Garnet Mimms

Garnet Mimms (ur. jako Garrett Mimms, 16 listopada 1933r)  to amerykański wokalista,
wpływowy w muzyce soul i rhythm and bluesa. Pierwszy sukces odniósł jako wokalista zespołu Garnet Mimms & The Enchanters, a najbardziej znany jest z przeboju „Cry Baby” z 1963 roku, nagranego później przez Janis Joplin. Według Steve'a Hueya z AllMusic, jego „błagalna, inspirowana gospelem intensywność uczyniła go jednym z pierwszych prawdziwych wokalistów soulowych a jego dziedzictwo pozostaje karygodnie niedoceniane”. 

 Urodzony w Ashland w Zachodniej Wirginii w Stanach Zjednoczonych, Mimms dorastał w Filadelfii, gdzie śpiewał w chórach kościelnych i zespołach gospel, takich jak Evening Stars i Harmonizing Four. Po raz pierwszy nagrał dla wytwórni Savoy Records w 1953 roku jako członek Norfolk Four.Po odbyciu służby wojskowej powrócił do Filadelfii i po okresie spędzonym w zespole doo-wop The Deltones, w 1958 roku założył kolejną grupę, The Gainors, z Samem Bellem, Willie Combo, Johnem Jeffersonem i Howardem Tate’em.  W ciągu następnych kilku lat The Gainors nagrali kilka singli dla wytwórni Red Top, Mercury i Talley Ho, ale nie odnieśli sukcesu na listach przebojów.  

 Mimms i Bell opuścili grupę w 1961 roku i dołączyli do Charlesa Boyera i Zoli Pearnell, tworząc Garnet Mimms and the Enchanters.W 1963 roku grupa przeniosła się z Filadelfii do Nowego Jorku  i rozpoczęła współpracę z autorem tekstów i producentem muzycznym Bertem Bernsem, który podpisał z nimi kontrakt z wytwórnią United Artists i połączył ich z innym autorem tekstów i producentem Jerrym Ragovoyem  Dominic Turner napisał, że „partnerstwo między Enchanters z jednej strony, a Ragovoyem i Bernsem z drugiej strony było w dużej mierze eksperymentem zastosowania gospelu i głębokich korzeni soulu Mimmsa do nowego, modnego w Nowym Jorku soulu”.

Nowy zespół od razu odniósł sukces dzięki utworowi „Cry Baby” napisanemu przez Bernsa i Ragovoya, z niewymienionym w czołówce wokalem Gospelaires, w którym wystąpiły Dionne Warwick, Dee Dee Warwick i Estelle Brown. Utwór znalazł się na szczycie listy przebojów R&B i osiągnął czwarte miejsce na liście Billboard Hot 100 w 1963 roku. Sprzedał się w ponad milionie egzemplarzy i uzyskał certyfikat złotej płyty. Grupa wydała kolejny utwór „For Your Precious Love”, cover utworu Jerry'ego Butlera i The Impressions, który trafił na listę Billboard Top 30 jeszcze tego samego roku, podobnie jak druga strona, „Baby Don't You Weep”. Kolejny hit nagrany z Enchanters, „A Quiet Place”, stał się popularną piosenką w środowisku muzyki plażowej Karoliny. „A Quiet Place” zostało również zaadaptowane z niesłabnącą popularnością przez wielu artystów reggae, w tym Johna Holta, The Paragons, Horace'a Andy'ego, Doctora Alimantado i Dennisa Browna. Wersje reggae zostały wydane pod różnymi tytułami, z których najbardziej znanym był „Man Next Door”.

  W 1964 roku Mimms opuścił Enchanters, aby rozpocząć karierę solową;  z Samem Bellem jako głównym wokalistą, grupa osiągnęła niewielki przebój „I Wanna Thank You”. Mimms kontynuował nagrywanie dla United Artists i w ciągu kolejnych dwóch lat wydał kilka mniejszych hitów R&B, w tym „One Girl” i cover utworu Jarmels  „A Little Bit of Soap”. Niektóre z jego nagrań z tamtego okresu, w tym „It Was Easier to Hurt Her”, „As Long As I Have You” i „Looking For You”,zyskały później popularność na brytyjskiej scenie northern soul. Berns i Ragovoy wyprodukowali ostatni hit Mimmsa, który znalazł się w Top 40 w 1966 roku, „I'll Take Good Care Of You”, który wspiął się na 15. miejsce na liście R&B i 30. miejsce na liście Hot 100. 

 Mimms wydał również trzy albumy dla United Artists: „As Long As I Have You” (1964), „I'll Take Good Care Of You” oraz „Warm and Soulful” (oba z 1966 roku). W 1966 roku przeniósł się do wytwórni Veep, należącej do UA, gdzie wydał kilka singli, w tym „My Baby”, nagraną później przez Janis Joplin; utwór znalazł się również na liście koncertowej ostatniego wydania Yardbirds/wczesnego Led Zeppelin, a w następnym roku koncertował w Wielkiej Brytanii z Jimim Hendrixem. Album „Garnet Mimms Live” został nagrany ze szkockim zespołem „The Senate” (w którym występował perkusista Robbie McIntosh, późniejszy członek Average White Band) i wydany w Wielkiej Brytanii w 1967 roku. 

 Kontynuował współpracę z Ragovoyem, a w 1968 roku rozpoczął nagrywanie dla Verve Records.  W latach 1968–1969 Led Zeppelin wykonał rozszerzoną wersję utworu Mimmsa „As Long As I Have You” jako jeden z pierwszych improwizowanych utworów podczas tras koncertowych w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych (wykorzystywali utwór Mimmsa do nagrania „Whole Lotta Love”, a następnie ten nowy utwór stał się ich improwizowanym utworem). Ostatnie nagrania Mimmsa na kilka lat ukazały się w wytwórni GSF w 1972 roku.

