Teddy and His Patches

Teddy and His Patches to amerykański zespół grający rock garażowy, założony
w San Jose w Kalifornii w 1964 roku. Przez większość swojego istnienia grupa prezentowała dość prosty styl muzyczny; jednak ich najbardziej znane nagranie, „Suzy Creamcheese”, uosabia niektóre z dziwniejszych aspektów psychodelii. Utwór stał się regionalnym hitem i od tamtej pory zyskał uznanie wśród entuzjastów muzyki psychodelicznej, którzy na nowo odkryli tę kompozycję na kilku albumach kompilacyjnych. 

 Zespół, założony pierwotnie przez Teddy'ego Floresa (wokal, harmonijka) w 1964 roku, w pierwszym wcieleniu - grupa inspirowana wytwórnią Motown - spotkała się z niewielkim zainteresowaniem, aż do momentu, gdy Flores zdecydował się na reorganizację składu i zmianę stylu muzycznego w 1966 roku. Nowy zespół Floresa tworzyli Bernard Pearson (gitara prowadząca), David Conway (instrumenty klawiszowe), Steve „Herbie” Urbani (gitara basowa) i Steve Marley (perkusja). Nazwa Teddy and His Patches pochodzi od opaski na oko, którą Flores nosił po utracie lewego oka w wyniku powikłań nowotworowych.

  Zespół szybko zyskał rzesze fanów na rozwijającej się scenie rockowej San Jose, regularnie występując w Cocoanut Grove, Continental Ballroom i małym klubie Loser's South. Znaczna część repertuaru koncertowego Teddy and His Patches pochodziła od Yardbirds and the Animals, choć Marley wspomina również o szerokim spektrum zainteresowań muzycznych, od psychodelii, przez Roya Orbisona, po Beatlesów po „Rubber Soul”. W listopadzie 1966 roku zespół otrzymał możliwość nagrywania dla Chance Records. Wytwórnię poprowadził lokalny producent muzyczny Grady O'Neal, który był dłużnikiem Conwaya i Marleya za różne dorywcze prace, które wykonywali w TIKI Studios. Jako dom dla muzyków country i western, wytwórnia płytowa początkowo obawiała się podpisania kontraktu z młodym zespołem eksperymentującym z muzyką psychodeliczną. Jednak, pomijając gusta muzyczne, wytwórnia bardziej dbała o rosnącą popularność 

 Sesje nagraniowe zaowocowały dwoma utworami, w tym „Suzy Creamcheese”, dziwacznym utworem napisanym przez Conwaya i promotora Jerry'ego Ralstona.Utwór został zainspirowany dialogiem otwierającym - który w „Suzy Creamcheese” recytuje tajemniczo Flores - zaczerpniętym z kompozycji Franka Zappy „The Return of the Son of Monster Magnet”. Marley wspomina o surowej wierności utworu: „[p]sychodeliczne okrzyki słyszane w utworze były częścią nagrania na żywo, gdy Teddy przeszedł z mikrofonu studyjnego na ręczny mikrofon nagłośnieniowy podłączony do starego Fendera z pętlą echa, sprzężonego z monitorem nagłośnieniowym. Całość została nagrana bez ani jednej dogrywki ani edycji… i w zaledwie trzech lub czterech podejściach”.

  Chance Records wydało „Suzy Creamcheese” i „From Day to Day” jako debiutancki singiel Teddy and His Patches w lutym 1967 roku, który osiągnął pierwsze miejsce na listach przebojów w San Jose. Singiel otworzył nowe możliwości dla zespołu, takie jak zostanie supportem dla bardziej znanych zespołów, takich jak The Doors i Moby Grape.  Kolejny singiel, mroczny „Haight-Ashbury”, również odniósł pewien sukces w San Jose; jednak ani „Suzy Creamcheese”, ani jego następca nie zdołały przebić się na skalę krajową. Według różnych relacji członków zespołu, pięć do dziesięciu dodatkowych utworów zostało nagranych w bardziej konwencjonalnym studiu 8-ścieżkowym, ale nigdy nie zostały wydane, ponieważ ich dwa single nie znalazły się na liście Billboard Hot 100.

