13]	-	RCA 74321167732	[silver-UK][written by Cary Baylis/Eliot Kennedy/Gary Barlow/Mike Ward][Producer - Eliot Kennedy/Mike Ward]
Love ain' t here anymore	Take That	07.1994	3[22]	-	RCA 74321214832	[silver-UK][written by Gary Barlow][produced by Jonathan Wales/Paul Jervier/Steve Jervier]
Sure	Take That	10.1994	1[2][18]	-	RCA 74321236622	[silver-UK][written by Gary Barlow/Mark Owen/Robbie Williams][produced by Brothers In Rhythm]
Back for good	Take That	04.1995	1[4][25]	7[30]	RCA 74321271472	[platinum-UK][written by Gary Barlow][produced by Chris Porter/Gary Barlow]
Never forget	Take That	08.1995	1[3][41]	-	RCA 74321299562	[gold-UK][written by Gary Barlow][produced by Brothers In Rhythm/Dave James/Jim Steinman]
How deep is your love	Take That	03.1996	1[3][18]	-	RCA 74321355602	[platinum-UK][written by Barry Gibb/Robin Gibb/Maurice Gibb][produced by Chris Porter/Take That]
Patience/Beautiful Morning	Take That	11.2006	1[4][108]	-	Polydor 1714832	[written by Gary Barlow/Howard Donald/Jason Orange/John Shanks/Mark Owen][produced by John Shanks]
Relight My Fire (Element Remix)	Take That featuring Lulu	12.2006	193[1]	-	BMG 82876760602	-
Shine	Take That	01.2007	1[2][123]	-	Polydor 1724294	[gold-UK][written by Take That/Steve Robson][produced by John Shanks]
I'd Wait For Life	Take That	06.2007	17[5]	-	Polydor 1736401	[written by Take That][produced by John Shanks]
Rule The World	Take That	10.2007	2[200]	-	Polydor 1746285	[platinum-UK][written by Gary Barlow/Mark Owen/Jason Orange/Howard Donald][produced by John Shanks]
Stay Together	Take That	11.2007	114[1]	-	Polydor	-
Greatest Day	Take That	12.2008	1[1][63]	-	Polydor 1787445	[gold-UK][written by Gary Barlow/Mark Owen/Jason Orange/Howard Donald][produced by John Shanks]
Up All Night	Take That	12.2008	14[28]	-	Polydor 1796964	[written by Gary Barlow/Mark Owen/Jason Orange/Howard Donald/Jamie Norton/Benjamin Weaver][produced by John Shanks/Take That]
Julie	Take That	12.2008	134[1]	-	Polydor	-
The Garden	Take That	03.2009	97[2]	-	Polydor MIUCT 8305	[written by Jamie Norton, Benjamin Mark Weaver, Gary Barlow, Howard Donald, Mark Owen][produced by Take That, John Shanks]
Said It All	Take That	05.2009	9[17]	-	Polydor 2708717	[written by Steve Robson/Gary Barlow/Mark Owen/Jason Orange/Howard Donald][produced by John Shanks]
Hold Up a Light	Take That	12.2009	123[5]	-	Polydor MIUCT 8305	[gold-UK][written by Gary Barlow, Howard Donald, Jason Orange, Mark Owen, Jamie Norton, Ben Mark][produced by Take That, John Shanks]
The Flood	Take That	11.2010	2[45]	-	Polydor 2755985	[platinum-UK][written by Gary Barlow/Howard Donald/Jason Orange/Mark Owen/Robbie Williams][produced by Stuart Price]
SOS	Take That	11.2010	91[5]	-	Polydor GBUM 71028636	-
Kidz	Take That	11.2010	28[18]	-	Polydor GBUM 71028638	[written by Mark Owen/Gary Barlow/Howard Donald/Jason Orange/Robbie Williams][produced by Stuart Price]
Eight Letters	Take That	11.2010	176[1]	-	Polydor	-
Happy Now	Take That	03.2011	52[9]	-	Polydor GBUM 71028642	[written by Gary Barlow/Howard Donald/Jason Orange/Mark Owen/Robbie Williams][produced by Stuart Price]
Love Love	Take That	05.2011	15[15]	-	Polydor GBUM 71103670	[written by Gary Barlow/Howard Donald/Jason Orange/Mark Owen/Robbie Williams][produced by Stuart Price]