  Pod koniec lat 70-tych wydał kilka utworów funkowych pod pseudonimem Garnet Mimms and the Truckin' Company. Jego jedyny hit w Wielkiej Brytanii w tym czasie miał miejsce, kiedy to utwór „What It Is”, wyprodukowany przez Randy'ego Mullera z Brass Construction, osiągnął 44. miejsce na liście przebojów UK Singles Chart w czerwcu 1977 roku. Mimms powiedział później „Philadelphia Inquirer”: „Po śmierci ojca w 1978 roku po prostu straciłem zapał do tego rodzaju muzyki. Pojawiło się disco, z tymi światłami i głośną muzyką. Zawsze byłem balladzistą. Nie lubiłem tego całego głośnego grania”.  

Mimms wkrótce potem porzucił karierę muzyczną. Został odrodzonym chrześcijaninem, a w latach 80. odnalazł swoje powołanie, posługując zagubionym duszom w ramach New Jerusalem Prison Ministry. Później założył Bottom Line Revival Ministries, ponownie służąc więźniom.W 2007 roku powrócił do nagrywania, a rok później wydał nowy album „Is Anybody Out There?” w wytwórni Evidence, wyprodukowany i (głównie) napisany przez Jona Tivena. Tiven współtworzył utwory na album z Felixem Cavaliere, P.F. Sloanem, Little Miltonem i Spoonerem Oldhamem, między innymi. W 1999 roku Mimms otrzymał nagrodę Pioneer Award od Rhythm and Blues Foundation. 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Cry Baby/Don't Change Your Heart	Garnet Mimms And The Enchanters	08.1963	-	4[14]	United Artists 629	[written by B. Russell, N. Meade][produced by Jerry Ragovoy][1[3][16].R&B; Chart]
For Your Precious Love/Baby Don't You Weep	Garnet Mimms And The Enchanters	11.1963	-	A:26[9];B:30[9]	United Artists 658	[A:written by R. Brooks, J. Butler][B:written by N. Meade][produced by Jerry Ragovoy][A:9[11].R&B; Chart][B:11[10].R&B; Chart]
Tell Me Baby/Anytime You Want Me	Garnet Mimms And The Enchanters	02.1964	-	69[7]	United Artists 694	[written by C. Spencer, B. Halley ][produced by Jerry Ragovoy][16[5].R&B; Chart]
One Girl/A Quiet Place [Garnet Mimms And The Enchanters]	Garnet Mimms	05.1964	-	A:67[4];B:78[7]	United Artists 715	[A:written by B. Russell, N. Meade][B:written by N. Meade, S. Bell][produced by Jerry Ragovoy][A:31[8].R&B; Chart][B:25[12].R&B; Chart]
Look Away/One Woman Man	Garnet Mimms	10.1964	-	73[5]	United Artists 773	[written by B. Russell, N. Meade][produced by Jerry Ragovoy][14[9].R&B; Chart]
A Little Bit Of Soap/I'll Make It Up To You	Garnet Mimms	01.1965	-	95[1]	United Artists 796	[written by B. Russell][produced by Jerry Ragovoy]
It Was Easier To Hurt Her/So Close	Garnet Mimms	04.1965	-	124[2]	United Artists 848	[written by Jerry Ragovoy,B. Russell][produced by Jerry Ragovoy]
That Goes To Show You/Every Time	Garnet Mimms	07.1965	-	115[1]	United Artists 887	[written by Jerry Ragovoy][produced by Jerry Ragovoy]
I'll Take Good Care Of You/Prove It To Me	Garnet Mimms	03.1966	-	30[9]	United Artists 995	[written by Jerry Ragovoy, Bert Berns][produced by Jerry Ragovoy][15[10].R&B; Chart]
It's Been Such A Long Way Home/Thinkin'	Garnet Mimms	07.1966	-	125[3]	Veep 1232	[written by Jerry Ragovoy,Mort Shuman][produced by Jerry Ragovoy]
My Baby/Keep On Smilin'	Garnet Mimms	10.1966	-	132[1]	Veep 1234	[written by Jerry Ragovoy,M. Sherman][produced by Jerry Ragovoy]
What It Is/What It Is (Part II)	Garnett Mimms And Truckin' Company	04.1977	44[1]	-	Arista 0239	[written by Jeff Lane, Randy Muller][produced by Jeff Lane, Randy Muller][38[10].R&B; Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Cry Baby And 11 Other Hits	Garnet Mimms	11.1963	-	91[5]	United Artists 3305	[produced by Jerry Ragovoy]

Thelma Records

Wytwórnia Thelma została założona przez rodziców żony Berry Gordy'ego Roberta i Hazel
Coleman,którzy wcześniej pracowali w Daco i Kable Records.Jej nazwa to imię ich córki.Daco była wytwórnią którą Colemanowie założyli razem z Donem Davisem na rogu Alexandrine w Detroit.Jej atrakcją były lokalny talent - grupa The Fabulous Playboys z liderem Sonny Monroe.
 

W sierpniu 1962r Colemanowie otworzyli Thelma Records przy 8040 Dexter Boulevard.Pierwsza płyta Answer Me that was sung - Richarda Streeta & The Distants była dziełem nastoletniego wówczas Normana Whitfielda,który był jej producentem i kompozytorem.Tu właśnie był początek tego niezwykle płodnego kompozytora i producenta.Opiekował się on jako producent grupą Sonnettes z która nagrał dwa single dla KO Records.
 

Jedną ze znaczących postaci wytwórni była legenda Northern Soulu lat 60-tych w Detroit-Emanuel Laskey,który podpisał kontrakt z wytwórnią w 1962r.W tym czasie przeniesiono biura wytwórni na Grand River.Wydany we wrześniu 1963r singiel Lasky'ego "Welfare Cheese" był pierwszym sukcesem Thelma Records,który w tekście piosenki odwoływał się do ówczesnego prezydenta Johna 

Kennedy'ego.Lasky był atrakcją nocnych klubów Detroit i turnee pod szyldem Ypsilanti razem ze znanymi w środowisku Detroit artystkami-Theresą Lindsey i Betty Lavett.Turnee wspierali też inni artyści Thelma Records-Rose Battiste i Tommy Stone [Storm],członkini Fabulous Pips,która obok własnych nagrań wspierała wokalnie wielu wykonawców nagrywających dla Thelma.
 

