Rythm Syndicate

Rythm Syndicate  to grupa R&B z Connecticut w Stanach Zjednoczonych, w skład której wchodzą
wokalista Evan Rogers, gitarzysta/klawiszowiec Carl Sturken, drugi gitarzysta Mike McDonald (również wokalista wspierający), basista John Nevin, saksofonista Rob Mingrino i perkusista Kevin Cloud. Rogers i Sturken byli już uznanymi producentami i autorami tekstów, wydając wiele dobrze przyjętych albumów w połowie i pod koniec lat 80-tych, a Rogers wydawał również sporadyczne solowe albumy w tej dekadzie. 

Grupa miała dwa hity w 1991 roku: „P.A.S.S.I.O.N.”, który osiągnął 2. miejsce na liście Billboard Hot 100, oraz „Hey Donna”, który osiągnął 13. miejsce. „P.A.S.S.I.O.N.” osiągnął 58. miejsce na brytyjskiej liście przebojów w lipcu 1991 roku. Wydawnictwa grupy ukazały się nakładem wytwórni Impact Records. Grupa planuje zjednoczyć się na jednorazowy koncert w swoim rodzinnym stanie Connecticut w klubie Mohegan Sun Wolf Den. Oryginalna, przywrócona pisownia „Rythm” zostanie użyta podczas tego koncertu, aby uniknąć pomyłki z innym zespołem z Ohio, który używa tej samej nazwy i używa nazwy „Rhythm”. Termin reaktywacji zespołu będzie zależał od napiętego harmonogramu Sturkena i Rogersa, którzy obecnie piszą i produkują dla innych artystów. 

Poprzednik zespołu Rythm Syndicate, Too Much Too Soon, zjednoczył się 20 kwietnia 2013 roku w Elks BPO Rockville Lodge w Ellington w stanie Connecticut. Wystąpią pozostali członkowie: Kevin Cloud, David Nevin (zmarły w 2015 roku), Evan Rogers, Carl Sturken, John „Noodle” Nevin i Kirk Cloud (klawiszowiec Keith Cloud zmarł w 1996 roku). 

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
P.A.S.S.I.O.N.	Rythm Syndicate	06.1991	58[5]	2[17]	Impact 54 046	[written by Carl Sturken ,Evan Rogers][produced by Carl Sturken ,Evan Rogers][20[16].R&B; Chart][32[6].Hot Disco/Dance;Impact 54 063 12"]
Hey Donna	Rythm Syndicate	09.1991	-	13[14]	Impact 54 208	[written by Carl Sturken ,Evan Rogers][produced by Carl Sturken ,Evan Rogers][79[4].R&B; Chart]
Blinded by Love	Rythm Syndicate	01.1992	-	76[6]	Impact 54 275	[written by Carl Sturken ,Evan Rogers][produced by Carl Sturken ,Evan Rogers]
I Wanna Make Love To You	Rythm Syndicate	09.1992	-	73[8]	Impact 54 458	[written by Carl Sturken ,Evan Rogers][produced by Carl Sturken ,Evan Rogers]

Ginny Arnell

 Virginia Mazarro (ur. 2 listopada 1942r), znana zawodowo jako Ginny Arnell, jest amerykańską byłą piosenkarką i autorką piosenek pop i country, która nagrywała pod koniec lat 50-tych i na początku lat 60-tych. 

Urodzona w New Haven w stanie Connecticut, uczęszczała do East Haven High School i zaczęła pojawiać się w lokalnej telewizji jako dziecko. Jeszcze w szkole wygrała krajowy konkurs na „najbardziej utalentowaną nastolatkę” w USA, po czym wystąpiła w wielu programach telewizyjnych i radiowych.  Na sugestię menedżera Martina Kugella została sparowana z innym lokalnym nastolatkiem, Gene'em Pitneyem, i nagrywali dla Decca Records w Nowym Jorku w 1959 roku jako duet Jamie & Jane. Para wydała dwa single, „Snuggle Up Baby” i „Faithful Our Love” (napisane wspólnie przez Pitneya i Mazarro) , ale żaden z nich nie odniósł sukcesu na listach przebojów. Zarówno ona, jak i Pitney zaczęli występować solowo i wydali trzy single dla Decca jako Ginny Arnell - „Mister Saxophone” (napisany przez Neila Sedakę i Howarda Greenfielda), „Carnival” i „Look Who's Talkin'” - ale ponownie bez sukcesu. „Look Who's Talkin'” został napisany przez Gerry'ego Goffina i Carole King,  a jego strona B, „Tell Me What He Said”, napisana przez Jeffa Barry'ego, została nagrana przez brytyjską piosenkarkę Helen Shapiro w 1962 roku i stała się hitem nr 2 na brytyjskiej liście przebojów.

  W 1961 roku Arnell przeniosła się do Warwick Records, wydając dwa single, „Tribute To You” i „He Likes Rock And Roll Better Than Me”. Ponownie, żaden z nich nie znalazł się na liście przebojów. Jednak odniosła większy sukces po przejściu do wytwórni MGM w 1963 roku. Jej pierwszy singiel dla wytwórni, „Dumb Head”, napisany przez Davida Hessa i Camille Monte, wyprodukowany przez Jima Vienneau i opisany w AllMusic jako „żałośnie autoironiczny”, osiągnął 3. miejsce na liście WLS i 50. miejsce na liście Billboard Hot 100.

  Wystąpiła w American Bandstand, aby promować płytę, a także nagrała piosenkę w języku japońskim. Po jej względnym sukcesie nagrywała w studiu Owena Bradleya w Nashville z Vienneau i aranżerami, w tym Rayem Stevensem.Wydała kilka kolejnych singli w 1964 i 1965 roku, w tym „He's My Little Devil”, „Just Like A Boy” (napisany i wyprodukowany przez Chipa Taylora) i „A Little Bit Of Love Can Hurt” (współautor, aranżer i producent Teddy Randazzo).Stroną B utworu „He's My Little Devil” był utwór „I Wish I Knew What Dress To Wear” napisany przez Glorię Shayne i Noëla Regneya. Bruce Eder z Allmusic opisuje go jako „klasykę gatunku [girl band] pod względem wzruszeń... Śpiew Arnell przekazywał niezwykłą głębię uczuć, podobnie jak Lesley Gore, i zamienił pozornie powierzchowną piosenkę w poruszający mini-dramat”.