  Urbani i Marley spekulują również, że taśmy-matki wciąż istnieją, ponieważ wydany materiał grupy jest prezentowany na kilku albumach kompilacyjnych. Po sporach finansowych i odejściu kluczowych członków, Teddy and His Patches rozwiązali się pod koniec 1967 roku. Od czasu pierwszej dystrybucji, „Suzy Creamcheese” została skompilowana na wielu albumach, w tym Pebbles, Volume 3, Acid Dreams i Love Is the Song We Sing: San Francisco Nuggets 1965–1970, i wielu innych. Utwór „From Day to Day” można znaleźć na płytach Sixties Rebellion, Volume 6 i Victims of Circumstances, Volume 2. Z kolei utwór „Haight-Ashbury” można znaleźć na płytach 60s Punk Sampler, Volume 2, Boulders, Volume 2 i A Heavy Dose of Lyte Psych. 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Suzy Creamcheese/From Day To Day	Teddy and His Patches	03.1967	-	-	Chance 101	[written by D. Conway, J. Ralston]
Haight-Ashbury/It Ain't Nothin'	Teddy and His Patches	10.1967	-	-	Chance 669	[written by T. Flores, B. Pearson]

Davie Allan & the Arrows

 Davie Allan to amerykański muzyk, najbardziej znany z pracy nad ścieżkami
dźwiękowymi do filmów młodzieżowych i motocyklowych z lat 60-tych XX wieku. Zespół towarzyszący Allanowi to prawie zawsze Arrows (tj. Davie Allan & the Arrows), choć Arrows nigdy nie mieli stałego składu. 

Allan dorastał w Dolinie San Fernando w Południowej Kalifornii i nauczył się grać na gitarze jako nastolatek. Jego kariera muzyczna rozpoczęła się, gdy połączył siły z Mikiem Curbem, przyjacielem, którego poznał w chórze w Grant High School w Valley Glen w Kalifornii, tworząc instrumentalny zespół surfingowy. W 1963 roku Curb założył Curb Records, pierwszą z wielu wytwórni, którymi zarządzał, i wydał pierwszy singiel Davie Allana, „War Path”. Allan brał udział w nagrywaniu wielu innych singli dla wytwórni Curba, pod nazwami takimi jak Sudells, Heyburners i Zanies. 

 W 1964 roku Curb założył wytwórnię Sidewalk Records (dystrybuowaną przez Tower Records, spółkę zależną Capitolu), sprowadził Allana jako muzyka sesyjnego i zapewnił sobie kontrakt płytowy z nowo powstałym zespołem Arrows. Curb zawarł również umowę na dostarczanie ścieżek dźwiękowych do filmu American International Pictures Rogera Cormana. Allan zwrócił na siebie uwagę Cormana dzięki swojej grze na ścieżce dźwiękowej do filmu Skaterdater. 

 Wczesne utwory Davie Allana i The Arrows były stereotypowymi instrumentalnymi numerami surfowymi, z czystymi jak dzwon gitarami i lekką, rześką perkusją. Chociaż strony te były dobre muzycznie i odniosły umiarkowany sukces komercyjny („Apache '65” stał się lokalnym hitem radiowym), Allan odniósł największy sukces, gdy wkrótce potem jego brzmienie uległo mutacji. Kiedy Curb powierzył Allanowi i Arrowsom ścieżkę dźwiękową do filmu motocyklowego „Dzikie Anioły”, okazało się to przełomowym sukcesem. Piosenka z czołówki filmu, „Blue's Theme”, agresywny, powtarzalny i bardzo chwytliwy instrumentalny utwór prezentujący nowe, fuzzowe (mocno przesterowane) brzmienie gitary Allana, stała się ich największym hitem (była to również jedna z pierwszych piosenek, których Eddie Van Halen nauczył się grać na gitarze brata Alexa).  

