niedziela, 23 listopada 2025

Pascal Danel

Pascal Danel (ur. Jean-Jacques Pascal; 31 marca 1944r - 25 lipca 2024r) był francuskim piosenkarzem pop i kompozytorem, znanym przede wszystkim z przebojów „La Plage aux romantiques” (1966) i „Kilimandjaro” (1967). 

 Jean-Jacques Pascal urodził się 31 marca 1944 roku. Jako nastolatek opuścił szkołę, aby dołączyć do wędrownego cyrku jako linoskoczek. Po poważnym upadku, który przerwał jego karierę linoskoczka, w trakcie rekonwalescencji poświęcił się pisaniu piosenek i przyjął pseudonim sceniczny Pascal Danel.  

Danel rozpoczął nagrywanie jako piosenkarz w 1962 roku. Po dwóch mniejszych hitach, przebił się utworem „La Plage aux romantiques”, który zajął pierwsze miejsce na listach przebojów we Francji i kilku innych krajach europejskich, a w 1966 roku zdobył status złotej płyty. W następnym roku „Kilimandjaro” odniósł międzynarodowy sukces - osiągnął pierwsze miejsce na listach przebojów, uzyskał status platynowej płyty i został nagrany przez Danela w sześciu językach. Utwór został nagrany ponad 180 razy przez artystów na całym świecie i jest uważany za jeden z najważniejszych francuskich standardów dekady. Danel często nagrywał swój materiał nie tylko po francusku, ale także po włosku, hiszpańsku i japońsku, i koncertował na całym świecie.  

W 1972 roku zajął trzecie miejsce na festiwalu piosenki Rose d’Or w Antibes z piosenką „Ton âme”. 

 Pod koniec lat 60. i 70-tych wydał szereg hitów, w tym kolejny numer 1, „Comme une enfant”, a także kilka singli w pierwszej dziesiątce, choć niektóre jego wydawnictwa radziły sobie skromniej. W 1979 roku „La Plage aux romantiques” powrócił do pierwszej piątki francuskiej listy przebojów; Danel wyruszył w nową trasę koncertową i wydał album koncertowy oraz dodatkowe utwory studyjne. Później, w połowie lat 80-tych, zajął się produkcją telewizyjną i powrócił na listy przebojów w 1989 roku z kompilacją wyprodukowaną przez jego syna, gitarzystę i producenta Jean-Pierre'a Danela, która zdobyła kolejną złotą płytę. Jego ostatni album z nowym materiałem ukazał się w 2000 roku. W latach 2007-2009 Danel wziął udział w dużej trasie koncertowej, towarzysząc kilku ikonom lat 60-tych, dając wyprzedane koncerty w dużych francuskich salach; podobno sprzedano 1 750 000 biletów. 

 Pascal Danel zmarł 25 lipca 2024 roku w wieku 80 lat. 

Single
Tytu³ WykonawcaData wydania Fra US Wytwórnia
[Fra] 		Komentarz
Je M'En Fous/Hop-La Tu As Vu/Annabella/Devenir FouPascal Danel12.196554[13]-AZ EP 1004[written by J. Albertini, P. Danel]
Te voilà "She’s Not There"/On joue avec son cœur/Plus un sou/On n’a rien à gagner Noël Deschamps12.196450[11]-RCA Victor 86075[written by Jacques Chaumelle,Rod Argent]
La Plage Aux Romantiques/La Vieux Chene/Pierrot Le Sait/Si Tu Me SuisPascal Danel05.1966A1:10[21]-AZ EP 1027[A1:written by J. Albertini, P. Danel ]
Kilimandjaro/Jeanne/Les Trois Derniêres Minutes/La Bonne SociêtêPascal Danel10.1966A1:3[28]-AZ EP 1064 [A1:written by Michel Delancray, Pascal Danel]
Comme Une Enfant/Raconte La Mer/ Mon Ami/Quand Tu Vas, Quand Tu QuittesPascal Danel03.1967A1:12[17]-AZ EP 1108[A1:written by Michel Delancray, Pascal Danel]
L'Italie/Mon Vieux Tommy/Bonjour Madame La Tendresse/Lorsque Je PartiraiPascal Danel03.1968A1:77[4];B1:72[4]-AZ EP 1188[A1:written by Georges Salem - Pascal Danel][B1:written by Jean Peigné - Pascal Danel]
Pour un amour/Je suis un aventurierPascal Danel08.1971B:15[11]-AZ SG 312[B:written by Luc Dettome - Georges Chatelain - Pascal Danel]
Mamina/En AmeriquePascal Danel01.1972A1:10[16]-AZ SG 348[A1:written by P. Danel, H. Simille, M. Delancray ]
Si l’on vivait ensemble/La communale de mes dix ansPascal Danel03.1978B:63[5]-AZ CBS CBS 6258[B:written by C. Carmone - P. Sevran / P. Danel]
La Plage Aux Romantiques/KilimandjaroPascal Danel11.1979A1:13[6]-AZ SG 736[A1:written by J. Albertini, P. Danel ]
Et Si On Parttait D'Ici .../Grandeur NaturePascal Danel10.1982A1:98[1]-Flarenasch 721.687[A1:written by C. Rattelin, P. Danel]

Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,

Jimmie Allen

James Edward Allen (ur. 18 czerwca 1985r)  to amerykański piosenkarz i autor tekstów country.
Podpisał kontrakt z wytwórnią Stoney Creek, należącą do Broken Bow Records, dla której wydał dwa single „Best Shot” i „Make Me Want To” oraz album Mercury Lane z 2018 roku. W 2021 roku zdobył nagrodę Country Music Association Award dla Nowego Artysty Roku, jako drugi czarnoskóry artysta, który tego dokonał (w 2009 roku pierwszym był Darius Rucker). Jest pierwszym artystą country nominowanym do nagrody Grammy w kategorii Najlepszy Nowy Artysta w historii.

  Allen urodził się w Milton w stanie Delaware w Stanach Zjednoczonych, ale w 2007 roku przeprowadził się do Nashville w stanie Tennessee. Przez większość pierwszych lat w Nashville żył w ubóstwie i często mieszkał w samochodzie. Brał udział w przesłuchaniach do dziesiątej edycji programu American Idol, ale został odrzucony przed rundą głosowania na żywo. Podczas programu American Idol wystąpił z Coltonem Dixonem podczas jednej z rund grupowych  i zaprzyjaźnił się ze Scottym McCreerym, który ostatecznie wygrał program w tym samym roku. Allen i McCreery później odnowili kontakt i razem koncertowali po wydaniu debiutanckiego albumu Allena. 

  Allen podpisał umowę wydawniczą z Wide Open Music, wytwórnią tekstów piosenek założoną przez piosenkarza i autora tekstów Asha Bowersa, w 2016 roku. Po prezentacji talentów dla przedstawicieli Broken Bow Records na początku 2017 roku, podpisał kontrakt z wytwórnią Stoney Creek i wydał swoją debiutancką EP-kę o tym samym tytule, której producentem był Bowers.Wiceprezes wykonawczy wytwórni powiedział, że decyzja o podpisaniu kontraktu z Allenem była jedną z najszybszych, jakie kiedykolwiek podjęli w tej wytwórni.Stephen Thomas Erlewine z AllMusic porównał brzmienie EP do „gładkiego, pewnego siebie stylu” Thomasa Rhetta i Sama Hunta.  Podobnie, Brittney McKenna, autorka tekstów country z Rolling Stone, porównała współczesne inspiracje R&B Allena do tych artystów i Maren Morris.Utwór z EP, „Blue Jean Baby”, został dodany do listy przebojów „United States Viral 50” na Spotify. 