Grupa Robert Ward and The Ohio Untouchables nagrała dwa single dla wytworni,promując je na turnee po Karolinie i Tennessee,obwołując się jako "Nat King Cole soulu w Detroit". 

                                Katalog wytwórni:

 Thelma 82335/6 Richard Street and The Distants Answer Me/ Save Me From Misery 1962
Thelma 82363/4 Alberta Adams I Got A Feeling/ Without Your Love 1962
Thelma 84946/7 Roger Wade Little Girl /I Can Only Hurt You 1962
Thelma 90786/7 The Magnificent Seven The Groove/ The Leap Frog 1963
Thelma 90796/7 Will Hatcher This And That/ It Takes Two 1963
Thelma 94494/5 Emanuel Laskey I Need Somebody/ Tomorrow 1964
Thelma 501 Jimmy Gilford Nobody Loves Me Like My Baby /Too Late To Cry 1962
Thelma 502 Eddie Hill I Can't Help It/ I Can Hear You Crying
Thelma 503 The Fabulous Pips This Love I Have For You/ She's Going To Leave You
Thelma 601 Robert Ward and The Ohio Untouchables Your Love Is Real /Nobody Does Something For Nothing 1962
Thelma 602 Robert Ward and The Ohio Untouchables Your Love Is Real/ I'm Gonna Cry A River 1962
Thelma 603 Robert Ward She's My Heart's Desire/ What To Do
Thelma 100 Emanuel Laskey The Monkey /Welfare Cheese 1963
Thelma 101 Emanuel Laskey Crazy/ Welfare Cheese 1963
Thelma 102 Rose Battiste I Can't Leave You /Somebody 1963
Thelma 103 Emanuel Laskey Lucky To Be Loved (By You)/ Our World not issued
Thelma 104 Joe Matthews She's My Beauty Queen/ Is It Worth It All 1964
Thelma 105 Eddie Hill You Got The Best Of Me/ Baby I Cried 1964
Thelma 106 Emanuel Laskey Don't Lead Me On Baby/ What Did I Do Wrong 1965
Thelma 107 Joe Matthews Sorry Ain't Good Enough/ You Better Mend Your Ways 1965
Thelma 108 Emanuel Laskey Sweet Lies/ I'm A Peace Loving Man 1965
Thelma 109 Billy Kennedy Sweet Things/ This Is A Groovy Generation 1965
Thelma 110 Emanuel Laskey (I've Got To) Run For My Life/ You Better Be Sure 1965
Thelma 111 Martha Star No Part Time Love For Me /It's Too Bad Baby 1965
Thelma 112 Martha Star Love Is The Only Solution /I'm Lonely 1966
Thelma 113 Martha Star Sweet Louie /I Wanna Be Your Girl 1966

Monitors

The Monitors to amerykańska grupa wokalna, która nagrywała dla wytwórni Motown Records
w latach 60-tych XX wieku. Grupa, w skład której wchodzili wokalista Richard Street, Sandra Fagin, John „Maurice” Fagin i Warren Harris, miała na swoim koncie dwa mniejsze przeboje: „Say You” (36. miejsce na liście R&B), a następnie cover utworu „Greetings (This is Uncle Sam)” zespołu Valadiers, który osiągnął 21. miejsce na liście Billboard R&B i 100. miejsce na liście Billboard Pop Singles.

 

  Harris i Street byli szkolnymi przyjaciółmi Otisa Williamsa i Melvina Franklina. Street dołączył do Distants wraz z Williamsem i Franklinem, ale odszedł, zanim grupa połączyła się z Primes, tworząc The Temptations. Street nagrywał dla Thelma Records jako Richard Street & the Distants, wydając nieudany singiel „Answer Me”, wyprodukowany przez Normana Whitfielda. Pracował również jako autor tekstów i członek innej grupy, The Peps. Street i Harris utworzyli następnie zespół wraz z Sandrą i Johnem Faginem.

 

  Ich pierwszym wydawnictwem, jako Majestics, miał być utwór „Hello Love” wydany w wytwórni Motown V.I.P. w 1964 roku, ale wydanie zostało anulowane. Rok później „Say You” ukazało się początkowo jako The Majestics, ale zmieniono nazwę na The Monitors, gdy okazało się, że istnieje już inna grupa nagrywająca pod tą samą nazwą dla innej wytwórni. „Say You” osiągnął 36. miejsce na liście Billboard R&B. „Greetings (This is Uncle Sam)” był ich trzecim wydawnictwem i osiągnął 100. miejsce na liście przebojów Billboarda w 1966 roku. Utwór zgłębia uczucia wielu młodych mężczyzn, którzy zostali powołani do wojska, aby służyć w wojnie w Wietnamie.  

 

Dwa kolejne single pojawiły się w V.I.P.: „Since I Lost You Girl” (listopad 1966) i „Bring Back the Love” (styczeń 1968). Latem 1968 roku przeszli do wytwórni  Soul Motown z utworem „Step by Step (Hand in Hand)”, ale był to ich ostatni singiel z Motown. Jednak w 1968 roku wydali również album „Greetings! We're The Monitors”.  Z powodu braku sukcesów The Monitors, ich członkowie zajmowali inne stanowiska w korporacji Motown, aby utrzymać dochód. 

 

Na przykład Richard Street pracował w dziale kontroli jakości wytwórni Motown, a później podróżował z The Temptations jako dubler Paula Williamsa, który pod koniec lat 60-tych i na początku lat 70-tych XX wieku coraz bardziej chorował z powodu alkoholizmu i innych problemów zdrowotnych. Kiedy Williams został zmuszony do odejścia z The Temptations w 1971 roku z powodu pogarszającego się stanu zdrowia, Street zajął jego miejsce, a The Monitors rozwiązali się. 

