środa, 15 stycznia 2025

Huelyn Duvall

Huelyn Wayne Duvall (ur. 18 sierpnia 1939r- zm. 15 maja 2019r) był amerykańskim muzykiem rock and rollowym i rockabilly.
 
  Huelyn Duvall urodził się 18 sierpnia 1939 roku w Garner w Teksasie jako syn Williama Daniela Duvalla i Ili Lee Measures Duvall. Duvall jest znany z nagrań z lat 50-tych, takich jak „Little Boy Blue”, „Boom Boom Baby”, „Three Months To Kill”, „Pucker Paint” i „Double Talkin' Baby”, między innymi. Występował z Eddiem Cochranem, Johnnym Hortonem, Bobbym Darinem, Dale'em Hawkinsem, The Champs i innymi.  
 
„Little Boy Blue” znalazł się na liście Billboard w 1958 roku, a Eddie Cochran powiedział mu, że jest to jedna z jego ulubionych piosenek.  Duvall nagrał „Boom Boom Baby” dwa lata przed Billym „Crash” Craddockiem, a jego wersja „Double Talkin' Baby” została wysłana do Gene'a Vincenta, podobnie jak „Modern Romance” do Sanforda Clarka.
 
  Duvall zmarł 15 maja 2019 roku w wieku 79 lat.  Robert Plant wymienił Huelyna Duvalla jako swoją inspirację.

 

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
Little Boy Blue/Three Months To KillHuelyn Duvall06.1959-88[3]Challenge 59014[written by Jerry Arnold, Doyle Turner]

wtorek, 14 stycznia 2025

Joe Jackson

 Ur. (11.08.1954, Burton-on-Trent, Wielka Brytania) - voc, k, vib, s, hca; kompozytor, autor tekstów, producent nagrań.
Po ukończeniu w 1974 studiów pianistycznych w londyńskim Royal College of Music zrealizował kilka singli dla firmy MAM z grupa rockową Arms And Legs (m.in. Mark Andrews - voc). Od 1978 nagrywa dla A and M z towarzyszeniem różnych zespołów: rockowego combo The Jackson Band (najsłynniejszy skład współtworzyli wraz z nim Graham Maby - b i Larry Tolfree - dr), jazzowego big bandu Joe Jackson's Jumpin' Jive oraz orkiestry.

Przedstawił urozmaicony repertuar: chwytliwe przeboje (np. Is She Really Going Out With Him?, It's A Different For Girls, Stepping Out, Breaking Us In Two , You Can't Get What You Want), wyrafinowane ballady (np. Real Men z programo wego cyklu Night And Day, obrazującego codzienne życie mieszkańców Nowego Jorku), stylizacje na muzykę południowoamerykańska i karaibską (Fools in love), standardy z lat czterdziestych (m.in. utwory Caba Callowaya i Louisa Jordana) oraz kompozycje orkiestrowe inspirowane twórczością Claude'a Debussy'ego i Maurice'a Ravela (np. Symphony In One Movement, Nocturne, No pasaran , Solitude).
Jest twórca oprawy dźwiękowej kilku filmów, np. Mike's Murder (1983, reż. James Bridges; na wideokasetach pt. Zabójstwo Mike'a) i Tucker (1988, reż. Francis Ford Coppola). Jako producent nagrań współpracował najczęściej z wykonawcami muzyki reggae (m.in. Prince Lincoln Thompson, The Rasses i The Toasters).
**

Ur. 11.08.1955 w Burton Upon-Trent w hr. Straffordshire (Anglia). Muzyczny samouk (skrzypce, pianino) kontynuował naukę gry na fortepianie w London Royal College of Music. Współpraca z grupami Arms and Legs i Coffee and Cream zaowocowała podpisanym w 1978 kontraktem z wytwórnią A&M;.
Singlowy debiut "Is She Really Going Out With Him" nie był przebojem, ale utorował drogę pierwszemu albumowi Jacksona Look Sharp. Dwa pierwsze longplaye potwierdziły wyrastające z kręgu new wave poetyckie i muzyczne zdolności autora. Już pierwsze wersy "Is She Really Going Out With Him" opisujące codzienny spacer młodej damy w obstawie dwóch goryli łączyły dowcip z nie pozbawioną zawiści ironią.
Na trzecim albumie, Beat Crazy, Jackson, zachowując rytm reggae, próbował nowych rozwiązań. Płyta Jumpin'Jive nawracała do klasyki lat 40. (tematy Caba Callowaya i Louisa Jordana). Ciekawym przedsięwzięciem był album Night And Day, nagrany w 1982 w Nowym Jorku, gdzie autor osiadł po rozwodzie z żoną. Zawierał tematy łączące intymność z optymizmem ("Stepping Out"), a ciekawe basowe linie melodyczne z przebojowością.
Kolejny longplay Body and Soul zyskał równie przychylne recenzje. Gorzej powiodło się nieco przegadanej płycie Big World, opartej w większości na basowych popisach Grahama Maby'ego. Instrumentalne i nagraniowe popisy zdominowały też kolejną płytę Will Power, Wydany w 1988 album koncertowy i drugi zawierający muzykę do filmu "Tucker" cieszyły się większym uznaniem wśród krytyków niż wśród nabywców, co w połączeniu z komercyjną klęską Blaze of Glory (1989) spowodowało nieprzedłużenie kontraktu z Jacksonem przez A&M.;
Po dwóch latach niebytu ciekawie zapowiadający się muzyk podpisał umowę z Virgin, ale płyta Laughterand Lust nie była rynkowym sukcesem. Wzloty i upadki Jacksona są klasycznym przykładem losu muzyka wykraczającego poza popularny w pewnym okresie nurt (new wave). O jego klasie świadczą nie tyle nakłady płyt, ile arażacyjne i kompozytorskie umiejętności.