When We Were Young	Take That	06.2011	88[2]	-	Polydor GBUM 71103908	[written by Gary Barlow, Howard Donald, Jason Orange, Mark Owen, Robbie Williams][produced by Stuart Price]
Aliens	Take That	06.2011	103[1]	-	Polydor	-
Don't Say Goodbye	Take That	06.2011	106[1]	-	Polydor	-
The Day the Work Is Done	Take That	06.2011	109[1]	-	Polydor	-
Wonderful World	Take That	06.2011	110[1]	-	Polydor	-
Man	Take That	06.2011	113[1]	-	Polydor	-
Beautiful	Take That	06.2011	115[1]	-	Polydor	-
A Million Love Songs	Take That	05.2014	84[1]	-	RCA GBARL 9200012	-
These Days	Take That	11.2014	1[1][20]	-	Polydor GBUM 71404880	[gold-UK][written by Gary Barlow, Mark Owen, Howard Donald, Jamie Norton, Ben Mark ][produced by Greg Kurstin]
Let in the Sun	Take That	03.2015	161	-	Polydor	[written by Gary Barlow, Mark Owen, Howard Donald, Edvard Førre, Erfjord, Gary Go, Cass Lowe, Henrik Barman Michelsen][produced by Stuart Price]
Hey Boy	Take That	10.2015	56[1]	-	Polydor GBUM 71505658	[written by Gary Barlow, Howard Donald, Mark Owen, Jamie Norton,Ben Mark][produced by Greg Kurstin]
Cry	Sigma featuring Take That	06.2016	21[8]	-	3 Beat GBSXS 1600085	[written by Matt Furmidge, Dom Liu, Sean Mac, Chiara Hunter, Gary Barlow, Mark Owen ,Howard Donald, Cameron Edwards ,Joseph Lenzie ][produced by Sigma]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Take That and party	Take That	09.1992	2[103]	-	RCA 74321 10923 2	[2x-platinum-UK][produced by Billy Griffin/Duncan Bridgeman/Ian Curnow/Ian Levine/Nigel Wright/Paul Jervier/Pete Hammond/Phil Harding/Rapino Brothers/Ray Hedges]
Everythings changes	Take That	10.1993	1[2][107]	-	RCA 74321 16926 2	[4x-platinum- UK][produced by Alan Livingston/Dave James/Eliot Kennedy/Joey Negro/Jonathan Wales/Mike Ward/Nigel Wright/Paul Jervier/Rapino Brothers]
Nobody else	Take That	05.1995	1[2][45]	-	RCA 74321 27909 2	[2x-platinum-UK][produced by Brothers In Rhythm/Dave James/Gary Barlow]
Nobody else [US version]	Take That	08.1995	26[4]	69[19]	Arista 18 800 [US]	[produced by Brothers In Rhythm/Gary Barlow/Dave James/Chris Porter/Paul Jervier/Steve Jervier/Jonathan Wales]
Greatest Hits	Take That	04.1996	1[4][137]	-	RCA 74321 36937 2	[3x-platinum-UK][produced by Brothers In Rhythm/Chris Porter/Dave Jones/Gary Barlow/Jim Steinman/Jonathan Wales/Paul Jervier/Steve Jervier]
Never forget-The ultimate collection	Take That	11.2005	2[286]	-	RCA 82876748522	[7x-platinum-UK][produced by Andrew Livingstone/Billy Griffin/Brothers In Rhythm/Cary Baylis/Chris Porter/Duncan Bridgeman/Eliot Kennedy/Gary Barlow/Jim Steinman/Joey Negro/Jonathan Wales/Nigel Wright/Rapino Brothers]
The Platinum Collection	Take That	12.2006	127[5]	-	RCA 88697027102	[silver-UK][produced by John Shanks]
Beautiful World	Take That	12.2006	1[8][174]	-	Polydor 1747133	[9x-platinum-UK][produced by John Shanks]
The Circus	Take That	12.2006	1[5][109]	-	Polydor 1787444	[7x-platinum-UK][produced by John Shanks]
The Greatest Day – Take That Present: The Circus Live	Take That	12.2009	3[25]	-	Polydor 2723560	[platinum-UK][produced by John Shanks]
Progress	Take That	11.2010	1[7][71]	-	Polydor 275592-7	[8x-platinum-UK][produced by Stuart Price]
Progress Live	Take That	12.2006	12[14]	-	Polydor 2788389	[gold-UK][produced by Stuart Price]
III	Take That	12.2014	1[1][36]	-	Polydor 4709218	[platinum-UK][produced by Greg Kurstin, Stuart Price ,Mattman & Robin, Jeff Lynne, AFSHeeN, Josh Cumbee, WTNSS]

