Z archiwum...rocka

sobota, 27 grudnia 2025

One-derful Records

One-derful Records była niezależną wytwórnią R&B i soul z siedzibą w Chicago. Założona przez
George'a Leanera (ur. 1 czerwca 1917r- zm. 18 września 1983r) w 1962 roku, One-derful była jedną z niewielu wytwórni w Chicago należących do czarnoskórych, aż do jej upadku w 1968 roku. Wytwórnia jest najbardziej znana z wydania w 1963 roku utworu „Shake a Tail Feather” zespołu Five Du-Tones. Inni artyści, których wytwórnia wydawała, to Sharpees, McKinley Mitchell, Alvin Cash i Harold Burrage. Powstało kilka wytwórni zależnych: Mar-V-Lus, M-Pac, Halo i Midas Records.

George Leaner, pochodzący z Missisipi, wraz z rodziną przeprowadził się do Chicago. Jego wujek, Al Benson, został wpływowym didżejem w Chicago. Po odbyciu służby wojskowej podczas II wojny światowej, Leaner rozpoczął pracę w Groove Record Shop należącym do jego siostry, a w 1946 roku został asystentem producenta bluesowego Lestera Melrose'a. W 1947 roku Leaner i jego brat Ernie Leaner (1921–1990) dołączyli do M.S. Distributors, a dwa lata później do Chord Distributing Company. W 1950 roku rozpoczęli działalność nagraniową, produkując Little Waltera i Muddy'ego Watersa w Parkway Records Monroe Passisa. W tym samym roku Ernie założył firmę dystrybucyjną United Distributors, w której George pracował jako młodszy wspólnik.

George Leaner założył One-derful w 1962 roku po tym, jak McKinley Mitchel przyniósł mu demo. Leaner stworzył zespół A&R i produkcyjny z autorem tekstów Andre Williamsem, którego poznał pracując w United, oraz muzykiem Monkiem Higginsem. Zatrudnił kompozytorów Otisa Hayesa, Eddiego Silversa i Larry'ego Nestora. Oprócz założenia wytwórni, w budynku One-derful przy 1827 S. Michigan Ave. znajdowało się również studio Tone Recordings. W budynku mieściła się również firma United Distribution, która zajmowała się dystrybucją płyt nie tylko One-derful, ale także innych lokalnych i krajowych wytwórni. Wśród muzyków nagrywających w studiu znaleźli się Mighty Joe Young, Syl Johnson, Lonnie Brooks i Jackson 5. Larry Blasingaine i jego zespół Larry & the Hippies byli zespołem akompaniującym na wielu sesjach One-derful.

Debiutancki singiel wytwórni „The Town I Live In” McKinleya Mitchella osiągnął 8. miejsce na liście przebojów R&B. W następnym roku utwór „Shake a Tail Feather” zespołu Five Du-Tones osiągnął 51. miejsce na liście Billboard Hot 100 i 28. miejsce na liście Hot R&B Singles. Pomimo pewnego sukcesu na listach przebojów, wielu artystów z wytwórni nie otrzymywało tantiem, a sama wytwórnia borykała się z problemami finansowymi. Próbując wykorzystać popularność Five Du-Tones, zorganizowano trasę koncertową Five Du-Tones Revue, w której udział wzięli Du-Ettes, The Exciters i Johnny Sayles, ale nie przyniosła ona sukcesu finansowego.

Po zamknięciu wytwórni w 1968 roku Ernie Leaner i jego bratanek Tony Leaner założyli krótkotrwałą wytwórnię Toddlin' Town Records. Po śmierci Erniego Leanera w 1990 roku jego dzieci odziedziczyły One-derful i jego majątek. Zorganizowały i utrzymywały archiwum ponad 700 nagrań. Jednym z tych masterów jest rzadkie nagranie z 1963 roku utworu „A Wonderful Thing (Love)” zespołu Rockmasters. W jego składzie znalazł się Eddie Levert, który stał się gwiazdą R&B w triu The O'Jays z lat 70. i 80-tych. Po śmierci Michaela Jacksona w 2009 roku odkryli master nagrania „I'm A Big Boy Now” („Big Boy”) w wykonaniu Jackson 5 z sesji z lipca 1967 roku, która poprzedzała nagranie „Big Boy” w Steeltown w listopadzie 1967 roku.

Single na listach przebojów:

01.1962	: "The Town I Live In"	115	.US	McKinley Mitchell

03.1963	A: "Shake A Tail Feather"	51	.US	The Five Du-Tones

07.1965	A: "Do The 45"	117.US		The Sharpees

03.1966	A: "I'm Satisfied"	105.US		Otis Clay

07.1967	A: "That's How It Is (When You're In Love)"	131	.US	Otis Clay

Sharpees

The Sharpees to amerykańska grupa R&B z siedzibą w St. Louis. Grupa powstała z zespołu
kierowanego przez gitarzystę i lidera Benny'ego Sharpa. Nazwa zespołu Sharpees pochodzi od imienia gitarzysty Benny'ego Sharpa. Sharp (1930–2019) pochodził z Tupelo w stanie Missisipi.Przeniósł się do St. Louis w 1947 roku i założył własny zespół o nazwie Benny Sharp & the Zorros of Rhythm. W pewnym momencie reszta zespołu składała się z „Bell Boya” Cartera na perkusji, „Butter Cupa” na saksofonie, Mike'a Crowdera na gitarze basowej i Olivera Thomasa na pianinie.

W latach 50-tych XX wieku zyskał on miano drugiego najlepszego lidera zespołu w regionie St. Louis, zaraz po Ike'u Turnerze. Sharp zwerbował Stacy Johnson (1945–2017), która śpiewała z Arabians, przyjaciela Johnsona Vernona Guya (1945–1998), który śpiewał z Cool Sounds, oraz wokalistę Horise O'Toole'a (1943–ok. 1965) z The Originals. Wczesną inkarnacją zespołu była New Breed. „Bell Boy” Carter również śpiewał z grupą. Wypełnili pustkę po Ike'u i Tinie Turner, którzy przenieśli się do Los Angeles w 1962 roku.

Zespół pracował siedem dni w tygodniu i nie był zbyt dobrze opłacany. Johnson wspominał: „nie zarabialiśmy dużo pieniędzy… ale to było jak rodzinna sprawa”. Wydali singiel „My Baby Has Gone” / „St. Louis Sunset Twist” w chicagowskiej wytwórni Mel-O Records z udziałem Little Miss Jessie, która później została Ikette. Przez krótki okres w zespole śpiewała również w Ikette Robbie Montgomery. W 1962 roku Guy i Johnson opuścili zespół, aby dołączyć do Ike'a i Tiny Turner. Sharp zatrudnił Herberta Reevesa (1947–1972) jako wokalistę. Pod koniec 1964 roku Guy opuścił Turnersów. Wraz z Reevesem i O'Toole'em założył grupę Sharpees.

Grupą zarządzał Mack McKinney, a w jej składzie znalazł się również trębacz Eddie Silvers. W 1965 roku dyrektor artystyczny Mack McKinney podpisał z nimi kontrakt z wytwórnią One-derful Records George'a Leanera z siedzibą w Chicago. Nagrali swój pierwszy singiel „Do the 45” w studiu Olivera Saina w St. Louis. Singiel dobrze sprzedawał się lokalnie, szczególnie w Chicago. Utwór osiągnął 40. miejsce na liście Cash Box R&B i 117. miejsce na liście Billboard Bubbling Under The Hot 100. Nagrany w latach 60-tych przez grupę utwór „Go On And Laugh” z Herbertem Reevesem jako wokalistą, stał się ogromnym hitem na brytyjskiej scenie Northern Soul. Podczas pierwszej trasy koncertowej zespołu w tym roku O'Toole zmarł na gruźlicę. Zastąpiła go była członkini grupy, Stacy Johnson, która odeszła już z Ike & Tina Turner. Grupa udała się do studia Oner-derful w Chicago, aby nagrać kolejny singiel „Tired of Being Lonely”, który stał się ich największym hitem. Płyta trafiła na kilka lokalnych list przebojów, a w lutym 1966 roku osiągnęła 90. miejsce na liście Cash Box Top 100 Singles.

