piątek, 24 października 2025

Carol Williams

 Carol Williams - urodziła się w Monclair w stanie New Jersey.Wokalistka disco,była
pierwszą kobietą z którą podpisała kontrakt wytwórnia Salsoul.Współpracowała z producentem Vince Montana i grupą Salsoul Orchestra.Jej najbardziej popularnym nagraniem był utwór "More",popularny w czasie gdy muzyka disco dopiero wchodziła na salony.Singiel z tym nagraniem był pierwszą 12 calową płytą sprzedawaną w sklepach na całym świecie.
 

Sukces singla doprowadził do nagrania albumu 'Lectric Lady wydanego w 1977r i zawierającego " Come Back " a także klasyk klubowy " Love is You ".Sample z tego utworu użył włoski artysta DJ Spiller w instrumentalnej ścieżce "Groove Jet" z EP-ki "Mighty Miami EP",a w 2000r wokalną wersję jako "Groovejet (If This Ain't Love)" nagrała Sophie Ellis-Bextor.
 

Sukcesy singli zaowocowały kontraktami koncertowymi i występami w modnych wówczas klubach jak:Studio 54 i Odyssey 2001 ,a także występami telewizyjnymi z Salsoul Orchestra.W 1978r podpisuje kontrakt z kanadyjską wytwórnią Roy'a B. ,Quality,gdzie nagrywa w duecie z Tony Valorem "Love Has Come My Way".Dużą popularnością w klubach cieszą się jej utwory z albumu Reflections Of ,"Tell The World" i "Dance the Night Away".Odbywa turnee po świecie razem z The Trammps, Thelma Houston, Village People, Tom Jones i James Brown.
 

W 1982r lansuje rhythm'n'bluesowy hit "Can't Get Away From Your Love" nagrany dla wytwórni Vanguard."You've Reached the Bottom Line" w 1983, "What's The Deal" w 1987 , i "Queen of Hearts" nagrany w 1989r były kolejnymi utworami które trafiły na listy przebojów.Carol Williams jest ciągle aktywna występując na koncertach wspomnieniowych koncertując wspólnie z własnym zespołem.  

Single
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
MoreCarol Williams.1976-102[3]Salsoul 2006[written by Norman Newell,Riz Ortolani,Gaetano Oliviero][produced by Vincent Montana, Jr.][temat z w³oskiego filmu dokumentalnego "Mondo Cane"][#8 hit for Kai Winding in 1963][98.R&B; Chart]
Come Back / Love Is YouCarol Williams02.1977-29[6].Hot Disco/DanceSalsoul 2031[written by Vincent Montana,Carol Williams][produced by Vincent Montana, Jr.]
Shake [It easy]Carol Williams and The Billy Mersey Band04.1982-65[3].Hot Disco/DanceZoo York 02683-
Can't Get Away (From Your Love)Carol Williams10.1982-38[11].Hot Disco/DanceVanguard 58[written by W. Braithwaite][produced by Darryl Payne]
You've Reached The Bottom LineCarol Williams04.1983-59[5].Hot Disco/DanceVanguard 64[written by M. Braithwaite][produced by Darryl Payne]

Albumy
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
'Lectric LadyCarol Williams.1976--Salsoul SZS 5506[produced by Vincent Montana, Jr.]

Raiana Paige

Raiana Paige (urodzona w Portoryko) to była piosenkarka freestyle/dance z połowy lat 80-tych i
początku lat 90-tych. Wychowała się w Bronksie w Nowym Jorku. W 1988 roku wydała swój debiutancki singiel „Open Up Your Heart” w wytwórni Sleeping Bag Records, który osiągnął 10. miejsce na liście przebojów Hot Dance Music/Club Play magazynu Billboard, utrzymując się na niej przez 7 tygodni. Utwór osiągnął również 11. miejsce na liście przebojów Hot Dance Music/Maxi-Singles Sales magazynu Billboard. 

W 1990 roku Raiana wydała kolejny singiel „Rescue Me”, który osiągnął 27. miejsce na liście przebojów Hot Dance Music/Maxi-Singles Sales magazynu Billboard. W 1993 roku wydała swój trzeci singiel „You’re My Only Man” w wytwórni London Records, który w ogóle nie znalazł się na listach przebojów. Później Raiana przeszła z freestyle'u/muzyki tanecznej na rock. W 1994 roku wydała swój jedyny jak dotąd solowy album „One Girl’s Story” w wytwórni Groovy Tuesday Records. 

 W 1996 roku dołączyła do zespołu rockowego kHz. Obecnie (według badań) Raiana zajmuje się aktorstwem, muzyką, malarstwem i pisaniem. 

Single
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
Open Up Your HeartRaiana Paige03.1989--Sleeping Bag 40 140[written by A. Tripoli, A. Lebron][produced by Andy "Panda" Tripoli][10[7].Hot Disco/Dance;Sleeping Bag 40 140 12"]

Cheyne

Cheyne [Cheyne Anderson](urodzona w Nowym Jorku) to nastoletnia piosenkarka R&B i muzyki
tanecznej z połowy lat 80-tych. Niewiele wiadomo o jej przeszłości. W 1984 roku wydała swój debiutancki singiel „Rude Boy” w wytwórni Clockwork Records, który w ogóle nie trafił na listy przebojów. W 1985 roku Cheyne wydała swój kolejny singiel „Private Joy” w MCA Records. Utwór nie znalazł się na listach przebojów, ale znalazł się na ścieżce dźwiękowej do filmu „Weird Science”. 

W tym samym roku wydała singiel „Call Me Mr. Telephone (Answering Service)”, który w czerwcu 1985 roku przez tydzień utrzymywał się na szczycie listy przebojów Hot Dance i Disco Club Play magazynu Billboard (utrzymując się na niej przez 11 tygodni). Utwór osiągnął również 6. miejsce na liście przebojów „Bubbling Under Hot 100 Singles” magazynu Billboard oraz 62. miejsce na liście przebojów „Hot Black Singles”, utrzymując się na niej przez 9 tygodni. Po tym wydarzeniu Cheyne popadła w zapomnienie. Od lat 80-tych nie słychać o niej zbyt wiele. 

Single
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
Call Me Mr. 'Telephone' (Answering Service)Cheyne06.1985-106[1]MCA 52576[written by T. Carasco][produced by Mark Kamins, Stephane Gerbier][62[9].R&B; Chart][1[1][11].Hot Disco/Dance;MCA 23 546 12"]

Hank Williams

Hank Williams, właśc. Hiriam Williams (ur. 17 IX 1923r w Mount Olive, USA - zm. 1.01. 1953r w
Oak Hill), kompozytor, wokalista i gitarzysta. Dla wielu znawców i krytyków - najwybitniejszy wykonawca w historii muzyki country i artysta, który miał zasadniczy wpływ na rozwój rock and rolla.
Urodził się z wadą kręgosłupa, powiększoną po upadku z konia w wieku siedemnastu lat. Całe życie lekami i alkoholem uśmierzał paraliżujący ból. W wieku siedmiu lat zaczął grać na taniej gitarze kupionej przez matkę. Najwięcej nauczył go czarnoskóry muzyk Teetot Williams. W 1937 młody śpiewak wygrał konkurs talentów i założył zespół The Drifting Cowboys. Występując w stacjach radiowych, zyskał przydomek The Singing Kid (śpiewający dzieciak). Już jako lokalna gwiazda, Williams udał się (w 1946) do Nashville, gdzie zainteresował swoimi talentami kompozytorskimi szefów wydawnictwa Acuff-Rose.
 

