Z archiwum...rocka

środa, 8 stycznia 2025

Rufus Thomas

Wokalista, tancerz i komik ur. 26. 03. 1917 r. w Cayce w stanie Mississippi. USA,zm.15.12.2001 Memphis. Szlify zdobywał w inspirowanym wodewilem zespole The Rabbit's Foot Minstrels.

Pod koniec lat 40-tych występował w nocnych klubach w Memphis i organizował przeglądy dla młodych talentów. W ten sposób zostali odkryci B.B. King, Bobby "Blue" Bland i Little Junior Parker. Kiedy później B. B. King stał się gwiazdą, Thomas zastąpił go w roli disc jockeya w stacji radiowej WDIA i pozostał tam do 1974 r. Wtedy też zaczął nagrywać, rejestrując kilka singli w wytwórniach Talent, Chess i Meteor.
Jednak dopiero opublikowany na singlu przez firmę Sun w 1953 r. utwór "Bear Cat" (odpowiedź na "Hound Dog" Willie Mae Thornton) zapewnił mu 3. miejsce na amerykańskiej liście hitów rhythm'n'bluesowych.

Rufus cieszył się lokalną sławą do 1960 r., kiedy to nagrał w duecie ze swoją córką, Carlą Thomas, piosenkę "Cause I Love You". Ukazała się ona na singlu w nowo powstałej firmie płytowej Satellite (późniejsza Stax). Thomas opublikował potem serię udanych singli, z których "Walking The Dog" wszedł w 1963 r. do amerykańskiej Top 10.

Kilka innych nagrań, m.in. "Jump Back" i "All Night Worker" (oba z 1964 r.), stało się inspiracją dla ambitnych brytyjskich zespołów. Sukces jego następnych przebojowych singli, "Do The Funky Chicken", "(Do The) Push And Pull. Part l" (oba z 1970 r.) i "Do The Funky Penguin" (z 1971 r.) przyćmiło walory artystyczne mniej znanych produkcji. Jednak niektóre z nich, jak choćby "Sophisticated Sissy" (z 1967 r.) i "Memphis Train" (z 1968 r.), są znakomitymi przykładami rhythm'n'bluesa lat 60. Rufus pozostał w wytwórni Stax do jej bankructwa w 1975 r., a potem związał się z firmą płytową AVI.

Wśród jego późniejszych dokonań znalazły się albumy "There Were No Music" i "I Ain't Getting Older, I'm Gettin'Better". W 1980 r. Thomas nagrał nowe wersje kilku swoich starych przebojów, które znalazły się na płycie Rufus Thomas, wydanej przez wytwórnię Gusto.
W latach 80. artysta przestał zajmować się wyłącznie rhythm'n'bluesem, nagrywając rapowy album Rappin' Rufus (wytwórnia Inchiban) i bluesowy That Woman is Poison (wytwórnia Alligator).

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Bear Cat /Walking In The Rain	Rufus Hound Dog Thomas Jr.	04.1953	-	-	Sun 181	[written by Sam Phillips]
The dog/Did you ever love a woman	Rufus Thomas	02.1963	-	87[8]	Stax 130	[written by Rufus Thomas][produced by Steve Cropper][22[3].R&B Chart]
Walking the dog/You said	Rufus Thomas	10.1963	-	10[14]	Stax 140	[gold-US][written by Rufus Thomas][produced by Steve Cropper][4[16].R&B Chart]
Can your monkey do the dog/I want to get married	Rufus Thomas	02.1964	-	48[9]	Stax 144	[written by Steve Cropper,Rufus Thomas][produced by Steve Cropper][12[8].R&B Chart]
Somebody stole my dog/I want to be loved	Rufus Thomas	04.1964	-	86[2]	Stax 149	[written by Steve Cropper,Rufus Thomas][produced by Steve Cropper]
That' s really some good/Night time is the right time	Carla Thomas & Rufus Thomas	06.1964	-	92[2]side B:94[1]	Stax 151	[A:written by Rufus Thomas][B:written by N. Brown][30[5].R&B Chart]
Jump back/All night worker	Rufus Thomas	10.1964	-	49[7]	Stax 157	[written by Rufus Thomas,Oriell Roberts][produced by Steve Cropper][6[12].R&B Chart]
Sophisticated Sissy/Greasy Spoon	Rufus Thomas	08.1967	-	-	Stax 221	[written by Isaac Hayes,Mack Rice,Joe Shamwell,David Porter][produced by Isaac Hayes,David Porter][43[4].R&B Chart]
Do the funky chicken/Turn your damper down	Rufus Thomas	02.1970	18[12]	28[12]	Stax 0059	[written by Rufus Thomas][produced by Tom Nixon,Al Bell][5[14].R&B Chart]
Sixty Minute Man/ The Preacher And The Bear	Rufus Thomas	08.1970	-	-	Stax 0071	[written by Billy Ward,Rose Marks][produced by Tom Nixon,Al Bell][42[4].R&B Chart]
[Do the] Push & pull [Part.1]/[Do the] Push & pull [Part.2]	Rufus Thomas	12.1970	-	25[13]	Stax 0079	[1[2][15].R&B; Chart][written by Rufus Thomas][produced by Tom Nixon,Al Bell]
The World Is Round/(I Love You) For Sentimental Reasons	Rufus Thomas	05.1971	-	-	Stax 0090	[written by Rufus Thomas][produced by Rufus Thomas,Marvell Thomas][34[4].R&B Chart]
The Breakdown/ The Breakdown (Part 2)	Rufus Thomas	08.1971	-	31[10]	Stax 0098	[written by Rufus Thomas,Mack Rice,Eddie Floyd][produced by Tom Nixon,Al Bell][2[12].R&B Chart]
Do the funky penguin [Part.1]/Do the funky penguin [Part.2]	Rufus Thomas	12.1971	-	44[10]	Stax 0112	[written by Rufus Thomas, Sir Mack Rice, Tom Nixon, Jo Bridges][produced by Tom Nixon][11[10].R&B Chart]
Love trap/6-3-8	Rufus Thomas	06.1972	-	114[1]	Stax 0129	[written by Randy Stewart][produced by Tom Nixon,Al Bell]
Itch and scratch [Part.1]/Part.2	Rufus Thomas	09.1972	-	103[4]	Stax 0140
The funky bird/Steal A Little	Rufus Thomas	03.1974	-	-	Stax 0192	[written by Tom Nixon, Jo Bridges][produced by Tom Nixon][93[2].R&B Chart]
Boogie Ain't Nuttin' (But Gettin' Down) (Part 1)/Boogie Ain't Nuttin' (But Gettin' Down) Part II	Rufus Thomas	08.1974	-	-	Stax 0219	[written by Rufus Thomas][produced by Tom Nixon][63[7].R&B Chart]
Do The Double Bump/Do The Double Bump	Rufus Thomas	05.1975	-	-	Stax 0236	[written by Rufus Thomas][produced by Tom Nixon][74[7].R&B Chart]
If there were no music/Blues In The Basement	Rufus Thomas	09.1976	-	-	Artists Of America 126	[written by George Jackson][produced by Rufus Thomas][92[7].R&B Chart]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Walking the dog	Rufus Thomas	12.1963	-	138[3]	Stax 704	[produced by Jim Stewart]
Rufus Thomas live/Doing the push & pull at P.J.'s	Rufus Thomas	04.1971	-	147[5]	Stax 2039	[produced by Al Bell, John Smith, Tom Nixon]

