Paradise Lost

Paradise Lost, zespół zaliczany obok Anathemy i My Dying Bride do pionierów death/doom metalu oraz stylu określanego jako gothic metal, powstał w 1987 roku w Halifax. Początkowo przyjął nazwę Morbius.

Jego trzon stworzyli główni kompozytorzy - Nick Holmes (śpiew, bas) i Gregor Mackintosh (gitara). Za zestawem perkusyjnym usiadł Matthew Archer. Pierwszy skład Paradise Lost uzupełnili Aaron Aedy (gitara) i Stephen Edmondson (bas).
Debiutancki, dosyć surowy w swoim brzmieniu album "Lost Paradise" (1990) był gatunkowo zbliżony do death metalu i nie zyskał aprobaty wśród fanów gatunku. Drugą, przełomową nie tylko dla zespołu ale i dla całego szeroko pojętego gatunku heavy metal płytą, był album "Gothic" z 1991 roku. Krążek ten uznano za jeden z tych, które wywarły największy wpływ na podgatunek muzyki metalowej, nazwany potem mianem gothic metal. Wart podkreślenia jest fakt, że zespół był wówczas jednym z pionierów w kontekście wykorzystania kobiecych wokali, co było zdecydowanie mniej powszechnym zjawiskiem w muzyce metalowej niż ma to miejsce obecnie.

Zespół rozwijał się w kierunku ciężkiego, aczkolwiek bardziej melodyjnego grania, czego efektem były kolejne płyty: "Shades of God" z 1992 roku oraz "Icon" z 1993. Kolejne wydawnictwo "Draconian Times" okazało się dużym sukcesem komercyjnym, choć wielu fanów było zawiedzionych wyraźnym złagodzeniem brzmienia grupy. Kolejne dokonania były jeszcze bardziej zaskakujące - wyraźnie inspirowana rockiem gotyckim, z popowymi wokalami Holmesa płyta "One Second" (1997) czy bogata w elektronikę "Host" (1999). W 2001 roku ukazał się album "Believe in Nothing" zawierający materiał, który sami muzycy określili jako dark rock.

Płyty "Symbol of Life" (2002) i "Paradise Lost" (2005) są próbą połączenia wyraźnego zamiłowania grupy do elektroniki z nieco starszymi dokonaniami, znanymi z późnych, ale jeszcze "metalowych" dokonań zespołu. Wydany w roku 2007 krążek "In Requiem" jest zdecydowanie najmocniejszą płytą od czasów "Draconian Limes". Zespół wyraźnie wrócił do cięższych brzmień, co zdecydowanie ucieszyło dawnych fanów, przywiązanych do "wczesnego" Paradise Lost. Dwa lata później na rynek trafił 12 album w dyskografii Brytyjczyków. "Faith Divides Us - Death Unites Us" zawiera 10 premierowych nagrań, jednak poza standardowym wydaniem ukazały się również wersje wzbogacone o dodatkowe utwory.

Paradise Lost jest - co ciekawe - grupą mało popularną na Wyspach Brytyjskich, mając od wielu lat rzesze fanów w pozostałych krajach Europy - w Niemczech, Grecji, również w Polsce. Począwszy od trasy promującej "Shades of God" w 1992 roku, grupa wielokrotnie gościła w naszym kraju, m.in. na festiwalach "Metalmania" i "Marlboro RockIn" oraz licznych koncertach, głównie jako headliner.

W ciągu 20 lat działalności, zespół doświadczył tylko dwóch zmian w składzie (obie na pozycji perkusisty) - pierwszego perkusistę Matthew Archera zastąpił w 1994 roku Lee Morris. Po 10 latach, w 2004 r. w jego miejsce za bębnami zasiadł Jeff Singer.

