Amy Studt

Amy Jane Studt (ur. 22 marca 1986r) to angielska piosenkarka, autorka tekstów i pianistka
pochodząca z Londynu i Bournemouth. Dorastając w muzycznej rodzinie, z ojcem skrzypkiem i dyrygentem, który koncertował z Royem Orbisonem, oraz matką pianistką, Studt zaczęła komponować muzykę w wieku sześciu lat, ucząc się gry na fortepianie, gitarze i oboju. W wieku 12 lat zachorowała na rzadką chorobę kości- zapalenie kości i szpiku kostnego (osteomyelitis) w biodrze, co przykuło ją do łóżka. Studt wykorzystała ten czas na swoje hobby i dwa lata później, za radą ojca, nagrała swoje dwa pierwsze albumy demo, które później zapewniły jej kontrakt z wytwórnią Polydor. 

Studt wydała swój pierwszy singiel „Just a Little Girl” w lipcu 2002 roku. Singiel osiągnął 14. miejsce na brytyjskiej liście przebojów. Prawie rok później ukazał się jej singiel „Misfit”, który stał się jej najwyżej notowanym singlem, osiągając szóste miejsce na brytyjskiej liście przebojów. W tym samym miesiącu ukazał się jej debiutancki album „False Smiles”, który sprzedał się w ponad 260 000 egzemplarzy i uzyskał status złotej płyty. Pod koniec 2003 roku ukazały się dwa kolejne single: „Under the Thumb” i na początku 2004 roku „All I Wanna Do” (cover utworu Sheryl Crow), ale sprzedaż spadła, co skłoniło Polydor do wycofania Studt w lutym 2004 roku, przed jej 18. urodzinami. 

Od tego czasu aż do końca 2006 roku Studt unikała rozgłosu. W 2007 roku ogłoszono jednak, że pracuje nad nowym albumem, tym razem dla niezależnej wytwórni 19 Entertainment. Wydała swój pierwszy singiel „Furniture”, a następnie „Chasing the Light”. Album „My Paper Made Men” ukazał się 5 maja 2008 roku. Na początku 2009 roku Studt przeprowadziła się do Nowego Jorku; po powrocie rozpoczęła budowę studia nagraniowego i kontynuowała komponowanie i nagrywanie. 

 W latach 2009-2017 zamilkła po załamaniu nerwowym, które przeżyła w wieku 22 lat. W wieku 20 lat zdiagnozowano u niej chorobę afektywną dwubiegunową z szybką fazą zmian oraz nieasocjacyjne zaburzenie lękowe, a także inne schorzenia fizyczne. Po trzech hospitalizacjach i wyjściu z nałogu, Studt pisała o swoich doświadczeniach z cierpieniem, chorobą i złamanym sercem, „…ale ostatecznie o przetrwaniu i nadziei”, które - jak sama wyjaśnia - włożyła w pisanie piosenek na swój trzeci album. W 2017 roku Studt ogłosiła współpracę z Tobym Kidem z Hatcham Social i wydała dwa utwory zapowiadające jej nadchodzący trzeci album: „I Was Jesus in Your Veins” i „Different Colour Pills”. Sam album, zatytułowany „Happiest Girl in the Universe”, ukazał się w październiku 2019 roku. 

Studt urodziła się w Londynie. Dorastając w Bournemouth w hrabstwie Dorset, zaczęła pobierać lekcje gry na fortepianie i gitarze oraz uczyć się gry na oboju. Ojciec Studt jest skrzypkiem i dyrygentem, który współpracował z takimi artystami jak Roy Robinson, Shirley Bassey i The Beatles (podczas tras koncertowych lub nagrań) i wystąpił w kilku filmach, podczas gdy jej matka jest pianistką. W XIX wieku rodzina Studt sprowadziła do Wielkiej Brytanii (z Danii) jeden z pierwszych parowozów wędrownych, Studt Funfair, który oferował muzykę, karuzele, pokaz osobliwości i cyrk z treserami lwów; byli i nadal są cenioną rodziną showmanów. Pochodzili z Niemiec i Danii. Ojciec Amy, Richard, zaczął grać na skrzypcach w wieku czterech lat, a później odrzucił rodzinny interes w wesołym miasteczku, by poświęcić się muzyce. Na Uniwersytecie w Southampton poznał matkę Amy, Delię, i został dyrygentem Londyńskiej Orkiestry Symfonicznej. 