Single
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
Is she really going out with him/[Do the]Instant mash Joe Jackson 06.1979 13[9] 21[15] A&M; AMS 2132 [written by Joe Jackson][written by David Kershenbaum]
It' s different for girls/Come on Joe Jackson 01.1980 5[9] 101[5] A&M; 2186 [written by Joe Jackson][produced by David Kershenbaum,Joe Jackson]
Jumpin' jive/Knock Me A Kiss Joe Jackson 07.1981 43[5] - A&M; 2365 [written by Cab Calloway,Jack Palmer,Frank Froeba][produced by Joe Jackson][oryginalnie nagrana przez Caba Calloway'a w 1939r]
Steppin' out/Chinatown Joe Jackson 08.1982 6[8] 6[27] A& M AMS 2428 [written by Joe Jackson][produced by Joe Jackson,David Kershenbaum]
Real Men/ Chinatown Joe Jackson 06.1982 89 - A& M AMS 8231 [UK] [written by Joe Jackson][produced by Joe Jackson,David Kershenbaum]
Breaking us in two/Target Joe Jackson 01.1983 59[4] 18[16] A& M 2510 [written by Joe Jackson][produced by Joe Jackson,David Kershenbaum]
Memphis/Breakdown Joe Jackson 11.1983 - 85[4] A & M 2601 [written by Joe Jackson][produced by Joe Jackson,David Kershenbaum][piosenka z filmu "Mike's murder"]
Happy ending/Loisaida Joe Jackson feat Elaine Caswell 07.1984 58[5] 57[8] A & M 2635
You can' t get what you want [Till you know what you want]/Cha cha loco Joe Jackson 04.1984 77[2] 15[16] A & M 2628 [written by Joe Jackson][produced by Joe Jackson,David Kershenbaum]
Be my number two/Heart Of Ice Joe Jackson 07.1984 70[4] - A & M AM 200 [UK] [written by Joe Jackson][produced by Joe Jackson,David Kershenbaum]
Right And Wrong/Breaking Us In Two Joe Jackson 04.1986 90[1] - A & M AM 312 [UK] [written by Joe Jackson][produced by Joe Jackson,David Kershenbaum]
Left of center Suzanne Vega feat Joe Jackson 06.1986 32[9] - A & M AM 320 [UK] [written by Suzanne Vega, Steve Addabbo][produced by Steve Addabbo, Arthur Baker]
Steppin' Out Joe Jackson 08.1990 97[1] - A & M AM 583 [UK] [written by Joe Jackson][produced by Joe Jackson,David Kershenbaum]
Stranger Than Fiction/Drowning Joe Jackson 04.1991 112 - Virgin America VUS 40 [UK] [written by Joe Jackson][produced by Joe Jackson, Ed Roynesdal]

Albumy
Data wydania Tytuł UK
US Wytwórnia
/UK/
Komentarze
17.03.1979 Look sharp! 40[11] 20[39] A & M AMLH 64 743 [silver-UK][gold-US][produced by David Kershenbaum]
13.10.1979 I' m the man 12[16] 22[25] A & M AMLH 64 794 [silver-UK][produced by David Kershenbaum]
18.10.1980 Beat crazy 42[3] 41[16] A & M AMLH 64 837 [produced by Joe Jackson]
4.07.1981 Jumpin' jive 14[14] 42[13] A & M AMLH 68 530 [produced by Joe Jackson]
3.07.1982 Night and day 3[27] 4[57] A & M AMLH 64 906 [gold-UK][gold-US][produced by David Kershenbaum,Joe Jackson]
24.09.1983 Mike' s murder - 64[13] A&M; AMLX 64931 [produced by Joe Jackson]
7.04.1984 Body and soul 14[14] 20[29] A & M AMLX 65 000 [silver-UK][produced by David Kershenbaum,Joe Jackson]
5.04.1986 Big world 41[5] 34[25] A & M JWA 3 [produced by David Kershenbaum,Joe Jackson]
2.05.1987 Will power - 131[8] A&M; CDA 3908 [produced by Joe Jackson]
7.05.1988 Live 1980/86 66[2] 91[12] A & M AMA 6706 [produced by David Kershenbaum,Joe Jackson]
29.04.1989 Blaze of glory 36[13] 61[21] A & M AMA 5249 [produced by Joe Jackson]
15.09.1990 Stepping out-The best of 7[9] - A & M 3970521 [gold-UK][produced by Steve Jensen and Martin Kirkup]
11.05.1991 Laughter and lust 41[2] 116[4] Virgin VUSLP 34 [produced by Joe Jackson, Ed Roynesdal]
03.2003 Volume 4 116[1] - Rykodisc RCD 10638 [produced by Joe Jackson]
06.2007 Very Best of Joe Jackson 60[1] - UMTV 9842273 -
02.2008 Rain 154[1] 133[1] Rykodisc RCD 10921 [produced by Joe Jackson]
07.2012 The Duke - 93[1] Ear Music 0208000 [produced by Joe Jackson]
10.2015 Fast Forward 168 - Ear Music 0210662 [produced by Joe Jackson]

Johnna

Johnna ,[prawdziwe nazwisko Johnna Lee Cummings] była członkini  amerykańskiej dziewczęcej grupy Boy Krazy,która odnosiła sukcesy na klubowych i tanecznych listach bestsellerów w latach 1991-1993.Po opuszczeniu macierzystego zespołu podpisała w 1995r kontrakt nagraniowy z PWL International (Opus III, 2 Unlimited, Undercover).

 

Cummings urodziła się i wychował w Filadelfii, a w wieku 17 lat przeprowadził się do Nowego Jorku.

  Boy Krazy Boy Krazy odnieśli znaczący sukces w klubach tanecznych dzięki swoim singlom w Wielkiej Brytanii, USA i Kanadzie. „That's What Love Can Do” to ich najsłynniejszy utwór, który osiągnął 18. miejsce w Ameryce w 1993 r., prawie 2 lata po wydaniu. Piosenka znalazła się na listach przebojów w Wielkiej Brytanii po pierwszym wydaniu na 86. miejscu w 1991 r. Ponownie weszła na listy przebojów na 80. miejscu, co zbiegło się ze wzrostem popularności w Ameryce. 

Amerykański następca, „Good Times With Bad Boys”, osiągnął  59. miejsce w USA. W Wielkiej Brytanii drugi singiel grupy wydany na tym terytorium, „All You Have To Do”, osiągnął szczyt na 91. miejscu. 

 Po opuszczeniu zespołu Cummings podpisała solowy kontrakt płytowy w połowie lat 90. z PWL International Ltd. Używając tylko swojego imienia Johnna, jej debiutancki singiel z 1996 r. „Do What You Feel” przykuł uwagę i zawierał remiksy producenta muzyki tanecznej Matta Dareya. Edycja radiowa osiągnęła szczyt tuż poza Top 40 na UK Singles Chart, jako #43. Następny, kolejny utwór house-popowy w szybkim tempie, „In My Dreams”, osiągnął    66 miejsce na UK chart. Trzeci album zatytułowany Pride został wydany w 1996 r., ale nie dotarł na UK Albums Chart.  

Niemniej jednak wytwórnia Cummings wydała tytułowy utwór jako singiel. Został on wyprodukowany przez Motiv 8. Singiel osiągnął   75 miejsce na UK Singles Chart, a to samo dotyczyło jej kolejnego singla, „Let The Spirit Move You”.

  Cummings była krótko zaręczona z byłym kickboxerem z Florydy, Mike'iem Vieirą. W 2007 roku ówczesny styl życia Johnny został opisany w krótkim filmie dokumentalnym Kimberly Craig, Expect Less.