  Jego pierwszy oficjalny singiel, „Best Shot”, został wydany na początku 2018 roku. W tygodniu premiery był drugim najczęściej dodawanym utworem do radiowych playlist muzyki country.Utwór znalazł się na listach przebojów Hot Country Songs, Country Airplay i Billboard Hot 100, a także został zrealizowany w teledysku. Allen powiedział, że tytuł i główny motyw utworu zostały zainspirowane jego babcią i synem, który w momencie wydania utworu miał 4 lata. Jego debiutancki album, Mercury Lane, ukazał się w październiku 2018 roku.Album, również wyprodukowany przez Bowersa, wziął swoją nazwę od ulicy, przy której Allen mieszkał jako dziecko. Utwór „Best Shot” był hitem numer jeden na liście Billboard Country Airplay w listopadzie 2018 roku, co uczyniło go pierwszym czarnoskórym artystą, którego debiutancki singiel znalazł się na szczycie tej listy.Drugi singiel z albumu, „Make Me Want To”, został wydany w radiu country 1 lutego 2019 roku i również stał się hitem numer jeden na liście Billboard Country Airplay. 

 W maju 2019 roku Allen nagrał również cover utworu Lady Gagi i Bradleya Coopera „Shallow” z Abby Anderson. Nagranie zostało również zekranizowane w formie teledysku. W 2020 roku Allen wydał „This Is Us”, duet z Noah Cyrusem.Utwór znalazł się na jego nowej EP-ce „Bettie James”, która ukazała się 10 lipca 2020 roku. Drugim singlem z projektu był „Freedom Was a Highway”, duet z Bradem Paisleyem, który ukazał się 1 lutego 2021 roku.W lutym 2022 roku utwór ten stał się trzecim hitem Allena, który dotarł na pierwsze miejsce listy przebojów, a dwudziestym Paisleya na Billboard Country Airplay. Allen został pierwszym czarnoskórym solistą, który zdobył nagrodę dla Nowego Artysty Roku podczas gali ACM Awards 2021 (na której zaśpiewał również duet z Bradem Paisleyem).

  We wrześniu 2021 roku Allen został ogłoszony jedną z gwiazd biorących udział w 30. edycji programu Dancing with the Stars  On i jego partnerka Emma Slater byli dziewiątą parą, która odpadła z programu, ostatecznie zajmując 7. miejsce.  10 listopada 2021 roku zdobył nagrodę CMA Awards dla Nowego Artysty Roku.  15 dni później wystąpił na paradzie Macy's z okazji Święta Dziękczynienia.  W lutym 2022 roku Allen ogłosił, że będzie gościnnym mentorem w 20. sezonie programu American Idol.  Wystąpił również w utworze Noaha Schnacky'ego „Don't You Wanna Know” z albumu Thoughtfully Reckless z 2022 roku oraz w duecie z Nickiem Carterem w utworze „Easy”.

  8 marca 2022 roku Allen wydał pierwszy singiel „Down Home” ze swojego trzeciego albumu studyjnego Tulip Drive. Album ukazał się 24 czerwca 2022 roku  W 2023 roku Allen był trenerem i jurorem w programie My Kind of Country.

 Allen poślubił swoją żonę Alexis Gale w 2021 roku, po dwóch latach związku. W tym czasie Allen miał syna z poprzedniego związku, a Gale była w ciąży z drugim dzieckiem. W kwietniu 2023 roku Allen ogłosił w mediach społecznościowych, że on i Gale rozstają się, a Gale jest w ciąży z trzecim dzieckiem. 

Single
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
Best ShotJimmie Allen02.2018-37Stoney Creek[platinum-US][written by Jimmie Allen, Josh London, J.P. Williams][produced by Ash Bowers, Eric Torres][5.Country Chart]
Make Me Want ToJimmie Allen02.2019-49Stoney Creek[platinum-US][written by Jimmie Allen ,Paul Sikes, Jennifer Denmark][produced by Ash Bowers, Eric Torres][7.Country Chart]
This Is UsJimmie Allen & Noah Cyrus.2020--Columbia 88644800815[written by Dernst "D'mile" Emile II,Ilsey Juber Tyler Hubbard,Jordan Schmidt,Noah Cyrus][produced by Ash Bowers][32.Country Chart]
Freedom Was a HighwayJimmie Allen & Brad Paisley02.2021-45Stoney Creek[gold-US][written by Ash Bowers,Jimmie Allen,Matt Rogers][produced by Ash Bowers,Jimmie Allen][5.Country Chart]
Down HomeJimmie Allen03.2022-61Stoney Creek[written by Jimmie Allen,Rian Ball,Cameron Bedell,Tate Howell][produced by Ash Bowers, Jimmie Allen][16.Country Chart]
Good Times RollJimmie Allen & Nelly07.2020--Stoney Creek[written by Cornell Haynes Jr.,Jimmie Allen,Zach Kale][produced by Ash Bowers,Jimmie Allen][31.Country Chart]

Albumy
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
Mercury LaneJimmie Allen10.2018-128[83]Stoney Creek 538411072[produced by Ash Bowers, Eric Torres]
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,

sobota, 22 listopada 2025

Lil Mosey

Lil Mosey (właściwie Lathan Moses Stanley Echols, ur. 25 stycznia 2002r
w Mountlake Terrace)- amerykański raper, wokalista i autor tekstów. Zdobył sławę pod koniec 2017 roku wydając swój singiel „Pull Up”. Jego debiutancki album studyjny pt. Northsbest (2018), zawierał jego pierwszy singiel z listy przebojów Billboard Hot 100, „Noticed”. Jego drugi album studyjny Certified Hitmaker (2019), zadebiutował na 12. miejscu listy Billboard 200 w USA. W 2020 roku Mosey wydał singiel „Blueberry Faygo”, który zajął 8. miejsce na liście Billboard Hot 100.

Lathan Moses Stanley Echols urodził się 25 stycznia 2002 r. w Mountlake Terrace w stanie Waszyngton, jego matka była biała a ojciec pół Portorykańczykiem, pół Czarnym. Wychowywała go matka w północnej części Seattle. Zaczął rapować jako nastolatek, a karierę muzyczną rozpoczął w ósmej klasie. Najpierw uczęszczał do Mountlake Terrace High School, a w dziesiątej klasie przeniósł się do Shorecrest High School. Rzucił szkołę po sukcesie swojej piosenki „Pull Up” i przeprowadził się do Los Angeles aby nagrywać.

W 2016 roku Lil Mosey przesłał swoją pierwszą piosenkę, zatytułowaną „So Bad”, do serwisu strumieniowego SoundCloud, szybko uzyskując 50 000 odsłuchań. 13 listopada 2016 roku wziął udział w Coast 2 Coast Live Seattle All Ages Edition i zajął czwarte miejsce.

"Pull Up" był pierwszym wydanym utworem Lil Mosey i służył jako jego debiutancki singiel komercyjny. Teledysk do tego utworu osiągnął ponad 25 milionów wyświetleń na YouTube w ciągu pierwszych 16 miesięcy od premiery. 14 marca 2018 roku Mosey wydał swój drugi komercyjny singiel „Boof Pack”. Jego teledysk odtworzono ponad 13 milionów na YouTube w nieco ponad rok po premierze. Po około czterech miesiącach wydał swój trzeci komercyjny singiel „Noticed”. Teledysk oglądano 10 milionów razy w ciągu pierwszych dwóch tygodni od jego wydania.