wtorek, 7 stycznia 2025

Joy Division

W składzie tej znanej początkowo pod nazwą The Stiff Kittens i Warsaw formacji znaleźli się Ian Curtis (ur. 15.07.1956 r. w Macclesfield w Cheshire, Anglia, zm. 18.05.1980 r. w Manchesterze; śpiew), Bernard Dicken Albrecht (właśc. Bernard Sumner, ur. 4.01.1956 r. w dzielnicy Salford w Manchesterze; gitara, śpiew), Peter Hook (ur. 13.02.1956 r., w Salford w Manchesterze, Anglia; bas) i Tony Tabac (perkusja) zastąpiony chwilowo przez Steve'a Brotherdale'a i - ostatecznie - Stevena Morrisa ( 28.10.1957 r. w Macclesfield, Cheshire, Ang] perkusja).

Zapożyczywszy nazwę od baraków zamieszkiwanych w obozach koncentracyjnych przez prostytutki (Oddział Radości w powieści "House Of Dolls"), Joy Division pojawili w 1978 r. jako jedna z najważniejszych grup swoich czasów. Po nagraniu albumu dla firmy RCA (który ostatecznie się nie ukazał) i roz prowadzanej jedynie lokalnie EP-ki An Ideal For Living członkowie zespołu podpisali kontrakt z nowo powstałą w Manchesterze wytwórnią Factory Records, której szefowie oddali muzyków w ręce producenta Martina Hannetta.

Debiutancki album grupy, Unknown Pleasures, był dziełem surowym i niezwykle intensywnym, a Curtis przyciągał największą uwagę w niemal maniakalnym utworze "She's Lost Control". Wydana w surowej, czarnej okładce płyta prezentowała zespół zmagający się jeszcze z zawiłościami pracy w studio, ale udało się jej już roztoczyć wizję bolesną w swym klinicznym niemal przedstawieniu roz dzierającego niepokoju. Przy powierzeniu perkusji Morrisa roli instrumentu prowadzącego wspomaganej przez ciężki, acz przykuwający uwagę bas Hooka, brzmienie Joy Division było niezwykle wyraziste i niepokojące.

W październiku 1979 gdy kwartet proponował singel "Transmission" mógł już poszczycić się sporą rzeszą wierny fanów.których grono rosło po każdym koncercie. Spora część uwagi wielbicieli grupy koncentrowła się na charyzmatycznej postaci Curtisa, ktć zyskał wielką sławę dzięki swemu neurotycznemu tańcowi na scenie, w czasie którego przypominał oszalałą marionetkę. Jednak jesienią 1979 r. występy Curtisa przykuwały uwagę z o wiele poważniejszego powodu. Zdarzało się, że ulegał scenie atakom epilepsji, a jego choroba pogłębiła się wraz z coraz bardziej napiętym planem koncertów grupy. 18 maja 1980 r., w dzień przed planowanym wyjazdem zespołu do USA, wcześnie rano, słuchając płyty The Idiot Iggy'ego Popa oglądając film Wernera Herzoga "Stroszek" Ian Curtis powiesił się.

W orzeczeniu jako przyczynę śmierci podano samobójstwo, a na znalezionej rzekomo przy wokaliście kartce widniały słowa: Teraz pragnę już tylko śmierci. Mam już tego wszystkiego dość. Rzeczywisty wymiar tej tragedii miał się niebawem objawić w całej pełni, gdyż szybko okazało się, że Curtis odebrał sobie życie, będąc u szczytu swych twórczych możliwości. Nieunikniony był fakt, że wydany już po jego śmierci materiał zespołu może liczyć na szczególne potraktowanie ze strony słuchaczy, ale niewielu osobom udało się przewidzieć wysoki poziom utworów, które pojawiły się na rynku w 1980 r. Singel "Love Will Tear Us Apart" - bodaj najlepszy z wydanych w tym roku - był niepokojącym dokumentem rozpadającego się związku. Curtis śpiewał go głosem, o który niewielu go posądzało.

Opublikowany wkrótce album Closer również był doskonały i prezentował zespół z jak najlepszej strony. Prezentując takie perełki, jak przejmujący utwór "Isolation" i niezwykły "Twenty-Four Hours", album podkreślał uczucie rozpaczy, będąc jednocześnie niemal terapeutycznym oczyszczeniem. Od strony instrumentalnej dzieło zaskakiwało niezwykłą dojrzałością pod każdym względem i zasłużenie oceniane jest jako najbardziej błyskotliwy album rockowy lat 80. W następnym roku na rynku pojawiło się podwójne wydawnictwo Still, na którym zamieszczono pozostały materiał grupy, studyjny i koncertowy, często pozostawiający od strony technicznej wiele do życzenia. Kilka miesięcy po śmierci Curtisa pozostali muzycy rozpoczęli działalność jako New Order. Still

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
An ideal for living EP.	Joy Division	06.1978	-	-	Enigma PSS 139
Transmission /Novelty	Joy Division	10.1979	-	-	Factory FAC 13	[written by Ian Curtis, Peter Hook, Stephen Morris, Bernard Sumner][produced by Martin Hannett][4[77].Indie Chart]
Atmosphere/Dead souls	Joy Division	03.1980	-	-	Factory FACTUS 2	[written by Ian Curtis, Peter Hook, Stephen Morris, Bernard Sumner][produced by Martin Hannett][1[70].Indie Chart]
Love will tear us apart/These days	Joy Division	06.1980	13[17]	-	Factory FAC 23	[written by Ian Curtis, Peter Hook, Stephen Morris, Bernard Sumner][produced by Martin Hannett,Joy Division][42[14].Hot Disco/Dance;Factory [import] 12"][1[195].Indie Chart]
Komakino /Incubation	Joy Division	04.1981	-	-	Factory FAC 28 [flexi]	[written by Ian Curtis, Peter Hook, Stephen Morris, Bernard Sumner][produced by Martin Hannett]
Love will tear us apart [re-issue]	Joy Division	10.1983	19[9]	-	Factory FAC 23	[2x-platinum-UK][written by Ian Curtis, Peter Hook, Stephen Morris, Bernard Sumner][produced by Martin Hannett,Joy Division]
The Peel Sessions	Joy Division	12.1986	96[2]	-	Strange Fruit SFPS 013	[written by Ian Curtis, Peter Hook, Stephen Morris, Bernard Sumner][produced by Bob Sargeant][4[13].Indie Chart]
The Peel Sessions	Joy Division	10.1987	98[1]	-	Strange Fruit SFPS 033	[written by Ian Curtis, Peter Hook, Stephen Morris, Bernard Sumner][produced by Bob Sargeant][3[17].Indie Chart]
Atmosphere /She's Lost Control	Joy Division	06.1988	34[5]	-	Factory FAC 2137	[written by Ian Curtis, Peter Hook, Stephen Morris, Bernard Sumner][produced by Martin Hannett][2[10].Indie Chart]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Closer	Joy Division	07.1980	6[9]	-	Factory FACT 25	[gold-UK][produced by Martin Hannett]
Unknown pleasures	Joy Division	08.1980	5[3]	-	Factory FACT 10	[platinum-UK][produced by Martin Hannett]
Still	Joy Division	10.1981	5[13]	-	Factory FACT 40	[gold-UK][produced by Martin Hannett]
Substance 1977-1980	Joy Division	07.1988	7[8]	146[8]	Factory FACT 250	[gold-UK][produced by Martin Hannett,Joy Division]
Pernament Joy Division 1995	Joy Division	06.1995	16[4]	-	London 8286242	[gold-UK][produced by Martin Hannett]
Heart and soul	Joy Division	01.1998	70[3]	-	London 8289682	[produced by Martin Hannett]
Preston 28.02.1980	Joy Division	06.1999	149[1]	-	NMC Music FACD 2.60	[produced by Beccy Ryan]
The Complete BBC Recordings	Joy Division	08.2000	188[1]	-	Strange Fruit SFRSCD094	[produced by Bob Sargeant, Tony Wilson]

