Niki Davis

Niki Davis , alias Licinia Gizzi (czasami znana jako jako Nicky Davis) ( ur.13 styczniu  1936r ), była włoską piosenkarką .Mając szesnaście lat ze swoją przyjaciółką  Angelą De Parde bierze udział w Duo Festiwal  , dokonuje pierwszych nagrań i pierwsze  trasy; w tym czasie przyjmuje pseudonim Nicla Giano .
Duet rozpadł się kilka lat później ,a Niki podpisuje kontrakt jako solistka z Bluebell przyjmując pseudonim Niki Davis .

W 1960 roku bierze udział w Sei giorni della canzone z piosenką Nuvole ; w następnym roku   w festiwalu w Sanremo w 1961 roku z Pozzanghere , wystepując z Tonym Renisem , współautorem piosenki.

Odeszła do życia prywatnego w połowie lat 60-tych.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	Ita	Wytwórnia [Ita]	Komentarz
Promise me/Rido	Niki Davis	.1959	-	-	Bluebell BB 03008	-
Quando l'estate se ne va/Forever	Niki Davis	.1959	-	-	Bluebell BB 03012	-
Nuvole/La strada dell'amore	Niki Davis	.1960	-	-	Bluebell BB 03024	-
Acquarello in blue/Uno a te, uno a me	Niki Davis	.1960	-	B:29.Ita	Bluebell BB 03039	[B side:written by Giada / Hadjidakis]
Pozzanghere/Pigro mattin	Niki Davis	.1961	-	-	Bluebell BB 03047	-
Il mio trenino/Cerchi sull'acqua	Niki Davis	.1961	-	-	Bluebell BB 03051	-
Tombola/Girotondo twist	Niki Davis	.1962	-	-	Bluebell BB 03093	-

Teri De Sario

Teri Lynn DeSario (urodzona 27 listopada 1951r) to amerykańska wokalistka z Miami , na Florydzie .
DeSario pracowała z kilkoma gatunkami muzycznymi  po ukończeniu liceum. Była wokalistką , grała na recorderze i harfie w latach 1970-1977 z grupą muzyki średniowiecznej i renesansowej, Early Music Consort, kierowanej przez   członka Pro Musica ,Arnolda  Graysona.  Zaczęła karierę jako wokalistka i kompozytorka w gatunku folk, a następnie rozszerzyła swoją miłość do muzyki  jazzowej . Po ślubie z trębaczem, aranżerem i kompozytorem Billem Purse założyli   wspólny pop-folk-jazzowy ansambl o nazwie Abacus.
Pewnej  nocy długowłosy mężczyzna wszedł do klubu, gdzie występowała, twierdząc, że jest producentem Bee Gees; okazało się, że rzeczywiście tak było. Barry Gibb usłyszał jej demo  i był tak zainspirowany wokalem DeSario, że napisał dla niej piosenkę   " Ain't  Nothing Gonna Keep Me from You " co pomogło jej uzyskać kontrakt płytowy.

"Ain't Nothing Gonna Keep Me from You" z 1978 roku było pierwszym  przebojem DeSario ,  z jej pierwszego albumu Pleasure Train , również wydanego w roku 1978. Mimo, że pierwszy singiel stał się  # 43 na listach przebojów w USA, nie była tak naprawdę  zadowolona z   nagrania i chciała podążyć w nowym kierunku.
To właśnie wtedy spotkała starego szkolnego kolegę , Harry Wayne Casey'a (Kc) z KC and the Sunshine Band . W Stanach Zjednoczonych, DeSario znana jest głównie z jej duetu z KC, wokalistą R & B i grupy funk KC and the Sunshine Band z coveru Barbary Mason , " Yes, I'm Ready " z 1980 r(# 2 na liście Billboard Hot 100 ) z jej drugiego albumu Moonlight Madness , wydanego w 1979 roku.Następne single ( utwór tytułowy albumu) "Moonlight Madness" i remake "Dancin' in the Streets", nie weszły do Billboard Top 40.

Pod koniec 1980 roku,  jej przebój " Yes, I'm Ready " zyskując status  one-hit wonder. Postanowiła nagrać dwa albumy dla Casablanca, Caught , album, który odzwierciedlał jej sytuację z wytwórnią płytową i Relationships , którego wydanie zostało  wstrzymane, gdy sama firma zmieniła kierunek muzyczny. Nagrała dwa   chrześcijańskie albumy dla Word Records , A Call to us All , i  Voices in the Wind , które zostały napisane wspólnie   i wyprodukowane z Billem Purse . W 1986 roku została nominowana do nagrody  Grammy w kategorii gospel ,Best Female Performance. Pisała   i pojawiała się na albumach różnych artystów. W tym samym czasie, jej muzyka była popularna w Japonii i na Filipinach. Muzyka stała się bardziej dla DeSario introspekcją dla coraz bardziej kwestionowanego konserwatywnego chrześcijaństwa. Wreszcie w 1986 roku, poprosiła, aby zwolniono ją z kontraktu w Worda Records.

DeSario dzieli swoje życie w Niemczech i Miami, a od czasu do czasu śpiewa z The Marschfellows w Niemczech. Jest również częścią chrześcijańskich grup muzycznych i koncertuje z nimi.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Ain't Nothing Gonna Keep Me From You/Sometime Kind Of Thing	Teri De Sario	07.1978	-	43[12]	Casablanca NB 929	[written by Barry Gibb][produced by Barry Gibb, Karl Richardson, Albhy Galuten]
The Stuff Dreams Are Made Of/Loving You For The First Time	Teri De Sario	06.1979	-	-	Casablanca NB 980	[written by Joey Carbone, Lenny Lambert][produced by Ron Albert, Howard Albert, Denny Randelln][41[11].Hot Disco/Dance;Casablanca 20 157 12"]
Yes, I'm Ready/With Your Love	Teri DeSario With K.C.	11.1979	-	2[23]	Casablanca NB 2227	[gold-US][written by Barbara Mason][produced by H. W. Casey][20[13].R&B Chart]
Dancin' In The Streets/Moonlight Madness	Teri DeSario With K.C.	06.1980	-	66[6]	Casablanca NB 2278	[written by Wm. Stevenson, Marvin Gaye, Ivy Hunter][produced by H. W. Casey]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Moonlight Madness	Teri De Sario	01.1980	-	80[13]	Casablanca 7178	[produced Ron Albert, Howard Albertand Barry Gibb]