 

Brytyjski producent Ian Levine nagrał nową wersję The Monitors pod koniec lat 80-tych z wokalistą Darrellem Littlejohnem (bratankiem Smokeya Robinsona), Warrenem Harrisem, Maurice’em Faginem, Herschelem Hunterem i Leah Harris, ale bez Streeta. Grupa wydała nowy album, „Grazing in the Grass”, w wytwórni Motorcity Levine’a.W 1990 roku ukazał się singiel „Standing Still”. The Elgins Meet The Monitors, brytyjska płyta importowana, została wydana w 1997 roku. Jest to połączenie ich jedynego albumu dla Motown z albumem innej grupy Motown, The Elgins. Zawiera wszystkie utwory z każdej z ich płyt długogrających, a także kilka wcześniej niepublikowanych utworów Monitors.

 

  W 2011 roku ukazał się ich album kompilacyjny Say You! The Motown Anthology 1963–1968. Zawiera on wszystkie utwory nagrane przez The Monitors w czasie ich współpracy z Motown, wydane przez wytwórnię Kent Soul (spółkę zależną Ace Records, która wydaje muzykę Northern Soul), w tym wszystkie utwory z albumu Greetings! We're The Monitors z 1968 roku. Album zawiera również wiele innych utworów, które nie znalazły się na ich debiutanckim albumie; grupa wydała kilka utworów ze stron B singli, m.in. „All for Someone” i „Don't Put Off 'Til Tomorrow What You Can Do Today”, a także kilka wcześniej niepublikowanych utworów, np. „Crying in the Night”.

 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Say You/All For Someone	Monitors	01.1966	-	-	V.I.P. 25028	[written by Dobyne, Jones, Staunton][produced by Staunton, Walker][36[3].R&B; Chart]
Greetings (This Is Uncle Sam)/Number One In Your Heart	Monitors	04.1966	-	-	V.I.P. 25032	[written by Brianbert, The Valadiers, R. Dunbar ][produced by Stevenson, Cosby][21[9].R&B; Chart]

Ollie & Jerry

Ollie & Jerry to amerykański duet dance-popowy działający w latach 80-tych XX wieku,
w którego skład wchodzili perkusista Ollie E. Brown i wokalista/basista R&B Jerry Knight.Pomimo braku albumów studyjnych pod własnym szyldem, duet jest nadal szeroko znany ze swojego przeboju „Breakin'... There's No Stopping Us”, utworu inspirowanego muzyką taneczną, który znalazł się w pierwszej dziesiątce list przebojów w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii. Został on wykorzystany jako motyw przewodni filmu „Breakin'” i znalazł się na jego ścieżce dźwiękowej.  

Jednak zespół rozpadł się w połowie 1985 roku po wydaniu drugiego singla „Electric Boogaloo”. W rezultacie „Electric Boogaloo” nie powtórzył sukcesu „Breakin'...”, a duet jest powszechnie uważany za artystę jednego przeboju.

  Ollie Brown i Jerry Knight wcześniej pracowali razem jako muzycy sesyjni, a Knight był również członkiem zespołu R&B Raydio, w którego albumach Brown często brał udział jako perkusista sesyjny. Obaj założyli Ollie & Jerry w Los Angeles w 1984 roku, podpisując kontrakt z wytwórnią Polydor Records. Duet nagrał utwór „Breakin'... There's No Stopping Us” jako motyw przewodni filmu Breakin' z 1984 roku i wydał go jako pierwszy singiel ze ścieżki dźwiękowej filmu. Singiel stał się hitem, osiągając 5. miejsce na brytyjskiej liście przebojów  i 9. miejsce na liście Billboard Hot 100 w 1984 roku. Grupa promowała następnie utwór, występując w programie telewizyjnym Soul Train w trakcie jego sukcesu. Ścieżka dźwiękowa do filmu Breakin' osiągnęła 8. miejsce na liście 200 albumów Billboard w USA. 

W następnym roku duet wydał singiel „Electric Boogaloo”, będący tytułowym motywem przewodnim sequela „Breakin'”, „Breakin' 2: Electric Boogaloo”. Singiel odniósł całkiem niezły sukces na brytyjskiej liście przebojów, osiągając 57. miejsce. Utwór nie znalazł się jednak na liście Billboard Hot 100; odniósł natomiast niewielki sukces na listach Billboard Hot R&B/Hip-Hop Songs i Hot Dance Club Play, zajmując odpowiednio 45. i 43. miejsce. Po wydaniu utworu duet rozpadł się w połowie 1985 roku. 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Breakin'...There's No Stopping Us/Showdown	Ollie & Jerry	06.1984	5[11]	9[18]	Polydor 821 708	[written by O. E. Brown, J. Knight][produced by Ollie E. Brown][3[16].R&B; Chart][1[1][13].Hot Disco/Dance;Polydor 821 708 12"][piosenka z filmu "Breakin'"]
Electric Boogaloo/Physical Clash	Ollie & Jerry	12.1984	57[3]	-	Polydor 881 461	[written by O. Brown, A. Giles, R. Regan][produced by Ollie E. Brown][45[12].R&B; Chart][43[5].Hot Disco/Dance;Polydor 881 534 12"][piosenka z filmu "Breakin' 2:Electric Boogaloo"]

Carol Lynn Townes

Carol Lynn Townes to amerykańska piosenkarka soulowa z Warrenton w Karolinie Północnej. 

Pochodząca z rodziny śpiewaków gospel, zadebiutowała śpiewając gospel w wieku trzech lat. Na początku lat 70-tych przeprowadziła się do Nowego Jorku, dołączając do męskiego zespołu soulowego Fifth Avenue. Grupa składała się z wybitnych śpiewaków jingle. Z Townes jako wokalistką, grupa nagrała singiel „Wheeler Dealer” dla wytwórni Buddha Records, a następnie album w RCA Records w 1976 roku. 

Jednak dopiero prawie dekadę później Townes odniosła sukces komercyjny. Podpisując kontrakt solowy z wytwórnią Polydor, nagrała cover utworu Altona McClaina i Destiny „99 ½” do ścieżki dźwiękowej filmu „Breakin'” w 1984 roku. Utwór ten znalazł się w pierwszej dziesiątce przebojów klubowych i zajął 22. miejsce na liście przebojów R&B magazynu Billboard w USA oraz 77. miejsce na liście Billboard Hot 100. Utwór osiągnął 47. miejsce na brytyjskiej liście przebojów w sierpniu 1984 roku. 