 Wytwórnia MGM wydała również płytę LP z jej nagraniami, Meet Ginny Arnell. Według recenzenta Jasona Ankeny'ego album „dokumentuje z dokładnością opery mydlanej próby i trudy nastoletniego życia, kiedy każda romantyczna zniewaga jest materiałem na dramat szekspirowski, a każda skaza jest chorobą śmiertelną: hity takie jak „Dumb Head” i „I Wish I Knew What Dress to Wear” dokumentują rodzaje kryzysów egzystencjalnych, które mogą wystąpić tylko wtedy, gdy jesteś młody, hormonalny i zbyt głupi, by wiedzieć, na czym polegają prawdziwe problemy”. Album został ponownie wydany z dodatkowymi utworami na płycie CD w 2008 roku.

  Arnell przeszła na emeryturę z branży muzycznej w 1965 roku, aby wyjść zamąż i założyć rodzinę, powracając jedynie w 2008 i 2010 roku, aby udzielić krótkich wywiadów.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Dumb Head/How Many Times Can One Heart Break	Ginny Arnell	11.1963	-	50[12]	MGM 13 177	[written by David Hess ,Camille Monte][produced by Jim Vienneau]
I Wish I Knew What Dress To Wear/He's My Little Devil	Ginny Arnell	04.1964	-	130[1]	MGM 13 226	[written by G. Shayne, N. Regney][produced by Jim Vienneu, Danny Davis]

Angela Clemmons

Angela Clemmons (urodzona w Norwalk, Connecticut) jest piosenkarką R&B od początku do połowy lat 80-tych. Śpiewa zawodowo od ponad 20 lat jako wokalistka w tle i w reklamach. Angela nagrywała i występowała również z takimi artystami jak Ray Charles, Gregory Hines, Elton John, George Benson i Michael Jackson. W 1980 roku wydała swój pierwszy singiel „Out Here On My Own” (z filmu „Fame”) w Epic Records, który   61. miejsce na liście przebojów Hot Soul Singles magazynu Billboard, utrzymując się na niej przez 7 tygodni. 

W 1982 roku Angela wydała swój debiutancki album o tym samym tytule w Portrait Records. Album w ogóle nie pojawił się na listach przebojów Billboard. Jedynym singlem, który znalazł się na liście, był „Give Me Just a Little More Time”, który osiągnął   2. miejsce na liście przebojów Hot Dance Music\Club Play Singles magazynu Billboard. W 1987 roku Angela wydała swój drugi album, „This is Love”, który również nie znalazł się na listach przebojów Billboard. Pierwszy singiel z albumu, „B.Y.O.B. (Bring Your Own Baby)” (który był coverem piosenki Sister Sledge z 1983 roku), osiągnął 81. miejsce na liście Hot Black Singles magazynu Billboard, utrzymując się na niej przez 7 tygodni. 

Kolejny singiel z albumu, tytułowa piosenka, osiągnęła 73. miejsce na liście Hot Black Singles magazynu Billboard, utrzymując się na niej przez 10 tygodni, co jest jej najwyższym osiągnięciem na liście do tej pory. Po tym wydarzeniu nie było o niej słychać i zdawała się popadać w zapomnienie. Obecnie Angela mieszka w Madison w stanie Connecticut, jest rozwiedziona i ma dwójkę nastoletnich dzieci, jest agentką nieruchomości i uczestniczy w warsztatach gospel o nazwie „Shoreline Soul”.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Out Here On My Own/Fill You Up	Angela Clemmons	08.1980	-	-	Epic 50919	[written by L. Gore, M. Gore][produced by Paul Leka][61[7].R&B Chart][piosenka z filmu "Fame"]
Give Me Just A Little More Time/When You're Through I'll Be Waiting	Angela Clemmons	04.1982	-	-	Portrait 02754	[written by E. Wayne, B. Holland][produced by Paul Leka][4[16].Hot Disco/Dance;Portrait 02 753 12"]
B.Y.O.B. (Bring Your Own Baby)/Nothing Can Stop My Love	Angela Clemmons	09.1987	-	-	Portrait 07368	[written by M. Garvin, T. Shapiro][produced by Amir Bayyan][81[7].R&B Chart]
This Is Love/I Could Love You Better	Angela Clemmons	12.1987	-	-	Portrait 07642	[written by G. Ballard, C. Magness][produced by Cliff Dawson, Ken Cummings][81[7].R&B Chart]

Kurt Carr

 

Kurt Carr (urodzony 12 października 1964r) to amerykański kompozytor i wykonawca muzyki gospel. Mieszkając w mieście Hartford w stanie Connecticut, pełnił funkcję szefa muzyki w The First Baptist Church of Hartford mieszczącym się wówczas przy Greenfield Street. Obecnie jest liderem Praise and Worship w The Fountain Of Praise w Houston w Teksasie. 

 

 Wczesne lata Kurt Carr urodził się w połowie lat 60-tych XX wieku w Hartford w stanie Connecticut, gdzie dorastał w rodzinie wierzącej w Jezusa, ale niezbyt zaangażowanej w Kościół. W wieku 13 lat   Carr zaczął coraz bardziej interesować się kościołem. Jako nastolatek występował jako aktor i tancerz w Hartford Stage Company w musicalu On the Town na Broadwayu w reżyserii Claya Stevensona. Stał się aktywnym członkiem wydziału muzycznego swojego kościoła. W wieku 17 lat Carr zdał sobie sprawę, że został powołany do zrobienia w życiu czegoś jeszcze wyższego. Po ukończeniu szkoły średniej rozpoczął studia muzyczne na Uniwersytecie Connecticut, gdzie studiował muzykę klasyczną i uzyskał dyplom sztuk pięknych. Carr jest członkiem bractwa Phi Beta Sigma. 