Green Day

Członkowie Green Day'a dużo przeszli zanim stali się gwiazdami światowego formatu. W ich rodzinnym mieście wspominają ich dobrze. "Są grupą fajnych facetów. Nigdy nie dziurawili ścian, nie zarzygali sceny podczas występów" - tak wspominają bywalcy Gilman Street gdy grali tam Billie i spółka jeszcze jako nastolatkowie. "Pomimo że ich wystepy ukazuja ich jako błaznów i nieodpowiedzialnych ludzi, to są w końcu juz żonaci i ustatkowani. Chcą byc uczciwymi ludźmi, chcą założyc normalne, szczęśliwe rodziny - takie rodziny jakich nigdy nie mieli. Green Day powstał z inicjatywy dwóch panów: William'a Armstronga (Billie Joe) i Michaela Pritcharda (Mike Dirnt). Do spotkania między przyszłymi muzykami zespołu, doszło w barze. Mieli wtedy po 10 lat i jak się okazało od tamtej pory zostali najlepszymi kumplami. Obaj nie mieli łątwego życia rodzinnego: Mike wychowywał się w domu dziecka, a później w rodzinie zastępczej, natomiast Billie wówczas bardzo mocno przeżywał śmierć swego ukochanego ojca - notabene muzyka jazzowego. W późniejszym czasie poświecił mu nawet piosenkę "Rotting". Jednym z ważniejszych wspomnień po ojcu, była gitara którą ten poidarował Billiemu tuż przed śmiercią.
Mike często przebywał u Billie'go w domu. Wtedy zaczęli interesować się muzyką, a pomagali im w tym starsi bracia Billiego podsuwając co nowe kasety z nagraniami Ramones, Sex Pistols czy Buzzcocks. Ciułając każdy grosz, mogli sobie po jakimś czasie kupić gitary z prawdziwego zdarzenia. Wówczas Billie zdobył swojego ukochanego Stratocaster'a, na którym m.in gra do dziś.
W 1987 powstał zespół Sweet Children. Skład uzupełnił perkusista John Kiffmeyer (Al Sobrante), a Mike postanowił zająć się grą na basie. Ich wystepy można było oglądać przy Gilman Street, teraz jednym z najbardziej znanych miejsc, wówczas malutkim klubie. Istotne jest to, że Green Day nawet teraz dają koncerty, nie zapominając tym samym że właśnie tamtemu miejscu zawdzięczająw dużej mierze swój sukces. "To miejsce i klimat było ratunkiem dla mnie od problemów" - mówi Billie dla magazyny Rolling Stone. Chłopaki próbowali pogodzić szkołę z graniem, już naprawdę coraz poważniejszym. Green Day, wtedy jeszcze pod nazwą Sweet Children wydali swój pierwszy singiel: "Sweet Children" dla wytwórni Skene!. Miało to miejsce w 1988 roku, a więc wtedy gdy całe trio miało zaledwie po 16 lat. Niedługo potem wyszedł kolejny singiel, tyle że juz zespół nazywał sie Green Day.
Wówczas do akcji wkroczył Lawrence Livermore - głowa wytwórni Lookout!, któremu bardzo spodobało się granie zespołu. Zaproponował wówczas 17-letnim muzykom powżny kontrakt na nagranie płyty długogrającej. Chłopaki niezwłocznie nagrali materiał na 39/Smooth, na który składało się 10 piosenek. I tak oficjalnie nazywał się przez pewien okres czasu pierwszy album Green Day'a. Chłopaki wydali jednak później kolejnego singla "Slappy" i postanowiono 39/Smooth połączyć ze Slappy. W ten spopsób powstała nowa tracklista, a album wzbogacono jeszce o piosenke I Want to Be Alone i nazwano "1,039 Smoothed Out Slappy Hours". Zespół wyruszył w mini-tournee po stanie Kalifornia. Tydzień przed premierą jeszcze 39/Smooth, a w przeddzień osiemnastych urodzin Billie porzucił szkołę i bynajmniej nie wyszło mu to na złe. Mike, przykładny uczeń, wyszedł ze szkoły jednak z dyplomem ukończenia nauki w szkole średniej.
Tymczasem, gdzies w górach Mendocino, wychowuje sie Frank Edwin Wright III (Tre Cool ). Sąsiadem Tre, był sam Lavrence Livermore, tudzież dobry przyjaciel. Po tournee Green Day'a, zespół opuszcza Al Sobrante, a na jego miejsce "wskakuje" własnie Tre Cool, który do dziś jest chyba najbardziej charakterystycznym członkiem zespołu, znanym ze swoich niewybrednych powiedzonek i zachowań :))
Rok 1992. Green Day nagrywają Kerplunka. Jest to również album nietypowy bowiem 4 ostatnie piosenki pochodzą z singla "Sweet Children" wydanego 3 lata wcześniej. Niemniej album cieszy się sporym zainteresowaniem, również ze strony dużej wytwórni Warner. Co do trasy koncertowej, jest ona już zrobiona z wiekszym rozmachem i obejmuje także Europę, a w tym także Polskę. Green Day odwiedził Warszawę, Gryfin i Bydgoszcz, a supportowali zespołowi Stink.
Rok 1993 to przełom w twórczości zespołu. Przejście do większej wytwórni wydawało się nieuniknione. Rozstanie z Lavrencem Livermore i Lookout! odbyło się w atmosferze przyjacielskiej. W wytwórni Warner, zespołem zaopiekował się młody producent Rob Cavallo. Pierwszy singiel "Welcome To Paradise" nie został opatrzony wideoklipem, co zapewne miało wpływ na promocje zespołu, jednak kolejny singiel i klip "Longview" ze zbliżającej się płyty zapowiadał nadchodzącą "rewolucję". I rzeczywiście, kolejny "Basket Case" to już klasa sama w sobie, do dziś jest to najbardziej charakterystyczna piosenka Green Day'a. 11 stycznia 1994 wyszedł album Dookie, dzieło które ze wszechstron było zachwalane przez kogo się da. Liczne nagrody i wyróżnienia były najlepszym na to świadectwem. Kolejnym singlem ze wspaniałego Dookie było "When I Come Around". Zespół został zaproszony na Woodstock '94, by dać niezapomniany błotny koncert. Nie wykluczone że właśnie tym koncertem Green Day przysporzyli sobie jeszcze większej popularności. USA oszalało na pukcie tria z Berkeley.
Green Day mieli na tyle wystarczającej siły przebicia, że dzięki nim muzyka punkrockowa została być dostrzegana w mediach. To pozwoliło zaistnieć innym świetnym zespołom które być może w innych okolicznościach nie wypromowałyby się. Punkrock jaki serwowali Green Day miał rzecz jasna inny kształt niż ten w latach 70'. Mike Dirnt przyznaje że nie mógłby się utrzymywać z muzyki bez wsparcia większych firm fonograficznych, jak i także mediów: "Sprzedawanie nie pasuje do tego co przekazujemy w tekstach. Ale nie wiemy jak temu zaradzić, nie wynazleźliśmy jeszcze złotego śrdoka na to" Billie Joe dodaje: "Nie pochodzimy ze świata w którym na porządku dziennym był widok kupy szmalu". Faktycznie trzeba jednak przyznac że zespół w każdym momencie swojej kariery był w porządku wobec swoich fanów. Green Day często dają darmowe, charytatytwne koncerty, oraz dbają o to by wpływy z dwóch pierwszych albumów szły faktycznie w 100% do wytwórni Lookout! Konsekwentnie wspierają ta wytwórnie i tamtejsza scenę niezależną.
Przedsmakiem zbliżającego się nowego albumu była piosenka "J.A.R.(Jason Andrew Relva)", która ukazała sie na soundtracku do filmu Angus. Piosenkę ta napisał Mike Dirnt na cześc swego tragicznie zmarłego przyjaciela. 11 października 1995 , światło dzienne ujrzał "Insoimniac" - album zbliżony stylistycznie do Dookie, lecz bardziej ciemny i pesymistyczny. Zespół już doświadczył wszelkich pozytywnych i negatywnych aspektów bycia sławnym i to m.in. dają do zrozumienia na nowym albumie. Pierwszym singlem promującym album został wybrany "Geek Stink Breath" z dośc oryginalnym klipem. Klip ,króko mówiąc, ukazuje ze wszystkimi szczegółami, zabieg wyrywania zęba. Teledysk był do tego stopnia kontrowersyjny że MTV początkowo nie chciało go puszczać. Ostatecznie klip mozna było ujrzeć, ale w godzinach nocnych. Kolejny singiel to "Stuck Withe Me", a następny "Brain Stew/Jaded" będacy połączeniem dwóch piosenek oraz kolejną dziwaczną wizją reżysera klipu. Tym razem pierwszą część klipu stanowi jazda członków zespołu starą kanapa po wysypisku śmieci. Ostatnim akcentem promocji "Insomniaca" został klip "Walking Contradiction", jeden z lepszych w twórczości Green Day, ironiczny i pełen humoru. Jest to zarazem najdroższy klip Green Day'a. Insomniac'a podsumowuje nagroda Grammy jaką zespół dostałw kategorii najlepszy zespół.
Po niemal roku oczekiwania , singiel "Hitchin'A'Ride" zwiastuje nowy album którego premierę wyznaczono na 14 października 1997. Nimrod zaskakuje publicznośc nowym stylem, na albumie znaleźć możemy piosenki bardzo zróżnicowane, począwszy od pieknych ballad "Redundant", "Good Riddance (Time Of Your Life)", po beatlesowskie rytmy w "Worry Rock", elementy ska w "King For A Day", a także parodie metalu "Take Back". Album ten uznawany jest przez krytyków za najbardziej dojrzały w dyskografii Green Day'a. Zespół chętnie szuka nowych rozwiązań muzycznych, a te ich eksperymentowanie wychodzi im bardzo dobrze. Wracając do klipu Hitchin'A'Ride, jest to ciekawa wizja surrealistycznego świata, Billie mówi że pomysł klipu wziął się od wizji jakie sam miał podczas zażyuwania, hmm.... pewnych specyfików w czasach jego młodości. Następnym singlem z albumu Nimrod, jest przepiekna ballada "Good Riddance" z całkiem udanym klipem. Później zespół wydaje single Redundant i Nice Guys Finish Last. Promocja albumu Nimrod jest moim zdaniem okresem kiedy Green Day maja zdecydowanie najlepsze teledyski. Zespół wyrusza w najwiekszą do tej pory trasę koncertową, na którą zaprasza Jason'a White'a jako dodatkowego gitarzystę. Jason White jest członkiem zespołów Pinhead Gunpowder i Influents. Po zakończeniu tournee ukazuje się instrumentalny klip "Last Ride In".
Na kolejny album fani musieli czekać 2 lata. Przerwa była tym bardziej wyraźna że zespół w ogóle nie pokazywał się w mediach. W tym czasie członkowie przechodzili problemy rodzinne, m.in. Mike i Tre przeżywali rozwód. W międzyczasie Billie zajął się swym drugim zespołem Pinhead Gunpowder, z którym wydał płytę. Jednak po okresie ciszy, Green Day zaistniel i wreszcie z nową propozycją, piosenką pt. "Minority". Miesiąc po premierze singla, 2 października 2000 wychodzi album Warning, który stylistycznie zbliżony jest do swego porpzednika Nimroda, lecz jest bardziej spójny. Klip do "Minority" to parada zespołu na mini-scenie z rozmachem przejeżdzającego przez Broadway. Symbolizuje to triumfalny powrót zespołu na scenę muzyczną. "Minority" przez 4 tygodnie gościło na 1. miejscu amerykańskiej listy przebojów MTV. Kolejnym singlem został wybrany tytułowy "Warning". Klip doskonale pasuje do tekstu piosenki. "Warning - Live without Warning". Billie śpiewa o odrzuceniu powszechnie utartych w społeczeństwie nakazów i zasad. Tymczasem bohater klipu robi wszystko wbrew tym zasadom: zostawia właczony gaz, przyjmuje cukierek od nieznajomego, biega po basenie, je surowe mięso i wiele innych. Sprzeczności w tym klipie jest naprawdę wiele. Następnym singlem zostało "Waiting". Klip nie jest czymś nadzwyczajnym, ale rekomepnsować to może świetna piosenka jaką "Waiting" niewątpliwie jest.
W międzyczasie w sieci zaczęły krążyć plotki o nowym albumie Green Day'a, mającym zawierać dotychczasowe pisoenki Green Day'a z B-stron singli. Spekulacje te okazały się w połowie nieprawdziwe bowiem zespół faktycznie nosił się z zamiarem wydania nowego albumu, ale ze swymi najwiekszymi hitami. "International Superhits" ukazał się w październiku 2001, a oprócz największych hitów znalazły się dwie nowe piosenki: Poprocks & Coke oraz nowa wersja Maria. Oprócz albumu, ukazała się płyta DVD i kaseta VHS ze wszystkimi dotychczasowymi teledyskami. To już druga płyta DVD wydana przez zespół, wcześniej na DVD wydano singla Waiting. "International Superhits" promuje przepiekna ballada "Macy's Day Parade" i niemniej zręcznie zrealizowany teledysk: mamy wrażenie ciągłego podążania kamery za idącym Billie.
Kolejnym singlem zostało "Poprocks & Coke". Teledysk do tego utworu to po prostu montaż kilkunastu scenek które nakręcono podczas nagrywania tej piosenki w studio. Zespół w międzyczasie wystąpił w programie Hall Of Fame poświęonym zespołowi Ramones, a przede wszystkim niedawno zmarłemu Joe'u Ramone. Zespół wykonał dwa covery Ramones: Blizkrieg Bop i Teenage Lobotomy. Wkrótce Green Day zajęli się nagrywaniem piosenki na składankę wytwórni Adeline (wytwórnia Billie Joe i jego zony). Utwór zatytułowany "Ha ,Ha, You're Dead" ukazał sie w kwietniu na składance "Every Dog Will Have Ate". Jednak dwa miesiące wcześniej Green Day i niejaki zespół Blink 182 dogadali się co do wspólnej trasy. Pomysł ten okazał się niewątpliwym sukcesem, gdyż w pierwszej dziesiątce koncertów plenerowychw USA o najwiekszej liczbie uczestników, znalazło sie aż 7 koncertów z trasy Green Day'a&Blink 182, a w tym 5 w pierwszej piątce!!! (stan na I połowę 2002) .
Zespół po zakonczeniu trasy, serwuje fanom nowy album - Shenanigans. Tym razem jest to album który zawiera piosenki z B-stron singli, a więc materiał żaden nowy. Perełka w tym towarzystwie miała byc piosenka D.U.I., nigdy dotąd nie wydana, a na pewno ciekawa choćby z tego względu, że... napisana przez Tre Cool'a. Niestety w ostatniej chwili wycofano tę piosenkę z tracklisty Shenanigans w wersji europejskiej i amerykańskiej. Jedynie w Japonii mozna nabyc Shenanigans wzbogacony o piosenke DUI.