Piosenkarka Molly O'Day nagrała dwie jego piosenki Six More Miles i When God Comes and Gathers His Jewels. Sam z towarzyszeniem grupy The Wranglers z Oklahomy, nagrał singla z utworem Calling You dla niewielkiej wytwórni Sterling. Następny krążek z utworem Move It on Over trafił na listę przebojów muzyki country i wspiął się na czwarte miejsce, osiągając nakład ponad 100 tys. egz.
W następnych latach aż trzydzieści pięć piosenek nagranych przez artystę znalazło się w dziesiątce największych przebojów stylu country. Były wśród nich Lovesick Blues, Why Don't You Love Me, Long Gone Lonesome Blues, Cold, Cold Heart, Hey, Good Lookin', Jambalaya (On the Bayou), Your Cheatin' Heart czy I'm So Lonesome I Could Cry.
 

11 czerwca 1949 Williams po raz pierwszy wystąpił w Grand Ole Opry - gdzie rozszalała publiczność zmusiła go do sześciu bisów. Sława i gwałtowny przypływ pieniędzy spowodowały, że skłonność do alkoholu przekształciła się w alkoholizm. W latach 1951-52 na zmianę przebywał na leczeniu i popadał w nałóg, często aresztowany za zakłócanie porządku lub jazdę po pijanemu. Artysta brał także narkotyki i leki uśmierzające ból kręgosłupa. W sierpniu 1952, po serii przerwanych lub odwołanych koncertów, został wyrzucony z Grand Ole Opry. Cztery miesiące później zmarł na tylnym siedzeniu samochodu w drodze na koncert w miejscowości Canton w stanie Ohio.
 

Po śmierci sprzedano miliony płyt z jego nagraniami. Wielu artystów zawdzięczało popularność piosenkom stworzonym przez Williamsa. W 1964 nakręcono o nim film biograficzny zatytułowany Your Cheatin' Heart. Piosenki do filmu nagrał jego syn Hank Williams Jr., który sam osiągnął spore sukcesy, zwłaszcza w latach 80. W 1987 Williams uhonorowany został przyjęciem w poczet Rock and Roli Hall of Fame. Wiele kompozycji Williamsa stało się klasycznymi utworami, jego nagrania wytrzymały próbę czasu, a życie obrosło w legendę.  

Single
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
Move It On OverHank Williams08.1947-4[3].Country ChartMGM 10 033[written by Hank Williams][produced by Fred Rose]
Honky Tonkin'Hank Williams07.1948-14[1].Country ChartMGM 10 171[written by Hank Williams][produced by Fred Rose]
I'm A Long Gone DaddyHank Williams07.1948-6[3].Country ChartMGM 10 212[written by Hank Williams][produced by Fred Rose]
Mansion on the hillHank Williams03.1949-12[2].Country ChartMGM 10 328[written by Hank Williams,Fred Rose][produced by Fred Rose]
Lovesick blues/Never Again [I will knock on your door]Hank Williams03.1949-24[1]MGM 10 352[gold-US][1[16][42].Country Chart;side B:6[2].Country Chart][#44 hit for Frank Ifield in 1963][written by Irving Mills,Cliff Friend][produced by Fred Rose]
Wedding bellsHank Williams05.1949-2[29].Country ChartMGM 10 401[written by Claude Boone][produced by Fred Rose]
Mind Your Own BusinessHank Williams07.1949-5[11].Country ChartMGM 10 461[written by Hank Williams]
You're Gonna Change [Or I'm Gonna leave]/Lost highwayHank Williams10.1949-[4[9].Country Chart;side B:12[3]]MGM 10 506[written by Hank Williams][produced by Fred Rose]
My bucket's got a hole in itHank Williams11.1949-2[12].Country ChartMGM 10 560[written by Hank Williams][produced by Fred Rose,Jim Vienneau]
I Just Don't Like This Kind of Livin'Hank Williams02.1950-5[5].Country ChartMGM K 10 609[written by Hank Williams][produced by Fred Rose]
Long Gone Lonesome Blues/My Son Calls Another Man DaddyHank Williams03.1950-[1[8][21].Country Chart;side B:9[1]]MGM K 10 645[written by Hank Williams][produced by Fred Rose]
Why Don't You Love MeHank Williams05.1950-1[10][25].Country ChartMGM K 10 696[written by Hank Williams][produced by Fred Rose]
They'll never take her love from me/Why Should We Try AnymoreHank Williams10.1950-[5[6].Country Chart;side B:9[1]]MGM K 10 760[written by Leon Payne][produced by Fred Rose,Jim Vienneau]
Moanin' The Blues/Nobody's Lonesome For MeHank Williams11.1950-1[1][15].Country Chart;side B:9[4]MGM K 10 832[written by Hank Williams][produced by Fred Rose]
Cold, Cold Heart/Dear JohnHank Williams03.1951-[1[1][46].Country Chart;side B:8[4]]MGM K 10 904[gold-US][written by Hank Williams][produced by Fred Rose]
Howlin' At The Moon/I Can't Help It [If I'm still in love with you]Hank Williams05.1951-[3[10].Country Chart;side B:2[13]]MGM K 10 961[written by Hank Williams][produced by Fred Rose]
Hey Good Lookin'Hank Williams07.1951-1[8][25].Country ChartMGM K 11 000[written by Hank Williams][produced by Fred Rose]
Crazy heart/Lonesome WhistleHank Williams10.1951-[4[18].Country Chart;side B:9[2]]MGM K 11 059[written by Murray,Fred Rose][produced by Fred Rose]
Baby We're Really In LoveHank Williams12.1951-4[15].Country ChartMGM K 11 100[written by Hank Williams][produced by Fred Rose]
Honky Tonk BluesHank Williams03.1952-2[12].Country ChartMGM K 11 160[written by Hank Williams][produced by Fred Rose]
Half as muchHank Williams05.1952-2[16].Country ChartMGM K 11 202[written by Curley Williams][produced by Fred Rose]
Jambalaya [On the bayou]/Window shoppingHank Williams08.1952-20[6]MGM K 11 283[gold-US][1[14][29].Country Chart][#16 hit for Blue Ridge Rangers in 1973][written by Hank Williams][produced by Fred Rose]
Settin' the woods on fire/You win againHank Williams10.1952-[2[12].Country Chart;side B:10[1]]MGM K 11 318[written by Nelson,Fred Rose,Ed Nelson][produced by Fred Rose]
I'll never get out of this world aliveHank Williams12.1952-1[1][13].Country ChartMGM K 11 366[written by Hank Williams,Fred Rose][produced by Fred Rose]
Kaw-Liga/Your cheatin' heartHank Williams02.1953-[1[13][19].Country Chart;side B:1[6][23]]MGM K 11 416[written by Hank Williams,Fred Rose][produced by Fred Rose]
Take these chains from my heartHank Williams05.1953-1[4][13].Country ChartMGM K 11 479[written by Fred Rose,Hy Heath][produced by Fred Rose]
I won't be home no moreHank Williams07.1953-4[9].Country ChartMGM K 11 533[written by Hank Williams][produced by Fred Rose]
Weary blues from waitin'Hank Williams10.1953-7[2].Country ChartMGM K 11 574[written by Hank Williams][produced by Fred Rose]
Please don't let me love youHank Williams04.1955-9[3].Country ChartMGM K 11 928[written by Ralph Jones][produced by Fred Rose]
There's a tear in my beerHank Williams Jr with Hank Williams02.1989-7[10].Country ChartWarner/Curb 27 584[written by Hank Williams][produced by Barry Beckett,Jim Ed Norman,Hank Williams Jr.]