Utwór utrzymywał się na listach przebojów Billboardu przez 17 tygodni (zajmując 37. miejsce) (w Kanadzie 36.). Singiel, wspierany utworem „Bongo Party”, oraz album ze ścieżką dźwiękową sprzedały się dobrze. Plotki głosiły, że melodia w „Blue's Theme” została zapożyczona z gitarowego zagrywki Louiego Sheltona z filmu „Last Train to Clarksville”, ale „Last Train to Clarksville” został nagrany 25 lipca 1966 roku, a zespół The Wild Angels zadebiutował w kinach 20 lipca 1966 roku. W ciągu następnych kilku lat Davie Allan & the Arrows nagrali szereg innych ścieżek dźwiękowych do podobnych filmów AIP, takich jak „Devil's Angels”, „Thunder Alley” i „The Born Losers”, a także kilka albumów studyjnych. Żaden z nich nie odniósł tak dużego sukcesu jak „Blue's Theme”. 

 Do czasu rozwiązania Tower Records i Sidewalk Records w 1968 roku, Allan miał na koncie około 14 albumów i serię singli. Na początku lat 70-tych Allan nagrał kilka singli dla MGM Records, kontynuując współpracę z Curb, ale później jego kariera podupadła.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Apache '65/Blue Guitar	Davie Allan & the Arrows	02.1965	-	64[7]	Tower 116	[written by Lordan][produced by Mike Curb]
Theme From The Wild Angels/ U. F. O.	Davie Allan & the Arrows	11.1966	-	99[2]	Tower 267	[written by Mike Curb][produced by Mike Curb]
Blue's Theme (Instrumental)/Bongo Party (Instrumental)	Davie Allan & the Arrows	04.1967	-	37[17]	Tower 295	[written by Mike Curb][produced by Mike Curb]
Devil's Angels/Cody's Theme	Davie Allan & the Arrows	07.1967	-	97[1]	Tower 341	[written by Curb, Hemric, Styner ][produced by Mike Curb]

Barbara Lynn

Barbara Lynn (urodzona jako Barbara Lynn Ozen, później Barbara Lynn Cumby,
16 stycznia 1942)[2] to amerykańska gitarzystka, wokalistka i autorka tekstów rhythm and bluesa i bluesa elektrycznego.[1] Najbardziej znana jest z przeboju R&B „You'll Lose a Good Thing” (1962), który znalazł się na szczycie list przebojów. W 2018 roku Lynn otrzymała stypendium National Heritage Fellowship.  

 

 Urodziła się w Beaumont w Teksasie i uczęszczała do Hebert High School. Wychowała się w wierze katolickiej i śpiewała w chórze swojej parafii.Jako dziecko grała również na pianinie, ale przeszła na gitarę, na której gra lewą ręką. Zainspirowana bluesowymi artystami Guitar Slim i Jimmym Reedem oraz popowymi artystami Elvisem Presleyem i Brendą Lee, a także wygrywając kilka lokalnych programów talentów, stworzyła żeński zespół Bobbie Lynn and Her Idols.  Zaczęła występować w lokalnych klubach w Teksasie.  Piosenkarz Joe Barry zobaczył ją i przedstawił Lynn producentowi Hueyowi P. Meaux, który prowadził kilka wytwórni płytowych w Nowym Orleanie. 

 

 Jej pierwszy singiel „You'll Lose a Good Thing”, do którego była autorką tekstu, został nagrany w studiu nagraniowym J&M Cosimo Matassy z udziałem muzyków sesyjnych, w tym Maca Rebennacka (Dr. John).  Wydany przez Jamie Records, utwór w 1962 roku znalazł się na pierwszym miejscu listy przebojów R&B na amerykańskim Billboardzie i w pierwszej dziesiątce listy przebojów Billboard Hot 100  Utwór został później nagrany przez Arethę Franklin i stał się przebojem country Freddy'ego Fendera. Lynn wydała album, również zatytułowany „You'll Lose A Good Thing”, na którym znalazło się dziesięć jej kompozycji.  Co nietypowe jak na tamte czasy, Lynn była czarnoskórą piosenkarką, która zarówno napisała większość swoich piosenek, jak i grała na instrumencie prowadzącym. Wkrótce Lynn koncertowała z takimi muzykami soulowymi jak Gladys Knight, Stevie Wonder, Smokey Robinson, Dionne Warwick, Jackie Wilson, Sam Cooke, Otis Redding, James Brown, Al Green, Carla Thomas, Marvin Gaye, Ike i Tina Turner, zespół The Temptations oraz B.B. King. Wystąpiła w teatrze Apollo, dwukrotnie w programie American Bandstand. 