Znani w całym kraju, Sharpees koncertowali w całym kraju i grali w najważniejszych teatrach, takich jak Howard Theater w Waszyngtonie, Apollo Theater w Nowym Jorku i Regal Theater w Chicago, grając na tym samym koncercie co Smokey Robinson & The Miracles i Stevie Wonder. W 1967 roku, podczas trasy koncertowej z Drifters, otrzymali błędne wskazówki dotyczące kolejnego koncertu. Guy i Johnson uważają, że było to celowe, ponieważ Sharpees stanowili zagrożenie. Spory finansowe spowodowały, że grupa na jakiś czas się rozpadła. Chociaż grupa nie znalazła się ponownie na listach przebojów, nagrywała sporadycznie. W 1969 roku Sharpees połączyli siły z Bennym Sharpem przy singlu „Music (I Like It)”, napisanym przez Sharpa i Stacy Johnson, który został wydany w sub-wytwórni One-derful, Midas Records, jako Benny Sharp & the Sharpies.

The Sharpees kontynuowali występy w St. Louis nawet po tym, jak Herbert Reeves został zastrzelony w 1972 roku w odwecie za pobicie mężczyzny. W 1978 roku Sharp porzucił profesjonalną muzykę i skupił się na religii, zostając starszym w Refuge Temple w East St. Louis.Johnson kontynuował występy z Guyem i Gwin Massey. W połowie lat 80-tych Guy i Johnson utworzyli nowo zreformowany zespół Sharpies, do którego należał również bratanek Guya, Paul Grady, ale jego istnienie było krótkotrwałe.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Do The 45"/Make Up Your Mind	The Sharpees	07.1965	-	117[5]	One-derful 4835	[written by A. McKinny, E. Silvers][produced by Angie Music]
I've Got A Secret/Make Up Your Mind	The Sharpees	05.1966	-	133[2]	One-derful 4843	[written by Eddie Silvers]

Claude Ciari

Ciari urodził się w Nicei na Lazurowym Wybrzeżu w 1944 roku.
Zaczął grać na gitarze w wieku 11 lat, a w wieku 16 lat był już na tyle biegły, że dołączył do zespołu rockowego Les Champions, w którym grał na gitarze prowadzącej wraz z Jean-Claude'em Chane'em (wokalistą), Alainem Santamarią (gitara), Danielem Kaufmanem (gitara basowa) i Willym Lewisem (perkusja). Les Champions, z brzmieniem bliższym Jordanaires niż bardziej popularnym zespołom instrumentalnym tamtej epoki, nagrali kilka singli, a nawet odbyli trasę koncertową po Francji z Gene'em Vincentem w październiku 1962 roku.

Les Champions nie byli zbyt oryginalni, a Ciari był sfrustrowany, gdy zespół postanowił zostać supportem dla francuskiego piosenkarza Danyela Gerarda. Ciari opuścił zespół w 1964 roku i rozpoczął karierę solową. Sukces solowy był natychmiastowy - jego pierwszy album zawierał instrumentalną rumbę „La Playa”, która zyskała popularność w ówczesnym okresie bossa novy i stała się wielkim hitem we Francji i ponad 40 innych krajach. W wieku 20 lat Ciari sprzedał kilka milionów płyt i rozpoczął owocną i uznaną karierę.

Pierwszy album Batacuda's Seven, nagrany w 1970 roku, był jego pierwszym albumem poświęconym muzyce latynoskiej i przyniósł mu wielu oddanych fanów w Ameryce Łacińskiej. Nagrał wiele albumów i singli, które znalazły się na listach przebojów, i intensywnie koncertował. W 1974 roku postanowił przenieść się na Tahiti, gdzie zgłębiał muzykę polinezyjską, występując jednocześnie w Azji Południowo-Wschodniej. Podczas tournée po Japonii Ciari zakochał się w modelce, a następnie przeprowadził się do tego kraju i poślubił ją. Ciari i jego nowa żona natychmiast założyli rodzinę, mając dwoje dzieci w ciągu kilku lat od ślubu.

Japońskie prawo w tamtym czasie stanowiło, że dzieci Japończyka automatycznie otrzymywały obywatelstwo japońskie, a dzieci ojca obcokrajowca były uznawane za obywateli obcych państw. Ta archaiczna zasada i zawiła japońska biurokracja dotycząca praw dziecka oburzyły Ciariego i postanowił, że najlepszym sposobem na zmianę sytuacji będzie kandydowanie na urząd polityczny. Przyjął japońskie obywatelstwo, a następnie rozpoczął kampanię wyborczą do izby wyższej rządu- na podobnej zasadzie jak kandydowanie do Senatu Stanów Zjednoczonych - i wykorzystał tę okazję, by, jak to ujął, „zrobić zamieszanie za pomocą gazet, czasopism, radia i telewizji”. Uzyskał solidne 300 000 głosów, ale nie wygrał wyborów; jednak jego sprawa stała się głośna, a ostatecznie uchylono obraźliwe prawo.

Claude Ciari nagrał ponad 50 albumów i współtworzył ścieżki dźwiękowe do wielu filmów i programów telewizyjnych, wielokrotnie współpracując z kompozytorami Francisem Lai i Bernardem Gérardem, i nadal występuje w japońskich programach telewizyjnych. Nie występował we Francji od prawie 30 lat, ale ma nadzieję powrócić w niedalekiej przyszłości.

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	Fra	US	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
La Playa/Blowin' In The Wind (Ecoute Dans Le Vent)/John Hardy/Silver Threads And Golden Needles	Claude Ciari	07.1964	A1:25[26]	-	Pathé 45 EG 790	[A1:written by J. Van Wetter]
Down Town/File La Laine/Il Fera Beau Demain (Blue Mermaid)/Toujours Un Coin Qui Me Rappelle [Always Something There To Remind Me]	Claude Ciari	10.1964	B2:20[25]	-	Pathé 45 EG 830	[B2:written by Tony Hatch]

Thievery Corporation

Debiutujący w połowie lat 90-tych waszyngtoński Thievery Corporation stał się jednym z
najpopularniejszych zespołów kojarzonych z chilloutową, lounge'ową muzyką elektroniczną. Początkowo znani z tworzenia abstrakcyjnej, instrumentalnej, tanecznej muzyki w średnim tempie, plasującej się gdzieś pomiędzy trip-hopem a acid jazzem, ich brzmienie rozszerzyło się o wokalistów i instrumenty na żywo na wydanym w 2000 roku albumie The Mirror Conspiracy (ich najpopularniejszym albumie w Stanach Zjednoczonych), silnie inspirowanym bossa novą i soulem.

Od wydanego w 2002 roku albumu The Richest Man in Babylon ich albumy stawały się coraz bardziej polityczne, odzwierciedlając ich antywojenne, pro-humanistyczne stanowisko, a także uznanie dla wszystkich kultur świata. Podobnie, ich muzyka eksplorowała wiele dodatkowych wpływów i gatunków, w tym indyjską muzykę klasyczną, hip-hop i reggae. Po mrocznej psychodelii albumu „The Cosmic Game” z 2005 roku, „Radio Retaliation” z 2008 roku był albumem protestacyjnym, łączącym style takie jak afrobeat i go-go, a nagrany na Jamajce „The Temple of I & I” (2017) poświęcony był dubowi i reggae.

Na albumie „Symphonik” z 2020 roku zespół przerobił swoje ulubione utwory na żywo z praską FILMharmonic Orchestra.

