Heads, Hands and Feet

HEADS, HANDS AND FEET, grupa brytyjska. Powstała w 1970 w Londynie. Założyli ją czterej muzycy wywodzący się z zespołu Poet And The One Man Band, mającego w dorobku płytę "Poet And The One Man Band" (Verve, 1969): Tony Colton (11.02.1942, Tunbridge Wells, Kent) - voc, k, Albert Lee (21.12.1943, Leominster, Herefordshire) - rac, g, mand, k, Ray Smith (9.07.1943, Londyn) - g, b, voc oraz Pete Gavin (9.09.1946, Londyn) - dr, perc, rac, znany też z Bluesology i Jody Grind. Składu dopełnili Mike O'Neill -k, były współpracownik Donovana, i Chas Hodges (11.11.1943, Londyn) - b, viol, g, bnjo, voc, były muzyk m.in. The Outlaws. W 1971 odszedł O'Neill. W grudniu 1972 formacja zakończyła działalność.

 

Podpisała kontrakt z wytwórnią Island. I już na początku 1971 zadebiutowała singlem Warming Up The Band/Silver Mine, a zaraz potem, w maju, dorobiła się albumu "Heads, Hands And Feet". Nagrań dokonała między listopadem 1970 a lutym 1971 w londyńskich Advision Studios z gościnnym udziałem m.in. Eltona Deana - s, znajomego Gavina z Bluesology, i Jerry'ego Donahue - rac, jeszcze jednego byłego członka Poet And The One Man Band, w tym czasie związanego z zespołem Fotheringay. Obowiązki producenta powierzyła Coltonowi. Zaproponowała urzekająco melodyjny, tchnący świeżością, pełen ciepła i melancholii repertuar łączący elementy country, folku i rocka, np. I'm In Need Of Your Help, Send Me A Wire, Country Boy, Pete Might Spook The Horses, Little Bit Lonely.
 

Dzieło zwracało uwagę wyborną techniką instrumentalistów, zwłaszcza Alberta Lee. Porównywane do dokonań m.in. Crosby, Stills, Nash & Young, The Grateful Dead, The Nitty Gritty Dirt Band i The Band, promowane na wspólnej trasie po kraju z Procol Harum, nie odniosło jednak sukcesu. Nieco bardziej komercyjny charakter miały piosenki z drugiej płyty, "Tracks" z marca 1972, nagranej przy pomocy m.in. trójki dodatkowych wokalistów: Donahue, Raya Osborne'a i Barry St. John, takie jak Let's Get This Show On The Road, Safety In Numbers, Harlequin Dancer i Jack Daniels. Dalszym krokiem w kierunku muzyki bardziej chwytliwej był album "Old Soldiers Never Die", wydany w styczniu 1973 przez Atlantic, nagrany przy współudziale dużej grupy wokalnej w składzie: Donahue (w tym czasie gitarzysta Fairport Convention), Dave Swarbrick (skrzypek Fairport Convention), Linda Thompson (żona Richarda Thompsona, występująca z nim w duecie), Linda Lewis, Pam Sullicon, Norma Winstone, Sylvia King i Jackie Lynton. Zawierał takie utwory, jak Meal Ticket, One Woman, Just Another Ambush, Stripes, Taking My Music To The Man i Another Useless Day.
Towarzyszyły mu single: One Woman/Dirty Heavy Weather Road i Just Another Ambush/I Won't Let You Down. Już w grudniu 1972, przed ukazaniem się "Old Soldiers Never Die", konflikty wewnętrzne rozbiły formację.
 

Lee kontynuował karierę jako solista, a do swojego zespołu pozyskał Hodgesa i Gavina. W późniejszych latach współpracował m.in. z Emmylou Harris i Erikiem Claptonem. Hodges odniósł sukces jako połowa kabaretowo-rockowego duetu Chas And Dave. Gavin pojawił się w składzie Vinegar Joe, ale później zerwał z muzyką i znalazł zatrudnienie w firmie budowlanej w Salem w Ohio w Stanach Zjednoczonych. O'Neill reaktywował jeden ze swoich wcześniejszych zespołów - Nero And The Gladiators. Colton zamieszkał w Nashville w Stanach i zajął się głównie komponowaniem, m.in. dla Gartha Brooksa, Celine Dion i Trishy Yearwood.
 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Warming Up The Band/Silver Mine	Heads, Hands and Feet	11.1971	-	-	Island WIP 6115	[written by Colton, Smith, Lee, Hodges, Gavin ][produced by Tony Colton, Eddie Offord]
One Woman/Dirty Heavy Weather Road	Heads, Hands and Feet	03.1973	-	-	Atlantic K 10292	[written by Colton/Gavin/Hodges/Lee/Smith][produced by Tony Colton]
Just Another Ambush/I Won't Let You Down	Heads, Hands and Feet	.1973	-	-	Atlantic K 10312	[written by Colton/Smith]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Heads Hands & Feet	Heads, Hands and Feet	.1971	-	-	Island ILPS 9149	[produced by Tony Colton]
Tracks	Heads, Hands and Feet	.1972	-	-	Island ILPS 9185	[produced by Tony Colton]
Old Soldiers Never Die	Heads, Hands and Feet	.1973	-	-	Atlantic K 40465	[produced by Tony Colton]