 

W 1965 roku jej utwór „Oh Baby (We've Got A Good Thing Goin')” (1964) został nagrany przez zespół The Rolling Stones na albumie „The Rolling Stones Now!” w Ameryce i „Out Of Our Heads” w Wielkiej Brytanii. Utwór został również nagrany przez zespół Rhythm Kings Billa Wymana, z Beverly Skeete jako wokalistką prowadzącą. Lynn kontynuowała nagrywanie dla wytwórni Jamie do 1966 roku i miała na koncie kilka mniejszych przebojów.

 

  W 1966 roku podpisała kontrakt z wytwórnią Tribe należącą do Meaux i nagrała utwór „You Left the Water Running”, pierwotnie nagrany przez Otisa Reddinga (jako demo), a coverowany m.in. przez Wilsona Picketta. W następnym roku podpisała kontrakt z wytwórnią Atlantic i w 1968 roku nagrała kolejny album, „Here Is Barbara Lynn”. Po raz pierwszy wyszła za mąż w wieku 28 lat, w 1970 roku, i miała troje dzieci. To, w połączeniu z niezadowoleniem z kiepskiej promocji wytwórni płytowej, przyczyniło się do jej decyzji o wycofaniu się z branży muzycznej na większość lat 70. i 80-tych XX wieku. 

 

Mieszkając jednak w Los Angeles, okazjonalnie pojawiała się w lokalnych klubach i wydała kilka singli w Jetstream i innych małych wytwórniach. W 1984 roku odbyła trasę koncertową po Japonii i nagrała album koncertowy „You Don't Have to Go”, który później ukazał się w USA. Po śmierci męża wznowiła karierę nagraniową i wróciła do rodzinnego Beaumont w Teksasie, gdzie mieszkała jej matka. Odbyła również kolejne międzynarodowe trasy koncertowe, po Europie i innych krajach. 

 

W 1994 roku nagrała swój pierwszy od ponad dwudziestu lat album studyjny „So Good”, a w późniejszych latach wydała kilka kolejnych albumów dla różnych wytwórni. Nadal mieszka w Beaumont i w 1999 roku otrzymała nagrodę Pioneer Award od Rhythm and Blues Foundation. W 2002 roku muzyk elektroniczny Moby wykorzystał utwór Lynn „I'm A Good Woman” na swoim albumie „18”. Występuje w muzycznym filmie dokumentalnym z 2015 roku „I Am the Blues”. Jest laureatką stypendium National Heritage Fellowship z 2018 roku przyznawanego przez National Endowment for the Arts, które jest najwyższym wyróżnieniem rządu Stanów Zjednoczonych w dziedzinie sztuki ludowej i tradycyjnej. 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
You'll Lose A Good Thing/Lonely Heartache	Barbara Lynn	06.1962	-	8[13]	Jamie 1220	[written by Barbara Lynn Ozen ][produced by Huey P. Meaux][1[3][15].R&B; Chart]
Second Fiddle Girl/Letter To Mommy And Daddy	Barbara Lynn	09.1962	-	63[8]	Jamie 1233	[written by Barbara Lynn Ozen ][produced by Huey P. Meaux]
You're Gonna Need Me/I'm Sorry I Met You	Barbara Lynn	12.1962	-	65[6]	Jamie 1240	[written by Barbara Lynn Ozen ][produced by Huey P. Meaux][13[6].R&B; Chart]
Don't Be Cruel/You Can't Be Satisfied	Barbara Lynn	02.1963	-	93[4]	Jamie 1244	[written by O. Blackwell, E. Presley][produced by Huey P. Meaux]
(I Cried At) Laura's Wedding/You Better Stop	Barbara Lynn	08.1963	-	68[8]	Jamie 1250	[written by R. Manning, K. Twomey][produced by Huey P. Meaux][1[3][15].R&B; Chart]
Oh! Baby (We Got A Good Thing Goin')/Unfair	Barbara Lynn	06.1964	-	69[8]	Jamie 1277	[written by Barbara Lynn Ozen ][produced by Huey P. Meaux][19[7].R&B; Chart]
Don't Spread It Around/Let Her Knock Herself Out	Barbara Lynn	10.1964	-	93[3]	Jamie 1286	[written by B. O'Neil, L. O'Neil][produced by Huey P. Meaux, Steve Tyrell][35[6].R&B; Chart]
It's Better To Have It/People Gonna Talk	Barbara Lynn	01.1965	-	95[2]	Jamie 1292	[written by Barbara Lynn Ozen ][produced by Huey P. Meaux, Steve Tyrell][26[2].R&B; Chart]
You Left The Water Running/Until I'm Free	Barbara Lynn	10.1966	-	110	Tribe 8319	[written by Rick Hall, Dan Penn, Oscar Frank ][produced by Huey P. Meaux][42[3].R&B; Chart]
This Is The Thanks I Get/Ring Telephone Ring	Barbara Lynn	02.1968	-	65[2]	Atlantic 2450	[written by Barbara Lynn Ozen ][produced by Huey P. Meaux][39[6].R&B; Chart]
(Until Then) I'll Suffer/Take Your Love And Run	Barbara Lynn	07.1971	-	-	Jet Stream 804	[written by Barbara Lynn Ozen ][produced by Huey P. Meaux][31[9].R&B; Chart]

