Z archiwum...rocka

środa, 18 grudnia 2024

Lancastrians

The Lancastrians to brytyjski zespół pop-rockowy, założony w Altrincham, Cheshire, Anglia. Najlepiej zapamiętano ich za ich jedyny przebój, „We'll Sing in the Sunshine”, wydany w grudniu 1964 roku. Inne single to „The World Keeps Going Round” napisany przez Raya Daviesa, „Let's Lock the Door (And Throw Away the Key)”, i „Was She Tall”.

Grupę założyli Barry Langtree i Kevin Heywood w 1956 roku, znani wówczas jako The Heartbeats. W jej skład wchodzili wokalista Tommy Hart, perkusista Pete Yeoman, basista Roger Goodier i stali się Tommy Hart & The Heartbeats. Zostali zauważeni przez radio BBC i nagrywali z Northern Dance Orchestra. Gdy Hart opuścił grupę, stali się Barry Langtree & The Lancastrians i zrekrutowali dwóch nowych członków, Terry'ego Bensona na basie i Johna Fleury'ego na perkusji. Menadżer zespołu postanowił skrócić ich nazwę do The Lancastrians.

Grali u boku Toma Jonesa, Engelberta Humperdincka, Cilli Black, The Moody Blues i występowali w telewizji, a także grali na koncertach letnich i zimowych. Zostali przedstawieni producentowi płytowemu, Shelowi Talmy'emu, który wyprodukował wszystkie ich sześć singli. Muzycy sesyjni, w tym Jimmy Page i Nicky Hopkins, wystąpili na kilku ich singlach. Page grał na gitarze wspomagającej w „Was She Tall” i „The World Keeps Going Round”. Ich cover „We'll Sing in the Sunshine” osiągnął 44. miejsce na brytyjskiej liście przebojów w grudniu 1964 r., gdzie miał dwutygodniową rezydenturę.

Jednak po trasie koncertowej po Niemczech w 1967 roku postanowili się rozwiązaćGrupa reaktywowała się w lutym 2001 roku i zagrała wiele lokalnych koncertów, w tym koncert reaktywacyjny w Chirk w Walii.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
We'll Sing In The Sunshine/ Was She Tall	Lancastrians	12.1964	44[2]	-	Pye 7N 15732	[written by Gale Garnett][produced by Shel Talmy]

Four Corners of the World Records

Wytwórnia Four Corners of the World była filią Kapp Records zajmującą się muzyką „światową”, głównie europejską, ale także latynoamerykańską i imitującą brytyjską. Wytwórnia została założona w 1964 roku i istniała do 1969 roku. Jako miejsce, w którym można było usłyszeć muzykę świata, nie spodziewano się wielu hitów i tak się nie stało.

Ich najwcześniejszym nagraniem na liście przebojów był singiel „Roses Are Red My Love” grupy „You Know Who” [4 Corners 113]. Wydany w listopadzie 1964 roku, był jawną próbą zarobienia na brytyjskiej inwazji, a dokładniej na Beatlesach, poprzez wzbudzenie u słuchaczy niepewności co do tego, kim naprawdę jest ta grupa. Cóż, to mogli być Beatlesi, prawda? Prawie znalazła się w pierwszej czterdziestce, osiągając 43. miejsce, chociaż znalazła się w pierwszej dziesiątce w Miami, Buffalo i kilku miastach średniej wielkości. Pomogło również to, że identyfikacja personelu w grupie na podstawie zdjęć była utrudniona przez maski, które zawsze nosili. Mijały lata, a tożsamość członków grupy była pilnie strzeżoną tajemnicą. Czy byli Undertakers? Czy byli tylko producentem grupy studyjnej Bobem Gallo, którego zebrał na tę okazję? Czy ludzie na zdjęciach byli członkami grupy? Prawie 50 lat później jeden z członków grupy w końcu opowiedział tę historię.

Tak, byli prawdziwą grupą i tak, to oni byli na zdjęciach. Nie, nie byli Undertakers ani żadną inną grupą i nie, nie byli muzykami studyjnymi. Na zdjęciu po prawej są, od lewej do prawej, John Piemonte (bas), Vinny Pollimini (gitara prowadząca), Bobby Esposito (wokal i perkusja) i Frank D'Avino (gitara rytmiczna). Matka Franka zrobiła peleryny i maski. Bobby (Robert Esposito) napisał ich hit. Niektórzy członkowie grupy dorastali „tuż za blokiem” od Boba Gallo, stąd to powiązanie. Piemonte, który od tamtej pory przeprowadził się na Florydę, opisał grupę jako „czterech Włochów z Brooklynu”. Zagadka rozwiązana. Grupa wydała później album w wytwórni International Allied .

Kolejny hit 4 Corners trafił na listy przebojów w październiku 1965 r. Kolejny dziwaczny hit, ten wziął dziecięcy śpiew i gest, dodał „Oh, de dum dum silly oddy-eh, oh de dum dum rum de dum”, kilka efektów dźwiękowych i przekształcił się w piosenkę pop zatytułowaną „Inky Dinky Spider (The Spider Song)” [4 Corners 129]. Osiągnął #84 na listach przebojów pop i #23 na listach przebojów Easy Listening. Ponownie mamy „grupę”, której nikt nie potrafi zidentyfikować. Francuska EP-ka po lewej ma zdjęcie „The Kids Next Door”, ale grupa jest niemal na pewno grupą studyjną wyprodukowaną przez Morrisa „Murraya” Wechta i Pierre’a Maheu. Wecht, były autor tekstów piosenek Brill Building, napisał również hit i był współautorem flipa. Tak więc piątka „Kids” na zdjęciu może lub nie mieć nic wspólnego z grupą na płycie. Głos na płycie może należeć do Mary Sinclair, wieloletniej aktorki i byłej modelki. Podobnie jak w przypadku grupy „You Know Who”, nie ma żadnego kolejnego albumu. Grupa po prostu zniknęła.

Następnym na liście przebojów był „Wish Me A Rainbow”, popowy hit Guntera Kallmana i jego chóru [4 Corners 138]. Znalazł się na liście przebojów w listopadzie 1966 roku i osiągnął 2. miejsce na listach przebojów Easy Listening, ale tylko 63. miejsce na liście Hot 100. Kallman był dyrygentem chóru z Berlina w Niemczech. Jego remake „Chanson D'Amour” [4 Corners 139] trafił na listę przebojów Easy Listening w marcu 1967 r., osiągając tam 28. miejsce, ale nie znajdując się na ogólnej liście przebojów. W końcu był francuski lider orkiestry Raymond Lefevre, który rozpoczął karierę w USA w macierzystej wytwórni Kapp, ale został przeniesiony do 4 Corners, gdy ta wytwórnia została założona. Dotarł na 37. miejsce (i 4. miejsce w Easy Listening) z „Soul Coaxing (Ame Caline)” [4 Corners 147], który po raz pierwszy znalazł się na liście przebojów w lutym 1968 r. Następnie z „La La La (He Gives Me Love)” [4 Corners 149], który znalazł się na liście przebojów w maju 1968 r. i osiągnął 23. miejsce na liście przebojów Easy Listening, ale Bubbled Under znalazł się dopiero na 110. miejscu na liście przebojów. I to było wszystko, jeśli chodzi o sukcesy na listach przebojów.

Inni artyści, których single ukazały się w tej wytwórni to Lolita, Robertino, Kings Alley, Francoise Hardy (francuska gwiazda, która nie mogła sobie pozwolić na przebój w tym kraju), Ramblettes, włoska piosenkarka Milva, Art Grayson, Siv Malmquist, Boulou, Gary Bryant, Clingman Clan, Neil Darrow, Milton DeLugg, Coronados, Tammy St. John, Viviana, Calendar Girls, kanadyjscy rockerzy Crew-Cuts (którzy przerobili „Earth Angel” i „Don't Be Angry”), Kalney Virtamen, Freddy Quinn, Philip Dante, Heinz Schachtner, Andre Brasseur, Helmut Zacharias, Teddy Mertens, Irving Bean, Sandy Williams, Claudio Villa i Michael Polnareff (który nawiasem mówiąc napisał „Soul Coaxing”).