H-Blockx

H-BLOCKX, grupa niemiecka. Powstała w 1990 w Munster, sformowana przez kilku uczniów tamtejszego Gymnasium Wolbeck. W nazwie nawiązała do H-Blocks (High Security Blocks), budynków więziennych w kształcie litery H, w których odbywają karę skazani na dożywocie bojownicy IRA. Pierwszy skład: Henning "MC H" Wehland (2.12.1971, Bonn) - voc, Tim "Tinte" Humpe (znany też jako Yah Ink; właśc. Tim Tenambergen; 26.04.1972, Munster) - g, Stephan "Cudze" Hinz (28.08.1972, Munster) - b, Johann- -Christoph "Mason" Maass - dr. W kwietniu 1992 dołączył David Gappa (znany też jako Dave Grave; 14.06.1971, Munster) - voc. We wrześniu 1997 odszedł Maass. W 1998 zastąpił go Marco Minnemann (24.12.1970, Hanower) - dr, znany m.in. z Freaky Fukin'Weirdoz, Ulegal Aliens i zespołu Niny Hagen, a w maju 1999 jego z kolei miejsce zajął Steffen Wilmking (1975, Bielefeld) - dr z Thumb. W październiku 2000 z formacją rozstał się Gappa, zdecydowany całkowicie skoncentrować się na własnym projekcie 3AD. W 2001 Wilmkinga zastąpił Martin "Dog" Kessler - dr, na stałe związany z Das Department, a bliską współpracę z H-Blockx nawiązali też dwaj rapperzy z tego zespołu, Bruder i Kronstadter. W 2003 zamiast Hinza i Kesslera przyjęto Fabjo Trentiniego (17.12.1968, Rzym, Włochy) - b, g, voc i ponownie Wilmkinga. W tym czasie wrócił też Gappa.

 

W 1991 grupa sama zorganizowała sobie występy w klubach młodzieżowych w całym kraju. W 1992 dokonała przy pomocy znanego producenta Ralpha Quicka - późniejszego menażera - kilku nagrań demo i wysłała je do wytwórni płytowych. Wynikiem był kontrakt z firmą Sing Sing (działającą w ramach BMC). A w czerwcu 1993 ukazał się singel Risin' High/JFK/Let Your Stick Fly High (Risin' High), który bez promocji rozszedł się w dziesięciu tysiącach egzemplarzy. Następnym krokiem było nagranie w listopadzie i grudniu tego roku debiutanckiego albumu, "Time To Move". Wydany w sierpniu 1994, promowany czterema czwórkami: "Risin' High" (nowa wersja pierwszego singla), "Move", "Go Freaky" i "Little Girl", rozszedł się ku zaskoczeniu samych muzyków w ośmiuset tysiącach egzemplarzy i wprowadził H-Blockx do ścisłej czołówki niemieckiego rocka.
 

Recenzenci zarzucali młodym muzykom co prawda zapatrzenie w takie zespoły zza oceanu, jak Red Hot Chili Peppers, Living Colour, Faith No More i Rage Against The Machine, ale publiczność przyjęła debiut grupy, pełen zarówno gwałtownego grania z pogranicza funk rocka, metalu, grunge'u, punku i rapu, np. Pour Me A Glass, Co Freaky, Fuck The Facts czy Time To Fight, jak i muzyki ujmująco melodyjnej, balladowej, np. Little Girl czy Do What You Wanna Do (Dave Don't Like It), z entuzjazmem. Podobały się też zaangażowane teksty takich utworów, jak Pour Me A Glass o mrokach alkoholizmu, Fight The Force o wzbierającej w Niemczech fali nienawiści do cudzoziemców czy Revolution o źródłach konfliktów w otaczającym świecie.
 

Wielkim sukcesem była zorganizowana wkrótce po ukazaniu się "Time To Move" pierwsza trasa H-Blockx po Niemczech, a w roku następnym formacja bez kompleksów zaprezentowała się też publiczności w innych krajach europejskich. Sukces grupy ugruntował następny album, "Discover My Soul" z września 1996, promowany czwórkami "How Do You Feel?" i "Step Back", zbliżony do poprzedniego (np. Try Me One More Time, Gimme More, Step Back, I Can't Rely On You, This Is Not America, Rainman), ale zawierający też utwory o nieco innym charakterze (np. rock'n'rollowo-punkowy How Do You Feel?). A miarą powodzenia formacji było zaproszenie jej do udziału w gigantycznej europejskiej trasie zespołu Bon Jovi.
 

Wielką popularność zyskała też płyta "Fly Eyes" z maja 1998, promowana czwórką "Fiy" i singlem Take Me Home/Take Me Home (wersja akustyczna)/Vbu. Była udaną próbą większego niż dotychczas zróżnicowania repertuaru i oprócz gwałtownych, rapowanych utworów w rodzaju Fly, Without You i Can't Break My Fear zawierała też bardziej konwencjonalne kompozycje rockowe o cechach grunge'u czy punku, jak 9.08 a.m., Even Goes, Tell Me Why, bądź poprockowe, jak Take Me Home.
 

Latem 1998 grupa wzięła udział w wielkim europejskim Vans Warped Tour wraz z takimi zespołami, jak Bad Religion i The Specials. Miała propozycję kontynuowania go w Australii, ale nie przyjęła jej, aby zająć się przygotowaniem piosenek do komedii kryminalnej Bam Boom Bang -Ein todischeres Ding (1999, reż. Peter Thorwarth). Wszystkie - premierowe, jak hiphopowa B.L.O.C.K.X FM, ożywiona partią gitary w stylu Jimiego Hendrixa Going Down czy nawiązująca klimatem do Imagine Johna Lennona Let It Go, ale też starsze, jak Fly i Take Me Home, ukazały się w sierpniu 1999 na płycie "Bang Boom Bang - Ein todischerer Soundtrack", zawierającej również muzykę innych artystów, oraz na własnym minialbumie "Time Of My Life EP". Latem tego roku grupa zagrała na amerykańskim Vans Warped Tour u boku m.in. Eminema, Suicidal Tendencies i Blink 182, a jesienią odbyła trasę po Stanach wraz z Biohazard. Wyjazdy za ocean zaowocowały zaś nagraniem razem z mistrzem wrestlingu, "Stone Cold" Steve'em Austinem, utworu Oh Hell Yeah na popularną składankę "World Wrestling Federation - The Music, Vol. 4" (Koch, 1999).
 