Waltones

Waltones (później znany jako Candlestick Park ) były indie zespołem z Manchester w Anglii , który został utworzony we wrześniu 1984 r.
Zespół składał się z Alexa Fyansa (perkusja), Marka Collinsa (gitara), Jamesa Knoxa (wokal, harmonijka) i Manny Lee (bas, wokal).
Ich debiutem  był  singiel "Downhill" , wydany przez Medium Cool Records w kwietniu 1987 roku, który  podobnie jak nastepny "She Looks Right Through Me", trafił na listy indie w W.Brytanii. Trzeci singiel "Spell It Out" dał im największy sukces, osiągając   numer  20 na Indie Singles Chart.

Debiutancki album Deepest ujrzał światło dzienne w 1989 roku. Zespół nagrał również sesję dla BBC Radio 1 w programie John Peel Show w sierpniu 1988 roku .

W 1990 roku zespół przeniósł się do wytwórni Midnight Music i nagrał drugi album Re-invent The Wheel z koproducentem Kevinem Harrisem. Po jego nagraniu   Fyans opuścił grupę by zostać zastąpionym przez Adriana Donohue. Zespół wznowił działalność jako Candlestick Park. Jedyny singiel z sesji albumu- "All The Time In The World" - został wydany , we współpracy z manchesterskim  producentem house   K-Klass . Jednak album nigdy nie został wydany i nastąpił podział grupy,po tym jak Collins przeszedł do zespołu z większymi sukcesami, The Charlatans.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Downhill /Closest To	Waltones	05.1987	-	-	Medium Cool Label MC 004	[40.Indie Chart]
She Looks Right Through Me /Special 20	Waltones	10.1987	-	-	Medium Cool Label MC 007	[49.Indie Chart]
Spell It Out /(I've Got) Nothing	Waltones	07.1988	-	-	Medium Cool Label MC 011	[20.Indie Chart]
The Deepest /Failing In Love	Waltones	10.1988	-	-	Medium Cool Label MC 016	-

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Deepest	Waltones	03.1989	-	-	Medium Cool Label MC 018	-

Apostles

Grupa z Ann Arbour reprezentująca wczesny okres ewolucji sceny rockowej Michigan.Jedni z talentów [obok The Rationals, MC5, SRC i Thyme] wyłowionych przez właściciela wytwórni A-Square-Jeepa Hollanda.
Tam też nagrali swój jedyny singiel "Tired Of Waiting / Stranded In The Jungle".Towarzyszyli oni grupie Fifth Dimension podczas ich turnee,a także Jefferson Airplane podczas ich debiutu w Ford Auditorium latem 1967r.Solomon po rozpadzie grupy został członkiem Amboy Dukes. 

Tired Of Waiting / Stranded In The Jungle (A2 401) 1967

 ANDY SOLOMON - Keyboards, Vocals/ SLEEPY JACKSON - Bass/ LOUIS FRANKLIN - Drums

Wimple Winch

Grupa poprzednio nazywała się The Four Just Men w 1966r zmieniła swoją nazwę.Ich nowy menadżer Mike Carr był właścicielem baru kawowego,który zamienił w klub,"The Sinking Ship" obok Mersey Square w Stockport,a Wimple Winch stał się ich sztandarowym zespołem.
Niedługo po tym uzyskali kontrakt płytowy z Fontana wydając trzy cieszace się uznaniem środowiska single.Najlepszy z nich "Save my soul" inspirowany nurtem mods.Dobrze sprzedające się lokalnie single,nie zostały wypromowane przez Fontana do ogólnokrajowej dystrybucji.Na nieszczęście spaliła się ich siedziba klub w Stockport.Zdążyli jeszcze nagrać latem 1967r nigdy nie wydany album.
Po rozpadzie grupy Lawrence Arendes trafił do zespołu Sponze,a pod koniec lat60-tych założył jazzowe progresywne combo,które towarzyszyło Dave Berry.Póżniej przekształcił się w Pacific Drift,który nagrywał dla Deram.Dee Christopher występował na deskach teatrów muzycznych minn. w "Hair", "Jesus Christ Superstar" and "Joseph And His Amazing Technicolour Dream Coat",a w końcu lat 70-tych nagrywał dla G.T.O..

