Cactus

Cactus, grupa amerykańska. Utworzona w grudniu 1969r w Nowym Jorku. Założyli ją Tim Bogert (27.08.1944r, Richfield, New Jersey) - b, voc i Carmine Appice (15.12.1946, Staten Island, Nowy Jork) - dr, perc, voc. Obaj byli wcześniej muzykami formacji Vanilla Fudge, a po rozstaniu z nią zamierzali utworzyć zespół z Jeffem Beckiem i Rodem Stewartem. Niestety, Beck uległ w tym czasie
ciężkiemu wypadkowi samochodowemu i do współpracy nie doszło. Bogert i Appice sformowali więc Cactus.
W składzie znaleźli się oprócz nich: Rusty Day - voc, hca, perc i Jim McCarty (1945r, Detroit) - g, dr. Obaj zaczynali karierę w zespole Mitch Ryder And The Detroit Wheels, a później
Day trafił najpierw do The Amboy Dukes, a niebawem stanął na czele The Dealers Blues Band, natomiast McCarty związał się z Buddy Miles Express. Ten skład Cactus przetrwał do wiosny 1972. Wówczas Day i McCarty odeszli, a dołączyli: Pete French - voc z Atomic Rooster, Werner Fritzsching - g oraz Duane Hitchings - p, org, fl, voc, współpracownik Buddy Milesa i Harveya Mandela.
Gdy latem 1972 Bogert i Appice zdecydowali się jednak nawiązać współpracę z Jeffem Beckiem, grupa przestała istnieć. Wiosną 1973 reaktywowała się z inicjatywy Hitchingsa pod nazwą The New Cactus Band. Oprócz Hitchingsa znaleźli się w niej: Mike Pinera (29.09.1948r, Tampa, Floryda) - g , voc, znany z Blues Image, Iron Butterfly i Ramatam, Roland Robinson - voc, b, hca, jeszcze jeden współpracownik Buddy Milesa, a także Mitch Mitchell - dr, były muzyk The Jimi Hendrix Experience. Po kilku tygodniach Mitchella zastąpił Jerry Norris - dr, voc. Działała do grudnia 1973.


Grupa związała się z wytwórnią Atco, która wydawała płyty Vanilla Fudge, i w lipcu 1970r zadebiutowała albumem „Cactus". Wkrótce potem ukazał się też singel You Can't judge A Book By The Cover/Bro. Bill. Album powstał w Ultra-Sonic Recording Studios w Hempstead w stanie Nowy Jork bez pomocy producenta spoza własnego grona. Portretował Cactus jako formację zapatrzoną w Led Zeppelin. Zawierał utrzymane w stylu tego zespołu przeróbki dwóch znanych; bluesów, Parchman Farm Mosego Allisona i You Can't Judge A Book By The Cover Williego Dixona, oraz sześć własnych kompozycji, tak różnych, jak urozmaicony długim solem perkusji   hardrockowy utwór  Feel So Good, dynamiczne boogie Let Me Swim i Oleo, przejmujący blues No Need To Worry oraz country rockowa ballada My Lady From South Of Detroit. Zyskał pewną popularność - dotarł do pozycji 54 list bestsellerów. Sukcesem była też trasa Cactus po Stanach zorganizowana w tym czasie.

W marcu 1971r trafił na rynek album „One Way... Or Another", promowany singlem Long Tall Sally/Rock N ' Roll Children. Powstał w nowojorskich Electric Lady Studios, wyprodukowany - tak jak poprzedni - przez samych muzyków. Był dziełem bardziej dojrzałym i bardziej oryginalnym niż debiut. Otwierała go porywająca wersja standardu rock'n'rollowego Long Tall Sally Little Richarda. A w jego programie znalazło się też wyborne opracowanie bluesa Feel So Bad Chucka Willisa. Przede wszystkim jednak zawierał świetne własne kompozycje wyrastające z bluesa, ale zazwyczaj wykonane z hardrockową dynamiką, jak Rockout Whatever You Feel Like, Rock N ' Roll Children, Big Mama'Boogie, Hometown Bust czy nawiązujący do stylu Jimiego Hendrixa One Way... Or Another. Niestety, ta udana płyta, promowana na kolejnej trasie po Stanach, zyskała znacznie mniejszą popularność niż „Cactus".
 Album kolejny, „Restrictions", ukazał się w listopadzie 1971r. Towarzyszyły mu single Token Chokin'/Alaska z września tego roku i Evil/Sweet Sixteen ze stycznia następnego. Powstał w kilku różnych studiach - Electric Lady Studios i Atlantic Recording Studios w Nowym Jorku oraz Criteria Studios w Miami na Florydzie. Po niepowodzeniu „One Way... Or Another" grupa spuściła trochę z tonu i po raz pierwszy zatrudniła producenta, Geoffreya Haslama, a także dwóch dodatkowych muzyków, Roną Lee Jacka- g i Albhy'ego Galutena - p. Wynikiem była płyta bardziej urozmaicona, ale i bardziej wtórna niż poprzednia. Utwór Restrictions był próbą ożywienia bard rocka pierwiastkami soulu i funku, a przypominał dokonania Grund Funk. Ballada Token Chokin', łącząca elementy country, bluesa. i gospel, przywoływała klimat twórczości The Rolling Stones. Zagrany z hardrockową dynamiką blues Evil kojarzył się z utrzymanym w konwencji Led Zeppelin repertuarem płyty „Cactus". Równie ostry blues Sweet Sixteen robił wrażenie hołdu dla tria Cream. A długa, ponadośmiominutowa kompozycja Guiltless Glider, zuchwały kolaż wielu stylów, m.in. Led Zeppelin i; Cream, miała w sobie coś z ducha poszukiwań Vanilla Fudge. W listopadzie 1971 grupa rozpoczęła wielką trasę po Stanach i Kanadzie u boku Roda Stewarta. Niestety, koncerty te nie pomogły jej umieścić albumu na listach bestsellerów.