Günter Kallmann

Günter Kallmann (ur. 19 listopada 1927r w Berlinie; zm. 22 kwietnia 2016r]) był niemieckim dyrektorem chóru, śpiewakiem i kompozytorem.

Günter Kallmann studiował muzykę w swoim rodzinnym Berlinie i zainspirowany swoim wielkim wzorem do naśladowania Louisem Armstrongiem, początkowo pracował jako trębacz w różnych big bandach, m.in. w orkiestrach Kurta Widmanna i Wolfa Gabbe. Jako śpiewak barytonowy współpracował od 1954 roku z takimi zespołami jak Ping-Pongs, z którymi akompaniował Williemu Stanke, Klausowi Grossowi, Rudolfowi Schockowi i Renate Holm. Jako kontrabasista był członkiem zespołu jazzowego Halle kierowanego przez Alfonsa Zschockelta, z którym nagrywał w 1957 roku. W tym samym roku był także w studiu z założonymi przez siebie grupami wokalnymi, takimi jak Monacos; Występował także z Ohios, Carawells, Rangers i Blue Stars. Od 1958 roku był członkiem Chóru Botho Lucas.

W 1961 założył w Kolonii Chór Güntera Kallmanna. Pierwszym nagraniem była Elisabethserenade, która odniosła światowy sukces. Płyta utrzymywała się na niemieckich listach przebojów przez 20 tygodni, sprzedała się w ponad 500 000 egzemplarzy i osiągnęła 3. miejsce. Album wydany w USA również wszedł na listy przebojów Billboardu i wspiął się na 97. miejsce.Niemniej jednak 35 płyt długogrających, w tym 8 złotych, pomogło chórowi odbyć kilka tournée po Anglii, USA, Kanadzie i Republice Południowej Afryki. Występowali w niemieckiej telewizji 25 razy, m.in. w Blauer Bock, magazynie Schlager Wernera Müllera i programach Helmuta Zachariasa.

26 lutego 1966 roku chór dał koncert dla 1500 widzów w jaskiniach Cango w Republice Południowej Afryki. Nagrania ukazały się w tym samym roku na płycie LP In the Cango Caves z chórem Güntera Kallmana tylko w Republice Południowej Afryki. W 1970 roku chór towarzyszył kandydatom we wstępnej selekcji Ein Lied für Amsterdam na Konkurs Piosenki Eurowizji. Płyty Kallmanna ukazały się na obszarze niemieckojęzycznym w wytwórni Polydor, w USA najpierw w 4 Corners of the World, pod-wytwórni Kapp Records, a następnie także w Polydor. Z biegiem lat płyty Kallmanna ukazywały się także pod nieco innymi nazwami w zależności od rynku, na przykład The Gunter Kallmann Chorus (Wish Me a Rainbow, 1966), The Günter Kallmann Choir (Feeling Groovy, 1969) czy Kallmann Singers (Schlager Tanzparade ' 69, 1969).

Pod koniec lat 60-tych kilka jego albumów z coverami międzynarodowych hitów popowych zostało wyprodukowanych przez Norriego Paramora. W tle chórowi towarzyszyli między innymi Peter Alexander, Caterina Valente, Udo Jürgens, Bill Ramsey, Paul Anka, Roy Black, Gilbert Bécaud i Chris Roberts. Oprócz niego jako dyrektora chóru członkami chóru Güntera Kallmanna byli Blanche Birdsong, Catrin Cremer, Martha Engelhardt, Bernd Golonsky, Ute Hellermann, który później założył Ute Mann Singers i Paul Kuhn , Charlie Koch i Luigi Pelliccioni , obecnie członek przebojowego duetu Ann & Andy, Karl-Heinz Welbers i Ulla Wiesner. W 2001 roku kilka brytyjskich zespołów odkryło tytuł Kallmanna Daydream i wykorzystało go jako podstawę do nowych piosenek, w tym I Monsters z Sheffield, Skinnys i Beta Band.

Mówi się, że trip-hopowy zespół Portishead wykorzystał ten tytuł jako „źródło inspiracji” do swojej piosenki Sour Times z 1994 roku. Günter Kallmann, który w 1985 r. przeszedł na emeryturę, swoje schyłkowe lata spędził w Baden-Baden. Günter Kallmann zmarł w Berlinie w 2016 roku w wieku 88 lat. Jego grób znajduje się na cmentarzu leśnym Zehlendorf.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Elisabeth-Serenade/Musik Zum Verlieben	The Günter Kallmann Choir	12.1964	39[3]	-	Polydor NH 24678	[written by Ann Heston, Christopher Hassall, Erik Wallnau,Ronald Binge]
Wish Me A Rainbow/The Day The Rains Came	The Günter Kallmann Choir	12.1966	-	63[8]	4 Corners Of The World 138 [US]	[written by Jay Livingston and Ray Evans]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Serenade for Elisabeth	The Günter Kallmann Choir	05.1965	-	97[10]	4 Corners 4209	-
Wish Me a Rainbow	The Günter Kallmann Choir	12.1966	-	126[8]	4 Corners 4235	-

Troop

Troop to amerykańska grupa R&B z Pasadeny w Kalifornii w Stanach Zjednoczonych. Grupa ma trzy single numer jeden i dziesięć singli w pierwszej dziesiątce listy Billboard R&B Singles. Grupa ma również pięć albumów, w tym trzy certyfikowane złote i jeden certyfikowany platynowy album. TROOP to skrót od „Total Respect of Other People”.Grupa jest najbardziej znana z serii hitów R&B numer jeden, w tym popularnych coverów piosenek „All I Do Is Think of You” i „Sweet November”, pierwotnie wykonywanych przez grupę muzyczną The Deele (napisanych przez Babyface). Mieli również hit numer jeden z oryginalną piosenką „Spread My Wings”.

Grupa rozpoczęła swoją działalność pod koniec lat 80-tych po zwycięstwie w telewizyjnym konkursie talentów Puttin' on the Hits, który później wzbudził zainteresowanie wytwórni płytowych. Troop, składający się z przyjaciół z dzieciństwa Steve'a Russella, Allena McNeila, Johna Harrelda, Rodneya Benforda i Reggie'ego Warrena, wkrótce podpisał kontrakt z Atlantic Records i wydał swój debiutancki singiel „Mamacita” z debiutanckiego albumu o tym samym tytule w 1988 roku. „Mamacita” osiągnął 2. miejsce na liście Billboard R&B Chart. Drugi album Troop, Attitude, zawierał przeboje „Spread My Wings” i „All I Do Is Think of You” (cover Jackson 5), które były numerami jeden na liście Billboard R&B Singles i utrzymywały się w pierwszej dziesiątce przez kilka tygodni. Attitude uzyskało certyfikat platynowej płyty w 1990 roku.

Ich trzeci album Deepa został wydany w 1992 roku, z którego singiel „Sweet November” znalazł się na pierwszym miejscu na liście Billboard R&B Singles. Grupa wydała po Deepa dwa kolejne albumy: A Lil' Sumpin' Sumpin' (1994) i Mayday (1998), które zostały ponownie wydane w 2005 roku. Po wydaniu Mayday w 1998 roku Troop zrobił sobie przerwę, ponieważ poszczególni członkowie pracowali za kulisami nad różnymi projektami pisania i produkcji, współpracą i innymi przedsięwzięciami biznesowymi.