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
What's Been Done/I Really Love You	Wimple Winch	04.1966	-	-	Fontana TF 686	[Written by D. Christopholus]
Save My Soul/Everybody's Worried 'Bout Tomorrow	Wimple Winch	06.1966	-	-	Fontana TF 718	[Written by D Christopholus, Kelman ]
Rumble On Mersey Square South/Typical British Workmanship	Wimple Winch	01.1967	-	-	Fontana TF 781	[Written by D Christopholus, Kelman]

World Of Twist

World Of Twist,brytyjski zespół z Manchesteru,który był oceniany jako jeszcze jeden zespół z póżnego okresu ruchu Madchester lub baggy,a tak naprawdę ich brzmienie było bardziej nowatorskie ,a mniejsza rola gitar odróżniała ich od ziomków z rodzinnego miasta,stawiając ich raczej obok Pulp czy St Etienne jako przedstawicieli britpopu.
Pierwociny zespołu ujrzały światło dzienne około 1985r,ale dopiero w 1989r ukształtował się stały skład;Tony Ogden (vocals), Gordon King (guitar), Andy Hobson (keyboards), Nick Sanderson (drums), Julia McShells aka MC Shells (keyboards), Adge (b. Alan Frost; visuals), i Angela Reilly (visuals).W prasie podawali jako swoje poprzednie profesje jako autorzy kompozycji kwiatowych,marynarze bądż asystenci magików cyrkowych.Popularność przyniósł im singiel "The storm",który trafił na niezależne listy przebojów ,a w listopadzie 1990r do UK Top 40.

Wystąpili w programie Johna Peela w 1991r już jako trio z Ogdenem,Kingiem i Sandersonem.Zagrali tam minn. swoją wersję utworu MC5 "Kick Out The Jams" .Ich kolejny singiel "She's A Rainbow" sprzedawał się marnie,a debiutancki album Quality Street rozczarował.W 1992r po upadku Virgin Records przeszli do EMI.World Of Twist w tym czasie to właściwie Ogden;King zajmował się komponowaniem muzyki do filmu,a Sanderson wylądował w kabarecie.Byli oni ostatnim zespołem z którym pracował znany producent Martin Hannett przed swoją śmiercią.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
The storm/She's A Rainbow	World Of Twist	11.1990	42[5]	-	Circa YRTPR 55	[Written by Ogden, King][ Producer - Clif Brigden]
Sons of the stage	World Of Twist	03.1991	47[3]	-	Circa YRCD 62	[Written by Ogden, King][ Producer - Clif Brigden]
Sweets/This Too Shall All Pass Away	World Of Twist	10.1991	58[2]	-	Circa YR 72	[Written by Ogden, King][ Producer – Grid]
She' s a rainbow/Lose My Way	World Of Twist	02.1992	62[2]	-	Circa YRCD 82	[Written by Mick Jagger and Keith Richards][ Producer - Martin Hannett ]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Quality street	World Of Twist	11.1991	50[1]	-	Circa CIRCD 17	[ Producer - Clif Brigden , Grid, , Martin Hannett , Martin Moscrop]

Muzyka w Manchester

Dla Mancucunians dziedzictwo muzyki popularnej tego miasta będzie zawsze żródłem uzasadnionej dumy.Zróznicowanie etniczne mieszkańców miasta pozwoliło wykreować nowe trendy w muzyce powodując,że Manchester stał się jednym z ważniejszych miejsc na mapie muzycznego świata.
Mimo,że Manchester miał zespoły robiące duże wrażenie na muzycznej scenie przed 1976r [ The Hollies, The Bee Gees i 10cc],to kluczowym momentem w historii manchesterskiej sceny muzycznej stał się 4 czerwca 1976r ,gdy Sex Pistols na zaproszenie Howarda Devoto z Buzzcocks wystąpili w Lesser Free Trade Hall w Castlefield,dając legendarny koncert;legendarny ponieważ wśród publiczności było kilkadziesiąt osób,które w przyszłości miały odgrywać znaczące role:Tony Wilson,prezenter TV Granada,póżniejszy właściciel wytwórni Factory;Ian Curtis, Peter Hook, Bernard Sumner (z Joy Division i New Order), Morrissey - póżniej The Smiths , producent Martin Hannett, i Mick Hucknall z Simply Red.
Niedługo po tym Wilson zakłada Factory Records i podpisuje kontrakt z Joy Division.Zrywa z tradycyjnym obrazem miasta rewolucji przemysłowej,jako obrazu przemysłowej północy i świata glam rocka Andy Warhola.Podczas gdy podopieczni wytwórni A Certain Ratio i The Durutti Column wykuwają swoje brzmienie,członkowie Joy Division przykuwają uwagę jako typowi przedstawiciele klasy robotniczej swojego miasta.W tym samym czasie na światło dzienne wychodzi grająca z punkową energią grupa Marka E.Smitha-The Fall,która stała się jedną z najbardziej inowacyjnych,oryginalnych i płodnych grup w następnych trzech dekadach.
New Order powstały na zgliszczach Joy Division łączył rock,pop i dance music ,szczycił się sprzedażą milionów płyt i uznaniem krytyki.Grupą ,którą można uznać za manchesterski zespół lat 80-tych to prowadzony przez Morrisey'a i Marra-The Smiths.Ich piosenki takie jak Rusholme Ruffians i Suffer Little Children stają się ikonami miasta podobnie jak obrazy L.S.Lowry'ego.
Koniec lat 80-tych to wybuch nowej energii,której paliwem były nowe cudowne tabletki-ecstazy.Nowa scena ogniskuje się wokół otwartego przez Factory klubu Hacienda, który szybko staje się legendą i Mekką dla ludzi pragnących doświadczyć nowych brzmień, które później przerodziły się w gatunek nazwany acid house'em,a zjawisko sceną Madchester,której przedstawicielami były takie grupy jak:Happy Mondays, The Inspiral Carpets,i The Stone Roses. To dzięki imprezom, na których grali znakomici didżeje, jak Mike Pickering, Graeme Park, Jon da Silva, Tom Wainwright i Dave Haslam, ukształtowała się brytyjska kultura klubowa.. Mimo paru błędnych biznesowo decyzji, Wilson stara się utrzymać firmę na powierzchni. Do czasu, gdy rynkiem zaczynają rządzić dilerzy narkotyków i staje się to coraz mniej realne.Historię muzycznej sceny Manchesteru tego okresu przedstawia najpełniej film Michaela Winterbottoma z 2002r "24 Hour Party People".