Substance	Joy Division	01.2006	79[3]	-	London 3984282242	[produced by Martin Hannett,Joy Division]
The Best of Joy Division	Joy Division	04.2008	63[2]	-	Rhino 5144273022	[gold-UK][produced by Martin Hannett]
Total: From Joy Division to New Order	Joy Division	06.2011	51[2]	-	Rhino 5249864795	[gold-UK]

Enigma Records

Enigma Records (znana również jako Enigma Entertainment Corporation) była popularną amerykańską wytwórnią płytową rockową i alternatywną w latach 80-tych.

Enigma Records rozpoczęła działalność jako oddział Greenworld Distribution, niezależnego importera/dystrybutora muzyki, w 1981 roku. Cztery lata później, w 1985 roku, Enigma zerwała więzi z Greenworld i stała się własną firmą. Początkowo Enigma miała siedzibę w Torrance w Kalifornii, następnie w El Segundo w Kalifornii i ostatecznie w Culver City w Kalifornii. Enigma została założona i prowadzona przez braci Williama i Wesleya Hein. Jim Martone dołączył do firmy w 1984 roku.

Enigma skupiała się na muzyce punk rockowej, alternatywnej i heavy metalowej, chociaż wydawała również techno (Synthicide Records), jazz (Intima Records) i muzykę klasyczną (Enigma Classics) za pośrednictwem wytwórni zależnych. Pierwszym wydawnictwem wytwórni był album Too Fast for Love zespołu Mötley Crüe. Album został pierwotnie wydany pod szyldem Leathür Records zespołu, ale wyprodukowany, wprowadzony na rynek i dystrybuowany przez zespół Enigma Records. Po przejściu zespołu do Elektra Records przyjęto nazwę Enigma Records, a wszyscy kolejni artyści byli wydawani pod tą nową nazwą.

Następnym dużym sukcesem Enigmy był występ z zespołem popowym Berlin. Początkowo Enigma Records była dystrybuowana za pośrednictwem niezależnych importerów/dystrybutorów płyt, takich jak Jem Records i Important Records. W 1984 roku Enigma weszła w spółkę joint venture z EMI America, aby podpisywać kontrakty i rozwijać nowych artystów. Wśród artystów podpisanych w ramach spółki byli Red Hot Chili Peppers i SSQ (później przemianowany na Stacey Q i podpisany z Atlantic Records). W 1986 roku Enigma przeniosła swoją dystrybucję do Capitol/EMI, dużej wytwórni płytowej, pozostawiając jednocześnie swój dział Restless Records niezależnym dystrybutorom, którzy wcześniej dystrybuowali Enigmę.

Poison, zespół glam rockowy, i The Smithereens byli dwoma z pierwszych artystów wydanych w ramach wspólnej współpracy Enigma/Capitol, z których oba odniosły znaczny sukces. W tym samym roku uruchomiono linię teledysków, które również były dystrybuowane przez Capitol. Jednym z największych sukcesów komercyjnych Enigmy był zespół chrześcijańskiego rocka Stryper, który miał kilka złotych i platynowych płyt na tej wytwórni, a także znaczny sukces międzynarodowy. Oprócz głównej wytwórni Enigma Records, firma miała dwie mniejsze wytwórnie zależne, a także firmę wydawniczą (La Rana / El Porto Music zarządzaną przez Bug Music). Enigma Retro skupiła się na reedycjach materiałów licencjonowanych od innych wytwórni, takich jak Straight Records, Bizarre Records i DiscReet Records.

Dział Restless Records skupiał się na alternatywnych artystach, którzy nie byli przeznaczeni do dystrybucji przez duże wytwórnie. Enigma wydała również ścieżki dźwiękowe do filmów, w tym Terminator i River's Edge. Enigma wydała album kompilacyjny Enigma Variations z różnymi artystami. Enigma miała wspólne przedsięwzięcie z Mute Records i wydała niektóre tytuły Mute w Stanach Zjednoczonych. Przełomowy album Sonic Youth z 1988 roku Daydream Nation został pierwotnie wydany przez Enigma Records, we współpracy z Blast First Records.

Enigma została formalnie przejęta przez Capitol/EMI w 1989 roku. Część jej katalogu i operacji została połączona z nadal niezależną Restless Records w 1991 roku. Kanadyjski oddział Enigmy został zamknięty w 1992 roku i zreorganizowany w FRE Records przed zamknięciem w 1999 roku, po czym jej wcześniejsze katalogi zostały sprzedane DROG Records. Katalog Enigma jest kontrolowany przez Capitol Music Group, należący do Universal Music Group, który przejął byłą spółkę macierzystą Capitol EMI i większość jej operacji związanych z muzyką nagraną w 2012 r. Hollywood Records Disney Music Group, dystrybuowane przez UMG, zajmuje się reedycjami albumów Enigma Strypera. Katalog albumów Devo i tytułów Enigma, które zostały połączone w Restless, jest własnością Warner Music Group, który przejął poprzednią spółkę macierzystą Restless, Rykodisc, w 2006 r. i jest dystrybuowany przez Alternative Distribution Alliance.