W 2004 roku Troop zreorganizował się i rozpoczął trasę koncertową po Stanach Zjednoczonych, kończąc swój szósty album. Od powrotu Troop był gwiazdą wielu koncertów, a także dzielił scenę z artystami, z którymi koncertował w przeszłości, takimi jak Boyz II Men, Brian McKnight, Keith Sweat, Silk, Mario i Jon B. Troop był również prezentowany w The Late Show with David Letterman, Soul Train, The Arsenio Hall Show, It's Showtime at the Apollo i pojawił się w filmie fabularnym New Jack City śpiewając a cappella. Dodatkowo grupa pojawiła się na ścieżce dźwiękowej do filmu New Jack City z Queen Latifah i Levertem, w medleyu zawierającym covery utworów „For the Love of Money” zespołu O'Jays i „Living for the City” Steviego Wondera.

W październiku 2006 roku Troop skontaktował się z internetową stacją radiową The Mixx i wspólnie pracowali nad tym, aby The Mixx stało się domem radiowym Troop. Russell dubbinguje głosy śpiewające kilku drugoplanowych postaci (wśród nich piosenkarza doo-wop Little Alberta i pięciu braci, którzy tworzą pastisz Jackson 5 „The Campbell Connection”) w filmowej wersji broadwayowskiego musicalu Dreamgirls z 2006 roku. Steve Russell napisał również „Take You Down” dla Chrisa Browna, „No Air” dla Jordin Sparks i nagrodzoną Grammy „Invisible” dla Jennifer Hudson. W lutym 2010 roku wydał swoją debiutancką solową płytę zatytułowaną So Random, która jest pierwszym wydawnictwem jego własnej wytwórni Motel Music Media.

Allen McNeil wydał swój debiutancki solowy album Hybernation w styczniu 2010 roku. Allen McNeil wydał swój drugi solowy album Send For Me w listopadzie 2011 roku. Oprócz wydawania muzyki, Allen McNeil podobno brał udział w przesłuchaniach do ról aktorskich i przyjmował scenariusze. W 2014 roku John „Jon Jon” Harreld ogłosił, że będzie pracował nad solowym projektem i wydał singiel z coverem Luthera Vandrossa „Never Too Much”, który również powinien pojawić się w projekcie.

Reggie Warren zmarł 14 marca 2021 roku po długiej chorobie. Miał 52 lata.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Mamacita	Troop	05.1988	-	-	Atlantic 89078	[written by G. Levert, M. Gordon][produced by Gerald Levert, Marc Gordon, Eddie Levert, Sr.][2[18].R&B Chart]
My Heart	Troop	09.1988	-	-	Atlantic 89023	[written by Chuckii Booker][produced by Chuckii Booker][9[14].R&B Chart]
Still In Love/She's My Favorite Girl	Troop	12.1988	-	-	Atlantic 88974	[written by Steve Russell, Lawrence McNeil, Tony Haynes, Altala Zane Giles ][produced by Altala Vane Giles][19[15].R&B Chart]
I'm Not Soupped/Still In Love	Troop	09.1989	-	-	Atlantic 88818	[written by Steve Russell, William Z. Harmon, Chris Troy][produced by Zack Harmon, Chris Troy][19[12].R&B Chart]
Spread My Wings	Troop	01.1990	-	-	Atlantic 88734	[written by Chuckii Booker][produced by Chuckii Booker][1[2][21].R&B Chart]
All I Do Is Think of You	Troop	07.1990	-	47[13]	Atlantic 87952	[written by Michael Lovesmith,Brian Holland][produced by Chuckii Booker][1[1][19].R&B Chart]
That's My Attitude	Troop	09.1990	-	-	Atlantic 87853	[written by G. Levert, M. Gordon][produced by Gerald Levert, Marc Gordon][14[15].R&B Chart]
I Will Always Love You	Troop	01.1991	-	-	Atlantic 87896	[produced by Dallas Austin, Joyce "Fenderella" Irby][31[14].R&B Chart]
For the Love of Money/Living for the City	Troop & Levert Featuring Rap By Queen Latifah	06.1991	-	-	Giant 19 304	[produced by Ellis Jay, Vassal Benford][12[13].R&B Chart]
Whatever It Takes (To Make You Stay)	Troop	05.1992	-	63[5]	Atlantic 87475	[written by Lawrence A. McNeil, Jr., Vincent Drayton][produced by Gregory Cauthen][12[14].R&B Chart]
Sweet November	Troop	08.1992	-	58[13]	Atlantic 87445	[written by Babyface][produced by Steve Russell][1[1][20].R&B Chart]
Do Me	Troop	04.1994	-	-	Bust It 9001	[written by Allen McNeil, Demetrius "Mech" Shipp, Steven Russell][produced by Demetrius Shipp, Steve Russell][78[7].R&B Chart]
The Way I Parlay	Troop	06.1998	-	-	Warrior/Ichiban 476	[65[12].R&B Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Troop	Troop	09.1988	-	133[9]	Atlantic 81 851	[produced by Eddie Levert, Gerald LeVert & Marc Gordon,Chuckii Booker,Attala Zane Giles,Brownmark Cliff Wright & Zack Harmon,Dennis Nelson & Wayne Vaughn]
Attitude	Troop	01.1990	-	73[39]	Atlantic 82 035	[gold-US][produced by Chuckii Booker,Joyce Irby,Gerald Levert & Marc Gordon,Chris Troy & Zack Harmon,Steve Russell,Dallas Austin]
Deepa	Troop	06.1992	-	78[12]	Atlantic 82 393	[produced by Steve Russell, Demetrius Shipp, Lawrence A. McNeil, Gregory Cauthen]

Mandala Records

Mandala była wytwórnią popową dystrybuowaną przez Starday/King Records. „Mandala” oznacza „koło” w sanskrycie. Wytwórnia została założona na początku 1972 roku przez Louisa Lafredo, Roberta Johna Gallo i Vinniego Trainę, którzy wcześniej działali jako zespół produkcyjny. Mieli siedzibę w Soundview Studios w Kings Park, Long Island, NY. Grupa podpisała kontrakt z kilkoma artystami, którzy odnieśli wcześniej sukcesy, w tym z Vibrations, Benem E. Kingiem, Chiffons, Erselem Hickeyem i Aesop's Fables.

W marcu 1972 roku ogłosili, że zabezpieczyli prawa do produkcji przyszłych produktów King Biscuit Boy i podpisali trzyletnią umowę dystrybucyjną z Capitol of Canada na dystrybucję w tym kraju. W marcu ogłosili, że ich pierwszym produktem będzie album napisany przez Gallo i wykonany przez grupę studyjną o nazwie „New Place to Love”. Najwyraźniej stał się on albumem Painted Poetry Roberta Johna Gallo.

Pod koniec kwietnia 1972 roku ogłosili podpisanie umowy dystrybucyjnej w USA ze Starday-King. W tym ogłoszeniu, opublikowanym w numerze Billboard z 29 kwietnia 1972 roku, zaznaczyli, że albumy Roberta Johna Gallo, Bena E. Kinga i Vibrations zostaną wydane w maju i czerwcu 1972 roku, a albumy Chiffons, Aesop's Fables i Dona Larusso „w trakcie realizacji”. W 1973 roku wytwórnia podpisała kontrakt z Sonnym Bottari (z Aesop's Fables) i Ronniem Prophetem. Wytwórnia najwyraźniej przetrwała do późnego lata 1973 roku, zanim zabrakło jej kapitału.

Udało im się wydać łącznie dziewięć singli, trzy albumy i promocyjny krążek z wywiadem, a także dwa inne albumy dostępne tylko w Kanadzie. Albumy oznaczone jako „w trakcie realizacji” Chiffons i Dona Larusso nigdy nie ujrzały światła dziennego, ani w formie albumu, ani singli, ani też nic nie wynikło z podpisania kontraktu z Erselem Hickeyem. Album Aesop's Fables został wydany tylko w Kanadzie. Z dziewięciu singli w USA jeden był autorstwa Roberta Johna Gallo, trzy były autorstwa Bena E. Kinga, dwa autorstwa Vibrations, dwa autorstwa Ronniego Propheta i jeden autorstwa Sonny'ego Bottariego.

