Hawkshaw Hawkins

 Harold Franklin „Hawkshaw” Hawkins (ur. 22 grudnia 1921r - zm. 5 marca 1963r) był amerykańskim piosenkarzem country popularnym od lat 50-tych do początku lat 60-tych. Znany był ze swojego bogatego, gładkiego wokalu i muzyki zaczerpniętej z bluesa, boogie i honky tonk. Mając 6 stóp i 5 cali (1,96 m) wzrostu, Hawkins miał imponującą obecność sceniczną i ubierał się bardziej konserwatywnie niż niektórzy inni piosenkarze country. Hawkins zginął w katastrofie lotniczej w 1963 roku, w której zginęli również gwiazdy country Patsy Cline i Cowboy Copas. Był członkiem Grand Ole Opry i był żonaty z gwiazdą country Jean Shepard.

  Hawkshaw Hawkins był piosenkarzem country, gitarzystą, autorem piosenek i artystą estradowym. Duży mężczyzna (6'6") z głębokim głosem śpiewającym, kiedyś reklamowany jako „jedenaście i pół jarda osobowości”. Hawkins był niezwykle popularnym wykonawcą muzyki country przez wiele lat, nie odnosząc jednak wielkich sukcesów płytowych. Zaczynał w radiu, stając się stałym uczestnikiem Wheeling Jamboree WWVA w 1946 r. i nagrywając swoje pierwsze płyty dla wytwórni King w tym czasie. W 1953 r. podpisał kontrakt z RCA Victor i został stałym członkiem Grand Ole Opry w 1955 r. 

Opisywany jako „człowiek o 11 i pół jardach osobowości”, Hawkins był ciepłym i angażującym wykonawcą zarówno na scenie, jak i na płytach, potrafiącym grać szeroką gamę materiałów, od sentymentalnych płaczliwych piosenek po szybkie nowości. Jego przeskakiwanie z wytwórni Columbia pod koniec lat 50. i powrót do King  na początku lat 60-tych zbliżyło jego materiał do komercyjnego, głównego nurtu country, ale jego czas w blasku reflektorów dobiegł końca, gdy zginął w tej samej katastrofie lotniczej co Cowboy Copas i Patsy Cline. 

Hawkins (urodzony jako Harold Franklin Hawkins (22 grudnia 1921r; zmarł 5 marca 1963r) urodził się i wychował w Huntington, WV. Jego pierwsza próba występu miała miejsce w wieku 15 lat, kiedy wygrał konkurs talentów w lokalnej stacji radiowej WSAZ. Po zwycięstwie zaczął pracować w stacji, ostatecznie przenosząc się do WCHS w Charleston pod koniec lat 30-tych; w WCHS często śpiewał z Clarence'em „Sherlockiem” Jackiem. W 1941 roku podróżował po Stanach Zjednoczonych z rewią. W następnym roku wstąpił do wojska, gdzie stacjonował na Filipinach; w Manili śpiewał w lokalnym radiu wojskowym. 

Po zwolnieniu z armii Hawkins podpisał kontrakt z King Records, wydając niewielki hit - i piosenkę, która ostatecznie stała się jego znakiem rozpoznawczym - „The Sunny Side of the Mountain”. Oprócz nagrywania dla King, był stałym gościem Wheeling Jamboree WWVA w latach 1946-1954. W 1948 roku miał swój pierwszy przebój „Pan American”, który wspiął się do pierwszej dziesiątki listy przebojów country. 

 Przez kolejne trzy lata miał cztery inne single w pierwszej dziesiątce - „Dog House Boogie” (1948), „I Love You a Thousand Ways” (1951), „I'm Waiting Just for You” (1951) i „Slow Poke” (1951). W 1953 roku opuścił King  i podpisał kontrakt z RCA, ale nie miał żadnych hitów dla wytwórni. W 1955 roku Hawkins został członkiem Grand Ole Opry. Hawkins dołączył do składu Columbia w 1959 roku, wydając singiel numer 15 „Soldier's Joy” pod koniec tego samego roku. W następnym roku poślubił inną piosenkarkę country, Jean Shepard, i zamieszkali na farmie poza Nashville, gdzie hodował konie.  