Mary Jane Girls

 Mary Jane Girls to amerykański girlsband założony w 1979 roku,
znany przede wszystkim z utworów „In My House”, „All Night Long”, „Candy Man” oraz coveru „Walk Like a Man”. Były protegowanymi muzyka Ricka Jamesa i rozpadły się w 1987 roku. Joanne „Jojo” McDuffie była wokalistką, a pozostałe wokalistki dopełniały styl i wizerunek grupy. W nagraniach studyjnych McDuffie wspierały wokalistki sesyjne, a nie pozostałe Mary Jane Girls. Grupa wydała dwa albumy w latach 80-tych i nagrała trzeci, który przez dekady był odkładany na półkę, ale ostatecznie ukazał się w 2014 roku w ramach większej retrospektywy Ricka Jamesa. Grupa została wprowadzona do Galerii Sław Muzyki Rhythm & Blues w 2019 roku.

 Rick James często korzystał ze wsparcia wokalistek Joanne „Jojo” McDuffie oraz sióstr Maxine Waters Willard i Julii Waters Tillman podczas nagrań studyjnych. Podczas występów na żywo, począwszy od 1979 roku, Jamesa wspierała McDuffie, a także Cheryl Bailey (która używała pseudonimu scenicznego Cheri Wells), Candice „Candi” Ghant i Kimberly „Maxi” Wuletich. Wśród muzyków, McDuffie, Wells, Ghant i Wuletich, sporadycznie używały pseudonimu Mary Jane Girls, będącego podgrupą zespołu towarzyszącego Jamesowi, Stone City Band. Kobiety uczyły się układów choreograficznych i ćwiczyły pod okiem trenera wokalnego.

  W 1983 roku James zaproponował wytwórni Motown, aby McDuffie otrzymała propozycję kariery solowej, ale nieporozumienie spowodowało, że wytwórnia podpisała kontrakt z zespołem złożonym wyłącznie z kobiet, który, jak ustalił, miał nosić nazwę Mary Jane Girls. James obsadził stanowiska za McDuffie  Wells , Ghant  i Wuletich . Napisał również wszystkie oryginalne utwory i wyprodukował wszystkie nagrania. Często porównywany do protegowanych swojego rywala Prince'a, Vanity 6, który zadebiutował w 1982 roku, James powiedział Jetowi, że wpadł na ten pomysł sześć lat wcześniej, ale odłożył go na półkę z braku czasu. „Chciałam, żeby w branży istniał zespół czarnoskórych kobiet, który mógłby wyrażać więcej realizmu w relacjach z mężczyznami. Chciałam, żeby istniały czarnoskóre dziewczyny, które mogłyby naprawdę mówić o miłości, bólu, pieniądzach, władzy, nienawiści i wszystkim innym. Początkowo miały to być trzy dziewczyny w negliżach, grające punkowe klimaty.”