W maju 2000 grupa wydała czwórkę "Ring Of Fire" z osobliwą wersją tytułowego standardu country z repertuaru Johnny'ego Casha, wykonaną z towarzyszeniem Dra Ring-Dinga, niemieckiej gwiazdy reggae, i był to nieoczekiwanie największy przebój w jej karierze. Latem 2001 grała na wielkich festiwalach rockowych w całej Europie, i dopiero w styczniu 2002 dorobiła się kolejnego albumu, "Get In The Ring", promowanego singlami C'mon/Witnezz (R U Wit' Me???)/Little Girl (wersja koncertowa z 1998) z listopada 2001, The Power/Million Miles/The Power (wersja wydłużona) z lutego 2002 i Get In The Ring/Don't Bring Me Down/Million Miles (wersja koncertowa) z czerwca tego roku. Zawierała oprócz rapmetalowych numerów w dawnym stylu, jak The Power, porywająca przeróbka przeboju Snap!, zarejestrowana z gościnnym udziałem Turbo B., rappera z tego zespołu (stała się hymnem bokserskiego mistrza świata Svena Ottke), Cmon czy Witnezz (R U Wit' Me???), rzeczy tak różne, jak wspomniana wersja Ring Of Fire czy All Season Love, rodzaj rockowego hymnu przesyconego klimatem dokonań The Police. W marcu 2002 formacja odbyła kolejną trasę po Europie, a latem tego roku znowu była jedną z gwiazd festiwali rockowych na kontynencie.
 

W li­stopadzie zaś jej działalność koncertowa została podsumowana albumem "Live" (nagranym w Kolonii i Miinster). Mimo licznych na przestrzeni lat zmian składu wydany w czerwcu 2004 przez firmę X-Cell (działającą w ramach Sony) album "No Excuses" okazał się typowym dziełem H-Blockx, pełnym przebojowego rap metalu, np. Seeking The Sun, Push Me czy Where's The Message?, urozmaiconego chociażby balladą Come Along With You czy kolejną niecodzienną przeróbką Celebrate Youth Ricka Springfielda.
 

Podsumowaniem dotychczasowej kariery formacji była składanka "More Than A Decade - The Best Of H-Blockx" z października 2004, zawierająca też dwa premierowe nagrania: True Faith i Stop Talking To Me.
Grupa kilkakrotnie koncertowała w Polsce: w listopadzie 1995 wystąpiła w Katowicach (na festiwalu Odjazdy '95), w czerwcu 1996 w Warszawie i Łodzi, w lipcu tego roku w Sopocie (na Sopot Rock Festival '96), a w lipcu 2000 w Poznaniu (na imprezie Inwazja Mocy).
 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [G]	Komentarz
Risin` High	H-Blockx	.1993	-	-	Sing Sing 74321 13968 1	[written by C. R. Wagner, R. Quick, S. Hinz, H. Wehland][produced by C. Wagner, R. Quick]
Move	H-Blockx	04.1995	93[2]	-	Sing Sing 74321 21923 1	[written by C. R. Wagner, S. Hinz, H. Wehland][produced by C. Wagner, R. Quick]
Little Girl	H-Blockx	.1995	-	-	Sing Sing 74321 31857 2	[written by Tim Tenambergen, S. Hinz, H. Wehland][Producer - Chris Wagner , Ralph Quick]
How Do You Feel?	H-Blockx	.1996	-	-	Sing Sing 74321402927 [UK]	[written by S. Hinz, H. Wehland][Producer - Ralph Quick]
Step Back	H-Blockx	.1996	-	-	Sing Sing 74321 44110 2	[written by D. Bruder, H. Wehland][Producer - Boogieman, H-Blockx, Ralph Quick]
Fly	H-Blockx	.1998	-	-	Sing Sing 74321 58017 2	-
The Power	H-Blockx feat. Turbo B	05.2002	103[2]	-	Supersonic 74321 92559 2 [UK]	-

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Time To Move	H-Blockx	.1994	-	-	Sing Sing 74321 18751 1 [G]	[produced by Christian Wagner , Ralph Quick]
Discover My Soul	H-Blockx	.1996	-	-	Sing Sing 74321 40291 2	[produced by Ralph Quick]
Fly Eyes	H-Blockx	.1998	-	-	Sing Sing 74321 58019-2	[produced by Ralph Quick]
Bang Boom Bang - Ein Todsicherer Soundtrack	H-Blockx	.1999	-	-	BMG Berlin Musik GmbH 74321 64177 2 [G]	-
Get In The Ring	H-Blockx	.2002	-	-	BMG 74321 90784 2	-

Hawkwind

 Grupa brytyjska, założona z końcem lat 60. w londyńskiej enklawie hippisowskiej - Ladbroke Grove. Początkowo występowała na imprezach towarzyskich i dobroczynnych w składzie: Dave Brock (ur. w Isleworth w hrabstwie Middlesex, Anglia; gitara, śpiew), Nik Turner (ur. w Oxfordzie w hrabstwie Oxfordshire, Anglia; saksofon, śpiew), Mick Slattery (gitara), Dik Mik (ur. w Richmond w hrabstwie Surrey, Anglia; instr. elektroniczne), John Harrison (bas) i Terry Ollis (perkusja).

