Jaydee

Robin Albers, występujący pod pseudonimem Jaydee, jest holenderskim producentem
muzyki house i DJ-em. 

 Po ukończeniu studiów komercyjnych, Albers grał w holenderskiej reprezentacji baseballowej i był trzykrotnym mistrzem Holandii w siłowaniu na rękę. Następnie rozpoczął karierę DJ-a i przez jedenaście lat był prezenterem radiowym w holenderskich programach muzycznych i sportowych. Jego oryginalnym pseudonimem scenicznym było Jei D. 

 

W 1992 roku (R&S Records) pod pseudonimem JayDee wydał „Plastic Dreams”, który osiągnął pierwsze miejsce na liście przebojów Hot Dance Music/Club Play w USA. Utwór, instrumentalny, zawierał wyraźną melodię syntezatora w stylu organów Hammonda, graną w jazzowy, improwizowany sposób. „Plastic Dreams” jest nadal remiksowany i wydawany ponownie, głównie przez niezamawiane białe etykiety. Utwór dwukrotnie znalazł się na brytyjskiej liście przebojów; najpierw we wrześniu 1997 r., kiedy osiągnął 18. miejsce, a następnie w styczniu 2004 r., kiedy osiągnął 35. miejsce

 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Plastic Dreams	Jaydee	05.1993	-	-	-	[written by Robin Albers][produced by Robin Albers][1[1][12].Hot Disco/Dance;Epic 74992 12"]
Plastic Dreams	Jaydee	09.1997	18[5]	-	R&S RS 97117	[written by Robin Albers][produced by Robin Albers]
Plastic Dreams [Revisited]	Jaydee	02.1998	96[1]	-	R&S RS 97125	[written by Robin Albers][produced by Robin Albers]
Plastic Dreams	Jaydee	01.2004	35[4]	-	Positiva CDTIVS 198	[written by Robin Albers][produced by Robin Albers]

Leny Escudero

Leny Escudero, urodzony jako Joaquin Leni Escudero 5 listopada 1932 roku w Espinal
w Hiszpanii, zmarły 9 października 2015 roku w Giverny w prowincji Eure we Francji, był francuskim piosenkarzem, autorem tekstów i aktorem hiszpańskiego pochodzenia. 

 Jego ojciec (pochodzenia romskiego) i matka (pochodzenia marranskiego) byli hiszpańskimi republikanami , którzy w 1939 roku opuścili kraj spustoszony przez hiszpańską wojnę domową i szukali schronienia w Mayenne we Francji, nie ubiegając się o obywatelstwo francuskie, wierząc, że ich wygnanie jest tymczasowe. Podczas przekraczania granicy Leny nieumyślnie opuścił rodziców i znalazł się w jednej z ciężarówek Czerwonego Krzyża, które przewoziły zaginione dzieci do obozów relokacyjnych, aby połączyć rodziny i wydać każdemu dziecku zaświadczenie o obywatelstwie. Leny wyskoczył z ciężarówki i ukrywał się na wsi przez kilka dni, nieświadomy, że jest już we Francji. Po powrocie do rodziny, uczęszczał do lokalnej szkoły dla chłopców w Mayenne-Ouest. Młodość spędził w Mayenne, gdzie się ożenił, a następnie przeniósł się do Paryża, osiedlając się w dzielnicy Belleville.  

Utrzymywał się skromnie, imając się dorywczych prac: zaczynał jako robotnik, kładąc rury kilofem. Później został tynkarzem. W tym czasie był jeszcze Hiszpanem, bez oficjalnych dokumentów ani pozwolenia na pracę. 

 Jego kariera wokalna rozpoczęła się w 1957 roku. Mieszkając w Perpignan w latach 60-tych, osiedlił się w pobliżu Avenue de la Côte-Vermeille, niedaleko dzielnicy Saint-Gaudérique, gdzie jego dzieci chodziły do ​​szkoły. W 1962 roku wydał swoją pierwszą płytę w wytwórni Bel Air („Ballade à Sylvie, Pour une amourette…”), która odniosła ogromny sukces. Dla Leny'ego Escudero oznaczało to gwiazdorstwo. Niezainteresowany tym, wydał singiel „Stéphanie” w 1964 roku, a w 1965 roku odłożył karierę „gwiazdy”, by podróżować po świecie: Ameryce Południowej, Bliskim Wschodzie, Stanach Zjednoczonych, ZSRR, Afryce - podróżował intensywnie. W Dahomeju (obecnie Benin) zbudował stałą szkołę w samym środku buszu.  

Wrócił do Francji w 1970 roku i ponownie zaczął komponować. Akademia Charlesa Crosa przyznała jego albumowi „Escudero 71” Grand Prix du disque de la chanson française. Był piosenkarzem i autorem tekstów, a jego teksty często poruszają poważne tematy, takie jak wojna domowa (album Vivre pour des idées, 1973), dyktatury i złe traktowanie mieszkańców naszej planety (album La Planète des fous, 1977), a także upływ czasu. Komunista w głębi duszy, skomponował w swojej karierze kilka piosenek o charakterze politycznym, takich jak Vivre pour des idées i Je t’attends à Charonne.  

Od lat 70-tych XX wieku intensywnie koncertował. Jako poeta-trubadur, jego politycznie zaangażowany repertuar, nacechowany nostalgią i czułością, reprezentuje pewien rodzaj francuskiej pieśni o przesłaniu społecznym. Uczęszczał do szkoły Leny Escudero w La Baconnière. Zamieszkał w Giverny, niedaleko Vernon (Eure). Jest ojcem trojga dzieci: Christine, Juliana i Stefany'ego. Julian uczestniczy we wszystkich koncertach ojca i komponuje muzykę do niektórych jego piosenek. Dwoje z ośmiorga wnucząt Leny'ego Escudero, Kévin i Marvin (odpowiednio na basie i gitarze), później towarzyszyło dziadkowi na scenie. 

Wystąpił w kilku filmach i serialach telewizyjnych oraz współtworzył ścieżki dźwiękowe do kilku filmów. W 2006 roku wziął udział w pierwszym sezonie trasy koncertowej „Âge tendre…” i dał recital w nowo otwartej Olympii. W następnym roku powrócił na trasę koncertową, aby zagrać drugi sezon trasy.  Podczas kampanii wyborczej prezydenckiej w 2007 roku wspierał Ségolène Royal, dla której zaśpiewał na jej wiecu 1 maja na stadionie Charléty.