19 października 2018 roku wydał swój debiutancki album studyjny zatytułowany „Northsbest”, który zawiera wszystkie trzy jego komercyjne single i osiem innych utworów.

8 listopada 2019 roku wydał drugi album studyjny „Certified Hitmaker”. Album został wznowiony 7 lutego 2020 r., wraz z wydaniem singla „Blueberry Faygo”, który na liście Billboard Hot 100 osiągnął 8 miejsce. 26 czerwca 2020 roku Lil Mosey wydał singiel „Back at It” z udziałem Lil Baby, a 5 sierpnia 2020 wydał singiel „Top Gone” z udziałem piosenkarza Lunay z Portoryko. Oba single pojawiły się w luksusowej edycji zatytułowanej „Certified Hitmaker (AVA Leak)”, wydanej 14 sierpnia 2020.

30 sierpnia 2020 roku, podczas wywiadu dla The Hollywood Fix, Mosey zapowiedział nowy projekt, puszczając fragment nowej muzyki. Projekt został później ogłoszony jako nowy mixtape zatytułowany „Universal”. Mosey pojawił się także w piosenkach różnych artystów, między innymi: „Vicious” kanadyjskiej piosenkarki Tate McRae, „Thug Kry” amerykańskiego rapera YG, „No Honorable Mentions” rapera Trippie Redd, w której występuje również Quavo, i „Krabby Step”, z amerykańskimi raperami Tyg'ą i Swae Lee, ze ścieżki dźwiękowej do filmu SpongeBob .

13 listopada 2020 roku Mosey wydał „Jumpin Out the Face”, jako główny singel Universal, wraz z towarzyszącym mu teledyskiem.

25 stycznia 2021 roku, w jego dziewiętnaste urodziny, Mosey świętował wydając "Holy Water", czyli drugi singiel na Universal. W następny tydzień, wydał on trzeci singel, "Enough". 

W 2020, Mosey otworzył swoją własną wytwórnię muzyczną Certified Hitmakers.

Jego pierwszym sygnatariuszem był Jae Lynx, który wydał swój debiutowy singel "Bad Girls Vibes" pod wytwórnią 6 października 2020 roku.14 stycznia 2021 roku Lynx wydał swój drugi singel "Regrets" z YNW Bslime. 

Single
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK] 		Komentarz
NoticedLil Mosey09.2018-80[10]Interscope 00602567882886[written by Lil Mosey,Royce David Pearson][produced by Royce David]
KamikazeLil Mosey11.2018-97[1]Interscope [written by Lathan Echols , Royce Pearson, Daniel Hackett, Claudio Cueni & Christopher Strokes]
Stuck In A DreamLil Mosey x Gunna10.201983[1]62[4]Polydor USUM 71911881[written by Royce David Pearson,Sergio Giovanni Kitchens,Lathan Echols][produced by Royce David]
Blueberry FaygoLil Mosey02.20209[27]8[33]Interscope USUM 72001715[written by Johnny Gill,Kenneth Edmonds,Antonio Reid,Darryl Simmons,Lathan Echols,Callan Wong][produced by Callan]
Back At ItLil Mosey & Lil Baby07.2020-109[1]Interscope [written by Lil Mosey, Lil Baby, Jae Roc, Taylor Banks, Joel Banks, Diego Ave & Xavier Thompson]
WrongThe Kid LAROI Featuring Lil Mosey08.2020-109[1]Columbia[written by Lathan Echols,Cody Rounds,Charlton Howard,Elijah Christian Kyle Rogers][produced by Cxdy,DeucesRK]
JetskiInternet Money, Lil Tecca & Lil Mosey04.2021-119[1]Columbia[written by Tyler-Justin Anthony Sharpe,Nicholas Mira,Edgard Herrera,Kim Candilora II,Danny Lee Snoddgrass, Jr.,Daniel Desir,Lathan Moses Stanley Echols,Nicolas Baran][produced by Taz Taylor,Nick Mira,KC Supreme,Nico Baran]

Albumy
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK] 		Komentarz
NorthsbestLil Mosey11.2018-29[34]Interscope[gold-US][produced by BlackMayo, Dez Wright, Kid Culture, Lil Mosey, Royce David]
Certified HitmakerLil Mosey11.201967[1]12[50]Interscope 0602508031069[platinum-US][produced by Callan, Cubeatz, Dez Wright, ForeignGotEm, Kid Culture, Rio Leyva, Royce David, Waves ,Quin Kiu]
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,

Yachts

Brytyjska grupa z Liverpoolu. Debiutowała z końcem lat 70-tych jako septet
Albert And The Cad Fish Warriors, założony przez zafascynowanych "nową falą" studentów szkoły plastycznej. Po zmianie nazwy 5-osobowy skład tworzyli: Henry Priestman (śpiew, instrumenty klawiszowe), J.J. Campbell (śpiew), Martin Watson (gitara), Martin Dempsey (bas) i Bob Ellis (perkusja).
W 1977r towarzyszyli Elvisowi Costello w liverpoolskich występach. Podpisali kontrakt z wytwórnią Stiff, ale efektem byt jeden singel, po którym wraz z Costello i Nickiem Lowe'em przeszli do nowej firmy Radar.
 

Po odejściu Campbella liderem zespołu został Priestman, a z ówczesnych nagrań największą popularnością cieszył się temat "Love To Love You". Pierwszy album nagrali w 1979r w Nowym Jorku pod kierunkiem Richarda Gottehrera. W styczniu 1980r Dempsey przyłączył się do Pink Military, a wytwórnia Radar zniknęła z rynku.
 

Nagrany dla Demon singel był ostatnim w krótkiej karierze grupy. Priestman występował w It's Immaterial i Christians. Dorobek Yachts obejmuje kilka ciekawych 3-minutowych próbek popu, w tym wersję "There's A Ghost In My House" Deana Taylora.  

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK] 		Komentarz
Suffice to sayYachts09.1977--Stiff BUY 19[written by Priestman, Campbell][produced by Will Birch]
Look back in love/I can't stay longYachts09.1978--Radar ADA 23[written by R. Pedrick, M. Gately ][produced by Clive Langer]
Yachting type/Hypnotising LiesYachts11.1978--Radar ADA 25[written by Henry Priestman][ Producer - Clive Langer]
Love you love you/Hazy peopleYachts06.1979--Radar ADA 36[written by Henry Priestman][produced by Richard Gottehrer]
Box 202/Pernament damageYachts07.1979--Radar ADA 42[written by Henry Priestman, Bob Bellis][produced by Richard Gottehrer]
Now I'm spoken for/Secret agentsYachts11.1979--Radar ADA 49[written by Henry Priestman][produced by Martin Rushent]
There's a ghost in my house/RevelryYachts04.1980--Radar ADA 52[written by E. Holland, B. Holland, L. Dozier][produced by Martin Rushent]
I. O. U./24 hours from TulsaYachts08.1980--Radar ADA 57[written by Henry Priestman][produced by Robert Keyloch ]
A fool like youYachts02.198143.Indie Chart-Demon D 1005[written by Henry Priestman][produced by Yachts, Jon Astrop]

Albumy
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
S.O.S.Yachts10.1979-179[3]Polydor 6220[produced by Richard Gottehrer]
Without radarYachts.1980-- Polydor 6270[produced by Martin Rushent]
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,

piątek, 21 listopada 2025

Lester Young

 Lester Young [ur. 27.08.1909 Woodville, Missisipi (USA)-zm. 15.03.1959 Nowy York (USA)],saksofonista.