 

  Wczesna kariera Carr przez rok był akompaniatorem fortepianu w służbie muzycznej Andrae Croucha. Następnie w 1986 roku Carr został dyrektorem muzycznym i pianistą w służbie księdza Jamesa Clevelanda i był tam zatrudniony przez siedem lat, aż do śmierci Clevelanda. Ostatecznie Carr został dyrektorem West Angeles Church of God in Christ Choir, gdzie miał okazję współpracować zarówno z artystami muzyki gospel, jak i świeckimi, w tym ze Steviem Wonderem, Gladys Knight, Yolandą Adams i Kirkiem Franklinem. W tym czasie Carr założył także zespół zespół wokalny gospel o nazwie The Kurt Carr Singers.  

 

Wydali swoją pierwszą EPkę, I'm Glad w 1988 roku wydaną przez niezależną wytwórnię. Po podpisaniu kontraktu z Light Records, Kurt Carr i ich debiutancka wytwórnia major oraz album Together ukazał się w 1991 roku. Zmiany w wytwórni doprowadziły do powstania GospoCentric Records, której właścicielem i współzałożycielką była Vicki Mack Lataillade. Teraz grupa podpisała kontrakt z GospoCentric i wydała swój pierwszy album w wytwórni zatytułowany Serious About It! Album zawierał wersje wielu nagranych piosenek, na przykład wersję Whatta Man Salt-N-Pepa. Album trafił na listy przebojów w 1995 roku. 

 

W lipcu 1996 piosenkarz  nagrał swój drugi album w wytwórni No One Else w West Angeles, który ukazał się w marcu 1997. Na albumie występują także Anastacia, Mary Mary i Andrea McClurkin- Mellini (siostra Donniego McClurkina) pełniąca rolę kilku dodatkowych wokalistek drugoplanowych. Na albumie znalazł się przede wszystkim utwór For Every Mountain, który później stał się jedną z najbardziej znanych piosenek Carra. W 2000 roku ukazała się płyta Awesome Wonder zawierająca bardziej popularne piosenki, z których najbardziej godną uwagi jest In the Sanctuary. In the Sanctuary stała się jego najpopularniejszą piosenką, co doprowadziło między innymi do powstania internetowych memów podkreślających sukces piosenki. Album utrzymywał się na listach przebojów dłużej niż poprzednie, co jeszcze bardziej zwiększyło sukces grupy.  

 

Podczas gdy In the Sanctuary zyskało na popularności, Carr nadal pisał piosenki dla innych artystów gospel przez całą nową dekadę i tysiąclecie, takich jak Byron Cage, Tramaine Hawkins i Bishop Paul S. Morton. W 2005 roku Kurt Carr wydał One Church Project , na którym wystąpili między innymi God Blocked It i God Great God. Tematem albumu było bycie kościołem wielokulturowym. W 2008 roku Kurt Carr wydał swój pierwszy dwupłytowy album Just the Beginning, który został wydany w jego wytwórni Kurt Carr Gospel and Zomba.  

 

 W 2013 roku Kurt Carr wydał album Bless this House w Verity Gospel Music Group, na którym znalazły się single I've Seen Him Do It, We've Gotta Put Jesus Back i Great God Great Praise. Po sześcioletniej przerwie Kurt Carr wydał w 2019 roku album Bless Somebody Else nakładem wytwórni  RCA Inspiration, w którym powrócił Kurt Carr Gospel Label z Just the Beginning. Singiel został wydany w tym samym roku co singiel Blessing After Blessing będący balladą rok później. Muzyka Carra to mieszanka tradycyjnej kompozycji gospel i wokalu, z elementami R&B, jazzu, soul, bluesa i wyraźnych nowoczesnych harmonii i stylów śpiewu, które można znaleźć we współczesnym miejskim gospel. The Kurt Carr Singers pod jego kierownictwem i wpływem muzycznym stworzyli siedem albumów. Kurt Carr zdobył cztery nagrody Stellar.

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Awesome Wonder	Kurt Carr & The Kurt Carr Singers	04.2002	-	46[1].Catalog Chart	GospoCentric 70016	[gold-US][produced by Jason White , Kurt Carr]
One Church	Kurt Carr Project	04.2005	-	109[6]	GospoCentric 70058	[produced by Kurt Carr]
Just The Beginning	Kurt Carr	10.2008	-	62	Kurt Carr Gospel 88697297532	-
Bless This House	Kurt Carr & The Kurt Carr Singers	01.2013	-	43	Verity Gospel Music Group 96121	-

Chet Powers

Chester William Powers Jr. (ur. 7 października 1937r - zm. 16 listopada 1994r) był amerykańskim piosenkarzem i autorem tekstów, a pod pseudonimami Dino Valenti lub Dino Valente był jednym z wokalistów grupy rockowej Quicksilver Messenger Service. Jako autor tekstów był znany jako Jesse Oris Farrow. Najbardziej znany jest z napisania kwintesencji hymnu o miłości i pokoju z lat 60-tych „Get Together”  oraz z napisania i zaśpiewania dwóch najbardziej znanych piosenek Quicksilver Messenger Service, „Fresh Air” i „What About Me?” 

Przed służbą w Siłach Powietrznych Stanów Zjednoczonych i graniem w kawiarniach w Bostonie i Provincetown w stanie Massachusetts Powers występował już jako „Dino Valenti” z małymi zespołami rockowymi w salonach Nowej Anglii. Na początku lat 60-tych występował w kawiarniach Greenwich Village i North Beach, takich jak Cock 'n' Bull i Cafe Wha? u szczytu odrodzenia amerykańskiej muzyki ludowej, często z innym piosenkarzem i autorem tekstów Fredem Neilem, a czasami z Karen Dalton, Bobem Dylanem, Lou Gossettem, Joshem Whitem, Lenem Chandlerem, Paulem Stookeyem, Davidem Crosbym i innymi.  