  W marcu 2013 roku opublikował pierwszy tom swojej autobiografii „Ma vie n'a pas commencé”   w wydawnictwie Le Cherche Midi, a następnie w 2015 roku „Le début… La suite… La fin” , dzieło wydane własnym nakładem. W lipcu 2013 roku poślubił Celeste Bettencourt, z którą dzielił życie przez dwadzieścia pięć lat. Zmarł 9 października 2015 roku w swoim domu w Giverny z powodu ostrej niewydolności płuc. Jego pogrzeb i kremacja odbyły się 15 października w krematorium w Évreux. W regionie Mayenne jego dawna szkoła publiczna La Baconnière została nazwana jego imieniem za życia.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	US	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
Ballade A Sylvie/Pour Une Amourette/Parce Que Tu Lui Ressembles/Vingt Ans Après	Leny Escudero	05.1962	A1:19[31];A2:3[36]	-	Bel Air 211065	[A1:written by L. Escudero][A2:written by L. Escudero]
L'arbre De Vie/On Avait Fait/Viens Je T'emmene Faire Un Tour/Parce Que J'aurais Pu T'aimer	Leny Escudero	12.1962	A1:74[7]	-	Bel Air 211070	[A1:written by L. Escudero]
A Malypense/Rupture A Cinq Temps/Quand On Cesse D'Aimer/Il Faut Vivre	Leny Escudero	01.1963	A1:33[25];A2:64[4]	-	Bel Air 211085	[A1:written by L. Escudero][A2:written by L. Escudero]
Tu Te Reconnaitras/Nous N'aurons Pas Le Temps/Il N'en Restera Rien/Rue De Belleville	Leny Escudero	05.1963	A1:12[22]	-	Bel Air 211107	[A1:written by L. Escudero]
La Malvenue/Clovis Est Revenu/Le Desamour/Parce Qu'elle M'a Dit	Leny Escudero	11.1963	A1:31[15]	-	Bel Air 211122	[A1:written by L. Escudero]
Stephanie/Recontre A Marseille/Quand/Toi, Fais Comme Si	Leny Escudero	07.1964	A1:58[12]	-	Bel Air 211180	[A1:written by L. Escudero]
La Malvenue/Clovis Est Revenu/Le Desamour/Parce Qu'elle M'a Dit	Leny Escudero	11.1963	A1:31[15]	-	Bel Air 211122	[A1:written by L. Escudero]
Tu Serais Venu (Ma Reine)	Leny Escudero	03.1965	51[21]	-	Bel Air	-
Rachel/La Ceremonie/Demain/La Vieille Histoire	Leny Escudero	07.1965	B1:66[13]	-	Polydor 27 194	[B1:written by L. Escudero]
Comme Les Statues/Le Tour Du Monde/La Procession	Leny Escudero	10.1965	A2:74[11]	-	Polydor 27 200	[A2:written by L. Escudero]
Un Amour Est Venu/Quoi Qu'il Arrive/Petite Mere/La Fete Est Terminee	Leny Escudero	01.1966	B1:81[5]	-	Polydor 27 219	[B1:written by L. Escudero]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
Pour Une Amourette	Leny Escudero	12.1962	10[1]	-	Bel Air 311026	-

Okeh Records

Okeh Records-wytwórnia założona w Niemczech w 1910 roku przez Carla Linstroma,
posiadającego kilka wytwórni w różnych krajach.
W Stanach Zjednoczonych zakłada swoją siedzibę w 1918r, a jej szefem zostaje cień Linstroma-Otto Heineman.Podczas I wojny światowej funkcjonowała jako General Phonograph Corporation w Nowym Jorku,nagrywając różne gatunki muzyki,ale już w 1920 roku zaczyna nagrywać "czarną" muzykę w osobie Mamie Smith.
 

W następnej dekadzie wydaje płyty z jazzem i bluesem zawierające nagrania minn.Loisa Armstronga i Hot Seven Combos.
Od 1926 roku następuje szereg transakcji:najpierw General Phonograph Corporation zostaje sprzedany Columbia Phonograph Company.Osiem lat póżniej ta ostatnia zostaje kupiona przez American Record Corporation (ARC).Nowa korporacja tworzy wytwórnie Columbia i Vocalion.Ta znowu zostaje kupiona przez CBS która reanimuje Okeh z wytwórni Vocalion.
 

Była oddziałem giganta -Columbii,z niezależną dystrybucją płyt głównie rhythm' n' bluesowych.Na początku lat 50-tych gwiazdą wytwórni stał się Johnnie Ray ,którego przebój "Cry" osiągnął szczyt popowej listy przebojów.Było to czymś wyjątkowym dla wytwórni ,która specjalizowała się w wydawaniu muzyki rhythm' n' bluesowej w osobach:Chucka Willisa,Joe Williamsa,Red Sandersa czy The Ravens.Następne przeboje Ray' a wydawała już Columbia.
 

W kwietniu 1963 roku dyrektorem Okeh Records zostaje znany producent z Chicago-Carl Davis.Davis natychmiast ustanawia swoim asystentem ,Curtisa Mayfielda,członka wówczas The Impressions i jedną z osobistości chicagowskiej sceny muzycznej.Davis i Mayfield w ciągu roku uczynili z Okeh jedną z bardziej liczących się wytwórni płytowych.Stworzyli razem tzw. "Chicago sound" nowe brzmienie ,które było wynikiem pracy Mayfielda jako wiodącego kompozytora ,a Davisa jako producenta.Najbardziej znani wykonawcy tego nurtu to:Buckinghams,Chicago Transit Authority,Mob.
 

Davis wyprodukował także hity Majora Lance' a,Teda Taylora,Waltera Jacksona,Billy Butlera i Artistics.Kryzys wytwórni przyszedł w 1965 roku wraz z reorganizacją -wytwórni matki:Columbii.Postanowiono ,że Okeh będzie oddziałem Epic [wydzielonej wytwórni w wyniku reorganizacji],kierowanej przez Lena Levy.Levy wypowiedział pracę Davisowi [odszedł do Brunswick] patrząc niechętnie na jego współpracę z innymi wytwórniami.
Mimo udanego roku 1966 dla wytwórni,od tego czasu akcje firmy idą w dół.Obowiązki producenckie przejęli na siebie w tym czasie Larry Williams i Walter Jackson.Williams był nawet uważany za autora nowego brzmienia tzw. "Angel Town Sound".
 

To on sprowadził do wytwórni Johnny "Guitar" Watsona i wyprodukował nowe wersje przebojów Little Richarda.Nowy szef koncernu Richard Parker uznał Okeh wytwórnią niedochodową i w 1970 roku zamknął ją. 

Albumy na liście przebojów "Billboard" OKM-12105/OKS-14105 - The Monkey Time - Major Lance (10-63, #113) OKM-12106/OKS-14106 - Um, Um, Um, Um, Um, Um: The Best of Major Lance - Major Lance (3-64, #100) OKM-12110/OKS-14110 - Major's Greatest Hits - Major Lance (9-65, #109) OKM-12120/OKS-14120 - Speak Her Name - Walter Jackson (6-67, #194) OKM-12121/OKS-14121 - Greatest Hits: Recorded Live! - Little Richard (8-67, #184)

Hity na singlowej liście przebojów "Billboard"

