Web Analytics Z archiwum...rocka : września 2024

poniedziałek, 30 września 2024

Levon Helm

Levon Helm (właśc. Mark Levon Helm; 26.05.1940, Elaine, Arkansas, Stany Zjednoczone-=zm. 19.04.2012r Nowy Jork) - voc, dr, perc, g, mand, b, hca; kompozytor, autor tekstów, producent nagrań; aktor. Przyszedł na świat w ubogiej rodzinie farmerskiej w chacie na polu bawełny niedaleko Elaine w stanie Arkansas. Od dziewiątego roku życia pomagał ojcu w uprawie bawełny. W tym czasie dostał od rodziców gitarę. Ogromnie muzykalny, sam opanował jej podstawy, a później także innych instrumentów - od mandoliny po perkusję.

 

Sukces odniósł jako wokalista i bębniarz utworzonej już w końcu lat pięćdziesiątych grupy występującej kolejno pod różnymi nazwami, m.in. The Hawks, The Canadian Squires, The Crackers i The Band, znanej ze współpracy z artystami formatu Ronniego Hawkinsa i Boba Dylana. Działał w niej z przerwą w latach 1965-1967 aż do chwili rozwiązania w 1976 i znowu od 1983. Nagrał też kilka własnych płyt.
 

Album "Levon Helm And The R.C.O. Ali Stars" powstał latem i jesienią 1977, m.in. w domu artysty w Woodstock, a ukazał się jeszcze w tym samym roku. Sam Helm podjął się obowiązków producenta, a towarzyszyła mu wieloosobowa grupa The R.C.O. All Stars, w której znalazło się wiele znakomitości, m.in. muzycy Booker T. And The M.G.'s, Booker T. Jones - k, perc, Steve Cropper - g i Donald "Duck" Dunn - b, a także Paul Butterfield - hca, voc, Dr. John - g, k, perc, voc oraz dawni koledzy z The Band, Robbie Robertson - g i Garth Hudson - acc. Dzieło wypełniła mieszanina bluesa, rhythm'n'bluesa, rock'n'rolla, soulu i country, m.in. Havana Moon Chucka Berry'ego i Sing Sing Sing Earla Kinga, ale też kompozycje samego wykonawcy i towarzyszących mu muzyków, m.in. Blues So Bad Helma, That's My Home Helma i Dra Johna oraz Washer Woman i The Tie That Binds Dra Johna. Wynikiem było dzieło rzetelne, ale nie porywające. Rozeszło się w ćwierćmilionowym nakładzie. Za suplement do niego można uznać wydaną po latach, w kwietniu 2006, płytę "Live At The Palladium NYC, New Year's Eve 1977", dokumentującą występ z towarzyszeniem The R.C.O. All Stars 31 grudnia 1977 w nowojorskim Palladium.
 

Podobny charakter co "Levon Helm And The R.C.O. Ali Stars" miał album "Levon Hełm" z 1978. Nagrany w słynnych studiach w Muscle Shoals w Alabamie z tamtejszymi muzykami, jak członkowie Booker T. And The M.G.'s, w tym Jones i Dunn, producenci dzieła, oraz m.in. Jimmy Johnson - g, voc, Wayne Perkins - g, voc, Barry Beckett - k i Bonnie Bramlett - voc. Tym razem na program złożyły się wyłącznie standardy i cudze kompozycje, m.in. Play Somethin' Sweet (Brickyard Blues) Allena Toussainta, Take Me To The River Ma Greena i Sweet Johanna The Orleans.
Największym osiągnięciem artystycznym Helma jako solisty okazała się płyta "American Son" z 1980. Powstała przypadkiem. Muzyk trafił do Barn Studios w Nashville, by nagrać singel z utworami Blue Moon Of Kentucky Billa Monroe i Working In A Coal Mine, zamówionymi przez reżysera filmu Coal Miner's Daughter (Córka górnika; 1980, reż. Michael Apted) z udziałem jego samego w roli ojca piosenkarki country, Loretty Lynn. Artyście towarzyszyli miejscowi muzycy, m.in. Fred Carter Jr. - g, mand, voc, także producent, oraz Steve Gibson - g, Clifford Robertson - k, Steve Schaffer - b i Kenneth A. Buttrey - dr. Atmosfera sesji odpowiadała Helmowi do tego stopnia, że przedłużył ją i zealizował cały album. Wynikiem była bezpretensjonalna całość zakorzeniona głęboko w tradycji country, zawierająca takie piosenki, jak Dance Me Down Easy, America's Farm, Nashville Wimmin' i Blue House Of Broken Hearts.
 

Płyta "Levon Hełm" z 1982 znowu powstała w Muscle Shoals w Alabamie z tamtejszymi muzykami, jak Dunn, także producent, oraz Cropper, Larry Byrom -g, Dan Ferguson - g, Randy McCormick - k, Scott Edwards - b, Willie Hall -dr, perc, Roger Hawkins - dr. Była świadectwem powrotu do repertuaru bliższego bluesa i rhythm'n'bluesa, m.in. Willie And The Hand Jive Johnny'ego Otisa i Lucretia Richarda Supy.
 

W następnych latach Helm niezależnie od występów w składzie The Band koncertował też w duecie z Rickiem Danko, kolegą z tego zespołu, oraz jako jeden z muzyków supergrupy Ringo Starr's All-Starr Review. Od 1996 do 1997 grał z towarzyszeniem The Crowmatrix, a świadectwem tej współpracy był przesycony znowu bluesowym duchem album "Souvenir, Vol. 1", wydany w sierpniu 2000 (m.in. koncertowe wersje Rag Mama Rag The Band oraz Milk Cow Boogie i Don't Ya Tell Henry Boba Dylana).
 

W 1998 zachorował na raka gardła i w późniejszym okresie ograniczył działalność muzyka. Wydane po długiej przerwie, w lutym 2006, płyty "The Midnight Ramble Music Sessions, Vol. 1" i "The Midnight Ramble Music Sessions, Vol. 2" dokumentowały kameralne koncerty organizowane we własnym domowym studiu w Woodstock (z towarzyszeniem zespołu Levon Helm Band, m.in. z córką Amy Helm - k, voc w składzie). Na pierwszej głównym bohaterem był muzyk bluesowy Little Sammy Davis - voc, hca, w nagraniu drugiej wziął m.in. udział Dr. John - voc, k, ale na plan pierwszy znowu wysunął się Helm, śpiewający m.in. I Want To Know i What Kind Of Man Are You Raya Charlesa oraz Don't Ya Tell Henry Boba Dylana.
 

Gościnnie uczestniczył w nagraniach m.in. Ricka Danko, Gartha Hudsona, Paula Butterfielda, Ringo Starra, Carla Perkinsa, Erica Claptona, Neila Younga, Joe Walsha, Todda Rundgrena, Nilsa Lofgrena, Davida Blue, Johna Martyna, Keitha Emersona, Bonnie Raitt, Emmylou Harris, Carlene Carter, Norah Jones, The Nitty Gritty Dirt Band i Mercury Rev. 

Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
Levon Helm and the RCO All-StarsLevon Helm and the RCO All-Stars11.1977-102[10]ABC 1017[produced by Levon Helm, The RCO All-Stars]

Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,

Mario Winans

 Mario Mendell Winans (urodzony 29 sierpnia 1974r)  to amerykański piosenkarz R&B, autor tekstów piosenek i producent muzyczny pochodzący z Karoliny Południowej. Jako członek rodziny Winansów, jest najbardziej znany ze swojego singla z 2004 roku „I Don't Wanna Know” (z udziałem Enyi i P. Diddy'ego), który zajął drugie miejsce na liście Billboard Hot 100. 

Wszechstronnie utalentowany muzyk, tekściarz, wokalista i producent, którego kariera w pełni rozpoczęła się, gdy do swojego labelu BAD BOY RECOR-DS wcielił go Puff Daddy . Winans pochodzi z bardzo umuzykalnionej, szanowanej w kręgach odbiorców gospel, rodziny. Dzięki temu od najmłodszych lat Mario miał okazję rozwijać swój talent i jeszcze podczas nauki w liceum udało mu się przebić na scenie gospel, produkując nagrania dla The Clark Sisters, The Anointed czy Freda Hammonda - uznanych gwiazd gatunku. W połowie lat 90-tych Winans doszedł do porozumienia z   Dallasem Austinem i podpisał kontrakt producencki z jego labelem ROWDY RECORDS. Efektem tego jego bity i teksty zostały wykorzystane przez artystów takich,  R. Kelly czy 98 Degrees, W pełni na swój rachunek Mario pracował pod szyldem MOTOWN, gdzie w 1997 r. wydał solowy krążek Story of My Heart, 

Płyta co prawda przeszła bez echa, jednak na artystę zwrócił uwagę Puff Daddy, który postanowił wcielić go do BAD BOY. Przez kilka kolejnych lat Winans pojawiał się na wielu krążkach artystów związanych z labelem Combsa jako producent, wokalista, tekściarz czy też muzyk sesyjny. Jego działalność nie ograniczała się jednak tylko do artystów wytwórni - zaliczył współpracę z tak uznanymi twórcami, jak   Destinys Child,   Whitney Houston,  Mary J. Blige i  Jennifer Lopez.
 