Następnie nagrała „Believe in the Beat” do kolejnego filmu, Breakin' 2: Electric Boogaloo,  w którym pojawiła się na końcu, wykonując tę ​​piosenkę. Utwór ten osiągnął 56. miejsce na listach przebojów w Wielkiej Brytanii  i 65. miejsce w Australii.  Doprowadziło to do wydania jej solowego albumu, Satisfaction Guaranteed. Następnie nagrała drugi album, Try Me Out, wydany w 1988 roku. Po nim ukazał się 12-calowy singiel „What I Wouldn't Do” w Easy Street w 1989 roku oraz taneczna wersja hitu The Grass Roots „Midnight Confessions” w Life Line w 1993 roku. 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
99 1/2	Carol Lynn Townes	07.1984	47[4]	77[9]	Polydor 881 008	[written by John Footman, Maxi Anderson][produced by Rod Hui][22[12].R&B; Chart][piosenka z filmu "Breakin'"][9[11].Hot Disco/Dance;Polydor 881 009 12"]
Believe In The Beat/E. Latin Boogie [Ollie E. Brown]	Carol Lynn Townes	03.1985	-	109[1]	Polydor 881 413	[written by L. Martine][produced by Ollie E. Brown][65[6].R&B; Chart][piosenka z filmu "Breakin' 2:Electric Boogaloo"][25[8].Hot Disco/Dance;Polydor 881 414 12"]
I Freak For You/I Want A Man Like You	Carol Lynn Townes	07.1985	-	106[1]	Polydor 881 953	[written by A. Roman, M. Blatte][produced by Rod Hui, Steve Loeb][28[6].Hot Disco/Dance;Polydor 881 954 12"]

Frances Nero

Willie Frances Nero (z domu Peak; ur.13 marca 1943r - zm. 28 listopada 2014r) była amerykańską
piosenkarką soulowo-jazzową. Nagrywała dla wytwórni Motown po zwycięstwie w konkursie talentów w 1965 roku, a w 1991 roku wydała przebój „Footsteps Following Me”, który stał się brytyjskim przebojem. 

 

Peak urodziła się w 1943 roku w Asheville w Karolinie Północnej i uczęszczała do liceum Stephens-Lee. Występowała w lokalnym radiu i śpiewała główne partie wokalne w dwóch lokalnych zespołach: Tams (nie The Tams) z Williamem „PO Billem” Millsem oraz Untils, grupie kolegów z klasy, do której należeli Stanley Baird, Bynum Griffin i Clifford Cotton, z których niektórzy grali później z takimi gwiazdami jak Chuck Jackson i James Brown. W 1960 roku wyszła za mąż za Johnny'ego Nero, pochodzącego z Detroit w stanie Michigan, i przeprowadziła się do miasta. Prawie dołączyła do The Marvelettes, ale wróciła do Asheville na jakiś czas, zanim wróciła do Detroit i zadomowiła się w życiu małżeńskim.  

 

Miała dwójkę dzieci; syna J. Darryla urodzonego 28 lipca 1963 r. i córkę Robin urodzoną 21 stycznia 1965 r. i śpiewała jazz w klubach nocnych, zanim wzięła udział w konkursie talentów w WCHB, stacji radiowej soul w Detroit, sponsorowanym przez Motown. Została pierwszą zwyciężczynią występu na żywo w historii Motown Records, wygrywając spośród 5000 uczestników w czerwcu 1965 r. Otrzymała 500 dolarów, tuzin długich czerwonych róż, roczny kontrakt płytowy i zaszczyt bycia pierwszą artystką podpisaną z wytwórnią Soul, będącą filią Motown.

 

 Jej pierwszym wydanym singlem był utwór „Keep On Lovin' Me”, napisany przez Williama Weatherspoona i Jamesa Deana, pierwotnie przeznaczony dla The Marvelettes. Płyta została wyprodukowana przez Williama „Mickeya” Stevensona, a wydana przez wytwórnię Soul na początku 1966 roku.Nie odniosła jednak wielkiego sukcesu. Artystka nie nagrała już więcej płyt dla Motown i po trzech latach odeszła z wytwórni.Po odejściu z Motown, Nero nagrała kolejne płyty z Raynomą Gordym i Gino Parksem w Shrine Records, które nie zostały wydane.  

 

W latach 70-tych opiekowała się matką aż do jej śmierci i poszła do szkoły kosmetycznej. Następnie zaczęła uczyć zawodu kosmetologa, pracowała przy pokazach mody, pisała scenariusze i zajmowała się innymi sprawami. Później Frances wyszła ponownie za mąż za Eveltona Hinesa 3 marca 1976 roku, a ich córka Evealyn Hines urodziła się 28 marca 1978 roku. W 1989 roku skontaktował się z nią Ian Levine, brytyjski producent muzyczny i promotor muzyki northern soul , i nagrali „Footsteps Following Me”, napisany przez Levine'a z Ivy Jo Hunter i Stevenem Wagnerem.

 

  Jej pierwsze nagranie od 23 lat, singiel osiągnął 17. miejsce na brytyjskiej liście przebojów w 1991 roku i został nazwany przez brytyjskich didżejów „hymnem soulu lat dziewięćdziesiątych”. Nagrała kolejne płyty z Gino Parksem i wydała album Out on the Floor w wytwórni Levine'a Motorcity. Wystąpiła w kanadyjskim programie telewizyjnym Swinging Time z prowadzącą Robin Seymour oraz w brytyjskich programach takich jak Top of the Pops, The Terry Wogan Show i The Hitman and Her. Założyła własną wytwórnię płytową, AJA Records, i w 1996 roku wydała singiel „Love Ride”. W Stanach Zjednoczonych ukazała się kompilacja jej nagrań z Levine'em, „The Very Best of Frances Nero”.  

 

W 2006 roku wydała autobiografię DVD „Mountains, Motown & Motion Pictures”, a w 2007 roku AJA wydała płytę CD „Frances Nero Salutes Dinah Washington”. 