6723 I`ll Forgive You But I Can't Forget Roy Acuff and His Smokey Mountain Boys 3 12.1944 04755 New San Antonio Rose Bob Wills and His Texas Playboys 13 01.1941 6377 Joltin' Joe Di Maggio Les Brown & His Orch 16 10.1941 6430 Tis Autumn Les Brown & His Orch 19 12.1941 6021 There'll Be Some Changes Made Gene Krupa & His Orch 13 03.1941 6118 Georgia on my mind Gene Krupa & His Orch 18 06.1941 6130 Just a little bit South of North Carolina Gene Krupa & His Orch 9 08.1941 5888 I hear a rhapsody Al Donahue & His Orch 19 03.1941 6037 The wise old owl Al Donahue & His Orch 7 04.1941 5628 A million dreams ago Dick Jurgens & His Orch 14 08.1941 6209 Elmer's tune Dick Jurgens & His Orch 8 10.1941 6636 One dozen roses Dick Jurgens & His Orch 17 04.1942 5789 There i go Tommy Tucker Time 19 12.1940 5973 You walk by Tommy Tucker Time 16 02.1941 6320 I don't want to set the world on fire Tommy Tucker Time 4 09.1941 6120 Intermezzo [A love story] Charlie Spivak & His Orch 10 08.1941 6366 Let's go home Charlie Spivak & His Orch 19 12.1941 6458 This is no laughing matter Charlie Spivak & His Orch 8 01.1942 5789 There i go Tommy Tucker Time 19 12.1940 6716 The Prodigal Son Roy Acuff and His Smokey Mountain Boys 4 1944 7175 The Monkey Time/Mama Didn't Know Major Lance 03.1963 2.Billboard 7181 Hey Little Girl/Crying In The Rain Major Lance 09.1963 12.Billboard 7187 Um Um Um Um Um Um/Sweet Music Major Lance 04.1964 5.Billboard 7191 The Matador/Gonna Get Married Major Lance 03.1964 20.Billboard 7197 Girls/It Ain´t No Use Major Lance 06.1964 68.Billboard 7203 Rhythm/Please Don´t Say No More Major Lance 08.1964 22.Billboard 7204 It´s All Over/Lee Cross Walter Jackson 11.1964 67.Billboard 7209 I'm So Lost/Sometimes I Wonder Major Lance 01.1965 65.Billboard 7215 Special Love/Suddenly I´m All Alone Walter Jackson 01.1965 13.Billboard 7216 Come See/You Belong To Me My Love Major Lance 03.1965 20.Billboard 7219 Blowin'in The Wind/Welcome Home Walter Jackson 05.1965 15.Billboard 7221 I Can't Work No Longer/Tomorrow Is Another Day Billy Butler & Chanters 06.1965 6.Billboard 7223 Ain´t It A Shame/Gotta Get Away Major Lance 06.1965 20.Billboard 7226 Too Hot To Hold/Dark & Lonely Major Lance 09.1965 32.Billboard 7230 Misty/Finding Out The Hard Way Vibrations 10.1965 26.Billboard 7232 This Heart Of Mine/I´ll Come Running Artistics 12.1965 25.Billboard 7245 Right Track/Boston Monkey Billy Butler & Chanters 07.1966 24.Billboard 7247 It´s An Uphill Climb to the Bottom/Tear For Tear p/s Walter Jackson 06.1966 11.Billboard 7255 It´s The Beat/You´ll Want Me Back Major Lance 09.1966 37.Billboard 7256 After You there Can Be nothing/My Funny Valentine Walter Jackson 10.1966 40.Billboard 7257 Soul A Go-Go/And I Love Her Vibrations 11.1966 47.Billboard 7260 Not You/Corner In The Sun Walter Jackson 11.1966 46.Billboard 7267 Sookie Sookie/Love You Say Roy Thompson 01.1967 43.Billboard 7272 Speak Her Name/They Don´t Give Medals Walter Jackson 03.1967 22.Billboard 7274 A Quitter Never Wins/Mercy Mercy Mercy Larry Williams & Johnny Watson 03.1967 23.Billboard 7276 Pick Me/You Better Beware Vibrations 04.1967 39.Billboard 7285 My One Chance To Make It/Deep In Heart Of Harlem Walter Jackson 07.1967 47.Billboard 7298 Forever/Without A Doubt Major Lance 01.1968 49.Billboard 7300 Find Yourself Someone To Love/Nobody Larry Williams & Johnny Watson 01.1968 40.Billboard 7311 Love In Them There Hills/Remember The Rain Vibrations 05.1967 38.Billboard

 

Fantasy Records

 Założycielami wytwórni byli bracia Max i Sol Weiss ,którzy w latach 40-tych mieli swoją
tłocznię płyt w San Francisco.
Jednym z ich pierwszych klientów był pianista Dave Brubeck.Jemu zawdzięczają lokalny sukces,po którym ich zakład przekształcił się w 1949 roku w wytwórnię płyt.Jej nazwę -Fantasy zaczerpnęli z magazynu science-fiction.
 

Wydawali nagrania innych muzyków jazzowych takich jak:Gerry Mulligan,Vince Guaraldi,Chet Baker czy Cal Tjader,rejestrowali także większość występów aktora Lenny Bruce.
W roku 1968 ,kiedy wytwórnię odkupił od braci Weiss, Saul Zauentz zaczęły się dla wytwórni platynowe czasy za sprawą ich najpopularniejszych podopiecznych -Creedence Clearwater Revival,którzy sprzedali około 100 mln swoich płyt.
 

Od 1970 roku ich siedzibą jest Berkeley,a sukcesy wydawnicze kontynuują za sprawą The Blackbyrds,Sylvestra,Ruth Brown i Freddy Cole' a.
Na początku lat 70-tych szef wytwórni Ralph Kaffel sprzedaje katalog Fantasy trzem niezależnym wytwórniom z Nowego Jorku:Prestige,Riverside i Milestone.
 

Po tej operacji intensywnie realizować program reedycji największych sław jazzu minn. Milesa Davisa,Theloniusa Monka,Billy Evansa,Johna Coltrane' a,w serii "Original Jazz Series".
W 1977 roku nabyli katalog innej legendarnej label z Memphis-Stax i prawa wydawnicze dla Johnnie Taylora i Staple Singers.
 

W 1991 roku ogłasza kupno praw do wydawania katalogu-Specialty,pierwszej powojennej wytwórni specjalizującej się w edycji nagrań czarnych wykonawców.
W 1995 roku kupuje dwie nowe wytwórnie-Takoma [Waszyngton i Kicking Mule[Berkeley].

Najpopularniejsze płyty

BLACKBYRDS ACTION 12/28/77 FANTASY Gold ALBUM BLACKBYRDS CITY LIFE 04/09/76 FANTASY Gold ALBUM BLACKBYRDS UNFINISHED BUSINESS 04/12/77 FANTASY Gold ALBUM CREEDENCE CLEARWATER REVIVAL BAD MOON RISING 06/18/90 FANTASY Platinum SINGLE CREEDENCE CLEARWATER REVIVAL BAYOU COUNTRY 12/13/90 FANTASY Multi Platinum 2.0 CREEDENCE CLEARWATER REVIVAL CHRONICLE 09/30/96 FANTASY Multi Platinum 4.0 ALBUM CREEDENCE CLEARWATER REVIVAL COSMO'S FACTORY 12/13/90 FANTASY Multi Platinum 4.0 ALBUM CREEDENCE CLEARWATER REVIVAL CREEDENCE CLEARWATER REVIVAL 12/13/90 FANTASY Platinum ALBUM CREEDENCE CLEARWATER REVIVAL CREEDENCE GOLD 09/30/96 FANTASY Multi Platinum 2.0 ALBUM CREEDENCE CLEARWATER REVIVAL DOWN ON THE CORNER 12/13/90 FANTASY Platinum SINGLE CREEDENCE CLEARWATER REVIVAL GREEN RIVER 12/13/90 FANTASY Multi Platinum 3.0 ALBUM CREEDENCE CLEARWATER REVIVAL GREEN RIVER 12/13/90 FANTASY Gold SINGLE CREEDENCE CLEARWATER REVIVAL HAVE YOU EVER SEEN THE RAIN 03/17/71 FANTASY Gold SINGLE CREEDENCE CLEARWATER REVIVAL HOT STUFF 09/30/96 FANTASY Gold ALBUM CREEDENCE CLEARWATER REVIVAL LOOKIN' OUT MY BACK DOOR 12/13/90 FANTASY Platinum SINGLE CREEDENCE CLEARWATER REVIVAL MARDI GRAS 06/12/72 FANTASY Gold ALBUM CREEDENCE CLEARWATER REVIVAL MORE CREEDENCE GOLD 09/30/96 FANTASY Gold ALBUM CREEDENCE CLEARWATER REVIVAL PENDULUM 12/13/90 FANTASY Platinum ALBUM CREEDENCE CLEARWATER REVIVAL PROUD MARY 12/13/90 FANTASY Platinum SINGLE CREEDENCE CLEARWATER REVIVAL ROLLIN' ON THE RIVER 09/30/96 FANTASY Gold ALBUM CREEDENCE CLEARWATER REVIVAL SUSIE Q 12/13/90 FANTASY Gold SINGLE CREEDENCE CLEARWATER REVIVAL SWEET HITCH-HIKER 12/13/90 FANTASY Gold SINGLE CREEDENCE CLEARWATER REVIVAL THE CONCERT 09/30/96 FANTASY Platinum ALBUM CREEDENCE CLEARWATER REVIVAL UP AROUND THE BEND 12/16/70 FANTASY Gold SINGLE CREEDENCE CLEARWATER REVIVAL WHO'LL STOP THE RAIN 12/13/90 FANTASY Platinum SINGLE CREEDENCE CLEARWATER REVIVAL WILLY & THE POOR BOYS 12/13/90 FANTASY Multi Platinum 2.0 ALBUM GUARALDI, VINCE A CHARLIE BROWN CHRISTMAS 09/30/96 FANTASY Platinum ALBUM MARINER, NEVILLE AMADEUS (SOUNDTRACK) 09/30/96 FANTASY Platinum ALBUM SYLVESTER STEP II 02/13/79 FANTASY Gold ALBUM