Amy zmagała się z depresją, samookaleczaniem i prześladowaniem w okresie dorastania, miała też problemy w szkole; uczęszczała do pięciu różnych szkół, zanim w wieku 15 lat całkowicie je porzuciła, by poświęcić się muzyce. Depresja doprowadziła do zdiagnozowania u niej zespołu przewlekłego zmęczenia. W wieku 13 lat Amy uczęszczała do Bryanston School w Dorset, otrzymując 50% stypendium muzyczne  , do tego czasu Studt napisał 42 piosenki. Jej ojciec zasugerował, by nagrała kilka z nich w lokalnym studiu, a ona nagrała je wszystkie na żywo. Podarowała lub sprzedała gotową płytę różnym przyjaciołom, a jeden z nich dotarł do Simona Fullera (menedżera m.in. Annie Lennox, Spice Girls i Amy Winehouse), który w tym samym roku podpisał z nią kontrakt zarówno ze swoim 19 Management, jak i z Sony BMG Publishing. 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Just a Little Girl	Amy Studt	07.2002	14[6]	-	Polydor 5708802	[written by Amy Studt ,Yak Bondy][produced by Yak Bondy]
Misfit	Amy Studt	06.2003	6[10]	-	Polydor 9800107	[written by Amy Studt, Karen Poole, David Eriksen][produced by David Eriksen]
Under the Thumb	Amy Studt	10.2003	10[6]	-	Polydor 9811793	[written by Amy Studt, Karen Poole, David Eriksen][produced by David Eriksen]
All I Wanna Do	Amy Studt	01.2004	21[5]	-	Polydor 9815012	[written by Sheryl Crow, Kevin Gilbert, Bill Bottrell, Wyn Cooper, David Baerwald][produced by Bill Bottrell]
Nice Boys	Amy Studt	.2008	165	-	19 Recordings	-

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
False Smiles	Amy Studt	07.2003	18[14]	-	Polydor 9801074	[gold-UK]

Temperance Seven

The Temperance Seven to brytyjski zespół, który pierwotnie działał w latach 50-tych XX wieku,
specjalizujący się w muzyce jazzowej w stylu lat 20-tych XX wieku. Znani byli z surrealistycznych występów.

 

  Zespół The Temperance Seven został założony w Boże Narodzenie 1955 roku przez studentów Chelsea School of Art,choć sam zespół mitologizował swoją historię, twierdząc, że jego powstanie datuje się na 1904 rok, w fikcyjnym lokalu Pasadena Cocoa Rooms przy Balls Pond Road w północnym Londynie. Trzema członkami-założycielami byli Paul McDowell (który pierwotnie grał na puzonie), Philip Harrison (który pierwotnie grał na banjo) i Brian Innes (perkusja).  Stopniowo zespół przekształcił się w dziewięcioosobowy zespół o lekkim i humorystycznym stylu gry, choć wszyscy byli poważnymi muzykami. Nazwę „Temperance Seven” zasugerował Dougie Gray z Alberts. 

 

 W 1960 roku nagrali „Ukulele Lady” z refrenem wokalnym Petera Sellersa, wyprodukowanym przez George'a Martina. Utwór znalazł się na 12-calowym albumie „Peter and Sophia” (Loren) wydanym przez Parlophone PMC 1131.   W 1961 roku Temperance Seven osiągnęli pierwsze miejsce na brytyjskiej liście przebojów dzięki singlowi „You're Driving Me Crazy”, zaaranżowanemu przez Franka Skinnera i wyprodukowanemu przez George'a Martina.  Po nim ukazał się „Pasadena”, który dotarł do 4. miejsca na brytyjskiej liście przebojów.  