Jako dziecko grał na perkusji w rodzinnym zespole, jednak w 1928 r. porzucił to zajęcie. Zainteresował się saksofonem tenorowym i nawi±zał współpracę z Artem Bronsone i jego grupą Bostonians. Grał z nim do r. 1930 z krótkimi przerwami na występy z zespołem brata Lee Younga. Wiosn± 1932 r. dołączył do formacji Original Blue Devils kierowanej przez Waltera Page'a. Okazjonalnie występował z Eddiem Barefieldem, Bronsonem i Charliem Christianem. Pod koniec 1933 r. w Kansas City nawiązał współpracę z Benniem Motenem. W ciągu kolejnych kilku lat Young grał w zespołach prowadzonych m.in. przez Motena, Geoge'a E. Lee, Kinga Olivera, Counta Basiego, Fletchera Hendersona i Andy'ego Kirka.
W 1936 r. podjął ponownie współpracę z Basiem i przez cztery lata koncertował z nim i nagrywał. Young wchodził do studia z licznymi małymi grupami (m.in. Teddy'ego Wilsona), akompaniował także Billie Holiday. Na początku lat 40. Young przerwał współpracę z Basiem i począł występować w małych zespołach w Los Angeles w towarzystwie swojego brata, Lee Younga i Reda Callendera, Nata "Kinga" Cole'a oraz Ala Searsa. W tym okresie powrócił na krótko do Basiego, z którym dokonał kilku wspaniałych nagrań; współpracował także z Dizzym Gillespiem.
 

Pod koniec 1944 r. został powołany do wojska, jednak latem następnego roku został zwolniony, spędziwszy część służby w szpitalu, a część w więzieniu wojskowym. Po wyjściu z wojska Young zaprezentował nowy styl grania. Według niektórych zmiana ta spowodowana była ciężkimi przejściami, które jakoby zniszczyły jego artystyczne zapędy. Wieloma nagraniami dowiódł póżniej, iż jego talent bynajmniej nie wygasł, a nowy styl był raczej naturalnym efektem jego wewnętrznego rozwoju. Krytycy, którzy lubią przypinać muzykom etykietki nie byli gotowi na przyjęcie nowego Lestera Younga. Zamieszanie potęgował fakt, że poza garstką gor±cych zwolenników Hawkinsa, większość pozostałych jazzowych saksofonistów tenorowych naśladowała wczesny styl Younga. 

Pierwsze jego nagrania dokonane po wyjściu z wojska (m.in. "DB Blues" i "These Foolish Things") posiadają szyk i styl absolutnego mistrza, pojednanego ze swoim światem. Sesja nagraniowa z 1956 r. z Teddym Wilsonem, w towarzystwie Roya Eldridge'a i Jo Jonesa (partner z czasów współpracy z Basiem) stanowiła jeszcze jeden dobitny przykład, że Young nie przestał być centralną postacią nowoczesnego jazzu.
 

Inny zestaw nagrań z mniej więcej tego samego okresu z The Bill Potts Trio - grupą wspomagającą go w czasie występów w jednym z barów w Waszyngtonie - prezentował artystę o nie zmienionej muzycznej inwencji. W połowie lat 40-tych Young pojawił się w klasycznym filmie krótkometrażowym Gjona Miliego, "Jammin' The Blues", którego współproducentem był Norman Granz. Nawiązał też kilkuletnią współpracę z formacją Jazz At The Philharmonic pilotowaną przez Granza. Young prowadził też małe zespoły, z którymi występował w klubach, brał udział w nagraniach i koncertował w USA i Europie. W połowie lat 40. zaczął poważnie chorować: nie zaprzestał jednak nagrań i występów i jeszcze w 1957 r. pojawił się w programie telewizyjnym "The Sound Of Jazz". W ostatnich latach życia problemy zdrowotne zostały pogłębione nasilającym się nałogiem alkoholowym.
Young jest jednym z wielkich w historii muzyki jazzowej - wywarł wpływ na innych muzyków i miał wpływ na rozwój nowoczesnego bebopu. Na początku lat 30-tych kiedy Young pojawił się na szerszej scenie jazzowej, saksofon tenorowy uznawano za instrument narzucający się, dominujący nad innymi. We wczesnych latach jazzu żaden typ saksofonu nie cieszył się powodzeniem, a wśród instrumentów stroikowych jedynie klarnet utrzymywał strategiczn± pozycję. Dopiero Coleman Hawkins zmienił wyobrażenie o saksofonie i jego roli w jazzie, nie zdołał jednak zachwiać ówczesnej dominacji trąbki. Wywołał za to pojawienie się licznej rzeszy naśladowców swojego głębokiego brzmienia.
 

Preferujący lekkie a zarazem surowe brzmienie Young stanowił wielki kontrast wobec majestatycznego Hawkinsa i nie przypadł do gustu wielu muzykom i publicznosci. Jedynie bardziej wyrobieni słuchacze dostrzegli w jego stylu specyficzne i nowe podejście do jazzu. Wśród nagranych wspólnie z zespołem Basiego solówek znalazło się wiele takich, które ze względu na swoją zwięzłość (niektóre nie przekraczają ośmiu taktów) w pełni ukazują niezwykły talent Younga. Słuchając pierwszych nagrań z muzykami Basiego, występującymi jako Jones-Smith Inc. (9.10.1936), można odnieść wrażenie, że Young gra z nonszalancką prostotą. Ale interpretacje "Shoe Shine Swing" i "Lady Be Good" należą do arcydzieł nowoczesnego jazzu. Muzyk ma na swoim koncie wiele nieprzeciętnych solówek nagranych z pełnym zespołem Basiego ("Honeysuckle Rose", "Taxi War Dance" i "Every Tub"), a także z The Kansas City Seven ("Dickie's Dream" i "Lester Leaps In"). Solówki we wszystkich tych utworach niosą ze sobą silny ładunek emocjonalny, a jednocześnie dowodzą ogromnej inwencji saksofonisty.
W 1940 r. Young dokonał ważnych nagrań z małym zespołem pod symbolicznym kierownictwem Benny'ego Goodmana w składzie: Basie, Buck Clayton i Charlie Christian. Także jego współpraca z Billie Holiday przyniosła niezwykłe efekty: jest emocjonalnym spełnieniem muzyka "Me, Myself And I", "Mean To Me", "When You're Smiling", "Foolin' Myself" oraz "This Year's Kisses" należą do kanonu jazzu.