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Longview/On the wagon	Green Day	05.1994	30[10][03.95]	36[18].Hot 100 Singles Sales	Reprise W 0247	[written by Billie Joe Armstrong, Mike Dirnt, Tré Cool][produced by Green Day, Rob Cauallo]
Basket case/Tired of waiting for you	Green Day	08.1994	55[2]	26[33].Hot 100 Singles Sales	Reprise W 0257CD	[platinum-UK][written by Billie Joe Armstrong, Mike Dirnt, Tré Cool][produced by Green Day, Rob Cauallo]
Welcome to paradise/Chump [live]	Green Day	11.1994	20[6]	56[5].Hot 100 Singles Sales	Reprise W 0269	[silver-US][written by Billie Joe Armstrong, Mike Dirnt, Tré Cool][produced by Green Day, Rob Cauallo]
Basket case/2000 light years away [live]	Green Day	01.1995	7[14]	-	Reprise W 0279	-
When i come around/She [live]	Green Day	05.1995	27[7]	6[40].Hot 100 Singles Sales [12.94]	Reprise W 0294	[gold-US][silver-UK][written by Green Day][produced by Green Day, Rob Cauallo]
She	Green Day	04.1995	-	41[17].Hot 100 Singles Sales	album cut	[written by Green Day][produced by Green Day, Rob Cauallo]
Geek stink breath/I want to be on TV	Green Day	10.1995	16[10]	27[9].Hot 100 Singles Sales	Reprise W 0320	[written by Mike Dirnt, Tré Cool, Billie Joe Armstrong][produced by Green Day, Rob Cauallo]
Stuck with me/When i come around [live]	Green Day	12.1995	24[6]	-	Reprise W 0327	[written by Mike Dirnt, Tré Cool, Billie Joe Armstrong][produced by Green Day, Rob Cauallo]
Brain stew/Jaded	Green Day	06.1996	28[5]	35[20].Hot 100 Singles Sales	Reprise W 0339	[written by Mike Dirnt, Tré Cool, Billie Joe Armstrong][produced by Green Day, Rob Cauallo]
Hitchin' a ride/Sick	Green Day	10.1997	25[5]	59[12].Hot 100 Singles Sales	Reprise W 0424	[written by Mike Dirnt, Tré Cool, Billie Joe Armstrong][produced by Green Day, Rob Cauallo]
Time of your life [good Riddance]	Green Day	01.1998	11[37]	11[43].Hot 100 Singles Sales	Reprise W 0430	[platinum-UK][5x-platinum-US][written by Mike Dirnt, Tré Cool, Billie Joe Armstrong][produced by Green Day, Rob Cauallo]
Redunant/The grouch	Green Day	05.1998	27[6]	-	Reprise W 0438	[written by Mike Dirnt, Tré Cool, Billie Joe Armstrong][produced by Green Day, Rob Cauallo]
Minority/Brat [live]	Green Day	09.2000	18[10]	101[14]	Reprise W 0532	[written by Billie Joe, Green Day][produced by Green Day, Rob Cauallo]
Warning/Suffocate	Green Day	12.2000	27[9]	114[8]	Reprise W 548	[written by Billie Joe Armstrong][produced by Green Day]
Waiting/Macy's day parade/Basket case	Green Day	11.2001	34[4]	-	Reprise W 570	[written by Billie Joe Armstrong,Green Day][produced by Green Day]
American idiot	Green Day	09.2004	3[27]	61	Reprise 0 54391 63812 0	[gold-US][2x-platinum-UK][written by Billie Joe, Green Day][produced by Green Day, Rob Cauallo]
Boulevard of broken dreams	Green Day	12.2004	5[53]	2	Reprise W 659	[gold-US][platinum-UK][written by Billie Joe, Green Day][produced by Green Day, Rob Cauallo]
Holiday	Green Day	03.2005	11[27]	19[32]	Reprise W664	[platinum-US][gold-UK][written by Billie Joe, Green Day][produced by Green Day, Rob Cauallo]
Wake me up when september ends/Give Me Novacaine	Green Day	06.2005	8[52]	6[25]	Reprise W 674 [US]	[platinum-US][platinum-UK][written by Billie Joe, Green Day][produced by Green Day, Rob Cauallo]
Jesus of subarbia	Green Day	11.2005	17[13]	-	Reprise W691CD	[silver-UK][written by Billie Joe, Green Day][produced by Green Day, Rob Cauallo]
The Saints Are Coming	U2 And Green Day	11.2006	2[8]	51[9]	Mercury 1713137	[ Written-By - Richard Jobson , Stuart Adamson][Producer - Rick Rubin ]
Working class hero	Green Day	05.2007	136[1]	53[2]	Amnesty International 252297153	[ Written-By - J.Lennon][Producer - Green Day]
The Simpsons Theme	Green Day	08.2007	19[5]	106[1]	Reprise CATCO 127081709	[written by Danny Elfman][produced by Green Day]
Know Your Enemy	Green Day	04.2009	21[14]	28[15]	Reprise W 816CD	[gold-US][silver-UK][written by Billie Joe Armstrong / Green Day][produced by Butch Vig, Green Day]
21 Guns	Green Day	05.2009	36[23]	22[20]	Warner Bros W 817	[platinum-US][gold-UK][written by Billie Joe Armstrong][produced by Butch Vig, Green Day]
When It's Time	Green Day	06.2010	68[2]	-	Reprise CATCO 163214843	[written by Billie Joe Armstrong / Green Day][produced by Green Day]
Oh Love	Green Day	09.2012	-	97[4]	Reprise 532171	[written by Billie Joe Armstrong, Mike Dirnt, Jason White and Tre Cool][produced by Rob Cavallo and Green Day]
Let Yourself Go	Green Day	09.2012	136	-	Reprise	[written by Billie Joe Armstrong, Mike Dirnt, Jason White and Tre Cool][produced by Rob Cavallo and Green Day]
Bang Bang	Green Day	08.2016	84[1]	104[1]	Reprise USRE 11600439	[written by Billie Joe Armstrong, Mike Dirnt, Jason White and Tre Cool][produced by Green Day]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Dookie	Green Day	02.1994	13[339]	2[135]	Reprise 45 529	[diamond-US][3x-platinum-UK][Grammy-Alternative Music 1994][Producers: Rob Cauallo , Green Day ]
Kerplunk!	Green Day	10.1994	-	1[2][43]	Lookout 46	[platinum-US][gold-UK][Producers: Andy Ernst, Green Day][wydany w 1992r]
39/Smoothed out slappy hours	Green Day	10.1994	-	4[34]	Lookout 22	[wydany w 1990r][Producers: Green Day , Andy Ernst , Andro ]
Insomaniac	Green Day	10.1995	8[5]	2[39]	Reprise 46 046	[2x-platinium-US][platinum-UK][Producers: Green Day , Rob Cavallo ]
Nimrod	Green Day	10.1997	11[11]	10[70]	Reprise 46 794	[2x-platinium-US][platinum-UK][Producers: Green Day , Rob Cavallo ]
Warning	Green Day	10.2000	4[14]	4[25]	Reprise 47 613	[gold-US][platinum-UK][Producers: Green Day ]
International superhits	Green Day	11.2001	15[70]	40[31]	Warner Brothers 48145	[platinum-US][2x-platinum-UK][Producers: Green Day , Rob Cavallo , Jerry Finn]
Shenanigans	Green Day	07.2002	32[5]	27[5]	Reprise 48 208	[gold-UK][Producers: Green Day , Rob Cavallo ]
American idiot	Green Day	10.2004	1[2][121]	1[3][93]	Reprise 48777	[6x-platinum-US][8x-platinum-UK][Producers: Green Day , Rob Cavallo]
Bullet in a bible	Green Day	11.2005	6[16]	8[14]	Reprise 49 466	[platinum-UK][produced by Rob Cavallo and Green Day]
21st Century Breakdown	Green Day	05.2009	1[1][39]	1[38]	Reprise 9362498021 [UK]	[platinum-US][platinum-UK][produced by Butch Vig, Green Day]
Awesome as Fuck	Green Day	03.2011	14[5]	14[3]	Reprise 9362495861 [UK]	[gold-UK][produced by Green Day]
Uno!	Green Day	09.2012	2[14]	2[9]	Reprise 9362494871 [UK]	[gold-UK][produced by Rob Cavallo and Green Day]
Dos!	Green Day	11.2012	10[11]	9[2]	Reprise 9362494868 [UK]	[silver-UK][produced by Rob Cavallo and Green Day]
Tré!	Green Day	12.2012	31[4]	13[2]	Reprise 9362494864 [UK]	[silver-UK][produced by Rob Cavallo and Green Day]
Demolicious	Green Day	04.2014	119	112[1]	Reprise 541860	-
Revolution Radio	Green Day	10.2016	1[1][14]	1[1][15]	Reprise 0093624920069 [UK]	[gold-UK][produced by Green Day]
Greatest Hits: God's Favorite Band	Green Day	11.2017	22[189]	39[36]	Reprise 0093624909170 [UK]	[platinum-UK][produced by Green Day ,Rob Cavallo, Butch Vig, Andy Ernst]
Father of All Motherfuckers	Green Day	02.2020	1[1][4]	4[3]	Reprise 0093624897637 [UK]	[produced by Butch Walker, Chris Dugan, Green Day]
Woodstock 1994	Green Day	04.2019	-	156[1]	Reprise	[produced by Chris Dugan, Green Day]
BBC Sessions	Green Day	12.2021	44[1]	-	Reprise 0093624881254 [UK]	-