Po tym szalonym okresie,muzyczna scena traci swoją energię,ale ciągle działa tam wiele interesujących kapel jak chociażby Take That, 808 State, M People, Oasis, James, Badly Drawn Boy, Michael McGoldrick, Gold Blade ,Elbow, Mr Scruff i kontynujący swoją karierę Doves,Morrissey i The Fall.Wyjątkową karierę na brytyjskim rynku zrobił zespół Oasis,których koncerty obejrzało ponad 5mln widzów.
Najpopularniejszą areną koncertową miasta jest Manchester Evening News Arena,mieszcząca 20 tysięcy widzów,będącą największym tego typu obiektem w Europie.Innym znanym obiektem jest Northern Quarter uważany za kulturalne i muzyczne serce miasta.

[mt]

Brzmienie Manchester

Miasto w pn.-zach. Anglii, ważny ośrodek muzyki popularnej, w którym na początku lat 60. działały zespoły The Hollies i Herman's Hermits, udanie konkurujące z zespołami tzw. brzmienia z Liverpoolu.
Począwszy od 1982, kiedy to debiutował inny, znany zespół z tego ośrodka The Smiths stanowił ważne centrum brytyjskiej muzyki rockowej. Na przełomie lat 80. i 90 zespoły z Manchesteru zdecydowanie zdominowały Wielką Brytanię, zalewając listy przebojów piosenkami, będącymi połączeniem melodyjnego popu z acidhousowymi rytmami tanecznymi. W środowisku muzyków i fanów rocka przyjęła się na określenie tej stylistyki muzycznej nazwa Madchester.
Dominowały wówczas dwa style w muzyce popularnej: jeden reprezentował gitarowo-popowy zespół The Stone Roses, który nawiązywał w warstwie melodycznej do piosenek z lat 60. i zadebiutował pod kierunkiem wokalisty Iana Browna w 1985, drugi charakteryzował się nowocześniejszymi aranżacjami, jego głównym przedstawicielem był zespół Happy Mondays. W ich muzyce było więcej nowinek technicznych, np. sample, czyli elektroniczne cytaty z piosenek The Beatles czy LaBelle.
Niezależnie od różnic stylistycznych, oba zespoły utożsamiane były z psychodeliczną sceną rave'ową z Manchesteru. W ślad za The Stone Roses i Happy Mondays podążyli inni wykonawcy, m.in. The Charlatans oraz Inspiral Carpets, a w połowie lat 90. do tej stylistyki nawiązały popularne zespoły brytyjskie, jak Oasis, Pulp i Blur, będące czołowymi przedstawicielami britpopu, kierunku który rozwinął się na Wyspach w opozycji do amerykańskiego grunge'u.