Wybrana dyskografia:

Lester-Amadeus (1936-38)
The Lester Young Story (1936-39; z Countem Basiem, Billie Holiday)
The Alternative Lester (1936-39)
Lester Young: The Complete 1936-1951: Small Group - Alternatives: Studio Recordings (1936-51)
Prized Presl (1936-57)
Count Basie And His Orchestra (1938)
Jazz Gallery: Lester Young (1936-46)
Jazz Gallery: Lester Young (1946-59)
Together Again (1940-41; z Bennym Goodmanem)
Pres At Hts Very Best (1944)
Lester Young Trio (1943-46)
Jammin? With Lester (1944-46)
Lester Young Master Takes (1944-49)
The Master Tauch (1944-49)
The Genius OfLester Young (1945-52)
Live At The Royal Roost (1948)
Lester Young (1948-53)
The Lester Young Story (1949-56)
Lester Swings (1950)
Jammin' With Lester (1950)
Pres Is Blue (1950)
Lester Swings Again (1951)
Lester Young On The Air (1952)
Lester Young And The Piano Giants (1950-56)
Lester Young With The Oscar Peterson Trio (1952)
The President Plays (1952)
Norman Granz' Jazz At The Philharmonic Hartford (1953)
Lester Young With The Oscar Peterson Quintet (1953)
The President Plays (1953)
It Don?t Mean A Thing (1954),
Pres And Sweets (1955; z Harrym Edisonem)
The Jazz Giants' 56 (1956)
Lester Meets Miles, MJQ And The Jack Teagarden All Stras (1956)
Pres In Europe (1956)
Lester Young In Washington DC (1956)
Pres And Teddy (1956; z Teddym Wilsonem)
The Sound Of Jazz (1957)
The Real Sound Of Jazz (1957)
Laughin'To Keep From Cryin' (1958)
Lester Young In Paris (1959)
In Memoriam (1959)
Savoy Recordings (1986)
Prez's Hat (1988)
The Complete Aladdin Recordings Of Lester Young (2 CD, 1995)
Lester Leaps In (1996)
Complete Lester Young Studio Sessions on Verve (8 CD, 1999)
Lester Young Story (4 CD, 2000)
Lester Dreams (2000)
Los Angeles To New York: 1944-1946 (2001)
The Alternative Takes Vol. 1 1939-1947 (2002)
 

Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,

Steve Hillage

Steve Hillage, wysoko wykwalifikowany gitarzysta znany z płynnej, bogatej w efekty gry,
współpracował z niezliczoną liczbą muzyków i wpłynął na wiele gatunków w trakcie swojej długiej kariery, szczególnie na space rock, prog, ambient i techno. Początkowo związany ze sceną Canterbury pod koniec lat 60-tych i na początku lat 70-tych, Hillage grał w zespołach takich jak Uriel i Khan, zanim stał się kluczowym członkiem kultowego psychodelicznego zespołu Gong w latach 70-tych. 
 
Rozpoczął karierę solową ambitnym albumem z 1975 roku, „Fish Rising”, utrzymanym w stylistyce rocka progresywnego. Podczas gdy albumy takie jak „Motivation Radio” z 1977 roku zawierały jego najbardziej przystępny materiał, przełomowy album „Rainbow Dome Music” z 1979 roku unikał tekstów i rytmów na rzecz rozbudowanych medytacji opartych na gitarze i syntezatorach, torując drogę ambientowi i new age. Hillage spędził większość lat 80-tych na stanowisku producenta, współpracując z różnorodnymi artystami, od Robyn Hitchcock po Tony'ego Banksa z Genesis.  
 
Na początku lat 90-tych Hillage i jego partnerka Miquette Giraudy współtworzyli zespół techno/trance System 7 i intensywnie współpracowali z pionierami techno, takimi jak Derrick May i The Orb, przy albumach takich jak „777” (1993) i „Power of Seven” (1995); Hillage użyczył również swojej charakterystycznej gry na gitarze do klasycznego singla The Orb z 1992 roku „Blue Room”. Hillage ponownie zagrał z Gongiem kilka koncertów w latach 2006-2010, zanim ponownie się rozstał. Większość jego wydawnictw od tego czasu to albo archiwalne koncerty, albo nowe nagrania System 7. 
 
 Steve Hillage urodził się 2 sierpnia 1951 roku. W 1967 roku wraz z basistą Montem Campbellem, organistą Dave'em Stewartem i perkusistą Clive'em Brooksem założył zespół Uriel; po odejściu Hillage'a na studia w 1968 roku zespół kontynuował działalność jako trio Egg. Do muzyki powrócił dopiero po trzech latach, ponownie spotykając się ze Stewartem w 1971 roku w zespole Khan, który nagrał w 1972 roku album z progresywnym rockiem Space Shanty, zanim wkrótce się rozpadł. Po trasie koncertowej promującej Kevina Ayersa, Hillage dołączył do Gong, zdobywając uznanie za swoją gitarową grę z przewagą echa i delaya w trakcie trylogii „Radio Gnome Invisible” z lat 1972-1975 (składającej się z płyt „Flying Teapot”, „Angel's Egg” i „You”).  
 
W 1975 roku Hillage rozpoczął karierę solową z albumem „Fish Rising”, będącym pierwszym owocem wieloletniej współpracy kompozytorskiej z klawiszowcem Miquette Giraudy. Następnie udał się do Nowego Jorku, aby nagrać album „L” z 1976 roku, wyprodukowany przez Todda Rundgrena, z gościnnym udziałem Utopii oraz jazzowego giganta Dona Cherry'ego.  U szczytu ery punku twórczość Hillage'a nie była bynajmniej modna, ale mimo to kontynuował; W 1977 roku wydał album „Motivation Radio”, nagrany z Malcolmem Cecilem (twórcą wpływowego, wczesnego projektu elektronicznego, syntezatora studyjnego T.O.N.T.O.). Następnie wydał w 1978 roku „Green”, w 1979 „Rainbow Dome Musick” (wczesny album ambient) i „Open” oraz w 1983 roku „For to Next/And Not Or”, ale wraz ze spadkiem zainteresowania jego muzyką, Hillage zajął się produkcją, nagrywając płyty dla takich artystów jak Robyn Hitchcock i Simple Minds. 
 
Pod koniec lat 80-tych Hillage praktycznie zniknął z muzyki; jednak w 1989 roku, gdy odwiedzał ambientową salę lokalnego klubu, ku jego zaskoczeniu, zaczął grać jego własny „Rainbow Dome Musick”. Przedstawił się DJ-owi Alexowi Patersonowi i wkrótce Hillage zaczął współpracować z pionierską grupą Patersona, The Orb. Z ich współpracy narodził się nowy projekt Hillage-Giraudy, System 7, kolektyw taneczny, w którego skład weszli również luminarze klubowi, tacy jak Paterson i DJ Paul Oakenfold. 
 
 Po debiucie albumem o tym samym tytule z 1991 roku, System 7 całkowicie zanurzył się w błogim brzmieniu ambient na albumie „777” z 1993 roku, który dotarł do pierwszej czterdziestki brytyjskich list przebojów. Wydany w 1994 roku album „Point 3” ukazał się w dwóch wersjach: pierwsza, „The Fire Album”, oferowała ciężkie bity i rytmy, a „The Water Album” zawierał bezperkusyjne miksy tej samej muzyki. Wraz z wydaniem „Power of Seven” z 1996 roku, System 7 zwrócił się w stronę techno z Detroit, zatrudniając realizatorów dźwięku Carla Craiga i Derricka Maya. Grupa przez wiele kolejnych lat kontynuowała wydawanie albumów studyjnych, w tym „Golden Section” (1997), „Seventh Wave” (2001), „Encantado” (2004) i „Phoenix” (2008). Hillage ponownie zjednoczył się z Gongiem na albumie „2032”, który ukazał się we wrześniu 2009 roku. W tym samym roku ukazał się również dokument DVD „Live at the Gong Family Unconvention”. 
 
 Hillage spędził lwią część swojego czasu przez następne pół dekady, poświęcając się licznym projektom System 7 i Mirror System (downtempowego alter ego tego zespołu). W 2013 roku ukazał się album „Phoenix Rising”, będący efektem współpracy System 7 i japońskiej, awangardowej formacji Rovo. Zaproponowany przez Rovo System 7, album oferował XXI-wieczną wersję klasycznego brzmienia Hillage’a.  Nadzorował również wydania nagrań, które wcześniej były dostępne tylko jako bootlegi, w tym Rainbow 1977 (2014) i Madison Square Garden 1977 (2015).