Dyskografię zespołu tworzą 4 taśmy demo, 12 albumów studyjnych, 16 singli/EP oraz 17 wideoklipów.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Seals The Sense	Paradise Lost	03.1994	92[1]	-	Music For Nations CDKUT 157	[written by Nick Holmes and Gregor Mackintosh][produced by Paradise Lost, Simon Efemey]
The Last Time	Paradise Lost	05.1995	60[2]	-	Music For Nations CDKUT 165	[written by Nick Holmes and Gregor Mackintosh][produced by Simon Efemey]
Forever Failure	Paradise Lost	10.1995	66[2]	-	Music For Nations CDKUT 169	[written by Nick Holmes and Gregor Mackintosh][produced by Simon Efemey]
Say Just Words	Paradise Lost	06.1997	53[2]	-	Music For Nations CDKUT 174	[written by Nick Holmes and Gregor Mackintosh][produced by Ulf "Sank" Sandqvist, Bryan New]
One Second	Paradise Lost	07.1998	94[1]	-	Music For Nations CDKUT 177	[written by Gregor Mackintosh, Nick Holmes ][produced by Sank]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Draconian Times	Paradise Lost	06.1995	16[3]	-	Music For Nations CDMFN 184	[produced by Simon Efemey]
One Second	Paradise Lost	07.1997	31[2]	-	Music For Nations CDMFN 222	[produced by Ulf "Sank" Sandqvist]
Host	Paradise Lost	06.1999	61[1]	-	EMI 5205672	[produced by Steve Lyon]
Believe in Nothing	Paradise Lost	03.2001	144[1]	-	EMI 5 30707 2	[produced by John Fryer, Greg Brimson]
Symbol of Life	Paradise Lost	11.2002	166[1]	-	Arista	[produced by Rhys Fulber]
In Requiem	Paradise Lost	06.2007	125[1]	-	Century Media 77637	[produced by Rhys Fulber]
Faith Divides Us – Death Unites Us	Paradise Lost	10.2009	122[1]	-	Century Media 88985462711	[produced by Jens Bogren]
Tragic Idol	Paradise Lost	05.2012	73[1]	-	Century Media 9981592	[produced by Jens Bogren]
The Plague Within	Paradise Lost	06.2015	51[1]	-	Century Media 9985552	[produced by Jaime Gomez Arellano]
Medusa	Paradise Lost	09.2017	56[1]	-	Nucklear Blast NB 37972	[produced by Jaime Gomez Arellano,Paradise Lost]

Pallas

Szkocki zespół z kręgu neo-progresywnego rocka. Porównywany często do takich formacji, jak Marillion, Pendragon oraz IQ. Obecnie grają w składzie- Graeme Murray (gitara akustyczna i basowa, wokal), Niall Mathewson (gitara akustyczna i elektryczna, klawisze), Ronnie Brown (klawisze, mellotron, wokal) oraz Colin Rae (perkusja).

 

Na początku była grupa Rainbow, która powstała pod koniec października 1974 roku w Aberdeen. W jej składzie znaleźli się - George Gibson (wokal prowadzący, elektryczna mandolina i skrzypce), Dave Taylor (gitara prowadząca), Mike Stobbie (organy) oraz Colin Rae (perkusja). Tydzień później po raz pierwszy pojawili się na scenie. W tym ustawieniu nie wytrzymali jednak zbyt długo i kilka lat później doszło do licznych przetasowań - za bębnami najpierw usiadł Ali Milne, potem Darek Forman, stanowisko wokalisty objął początkowo Brian Wood, by oddać pałeczkę Craigowi Andersonowi, a gitarę przejął Dave Holt. W 1975 roku, na skutek odejścia z Deep Purple Richiego Blackmore’a i założenia przez niego nowej formacji o nazwie Rainbow - Szkoci postanowili zmienić szyld na Pallas (od imienia greckiej bogini Pallas Ateny). W tym czasie skład grupy wyglądał następująco - Craig Anderson (wokal, tamburyn), Dave Holt (gitara), Graeme Murray (bas), Derek Forman (instrumenty perkusyjne) oraz Mike Stobbie (organy Hammonda). Muzycy często występowali jako support przed takimi artystami, jak Thin Lizzy, The Damned, Slik czy Shakin' Stevens. Równocześnie komponowali sporo materiału w konwencji budzącej skojarzenia z grupami -Yes i Genesis.

Dwa lata później, na Wyspach Brytyjskich nadeszła punkowska rewolucja. Ruch, który pozbawił egzystencji wiele młodych formacji, a te, o uznanej reputacji nazwał „dinozaurami rocka” i określenie to często ciągnie się za nimi aż do dnia dzisiejszego, mając zdecydowanie pejoratywny wydźwięk. Naturalnym było więc zejście niektórych zespołów do tak zwanego „podziemia”. Rodząca się popularność Pallasu - została teraz zastąpiona fenomenem Sex Pistols. Otwarło to jednak drogę dla stylu, określanego z czasem jako „punk symfoniczny” – hybrydy między „starą gwardią” a agresywnością new wave.

W grudniu 1977 roku muzycy nagrali swoją pierwszą EP-kę, zatytułowaną po prostu „Pallas”. Krążek światło dzienne ujrzał w lutym następnego roku. Kolejne kilka miesięcy koncertowali po rodzimej Szkocji, wzbudzając co jakiś czas konsternację swoim „neo-nazistowskim” (jak określały ich środowiska akademickie) image’em.