Albumy
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
Father & sonHank Williams & Hank Williams Jr.08.1965-139[3]MGM 4276-
Hank Williams Sr/Live at The Grand Ole OpryHank Williams 08.1982-27[2].Catalog Album ChartMGM 5019-
The best of Hank & HankHank Williams & Hank Williams Jr.01.1993-179[1]Curb 77 552-
24 of Hank Williams' Greatest HitsHank Williams06.1996-30[3].Catalog Album ChartPolydor 823 293[platinum]
Men with broken heartsThree Hanks [Hank Sr,Hank Jr and Hank III]10.1996-167[1]Curb 77 868-
20 of Hank Williams' Greatest HitsHank Williams10.1998-40[1].Catalog Album ChartMercury 536 029-

Lianne La Havas

 Lianne Charlotte Barnes (ur. 23 sierpnia 1989 r.), znana zawodowo jako Lianne La Havas , to
brytyjska piosenkarka i autorka tekstów.
Jej kariera rozpoczęła się po zapoznaniu z różnymi muzykami, w tym piosenkarką Palomą Faith, dla której śpiewała chórki.

Znana ze swojego giętkiego głosu i delikatnie dźwięcznej gitary, Lianne La Havas czerpie inspiracje z soulu, jazzu, folku, samby i organicznego hip-hopu. Brytyjska piosenkarka i autorka tekstów pojawiła się na początku lat 2010. z głównie akustycznym i wyciszonym hybrydowym brzmieniem, które czerpało inspirację od tak odmiennych artystów jak Nina Simone, Emily Remler i Lauryn Hill.  

Odniosła sukces dzięki swojemu debiutanckiemu albumowi Is Your Love Big Enough? (2012), który osiągnął piąte miejsce na brytyjskiej liście przebojów, a także przyniósł jej nominację do plebiscytu BBC Sound of 2012. La Havas kontynuowała udoskonalanie swojego coraz bardziej charakterystycznego stylu z Blood (2015), który osiągnął drugie miejsce w Wielkiej Brytanii, był nominowany do nagrody Grammy i doprowadził do jej pierwszej nominacji do BRIT Awards. Lianne La Havas (2020), napisana i nagrana po rozstaniu, stała się jej trzecim albumem w Top Ten i zdobyła tegoroczną nagrodę Ivor Novello Award za najlepszy album. Powróciła po długiej przerwie oszczędną balladą „Disarray” (2025). 

 Córka Jamajki i Greka, La Havas urodziła się i wychowała w Londynie w Anglii. Była członkinią zespołu Paris Parade z Christianem Pinchbeckiem (przyszłym członkiem zespołu Elephant), ale ten zespół okazał się krótkotrwały. La Havas ostatecznie przeszła na karierę solową i w październiku 2011 roku wydała Lost & Found, czteroutworową EP-kę z duetem z Willym Masonem. Dwa miesiące później - w tym samym miesiącu, w którym supportowała Bon Iver podczas trasy koncertowej po Ameryce Północnej - ogłoszono, że została nominowana do nagrody BBC Sound of 2012. Jej debiutancki album „Is Your Love Big Enough?”, wydany dla Warner Bros., ukazał się w Wielkiej Brytanii w lipcu 2012 roku i osiągnął piąte miejsce na listach przebojów; miesiąc później ukazał się w USA nakładem wytwórni Nonesuch. Album został wyprodukowany niemal w całości przez współpracującego z nią kompozytora, Matta Halesa (znanego również jako Aqualung). 

Jednym z jej największych fanów był Prince, który zaangażował La Havas do swojego albumu z 2014 roku, „Art Official Age”. Mniej więcej w tym samym czasie artystka pojawiła się również na nagraniach Alt-J i Tourist. Milton + Esperanza Drugi album La Havas, odważniejszy i bardziej dopracowany „Blood”, ukazał się w 2015 roku. Zainspirowany podróżą na Jamajkę, ale dodatkowo inspirowany jej greckim dziedzictwem, album poprzedziły utwory „Unstoppable” i „What You Won't Do”. Album, który odniósł jeszcze większy sukces niż debiut, natychmiast po premierze w lipcu tego roku znalazł się na drugim miejscu brytyjskiej listy przebojów, a następnie został nominowany do nagrody Grammy w kategorii Najlepszy Album Urban Contemporary. 

 La Havas na kilka lat wycofała się z życia publicznego i powróciła na początku 2020 roku z niewielką grupą singli, które doprowadziły do ​​wydania jej trzeciego albumu o tym samym tytule. Kolejny lipcowy album, „Lianne La Havas”, został napisany i nagrany po rozstaniu. Hales pozostał jej głównym współpracownikiem, a Beni Giles, Mura Masa i Nick Hakim wnieśli dodatkowy wkład w materiał, który obejmował również cover utworu Radiohead „Weird Fishes”. Album zadebiutował na siódmym miejscu na brytyjskiej liście przebojów i zdobył nagrodę Ivor Novello dla najlepszego albumu. La Havas pojawiła się na albumie Miltona Nascimento i Esperanzy Spalding z 2024 roku „Milton + Esperanza”, a rok później wydała nagrany na żywo „Disarray”, jej pierwszy singiel od pięciu lat.

Single
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
ForgetLianne La Havas03.2012142-Warner Bros GBAHT 1100301[written by Lianne La Havas][produced by Matt Hales,Dave Sitek]
Lost & FoundLianne La Havas05.2012126-Warner Bros GBAHT 1100241[written by Matt Hales,Lianne La Havas][produced by Matt Hales]
Is Your Love Big Enough?Lianne La Havas07.2012101-Warner Bros 2564658221[written by Lianne La Havas,Matt Hales,Willy Mason][produced by Matt Hales]

Albumy
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
Is Your Love Big Enough?Lianne La Havas07.20124[11]142[1]Warner Bros 2564658221[gold-UK][produced by Matt Hales]
BloodLianne La Havas08.20152[5]52[1]Warner Bros 0825646102358[silver-UK][produced by Mark Batson,Paul Epworth,Matt Hales,Lianne La Havas,Jamie Lidell,Stephen McGregor]
Lianne La HavasLianne La Havas07.20207[2]-Warner 0190295254889[produced by Lianne La Havas, Matt Hales, Beni Giles, Sam Crowe, Mura Masa, Nick Hakim, Chris Tabron]

czwartek, 23 października 2025

J. FRANK WILSON

Texas miał w swojej długiej historii wielu wybitnych artystów sztuki wokalnej,Janis Joplin z Port
Arthur, Johnny Winter z Beaumont, Buddy Holly z Lubbock, Roy Orbison z Wink to nazwiska ,które przeszły do historii rocka.
 

Jednym z tych ,których pomijano milczeniem przez lata ,wzmiankując czasami tylko w kontekście jednego niewielkiego hitu był J.Frank Wilson.Pochodził z Lufkin ,urodził się 11 grudnia 1941r.Jego ojciec był inżynierem drogowym.Dorastał w latach 50-tych ,wśród muzyki Buddy Holly'ego i Elvisa Presley'a ,którzy wywarli ogromny wpływ na jego twórczość.
 

Do 1962r służył w lotnictwie,stacjonując w bazie San Angelo.Tu trafił do zespołu Cavalliers,który pilnie poszukiwał wówczas wokalisty.Zadebiutował z nowym zespołem [który stanowili Sid Holmes, Lewis Elliot,i Ray Smith] w klubie Blue Note w Big Springs.Kilka miesięcy póżniej opuszcza Cavalliers i wraca do rodzinnego Lufkin.W tym czasie Lewis Elliott formuje nowy skład Cavalliers,do którego zdecydował się wrócić Wilson,dzieląc rolę wokalisty z Johnem Mullberry.Grupa zyskała pewną lokalną sławę grając w wielu okolicznych klubach i lokalach.
 