Thievery Corporation, dysponujące umiejętnościami producenckimi Roba Garzy i Erica Hiltona, wydały w 1996 roku kilka ciepło przyjętych singli we własnej wytwórni Eighteenth Street Lounge (ESL) (nazwa pochodzi od ich własnego baru i klubu nocnego w Waszyngtonie). Chociaż wcześniej znani byli głównie wśród didżejów grających acid jazz i rare-groove, grupa zyskała niewielką popularność, gdy utwór z jednej z ich wczesnych płyt 12" pojawił się na sesji miksu szanowanych didżejów i producentów Krudera i Dorfmeistera dla serii DJ-Kicks w Studio K7. Podobnie jak pod wieloma względami wiedeński duet producencki, Thievery Corporation zyskało później popularność wśród szerszej publiczności didżejów i użytkowników słuchawek.

Debiutancki album duetu, Sounds from the Thievery Hi-Fi, ukazał się pierwotnie w 1996 roku, a rok później doczekał się szerszej dystrybucji wraz z kompilacją utworów z Waszyngtonu. artystów muzyki elektronicznej zatytułowany Dubbed Out w DC (oba albumy zostały wydane przez ESL). Po podpisaniu kontraktu z brytyjską wytwórnią 4AD, Thievery Corporation rozpoczęło pracę nad swoim drugim albumem, ale zostało zmuszone do przełożenia daty premiery po tym, jak ich taśmy zostały skradzione podczas napadu. Tymczasowa kompilacja remiksów Abductions & Reconstructions została wydana w 1999 roku, podobnie jak część duetu zatytułowana DJ-Kicks.

Rok później ukazał się ich drugi pełnoprawny album, The Mirror Conspiracy. Wydawnictwo to charakteryzowało się większym naciskiem na instrumenty i wokale na żywo niż debiut, a gościnnie wystąpiły na nim takie wokalistki, jak Pam Bricker i Bebel Gilberto. Rosnąca sława duetu sprawiła, że stali się oni naturalnym wyborem do wybrania utworów na kompilację Verve Sounds from the Verve Hi-Fi z 2001 roku, która zawierała klasyczne utwory latynoskiego jazzu i bossa novy z lat 60. i 70-tych.

Wrócili do swojej własnej twórczości w 2002 roku z albumem The Richest Man in Babylon, swoim Pierwszy album, który wplatał przesłanie protestu w swoją muzykę, z gościnnym udziałem takich wokalistów jak Emiliana Torrini i Shinehead. Album miksów „Outernational Sound” i EP z remiksami „Babylon Rewound” ukazały się w 2004 roku. W tym samym roku utwór „Lebanese Blonde” znalazł się na niezwykle popularnej ścieżce dźwiękowej do filmu „Garden State”, która później zdobyła nagrodę Grammy. Wydany w 2005 roku, mroczniejszy, bardziej psychodeliczny album „The Cosmic Game” gościnnie zaśpiewali Perry Farrell, Wayne Coyne z Flaming Lips oraz David Byrne, a w 2006 roku ukazała się kompilacja remiksów „Versions”.

W miarę zbliżania się sezonu wyborczego, Thievery Corporation wydała we wrześniu 2008 roku studyjny album o tematyce politycznej „Radio Retaliation”. Z gościnnym udziałem Mr. Lifa, „Culture of Fear” ukazał się w 2011 roku i łączył komentarz społeczny z utworami dubowymi. Ich wydany w 2014 roku „Saudade” nadał ich muzyce inny kierunek, stając się muzyką opartą na bossa novie. z gościnnymi wokalistami, takimi jak LouLou Ghelichkhani, Karina Zeviani i Elin Melgarejo.

Na potrzeby swojego ósmego albumu studyjnego, wydanego w 2017 roku „The Temple of I & I”, duet tymczasowo przeniósł się na Jamajkę, gdzie mógł w pełni wykorzystać swoje wpływy dub/reggae w procesie nagrywania. W następnym roku pojawiły się kolejne utwory z ich jamajskich sesji - zostały one zebrane wraz z różnymi remiksami na towarzyszący im album z 2018 roku, „Treasures from the Temple”. W 2017 roku pomogli w ponownym otwarciu strefy widowiskowej w John F. Kennedy Center for the Performing Arts, w towarzystwie wschodzących muzyków klasycznych. Aby upamiętnić ten występ, ponownie nagrali wybrane utwory na żywo z praską FILMharmonic Orchestra, a następnie wydali je na albumie kompilacyjnym „Symphonik” w 2020 roku. Ekskluzywny zestaw remiksów do ćwiczeń jogi, dostępny w streamingu, pojawił się w 2022.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Lebanese Blonde	Thievery Corporation	11.1998	96[1]	-	4AD 8017	[written by Rob Garza,Eric Hilton][produced by Rob Garza,Eric Hilton]
The richest man in Babylon EP.	Thievery Corporation	01.2003	184[1]	-	Eighteenth Street Lounge ESL 061

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
The Mirror Conspiracy	Thievery Corporation	08.2000	76[3]	38.Heatseekers Chart	4AD CAD2K 06	[produced by Rob Garza,Eric Hilton]
Sounds from the Verve Hi-Fi	Thievery Corporation	01.2001	-	43.Heatseekers Chart	Verve 584151 [US]
The richest man in Babylon	Thievery Corporation	09.2002	139[1]	150[2]	Primary Wave 795103006027	[produced by Rob Garza,Eric Hilton]
The Cosmic Game	Thievery Corporation	03.2005	74[1]	94[4]	ESL ESL 081	[produced by Rob Garza,Eric Hilton]
Radio Retaliation	Thievery Corporation	10.2008	175	35[5]	ESL ESL 140	[produced by Thievery Corporation]
Culture of Fear	Thievery Corporation	07.2011	-	52[2]	ESL ESL 177	[produced by Thievery Corporation]
Saudade	Thievery Corporation	04.2014	78[1]	58[1]	ESL ESL 220	[produced by Christopher "Stone" Garrett]
The Temple of I & I	Thievery Corporation	03.2017	-	111[1]	ESL ESL 222	-

Third Eye Blind

Zespół Third Eye Blind powstał na początku lat 90-tych z incjatywy Stephana Jenkinsa.
Pierwszy skład tworzyli Stephan Jenkins, Adrian Burley (perkusja) i Jason Slater (bas).
Skład zmieniał się kilkakrotnie na przestrzeni ostatnich lat. Po pewnym czasie skład został uzupełniony przez Ariona Salazara (bas), Tony'ego Fredianelli (gitara) i Kevina Cadogana (gitara). Do czasu odejścia z zespołu z zespołu Fredianellego w 1994, zespół występował z dwoma gitarzystami. Równie często zmieniała się obsada na perkusji (kolejno Tim "Curveball" Wright, Steve Bowman, Michael Urbano), aż do czasu, gdy w 1995 roku do zespołu dołączył Brad Hargreaves.

Zespół koncertował w San Francisco i okolicach oraz nagrywał dema w latach 1994, 1995 (rozesłane do wytwórni płytowych), 1996, by w czerwcu tego roku podpisać kontrakt z wytwórnią Elektra. Debiutancki album zatytułowany "3EB" ukazał się 8 kwietnia 1997. Pochodzą z niego przebojowe nagrania: Semi-Charmed Life, Graduate, How's It Going To Be, Losing A Whole Year oraz Jumper , które długo utrzymywały się na amerykańskich listach przebojów.