Gościnny występ w filmie Nika Turnera „Space Fusion Odyssey” wraz z Robbiem Kriegerem, Billym Cobhamem, Johnem Etheridge’em i Johnem Weinzierlem. „Searching for the Spark” - wyczerpujący, 22-płytowy box z twórczością Hillage’a z kilku dekad, od „Arzachel” Uriela po debiut System 7 - ukazał się w 2016 roku. „Düsseldorf”, oficjalne wydawnictwo koncertu z 1979 roku, ukazało się w 2017 roku. Kolejne archiwalne wydawnictwo, pierwotnie z 1973 roku, „Golden Vibe”, ukazało się w 2019 roku. 

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK] 		Komentarz
It's All Too Much/ShimmerSteve Hillage10.1976--Virgin VS 161[written by George Harrison][produced by Todd Rundgren]
Hurdy Gurdy Man/Om Nama ShivayaSteve Hillage03.1977--Virgin VS 171[written by Donovan P. Leitch][produced by Todd Rundgren]
Not Fade Away (Glid Forever)/Saucer SurfingSteve Hillage12.1977--Virgin VS 197[written by Hardin, Petty][produced by Malcolm Cecil]
Getting Better/Palm Trees (Love Guitar)Steve Hillage05.1978--Virgin VS 212[written by Lennon, McCartney][produced by Nick Mason, Steve Hillage]
Don't Dither Do It/Getting In TuneSteve Hillage12.1979--Virgin VS 313[written by Steve Hillage][produced by Steve Hillage]
Kamikaze Eyes/Before The World Was MadeSteve Hillage01.1983--Virgin VS 574[written by Hillage, Giraudy][produced by Steve Hillage]
Alone/Frame By FrameSteve Hillage04.1983--Virgin VS 551[written by Steve Hillage, Miquette Giraudy][produced by Steve Hillage]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK] 		Komentarz
Fish Rising Steve Hillage05.197533[3]-Virgin V 2031[produced by Steve Hillage, Simon Heyworth]
LSteve Hillage10.197610[12]130[9]Virgin V 2066[produced by Todd Rundgren]
Motivation RadioSteve Hillage10.197728[5]-Virgin V 2777[produced by Malcolm Cecil]
Green Steve Hillage04.197830[8]-Virgin 2098[produced by Nick Mason, Steve Hillage]
Live HeraldSteve Hillage02.197954[5]-Virgin VGD 3502[produced by Steve Hillage]
Rainbow Dome Musick Steve Hillage05.197948[4]-Virgin VR 1[produced by Steve Hillage and Miquette Giraudy]
OpenSteve Hillage10.197971[1]-Virgin V 2135[produced by Steve Hillage,Nick Mason]
For To Next Steve Hillage03.198348[2]-Virgin V 2244[produced by Steve Hillage]
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,

Monty

 Jacques Bulostin (ur. 18 lutego 1943 r.), znany w swojej karierze wokalnej jako Monty,
a później jako Jacques Monty, to francuski piosenkarz, autor tekstów i producent muzyczny.  Urodzony w Chezal-Benoît w departamencie Cher, uczył się gry na fortepianie i studiował w Konserwatorium Paryskim oraz w Académie de la Grande Chaumière, ale marzył o karierze piosenkarza i autora tekstów. W 1963 roku podpisał kontrakt z wytwórnią płytową Barclay, gdzie przyjął pseudonim sceniczny Monty.  

Szybko stał się jednym z najbardziej utytułowanych francuskich wokalistów w erze muzyki yé-yé, koncertując z Claude'em François. W 1964 roku miał na koncie takie hity, jak „Même si je suis fou”, „Un verre de whisky” (na podstawie piosenki Marvina Gaye'a „Can I Get a Witness”) i „Ce n'est pas vrai”. Wiele jego przebojów zostało zaaranżowanych przez Jacques'a Loussiera. Monty często pisał własne teksty do melodii amerykańskich piosenek pop i został autorem piosenek dla innych artystów, w tym Érica Chardena („Le monde est gris, le monde est bleu”), Sheili („Petite fille de français moyen”), France Gall („Mon p'tit soldat”) i Dalidy („Mama”). W 1966 roku zastąpił Daniela Filipacchiego jako gospodarz popularnego, numer 1 w Europie, programu radiowego „Salut les copains”. 

W 1970 roku powrócił na szczyt francuskich list przebojów z piosenką „La fête au village”. Założył własną wytwórnię płytową Monty i coraz częściej pracował jako producent muzyczny i kompozytor. W 1974 roku, jako Jacques Bulostin, skomponował muzykę do filmu „Les Violons du bal”, który został zgłoszony na Festiwal Filmowy w Cannes. W 1976 roku odniósł dalszy sukces, pisząc i produkując piosenkę „Allez les verts”, stworzoną dla kibiców klubu piłkarskiego AS Saint-Étienne.

  W latach 80-tych pracował w Nowym Jorku dla Warner Bros. Records i brał udział w nagrywaniu płyt między innymi Steviego Wondera i Michaela Jacksona.Po powrocie do Francji wziął udział w trasie koncertowej Génération Âge tendre w latach 2013/2014, promującej artystów z lat 60. i 70-tych. W 2017 roku opublikował autobiografię „Ma vie en vert du showbiz au chaudron”.