Właściciel studia nagraniowego w San Angelo Ron Newdoll zaproponował grupie nagranie singla z utworem "Last kiss",który wcześniej nagrał i napisał Wayne Cochran dla Gala Records.W tym czasie skład Cavalliers stanowili Lewis Elliot-lider, Snake Atkinson-perkusja, Gene (Buddy) Croyle-gitara, Mike Hodges-fort.W czasie tej sesji nagrano jeszcze inne utwory-"Tell Laura I Love Her", "A Kiss", "Kiss and Run Away", "Young Love", "Ding Go The Chimes", "Day Before Our Wedding", i "Sea Of Love".
 

Ron Newdoll współpracował razem z Sonleyem Roushem i Majorem Billem Smithem,który założył wytwórnię Josie.Wydanie przez tą ostatnią w czerwcu 1964r "Last kiss" zbiegło się z szaleństwem brytyjskiej inwazji rocka,i wylądowało na drugim miejscu listy Billboard.Skutkiem udanego debiutu było turnee z Animals i Royaleftes.
 

23 pażdziernika auto zdążające na występ zespołu w Limie/Ohio uległo katastrofie na wskutek zaśnięcia za kierownicą Sonleya Rousha,który zginął na miejscu.Wilson wyszedł z wypadku ciężko ranny.Jak na ironię ich pierwszy przebój opowiadał o katastrofie samochodowej nastolatek.  

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
Last Kiss / That's How Much I Love YouJ. FRANK WILSON & THE CAVALIERS09.1964-2[15]Josie 923[written by W. Cochran][produced by Sonley Roush,Ron Newdoll]
Hey, Little One / Speak To MeJ. FRANK WILSON & THE CAVALIERS11.1964-85[2]Josie 926[written by Dorsey Burnette, Barry DeVorzan][produced by Sonley Roush,Ron Newdoll]
Kiss And Run / Teardrops In My HeartJ. FRANK WILSON & THE CAVALIERS.1965--Lecam 1015[written by Bob Skelton][produced by Sonley Roush,Ron Newdoll]
Six Boys/Say It NowJ. FRANK WILSON01.1965-101[4]Josie 929[written by Tarver, Montgomery, Wilson][produced by Smith, Montgomery]
Dreams Of A Fool / Open Your EyesJ. FRANK WILSON03.1965--Josie 931[written by Bill Smith, James Stalcup]
Forget Me Not / A White Sport Coat (And A Pink Carnation)J. FRANK WILSON05.1965--Josie 938[written by E. McDuff, G. Kent][produced by Major Bill Smith]
Unmarked And Uncovered With Sand / Me And My TeardropsJ. FRANK WILSON01.1966--Sully 927[written by Jack Dunham][produced by Checkmate Productions]
Last Kiss / That's How Much I Love YouJ. FRANK WILSON AND THE CAVALIERS12.1973-92[5]Virgo 506
Tell Laura I Love Her / Kiss And RunJ. FRANK WILSON.1974--Aprol 001[written by J. Barry, B. Raleigh][produced by Major Bill Smith]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
Last kissJ. FRANK WILSON AND THE CAVALIERS11.1964-54[14]Josie JGM 4006

Chicago soul

Chicago soul to styl muzyki soul, który narodził się w latach 60-tych XX wieku w Chicago.

Wraz z Detroit, siedzibą wytwórni Motown, i Memphis, z jego surowymi, chropowatymi wykonawcami , Chicago i styl chicagowski soul przyczyniły się do rewolucji soulowej zorientowanej na albumy na początku lat 70-tych. Brzmienie chicagowskiego soulu, podobnie jak southern soul z jego bogatym wpływem muzyki black gospel, również charakteryzowało się wyraźnym gospel, ale było nieco lżejsze i delikatniejsze w swoim podejściu.  
 
Zespoły wokalne z Chicago charakteryzowały się raczej luźnymi, słodkimi harmoniami, podczas gdy soliści prezentowali bardzo melodyjne i nieco popowe podejście do swoich utworów. Akompaniament zazwyczaj obejmował silnie orkiestrowe aranżacje z udziałem instrumentów dętych i smyczkowych, autorstwa tak znanych aranżerów, jak Johnny Pate (który pracował głównie z instrumentami dętymi) i Riley Hampton (który specjalizował się w instrumentach smyczkowych). Ten rodzaj muzyki soul bywa nazywany „soft soul”, aby odróżnić go od bardziej surowego i przypominającego gospel stylu „hard soul”.

 

Chicago soul
Style żródłowe: Soul,rhythm and blues,gospel,doo-wop,blues
żródła kulturowe: początek lat 60-tych,Chicago, Illinois,
Typowe instrumenty : -
Okres popularności: lata 60-te i początek 70-tych w USA
Pochodne formy: -
Subgenres

New Orleans Soul

New Orleans Soul to styl muzyczny wywodzący się z muzyki soul, ze znaczącymi
wpływami muzyki gospel. Łączy w sobie elementy popu i soulu, przesiąknięte rytmicznymi wzorcami boogie-woogie. Gatunek ten, zazwyczaj z akompaniamentem fortepianu i saksofonu, zyskał na znaczeniu w okresie powojennym w dzielnicy Crescent City. 

  Gatunek ten charakteryzuje się popowym fundamentem, widocznym w elementach strukturalnych, oraz włączeniem rytmów rockowych, inspirowanych popularnymi w mieście rytmami „second line”. Wpływ muzyki karaibskiej i latynoskiej z lat 60-tych XX wieku był znaczący, inspirując rozwój bardziej egzotycznych rytmów w obrębie tego gatunku soul, choć istnieją również rytmy o średnim tempie. Muzycy przedkładają melodię i brzmienie nad treść tekstów. W chórkach zazwyczaj występuje jeden lub dwa głosy żeńskie. Początki Pierwsze utwory w tym stylu soul powstały w 1960 roku dzięki talentowi autora tekstów i producenta Allena Toussainta. Następnie styl ten zyskał znaczną popularność wśród innych lokalnych i regionalnych artystów. 

W latach 90-tych New Orleans Soul przyciągnął uwagę wielu wokalistów z różnych gatunków muzyki soul. Pierwotnie kultywowany w Nowym Orleanie, jego wpływ pozostał stosunkowo ograniczony do granic miasta.  Niektórzy muzycy z Memphis przyznają jednak, że gatunek ten miał znaczący wpływ na rozwój ich własnego stylu soul. Co więcej, odcisnął on piętno na soulu północnym i brytyjskim. Około 1965 roku, zaledwie pięć lat po powstaniu New Orleans Soul, Toussaint, kluczowa postać tego gatunku, stworzył wolniejszą odmianę, która odegrała kluczową rolę w narodzinach funku. 

New Orleans Soul
Style żródłowe: Southern soul, gospel music, pop music, boogie-woogie
żródła kulturowe: początek lat 60-tych, New Orleans, Louisiana
Typowe instrumenty : Piano, saxophone, vocals
Okres popularności: lata 60-te i początek 70-tych w USA
Pochodne formy: Northern soul, Memphis soul
Subgenres

Jonathan Winters

Amerykański aktor filmowy i telewizyjny urodzony w 1925 roku w Bellbrook w Ohio.
Jest potomkiem Valentine Winters, założycielki Winters National Bank w Dayton. Po ukończeniu szkoły średniej w Springfield, Jonathan, w wieku 17 lat, zaciągnął się do marynarki wojennej.
Podczas II Wojny światowej służył na południowym Pacyfiku. Po wojnie studiował rysunek w Dayton Art Institute, gdzie spotkał Eileen Schauder, którą poślubił w 1948 roku.
 