 

Valley Vue Records

Valley Vue Records to kalifornijska wytwórnia płytowa założona przez Hillery Johnson
w 1983 roku. W wytwórni występowali m.in. Jerry Butler, Craig T. Cooper, Klymaxx, The Manhattans, Johnny „Guitar” Watson i Michael Wycoff. 

 Była to mała kalifornijska wytwórnia płytowa z siedzibą w Palm Springs.  Jej założyciel, Hillery Johnson, był producentem takich artystów jak Donny Hathaway.Johnson był również wiceprezesem Atlantic Records. Oprócz Johnsona, założyciela  , wiceprezesem i dyrektorem generalnym był Michael Dion. Dion założył wytwórnię jazzową ITI Records w Kalifornii.

  Album Johnny'ego „Guitar” Watsona „Strike on Computers” został wydany przez Valley Vue VV69.  Po około trzyletniej przerwie w muzyce, Watson trafił do studia z Johnsonem, po tym jak Johnson, który był jego fanem, zasugerował, żeby coś razem zrobili. W rezultacie powstał album „Strike On Computers”, który został wydany przez wytwórnię. W 1988 roku chicagowski wokalista bluesowy i soulowy Cicero Blake wydał w tej wytwórni swój album „Too Hip To Be Happy”. W latach 90-tych piosenkarz R&B Lamarr K. Swing wydał swój debiutancki album, który w rzeczywistości nosił tytuł „His Debut Album”. Album został wyprodukowany i wydany przez Valley Vue Records. Produkcją zajął się Lonnie Reaves, a producentem wykonawczym Hillery Johnson.

 Na początku lat 90-tych wytwórnia wznowiła album „Bustin Loose” zespołu Chuck Brown and the Soul Searchers.  Album Jerry'ego Butlera „Simply Beautiful” z 1994 roku został również wydany przez tę wytwórnię.  Jazzowy album Tada Sislera „So Good To Come Home To” był dystrybuowany w USA przez Valley Vue. Na albumie wystąpili Gerald Albright i Terri Lyne Carrington. 

Johnny "Guitar" Watson

„Reinvention” równie dobrze mogłoby być drugim imieniem Johnny'ego „Guitar” Watsona.
Ten wszechstronnie utalentowany artysta przekuł swoje imponujące umiejętności gitarowe w osławioną reputację jednego z najgorętszych bluesmanów na Zachodnim Wybrzeżu w latach 50-tych. Po swoim nowatorskim instrumentalnym utworze „Space Guitar” z 1954 roku, zdobył uznanie w pierwszej dziesiątce przebojów R&B, takich jak „Those Lonely, Lonely Nights”, „Cuttin' In” z 1962 roku i „Mercy, Mercy, Mercy” z 1967 roku. Jednak w latach 70-tych Watson całkowicie zmienił swój wizerunek, stając się charyzmatycznym funkiem, ciesząc się większą popularnością niż kiedykolwiek dzięki swoim prostym, sprośnym hitom R&B, takim jak „A Real Mother for Ya”, „Superman Lover” oraz wersji „Gangster of Love” z 1978 roku (która stała się jego motywem przewodnim). Zapowiedział rozkwit rapu piosenką „Telephone Bill” z lat 80-tych, a za album „Bow Wow” z 1994 roku otrzymał nawet nominację do nagrody Grammy w kategorii Najlepszy Współczesny Album Bluesowy, tuż przed śmiercią dwa lata później. 

 Urodzony w 1935 roku Watson wywodził się z płodnej sceny bluesowej Houston. Jako nastolatek grał z innymi przyszłymi gwiazdami Teksasu, Albertem Collinsem i Johnnym Copelandem. Jednak opuścił Houston i przeniósł się do Los Angeles, mając zaledwie 15 lat. W tamtym czasie głównym instrumentem Watsona był fortepian; to na nim grał z zespołem Chucka Higginsa, gdy saksofonista nagrał „Motorhead Baby” dla Combo w 1952 roku (Watson zajmował się również wokalem). W 1953 roku, gdy podpisał kontrakt z Federal, był wymieniany jako Młody John Watson. Jego pierwsze występy dla filii Kinga zastały go wciąż z instrumentami smyczkowymi, ale w 1954 roku, kiedy wymyślił absolutnie zdumiewającą instrumentalną „Space Guitar”, młodzieniec przerzucił się na gitarę. „Space Guitar” plasuje się wśród największych osiągnięć swojej epoki - porywający, błyskawiczny atak Watsona, wykonywany bez użycia kostki, zapowiada futurystyczne efekty, których gitarzyści rockowi wciąż nie opanowali przez kolejne 15 lat. 

 Watson przeszedł do wytwórni RPM Bihari Brothers w 1955 roku i stworzył jedne z najostrzejszych, optymistycznych bluesów swoich czasów (zazwyczaj pod okiem saksofonisty Maxwella Davisa). „Hot Little Mama”, „Too Tired” i „Oh Baby” rozpalały struny swoim płomiennym atakiem; „Someone Cares for Me” to kościelny, powolny utwór w stylu Raya Charlesa, a „Three Hours Past Midnight” uderza głęboko w kości dzięki ekstrawaganckim partiom gitarowym i swobodnemu wokalowi (swobodne frazowanie Watsona jako wokalisty było równie charakterystyczne, co jego gra). 

Swój pierwszy przebój odniósł w 1955 roku dla RPM, perfekcyjnie wykonując dwuakordową balladę bagienną „Those Lonely Lonely Nights” Earla Kinga z Nowego Orleanu. Chociaż nagrał demo utworu w RPM, pierwsza wydana wersja Watsona „Gangster of Love” ukazała się w 1957 roku nakładem Keen. Single „For Class” („One Kiss”), „Goth”, „Arvee” (rockowy wstęp „Johnny Guitar”) i „Escort” poprzedziły współpracę z Johnnym Otisem w King na początku lat 60-tych. Przerobił utwór „Gangster” dla Kinga, tym razem docierając do większej liczby słuchaczy, i ponownie podbił listy przebojów R&B w 1962 roku swoją namiętną, wzbogaconą skrzypcami bluesową balladą „Cuttin' In”. 