 

Przed podpisaniem pierwszego kontraktu nagraniowego nazywali się Group X, a później Hawkwind Zoo. Brock i Slattery występowali wcześniej w formacji Famous Cure, która cieszyła się sporą popularnością w... Holandii. Podczas jednej z tras w tym kraju poznali Turnera, związanego wówczas z grupą Mobile Freakout. Pozostali członkowie przyszłego Hawkwind dołączyli do nich już w Anglii. Producentem pierwszego albumu, Hawkwind, był Dick Taylor, eks-gitarzysta i lider The Pretty Things, który po odejściu Slattery'ego występował krótko ze swymi podopiecznymi. W latach 1969-72 skład zespołu zmieniał się jak w kalejdoskopie.
 

Od listopada 1969 do lipca 1970 r. tworzyli go: Turner, Brock, Dik Mik, Ollis, Harrison, Hugh Lloyd Langton (gitara) oraz wspomniany Dick Taylor. Później, do maja 1971 r. w Hawkwind występowali: Turner, Brock, Dik Mik, Ollis, Lloyd Langton i Thomas Crimble (bas). Skład ten pojawił się m.in. na słynnym festiwalu na Isle Of Wight w sierpniu 1970 r. Od maja do sierpnia 1971 r. skład grupy przedstawiał się następująco: Brock, Turner, Dik Mik, Ollis, Del Dettmar (ur. w Thornton Heath w hrabstwie Surrey; syntezator), Dave Andersen (bas) i Stacia (ur. w Exeter w hrabstwie Devon, Anglia; taniec). Oni właśnie zarejestrowali drugi album, In Search Of Space, w pełni obrazujący muzyczny kierunek, w którym zdążać będzie zespół, a określany mianem psychodelicznego space rocka.
W sierpniu 1971 r. Andersen opuścił Hawkwind, zwalniając miejsce dla Lemmy'ego (właśc. Ian Kilminster, 24.12.1945 r. w Stoke-on-Trent w hrabstwie Staffordshire, Anglia; bas). Z kolei w styczniu 1972 r. Ollisa zastąpił Simon King (ur. w Oxfordzie w hrabstwie Oxfordshire). Dodatkowo formację zasilił Robert Calvert (ur. w 1945 r. w Pretorii w Południowej Afryce; śpiew).
 

W nowym zestawieniu nagrano longplay Doremi Fasol Latido i podwójny, koncertowy album Space Ritual. Kilka nagrań znalazło się też na wydanych w tym czasie kompilacjach Greasy Truckers Party i Glastonhury Fayre, z kompozycjami różnych wykonawców zarejestrowanymi podczas koncertu w londyńskim Roundhouse, 13 lutego 1972 r. Wydany w tym czasie singel "Silver Machine" trafił na 3. miejsce brytyjskiej listy przebojów i na wiele lat pozostał wizytówką grupy. Kolejna mała płyta, "Urban Guerilla" ("Miejska partyzantka", z sierpnia 1973 r.), zamiast przysporzyć muzykom nowych fanów, poniosła klęskę, gdyż szybko wycofano ją ze sklepów w związku z dokonanymi wówczas w Londynie zamachami bombowymi.
 

W sierpniu 1973 r. zespół opuścił Dik Mik, a trzy miesiące później Bob Calvert. W kwietniu 1974 r. na miejsce Dettmara przyszedł Simon House (skrzypce, syntezator) z formacji High Tide. Z Hawkwind współpracował też sporadycznie pisarz science fiction Michael Moorcock, pomagający w organizacji koncertów i wcześniej sporadycznie zastępujący Calverta. Ledwie nowa konfiguracja zdążyła zarejestrować bardzo dobry longplay Hall Of The Mountain Grill, promowany singlem "Psychedelic Warlords", a już została poszerzona o drugiego perkusistę - Alana Powella.
 

Wiosną 1975 r. Hawkwind nagrał jedną ze swoich najlepszych płyt - Warrior On The Edge Of Time - po czym rozstał się z Lemmym. Basista, aresztowany przez policję kanadyjską podczas zaoceanicznego tournee grupy za posiadanie narkotyków, trafił do więzienia, a jego koledzy woleli zrezygnować z jego usług, niż odwoływać koncerty. Lemmy założył później, cieszącą się sporym powodzeniem do dziś, heavymetalową formację Motórhead, zaczerpnąwszy jej nazwę od tytułu utworu ze strony B ostatniego singla Hawkwind, w którego nagraniu wziął udział.
 

Nowym basistą grupy został Paul Rudolph (eks-członek Deviants, Pink Fairies i Uncle Dog) i skład ten przetrwał bez zmian "aż" do stycznia 1977 r., jeśli nie liczyć dezercji Stacii, która w międzyczasie wyszła za mąż. W 1976 r. muzycy zarejestrowali kolejny album, Astounding Sounds Amazing Music, który dotarł do 33. miejsca w zestawieniach. Na początku 1977 r. Rudolph, Powell i Turner zrezygnowali z dalszej współpracy. Calvert, Brock, King i House dokooptowali Adriana Shawa (bas, śpiew; eks-Magic Muscle) i nagrali ósmą dużą płytę (a drugą dla wytwórni Charisma): Quark Strangeness And Charm (30. miejsce na liście). W lutym 1978 r. Simon House opuścił kolegów (po okresie współpracy z Davidem Bowie reaktywował High Tide), zastąpiony przez Paula Haylesa. 