Wywarł wpływ na innych wykonawców, w szczególności na Richiego Havensa, który nadal wykonywał niektóre z wczesnych „piosenek pociągowych” Powersa. Powersowi uniemożliwiono uzyskanie licencji kabaretowej z powodu wcześniejszego aresztowania, co było wymogiem, który zaczęto wówczas nakładać na artystów. W 1963 roku Valenti/Powers przeniósł się do Los Angeles, gdzie wielu luminarzy nadchodzącego ruchu folk rockowego zaczęło już się jednoczyć. W tym okresie napisał i spopularyzował „Let's Get Together”. Piosenka, często wykonywana jako „Get Together”, była wykonywana przez różnorodne grupy przez całą dekadę, w tym The Kingston Trio, We Five, The Dave Clark Five, HP Lovecraft, Jefferson Airplane, a zwłaszcza The Youngbloods, którego wykonanie z 1967 roku osiągnęło   5. miejsce i uzyskała złoty certyfikat RIAA w Stanach Zjednoczonych po ponownym wydaniu w 1969 r. (częściowo za sprawą Krajowej Konferencji Chrześcijan i Żydów, która wykorzystała tę piosenkę jako motyw przewodni w reklamach telewizyjnych i radiowych).  

Spopularyzował także i kontrowersyjnie rościł sobie prawa autorskie do utworu „Hey Joe” Billy’ego Robertsa. Następnie Valenti/Powers wrócił do San Francisco Bay Area, gdzie nagrywał dla Autumn Records , chociaż żaden album nigdy nie został wydany. Zaprzyjaźnił się z Rogerem McGuinnem w Los Angeles, a perkusista Michael Clarke grał w zespole z Valenti/Powers w Big Sur, zanim dołączył do McGuinna w The Byrds. Grał także we wczesnym (aczkolwiek nieokreślonym) składzie psychodelicznej grupy rockowej Quicksilver Messenger Service z San Francisco, kiedy John Cipollina, David Freiberg i Jim Murray dołączyli do jego grupy wspierającej w 1964 roku.

  Karierę Powersa zniweczyło kilka kradzieży narkotyków. Po aresztowaniu za posiadanie marihuany, w oczekiwaniu na proces został ponownie przeszukany przez policję (która znalazła w jego mieszkaniu więcej marihuany i amfetaminy). Otrzymał wyrok od jednego do dziesięciu lat odbywany częściowo w więzieniu stanowym Folsom. Aby zebrać pieniądze na swoją obronę, sprzedał prawa do publikacji „Get Together” Frankowi Werberowi, menadżerowi The Kingston Trio.  Podczas pobytu w więzieniu Quicksilver Messenger Service nagrał piosenkę Valenti / Powersa „Dino's Song”, która została wydana na  albumie  Quicksilver Messenger Service w 1968 roku. 

 Po odbyciu kary Valenti/Powers podpisał kontrakt z wytwórnią CBS Epic Records, wydając w 1968 roku tytułowy solowy album pod odmianą swojego pseudonimu (Dino Valente). Wkrótce potem wystąpił jako support przed Jimim Hendrixem w Winterland Ballroom w San Francisco od 10–12 października 1968 r., eksponując swoją twórczość szerszemu gronu odbiorców. W styczniu 1969 roku udał się z Garym Duncanem z Quicksilver do Nowego Jorku, aby założyć nowy zespół (nazwany The Outlaws) na krótko przed ukazaniem się w marcu znanego albumu Quicksilver Happy Trails. Kiedy Valenti/Powers i Duncan przebywali w Nowym Jorku, brytyjski klawiszowiec Nicky Hopkins dołączył do Quicksilver przy ich trzecim albumie, Shady Grove (grudzień 1969). 

 W miarę upływu 1969 roku wysiłki The Outlaws poszły na marne, co ostatecznie doprowadziło do przywrócenia Duncana na stanowisko, a Valenti/Powers formalnie dołączył do Quicksilver na sylwestrowym koncercie zespołu. Osiem z dziewięciu piosenek znajdujących się na kolejnym albumie grupy, Just for Love (sierpień 1970), zostało napisanych przez Valenti/Powersa, sześć z nich pod pseudonimem „Jesse Oris Farrow”, w tym singiel „Fresh Air”, umiarkowany   hit, który osiągnął 49. miejsce w listopadzie 1970. 

Pozostał głównym autorem tekstów na ich kolejnym albumie, What About Me? (grudzień 1970). Utwór tytułowy napisany przez Valenti/Powersa znalazł się na liście Billboard 100 w marcu 1971 r., osiągając 100. miejsce. Pomimo słabych wyników w radiu AM, oba te utwory stały się ostoją stacji radiowych zajmujących się rockiem progresywnym i albumami, a później można je było usłyszeć w klasycznym formacie rockowym.Po odejściu Cipolliny i Freiberga (skazanych za posiadanie marihuany) zespół następnie wydał Quicksilver (1971) i Comin' Thru (1972), ponieważ różne składy z Valenti / Powersem (zawsze obejmujące Duncana i perkusistę Grega Elmore'a) kontynuowały nieregularne trasy koncertowe przez cały 1974 rok. Na krótko połączyli siły w 1975 roku dla Solid Silver i trasy promocyjnej, jednak długo oczekiwany album osiągnął dopiero 89. miejsce w Stanach Zjednoczonych. Chociaż Freiberg (wówczas multiinstrumentalista w Jefferson Starship) i Cipollina wkrótce odeszli, kolejna wersja zespołu, w skład której wchodzili Valenti/Powers, Duncan i Elmore, po raz kolejny kontynuowała trasę koncertową przez 1979 rok. 