W latach 97-98 zespół często koncertował otwierając koncerty m.in. Oasis, Rolling Stones, U2, a także w czasie samodzielnych tras koncertowych: "Put The Past Away", "Bring the Bay Tour" i "Bonfire Tour". Rok 1999 to czas wytężonej pracy nad drugim albumem, który ukazał się w listopdzie tegoż roku pod tytułem "Blue". Na początku roku 2000 kapelę opuszcza gitarzysta Kevin Cardogan, który zostaje zastąpiony przez ex-członka Tony'ego Fredianelli. 3rd Eye Blind odbyło także trasy koncertowe: "Dragons & Astronauts Tour" i "Red Summer Sun Tour", promujące to wydawnictwo. Obecnie muzycy przebywają w studiu nagraniowym pracując nad nową płytą, której wydanie planowane jest na 2002 rok...

Zespół kontynuował działalność, ale z wieloma zmianami w składzie i długimi przerwami między albumami przez kolejne piętnaście lat. Zespół wydał Out of the Vein w 2003 roku i Ursa Major w 2009 roku z gitarzystą Tonym Fredianellim, ale wkrótce potem rozstał się z nim, pozostawiając jedynie Jenkinsa i Hargreavesa jako pozostałych członków. Skład zespołu ustabilizował się ponownie w połowie lat 2010., dodając Kryza Reida (gitara prowadząca), Alexa Koppa (klawisze) i Alexa LeCavaliera (gitara basowa). Nowy skład zaowocował zwiększoną produkcją i krótszymi przerwami między wydawnictwami - Dopamine (2015) oraz serią EP-ek: We Are Drugs (2016) i Thanks for Everything (2018). Po tym, jak Koppa zastąpił Colin Creev, ukazały się szósty i siódmy album studyjny: Screamer (2019) i Our Bande Apart (2021).

Zespół odniósł sukces komercyjny pod koniec lat 90-tych, a albumy Third Eye Blind i Blue uzyskały status sześciokrotnie platynowej płyty w Stanach Zjednoczonych oraz pojedynczo platynowej płyty. Kilka piosenek również odniosło sukces komercyjny, a „Semi-Charmed Life”, „Jumper” i „How's It Going to Be” znalazły się w pierwszej dziesiątce listy przebojów Billboard Hot 100 w USA, a „Never Let You Go” znalazło się w pierwszej dwudziestce. Third Eye Blind sprzedał na całym świecie około dwunastu milionów płyt.

Single

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Semi-charmed life/Tatto of the sun	Third Eye Blind	06.1997	33[5]	4[43]	Elektra 64 137	[4x-platinum-US][silver-UK][written by Stephan Jenkins][produced by Stephan Jenkins, Eric Valentine]
Graduate /Horror show	Third Eye Blind	11.1997	83[1]	-	Elektra E 3883 [UK]	[written by Stephan Jenkins, Kevin Cadogan][produced by Stephan Jenkins, Eric Valentine]
How' s it going to be/Semi-charmed life/Horror show	Third Eye Blind	03.1998	51[1]	9[52]	Elektra 64 130	[2x-platinum-US][written by Stephan Jenkins,Kevin Cadogan][produced by Stephan Jenkins, Eric Valentine,Ren Klyce]
Jumper /Graduate	Third Eye Blind	11.1998	-	5[20]	Elektra 64 058	[3x-platinum-US][written by Stephan Jenkins][produced by Stephan Jenkins, Eric Valentine]
Never let you go/Anything	Third Eye Blind	06.2000	195	14[22]	Elektra E 7050	[platinum-US][written by Stephan Jenkins][produced by Stephan Jenkins, The Mud Sisters, Arion Salazar, Third Eye Blind]
Deep inside of you	Third Eye Blind	07.2000	-	69[12]	Elektra	[written by Stephan Jenkins][produced by Stephan Jenkins, The Mud Sisters, Arion Salazar, Third Eye Blind]
Blinded (When I See You)	Third Eye Blind	05.2003	-	116[5]	Elektra	[written by Stephan Jenkins, Arion Salazar, Tony Fredianelli][produced by Stephan Jenkins, Arion Salazar ,Jason Carmer]

Albumy

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Third Eye Blind	Third Eye Blind	06.1997	-	25[104]	Elektra 62 012	[6x-platinum-US][produced by Stephan Jenkins, Eric Valentine, Ren Klyce]
Blue	Third Eye Blind	12.1999	-	40[53]	Elektra 62 415	[platinum-US][produced by Stephan Jenkins, Arion Salazar, and Third Eye Blind]
Out of the vein	Third Eye Blind	05.2003	-	12[9]	Elektra 62 888	[produced by Stephan Jenkins, Arion Salazar, and Third Eye Blind]
A Collection	Third Eye Blind	08.2006	-	103[3]	Elektra 78779	[produced by Stephan Jenkins, Arion Salazar,Eric Valentine and Third Eye Blind]
Ursa Major	Third Eye Blind	09.2009	-	3[7]	Mega Collider 01	[produced by Stephan Jenkins]
Dopamine	Third Eye Blind	07.2015	-	13[2]	Mega Collider 12	[produced by Stephan Jenkins]
We Are Drugs EP.	Third Eye Blind	10.2016	-	175[1]	Mega Collider 05	[produced by Stephan Jenkins]

The In Crowd

The In Crowd to krótkotrwały zespół soul-rockowy, odzwierciedlający przejście brytyjskiej sceny
rockowej od klasycznego R&B do modu i psychodelii. Najbardziej znany jest z tego, że w jego składzie znalazł się przyszły rdzeń jednego z najlepszych, niedocenianych brytyjskich zespołów psychodelicznych, Tomorrow. The In Crowd zaczynali jako Four Plus One, generyczny zespół R&B, który na początku 1965 roku wydał jeden singiel dla EMI. Wkrótce po tym, jak zespół poniósł porażkę, zmienili nazwę na In Crowd, zgodnie z kierunkiem ich zainteresowania od R&B do soulu (nazwa pochodzi od soulowego hitu Dobiego Graya „The In Crowd”).

Ich debiutancki singiel, cover utworu Otisa Reddinga „That's How Strong My Love Is”, znalazł się na samym dole listy Top 50; to najlepszy wynik, jaki kiedykolwiek osiągnął In Crowd. Zespół The In Crowd wydał dwa kolejne single w 1965 roku. Poza coverem utworu Jamesa Browna „I Don't Mind”, nie były to utwory soulowe, lecz inspirowane soulem, z mod rockiem. Niektóre z nich napisał wokalista Keith West, znany wówczas jako Keith Hopkins.

Na drugim singlu oryginalnego gitarzystę prowadzącego, Lesa Jonesa, zastąpił Steve Howe (dawniej w Syndicats), jeden z najbardziej obiecujących młodych gitarzystów rockowych w Londynie. Trzy single The In Crowd były w sumie bardziej obiecujące niż znaczące, a w 1966 roku zespół doskonalił swój warsztat, supportując takich twórców hitów jak The Who, Yardbirds, Hollies i Donovan. Pod koniec 1966 roku The In Crowd -z Westem, Howe'em, basistą Juniorem Woodem i nowym perkusistą Twinkiem Alderem - poszerzył swoje horyzonty o muzykę psychodeliczną i stał się Tomorrow, rezygnując z jawnych wpływów R&B-soul na rzecz bardziej oryginalnego, eksperymentalnego i melodyjnego materiału.

Wszystkie sześć utworów z singli In Crowd jest dostępnych na kompilacjach RPM, obejmujących utwory Steve'a Howe'a sprzed Yes (Mothballs) oraz różnorodne solowe i grupowe projekty Keitha Westa (Excerpts from...Groups & Sessions 1965-1974), chociaż aby uzyskać dostęp do wszystkich sześciu utworów In Crowd, trzeba mieć oba.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
That's How Strong My Love Is/Things She Says	The In Crowd	04.1965	-	-	Parlophone R 5276	[written by Roosevelt Jamison][produced by Roy Pitt]
Stop! Wait A Minute/You're On Your Own	The In Crowd	09.1965	-	-	Parlophone R 5328	[written by Harrell, Bailey][produced by Roy Pitt]
Why Must They Criticise/I Don't Mind	The In Crowd	11.1965	-	-	Parlophone R 5364	[written by Bean][produced by A Riot Prod.]