 

W tym roku zespół intensywnie koncertował w Wielkiej Brytanii, często występując na koncertach promowanych przez swojego menedżera Ralpha Petersa, a ich występy nabrały ustalonego rytmu, zaczynając od ostatnich taktów „Pasadeny” (która stała się ich znakiem rozpoznawczym), a kończąc na porywających melodiach „Gaumont-British News”. Latem 1961 roku ich sława była tak wielka, że ​​przez dwa tygodnie występowali w London Palladium, grając jeden z najważniejszych koncertów.  Występ ten został zaaranżowany przez Petersa w połączeniu z występem na tegorocznym Royal Variety Performance. W latach 1962-1963 Temperance Seven tworzyli muzyczne interludia do programu The Arthur Haynes Show w programie BBC Light Programme. 

 

 Zanim zespół stał się znany na skalę krajową, Paul McDowell był również członkiem rewii Experimental Theatre Club, wraz z Ianem Davidsonem, Robin Grove-White i Dougiem Fisherem. W tym czasie występowali ze swoim spektaklem **** (Four Asterisks) na Edinburgh Fringe, ale po sukcesie „You're Driving Me Crazy” McDowell opuścił zespół, aby ruszyć w trasę koncertową ze swoim zespołem. To skłoniło Davidsona do poszukiwania zastępstwa i znalazł Terry'ego Jonesa, przyszłego członka Monty Pythona, który w ten sposób po raz pierwszy miał okazję wystąpić w rewii. 

 

The Temperance Seven zyskał popularność w okresie odrodzenia się tradycyjnego jazzu na początku lat 60-tych. Ich unikalne brzmienie, w połączeniu z muzykalnością i pomysłowo humorystycznymi kompozycjami, wyróżniało ich na tle współczesnych; jednak dotarli do przełomu tej epoki i wraz ze zmianą gustów społecznych wraz z pojawieniem się Beatlesów, Temperance Seven stopniowo popadli w zapomnienie, choć Bonzo Dog Doo-Dah Band i Whoopee Band Boba Kerra próbowały przez kilka lat utrzymać ich przywództwo, nie deklarując żadnej przynależności.

 

  Zespół Temperance Seven jest również wymieniony jako zespół grający w sztuce Spike'a Milligana i Johna Antrobusa „The Bed-Sitting Room”, której premiera odbyła się w Mermaid Theatre 31 stycznia 1963 roku, a kolejna produkcja miała premierę 3 maja 1967 roku w Saville Theatre. Pierwotny skład Temperance Seven został rozwiązany w połowie lat 60-tych, ale zespół został reaktywowany pod koniec tej dekady przez perkusistę Dave'a Millsa, który zastąpił Briana Innesa w 1966 roku i przez kilka lat prowadził zespół, początkowo jako The New Temperance Seven, i odegrał kluczową rolę w organizacji występów w Hongkongu i Bahrajnie, gdzie ostatecznie osiadł, a którego zastąpił Ian Howarth. 

 

Zespół kontynuował występy w nowym składzie, a od czasu do czasu pierwotni członkowie pojawiali się gościnnie. W latach 80-tych Chris Hook przejął kierownictwo zespołu. Skład zespołu nie zmienił się od tamtego czasu, a zespół nadal koncertuje w całej Wielkiej Brytanii. Wielu członków pierwotnego zespołu spotkało się ponownie na potrzeby audycji BBC Radio o zespole w 2003 roku.

 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
You' re driving me crazy/Charley my boy	Temperance Seven	04.1961	1[1][16]	-	Parlophone R 4757	[written by Walter Donaldson][produced by George Martin]
Pasadena/Sugar	Temperance Seven	06.1961	4[16]	-	Parlophone R 4781	[original by Fred Douglas-1924r][written by Harry Warren/Grant Clarke/Edgar Leslie]
Hard hearted Hannah/Chilli boom boom	Temperance Seven	10.1961	28[4]	-	Parlophone R 4823	[written by Yellen, Bigelow, Bates]
Charleston /Black bottom	Temperance Seven	12.1961	22[8]	-	Parlophone R 4851	[written by Cecil Mack,James Price Johnson]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Temperance Seven plus one	Temperance Seven	05.1961	19[1]	-	Argo RG 11
Temperance Seven 1961	Temperance Seven	11.1961	11[9]	-	Parlophone PMC 1152	[produced by George Martin]