 Nero zmarła 28 listopada 2014 roku w wieku 71 lat.

 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Keep On Lovin' Me/Fight Fire With Fire	Frances Nero	03.1966	-	-	Soul 35020	[written by J. Dean, W. Stevenson, W. Weatherspoon][produced by Wm. Stevenson]
Footsteps Following Me	Frances Nero	04.1991	17[9]	-	Debut DEBT 3109	[written by Ian Levine, Ivy Jo Hunter, Steve Wagner][produced by Ian Levine, Rick Gianatos]

Hot Wax

Hot Wax i Invictus były to dwie wytwórnie założone w Detroit w 1969r przez jeden
z najbardziej popularnych teamów kompozytorsko-producenckich na świecie, słynne trio Lamont Dozier, Brian Holland i Eddie Holland,po ich odejściu z Motown w 1968r.
 

Uwikłanie w proces sądowy z Motown uniemożliwiło im przez rok pracę nagraniową w nowej firmie.Pierwszym singlem wydanym przez Hot Wax był singiel "While You're Out Looking For Sugar" nagrany przez Honey Cone,który trafił na listę bestsellerów r&b; .Grupa ta przyniosła wytwórni największe laury hitem #1-"Want Ads" w 1971r.
 

Drugi z kolei singiel "Mind, Body and Soul" jest autorstwa białej grupy o czarnym brzmieniu Flaming Embers.Zespół ten istniał od 1964r;nagrał kilka singli dla małych wytwórni,zanim doszło do podpisania kontraktu z Ric-Tic.Kiedy ta ostatnia została sprzedana Motown,koleją rzeczy trafili do Hot Wax .Wydali tu kilka singli-"Shades of Green" , "Westbound #9" , "I'm Not My Brother's Keeper" ,które trafiły na listy przebojów.Następną czołową grupą wytwórni była 100 Proof (Aged in Soul), której cztery single trafiły do Hot 100 Billboard Charts,a tym jedna-"Somebody's Been Sleeping" do Top 10.
 

Grupę najwybitniejszych artystów Hot Wax zamyka weteranka scen muzycznych-Laura Lee.Zaczynała ona karierę śpiewając w grupach gospels na początku lat 50-tych.Na początku lat 70-tych trafiła do Hot Wax ,nagrywając pięć wysoko notowanych singli minn."Women's Love Rights","Rip Off",a kiedy wytwórnia w 1973r przeżywa kłopoty finansowe przenosi się do Invictus.Dystrybucją płyt Hot Wax zajmowała się wytwórnia Buddah.  

Hity na singlowej liście przebojów "Billboard"

Flaming Ember -I'm Not My Brother's Keeper HOT-WAX-7006 10.1970 34[13] Flaming Ember - Mind, Body And Soul HOT-WAX-6902 09.1969 20[14] Flaming Ember -Shades Of Green HOT-WAX-6907 01.1970 88[5] Flaming Ember - Westbound 9 HOT-WAX-7003 05.1970 24[14] Honey Cone -Sittin' On A Time Bomb Waitin' For The Hurt To Come HOT-WAX-7205 07.1972 96[4] Honey Cone - Stick-Up HOT-WAX-7106 08.1971 11[12] Honey Cone - The Day I Found Myself HOT-WAX-7113 02.1972 23[11] Honey Cone - Want Ads HOT-WAX-7011 04.1971 1[16] Honey Cone -While You're Out Looking For Sugar HOT-WAX-6901 06.1969 62[8] Laura Lee - If You Can Beat Me Rockin' You Can Have My Chair HOT-WAX-7207 09.1972 65[8] Laura Lee- Rip Off HOT-WAX-7204 06.1970 68[11] Laura Lee- Since I Fell For You HOT-WAX-7201 03.1972 70[5]  100 Proof Aged In Soul - One Man's Leftovers Is Another Man's Feast HOT-WAX-7009 02.1971 96[2]

Albumy na liście przebojów "Billboard"

HA-702 - Westbound Number 9 - Flaming Ember (8-70, #188) HA-704 - Someone's Been Sleeping In My Bed - 100 Proof (12-70, #151) HA-706 - Sweet Replies - Honey Cone (6-71, #137) HA-707 - Soulful Tapestry - Honey Cone (12-71, #72) HA-708 - Woman's Love Rights - Laura Lee (1-72, #117) HA-713 - Love, Peace and Soul - Honey Cone (9-72, #189)

 

100 Proof (Aged in Soul)

100 Proof (Aged in Soul) to amerykański zespół funkowo-soulowy, założony w Detroit
w stanie Michigan w 1969 roku. Zespół został założony przez były duet kompozytorów Motown Holland-Dozier-Holland, który podpisał kontrakt z nową wytwórnią Hot Wax Records. Grupa wydała kilka przebojów w latach 1969-1972. Największym z nich był „Somebody's Been Sleeping”, który osiągnął 8. miejsce na liście Billboard Hot 100, sprzedał się w ponad milionie egzemplarzy i uzyskał status złotej płyty przyznany przez Recording Industry Association of America

. Zespół nagrał również utwór „She's Not Just Another Woman”, który dzięki ówczesnej popularności „Somebody's Been Sleeping” zaczął być grany w stacjach radiowych. Chociaż „She's Not Just Another Woman” pierwotnie miał być utworem na album, wytwórnia zdała sobie sprawę, że ma w zanadrzu kolejny potencjalny hit. Jednakże, wierząc, że inny utwór z listy 100 Proof (Aged in Soul) będzie obecny na listach przebojów w tym samym czasie co Somebody's Been Sleeping, postanowiono wydać go pod nazwą odrębnego zespołu, 8th Day. Utwór ten również okazał się hitem, osiągając 11. miejsce na liście [Billboard Hot 100] i 3. miejsce na liście R&B.