Talismen

Zespół The Talismen zdobył pierwsze miejsce w pierwszym plebiscycie popularności magazynu Midland Beat, który odbył się w 1964 roku. Plebiscyt miał na celu wyłonienie najpopularniejszych zespołów koncertowych w regionie West Midlands, więc wysokie miejsce w rankingu znacząco zwiększyłoby popularność zespołu i liczbę dodatkowych rezerwacji. Co ciekawe, The Talismen nie pochodzili z Birmingham, lecz z Cheltenham - dość daleko na południe od regionu Midlands!

Powstający z popiołów zainspirowany przez Cliffa Richarda i The Shadows, czteroosobowy zespół The Talismen z Gloucestershire, był prawdopodobnie największą gwiazdą Cheltenham w 1965 roku, odkąd fanatyk rhythm & bluesa Brian Jones wyjechał do Londynu, aby kilka lat wcześniej założyć The Rolling Stones. W skład zespołu wchodzili Clive Devine (gitara basowa i wokal), Trevor Cook (perkusja), Steve Outhwaite (gitara i wokal) oraz George Rainsford (gitara, harmonijka i wokal). Ta czwórka facetów opanowała sztukę bycia cool!

Po powrocie gitarzysty Steve'a z Uniwersytetu w Liverpoolu, który stwierdził, że widział przyszłość brytyjskiej muzyki w zespołach z Merseyside, takich jak The Beatles i The Searchers, aż po The Undertakers i The Mojos, Steve wiedział, że wraz z pojawieniem się tych zespołów, karty młodych, nastrojowych wokalistów, takich jak Shane Fenton, Adam Faith i Marty Wilde, były już pewne.

Po niemal perfekcyjnym przećwiczeniu debiutanckiego hitu „Sweets For My Sweet” zespołu The Searchers, który odniósł sukces na listach przebojów , zapadła decyzja. Z dnia na dzień Johnny i jego stary wizerunek zespołu, składający się z krótkich włosów i garniturów oraz tych starych, dźwięcznych przebojów Shadows, zniknęli. Na ich miejsce pojawiły się eleganckie skórzane kurtki, fryzury z grzywką, aktualne hity gitarowe i wokalne- oraz nowa nazwa. Tak narodził się zespół The Talismen.

Na początku 1964 roku, poruszając się po pubach Cheltenham najlepiej, jak potrafili, szybko zwrócili na siebie uwagę lokalnego, nastoletniego impresario, Rogera Kendricka. Choć sam nie był szczególnie zorientowany na muzykę, Kendrick miał mnóstwo pomysłów na zarabianie pieniędzy, a nasze aspirujące gwiazdy popu również były otwarte na jego pomysły. W krótkim czasie Kendrick, pełniący teraz funkcję nieoficjalnego menedżera zespołu, sprawił, że kwartet zaczął pracować nad kolejnymi etapami- rezerwacjami, hotelami, klubami towarzyskimi i prestiżowym lokalnym ratuszem.

Gdy The Talismen zaczęli występować w pubach i klubach Birmingham w ramach regularnych trzy- lub czterodniowych koncertów, svengaliowski umysł Kendricka zaczął się rozkręcać. Podczas swoich - już częstych - wizyt w brytyjskim „Second City”, The Talismen grali w tym samym miejscu co takie gwiazdy jak The Rockin' Berries , Carl Wayne and The Vikings i The Spencer Davis Group . Wśród często odwiedzanych miejsc znalazły się The Morgue, The Kings Head i Hen & Chickens przy Hagley Road, lodowisko Silver Blades i The Moat House w centrum miasta, a także Oldhill Plaza i Top Spot w Erdington.

To właśnie podczas występów w Top Spot Denny Laine i Ray Thomas z The Moody Blues nauczyli gitarzystę Talismen, George'a Rainsforda, gry na harmonijce ustnej w stylu R&B. Takie miejsca stały się dla zespołu niezwykle znajome i bezcenne podczas tego długiego, upalnego lata 1964 roku. To właśnie jednej z tych nocy w Birmingham kilku członków Talismen zaczęło myśleć, że życie w grupie może wiązać się z czymś więcej niż tylko powrotem do domu o świcie, po mozolnej wędrówce drogą A38, a wszystko to za kilka funtów od osoby.

Podczas koncertu w okolicach Birmingham w marcowy weekend 1964 roku, basista Clive Devine kupił egzemplarz brukselskiego magazynu „Midland Beat”, który był pełen przydatnych informacji o miejscach koncertowych i zespołach z całego regionu Midlands. Zabierając sześciopensowy magazyn do Cheltenham, aby pokazać Rogerowi Kendrickowi kilka przydatnych wskazówek dotyczących koncertów, były Kendrick dowiedział się, że „Midland Beat” planuje przeprowadzić ankietę wśród lokalnych zespołów.

„Wyobraźcie sobie, jaki rozgłos by to przyniosło” – zasugerował Kendrick grupie, gdyby Talismen wygrali taką ankietę. We wrześniu tego roku, po zakupieniu kilkudziesięciu egzemplarzy „Midland Beat”, zorganizowano bardzo udaną kampanię wyborczą w The Grotto Club i w całym Cheltenham.

W czerwcu 1964 roku starannie upozowane zdjęcie The Talismen zdobiło okładkę dziewiątego numeru „Midland Beat”. Magazyn z dumą ogłosił ich zwycięzcami pierwszego plebiscytu popularności. W krótkim czasie zamówienia na nasz kwartet z Gloucestershire napłynęły z całego regionu Midland – zadanie wykonane. Do jesieni 1964 roku zespół współpracował z wystarczającą liczbą artystów z wytwórniami płytowymi w okolicach Birmingham, którzy podpisali kontrakty, by wiedzieć, że liczy się nie to, co wiesz o branży, ale kogo znasz w jej obrębie.

Steve i Clive z zespołu spotkali się ze swoim menedżerem, Rogerem Kendrickiem, i opracowali niezawodny plan na sukces. Grupa zdawała sobie już sprawę, że The Grotto Club zaczyna przyciągać uwagę nie tylko zespołów z Birmingham i agentów rozrywkowych chętnych do zamiany koncertów Talismen na występy w ich regionie, ale także londyńskich agencji, które chciałyby pracować na podobnych zasadach. Czując, że conocne dojazdy do Londynu, liczące 300 kilometrów w obie strony, były na tym etapie zbyt dużym wyzwaniem, Talismen zgodzili się, że Kendrick zawiezie nagranie trzech utworów do londyńskich wytwórni płytowych, aby spróbować zapewnić zespołowi kontrakt płytowy.

Po początkowych odrzuceniach ze strony wytwórni płytowych stosujących taktykę bezpośredniego podejścia, Kendrick w końcu wpadł na pomysł skontaktowania się z jednym z agentów, którzy chcieli wprowadzić swoje występy do Grotto Club. Obok Roberta Stigwooda, Dona Ardena i Tito Burnsa, agencja Arthura Howesa była niemal największą agencją zajmującą się zarządzaniem zespołami i promocją wycieczek zorganizowanych w połowie lat sześćdziesiątych.

Kendrick podjął decyzję po krótkim przesłuchaniu materiału demo zespołu, a Arthur Howes wykonał szybki telefon do Shela Talmy'ego, obecnie mieszkającego w Londynie amerykańskiego producenta muzycznego The Who i The Kinks. Chcąc wrócić do domu z kontraktem, Kendrick pośpieszył do biura Talmy'ego na West Endzie, gdzie z powodzeniem wynegocjował przesłuchanie dla swojego zespołu z Cheltenham z jednym z najbardziej rozchwytywanych producentów w branży.