Hawkins ponownie podpisał kontrakt z King w 1963 roku, wydając „Lonesome 7-7203” jako singiel powrotny wczesną wiosną. Chociaż stał się hitem numer jeden, Hawkins nie dożył, aby znalazł się na szczycie list przebojów - tragicznie zginął w tej samej katastrofie lotniczej, w której zginęli Cline i Copas 5 marca 1963 roku. Shepard była w ciąży z ich dzieckiem w chwili katastrofy; dziecko było synem, a on otrzymał imię po ojcu. 

Nagrania Hawkinsa były traktowane chaotycznie przez trzy dekady po jego śmierci, ale w 1991 roku Bear Family wydało kompleksowy, wielopłytowy przegląd jego RCA i Columbia Records zatytułowany Hawk. Hawkshaw jest wspominany w utworze „Love Never Dies” z albumu Martina Simpsona z 2003 r. Righteousness and Humidity. W piosence Simpson spotyka starego kierowcę ciężarówki, który grał na gitarze: „Kiedyś dałem staremu Hawkshawowi Gibsona, to był J-200, człowieku, taki słodki gryf! I mówią, że stał jak wiejski nagrobek, dokładnie w środku katastrofy samolotu”. 

Wdowa po Hawkshawie, Jean Shepard, ostatecznie wyszła ponownie za mąż i nadal występuje, głównie w Grand Old Opry, chociaż w wieku 78 lat nie jest już tak aktywna, jak kiedyś. Czasami występuje ze swoim synem Hawkshawem Hawkinsem Jr., który bardzo przypomina ojca z twarzy, chociaż jest o jakieś 15 cm niższy. Jest świetnym piosenkarzem i nagrał kilka płyt CD.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Pan American/I Suppose	Hawkshaw Hawkins	05.1948	-	-	King 689	[written by Hank Williams][9[4].Country Chart]
Dog House Boogie/I Can't Tell My Broken Heart A Lie	Hawkshaw Hawkins	08.1948	-	-	King 720	[written by Bill Rowley][6[15].Country Chart]
I Wasted A Nickel/I'm Kissing Your Picture Counting Tears	Hawkshaw Hawkins	12.1949	-	-	King 821	[written by Shorty Long & Bob Newman][15[1].Country Chart]
I Love You A Thousand Ways/Teardrops From My Eyes	Hawkshaw Hawkins	03.1951	-	-	King 918	[written by Jim Beck & Lefty Frizzell][8[1].Country Chart]
I'm Waiting Just For You/A Heartache To Recall	Hawkshaw Hawkins	10.1951	-	-	King 969	[written by Carolyn Leigh & Henry Glover][8[2].Country Chart]
Slow Poke/Two Roads	Hawkshaw Hawkins	12.1951	-	26[1]	King 998	[written by Chilton Price, Pee Wee King & Redd Stewart][7[4].Country Chart]
Soldier's Joy/Big Red Benson	Hawkshaw Hawkins	08.1959	-	87[2]	Columbia 41419	[written by Jimmie Driftwood][15[7].Country Chart]
Lonesome 7-7203/Everything Has Changed	Hawkshaw Hawkins	03.1963	-	108[9]	King 5712	[written by Justin Tubb]1[4][25].Country Chart]

Billy Scott

 Billy Scott (ur. 5 października 1942r - zm. 17 listopada 2012r)   był amerykańskim wokalistą R&B , który był głównym wokalistą grupy The Prophets , znanej później jako „The Georgia Prophets”, a ostatecznie „Billy Scott & The Party Prophets ”.  Był znany z plażowych hitów muzycznych, takich jak „I Got the Fever” i „California”.



Billy Scott urodził się w 1942 roku jako Peter Pendleton w Huntington w Zachodniej Wirginii .