 Pod koniec lat 80-tych Powers przeszedł operację mózgowej malformacji tętniczo-żylnej (CAVM). Pomimo utraty pamięci krótkotrwałej i skutków leków przeciwdrgawkowych, nadal pisał piosenki i grał z innymi muzykami z hrabstwa Marin. Jego ostatni duży występ był benefisem w Great American Music Hall w San Francisco. Zmarł nagle w swoim domu w Santa Rosa w Kalifornii 16 listopada 1994 roku, pozostawiając młodszą córkę Catherine (Kay) i trzech synów: Paula, Joli i Sterlinga.

                                         Kompozycje Cheta Powersa na listach przebojów

[solo] 11/1965 Let's Get Together We Five 31.US 09/1967 Get Together The Youngbloods 5.US 05/1968 Let's Get Together The Sunshine Company 112.US 03/1970 Everybody Get Together The Dave Clark Five 8.UK 12/1995 Get Together Big Mountain 44.US

Lionel Newman

Lionel Newman (urodzony 14 stycznia 1916r w New Haven w stanie Connecticut, zm. 3 lutego 1989r w Los Angeles w Kalifornii) był nagrodzonym Oscarem amerykańskim kompozytorem filmowym, reżyserem muzycznym i dyrygentem. Był bratem kompozytora filmowego Alfreda Newmana i wujem Randy'ego Newmana, Davida Newmana i Thomasa Newmana. 

 

  Newman dorastał jako jedno z dziesięciorga dzieci w rodzinie rosyjskich imigrantów. W wieku 16 lat przeprowadził się do Hollywood, gdzie dostał pracę jako dyrygent w teatrze Earla Carrolla. Pracując tam poznał siostrzenicę właściciela teatru Beverly Carroll, która później została jego żoną. W latach trzydziestych akompaniował Mae West jako pianista podczas jej występów. W 1939 roku stworzył piosenkę przewodnią „The Cowboy and the Lady” do westernu Gary’ego Coopera „My Man the Cowboy”, przy którym jego brat Alfred pracował jako kompozytor filmowy. Za ten tytuł otrzymał swoją pierwszą nominację do Oscara w 1939 roku; nominowana była także ścieżka dźwiękowa jego brata. 

 

 Po pomyślnym odbyciu stażu dostał w 1943 roku pracę w 20th Century Fox, gdzie współpracował ze swoim bratem Alfredem. Jego pierwszym dziełem filmowym była niewymieniona w czołówce kompozycja dodatkowej muzyki do filmu Immortal Sergeant z tego samego roku. Później pracował jako dyrygent i dyrektor muzyczny przy takich filmach jak Pocałunek śmierci, Byłem męską panną młodą narzeczoną wojenną i Trójka wróciła do domu. W 1959 roku został dyrektorem muzycznym oddziału telewizyjnego 20th Century Fox i nadzorował między innymi seriale Time Tunnel, Lost in Space, Batman i The Seaview. Później jako starszy wiceprezes stał na czele całego działu muzycznego Foxa.  

 

Aż do przejścia na emeryturę w 1985 roku Newman przepracował w sumie 46 lat dla 20th Century Fox i pracował przy ponad 200 filmach jako reżyser muzyczny, kompozytor i dyrygent. Jako dyrektor muzyczny nadzorował m.in. Johna Williamsa przy trylogii Gwiezdne Wojny i Jerry'ego Goldsmitha przy Star Trek: The Movie. W sumie Newman był nominowany do Oscara jedenaście razy. W swojej ostatniej nominacji w 1969 roku otrzymał nagrodę za film Hello, Dolly. Newman doznał zatrzymania akcji serca i zmarł w 1989 roku. Pozostawił żonę i trzy córki.

 

                                                                                 Filmografia

1943 He Hired the Boss /1950 The Jackpot /1953 The Silver Whip / Powder River / Gentlemen Prefer Blondes / 1954 Siege at Red River / Princess of the Nile / The Gambler from Natchez / There's No Business Like Show Business / 1956 The Killer Is Loose / The Proud Ones / A Kiss Before Dying / The Last Wagon / Love Me Tender / The Girl Can't Help It / 1957 The Way to the Gold / Bernardine / Kiss Them for Me / 1958 Sing, Boy, Sing / The Bravados / Mardi Gras / 1959 Compulsion / Say One for Me / 1960 Let's Make Love / North to Alaska / 1963 Move Over, Darling / 1964 The Pleasure Seekers / 1965 Do Not Disturb Ralph Levy/ 1967 The St. Valentine's Day Massacre / 1968 The Boston Strangler / 1969 Desperate Mission / Hello Dolly

                                                    Awards

Oscar [Muzyka filmowa] 1970 Best Music, Score of a Musical Picture (Original or Adaptation) Hello, Dolly! Nominacje do Oscara [Muzyka filmowa] 1968 Best Music, Scoring of Music, Adaptation or Treatment Doktor Dolittle 1966 Best Music, Scoring of Music, Adaptation or Treatment The Pleasure Seekers 1961 Best Music, Scoring of a Musical Picture Pokochajmy się 1960 Best Music, Scoring of a Musical Picture Say One for Me 1959 Best Music, Scoring of a Musical Picture Mardi Gras 1957 Best Music, Scoring of a Musical Picture The Best Things in Life Are Free 1955 Best Music, Scoring of a Musical Picture Nie ma jak show biznes 1952 Best Music, Original Song Golden Girl For the song "Never" 1951 Best Music, Scoring of a Musical Picture I'll Get By 1939 Best Music, Original Song Kowboj i dama For the song "The Cowboy and the Lady". Golden Globe Grammy