Po pospiesznie zwołanym przesłuchaniu do 2 Eyes Coffee Bar w Tin Pan Alley, grupa podpisała umowę produkcyjną z Talmym, która wkrótce miała doprowadzić do tego, że menedżer Roger Kendrick będzie szukał kolejnego zespołu do zarządzania. Talmy upierał się, że będzie zarządzał i produkował The Talismen w ramach kompleksowej umowy dla czteroosobowej grupy beatowej. Pragnąc odnieść sukces w branży pop, grupa niechętnie zgodziła się na oferowaną umowę. Umowa, która z pewnością nie wytrzymałaby żadnej kontroli sądowej w dzisiejszych czasach!

Mroźny grudniowy dzień w 1964 roku był świadkiem nagrania debiutanckiego singla The Talismen w IBC Studios w londyńskim Great Portland Place dla nieznanej jeszcze wytwórni płytowej. Legendarny inżynier dźwięku Glyn Johns przejął kontrolę nad dwupiosenkową, sześciogodzinną sesją nagraniową. Szybko wyczuwając, co dzieje się w Stanach Zjednoczonych, Talmy zlecił zespołowi opracowanie oryginalnej aranżacji utworu „Masters Of War” z bestsellerowego albumu Boba Dylana „The Free Wheelin' Bob Dylan”. Sesja przebiegła tak dobrze, że zespół nie tylko ukończył „Masters Of War” – hit koncertowy – ale również „Casting My Spell” .

Powszechnie uważa się, że The Talismen byli pierwszym zespołem, który przearanżował i coverował utwór Dylana na winylu -prawdopodobnie wyprzedzając The Byrds z ich wersją „ Mr Tambourine Man” o jakieś dwa lub trzy miesiące. Przyszły gitarzysta Led Zeppelin i słynny muzyk sesyjny, Jimmy Page, później dodał harmonijkę do nagrań studyjnych zespołu, dzięki czemu singiel stał się w kolejnych latach niezwykle rzadkim przedmiotem kolekcjonerskim.

Po wydaniu singla w wytwórni EMI w Stanach Zjednoczonych w kwietniu/maju 1965 roku, „Masters Of War ” zaczął być regularnie grany w radiu. Zespół Talismen wystąpił w sponsorowanym przez EMI programie koncertowym dla Radia Luxembourg, a popularny piracki statek Radio Caroline regularnie odtwarzał piosenkę Boba Dylana w ramach całodobowej audycji.

Niestety, z powodu braku singla na listach przebojów, grupa o włos przegapiła występy w popularnym sobotnim programie popowym ITV „Thank Your Lucky Stars” oraz wielodniową trasę koncertową, która miała odbyć się wiosną. Pomimo braku miejsca na listach przebojów, grupa kontynuowała regularne tournée po regionie Midlands i północno-zachodniej Anglii.

Myśląc, że The Talismen mogliby skorzystać z kilku koncertów, które mogłyby im pomóc w doskonaleniu umiejętności, Talmy zorganizował zespołowi akompaniowanie wschodzącemu wówczas wokaliście, Bobby'emu Shafto, podczas krótkiej serii koncertów w West Country. Po występach Shafto, Talmy zajął się organizacją podróży zespołu do Europy. Wykorzystując swoją rozległą sieć kontaktów, nowy menedżer zorganizował dla chłopaków miesięczny pobyt rezydencyjny we wrześniu 1965 roku w The Hotel International w Zurychu w Szwajcarii.

Rezydencja w Szwajcarii okazała się dla zespołu trudnym doświadczeniem, ponieważ chłopcy musieli szybko nauczyć się, jak dostosować tempo występu, aby móc śpiewać sześć wieczorów w tygodniu i nadal mówić następnego dnia! Pokonując problemy wokalne związane z wczesnym pobytem w hotelu, zespół szybko osiągnął nowy poziom i był gotowy do dalszej pracy.

Pomimo oferty wyprodukowania drugiego singla przez Talmy'ego w Londynie, który miał zostać wydany w Wielkiej Brytanii, grupa zdecydowała się na wyjazd do Włoch – decyzję, którą być może później zakwestionowali. Umowa z Włochami doprowadziła do tego, że grupa otrzymała propozycję mniej lub bardziej stałej pracy w zespole wspierającym włoskiej gwiazdy, wraz z kontraktem na album w Rzymie.

Nieco zirytowany upartą decyzją grupy w sprawie włoskiej umowy, Talmy ogłosił, że nie będzie już miał z nią nic wspólnego i zerwał umowę z Talismenami, pozbawiając ich tym samym rąk zarządzających, zarówno Kendricka, jak i Talmy'ego. Oznaczało to, że nie było nikogo, kto mógłby zająć się sprawami biznesowymi grupy. Tę sytuację, jak wkrótce przekonali się sami, Włosi wkrótce wykorzystali na swoją korzyść.

Częścią włoskiej umowy było przeniesienie zespołu The Talismen do Rzymu, gdzie mieli być brytyjskim zespołem wspierającym nastoletnią włoską gwiazdę, Rity Pavone. Menedżer Rity, Teddy Reno, przejął teraz zarządzanie zespołem Talismen, a grupa miała stać się częścią jego planu uczynienia z Rity wielkiej gwiazdy zarówno w Wielkiej Brytanii, jak i w Ameryce. Po dwutygodniowym powrocie do Cheltenham w celu załatwienia włoskich zezwoleń na pracę itp., pierwotny gitarzysta prowadzący zespołu, Steve Outhwaite, opuścił grupę, a jego miejsce, ze zmiennym szczęściem, zajęli najpierw Alan „Digger” Dike, a następnie Laurie Jeffs.

Pomimo niewielkiego wynagrodzenia finansowego za swoje wysiłki i częstej konieczności żywienia się w stołówce swojej wytwórni płytowej, aby przetrwać, w 1966 r. The Talismen stali się gwiazdami włoskiej sceny koncertowej i telewizyjnej. Ruszyli w trasę promującą nagrany w pośpiechu dziesięciościeżkowy album „Talismen Style” nagrany dla RCA.

Pomimo szeroko komentowanej nowej włoskiej piosenki dla chłopaków, album nie zawierał niczego nowego od zespołu i był jedynie narzędziem promocyjnym RCA, zawierającym covery utworów takich jak „Monkey Time” , „I'll Be Doggone” i „Spanish Harlem” . Jednak regularne występy z Ritą Pavone i bez niej dały The Talismen piętnaście minut sławy, dzięki czemu stali się włoskimi gwiazdami i w końcu stali się gwiazdami!

W następnym roku, po zakończeniu kontraktu z wytwórnią RCA na jeden album i zakończeniu okresu kontraktu z Ritą Pavone, grupa z pustymi kieszeniami wróciła do domu, by zagrać ostatni koncert w Szwajcarii i, miejmy nadzieję, podjąć nowe wyzwania w Anglii. Po powrocie do Wielkiej Brytanii grupa była zszokowana, odkrywając, że boom na beat praktycznie dobiegł końca – królował wtedy flower power i psychodeliczna muzyka.

Całkowicie rozczarowani ówczesną brytyjską sceną muzyczną, zespół niechętnie zgodził się na rozstanie. Niestety, w tym momencie historia Talismenów gwałtownie się zatrzymała – i wielu powiedziałoby, że był to przedwczesny koniec ich skądinąd niewiarygodnej kariery.

Co więc stało się z różnymi członkami Talismen w XXI wieku? Gitarzysta Steve Outhwaite przeniósł swój dyplom z Uniwersytetu w Liverpoolu do Ameryki i osiedlił się tam z żoną i rodziną. Obecnie kieruje tam oddziałem międzynarodowej firmy elektronicznej. George Rainsford jest już na emeryturze i mieszka spokojnie we Francji. Po długim okresie życia po Talismen związanym z przemysłem szklarskim i szklarskim, Trevor Cook mieszka teraz na emeryturze z żoną i perkusją na hiszpańskiej wyspie Teneryfie.