Single na listach przebojów

I won't forget you/Blame it on you	Poison	09.1987	 13.US
Nothin' but a good time/Look but you can't touch	Poison	04.1988	35.UK/6.US
Fallen angel	Poison	07.1988	59.UK/12.US
Every rose has it's thorn/Livin' for the minute	Poison	10.1988	13.UK/1.US
Your mama don't dance/Look what the cat dragged in	Poison	02.1989	13.UK/10.US
Unskinny bop/Swampjuice [Soul-O]/Valley of lost souls	Poison	07.1990	15.UK/3.US
Something to believe in/Ball and chain	Poison	10.1990	35.UK/4.US
Ride the wind/Come hell or high water	Poison	02.1991	 	38.US
Bikini Girls With Machine Guns/Jackyard Backoff	Cramps	02.1990	35.UK
Magic Carpet Ride/ When We Kiss	Bardeux	02.1988	 	81.US
When We Kiss/Magic Carpet Ride 	Bardeux	04.1988	 36.US
I Love The Bass 	Bardeux	09.1989	 	68.US
Only A Memory/The Seeker	Smithereens	05.1988 92.US
A Girl Like You	Smithereens	12.1989	 38.US
Blues Before and After	Smithereens	05.1990	 	94.US
Blue Period	Smithereens with Belinda Carlisle	05.1990	99.UK
Honestly Stryper 11.1987  23.US
Always There for You Stryper 07.1988  71.US
I Believe in You Stryper 11.1988  88.US

poniedziałek, 6 stycznia 2025

Straight Records

Straight Records, samookreślające się po prostu jako Straight, było wytwórnią płytową utworzoną w 1969 roku w celu dystrybucji produkcji i odkryć Franka Zappy i jego partnera biznesowego/menedżera Herba Cohena. Straight powstało w tym samym czasie co towarzysząca wytwórnia, Bizarre Records. Straight i Bizarre były produkowane i dystrybuowane w Stanach Zjednoczonych przez rodzinę wytwórni Warner Bros. Records, do której należała również Reprise Records. Nagrania Straight były dystrybuowane w Wielkiej Brytanii przez CBS Records.

Frank Zappa wybrał większość artystów dla wytwórni Straight. Jego pierwotnym zamiarem było wydawanie albumów artystów awangardowych w Bizarre i nagrań bardziej popularnych artystów w Straight. Jednak pierwotny pomysł nie wypalił zgodnie z oczekiwaniami z powodu problemów z dystrybucją płyt i zarządzaniem artystami. Frank Zappa, Mothers of Invention, Wild Man Fischer i Lenny Bruce z pewnością pasowali do Bizarre, ale wszyscy inni skończyli w Straight. Doprowadziło to do powstania kilku bardzo niezwykłych albumów w wytwórni Straight, zwłaszcza tych autorstwa Captain Beefheart, Alice Cooper i GTO. Zappa był również odpowiedzialny za pierwszą płytę Persuasions, Acapella. Przez telefon usłyszał Persuasions śpiewających na żywo w sklepie z płytami w Jersey City. Ze względu na swoją pasję do doo-wop Zappa natychmiast poleciał z grupą wokalną do Los Angeles, aby nagrać. Inni znani artyści Straight to Tim Buckley i duet Judy Henske & Jerry Yester. Ci muzycy trafili do wytwórni poprzez współpracę z menadżerem Herbem Cohenem.

Pierwsze wydanie Love It to Death Alice Coopera ukazało się na Straight. Jednak zanim album odniósł sukces, został już ponownie wydany przez Warner Bros. Począwszy od 1972 roku, to i inne nagrania Straight były ponownie wydawane przez Reprise lub Warner Bros. W 1973 roku wygasła umowa dystrybucyjna Bizarre and Straight z Warner. Na mocy nowej umowy, która weszła w życie w tym samym roku, przedsięwzięcia biznesowe Zappy i Cohena z Warnerem zostały połączone i przemianowane na DiscReet Records.

Partnerstwo biznesowe Zappy i Cohena zakończyło się w 1976 roku w sposób pełen goryczy, w wyniku sporu sądowego z obu stron. W ramach ugody zawartej kilka lat później Zappa zachował prawa własności do swojej pracy, a Herb Cohen przejął prawa własności do większości materiałów innych niż Zappa z Bizarre, Straight i DiscReet. W latach 1988 i 1989 nagrania Straight autorstwa Captain Beefheart, Alice Cooper, Tim Buckley, GTOs, Persuasions i Lord Buckley zostały krótko wydane ponownie na płytach CD i kasetach przez wytwórnię Enigma Retro.

Zappa zmarł w wieku 52 lat w 1993 roku. Cohen zmarł w wieku 77 lat w 2010 roku. Krążą plotki, że od początku lat 90-tych własność niektórych nagrań Straight stała się niejasna. Mogło to zapobiec dalszym reedycjom niektórych materiałów Straight. Jednak pod koniec lat 2000. niektóre z tych nagrań (takie jak Blue Afternoon i Starsailor Tima Buckleya oraz Lick My Decals Off Baby Captaina Beefhearta) zostały ponownie wydane na 180-gramowym winylu i udostępnione do sprzedaży w sklepie iTunes Store. Nie zostały jednak ponownie wydane na płytach CD. Chociaż nie zostało to oficjalnie stwierdzone, uważa się, że klauzula uniemożliwiająca ponowne wydanie tych albumów dotyczyła wyłącznie wydań na płytach CD, a nie innych formatów. Jednak utwory z nich zostały licencjonowane i pojawiły się na kompilacjach CD w ostatnich latach.

Albumy na listach przebojów

Trout Mask Replica	Captain Beefheart and His Magic Band	11.1969	21.UK
Lick My Decals Off, Baby	Captain Beefheart and His Magic Band	01.1971	20.UK
Pretties for you	Alice Cooper	06.1969	 193.US
Blue Afternoon	Tim Buckley	02.1970	 192.US

Tim Buckley

Właśc. Timothy Charles Buckley III, ur. 14.02.1947 r. w Waszyngtonie, USA, zm. 29.06.1975 r. w Santa Monica w Kalifornii. Kariera tego promiennego talentu zaczęła się w klubach folkowych Los Angeles. Odkrył go tam menedżer Herb Cohen i zapewnił kontrakt nagraniowy w prestiżowej wytwórni Elektra. Album Tim Buckley dowodził talentu artysty, ale ten rozwinął się w pełni na drugim longplayu Goodbye And Hello. Choć zawarte tam aranżacje uznaje się dziś za nieco przerysowane, o jakości płyty stanowi nagranie „Morning Glory", jedna z najbardziej uduchowionych kompozycji Buckleya, oraz natarczywe i pulsujące ,,I Never Asked To Be Your Mountain", zapowiadające przyszłe muzyczne skłonności Tima.

Na następnym albumie Happy wokalista porzucił poetycką metaforę typową dla jego poprzednika tworząc muzykę bardziej subtelną i intymną. Zrezygnował z dalszych usług autora tekstów Larry'ego Becketta, a Lee Underwood (gitara) i David Friedman (wibrafon) stworzyli dla jego mocno osobistych i melancholijnych kompozycji odpowiednie tło muzyczne. Tim Buckley kontynuował ten kierunek na albumach Blue Afternoon i Lorca, ale podczas gdy pierwszy z nich zawierał głównie chwytliwe, melodyjne utwory folkowo-jazzowe, to drugi szedł w bardziej radykalnym i eksperymentalnym kierunku.