Karierę rozpoczynał jako komik sceniczny. Prawdopodobnie najlepiej zapamiętaną jego kreacją z tego okresu jest Maudie Frickert, pozornie słodka stara pani z ciętym językiem. Był ulubieńcem Jacka Paara i gościł często w jego programach telewizyjnych. Ponadto, występował w Tonight Show Johnny’ego Carsona, za każdym razem jako inna postać. Prowadził również własny program The Wacky Word of Jonathan Winters (1972-1974) Winters wystąpił się w prawie 50 filmach i kilku telewizyjnych show.  

Albumy
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
The Wonderful World of Jonathan WintersJonathan Winters02.1960-18[53]Verve 15 009-
Down to EarthJonathan Winters09.1960-25[23]Verve 15 011-
Here's JonathanJonathan Winters05.1961-19[42]Verve 15 025-
Another Day, Another WorldJonathan Winters09.1962-127[3]Verve 15 032-
Jonathan Winters' Mad, Mad, Mad, Mad WorldJonathan Winters03.1964-145[2]Verve 15 041-
Whistle Stopping With Jonathan WintersJonathan Winters12.1964-148[2]Verve 15 037-

Nines

Courtney Freckleton (ur. 17 stycznia 1990r), znany zawodowo jako Nines, to były brytyjski raper.

Po wydaniu serii mixtape'ów w latach 2012-2015, Nines podpisał kontrakt z XL Recordings i wydał swój debiutancki album One Foot Out (2017), który zajął 4. miejsce na brytyjskiej liście przebojów.
W 2018 roku jego drugi album Crop Circle znalazł się na 5. miejscu, a w 2020 roku znalazł się na szczycie listy dzięki swojemu trzeciemu albumowi Crabs in a Bucket. W 2023 roku wydał Crop Circle 2 i Crop Circle 3, które znalazły się na 2. miejscu, a Quit While You're Ahead osiągnął 4. miejsce w 2024 roku. 
 
 Pochodzi z Harlesden i dorastał w Church End Estate w północno-zachodnim Londynie. Jego starszym rodzeństwem są Tyrone i Wayne Freckleton. W kwietniu 2008 roku brat Nines'a, Wayne, zginął w strzelaninie w rzekomym ataku gangów. W 2011 roku Nines zorganizował akcję charytatywną, podczas której kupił od JD Sports wiele drogich ubrań i rozdał je zaproszonym na wydarzenie dzieciom. W Boże Narodzenie dokonał podobnego aktu charytatywnego, wypełniając samochód świątecznymi indykami i rozdając je za darmo osobom znajdującym się w pobliżu ciężarówki.Nines i jego kolega, raper Morrisson, popadli w konflikt, który rozpoczął się, gdy Nines zadrwił z Morrissona za rzekome kopiowanie jego trendu noszenia wisiorka z logo Arsenal Football Club, ulubionej drużyny Nines'a. Morrisson, za pośrednictwem Snapchata, publicznie odpowiedział, że poszedł na Church Road, gdzie wówczas mieszkał Nines, i nauczył Nines'a „gry”, a także że nauczył Nines'a nielegalnej uprawy i sprzedaży marihuany klientom.  
 
 Pierwszy występ Ninesa w muzyce miał miejsce w jego dzielnicy, na DVD Running Wid The Streets (znanym również jako RWDS) w 2007 roku. W wieku 17 lat występował freestyle'owo, a następnie wykonywał freestyle'e, które obecnie są dostępne jako utwory audio na YouTube; takie jak „Piff”, „Fuck All the Hoes” i „Nu Crack”. 
 
 27 listopada 2011 roku Nines wydał swój pierwszy singiel „AJ’D OUT [JD SHUTDOWN]”, a 25 grudnia 2011 roku drugi singiel „MY HOOD (Turkey Shutdown)”. Trzeci singiel Nines'a z gościnnym udziałem raperów Fatheada i Shotguna, „Way It’s Gunna Go”, ukazał się 18 marca 2012 roku. Pierwszym singlem Nines'a na dużej platformie był Warm Up Session Freestyle, który ukazał się 12 czerwca 2012 roku w SBTV. 14 października 2012 roku Nines wydał swój debiutancki mixtape „From Church Road to Hollywood”. Nines wydał teledysk do utworu „CR (Grills Shutdown)” 28 listopada 2012 roku w SBTV. W kolejnym roku ukazał się „Gone Till November” (2013), którego tytuł został nadany po jego nieobecności na scenie muzycznej z powodu uwięzienia. Nines stopniowo zyskiwał na popularności dzięki swoim teledyskom freestyle publikowanym na internetowej platformie rapowej SB.TV. Teledyski Nines'a do jego trzeciego mixtape'u, „Loyal to the Soil” (2014), zyskały znaczną popularność. Utwór „Money on My Mind” szybko zgromadził miliony wyświetleń na YouTube. Należy do kolektywu Ice City Boyz, obok takich artystów jak Likkle T, Skrapz, J Styles, Fatz, Big Keyz, Conna „Three Chainz” Haines, Trapstar Toxic, Streetz i inni.
 
  Utwór „Can't Blame Me” z jego czwartego mixtape'u One Foot In (2015) zdobył 19 milionów wyświetleń. Mixtape One Foot In był prequelem jego debiutanckiego albumu. Pierwszym teledyskiem promującym One Foot Out był „Trapper of the Year”, wydany 27 sierpnia 2016 roku, który zgromadził ponad 10 milionów wyświetleń.W grudniu 2016 roku Nines podpisał kontrakt z brytyjską niezależną wytwórnią XL Recordings, z którą nawiązał współpracę przy wydaniu swojego debiutanckiego albumu studyjnego One Foot Out (2017). Datę premiery ogłoszono dzień przed premierą, a album trafił do sprzedaży 10 lutego 2017 roku. Album znalazł się na 4. miejscu listy przebojów w Wielkiej Brytanii, stając się jednym z niewielu angielskich raperów, których album znalazł się w pierwszej piątce w ostatnich latach, obok Skepty, Giggsa, Krepta i Konan. 
 
Na początku kwietnia 2018 roku Nines wydał swój pierwszy singiel od czasu premiery debiutanckiego albumu „I See You Shining” wraz z teledyskiem. Utwór osiągnął 37. miejsce na liście UK Singles Chart, stając się pierwszym i najwyżej notowanym singlem Ninesa. Później ujawniono, że będzie to główny singiel z drugiego albumu Nines, Crop Circle, który został ogłoszony trzy dni przed premierą. Został wydany 20 kwietnia 2018 roku przez XL Recordings. Płyta „Crabs in a Bucket” została wydana 28 sierpnia 2020 roku przez Zino Records i Warner Records. Jest to kontynuacja drugiego albumu Nines, Crop Circle (2018). Na albumie gościnnie wystąpili m.in. Headie One, Roy Woods, Nafe Smallz, NorthSideBenji, NSG i Tiggs da Author. Album osiągnął pierwsze miejsce na brytyjskiej liście przebojów. Płyta „Crop Circle 2” została wydana 28 kwietnia 2023 roku przez Zino Records i Warner Music UK. Jest to bezpośrednia kontynuacja drugiego albumu Nines, Crop Circle, wydanego w 2018 roku. Nines jest również autorem scenariusza i reżyserem krótkometrażowego filmu.