Them

Zespół założony w 1963 r. w Belfaście w Irlandii Północnej. W ciągu swojej
burzliwej kariery nagrał kilka z najlepszych płyt tamtego okresu. W pierwszym składzie znaleźli się: Van Morrison (właśc. George Ivan. ur. 31. 08. 1945 r. w Belfaście, Irlandia Północna: śpiew, harmonijka ustna), Billy Harrison(ur. 14.10.1942 r. w Belfaście; gitara), Eric Wrixen (lub Wickson: instr. klawiszowe), Alan Henderson (ur. 26.11.1944 r. w Belfaście: bas) i Ronnie Millings (perkusja).
 

Początkowo występowali w Hotelu Maritime, gdzie grali dynamicznego, ostrego rhythm'n'bluesa. Taśma demo, zawierająca wydłużoną wersję utworu "Lovelight", zwróciła uwagę znanego menedżera Phila Solomona, który zdecydował się reprezentować interesy zespołu. Solomon nakłonił Dicka Rowe z Decca Records do podpisania kontraktu z grupą. Członkowie Them przenieśli się wtedy do Londynu. W lipcu 1964 r. Wrixena i Millingsa zastąpili bracia Patrick (ur. 17.03.1944 r.: perkusja) i Jackie (ur. 14.12.1946 r. w Coleraine, Północna Irlandia; fortepian) McAuley.
Dwa miesiące później ukazał się debiutancki singel formacji "Don't Start Crying Now" - nie odniósł on jednak komercyjnego sukcesu. Inny los spotkał kolejną małą płytę "Baby Please Don't Go" wydaną w lutym 1965 r. W jej nagraniu wzięło udział kilku muzyków sesyjnych, m.in. Jimmy Page i Peter Bardens. Utwór brzmiał znakomicie, stając się na krótko tematem przewodnim znanego brytyjskiego programu telewizyjnego "Ready Steady Go". Wszedł też do brytyjskiej Top 10.
K.olejna kompozycja, "Gloria", napisana przez Vana Morrisona była opartym na hipnotycznym riffie peanem na cześć młodzieńczej namiętności. Następny singel, "Here Comes The Night" - napisany i wyprodukowany przez weterana rhythm'n'bluesa, Berta Bernsa - dotarł do 2. miejsca listy bestsellerów.
 

Chociaż zespołowi wróżono długą i pełną sukcesów karierę, wewnętrzne nieporozumienia między członkami grupy wpłynęły negatyw nie na jej dalszy rozwój. W ich rezultacie Jackie McAuleya zastąpił Peter Bardens jeszcze przed nagraniem debiutanckiego albumu. Płyta zawierała zarówno nagrania autorstwa członków formacji m.in. "Mystic Eyes" i "You Just Can't Win", jak i przeróbki znanych kompozycji.
 

Kolejne single nic zdołały utrwalić popularności grupy i przed ukazaniem się nowego longplaya, Them Again, zespół po raz kolejny zmienił skład. Wyglądał wtedy następująco: Morrison, Henderson, Jim Armstrong (ur. 24.07.1944 r.: gitara), Ray Elliot (ur. 13.09.1943 r.: saksofon, klawisze) i John Wilson (ur. 6.11.1947 r.: perkusja). Na albumie znalazło się kilka prawdziwych perełek, m.in. pełna ekspresji wersja kompozycji Boba Dylana "It's All Over Now, Baby Blue". Miejsce Wilsona w zespole zajął potem Dave Harvey, ale ten skład Them rozpadł się w 1966 r. po wyczerpującej trasie koncertowej w USA i konflikcie z Solomonem.
 

Morrison poświęcił się karierze solowej, która przyniosła mu wiele sukcesów. Bracia McAuley sformowali konkurencyjny skład, używający różnych nazw: Them, Them Belfast Gypsies, The Freaks Of Nature lub The Belfast Gypsies. W tzw. międzyczasie były wokalista Mad Lads, Kenny McDowell, dołączył do Hendersona, Armstronga, Elliotta i Harveya. którzy po reaktywowaniu Them przenieśli się za namową producenta Raya Ruffa do Los Angeles. Album Now And Them łączył w sobie wpływy garażowego rhythm'n'bluesa i brzmienia charakterystycznego dla Zachodniego Wybrzeża (np. długa kompozycja "Square Room").
 