W latach 2001-2004 artysta zbierał materiał na swój drugi solowy krążek (Hurt No More). Ukazał się on ostatecznie 20 kwietnia 2004 r., zbierając z miejsca pozytywne recenzje i dochodząc do 2. pozycji na liście BILBOARDU, Płytę promowało przebojowe nagranie „I Don't Wanna Know", wykorzystujące w bardzo typowym dla BAD BOY RECORDS, bezwstydnym stylu sample z nagrań Enyi i The Fugees. Fanom na całym świecie to jednak zupełnie nic przeszkadzało, utwór stał się bowiem międzynarodowym hitem.
Po wydaniu i okresie promocji solowego materiału artysta na nowo powrócił do pracy na rachunek innych twórców, pomagając m.in, Diddyemu przy albumie Press Play z jesieni 2006 r,

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
Don't KnowMario Winans07.1997-108[7]Motown 860 618[written by Artie Hoyle, Mario Winans][produced by Mario Winans][sample z "When You In Mind"-Acoustic Alchemy][48[13].R&B Chart]
Best FriendsPuff Daddy featuring Mario Winans02.200024[4]59[5]Bad Boy 79 318[written by C. Cross, M. Winans, S. Combs][produced by Mario "Yellow Man" Winans, Sean "Puffy" Combs][sample z "Sailing"-Christopher Cross][54[16].R&B Chart]
I Need a Girl (Part Two)P. Diddy & Ginuwine feat. Loon,Mario Winans & Tammy Ruggeri06.200244[26]Bad Boy 79 441[written by Artie Hoyle, Mario Winans][produced by Mario Winans][2[27].R&B Chart]
Crush on YouMr. Cheeks feat. Mario Winans02.2003--Universal 000448[written by Jack Knight, Mario Winans, Terrance Kelly][produced by Mario Winans][52[20].R&B Chart]
Down 4 MeLoon feat. Mario Winans11.2003-103[13]Bad Boy[written by C. Hawkins, C. Forbes, H. Pierre, J. Knight, M. Winans, R. Leslie, S. Combs, S. Lawrence][produced by Ryan "Castor Troy" Leslie, Sean "P. Diddy" Combs][28[20].R&B Chart]
I Don't Wanna KnowMario Winans featuring Enya and P. Diddy02.20041[2][16]2[30]Bad Boy[platinum-US][silver-UK][written by Mario Winans, Enya, Nicky Ryan, Roma Ryan, Lo Down ,Chauncey Hawkins, Erick Sermon ,Parrish Smith][produced by Mario Winans][sample z "Story Of Boadicea" -Enya;"You're A Customer"-EPMD][2[28].R&B Chart]
Never Really WasMario Winans featuring Lil' Flip09.200444[2]-Bad Boy 003365[produced by Mario Winans][90[2].R&B Chart]
You're the OneGuerilla Black feat. Mario Winans11.2004-77[11]Virgin 38 991[written by Charles Williamson , Mario Winans][produced by Mario Winans][43[18].R&B Chart]
Through the Pain (She Told Me)Diddy feat. Mario Winans09.200750[4]-Atlantic MIUCT 7194[written by Jacoby White, Mario Winans, Michael "Lo Down" Jones, Sean Combs][produced by Mario Winans][107.R&B Chart]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK] 		Komentarz
Hurt No MoreMario Winans05.20043[21]2[17]Bad Boy 002392[gold-US][platinum-UK][produced by Mario Winans ,Sean Combs]
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,

niedziela, 29 września 2024

Jeremy Jordan

Jeremy Jordan (urodzony jako Don Henson 19 września 1973r w Hammond, Indiana) jest piosenkarzem popowym z lat 90-tych. Matka Jeremy'ego oddała opiekę nad nim jego ojcu, który później poślubił inną kobietę i miał czwórkę dzieci, z których wszystkie zostały umieszczone w sierocińcu o nazwie Mooseheart Child City po tym, jak jego żona je porzuciła. Kiedy trafili do sierocińca, został rozdzielony ze swoim rodzeństwem. Jeremy chciał zaangażować się w filmy i podpisać kontrakt z agencją talentów w Chicago,  jednak nie mógł tego zrobić, ponieważ sierociniec znajdował się w Mooseheart, Illinois (w pobliżu North Aurora, Illinois). 

 W 1991 roku, kiedy miał 17 lat, przeprowadził się do Chicago do domu przyjaciela rodziców, ale został wyrzucony z domu po tym, jak wdał się w bójkę i skończył jako bezdomny. Mieszkał w metrze, dopóki nie poznał swojego menedżera, Petera Schivarellego i nie podpisał kontraktu płytowego ze swoją wytwórnią płytową. W listopadzie 1992 roku wydał swój debiutancki singiel „The Right Kind of Love”, który osiągnął 14. miejsce na liście Billboard Hot 100, stając się jego najwyżej notowanym singlem do tej pory. Osiągnął również 4. miejsce na liście Billboard Top 40 Mainstream, 22. miejsce na liście Billboard Rhythmic, 70. miejsce na liście Canada Top Singles i 5. miejsce na liście ARIA Singles. Piosenka znalazła się również na ścieżce dźwiękowej do serialu telewizyjnego FOX „Beverly Hills, 90210” oraz podczas napisów końcowych w jednym z odcinków serialu. 

 W kwietniu 1993 roku Jeremy wydał swój debiutancki album studyjny „Try My Love” w Giant Records, który osiągnął 176. miejsce na liście Billboard 200 i 9. miejsce na liście Billboard Top Heatseekers albums. Kolejny singiel z albumu, „Wannagirl” (oryginalnie śpiewany przez Treya Lorenza w 1992 r.) osiągnął 28. miejsce na liście Billboard Hot 100, 11. miejsce na liście Billboard’s Mainstream Top 40 i 24. miejsce na liście Billboard’s Rhythmic. Ostatnie dwa single z albumu, „Try My Love” (który odniósł umiarkowany sukces w Australii) i „My Love is Good Enough” nie zrobiły żadnego wrażenia na listach przebojów w Stanach Zjednoczonych; jednak obie piosenki zostały wykorzystane w filmie „Airborne” z 1993 r.

 Pod koniec 1993 r. wydał album z remiksami zatytułowany „Jeremy The Remix”, który sprzedał się w Japonii w nakładzie 6510 egzemplarzy i osiągnął 70. miejsce na listach przebojów Oricon. Po tym, jak jego kariera muzyczna dobiegła końca, Jeremy skupił się na karierze aktorskiej, występując w programach telewizyjnych i filmach takich jak „Leaving Las Vegas”, „Never Been Kissed” i „Storm of the Century”. W późniejszych latach (według badań) Jeremy zmagał się z problemami związanymi z nadużywaniem substancji psychoaktywnych, ale około 2010 roku wytrzeźwiał w Betty Ford Center po odbyciu krótkiego pobytu w więzieniu w Los Angeles. W 2013 roku wydał nowy album zatytułowany „Where Do We Go From Here”. Od tego czasu niewiele słyszano o Jeremy'm i nie wiadomo, co obecnie robi.

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
The Right Kind of LoveJeremy Jordan12.1992-14[25]Giant 18 718[written by Tommy Faragher, Lotti Golden, Robbie Nevil][produced by Tommy Faragher, Lotti Golden, Robbie Nevil]
WannagirlJeremy Jordan05.1993-28[14]Giant 18 548[written by Keith Thomas, Tony Haynes][produced by Keith Thomas]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
Try My Love Jeremy Jordan05.1993-176[2]Giant 24 483[produced by Robbie Nevil,Keith Thomas,Lottie Golden,Tommy Faragher,Nick Mundy,Al B. Sure!,Kyle West,Donald Parks,Emmanuel Officer,John Howcott,Tony Galvin,Rhett Lawrence,Laytham Armor,Timar]
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,

Imajin

Imajin,amerykańska rhythm'n'bluesowa grupa lat 90-tych składajaca się z
Jamala Hamptona, Taliba Kareema, Johna Fitcha, i Olamide Faisona (młodszego brata gwiazdy "Scrubs" Donalda Faisona).Grupa współpracowała z producentem-Bertem Price i inspirowana była chłopięcymi grupami z przeszłości jak:Jackson 5, New Edition, Hi-Five, Immature, i Mint Condition.

 

Swój debiutancki ,a zarazem najbardziej znany singiel "Shorty (You Keep Playin' With My Mind)" wydaje w 1998r.Trafia on na 25 pozycję listy Billboard i jest #22 na UK Singles Chart.Rok póżniej ich pierwszy album Imajin ląduje na 44 miejscu Top Heatseekers Chart.
 

Drugi singiel "No Doubt" sprzedaje się już słabiej,osiągając 56 miejsce listy Billboard.Ostatni singiel ze wspomnianego albumu ,"Flava",przepada na listach bestsellerów.To był powód do tego aby grupa przestała istnieć.Obecnie Olamide Faison jako Miles Robinson jest gwiazdą telewizyjnego show dla dzieci, "Sesame Street" od 2003r.
 

Single
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
Shorty (You Keep Playin' With My Mind)Imajin feat Keith Murray05.199822[10]25[20]Jive 42 525[written by D-Dot Angelettie; P. Brown; Jack Knight; Ron Lawrence; Keith Murray; Robert Rans; Norma Jean Wright][produced by Deric "D-Dot" Angelettie , Ron "Amen-Ra" Lawrence][sample z "Dance with me"-Peter Brown][20[20].R&B Chaart]
No DoubtImajin02.199942[4]56[9].Hot 100 Singles SalesJive 42 551[written by A. Gordon , C. Loving ][produced by Allen "Allstar" Gordon][sample z "Dance with me"-Peter Brown][sample z "It's a natural affair"-Spinners][72[8].R&B Chaart]
Bounce rock,skate,rollBaby DC feat Imajin04.199945[2]-Short/Jive 46 605[written by G. Bufford, J. Coleman, J. Bell, V. Mason][produced by Ant Banks][91 [6].R&B Chaart]
FlavaImajin02.200064[2]-Jive 9250010 [UK][produced by Larry "Rock" Campbell, Night & Day]

Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,

sobota, 28 września 2024

Lee Hazlewood

Właśc. Barton Lee Hazlewood, ur.9.07.1929 r. w Mannford w stanie Oklahoma, USA. Syn naftowego wiertnika. Walczył w Korei, a po powrocie z wojny zatrudnił się jako disc jockey w Phoenix w Arizonie. Dzięki uporowi i pracy został niezależnym producentem nagraniowym i kompozytorem, autorem napisanych dla Stanforda Clarka tematów "The Fool", "Run Boy Run" i "Son Of A Gun". W trakcie ich nagrywania próbował wzbogacić brzmienie gitary Ala Caseya eksperymentalnym pogłosem.

 

Po sukcesie "The Fool" zrezygnował ze współpracy z wytwórnią Dot, zakładając wraz z wydawcą Lesterem Stillem i telewizyjnym promotorem Dickiem Clarkiem własną firmę Jamie. Właśnie w niej stworzył słynne, określane mianem "twangy", spowolnione i zbasowane brzmienie gitary Duane'a Eddy'ego. Był też autorem jego instrumentalnych przebojów: "Rebel With The Guitar Man" z czysto symbolicznym tekstem. Hazlewood wylansował Eddy'ego jako wykonawcę w równym stopniu, co Eddy Hazlewooda w roli producenta nagrań. Jako wokalno-instrumentalny duet nagrali też singel z utworami "The Girl On Death Row" i "Words Mean Nothing". Eddy'emu mocno pomogły występy w telewizyjnym programie Dicka Clarka American Bandstand, jednak łapownicza afera, w którą został wplątany promotor, omal nie przerwała jego kariery.
 