Nie zadowalając się długo pozostawaniem w jednym stylu, Watson wylądował w Chess akurat na tyle długo, by w 1964 roku nagrać jazzowy album, który umieścił go z powrotem za latami 80-tymi. Wraz z wieloletnim przyjacielem Larrym Williamsem, Watson rozbujał Anglię w 1965 roku (ich dynamiczna riposta została uwieczniona przez brytyjską wytwórnię Decca). Ich współpraca trwała w Stanach Zjednoczonych dzięki kilku singlom i płycie długogrającej dla OKeh; jednym z ich osiągnięć jako duetu był pierwszy wokalny hit w utworze „Mercy, Mercy, Mercy” z 1967 roku (o kilka miesięcy przed Buckinghams). Niewiele słyszano o tym muzycznym kameleonie, zanim powrócił w połowie lat 70-tych, ubrany w funkowe ciuchy. Utwór „I Don't Want to Be a Lone Ranger” ukazał się nakładem wytwórni Fantasy, a następnie zaliczył niesamowitą karierę w DJM Records, z „A Real Mother for Ya” w 1977 roku i odświeżonym „Gangster of Love” w kolejnym roku. 

 Po tym, jak w 1984 roku, jak zwykle błyskotliwy „Strike on Computers”, podbił listy R&B, Watson ponownie zdawał się spadać z nieba. Ale skreślenie tego niezwykłego artysty zawsze było błędem. „Bow Wow”, jego album z 1994 roku wydany dla Ala Bella z logo Bellmark, przywrócił mu sławę i zdobył nominację do nagrody Grammy w kategorii najlepszy współczesny album bluesowy, mimo że jego zawartość była czysto oldschoolowym funkiem. Niestety, w trakcie prawdziwie wzruszającej kampanii powrotu, Watson zmarł podczas trasy koncertowej po Japonii w 1996 roku. 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Those Lonely, Lonely Nights/Someone Cares For Me	Johnny "Guitar" Watson	10.1955	-	-	RPM 436	[written by John Vincent,Earl King][10[3].R&B; Chart]
Cuttin' In/Broke And Lonely	Johnny "Guitar" Watson	03.1962	-	-	King 5579	[written by John Watson][6[13].R&B; Chart]
Mercy, Mercy, Mercy/A Quitter Never Wins	Larry Williams And Johnny Watson	02.1967	-	96[4]	Okeh 7274	[written by J. Zawinul][produced by Larry Williams And Johnny Watson][23[10].R&B; Chart]
Nobody/Find Yourself Someone To Love	Larry Williams And Johnny Watson With The Kaleidoscope	01.1968	-	-	Okeh 7300	[written by Larry Williams And Johnny Watson With The Kaleidoscope ][produced by Larry Williams And Johnny Watson][40[3].R&B; Chart]
Like I'm Not Your Man/You Bring Love	Johnny "Guitar" Watson	05.1974	-	-	Fantasy 721	[written by Johnny Watson][produced by Johnny Watson][67[10].R&B; Chart]
I Don't Want To Be A Lone Ranger/You Can Stay But The Noise Must Go	Johnny "Guitar" Watson	10.1975	-	-	Fantasy 739	[written by Johnny Watson][produced by Johnny Watson][28[17].R&B; Chart]
It's Too Late/Tripping	Johnny "Guitar" Watson	11.1975	-	-	Fantasy 752	[written by Johnny Watson][produced by Johnny Watson][76[11].R&B; Chart]
I Need It/Since I Met You Baby	Johnny "Guitar" Watson	08.1976	35[5]	101[9]	DJM 1013	[written by Johnny Guitar Watson][produced by Johnny Guitar Watson][40[12].R&B; Chart]
Superman Lover/We're No Exception	Johnny "Guitar" Watson	11.1976	-	101[7]	DJM 1019	[written by Johnny Guitar Watson, Renaldo Rey][produced by Johnny Watson][19[13].R&B; Chart]
A Real Mother For Ya/Nothing Left To Be Desired	Johnny "Guitar" Watson	07.1977	44[3]	41[12]	DJM 1024	[written by Johnny Watson][produced by Johnny Watson][5[15].R&B; Chart]
Lover Jones/Tarzan	Johnny "Guitar" Watson	10.1977	-	-	DJM 1029	[written by Johnny Watson][produced by Johnny Watson][34[10].R&B; Chart]
Love That Will Not Die/It's A Damn Shame	Johnny "Guitar" Watson	02.1978	-	-	DJM 1034	[written by Johnny Watson][produced by Johnny Watson][59[6].R&B; Chart]
Gangster Of Love/Guitar Disco	Johnny "Guitar" Watson	11.1978	-	-	DJM 1101	[written by Johnny Watson][produced by Johnny Watson][32[13].R&B; Chart]
What The Hell Is This?/ Can You Handle It	Johnny "Guitar" Watson	07.1979	-	-	DJM 1106	[written by Johnny Watson][produced by Johnny Watson][83[3].R&B; Chart]
Love Jones/Asante Sana	Johnny "Guitar" Watson	05.1980	-	-	DJM 1304	[written by Johnny Watson][produced by Johnny Watson][28[16].R&B; Chart]
Telephone Bill/Lone Ranger	Johnny "Guitar" Watson	09.1980	-	-	DJM 1305	[written by Johnny Watson][produced by Johnny Watson][45[8].R&B; Chart]
The Planet Funk/First Timothy Six	Johnny "Guitar" Watson	01.1982	-	-	A&M 2383	[written by Michael Zager, Jolyon Skinner][produced by Michael Zager, Johnny Guitar Watson, Herb Alpert][82[7].R&B; Chart]
Strike On Computers	Johnny "Guitar" Watson	08.1984	-	-	Valley Vue 769	[produced by Johnny Watson][77[7].R&B; Chart]
Bow Wow	Johnny "Guitar" Watson	08.1994	-	-	Wilma 72515	[89[8].R&B; Chart]
Telephone Bill/Lone Ranger	Johnny "Guitar" Watson	09.1980	-	-	DJM 1305	[written by Johnny Watson][produced by Johnny Watson][45[8].R&B; Chart]
Hook Me Up	Johnny "Guitar" Watson	01.1996	-	-	Wilma 72533	[48[18].R&B; Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Ain't That a Bitch	Johnny "Guitar" Watson	08.1976	-	52[22]	DJM 3	[gold-US][produced by Johnny Guitar Watson]
A Real Mother for Ya	Johnny "Guitar" Watson	04.1977	-	20[27]	DJM 7	[gold-US][produced by Johnny Guitar Watson]
Funk Beyond the Call of Duty	Johnny "Guitar" Watson	12.1977	-	84[14]	DJM 714	[produced by Johnny Guitar Watson]
Master Funk	Watsonian Institute	04.1978	-	154[4]	DJM 13	[produced by Johnny Guitar Watson]
Giant	Johnny "Guitar" Watson	10.1978	-	157[7]	DJM 19	[produced by Johnny Guitar Watson]
Love Jones	Johnny "Guitar" Watson	07.1980	-	115[14]	DJM 31	[produced by Johnny Guitar Watson]
And the Family Clone	Johnny "Guitar" Watson	08.1981	-	177[3]	DJM 23	[produced by Johnny Guitar Watson]