DoLeJo/Kare Records

Te wytwórnie z Columbus były prowadzone przez Harrisona Lee Fostera. Pochodził z Coshocton i założył DoLeJo (najwyraźniej na podstawie nazwisk członków rodziny) w 1967 roku. Pierwszy singiel DoLeJo wydał zespół Shadows z Coshocton. Wydał jeszcze kilka 45-tek w DoLeJo. W 1971 roku założył wytwórnię Kare, część swojej działalności Summit Enterprises na Oakland Park Avenue w Columbus. Kare wydało kilka 45-tek i kilka LP, jak wymieniono. Najciekawszymi wydawnictwami były 45-tka Joy i LP. November Children .

Joy był kalifornijskim - przeniesionym z Connecticut - zespołem, w którym występowała przyszła gwiazda Michael Bolton, używający wówczas swojego imienia Michael Bolotin. Płyta November Children , która zawiera obie strony płyty Joy 45, była ścieżką dźwiękową do typowego filmu z wczesnych lat 70-tych o motocyklistach i młodzieży, wyprodukowanego przez Michaela Z. Gordona w Los Angeles. Nieznanymi środkami płyta została wydana przez Fostera, mimo że nie wydaje się, aby istniały jakiekolwiek powiązania z obszarem Columbus.

Pozostałe płyty Kare są autorstwa lokalnych artystów. Single Triangles dla Kare to nagrania Copleya, Jeffriesa i Reida. Kolekcje The Platters Collection / The Chuck Berry Collection to medleye i te same nagrania, które znajdują się na płycie . Nie wiemy, dlaczego zmieniono nazwę zespołu. Płyta Nick Liberty to LP to instruktażowy mówiony o sztukach walki/samoobronie.

Katalog wytwórni

DoLeJo

1001	Shadows	Look Away / Shadow Break	May '67
1002	Pat Zill	The Fool / Pretend	Oct '67
1003	Bobby Stevens	Who Needs You / Easy To Say, Hard To Do	Feb '68
1004	Blue Law	Here I Am / Good Bye My Friend	Aug '68

Kare

101	Joy	Where Do We Go From Here / Running Away From The Night Time	1971
102	Surprize	Denise / Blue Moon	1972
103	Copley, Jeffries, and Ried	Louisiana Louie / I'll Never See Carol Again	1972
104	Eddie Pollina	Goodby Summer Lover / Usin' You This Way	1972
105	George Westermeyer III	Don't Think I Can / No Sadder Song	1973
106	Boppers	Cleveland Dolls / Dancing in Rocket City	1973
107	Triangles	MacArthur Park / Things We Shouldn't Do	1973
108	Triangles	The Platters Collection / The Chuck Berry Collection	1974
LP 101	November Children	S/T (includes Joy, Tammy Smith, and Larry Quinn)	1971
LP 103	George Westermeyer and Together	S/T	1973.0.
LP 330	Copley, Jeffries, and Reid	Triangles	Feb. 1973
LP 104	Nick Liberty	Defend Yourself	1975

Marv Johnson

MARV JOHNSON- Właśc. Marvin Earl Johnson, ur. 15.10.1938 r. w Detroit w stanie Michigan, USA. Jako nastolatek śpiewał w grupie gospel The Junior Serenaders.

Muzyka sakralna wywarła mocny wpływ na jego wczesne rhythm'n'bluesowe nagrania. W 1958 r. poznał Berry'ego Gordy'ego, wówczas początkującego kompozytora i producenta nagrań murzyńskiego pieśniarza Jackie Wilsona. Gordy był producentem nagranych dla firmy Kudo pierwszych utworów Johnsona, a wydany przez United Artists singel piosenkarza "Come To Me" pomógł w promocji wytwórni Gordy'ego - Tamla Motown.

W pierwszej połowie lat sześćdziesiątych Johnson nagrał dla United Artists przeboje: "You Get What It Takes", "I Love The Way You Move" oraz "Move Two Mountains", wszystkie wyprodukowane przez Gordy'ego .
Delikatny, wspierany żeńskimi chórkami tenor Johnsona skłonił Gordy'ego do skaperowania artysty do Tamla Motown i podpisania kontraktu w 1965 roku. Pierwsze nagranie, "I Miss You Baby", stało się przebojem, ale kolejne nie ugruntowały sukcesu płyty. W 1968 r. Johnson zaprzestał dalszych płytowych produkcji.

W tym samym roku brytyjska filia Tamla Motown wylansowała niespodziewanie w Anglii jego temat z 1966 r. "I'll Pick A Rose For My Rose", który trafił do Top 20. Tournee po Wielkiej Brytanii okazało się fiaskiem, a Johnson zatrudnił się w wytwórni Motown w roli kierownika działu marketingu. Po dwudziestu latach działalności biurowej, w 1987 roku, powrócił do muzyki. Występował w koncertowym programie "Sounds Of Motown" z dawnymi gwiazdami wytwórni, a stare przeboje przypomniał w reedycjach wydanych przez wytwórnię Nightmare.

Producent nagraniowy Ian Levine zaproponował mu nagrania w duecie z piosenkarką Carolyn Gill (z grupy The Velvelettes). Efektem współpracy był temat "Ain't Nothing Like The Real Thing" z 1987 r. Dla wytwórni Levine'a Motor City Johnson nagrał też w 1990 r. album Come To Me.

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Come to me/Whisper	Marv Johnson	03.1959	-	30[15]	United Artists 160	[written by Berry Gordy, Jr./Marv Johnson][produced by Berry Gordy Jr.][6[15].R&B Chart]
I' m comin' home/River of tears	Marv Johnson	07.1959	-	82[4]	United Artists 175	[written by Berry Gordy, Jr.][produced by Berry Gordy Jr.][23[3].R&B Chart]
You got what it takes/Don't leave me	Marv Johnson	11.1959	7[17]	10[22]	United Artists 185	[written by Gwen Gordy/Raquel Davis/Berry Gordy Jr][produced by Berry Gordy Jr.][2[22].R&B Chart]
I love the way you love/Let me love you	Marv Johnson	03.1960	35[3]	9[13]	United Artists 208	[written by Berry Gordy, Mike Ossman, Al Abrams, John O'Den][produced by Berry Gordy ][2[12].R&B Chart]
All the love i got/Ain' t gonna be that way	Marv Johnson	06.1960	side B:50[1]	63[6] ;side B:74[7]	United Artists 226	[A:written by Bradford/Berry Gordy, Jr./Holland][B:written by Berry Gordy, Jr./Marv Johnson][produced by Berry Gordy Jr.]
[You've got to]Move two mountains/I need you	Marv Johnson	09.1960	-	20[11]	United Artists 241	[written by Berry Gordy Jr.][produced by Berry Gordy Jr.][12[3].R&B Chart]
Happy days/Baby,baby	Marv Johnson	12.1960	-	58[7]	United Artists 273	[written by Berry Gordy,Alma McKnight][produced by Berry Gordy Jr.][7[9].R&B Chart]
Merry -Go-Round/Tell me that you love me	Marv Johnson	03.1961	-	61[6]	United Artists 294	[written by Berry Gordy Jr.][produced by Berry Gordy Jr.][26[3].R&B Chart]
I' ll pick a rose for my rose/You Got The Love I Love	Marv Johnson	01.1969	10[11]	-	Tamla Motown TMG 680 [UK]	[written by James Dean,William Weatherspoon,Marv Johnson][produced by James Dean, William Weatherspoon]
I miss you baby/Bad Girl	Marv Johnson	10.1969	25[8]	-	Tamla Motown TMG 713 [UK]	[written by Clarence Paul,Maurice Broadmax][39[2].R&B Chart]

wtorek, 17 grudnia 2024

Maurice Jarre

Urodzony w Lyonie Maurice Jarre to już legenda muzyki filmowej. Jarre, jak się przyznaje do 16 roku życia nie wiedział nic o muzyce, nie miał żadnego formalnego wykształcenia i nie potrafił wyłapać różnicy pomiędzy nutami A i C. Myślał nawet o karierze inżyniera. Dopiero jego ojciec, dyrektor lokalnej rozgłośni francuskiego radia przyniósł mu gramofon, który spowodował, że zapragnął być dyrygentem. Formalnie zaczął kształcić się w Narodowym Konserwatorium Muzyki a jego specjalnością była perkusja. Wtedy to zechciał grać na kotle w Orkiestrze Paryskiego Radia. Sam przyznaje się, że zawód perkusisty pomógł mu lepiej zrozumieć i przyglądać się „procesowi” pracy całej orkiestry symfonicznej.