Hazlewood wycofawszy się w porę, założył nową prywatną wytwórnię LHI, i podjął się produkcji albumu Safe At Home formacji International Submarine Band z udziałem Grama Parsonsa (eks-The Byrds).
W 1965 r. skomponował i wyprodukował dla wytwórni Reprise przeboje Deana Martina ("Houston") i tria Dino, Desi And Billy, w którym występował syn Martina ("I'm A Fool").
 

Frank Sinatra, współwłaściciel wytwórni, zainteresował się Hazlewoodem, gdy ten obiecał, że dostarczy przebojów niezbyt obiecującej córce wielkiego artysty, Nancy. Hazlewood, wymyśliwszy dla Nancy pseudonim "Nasty Jones", zaproponował jej nagranie piosenki "These Boots Are Made For Walking", pierwotnie napisanej dla mężczyzny. Ofertę wyraził lapidarnie: "Przestań wreszcie zgrywać podlotka. Dziewicą już nie jesteś, więc daj coś dla kierowców ciężarówek. A teraz do roboty". W 1966 r. Nancy Sinatra wykonała triumfalny marsz po światowych listach przebojów. Sukces przyniosły jej też kolejne kompozycje Hazlewooda: "How Does That Grab You, Darlin'", "Sugartown" i "Lightning Girl". W duecie zaśpiewali frywolne "Jackson" i nastrojowe "Some Velvet Morning", "Lady Bird" i zwłaszcza "Summer Wine". Współpracę przerwało znużenie Nancy kompozycjami Hazlewooda, choć późniejsze rzadkie nagrania wskazują, że raczej znużyła ją działalność estradowa.
 

Hazlewood, obdarzony głosem równie niskim, jak gitara Duane'a Eddy'ego, zwrócił się z czasem w stronę muzyki country. Nagrał własną wersję "Ode To Billie Joe" i był producentem płyty Waylona Jenningsa Singer Of Sad Songs. Jego autorskie albumy (np. Trouble Is A Lonesome Town) opiewały mroczne losy bohaterów Dzikiego Zachodu. Płyta Requiem For An Almost Lady była męskim pokłonem złożonym zmarłej sympatii z lat młodości. Album Poet, Fool Or Bum ("Poeta, głupiec, czy lump") brytyjski tygodnik "New Musical Express" podsumował okrutnie zwięzłą recenzją: "To trzecie". Pochodzący z płyty temat "The Performer" wyraża rozgoryczenie Hazlewooda, który wkrótce po nagraniu płyty przeniósł się do Szwecji, by kontynuować działalność na tamtejszym rynku muzycznym. 

Single
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
Pretty Jane/Want meas Mark Robinson03.1958--Jamie 1103[composed by Lee Hazlewood][produced by Sill, Hazlewood ]
(Why Must I Die) The Girl On Death Row/Words mean nothingLee Hazlewood08.1960--Jamie 1158[composed by Lee Hazlewood][produced by Sill, Hazlewood ]
Della/Don't cry (no more)Lee Hazlewood01.1962--Smash S 1734[composed by Loy Clingman][produced by Sill-Hazlewood Productions]
I've made enough mistakes/Can't let her see me cryas Mark Robinson.1962--Sylvester 10 000[composed by C. Conway, N. Conway][produced by Hazlewood And Lee Productions]
Bugles in the afternoon/I move aroundLee Hazlewood12.1965--MGM 13 434[composed by Lee Hazlewood][produced by Lee Hazlewood Productions]
Sand/My autumn's done comeLee Hazlewood03.1966--MGM 13 490[composed by Lee Hazlewood]
Suzi Jane is back in town/The old man and his guitarLee Hazlewood With Suzi Jane Hokum11.1966--MGM 13 605[composed by Lee Hazlewood][produced by Lee Hazlewood ]
Summer wine/Sugar Town [Nancy Sinatra]Nancy Sinatra With Lee Hazlewood03.1967-49[9]Reprise 0527[composed by Lee Hazlewood][produced by Lee Hazlewood ]
The girls in Paris/Them girlsLee Hazlewood With Suzie Jane Hokum03.1967--MGM 13 716[composed by Lee Hazlewood][produced by Lee Hazlewood ]
Jackson/Summer wine Nancy Sinatra And Lee Hazlewood06.1967-14[9]Reprise 0595[composed by Gary Rogers, Billy Edd Wheeler][produced by Lee Hazlewood ]
Ode to Billie Joe/Charlie Bill NelsonLee Hazlewood07.1967--Reprise 0613[composed by Bobbie Gentry][produced by Lee Hazlewood ]
Sand/Lady bird (both tracks with Nancy Sinatra)Nancy Sinatra And Lee Hazlewood10.1967-20[6]Reprise R 0629[composed by Lee Hazlewood][produced by Lee Hazlewood ]
Some velvet morning/Oh, lonesome meNancy Sinatra And Lee Hazlewood12.1967-26[8]Reprise R 0651[composed by Lee Hazlewood][produced by Lee Hazlewood ]
Rainbow woman/I am, you areLee Hazlewood03.1968--Reprise R 0667[composed by Lee Hazlewood][produced by S. J. Hokom]
Morning dew/The house song Lee Hazlewood06.1968--Reprise R 0699[composed by Stookey, Bannard][produced by Lee Hazlewood, Jack Robinson]
Sleep in the grass/ChicoLee Hazlewood12.1968--LHI LHI 2[composed by Lee Hazlewood][produced by Lee Hazlewood ]
Dark end of the street/Victims of the nightAnn-Margret, Lee Hazlewood03.1969--LHI LHI 5[composed by Moman, Penn][produced by Lee Hazlewood ]
Walk on out of my mind/Hangin' onAnn-Margret, Lee Hazlewood04.1969--LHI LHI 11[composed by R. Lane][produced by Lee Hazlewood ]
No regrets/Greyhound bus depotLee Hazlewood.1969--LHI LHI 7[composed by Tom Rush][produced by Lee Hazlewood ]
Greyhound bus depot/TroublemakerLee Hazlewood.1969--LHI LHI 20[composed by Bobby George][produced by Lee Hazlewood ]
Califia (Stone rider)/Nobody like you Lee Hazlewood, Suzi Jane Hokom02.1970--LHI LHI 21[composed by Lee Hazlewood][produced by Lee Hazlewood ]
No train to Stockholm/What's more I don't need herLee Hazlewood.1970--LHI LHI 28[composed by Lee Hazlewood][produced by Lee Hazlewood, Larry Marks ]
Hey cowboy (with Nina Lizell)/Pray them bars awayLee Hazlewood10.1970--Bell 927[composed by Lee Hazlewood][produced by Lee Hazlewood ]
Did you ever?/Back on the roadNancy Sinatra And Lee Hazlewood06.1971--Reprise 1021[composed by Bobby Braddock][produced by Lee Hazlewood, Nancy Sinatra]
Down From Dover/Paris SummerNancy Sinatra And Lee Hazlewood12.1971--RCA Victor 0614[composed by D. Parton][produced by Lee Hazlewood, Nancy Sinatra]
Feathers/The performerLee Hazlewood10.1973--Capitol 3737[composed by Lee Hazlewood][produced by Jimmy Bowen]
Poet/Come spend the morningLee Hazlewood.1974--Stateside SS 2225 [UK]
Dolly Parton's guitar/A taste of youLee Hazlewood03.1979--MCA 41 003[composed by Lee Hazlewood][produced by Jimmy Bowen]
Willie Jones/Hollywood (just ain't no place)Lee Hazlewood02.1980--MCA 41 188[composed by Charlie Daniels][produced by Ron Chancey]

Albumy
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
Trouble is a lonesome townLee Hazlewood01.1963--Mercury MG 20860[produced by Lee Hazlewood ]
The N.S.V.I.P.'sLee Hazlewood10.1964--Reprise RS 6133[produced by Lee Hazlewood ]
Friday's childLee Hazlewood05.1965--Reprise RS 6163[produced by Lee Hazlewood ]
The very special world of Lee HazlewoodLee Hazlewood.1966--MGM SE 4362[produced by Lee Hazlewood ]
Lee Hazlewoodism, it's cause and cureLee Hazlewood.1967--MGM SE 4403[produced by Lee Hazlewood ]
Nancy and LeeLee Hazlewood features Nancy Sinatra04.1968-13[44]Reprise RS 6273[gold-US][produced by Lee Hazlewood ]
Love and other crimesLee Hazlewood06.1968--Reprise RS 6297[produced by Lee Hazlewood ]
The cowboy and the ladyLee Hazlewood with Ann-Margret.1969--LHI S 12 007[produced by Lee Hazlewood ]
FortyLee Hazlewood.1969--LHI S 12 009[produced by Lee Hazlewood , Shel Talmy]
Cowboy in SwedenLee Hazlewood05.1969--LHI 3101[produced by Lee Hazlewood, David Anderle]
Requiem for an almost ladyLee Hazlewood06.1971--Smells SLR 038-12[produced by Lee Hazlewood, Suzanne Jennings]
Nancy and Lee againLee Hazlewood.1972--RCA Victor LSP 4645
13Lee Hazlewood09.1972--Smells SLR 040-12[produced by Lee Hazlewood ]
Poet, fool or bumLee Hazlewood.1973--Capitol ST 11 171[produced by Jimmy Bowen]
                                         Kompozycje Lee Hazlewooda na listach przebojów


[with Naomi Ford]
07/1956 The Fool Sanford Clark 7.US
08/1956 Fool The Gallahads 62.US
12/1956 A Cheat Sanford Clark 74.US