Single
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
Do What You FeelJohnna02.199643[3]- PWL International PWL 323 T[written by Topham Twigg][produced by TTW ]
In My DreamsJohnna05.199666[2]- PWL International PWL 325 T[written by Miller, Barry, Waterman, Torch][produced by Miller/Waterman]
PrideJohnna07.199685[2]- PWL International PWL 326 T[written by Miller, Barry, Waterman, Torch][produced by Steve Rodway]
Let The Spirit Move YouJohnna11.1996126[1]- PWL International PWL 321 T[written by Miller, Barry, Waterman, Torch][produced by Miller/Waterman ]

John' s Children

Grupa założona w 1964 r. w Leatherhead w hrabstwie Surrey, Anglia, pod nazwq The Clockwork Onions.
Przez krótki czas występowała w składzie: Louie Crooner (śpiew), Andy Ellison (organki), Geoff McClelland (gitara), Chris Dawsett (bas) i Chris Townson (perkusja).
W 1965 r. zmieniła nazwe na The Silence. Ellison przejął funkcję wokalisty, a nowym basistą został John Hewlett. Ostateczną nazwę The John's Children, przyjęto w 1966 r. za radą nowego producenta i menedżera, Simona Napier-Bella.

 

Zadebiutowała w pażdzierniku 1966 r. nagraniem "The Love I Thought I'd Found", eksperymentalnym tematem wykonywanym w szarpanym tempie staccato. W Ameryce i w Europie utwór znany był pod oryginalnym tytułem "Smashed Blocked". Grupa zdążyła równoczesnie nagrać pierwszy album Orgasm, wydany dopiero w 1970 r. Longplay zawierał wczesne tematy zmiksowane z imitacją żywo reagujacej widowni. Przyczyną zwłoki była wątpliwa jakość płyty i jej kontrowersyjny tytuł. Drugi singel grupy, "Just What You Want, Just What You Get", odnosi niewielki sukces. Wkrotce potem z zespołu odszedł McClelland, zastąpiony przez protegowanego Napiera-Bella, obiecujacego wokalistę i kompozytora Marka Bolana.
 

Przyszły idol rocka miał odegrać w John's Children role krótkotrwałą i dwuznaczną. Jego pierwsza kompozycja, "Desdemona", doczekała się zakazu emisji w BBC na skutek kontrowersyjnych słów: "lift up your skirt and fly" ("podnieś kieckę i odleć"). Po nieudanym nagraniu "A Midsummer Night's Scene", Bolan porzucił grupę, zakładając własną, Tyrannosaurus Rex. Pozostali czionkowie John's Children nagrali chwytiiwy temat "Come And Play With Me In The Garden", ktory w Wielkiej Brytanii stat sie hymnem ruchu flower-power, po czym raz jeszcze sięgnęli po kompozycję Bolana, "Go Go Girl" zarejestrowaną podczas wcześniejszej sesji nagraniowej.
 

W ostatecznym składzie: Ellison, Hewlett, Townson (tym razem w roli gitarzysty) i Chris Colville (perkusja), grupa po serii udanych koncertów rozwiązała się. W 1974 r. po krótkotrwałych występach solowych Ellison dołączył do Townsona w zespole Jet, a póżniej związał się z grupą Radio Stars. John Hewlett z powodzeniem pełnił funkcję menedżera grupy The Sparks, promując równoczesnie mniej znaną formację Jook, w skład której wchodził Chris Townson. 

Single
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
The love i thought i' d found/Strange affairJohn' s Children10.1966--Columbia DB 8030[written by Simon Napier-Bell][produced by Simon Napier-Bell]
Just what you want-Just what you' ll get/But she' s mineJohn' s Children02.1967--Columbia DB 8124[written by Hewlett, Townsen, Ellison, McClelland][produced by Simon Napier-Bell]
Desdemona/Remember Thomas A' BeckettJohn' s Children05.1967--Track 604 003[written by M.Bolan]
Midsummer night' s scene/Sara crazy childJohn' s Children07.1967--Track 604 005[tylko 50 kopii][written by M.Bolan]
Come and play with me in the garden/Sara crazy childJohn' s Children08.1967--Track 604 005[written by Ellison, Hewlett ]
Go go girl/Jagged time lapseJohn' s Children10.1967--Track 604 010[written by M.Bolan]

J.S.D. Band

Szkocki folk-rockowy zespół, który był na początku lat 70. jedną z głównych sensacji w tym gatunku. Jego skład tworzyli: Des Coffield (gitara, instrumenty klawiszowe, śpiew), Sean O'Rouke (gitara), Chuck Fleming (skrzypce), Jim Divers (gitara basowa) i Colin Finn (perkusja).

 

Zadebiutowali mało wyrazistym albumem Country Of The Blind. Później jednak zaczęli grać z większą ekspresją (przypominając nieco zespoły Fairport Convention i Steeleye Span), której podstawę stanowiły widowiskowa gra i umiejętności Fleminga. Płyta JSD Band ukazująca dynamikę ich występów na żywo pozostaje najpopularniejszym albumem zespołu, podczas gdy Travelling Days został odebrany z rozczarowaniem. Odejście kilku członków, w tym Fleminga, okazało się fatalne. Pomimo przyjścia do zespołu, który zmienił pod koniec istnienia nazwę na The New JSD, Iaina Lyona (poprzednio grupa My Dear Watson) grupa rozpadła się w 1974 r.
 

Single
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
Sarah Jane/Paddy SticksJ.S.D. Band .1973--Cube BUG 29[written by trad.][produced by Rodger Bain]
Sunshine Life For Me/Reel CoolJ.S.D. Band .1974--Cube BUG 40[written by George Harrison][produced by Phil Wainman]
Hayes And Harlington Blues/CuckooJ.S.D. Band .1974--Cube BUG 49[written by Des Coffield][produced by Phil Wainman]

Albumy
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
Country of the blindJ.S.D. Band.1971--Regal Zonophone SLRZ 1018[produced by Brian Ferguson]
J.S.D. BandJ.S.D. Band.1972--Cube HIFLY 11[produced by Roger MacBain]
Travelling daysJ.S.D. Band.1973--Cube HIFLY 14[produced by Rodger Bain]

Sounds

Szwedzcy reaktywiści nowej fali, Sounds, dostarczają lśniącego, synth-washed rocka, który jest bezkompromisowo zapożyczony u popowych, punkowych zespołów z lat 80-tych, takich jak Blondie i Missing Persons. Przełom nastąpił w 2002 r. wraz z debiutem Living in America, który był hitem zarówno w ich ojczystej Szwecji, jak i po drugiej stronie Atlantyku. Kolejne wysiłki z lat 2000. - Dying to Say This to You z 2006 r. i Crossing the Rubicon z 2009 r. - utrzymały swoją obecność na listach przebojów w całej Europie, wzmocnione przez single takie jak „No One Sleeps When I'm Awake” i „Song with a Mission”. 
 
Z każdym wydaniem taneczne rytmy i polerowanie produkcji nabierały intensywności, czego przykładem jest ich czwarty electro/synth popowy album z 2011 r. Something to Die For. Podczas gdy reszta lat 2010. była stosunkowo spokojna dla grupy, odzyskali ducha na początku kolejnej dekady dzięki albumowi Things We Do for Love z 2020 r. Z talentem wokalistki Mai Ivarsson, klawiszowca Jespera Anderberga, basisty Johana Bengtssona, perkusisty Fredrika Nilssona i gitarzysty Felixa Rodrigueza, powrót do nowej fali po raz pierwszy zjednoczył się w 1999 r. w Sztokholmie, gdzie nagrali większość swojego debiutanckiego albumu Living in America.  
 