Northern soul

Northern soul jest stylem muzycznym kojarzonym z taneczną muzyką i wynikającą z niej modą rozwijającą się
w północnej Anglii w końcu lat 60-tych.Na początku taniec zawierał elementy sportowe,jak:przerzut przez plecy i opuszczanie partnerki.
Muzyczną bazą tych popisów były amerykańskie utwory soulowe mało znanych wykonawców,w podkręconym tempie,bardzo podobne lub wręcz identyczne z nagraniami z Tamla Motown i mniej znanych wytwórni [Okeh Records] z Detroit i Chicago.
W 1970r brytyjscy wykonawcy tego nurtu nagrywali dla sieci supermarketów,a niedostatek płyt z wymaganym rytmem prowadził do odtwarzania ich z większą prędkością.Northern soul to także moda,która objawiała się noszeniem kręglarskich t-shirtów,bluz z otworami pośrodku czy też guzików o niezwykłych rozmiarach lub workowatych spodni.Większość fanów należała do specjalnych klubów organizowanych przy salach tanecznych i nosiła odznaki klubowe.Te najbardziej znane to Torch w Stoke,Mecca w Blackpool,Mojo w Sheffield i Twisted Wheel w Manchester.
Dla wielu northern soul jest bezsensownym terminem,poniważ nie odnosi się do żadnego nowego rodzaju muzyki,dla innych znaczy wszystko.W odróżnieniu od gatunków soul music,których nazwy pochodziły od nazw regionów w których powstawały lub od brzmienia ,northern soul wziął nazwę od miejsca gdzie ta muzyka była grana -w tanecznych klubach północnej Brytanii. 

Reprezantywni artyści

J.J. Barnes, Fontella Bass ,William Bell ,The Dells The Impressions ,Major Lance, The Tams, Jerry Butler Gene Chandler, Bobby Freeman, Major Harris, Leon Haywood Loleatta Holloway ,Walter Jackson, Marv Johnson, Gloria Jones Denise LaSalle ,Gloria Lynne, The Manhattans, Ann Cole

Reprezentatywne płyty

Cry to Me: The Best of Freddie Scott Freddie Scott Duke of Soul: The Brunswick Years Gene Chandler Everybody Loves a Good Time!: The Best of Major Lance Major Lance Iceman: The Mercury Years Jerry Butler It Will Stand The Showmen On Their Corner: The Best of the Dells One More Time: The Chess Years The Dells Billy Stewart Rescued: The Best of Fontella Bass Fontella Bass The Best of the Tams The Tams The Best of William Bell William Bell

Frank Wilson

Frank Edward Wilson (ur. 5 grudnia 1940r- zm. 27 września 2012r)  był amerykańskim autorem
tekstów piosenek, wokalistą i producentem muzycznym wytwórni Motown Records. 

 Wilson urodził się 5 grudnia 1940 roku w Houston w Teksasie jako syn Jamesa Wilsona i Samanther Gibbs.  Wilson studiował na Southern University w Baton Rouge, ale tylko przez rok; brał udział w proteście na rzecz praw obywatelskich i stracił stypendium na drugim roku. Będąc jeszcze nastolatkiem, przeprowadził się do Los Angeles w Kalifornii. 

W 1963 roku Berry Gordy poprosił producentów Hala Davisa i Marca Gordona o założenie biura Motown w Los Angeles. Wilson przyjął ofertę dołączenia do zespołu. W grudniu 1963 roku „Stevie” Patrice'a Hollowaya (V.I.P. 25001) był pierwszym singlem wydanym przez wytwórnię z Zachodniego Wybrzeża, a Wilson znalazł się na liście autorów piosenek. Poproszony przez Gordy'ego o przeprowadzkę do Detroit, Wilson pisał i produkował przeboje dla Brendy Holloway, Marvina Gaye'a, The Supremes, The Miracles, The Four Tops, The Temptations, Eddiego Kendricksa i wielu innych.  

Stał się szczególnie ważny po odejściu Holland-Dozier-Holland z wytwórni. Dodatkowo, po odejściu z Motown, Wilson wyprodukował nagrodzony złotą płytą album Lenny'ego Williamsa, byłego wokalisty Tower of Power, Marilyn McCoo & Billy'ego Davisa Jr., byłych członków Fifth Dimension, Altona McClain & Destiny, New Birth, a także nominowany do nagrody Grammy album „Motown Comes Home”. Założył również własne firmy wydawnicze: Traco Music i Specolite Music, a także firmy Ascap i BMI.  

W ciągu kolejnych czterech lat Wilson nagrał, wydał i opublikował ponad 40 utworów objętych prawami autorskimi, w tym „It Must Be Love” Judy Wieder i Johna Footmana, „Stares and Whispers” Terry’ego McFaddena i Johna Footmana, „Star Love” Judy Wieder i Johna Footmana oraz „You Got Me Running” Judy Wieder i Claya Draytona. Wcześniej Wilson próbował również swoich sił jako artysta nagrywający, nagrywając singiel „Do I Love You (Indeed I Do)”, który ukazał się w wytwórni Soul, filii Motown.Podobno wyprodukowano 250 demówek na 45-tkę, ale w tym czasie Wilson zdecydował, że woli skupić się na produkcji i doprowadził do ich wyrzucenia. Jakimś cudem przetrwały co najmniej dwa znane egzemplarze, z których jeden w maju 2009 roku został sprzedany za ponad 25 000 funtów.Ze względu na rzadkość oryginalnego singla i wysoką jakość muzyki (był to jeden z najpopularniejszych albumów w ruchu northern soul), jest to jeden z najrzadszych i najcenniejszych albumów w historii (obok innych niezwykle rzadkich płyt takich artystów jak Bessie Smith, Louis Armstrong i Five Sharps). 

Wilson opuścił wytwórnię Motown w 1976 roku i stał się chrześcijaninem na nowo. Został duchownym, podróżował i pisał książki wraz z żoną Bunny Wilson, a także angażował się w produkcję muzyki gospel. W 2004 roku otrzymał honorowy doktorat z teologii na Vision International University w Ramonie w Kalifornii i założył New Dawn Christian Village w Los Angeles. Książki Wilson jest autorem bestsellerów dla mężczyzn „The Master Degree-Majoring in Your Marriage” i „Unmasking the Lone Ranger”. Obie książki zostały opublikowane przez Harvest House Publishers. Prowadził seminaria magisterskie i program „Demasking the Lone Ranger” w kraju i za granicą, oparte na jego książkach.  

 Jego pierwszą żoną była piosenkarka Barbara Jean Dedmon, która zmarła jednak w 1966 roku. Jego drugą żoną była Bunny Wilson, z którą miał cztery córki, w tym pisarkę Fawn Weaver. Miał również jednego syna z poprzedniego związku.Wilson zmarł 27 września 2012 roku w Duarte w Kalifornii, po długiej walce z rakiem prostaty, w wieku 71 lat. 