Na przełomie dwóch kolejnych lat doszło do ponownych zmian w składzie - z powodu problemów zdrowotnych Dave’a Holta - przyjęto do grupy nowego gitarzystę - Niall Mathewson. Wraz jego pojawieniem się – muzyka grupy zaczęła ewoluować w kierunku symfonicznego rocka, włączając do swojego repertuaru także covery - między innymi Deep Purple („Burn”, „Smoke On The Water”) i The Who („Won't Get Fooled Again”). W czerwcu 1978 roku muzyk zagrał po raz pierwszy z Pallasem na scenie.

Tymczasem z zespołem pożegnał się Anderson, a miejsce za mikrofonem przejął Euan Lowson. Jako ciekawostkę warto podać, iż przesłuchanie zawierało w sobie ogromnie trudne do zaśpiewania a capella - „Bohemian Rhapsody” (Queen) oraz „Child in Time” (Deep Purple). We wrześniu 1979 roku do składu dołączył klawiszowiec Mike Stobbie, a następnie instrument przejął Ronnie Brown. Miało się niedługo okazać, że wszyscy świetnie się ze sobą dogadują i kolejne zmiany personalne nie są już potrzebne.

Pierwszą połowę następnego roku spędzili na przygotowywaniu nowego materiału. Na przełomie lutego i marca ruszyli w trasę po Szkocji, włączając do swego repertuaru także covery Genesis („The Knife/Los Endos” oraz Pink Floyd („Echoes”). W lecie grupa „wypożyczyła” sobie stary kościół, w którym urządzano próby i szlifowano piosenki. To właśnie wtedy skrystalizowało się brzmienie formacji, nazywane „rockiem progresywnym”. W listopadzie z powodzeniem wystąpili w konkursie „Battle of the Bands”. Na fali popularności – udało im się zorganizować środki potrzebne do wydania w 1981 roku swojego pierwszego albumu (w dodatku koncertowego) -„Arrive Alive”, początkowo tylko w wersji kasetowej. Nakład wyniósł 1000 egzemplarzy. Natomiast w kwietniu nastepnego roku ukazal się debiutancki singiel, którego nazwa „Arrive Alive” nie została przemyślana do końca. Po pierwsze budził skojarzenia z mini albumem i wersją live, po drugie był zdecydowanie za długi i wytwórnie nalegały na jego skrócenie. W rezultacie nagrano cztery kompozycje demo. Tymczasem, w zespole trwały spory, co do stylistyki, w której dalej nagrywać - pojawiały się opcje - heavy metal, pop rock, a nawet electronica.

Przy wydatnej pomocy dziennikarza Keitha Goodwina – udało się zaaranżować grupie kilka koncertów, tym razem na ziemi angielskiej. Doszło też do spotkania muzyków z grupą Marillion i ich ówczesnym wokalistą Fishem, który czując solidarność pochodzenia - zaproponował Pallasowi rolę suppportu, najpierw przed londyńskim koncertem brytyjskiej formacji, a potem w ich trasie po Szkocji. Podczas tournee autobus wożący sprzęt miał wypadek, w efekcie czego wszystko zostało zniszczone. Przy bliższych oględzinach okazało się, że pojazd nadawał się do jazdy, nie miał wprawdzie… przedniej szyby, ale to nikomu nie przeszkadzało.. Muzycy posiłkowali się więc tym nie do końca bezpiecznym transportem, a wszystko skrzętnie relacjonowały rozbawione gazety. Pół roku później, zagrali swój pierwszy, naprawdę duży koncert. Odbył się on w prestiżowym londyńskim klubie Marquee, a grupa zebrała bardzo pochlebne recenzje. Niestety, inny występ, na którym najbardziej zależało Pallasowi nie doszedł do skutku, a wszystko z powodu problemów technicznych i nie do końca płynnej sytuacji finansowej grupy.

Na początku 1983 roku materiał z pierwszej EP-ki był już ponownie nagrany i tym razem ukazał się na rynku w formie winylowej. Zwiększono także jego nakład do 10 000 egzemplarzy. Następnie podpisali umowę z EMI, mającą wtedy u siebie także między innymi wspomniany Marillion. Grupa weszła do studia i rozpoczęła pracę nad nowym materiałem z inżynierem dźwięku Eddym Offordem (Yes, Emerson, Lake & Palmer). W następnym roku światło dzienne ujrzał ich pierwszy longplay - „The Sentinel”. Początkowo cały album miał opierać się na kompozycji „The Atlantis Suite”, będącej punktem kulminacyjnym wystąpień muzyków na żywo z tamtego okresu. Utwór był futurystyczną wersją opowieści o Atlantydzie, z wieloma wplecionymi aluzjami do tak zwanej Zimnej Wojny.