[with Duane Eddy]
03/1958 Moovin' 'N Groovin' Duane Eddy 72.US
06/1958 Rebel Rouser Duane Eddy 6.US/19.UK
11/1958 Cannonball Duane Eddy 15.US/22.UK
01/1959 The Lonely One Duane Eddy 23.US
03/1959 Yep! Duane Eddy 30.US/17.UK
06/1959 The Quiet Three Duane Eddy 46.US
09/1959 First Love, First Tears Duane Eddy 59.US
10/1959 Some Kind-a Earthquake Duane Eddy 37.US/12.UK
12/1959 Bonnie Came Back Duane Eddy 26.US/12.UK
03/1960 Shazam! Duane Eddy 45.US/4.UK
08/1960 Kommotion Duane Eddy 78.US/13.UK
02/1962 The Battle Duane Eddy 114.US
10/1962 (Dance with The) Guitar Man Duane Eddy 12.US/4.UK
05/1963 Lonely Boy, Lonely Guitar Duane Eddy 82.US/35.UK
08/1963 Your Baby's Gone Surfin' Duane Eddy 93.US/49.UK

[solo]
02/1963 Boss Guitar Duane Eddy 28.US/27.UK
07/1963 Surfin' Hootenanny Al Casey 48.US
07/1963 Baja The Astronauts 94.US
10/1963 Guitars, Guitars, Guitars Al Casey 116.US
08/1965 Houston Dean Martin 21.US
09/1965 Not the Lovin' Kind Dino, Desi & Billy 25.US
10/1965 So Long, Babe Nancy Sinatra 86.US
01/1966 These Boots Are Made for Walkin' Nancy Sinatra 1.US/1.UK
04/1966 How Does That Grab You, Darlin'? Nancy Sinatra 7.US/19.UK
07/1966 Friday's Child Nancy Sinatra 36.US/55.UK
09/1966 In Our Time Nancy Sinatra 46.US
11/1966 Sugar Town Nancy Sinatra 5.US/8.UK
03/1967 Summer Wine Lee Hazlewood & Nancy Sinatra 49.US
03/1967 Love Eyes Nancy Sinatra 15.US
09/1967 Lightning's Girl Nancy Sinatra 24.US/54.UK
10/1967 Lady Bird Lee Hazlewood & Nancy Sinatra 20.US/47.UK
10/1967 Sand Lee Hazlewood & Nancy Sinatra 107.US
10/1967 This Town Frank Sinatra 53.US
12/1967 Tony Rome Nancy Sinatra 83.US
01/1968 Some Velvet Morning Lee Hazlewood & Nancy Sinatra 26.US
03/1968 In Some Time Ronnie Dove 99.US
03/1968 100 Years Nancy Sinatra 69.US
07/1968 Happy Nancy Sinatra 74.US
01/1969 Sleep in the Grass Ann-Margret & Lee Hazlewood 113.US
05/1969 Some Velvet Morning Vanilla Fudge 103.US
11/1992 These Boots Are Made for Walkin' Billy Ray Cyrus 63.UK
07/1997 Sand OP8 194.UK
11/2003 Some Velvet Morning Primal Scream 44.UK

[with Marty Cooper]
05/1963 A Stranger in Your Town The Shacklefords 6.US

[with The Modettes]
07/1981 Tonight Mo-dettes 68.UK

[with Jessica Simpson]
07/2005 These Boots Are Made for Walkin' Jessica Simpson 14.US/4.UK

Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: , ,

Jimmy Hughes

Jimmy Hughes-wokalista rhythm'n'bluesowy wywodzący się ze sławnego studia Nagraniowego Fame Ricka Halla.
Już jako dziecko był członkiem chóru kościelnego,a mając 8 lat został jego solistą.Będąc nastolatkiem postanowił zostać śpiewakiem spirituels.Przyłącza się do wielu grup gospels [minn.Singing Clouds],spełniając najczęściej w nich rolę solisty.

W 1962r trafia do Fame,nie odnosząc na początku większych sukcesów i dopiero nagrana w 1964r jego własna kompozycja "Steal away" przyniosła mu powodzenie.Jego intesywna,nieco płaczliwa maniera śpiewu pasowała perfekcyjnie do soulowych ballad jak chociażby w "Why Not Tonight" z 1967r.
Po rozwiązaniu kontraktu z Hallem nagrywał dla wytwórni Volt,przed wycofaniem się ze sceny muzycznej w połowie lat 70-tych.Umiera na raka w 1997r. 

Single
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
I'm Qualified / My Lovin' TimeJimmy Hughes11.1962--Guyden 2075[written by Rick Hall, Quin Ivy][produced by Rick Hall]
I'm Qualified / My Lovin' TimeJimmy Hughes07.1964--Jamie 1280[written by Rick Hall, Quin Ivy][produced by Rick Hall]
Steal Away / Lollypops, Lace And LipstickJimmy Hughes06.1964-17[12]Fame 6401[written by Jimmy Hughes][produced by Rick Hall][2[19].R&B Chart]
Try Me / Lovely LadiesJimmy Hughes09.1964-65[4]Fame 6403[written by J. Brown][oryginalnie nagrana przez Jamesa Browna w 1958r-Federal 12337][36[4].R&B Chart]
I'm Getting Better / I Want JusticeJimmy Hughes11.1964--Fame 6404[written by E. Bruce][produced by Rick Hall]
Goodbye My Lover Goodbye / It Was NiceJimmy Hughes02.1965--Fame 6407[written by Mosley, Swearingen, Simington][produced by Rick Hall]
You Really Know How To Hurt A Guy / The Loving PhysicianJimmy Hughes06.1965--Fame 6410[written by Dan Penn, Lindon Oldham][produced by Rick Hall]
Midnight Affair / When It Comes To DancingJimmy Hughes11.1965--Fame 1000[written by Hughes, Hall]
Everybody Let's Dance / You Might As Well Forget HimJimmy Hughes.1966--Fame 1002
Neighbor Neighbor / It's A Good ThingJimmy Hughes06.1966-65[6]Fame 1003[written by Billy Gibbons][4[12].R&B Chart]
A Shot Of Rhythm And Blues / I Worship The Ground You Walk OnJimmy Hughes08.1966--Fame 1006[written by Terry Thompson][B:25[5].R&B Chart]
Why Not Tonight / I'm A Man Of ActionJimmy Hughes03.1967-90[2]Fame 1011[written by Gilreath][produced by Rick Hall, Staff ][5[12].R&B Chart]
Don't Lose Your Good Thing / You Can't Believe Everything You HearJimmy Hughes07.1967-121[1]Fame 1014[written by R. Hall, S. Oldham, B. Killen][produced by Rick Hall]
Hi-Heel Sneakers / Time Will Bring You BackJimmy Hughes08.1967--Fame 1015[written by Robert Higginbotham][produced by Rick Hall and Staff ]
It Ain't What You Got / Uncle SamJimmy Hughes11.1967--Atlantic 2454[written by Jimmy Hughes][produced by Rick Hall and Staff ][43[3].R&B Chart]
I Like Everything You Do / What Side Of The DoorJimmy Hughes08.1968--Volt 4002[written by B. Davis, Ty Hunter, G. Gordy][21[9].R&B Chart]
Sweet Things You Do / Let 'Em Down BabyJimmy Hughes12.1968--Volt 4008[written by I. Hayes, D. Porter, H. Banks][produced by Al Jackson]
Chains Of Love / I'm Not Ashamed To Beg Or PleadJimmy Hughes06.1969--Volt 4017[written by Melvin Davis][produced by Al Bell]
I'm So Glad / Lay It On The LineJimmy Hughes10.1969--Volt 4024[written by Chalmers, Rhodes][produced by Charles Chalmers]<
Just Ain't Strong As I Used To Be / Did You ForgetJimmy Hughes06.1971--Volt 4060[written by Jimmy Hughes, Al Jackson Jr.][produced by Al Jackson Jr.]

Albumy
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,

Jimi Hendrix

 Jim Hendrix (właśc. Johny A Hen Hendrix) urodził się 27. 11.1942 r. w Seattle w stanie Waszyngton (USA). Zmarł 18.09.1970 r. w Londynie (Anglia). Jego ojciec był Murzynem, a matka Indianką z plemienia Czerokezów. Gdy miał cztery lata, ojciec nadał mu imiona James Marshall. Pierwszą gitarę otrzymał w wieku dwunastu lat. Hendrixa opisuje się większą liczbą komplementów niż jakąkolwiek inną gwiazdę rocka. Jako niepodważalnie jedna z najbardziej wpływowych postaci muzycznych wzbogacił sztukę gry na gitarze elektrycznej o nieporównywalną z niczym wizję. Będąc samoukiem, posługujący się lewą ręką Hendrix musiał radzić sobie z gitarą dostosowaną do prawej ręki. Wiele godzin spędzał wchłaniając sztukę bluesowych muzyków z południa USA, od Roberta Johnsona do Muddy'ego Watersa, od Howlin'na Wolfa po B.B. Kinga. 

Jeszcze w szkole, przed zapisaniem się jako spadochroniarz do 101 Dywizji Powietrznej, mając aspiracje muzyczne dołączył do kilku lokalnych grup rhythm'n'bluesowych, m.in. The Rocking Kings. W tym okresie Hendrix poznał gitarzystę basowego Billy'ego Coxa, z którym nie raz zetknął się podczas swojej kariery. Będąc w wojsku utworzyli razem The Casuals, którą reaktywowali po powrocie do cywila. W lipcu 1962 r. Hendrix został zwolniony z armii po złamaniu prawej nogi po nieudanym skoku na spadochronie (inne źródła jako powód zwolnienia podają chorobę psychiczną). Rozpoczął wówczas współpracę z różnymi odbywającymi tournee zespołami, występując miedzy innymi w The Imperials oraz Sam Cook And The Valentinos. Szczególnie przypadły mu do gustu dłuższe przygody z takimi wykonawcami, jak: The Isley Brothers, Lonnie Youngblood, Curtis Knight i Little Richard, z którymi sporo nagrywał, choć nie był w stanie dostosować się do dyscypliny, jaką narzucały występy.