Jednak już dwa miesiące później ten ostatni odszedł, pociągając za sobą Adriana Shawa.
Przez kolejne dwa lata zespół działał jako Hawklords w składzie: Calvert, Brock, King, Martin Griffin (perkusja),Harvey Bainbridge (bas, śpiew) i Steve Swindells (instr. klawiszowe). Zimą 1979 r. powrócił do starego szyldu, ale już w... nowym zestawieniu: Brock, King, Bainbridge, Lloyd Langton i Tim Blake (instr. klawiszowe). Podczas zorganizowanego wtedy brytyjskiego tournee zarejestrował swoją kolejną, tym razem koncertową płytę Live Seventy Nine, a rok później studyjny album Levitation. Na tym drugim Kinga zastąpił legendarny Ginger Baker (perkusja, eks-Cream). Obie płyty wydała firma Bronze, nowy pracodawca grupy.
 

W 1981 r. zespół podpisał nowy kontrakt (z RCA), zamienił Bakera na Griffina i nagrał longplay Sonic Attack (19. miejsce na liście). Rok później powiększył dyskografię o dwie płyty: Church Of Hawkwind i Choose Your Masques. W 1985 r. Brock, Turner, Lloyd Langton, Bainbridge, Dave Andersen, Mick Slattery i Thomas Crimble wzięli udział w pierwszym zjeździe fanów Hawkwind w Manchesterze. W tym okresie zespół działał w składzie: Brock, Bainbridge, Lloyd Langton, Alan Davis (bas) i Danny Thompson (perkusja). 14.08.1988 r. w Margate zmarł na atak serca Robert Calvert. Dwa lata później grupa odbyła okolicznościowe tournee z okazji 20. rocznicy istnienia i nagrała któryś-z-kolei album, Space Bandits, zaprzeczając pogłoskom o ostatecznym zaprzestaniu działalności.
 

Niezniszczalny Hawkwind kontynuuje karierę do dziś, ciesząc się wcale pokaźnym gronem wiernych fanów. Grupie lideruje Dave Brock, któremu towarzyszy wartki strumień coraz to innych muzyków. Zespół doczekał się wiernych kontynuatorów, ale mało kto może rozeznać się w gąszczu jego płytowych archiwaliów. Potrafi to chyba tylko autor 176-stronicowej książki "The Illustrated Collector's Guide To Hawkwind", wydanej w 1993 r.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Silver machine/Seven by seven	Hawkwind	07.1972	3[15]	-	UA UP 35 381	[written by Bob Calvert, S. MacManus][produced by Hawkwind, Doctor Technichal]
Urban guerilla/Brainbox pollution	Hawkwind	08.1973	39[3]	-	UA UP 25 566	[written by Robert Calvert, Dave Brock ][produced by Hawkwind]
Silver machine/Seven by seven	Hawkwind	10.1978	34[5]	-	UA UP 35 381	[written by Bob Calvert, S. MacManus][produced by Hawkwind, Doctor Technichal]
Shot down in the night [live]/Urban guerilla [live]	Hawkwind	07.1980	59[3]	-	Bronze BRO 98	[written by Steve Swindells][produced by Hawkwind, Ashley Howe]
Silver machine/Seven by seven	Hawkwind	01.1983	67[2]	-	UA UP 35 381
Night of the Hawk/Green Finned Demon	Hawkwind	03.1984	86[2]	-	Emergency Broadcast EBCD 110	[written by Dave Brock][produced by Dave Brock]
Spirit Of The Age	Hawkwind	09.2005	84[1]	-	Hawk HAWKVP 55CD1	[written by Dave Brock,Bob Calvert]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
In search of space	Hawkwind	11.1971	18[9]	-	UA UAG 29 202	[gold-UK][produced by George Chkiantz and Hawkwind]
Doremi fasol latido	Hawkwind	12.1972	14[5]	-	UA UAG 29 364	[produced by Dave Brock & Del Dettmar]
Space ritual alive	Hawkwind	06.1973	9[5]	179[8]	UA UAD 60037-8	[silver-UK][produced by Hawkwind]
Hall of the mountain grill	Hawkwind	09.1974	16[5]	110[12]	UA UAG 29 672	[silver-UK][produced by Roy Thomas Baker, Doug Bennett, Hawkwind]
Warrior on the edge of time	Hawkwind	05.1975	13[7]	150[5]	UA UAG 29 766	[silver-UK][produced by Hawkwind]
Road hawks	Hawkwind	04.1976	34[4]	-	UA UAK 29 919	[silver-UK][produced by Dick Taylor,Doctor Technical,Doug Bennett,Hawkwind]
Astounding sounds amazing music	Hawkwind	09.1976	33[5]	-	Charisma CDS 4004	[produced by Hawkwind]
Quark,strangeness and charm	Hawkwind	07.1977	30[7]	-	Charisma CDS 4008	[produced by Hawkwind]
PXR 5	Hawkwind	06.1979	59[5]	-	Charisma CDS 4015	[produced by Calvert/Brock , Calvert/House , Hawkwind , Dave Brock ]
Live 1979	Hawkwind	08.1980	15[7]	-	Bronze BRON 527	[produced by Hawkwind and Ashley Howe]
Levitation	Hawkwind	11.1980	21[4]	-	Bronze BRON 530	[produced by Hawkwind and Ashley Howe]
Sonic attack	Hawkwind	10.1981	19[5]	-	RCA RCALP 5004	[produced by Hawkwind and Ashley Howe]
Church of Hawkwind	Hawkwind	05.1982	26[6]	-	RCA LP 9004	[produced by Dr Technical]
Choose your masques	Hawkwind	10.1982	29[5]	-	RCA LP 6055	[produced by Hawkwind and Pat Moran]
Zones	Hawkwind	11.1983	57[2]	-	Flicknife SHARP 014	[produced by Dr Technical]
Hawkwind	Hawkwind	02.1984	75[1]	-	Liberty SLS 1972921	-
Chronicle of the black sword	Hawkwind	11.1985	65[2]	-	Flicknife SHARP 033	[produced by Hawkwind]
The xenon codex	Hawkwind	05.1988	79[2]	-	G.W.R. GW 26	[produced by Hawkwind, Guy Bidmead]
Space bandits	Hawkwind	10.1990	70[1]	-	G.W.R. GW 103	[produced by Hawkwind]
Electric tapee	Hawkwind	05.1992	53[1]	-	Essential ESSD 18	[produced by Paul Cobbold, Hawkwind]
It is the business of the future	Hawkwind	11.1993	75[1]	-	Essential LP 196	[produced by Hawkwind]
Alien 4	Hawkwind	10.1995	119	-	Essential EBS 118	[produced by Hawkwind, Paul Cobbold]
Onward	Hawkwind	05.2012	75[1]	-	Eastworld EW 0101CD	[produced by Hawkwind]
The Machine Stops	Hawkwind	04.2016	29[1]	-	Cherry Red CDBRED 688	[produced by Hawkwind]
Into the Woods	Hawkwind	05.2017	34[1]	-	Cherry Red CDBRED 700	[produced by Brockworld]
Road to Utopia	Hawkwind	09.2018	44[1]	-	Cherry Red CDBRED 730	[produced by Dave Brock ,Mike Batt]
All Aboard the Skylark	Hawkwind	11.2019	34[1]	-	Cherry Red CDBRED 782	[produced by Hawkwind]
Somnia	Hawkwind	09.2021	57[1]	-	Cherry Red CDBRED 845	[produced by Brockworld, Hawkwind]
The Future Never Waits	Hawkwind	05.2023	62[1]	-	Cherry Red CDBRED 884	-
Space ritual	Hawkwind	10.2023	100[1]	-	Atomhenge/Cherry Red ATOMCD 21054	[produced by Hawkwind]
Stories from Time and Space	Hawkwind	04.2024	51[1]	-	Cherry Red CDBRED 901	[produced by Hawkwind]