Gdy był już gotowy materiał na ich drugi album – z grupy postanowił wycofać się Lowson, najbardziej ze wszystkich muzyków sfrustrowany dotychczasową współpracą z EMI. W tej sytuacji śpiewane fragmenty trzeba było podzielić między nowego wokalistę - Alana Reeda, a gitarzystę Graeme’a Murray’a i klawiszowca Ronniego Browna. Dwa lata później do sklepów trafiły aż dwa albumy studyjne formacji - „The Wedge” oraz „Knight moves to Wedge”. Muzycy niezadowoleni jednak ze współpracy z EMI, której wysiłki promocyjne eufemistycznie można była nazwać oszczędnymi, postanowili zakończyć umowę. Wytwórnia chciała iść w kierunku bardziej komercyjnym, wywierając presję na grupę o tworzenie „bardziej mainstreamowych utworów”. W efekcie więc każda płyta była wynikiem tarć i kompromisów między stronami.

Po rozwiązaniu kontraktu grupa poszła w swoją stronę, próbując odreagować „biznesowe kleszcze” poprzez wikłanie się poszczególnym muzyków w różne poboczne projekty. W drugiej połowie lat 80-tych i całej następnej dekadzie kilka razy bliscy byli podpisania umowy z dużą wytwórnią ale ostatecznie nic z tego nie wyszło. W pewnym momencie zawiesili nawet działalność artystyczną. Na początku lat 90-tych odzyskali od EMI prawa autorskie do nagranych pod jej szyldem płyt, co wydatnie poprawiło ich finanse. Zaczęła też powoli kiełkować myśl o reaktywacji Pallasu. Sytuacja jednak nie była łatwa pod względem logistycznym - Reed mieszkał bowiem w Londynie, kilkaset kilometrów od reszty formacji i próby nie były sprawą łatwą do zorganizowania.

Wreszcie, pod koniec grudnia 1999 roku światło dzienne ujrzał pierwszy od trzynastu lat studyjny album grupy - „Beat the Drum”, wydany nakładem niemieckiej wytwórni Inside Out Music. Nagrany w ostrzejszej stylistyce, wracał do korzeni klasycznej muzyki rockowej i jego odmiany progresywnej. Nie mogło zabraknąć na nim smaczków aranżacyjnych, szczególnie w zamykającym krążek epickim nagraniu „Fragments of The Sun”. Płyta była swoistym muzycznym wydarzeniem, otrzymała bardzo dobre recenzje i ponownie, co najważniejsze - wzbudziła zainteresowanie zapomnianym trochę Pallasem. Dwa lata później ukazał się następny longplay - „The Cross & the Crucible”, utrzymany w konwencji albumu koncepcyjnego. Główną osią płyty było napięcie oraz wzajemne oddziaływanie na siebie religii i nauki.

Mimo, iż rok później do sklepów trafiła „Mythopoeia” - kompilacja utworów z dotychczas wydanych albumów, a w 2003 roku koncertowe wydawnictwo „Blinding Darkness”, to jednak na kolejny studyjny krążek fani musieli czekać aż cztery lata, gdy ukazała się płyta „The Dreams of Men”.
Pod koniec stycznia 2010 roku skład grupy opuścił wokalista Alan Reed.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Eyes In The Night (Arrive Alive)/ East West	Pallas	01.1984	87[2]	-	Harvest PLS 1	[written by Pallas][produced by Eddy Offord]
Shock Treatment/March On Atlantis	Pallas	04.1984	82[2]	-	Harvest PLS 2	[written by Pallas][produced by Eddy Offord]
Strangers/Nightmare	Pallas	05.1985	92[1]	-	Harvest PLS 3	[written by Pallas][produced by Mick Glossop]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
The Sentinel	Pallas	02.1984	41[3]	-	Harvest SHSP 2400121	[produced by Eddy Offord]
The Wedge	Pallas	02.1986	70[1]	-	Harvest SHVL 850	-

Mamas and the Papas

Grupa założona w Los Angeles w 1965 r. Jej urzekające wokalne brzmienie oddawało charakterystyczną dla tego miasta mieszaninę muzyki folk i pop.
Twórca zespołu, John Phillips (ur. 30.08.1941 r. na Parris Island w stanie Południowa Karolina, USA) debiutował jako lider popularnego tria The Journeymen. W skład nowej formacji weszli też: jego żona Michelle Phillips (właśc. Holly Michelle Gilliam, ur. 6.04.1944 r. w Long Beach w stanie Kalifornia, USA) oraz dwoje byłych członków grupy Mugwumps: Denny Doherty (ur. 29.11.1941 r. w Halifax w prowincji Nowa Szkocja, Kanada) i Cass Elliott (właśc. Ellen Najmoi Cohen, ur. 19.09.1943 r. w Alexandra w stanie Wirginia, USA; zm. 29.07.1974 r. w Londynie, Anglia).