Platynowa płyta znalazła się na czwartym miejscu na liście przebojów tydzień po wydaniu w Szwecji w 2002 r., a w maju 2003 r. ukazała się w Ameryce, przebijając ich w USA dzięki ulubionym przez MTV singlom „Living in America” i „Rock & Roll”. Drugi album studyjny Dying to Say This to You ukazał się trzy lata później, prezentując dopracowaną mieszankę hymnicznego, inspirowanego latami 80-tymi rocka i nowej fali, co jeszcze bardziej poszerzyło widownię zespołu za granicą. Album znalazł się tuż za pierwszą setką na liście Billboard 200, a znalazły się na nim przeboje „Song with a Mission” i ulubieniec brytyjskich klubów „Tony the Beat (Push It)”. 
 
Zobowiązania związane z trasą koncertową zajęły Sounds do października 2007 r., kiedy to powrócili do studia z szeregiem producentów, w tym Markiem Saundersem (który niedawno współpracował z towarzyszami trasy Sounds, Shiny Toy Guns), założycielem Fountains of Wayne, Adamem Schlesingerem, i gitarzystą Smashing Pumpkins, Jamesem Ihą. Sounds wycofali się ze swojego poprzedniego kontraktu płytowego, woląc wytyczać własną ścieżkę. Sesje nagraniowe trzeciego studyjnego albumu grupy, Crossing the Rubicon, odbyły się w Szwecji, Los Angeles i Nowym Jorku, a powstały album został wydany w czerwcu 2009 roku. Ich najlepiej notowany do tej pory album w USA, Rubicon, zawierał hałaśliwy „No One Sleeps When I'm Awake” i w stylu Blondie „Beatbox”. Zespół spędził większą część 2009 roku na trasie koncertowej promującej album, zdobywając nawet miejsce supportu z No Doubt. 
 
 W 2011 roku Sounds wydali czwarty studyjny album, Something to Die For, zawierający singiel „Better Off Dead”. Chociaż LP znalazł się na listach przebojów w większości krajów spośród wszystkich dotychczasowych albumów Sounds, wkrótce zniknął z pola widzenia, pomimo ewolucji stylu i kunsztu. Dwa lata później powrócili z piątym albumem studyjnym, Weekend, który zawierał tytułowy singiel i piosenkę „Shake Shake Shake”. Ich najniższy jak dotąd występ, Weekend, pokazał zespół zahartowany, introspektywny i mniej wylewny niż w poprzednich projektach.  
 
Przez resztę dekady niewiele było słychać o Sounds, poza szybką EP-ką, The Tales That We Tell, wydaną w 2017 roku. The Sounds powrócili w 2020 roku, odświeżeni i naładowani, ze swoim szóstym pełnometrażowym albumem, Things We Do for Love (Arnioki Records). Z przepełnionym syntezatorami singlem „Safe and Sound”, dojrzały zestaw eksplorował próby i udręki dorosłych związków, dodając świeże wybory produkcyjne do swojego arsenału, jednocześnie zachowując znajomą formułę syntezatorów i linii basowych.

 

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
Tony The Beat Sounds03.2007143[1]-Korova KOW 1016T[written by F. Rodriguez, F. Nilsson, J. Anderberg, J. Bengtsson, M. Ivarsson][produced by Jeff Saltzman ]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
Dying to Say This to YouSounds04.200689[1]107[2]Korova KODE 1012[produced by Jeff Saltzman]
Crossing the RubiconSounds06.2009-64[2]WEA 5051865-4511-2-9 [produced by The Sounds, Adam Schlesinger, James Iha, Matt Mahaffey, Jeff Turzo, Tim Anderson, Mark Saunders, Daniel Johannson]
Something to Die ForSounds04.2011-140[1]SideOneDummy SD 1439-2[produced by The Sounds]

poniedziałek, 13 stycznia 2025

South

South to angielski zespół rockowy. W skład zespołu wchodzili wokalista Joel Cadbury, Brett Shaw i Jamie McDonald. Każdy z członków był multiinstrumentalistą i dzielili się obowiązkami na gitarach, basie, perkusji i klawiszach. 
 
South powstał w Haverstock School w Chalk Farm w Londynie w 1998 roku. Początkowo zespół był postrzegany jako zespół elektroniczny. Mentorem zespołu był były frontman Stone Roses Ian Brown. Później zespół pracował pod okiem Jamesa Lavelle'a z UNKLE, który podpisał kontrakt z zespołem w swojej wytwórni płytowej. Po albumie promocyjnym Overused wydanym w USA, South wydał swój pierwszy oficjalny album studyjny zatytułowany From Here On In. Zagrali również „Paint the Silence”, który znalazł się w OC. 
 
 Następnie w 2003 roku ukazał się ich drugi album With the Tides, na którym znalazły się „Colours in Waves” i „Loosen Your Hold”, zanim zespół miał kilkuletnią przerwę. „A Place in Displacement”, pierwszy singiel z ich trzeciego albumu, został wydany na początku 2006 roku, po nim ukazał się album Adventures in the Underground Journey to the Stars, który ukazał się 3 kwietnia 2006 roku. Wydanie w Wielkiej Brytanii nastąpiło 9 października tego samego roku. Ich czwarty album, You Are Here, został wydany w kwietniu 2008 roku. 
 
 Na stronie Jamiego Macdonalda na MySpace ogłoszono, że zespół robi sobie przerwę i nie ma planów ponownego spotkania się, nagrania lub grania na żywo. Macdonald założył nowy zespół o nazwie The Hug z Joelem Cadbury na basie. Brett Shaw jest obecnie producentem z własnym studiem w Londynie i współpracował z Florence and the Machine (Island), Rufusem Wainwrightem (Decca), Paulem Banksem (Interpol), Daughter (4D), Still Corners (sub pop), Elizą Doolittle (EMI), Hawk House (Virgin EMI), Swim Deep (Chess Club), Clean Bandit z udziałem Jess Glynne (Atlantic). 
 
 Macdonald wydał od tego czasu dwie solowe EP-ki zatytułowane The Head On Collider EP i The Shelf Life EP, obie w 2010 roku. Ich piąty album, From Here on Out, ukazał się 26 marca 2021 roku.