 Pomimo takiej osobowości, doświadczenie zdobyte na scenie podczas okresu kształtowania się młodego Hendrixa okazało się istotne dla późniejszego rozwoju artysty. W 1965 r. Jimi przeniósł się do Greenwich Village w Nowym Jorku. W październiku dołączył do piosenkarza soulowego Curtisa Knighta, podpisując niekorzystny kontrakt z jego menedżerem Edem Chalpinem. Ta nierozsądna decyzja wielokrotnie odbijała się później pa karierze muzyka. W czerwcu następnego roku Hendrix, zmieniwszy nazwisko na Jimmy James, utworzył grupę początkowo nazwaną The Rainflowers, a następnie Jimmy James And The Blue Flames. Kwartet, w którego skład wchodził również przyszły członek grupy Spirit - Randy California, występował regularnie w „Cafe Wha?" w Greenwich Village. Wtedy właśnie Linda Keith, była dziewczyna Keitha Richardsa z The Rolling Stones, poradziła basiście grupy The Animals, Chasowi Chandlerowi, by obejrzał koncert zespołu Hendrixa. Chandler natychmiast poznał się na wyjątkowym talencie gitarzysty i namówił go do przyjazdu do Londynu. We wrześniu 1966 r. Hendrix przybył do Anglii. Chandler wspólnie z Mikiem Jeffriesem został jego menedżerem i natychmiast rozpoczął poszukiwania odpowiedniej grupy towarzyszącej. Jako gitarzystę basowego zatrudniono Noela Reddinga (ur. 25.12.1945 r. w Folkstone w hrabstwie Kent, Anglia), który dopiero co zrezygnował z przyłączenia się do The New Animals, natomiast John „Mitch" Mitchell (ur. 9.06.1947 r. w Ealing w hrabstwie Middlesex, Anglia), weteran grup The Riot Sąuad i Blue Flames Georgie Fame'a, został perkusistą nowo powstałego tria.
 

Grupa, występująca jako The Jimi Hendrix Experience, zadebiutowała 18 października 1966 r. w paryskiej Olimpu u boku Johnny'ego Hallidaya. Po powrocie do Anglii rozpoczęła serię występów w klubach, które przyciągały arystokrację muzyki pop, m.in. Pete Townshenda i Erica Claptona. W grudniu trio wydało swój pierwszy singel „Hey Joe", a jego wejście do brytyjskiej Top 10 zachęciło zespół do nagrania kolejnej płyty „Purple Haze". Znaki rozpoznawcze Hendrixa - gitara Fender Stratocaster i wzmacniacz Marshalla - cierpiały każdego wieczora. Spełniwszy wymogi muzyki pop, grupa wzmacniała teraz swoją reputację poprzez niezwykłe pokazy na koncertach. Hendrix wykorzystywał kulturowe dziedzictwo muzyki murzyńskiej, tworząc wstrząsający atak akustyczno-wizualny. Otoczona aureolą długich, kręconych włosów wątła figura gitarzysty przebrana była w kolorowy, psychodeliczny kostium, a chociaż Hendrix nigdy nie wyróżniał się jako wokalista, jego śpiew wywoływał ciekawe efekty. 

Technika gry na gitarze wywodziła się wprost od artystów bluesowych, ale zawierała w sobie tak obszerną paletę rozmaitych uczuć, jakiej nie można było spotkać u żadnego współczesnego gitarzysty. Wielu próbowało - Eric Clapton, Jeff Beck, Pete Townshend - ale to właśnie Hendrixowi się udało. Inni patrzeli w osłupieniu, jak jego przypominające pchnięcie rapierem utwory ścierają się ze wspaniałymi solówkami, a ogromny dynamizm i oryginalność zatapiają się w bogactwie możliwości technicznych - zniekształconych sprzężeniami dźwiękach, pogłosie, nawet czystym hałasie - nadających jego brzmieniu nową stylistyczną fakturę. Jego technika wywierała takie wrażenie, iż wydawało się, że jest irracjonalna. Atmosferę koncertów podgrzewał jeszcze przebojowy image sceniczny - Hendrix traktował gitarę jako dodatkową część swego ciała. Grał z tyłu, pocierał struny plecami, łokciem, udami lub w udawanej ekstazie seksualnej szarpał je na deskach sceny. Praktyki tego typu sprowadziły na niego krytykę ze strony radykałów, twierdzących, iż artysta stał się „Wujem Tomem", stosującym tanie sztuczki, aby przypodobać się białej publiczności. Zarzuty te przekreślały długą tradycję podobnych występów innych czarnych wykonawców - począwszy od Charleya Pattona, a skończywszy na T. Bone Walkerze - lecz Hendrix nie załamał się, dzięki czemu wytworzył klimat, który pozwolił późniejszym gwiazdom, takim jak Michael Jackson i Prince, na niczym nie ograniczoną ekspresję. ,
 

Czysta nie zakłócona linia basowa Reddinga tworzyła podstawy dla improwizacji Hendrixa, natomiast anarchiczne dudnienie perkusji Mitchella, równie nie skrępowane jak gitara lidera, wnosiło
powiew innowacji. Powoli ustępstwa grupy na rzecz muzyki pop stawały się coraz mniejsze i zmalały do minimum podczas nagrywania przez The Experience zdumiewającego debiutanckiego albumu Are You Experienced?', który zawierał rozmaite utwory, od apokaliptycznej wizji w „I Don't Live Today", poprzez bluesowy ,,Red House", do funkowych „Fire" i „Foxy Lady". Longplay dotał do 2. pozycji na liście najpopularniejszych płyt długogrających w Anglii, ustępując miejsca jedynie Beatlesom i ich „Sierżantowi Pieprzowi...". 

W czerwcu 1967 r. Jimi Hendrix powrócił do Ameryki, wzbudzając sensację na Festiwalu Muzyki Pop w Monterey. Podczas wykonywania „Like A Rolling Stone" Dylana artysta przerwał grę i poinformował tłum, że przestraja gitarę, później zaś w tym samym utworze przyznał się, iż zapomniał słów. Taka śmiałość, humor i niebywała pewność siebie zdobyły serce tłumu. Jego występ stanowił sensację - rozpamiętywano sposób, w jaki chwytał gitarę zębami, a w finale palił ją za pomocą gazu z zapalniczki.
Odtąd każde jego publiczne pojawienie się wzbudzało aplauz, a po niezbyt sensownie zaaranżowanej trasie koncertowej -jako zespół towarzyszący grupie The Monkees - The Experience zyskał pełną czci publikę w rodzących się w kraju kręgach koncertowych. 

Płyta Axis: Bold As Love ukazała wspaniałe możliwości tekstowe Jimiego, co przejawiło się zwłaszcza w jazzującym nagraniu „Up From The Skies", a także w „Little Wing", subtelnym utworze miłosnym przepełnionym uczuciami kreowanymi przez delikatne dźwięki gitary, budującej perspektywę bliższą nieśmiałemu, pozascenicznemu charakterowi Hendrixa. Album ten, wydany w grudniu 1967 r., zakończył rok pełen triumfu - zarówno pod względem artystycznym, jak i komercyjnym - lecz już po kilku miesiącach z trudem zachowywany spokój zaczął się kruszyć. W styczniu 1968 r. The Experience rozpoczęli wyczerpujące tournee po USA, odbywając 54 koncerty w ciągu 47 dni. Hendrix był już zmęczony wizerunkiem nieposkromionego dzikusa. Jego pragnienie bardziej wymownej sztuki było odbierane z niedowierzaniem przez widzów oczekujących wciąż nowych sztuczek. Jako człowiek impulsywny, nie był w stanie ukryć słabej formy na koncertach. Także jego współpraca z Reddingiem stawała się coraz bardziej uciążliwa, gdyż basista sprzeciwiał się ustalonym wzorom, według których miał grać.
 

Album Electric Ladyland, ostatnie oficjalne wydawnictwo The Experience, ukazał się w październiku 1968 r. To ekstrawaganckie dzieło uznano początkowo za efekt niepohamowanej natury Hendrixa, lecz obecnie uważa się za jedną z najważniejszych płyt artysty. Ujawnił on pragnienie do wyrwania się ze schematu grania w trio, narzucającego coraz większe ograniczenia. Gitarzysta zaprosił do udziału w kilku nagraniach członków grup  Traffic (Chrisa Wooda i Steve'a Winwooda) oraz Jefferson Airplane (Jacka Casady'ego). Album składał się z nagrań w klasycznym stylu Hendrixa -„Gypsy Eyes", „Crosstown Traffic" - ale też zadziwiającego i nowatorskiego „Voodoo Chile", który po śmierci Jimiego dostał się na szczyt listy przebojów. Kompozycja ta ukazała rytmiczność, celowość i maestrię w posługiwaniu się niedawno wprowadzonym na rynek pedałem wah-wah. Płyta Electric Ladyland zawierała dwa brytyskie hity: „The Burning Of The Midnight Lamp" i „All Along The Wachtchtower". Ten drugi, stanowiący nową wersję kompozycji Dylana, wywierał szczególne wrażenie i - co ciekawe - sam kompozytor przejął interpretacje Hendrixa podczas wykonywania utworu na trasie koncertowej w 1974 r.
 

Pomimo takiej kreatywności zawodowe i prywatne życie gitarzysty stawało się pełne problemów. W Toronto aresztowano go za posiadanie heroiny i pomimo że wycofano później zarzuty, proces ciągnął się przez większą część 1969 roku. W tzw. międzyczasie Chas Chandler wycofał się ze spółki menedżerskiej, stosunki w zespole pogorszyły się i chociaż Redding pocieszał się w grupie Fat Mattress, różnice między nim a Hendrixem były nie do przezwyciężenia. The Experience zagrał swój ostatni koncert 29.06.1969 r. na festiwalu w Denver, po czym Jimi utworzył The Band Of Gypsys, Suns, Moons And Rainbows z Mitchellem, Billym Coxem (bas), Lanym Lee (gitara rytmiczna). Jumą Sułtanem i Jerrym Valezem (konga i bongosy). 

Ta krótko istniejąca grupa wystąpiła tylko raz, 18.08.1969 r., na zakończenie festiwalu w Woodstock, kiedy to Hendrix wykonał swoją słynną interpretację amerykańskiego hymnu narodowego „Star Spangled Banner". Odczytano to jako akcent polityczny, co mogło wynikać z rosnących nacisków na Hendrixa ze strony rozmaitych radykalnych ugrupowań murzyńskich. W październiku Jimi utworzył składającą się z czarnych muzyków grupę Band Of Gypsys, co miało służyć podkreśleniu elementów afro-amerykańskich w jego muzyce. Trio w składzie: Jimi, Billy Cox i perkusista Buddy Miles, zadebiutowało 31.12.1969 r. w Fillmore East w Nowym Jorku, ale jego możliwości ograniczała dość banalna gra Milesa, a także pozbawione inwencji kompozycje. Część nagrań tria zebrano na wydanej w 1970 roku płycie Band Of Gypsys. Mimo iż znajdowały się na niej tak wyjątkowe utwory, jak „Machine Gun", album wydano głównie z powodu wspomnianego wcześniej Eda Chalpina, który nabył prawa do tej płyty na podstawie porozumienia rozwiązującego poprzedni kontrakt.