Jednak nowy skład nie zdołał całkowicie odciąć się od stylu swojego poprzednika. Elliott opuścił grupę w 1967 r., a pozostały kwartet opublikował psychodeliczny album Time Out, Time In For Them. Wkrótce potem McDowell i Armstrong wrócili do Belfastu i założyli grupę Sk'Boo. Henderson nagrał pod nazwą Them dwa słabe longplaye, zarejestrowane przy pomocy anonimowych muzyków sesyjnych, a później wspólnie z Ruffem opublikował płytę Tlirulh Of Thruths (z rock operą o tematyce religijnej). Potem całkowicie wycofał się z branży muzycznej.
 

Dopiero w wyniku wzrostu zainteresowania starszymi nagraniami Them, w 1979 r. basista namówił do współpracy Billy'ego Harrisona,Erica Wrixena, Mela Austina (śpiew) i Billy'ego Bella (perkusja), a jej owocem był album Shut Your Mouth. Harrison i Wrixen zostali wyrzuceni z zespołu przed serią koncertów w Niemczech, a nazwa Them była później używana przez pozostałych członków grupy.  

Single
Tytul	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Don' t start crying now/One two brown eyes	Them	08.1964	-	-	Decca F 11 973	[written by James Moore/Jerry West][produced by Bert Berns,Tommy Scott]
Baby please don' t go/Gloria	Them	12.1964	10[8]	102[8]	Decca F 12 018	[written by Big Joe Williams][produced by Lester Melrose]
Here comes the night/All for myself	Them	03.1965	2[12]	24[10]	Decca F 12 094	[written by Bert Berns][produced by Bert Berns]
One more time/How long baby?	Them	06.1965	-	-	Decca F 12 175	[written by Van Morrison][produced by Tommy Scott]
[It won' t hurt] Half as much/I' m gonna dress in black	Them	08.1965	-	-	Decca F 12 215	[written by Bert Berns]
Mystic eyes/If you and I could be as two	Them	11.1965	-	33[8]	Decca F 12 281	[written by Van Morrison][produced by Tommy Scott]
Call my name/Bring' em on in	Them	03.1966	-	-	Decca F 12 355	[written by Tommy Scott][produced by Tommy Scott, Bert Berns]
Richard Cory/Don' t you know	Them	05.1966	-	-	Decca F 12 403	[written by Paul Simon][produced by Tommy Scott, Bert Berns]
Baby please don' t go [1991]	Them	02.1991	65[3]	-	London LON 292	[written by Big Joe Williams][produced by Lester Melrose]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Them again	Them	01.1966	-	138[6]	Decca LK 4751	[produced by Tommy Scott]

Therapy?

Therapy?, wszechstronny północnoirlandzki zespół rockowy, skorzystał na wzroście popularności
Nirvany i grunge'u na początku lat 90-tych, ale udowodnił swoją wartość, przetrwawszy ten trend i liczne podgatunki, które pojawiły się w kolejnych dekadach. Nieustannie rozwijając wachlarz wpływowych odniesień, obejmujący zarówno znanych i lubianych wykonawców (Black Sabbath, Judas Priest), jak i mniej typowych dla zespołu metalowego (Killing Joke, Hüsker Dü, Buzzcocks), Therapy? wydał albumy, które zdefiniowały jego karierę, takie jak Troublegum (1994), Infernal Love (1995) i Semi-Detached (1998), nieustannie stawiając sobie i swoim fanom wyzwania. 