 

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
Paint The SilenceSouth03.200169[1]-Mo Wax MWR 134CDS1[written by Brett Shaw, Jamie McDonald, Joel Cadbury][produced by South,James Lavelle]
Keep CloseSouth06.200188[1]-Mo Wax MWR 144[produced by South,James Lavelle]
Loosen Your HoldSouth08.200373[1]-Double Dragon DD 2010[written by South][produced by Dave Eringa]
Colours In WavesSouth04.200460[2]-Sanctuary SAN 249[written by South, Dave Eringa][produced by Dave Eringa]
Motiveless CrimeSouth08.200472[1]-Sanctuary SAN 286[written by South][produced by Dave Eringa]

Space

Space to zespół z Liverpoolu w Anglii, który powstał w 1992 roku początkowo jako trio Tommy'ego Scotta (wokal, bas, gitara), Jamiego Murphy'ego (wokal, gitara) i Jamiego Islanda (perkusja), którego później w 1993 roku zastąpił Andy Parle. Rok później do składu dołączył klawiszowiec Franny Griffiths, a zespół podpisał kontrakt z Gut Records w 1995 roku, ostatecznie zyskując popularność dzięki takim przebojom jak „Female of the Species”, „Me and You Versus the World”, „Neighbourhood”, „Avenging Angels” i „The Ballad of Tom Jones”, ten ostatni w duecie z Cerys Matthews z Catatonia. 

Space dążył do eklektycznego brzmienia, które krytycy nazwali „queasy listening” , obejmując elektronikę i samplowanie w swojej pracy i czerpiąc z tak różnych gatunków jak hip hop, techno, post-punk, ska, muzyka lounge, easy listening i ścieżki dźwiękowe do filmów, co było wynikiem różnych gustów członków zespołu. Grupa była również znana ze swoich celowo ironicznych, czarnych tekstów inspirowanych filmami, które często poruszają tematy takie jak seryjni mordercy, nieudane związki, wyrzutki społeczne i choroby psychiczne. Podczas gdy eklektyzm i obozowy humor Space polaryzowały słuchaczy i krytyków, utrzymali oni oddany kult. Space doświadczył kilku zmian w składzie, a Scott był jedynym stałym członkiem. 

 Ich pierwsze dwa albumy, Spiders (1996) i Tin Planet (1998), odniosły wielki sukces i uzyskały status platynowej płyty w Wielkiej Brytanii, a także zdobyły osiem singli w UK Top 40. Praca nad ich proponowanym trzecim albumem, Love You More than Football, była utrudniona przez trudności i ostatecznie została odłożona na półkę, gdy zespół rozwiązał kontrakt z Gut. Zespół rozpadł się w 2005 roku po niskiej sprzedaży i letnim przyjęciu ich czwartego albumu Suburban Rock 'n' Roll (2004), który mimo to został doceniony przez fanów.

  Scott założył The Drellas, który w 2011 roku przekształcił się w drugą inkarnację Space po dołączeniu Griffithsa (i krótko Murphy'ego) do grupy. Space nadal występował na żywo i wydawał albumy studyjne, w tym Attack of the Mutant 50ft Kebab (2014) i Give Me Your Future (2017). W 2019 roku, dwadzieścia lat po nagraniu, Love You More than Football został oficjalnie wydany jako część trwającego całą karierę boxsetu Anthology. Siódmy album zespołu, Music for Pleasure Music for Pain, został wydany w 2021 roku.

Tommy Scott i Jamie Murphy poznali się, gdy Murphy został zatrudniony jako roadie w zespole Scotta The Australians. Po rozpadzie The Australians w 1992 roku, para założyła nowy zespół o nazwie The Substitutes (od piosenki The Who), w którym Murphy grał na gitarze, a Scott na basie. Murphy zmienił nazwę zespołu na Space od roboczego tytułu piosenki „My Own Dream” The Real People i zagrali swój pierwszy koncert pod tą nazwą 15 maja 1992 roku w The Picket w Liverpoolu. Jamie Island był krótko perkusistą zespołu, zanim zastąpił go Andy Parle, a 5 lipca 1993 roku wydali 12-calowy singiel zatytułowany „If Its Real”. W 1994 roku dołączyła do nich Franny Griffiths, która wcześniej grała ze Scottem w Hello Sunset i The Australians, grając na instrumentach klawiszowych i elektronicznych, i ostatecznie ugruntowała ich odrębny styl.  
 
15 stycznia 1995 roku zespół podpisał kontrakt płytowy z Gut Records, który wydał ich pierwszy singiel „Money” w listopadzie tego samego roku. Singiel „Neighbourhood” pojawił się w marcu 1996 roku, ale dopiero wydanie kolejnego singla „Female of the Species” przyniosło im sukces w pierwszej czterdziestce. Ta piosenka była również motywem przewodnim brytyjskiego programu Cold Feet. Ich debiutancki album Spiders, wydany we wrześniu 1996 roku, odniósł sukces i uzyskał status platynowej płyty w Wielkiej Brytanii. „Female of the Species” zyskał również umiarkowaną popularność w radiu studenckim i MTV w Stanach Zjednoczonych, a także był szeroko oglądany i słyszany w Australii w ogólnokrajowym programie teledyskowym Rage w telewizji ABC i w krajowej stacji rockowej Triple-J w ABC. Skład powiększył się o basistę/multiinstrumentalistę Yorkie'ego - który zaczął pracować z zespołem na wiele lat przed ich sukcesem z Spiders - pod koniec 1996 roku, dzięki czemu Scott mógł bardziej skupić się na wokalu i gitarze. 
 
 W połowie 1997 roku odbyła się trasa po USA, podczas której członkowie zespołu cierpieli na tęsknotę za domem, Murphy przeżył załamanie nerwowe, a Scott stracił głos na dwa miesiące. Śmierć matki Palmera zniszczyła zespół, a Parle opuścił grupę zaraz po ukończeniu drugiego albumu. Zastąpił go Leon Caffrey. Nowa płyta zatytułowana Tin Planet była bardziej dojrzałym, skupionym wydawnictwem niż Spiders i została wydana wiosną 1998 roku, osiągając trzecie miejsce na liście przebojów w Wielkiej Brytanii. Podobnie jak poprzednik, odniósł sukces, ale rozczarował niektórych fanów ze względu na łagodniejsze, popowe piosenki i brak znacznie bardziej agresywnych utworów, które można znaleźć na Spiders. 
 
 Pod koniec 1998 roku, na potrzeby reklamy Hondy, Space nagrał wersję utworu The Animals „We Gotta Get out of This Place”, który znalazł się na EP The Bad Days. Zespół nagrał również utwór z wokalistą Tomem Jonesem na jego album Reload, wydany w 1999 roku. W 2001 roku Space rozstał się z Gut z powodu pewnych problemów z wytwórnią, w tym ciągłego przekładania ich trzeciego albumu Love You More than Football. Murphy odszedł z zespołu w tym samym roku, co doprowadziło do wycofania się zespołu z życia publicznego i udostępnienia swojej muzyki fanom za pośrednictwem ich strony internetowej. Te nagrania były znane jako Music for Aliens. 
 