Egzotyka panująca w wielu pozycjach późniejszego, „filmowego” życia Jarre’a wzięła się po części z zamiłowania kompozytora do takich właśnie brzmień a po części z tego iż w Konserwatorium studiował w ramach ćwiczeń muzykę rosyjską, hinduską, arabską, japońską i południowo-afrykańską. Pewnie dlatego nie sprawiało mu problemów wplataine do orkiestry rzadkich instrumentów etnicznych. Podczas studiów Jarre kształcił się m.in. pod okiem Maurice’a Martenota, współwynalazcy elektronicznego instrumentu muzycznego zwanego falami Martenota, obok thereminu prekursora późniejszych syntezatorów. A elektronikę w wielu swoich późniejszych partyturach Jarre wykorzystywał jeszcze chętniej niż elementy etniczne.

Swą bogatą kompozytorską karierę zaczynał od pisania muzyki do przedstawień teatralnych, min. na deskach paryskiego La Théâtre National Populaire. Wszystko zaczęło się jednak w teatrze Jeana-Louisa Barraulta, gdzie najpierw Jarre grywał na kotłach i falach Martenota. W 1950 Jarre został poproszony po raz pierwszy o napisanie muzyki do przedstawienia. Od tej pory tworzył muzykę do spektakli dla różnych teatrów praktycznie przez całe lata 50-te.

Pierwszym filmem, do którego skomponował ścieżkę dźwiękową była powstała w 1952 r. dokumentalna krótkometrażówka Hôtel des Invalides, która przyniosła Jarre’owi uznanie we Francji. Przy tym obrazie nawiązał swoją pierwszą współpracę reżysersko-kompozytorską z Georgesem Franju, z którym współpracował jeszcze siedem razy. W dekadzie lat 50-tych oprócz pracy dla kina znajdował również czas na własną twórczość koncertową, nierzadko pod znakiem awangardy i eksperymentu muzycznego. Komponował zarówno wielkie orkiestralne partytury, jak i muzykę opartą o syntezatory. Nierzadko też łączył jedno i drugie. Rozgłos w świecie zyskał dziesięć lat po debiucie, dzięki współpracy z reżyserem Davidem Leanem. To właśnie jego film, Lawrence z Arabii pozwolił francuskiemu kompozytorowi po raz pierwszy odebrać Oscara. Lean i producent Sam Spiegel zdecydowali się na Jarre’a po usłyszeniu jego kompozycji w Niedzielach w Avray. Nie była to jego jedyna statuetka. Kolejną otrzymał już w 1965 r. za Doktora Żywago, w czym pewnie pomogła mu emocjonalna więź z rosyjskimi przodkami jego rodziny. W tym samym roku po raz pierwszy pojechał do Hollywood, by napisać i nagrać muzykę do kontrowersyjnego Kolekcjonera Williama Wyler’a. Trzeciego Oscara (i zarazem ostatniego) otrzymał w 1984 r. za Podróż do Indii, zresztą kolejny film Leana. Oprócz tych nagród, Jarre był jeszcze sześciokrotnie nominowany do Oscara i zdobył cztery statuetki Złotego Globu.

Do jego najbardziej znanych partytur, poza wspomnianymi powyżej należą m.in.: Najdłuższy dzień, Grand Prix, Zawodowcy, Człowiek który chciał być królem, Isadora, Jezus z Nazaretu, Świadek, Mad Max pod Kopułą Gromu, Stowarzyszenie umarłych poetów, Goryle we mgle, Uwierz w ducha, Spacer w chmurach. Ma na koncie współpracę z tak uznanymi nazwiskami jak Richard Brooks, John Frankenheimer, Karel Reisz, Alfred Hitchock, Luchino Visconti, Elia Kazan, John Huston, Franco Zeffirelli, Voelker Schlondorff, Wolfgang Petersen i wreszcie Peter Weir, do którego filmów pisał aż pięciokrotnie. Jarre przyznaje, że ulubionym jego score’m jest jeszcze inna produkcja Leana – Córka Ryana. I mimo dużego doświadczenia z muzyką teatralną, kameralną i koncertową, traktuje swojej pisanie do filmów bardzo poważnie. Być może taki stosunek zapewnił mu ponad 40 lat uznania i wspaniałych dokonań. Kompozytor w 2001 roku postanowił oficjalnie zakończyć karierę a ostatnim score jaki stworzył jest muzyka do telewizyjnego obrazu o tematyce Holocaustu pt. Powstanie.

Dwaj synowie Maurice’a Jarre’a również zaistnieli w branży rozrywkowej. Starszy- Jean Michel to niezwykle popularny w świecie kompozytor i wykonawca muzyki elektronicznej, zaś młodszy Kevin to scenarzysta filmowy, znany z takich obrazów jak Tombstone czy Chwała.

Maurice Jarre zmarł 29 marca 2009 roku w swoim domu w Los Angeles, przegrywając walkę z rakiem. Zaledwie miesiąc wcześniej został uhonorowany w Berlinie Złotym Niedźwiedziem za całokształt twórczości.

Maurice Jarre / Stowarzyszenie Umarłych Poetów Maurice Jarre / Lawrence z Arabii Maurice Jarre / Doktor Żywago Maurice Jarre / Spacer w chmurach