 Pomimo swojej reputacji pełnej decybeli, zespół posiada melodyjną wrażliwość, która wyróżnia go na tle innych przedstawicieli alternatywnego metalu. Tę skłonność przenieśli w nowe tysiąclecie, grając takie albumy jak Disquiet (2015), Cleave (2018) i Hard Cold Fire (2023). Jako pomost między Metalliką a Nirvaną, nigdy nie grają prosto ani bezpiecznie.  Po nagraniu krótkiego, wstępnego dema, wokalista/gitarzysta Andy Cairns i perkusista Fyfe Ewing zrekrutowali basistę Michaela McKeegana. Trio nagrało singiel „Meat Abstract”, wydając limitowaną liczbę egzemplarzy na winylu i wydając go we własnej wytwórni Multifuckingnational. DJ BBC John Peel zagrał go w swoim programie wkrótce po jego otrzymaniu, a szef Wiija, Gary Walker, zainteresował się nim po usłyszeniu singla przez Lesley Rankine z Silverfish.  

Oddzielnie nagrane EP-ki „Baby Teeth” i „Pleasure Death” ukazały się nakładem wytwórni Wiija w 1991 roku i obie odniosły ogromny sukces na brytyjskiej liście przebojów indie. Quarterstick, amerykańska niezależna wytwórnia dystrybuowana przez Touch & Go, wydała kompilację EP-ek pod tytułem „Caucasian Psychosis”.  Duże wytwórnie zaczęły pukać do drzwi, po tych fatalnych wydawnictwach, a ostatecznie zwyciężyła A&M. Wytwórnia spodziewała się czegoś bliższego grunge'owemu albumowi, ale Therapy? ostatecznie wydała coś, co nie odbiegało zbytnio od ich wcześniejszych płyt. Nurse ostatecznie poprawił brzmienie zespołu, kładąc większy nacisk na rytm i rozwijając rozwijające się melodyjne wokale Cairnsa. 

EP-ka „Hats Off to the Insane” stanowiła przejściówkę do czasu wydania w 1994 roku albumu „Troublegum”, który przyniósł więcej melodii i proste riffy, co dało dobry efekt. Zespół cieszył się wówczas największym zainteresowaniem komercyjnym, dzięki młodzieńczemu, buntowniczemu utworowi „Screamager”, hymnicznej odie do brzydoty i niezręczności, jeśli w ogóle takie istniały. Niejeden rozczarowany nastolatek prawdopodobnie uwieńczył ten okres mixtape'ami z utworem „Smells Like Teen Spirit”. Infernal Love ukazał się w 1995 roku, tuż po „Troublegum” i długiej trasie koncertowej. Ten ponury, kinowy album, przy którym reszta płyt Therapy? wydawała się radosna, zrujnował wizję zespołu, który kiedykolwiek zdobył popularność. 

Ewing opuścił zespół wkrótce po premierze. Zastąpił go Graham Hopkins, a do składu dołączył znakomity wiolonczelista sesyjny Martin McCarrick, który w razie potrzeby dołączył do zespołu jako drugi gitarzysta, dodając również instrumenty smyczkowe. Album „Semi-Detached” z 1998 roku wyprowadził zespół z emocjonalnego mroku „Infernal Love”, przywracając mu melodyjność, którą po „Troublegum” porzucono. Amerykański oddział A&M niestety odrzucił wydanie niedocenionego albumu. Zespół został ostatecznie całkowicie odcięty od wytwórni po tym, jak masowa fuzja z Seagramem pozostawiła go bez dachu nad głową w wyniku rozpadu wytwórni. 

Wytwórnia Milesa Copelanda, Ark 21, przejęła ich, wydając w 2000 roku album Suicide Pact: You First. Choć nie był to ich najlepszy album, zespół przeżył w trakcie nagrywania swoiste odrodzenie, odzyskując entuzjazm, który odczuwali na początku. Później tego samego roku Ark 21 wydało album So Much for the Ten Year Plan, kompilację najlepszych momentów zespołu. Tytuł był wymierzony w bardziej ambitnych artystów alternatywnych, którzy na początku lat 90-tych podążali rozbudowaną ścieżką kariery, ale ostatecznie odeszli w zapomnienie. W 2001 roku ukazał się wyprodukowany przez Jacka Endino album Shameless; Hopkins nie był jednak zadowolony z kierunku, w jakim podążał zespół i wkrótce po jego wydaniu opuścił skład.  