 Po trzyletniej przerwie od zainteresowania publicznego, Space powrócił w 2004 roku, aby wydać Suburban Rock 'n' Roll, ich pierwsze właściwe wydanie nowego materiału od czasu Tin Planet. Nie zyskał uznania krytyków ani komercyjnego. Letnie przyjęcie wydawnictw i problemy z podpisaniem kontraktu płytowego sprawiły, że kontynuowanie działalności stało się niemożliwe z finansowego punktu widzenia. W 2005 roku Space ogłosili decyzję o rozstaniu. Od czasu pierwotnego rozpadu zespołu większość byłych członków nadal gra w zespołach i w branży muzycznej: Scott wraz z Philem Hartleyem, byłym technikiem koncertowym grupy, założyli zespół punkowy o nazwie Drellas, który w swojej ostatecznej inkarnacji obejmował Allana Jonesa na perkusji i Ryana Clarke'a na zabytkowych klawiszach. Hartley, który gra na basie, również produkuje dla zespołu, wraz z innymi artystami Antipop Records, takimi jak Metro Manila Aide, The Dead Class, The Temps i Fraktures. 
 
 Franny Griffiths była z Murphym i Vinniem Camillerim (który grał na gitarze dla perkusisty The Beatles Pre-Ringo, Pete'a Besta) z ich zespołem Dust, a także tworzyła zespół R&B pod nazwą Subway Showdown, podczas gdy Yorkie produkuje dla Shack. Franny jest również współautorem i producentem filmu Spaceman V Man z Vinniem Camillerim. 
 
 Andy Parle zmarł 1 sierpnia 2009 r. w wieku 42 lat w Liverpoolu.  Policja stwierdziła, że ​​traktuje śmierć Parle'a jako „niewyjaśnioną”, ponieważ widziano, jak upadł podczas przechodzenia przez ulicę. Naoczni świadkowie opisali, że potknął się i upadł, próbując przebiec przez ulicę w Liverpoolu około godziny 23:30. Został zabrany do Royal Liverpool Hospital, gdzie zmarł. Palmer stwierdził, że był „genialnym perkusistą” i że jego śmierć była „najsmutniejszym, najbardziej tragicznym końcem, jaki można sobie wyobrazić”. W listopadzie 2011 r. Space ogłosili, że zjednoczą się na koncercie w Boże Narodzenie  w O2 Academy w Liverpoolu. W składzie ponownie znaleźli się pierwotni członkowie Scott, Murphy i Griffiths, a także innych muzyków, którzy grali ze Scottem w The Red Scare.  
 
Zespół ogłosił wydanie nowego albumu zatytułowanego Attack of the Mutant 50ft Kebab i światową trasę koncertową w 2012 roku. Po dwóch latach pracy (które zostały przerwane przez drugie odejście Murphy'ego), album został ostatecznie wydany w marcu 2014 roku, poprzedzony głównym singlem „Fortune Teller”. W lipcu klawiszowiec Ryan Clarke opuścił grupę, aby skupić się na innych projektach. W ramach 20. rocznicy Space zapowiedział trasę koncertową przez cały marzec 2014 roku z Republica. Trzech członków Space gra „tajny koncert” w Liverpoolu, 13 października 2018. 
 
W listopadzie 2015 roku Space wydał singiel „Strange World” jako prowizorkę między albumami. W 2016 roku zespół ogłosił, że pracuje nad nowym albumem zatytułowanym Give Me Your Future, nagranym ze Stevem Levine. W listopadzie 2019 roku ukazał się box set zatytułowany The Anthology, zawierający pięć pierwszych albumów studyjnych zespołu, w tym wcześniej niepublikowany album Love You More than Football, a także strony B i rzadkości.
 
  27 sierpnia 2021 roku Space wydało „Hell No”, pierwszy singiel z siódmego albumu Music for Pleasure Music for Pain, który po raz pierwszy udostępniono podczas spotkania w Wax & Beans Records 23 października 2021 roku, a ogólna dystrybucja zaplanowana jest na 12 grudnia 2022 roku. We wrześniu 2022 roku zespół ogłosił trasę koncertową z okazji 25. rocznicy Spiders i Tin Planet w 2023 roku, grając oba albumy w całości, a Murphy dołączy do nich na tych koncertach. W kwietniu 2024 roku Space ogłosił jesienną trasę koncertową promującą nadchodzący ósmy album studyjny Blood and Bubblegum. Uaktualniona wersja boxsetu The Anthology, wzbogacona o Give Me Your Future i Music for Pleasure Music for Pain, ma się ukazać 22 listopada 2024 r.
Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
NeighbourhoodSpace04.199656[2]-Gut CDGUT 1[written by Tommy Scott ,Franny Griffiths, Space][produced by Stephen Lironi]
Female of the SpeciesSpace06.199614[10]-Gut CDGUT 2[silver-UK][written by James Fagan, Franny Griffiths, Andy Parle ,Tommy Scott][produced by Stephen Lironi]
Me and You Versus the WorldSpace09.19969[6]-Gut CDGUT 4[written by Tommy Scott ,Franny Griffiths, Space][produced by Stephen Lironi]
NeighbourhoodSpace11.199611[6]-Gut CDGUT 5[written by Tommy Scott ,Franny Griffiths, Space][produced by Stephen Lironi]
Dark CloudsSpace02.199714[8]-Gut CDGUT 6[written by Tommy Scott ,Franny Griffiths, Space][produced by Stephen Lironi]
Avenging AngelsSpace01.19986[8]-Gut CDGUT 16[written by Tommy Scott , Space][produced by Jeremy Wheatley, Space]
The Ballad of Tom JonesSpace03.19984[8]-Gut CDGUT 18[silver-UK][written by Tommy Scott][produced by Jeremy Wheatley, Space]
Begin AgainSpace07.199821[4]-Gut CDGUT 19[written by James Desmond Edwards ,Franny Griffiths, Tommy Scott][produced by Jeremy Wheatley, Space]
The Bad Days (EP) Space12.199820[3]-Gut CXGUT 22[produced by Jeremy Wheatley]
Diary of a WimpSpace07.200049[2]-Gut CDGUT 34[written by Space, Tommy Scott][produced by Jeremy Wheatley & Space]
ZombiesSpace11.200287[1]-Mutant CDMUTANT 1[written by Stephen Lironi,Space][produced by Stephen Lironi]
Suburban Rock 'n' RollSpace03.200467[1]-R&M Entertainment RAMCDS 001[written by Tommy Scott][produced by Stephen Lironi]
20 Million Miles from EarthSpace06.2004124[1]- R&M RAMCDS 002[produced by Yorkie & Tommy Scott ]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
SpidersSpace09.19965[54]-Gut GUTCD 1[produced by Stephen Lironi ,Ian Richardson ,Nick Coler]
Tin PlanetSpace03.19983[27]-Gut GUTCD 5[produced by Jeremy Wheatley, Space]

niedziela, 12 stycznia 2025

99 Records

99 Records ( nazwa pochodzi od adresu, pod którym mieściła się wytwórnia) zostało założone przez Eda Bahlmana w rogu sklepu odzieżowego jego dziewczyny w Greenwich Village. Pozwoliła mu wykorzystać część swojego sklepu, aby otworzyć mały sklep z płytami, w którym Bahlman sprzedawał importowane płyty brytyjskiego post punku i reggae z nowych wówczas na scenie wytwórni, takich jak Rough Trade i Y Pants, a także inne mało znane nagrania. Sklep stał się mekką dla muzyków i fanów muzyki, a Bahlman postanowił spróbować odtworzyć to, co niektóre z jego ulubionych brytyjskich wytwórni robiły w Londynie w tym czasie w Nowym Jorku. 