  Pierwszy album grupy, Somebody's Been Sleeping in My Bed, został wydany przez Hot Wax w 1970 roku. Recenzując go w Christgau's Record Guide: Rock Albums of the Seventies (1981), Robert Christgau napisał: „Niezidentyfikowany wokalista podziwia (lub zazdrości) Davida Ruffina, a od czasów Smokey nie udało się zmieścić na jednym albumie tylu przysłów i idiomów - za dużo kucharzy, Johnny wraca do domu, miłość jest słodsza za drugim razem. A do tego kompletny tekst „szczerego” uwodzenia przy szampańskiej kolacji”.

 Zespół rozpadł się w 1973 roku, choć nazwa została ponownie użyta przez krótki okres w 1977 roku dla zupełnie innego składu muzyków.

  Członkowie:

 Steve Mancha (ur. Clyde Darnell Wilson; ur. 25 grudnia 1945r- zm. 8 stycznia 2011r)

 Eddie Holiday (były wokalista zespołu The Holidays), (ur. Eddie Anderson; nie żyje)

 Joe Stubbs (dawniej The Contours, The Originals i The Falcons; brat Leviego Stubbsa), (ur. Joseph Stubbles; 1942 - zm. 5 lutego 1998r)

Carlis McKinley „Sonny” Monroe (były wokalista zespołów The Falcons, The Firestones i The Fabulous Playboys), (ur. 20 marca 1938r - zm. 24 marca 2009r)

 Donald „Don” Hatcher (były basista zespołu instrumentalnego Fun Co, zespół akompaniujący Bettye LaVette), (ur. 29 grudnia 1949r-zm.  2005)

 Donnell „Doni” Hagan (studio w Chicago i perkusista)

 Herschel Hunter (nieżyjący, były artysta solowy w wytwórni Motown, członek zespołów wokalnych The Monitors i The Martiniques, starszy brat zmarłego piosenkarza Tya Huntera, byłego członka The Glass House i The Originals) 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Too Many Cooks (Spoil The Soup)/Not Enough Love To Satisfy	100 Proof (Aged in Soul)	12.1969	-	94[2]	Hot Wax 6904	[written by Angelo Bond, R. Dunbar, E. Wayne][produced by Stagecoach Productions][24[8].R&B; Chart]
Somebody's Been Sleeping/I've Come To Save You	100 Proof (Aged in Soul)	09.1970	-	8[14]	Hot Wax 7004	[gold-US][written by G. Perry, G. Johnson, A. Bond][produced by G. Perry][6[14].R&B; Chart]
One Man's Leftovers (Is Another Man's Feast)/If I Could See The Light In The Window	100 Proof (Aged in Soul)	02.1971	-	96[2]	Hot Wax 7009	[written by General Johnson, Gregg Johnson, Angelo Bond ][produced by Gregg Perry][37[4].R&B; Chart]
Driveway/Love Is Sweeter (The Second Time Around)	100 Proof (Aged in Soul)	06.1971	-	121[2]	Hot Wax 7104	[written by A. Bond, G. Perry, G. Johnson][produced by Greg Perry][33[4].R&B; Chart]
90 Day Freeze (On Her Love)/Not Enough Love To Satisfy	100 Proof (Aged in Soul)	11.1971	-	-	Hot Wax 7108	[written by R. Dunbar, A. Bond][produced by Ronald Dunbar, McKinley Jackson ][34[4].R&B; Chart]
Everything Good Is Bad/I'd Rather Fight Than Switch	100 Proof (Aged in Soul)	04.1972	-	45[11]	Hot Wax 7202	[written by A. Bond, G. Johnson, G. Perry][produced by Greg Perry, General Johnson ][15[13].R&B; Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Somebody's Been Sleeping in My Bed	100 Proof (Aged in Soul)	12.1970	-	151[7]	Hot Wax 704	[produced by Greg Perry, Raynard Miner, William Weatherspoon]

t.A.T.u.

t.A.T.u.   to rosyjski duet popowy składający się z Leny Katiny i Julii Wołkowej.
Zaczynały jako członkinie dziecięcego zespołu muzycznego Neposedy, a następnie przeszły pod opiekę producenta i reżysera Iwana Szapowałowa i podpisały kontrakt z rosyjską wytwórnią płytową Neformat. Debiutancki album t.A.T.u. „200 Po Wstrecznoj” (2001) odniósł komercyjny sukces w Europie Wschodniej, co zaowocowało podpisaniem przez duet kontraktu z Interscope Records i wydaniem anglojęzycznego odpowiednika albumu „200 km/h in the Wrong Lane” (2002). 

 

Album uzyskał status platynowej płyty przyznany przez IFPI za milion sprzedanych egzemplarzy w Europie i stał się pierwszym albumem zagranicznego zespołu, który osiągnął pierwsze miejsce na listach przebojów w Japonii.  Uzyskał również status złotej płyty w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii, a na jego płycie znalazły się międzynarodowe hity „All the Things She Said” i „Not Gonna Get Us”. Duet reprezentował Rosję w Konkursie Piosenki Eurowizji w 2003 roku z piosenką „Ne ver, ne boysya”, zajmując trzecie miejsce. t.A.T.u. wydał swój drugi międzynarodowy album „Dangerous and Moving” wraz z rosyjskim odpowiednikiem, Lyudi Invalidy, w 2005 roku.

 