Neil Cooper (założyciel progresywnego zespołu metalowego Beyond) dołączył do Hopkinsa jako następca, ale nowy skład przetrwał tylko do wydania albumu „High Anxiety” z 2003 roku, ponieważ McCarrick zdecydował się odejść z zespołu, aby wyleczyć uszkodzoną błonę bębenkową. Od początku marca Therapy? dzielnie walczył o przetrwanie jako trzyosobowy zespół. „Never Apologise Never Explain” był pierwszym albumem z udziałem odchudzonego składu, a następnie w 2006 roku ukazał się „One Cure Fits All”. Trasa koncertowa trwała przez kolejne lata, a zespół ostatecznie wrócił do studia, aby nagrać swój dziesiąty album studyjny, „Crooked Timber” z 2009 roku. W 2012 roku ukazał się dobrze przyjęty, inspirowany Nabokovem album „A Brief Crack of Light”, a w 2015 roku „Disquiet”, który stał się najlepiej sprzedającym się albumem zespołu od czasu „Suicide Pact: You First” z 2000 roku. Cleave, piętnasty studyjny album zespołu, został wydany w 2018 roku przez Marshall Records   i znalazł się na wielu listach przebojów w Wielkiej Brytanii. Za uznany album Hard Cold Fire z 2023 r. odpowiadał wieloletni producent Chris Sheldon, a zespół zaprezentował potężny zestaw utworów, w których umiejętnie połączono potężną intensywność z melodyjnymi chwytliwymi fragmentami. 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Teethgrinder/Summer of Hate	Therapy?	10.1992	30[2]	-	A&M; AM 097	[written by Andy Cairns, Fyfe Ewing, Michael McKeegan][produced by Harvey Birrell]
Shortsharpshock EP. [Screamager, Auto Surgery, Totally Random Man, Accelerator]	Therapy?	03.1993	9[4]	-	A&M; AM 208	[produced by Chris Sheldon]
Face the strange EP. [Turn, Speedball, Bloody Blue, Neckfreak]	Therapy?	06.1993	18[3]	-	A&M; 5803052	[produced by Chris Sheldon,Therapy?]
Opal mantra/Innocent X [live]/Potato junkie [live]/Nausea [live]	Therapy?	08.1993	13[3]	-	A&M; 5803612	[written by Andy Cairns, Fyfe Ewing, Michael McKeegan][produced by Chris Sheldon]
Nowhere/Pantapon Rose/Breaking the Law	Therapy?	01.1994	18[4]	-	A&M; 5805052	[written by Andy Cairns][produced by Chris Sheldon]
Trigger Inside/Nice 'N' Sleazy/Reuters/Tatty Seaside Town	Therapy?	02.1994	22[3]	-	A&M; 5805352	[written by Andy Cairns][produced by Chris Sheldon]
Die Laughing/Stop it You're Killing Me (live)/Trigger Inside (live)	Therapy?	05.1994	29[2]	-	A&M; 5805892	[written by Andy Cairns, Fyfe Ewing, Michael McKeegan][produced by Chris Sheldon]
Stories/Stories (Cello version)	Therapy?	05.1995	14[4]	-	A&M; 5811052	[written by Andy Cairns, Michael McKeegan][produced by Al Clay]
Belfast / Innocent X	Orbital/Therapy?	05.1995	53[2]	-	Volume VOLCD 1
Loose /Our love must die/Nice guys	Therapy?	07.1995	25[4]	-	A&M; 5811652	[written by Andy Cairns][produced by Al Clay]
Diane/Jude the Obscene (acoustic) /Loose (acoustic)/30 Seconds (acoustic)	Therapy?	11.1995	26[2]	-	A&M; 5812912	[written by Grant Hart][produced by Al Clay]
Church of Noise/60 Watt Bulb/Church of Noise (Messenger Mix)	Therapy?	03.1998	29[2]	-	A&M; 5825392	[written by Andy Cairns][produced by Chris Sheldon]
Lonely, Cryin' Only /Skyward	Therapy?	05.1998	32[2]	-	A&M; 0441212	[written by Cairns, McCarrick][produced by Chris Sheldon]
I am the money/Tango Romeo	Therapy?	09.2001	84[1]	-	Ark 21 ARKCDS 2A07	[written by Therapy?][produced by Jack Endino]
If It Kills Me/Rust	Therapy?	05.2003	76[1]	-	Spitfire SPITXS 245	[written by Therapy?]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Babyteeth	Therapy?	07.1991	-	-	Wiija WIJ 9	[produced by Mudd Wallace]
Pleasure death	Therapy?	01.1992	52[1]	-	Wiija WIJ 11	[produced by Harvey Birrell, Therapy?]
Nurse	Therapy?	11.1992	38[3]	-	A&M; 5400442	[produced by Harvey Birrell]
Troublegum	Therapy?	02.1994	5[21]	-	A&M; 5401962	[produced by Chris Sheldon]
Infernal love	Therapy?	06.1995	9[9]	-	A&M; 5403792	[silver-UK][produced by Al Clay]
Semi-Detached	Therapy?	03.1998	21[2]	-	A&M; 5408912	[produced by Chris Sheldon, Therapy?, Matt Sime]
Suicide pact-You first	Therapy?	10.1999	61[1]	-	Ark21 1539722	[produced by Head]
So much for the ten year plan:A retrospective 1990-2000	Therapy?	10.2000	111	-	Ark21 ARKCD 1001	[produced by Harvey Birrell, Al Clay, Chris Sheldon, Mudd Wallace, Therapy?]
Shameless	Therapy?	10.2001	196	-	Ark21 ARKCD 1007	[produced by Jack Endino]
High Anxiety	Therapy?	05.2003	113	-	Spitfire SPT 15143	[produced by Pete Bartlett, Therapy?]
One Cure Fits All	Therapy?	04.2006	152	-	Spitfire SPITCD 265	[produced by Pedro Ferreira]
Crooked Timber	Therapy?	03.2009	124	-	DR2 DR2LP 009	[produced by Andy Gill]
Disquiet	Therapy?	04.2015	79[1]	-	Amazing AM 006	[produced by Tom Dalgety]
Cleave	Therapy?	10.2018	43[1]	-	Marshall 0190296953415	[produced by Chris Sheldon]
Greatest Hits (The Abbey Road Session)	Therapy?	03.2020	40[1]	-	Marshall R 910032	[produced by Chris Sheldon]
Hard Cold Fire	Therapy?	05.2023	29[1]	-	Marshall ACCS 10578	[produced by Chris Sheldon]