                                         Kompozycje Lionela Newmana na listach przebojów

[with Dorcas Cochran] 01/1949 Again Vera Lynn 23.US 04/1949 Again Mel Tormé 3.US 04/1949 Again Vic Damone 6.US 04/1949 Again Gordon Jenkins and His Orchestra 2.US 05/1949 Again Art Mooney 7.US 05/1949 Again Doris Day 2.US 06/1949 Again Tommy Dorsey and His Orchestra 6.US 11/1962 Again The Lettermen 120.US 04/1964 Again James Brown 107.US 03/1994 Again / I Want You Juliet Roberts 33.UK [with Haven Gillespie] 09/1953 Kiss Dean Martin 5.US [with Ken Darby] .1954 River of No Return Marilyn Monroe 30.US [solo] 07/1956 Theme from The Proud Ones Nelson Riddle 39.US 08/1956 Theme from The Proud Ones Lionel Newman and His Orchestra 72.US 08/1956 Theme from The Proud Ones Leroy Holmes and His Orchestra 95.US 08/1960 Theme from Adventures in Paradise Jerry Byrd 97.US

Alfred Newman

Alfred Newman urodził się 17 marca 1900 roku w New Haven w stanie Connecticut w USA. Był kompozytorem i aktorem.

Alfred Newman był jednym z nielicznych spośród ojców muzyki filmowej artystów urodzonych w Ameryce. Przyszedł na świat w biednej żydowskiej rodzinie zamieszkującej miejscowość New Haven w stanie Connecticut, jako pierwszy z dzisięciorga rodzeństwa. Jego talent muzyczny ujawnił się już w dzieciństwie i został dostrzeżony przez matkę chłopca, która załatwiła u znajomego malarza, niegdyś pianisty, lekcje dla małego Alfreda. Wkrótce również udało porozumieć się z mieszkającą 5 mil od domu Newmanów starszą panią, która miala w domu fortepian i zezwoliła chłopcu na korzystanie z niego. Alfred przychodził na lekcje codziennie, a ponieważ rodzina nie miała pieniędzy, cały dystans przebywać musiał na piechotę. Niemniej wysiłek opłacił się, o talencie chłopca dowiedział się znajomy rodziny, profersor muzyki Edward Parsons, który zaoferował się udzielać młodemu Newmanowi lekcji i w rezultacie pozwolił mu na pierwszy publiczny występ, ze słynnymi kompozycji Beethovena w programie. Recital odniósł sukces, Alfred został zauważony jako „cudowne dziecko”, zaczął zarabiać jako pianista w okolicznych lokalach.

W wieku 10 lat Newman udał się do Nowego Jorku, gdzie uczestniczył w spotkaniu ze znakomitym polskim pianistą i kompozytorem Zygmuntem Stojowskim. Artysta zgodził się pomagać chłopcu w dalszej edukacji, zachęcając go stopniowo do studiów nad kolejnymi aspektami muzyki, w tym nad kompozycją. Newman trafił w końcu jako solista na scenę Broadwayu, gdzie spędził trzy miesiące, a następnie zatrudnił się w roli pianisty w jednej z nowojorskich restauracji. Pracować musiał, ponieważ jego rodzina również przeprowadziła się do miasta, równolegle odszedł od nich ojciec, i to na Alfredzie, jako najstarszym z rodzeństwa i najbardziej utalentowanym, spoczął obowiązek utrzymania bliskich. Na szczęście, dając jeden z koncertów w restauracji, wypatrzony został przez broadwayowską gwiazdę, Grace La Rue, która zaoferowała mu udział w tournee po kraju. Newman przystał na propozycję i do 1918 roku przebywał poza Nowym Jorkiem, uczestnicząc w występach grupy i ucząc się dyrygowania orkiestrą. Po powrocie miał już w tej materii solidne doświadczenie.

W Nowym Jorku szybko poznał George’a Gershwina (z którym w niedalekiem przyszłości współpracować miał również inny wielki Hollywoodu - Max Steiner) i nawiązał z nim bliską znajomość, zarówno na stopie towarzyskiej, jak i zawodowej. Brał udział w kilku kolejnych projektach scenicznych kompozytora, zarówno jako dyrygent jak i dyrektor muzyczny, zdobywając zainteresowanie w coraz szerszych kręgach. W następnych latach pracował nad partyturami wielu sławnych artystów, takich jak John Murray Anderson i Jerome Kern, będąc jednym z najbardziej zapracowanych i poważanych dyrygentów na całym Broadwayu. Jako że nowojorskie sceny i ówczesny Hollywood miały ze sobą wiele wspólnego (artyści, producenci), oferta z Fabryki Snów pozostawała kwestią czasu.

Do Kalifornii przybył w 1930 roku, na zaproszenie znanego kompozytora Irvinga Berlina, który chciał zaangażować Newmana na posadzie dyrektora muzycznego przy musicalu filmowym Reaching For The Moon. Przebywając w Hollywood, Alfred szybko poznał producenta Samuela Goldwyna i został zatrudniony przy obrazie Whoopee!. Rok później trafił mu się pierwszy poważny projekt, do którego napisał muzykę pod napisy tytułowe - było to Street Scene, a ilustracja dźwiękowa stała się dużym sukcesem. Newman błyskawicznie wskoczył zatem do grupy najważniejszych kompozytorów Fabryki Snów, pracując w najbliższych latach dla Goldwyna i United Artists, dołączając w 1939 roku do nowo powstałego 20th Century Fox, gdzie jak się okazało, miał pozostać przez dwie dekady.

Jako szef całego departamentu muzycznego wytwórni, Newman zyskał olbrzymie możliwości. Kolejne lata jego kariery w Hollywood minęły na dziesiątkach partytur do filmów, głównie czołowych superprodukcji, na pracy zarówno w roli kompozytora, dyrygenta, jak i aranżera, i przede wszystkim na ciągłych utarczkach z producentami. Napisał kilkaset ścieżek dźwiękowych, wykształcając niepowtarzalny styl, który na zawsze już będzie kojarzyć się z Fabryką Snów lat 40-tych i 50-tych, stał się również ulubieńcem Akademii, otrzymując 45 nominacji do Oscara i wygrywając aż 9 statuetek (choć większość nie za pracę przy muzyce ilustracyjnej, a przy musicalach), w tym za przełomową Pieśń Bernadetty. Ostatecznie opuścił studio w roku 1960, pisząc w kolejnych latach niewiele, ale ważnych za to, klasycznych dzisiaj partytur, w tym How The West Was Won i biblijne The Greates Story Ever Told.