Legendarny obecnie dysharmonijny muzyk i częsty klient sklepu płytowego 99 Glen Branca był pierwszym wydawnictwem 99. To Branca przekonał Bahlmana do założenia wytwórni płytowej, a ta 12" - Lesson Number 1 for Electric Guitar/Dissonance - umieściła 99 na mapie, jest nadal uważana za przełomowe nagranie i zainspirowała wiele zespołów, prawdopodobnie najbardziej znanym z nich jest Sonic Youth. (W rzeczywistości Lee Renaldo z SY grał na płycie.) To wydanie jest również uważane za jedno z pierwszych wydawnictw w tzw. ruchu No Wave, który nadal wpływa na pokolenia muzyków. 

 99 Records nie polegało na trzymaniu się określonego gatunku muzyki, a na zapewnieniu możliwości wydania dobrej muzyki w różnych gatunkach. Dwiema z największych historii sukcesu 99 były zdecydowanie nie-No Wave ESG i Liquid Liquid. ESG zostało odkryte przez Bahlmana na pokazie talentów, a Tony Wilson z Factory Records zaprosił ich do studia z Martinem Hannettem, producentem Joy Division, aby nagrać to, co miało stać się wydaniem dla Factory w Wielkiej Brytanii i 99 w USA. ESG od tamtej pory stał się jednym z najczęściej samplowanych zespołów wszech czasów. 

Liquid Liquid był również samplowany przez Sugarhill Records .  99 działało w czasie wielkich zmian na nowojorskiej scenie muzycznej. Działy się dwie rzeczy, nieodłączne. Po pierwsze, hip-hop zyskiwał na popularności i, choć wciąż działał w podziemiu, szybko stawał się „następną wielką rzeczą”. Zaczęło się również upowszechniać używanie sampli. Chociaż samplowanie odbywało się na małą skalę od jakiegoś czasu, na początku lat 80-tych zaczęło się naprawdę upowszechniać. Ponieważ jednak było to stosunkowo nowe zjawisko, stanowiło ono szarą strefę prawną. Nikt tak naprawdę nie wiedział, komu, jeśli komukolwiek, trzeba było zapłacić za użycie sampla. 

 Wkracza Sugarhill Records. Sugarhill było na czele eksplozji rapu - przypisuje im się wydanie pierwszego hitu rapowego, Rapper's Delight zespołu Sugarhill Gang - i byli odpowiedzialni za powstanie wielu wspaniałych artystów (Grandmaster Flash, Mele Mel), ale oprócz reputacji dobrej muzyki, wytwórnia miała również reputację złych praktyk biznesowych. 99 przekonało się o tym na własnej skórze. Hit White Lines (Don't Do It) - piosenka sama w sobie owiana tajemnicą i plotkami - zapożyczyła linię basową z piosenki Optimo zespołu Liquid Liquid. Istnieją również pewne podobieństwa w tekście. 99 sprzeciwiło się i chciało, aby Sugarhill zapłacił za wykorzystanie utworu, ale stanowisko Sugarhill było takie, że nie zsamplowali wersji Liquid Liquid - zlecili zespołowi odtworzenie brzmienia. Sędzia się z tym nie zgodził i nakazał Sugarhill zapłatę, ale złożyli wniosek o upadłość i uniknęli wyroku. To był koniec 99 i koniec biznesu muzycznego na dobre dla Bahlmana.

Hawkshaw Hawkins

 Harold Franklin „Hawkshaw” Hawkins (ur. 22 grudnia 1921r - zm. 5 marca 1963r) był amerykańskim piosenkarzem country popularnym od lat 50-tych do początku lat 60-tych. Znany był ze swojego bogatego, gładkiego wokalu i muzyki zaczerpniętej z bluesa, boogie i honky tonk. Mając 6 stóp i 5 cali (1,96 m) wzrostu, Hawkins miał imponującą obecność sceniczną i ubierał się bardziej konserwatywnie niż niektórzy inni piosenkarze country. Hawkins zginął w katastrofie lotniczej w 1963 roku, w której zginęli również gwiazdy country Patsy Cline i Cowboy Copas. Był członkiem Grand Ole Opry i był żonaty z gwiazdą country Jean Shepard.

  Hawkshaw Hawkins był piosenkarzem country, gitarzystą, autorem piosenek i artystą estradowym. Duży mężczyzna (6'6") z głębokim głosem śpiewającym, kiedyś reklamowany jako „jedenaście i pół jarda osobowości”. Hawkins był niezwykle popularnym wykonawcą muzyki country przez wiele lat, nie odnosząc jednak wielkich sukcesów płytowych. Zaczynał w radiu, stając się stałym uczestnikiem Wheeling Jamboree WWVA w 1946 r. i nagrywając swoje pierwsze płyty dla wytwórni King w tym czasie. W 1953 r. podpisał kontrakt z RCA Victor i został stałym członkiem Grand Ole Opry w 1955 r. 

Opisywany jako „człowiek o 11 i pół jardach osobowości”, Hawkins był ciepłym i angażującym wykonawcą zarówno na scenie, jak i na płytach, potrafiącym grać szeroką gamę materiałów, od sentymentalnych płaczliwych piosenek po szybkie nowości. Jego przeskakiwanie z wytwórni Columbia pod koniec lat 50. i powrót do King  na początku lat 60-tych zbliżyło jego materiał do komercyjnego, głównego nurtu country, ale jego czas w blasku reflektorów dobiegł końca, gdy zginął w tej samej katastrofie lotniczej co Cowboy Copas i Patsy Cline. 

Hawkins (urodzony jako Harold Franklin Hawkins (22 grudnia 1921r; zmarł 5 marca 1963r) urodził się i wychował w Huntington, WV. Jego pierwsza próba występu miała miejsce w wieku 15 lat, kiedy wygrał konkurs talentów w lokalnej stacji radiowej WSAZ. Po zwycięstwie zaczął pracować w stacji, ostatecznie przenosząc się do WCHS w Charleston pod koniec lat 30-tych; w WCHS często śpiewał z Clarence'em „Sherlockiem” Jackiem. W 1941 roku podróżował po Stanach Zjednoczonych z rewią. W następnym roku wstąpił do wojska, gdzie stacjonował na Filipinach; w Manili śpiewał w lokalnym radiu wojskowym. 

Po zwolnieniu z armii Hawkins podpisał kontrakt z King Records, wydając niewielki hit - i piosenkę, która ostatecznie stała się jego znakiem rozpoznawczym - „The Sunny Side of the Mountain”. Oprócz nagrywania dla King, był stałym gościem Wheeling Jamboree WWVA w latach 1946-1954. W 1948 roku miał swój pierwszy przebój „Pan American”, który wspiął się do pierwszej dziesiątki listy przebojów country. 