Hatfield & The North

Grupa brytyjska, założona w 1972 r. W jej skład wchodzili niepokorni muzycy związani z eksperymentatorskimi obrzeżami rocka: David Sinclair (ur. 24.11.1947 r. w Herne Bay w hrabstwie Kent, Anglia; instr. klawiszowe), Phil Miller (ur. 22.01.1949 r. w Barnet w hrabstwie Hertfordshire, Anglia; gitara), Richard Sinclair (ur. 6.06.1948 r. w Canterbury w hrabstwie Kent, Anglia; bas, śpiew) oraz Pip Pyle (ur. 4.04.1950 r. w Sawbridgeworth w hrabstwie Hertfordshire, Anglia; perkusja).

 

Prawie wszyscy występowali poprzednio w zespołach Caravan, Matching Mole i Delivery. Po kilku miesiącach Dave Sinclair powrócił do Caravan, zastąpiony przez Dave'a Stewarta (ur. 30.12.1950 r. w Waterloo w Londynie), eks-członka grup Egg i Khan. Nazwę zespołu zaczerpnięto z tablicy drogowej przy wylotowej, prowadzącej z Londynu szosie A 1.
 

Dwa albumy grupy prezentowały muzykę utrzymaną w klimacie produkcji Soft Machine, łączącą instrumentalną biegłość z dynamicznymi melodiami. Na szczególną uwagę zasługiwały partie wykonywane na keyboardach przez Stewarta, za to rozwlekłe tytuły tematów ("Gigantic Land Crabs In Earth Takeover Bid", "(Big) John Wayne Socks Psychology On The Jaw") raziły intelektualnym zadęciem.
 

Nie mogąc sprostać wymogom rynku, zespół rozwiązał się w czerwcu 1975 r. Stewart i Miller założyli formację National Health, Pyle został perkusistą studyjnym, a Richard Sinclair po dwuletniej przygodzie z Camel i krótkim powrocie do Caravan wycofał się na długi czas z życia muzycznego. Powrócił z początkiem lat 90. w asocjacji Caravan Of Dreams [złozonej z byłych członków Caravan i Camel].W 1990r Hatfield and The North reaktywowali się na jeden koncert,którego zapis znalazł się na albumie Live 1990. 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Let's Eat (Real Soon) / Fitter Stoke Has A Bath.	Hatfield & The North	11.1974	-	-	Virgin VS 116	[written by Sinclair, Pyle][produced by Hatfield And The North]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Hatfield & The North	Hatfield & The North	03.1974	-	-	Virgin V 2008	[Producers: Tom Newman and The Hatfields ]
Rotter' s Club	Hatfield & The North	03.1975	43[1]	-	Virgin V 2030	[Produced by The Hatfields]

Harpers Bizzare

 Powstali w Santa Cruz w stanie Kalifornia, USA, pod nazwą The Tikis. Jako Harpers Bizarre zadebiutowali pod koniec 1966 r. w składzie: Ted Templeman (właśc. Theodore Templeman, ur. 24.10.1944 r.; śpiew, gitara), Dick Scoppettone (ur. 5.07.1945 r.; śpiew, gitara), Dick Young (ur. 9.01.1945 r.; śpiew, bas) oraz Eddie James (śpiew, gitara) i John Peterson (śpiew, perkusja), poprzednio członek zespołu The Beau Brummels.

 

Popularność i miejsce w amerykańskiej Top 20 przyniosła im błyskotliwa wersja tematu Simona i Garfunkela "59th Street Bridge Song (Feelin' Groovy)", do dziś często goszcząca na radiowej antenie. Udanym debiutem był też album Feelin' Groovy, łączący z powodzeniem aranże Leona Russella, kompozycje Randy'ego Newmana i wokalne możliwości członków grupy.
 