 

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
On ItMist featuring Nines02.201866[1]-Sickmade GBAHT 1800023[written by Rhys Shlvester & Courtney Freckleton]
I See You ShiningNines04.201837[9]-XL Recordings GBBKS 1800047[gold-UK][written by DeVante Swing, K-Ci Hailey][produced by Courtney Freckleton, Joseph Ellis & Pahuldip Sandhu]
Oh MyNines featuring SL, Tiggs Da Author & Yung Fume05.201844[4]-XL Recordings GBBKS 1800059[gold-UK][written by Courtney Freckleton & Ellis Taylor]
Rubber BandsNines featuring Ray BLK and Skrapz05.201861[1]-XL Recordings GBBKS 1800041[written by Courtney Freckleton, Christopher Kwei, Paul Oseh, Rita Ekwere, Sadiki Forbes, Shirley Murdoch & Larry Troutman]
PrideNines12.201941[2]-Warner GB 1301901184[written by Nines]
CloutNines08.202041[6]-Warner GB 1302000610[written by Courtney Freckleton & Reuben Wilford]
Airplane ModeNines featuring NSG09.202025[9]-Warner GBAHT 2000546[silver-UK][written by Courtney Freckleton, Amir Amor, Kwame Kwei-Armah, Leon Rolle, Piers Aggett & Kesi Dryden]
NICNines featuring Tiggs Da Author09.202054[2]-Warner GBAHT 2000547[silver-UK]
JumpoutSkrapz featuring Nines02.202191[1]-1 & ONLY QM4TW 2160369[written by Benjamin Lasnier, Christopher Kyei, Courtney Freckleton][produced by Benjamin Lasnier]
Tony Soprano 2Nines05.202310[7]-Warner GBAHT 2300294[silver-UK][written by Nines, Swifta & Benji Miller]
CalendarNines05.202319[5]-Warner GBAHT 2300291[silver-UK][written by Courtney Freckleton, Show N Prove, Jacob Manson, Beyoncé, Meek Mill, Nija, Ozan Yildirim, Robert Waller, Scott Storch, Andrew Franklin, Austin Schindler, Ella Howell & Eyobed Getachew]
Favela Nines featuring J Styles05.202334[2]-Warner GBAHT 2300290-
Different League Nines featuring Clavish and Nafe Smallz05.202393[1]-Warner GBAHT 2300296-
AmenTion Wayne featuring Nines09.202343[3]-Atlantic GBAHS 2301035[written by Angus Barclay, Armando Cruz, Courtney Freckleton, Dennis Junior Odunwo, James Whitcombe, Paul F. Irizarry, Tego Rosario Calderon, William Landron Rivera][produced by Smokey And Gusto]
ToxicNines featuring Bad Boy Chiller Crew10.202337[1]-Zino US38Y 2304309-
I DoNines featuring Mugzz10.202335[2]-Zino US38Y 2304312-
Tony Soprano 3Nines09.202444[4]-Zino USZXT 2455450-
Going CrazyNines10.202439[3]-Zino USZXT 2455447[written by Courtney Freckleton, Jacob Manson, Leyla Fahm, Paul Karl Ali Andre Oseh][produced by NewEra]
Cold Hearted World 3 Nines with Marnz Malone10.202465[1]-Zino USZXT 2455553-

Albumy
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
One Foot OutNines02.20174[7]-XL Recordings XLCD 849[gold-UK][produced by Maestro, 5ive Beatz, Amaar Baz, Cozmo, Ey, Hayzeus, Fwdslxsh, Jevon, Karlos, Maschine Man ,Tom, Menace, Nav Michael, Show N Prove, Slay Productions, V!v, X-Supply]
Crop CircleNines05.20185[11]-XL Recordings XL 904[gold-UK][produced by 5ive Beatz,Beatfreakz,Jahmori Simmons,Tejai Moore,Bopfa,Eyes,JB,John Savage,Karlos Music,Ken Samson,Lupe,Mubz Got Beats,Pinero Beats,Rascal,Remedee,Shadow,Show N Prove,Steel Banglez,Zeph Ellis]
Crabs in a BucketNines09.20201[1][9]-Warner 0190295175870[gold-UK][produced by Maestro, 1st Born, Da Beatfreakz, DopeBoyzMusic ,EY, Harrijay, Jabari on the Beat ,Josh King, Karlos, Kz, Lord Kimo, M.O. on the Beats, N2theA, Quincy Tellem, Rudimental, Ruby Retro, Sean Murdz, Show N Prove, Steel Banglez, Sxber Sounds, the Young Nav Michael ,the Elements]
Crop Circle 2Nines05.20232[10]-Warner 5054197300011[gold-UK][produced by Beat Butcha, Benji Benji, Danny Got That Juice, EY, Flo, GX, Jacob Manson, Jerome Williams ,Karlos, Mansur Brown, Michelin Shin, Monro, Monte Booker, R14 Beats, Show N Prove, Sokari Swifta]
Crop Circle 3Nines10.20232[5]-Zino NINESCD 3[silver-UK][produced by 1st Born Music, Babycashy1 ,Daniel Miles, Handz Beatz ,Harrijay ,I Don't Rap I Dress, Jackson Romain, Jacob Manson, Jojo Mukeza, Karlos ,LuqMakesBeats, ProdByDizzy, RJ Cherry, Show N Prove]
Quit While You're AheadNines10.20244[4]-Zino ZR 001[produced by Aaron Goedluck, Cardo, Chrxs ,ElementZ, GX ,Jacob Manson, JB Productionz, JC3 ,Jungle, Karlos, KVXI ,Kyle Evans, Maschine Man Tim ,Mev The Renegade, Michelin Shin, Mike Allure, Mo on The Beat, RQ, Show N Prove, Soldado, Steel Banglez, Swifta Beater, Tekilla, Tom French]

środa, 22 października 2025

Billy Gillies

 Billy Gillies (ur. 1989 lub 1990) to brytyjski didżej i producent muzyki trance z Belfastu w Irlandii
Północnej.
Jego singiel z 2023 roku, wydany z Hannah Boleyn, „DNA (Loving You)”, osiągnął dziewiąte miejsce na brytyjskiej liście przebojów w styczniu 2024 roku, a jego singiel „Lagoon” z 2022 roku jest znany jako „wielki ulubieniec fanów”

  Gillies wydał kilka singli w wytwórni Afterdark i podpisał kontrakt z Atlantic Records w 2023 roku. Gillies znany jest również z występów na żywo i tras koncertowych.

Single
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
DNA (Loving You)Billy Gillies featuring Hannah Boleyn08.20239[37]]-Atlantic USAT 22307750[platinum-UK][written by Billy Gillies, Hannah Boleyn ,Leon Bolier, Frederik D Freek Geuze ,Nathan Nicholson][produced by Billy Gillies]

wtorek, 21 października 2025

Kim Weston

 Właśc. Agatha Natalie Weston, ur. 20.12.1939 r. w Detroit w stanie Michigan, USA. Wykształcenie
muzyczne zdobywała w grupie gospel The Wright Specials, której wpływ widać było wyraźnie w całej późniejszej karierze Kim. Rozdarta między muzyką a aktorstwem nie mogła podjąć ostatecznej decyzji o wyborze kariery, dopóki na początku lat 60-tych Johnny Thornton, kuzyn dwóch słynnych producentów Motown, nie przekonał jej do podpisania kontraktu z tą właśnie wytwórnią.

Po osiągnięciu w 1963 r. niewielkiego sukcesu nagraniem "Love Me All The Way", Weston dołączyła do soulowej rewii Marvina Gaye'a, a rezultat ich współpracy został zarejestrowany na płytach w 1964 i 1967 r. Tymczasem inne nagrania Weston, z jej charakterystycznym lekko zaprawionym stylem gospel wokalem, wyprodukowane przez spółkę Holland/ Dozier/ Holland zostały wydane na serii klasycznych albumów z utworami do tańca. "Take Me In Your Arms" (z 1965 r.) okazał się sporym przebojem soulowym, a jego sukces powtórzyła rok później równie udana piosenka "Helpless".
 