Pipkins

The Pipkins to krótko działajacy duet brytyjskich muzyków,Rogera Greenaway'a i Tony Burrowsa,który wylansował swój jedyny hit-"Gimme Dat Ding" autorstwa Alberta Hammonda i Mike'a Hazlewooda.Piosenka trafiła na listy przebojów po obu stronach Atlantyku w 1970r.
Roger Greenaway znany jako członek kilku teamów kompozytorsko-autorskich,a Tony Burrows był wokalistą takich grup jak Edison Lighthouse, White Plains, The First Class i Brotherhood of Man.
Pipkins wydali kolejne dwa single,"Yakety Yak" i "Are You Cooking, Goose?" ,ale bez powodzenia na listach przebojów.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Gimme Dat Ding / To Love You	Pipkins	05.1970	6[10]	9[12]	Columbia DB 8662	[written by Albert Hammond,Mike Hazlewood][produced by John Burgess]
Yakety Yak / Sugar & Spice	Pipkins	.1970	-	-	Columbia DB 8701	[written by Jerry Leiber,Mike Stoller][produced by John Burgess]
Pipkins Maxi Party: Mama Told Me Not To Come / Give Me Just A Little More Time / Yellow River // Pipkins Maxi Party: In The Summertime / My Baby Loves Lovin' / Melting Pot	Pipkins	10.1970	-	-	Columbia DB 8728	[written by Newman, Dunbar, Wayne, Christie][produced by John Burgess]
Gonna Give Up Smokin'/Hole In The Middle	Pipkins	10.1971	-	-	Columbia DB 8824	[written by Cook, Greenaway, Rae][produced by John Burgess]
Yummy, Yummy, Yummy/Play Me Dat Music	Pipkins	05.1975	-	-	Bell BELL 1417	[written by Resnick, Levine][produced by John Burgess]
Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Gimme Dat Ding!	Pipkins	08.1970	-	132[4]	Capitol 483	-

Love/Hate

Love/Hate, grupa amerykańska. Utworzona w 1987 w Los Angeles w Kalifornii.
Pierwszy skład: Jizzy Pearl - voc, Jon E. Love- g, sitar, Skid Rose - b, Joey Gold- dr. W 1992 Love odszedł na rok. Zastępował go Darren Housholder - g. Rok później Housholder odszedł, a wrócił Love.

Z początku występowała pod nazwą Data Clan. Na swoich płytach, nagranych przy pomocy takich producentów, jak Tom Werman i John Jansen, przedstawiła przede wszystkim efektowne, przebojowe, ale dość konwencjonalne utwory heavymetalowe, przypominające dokonania Mótley Crue, Guns N' Roses, AC/DC bądź Led Zeppelin (np Why Do You Think They Call It Dope?, Slutsy Tipsy, Evil Twin, Miss America, Cream, Yucca Man, Let's Rumble, Wrong Side Or The Grape, Herę's To You czy udziwniony partią sitaru Wasted /n America).

 Niektóre kompozycje próbowała urozmaicić elementami thrashu (np. wstępna część Let's Rumble), funku (np. Spit) bądź rapu (np. Boozer). Niejako na marginesie zaproponowała akustyczne ballady o folkowym  odcieniu (np Don't Fuck With Me). Stereotypowe zazwyczaj teksty były opowieściami o zepsutych  dziewczynach (np. Devil's Squaw, Sexical) i topieniu męskich udręk w strumieniach
alkoholu (np. Boozer, Beer Money). Tyiko niektóre miały poważniejszą wymowę, np ostrzegały przed grozą choroby narkotycznej (Yucca Man), a także przed pustką życia trawionego przed ekranem telewizyjnym
(Wasted In America).

Housholder jako solista nagrał m.in. płytę „Generator Man" (Shrapnel, 1994).

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Blackout In The Red Room/ Hell, CA., Pop.4	Love/Hate	04.1990	88[3]	-	CBS 655917	[written by Skid Rose][produced by Tom Werman]
She's An Angel/One More Round	Love/Hate	07.1990	86[3]	-	CBS 656112	[written by Skid Rose][produced by Tom Werman,David Khane]
Evil Twin/Yucca Man	Love/Hate	11.1991	59[1]	-	Columbia 6575967	[written by Skid Rose][produced by John Jansen]
Wasted In America/Castles From Sand	Love/Hate	04.1992	38[3]	-	Columbia 6578897	[written by Skid Rose][produced by John Jansen]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Blackout in the Red Room	Love/Hate	07.1990	-	154[5]	Columbia 45 263 [US]	[produced David Khane, Tom Werman]
Wasted in America	Love/Hate	03.1992	20[4]	-	Columbia 4694532	[produced John Jansen]
Let's Rumble	Love/Hate	07.1993	24[1]	-	RCA 74321153112	[produced Love/Hate]

Neutral Milk Hotel

Neutral Milk Hotel to amerykański zespół indie-folkowy powstały w 1989 roku w Ruston w USA,
 założony przez wokalistę, gitarzystę i autora piosenek Jeffa Manguma pod koniec lat 80-tych. Zespół znany jest ze swojego eksperymentalnego brzmienia , abstrakcyjnych tekstów i eklektycznego instrumentarium.

 Pierwszym wydawnictwem pod  szyldem Neutral Milk Hotel   była   EP-ka Everything Is z 1994r , krótki zbiór utworów prezentujących Magnuma. Pełnometrażowym debiutem zespołu  był album An Avery Island , wydana wkrótce potem.
Do  Magnuma dołączył przyjaciel z dzieciństwa i frontmen  Apples In Stereo , Robert Schneider , który zajął się   produkcją i instrumentarium. Po wydaniu albumu,uzupełniono skład zespołu ,który zaczął granie długich tras koncertowych.