Skłonność do improwizacji zainspirowała longplay Starsailor, swobodny w formie, bezkompromisowy, niemal atoniczny, na którym głos artysty spełniał w kilku awangardowych kompozycjach rolę dodatkowego instrumentu. W zestawie tym znalazł się subtelny utwór „Song To The Siren", wznowiony z sukcesem w 1983 r. przez grupę This Mortal Coil. Utwory Buckleya uznano za niekomercyjne i niechodliwe, co spowodowało, że zawiedziony wykonawca musiał szukać innego zajęcia. Przez jakiś czas pracował na przykład jako szofer Sly Stone'a.

Paradoksalnie jednak, płynący z duszy artysty rytmiczny funk wytrzymał tę próbę i gdy Buckley pojawił się ponownie z albumem Greetings From LA, trafił na okres nowej fascynacji współczesną czarną muzyką. Ten pulsujący i zmysłowy longplay odniósł spory sukces komercyjny, choć dwa jego wznowienia wywołały już tylko średnie zainteresowanie.

Tim Buckley zmarł w czerwcu 1975 r. po zażyciu śmiertelnego koktajlu heroinowo-morfinowego. Z czasem znaczenie i pozycja Buckleya rosły, zwłaszcza po wydaniu archiwalnej kolekcji Dream Letter, złożonej z nagrań londyńskich występów artysty w 1968 r. Stanowi ona testament godny jego wielkiej pasji twórczej.

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Goodbye and Hello	Tim Buckley	11.1967	-	171[5]	Elektra 74 018	[produced by Jerry Yester, Jac Holzman]
Happy Sad	Tim Buckley	04.1969	-	81[12]	Elektra 74 045	[produced by Zal Yanovsky, Jerry Yester]
Blue Afternoon	Tim Buckley	02.1970	-	192[2]	Straight 1060	[produced by Tim Buckley]

Tommy Bruce

Tommy Bruce (ur. 16 lipca 1937r -zm. 10 lipca 2006r) był angielskim piosenkarzem rock and rollowym, który odniósł największy sukces na początku lat 60-tych. Jego cover „Ain't Misbehavin'” był hitem numer 3 na UK Singles Chart w 1960 roku.Ten wokalista rock and rollowy działający w latach 60-tych dysponował niezwykłym głosem określanym jako subtelna mieszanka śpiewu derkacza, dźwięku młota parowego i odgłosów szlifowania żwiru.

Osierocony w wieku lat 10, pracował później przez kilka lat jako pomocnik kierowcy na słynnym londyńskim targu owocowym Covent Garden. Za namową sąsiada - aktora, a później znanego kompozytora - Barry'ego Masona nagrał w 1960 r. taśmę demo, która zapewniła mu kontrakt z Norrie Paramorem z wytwórni Columbia Records. Jego pierwsza piosenka- dawny przebój Fatsa Wallera ,,Ain't Misbehavin"" doszła do 2. miejsca w Wielkiej Brytanii, a następna inny standard pt. „Broken Doll" weszła do brytyjskiej Top 40. Był to jednak ostatni taki sukces.

Piosenkarza, którego albo kochano albo nienawidzono, oskarżano często o naśladownictwo Big Boppera. Stanowczo temu zaprzeczał, twierdząc, że wcale nie znał tak dobrze utworów tego wykonawcy. Ze swoją grupą The Bruisers występował w takich programach telewizyjnych jak Wham!!. Często koncertował pod auspicjami impresario Larry'ego Parnesa. Ten oryginalny, cockneyowski wykonawca, który nigdy nie twierdził, że faktycznie umie śpiewać, nagrywał również dla wytwórni Polydor w 1965 r., dla RCA w 1966 r. i dla CBS w 1969 r. Bruce ciągle śpiewa podczas wspomnieniowych koncertów rock and rolla i muzyki lat 60-tych, ale najlepsze lata ma oczywiście daleko za sobą.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Ain't Misbehavin'/Got The Water Boilin	Tommy Bruce And The Bruisers	06.1960	3[16]	-	Columbia DB 4453	[written by Andy Razaf, Fats Waller, Harry Brooks]
Broken Doll/I'm On Fire	Tommy Bruce And The Bruisers	09.1960	36[4]	-	Columbia DB 4498	[written by Frank Clifford Harris, James W. Tate]
Babette/Honey Girl, You're Lonely	Tommy Bruce And The Bruisers	02.1962	50[1]	-	Columbia DB 4776	[written by Horatio Nicholls]

Outlawz

Outlawz (Operating Under Thug Laws as Warriors) - amerykański zespół muzyczny stworzony przez Tupaca Shakura (1971-1996) w 1993 roku.Początki Outlawz wiążą się z grupą Dramacydal, która powstała w roku 1993, jednak oficjalnie zadebiutowała na albumie Tupaca Shakura - Me Against The World w 1995. Zespół składał się wtedy z czterech członków - K-Dog (Kastro), Young Hollywood (Yaki Kadafi), Mu (Napoleon) i Big Malcolm (E.D.I. Mean). Gdy 2Pac podpisał kontrakt z wytwórnią Death Row po wyjściu z więzienia, została uformowana grupa o nazwie Outlaw Immortalz, lub po prostu Outlawz.

Prócz członków zespołu Dramacydal, zwerbowani do niej zostali Mopreme, Big Syke, Hussein Fatal, a w późniejszym okresie Young Noble. Outlawz swój pierwszy udział miało na albumie All Eyez on Me w utworze "When We Ride", w roku 1996.

Wkrótce po dołączeniu, Mopreme i Big Syke zmuszeni są opuścić Outlawz. Odchodzą z Death Row z powodów finansowych. Dwa miesiące po śmierci 2Pac'a, ginie Yaki Kadafi. Także po tym, jak grupa postanawia współpracować z Death Row (gdyż nigdy nie podpisali z nimi kontraktu), odchodzi Hussein Fatal, następnie Napoleon. W 1999 wydana zostaje płyta Still I Rise, zawierająca niewydane dotychczas utwory Outlawz u boku 2Pac'a. Grupa znana jest także ze współpracy z Boot Camp Click i Dead Prez. Dziś Outlawz (aktualnie Young Noble & E.D.I. Mean) powiązani są z wytwórnią Young Bucka - Ca$hville Records. 11 lipca 2015 roku Hussein Fatal zginął w wypadku samochodowym.

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Still I Rise	2Pac and Outlawz	01.2000	75[3]	6[20]	Interscope 490 413	[platinum-US][gold-UK][produced by Tony Pizarro, Daz, Johnny "J" ,Darryl "Big D" Harper ,Kurupt ,QDIII, Quimmy Quim, Soulshock, Damon Thomas ,2Pac, Mr. Lee]
Ride wit Us or Collide wit Us	Outlawz	11.2000	-	95[3]	Outlaw 2000	[produced by Outlawz ,E.D.I.,Mike Dean,Mr. Lee,Femi Ojetunde,Reef,Quimmy Quim]
Novakane	Outlawz	11.2001	-	100[2]	Outlaw 8324	[produced by Outlawz,Reefologist Da Street Criminologist, E.D.I., Muhammad "Madball" Bell, William "Bill Blast" Irving, Paul Poli, Bosko, Mike Dean, Joey Glasses, L. T. Hutton, Quimmy Quim, Shorty B., Floss P, Mack 4, DJ Felli Fel]

Outsidaz

Outsidaz to amerykański kolektyw hiphopowy z Newark w stanie New Jersey, prawdopodobnie najbardziej znany ze swojej przynależności do trio rapowego z okolic Tri-State Fugees i grupy rapowej z okolic Detroit D12.