W 1967 r. Weston w duecie z Gayem nagrała "It Takes Two", jeden z najsłynniejszych duetów miłosnych zarejestrowanych w Motown. W tym samym roku wyszła za mąż za producenta Motown, Mickeya Stevensona, który przekonał ją, by przeszła wraz z nim do MGM Records. Posunięcie to zakończyło się jednak komercyjną porażką, a późniejsze nagrania dla wytwórni People i Pride nie zdołały ponownie zaprowadzić Weston na listy przebojów.
 

W latach 70-tych poświęcała sporo czasu i energii na działalność w grupach artystycznych, znalazła też czas, by wraz z Hastings Street Jazz Experience nagrać album ze standardami jazzowymi. W 1987 r. jako pierwsza wokalistka Motown podjęła współpracę z producentem Ianem Levinem, który w ciągu trzech następnych lat podpisał kontrakty z praktycznie każdym artystą Motown. W 1989 r. Weston wraz z bratem Marvina Gaye'a Frankiem nagrała nową wersję "It Takes Two". Zarejestrowała także dwa nowe albumy, na których obok premierowego materiału znalazły się jej dawne przeboje nagrane kiedyś dla Motown.

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
Love Me All the Way/It Should Have Been MeKim Weston07.1963-88[5]Tamla 54 076[written by Mickey Stevenson][produced by William "Mickey" Stevenson][24[2].R&B; Chart]
What Good Am I Without You / I Want You 'RoundMarvin Gaye & Kim Weston10.1964-61[6]Tamla 54 104[written by William "Mickey" Stevenson,Alphonso Higdon][produced by Harvey Fuqua,William "Mickey" Stevenson][28[4].R&B; Chart]
Take Me in Your Arms (Rock Me a Little While) / Don't Compare Me with HerKim Weston10.1965-50[8]Gordy 7046[written by Lamont Dozier,Eddie Holland,Brian Holland][produced by Holland, Dozier][4[12].R&B; Chart]
Helpless / A Love Like Yours (Don't Come Knocking Every Day)Kim Weston03.1966-56[7]Gordy 7050[written by Lamont Dozier,Eddie Holland,Brian Holland][produced by Holland, Dozier][13[7].R&B; Chart]
It Takes Two / It's Got to Be a Miracle (This Thing Called Love)Marvin Gaye & Kim Weston01.196716[11]14[12]Tamla 54 141[written by Sylvia Moy,William "Mickey" Stevenson][produced by Harvey Fuqua,Henry Cosby,William "Mickey" Stevenson][4[12].R&B; Chart]
I Got What You Need / Someone Like YouKim Weston04.1967-99[1]MGM 13 720[written by William Stevenson, Dougg Brown][produced by Mickey Stevenson]
Nobody/You're Just The Kind Of GuyKim Weston01.1968--MGM 13 881[written by D. Cooper, E. Shelby][produced by Stevenson, Shelby, Cooper][39[6].R&B; Chart]
We try harder/My time/It Should Have Been MeKim Weston/Johnny Nash05.1969-135[1]Banyan Tree 1001[written by Tony Bryce][produced by Mickey Stevenson]
Danger, Heartbreak Ahead/I'll Be ThinkingKim Weston/Johnny Nash01.1970--People 1001[written by Wm. Stevenson, Ivy Hunter, Clarence Paul][produced by Mickey Stevenson, Clarence Paul][49[2].R&B; Chart]
Lift Ev'ry Voice and Sing / This Is AmericaKim Weston05.1970-120[2]Pride 1[written by J. Rosamond Johnson, James Weldon Johnson][produced by Mickey Stevenson][50[2].R&B; Chart]

Link Wray

Link Wray może nigdy nie trafić do Rock and Roll Hall of Fame, ale jego wkład w język rockowej
gitary i tak byłby ogromny, nawet gdyby nigdy nie wszedł do innego studia po nagraniu „Rumble”. Mówiąc wprost, Link Wray wynalazł power chord, podstawowy modus operandi współczesnych gitarzystów rockowych. Posłuchaj dowolnego utworu, który nagrał między tym przełomowym instrumentalnym utworem z 1958 roku, a nagraniami dla Swan z początku lat 60-tych, a usłyszysz zaczątki heavy metalu, thrashu, czegokolwiek. Chociaż historycy rocka zawsze lubią kreślić wyraźną granicę między przesterowaną grą gitary elektrycznej, która napędzała wczesne płyty bluesowe, a paczką Hendrixa, Claptona, Becka, Page'a i Townshenda z końca lat 60-tych, bez żadnych przystanków pomiędzy, szybkie przesłuchanie dowolnego utworu nagranego przez Wraya w jego złotej dekadzie błyskawicznie obala tę teorię.  

Jeśli da się powiązać bezpośrednią linię od czarnych muzyków bluesowych podkręcających wzmacniacze i grających z ogromną dozą agresji, do młodych białych facetów wykonujących zmutowaną wersję tego samego, to linia ta bez wątpienia prowadzi wprost do Linka Wraya. Pete Townshend podsumował to dla większej liczby gitarzystów, niż prawdopodobnie zdawał sobie sprawę, mówiąc: „On jest królem; gdyby nie Link Wray i „Rumble”, nigdy nie chwyciłbym za gitarę”. Wszystko, co odziedziczyło dzisiejsze pokolenie headbangerów, od Led Zeppelin i The Who, można prześledzić do faceta o indiańskich korzeniach Shawnee z Dunn w Karolinie Północnej, który zaczynał w 1955 roku nagrywając dla Starday jako członek Lucky Wray & the Palomino Ranch Hands

Widzicie, na początku lat 50-tych to była zupełnie inna bajka. Rock & roll nie stał się jeszcze wydarzeniem o zasięgu ogólnokrajowym w Stanach Zjednoczonych, a jeśli byłeś młody i chciałeś odnieść sukces w branży muzyki popularnej, miałeś dwie główne ścieżki kariery. Mogłeś zostać popowym piosenkarzem jak Perry Como albo piosenkarzem z prowincji jak nieżyjący już Hank Williams, i to by było na tyle. Z muzyką country otaczającą go w młodości w Karolinie Północnej, wybór był oczywisty; Wray połączył siły z braćmi Vernonem i Dougiem, tworząc Lucky Wray & the Lazy Pine Wranglers, później zmieniając nazwę zespołu na bardziej elegancką Palomino Ranch Hands. Pod koniec 1955 roku przenieśli się poza Waszyngton i dołączyli do nich Shorty Horton na basie. Z Linkiem, Hortonem i braćmi Dougiem i Vernonem („Lucky”, nazwanym tak na cześć jego hazardowych fortun), którzy grali odpowiednio na perkusji i wokalu, nawiązali współpracę z lokalnymi autorami piosenek, a ich efektem była płyta winylowa EP wydana przez lokalną wytwórnię Kay, a resztę utworów wydzierżawiono wytwórni Starday Records w Teksasie. 

Jednak do 1958 roku muzyka uległa zmianie, podobnie jak życie Wraya. Z powodu utraty płuca w wyniku gruźlicy, którą przebył podczas wojny koreańskiej, Link otrzymał od lekarza zalecenie, aby pozwolić bratu Vernonowi na wokal. Link zaczął więc coraz bardziej rozciągać się na gitarze, wymyślając kolejne partie instrumentalne. W tym czasie zespół przekształcił się w trio i zmienił nazwę na Ray Men. Po krótkim romansie z idolem nastolatek - zmianie imienia na Ray Vernon - trzeci z braci Wrayów został producentem/menedżerem zespołu. Uzbrojony w gitarę Gibson Les Paul z 1953 r., mały wzmacniacz Premier, szyderczy uśmieszek Elvisa i czarną skórzaną kurtkę, Link zaczął grać w lokalnych klubach płytowych w okolicach Waszyngtonu z didżejem Miltem Grantem, który został jego faktycznym menedżerem. 