 Neutral Milk Hotel wydał Aeroplane Over The Sea w 1998 roku, który stał się ich najbardziej znaną i zauważoną przez krytyków płytą .Choć album nie odniósł sukcesu komercyjnego w momencie wydania, to jego sprzedaż osiągnęła już ponad 300.000 egzemplarzy i zdobył uznanie krytyki w wielu publikacjach, w ​​tym Pitchfork Media , Magnet Magazine , Allmusic i The Pazz & Jop. Pomimo rosnącej popularności, grupa rozpadła się w 1999 roku po  rozczarowaniu Manguma   koncertowaniem i prasą muzyczną, później przyszło załamanie nerwowe.
 Neutral Milk Hotel był częścią Elephant 6 Recording Company . Zespół był jednym z trzech pierwszych projektów Elephant 6 za, obok Apples In Stereo i Olivia Tremor Control .

 Lider kapeli Jeff Mangum zapowiedział w 2013 roku reaktywację grupy.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Everything Is/Snow Song Pt. One	Neutral Milk Hotel	08.1993	-	-	Cher Doll CHER 002	[produced by Jeff Mangum]
Holland, 1945 / Engine	Neutral Milk Hotel	10.1998	-	-	Blue Rose BRRC 10237 [UK]	[written by Jeff Mangum][produced by Robert Schneider]
You've Passed/Where You'll Find Me Now	Neutral Milk Hotel	12.2011	-	-	Neutral Milk Hotel NMH001	[produced by Jeff Mangum]
Little Birds	Neutral Milk Hotel	12.2011	-	-	Neutral Milk Hotel	[produced by Jeff Mangum]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
On Avery Island	Neutral Milk Hotel	03.1996	-	-	Merge MRG 103	[produced Robert Schneider]
In the Aeroplane over the Sea	Neutral Milk Hotel	02.1998	-	-	Merge MRG 136	[produced Robert Schneider]

Neo-psychodelia

Neo-psychodelia - podgatunek rocka psychodelicznego, powstały na przełomie lat 70. i 80. w Wielkiej Brytanii, początkowo tworzony przez muzyków z kręgów post-punka i nowej fali. Prekursorami gatunku były post-punkowe grupy, takie jak: Echo and the Bunnymen, Teardrop Explodes czy The Soft Boys. Obecnie do tego gatunku zalicza się wiele grup indie rockowych i alternatywno-rockowych, m.in. Tame Impala, Crystal Antlers i Animal Collective.
Akty neo-psychedelic pożyczył wiele elementów z  psychodelicznej muzyki lat 60-tych. Niektóre nawiązywały do  psychodelicznego popu   takich zespołów jak The Beatles i wczesnego Pink Floyd , inni przyjęli   gitarowy folk rock zespołów takich jak Byrds . Niektóre grupy neo-psychodelii   wyraźnie koncentrowały się na  doświadczeniach z używaniem narkotyków , wykorzystujac je dotworzenia  surrealistycznych bądż politycznych tekstów .
Jako odrębny gatunek psychedelicznego rocka który wygasł pod koniec lat 60-tych, a zespoły zerwały z nim lub przeniesiosły swe zainteresowania do nowych form muzycznych, w tym  heavy metalu i progresywnego rocka .W latach 80 i  90-tych działały sporadycznie mainstreamowe zespoły,   parające się neo-psychodelią, w tym Prince w połowie lat 80-tych,  niektóre  produkcje Lenny Kravitza z lat 90-tych, ale miala głównie wpływ na alternatywne i indie-rockowe zespoły.
 Zaczęła być reaktywowana w ślad za punk rockowym ruchem pod koniec lat 70-tych i na początku 80-tych   przez brytyjskie zespoły z post-punkowej sceny, w tym Teardrop Explodes, Echo & the Bunnymen, The Soft Boys,The Cure,  The Glove,, Siouxsie and the Banshees . The Legendary Pink Dots mieszał pop i egzotyczną psychodelię z neo-klasycznymi wpływami .W Stanach Zjednoczonych w latach 80-tych ten nurt kojarzono z nurtem Paisley Underground , z siedzibą w Los Angeles, z wykonawcami takimi jak The Dream Syndicate, The Bangles i Rain Parade. Na wschodnim wybrzeżu USA  została zaadoptowana  przez   zespoły new wave w latach 80-tych, w tym Lyres z Bostonu i The Fuzztones ,  The Chesterfield Kings i The Vipers z Nowego Jorku. Nowofalowy zespół XTC opublikował  dwa nagrania pod pseudonimem The Dukes of Stratosphear : EP-kę w 1985r i   album w 1987 roku.
 Po rozpadzie Teardrop Explodes, Julian Cope kontynuował ezoteryczno-psychodeliczny nurt w solowej karierze. 
Pod wpływem muzyki house , Northern-soul i funka , mniej nostalgiczna odmiana neo-psychodelii, nazwana "scallydelią",pojawiając sie  pod koniec lat 80-tych roku wśród alternatywnych zespołów rockowych sceny Madchester , w tym The Stone Roses , Inspiral Carpets i The Farm . Inne zespoły rocka alternatywnego  zgłębiajace terytorium psychodeliczne to Nick Saloman's Bevis Frond, space rockowy Spacemen 3 i różnorodni wykonawcy, takcy jak Mercury Rev i The Flaming Lips .Pod koniec lat 80-tych da się zauważyć narodziny shoegaze , który między innymi wpływami, wziął inspirację z   psychodelii lat 60-tych.

 Z potężnymi ścianami dźwięku, gdzie poszczególne instrumenty, a nawet wokale często były nierozróżnialne, podążyli śladem noise pop i dream pop zespoły jak My Bloody Valentine (często uważany za najwcześniejszego wykonawcę shoegaze),  The Jesus and Mary Chain , czy Cocteau Twins . Najważniejsze zespoły tego nurtu to Ride, Lush, Chapterhouse i Boo Radleys , który cieszył się dużym zainteresowaniem w Wielkiej Brytanii, ale   nie udało się mu przebić w Stanach Zjednoczonych.

W latach  90-tych kolektyw  Elephant 6  ,który tworzyli, m.in. The Apples in Stereo, The Olivia Tremor Control, Neutral Milk Hotel, Elf Power i of Montreal , produkował  eklektyczny psychodeliczny rock i folk. Inne alternatywne grupy psychodeliczne z lat  90-tych to The Brian Jonestown Massacre , Porno for Pyros , Super Furry Animals i The Dandy Warhols . Na początku  lat  90-tych pojawił się stoner rock, łącząc elementy psychodelicznego rocka, blues rocka i doom metalu . Zazwyczaj   używając powolnego do średniego tempa i wykorzystując nisko nastrojone gitary w brzmieniu, z melodyjnym wokalem, i produkcją "retro",której   pionierami były kalifornijskie zespoły Kyuss  i Sleep.  
W Wielkiej Brytanii  scena  Madchester wpłynęła na wczesne brzmienia kapel lat 90-tych britpopu takich jak Blur .The Verve mieszał psychodelię lat 60-tych z estetyką shoegaze. Oasis zwrócił się również na ku psychodelicznemu popowi  , w szczególności na płycie Standing on the Shoulder of Giants (2000).
 W nowym tysiącleciu neo-psychodelia była kontynuowana przez zespoły bezpośrednio emulujacych brzmienia lat 60-tych, takich jak Tame Impala ,Pond,Crystal Antlers, i The Essex Green, podczas gdy zespoły takie jak Animal Collective i  The Bright Light Social Hour zastosowały podejście eksperymentalne, które łączyły gatunki z lat 60-tych i teraźniejsze.
 

Animal Collective

Tworząc własny, pokręcony język muzyczny, Animal Collective wyrosło ze ściśle powiązanej grupy przyjaciół z dzieciństwa o odkrywczych upodobaniach do światowej sławy gwiazd nagrań, definiujących oblicze niezależnego eksperymentalnego rocka w latach 2000 i 2010. Ich nastoletnie zainteresowanie Pavement, Pink Floyd i Sun City Girls przekształciło się w uznanie dla bardziej eksperymentalnych brzmień, gdy zespół rozwijał się i włączał wpływy minimal techno, Krautrocka, awangardowych kompozytorów i ścieżek dźwiękowych do slasherów.  

Przenosząc się z okolic Baltimore do Nowego Jorku na studia, wczesne iteracje zespołu występowały wraz z podobnie myślącymi noisowo-rockowymi zespołami Black Dice i Oneida, wydając albumy, które zmieniały biegi od jednego do drugiego - od rozległych, niespokojnych eksperymentalnych dźwięków do spokojnych . Krytycznie przebili się przez dziwaczny folkowy klasyk Sung Tongs z 2004 roku, ale osiągnęli nowy poziom komercyjnego sukcesu dzięki Merriweather Post Pavilion z 2009 roku, który był kulminacją ich impulsów do tworzenia melodyjnych piosenek, produkcji bardziej opartej na elektronice i wystarczającej dziwaczności charakterystycznej dla zachowania ducha eksploracji . 