Filmografia

2001 Marzyłam o Afryce I Dreamed of Africa/ 2000 / Kropla słońca Sunshine /1999/ Le Jour et la nuit /1997 / The Sunchaser /1996 A Walk in the Clouds /1995 Bez lęku Fearless /1993 Mr. Jones /1993 Więzy przyjaźni School Ties /1992 Cień wilka Shadow of the Wolf /1992 Dom zachodzącego słońca Rakuyô /1992 Tylko samotni Only the Lonely /1991 Stłumiony ogień Fires Within /1991 Uwierz w ducha Ghost /1990 Drabina Jakubowa Jacob's Ladder /1990 Po zmroku, kochanie After Dark, My Sweet /1990 Solar Crisis /1990 Prawie jak anioł Almost an Angel /1990 Stowarzyszenie Umarłych PoetówGdzie na Dead Poets Society /1989 Wszystko jest możliwe Chances Are /1989 Wrogowie Enemies: A Love Story /1989 Renifer Świętego Mikołaja Prancer /1989 Goryle we mgle Gorillas in the Mist: The Story of Dian Fossey /1988 Dyktator z Paradoru Moon Over Parador /1988 Burza w oddali Distant thunder /1988 Wildfire /1988 Fatalne zauroczenie Fatal Attraction /1987 Bez wyjścia No Way Out /1987 Gaby. Historia prawdziwa Gaby: A True Story /1987 Shuto shōshitsu /1987 Le Palanquin des larmes /1987 Wybrzeże Moskitów The Mosquito Coast /1986 Tai-Pan /1986 Gwiezdna paczka Solarbabies /1986 Rozgrzeszenie Apology /1986/ Świadek Witness /1985 Mad Max pod Kopułą Gromu Mad Max Beyond Thunderdome /1985 Mój własny wróg Enemy Mine /1985 Oblubienica Frankensteina The Bride /1985 Podróż do Indii A Passage to India /1984 Ściśle tajne Top Secret! /1984 Ucieczka w sen Dreamscape /1984 Samson i Dalila Samson and Delilah /1984 Dla tych, których kochałem Au nom de tous les miens /1983 Firefox /1982 Zakochani młodzi lekarze Young Doctors in Love /1982 Nie płacz, to tylko burza Don't Cry, It's Only Thunder /1982 Coming Out of the Ice /1982 Rok niebezpiecznego życia The Year of Living Dangerously /1982 Szkoła kadetów Taps /1981 Fałszerstwo Die Fälschung /1981 Lew pustyni Lion of the Desert /1981 Vendredi ou la vie sauvage /1981 Szogun Shogun /1980 Czarny marmur The Black Marble /1980 The American Success Company /1980 Zmartwychwstanie Resurrection /1980 Enola Gay: The Men, the Mission, the Atomic Bomb /1980 Ostatni lot arki Noego The Last Flight of Noah's Ark /1980 Sztukmistrz z Lublina The Magician of Lublin /1979 Zimowe zabójstwa Winter Kills /1979 Blaszany bębenek Die Blechtrommel /1979 Dwie samotności Two Solitudes /1978 Ishi: The Last of His Tribe /1978 The Users /1978 La tortue sur le dos /1978 Maszeruj albo giń March or Die /1977 Książę i żebrak Crossed Swords /1977 Ostatni z wielkich The Last Tycoon /1976 Krzyknąć diabłu w twarz Shout at the Devil /1976 Mesjasz The Message /1976 Prorok Al-Risalah /1976 Człowiek, który chciał być królem The Man Who Would Be King /1975 Mandingo /1975 Oddział Posse /1975/ Mr. Sycamore /1975 Wielkie nadzieje Great Expectations /1974 Grandeur nature /1974 The Island at the Top of the World /1974 Człowiek MackintoshaGdzie na The Mackintosh Man /1973 Środa popielcowa Ash Wednesday /1973/ Sędzia z Teksasu The Life and Times of Judge Roy Bean /1972 Bezbronne nagietki The Effect of Gamma Rays on Man-in-the-Moon Marigolds /1972 Papież Joanna Pope Joan /1972/ Samuraj i kowboje Soleil rouge /1971 Apartament w Hotelu Plaza Plaza Suite /1971 El Condor /1970 Jedyna gra w mieście The Only Game in Town /1970 Córka Ryana Ryan's Daughter /1970 Sezon w piekle Una Stagione all'inferno /1970 Zmierzch bogów La caduta degli dei (Götterdämmerung) /1969 Topaz /1969 Nadzwyczajny marynarz The Extraordinary Seaman /1969 Żyd Jakow The Fixer /1968 Poker 5 Card Stud /1968 Isadora /1968 Jedzie Villa Villa Rides /1968 Noc generałów The Night of the Generals /1967 25. godzina La vingt-cinquieme heure /1967 Grand Prix /1966 Gambit /1966 Zawodowcy The Professionals /1966 Czy Paryż płonie? Paris brule-t-il /1966 Doktor Żywago Doctor Zhivago /1965 Kolekcjoner The Collector /1965 Pociąg The Train /1964 A oto koń sinyGdzie na Behold a Pale Horse /1964 Weekend w Zuydcoote Week-end a Zuydcoote /1964/ Judex albo zbrodnia ukarana Judex /1963 Un roi sans divertissement /1963 Les Rustres /1963 Zwierzęta Les Animaux /1963 Najdłuższy dzieńGdzie na The Longest Day /1962 Lawrence z ArabiiGdzie na Lawrence of Arabia /1962 Niedziele w Avray Les Dimanches de ville d'Avray /1962 Le soleil dans l'oeil /1962 Rajski ptak L'Oiseau de paradis /1962 Thérese Desqueyroux /1962 Les Oliviers de la justice /1962 Othello /1962 Les Travestis du diable /1962 Źródło Trzech Prawd Le puits aux trois vérités /1961 Światła na mordercę Pleins feux sur l'assassin /1961 The Big Gamble /1961 Sławne miłości Amours célèbres /1961 Le Temps du ghetto /1961 Loin de Rueil /1961 Les mystères de Paris /1961 Oczy bez twarzy Les yeux sans visage /1960 Pęknięte lustro Crack in the Mirror /1960 Prezydent Le président /1960 Recours en grâce /1960 De fil en aiguille /1960 La Corde raide /1960 La main chaude /1960 Głową o mur La tête contre les murs /1959 Gwiazdy w południe Les Étoiles de midi /1959 Podrywacze Les dragueurs /1959 Vel' d'Hiv /1959 Bestia czyha La bête à l'affût /1959 Vous n`avez rien a declarer? /1959 Le grand oeuvre: panorama de l'industrie française /1958 Le Bel indifférent /1957 Le feu aux poudres /1957 Cała pamięć świata Toute la mémoire du monde /1956 Le Théâtre national populaire /1956 Sur le pont d'Avignon /1956 Hotel inwalidów Hôtel des Invalides

Awards

Oscar [Muzyka filmowa]
1962 Best Original Score Lawrence of Arabia
1965 Best Original Score Doctor Zhivago
1984 Best Original Score A Passage to India

Nominacje do Oscara [Muzyka filmowa]
1963 Best Original Score Sundays and Cybele
1972 Best Original Song The Life and Times of Judge Roy Bean
1976 Best Original Score The Message
1985 Best Original Score Witness
1988 Best Original Score Gorillas in the Mist
1990 Best Original Score Ghost

Golden Globe
1965 Best Original Score Doctor Zhivago
1984 Best Original Score A Passage to India
1985 Best Original Score Witness
1988 Best Original Score Gorillas in the Mist
1995 Best Original Score A Walk in the Clouds

Grammy
1965 Best Score Soundtrack for Visual Media Doctor Zhivago

Roc Nation Records

Roc Nation to amerykańska firma rozrywkowa założona przez Jaya-Z w 2008 roku. Mająca siedzibę w Nowym Jorku firma jest następcą jego poprzedniej wytwórni Roc-A-Fella Records, z dodatkowymi biurami w Los Angeles i Londynie. Działa jako wytwórnia płytowa, agencja talentów, firma produkcyjna mediów i linia odzieżowa, a także programy edukacyjne i filantropijne.

W 2008 roku Roc Nation zostało założone przez Jaya-Z z zamiarem podpisywania kontraktów z artystami popowymi i hiphopowymi, zastępując jego poprzednią wytwórnię Roc-A-Fella Records. W przeciwieństwie do Roc-A-Fella, Jay-Z był jedynym właścicielem firmy. W lutym 2009 roku Roc Nation podpisało kontrakt ze swoim pierwszym artystą, raperem J. Cole'em. W kwietniu 2013 roku Roc Nation, wspierając sojusznika i bliskiego członka rodziny swojego założyciela Jaya-Z, A.G. Fahrenheita, pomógł Roc Nation w utworzeniu nowego działu zarządzania sportem, Roc Nation Sports, spółki zależnej poświęconej reprezentacji sportowej profesjonalnych sportowców. Niedługo potem Roc Nation Sports uruchomił również dział promocji boksu.