W 1995 roku Billy i DJ Curtiss Carpenter założyli CAMMYS (lata Carolina Magical Music), który dziś jest znany jako Carolina Beach Music Awards. Pierwsza odbyła się w 1995 roku w ówczesnym Holiday Inn w Salisbury w Północnej Karolinie; następne dwa lata spędził w Charlotte, zanim przeniósł się do swojego stałego domu w Myrtle Beach, Karolina Południowa.

Przed utworzeniem The Prophets w 1965 roku, w wojsku śpiewał z różnymi grupami, a po zwolnieniu w 1964 roku przyjął pseudonim sceniczny „Billy Scott”.

W 1968 roku zdobył swoją pierwszą złotą płytę za piosenkę „I Got the Fever”.

W latach 70-tych nagrał wraz ze swoim zespołem kilka piosenek z gatunku muzyki plażowej , regionalnego wariantu R&B. Scott był stałym gościem w Jerry Peeler Beach Show w radiu WANS w Anderson, Karolina Południowa.
 W 2006 roku Billy Scott wydał swój ostatni album, a w sobotę 17 listopada 2012 roku, zmarł na raka trzustki i wątroby, w swoim domu w Charlotte , North Carolina .

 

Giant Sunflower

Jednym z najbardziej intrygujących wydawnictw w 1967 roku było "February Sunshine" The Giant Sunflower. Ta folk rockowa piosenka została napisana przez Pat Vegas i Vala Garay'a, dwóch muzyków z Hollywood. Gorące nowe brzmienie w Los Angeles w tym czasie było przyjemnym, zrelaksowanym sunshine rockiem  , a grupy często miały na sobie dobrze wyglądającą dziewczynę z kwiatem w długich włosach i miłosnymi perełkami.

Piosenka została nagrana przez muzyków studyjnych i wydana w Take 6 Inc z nieistniejącą nazwą grupy The Giant Sunflower.Nagranie zostało szybko wznowione przez wytwórnię Lou Adlera, Ode, która nagrała tę piosenkę ponownie.

 John Noreen z The Blokes / The Rose Garden potwierdza, że ​​Charlie Greene i Brian Stone, którzy byli menadżerami Sonny & Cher, związali się z jego grupą i podpisali kontrakt z The Giant Sunflower w celach promocyjnych i na dziwnym koncercie, ponieważ nagranie zyskało popularność w rozgłośniach radiowych, a Ode potrzebowała grupy, która mogłaby reprezentować płytę.

Patti Phillips aka Margo zostawiła wiadomość na starej stronie G45 Central, stwierdzając, że była członkiem oryginalnego składu grupy wraz z Valem Garay'em-g,voc, Terry Clementsem-g,voc, Eddie Hohem-dr i Rickiem Dey'em-bass. Ten ostatni był wcześniej członkiem The Wilde Knights i napisał "Just Like Me", który został nagrany przez grupę Paula Revery and The Raiders, któy stał się dużym hitem. 

Eddie był jednocześnie perkusistą The Mamas & Papas. Myślę, że właśnie tak trafiliśmy do domu Lou Adlera na przesłuchanie. Lou siedział na kanapie z dwojgiem członków Mamas & Papas - Denny & Cass. Val, Terry i ja siedzieliśmy na podłodze i śpiewaliśmy piosenkę lub dwie. Lou zdecydował się nas wyprodukować i podpisał kontrakt z zespołem (cała nasza piątka) dla swojej nowej wytwórni Ode Records, będącej częścią konglomeratu Columbia Records.

 Występowaliśmy często w The Whiskey (a Go Go) na Sunset Strip w Hollywood. Lou był współwłaścicielem klubu (z Elmerem Valentine), więc zarezerwował nas tam jako support dla Van Morrisona & Them, Erica Burdona & The Animals, Steppenwolf.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
February Sunshine/More Sunshine	The Giant Sunflower	06.1967	-	106[1]	Ode 102	[written by P. Vegas, V. Geary][produced by Lou Adler]
What's So Good About Goodbye/ Mark Twain	The Giant Sunflower	10.1967	-	116[1]	Ode 104	[written by S. Robinson][produced by Lou Adler][#35 hit for The Miracles in 1962]