Do świata filmu Newman wprowadził także swoich krewnych, przede wszystkim brata Lionela, podobnie jak Alfred uznanego w branży dyrygenta. W ślad ojca podążyli również synowie (z trzeciego małżeństwa): Thomas i David, wraz z ich kuzynem, Randym. Wszyscy trzej należą dzisiaj do grona uznanych i rozpoznawalnych kompozytorów muzyki filmowej, Thomas w 2006 roku złożył swemu ojcu mały hołd, pisząc bardzo Golden Age’ową partyturę do dramatu Dobry Niemiec. Alfred Newman swoją ostatnią kompozycję stworzył w roku 1970, był to ciepło przyjęty przez krytykę Port lotniczy, okraszony wspaniałym tematem; artysta przeszedł na emeryturę, lecz w kilka miesięcy później zmarł w wyniku komplikacji spowodowanych przez chorobę płuc. Za Port lotniczy Akademia przyznała mu ostatnią, pośmiertną nominację do Oscara.

Znaczenie Newmana dla muzyki filmowej jest nie do przecenienia. Miał on decydujący wpływ na jej rozwój zarówno w sensie artystycznym, ponieważ położył podwaliny pod cały gatunek, jak i instytucjonalnym, otwierając branżę na nowe nazwiska. Głównie dzięki jego uporowi właśnie w okresie działalności w 20th Century Fox, twórcy tacy jak Bernard Herrmann, David Raksin, Hugo Friedhofer, a później również przedstawiciele młodszego pokolenia: John Williams czy Jerry Goldsmith, mogli przebić się do kompozytorskiej czołówki. To on załatwił posadę powyższym kompozytorom przy czołowych superprodukcjach owych czasów: Laurze (Oscar dla Raksina), The Best Years of Our Lives (Oscar dla Friedhofera), czy The Day The Earth Stood Still (dziś Herrmannowski klasyk).

W środowisku uważany był za najlepszego hollywoodzkiego dyrygenta wszechczasów. Rerecordingi jego muzyki pojawiają się dziś stosunkowo rzadko, w przeciwieństwie chociażby do dzieł Herrmanna czy Rózsy- muzycy zdają sobie sprawę, jak karkołomnym zadaniem jest próba oddania jego niepowtarzalnego brzmienia (przykład? The Hunchback of Notre Dame pod batutą Williama Stromberga), wspominał o tym choćby Elmer Bernstein, nagrywając na potrzeby swojej słynnej kolekcji Wuthering Heights. Kompozycja nigdy nie była pasją Newmana, uważał ją za zajęcie dla samotników, i zainteresował się nią niejako z rozpędu, chcąc podszkolić się w dyrygenturze. Niemniej w tej roli również się sprawdzał. Nino Rota, zapytany kiedyś o swojego ulubionego kompozytora filmowego, wskazał bez namysłu właśnie Newmana, ponieważ ” […] w tak wspaniały sposób rozwijał swoje tematy i miał tak znakomity talent dramatyczny”.

Warto wspomnieć wreszcie o jednym z jego najważniejszych osiągnięć – wynalezieniu tzw. systemu Newmana. Otóż jako pierwszy wprowadził on zupełnie nowy sposób nagrywania muzyki filmowej, podczas sesji nagraniowej odtwarzając gotowy film. Na kliszy zaznaczone były symbole pozwalające zachować dyrygentowi tempo i zsynchronizować muzykę z akcją. System okazał się tak doskonale pomyślany, że używany jest w muzyce filmowej po dziś dzień.

Co unieśmiertelniło go dla szerszej publiki? Zapewne jeden krótki, kilkudziesięcio-sekundowy utwór – fanfara towarzysząca logo wytwórni 20th Century Fox, znana wszystkim kinomaniakom od przeszło 60 lat.

                                                                                 Filmografia

1930 – Whoopee!/ 1931 – Street Scene/ 1933 – The Masquerader/ 1936 – Dodsworth/ 1937 – You Only Live Once/ 1937 – The Hurricane / 1937 – The Prisoner of Zenda / 1938 – Alexander's Ragtime Band / 1939 – The Rains Came/ 1939 – Gunga Din/ 1939 – Wuthering Heights / 1939 – The Hunchback of Notre Dame / 1940 – Vigil in the Night/ 1940 – Foreign Correspondent/ 1940 – Broadway Melody of 1940 / 1940 – The Mark of Zorro / 1940 – Tin Pan Alley / 1941 – How Green Was My Valley / 1942 – Roxie Hart/ 1942 – The Black Swan/ 1942 – The Pied Piper/ 1943 – The Song of Bernadette/ 1943 – My Friend Flicka/ 1944 – The Keys of the Kingdom / 1945 – State Fair / 1947 – Captain from Castile / 1947 – Mother Wore Tights/ 1947 – Gentleman's Agreement/ 1947 – The Shocking Miss Pilgrim/ 1947 – Miracle on 34th Street/ 1948 – Cry of the City/ 1948 – The Snake Pit/ 1948 – That Lady in Ermine/ 1948 – The Iron Curtain/ 1949 – Twelve O'Clock High/ 1949 – Chicken Every Sunday/ 1950 – All About Eve/ 1950 – Panic in the Streets/ 1950 – The Big Lift/ 1951 – David and Bathsheba / 1952 – The Prisoner of Zenda/ 1952 – With a Song in My Heart/ 1953 – How to Marry a Millionaire/ 1953 – The Robe/ 1953 – Call Me Madam / 1955 – A Man Called Peter/ 1955 – Love Is a Many-Splendored Thing/ 1955 – The Seven Year Itch/ 1956 – Anastasia/ 1956 – Carousel / 1956 – The King and I/ 1957 – April Love/ 1958 – South Pacific/ 1958 – A Certain Smile/ 1959 – The Diary of Anne Frank/ 1961 – Flower Drum Song / 1962 – The Counterfeit Traitor/ 1962 – State Fair / 1962 – How the West Was Won / 1965 – The Greatest Story Ever Told / 1966 – Nevada Smith/ 1967 – Camelot/ 1968 – Firecreek/ 1970 – Airport/