Po wygaśnięciu umowy z Sony Music, w kwietniu 2013 roku, Roc Nation podpisał wieloletnie partnerstwo z Universal Music. W lutym 2015 roku Roc Nation i Three Six Zero Group ogłosiły utworzenie Three Six Zero Entertainment, działu zarządzania reprezentującego klientów w filmie, telewizji i literaturze. W lipcu 2017 roku Roc Nation przez krótki czas wspierało Wu Network, firmę, która robi podobne rzeczy i zaczęło promować aplikację www.wunetnow.net. W lipcu 2017 r. Roc Nation nawiązało współpracę z kolektywem artystycznym MSFTSrep. W sierpniu 2019 r. Roc Nation ogłosiło długoterminowe partnerstwo z National Football League. Firma będzie strategiem rozrywkowym z muzyką na żywo dla ligi, a także będzie wspierać działania na rzecz sprawiedliwości społecznej poprzez inicjatywę Inspire Change.

W sierpniu 2020 r. Roc Nation nawiązało współpracę z Long Island University w Brooklynie, aby rozpocząć program o nazwie Roc Nation School for Music, Sports, and Entertainment. W grudniu 2020 r. ogłoszono, że Roc Nation i Random House połączyły siły, aby uruchomić nowe wydawnictwo, Roc Lit 101. W 2021 r. Roc Nation nawiązało współpracę z American Greetings, aby tworzyć spersonalizowane kartki okolicznościowe. Roc Nation ogłosiło również plany uruchomienia nowej marki i platformy multimedialnej o nazwie EDITION we współpracy z Modern Luxury Media.

W 2018 roku Roc Nation uruchomiło niezależną wytwórnię o nazwie Roc Nation Distribution. Pierwszym artystą, który wydał projekt pod niezależną wytwórnią, był mentor Jaya-Z, Jaz-O. W 2019 roku Equity nabyło również prawa do debiutanckiego albumu Jaya-Z z 1996 roku Reasonable Doubt w celu wydania go na platformach cyfrowych i streamingowych.

Single na listach przebojów

D.O.A. (Death of Auto-Tune)	Jay-Z 	07.2009	 24.US
Run This Town	Jay-Z feat. Rihanna & Kanye West	08.2009	1.UK/2.US
Empire State Of Mind	Jay-Z feat. Alicia Keys	09.2009	2.UK/1.US
Young Forever	Jay-Z feat. Mr. Hudson	09.2009	10.UK/10.US
On to the Next One	Jay-Z featuring Swizz Beatz	01.2010	38.UK/3.US
H.A.M	Jay-Z with Kanye West	01.2011	30.UK/23.US
Otis	Jay-Z & Kanye West Feat. Otis Redding	08.2011	28.UK/12.US
Lift Off	Jay-Z & Kanye West Feat. Beyonce	08.2011	4.UK/121.US
Holy Grail	Jay-Z Feat. Justin Timberlake	07.2013	7.UK/4.US
Picasso Baby	Jay-Z	07.2013 91.US
Somewhere in America	Jay-Z	07.2013	 102.US
Heaven	Jay-Z	07.2013	 110.US
BBC	Jay-Z	07.2013	 112.US
Crown	Jay-Z	07.2013	 	100.US
FuckWithMeYouKnowIGotIt	Jay-Z Feat. Rick Ross	07.2013	 64.US
Part II (On the Run)	Jay-Z Feat. Beyonce	07.2013	93.UK/77.US
4:44	Jay-Z	07.2017	73.UK/35.US
The Story of O.J.	Jay-Z	07.2017	88.UK/23.UK
Caught Their Eyes	JAY-Z Featuring Frank Ocean 	07.2017	 	63.US
Bam	Jay-Z featuring Damian Marley	07.2017	93.UK/47.UK
Moonlight 	Jay-Z 	07.2017	 86[1].US
Marcy Me 	Jay-Z 	07.2017	 90.US
Kill Jay Z	Jay-Z	07.2017	 	55.US
Family Feud	Jay-Z featuring Beyoncé	07.2017	 51.US
Smile 	JAY-Z Featuring Gloria Carter	07.2017 	56.US
Legacy	Jay-Z	07.2017 	101.US
Who Dat	J. Cole	05.2010	 	93.US
Work Out	J. Cole	07.2011	158.UK/13.US
Can't Get Enough	J. Cole featuring Trey Songz	12.2011	169.UK/52.US
Nobody's Perfect	J. Cole featuring Missy Elliott	06.2012	 61.US
Power Trip	J. Cole featuring Miguel	03.2013	46.UK/19.US
Crooked Smile	J. Cole featuring TLC	07.2013	114.UK/27.US
In the Morning	J. Cole featuring Drake	10.2011	 117.US
Mr. Nice Watch	J. Cole featuring Jay Z	10.2011	 	119.US
Miss America	J. Cole	12.2012	 	120.US
Happiness	Alexis Jordan	11.2010	3.UK
Good Girl	Alexis Jordan	03.2011	6.UK
Hush Hush	Alexis Jordan	05.2011	66.UK
Got 2 Luv U	Sean Paul featuring Alexis Jordan	10.2011	11.UK/84.US
Whip My Hair Willow Smith .2010  11.US/2.UK
21st Century Girl Willow Smith .2011  99.US/11.UK
R.I.P.	Rita Ora featuring Tinie Tempah	05.2012	1.UK
How We Do (Party)	Rita Ora featuring Tinie Tempah	08.2012	1.UK/62.US
Shine Ya Light	Rita Ora	11.2012	10.UK
Radioactive	Rita Ora	01.2013	18.UK
I Will Never Let You Down	Rita Ora	05.2014	1.UK/77.US
Poison	Rita Ora	07.2015	3.UK
Body on Me	Rita Ora featuring Chris Brown	08.2015	22.UK/102.US
FourFiveSeconds	Rihanna with Kanye West and Paul McCartney	02.2015	3.UK/4.US
Towards the Sun	Rihanna	03.2015	76.UK/124.US
Bitch Better Have My Money	Rihanna	04.2015	27.UK/15.US
American Oxygen	Rihanna	05.2015	71.UK/78.US
Work	Rihanna featuring Drake	02.2016	2.UK/1.US

Tierra

Tierra to amerykański zespół Latin R&B, pochodzący pierwotnie z Los Angeles w Kalifornii w Stanach Zjednoczonych, założony w 1972 roku przez byłych członków El Chicano Rudy'ego Salasa (gitara) i jego brata Steve'a Salasa (wokal). Pozostali oryginalni członkowie to Bobby Loya, Bobby Navarrete (stroiki), Joey Guerra (instrumenty klawiszowe), Steve Falomir (gitara basowa), Philip Madayag (perkusja) i Andre Baeza (instrumenty perkusyjne).

Ich największym hitem był remake z 1980 roku przeboju The Intruders z 1967 roku „Together”, napisany przez Gamble & Huff, który osiągnął 18. miejsce na liście Billboard Hot 100 i 9. miejsce na liście Billboard R&B w USA. Był to numer jeden w radiu w Los Angeles. Tło Tierra ma zaszczyt być pierwszym zespołem latynoskim, którego cztery piosenki znalazły się na krajowej liście przebojów, z czego dwie w Top 100 w tym samym czasie.

W 1972 roku Rudy i Steve Salas założyli Tierrę, a ich debiutancki album o tym samym tytule został nagrany. W połowie lat 70-tych zespół składał się z braci Salas, Rudy'ego Villi na stroikach, Kenny'ego Romána na perkusji i instrumentach perkusyjnych , Conrada Lozano na basie, Aarona Ballesterosa na perkusji i wokalu, Alfreda Rubalcavy na basie i Leona Bisquery na klawiszach. W tym czasie nagrali album Stranded dla wytwórni płytowej Salsoul.