Po zmianie składu formacja przygotowała jeszcze jedną płytę, ,,'Ot 'N Sweaty", zawierającą oprócz nagrań studyjnych także koncertowe i dokonane podczas Mar Y Sol Festival w Puerto Rico, wydaną w październiku 1972 wraz z singlem Mother Boogie/Bringing Me Down. Nie zmieniła ona jednak wizerunku grupy i nie odmieniła jej losu. Pominięte na ,,'O t 'N Sweaty" nagranie z występu na Mar Y Sol Festival, Bedroom Mazurka, ozdobiło album dokumentujący tę imprezę, „Mar Y Sol" (Atlantic, 1972).
Zespół The New Cactus Band nie miał z Cactus wiele wspólnego, a jego jedyna płyta, „Son Of Cactus", nagrana w nowojorskich Atlantic: Recording Studios z gościnnym udziałem m.in. Manuela Bartemattiego - dr, voc, byłego muzyka Blues Image, wyprodukowana przez samych muzyków, wydana w maju 1973r; nie dorównywała dziełom pierwszego składu.
 Różnie potoczyły się losy muzyków Cactus. Bogert i Appice kontynuowali karierę w zespole Beck, Bogert, Appice. McCarty stanął na czele grupy Rockets, pojawił się też u boku m.in. Boba Segera i Alberta Kinga. French współpracował m.in. z zespołem Blue i niemiecką formacją Randy Pie. Hitchings i Pinera spotkali się znowu w zespole Thee Image. Później Hitchings wspomagał m.in. Jana Akkermana, Jeffa Becka, Roda Stewarta, Alice Coopera, Teda Nugenta, Erica Carmena, Kim Carnes oraz zespoły Badfinger i Runaways, a Pinera nagrywał m.in. jako solista. Fritzsching współpracował z grupami Free Beer, Stanky Brown Band, Pierce Arrow i Riff Raff oraz z Carlene Carter i duetem Hall And Oates. Day zginął wraz z synem w tajemniczych okolicznościach, prawdopodobnie zastrzelony przez handlarzy narkotyków.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
You can' t judge a book by the cover/Bro Bill	Cactus	11.1970	-	-	Atco 6792	[written by Willie Dixon][produced by Cactus]
Token chokin' /Alaska	Cactus	03.1971	-	-	Atco 6842	[written by R. Day, C. Appice][produced by Geoffrey Haslam]
Long tall Sally/Rock'n' roll children	Cactus	04.1971	-	-	Atco 6811	[written by Richard Penniman, Enotris Johnson, Robert Blackwell][produced by Cactus]
Evil /Sweet sixteen	Cactus	06.1972	-	-	Atco 6872	[written by C. Burnett][produced by Geoffrey Haslam]
Bad mother boogie/Bringing me down	Cactus	10.1972	-	-	Atco 6901	[written by C. Appice, T. Bogert, P. French, W. Fritzschings, D. Hitchings][produced by Geoffrey Haslam]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Cactus	Cactus	07.1970	-	54[18]	Atco 340	[produced by Cactus]
One way...or another	Cactus	03.1971	-	88[13]	Atco 356	[produced by Cactus]
Restrictions	Cactus	11.1971	-	155[10]	Atco 377	[produced by Geoffrey Haslam]
Ot' N' sweaty	Cactus	10.1972	-	162[5]	Atco 7011	[produced by Geoffrey Haslam]
Son of Cactus	New Cactus Band	05.1973	-	183[6]	Atco 7017