Kwartet czerpiący początkowo inspiracje z artystycznego kręgu nowojorskiej dzielnicy Greenwich Village szybko przeniósł się do Kalifornii, gdzie za pośrednictwem pieśniarza Barry'ego McGuire'a nawiązał kontakt z miejscowym producentem Lou Adlerem. Towarzyszył też (jeszcze bez nazwy) jako sekcja wokalna na drugim albumie piosenkarza, co w znacznym stopniu miało wpłynąć na ich przyszłą karierę.

Pierwszy singel The Mamas And The Papas był w oryginale nagraniem McGuire'a, którego głos usunięto ze ścieżki dźwiękowej, zastępując go wokalizą Doherty'ego. Piosenka "California Dreamin" autorstwa Phillipsa i Gilliam opisywała kontrast między chłodną nowojorską zimą, a życiem w cieple i komforcie Zachodniego Wybrzeża. Zespołowi przyniosła sławę i opinię najlepszej popowej grupy tego okresu. Image artystów-cyganów wzmocniły kompozytorskie talenty i osobowości członków grupy. Nawet wizualnie stanowili zbiór kontrastów: blisko dwumetrowy, chudy jak szczapa John grał rolę mózgu zespołu; Denny, "przystojniaczek z Kanady", specjalizował się w ciętych aforyzmach; Cass, wylewna i urocza mimo swej tuszy; wreszcie Michelle, cicha, piękna i "anielska, jeśli ma na to ochotę".

"California Dreamin"' trafiło na piąte miejsce amerykańskiej listy przebojów i doczekało się licznych interpretacji, w tym słynnej Jose Feliciano. Kolejny singel z bogatym wokalnie tematem "Monday Monday" zdobył pierwsze miejsce w USA i zapoczątkował popularność grupy w Wielkiej Brytanii. Standardami miały też stać się późniejsze przeboje: "I Saw Her Again" i finezyjna wersja tematu The Shirelles "Dedicated To The One I Love". Zmysłowy, przypominający parlando wstęp Michelle wsparty partią gitary akustycznej jest do dziś klasycznym schematem wykorzystywanym w popowych nagraniach.

Również albumy zespołu doczekały się "złotych płyt". O ile pierwszy z nich zawierał głównie interpretacje tematów innych artystów, drugi udokumentował kompozytorski rozwój Phillipsa, autora dziesięciu wykorzystanych na nim utworów, z których dwa: "No Salt On Her Tail" i "Strange Young Girls" wytrzymały z powodzeniem próbę czasu.
Problemy małżeńskie Johna i Michelle zakłóciły stabilność grupy i w 1966 r. spowodowały zastąpienie Gilliam przez przypominającą ją z wyglądu Jill Gibson. W odnowionym składzie The Mamas And The Papas nagrali longplay Deliver i zaraz potem autobiograficzny singel "Creeque Alley" opisujący z humorem początki kariery grupy.

Latem 1967 r. Phillips zorganizował sławny festiwal w Monterey, a przy okazji wylansował innego eks-członka Journeymen, Scotta McKenzie, komponując dlań bestsellerowy hippisowski hymn "San Francisco". Zimą 1967 r. grupa udała się do Wielkiej Brytanii, by wystąpić w londyńskiej Royal Albert Hali. W porcie Southampton, aresztowano Cass pod zarzutem kradzieży koców i kluczy z hotelu Royal Garden podczas poprzedniej wizyty na Wyspie. Pomimo wycofania oskarżenia, koncerty odwołano w atmosferze pogłosek o bliskim końcu zespołu. Grupa zdążyła jednak dokończyć kolejny album, The Mamas And The Papas jeszcze jedno autorskie dzieło Phillipsa.
Pochodzące z niego utwory: "Safe In My Garden" i "For The Love Of Ivy" oraz wyszukane "Twelve Thirty" stały się balladowymi standardami, "Rooms" i "Mansions" zaś opisywały przejmująco izolację będącą ceną płaconą za status międzynarodowej gwiazdy:

"Limuzyny, żarty, jedno wielkie party, chcesz się bawić, więc coś daj, każdy płaci za swój raj" ("Limousines and laughter, parties ever after/ If you play the game you pay the price/purchesing our piece of paradise").