Grupa powstała w 1991 roku, gdy raper undergroundowy Young Zee (urodzony jako Dewayne Battle) poznał D.U. (urodzonego jako Brian Bostic) i Pacewona (urodzonego jako Jerome Hinds) na imprezie sylwestrowej. W czasie, gdy się poznali, Young Zee i Pacewon byli rywalizującymi MC. Pacewon i D.U. byli członkami ekipy o nazwie PNS, podczas gdy Zee przewodził ekipie o nazwie Pskitzo z członkami Anthonym D. Ore (znanym jako Maddfile) i Augustusem C. Battle (znanym jako A-Form). Postanowili połączyć się w jedną grupę o nazwie Outsidaz, po długiej walce na mikrofony, która zakończyła się remisem.

Oprócz Pacewona, D.U. i Young Zee, Outsidaz składali się z Axe (urodzony jako Tyree Smith), Denzy (urodzony jako Denton Dawes), Loon One, DJ Spunk (urodzony jako Aubrey Polk), S. Coop (urodzony jako Larry Cooper), Nawshis (urodzony jako Nathaniel Longchamp), Rah Digga (urodzona jako Rashia Fisher), zmarły Slang Ton (prawdziwe nazwisko Salih Ibn Al Bayyinah Scaife, zmarły w 1999), Bskills i Yah Yah (urodzony jako Shakir Nur-al-din Abdullah).

Outsidaz są związani z obozem dla uchodźców i po raz pierwszy pojawili się komercyjnie jako goście w utworze „Cowboys” z multiplatynowego drugiego LP Fugees The Score. Zostały wykrzyczane na końcu przebojowego singla „Killing Me Softly”. Były również powiązane z kolektywem rapowym D12 z Detroit, z którym współpracowały przy różnych projektach. Członek D12 Eminem wykrzykuje Outsidaz pod koniec utworu „Just Don't Give a Fuck”, na początku „Cum On Everybody” oraz w utworach „As the World Turns” i „I'm Shady”, które zostały wydane na jego solowym debiucie w dużej wytwórni The Slim Shady LP. Wyraża również uznanie w utworze zatytułowanym „Till Hell Freezes Over”, który miał znaleźć się na albumie.

Rozłam między Eminemem a Tha Outsidaz rozwinął się, gdy Young Zee i Pace Won nagrali zwrotki razem z Bizarre do utworu „Amityville” na drugim albumie Eminema w dużej wytwórni, The Marshall Mathers LP. Dr. Dre narzekał, że Eminem miał zbyt wielu gości na albumie, więc zwrotki Pace Wona i Young Zee zostały usunięte z utworu. W wywiadzie z 2015 r. Pace Won wskazał, że oryginalna wersja utworu została prawdopodobnie trwale usunięta, i jak dotąd wydaje się, że tak jest, ponieważ nie wyszła jeszcze ze skarbca.

Wytwórnia Eminema Shady Records wydała Shady XV, album kompilacyjny, który zawierał utwór zatytułowany „Fine Line” Eminema. W piosence wykonuje zwrotkę wyrażającą uznanie dla grupy (szczególnie Pacewona i Young Zee).

Pacewon pojawił się na albumie Morcheeby z 2002 r., Charango. Wystąpił w utworze tytułowym, oprócz „Get Along”. W 2008 r. Pacewon współpracował z producentem z New Jersey, Mr. Greenem, przy The Only Color That Matters Is Green, który zawierał diss Eminema „The Joker”. Pierwszym singlem był „Hip Hop”. W 2009 roku Young Zee pojawił się na debiutanckim albumie chicagowskich raperów Saurus i Bones, Mind Like Mine w piosence „Let the Trumpets Blow”. W 2011 roku Young Zee i Pacewon pojawili się na albumie Jedi Mind Tricks Violence Begets Violence w piosence „Design in Malice”. W kolejnym roku Pacewon i Mr. Green pojawili się w piosence „Get at Me” z albumu St. Cule, American Beef. W lipcu tego roku Young Zee i Mr. Green wydali wspólny album zatytułowany „One Crazy Weekend” z udziałem Pacewona, Rah Digga, Yah Yah, D.U. i syna Zee, Krasha Battle. W 2015 roku Pacewon i Denzy, wraz z DJ Scobem, Ill Proceeja, S-Ka-Paid i Thomasem Wlodarczykiem (Miilkbone), założyli The Shady Corps, hiphopową grupę tribute dla Eminema, i wydali jeden album studyjny za pośrednictwem Team Won Inc. Pace'a. W 2018 roku Pacewon wydał przedpremierowo Outsidaz the Bricks (Slang Ton Tribute Edition) w 19. rocznicę swojej śmierci. Zawierał wszystkie inne wydawnictwa wszystkich członków Outsidaz.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
I'm Leavin'	Outsidaz featuring Kelis/Melanie Blatt & Rah Digga	03.2002	41[2]	-	Rufflife RLCDM 03	[written by Stuart Zender, Melanie Blatt][produced by Hotrunner]

David Hill

David Alexander Hess (także David Hess, David Dante i David Hill; ur. 19 września 1936r w Nowym Jorku, Nowy Jork; zm. 8 października 2011 w Tiburon (Kalifornia)) to amerykański muzyk, kompozytor, reżyser, producent filmowy i aktor.

Hess nagrał dwa utwory I'm All Shook Up/Melody for Lovers, napisane przez Otisa Blackwella pod pseudonimem David Hill 7 listopada 1956 w Capitol Studios w Nowym Jorku, które zostały wydane jako singiel 29 marca 1957 (Alladyn nr 3359). Singiel nie znalazł się na amerykańskich listach przebojów. Zmieniło się to, gdy 12 kwietnia 1957 roku ukazał się cover Elvisa Presleya. Płyta zatytułowana All Shook Up sprzedała się w milionach egzemplarzy i stała się hitem numer jeden. Pat Boone osiągnął szóste miejsce na liście Billboard Hot 100 w marcu 1963 roku dzięki swojej wersji utworu Davida Hilla Speedy Gonzales. Jego singiel sprzedał się w ponad ośmiu milionach egzemplarzy na całym świecie. Potem ukazały się dwa albumy solowe i 10 największych hitów zatytułowanych Two Brothers.

W 1969 roku David Hess został szefem A&R w Mercury Records w Nowym Jorku. W 1972 roku przeniósł się do Polygram Records w Monachium.