Louis Prima

Louis Prima(ur. 7 XII 1911 w Nowym Orleanie, USA - zm. 24 VIII 1978 w Nowym Orleanie), wokalista i trębacz, lider zespołu. Jedna z barwniejszych osobowości muzycznych lat 50-tych. Zawodowo grać zaczął we wczesnym dzieciństwie. Legenda głosi, że swój pierwszy zespół założył w Nowym Orleanie w wieku 11 lat. W latach 30-tych koncertował i nagrywał z zespołem dixielandowym, który szybko stał się znany na 52nd Street, najopularniejszym miejscu rozrywki w tym mieście. W latach 1935-36, czyli w najlepszym okresie big-bandów, prowadził orkiestrę i często koncertował. Z tego okresu pochodzi utwór Sing, Sing, Sing, który był sygnałem rozpoznawczym brzmienia orkiestry. Późniejsze przeboje - Angelina oraz Robin Hood - przyniosły mu rozgłos w całych Stanach Zjednoczonych.
Popularność zdobył na początku lat 50-tych jako lider mniejszego zespołu - Louis Prima & His Orchestra, występującego w Las Vegas. Jego pomysł na żywiołową muzykę był prosty, połączył bowiem R&B, wczesny rock and roll, dixieland z elementami komediowymi. W jego zespole występowała obdarzona dobrymi warunkami głosowymi Kelly Smith (prywatnie żona artysty) oraz sprawny saksofonista Sam Butera. Znamienne brzmienie zespołu polegało na żywiołowym rytmie, wyeksponowaniu charakterystycznego głosu i ognistych partii na trąbce w wykonaniu lidera oraz barwnej grze S. Butery na saksofonie tenorowym.
Koncerty i nagrania zespołu tryskają humorem i niezwykłymi pomysłami aranżacyjnymi. Prima nagrywał w latach 50-tych dla wydawnictwa Capitol Records. Jego płyty były bestsellerami, do dzisiaj się nie zestarzały i brzmią - po odpowiednich zabiegach technicznych - doskonale.
Najlepszą płytą z lat 50-tych jest krążek Wildes! , opublikowany w styczniu 1957, zawiera m.in. takie utwory, jak Just a Gigolo/I Ain 't Got Nobody, Buona Sera, Basin Street Blues/When It's Sleepy Time Down South.
W latach 60-tych i 70-tych Prima nadal był artystą popularnym, a jego występy były wielką atrakcją w USA i Europie. W 1966 udzielił głosu jednemu z bohaterów animowanego filmu Walta Disneya Księga dżungli. Jego piosenki wykonywali m.in. Andrews Sisters, Les Brown, Gary Burton, Chicago, Four Seasons i Benny Goodman. Charakterystyczne brzmienie zespołu Primy miało licznych naśladowców (m.in. Fred Buscaglione).

Tytuł

Wykonawca

Data wydania

UK

US

Wytwórnia [US]

Komentarz

I'm Living in a Great Big Way / Put On an Old Pair of Shoes

Louis Prima & His Orchestra

06.1935

-

13[8]

Brunswick 7419

[written by Dorothy Fields / Jimmy McHugh][vocal:Louis Prima]

Chasing Shadows/The Lady in Red

Louis Prima & His Orchestra

07.1935

-

14[2];B:8[5]

Brunswick 7448

[written by Dino Elefante / John Elefante][B:written by Mort Dixon / Allie Wrubel][utwory z filmu "In Caliente"][vocal:Louis Prima]

In a Little Gypsy Tearoom / Let's Swing It

Louis Prima & His Orchestra

07.1935

-

4[6]

Brunswick 7479

[written by Joe Burke / Edgar Leslie][vocal:Louis Prima]

The Goose Hangs High / Mr. Ghost Goes to Town

Louis Prima & His Orchestra

01.1937

-

20[1]

Vocalion 3388

[written by Cliff Friend / Carmen Lombardo]

I'll walk alone/Robin Hood

Louis Prima & His Orchestra

05.1944

-

22[1]

Hit 7083

[written by Sammy Cahn / Jule Styne][piosenka z filmu "Follow the boys"]

Angelina (The Waitress at the Pizzeria) / Oh, Marie

Louis Prima & His Orchestra

11.1944

-

14[6];B:25[1]

Hit 7106

[written by Doris Fisher / Allan Roberts][B:written by Eddie DiCapua / Louis Prima][B:#12 hit for Horace Heidt in 1937]

Bell Bottom Trousers / Caldonia

Louis Prima & His Orchestra

05.1945

-

6[6]

Majestic 7134

[written by Moe Jaffe][vocal:Lily Ann Carol,Louis Prima and Chorus]

Civilization (Bongo, Bongo, Bongo) / Forsaking All Others

Louis Prima & His Orchestra

10.1947

-

8[8]

RCA Victor 20-2400

[written by Bob Hilliard / Carl Sigman][vocal: Louis Prima and Chorus][piosenka z musicalu na Broadway'u "Angel in the wings"]