Były to stosowne do rozstania słowa. Po rozwiązaniu grupy w 1968 r. muzycy próbowali z rozmaitym powodzeniem kariery solowej. W trzy lata później połączyli się na krótko, nagrywając album People Like .Jednak linie wokalne zarejestrowali na taśmie oddzielnie, a rezultaty przyniosły rozczarowanie. Cass odnosiła sukcesy jako solistka, lecz ich pasmo przerwała nagła śmierć piosenkarki w lipcu 1974 r. Michelle zajęła się aktorstwem, a John wpadł w narkomanię i konflikty z prawem, czego omal nie przypłacił życiem. Po wyleczniu się z nałogu wraz z Dennym reaktywował w 1982 r. The Mamas And The Papas w nowym składzie, w którym znalazły się też jego córka, aktorka Laura McKenzie Phillips, oraz Elaine "Spanky" McFarlane z grupy Spanky And Our Gang. Doherty opuścił formację z chwilą podjęcia przez nią wyczerpujących tras. Zastąpił go w 1989 r. Scott McKenzie, co niewątpliwie wpłynęło na renesans popularności zespołu.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
California dreamin'/Somebody groove	Mama' s & Papa' s	01.1966	23[9]	17[4]	Dunhill 4020	[gold-US][composed by John Phillips -Michelle Phillips][Produced by: Lou Adler][oryginalnie nagrana przez Barry McGuire]
Monday ,monday/ Got A Feelin'	Mama' s & Papa' s	04.1966	3[13]	1[3][12]	Dunhill 4026	[gold-US][composed by John Phillips][Produced by: Lou Adler]
I saw her again/Even If I Could	Mama' s & Papa' s	07.1966	11[11]	5[9]	Dunhill 4031	[Written by: J. Phillips-D. Doherty ][Produced by: Lou Adler]
Look through my window/Once Was A Time I Thought	Mama' s & Papa' s	10.1966	-	24[7]	Dunhill 4050	[composed by John Phillips][Produced by: Lou Adler]
Words of love/Dancing in the street	Mama' s & Papa' s	12.1966	47[3]	5[12] side B:73[6]	Dunhill 4057	[composed by John Phillips][Produced by: Lou Adler]
Dedicated to the one i love/Free advice	Mama' s & Papa' s	02.1967	2[17]	2[10]	Dunhill 4077	[utwór The Shirelles][composed by Lowman Pauling, Ralph Bass][Produced by: Lou Adler]
Creeque alley/Did you ever want to cry	Mama' s & Papa' s	04.1967	9[11]	5[8]	Dunhill 4083	[composed by John Phillips-M.Gilliam][Produced by: Lou Adler]
Tvelve thirty (Young Girls Are Coming To The Canyon)/Straight shooter	Mama' s & Papa' s	08.1967	-	20[6] side B:130[2]	Dunhill 4099	[Written by: John Phillips][Produced by: Lou Adler]
Glad to be unhappy/Hey girl	Mama' s & Papa' s	10.1967	-	26[7] side B:134[1]	Dunhill 4107	[Written by:Richard Rodgers,Lorenz Hart][Produced by: Lou Adler][z musicalu Rodgersa i harta z 1936r-"On your toes"]
Dancing bear/John's music box	Mama' s & Papa' s	12.1967	-	51[7]	Dunhill 4113	[composed by John Phillips][Produced by: Lou Adler]
Safe in my garden/Too Late	Mama' s & Papa' s	06.1968	-	53[6]	Dunhill 4125	[Written by: John Phillips][Produced by: Lou Adler]
Dream a little dream of me/Midnight voyage	Mama Cass & Mama' s & Papa' s	07.1968	11[12]	12[11]	Dunhill 4145	[Written by:Fabian Andre,Wilbur Schwandt,Gus Kahn][Produced by: Lou Adler][#1 hit for Wayne King in 1931r]
For the love of ivy/Strange your girls	Mama' s & Papa' s	09.1968	-	81[5]	Dunhill/ABC 4150	[Written by:John Phillips, Denny Doherty][Produced by: Lou Adler]
Do you wanna dance/My girl	Mama' s & Papa' s	11.1968	-	76[5]	Dunhill/ABC 4171	[composed by Bobby Freeman][Produced by: Lou Adler]
Step out/Shooting star	Mama' s & Papa' s	02.1972	-	81[3]	Dunhill/ABC 4301	[composed by John Phillips][Produced by:John Phillips]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
If you believe your eyes and ears	Mama' s & Papa' s	01.1966	3[18]	1[1][105]	Dunhill DS 50 001	[platinum-US][produced by Lou Adler]
The Mamas & the Papas	Mama' s & Papa' s	09.1966	24[6]	4[76]	Dunhill DS 50 010	[gold-US][produced by Lou Adler]
Deliver	Mama' s & Papa' s	01.1967	4[22]	2[55]	Dunhill DS 50 014	[gold-US][produced by Lou Adler]
Farewell to the first Golden Era	Mama' s & Papa' s	10.1968	-	5[65]	Dunhill DS 50 025	[gold-US]
The Papas and The Mamas	Mama' s & Papa' s	04.1968	-	15[34]	Dunhill DS 50 031	[produced by Lou Adler]
Golden Era Vol.2	Mama' s & Papa' s	10.1968	-	53[13]	Dunhill DS 50 038
16 of their greatest hits	Mama' s & Papa' s	.1969	-	61[26]	Dunhill DS 50 064
Hits of gold	Mama' s & Papa' s	04.1969	7[2]	-	Stateside S 5007 [UK]
People like us	Mama' s & Papa' s	.1971	-	84[8]	Dunhill DS 50 106	[produced by John Phillips]
20 golden hits	Mama' s & Papa' s	.1973	-	186[4]	Dunhill DS 50 145
The best of Mamas and The Papas	Mama' s & Papa' s	07.1977	6[13]	-	Arcade ADEP 30 [UK]
California Dreamin' - The Very Best Of	Mama' s & Papa' s	01.1995	14[8]	-	Polygram TV 523 973-2 [UK]
California Dreamin' - Greatest Hits	Mama' s & Papa' s	09.1997	30[6]	-	-
California Dreamin' - The Best of The Mamas And The Papas	Mama' s & Papa' s	08.2006	21[1]	-	Universal 9841715 [UK]