W 1972 roku Hess zagrał rolę kryminalisty Kruga w kontrowersyjnym filmie Wesa Cravena Ostatni dom po lewej stronie. Potem pojawiły się kolejne role w filmach akcji i horrorach, takich jak The Slasher kontrowersyjnego reżysera Ruggero Deodato, The Thing from the Swamp Cravena i Zodiac Killer. Wystąpił także gościnnie w znanych serialach telewizyjnych, takich jak Drużyna A i Knight Rider. Ponadto Hess, który biegle mówił po niemiecku, wystąpił także w kilku niemieckich produkcjach.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Two Brothers/Deep Goes My Love	David Hill	04.1959	-	90[2]	Kapp 266	[written by Irving Gordon]
Living Doll/Keep The Miracle Going	David Hill	10.1959	-	92[2]	Kapp 293	[written by Lionel Bart]

Kompozycje Davida Hilla na listach przebojów

[with Bobby Stevenson]
05/1957 Start Movin' (in My Direction) Sal Mineo 9.US/16.UK
07/1957 Start Movin' (In My Direction) Terry Dene 15.UK

[with Augustus Stevenson]
06/1957 Rockin' Shoes The Ames Brothers 64.US

[with Melvin Endsley, Noel Sherman]
03/1958 Can't Get Along Without You / We Are Not Alone Frankie Vaughan 11.UK

[with Aaron Schroeder]
11/1958 I Got Stung Elvis Presley 8.US/1.UK
05/1960 You're Singing Our Love Song to Someone Else Jerry Wallace 115.US

[with Wally Gold ]
02/1966 Five Card Stud Lorne Greene 112.US

Ginny Arnell

Virginia Mazarro (ur. 2 listopada 1942r), znana zawodowo jako Ginny Arnell, jest amerykańską byłą piosenkarką i autorką piosenek pop i country, która nagrywała pod koniec lat 50-tych i na początku lat 60-tych.

Urodzona w New Haven w stanie Connecticut, uczęszczała do East Haven High School i zaczęła pojawiać się w lokalnej telewizji jako dziecko. Jeszcze w szkole wygrała krajowy konkurs na „najbardziej utalentowaną nastolatkę” w USA, po czym wystąpiła w wielu programach telewizyjnych i radiowych. Na sugestię menedżera Martina Kugella została sparowana z innym lokalnym nastolatkiem, Gene'em Pitneyem, i nagrywali dla Decca Records w Nowym Jorku w 1959 roku jako duet Jamie & Jane. Para wydała dwa single, „Snuggle Up Baby” i „Faithful Our Love” (napisane wspólnie przez Pitneya i Mazarro) , ale żaden z nich nie odniósł sukcesu na listach przebojów. Zarówno ona, jak i Pitney zaczęli występować solowo i wydali trzy single dla Decca jako Ginny Arnell - „Mister Saxophone” (napisany przez Neila Sedakę i Howarda Greenfielda), „Carnival” i „Look Who's Talkin'” - ale ponownie bez sukcesu. „Look Who's Talkin'” został napisany przez Gerry'ego Goffina i Carole King, a jego strona B, „Tell Me What He Said”, napisana przez Jeffa Barry'ego, została nagrana przez brytyjską piosenkarkę Helen Shapiro w 1962 roku i stała się hitem nr 2 na brytyjskiej liście przebojów.

W 1961 roku Arnell przeniosła się do Warwick Records, wydając dwa single, „Tribute To You” i „He Likes Rock And Roll Better Than Me”. Ponownie, żaden z nich nie znalazł się na liście przebojów. Jednak odniosła większy sukces po przejściu do wytwórni MGM w 1963 roku. Jej pierwszy singiel dla wytwórni, „Dumb Head”, napisany przez Davida Hessa i Camille Monte, wyprodukowany przez Jima Vienneau i opisany w AllMusic jako „żałośnie autoironiczny”, osiągnął 3. miejsce na liście WLS i 50. miejsce na liście Billboard Hot 100.

Wystąpiła w American Bandstand, aby promować płytę, a także nagrała piosenkę w języku japońskim. Po jej względnym sukcesie nagrywała w studiu Owena Bradleya w Nashville z Vienneau i aranżerami, w tym Rayem Stevensem.Wydała kilka kolejnych singli w 1964 i 1965 roku, w tym „He's My Little Devil”, „Just Like A Boy” (napisany i wyprodukowany przez Chipa Taylora) i „A Little Bit Of Love Can Hurt” (współautor, aranżer i producent Teddy Randazzo).Stroną B utworu „He's My Little Devil” był utwór „I Wish I Knew What Dress To Wear” napisany przez Glorię Shayne i Noëla Regneya. Bruce Eder z Allmusic opisuje go jako „klasykę gatunku [girl band] pod względem wzruszeń... Śpiew Arnell przekazywał niezwykłą głębię uczuć, podobnie jak Lesley Gore, i zamienił pozornie powierzchowną piosenkę w poruszający mini-dramat”.

Wytwórnia MGM wydała również płytę LP z jej nagraniami, Meet Ginny Arnell. Według recenzenta Jasona Ankeny'ego album „dokumentuje z dokładnością opery mydlanej próby i trudy nastoletniego życia, kiedy każda romantyczna zniewaga jest materiałem na dramat szekspirowski, a każda skaza jest chorobą śmiertelną: hity takie jak „Dumb Head” i „I Wish I Knew What Dress to Wear” dokumentują rodzaje kryzysów egzystencjalnych, które mogą wystąpić tylko wtedy, gdy jesteś młody, hormonalny i zbyt głupi, by wiedzieć, na czym polegają prawdziwe problemy”. Album został ponownie wydany z dodatkowymi utworami na płycie CD w 2008 roku.

Arnell przeszła na emeryturę z branży muzycznej w 1965 roku, aby wyjść zamąż i założyć rodzinę, powracając jedynie w 2008 i 2010 roku, aby udzielić krótkich wywiadów.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Dumb Head/How Many Times Can One Heart Break	Ginny Arnell	11.1963	-	50[12]	MGM 13 177	[written by David Hess ,Camille Monte][produced by Jim Vienneau]
I Wish I Knew What Dress To Wear/He's My Little Devil	Ginny Arnell	04.1964	-	130[1]	MGM 13 226	[written by G. Shayne, N. Regney][produced by Jim Vienneu, Danny Davis]

niedziela, 5 stycznia 2025

Russell Arms

Russell Lee Arms (ur. 3 lutego 1920r - ur. 13 lutego 2012r) był amerykańskim aktorem i piosenkarzem.

Arms urodził się 3 lutego 1920r w Berkeley w Kalifornii,zdobywając doświadczenie aktorskie w Pasadena Playhouse. Swoją karierę rozpoczął w radiu, między innymi pracując w WNEW w Nowym Jorku. W czasie II wojny światowej grał drugoplanowe role filmowe jako aktor kontraktowy w Warner Bros. W swoim debiucie filmowym zagrał Richarda, syna Stanleyów, w filmie z 1942 roku The Man Who Came to Dinner. Później pracował jako niezależny aktor, głównie w westernach. Następnie pojawiał się w drugoplanowych rolach zarówno w filmach fabularnych, jak i telewizyjnych. W 1953 roku zagrał rolę Chestera Finleya, nauczyciela gry na fortepianie i kandydata na adoratora Doris Day, w filmie W świetle srebrzystego księżyca.