The Band Of Gypsys rozpadł się po zaledwie trzech koncertach. Hendrix początkowo skupił wysiłki na ukończeniu swojego studia Electric Ladyland. Następnie zaczął pracę nad kolejnym podwójnym albumem - nie wydanym First Days Of The New Rising Sun - po czym wznowił występy z Coxem i Mittchellem. Koncerty były dla niego frustrujące, gdyż cele artysty i oczekiwania publiczności coraz bardziej się rozmijały. Jego ostatni brytyjski występ - 30 sierpnia na festiwalu na wyspie Wight - pogłębił ten problem, chociaż prezentowana muzyka momentami była naprawdę hipnotyzująca.
Po krótkim europejskim tournee, w czasie którego 6 września dał swój ostatni pełny koncert (na wyspie Fehmarn w Niemczech), gitarzysta powrócił do Londynu. Dziesięć dni później wystąpił w klubie Ronniego Scotta, towarzysząc Ericowi Burdonowi i jego grupie War.

 18 września 1970 r. jego przyjaciółka Monika Danneman przeraziła się nie mogąc go obudzić. Wezwano pogotowie, lecz po przewiezieniu Hendrixa do pobliskiego szpitala o 11.45 stwierdzono jego zgon. Dochodzenie przyczyn śmierci dało bezdyskusyjny werdykt - śmierć nastąpiła na skutek zadławienia się własnymi wymiocinami. Eric Burdon twierdził trzy dni później, iż jest w posiadaniu samobójczego listu Hendrixa, lecz nigdy tego nie potwierdzono.
Dwa pośmiertne albumy Cry Of Love i Rainbow Bridge, oba z 1971 roku, zawierały mieszankę ostatnich nagrań artysty z dziełami ze wcześniejszych sesji. Oba albumy stanowiły godny hołd złożony artyście, w przeciwieństwie do wielu innych - tanich, cwaniackich, obliczonych na łatwy zysk, nagranych w dziwnych okolicznościach i zaopatrzonych w idiotyczne tytuły - służących tylko osłabieniu jego zadziwiającej popularności. Ta nierównowaga została naprawiona przez późniejsze wydanie archiwalnych nagrań, ale spuścizna Hendrixa polega również na utrzymującym się wpływie artysty na wielu współczesnych muzyków. 

Warto zauważyć, że wielu białych gitarzystów przejęło bezkrytycznie elementy jego techniki. Wpływ Hen-drixa na czarnych wykonawców, od Milesa Davisa po George'a Clintona i Prince'a, zainspirował powstanie nowych gatunków muzyki. Jimi Hendrix wpłynął - i wydaje się, iż będzie nadal mieć wpływ - na muzykę rockową bardziej niż ktokolwiek inny, pozostając jednocześnie wielką legendą.
 

Pod koniec 1993 r. w sprzedaży pojawił się album Stone Free - A Tribute To Jimi Hendrix, na którym znalazło się czternaście nowych wersji klasyków Hendrixa w interpretacji tak różnych stylistycznie artystów, jak m.in. The Cure, Buddy Guy, Seal, Pat Metheny, Paul Rodgers, Jeff  Beck, Eric Clapton, The Pretenders czy Living Colour.

Single
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK/US] 		Komentarz
Hey Joe/Stone FreeJimi Hendrix12.19666[11]-Polydor 56 139/-[written by Will Roberts][produced by Chas Chandler][original by Dino Valenti]
Purple haze/51st anniversaryJimi Hendrix03.19673[14]-Track 604 001/-[written by Jimi Hendrix][produced by Chas Chandler]
The wind cries Mary/Highway ChileJimi Hendrix05.19676[11]-Track 604 004/-[written by Jimi Hendrix][produced by Chas Chandler]
Burning of the midnight lamp/The Stars That Play with Laughing Sam's DiceJimi Hendrix08.196718[9]-Track 604 007/-[written by Jimi Hendrix][produced by Chas Chandler]
Purple haze/The wind cries MaryJimi Hendrix08.1967-65[8]-/Reprise 0597[written by Jimi Hendrix][produced by Chas Chandler]
Foxy lady/Hey JoeJimi Hendrix12.1967-67[4]Reprise 0641/Reprise 0728 [written by Jimi Hendrix][produced by Chas Chandler]
Up from the skies/Ony rainy wishJimi Hendrix03.1968-82[4]-/Reprise 0665 [written by Jimi Hendrix][produced by Chas Chandler]
All along the watchtower/Burning of the midnight lamp UK side B:Long hot summer nightJimi Hendrix09.19685[11]20[9]Track 604 025/Reprise 0767[written by Bob Dylan][produced by Chas Chandler,Jimi Hendrix]
Crosstown traffic/Gypsy EyesJimi Hendrix11.196837[3]52[8]Track 604 029/Reprise 0792[written by Jimi Hendrix][produced by Chas Chandler]
Stone Free/If 6 Was 9Jimi Hendrix10.1969-130[2]-/Reprise 0853[written by Jimi Hendrix][produced by Jimi Hendrix]
Voodoo chile/Hey Joe/All Along The WatchtowerJimi Hendrix11.19701[1][13]-Track 613 008/-[platinum-UK][written by Jimi Hendrix][produced by Chas Chandler,Jimi Hendrix]
Freedom/AngelJimi Hendrix04.1971-59[8]-/Reprise 1000 [US][written by Jimi Hendrix,Richie Havens][produced by Chas Chandler,Jimi Hendrix,Eddie Kramer,Mitch Mitchell]
Dolly dagger/Star spangled bannerJimi Hendrix10.1971-74[7]-/Reprise 1044 [written by Jimi Hendrix][produced by John Jansen,Jimi Hendrix,Eddie Kramer,Mitch Mitchell]
Gypsy eyes/RememberJimi Hendrix10.197135[5]-Track 2094 010/-[gold-UK][written by Jimi Hendrix][produced by Jimi Hendrix]
Johnny B.Goode/Little wingJimi Hendrix02.197235[5]-Polydor 2001 277/Reprise 1082[silver-UK][written by Chuck Berry][produced by Eddie Kramer, John Jansen]
Crosstown traffic/Purple hazeJimi Hendrix04.199061[3]-Polydor PO 71/-[written by Jimi Hendrix][produced by Chas Chandler]
All along the watchtower/Voodoo chile/Hey JoeJimi Hendrix10.199052[3]-Polydor PO 100/--