LunchMoney Lewis

Gamal Lewis (ur. 11 stycznia 1988r), lepiej znany jako LunchMoney Lewis , to amerykański raper, piosenkarz, autor tekstów i producent muzyczny. Najbardziej znany jest z singla „ Bills ” z 2015 roku , który znalazł się na szczycie list przebojów w Australii i znalazł się w pierwszej dziesiątce w Nowej Zelandii i Wielkiej Brytanii. 


LunchMoney Lewisa pochodzi z Miami, gdzie dorastał w rodzinie muzyków - jego ojciec i wujek, Ian i Roger Lewis, byli założycielami legendarnego zespołu reggae Inner Circle (słynny hit „A La La La La Long”). Sam Gamal - bo tak ma na oryginalnie na imię - współpracował z producentami jak: Salaam Remi, DJ Khaled, Diaz Brothers i tworzył piosenki dla całej rzeszy gwiazd - od Puff Daddy’ego, Juicy J, French Montany po Nicki Minaj, Gwen Stefani, Jessie J, Ciarę czy Fifth Harmony. Po tym, jak w środowisku muzycznym został uznany za jednego z najbardziej pożądanych tekściarzy, postanowił rozpocząć własną karierę muzyczną.

Lewis rozpoczął współpracę z Dr. Luke jako producentem i po raz pierwszy zyskał szerokie uznanie jako raper po pojawieniu się w utworze „Trini Dem Girls” z albumu Nicki Minaj z 2014 r. The Pinkprint . Jest także współautorem singla Jessie J „ Burnin 'Up ” z jej albumu Sweet Talker oraz singla Fifth Harmony „ Boss ” z albumu Reflection . W 2015 r. wydał swój debiutancki singiel jako artysta solowy „ Bills ”, który osiągnął   79 miejsce na liście Billboard Hot 100  .

W kwietniu 2015 roku Lewis wydał garażowy rockowy i funkowy utwór zatytułowany „Real Thing”, który znajduje się na EP Bills wydanym 21 kwietnia.Wystąpił także w utworze Young Money Yawn „Let's Go See Papi” . 

Po sukcesie EP-ki Bills Lewis zainspirował się do powrotu do studia i zaczął pisać więcej muzyki. W sierpniu 2015 roku ukazała się jego pierwsza piosenka poza projektem EP Bills , zatytułowana „ Whip It! ”, zawierająca wokale Chloe Angelides . Później towarzyszył mu teledysk, który ukazał się 15 września 2015 r.

Następnie, w grudniu 2015 r., 11 grudnia 2015 r. ukazała się druga piosenka, zatytułowana „Ain't Too Cool”. Później pojawiła się w grze wideo Madden NFL 16 .

Od 2016 roku Lewis brał udział w wielu współpracach. Wystąpił na wokalu w singlu Yo Gotti „Again” i współpracował z Meghan Trainor przy jej promocyjnej piosence „I Love Me” z albumu Thank You .