Kompozycje Franka Wilsona na listach przebojów

[with Hal Davis, Marc Gordon, Mary O'Brien ] 02/1964 Castles in the Sand Stevie Wonder 52.US   [with Marc Gordon] 10/1965 I'm So Thankful The Ikettes 74.US 10/1966 Somebody (Somewhere) Needs You Darrell Banks 55.US   [solo] 02/1966 Together 'Til the End of Time Brenda Holloway 125.US 06/1966 Whole Lot of Shakin' in My Heart (Since I Met You) The Miracles 46.US 09/1968 Chained Marvin Gaye 32.US 09/1972 If You Let Me Eddie Kendricks 66.US   [with R. Dean Taylor] 04/1967 Just Look What You've Done Brenda Holloway 69.US   [with Eddie Holland Jr. & R. Dean Taylor] 04/1967 All I Need The Temptations 8.US/60.UK   [with Brenda Holloway, Patrice Holloway, Berry Gordy] 09/1967 You've Made Me So Very Happy Brenda Holloway 39.US 03/1969 You've Made Me So Very Happy Blood, Sweat & Tears 2.US/35.UK 03/1970 You've Made Me So Very Happy Lou Rawls 95.US   [with Henry Cosby, Pam Sawyer, Deke Richards & R. Dean Taylor] 10/1968 Love Child The Supremes 15.UK/1.US   [with Vincent DiMirco] 03/1970 Up the Ladder to the Roof The Supremes 10.US/6.UK   [with Smokey Robinson] 08/1970 Still Water (Love) Four Tops 11.US/10.UK [with Kenny Thomas] 11/1970 Stoned Love The Supremes 7.US/3.UK   [with Pam Sawyer] 05/1971 It's So Hard for Me to Say Goodbye Eddie Kendricks 88.US 07/1971 In These Changing Times Four Tops 70.US 10/1971 Touch The Supremes 71.US 09/1972 (It's the Way) Nature Planned It Four Tops 53.US   [with King Errisson, Kathy Wakefield ] 06/1973 Darling Come Back Home Eddie Kendricks 67.US [with Leonard Caston, Anita Poree] 08/1973 Keep On Truckin' (Part 1) Eddie Kendricks 1.US/18.UK 12/1973 Boogie Down Eddie Kendricks 2.US/39.UK [with John Footman, Theresa McFaddin ] 08/1977 Look What You've Done to My Heart Marilyn McCoo & Billy Davis Jr. 51.US/51.UK 10/1978 Midnight Girl Lenny Williams 102.US [with Deke Richards, Pam Sawyer, R. Dean Taylor ] 03/1990 Love Child Sweet Sensation 13.US [with Ryan Tedder, Leonard Caston, Anita Poree] 10/2007 Do It Well Jennifer Lopez 31.US/11.UK [with DJ Khaled, Alyssa Stephens, Jatavia Johnson, Caresha Brownlee, Anita Poree, Leonard Caston Jr., Nicholas Warwar, Tarik Azzouz & Sage Skolfield] 09/2022 Bills Paid DJ Khaled 106.US [with Aubrey Graham, Anderson Hernandez, Michael Mule, Isaac De Boni, Alexander Morand, Kenny Thomas] 11/2023 You Broke My Heart Drake 11.US/26.UK

Richard "Popcorn" Wylie

Richard Wayne Wylie (ur. 6 czerwca 1939r - zm. 7 września 2008r), 
często znany jako Popcorn Wylie, był amerykańskim pianistą, liderem zespołu, autorem tekstów piosenek, okazjonalnym piosenkarzem i producentem muzycznym, który wywarł wpływ na wczesne lata działalności wytwórni Motown Records, a później zasłynął z pracy nad wieloma płytami z gatunku Northern soul. 

 

 Wylie urodził się w Detroit w stanie Michigan, w rodzinie muzyków i uczył się gry na fortepianie. Przydomek „Popcorn” zyskał dzięki swojemu zwyczajowi szybkiego wyskakiwania z grupy drużyny futbolowej w Northwestern High School. W szkole założył zespół Popcorn and the Mohawks, w którego skład weszli również późniejsi muzycy i producenci Motown: James Jamerson, Clifford Mack, Eddie Willis, Mike Terry, Lamont Dozier i Norman Whitfield. Zespół występował w lokalnych klubach, gdzie Wylie występował na czele zespołu, nosząc własnoręcznie wykonany irokez.

 

 W 1960 roku wydał solowy singiel „Pretty Girl” w lokalnej wytwórni Northern. Występował również w klubie Twenty Grand w Detroit, gdzie poznał Roberta Batemana, który pracował jako inżynier dźwięku w nowo powstałej wytwórni Motown, należącej do Berry'ego Gordy'ego. Wylie zaczął nagrywać dla Motown, wydając trzy nieudane single pod pseudonimem Popcorn and the Mohawks: „Custer's Last Man” / „Shimmy Gully”, a następnie cover utworu Barretta Stronga „Money (That's What I Want)” i „Real Good Lovin'”. Nagrywał również z Janie Bradford w duecie Janard  i zaczął pracować jako muzyk akompaniujący. Grał na pianinie w hicie The Miracles z 1961 roku „Shop Around” i The Marvelettes „Please Mr. Postman”, a dodatkowo współpracował z The Contours, Marvinem Gaye, Marvem Johnsonem, The Supremes, Martha & the Vandellas i Mary Wells.

 

  Był pierwszym szefem A&R w Motown i pełnił funkcję lidera zespołu podczas pierwszej trasy Motortown Revue w 1962 roku. W 1962 roku opuścił Motown po nieporozumieniu z Gordym, który nie wspomniał o nim w swojej późniejszej autobiografii. Wylie podpisał kontrakt z Epic Records, wydając cztery single w latach 1962-1964, na których podobno wspierali go Sun Ra i członkowie jego zespołu Arkestra.

 

 Później pracował jako niezależny autor tekstów, producent i muzyk sesyjny dla różnych lokalnych wytwórni, w tym SonBert, Ric-Tic, Correc-tone, Continental i Golden World. W 1966 roku założył również własne wytwórnie płytowe, Pameline (połączenie imion jego córek) i SoulHawk. W tym okresie intensywnie współpracował z piosenkarzami Edwinem Starrem i J.J. Barnesem, a także współtworzył niewielki przebój Jamo Thomasa „I Spy (For the FBI)”. Kilka płyt, w których brał udział, w tym „The Cool Off” Detroit Executives, wydany po raz pierwszy w 1967 roku, i „Nothing No Sweeter Than Love” Carla Carltona, później stało się ulubionymi utworami północnej sceny soulowej w Wielkiej Brytanii.

 

 Był również współautorem przeboju The Platters z 1967 roku, „With This Ring”. W 1968 roku ponownie zaczął nagrywać pod pseudonimem Popcorn Wylie, wydając „Rosemary, What Happened?” - kolejny ulubieniec północnej sceny soulowej - w wytwórni Karen oraz „Move Over Babe (Here Comes Henry)” w wytwórni Carla. W 1971 roku na krótko powrócił do wytwórni Motown i wydał swój najpopularniejszy solowy singiel „Funky Rubber Band” w ich wytwórni Soul. Ten instrumentalny utwór osiągnął 40. miejsce na liście Billboard R&B i 109. miejsce na amerykańskiej liście przebojów pop

 

  W 1974 roku nagrał album „Extrasensory Perception” dla ABC Records, współpracując z aranżerami McKinleyem Jacksonem i Gene'em Page'em.  W 1975 roku z albumu ukazały się dwa single: „Lost Time” i „Georgia's After Hours”.  Przez kilka lat Wylie nie zdawał sobie sprawy z popularności swoich wcześniejszych płyt na brytyjskiej scenie soulowej i podobno pozwalał swoim dzieciom grać we frisbee, używając wyprodukowanych i wydanych przez siebie niezwykle popularnych singli.