W latach 1952-1957 był najbardziej znany jako wokalista w Your Hit Parade, serialu telewizyjnym NBC, który recenzował popularne piosenki dnia i w którym stała obsada wokalistów wykonywała siedem najlepszych piosenek tygodnia. Arms i Eileen Wilson (która występowała w programie od 1950 do 1952) byli jedynymi żyjącymi głównymi wykonawcami z programu aż do śmierci Armsa w 2012 roku. W 2005 roku napisał autobiografię My Hit Parade... and a Few Misses. Podczas swojej kariery piosenkarza był również dobrze znany ze swojego przeboju z 1957 roku, „Cinco Robles (Five Oaks)”, który wszedł na listy przebojów 12 stycznia 1957 roku i pozostał na nich przez 15 tygodni, osiągając 22. miejsce.

W 1957 roku wydał album Where Can A Wanderer Go w wytwórni Era. W tym samym roku był piosenkarzem w The Hidden Treasure Show, „pierwszym ogólnokrajowym teleturnieju, w którym widzowie wygrywają pieniądze...”. Program syndykowany był sponsorowany przez Disabled American Veterans. W serialach telewizyjnych Arms wystąpił gościnnie trzy razy w Perry Mason, w tym w roli adwokata Everetta Dorrella w odcinku z 1960 r. „The Case of the Credulous Quarry” oraz jako Roger Correll w odcinku z 1963 r. „The Case of the Greek Goddess”. Ponadto pojawił się w odcinku z 1961 r. „Bad Sheriff” w długo trwającym serialu Gunsmoke, wcielając się w skorumpowanego stróża prawa, który próbuje zatrzymać pieniądze skonfiskowane przez rabusiów dyliżansów.

Przez kolejne dwie dekady okresowo występował w innych serialach telewizyjnych, w tym w sitcomie CBS Ichabod and Me w 1962 r. i dramacie NBC Gibbsville w 1976 r. W artykule prasowym z 1958 r. o Armsie napisano: „Chociaż Arms zaczynał w show-biznesie jako aktor, został piosenkarzem „przez przypadek” i teraz nie może sprawić, by ktokolwiek uwierzył, że potrafi grać. „Teraz udowadniam im, że się mylą”- powiedział”.

Arms i jego druga żona, Mary Lynne, przez wiele lat mieszkali w Palm Springs w Kalifornii. Następnie przeprowadzili się do Hamilton w stanie Illinois, gdzie Arms zmarł 13 lutego 2012 r. w wieku 92 lat

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Cinco Robles (Five Oaks)/The World Is Made Of Liza	Russell Arms	01.1957	-	-	Era 1026	[written by Dorothy Wright, Larry Sullivan]

Armenian Jazz Sextet

Armenian Jazz Sextet był ormiańsko-amerykańskim zespołem muzycznym, który w 1957 r. odniósł w Stanach Zjednoczonych niewielki sukces dzięki piosence „Harem Dance”.

Grupa została założona w 1954 r. przez grupę sześciu osób pochodzenia ormiańskiego pochodzących z Detroit w stanie Michigan. Zespół powstał w celu występów na ormiańskich tańcach i weselach. Przyjaciel zespołu dał im możliwość nagrania płyty, a oni nagrali dwie oryginalne kompozycje: instrumentalną „Harem Dance” i wokalną „Pretty Girl”. Podczas lokalnego występu didżej z Detroit zapytał grupę, czy mają jakieś płyty, a oni dostarczyli im kopię swojego nagrania. Po emisji płyta okazała się bardzo popularna lokalnie wśród nastolatków, a Kapp Records kupiło jej master i rozpowszechniło ją w całych Stanach Zjednoczonych.

Wydany na singlu Kapp 181, „Harem Dance” został oceniony przez Billboard jako „oryginalny swingujący dziwak”, który przyciągnął uwagę didżejów. Płyta znalazła się na liście Billboard Hot 100 29 kwietnia 1957 r. i utrzymywała się na niej przez sześć tygodni, osiągając 67. miejscePłyta radziła sobie wyjątkowo dobrze w różnych regionach Stanów Zjednoczonych, ponieważ znalazła się w pierwszej dziesiątce najlepiej sprzedających się utworów w Bostonie, Detroit i Los Angeles.

Ralph Marterie nagrał cover w Mercury Records pod zmienionym tytułem „Shish-Kebab”. W czasie, gdy grupa zdobywała ogólnokrajową popularność, była regularnym występem w czwartkowe wieczory w Haig's Bar w Detroit. Instrumenty używane przez grupę były połączeniem instrumentów amerykańskich i ormiańskich. Po stronie amerykańskiej używali klarnetu i saksofonu, ale użyli instrumentów ormiańskich: oud, dwóch dumbagów i tamburynu.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Harem Dance/Pretty Girl	Armenian Jazz Sextet	04.1957	-	67[6]	Kapp 181	[written by Arthur Melkonian, Hank Beducci]

Kay Armen

Armenuhi Manoogian (ur. 2 listopada 1915r - zm. 3 października 2011r), lepiej znana pod pseudonimem scenicznym Kay Armen, była amerykańsko-ormiańską piosenkarką popularną w latach 40. i 50-tych XX wieku.Jej kariera w show-biznesie trwała prawie sześć dekad; pracowała na scenie, w radiu, telewizji i filmie. Napisała wiele piosenek, występowała w klubach nocnych i nagrała wiele płyt.

Armen urodziła się w Chicago, Illinois. Jej ojciec, Robert Manoogian, Sr., był profesjonalnym wrestlerem znanym jako Bob Monograph. Po raz pierwszy pojawiła się w radiu WSM w Nashville, Tennessee, występując w 12 programach tygodniowo. W 1947 roku miała swój własny cotygodniowy 15-minutowy program zatytułowany Kay Armen-Songs w NBC-Blue.

Wystąpiła w wielu rolach, zwłaszcza w sitcomie NBC z 1959 roku Love and Marriage oraz na ekranie w musicalu Metro-Goldwyn-Mayer Hit the Deck z 1955 roku i filmie Hey, Let's Twist! z 1961 roku. Była również autorką piosenek, w tym „Be Good to Yourself”, „My Love and I” i „It's a Sin to Cry Over You”.

Robert Manoogian Jr. (ur.4 stycznia 1918r - zm. 3 kwietnia 2002r), jej młodszy brat, był amerykańskim profesjonalnym wrestlerem, który był najbardziej znany ze swojej współpracy z National Wrestling Alliance w latach 40-tych jako Bobby Managoff. Kay Armen zmarła w 2011 roku w Nowym Jorku w wieku 95 lat.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Ha! Ha! Ha! (Chella Lla!)/Till	Kay Armen	12.1957	-	91[1]	Decca 30474	[written by S. Taccani, Al Hoffman, Dick Manning]