Freddie Gorman
(ur. jako Frederick Cortez Gorman, 11 kwietnia 1939r - ur. 13 czerwca
2006r)
był amerykańskim muzykiem i producentem muzycznym, znanym przede
wszystkim jako wokalista i autor tekstów dla wytwórni Motown pod koniec
lat 60-tych i w połowie lat 70-tych XX wieku.
Pochodził z Detroit w stanie Michigan. Jako członek kwartetu The Originals wytwórni Motown, Freddie Gorman odegrał również ważną, niedocenianą rolę w rozwoju wytwórni Motown. Był współautorem pierwszego przeboju wytwórni, „Please Mr. Postman”, który zajął pierwsze miejsce na listach przebojów, w wykonaniu zespołu Marvelettes. W
1964 roku Beatlesi, najlepiej sprzedający się zespół wszech czasów,
wydali swoją wersję utworu, a w 1975 roku zespół Carpenters ponownie
zapewnił mu pierwsze miejsce na listach przebojów. W 2006 roku „Please Mr. Postman” został wprowadzony do Galerii Sław Autorów Tekstów Piosenek. Urodzony
w Detroit 11 kwietnia 1939 roku, Gorman rozwijał swoją grę na basie na
rogach lokalnych ulic i będąc jeszcze uczniem liceum, zadebiutował
nagraniowo w singlu Qualitones z 1955 roku „Tears of Love” dla Josie Records. Dwa lata później Gorman i wieloletni przyjaciele Brian Holland i Sonny Sanders założyli Fideletones. Po wydaniu „Pretty Girl” w Aladdin Records w 1959 roku, grupa się rozpadła, a Gorman wrócił do swojej codziennej pracy jako listonosz.
Autor tekstów i artysta Motown
Gorman w końcu spotkał się z początkującym impresario płytowym Berrym Gordym podczas swojej trasy. Z
czasem Gordy zatrudnił Hollanda jako etatowego autora tekstów i
producenta, łącząc go z innym producentem Robertem Batemanem w celu
nagrania singla dla dziewczęcej grupy Motown, Marvelettes. Kiedy
Marvelette Georgia Dobbins zasugerowała tytuł „Please Mr. Postman”,
Holland zaangażowała Gormana do pomocy przy tekście, choć jego wkład w
piosenkę przez dekady pozostawał niezauważony. „Please
Mr. Postman” stał się jednak hitem, zdobywając szczyt listy przebojów
Billboard jesienią 1961 roku, a Gordy odwdzięczył się, wydając solowy
singiel Gormana „The Day Will Come” w wytwórni Miracle Records należącej do Motown.
Holland i Gorman kontynuowali również współpracę kompozytorską, współpracując z Berrym Gordym przy pierwszym singlu The Supremes „I Want a Guy”. Następnie Holland i Gorman rozszerzyli się do triumwiratu, dodając Lamonta Doziera, tworząc skład Holland–Dozier–Gorman. Po serii produkcji Motown, w tym „Old Love” Mary Wells, „Mr. Misery (Let Me Be)” Smokey Robinson & the Miracles, „Pa, I Need a Car” The Contours, „Forever”, „Someday Someway”, „Goddess of Love” i „Strange I Know” The Marvelettes, Gorman został wyparty przez brata Hollanda, Edwarda.
Bez żadnych korzyści kontraktowych kontynuował karierę na poczcie, znikając na kilka lat. Mimo że został wyparty przez Edwarda Hollanda, Freddie i Edward napisali „There He Is (At My Door)” Marthy Reeves & the Vandellas.
Po
odejściu z Motown, Gorman powrócił w tym samym roku, w 1964 roku,
tworząc kolejny przebój z pierwszej dziesiątki listy przebojów. Jednak dla rywalizującej z Motown wytwórni Golden World Records, ich blueeye soul/doo-wopowa grupa The Reflections, piosenka „(Just Like) Romeo and Juliet” stała się hitem. Następnie Gorman nagrał kilka solowych singli, „In a Bad Way”, „Take Me Back”, „There Can be Too Much” i „Can't Get It Out of My Mind”, dla siostrzanej wytwórni Golden World, Ric-Tic.
Kiedy
Gordy przejął udziały w Golden World, Gorman został ponownie wchłonięty
przez Motown i w 1966 roku dołączył do składu The Originals, nowej
grupy wokalnej, w skład której wchodzili również tenor prowadzący C. P.