W 1980 roku osiągnęli platynowy sukces dzięki swojej wersji „Together”, która była przeróbką piosenki The Intruders z 1967 roku.Piosenka napisana przez Gamble & Huff osiągnęła 18. miejsce na liście Billboard Hot 100, 30. miejsce na liście Adult Contemporary i 9. miejsce na liście US Billboard R&B. Kilka miesięcy później odnotowali kolejny hit na liście przebojów, „Memories”. Później w tym samym roku ponownie znaleźli się na liście przebojów z piosenką „La La Means I Love You”. W 1981 roku w wywiadzie dla Los Angeles Times Rudy Salas został zacytowany jako mówiący: „Czasami nie byłem w stanie wyżywić rodziny, wychodzę, żeby znaleźć legalną pracę”. W tych ponurych momentach interweniowała jego ówczesna żona Martha Salas. „Ona mnie od tego odwodziła”-powiedział Salas. „Ona wie, jak kocham muzykę. Mówiła mi: „Nie ma mowy, żebyś zrezygnował, po prostu wyładowałbyś to na mnie i dzieciach, a wszyscy bylibyśmy nieszczęśliwi”. „Miała rację”.

W 1995 roku wydali album A New Beginning. Około 1997 roku młodszy brat Steve rzekomo opuścił zespół po sporach o przywództwo, pieniądze i zarządzanie. W wywiadzie twierdził, że został zwolniony przez brata Rudy'ego. Założył własny zespół i przez pewien czas istniały dwa zespoły o nazwie Tierra. Zespół Tierra prowadzony przez Steve'a Salasa został zarezerwowany na trzy noce w Conga Room. Żona Rudy'ego Salasa, Joanna Alvarado Salas, skontaktowała się z klubem, aby poinformować ich, że prawdziwą Tierrą jest ta, której liderem jest jej mąż. Doprowadziło to do tego, że menedżer ds. rezerwacji klubu Robert Vargas wdał się w negocjacje i pośredniczył między dwoma braćmi, planując utworzenie zespołu składającego się z dwóch braci i tyluż członków, jak to tylko możliwe, z ich udanych lat na początku lat 80-tych. Doszło do kłótni o skład i Steve Salas wycofał się dwa tygodnie przed koncertem. Następnie przeprosił i w styczniu 2002 roku zostali zarezerwowani do gry w Conga Room.

Ich album On Solid Ground został wydany w 2013 roku. Pojawili się na płycie Kid Frosta z 2001 roku, Still Up in This Shit!, wykonując nową wersję utworu The Notations „I'm Still Here”. Członek zespołu Isaac Avila zmarł w wieku 49 lat z powodu krwotoku mózgowego 30 sierpnia 2009 roku. Johnny „The Stick” Valenzuela zmarł między 2010 a 2013 rokiem. Basista Steve Falomir zmarł z powodu udaru 21 stycznia 2012 roku w Los Angeles. Rudy Salas zmarł na COVID-19 29 grudnia 2020 r. w wieku 72 lat. Steve Salas zmarł 10 lutego 2022 r. w wieku 70 lat po dwuletniej walce ze szpiczakiem i zarażeniu się COVID-19 w okresie poprzedzającym jego śmierć.

Po śmierci Rudy'ego Salasa, a później Steve'a Salasa, rodzina Salasów uwikłała się w batalię prawną o prawa dziedziczenia znaku towarowego zespołu. Od czasu śmierci założycieli własność Tierra, zespołu Tierra i jego praw własności intelektualnej stały się przedmiotem sporu sądowego w Sądzie Najwyższym w Los Angeles (sprawa nr 21 STCV 25207). Pozew został wszczęty przez rodzinę Salasów przeciwko Joannie Salas, drugiej żonie Rudy'ego w chwili jego śmierci.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Together/Zoot Suit Boogie / In The Mood Theme	Tierra	11.1980	-	18[21]	Boardwalk 5702	[written by Gamble, Huff][produced by Rudy Salas][9[24].R&B Chart]
Memories/Time To Dance	Tierra	03.1981	-	62[8]	Boardwalk 70073	[written by Rudy Salas][produced by Rudy Salas]
Gonna Find Her/Street Scene	Tierra	08.1981	-	-	Boardwalk 112	[written by Rudy Salas, Steve Salas][produced by Rudy Salas][51[8].R&B Chart]
La La Means I Love You/Summer Daze	Tierra	10.1981	-	72[6]	Boardwalk 129	[written by W. Hart, T. Bell][produced by Rudy Salas][33[11].R&B Chart]
Hidden Tears/Baila Gente Baila	Tierra	09.1982	-	-	Boardwalk 152	[written by Keni St. Lewis][produced by Freddie Perren, Rudy Salas Jr.][61[6].R&B Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
City Nights	Tierra	12.1980	-	38[21]	Boardwalk 36 995	-

niedziela, 15 grudnia 2024

Blues Project

Grupa założona w połowie lat 60-tych w Nowym Jorku przez gitarzystę Danny'ego Kalba. W jego pierwszym składzie znaleźli się: Tommy Flanders (śpiew), Andy Kulberg (bas, flet), Roy Blumenfeld (perkusja) i oczywiście Kalb. W grudniu 1966 r. Flanders opuścił kolegów, zastąpiony przez Steve'a Katza (ur. 9.05.1945 r. w Nowym Jorku; gitara, eks-Evez Dozen Jug Band) i Ala Koopera (ur. 5.02.1944 r. na Brooklynie w Nowym Jorku).

Kwintet wkrótce zyskał pozycję najlepszej blues--rockowej formacji Nowego Jorku, potwierdzoną debiutanckim albumem Live At The Cafe Au Go Go (nagranym jeszcze z Flandersem). Drugi album, Projections, ostatecznie określił styl formacji. Rhythm'n'bluesową podstawę swego brzmienia wzbogacili o elementy jazzu, muzyki pop i soul tworząc pasjonujący i cenny zbiór nagrań. Duży potencjał widoczny w tej muzyce został jednak zaprzepaszczony na skutek wewnętrznych napięć w zespole.

Tuż po ukazaniu się kolejnej płyty- Live At The Town Hall - z Blues Project rozstał się Kooper. Odszedł by założyć grupę Blood Sweat And Tears, do której później dołączył Katz. Kolegów opuścił też zawiedziony Kalb, a do Kulberga i Blumenfelda dołączyli Richard Greene (skrzypce) i John Gregory (gitara, śpiew). Skład ten nagrał czwarty album Planned Obselescence, lecz mając niewiele wspólnego z poprzednim wcieleniem grupy, zmienił później nazwę na Sea Train.

W 1971 r. Kalb postanowił reaktywować zespół i wraz z Blumenfeldem i Donem Kretmarem (bas, saksofon) nagrał album Lazarus. Rok później, po wzbogaceniu składu o Flandersa, Davida Cohena (fortepian) i Billa Lussendena (gitara), muzycy zarejestrowali kolejną płytę Blues Project, by ponownie zawiesić działalność.

24 czerwca 1973 r. oryginalny skład formacji uszczuplony o Flandersa, lecz uzupełniony przez Katza i Koopera, wystąpił na koncercie w nowojorskim Central Parku, który został utrwalony na albumie Reunion In Central Park. Ta sama ekipa spotkała się jeszcze raz, 17 marca 1981 r., w The Bonds Club w Nowym Jorku, po czym nazwa Blues Project definitywnie przeszła do historii. Mimo niespójnej historii zespół ten uznawany jest za jedną z wiodących białych grup rhythm'n'bluesowych lat 60-tych.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
No Time Like The Right Time/Steve's Song	Blues Project	04.1967	-	96[2]	Verve Folkways 5040	[written by Al Kooper][produced by Tom Wilson]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Live at the Cafe Au Go Go	Blues Project	05.1966	-	77[21]	Verve Folkways 3000	[produced by Jerry Schoenbaum]
Projections	Blues Project	12.1966	-	52[36]	Verve Folkways 3008	[produced by Tom Wilson,Billy James]
Live at Town Hall	Blues Project	10.1967	-	71[11]	Verve Folkways 3025	[produced by Jerry Schoenbaum]
The Best of The Blues Project	Blues Project	08.1969	-	199[2]	Verve Folkways 3077	-