 

 W połowie lat 80-tych w końcu wyjechał do Wielkiej Brytanii, aby promować swoją twórczość, pomagając w tworzeniu albumów kompilacyjnych i współpracując z producentem Ianem Levine'em. Nagrał „Love is My Middle Name” i „See This Man in Love” dla wytwórni Motorcity Levine'a, a także współtworzył utwory dla weteranów Motown, m.in. The Contours i The Elgins. Wybór jego nagrań dla wytwórni Pameline został wydany na składance Popcorn's Detroit Soul Party w 2002 roku. Brał również udział w filmie dokumentalnym z 2003 roku pt. „The Strange World of Northern Soul”.  

 

Zmarł w domu w Detroit w 2008 roku w wieku 69 lat, po długotrwałych problemach z zastoinową niewydolnością serca.

 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Come To Me/Weddin' Bells	Richard "Popcorn" Wylie	12.1962	-	109[3]	Epic 9543	[written by R. Wylie, R. Cohen]
Funky Rubber Band	Popcorn Wylie	10.1971	-	109[1]	Soul 35087	[written by R. Wylie, R. Cohen][produced by Ollie McLaughlin][40[6].R&B; Chart]

Kompozycje na listach przebojów

[with Roy Cohen] 12/1962 Come to Me Popcorn Wylie 109.US [with Nikki Todd] 02/1964 Gotta Find a Way Theresa Lindsey 129.US [with Freddie Gorman, Bob Hamilton] 09/1964 (I'm Just) A Henpecked Guy The Reflections 124.US [with Herman Kelly] 03/1966 I Spy (For the FBI) Jamo Thomas and His Party Brothers Orchestra 98.US/44.UK [with Luther Dixon, Anthony Hester] 02/1967 With This Ring The Platters 14.US [with Anthony Hester] 07/1967 Washed Ashore (On a Lonely Island in the Sea) The Platters 56.US 05/1968 Don't Sign the Paper Baby (I Want You Back) Jimmy Delphs 96.US 08/1971 Hijackin' Love Johnnie Taylor 64.US [with Edwin Starr] 02/1970 Time Edwin Starr 117.US solo 09/1971 Funky Rubber Band Popcorn Wylie 109.US with Herman Kelly 07/1985 I Spy for the FBI The Untouchables 59.UK with Richard Butler, Lamont Dozier, Brian Holland, Edward Holland, Justin Smith, Patrick Smith 02/2005 Throwback Usher 114.US

3 Colours Red

3 Colours Red to zepół założony przez dwóch muzyków znających się ze sobą poprzez pocztę
internetową,która służyła im jako medium w tworzeniu muzycznych projektów.Jednym z nich jest mózg zespołu Pete Vuckovick grający na gitarze basowej w wielu zespołach wcześniej,a drugim gitarzysta Chris McCormack.
Do spotkania tych dwoje doszło w Londynie po tym jak doszli do wniosku ,że należy urzeczywistnić swoje zamierzenia.Pozostali dwaj członkowie ansamblu to;Keith Baxter -perkusja i Ben Harding-gitara.Mając ustabilizowany skład,z muzykami o dużym doświadczeniu [Harding grał wcześniej w Senseless Things] pełni entuzjazmu wkroczyli na scenę brit popu.Błyskawicznie zaistnieli na lokalnej scenie za sprawą singla "This is my Hollywood".
 

Otwierali koncerty Iggy Popa i reaktywowanych Sex Pistols co przyniosło im uznanie w środowisku muzycznym.Punktem zwrotnym w ich karierze był kontrakt z wytwórnią Creation,stajnią talentów brytyjskiego rocka,po tym jak zwrócili na siebie uwagę legendy tej wytwórni-Alana McGee.
Następnym wydawnictwem zespołu był album "Pure",który trafił do Top 20 brytyjskiej listy albumów,a zespół znalazł się w centrum uwagi śmiertelnie znudzonej prasy brytyjskiej.Zespół nie dał się ponieść niespodziewanej fali popularności,grając jako suport Busha i występując w mediach.Praktycznie nieustające pasmo koncertów pozwoliło im okrzepnąć.Nowy producent ich płyt,Dave Eringa ,znany ze współpracy z Manic Street Preachers urozmaicił ich brzmienie,wnosząc elementy twardszego soundu widocznego na EP-ce "Paralyze" wydanej w końcu 1998r.
 

W tym samym okresie wydają swoją drugą płytę długogrającą "Revolt".Otwierają też koncerty Marilyn Manson w Europie i grają trasę z Silverchair w Stanach Zjednoczonych w 1999r.

W 2002 roku Vuckovic i McCormack pogodzili się i reaktywowali zespół z oryginalnym perkusistą Keithem Baxterem. Ben Harding miał już wtedy za sobą karierę w PR-ze i został zastąpiony przez Paula Granta (ex-Pornstar). Nowy skład podpisał kontrakt z Mighty Atom Records i Sanctuary Management i nagrał album „The Union of Souls” z producentem Joe Gibbem (Funeral for a Friend/Million Dead) w 2004 roku, który spotkał się z uznaniem krytyków, ale nie odniósł sukcesu komercyjnego. Utwory „Repeat To Fade” i „The World is Yours”, pochodzące z albumu, zostały wydane jako single, a zespół odbył trasę koncertową po Europie i Japonii z niemieckimi zespołami Die Toten Hosen i The Donots, a także kilka tras koncertowych i festiwali w Wielkiej Brytanii, w tym pierwszy festiwal Download. 

W połowie 2005 roku wytwórnia Sanctuary Records wydała podwójny album „If You Ain't Got a Weapon...”, zawierający single i strony B utworów zespołu z okresu Creation, z okładką napisaną przez Vuckovica. Wydano również DVD z koncertem w Islington Academy w 2004 roku, a następnie album koncertowy „Nuclear Holiday” z tego samego koncertu. Zespół rozpadł się ponownie we wrześniu 2005 roku po pożegnalnej trasie koncertowej po Wielkiej Brytanii z The Yo-Yos, po tym jak został porzucony przez Sanctuary Records, rozczarowującej sprzedaży trzeciego albumu i utrzymujących się różnicach zdań między Vuckovicem a McCormackiem. 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Nuclear holiday	3 Colour Red	01.1997	22[2]	-	Creation CRE 250	[written by McCormack, Vuckovic][produced by Terry Thomas]
Sixry mile smile	3 Colour Red	03.1997	20[3]	-	Creation CRE 254	[written by McCormack, Vuckovic][produced by Terry Thomas]
Pure	3 Colour Red	04.1997	28[2]	-	Creation CRE 265	[written by Vuckovic][produced by Terry Thomas]
Copper girl	3 Colour Red	06.1997	30[2]	-	Creation CRE 270	[written by Vuckovic][produced by Terry Thomas]
This is my Hollywood	3 Colour Red	10.1997	48[2]	-	Creation CRE 277	[written by Chris McCormack, Pete Vuckovic][produced by Terry Thomas]
Beautiful day	3 Colour Red	01.1999	11[6]	-	Creation CRE 308	[written by Pete Vuckovic][produced by Dave Eringa]
This is my time	3 Colour Red	05.1999	36[2]	-	Creation CRE 313	[written by Pete Vuckovic][produced by Dave Eringa]
Repeat To Fade	3 Colour Red	06.2003	97[1]	-	Mighty Atom MTY 344	[written by Pete Vuckovic,Chris McCormack][produced by Chris Sheldon]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Pure	3 Colour Red	05.1997	16[3]		Creation CRELP 208	[produced by Terry Thomas]
Revolt	3 Colour Red	02.1999	17[2]		Creation CRELP 277	[produced by Dave Eringa, John Smith]