 Grupa odniosła umiarkowany sukces po rozstaniu z Shapovalovem. Pierwszy z nich promowany był międzynarodowym hitem „All About Us”. Duet zaangażował się w inne projekty, takie jak założenie własnej firmy producenckiej T.A. Music i promocja filmu inspirowanego ich historią „You and I” (2008). Ich ostatnie dwa albumy, „Vesyolye Ulybki” i „Waste Management”, ukazały się odpowiednio w 2008 i 2009 roku. Zespół t.A.T.u. oficjalnie rozpadł się w 2011 roku, a Katina i Volkova poszły w kierunku karier solowych. W kolejnych latach zespół spotykał się jeszcze kilka razy, by wystąpić, a najbardziej pamiętnym momentem był występ na ceremonii otwarcia Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2014 w Soczi.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
All the things she said	Tatu	01.2003	1[4][20]	20[20]	Interscope 0193332	[platinum-UK][written by Sergio Galoyan, Trevor Horn, Martin Kierszenbaum ,Valery Polienko, Elena Kiper][produced by Trevor Horn]
Not gonna get us	Tatu	05.2003	7[32]	-	Interscope 9806961	[written by Sergio Galoyan, Trevor Horn,Valery Polienko, Elena Kiper][produced by Trevor Horn]
All About Us	Tatu	10.2005	8[17]	-	Interscope 9885763	[written by Josh Alexander, Billy Steinberg, Jessica Origliasso, Lisa Origliasso][produced by Martin Kierszenbaum , Robert Orton]
Friend Or Foe	Tatu	02.2006	48[3]	-	Interscope 9850069	[written by Dave Stewart, Martin Kierszenbaum][produced by Martin Kierszenbaum , Robert Orton]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
200 km/h In the wrong lane	Tatu	02.2003	12[24]	13[33]	Interscope 0674562	[gold-UK][gold-US][produced by Trevor Horn ,Martin Kierszenbaum, Robert Orton ,Ivan Shapovalov]
Dangerous & moving	Tatu	10.2005	78[2]	-	Interscope 9885104	[produced by Martin Kierszenbaum,Robert Orton,Sergio Galoyan,Alias,Ed Buller,Andy Kubiszewski,Trevor Horn]

T- Bones

Ta pochodząca z Los Angeles w stanie Kalifornia instrumentalna grupa studyjna została powołana do życia w 1964 r. przez wytwórnię Liberty Records w celu rejestrowania albumów, zawierających instrumentalne nagrania w stylu surf.
 

Firma zatrudniła Joe Saraceno (ur. 16.05. 1937 r. w Utica w stanie Nowy Jork w charakterze producenta zespołu z racji jego wcześniejszej współpracy z inną popularną studyjną formacją - The Routers (znaną z przeboju "Let's Go").
 

Skład T- Bones zmieniał się wraz z każdą kolejną sesją nagraniową. Ich jedyny przebój z Top 10,
"No Matter What Shape (Your Stomach's In)" z 1965 r., dotarł w USA do 3. miejsca listy bestsellerów. Czwarty album grupy No Matter What Shape (z 1966 r.) nagrany został w składzie: Danny Robert Hamilton (ur. w Spokane w stanie Waszyngton, USA; gitara), Frank Carollo (ur. w Leland, w stanie Mississippi, USA; bas) i Tommy Dark Reynolds (ur. w Nowym Jorku, USA; perkusja).
 

Kolejny singel zespołu "Slippin' 'N' Chippin'" z 1966 r. dotarł do 62. miejsca zestawień, poprzedzając wydanie long-playa o tym samym tytule. Po opublikowaniu następnej dużej płyty T-Bones przekształcili się w grupę wokalno-instrumentalną o nazwie Hamilton, Joe Frank & Reynolds, której największą popularność przyniósł singel "Fallin' In Love" z 1975 r.  

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Draggin' /Rail-Vette	T-Bones	02.1964	-	-	Liberty 55 677	[written by Perry Botkin Jr.][produced by Dave Pell]
That's Where It's At/Pearlin'	T-Bones	08.1965	-	-	Liberty 55 814	[written by Stan Hoffman][produced by Dave Pell]
No matter what shape/Feelin' fine	T-Bones	10.1965	-	3[13]	Liberty 55 836	[written by Granville Sascha Burland][produced by Joe Saraceno][melodia wykorzystana jako jingiel reklamowy Alka Seltzer]
Sippin' n chippin'/Moment of softness	T-Bones	03.1966	-	62[5]	Liberty 55 867	[written by Granville Sascha Burland][produced by Joe Saraceno]
Underwater/Wherever You Look, Wherever You Go	T-Bones	05.1966	-	-	Liberty 55 885	[written by J. Andrews][produced by Joe Saraceno]
Fare Thee Well/Let's Go Get Stoned	T-Bones	09.1966	-	-	Liberty 55 906	[written by T. Reynolds, J. Carollo, J. Hamilton][produced by Joe Saraceno]
Balboa blues/Walkin' My Cat Named Dog	T-Bones	10.1966	-	-	Liberty 55 925	[written by J. Saraceno, J. Murphy][produced by Joe Saraceno]
Proper Thing To Do/Tee Hee Hee	T-Bones	02.1967	-	-	Liberty 55 951	[written by Susan Haber][produced by Joe Saraceno]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
No matter what shape [Your Stomach' s in]	T-Bones	02.1966	-	75[12]	Liberty 7439	[produced by Joe Saraceno]

Tea & Symphony

Zespół założony w Birmingham w Wielkiej Brytanii; działał pod egidą firmy menedżerskiej
Big Bear.
Muzycy z oryginalnego składu grupy: James Langston (śpiew.gitara), Jeff Daw (gitara) i Nigel Phillips (perkusja, instrumenty "egzotyczne"), byli często wspomagani przez kolegów z firmy Big Bear. m.in. Boba Lamba i Micka Hincksa z formacji Locomotive.
 

Debiutancki album Tea And Symphony An Asylum For The Musically Insane stanowił kolekcję znakomitych kompozycji, niestety jej fantazja i urok ustąpiły miejsca bardziej formalnej konstrukcji kolejnego longplaya Jo Sago. Po jego wydaniu do grupy dołączyli gitarzyści Bob Wilson i Dave Carroll, lecz w 1971 r. formacja się rozpadła, kiedy obaj muzycy wraz z perkusistą Bobem Lambem dołączyli do zespołu Idle Race, który zdobył potem popularność pod nazwą Steve Gibbons Band.
 

Single

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Boredom /Armchair theatre	Tea & Symphony	07.1969	-	-	Harvest HAR 5005	[written by Brooker, Fisher, Reid][produced by Gus Dudgeon]

Albumy

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
An asylum for the musically insane	Tea & Symphony	.1969	-	-	Harvest SHVL 761	[produced by Gus Dudgeon]
Jo saga	Tea & Symphony	.1970	-	-	Harvest SHVL 785	[produced by Tony Cox ]