Oh,babe!/Piccolina Lena

Louis Prima & Keely Smith

11.1950

-

12[7]

Robin Hood 45-101

[written by Cannonball Adderley / Nat Jr. Adderley / Milt Kabak / Louis Prima]

The bigger the figure/Boney Bones

Louis Prima & His Orchestra

05.1952

-

27[2]

Columbia 4-39 735

[written by Marshall Barer / A. Wilder][vocal: Louis Prima]

Buona Sera / Oh Marie

Louis Prima & His Orchestra

02.1958

25[1]

-

Capitol F 3856 [UK]

[written by De Rosa]

That Old Black Magic / You Are My Love

Louis Prima & Keely Smith

11.1958

-

18[13]

Capitol 4063

[written by Harold Arlen / Johnny Mercer][piosenka z filmu "Senior Prom"][#1 hit for Glenn Miller in 1943r]

I've Got You Under My Skin/Don't take your love from me

Louis Prima & Keely Smith

02.1959

-

95[2]

Capitol 4140

[written by Cole Porter][#3 hit for Ray Noble in 1936]

Bei mir bist du schon / I Don't Know Why

Louis Prima & Keely Smith

07.1959

-

69[6]

Dot 15 956

[written by Sammy Cahn / Saul Chaplin / Jacob Jacobs / Sholom Secunda][#1 hit for Andrews Sisters in 1938]

I'm Confessin' (That I Love You) / Night and Day

Louis Prima & Keely Smith

08.1959

-

115[1]

Dot 15 978

[written by Doc Daugherty / Al J. Neiburg / Ellis Reynolds][#2 hit for Guy Lombardo in 1930]

Wonderland By Night / Ol' Man Moses

Louis Prima

11.1960

-

15[14]

Dot 16 151

[written by Klaus Gunter Neumann]

EP's

Strictly Prima!

Louis Prima

06.1960

12[2]

-

Capitol T1132 [UK]

-

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Las Vegas Prima Style	Louis Prima & Keely Smith	06.1958	-	12[4]	Capitol 1010	-
Politely!	Keely Smith	10.1958	-	14[8]	Capitol 1073	-
Swingin' pretty	Keely Smith	05.1959	-	23[9]	Capitol 1145	-
Hey Boy! Hey Girl!	Louis Prima & Keely Smith	05.1959	-	37[2]	Capitol 1160	-
Louis and Keely!	Louis Prima & Keely Smith	11.1959	-	43[4]	Dot 3210	-
Be my love	Keely Smith	01.1960	-	40[1]	Dot 3241	-
Wonderland by Night	Louis Prima	01.1961	-	9[11]	Dot 25 352	-

Kal Mann

Kal Mann -[ur.6.05.1917 Filadelfia/USA-zm.28.11.2001r
Librecista amerykański,prawdziwe nazwisko Kalman Cohen.Rozpoczynał karierę sceniczną jako autor skeczy,zanim nie spróbował razem ze swoim przyjacielem a zarazem kompozytorem Bernie Lowe pisać piosenek.To właśnie oni razem z Appellem byli autorami standardu rockowego "Teddy Bear" ,który w wykonaniu Elvisa Presleya trafił do annałów muzyki rozrywkowej.Był też razem z Lowe założycielem wytwórni Cameo w 1956r.Zmarł w 2001r chorując przez dłuższy czas na chorobę Alzheimera. 