                                                    Awards

Oscar [Muzyka filmowa] 1968 Best Music, Scoring of Music, Adaptation or Treatment Camelot 1957 Best Music, Scoring of a Musical Picture Król i ja 1956 Best Music, Scoring of a Dramatic or Comedy Picture Miłość jest wspaniała 1954 Best Music, Scoring of a Musical Picture Call Me Madam 1953 Best Music, Scoring of a Musical Picture Z pieśnią w sercu 1948 Best Music, Scoring of a Musical Picture Mama nosiła trykoty 1944 Best Music, Scoring of a Dramatic or Comedy Picture Pieśń o Bernadetcie 1941 Best Music, Score Tin Pan Alley 1939 Best Music, Scoring Szalony chłopak Nominacje do Oscara [Muzyka filmowa] 1971 Best Music, Original Score Port lotniczy 1966 Best Music, Score - Substantially Original Opowieść wszech czasów 1964 Best Music, Score - Substantially Original Jak zdobyto Dziki Zachód 1962 Best Music, Scoring of a Musical Picture Flower Drum Song 1960 Best Music, Original Song Wszystko, co najlepsze 1960 Best Music, Scoring of a Dramatic or Comedy Picture Pamiętnik Anny Frank 1959 Best Music, Scoring of a Musical Picture Południowy Pacyfik 1957 Best Music, Scoring of a Dramatic or Comedy Picture Anastazja 1956 Best Music, Scoring of a Musical Picture Tajemniczy opiekun 1955 Best Music, Scoring of a Musical Picture Nie ma jak show biznes 1952 Best Music, Scoring of a Dramatic or Comedy Picture Dawid i Betszeba 1952 Best Music, Scoring of a Musical Picture On the Riviera 1951 Best Music, Scoring of a Dramatic or Comedy Picture Wszystko o Ewie 1950 Best Music, Original Song Przyjdź do stajni 1949 Best Music, Scoring of a Dramatic or Comedy Picture Kłębowisko żmij 1949 Best Music, Scoring of a Musical Picture When My Baby Smiles at Me 1948 Best Music, Scoring of a Dramatic or Comedy Picture Szpada Kastylii 1947 Best Music, Scoring of a Musical Picture Lato stulecia 1946 Best Music, Scoring of a Dramatic or Comedy Picture Klucze królestwa 1946 Best Music, Scoring of a Musical Picture State Fair 1945 Best Music, Scoring of a Dramatic or Comedy Picture Wilson 1945 Best Music, Scoring of a Musical Picture Irish Eyes Are Smiling 1944 Best Music, Scoring of a Musical Picture Coney Island 1943 Best Music, Scoring of a Dramatic or Comedy Picture Czarny łabędź 1943 Best Music, Scoring of a Musical Picture My Gal Sal 1942 Best Music, Scoring of a Dramatic Picture Ognista kula 1942 Best Music, Scoring of a Dramatic Picture Zielona dolina 1941 Best Music, Original Score Znak Zorro 1940 Best Music, Scoring Dzwonnik z Notre Dame 1940 Best Music, Scoring They Shall Have Music 1940 Best Music, Original Score The Rains Came 1940 Best Music, Original Score Wichrowe wzgórza 1939 Best Music, Scoring The Goldwyn Follies 1939 Best Music, Original Score Kowboj i dama 1938 Best Music, Score Huragan 1938 Best Music, Score Więzień królewski Golden Globe Grammy

                                         Kompozycje Alfreda Newmana na listach przebojów

[with Gordon Clifford] 1931 Who Am I? Jacques Renard and His Orchestra 19.US [with Frank Loesser] 1938 Moon of Manakoora Bing Crosby 10.US 1938 The Moon of Manakoora Ray Noble and His Orchestra 15.US [with Paul Francis Webster] 12/1956 Anastasia Pat Boone 37.US 06/1962 Marianna Johnny Mathis 86.US [with Sammy Cahn] 11/1959 The Best of Everything Johnny Mathis 62.US/30.UK [solo] 02/1965 The Greatest Story Ever Told Ferrante & Teicher 101.US 04/1970 Airport Love Theme (Gwen and Vern) Vincent Bell 31.US

Farquahr

Farquahr był amerykańskim zespołem folkowym z Branford w stanie Connecticut. Grając często humorystyczną muzykę ludową, grupa cieszyła się regionalną popularnością w Nowej Anglii pod koniec lat 60-tych i na początku lat 70-tych  XX wieku. Wszyscy członkowie Farquahra przyjęli  pseudonimy, trzech z nich było w rzeczywistości braćmi.  Wszyscy śpiewali i grali na gitarze. 

 Byli wcześniej znani jako The McGowan Brothers, grając muzykę folkową i celtycką. Wydali dwa albumy pod szyldem Farquahr, pierwszy jako Fabulous Farquahr, a drugi jako Farquahr. Jerry Ragovoy wyprodukował ich drugi album, który został wydany w 1970 roku i osiągnął 195 miejsce na liście Billboard 200 w grudniu tego roku. Koncertowali także z kampanią McGovern z 1968 roku.

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Farquahr	Farquahr	12.1970	-	195[3]	Elektra 74 083	[produced by Jerry Ragovoy]