Blowfly specjalizował się w brudnych parodiach aktualnych hitów soulowych i popowych; jego ponad dwa tuziny albumów, prawie wszystkie nagrane na żywo w studio z atmosferą całonocnej imprezy napędzanej alkoholem, to zabawna mieszanka plugastwa i dowcipu, która nie jest ani zbyt obrzydliwa, by być zabawną, ani zbyt wyrafinowana, by być sprośną.
Reid, urodzony w Wiedniu w stanie Georgia, w Walentynki 1939 roku, zyskał swój przydomek na początku lat 60-tych, kiedy jego babcia przyłapała nastolatkę na śpiewaniu brudnych słów do popularnego hitu i ogłosiła, że jej wnuczka jest „bardziej paskudna niż mucha plujka”. W połowie lat 60-tych Reid przeniósł się do Miami, gdzie nie używano wulgarnych słów, i związał się z producentem i właścicielem wytwórni Henry'm Stone'em.
Pod własnym nazwiskiem Reid wydał kilka solidnych albumów z czystym R&B i miał kilka singli na listach przebojów, poczynając od przeboju soulowego z Top Ten z 1969 roku „Nobody But You Babe”, dla wydawnictw Stone'a Alston i TK.Blowfly Reid nigdy jednak nie stracił talentu do podbijania list przebojów Top 40, a po kilku latach wykonywania swoich parodii dla przyjaciół i współpracowników, Reid wskrzesił swój młodzieńczy przydomek i w 1970 r. nagrał debiutancki album jako Blowfly, The Weird World of Blowfly. Oczywiście wytwórnie Stone'a nie mogły tknąć wyników, więc Reid wytłoczył album na swoim własnym wydawnictwie Weird World, umieszczając go w dziwacznej, domowej roboty okładce, przedstawiającej Reida stojącego na koszu na śmieci w komicznie ohydnej masce potwora, parę skrzydełek domowej roboty, niebieski sweter z żółtym napisem „BF” i parę obcisłych białych podkolanówek, trzymając w jednej ręce gumowego kurczaka i drapiąc dwie nagie kobiety w dużych afro, klęczące przed nim. Sprzedawane w tym samym pół-podziemnym obiegu, w którym sprzedawano albumy Dolemite Rudy'ego Raya Moore'a i inne dziwactwa kulturowe, płyty Blowfly cieszyły się ogromną popularnością. Chociaż od początku było tajemnicą poliszynela, że Blowfly to Clarence Reid, Reid zawsze pojawiał się na okładkach płyt w jakimś skomplikowanym lub dziwnym kostiumie. Jego niechęć do publicznego identyfikowania się jako Blowfly wynikała nie tylko z jego religijnego wychowania - pomimo brudnych ust Reid był pobożnym chrześcijaninem, który wyrzekł się alkoholu i papierosów i pracował jako duchowny - ale także z postępowania karnego, ostatnich dniach 2 Live Crew przekonało się o tym na własnej skórze. Sklepy były ścigane za przenoszenie albumów Blowfly w niektórych społecznościach, a Reid został pozwany przez ówczesnego prezesa ASCAP, Stanleya Adamsa, po tym, jak Blowfly sparodiował jazzowy standard Adamsa „What a Difference a Day Makes” jako „What a Difference a Lay Makes” ”.
Reid wydawał płyty Blowfly pod różnymi nazwami wytwórni w latach 70., 80. i 90-tych, współpracując z podobnie myślącymi ludźmi, takimi jak 2 Live Crew, a nawet Flea z Red Hot Chili Peppers. Blowfly był na tyle ikoną kultury, że w połowie lat 70-tych nagrał nawet swój świąteczny singiel. Oczywiście piosenki nosiły tytuły „Jingle Fuckin' Bells” i „Queer for the New Year”, ale mówimy tutaj o Blowfly, a nie o Bingu Crosbym. Blowfly zagrał także w niskobudżetowym filmie dokumentalnym The Twisted World of Blowfly w 1991 roku, a kilka jego albumów zostało ponownie wydanych na płytach CD w latach 90-tych, z czapką The Best of Blowfly: Analthology w 1996 roku.
Clarence Reid / Blowfly zmarł na raka wątroby w hospicjum na Południowej Florydzie w styczniu 2016 r.; miał 76 lat.
|
Albumy | ||||||
| Tytu³ | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [US] |
Komentarz |
| Blowfly's Party | Blowfly | 05.1980 | - | 82[20] | Weird World 2034 | [produced by Blowfly] |