Pod wpływem powodzenia piosenki "Come To The Sunshine" jej autor, a zarazem znany producent Van Dyke Parks, namówił Harpers Bizarre do nagrania znanego standartu Cole Portera "Anything Goes". Wkrótce potem ukazał się album pod tym samym tytułem wypełniony kompozycjami Parksa i Newmana. Po nagraniu dwóch kolejnych longplayów zespół rozwiązał się w 1969 r.
Templeton poświęcił się z powodzeniem produkcji nagrań dla wytwórni Warner Brothers. W 1975 r. trzej członkowie-założyciele połączyli się na krótko, by nagrać album As Time Goes By.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
The 59th Street Bridge song [Feelin' groovy]/Lost my love today	Harpers Bizzare	02.1967	34[7]	13[11]	Warner 5890	[written by Paul Simon][produced by Lenny Waronker][oryginalnie nagrana przez Simon & Garfunkel]
Come to the sunshine/The debutante's ball	Harpers Bizzare	05.1967	-	37[7]	Warner 7028	[written by Van Dyke Parks][produced by Lenny Waronker]
Anything goes/Malibu U.	Harpers Bizzare	08.1967	33[6]	43[6]	Warner 7063	[written by Cole Porter][produced by Lenny Waronker]
Chattanooga Choo Choo/Hey,you in the crowd	Harpers Bizzare	11.1967	-	45[7]	Warner 7090	[written by Mack Gordon, Harry Warren][produced by Lenny Waronker][#1 hit for Glenn Miller in 1941][1[2].Adult Contemporary Chart]
Both sides now/Small talk	Harpers Bizzare	06.1968	-	123[2]	Warner 7200	[written by Joni Mitchell][produced by Lenny Waronker]
Battle of New Orleans/Green apple tree	Harpers Bizzare	09.1968	-	95[2]	Warner 7223	[written by J. Driftwood][produced by Lenny Waronker][#8 hit for Judy Collins in 1968]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Feelin' groovy	Harpers Bizzare	05.1967	-	108[7]	Warner 1693	[produced by Lenny Waronker]
Anything goes	Harpers Bizzare	12.1967	-	76[13]	Warner 1716	[produced by Lenny Waronker]

Hi-Five

 Hi-Five to amerykański kwintet R&B z Waco w Teksasie. Hi-Five miał przebój nr 1 na liście Billboard Hot 100 w 1991 roku z piosenką „I Like the Way (The Kissing Game)”. Zespół powstał w 1989 roku i pierwotnie składał się z tria; z przyjaciółmi z dzieciństwa Tony'm Thompsonem, Russellem Nealem i pochodzącym z Oklahomy Toriano Easleyem. Jive Records później zasugerowało, aby inni przyjaciele z dzieciństwa tria, Roderick „Pooh” Clark i Marcus Sanders, zostali dołączeni do grupy, a oni zostali podpisani jako oficjalny zespół, czyniąc ich razem piątką założycieli oryginalnych członków Hi-Five.

  Podczas wydania ich debiutanckiego albumu Toriano Easley został oskarżony o przestępstwo, które obejmowało spór z jego przyjaciółmi z sąsiedztwa, co uniemożliwiło mu kontynuowanie gry w zespole. Wytwórnia zatrudniła pochodzącego z Nowego Jorku Trestona Irby'ego jako zastępcę członka. Po wydaniu drugiego albumu, Russell Neal opuścił grupę po konfliktach finansowych z wytwórnią płytową. Niestety, podczas gdy grupa była w trasie koncertowej w składzie czterech członków, Roderick „Pooh” Clark został ranny w wypadku samochodowym, w wyniku czego został sparaliżowany od klatki piersiowej w dół, co zmusiło go do odejścia z grupy. Wytwórnia dodała Shannon Gill i Terrence'a Murphy'ego jako członków zastępczych. 

 Kiedy grupa zdecydowała się przyjąć ofertę Giant Records i zmienić wytwórnię, podczas gdy ich kontrakt z Jive był jeszcze w toku, Giant Records zamiast tego postanowiło skupić swoją uwagę na wokaliście Tony'm Thompsonie, zaniedbując projekty związane z grupą. Z powodu tej rozbieżności grupa się rozpadła. Tony Thompson podpisał później kontrakt z Bad Boy Records. W 2005 roku, bez konsultacji z początkowymi członkami Hi-Five, Tony Thompson zebrał kilku nowych wokalistów, aby utworzyć nową inkarnację zespołu pod nazwą Hi-Five. Później doprowadziło to do batalii prawnej między Thompsonem a byłymi członkami Hi-Five, co postawiło zespół w jeszcze bardziej chaotycznej sytuacji. W 2007 roku wokalista Tony Thompson zmarł w okolicznościach związanych z narkotykami.  

W 2012 roku, w wyniku śmierci Thompsona, pozostali członkowie Hi-Five na cześć Thompsona postanowili się zjednoczyć. W 2022 roku zmarł Roderick „Pooh” Clark. 

 Hi-Five pierwotnie podpisało kontrakt z Jive Records pod koniec 1989 roku i wydało swój debiutancki album o tej samej nazwie w 1990 roku. Album został wyprodukowany przez Teddy'ego Rileya i uzyskał status platynowej płyty. Zawierał single „I Just Can't Handle It” (R&B nr 10), „I Can't Wait Another Minute” (Pop nr 8, R&B nr 1) i „I Like the Way (The Kissing Game)”, który znalazł się na pierwszym miejscu na liście U.S. Billboard Hot 100 i na liście U.S. Hot R&B/Hip-Hop Songs (co czyni go ich największym hitem do tej pory). Druga płyta grupy, Keep It Goin' On, została wydana w 1992 roku. Chociaż nie odniosła tak dużego sukcesu jak ich debiutanckie dzieło, kilka utworów z tego albumu, w tym „She's Playing Hard to Get” (Pop nr 5, R&B nr 2) i napisany przez R. Kelly'ego „Quality Time” (Pop nr 38, R&B nr 3) były szeroko emitowane na rynkach miejskich na wschodnim wybrzeżu (USA). 