Single
Tytu³ WykonawcaData wydania Fra US Wytwórnia
[Fra] 		Komentarz
Même Si Je Suis Fou (The Girl Who Sang The Blues)/Ça M'Est Egal/A Bientôt/Il Est Trop TardMonty12.1963A1:9[19]-Barclay 70612[A1:written J. Bulostin, G. Weil, B. Mann]
Un Verre De Whisky (Can I Get A Witness)/Le Nouveau Depart/Ce N'est Pas Vrai (Hey Dean, Hey Jean)/Si Tu Crois (Bits And Pieces)Monty04.1964B1:8[34]-Barclay 70649[B1:written Monty-Bulostin, E. Maresca, L. Zerato]
Tchick Tchang/Rien/Que Me Reste T Il/Oh! OuiMonty09.1964A1:33[19];B1:73[12];B2:85[4]-Barclay 70691[A1:written J. Monty, B. Raleigh, M. Barkan][B1:written J. Monty][B2:written J. Monty, Mort Shuman]
Oui ou non/Si tu me dis/On ne peut rien faire/Tellement joliesMonty01.1965A1:90[3];A2:34[18]-Barclay 70 753[A1:written Monty][A2:written Monty,Jean-Pierre Bourtayre]
Bientot Les Vacances/La Devise Des Copains/On A Changé Ma Ville/Une FoisMonty06.1965A1:11[22];A2:29[14]-Barclay 70825[A1:written G. Aber, B. Stuart][A2:written R. Bernet, G. Magenta]
Ton Pere, Ta Mere Et Ta Soeur/ C'est Pas Sur/On Ne Meurt Qu'une Fois/Mais La-basMonty10.1965A2:84[1];B2:51[12]-Barclay 70863[A2:written Monty, J. Forcyte][B2:written Monty]
Ton Jour De Chance (Yesterday Man)/Mon Porte-Bonheur/J'ai Traversé L'Enfer/Alors Dis-Nous PourquoiMonty01.1966B1:36[17]-Barclay 70947[B1:written R. Bernet, G. Magenta]
L'île De Beauté/ Ça Te Fait Rire/Le Rythm And Blues/Le Soleil Dans Mes YeuxMonty05.1966A1:52[13];B1:39[20]-Barclay 71027[A1:written Monty, Ch. Andrews][B1:written Monty]
L'automate/Le Collège/Amoureux/La NeigeMonty09.1966A1:29[21];A2:35[8];B1:38[9]-Barclay 71076[A1:written Monty, E Charden][A2:written Monty, C Berry][B1:written Monty, E Charden]
Rêves D'enfant/Le Fantôme/Le Harem/Histoire D'amourMonty03.1967A1:17[17];A2:63[13]-Barclay 71145[A1:written P. Saka, Monty][A2:written Monty, Charden]
Le Coeur D'une Fille/Si J'Etais Une Chanson/La Vie Que J'Aime/Le Tableau InachevéMonty08.1967A1:28[21];B1:20[17]-Barclay 71197[A1:written Monty, E. Charden][B1:written Monty, E. Charden]
Pour La Vie/Bim Bam Bam/Le Magicien/Les Petites Filles De 1968Monty01.1968A1:11[21];A2:71[4]-Barclay 70612[A1:written Monty, Ibach][A2:written Monty, J. Peigné]
Attends-Moi/Tu M'Aideras/Facile A DireMonty05.1968A1:3[23]-Barclay 71287[A1:written Ibach, Monty]
Qui, Apres Toi?/Pas De Probleme/Quand On Revoit Sa Mere/Je N'ai Rien A T'offrirMonty10.1968A1:10[13];B2:73[5]-Barclay 71295[A1:written Ibach, Monty][B2:written Ibach, Monty, Claudric][produced by Naps J. Lamarche]
Paraguena/Pour Casher Notre Amour/Le Tableau De L'Ecole/Les DimanchesMonty02.1969A1:6[10];B1:84[4]-Barclay 71335[written Ibach, Monty][produced by Jean Claudric]
C'est Mon Destin/Katia - Sonia/Nous Aurons Tout L'eteMonty05.1969A1:11[10];B1:54[5]-Barclay 71364[A1:written Ibach, Monty][B1:written Ibach, Monty, J. Claudric]
Heureux Sur Terre/L'incorruptible/Vivre D'amour/Il Y AMonty10.1968B1:31[18]-Barclay 71393[B1:written Ibach, Monty]
Un Américain en Russie/Le Pacifique /Fleurs et bonbons/Que revienne LizaMonty03.1970B1:11[14]-Barclay 71 428[B1:written Humbert Ibach - Claude Carrère - Jacques Revaux - Monty]
Du soleil sans amour/Amour, tendresse et larmesMonty06.1970B:16[21];A:25[2]-Barclay 61.328[A:written Humbert Ibach - Vline Buggy][B:written Humbert Ibach - Monty]
La fête au village/Pour une marionnetteMonty11.1970A:6[22]-Carrère / Ibach / Philips 6061 132[A:written Monty - C. Carrère / Vline Buggy - Ibach]
Un mariage d’amour sans raison c’est mieux qu’un mariage de raison sans amour/Dieu aime la musiqueMonty04.1971B:19[8]-Carrère / Ibach / Philips 6122 001 [B:written Carrère / Ibach / Philips 6122 001]
Le Vésuve et l’Etna/RecommencerMonty06.1971A :15[25]-Carrère / Philips / Ibach 6122 004[A:written Monty - Manuel / Ibach - C. Carrère]
Inoubliablement/Brasilia Monty11.1971A:22[7];B2:73[5]-Carrère / Philips / Ibach 6061 141[A:written Ibach - Michaële / Monty - J. Manuel]
Un certain standing /Trop bon avec les femmesMonty05.1972A:30[6]-Ibach / Carrère 49.002[A:written Monty - De Scarano / Ibach - Vline Buggy]
Des lendemains qui chantent/Si j’avaisMonty05.1973A:70[ 3]-Philips 6009 332[A:written Jacques Monty / Jacques Monty - Roland Vincent]
violons du bal, [Les] (Générique)/violons du bal, [Les] (Exode)Monty06.1974A :66[1]-JM Productions / Phonogram / Série Parade 6061 751[A :written jean-Manuel de Scarano - Jacques Bulostin (Monty)]
Le petit Rocheteau (avec LES SUPPORTERS)/La fête à Saint-Étienne Monty11.1976A:4[3]-Disques Monty / Phonogram / Série Parade 6138 803[A :written Monty - Jean-Louis D’Onorio]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania Fra Szwa Wytwórnia
[Fra] 		Komentarz
MontyMonty12.196530[1]-Barclay 80 268-
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety:

środa, 19 listopada 2025

Young Gods

 The Young Gods to szwajcarska grupa, która powstała w 1984 roku w Zurychu. Debiutowała
maksisinglami "Envoye"(1986) i "Did you Miss Me?"(1987). Ta druga Epka zapowiadała debiutanck± płytę wydaną w 1987 roku nakładem niezależnej wytwórni Organik Rec. Płyta nosiła tytuł po prostu " The Young Gods". W środowisku ludzi słuchających niezależnej muzyki płyta ta była prawdziwym objawieniem. Oto jak pisał w 1988 roku na łamach "Magazynu Muzycznego" o niej Przemysław Mroczek :

"Jak tu recenzować płytę, która przez dziennikarzy Melody Maker uznana została albumem 1987 roku?[...]Muzyka The Young Gods to właśnie samplery, a także głos i akustyczna perkusja. Czy muzycy szwajcarskiego tria są nowatorami ? Nie! Oni zastosowali samplery w niespotykanej dotąd skali. Słuchając albumu nie sposób przyporządkować poszczególnych dżwięków czemukolwiek znanemu. Nawet "metalowa" gitara w utworze "Feu" wcale nie jest gitarą. [...] Wydawać się może, że tworzenie muzyki na komputery nie wymaga wyobrażni. Nic bardziej błędnego. Potrzeba dużej wyobrażni, aby przekazać ją maszynie, która rozróżni tylko zera i jedynki". I taka była właśnie debiutancka płyta The Young Gods.

Muzycy Young Gods uchodzili za jeden z pierwszych zespołów, który całą muzykę tworzył niemal wyłącznie za pomocą samplerów. Dodatkowym elementem twórczości YG było to, że muzycy wykonywali w warstwie wokalnej swoje kompozycje po francusku. Klimat tej muzyki był naprawdę niesamowity i zespół na przełomie lat 80/90 cieszył się wręcz kultową popularnością w kręgach ludzi słuchających niezależnej muzyki. Zespół wystąpił zresztą w 1990 roku na koncercie we Wrocławiu a także w 1992 roku brał udział w katowickim festiwalu "Odjazdy" Ostatnio był w Polsce w zeszłym roku w Krakowie "promując" zapowiadany wtedy nowy album grupy( który ukazał się w tymże roku – czyli 2000). Druga płyta YG , wydana w 1989 roku, "L’eau rouge" ukazała się już nakładem słynnej wytwórni belgijskiej Play It Again Sam (PIAS). Repertuar płyty był podobny do pierwszej. Płyta uznana została za "dojrzalszą" od debiutu. Fanom bardziej podobała się jednak płyta pierwsza- uznana za bardziej "żywiołową" i "naturalną".
 