 Przez kolejne trzy lata miał cztery inne single w pierwszej dziesiątce - „Dog House Boogie” (1948), „I Love You a Thousand Ways” (1951), „I'm Waiting Just for You” (1951) i „Slow Poke” (1951). W 1953 roku opuścił King  i podpisał kontrakt z RCA, ale nie miał żadnych hitów dla wytwórni. W 1955 roku Hawkins został członkiem Grand Ole Opry. Hawkins dołączył do składu Columbia w 1959 roku, wydając singiel numer 15 „Soldier's Joy” pod koniec tego samego roku. W następnym roku poślubił inną piosenkarkę country, Jean Shepard, i zamieszkali na farmie poza Nashville, gdzie hodował konie.  

Hawkins ponownie podpisał kontrakt z King w 1963 roku, wydając „Lonesome 7-7203” jako singiel powrotny wczesną wiosną. Chociaż stał się hitem numer jeden, Hawkins nie dożył, aby znalazł się na szczycie list przebojów - tragicznie zginął w tej samej katastrofie lotniczej, w której zginęli Cline i Copas 5 marca 1963 roku. Shepard była w ciąży z ich dzieckiem w chwili katastrofy; dziecko było synem, a on otrzymał imię po ojcu. 

Nagrania Hawkinsa były traktowane chaotycznie przez trzy dekady po jego śmierci, ale w 1991 roku Bear Family wydało kompleksowy, wielopłytowy przegląd jego RCA i Columbia Records zatytułowany Hawk. Hawkshaw jest wspominany w utworze „Love Never Dies” z albumu Martina Simpsona z 2003 r. Righteousness and Humidity. W piosence Simpson spotyka starego kierowcę ciężarówki, który grał na gitarze: „Kiedyś dałem staremu Hawkshawowi Gibsona, to był J-200, człowieku, taki słodki gryf! I mówią, że stał jak wiejski nagrobek, dokładnie w środku katastrofy samolotu”. 

Wdowa po Hawkshawie, Jean Shepard, ostatecznie wyszła ponownie za mąż i nadal występuje, głównie w Grand Old Opry, chociaż w wieku 78 lat nie jest już tak aktywna, jak kiedyś. Czasami występuje ze swoim synem Hawkshawem Hawkinsem Jr., który bardzo przypomina ojca z twarzy, chociaż jest o jakieś 15 cm niższy. Jest świetnym piosenkarzem i nagrał kilka płyt CD.

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
Pan American/I SupposeHawkshaw Hawkins05.1948--King 689[written by Hank Williams][9[4].Country Chart]
Dog House Boogie/I Can't Tell My Broken Heart A LieHawkshaw Hawkins08.1948--King 720[written by Bill Rowley][6[15].Country Chart]
I Wasted A Nickel/I'm Kissing Your Picture Counting TearsHawkshaw Hawkins12.1949--King 821[written by Shorty Long & Bob Newman][15[1].Country Chart]
I Love You A Thousand Ways/Teardrops From My EyesHawkshaw Hawkins03.1951--King 918[written by Jim Beck & Lefty Frizzell][8[1].Country Chart]
I'm Waiting Just For You/A Heartache To RecallHawkshaw Hawkins10.1951--King 969[written by Carolyn Leigh & Henry Glover][8[2].Country Chart]
Slow Poke/Two RoadsHawkshaw Hawkins12.1951-26[1]King 998[written by Chilton Price, Pee Wee King & Redd Stewart][7[4].Country Chart]
Soldier's Joy/Big Red BensonHawkshaw Hawkins08.1959-87[2]Columbia 41419[written by Jimmie Driftwood][15[7].Country Chart]
Lonesome 7-7203/Everything Has ChangedHawkshaw Hawkins03.1963-108[9]King 5712[written by Justin Tubb]1[4][25].Country Chart]

sobota, 11 stycznia 2025

Chief Records

Chief Records, wraz ze spółkami zależnymi Profile i Age, była niezależną wytwórnią płytową działającą od 1957 do 1964 roku. Najbardziej znana z nagrań chicagowskich artystów bluesowych Elmore'a Jamesa, Juniora Wellsa, Magica Sama i Earla Hookera, wytwórnia miała zróżnicowany skład i obejmowała artystów R&B Lillian Offitt i Ricky'ego Allena. 

 Chief Records została założona w Chicago w 1957 roku przez Mela Londona, 25-letniego przedsiębiorcę R&B.London pełnił funkcję producenta i napisał kilka najbardziej znanych piosenek wytwórni. Earl Hooker, jeden z najbardziej cenionych gitarzystów bluesowych swojej epoki, był ważnym współpracownikiem wytwórni. Współpracował ściśle z Londonem i „był zaangażowany w ponad tuzin sesji nagraniowych, a jego gra była prezentowana na około czterdziestu tytułach i dwudziestu pięciu singlach, z których tuzin został wydany pod jego własnym nazwiskiem, reszta została przypisana Juniorowi Wellsowi, A.C. Reedowi, Lillian Offitt i Ricky'emu Allenowi”.

 Wśród nagrań Hookera znajduje się kilka instrumentalnych utworów na gitarę slide, w tym singiel Age z 1961 roku „Blue Guitar”, który Muddy Waters później dograł wokalem i zatytułował „You Shook Me”. „Little by Little”, napisany przez Mela Londona, był hitem Juniora Wellsa, osiągając 23. miejsce na liście Billboard R&B w 1960 roku. Wells kontynuował występy i nagrywał kilka swoich piosenek dla Chief i Profile („Messin' with the Kid”, „Come on in This House” i „It Hurts Me Too”) w trakcie swojej kariery. 

 „Cut You Loose”, kolejna kompozycja London, była hitem Ricky'ego Allena; piosenka osiągnęła numer 20 w 1963 roku. Oprócz Wellsa, Allen miał najwięcej singli na tej wytwórni (wszystkie w Age). Podobnie jak wiele niezależnych wytwórni bluesowych na początku lat 60-tych, Chief zmagał się z problemami finansowymi. Pierwszymi, które zakończyły działalność, były wytwórnie Chief i Profile; ostatecznie wytwórnia Age została zamknięta w 1964 roku, a firma zbankrutowała.

  Podczas siedmiu lat działalności Chief/Profile/Age wydało około 80 singli (wliczając reedycje) od około 37 artystów. Później różne single (wliczając reedycje) artystów Chief zostały wydane przez All-Points Records, Mel/Mel-Lon Records, Bright Star Records i Starville Records, ale żaden z nich nie miał takiego wpływu jak oryginały.

Flair Records

Flair Records była amerykańską wytwórnią płytową należącą do braci Bihari, założoną na początku lat 50-tych XX wieku. Była spółką zależną Modern Records. Jej najbardziej znanymi artystami byli Elmore James, który wydał dziesięć singli z tą wytwórnią , Richard Berry i Ike Turner, który był muzykiem sesyjnym i również wydał singiel w tej wytwórni. Uważa się, że Flair wydał łącznie 80 singli w latach 1953–1955.