Niedługo po wydaniu tego albumu grupa miała wypadek samochodowy, w wyniku którego Roderick „Pooh” Clark został sparaliżowany od klatki piersiowej w dół. W 1993 roku Hi-Five wydało trzeci album Faithful, na którym znalazły się utwory „Unconditional Love” (Pop No. 92, R&B No. 21) i „Never Should've Let You Go” (Pop No. 30, R&B No. 10). „Unconditional Love” znalazło się również w ścieżce dźwiękowej do filmu Menace II Society, która uzyskała platynową płytę, i było szeroko emitowane w miejskich stacjach radiowych przez całe lato 1993 roku, gdy film zyskał na popularności. „Never Should've Let You Go” znalazło się na ścieżce dźwiękowej do filmu Sister Act 2. 

1 czerwca 2007 roku ciało Tony'ego Thompsona zostało odkryte przez funkcjonariuszy ochrony około godziny 22:00. w pobliżu klimatyzatora na zewnątrz kompleksu mieszkalnego w jego rodzinnym Waco w Teksasie. Późniejsza sekcja zwłok wykazała, że ​​zmarł w wyniku „toksycznego działania chlorodifluorometanu” lub wdychania toksycznej ilości freonu. Został pochowany w Doris Miller Memorial Park w Waco. W 2011 roku Treston Irby wydał swój debiutancki solowy singiel „Everything” pod szyldem Tru$ w swojej niezależnej wytwórni Bronx Most Wanted Ent. 

W 2012 roku Irby, Shannon Gill i Marcus Sanders reaktywowali Hi-Five z dwoma nowymi członkami, Andre Ramseurem (znanym również jako Dre Wonda) i Faruqem Evansem. Wydali singiel zatytułowany „Favorite Girl” również w wytwórni BMW. Ramseur później opuścił grupę i został zastąpiony przez Billy'ego Covingtona. 2 lipca 2014 r. były członek Hi-Five, Russell Neal, został oskarżony o morderstwo w związku ze śmiertelnym pchnięciem nożem jego żony w Houston. Hi-Five został zaprezentowany w serialu dokumentalnym TVOne Unsung 6 sierpnia 2014 r., opowiadającym o dorastaniu kwintetu w Waco, ich drodze do supergwiazdorstwa, tragediach wśród członków grupy i ich powrocie. Były członek Roderick „Pooh” Clark zmarł 17 kwietnia 2022 r. w wieku 49 lat.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
I Just Can't Handle It	Hi-Five	09.1990	-	-	Jive 1386	[written by Reddy Riley and Bernard Bell][produced by Teddy Riley][10[21].R&B Chart]
I Like the Way (The Kissing Game)	Hi-Five	02.1991	43[6]	1[1][23]	Jive 1424	[gold-US][written by Teddy Riley ,Bernard Belle, Dave Way][produced by Teddy Riley][1[2][23].R&B Chart]
I Can't Wait Another Minute	Hi-Five	06.1991	-	8[21]	Jive 1445	[written by Eric Foster White][produced by Eric Foster White][1[1][20].R&B Chart]
Just Another Girlfriend	Hi-Five	11.1991	-	-	Jive 42 009	[written by Eric Foster White][produced by Eric Foster White][41[9].R&B Chart]
She's Playing Hard to Get	Hi-Five	08.1992	55[2]	5[20]	Jive 42 067	[written by Timmy Allen, William Walton][produced by Timmy Allen][2[20].R&B Chart]
Quality Time	Hi-Five	12.1992	-	38[17]	Jive 42 109	[written by R. Kelly][produced by R. Kelly][3[21].R&B Chart]
Mary, Mary	Hi-Five	03.1993	-	-	Jive 42 102	[written by Eric Foster White][produced by Eric Foster White][50[10].R&B Chart]
Unconditional Love	Hi-Five	07.1993	-	92[4]	Jive 42 144	[written by Larry Campbell][produced by Art & Rhythm][piosenka z filmu "Menace II Society"][21[20].R&B Chart]
Never Should've Let You Go	Hi-Five	10.1993	-	30[20]	Jive 42 178	[written by Eric Foster White][produced by Joe Thomas ,Keith Miller][piosenka z filmu "Sister Act 2:Back in the habit"][10[24].R&B Chart]
Faithful	Hi-Five	02.1994	-	-	Jive 42 188	[written by Arnold Hennings][produced by Arnold Hennings][52[10].R&B Chart]
What Can I Say to You (To Justify My Love)	Hi-Five / Nuttin' Nyce	07.1994	-	-	Jive 42 228	[produced by Art & Rhythm][piosenka z filmu "Menace II Society"][72[5].R&B Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Hi-Five	Hi-Five	12.1990	-	38[45]	Jive 1328	[gold-US][produced by Teddy Riley, Bernard Belle, Eric Foster White, Dave Way, Alvin Moody, Vincent Bell, Carl Bourelly, Kevin Johnson, Frankie Smith, William Walton]
Keep It Goin' On	Hi-Five	08.1992	-	82[28]	Jive 41 474	[gold-US][produced by Timmy Allen, R. Kelly, Vincent Herbert, Kiyamma Griffin, Eric Foster White, Carl Bourelly]
Faithful	Hi-Five	11.1993	-	105[4]	Jive 41 528	[produced by Joe, Keith Miller, Dallas Austin, Carl Bourelly, D-Nice, Arnold Hennings, Art & Rhythm, Timmy Allen]