Albumy
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK/US] 		Komentarz
Are you expierenced?Jimi Hendrix Expierence05.19672[33]5[106]Track 612-001/Reprise 6261[5x-platinum-US][gold-UK][produced by Chas Chandler]
Get that feelingJimi Hendrix & Curtis Knight05.196839[2]75[12]London HA 8349/Capitol 2856
Axis :Bold as loveJimi Hendrix Expierence01.19685[16]3[53]Track 613-003/Reprise 6281[platinum-US][gold-UK][produced by Chas Chandler]
Electric LadylandJimi Hendrix Expierence11.19686[12]1[2][68]Track 613-008/9/Reprise 6307[2x-platinum-US][gold-UK][produced by Jimi Hendrix]
Smash hitsJimi Hendrix Expierence04.19684[25]6[35]Track 613-004/Reprise 2025[2x-platinum-US][silver-UK][produced by Chas Chandler]
Band of gypsysJimi Hendrix05.19706[30]5[61]Track 2406-001/Capitol 472[2x-platinum-US][live][produced by Jimi Hendrix]
Monterey International Pop FestivalJimi Hendrix09.1970-16[20]-/Reprise 2029 [gold-US][side A:J.Hendrix side B:Otis Redding][live][produced by Lou Adler, John Phillips]
Cry of loveJimi Hendrix04.19712[14]3[39]Track 2408-101/Capitol 2034[platinum-US][produced by Jimi Hendrix, Mitch Mitchell, Eddie Kramer]
Two great expierences together!Jimi Hendrix and Lonnie Youngblood03.1971-127[4]-/Maple 6004 [nagrania z 1965r]
ExpierenceJimi Hendrix08.19719[6]Ember NR 5057/-[produced by Steve Gold ,Michael Jeffery ]
Jimi Hendrix at The Isle Of WightJimi Hendrix11.197117[2]Polydor 2302 016/-[produced by Michael Jeffery ]
Rainbow bridgeJimi Hendrix12.197116[8]15[21]Reprise K 44 159/Reprise 2040[gold-US][produced by Jimi Hendrix, Mitch Mitchell, Eddie Kramer,John Jansen]
Hendrix in the WestJimi Hendrix02.19727[14]12[19]Polydor 2302 018/Reprise 2049[gold-US][produced by Eddie Kramer, John Jansen]
Rare Hendrix Jimi Hendrix with Lonnie Youngblood09.1972-82[11]Enterprise ENTF 3000/Trip 9500 [nagrania z 1966r]
War heroesJimi Hendrix12.197223[3]48[18]Polydor 2302 020/Reprise 2103[produced by Eddie Kramer,John Jansen]
Soundtrack recordings from the film "Jimi Hendrix“Jimi Hendrix07.197337[1]89[18]Reprise K 64 017/Reprise 6481[produced by Joe Boyd]
Jimi HendrixJimi Hendrix03.197535[4]Polydor 2343 080/-
Crash landingJimi Hendrix08.197535[3]5[20]Polydor 2310 398/Reprise 2204[gold-US][produced by Alan Douglas]
Midnight lightingJimi Hendrix11.197546[1]43[11]Polydor 2310 415/Reprise 2229[produced by Alan Douglas,Tony Bongiovi]
The essential Jimi HendrixJimi Hendrix08.1978-114[15]Track 261 2034/Reprise 2245
The essential Jimi Hendrix Vol.2Jimi Hendrix08.1979-156[7]Track 2311 014/Reprise 2293
Nine to the universeJimi Hendrix04.1980-127[7]-/Reprise 2299 [produced by Alan Douglas]
The Jimi Hendrix concertsJimi Hendrix08.198216[11]79[8]CBS 88 592/Reprise 22 306[produced by Alan Douglas]
The singles albumJimi Hendrix02.198377[4]-Polydor PODV 6/-[produced by Chas Chandler, Jimi Hendrix, Eddie Kramer , John Jansen]
Kiss the skyJimi Hendrix11.1984-148[5]Track 823 704-1/Reprise 25 119
Jimi plays MontereyJimi Hendrix03.1986-192[3]Track 827 990-1/Reprise 25 358 [nagrania z 1967r][produced by Alan Douglas]
Radio OneJimi Hendrix03.198930[6]119[17]Castle Collectors CCSLP 212/Rykodisc 0078[gold-UK]
Cornerstones [1967-1970,Four Years That Changed The Music]Jimi Hendrix11.19905[16]-Polydor 8472311/-[gold-UK]
Lifelines/The Jimi Hendrix storyJimi Hendrix01.1991-174[5]-/Reprise 26 435 [produced by Bruce Gary]
Jimi Hendrix -The Ultimate ExpierenceJimi Hendrix11.199225[26]72[77]Polydor 517 235-2/MCA MCAD 10 829 [3x-platinum-US][gold-UK][produced by Alan Douglas, Chris Griffin]
BluesJimi Hendrix04.199410[4]45[18]Polydor 853 336-2/MCA 11 060[platinum-US][produced by Alan Douglas, Bruce Gary]
At WoodstockJimi Hendrix08.199432[3]37[8]Polydor 523 384-2/MCA 11 063 [produced by Alan Douglas]
Voodoo soupJimi Hendrix04.199583[1]66[7]Polydor 527 520-2/MCA 11 236[produced by Alan Douglas]
First rays of the new rising sunJimi Hendrix05.199737[5]49[11]MCA MCAD 11 599/MCA MCAD 11 599 [produced by Jimi Hendrix, Eddie Kramer, Mitch Mitchell, John Jansen]
Expierence Hendrix-The best of Jimi HendrixJimi Hendrix09.199718[15]133[40][11.98]Telstar TTV 2930/MCA MCAD 11 671[2x-platinum-US][gold-UK][produced by Jimi Hendrix,Chas Chandler]
South southern deltaJimi Hendrix10.1997121[2]51[6]MCA MCAD 11 684/MCA MCAD 11 684
BBC sessionsJimi Hendrix06.199842[10]50[9]MCA MCAD 2-11 742/MCA MCAD 2-11 742[gold-US][silver-UK]
Band of gypsie:Live at Filmore EastJimi Hendrix03.199987[2]65[4]MCA MCAD 11 931 /MCA MCAD 11 931 [produced by Janie Hendrix ,Eddie Kramer, John McDermott]
Live at WoodstockJimi Hendrix07.199976[3]90[3]MCA MCA 11 987/MCA MCA 11 987[gold-US][silver-UK][produced by Janie Hendrix ,Eddie Kramer, John McDermott]
The Jimi Hendrix ExpierenceJimi Hendrix09.2000-78[3]MCA 112 316-2/Exp. Hendrix 11 316 [platinum-US][produced by Janie Hendrix ,Eddie Kramer, John McDermott]
Expierence Hendrix-The bestJimi Hendrix09.200010[19]Universal TV 112316-2/MCA MCD 11 671
Voodoo child:The Jimi Hendrix CollectionJimi Hendrix05.200110[24]112[4]Universal TV 112603-2/MCA 170 322-2 [gold-US][gold-UK][produced by Janie Hendrix , John McDermott]
Blue wild angel:Jimi Hendrix love at The Isle Of WightJimi Hendrix11.2003-200[1]MCA 113 086-2/MCA 088 113 087-2[produced by Janie Hendrix ,Eddie Kramer, John McDermott]
Live at BerkeleyJimi Hendrix10.2003-191[1]-/MCA 001102-02 [produced by Abe Jacob]
Live at MontereyJimi Hendrix11.2007-123[1]-/1-25358 [produced by Janie Hendrix, Eddie Kramer, John McDermott]
Valleys of NeptuneJimi Hendrix03.201021[6]4[15]Sony Music 88697640562/- [produced by Jimi Hendrix, Chas Chandler, Janie Hendrix, Eddie Kramer, John McDermott]
Fire: The Jimi Hendrix CollectionJimi Hendrix06.201029[3]-Legacy 88697 73857 2/- [silver-UK][produced by Chas Chandler, Jimi Hendrix, Eddie Kramer ,Mitch Mitchell]
WinterlandJimi Hendrix09.201129[3]49[2]-/Legacy 88697936192 [produced by Janie Hendrix, Eddie Kramer, John McDermott]
People, Hell and AngelsJimi Hendrix03.201330[3]2[11]Legacy 88765418982/- [produced by Jimi Hendrix, Chas Chandler, Janie Hendrix, Eddie Kramer, John McDermott]
Miami Pop FestivalJimi Hendrix11.2013-39[2]Legacy 88765418982/- [produced by Jimi Hendrix, Chas Chandler, Janie Hendrix, Eddie Kramer, John McDermott]
Freedom: Atlanta Pop FestivalJimi Hendrix09.201587[1]63[5]Legacy 88875109222/- [produced by Janie Hendrix, Eddie Kramer, John McDermott]
Machine Gun: The Fillmore East First ShowJimi Hendrix10.201680[1]66[2]Legacy 88985354162/- [produced by Janie Hendrix, Eddie Kramer, John McDermott]
Both Sides of the SkyJimi Hendrix03.20188[2]8[4]Sony Music CG 19075814192/- [produced by Eddie Kramer, Janie Hendrix, John McDermott]
Live in MauiJimi Hendrix12.2020-155[1]Legacy 19439799042/- [produced by Eddie Kramer, Janie Hendrix, John McDermott]
Los Angeles Forum: April 26, 1969Jimi Hendrix12.202288[1]164[1]Legacy 19658724672/- [produced by Eddie Kramer, Janie Hendrix, John McDermott]
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,

piątek, 27 września 2024

Pop Mašina

Pop Mašina  był jugosłowiańskim zespołem rocka progresywnego założonym w Belgradzie w 1972 roku. Pop Mašina jest uważany za jeden z najbardziej znanych zespołów jugosłowiańskiej sceny rockowej lat 70-tych XX wieku .


Zespół został założony przez basistę i wokalistę Roberta Nemečka , gitarzystę i wokalistę Zorana Božinovicia , perkusistę Ratislava "Rašę" Đelmaša i wokalistę Savę Bojicia. Đelmaš i Bojić opuścili Pop Mašinę wkrótce po jej powstaniu, a zespół kontynuował działalność jako trio z nowym perkusistą Mihajlo "Batą" Popovićem. Skład z Nemečkiem, Zoranem Božinoviciem i Popoviciem był najdłużej trwającym, najbardziej udanym i najbardziej znanym składem Pop Mašiny. Jeden z pierwszych zespołów na jugosłowiańskiej scenie rockowej, który przeszedł od progresywnego rocka inspirowanego jazzem i muzyką klasyczną w stronę cięższego rockowego brzmienia, Pop Mašina zdołał zyskać dużą popularność jako zespół występujący na żywo dzięki swojemu hardrockowemu brzmieniu z elementami bluesa , psychodelii i acid rocka .

 Zespół wydał dwa albumy studyjne i jeden koncertowy - ich debiutancki Kiselina ( Acid ) jest dziś uważany za jeden z najbardziej znaczących albumów w historii jugosłowiańskiego rocka - zanim Nemeček opuścił zespół w 1976 roku, aby odbyć obowiązkową służbę wojskową. Zoran Božinović nadal przewodził Pop Mašina, w nowym składzie grał jego brat Vidoja „Džindžer” Božinović na gitarze. Nowy skład Pop Mašina odniósł niewielki sukces, a zespół oficjalnie rozpadł się w 1978 roku. W 1980 roku Nemeček i bracia Božinović utworzyli krótkotrwały zespół hardrockowy i heavymetalowy Rok Mašina .
 
Zespół został założony w Belgradzie w 1972 roku przez Roberta Nemečka (byłego członka zespołów Dogovor iz 1804. , Džentlmeni i Intro, gitara basowa i wokal), Zorana Božinovicia (byłego członka Excellent, Rokeri, Džentlmeni i Intro, gitara i wokal), Ratislava „Rašę” Đelmaša (perkusja) i Savę Bojića (wokal). Bardzo szybko Bojić opuścił zespół - w 1974 roku dołączył do progresywnego zespołu rockowego Tako - a wkrótce potem odszedł również Đelmaš, dołączając do YU Grupa .  Đelmaša zastąpił były członek Rokeri, Intro i Siluete Mihajlo „Bata” Popović, Pop Mašina kontynuował działalność jako power trio . 

Pop Mašina był jednym z pierwszych zespołów na jugosłowiańskiej scenie rockowej , który przeszedł z późnych lat 60-tych i wczesnych lat 70-tych XX wieku, kiedy to jazz i muzyka klasyczna wpłynęły na rock progresywny w kierunku cięższego brzmienia rockowego.  Często organizowali darmowe koncerty, a w 1972 roku zorganizowali darmowy koncert plenerowy w Hajdučka česma w Belgradzie, na którym oprócz Pop Mašiny wystąpili również S Vremena Na Vreme , Porodična Manufaktura Crnog Hleba i inne zespoły.  W tym samym roku zespół wydał swój debiutancki album za pośrednictwem wytwórni płytowej PGP-RTB – 7-calowy singiel z utworami „Sjaj u očima” („Błyszczące oczy”) i „Put ka Suncu” („Droga do słońca”), które już wcześniej zwróciły uwagę publiczności podczas występów na żywo, przy czym w nagraniu tego drugiego wziął udział flecista Porodična Manufaktura Crnog Hleba, Branimir Malkoč. Dobre przyjęcie ich debiutanckiego singla dało im okazję do nagrania nowego materiału. Ich kolejny 7-calowy singiel, wydany w 1973 roku, zawierał utwory „Promenićemo svet” („Zmienimy świat”) i „Svemirska priča” („Kosmiczna opowieść”), oba inspirowane ruchem hipisowskim i z udziałem członków indyjskiego zespołu muzycznego Ganeša Ljubomir Ristić (na sitarze ) i Bojan Kveder (na tabli ).W tym samym roku, 25 maja, obchodzonego w Jugosławii jako Dzień Młodzieży , Pop Mašina zorganizowała kolejny darmowy koncert w Hajdučkiej česmie, w którym wystąpiły zespoły Jutro , Grupa 220 , Vlada i Bajka , Med i inne. 

