Mr Big

Grupa amerykańska. Powstała w 1988 w San Francisco, ale na miejsce działalności wybrała Los Angeles. Założył ją ceniony basista Billy Sheehan (19.03.1953, Buffalo, Nowy Jork) - b, znany z własnego zespołu Talas oraz ze współpracy z Davidem Lee Rothem i Michaelem SCHENKEREM czy formacją U.F.O., z którą w 1983 dotarł do Polski. W składzie znaleźli się ponadto trzej równie doświadczeni muzycy, Eric Martin (10.10.1960) -voc wcześniej kierował The Eric Martin Band, Paul Gilbert (6.11.1966, Pensylwania) - g, syntezator gitarowy, był muzykiem Racer X, Pat Torpey zaś (13.12.1959) -dr wspomagał Roberta Planta i Chrisa Impelliteriego. Jako nazwy użyła tytułu kompozycji zespołu Free.
Ponieważ grupę założyli znani muzycy, bez trudu podpisała kontrakt z firmą Atlantic i już w 1989 nagrała w studiu Fantasy w Berkeley pierwszą płytę - Mr. Big. Był to początek jej wieloletniej współpracy z producentem Kevinem Elsonem. Repertuar ujawniał, że wzorami dla Mr. Big były przede wszystkim brytyjskie zespoły hardrockowe i bluesrockowe, jak Led Zeppelin, Free, Bad Company czy Humble Pie, ale też amerykańskie formacje metalowe i bliskie metalu, jak Van Halen czy Foreigner. Chociaż dość wtórny, zachwycał jednak pasją grania i świetnym rzemiosłem wszystkich czterech muzyków. Wyróżniały się ostrzejsze utwory Addicted To That Rush, Take A Walk czy Blame It On My Youth, ale też spokojniejsze, balladowe, jak Anything For You czy Big Love.
Grupa promowała płytę na wielkim tournee po Stanach i Kanadzie u boku zespołu Rush. Owocem owej trasy był minialbum koncertowy Live!Raw like sushi, z początku wydany tylko w Japonii, gdzie muzyka Mr. Big najszybciej znalazła zwolenników. Sławę przyniosła formacji płyta Lean into it, przygotowana w Fantasy, ale też w Rumbo Recorders w Canoga Park i w Cherokee Studios w Los Angeles, zawierająca repertuar nie tylko bogatszy, ale wykonany z jeszcze większym żarem niż na debiutanckim albumie, (niektóre utwory zarejestrowano w jednym podejściu, aby wykonanie nie było skażone rutyną). Zachwycały takie kompozycje, jak Alive And Kickin' i My Kinda Woman - przypominające przeboje Van Halen, Voodoo Kiss - nawiązująca do funkowych utworów Led Zeppelin, Road To Ruin — zainspirowana dokonaniami Free i Bad Company. Intrygował wściekle dynamiczny prolog albumu - Daddy Brother Lover Little Boy (The Electric Drill Song) z szaleńczo szybkimi partiami gitary i gitary basowej, wykonanymi z pomocą wiertarek, do których umocowano po trzy kostki. Bardzo podobały się niebanalne, ze smakiem opracowane ballady - bardziej dynamiczna Green-Tinted Sixties Mind i przede wszystkim spokojniejsza To Be With You.
Teksty dotyczyły rozterek sercowych, np. Never Say Never, To Be With You, CD F F — Lucky This Time, ale nie tylko. W Alive And Kickin' pojawiał się motyw tęsknoty za domem rodzinnym, w Green-Tinted Sixties Mind- goryczy ulubieńców tłumów, których sława przeminęła, w Voodoo Kiss - nocnego życia w Nowym Orleanie. Album Live dokumentował występ grupy 28 marca 1992 w Warfield Theatre w San Francisco. Oprócz żywiołowych wykonań utworów znanych z poprzednich płyt, jak Addicted To That Rush, To Be With You, Road To Ruin, Alive And Kickin' czy Green-Tinted Sixties Mind, zawierał też nową wersję starej kompozycji Sheehana Shy Boy, nagranej już przez niego dwukrotnie, z zespołem Talas i z Davidem Lee Rothem, oraz świetne przeróbki standardów, Thirty Days In The Hole Humble Pie i Baba O'Riley The Who.
Największym osiągnięciem artystycznym Mr. Big była płyta Bump ahead, nagrana w studiach Fantasy i Rumbo Recorders, jak zwykle z Elsonem, zawierająca repertuar bardziej nowoczesny niż dawniej, wzbogacony chociażby elementami thrashu czy funku, a przy tym noszący już wyraźne piętno własnego stylu, np. Colorado Bulldog, What's It Gonna Be, Temperamental. Brzmienie niektórych utworów urozmaicono chociażby partiami harmonijki ustnej w wykonaniu Johna Christleya (Price You Gonna Pay) i syntezatora gitarowego (Nothing But Love). Oprócz premierowych kompozycji oraz porywającego, rozimprowizowanego wykonania Mr. Big Free grupa przedstawiła wyborną wersję ballady Wild World Cata Stevensa.
Martin z formacją The Eric Martin Band zrealizował albumy "Sucker For A Pretty Face" (Elektra, 1983), "Eric Martin" (Capitol, 1985) i "I'm Only Fooling Myself" (Capitol, 1986).
Gilbert z grupą Racer X nagrał płyty "Street Lethal" (Shrapnel, 1986), "Second Heat" (Shrapnel, 1987) i "Extreme Volume... Live" (Shrapnel, 1988). Już jako muzyk Mr. Big utworzył zespół The Electric Fence. Nagrywał też jako solista, np. utwór I Understand Completely, włączony do programu składanki "The Guitars That Rule The World" (Metal Blade, 1992), oraz minialbum "Tribute To Hendrix" (MGR, 1993) z opracowaniami utworów Jimiego Hendrixa w rodzaju Red House i Purple Haze.
Uwaga! W latach siedemdziesiątych w Wielkiej Brytanii działała inna grupa o nazwie Mr. Big, znana z nagrań dla firmy EMI.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
To be with you/Green-tinted sixties mind	Mr Big	12.1991	3[11]	1[3][24]	Atlantic 87 580	[gold]][written by David Grahame/Eric Martin][produced by Kevin Elson]
Just take my heart/Road to ruin	Mr Big	04.1992	26[4]	16[20]	Atlantic 87 509	[written by Alex Call/Eric Martin/Andre Pessis][produced by Kevin Elson]
Green-tinted sixties mind	Mr Big	08.1992	72[1]	-	Atlantic A 7702 [UK]	[written by Gilbert][produced by Kevin Elson]
Wild world/Temperamental	Mr Big	10.1993	59[1]	27[20]	Atlantic 87 308	[written by Cat Stevens][produced by Kevin Elson]
Ain' t seen love like than/What's it gonna be	Mr Big	02.1994	-	83[6]	Atlantic 87 278	[written by Eric Martin/Andre Pessis/Mark Spiro][produced by Kevin Elson]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Mr. Big	Mr. Big	07.1989	60[1]	46[18]	Atlantic 81 990	[produced by Kevin Elson]
Lean into it	Mr. Big	04.1991	28[12]	15[38]	Atlantic 82 209	[platinium][produced by Kevin Elson]
Bump ahead	Mr. Big	10.1993	61[1]	82[6]	Atlantic 82 495	[produced by Kevin Elson]
Bump ahead	What If...	02.2011	117[1]	-	Frontiers	[produced by Kevin Shirley]