 Siostry Waters i McDuffie zaśpiewały wszystkie partie na debiutanckim albumie zespołu, Mary Jane Girls, wydanym w kwietniu 1983 roku. Album przyniósł ich pierwsze hity R&B: „Candy Man”, „All Night Long” (który później znalazł się na ścieżce dźwiękowej gry wideo Grand Theft Auto: Vice City z 2002 roku) i „Boys”. Podczas występów na żywo Mary Jane Girls wspierał zespół Stone City Band. Męscy członkowie zespołu śpiewali również chórki, wspierając McDuffie jako główną wokalistkę. Cheri Wells opuściła zespół przed nagraniem kolejnego albumu. Zastąpiła ją Yvette „Corvette” Marine. Marine była córką piosenkarki Pattie Brooks.

  Nazwa zespołu nawiązywała do mary jane, slangowego określenia marihuany; ulubionego narkotyku Jamesa. (James napisał przebój zatytułowany „Mary Jane”). Wizerunek zespołu przedstawiał uliczną cwaniaczkę (McDuffie), supermodelkę (Ghant), cheerleaderkę/dziewczynę z doliny (Wells, a następnie Marine) oraz dominę (Wuletich).  Zespół wydał swój drugi album, Only Four You, w lutym 1985 roku. McDuffie wystąpiła w większości utworów, a siostry Waters zostały zatrudnione do chórków, ponieważ pozostałe członkinie miały ograniczone możliwości wokalne. Główny singiel „In My House” stał się największym hitem zespołu, osiągając 3. miejsce na liście R&B, a następnie trafił na listę Billboard Hot 100, gdzie dotarł do 7. miejsca i spędził 12 tygodni w Top 40. Znalazł się również na liście Hot Dance Club Play, zajmując 1. miejsce przez dwa tygodnie w kwietniu 1985 roku. „Wild and Crazy Love” był drugim singlem z tego albumu i również dobrze radził sobie na listach R&B (10. miejsce) i dance (3. miejsce). Niewiele zabrakło mu do Top 40 na liście Billboard Hot 100, osiągając 42. miejsce. Ostatni singiel, „Break It Up”, dotarł dopiero do 79. miejsca na liście R&B i nie znalazł się na liście Billboard Hot 100, ale osiągnął 39. miejsce na liście Hot Dance Club Play. 

Trzeci album został nagrany przez grupę, projekt o nazwie Conversation, ale został odłożony na dekady, ostatecznie wydany w 2014 roku jako część większej retrospektywy twórczości Jamesa. Jednakże, singiel został wydany z projektu w 1986 roku, był to cover hitu The Four Seasons "Walk Like a Man", który był słyszany w filmie A Fine Mess. Znalazł się na 41 miejscu na liście Billboard Hot 100. Inny singiel, "Shadow Lover", został również wydany w 1986 roku, a Mary Jane Girls pojawiły się w Soul Train, aby zsynchronizować go, ale singiel nie był promowany przez wytwórnię.