 Po przejściu od niszczących sztukę koncertów w nowojorskich barach do występów na światowej sławy festiwalach muzycznych, Animal Collective pozostał wierny swoim korzeniom, nawet gdy ich grono fanów osiągnęło nieprzewidziany poziom, i rzucili wyzwanie granicom swojego brzmienia na kolejnych albumach, takich jak z 2016r Painting With i z 2022r Time Skiffs.  

Początki Animal Collective zaczęły się od grupy nastoletnich przyjaciół w hrabstwie Baltimore w stanie Maryland, którzy wspólnie odkrywali muzykę w połowie lat 90-tych. Mniej zainteresowani byciem częścią lokalnej sceny niż zamieszkiwaniem własnej, wyspiarskiej orbity, spędzaniem czasu i zabawą z dźwiękiem, zaczęli grać covery i bawić się  efektami, zanim napisali własne piosenki. W skład grupy weszli David Portner, Noah Lennox, Josh Dibb, Brian Weitz i inni. Wczesne wcielenie nastoletniego kolektywu pojawiło się w postaci indie rockowego zespołu Automine, który posunął się nawet do samodzielnego wydania 7-calowego singla w 1995 roku. Rdzeń tego, co miało stać się Animal Collective, naprawdę ukształtował się, gdy drogi grupy rozeszły się uczęszczając do college'u i zagłębiając się w muzykę eksperymentalną, kulturę i własną solową twórczość. Decydując się na przyjęcie pseudonimu scenicznego, Portner stał się Avey Tare, a Lennox Panda Bear.

 Mieszkając w Nowym Jorku, obaj położyli podwaliny pod Spirit They're Gone , Spirit They've Vanished, album w większości napisany przez Portnera, który został wydany w 2000 roku pod pseudonimem Avey Tare & Panda Bear we własnej wytwórni Animal. W następnym roku Weitz (obecnie znany jako Geologist) dołączył do współpracy przy drugim albumie, Danse Manatee, gdy grupa wpadła na nowojorską scenę art-rockową. Black Dice był jednym z wyróżniających się zespołów tej sceny i wkrótce zaprosił kolektyw (nadal nazywany Avey Tare & Panda Bear) na długą trasę koncertową, która wystawili ich na bardziej dziwaczne marginesy muzyki outsiderów, która pojawiła się w całym kraju na początku 2000 roku. W 2003 roku ukazał się znacznie bardziej folkowy i ambientowy album Campfire Songs, będący wynikiem współpracy Portnera, Lennoxa i długoletniego członka kolektywu Josha Dibba (Deakin), który zadebiutował na nagraniach grupy. Chociaż elastyczne podejście zespołu do personelu na każdej płycie nie było standardową praktyką dla zespołów indie rockowych, towarzyszyło im przez większą część ich działalności, z materializacją albumów, które obejmowały formacje duetów, trio i kwartetów zespołu.  

W 2003 roku ukazał się także Here Comes the Indian , album, który z mocą wsteczną stał się znany jako czwarty album Animal Collective, ale pierwszy, który zawiera wszystkich czterech członków grupy i nosi nazwę Animal Collective; po zdobyciu coraz większej rozpoznawalności zespół zdecydował, że potrzebuje wszechstronnej nazwy, która identyfikowałaby ich twórczość, a nie wielu odmian, których używali do tego momentu. Here Comes the Indian był mrocznym i niespokojnym albumem powstałym w okresie trudnych tras koncertowych i osobistych przemian, a dźwięki odzwierciedlały burzliwe życie ich twórców. W następnym roku Lennox i Portner koncertowali pod pseudonimem Animal Collective jako duet, otwierając koncerty Four Tet i mamy oraz grając oszczędne piosenki ludowe, które koncentrowały się na harmonii wokalnej i interakcji między prostymi, akustycznymi instrumentami. Te piosenki nabrały kształtu podczas tras koncertowych i ostatecznie stały się Sung Tongs, albumem z 2004 roku, który przedarł się przez Animal Collective do legionów nowych słuchaczy, ponieważ tajemniczy i pięknie kruchy album zebrał fale pozytywnych recenzji i zajął miejsce jako jeden z lepszych albumów. W tym samym duchu co Sung Tongs, zespół wydał Prospect Hummer EP na początku przyszłego roku, zbiór wspólnych utworów nagranych z samotną brytyjską legendą acid-folku Vashti Bunyan. Kolejny pełnometrażowy album zespołu, Feels, pojawił się jesienią 2005, ponownie łącząc wszystkich czterech członków zespołu i po raz pierwszy dodając zewnętrznych muzyków z udziałem skrzypka Eyvinda Kanga i pianistki Kristín Anny Valtýsdóttir. Bardziej w dziedzinie znanej struktury utworu niż cokolwiek, co zespół próbował wcześniej, Feels był ekstatycznym albumem radosnej psychodelii i zniszczonego, ale chwytliwego melodyjnego rocka. 

To przygotowało grunt pod brzmienie, które zostało rozszerzone w Strawberry Jam z 2007 roku, pierwszym występie zespołu dla Domino Records. Rok 2007 był również wspaniałym rokiem dla solowej twórczości Panda Bear wraz z wydaniem jego trzeciego albumu, Person Pitch, wspaniale dziwnego pastiszu sampli, harmonii wokalnych i popowych melodii, które krytycznie przyćmiły dorobek Animal Collective z tej samej epoki. Ten rozmach doprowadził do wydania w 2009 roku Merriweather Post Pavilion, ósmego albumu grupy i połączenia ulepszonej produkcji elektronicznej, popowego uroku i inspirujących eksperymentów, które zaowocowały ich najbardziej przystępnym jak dotąd materiałem. Przebił się do Top 20 w Ameryce i osiągnął 26. miejsce w Wielkiej Brytanii, czyniąc z Animal Collective toast międzynarodowej blogosfery, jednocześnie umacniając ich siłę jako siły komercyjnej. Trasa koncertowa zajmowała ich przez większą część roku, ale znaleźli trochę czasu, aby wrócić do studia i dokończyć krótką EP-kę, Fall Be Kind, która ukazała się w listopadzie. W 2010 roku grupa rozszerzyła swoje eksperymentalne brzmienie na sferę wizualną, wydając Oddsac, „album wizualny”, który zawierał nowy materiał jako psychodeliczną ścieżkę dźwiękową do filmu z udziałem członków Animal Collective, wyreżyserowanego przez Danny'ego Pereza. 

 Ich kolejny pełnometrażowy album, Centipede Hz, pojawił się w 2012 roku wraz z EPką zawierającą remiksy z albumu zatytułowanego Monkey Been to Burn Town z 2013 roku.  Poboczne projekty, sety DJ-skie i rodzina zajmowały członków zespołu, dopóki nie zebrali się ponownie wiosną 2015 roku, aby pracować nad nowym materiałem. Unikając pogłosu, atmosfery i długich przeróbek i nazywając to „naszą płytą Ramones” w wywiadzie dla Rolling Stone, Painting With z 2016 roku zawierał występy Johna Cale'a i saksofonisty Colina Stetsona. W 2017 roku grupa wydała dwie EP-ki: pierwsza, The Painters, była towarzyszem Painting With i kontynuowała hiper-maksymalistyczne podejście tej płyty; w drugim, Meeting of the Waters, Avey Tare i Geologist powracali do swoich stosunkowo bardziej organicznych korzeni. Powrócili jako trio (bez Panda Bear) w 2018 roku, aby wydać album audiowizualny, aczkolwiek we współpracy z duetem artystyczno-naukowym Coral Morphology; Tangerine Reef upamiętniała Międzynarodowy Rok Rafy 2018 i została wydana jednocześnie z filmem o tym samym tytule. W 2019 roku, aby uczcić 10. rocznicę przełomowego albumu Merriweather Post Pavilion, grupa wydała koncertową kolekcję Ballet Slippers. Album zawiera wybrane występy na żywo z trasy koncertowej Animal Collective z 2009 roku, które odbyły się w celu wsparcia tego, co wielu uważało za ich szczyt twórczy, i zawierał rozszerzone wersje na żywo większości piosenek z Merriweather Post Pavilion, a także kilka starszych ulubionych. 