Pewnego wieczoru, podczas typowego występu, powiedział Link: „Chcieli, żebym zagrał utwór „Walk”. Nie znałem żadnego, więc wymyśliłem jeden. Wymyśliłem „Rumble”. „Rumble” pierwotnie ukazało się w wytwórni Archiego Bleyera Cadence w 1958 roku, a Bleyer był gotowy go przekazać, gdy jego córka wyraziła entuzjazm wobec prymitywnego utworu instrumentalnego, mówiąc, że przypomina jej sceny z „West Side Story”. Bleyer zmienił tytuł (oryginalny tytuł, o ile w ogóle istniał, zaginął w mrokach dziejów), a „Rumble” wskoczył na 16. miejsce na listach przebojów, pomimo faktu, że został zakazany w radiu w kilku krajach (w tym w Nowym Jorku), stając się do dziś znakiem rozpoznawczym Wraya. Jednak pomimo sukcesu i rozgłosu „Rumble” okazało się jedynym wydawnictwem Wraya w Cadence. Bleyer, atakowany za wydanie płyty „promującej wojnę gangów nastolatków”, chciał oczyścić Linka z zarzutów. i chłopaków trochę podkręcił, wysyłając ich do Nashville, aby nagrali kolejną sesję z zespołem produkcyjnym Everly Brothers, który decydował o wszystkim. 

Wrays nie podzielali tego zdania, więc natychmiast zawarli umowę z Epic Records. Następcą „Rumble” Linka był pulsujący, szybki „Rawhide”. Les Paul został zamieniony na model Danelectro Longhorn (z najdłuższym gryfem, jaki kiedykolwiek wyprodukowano na gitarze produkowanej na linii produkcyjnej), a jego przetworniki w kształcie tuby szminki sprawiały, że każda nuta power akordów Linka brzmiała, jakby brzdąkał wieczkiem od puszki zamiast kostki. Rytm i sama moc wystarczyły, aby utwór dotarł na 23. miejsce na liście przebojów w kraju.

Jednak wyłonił się pewien schemat, który miał się powtarzać przez większość wczesnej kariery Wraya; decydenci uważali, że jeśli uda im się go stonować i wystroić, sprzedadzą o wiele więcej płyt w zamian. Wszyscy ci producenci i szefowie wytwórni nie zdawali sobie sprawy z najprostszej prawdy: jeśli Duane Eddy grał dla nastoletnich białych Amerykanów, Link Wray grał dla przestępców, po prostu. Pod koniec 1960 roku Wray znalazł się w bardzo krępującej sytuacji nagrywania z pełnymi orkiestrami, grając takie bzdury jak „Danny Boy” i „Claire de Lune”. Ale kiedy te perełki również nie znalazły się na listach przebojów, współpraca z Epic Records dobiegła końca i pod koniec roku Link i Vern założyli własną wytwórnię, Rumble Records. Wśród trzech jedynych numerów Rumble znalazła się oryginalna wersja kolejnego wielkiego hitu Wraya, „Jack the Ripper”. Jeśli „Rumble” brzmiało jak wojna gangów, to „Jack the Ripper” brzmiał jak pościg samochodowy z dużą prędkością, co właśnie stało się ścieżką dźwiękową do filmu w wersji Richarda Gere'a „Bez tchu”. Wzmacniacz Linka został nagrany na końcu schodów hotelowych, aby uzyskać maksymalny efekt echa, podczas gdy Link pompował przez niego riffy, które stały się zalążkiem miliona metalowych utworów.  

Po kilku latach lokalnego szumu, album przeżywał kolejny okres popularności wśród didżejów, gdy wytwórnia Swan Records z Filadelfii przejęła go i zapewniła mu ogólnokrajową popularność. Z pewnością Wray był najbardziej płodny podczas swojej kadencji w Swan, a prezes wytwórni, Bernie Binnick, dał Linkowi i Vernonowi praktycznie pełną swobodę. Zmieniając rodzinny kurnik w prymitywne studio na trzy ścieżki dźwiękowe, rodzina Wrayów spędziła kolejną dekadę nagrywając i eksperymentując z brzmieniami i stylami. Przynajmniej teraz mogli odnieść sukces - lub ponieść porażkę-na własnych warunkach. Większość z tych stron została wynajęta jako jednorazowe kontrakty milionom mikroskopijnych wytwórni pod różnymi nazwami, takimi jak Moon Men, Spiders, Fender Benders itd. Co napędzało ten okres największej kreatywności, pozostaje kwestią otwartą. Wiele z tego wynikało z faktu, że Link i chłopaki doskonalili swój specyficzny styl rockowego szaleństwa, grając w jednych z najbardziej obskurnych miejscówek na świecie, gdy te utwory były nagrywane. Kiedy szef wytwórni Swan, Binnick, był pytany, jak może wydawać tak dziki materiał, uśmiechał się, unosił ręce w górę i mówił: „Co można zrobić z takim zwierzęciem?”. 

 Z nadejściem nowej dekady brzmienie i wizerunek Linka Wraya zostały dostosowane do hipisowskiego rynku. Kariera Wraya zmieniała się w latach 70-tych, a plątanina albumów w luźnym stylu niewiele pomagała w budowaniu jego reputacji. Po okresie wspierania Roberta Gordona, odtwórcy rockabilly lat 70-tych, Wray ponownie rozpoczął karierę solową, zabierając ze sobą większość zespołu Gordona (w tym perkusistę Antona Figa). Choć w studiu nagraniowym panował nierówny poziom, wciąż potrafił dać czadu na żywo, a jego rzadkie występy na scenach całego świata niosły przesłanie, że ten pierwotny, szalony gitarzysta rock and rolla wciąż ma w baku mnóstwo paliwa. 

 Wray ożenił się i przeprowadził do Danii w 1980 roku, nagrywając album na rynek zagraniczny. Przez całe lata 90-te wciąż potrafił przypiąć gitarę i sprawić, by brzmiała bardziej agresywnie niż ktokolwiek po sześćdziesiątce. Jego dorobek zyskał rozgłos w latach 90-tych, gdy nadeszła rewolucja grunge'owa. Kilku młodych, modnych gitarzystów uznało Wraya za inspirację, a jego wczesne prace były wznawiane pod różnymi szyldami. Nagrał dwa nowe albumy dla Ace Records: „Shadowman” w 1997 r. i „Barbed Wire” w 2000 r., i koncertował aż do swojej śmierci w Kopenhadze 5 listopada 2005 r.  

Sk³ad:
-

Single
Tytuł+ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
Rumble/The SwagLink Wray and His Ray Men03.1958-16[14]Cadence 1347[written by Link Wray,Mark Cooper,Milt Grant][produced by Ray Vernon][11[10].R&B; Chart]
Raw hide/Dixie DoodleLink Wray and The Wraymen01.1959-23[13]Epic 9300[written by Link Wray,Mark Cooper,Milt Grant][produced by Richard Gottehrer,Ray Vernon, Chuck Sagle]
Jack the ripper/The black widowLink Wray and His Ray Men04.1963-64[8]Swan 4137[written by Link Wray,Mark Cooper][produced by Los Lobos,Ray Vernon]
Red hot/Sweet surrenderRobert Gordon with Link Wray10.1977-83[3]Private Stock 156[written by Bill Emerson][produced by Richard Gottehrer]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
Link WrayLink Wray and His Ray Men07.1971-186[4]Polydor 4064