  Ghant uzyskała inną pracę w 1986 roku, gdy James i Motown byli w konflikcie, ponieważ Mary Jane Girls nie miały wsparcia wytwórni. Mary Jane Girls oficjalnie rozpadły się w 1987 roku.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Candy Man/All Night Long/Boys	Mary Jane Girls	04.1983	-	-	-	[written by Rick James][produced by Rick James][8[18].Hot Dance/Disco Chart;Gordy 6040 LP]
Candy Man	Mary Jane Girls	06.1983	60[6]	101[6]	Gordy 1670	[written by Rick James][produced by Rick James][23[18].R&B; Chart]
All Night Long/Musical Love	Mary Jane Girls	08.1983	13[9]	101[8]	Gordy 1690	[written by Rick James][produced by Rick James][11[18].R&B; Chart]
Boys	Mary Jane Girls	10.1983	74[3]	102[9]	Gordy 1704	[written by Rick James][produced by Rick James][29[17].R&B; Chart]
Jealousy/You Are My Heaven	Mary Jane Girls	02.1984	-	106[1]	Gordy 1721	[written by Rick James][produced by Rick James][84[3].R&B; Chart]
In My House	Mary Jane Girls	03.1985	77[3]	7[22]	Gordy 1741	[written by Rick James][produced by Rick James][3[22].R&B; Chart][1[2][10].Hot Dance/Disco Chart;Gordy 4529 12"]
Wild And Crazy Love	Mary Jane Girls	07.1985	101	42[10]	Gordy 1798	[written by R. James, K. Hawkins][produced by Rick James][10[14].R&B; Chart][3[10].Hot Dance/Disco Chart;Gordy 4541 12"]
Break It Up	Mary Jane Girls	11.1985	-	-	Gordy 1816	[written by Rick James][produced by Rick James][79[2].R&B; Chart][33[4].Hot Dance/Disco Chart;Gordy 4547 12"]
Walk Like A Man/Shadow Lover	Mary Jane Girls	07.1986	-	41[10]	Motown 1851	[written by B. Crewe, B. Gaudio][produced by Rick James][91[8].R&B; Chart][piosenka z filmu "A Fine Mess"]
All Night Long	Mary Jane Girls	02.1995	51[2]	-	Motown TMGCD 1436 [UK]	[written by Rick James]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Mary Jane Girls	Mary Jane Girls	05.1983	51[9]	56[41]	Gordy 6040	[produced by Rick James]
Only Four You	Mary Jane Girls	03.1985	-	18[38]	Gordy 6092	[gold-US][produced by Rick James]

Trivium

 Trivium uformował się w roku 2000, a początek jego historii miał miejsce
w szkole średniej. Tam właśnie, na jednej z licealnych imprez z młodymi talentami, pierwotny wokalista zobaczył miotającego się na scenie gitarzystę Matt'a Heafy'ego, który wraz z pewnym bębniarzem wykonywał przeróbkę utworu Offspring - 'Self Esteem'. Obaj panowie szybko znaleźli wspólny język i zanim jeszcze poskładali sekcję rytmiczną przybrali nazwę Trivium, czyli łacińskie określenie niższego stopnia nauki szkolnej w średniowieczu, obejmujące studium trzech przedmiotów (gramatyki, retoryki i dialektyki). Dla samych członków zespołu nazwa ta sugeruje otwartość na różne style, i podsumowuje ich muzyczną estetykę.
 

Po kilku występach na lokalnych imprezach, ówczesny wokalista pożegnał się z zespołem zostawiając wszystko w rękach Heafy'ego. Przez następne dwa lata Heafy szlifował brzmienie grupy, a w 2002 roku odniósł swój prywatny sukces zgarniając statuetkę w kategorii Best Metal Guitarist na Orlando Metal Awards. Na początku roku 2003 Trivium nagrał swoją pierwszą demówkę. Spodobała się ona niemieckiej wytwórni Lifeforce, która podpisała kontrakt z kapelą i wysłała ich do studia, w celu zarejestrowania albumu 'Ember To Inferno'. Po nieustających rotacjach w składzie grupy, posadę drugiego gitarzysty objął Corey Beaulieu. Znalezienie odpowiedniego basisty pochłonęło jeszcze więcej czasu, dziesiątki graczy przewinęło się przez zespół, by w końcu na tej pozycji powitany został Paolo Gregoletto, który w CV miał wpisane- jammowałem z pałkerem Iron Maiden, Nicko McBrain'em. Paolo był zdecydowany pozostać w Trivium, dlatego porzucił wszelkie inne projekty muzyczne, w których w tym czasie się udzielał.
 

Dokooptowany pałker Travis Smith skompletował skład Trivium. W ramach promocji debiutanckiego krążka 'Ember To Inferno', grupie udało się zagrać z Machine Head, Iced Earth, Killswitch Engage i Fear Factory. Narastający szum wokół zespołu zwrócił uwagę wyławiaczy metalowych talentów, stajnię Roadrunner Records. Ta, podpisała z nimi kontrakt płytowy, którego owocem była płyta 'Ascendancy', wydana w marcu 2004 roku. Krążek, promowany singlem 'Pull harder on the strings of your martyr', uzyskał bardzo pochlebne recenzje metalowych mediów na całym świecie. Z finezją rozpisywały się poczytne angielskie pisma "oto powrót trashu i przypomnienie chwały Metallici, Slayer'a, Pantery i Testamentu."