 Członkowie zespołu, Deakin i Geologist, stworzyli ścieżkę dźwiękową do debiutanckiego filmu reżyserki Marnie Ellen Hertzler Crestone z 2020 roku, a rok później ich instrumentalna ścieżka dźwiękowa została wydana pod szyldem Animal Collective. Jedenasty album studyjny kolektywu, Time Skiffs, był pierwszym projektem od czasu Centipede Hz, w którym wszyscy czterej członkowie zespołu pracowali razem nad nowym materiałem. Album został wydany w lutym 2022 roku, a jego kolorowy chaos nawiązywał do niektórych z ich najwcześniejszych prac. Znalazł się na liście Billboard 200 i osiągnął 24 miejsce na liście Top Independent Albums. W następnym roku zespół ponownie wydał album Spirit They're Gone, Spirit They've Vanished z 2000 roku. Nowa edycja albumu zawierała zremasterowany dźwięk, nową oprawę graficzną i pięć dodatkowych utworów z EP-ki A Night at Mr. Raindrop’s Holistic Supermarket. Te niepublikowane wcześniej utwory zostały nagrane mniej więcej w tym samym czasie, co Spirit They're Gone i zawierały cover „Dreams” Fleetwood Mac.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Peacebone / Safer	Animal Collective	08.2007	-	7.Hot Singles Sales	Domino TWDNO155	[written by Animal Collective][produced by Animal Collective]
Summertime Clothes	Animal Collective	06.2012	-	8.Hot Singles Sales	Domino DNO228	[written by Animal Collective][produced by Ben H. Allen, Animal Collective]
Honeycomb/Gotham	Animal Collective	08.2007	-	8.Hot Singles Sales	Domino DNO333	[written by Animal Collective][produced by Animal Collective,Ben H. Allen III]

Albumy

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Strawberry Jam	Animal Collective	09.2007	132[1]	72[2]	Domino WIGL P199	[produced by Animal Collective]
Merriweather Post Pavilion	Animal Collective	01.2009	26[4]	13[28]	Domino WIGCD 216	[silver-UK][produced by Animal Collective,Ben H. Allen]
Centipede Hz	Animal Collective	09.2012	55[1]	16[12]	Domino WIGCD 274S	[produced by Animal Collective, Ben H. Allen III]
Painting With	Animal Collective	03.2016	42[1]	42[4]	Domino WIGCD 362	-
Time Skiffs	Animal Collective	02.2022	152	-	Domino WIGCD 501	-

Groundhogs

Groundhogs, grupa brytyjska. Powstała w 1963 w Londynie. Wyłoniła się z zespołu The Dollar Bills. Sprawcą owej metamorfozy był Tony „T.S/' McPhee (właśc. Anthony Charles McPhee; 23.03.1944r, Humberstone, Lincolnshire) - voc, g, b, k, któremu nie odpowiadał błahy repertuar wykonywany wraz z kolegami, nakłonił ich więc do zwrotu w stronę bluesa, a zarazem zaproponował zmianę nazwy na Groundhogs, a właściwie najpierw na John Lee's Groundhogs.
John Lee to oczywiście imiona Johna Lee Hookera, a Groundhog - tytuł jednego z jego utworów). W tym czasie w składzie występowali też: John Cruickshank - voc, hca, jego brat Pete Cruickshank (właśc. Peter Ronald Cruickshank; 2.07.1945r, Kalkuta, Indie) - b oraz David Boorman - dr. Niebawem dołączył jeszcze jeden muzyk, Bob Hall- p, pozyskany za pośrednictwem ogłoszenia w tygodniku „Melody
Maker".
 Ponieważ jednak obowiązki zawodowe nie pozwalały mu na wyjazdy z Londynu, formacja była zmuszona angażować na koncerty poza miastem innego pianistę, np. Keitha Scotta, znanego z zespołu Cyrila Daviesa, lub Toma Parkera, znanego z zespołu Mark Leeman Five (właśnie Parker uczestniczył też zazwyczaj w jej nagraniach). W 1965 Boormana zastąpił Terry Slade - dr, a ponadto doszła trzyosobowa sekcja instrumentów dętych.
W marcu 1966 formacja zawiesiła działalność. Wznowiła ją jesienią 1968. W składzie oprócz Tony'ego McPhee i Pete'a Cruickshanka znaleźli się wówczas Steve Rye (zm. 19.07.1992r) - hca, voc, znany z Cross Ties Blues Band i The John Dummer Blues Band, oraz Ken Pustelnik - dr. W 1969 odszedł Rye, który postanowił kontynuować przerwane studia (niebawem wrócił do muzykowania i współpracował m.in. z Jo-Ann Kelly, Daye'm Kellym, zespołem Brunning Sunflower Blues Band oraz słynnym duetem Sonny Terry i Brownie McGhee).
 We wrześniu 1972 Pustelnika zastąpił Clive Brooks (28.12.1949r, Bow, Londyn) - dr z zespołu Egg. W kwietniu 1975r grupa po raz drugi zawiesiła działalność, i jesienią tego roku znowu ją wznowiła, tym razem w składzie: McPhee, Dave Wellbelove - g, v/b/, mand, voc, Marlin Kent - b, voc oraz Mick „Cookie" Cook (1943r - 7.02.1996r) - dr, perc, voc, były muzyk zespołu Home. W 1976 Wellbelove'a zastąpił Rick Adams - g. W końcu tego roku McPhee rozwiązał Groundhogs, jak twierdził, raz na zawsze. A jednak wiosną 1984r stworzył nowe wcielenie grupy, z Alanem Fishem - b i Mickiem Kirtonem - dr.
Odkąd na początku 1986r obaj ci muzycy odeszli do zespołu Dumpy Rusty Nuts, skład zmieniał się kilkakrotnie. Najpierw Fisha zastąpił Dave Thompson - b, a na miejsce Kirtona wrócił Pustelnik (Fish i Kirton trafili do Dumpy  Rusty Nuts). Wkrótce potem jednak zamiast ich obu pojawili się Dave Andersen - b (znany z Amon Dull II i Hawkwind) oraz Mick Jones - dr. W 1989r Andersena zastąpił  Jon Camp - b. W 1994 miejsca Campa i Micka Jonesa zajęli Eric Chipulina - b, g i Pete Correa - dr. Od 2000r Tony'mu McPhee w The Groundhogs towarzyszyli bracia Jones, zwerbowany znowu Mick oraz Brian - b. W 2001r na miejsce Briana Jonesa wrócił Andersen.

Grupa John Lee's Groundhogs zaczynała od występów w londyńskim 100 CIub. Grała w przerwach koncertów znanych wykonawców rhythm'bluesowych, jak The Animals, Jimmy Powell And The Five Dimensions czy Alex Harvey, a niekiedy akompaniowała amerykańskim bluesmanom, jak Champion Jack Dupree, Jimmy Reed, Little Walter i Eddie Boyd. W lipcu 1964 na występy do Wielkiej Brytanii
przyjechał jej mistrz - John Lee Hooker. Towarzyszyć miał mu zespół Johna Mayalla, ale okazało się, że własne zobowiązania nie pozwolą mu uczestniczyć w całej trasie. Na kilka ostatnich koncertów zaangażowano więc właśnie John Lee's Groundhogs.
 Był to początek wielkiej przyjaźni Tony'ego McPhee i Johna Lee Hookera - od tej pory Groundhogs wielokrotnie akompaniowali gigantowi bluesa podczas jego występów w Europie. Hookerowi grupa zawdzięczała też pierwsze płyty w swym dorobku. Muzyk namówił bowiem Calvina Cartera z  amerykańskiej wytwórni Vee Jay, by zorganizował jemu i formacji sesję nagraniową. Doszło do niej w listopadzie 1964 w londyńskim studiu firmy Philips. Owocami były dwa single, wspólny Mai Lee/Don't Be
Messing With My Bread, wydany przez firmę Planet Shela It/Rock Me, wydany w styczniu 1965r przez Interphon, filię Vee Jay (formacja już wcześniej zarejestrowała dwa utwory, Wang Dang Doodle i Rock Me Baby, ale nie zostały wydane). Wkrótce potem, w maju i czerwcu 1965, Hooker zaprosił Groundhogs na kolejną wspólną sesję, tym razem w londyńskim studiu IBC (obowiązki producenta pełnił Mickie Most). Wynikiem był album "John Lee Hooker And Seven Nights" (dopiero w późniejszych wydaniach sygnowany też nazwą Groundhogs), zawierający porywające wersje takich bluesów mistrza, jak I Don't Want Nobody Else, Storming On The Deep Blue Sea, Go Back To School Littie Girl, Don't Be Messing With My Bread i Crazy Mixed-Up World.

W tym czasie grupa zabiegała o kontrakt z wytwórnią Decca. Doszło do przesłuchania, podczas którego zarejestrowano pod okiem słynnego producenta Mike'a Vernona trzy utwory: Can't Sit Down, Big Train Blues i Blue Guitar. Umowy jednak nie podpisano (tylko jedno z dokonanych wówczas nagrań trafiło po latach na płytę - Blue Guitar włączone do programu składanki „The History Of British Blues", Decca, 1973).
 Ponieważ w 1965 blues zaczął w Wielkiej Brytanii tracić zwolenników, formacja rozbudowała skład o sekcję instrumentów dętych i zwróciła się w stronę soulu. Świadectwem tej przemiany był singel I'll Never Fall In Love Again/Over You Baby, wydany przez Planet w styczniu 1966. Trzy miesiące później formacja zawiesiła działalność. W następnym okresie McPhee m.in. kierował zespołem Herbal Mixture oraz współpracował z The John Dummer Blues Band.