Tymczasem basista Clive Devine nadal mieszka w Cheltenham z rodziną i do około 2006 roku z powodzeniem prowadził kawiarnię The Jazz & Blues Cafe w tym mieście. Clive okazjonalnie kontynuuje swoją muzyczną przygodę, grając z lokalnymi zespołami, w tym z zespołem ROCKology grającym muzykę lat 60. i 70-tych.

W maju 2004 roku pierwotny skład Talismen oraz Alan Dike spotkali się na krótko w swoim rodzinnym mieście Cheltenham, aby zagrać na „niespodziance” z okazji 60. urodzin perkusisty Trevora Cooka oraz jednorazowym koncercie w Clive's Jazz & Blues Cafe w porze lunchu.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Masters Of War/Casting My Spell	Talismen	04.1965	-	-	Stateside SS 408	[written by Bob Dylan][produced by Shel Talmy]

piątek, 26 grudnia 2025

Bunny Sigler

Walter „Bunny” Sigler (ur. 27 marca 1941r -zm. 6 października 2017r) był
amerykańskim wokalistą R&B, autorem tekstów piosenek, multiinstrumentalistą i producentem muzycznym, który intensywnie współpracował z zespołem Kenny'ego Gamble'a i Leona Huffa, odgrywając kluczową rolę w tworzeniu „brzmienia Philly” na początku lat 70-tych.

Sigler urodził się 17 marca 1941 roku w Filadelfii i w dzieciństwie jego rodzina nazywała go „Bunny”. Śpiewał w kościołach i dołączył do kilku lokalnych zespołów doo-wop, w tym do Opals, w których śpiewał z bratem Jamesem Siglerem, Ritchiem Romem i Jackiem Faithem. Pod koniec lat 50-tych zaczął występować w lokalnych klubach jako piosenkarz i pianista, a pierwsze nagrania dla wytwórni V-Tone Records nagrał w 1959 roku. Leon Huff polecił go wówczas producentom muzycznym Johnowi Medorze i Dave'owi White'owi z Cameo-Parkway Records.

Jego drugi singiel dla wytwórni Parkway, medley dwóch hitów Shirley & Lee, „Let the Good Times Roll & Feel So Good”, znalazł się na krajowych listach przebojów pop i R&B, osiągając 20. miejsce na liście R&B i 22. miejsce na liście przebojów pop w 1967 roku. Kolejny singiel, medley dwóch utworów doo-wop, „Lovey Dovey”/„You're So Fine”, również znalazł się na liście R&B w tym samym roku. Po upadku Cameo-Parkway, około 1970 roku Sigler rozpoczął pracę jako autor tekstów piosenek z Kennym Gamble'em i Leonem Huffem w Philadelphia International Records.

We współpracy z pisarzem Philem Hurttem, Sigler napisał piosenki dla zespołu O'Jays, w tym „Sunshine” i „When the World Is at Peace”. Komponował również solo i z Gamble, a jego kompozycje zostały nagrane przez wielu artystów z Philadelphia International. Odkrył zespół Instant Funk i ponownie zaczął nagrywać jako wokalista. Swój pierwszy sukces na listach przebojów odniósł w 1973 roku, wydając remake hitu Bobby'ego Lewisa „Tossin' and Turnin'” (38. miejsce na liście R&B, 97. miejsce na liście pop), a w połowie lat 70-tych miał kilka kolejnych mniejszych hitów R&B z Philadelphia International, w tym własną wersję „Love Train” i „Keep Smilin'”.

W połowie lat 70-tych wydał również kilka albumów, na których wspierali go muzycy z MFSB oraz Instant Funk. Sigler kontynuował pracę jako autor tekstów i producent dla takich artystów jak Whispers, Ecstasy, Passion & Pain, Carl Carlton, Jackie Moore, Harold Melvin & the Blue Notes, The Roots, Billy Paul, Lou Rawls, Patti LaBelle, Stephanie Mills i Curtis Mayfield. Wystąpił również w programie „Soul Train”, gdzie zaśpiewał swój utwór „That's How Long I'll Be Loving You”, a także wydał album w duecie z Barbarą Mason.

W 1977 roku przeniósł się do wytwórni Gold Mind, założonej przez muzyka MFSB Normana Harrisa, a dystrybuowanej przez Salsoul Records. Tam stworzył swój największy przebój R&B, osiągając 8. miejsce na początku 1978 roku z utworem „Let Me Party With You (Party, Party, Party)”. Kontynuował również współpracę z Instant Funk przy ich przełomowym hicie „I Got My Mind Made Up (You Can Get It Girl)” oraz z innymi artystami z Salsoul. W 1978 roku jego nagranie z Loleattą Holloway, „Only You”, osiągnęło 11. miejsce na krajowej liście przebojów R&B i 87. miejsce na liście przebojów pop.

Od lat 80-tych Sigler kontynuował pisanie i produkcję dla takich muzyków, jak Patti LaBelle i Shirley Jones z zespołu Jones Girls. Zaśpiewał Psalm 23 podczas ceremonii wręczenia Złotego Medalu Kongresu lotnikom Tuskegee, 29 marca 2007 roku w Kapitolu Stanów Zjednoczonych. Był również współautorem utworu „The Ruler's Back”, otwierającego album Jaya-Z „The Blueprint”.

Sigler zmarł na zawał serca 6 października 2017 roku w Filadelfii w wieku 76 lat.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Let The Good Times Roll And Feel So Good/There's No Love Left (In This Old Heart Of Mine)	Bunny Sigler	06.1967	-	22[11]	Parkway 153	[written by L. Lee][produced by Leon Huff,David White,John Madara][20[7].R&B; Chart]
Lovey Dovey B - (You're So Fine)/Sunny Sunday	Bunny Sigler	10.1967	-	86[4]	Parkway 6000	[written by Memphis Edward Curtis, Ahmet Ertegun][produced by Leon Huff,John Madara]
Tossin' And Turnin'/Picture Us	Bunny Sigler	02.1973	-	97[2]	Philadelphia International 3523	[written by R. Adams, M. Rene][produced by Gamble, Huff][38[6].R&B; Chart]
Love Train (Part One)/Love Train (Part Two)	Bunny Sigler	06.1974	-	-	Philadelphia International 3545	[written by K. Gamble, L. Huff][produced by Bunny Sigler][28[9].R&B; Chart]
Keep Smilin'/Somebody Free	Bunny Sigler	11.1974	-	-	Philadelphia International 3554	[written by B. Sigler, A. Felder][produced by Bunny Sigler][46[10].R&B; Chart]
My Music/Can't Believe That You Love Me	Bunny Sigler	07.1976	-	-	Parkway 153	[written by B. Sigler, L. Huff, J. Whitehead, G. McFadden, V. Carstarphen][produced by Bunny Sigler, Leon Huff][98[2].R&B; Chart]
Let Me Party With You (Part 1) (Party, Party, Party)/Let Me Party With You (Part 2) (Party, Party, Party)	Bunny Sigler	02.1978	-	43[11]	Gold Mind 4008	[written by B. Sigler, K. Miller, R. Earl, S. Miller][produced by Bunny Sigler][8[19].R&B; Chart]
Let The Good Times Roll And Feel So Good/There's No Love Left (In This Old Heart Of Mine)	Bunny Sigler	06.1967	-	22[11]	Parkway 153	[written by L. Lee][produced by Leon Huff,David White,John Madara][20[7].R&B; Chart]
I Got What You Need/It's Time To Twist	Bunny Sigler	05.1978	-	22[11]	Gold Mind 4010	[written by B. Sigler, J. Sigler][produced by Bunny Sigler][42[11].R&B; Chart]
Only You/Good Good Feeling [Loleatta Holloway]	Loleatta Holloway And Bunny Sigler	11.1978	-	87[5]	Gold Mind 4012	[written by Bunny Sigler][produced by Bunny Sigler, Joe Cayre, Stan Cayre, Ken Cayre][11[15].R&B; Chart]
Don't Even Try (Give It Up)/I'm A Fool	Bunny Sigler	12.1978	-	-	Gold Mind 4014	[written by Gregory Herbert][produced by Bunny Sigler, Joe Cayre, Stan Cayre, Ken Cayre ][94[2].R&B; Chart]
By The Way You Dance (I Knew It Was You)/Glad To Be Your Lover	Bunny Sigler	03.1979	-	-	Gold Mind 4018	[written by L. Davis, D. Richardson, G. Bell][produced by Bunny Sigler][37[9].R&B; Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Let Me Party with You	Bunny Sigler	02.1978	-	77[13]	Gold Mind 7502	[produced by Bundino Siggalucci, Bunny Sigler]
I've Always Wanted to Sing ... Not Just Write Songs	Bunny Sigler	04.1979	-	119[9]	Gold Mind 9503	[produced by Bunny Sigler]