W 1973 roku Pop Mašina wydał swój debiutancki album Kiselina ( Acid ) nakładem PGP-RTB.  Album charakteryzował się brzmieniem hard rocka z elementami psychodelii i acid rocka , ale zawierał także sekcje akustyczne w utworach takich jak „Mir” („Pokój”) i „Povratak zvezdama” („Powrót do gwiazd”). Głównym tematem albumu było doświadczenie psychodeliczne ; pierwotnie otwierającym utworem miał być „Tražim put” („Szukam podróży”), alegorycznie opisujący próby narratora w znalezieniu handlarza narkotyków.W wywiadzie z 2011 roku Nemeček oświadczył, że napisał oryginalne teksty piosenek do albumu na podstawie notatek, które sporządził będąc pod wpływem LSD . Jednak zespół zdał sobie sprawę, że cenzorzy w państwowym PGP-RTB mogą odmówić zatwierdzenia wydania albumu i postanowił ukryć koncepcję albumu. Wprowadzili zmiany do piosenek i zmienili oryginalną listę utworów. Oryginalna okładka albumu, zaprojektowana przez rysownika i grafika Jugoslava Vlahovicia , który znał koncepcję albumu, zawierała psychodeliczną grafikę inspirowaną psychodelicznymi portretami The Beatles . Jednak zdając sobie sprawę, że grafika może ujawnić temat albumu cenzorom i redaktorom PGP-RTB, członkowie zespołu i Vlahović zdecydowali się umieścić na okładce proste zdjęcie zespołu. Na albumie wystąpili gościnnie liczni muzycy: były członek Pop Mašina Raša Đelmaš na perkusji, były członek Porodična Manufaktura Crnog Hleba Branimir Malkoč na flecie, Sloba Marković na klawiszach, członek SOS Miša Aleksić na gitarze basowej oraz piosenkarz i autor tekstów Drago Mlinarec , członkowie S Vremena Na Vreme Ljuba Ninković i Vojislav Đ ukić i członkowie tria DAG na chórkach. Pop Mašina i S Vremena Na Vreme nadal współpracowali w studiu i podczas występów na żywo, a w 1975 Nemeček pojawił się jako gość na debiutanckim albumie S Vremena Na Vreme zatytułowanym tak samo.

Po wydaniu Kiseliny zespół dał wiele koncertów w całej Jugosławii. Mieli liczne występy w belgradzkiej hali sportowej . Koncerty te zostały zorganizowane przy pomocy Aleksandara Tijanicia , wówczas studenta dziennikarstwa, a inne jugosłowiańskie zespoły rocka progresywnego były często zapraszane do występów. Pop Mašina miał atrakcyjny wygląd sceniczny: Božinović był jednym z pierwszych jugosłowiańskich gitarzystów, który grał długie gitarowe solówki i grał na gitarze smyczkiem i za plecami.  Podczas jednego z takich koncertów Nemeček roztrzaskał swoją gitarę basową i rzucił ją w publiczność; złapał ją młody muzyk Miroslav Cvetković, naprawił ją i później używał podczas występów na żywo.  Cvetković później sam został członkiem Pop Mašina. 


Na początku 1975 roku w Akademik Studio w Lublanie zespół nagrał swój drugi album studyjny, Na izvoru svetlosti ( U źródła światła ). Album został wyprodukowany przez Ivo Umka i Nemečka. Gościnnie wystąpili na nim Ljuba Ninković i Sloba Marković. Na albumie znalazł się jeden utwór na żywo, bluesowa piosenka „Negde daleko” („Gdzieś daleko”), nagrana podczas koncertu zespołu, który odbył się w belgradzkiej hali sportowej 2 stycznia 1974 roku. Piosenka „Rekvijem za prijatelja” („ Requiem dla przyjaciela”), do której tekst napisała Ljuba Ninković, została zadedykowana Predragowi Jovičićowi, wokaliście zespołu San , który wcześniej tego roku zmarł w wyniku porażenia prądem na koncercie w Čair Sports Center w Niszu .  Piosenka została muzycznie zainspirowana chóralną kompozycją Johanna Sebastiana Bacha i zawiera kwartet smyczkowy. Album zawierał również nową wersję piosenki „Zemlja svetlosti” („Kraina światła”), wcześniej wydaną na 7-calowym singlu . Po wydaniu albumu do zespołu dołączył klawiszowiec Oliver Mandić . Jednak opuścił zespół po zaledwie kilku występach, zyskując później sławę jako artysta solowy. Zastąpił go były członek Moira Dragan Velikić , którego przygoda z zespołem była również krótka, od maja 1975 do początku 1976 roku. 

Ze względu na reputację zespołu o atrakcyjnych występach na żywo, członkowie Pop Mašina zdecydowali się nagrać album koncertowy. W 1976 roku zespół wydał album koncertowy Put ka Suncu , nagrany podczas trzech różnych występów w belgradzkiej hali sportowej, stając się tym samym pierwszym jugosłowiańskim zespołem, który wydał solowy album koncertowy (ponieważ przed Put ka Suncu wydano tylko albumy koncertowe różnych artystów - zwykle nagrywane na jugosłowiańskich festiwalach rockowych).Jednak ze względu na ograniczenia techniczne album nie odniósł oczekiwanego sukcesu krytycznego. Na stronie A albumu znalazły się utwory „Tražim put”, „In memoriam (Sećam se)” („In Memoriam (I Remember)”) i „Negde daleko”, podczas gdy na stronie B znalazła się 19-minutowa wersja „Put ka Suncu”. 

Pod koniec 1976 roku Nemeček opuścił zespół, aby odbyć obowiązkową służbę w jugosłowiańskiej armii , Mihajlović opuścił zespół wkrótce potem. Do Zorana Božinovicia dołączyli jego brat, gitarzysta Vidoja „Džindžer” Božinović (były członek Dim Bez Vatre), basista Dušan „Duda” Petrović i perkusista Dušan „Đuka” Đukić (były członek Innamoraty).  Nowy skład Pop Mašina zaczął eksperymentować z brzmieniem jazz rockowym , ale wkrótce zwrócił się w stronę konwencjonalnego hard rocka. Po powrocie Nemečka z wojska nie dołączył ponownie do Pop Mašina; przeprowadził się do Londynu , gdzie rozpoczął pracę w firmie produkującej instrumenty muzyczne Toma & Co. 

Nowy skład Pop Mašina wystąpił, obok Zdravo , Zlatni Prsti , Drugi Način , Parni Valjak , Time i innych zespołów, na koncercie w belgradzkiej Pinki Hall , a nagrania ich piosenek „Sećanja” („Wspomnienia”) i „Moja pesma” („Moja piosenka”) znalazły się na albumie koncertowym różnych artystów Pop Parada 1   nagranym na koncercie. W 1977 roku Petrović opuścił zespół, dołączając do nowo powstałej Generacija 5 , a zastąpił go Miroslav „Cvele” Cvetković (były członek Tilt). Ten skład zapowiedział nagranie nowego albumu, ale nagrał tylko jeden 7-calowy singiel z piosenkami „Moja pesma” i „Uspomena” („Pamięć”), zanim rozpadł się w 1978 roku.

Po rozwiązaniu ostatniego składu Pop Mašiny, Vidoja Božinović i Dušan Đukić dołączyli do zespołu Dah . Po rozwiązaniu Dah w 1979 roku, Božinović dołączył do zespołu Opus , w którym spędził zaledwie sześć miesięcy.  Po powrocie z Londynu Nemeček pracował w teatrze Dadov jako redaktor programu koncertów rockowych teatru.  W 1980 roku Nemeček, bracia Božinović i perkusista Vladan Dokić założyli hardrockowy i heavymetalowy zespół Rok Mašina , który wydał tylko jeden album o tym samym tytule przed rozwiązaniem w 1982 roku. Część materiału nagranego na ich drugi album została wydana w 1983 roku na minialbumie Izrod na granicach .

Po rozwiązaniu Rok Mašina Zoran Božinović wycofał się z muzyki.  W latach 90-tych powrócił do występów, grając z blues-rockowym zespołem Zona B. Zmarł 12 lipca 2004 roku. Vidoja Božinovič poświęcił się studiom architektury, występował w klubach bluesowych i z zespołem jazzowym Interactive, zanim w 1984 roku dołączył do odnoszącego duże sukcesy zespołu Riblja Čorba. Nemeček wycofał się z muzyki, zostając londyńskim korespondentem jugosłowiańskich magazynów RTV revija  i YU video . Później został redaktorem programu filmowego w RTV Politika . W latach 90-tych został redaktorem programu filmowego w Telewizji Pink , później przeszedł do Radia Telewizji Serbii , a ostatecznie do TV Avala . 

Członek zespołu Ratislav „Raša” Đelmaš odniósł ogólnokrajowy sukces z YU Grupa , a w latach 1976-1979 był liderem zespołu Zebra .   Zmarł w Belgradzie 28 października 2021 r.   Były perkusista zespołu Mihajlo „Bata” Popović ukończył studia architektoniczne i w 1979 r. przeprowadził się do Stanów Zjednoczonych .   W Stanach Zjednoczonych pracował jako architekt, otrzymując wiele nagród za swoje projekty i występując tylko okazjonalnie.  W 2009 r. wrócił do rodzinnej Czarnogóry , do Sutomore .  Zmarł 31 sierpnia 2021 r.   Były klawiszowiec zespołu Dragan Velikić odniósł sukces jako autor, dwukrotnie otrzymując prestiżową nagrodę NIN .  W latach 2005-2009 był ambasadorem Serbii w Austrii .   Były basista zespołu Dušan Petrović zmarł 17 października 2003 roku. 

Robert Nemeček zmarł w Belgradzie 8 stycznia 2024 r. 

Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,
Subskrybuj: Posty (Atom)