W 1968 grupa Groundhogs odrodziła się, właściwie z inicjatywy Andrew Laudera z firmy Liberty, który był jej wielbicielem w poprzednim okresie i zaproponował Tony'emu McPhee i jego kompanom kontrakt na nagrania.
Natychmiast, w październiku tego roku, weszła do małego studia przy londyńskim klubie Marquee i tam w dwa niedzielne popołudnia, właściwie na żywo, z Mikiem Battem jako producentem zrealizowała debiutancki album „Scratching The Surface", wydany miesiąc później. Było to zachowawcze, ale pełne młodzieńczej werwy dzieło bluesowe, składające się zarówno ze standardów (np. Still A Fool Muddy Watersa oraz Rocking Chair, No More Doggin' i Come Back Baby ludowego pochodzenia), jak
i z kompozycji Tony'ego McPhee (np. Waking Blues, Man Trouble) oraz Steve'a Rye'a (Early In The Morning, You Don't Love Me). Płyta nie odniosła sukcesu - w tym czasie rozeszła się zaledwie w czterech tysiącach egzemplarzy.

Równocześnie ukazał się singel You Don't Love Me/Still A Fool, ale i on nie był przebojem.
W styczniu 1969 grupa pojechała w trasę po kraju z Johnem Lee Hookerem, Championem Jackiem Dupree, Jo-Ann Kelly oraz zespołem Aynsley Dunbar's Retaliation. Ponieważ jednak zainteresowanie jej muzyką było niewielkie, w następnych miesiącach koncertowała tylko sporadycznie.
W czerwcu tego roku wróciła do Marquee i nagrała płytę „Blues Obituary", wydaną miesiąc później. Produkcji podjął się już sam McPhee. Tytuł i koperta wyrażały przekonanie o śmierci bluesa (zdjęcie okładkowe, wykonane na londyńskim cmentarzu Highgate, przedstawiało pogrzeb bluesa - McPhee wcielił się w rolę kapłana, a pozostali muzycy w grabarzy). Ale muzyka formacji - tym razem wyłącznie
utwory lidera - była raczej świadectwem żywotności gatunku. Na bazie bluesa McPhee stworzył bowiem nowoczesny jak na owe czasy repertuar, porywający iście rockową eks-
presją wykonania, zwłaszcza partii gitarowych (np. BOD, Oaze Of The Weak, Mistreated, Express Man, Natchez Burning). Na singel wybrano utwór BDD (na stronie B solowe nagranie McPhee - Gasoline).

Popularność przyniosła grupie płyta następna, „Thank Christ For The Bomb", nagrana w lutym 1970 w studiu De Lane Lea w Kingsway, po raz pierwszy na magnetofonach ośmiośladowych, znowu wyprodukowana przez McPhee, wydana w maju tego roku. Był to rodzaj concept albumu o wymowie antywojennej (temat podsunął menażer Groundhogs - Roy Fisher). Muzycznie stanowił kolejny krok
w kierunku wytyczonym przez „Blues Obituary". Zawierał porywający, pełen dynamiki repertuar rockowy, wręcz hardrockowy, wyrastający oczywiście z bluesa (np. Strange Town, Soldier, Garden, Eccentric Man). Wyjątek stanowiła jedynie wstępna część ballady tytułowej, zaśpiewana z towarzyszeniem gitary akustycznej. O wartości albumu decydowały przede wszystkim brawurowe, potraktowane z im-
prowizacyjną swobodą, przesycone hendrixowskim duchem partie gitarowe (np. w Garden, Eccentric Man oraz części finałowej Thank Christ For The Bomb). Równocześnie wydano singel Eccentric Man/Status People.

Latem 1970r grupa z powodzeniem wystąpiła na festiwalu na wyspie Wight. Najwybitniejszym dokonaniem Groundhogs, a zarazem jednym z rockowych arcydzieł tamtych lat okazała się płyta następna, „Split", zrealizowana w listopadzie 1970r, znowu w De Lane Lea w Kingsway, wydana w marcu 1971r.
McPhee udało się tym razem pogodzić oczekiwania i tych, którzy widzieli w nim bluesowego purystę   (świetna parafraza Groundhog), i tych, dla których był raczej twórcą własnej ekscytującej odmiany rocka (Cherry Red, wypełniający całą pierwszą stronę czteroczęściowy cykl Split temat schizofrenii). Płyta, promowana na wspólnej trasie z The Rolling Stones, była nie tylko osiągnięciem artystycznym, ale też
bestsellerem.
Album „Who Will Save The World? The Mighty Groundhogs", nagrany w styczniu 1972r w innym studiu kompleksu De Lane Lea, w pobliżu stadionu Wembley, wydany w efektownej okładce z komiksem Neala Adamsa, ujawniał już jednak wyczerpywanie się inwencji lidera. Zawierał nieco mniej interesujący niż dawniej własny repertuar (Earth Is Not Room Enough, Music Is The Food Of Thought, The Grey Maze), a także zaskakującą, bladą, instrumentalną wersję religijnej pieśni Amazing Grace.

Dziełem bardziej satysfakcjonującym była płyta następna, „Hogwash", przygotowana we wrześniu i październiku 1972r w londyńskim studiu Advision, wydana w listopadzie tego roku. Wypełniły ją kompozycje bardziej urozmaicone formalnie i brzmieniowo (w aranżacjach wykorzystano syntezator i melotron) niż kiedykolwiek w przeszłości, np. I Love Miss Ogyny, You Had A Lesson, 3744 James Road, Earth Shanty. Zawierała też wspaniały hołd dla Hookera - Mr Hooker SirJohn. Grupa była już jednak w rozsypce,i gdy wskutek wypadku McPhee podczas jazdy konnej pierwsze tournee formacji po Stanach zostało przerwane, lider zdecydował się na nagranie solowej płyty.

Wydawało się, że dni Groundhogs są już policzone. W czerwcu 1974 trafił na rynek jednak jeszcze jeden album tego wcielenia grupy, „Solid", promowany dwoma singlami: Sad Co Round/Over Blue i Plea Sing Plea Song/Dog Me Bitch (na stronie B solowe nagranie McPhee).
Powstał w domowym studiu lidera, TS Studio w Haverhill w hrabstwie Suffolk, bez pomocy producenta spoza grupy. Przyjęty został chłodno. Pisano, że w nowych utworach Tony'ego McPhee, takich jak Light My Light, Sins Of The Father, Corn Cob czy Joker's Grave, za dużo jest zgiełku, anarchii, dźwiękowego chaosu. Złe przyjęcie „Solid", ale przede wszystkim konflikt Tony'ego McPhee z menażerem sprawiły, że w kwietniu 1975 po koncercie w londyńskim King's Cross Cinema grupa po raz drugi się rozwiązała.

Wróciła na scenę jesienią 1975r. W kolejnym roku działąlności dużo koncertowała, nie tylko w Wielkiej Brytanii, ale też w Niemczech i w krajach skandynawskich. Nagrała również - znowu w domowym studiu Tony'ego - dwie płyty z repertuarem bliskim hard rocka: „Crosscut Saw", wydaną w lutym 1976r (promowaną singlem Live A Littie Lady/Boogie With Us), i „Black Diamond", wydaną w październiku 1976r (promowaną singlem Pastora! Future/Live Right). McPhee wiązał już jednak swoją przyszłość z innym zespołem i w końcu, jesienią 1976, uśmiercił Groundhogs, a niebawem stanął na czele Terraplane.

 W 1984r znowu jednak reaktywował grupę (bezpośrednim impulsem było ukazanie się składanki „Hoggin" The Stage"). Nadal z nią koncertował, głównie w klubie Half Moon w Putney, i sporadycznie nagrywał, ale żadna z płyt z tego okresu nie zasługiwała na większą uwagę, żadna też nie zdobyła popularności.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
I'll Never Fall In Love Again/Over You Baby	John Lee's Groundhogs	01.1966	-	-	Planet PLF 104	[written by Stewart][produced by Freeway Music]
You Don't Love Me/Still A Fool	Groundhogs	08.1969	-	-	Liberty LBF 15174	[written by Rye][produced by Mike Batt]
B. D. D./Gasoline	Groundhogs	01.1966	-	-	Liberty LBF 15263	[written by McPhee][produced by Tony "T. S." McPhee]
Eccentric Man/Status People	Groundhogs	.1970	-	-	Liberty LBF 15346	[written by McPhee][produced by Tony (T.S.) McPhee]
Sad Go Round/Over Blue	Groundhogs	11.1973	-	-	WWA WWS 006	[written by Tony McPhee][produced by Tony McPhee]
Plea Sing Plea Song/Dog Me Bitch [Tony (T. S.) McPhee]	Groundhogs	06.1974	-	-	WWA WWS 012	[written by Tony (T. S.) McPhee][produced by Tony (T. S.) McPhee]
Live A Little Lady/Boogie Withus	Groundhogs	03.1976	-	-	United Artists UP 36095	[written by Tony (T. S.) McPhee][produced by Tony (T. S.) McPhee]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Thank Christ for the Bomb	Groundhogs	06.1970	9[13]	-	Liberty LBS 83295	[produced Tony (T.S.) McPhee]
Split	Groundhogs	03.1971	5[28]	-	Liberty LBG 83401	[produced Tony (T.S.) McPhee]
Who Will Save the World? The Mighty Groundhogs	Groundhogs	03.1972	8[9]	-	United Artists UAG 29237	[produced Tony (T.S.) McPhee]
Solid	Groundhogs	07.1974	31[1]	-	WWA 004	[produced Tony (T.S.) McPhee]