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Anthem (We Are the Fire)	Trivium	10.2006	40[4]	-	Roadrunner RR 3929	[written by Matt Heafy, Paolo Gregoletto][produced by Jason Suecof, Matt Heafy, Corey Beaulieu, Paolo Gregoletto ,Travis Smith]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Ascendancy	Trivium	04.2005	79[2]	151[1]	Roadrunner RR 82 512	[gold-UK][produced by Jason Suecof , Matt Heafy ]
The Crusade	Trivium	10.2006	7[4]	25[2]	Roadrunner RR 80592	[gold-UK][produced by Jason Suecof , Trivium ]
Shogun	Trivium	09.2008	17[5]	23[2]	Roadrunner RR 79852	[silver-UK][produced by Nick Raskulinecz]
In Waves	Trivium	08.2011	16[2]	13[4]	Roadrunner RR 77562	[produced by Colin Richardson, Martyn "Ginge" Ford]
Vengeance Falls	Trivium	10.2013	23[2]	15[3]	Roadrunner RR 76012	[produced by David Draiman]
Silence in the Snow	Trivium	10.2015	19[2]	19[2]	Roadrunner 0016861750220	[produced by Michael "Elvis" Baskette]
The Sin and the Sentence	Trivium	11.2017	18[1]	23[1]	Roadrunner 0016861744625	[produced by Josh Wilbur]
What the Dead Men Say	Trivium	05.2020	12[1]	35[1]	Roadrunner 0075678649783	[produced by Josh Wilbur]
In the Court of the Dragon	Trivium	10.2021	20[1]	71[1]	Roadrunner 0075678641220	[produced by Josh Wilbur]

Trixter

Chociaż zespół powstał w 1983 roku w Paramus w stanie New Jersey,
przełom nastąpił dopiero w 1989 roku, kiedy to zespół przeniósł się do Hollywood (nieoficjalnej siedziby hair metalu), aby nagrywać dla wytwórni MCA Records. W następnym roku Trixter odbył trasę koncertową po kraju ze Stryperem i Donem Dokkenem, promując swój debiutancki album, który zyskał znaczące wsparcie MTV. Wokalista Peter Loran, gitarzysta Steve Brown, basista P.J. Farley i perkusista Mark „Gus” Scott stali się częstymi gośćmi stacji muzycznych, gdzie teledyski do „Give It to Me Good”, „One in a Million” i „Surrender” weszły do ​​regularnej rotacji.  

Trixter osiągnął status złotej płyty na początku 1991 roku, sprzedając się w ponad 500 000 egzemplarzy w Stanach Zjednoczonych. Członkowie zespołu zwiększyli swoją popularność, dołączając do trasy koncertowej „Blood, Sweat, and Beers Tour” (w której udział wzięli również Warrant i Firehouse) oraz współtworząc ścieżkę dźwiękową do filmu „If Looks Could Kill”. Okres świetności zespołu okazał się jednak krótkotrwały. Kolejny album „Hear!” nie zdołał utrzymać popularności Trixter, a EP-ka z coverami -„Undercovers” z 1994 roku - nie mogła konkurować z nowo odkrytą popularnością muzyki grunge. Po odejściu Scotta zespół rozpadł się w 1995 roku. 

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Give it to me good	Trixter	12.1990	-	65[9]	Mechanic 53 863	[written by Steve Brown][produced by Bill Wray]
One in a million	Trixter	03.1991	-	75[8]	Mechanic 54 044	[written by B. Wray, J. Wray, S. Brown][produced by Bill Wray]
Surrender	Trixter	06.1991	-	72[10]	Mechanic 54 105	[written by B. Wray, J. Wray, S. Brown][produced by Bill Wray]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Trixter	Trixter	09.1990	-	28[54]	MCA 6389	[gold-US][produced by Bill Wray, Jim Wray]
Hear !	Trixter	10.1992	-	109[3]	MCA 10 635	[produced by James Barton]