Następną pozycją w dyskografii YG jest płyta z przeróbkami utworów Kurta Weilla. Zespół w 1989 roku dostał propozycję nagrania utworów Weila od organizatorów festiwalu muzyka Kurta Weilla. Efektem tego był właśnie album "Play Kurt Weill" wydany w 1991 roku. W 1992 roku ukazała się trzecia regularna płyta YG – "TV Sky". Na płycie tej muzycy użyli po raz pierwszy żywych gitar elektrycznych nadając swojej muzyce bardziej rockowy charakter (być może wiąże się to z dużą popularnością muzyki grunge i ogólnie grania gitarowego; podobną ewolucję przechodziło wtedy Ministry). Wielu starym fanom The Young Gods nowe oblicze i brzmienia grupy nie odpowiadało. 

Zespół albumem tym zyskał jednak duże uznanie wśród publicznosci rockowej i krytyków zafascynowanych rockiem. Muzykę grupy przyrównywano wtedy do dokonań wspomnianego Ministry. Zespół wyruszył na trasę koncertową promującą płytę "TV Sky". Efektem tej trasy była płyta koncertowa "Live Sky Tour" wydana w 1993 roku. Po tej płycie muzycy zamilkli na kilka lat i powrócili dopiero w 1995 płytą "Only Heaven".
Album "Only Heaven" jest różnie oceniany przez różne osoby. Zaprzysięgli fani TYG słuchali wszystkiego co zespół stworzył i cieszyli się każdym nowym utworem Szwajcarów. Dla innych jasne jednak było, że muzycy grupy zagubili się nieco i nie do końca byli zdecydowani jaką drogą pójść. Po rockowej płycie "TV Sky" i popularności na początku lat 90-tych muzyki grunge, uznanie publiczności zyskało techno , rave i pokrewne gatunki. Szybki rozwój w latach 90-tych przeżywało także electro-EBM. Znalazło to swoje odbicie również na płytach Young Gods czego dowodem jest wydana w 1995 roku Epka z remixami kawałka z płyty "Only Heaven" pt "Kissing the Sun". Remixy tego utworu zaprezentowali m.in. Sascha z KMFDM oraz klasyk muzyki elektronicznej - Meat Beat Manifesto.
 

Płyta "Only Heaven" to raczej koncept album z 16 minutowym kawałkiem "Moon Revolution" na czele. Po wydaniu tej pozycji Young Gods zamilkło na dłużej a w między czasie ukazała się na rynku eksperymentalna płyta "Heaven Deconstruction", która była projektem muzyków TYG ale w niewielkim stopniu przypominała dotychczasowe dokonania YG. Nie była to zresztą zła płyta. Po prostu inna. Niektórzy wręcz uważają ta płytę za jedną z ciekawszych w dorobku Szwajcarów. Mnie ona niezbyt przypadła do gustu. Po prosto po muzyce Szwajcarów spodziewam się czegoś innego. Właśnie czegoś w stylu ich ostatniej płyty pt. "Second nature". Album przynosi 10 kompozycji . Pierwsza dynamiczna część płyty płynnie przechodzi w część bardziej "ambientową" i klimatyczną. Muzycy nie mają się czego wstydzić i pomimo tego, że w chwili obecnej ich twórczość nie jest niczym odkrywczym i nie wnosi wiele nowego do electro-industrialu , to jednak nowej płyty słucha się z przyjemnością. To jest naprawdę dobra płyta. Godna polecenie nie tylko fanom szwajcarskiej grupy.

Albumy
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK] 		Komentarz
The Young GodsYoung Gods04.1987-- Product 33 PROD 10[produced by Roli Mosimann]
L' Eau rouge/Red waterYoung Gods09.1989--Play It Again Sam BIAS 130[produced by Roli Mosimann]
Play Kurt WeillYoung Gods.1991--Play It Again Sam BIAS 188[produced by Roli Mosimann]
T.V. SkyYoung Gods02.199254[1]-Play It Again Sam BIAS 201[produced by Roli Mosimann]
Live Sky TourYoung Gods07.1993--Play It Again Sam BIAS 241[produced by Roli Mosimann,Bertrand Siffert]
Only heavenYoung Gods06.199591[1]-Play It Again Sam BIAS 301[produced by Roli Mosimann]
Heaven deconstructionYoung Gods07.1997--Play It Again Sam BIAS 309
Live Noumatrouff,1997Young Gods05.2001--Intoxygene INTOX 009
Second natureYoung Gods10.2000--Intoxygene INTOX 008[produced by Franz Treichler]
Music for artifical cloudsYoung Gods03.2004--Intoxygene INTOX 022
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,

Youth Brigade

Amerykańska grupa założona z końcem lat 70-tych w Los Angeles, Kalifornia (USA) przez byłych członków Extremes.

W jej pierwszy skład wchodzili: Shawn Stern (gitara, śpiew), Mark Stern (perkusja, poprzednio w No Crisis i Sado Nation), Adam Stern (bas, śpiew) i Greg Louis Gutierrez (gitara).
 

Zespół wykonywał hardcore i był właścicielem wytwórni BYO założonej jako protest przeciw interwencji policji podczas koncertów Go-Go w 1979. Studio mieściło się w Skinhead Manor, 8-pokojowej rezydencji w samym sercu Hollywood wynajmowanej przez społeczność odmieńców wydających fanziny, prowadzących pirackie radiostacje, występujących wszędzie, gdzie nie wolno.
 

Youth Brigade debiutowali jako część kolektywu Skinhead Manor - sekstetu z dwoma wokalistami, ale wkrótce zwarli szeregi wokół braci Stern. Wprawdzie w tym samym czasie w Waszyngtonie działała podobna stylistycznie punkowa grupa o tej samej nazwie, ale na szczęście zniknęła szybko z muzycznego rynku. Album Sound And Fury łączył rozmaite gatunki (punk, reggae, pop, rap, doo-wop) i wykazywał spore kompetencje porównywanych często do Ruts debiutantów.
 

W latach 1983-84 zespół występował często w USA, Wielkiej Brytanii i na kontynencie europejskim, co nie zmieniło negatywnego stosunku Shawna Sterna do środków masowego przekazu, którym zarzucał ignorancję będącą obsesją większości jego tekstów. W 1986 skrócili nazwę do Brigade, by podkreślić nią "pogłębienie stylu". Gutierez przyłączył się do Salvation Army i Three O'Clock, a w jego miejsce przyjęto byłego basistę Plain Wrap, Boba Gnarly'ego.
 

Jako Brigade zadebiutowali longplayem The Dividing Line, nagranym z udziałem Jane Wieldin ("The Hardest Part"). Teksty Shawna były emocjonalnie i społecznie pogłębione, ale podczas koncertów formacja pozostawała wierna rapowym i breakdance'owym ekstrawagancjom. Zwrot w kierunku konwencjonalnego hard rocka zantagonizował znaczną część dawnych fanów, co spowodowało rozwiązanie zespołu.
 

Stern z Tonym Withersem z brytyjskiej grupy punkowej Stupids założył Thafs It, ale z końcem lat 80-tych. Youth Brigade reaktywowali się w rodzinnym składzie powiększonym o gitarzystę Johnny'ego Wickershama. Nagrany w 1996 album To Sell The Truth był mocno spóźnionym powrotem do punkowych korzeni zespołu. 

Albumy
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
Sound & FuryYouth Brigade07.1982--BYO BYO 002[produced by BYO, The , Doug Moody , Youth Brigade]
The Dividing Line Brigade.1986--BYO [produced by Russell Jessum]
Happy Hour Youth Brigade09.1994--BYO BYO 027[produced by BYO]
To Sell the TruthYouth Brigade.1996--BYO BYO 038[produced by Steve Kravac]

Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,
Subskrybuj: Komentarze (Atom)