Piosenki na listach przebojów

[with Dave Appell]  Bristol Stomp The Dovells 09.1961 2.US Twist It Up Chubby Checker 07.1963 25.US Dance the Mess Around Chubby Checker 04.1961 24.US Dancin' Party Chubby Checker 06.1962 12.US/19.UK Gravy (For My Mashed Potatoes) Dee Dee Sharp 06.1962 9.US Hey, Bobba Needle Chubby Checker 1964 23 Hully Gully Baby The Dovells 08.1962 25.US Let's Limbo Some More Chubby Checker 02.1963 20.US Let's Twist Again Chubby Checker 08.1961 22.US/2.UK Loddy Lo Chubby Checker .1963 12 Popeye (The Hitchhiker) Chubby Checker 09.1962 10.US Teach Me to Twist Bobby Rydell and Chubby Checker 05.1962 109.US The Wah-Watusi The Orlons 06.1962 2.US Don't Hang Up The Orlons 10.1962 4.US/39.UK The Cha-Cha-Cha Bobby Rydell 10.1962 10.US Butterfly Baby Bobby Rydell 02.1963 23.US South Street The Orlons 02.1963 3.US Do the Bird by Dee Dee Sharp 03.1963 10.US Do the Bird by The Vernons Girls 04.1963 44.UK Mother, Please! Jo Ann Campbell 04.1963 88.US Wildwood Days Bobby Rydell 05.1963 17.US Rock Me in the Cradle of Love Dee Dee Sharp 06.1963 43.US Surf Party Chubby Checker 07.1963 55.US Crossfire! The Orlons 09.1963 19.US Wild! Dee Dee Sharp 10.1963 33.US Loddy Lo Chubby Checker 11.1963 12.US Stop Monkeyin' Aroun' The Dovells 11.1963 94.US Bon-Doo-Wah The Orlons 12.1963 55.US Where Did I Go Wrong Dee Dee Sharp 02.1964 82.US Hey, Bobba Needle Chubby Checker 03.1964 23.US Rules of Love The Orlons 05.1964 66.US She Wants T'swim Chubby Checker 08.1964 50.US Let's Twist Again John Asher 11.1975 14.UK Dancin' Party Showaddywaddy 11.1977 4.UK Bristol Stomp Late Show 03.1979 40.US [with Bernie Lowe] Kissin' Time Kiss 05.1974 83.US Kissin' Time Bobby Rydell 06.1959 11.US Remember You're Mine Pat Boone 08.1957 6.US I'm Still a King to You Don Cherry 04.1956 72.US Butterfly Charlie Gracie 02/1957 1.US/12.UK Butterfly Andy Williams 02/1957 1.US/12.UK Butterfly Bob Carroll 03/1957 61.US Teddy Bear Elvis Presley 07.1957 1.US/3.UK You're the Greatest Billy Scott 01/1958 73.US Just Like in the Movies The Upbeats [1°] 08.1958 75.US We Got Love Bobby Rydell 10.1959 6.US We Got Love Alma Cogan 12.1959 26.UK Ding-a-Ling Bobby Rydell 05.1960 18.US Groovy Tonight Bobby Rydell 12.1960 70.US Do the New Continental The Dovells 01.1962 37.US Twenty Miles Chubby Checker 02.1963 15.US [solo] Slow Twistin' Chubby Checker 03.1962 3.US/23.UK The Class Chubby Checker 05.1959 38.US Twistin' U.S.A. Chubby Checker .1961 68 Twistin' U.S.A. Danny & the Juniors 09.1960 27.US Mexican Hat Rock The Applejacks 09.1958 16.US Nine More Miles by Georgie Young 09.1958 58.US All Through the Night The Mystics 02.1960 107.US [with Dave Appell & Rose Marie] Betty in Bermudas The Dovells 08.1963 50.US [with Bernie Lowe/Dave Appell] Swingin' School Bobby Rydell 05.1960 5.US/44.UK Wild One Bobby Rydell 02.1960 2.US/7.UK Good Time Baby Bobby Rydell 01.1961 11.US/42.UK Cherie Bobby Rydell 02.1961 54.US Lose Her Bobby Rydell 02.1962 69.US Gee, It's Wonderful Bobby Rydell 05.1962 109.US [with Dee Clark/Cornell Muldrow] You Can't Sit Down The Dovells 06.1963 3.US You Can't Sit Down Philip Upchurch Combo 06.1963 29.US [with Bernie Lowe, Charles Kenny & Nick Kenny] Remember You're Mine / There's a Goldmine in the Sky Pat Boone 09.1957 5.UK [with Howard Greenfield] Time Machine Dante and the Evergreens 09.1960 73.US [with Billy Strange] Limbo Rock Chubby Checker 09.1962 2.US/32.UK [with Paul Francis Webster, Sammy Fain, Bernie Lowe, Hal Norton ] Man on Fire / Wanderin' Eyes Frankie Vaughan 10.1957 6.UK [with Dave Leon] Rock-A-Conga The Applejacks 6.UK 12.1958 38.US Ride! Dee Dee Sharp 10.1962 5.US The Popeye Waddle Don Covay 12.1962 75.US [with Luther Dixon, Willie Denson] The Fish Bobby Rydell 07.1961 25.US [with Huey "Piano" Smith] Birdland Chubby Checker 05.1963 12.US [with Harry Land ] Fabulous Charlie Gracie 05.1957 16.US/8.UK Fabulous Steve Lawrence 05.1957 71.US Back to School Again Timmie Oh Yeah Rogers 09.1957 36.US Party Time Sal Mineo 11.1957 47.US Dinner with Drac (Part 1) John Zacherle the Cool Ghoul 03/1958 6.US Mashed Potato Time Dee Dee Sharp 03.1962 2.US