President Records

President Records to brytyjska niezależna wytwórnia płytowa. Jest to jedna z najstarszych
niezależnych firm fonograficznych w Wielkiej Brytanii, założona pierwotnie w 1957 roku przez Edwarda Kassnera. W latach 60. i 70-tych XX wieku wytwórnia, wraz ze swoją spółką zależną Jay Boy, wydawała przeboje z takimi artystami jak Equals, George McCrae i KC & the Sunshine Band, a także Paintbox, a później skupiła się na wydawaniu kompilacji z poprzednich katalogów, a także okazjonalnych nowych albumów takich artystów jak Robots In Disguise.

President Records pozostaje częścią Kassner Music Group. Początki President Records Inc., z którą wydawca piosenek Edward Kassner związał się za pośrednictwem jednego ze swoich kontaktów wydawniczych, była wytwórnią płytową założoną 6 czerwca 1955 roku w okresie rozkwitu niezależnej sceny muzycznej w Nowym Jorku. W maju 1957 roku Kassner założył analogiczną brytyjską firmę, przejmując ją w całości, początkowo w celu udzielania licencji na niektóre produkcje realizowane w imieniu amerykańskiej firmy dużym brytyjskim wytwórniom płytowym, takim jak Decca. Kassner założył własną wytwórnię Seville Records w USA z zamiarem wydania i nagrania utworu, zachowując w ten sposób kontrolę nad jego losem poprzez wydanie go we własnej wytwórni. Seville Records odniosło sukces w 1961 roku dzięki utworowi „Shout! Shout! (Knock Yourself Out)”, napisanemu i wykonywanemu przez Erniego Marescę, a w 1962 roku dzięki utworowi „Bobby's Girl”, napisanemu przez dwóch studentów (Hanka Hoffmana i Gary'ego Kleina), który odniósł sukces na listach przebojów Marcie Blane w USA.

Po początkowym sukcesie z Seville Records, Kassner reaktywował wytwórnię President. Amerykański harmonogram wydawniczy uzupełniła seria występów rock'n'rollowych, zwłaszcza Charlie Gracie and the Jodimars (dawniej grupa towarzysząca Billowi Haleyowi, wydawnicza część Kassner Music, która wcześniej kupiła prawa do utworu „Rock Around The Clock”).Premiera w Wielkiej Brytanii Zachęcona sukcesem działalności wydawniczej Kassner Music, związanym z podpisaniem kontraktu z Rayem Daviesem z The Kinks, brytyjska wytwórnia President Records Ltd. powstała latem 1966 roku, aby podchwycić rozwijający się w branży muzycznej trend popularnych zespołów i piosenkarzy piszących własny materiał, koncentrując się na ówczesnej scenie londyńskiej.

Wczesne gwiazdy brytyjskiej wytwórni to grupa harmonijkowa The Symbols, która przebiła się coverami „Bye Bye Baby” i „The Best Part of Breaking Up”, oraz Felice Taylor, której przebój „I Feel Love Comin On” z pierwszej dwudziestki brytyjskiej listy przebojów, nagrany na licencji amerykańskiej wytwórni Mustang Records, był pierwszym sukcesem autora piosenek i aranżera Barry'ego White'a. Pierwszy numer jeden wytwórni przypadł na 1968 rok, kiedy brytyjski zespół Equals, złożony z osób o mieszanym pochodzeniu, osiągnął sukces utworem „Baby, Come Back”, napisanym przez nastoletniego lidera zespołu, Eddy'ego Granta. Utwór pierwotnie był stroną B singla „Hold Me Closer”; niemiecki DJ radiowy przerzucił singiel i piosenka odniosła sukces. The Equals zdobyli kolejne dwa hity w pierwszej dziesiątce listy przebojów na President: „Viva Bobby Joe” i „Black Skin Blue Eyed Boys”. President odniósł również sukces dzięki serii przebojów w pierwszej trzydziestce walijskiej wokalistki Dorothy Squires, która znalazła się na listach przebojów wraz z utworami „For Once in My Life”, „Till” i „My Way”.

Ponadto wiele psychodelicznych płyt popowych wydanych przez President pod koniec lat 60-tych stało się obiektami kolekcjonerskimi, w szczególności „Finding It Rough” zespołu Hat and Tie i „Rainmaker” zespołu Rhubarb Rhubarb; późniejsze ulubione klubowe przeboje mod/lat sześćdziesiątych, takie jak „I Close My Eyes” zespołu Watson T. Browne & the Explosive i „Whatcha Gonna Do” zespołu Lloyd Alexander Real Estate Band z udziałem przyszłych członków zespołu rocka progresywnego Audience; oraz „Pawnbroker Pawnbroker” autorki tekstów piosenek, która została wykonawczynią Barbary Ruskin.

Ruskin wydała kilka singli nakładem President. Oprócz „Pawnbroker, Pawnbroker” wydała w tej wytwórni utwory takie jak „Gentlemen, Please”, „Hail Love!”, „A Little Of This (And A Little Of That)” i „Beautiful Friendship”. Jeden z jej wcześniejszych utworów, „Just a Little While Longer”, znalazł się na debiutanckim albumie The Foundations z 1967 roku. Paintbox nagrał również dla tej wytwórni dwa single: „Come On Round” napisany przez Harry'ego Vandę i George'a Younga z zespołu The Easybeats oraz drugi zatytułowany „Let Your Love Go”, napisany przez Davida Gatesa z amerykańskiego zespołu „Bread”.

              Single na listach przebojów:

I Get So Excited / The Skies Above	Equals	02.1968	44[4],UK
Baby, Come Back / Hold Me Closer	Equals	05.1968	1[3][18].UK/32[9].US
Laurel and Hardy / The Guy Who Made Her a Star	Equals	08.1968	35[5].UK
Softly Softly / Lonely Rita	Equals	11.1968	48[3].UK
Michael and the Slipper Tree / Honey Gum	Equals	04.1969	24[7],UK
Viva Bobby Joe / I Can't Let You Go	Equals	08.1969	6[14].UK
Rub a Dub Dub / After the Lights Go Down Low	Equals	12.1969	34[7].UK
Black Skin Blue Eyed Boys / Ain't Got Nothing to Give You	Equals	12.1970	9[11].UK
Bye Bye Baby/The Things You Do To Me	Symbols	08.1967	44[3].UK
(The Best Part Of) Breaking Up/Again	Symbols	01.1968	25[12].UK
I Feel Love Comin' On/Comin' On Again [Bob Keene Orchestra] 	Felice Taylor	10.1967	11[13].UK