Force Five

Zespół, który zaczynał jako The Shadows w 1960 roku, szybko zmienił nazwę na The Whirlwinds. W powyższym składzie w 1962 roku przekształcili się w Force Five i przyciągali tłumy na lokalne
koncerty, grając covery przebojów z list przebojów. 

 Ich drugi singiel pojawił się na płycie „Ready Steady Go”, ale poza tym ten zespół beatowy nie wzbudził większego zainteresowania. Na stronie B albumu „No Fun At The Fair” z 1966 roku supportowali amerykańskiego piosenkarza Bobby'ego Goldsboro, który w tamtym czasie korzystał z tego samego studio. Później przekształcili się w Crocheted Doughnut Ring z Robem Millsem na wokalu. W 1967 roku wydał solowy album pod pseudonimem Daddy Linberg. 

Skład:

Ron Gent (vocals), Bert Ash [Bert Pulham] (lead guitar), Pete James [Pete Gosling] (rhythm guitar), Dave Osbourne (bass), David Skates (drums) 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Don't Make My Baby Blue/Shaking Postman	Force Five	05.1964	-	-	United Artists UP 1051	[written by Barry Mann, Cynthia Weil]
Yeah, I'm Waiting/I Don't Want To See You Again	Force Five	05.1965	-	-	United Artists UP 1089	[written by Pulham]
Baby Don't Care/Come Down To Earth	Force Five	08.1965	-	-	United Artists UP 1102	[written by C. Blackwell]
I Want You Babe/Gee Too Tiger	Force Five	12.1965	-	-	United Artists UP 1118	[written by M. Pulham, R. Gent]
Don't Know Which Way To Turn/Baby Let Your Hair Down	Force Five	06.1966	-	-	United Artists UP 1141	[written by Pulham]