Spencer, drugi tenor Hank Dixon, były dyrektor artystyczny i
członek-założyciel Anna Records, baryton Walter Gaines, a także,
choć na krótko, Joe Stubbs, brat słynnego lidera Four Tops, Leviego
Stubbsa, który odszedł, aby rozpocząć karierę solową po debiutanckim
albumie The Originals, będącym interpretacją ponadczasowego utworu Lead
Belly „Goodnight Irene”. Pozostały kwartet spędził kolejne dwa lata, śpiewając w chórkach dla takich artystów jak Jimmy Ruffin („What Becomes of the Brokenhearted”), Stevie Wonder („For Once in My Life” i „Yester-Me, Yester-You, Yesterday”), David Ruffin („My Whole World Ended (The Moment You Left Me)”), Marvin Gaye („Chained” i „Just to Keep You Satisfied”), Edwin Starr („War” i „Twenty-Five Miles”) i wielu innych.
Tuż przed przyciągnięciem uwagi partnera Gormana , Marvina Gaye'a, który wraz z żoną Anną Gordy napisał soulową balladę „Baby I'm for Real”. Po zdobyciu szczytu listy przebojów R&B, singiel trafił do radia pop, zajmując 14. miejsce. Gaye wydał również kontynuację The Originals, „The Bells”, która dotarła do pierwszej piątki listy R&B i w 1970 roku nie znalazła się w pierwszej dziesiątce listy przebojów pop.
Z
powodu konfliktów twórczych z Gaye’em i jego szwagrem Berrym Gordym,
komercyjne sukcesy grupy gwałtownie spadły w kolejnych latach. Na początku lat 70-tych C.P. Spencer opuścił zespół, aby rozpocząć karierę solową, pozostawiając na jego miejscu byłego członka Glass House, Ty’a Huntera.
Chociaż w 1976 roku The Originals znaleźli się na szczycie list przebojów disco dzięki klasycznemu utworowi „Down to Love Town”, był to pierwszy singiel na płycie 12-calowej.
Wypożyczone
za pośrednictwem wytwórni Motown, ich albumy z lat 1978-1981 z innymi
niezależnymi wytwórniami płytowymi wzbudziły minimalne zainteresowanie, a
kariera nagraniowa grupy praktycznie ustała w połowie lat 80-tych,
chociaż kontynuowali trasy koncertowe i nagrywali dla małych,
niezależnych wytwórni przez kolejne lata.
W 1988 roku magazyn People opublikował pouczający artykuł o Freddiem Gormanie.
W 1997 roku syn Gormana, Dillon F. Gorman, napisał i wyprodukował niezależny solowy album Freddiego, It's All About Love.
Ty
Hunter zmarł 24 lutego 1981 roku, a Joe Stubbs 5 lutego 1998 roku. Był z
zespołem przez około sześć miesięcy w 1966 roku, a także członkiem The
Falcons, The Contours i 100 Proof. C.P. Spencer zmarł na zawał serca 20 października 2004 roku, a Freddie Gorman zmarł na raka płuc 13 czerwca 2006 roku w wieku 67 lat. Walter Gaines zmarł 17 stycznia 2012 roku po długiej chorobie.Dixon jest obecnie jedynym żyjącym i aktywnym członkiem-założycielem pierwotnej grupy.
Po
śmierci Gormana w 2006 roku, wieloletni członek Hank Dixon i jego córka
Terrie Dixon reaktywowali The Originals jako zespół koncertowy z synem
Freddiego, autorem tekstów i producentem Dillonem F. Gormanem, oraz
synem Gene'a Chandlera. Do składu dołączył Defrantz Forrest.
Kompozycje Freddie Gormana na listach przebojów
|
[with Georgia Dobbins, William Garrett, Brian Holland, Robert Bateman]
09/1961 Please, Mr. Postman The Marvelettes 1.US
11/1974 Please Mr. Postman The Carpenters 1.US/2.UK
02/1983 Please Mr. Postman Gentle Persuasion 82.US
05/1994 Please Mr. Postman Backbeat Band 69.UK
[with Brian Holland, Lamont Dozier]
12/1962 Strange, I Know The Marvelettes 49.US
07/1973 Forever Baby Washington & Don Gardner 119.US
[with Bob Hamilton]
03/1964 (Just Like) Romeo & Juliet The Reflections 6.US
07/1967 Romeo & Juliet The Messengers 129.US
04/1975 Just Like (Romeo and Juliet) Sha Na Na 55.US
05/1975 Just Like Romeo and Juliet Fallen Angels 106.US
[with Bob Hamilton, Barbara Terry & Joanne Jackson]
07/1964 Like Columbus Did The Reflections 96.US
[with Richard "Popcorn" Wylie & Bob Hamilton]
09/1964 (I'm Just) A Henpecked Guy The Reflections 124.US
[with LaRon James, Gregory Green, Sean Thomas, William Garrett,
Georgia Dobbins, Robert Bateman, Brian Holland]
12/2005 Oh Yes (aka Postman) Juelz Santana 56.US
|
.jpg)