2 kwietnia 2017 roku dołączył do Pitbull i Flo Rida, wykonując „ Greenlight ” na WrestleMania 33 .

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Bills	LunchMoney Lewis	02.2015	2[18]	79[6]	Kemosabe/RCA USSM 11500429	[platinum-UK][gold-US][written by Eric Frederic,Rickard Göransson,Jacob Kasher Hindlin,Gamal Lewis][produced by Ricky Reed]
Greenlight	Pitbull featuring Flo Rida and LunchMoney Lewis	11.2016	-	95[4]	RCA	[written by Armando Pérez,Lukasz Gottwald,Henry Walter,Tramar Dillard,Gamal Lewis][produced by Dr. Luke,Cirkut]

Eric Paslay

Eric Thomas Paslay (ur. 29 stycznia 1983r) jest amerykańskim wokalistą i kompozytorem muzyki country. Wydał jeden album dla EMI Nashville, który zawiera hity „ Friday Night ”, „ Song About a Girl ” i „ She Don't Love You ”. Oprócz tego Paslay napisał kilka przebojowych singli dla innych artystów i współpracował m.in. z Amy Grant , Dierks Bentley , Charles Kelley .
Paslay urodził się w Abilene w Teksasie i zaczął grać na gitarze w wieku 15 lat. Ukończył Middle Tennessee State University jesienią 2005 roku, uzyskując tytuł Bachelor of Science .

W połowie 2011 roku Paslay podpisał umowę z EMI Records w Nashville. Po dwóch pierwszych singlach „ Never Really Wanted ” i „If the Fish Don't Bite” nie udało się znaleźć w pierwszej 40, jego trzeci utwór „ Friday Night ” znalazł się w pierwszej piątce   Country Airplay na początku 2014 roku. nagrana przez Lady Antebellum , a wersja Paslaya pojawia się na jego zatytułowanym debiutanckim albumie , wydanym na początku 2014 roku. Album wyprodukował jeszcze dwa single   „ Song About a Girl ” i „ She Don't Love You ”.

On również współautorem z Jake Owensem "Barefoot Blue Jean Night",  Will Hoge / Eli Young Band   piosenki "Even If It Breaks Your Heart" i Love and Theft ' S " Angel Eyes "   wszystkie   były singlami nr 1 na listach przebojów country. Napisał utwory na album  dla Lady Antebellum   i singla Rascal Flatts   „ Rewind ” w 2014r.

W 2013 roku Paslay pojawił się na  albumie Amy Grant „ How Mercy Looks from Here"  , dzieląc wokal z Grant  i Sheryl Crow w piosence "Deep As It Is Wide". W reklamie albumu Grant stwierdziła, że ​​najbardziej ekscytuje ją Paslay jako wschodzący artysta. 

Paslay  obok Dierksa Bentley'a występuje  na debiutanckim solowym singlu Charlesa Kelley'a „ The Driver" który został wydany w dniu 28 września 2015 roku.Singiel  otrzymał nominację do nagrody Grammy jako Best Country Duo/Group Performance na 58. Annual Grammy Awards .  To pierwsza nominacja Grammy do nagrody Paslay jako artysty nagraniowego.

W październiku 2015 roku Paslay wydał „ High Class ” jako singiel wiodący do swojego drugiego albumu studyjnego. Drugi singiel albumu, „Angels in This Town”, został wydany  18 lipca 2016 r.
Paslay rozstał się z EMI Records w Nashville we wrześniu 2018 r.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Friday Night	Eric Paslay	02.2014	-	47[20]	EMI Nashville	[gold-US][written by Eric Paslay,Rose Falcon,Rob Crosby][produced by Marshall Altman]
Song About a Girl	Eric Paslay	07.2014	-	85[10]	EMI Nashville	[written by Eric Paslay,Jessi Alexander,Gordie Sampson][produced by Marshall Altman]
She Don't Love You	Eric Paslay	05.2015	-	77[12]	EMI Nashville	[written by Eric Paslay,Jennifer Wayne][produced by Marshall Altman]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Eric Paslay	Eric Paslay	02.2014	-	31[4]	EMI Nashville	[produced by Marshall Altman,Daniel Hill,Billy Lynn]

Pete Tong

Pete Tong urodził się 31 lipca 1960 roku w Hartley w angielskim hrabstwie Kent. Uczęszczał do The King's School w położonym niedaleko mieście Rochester. Pete Tong przygodę z muzyką rozpoczął od nauki gry na pianinie, jednak nie szła mu ona zbyt dobrze i szybko postanowił zrezygnować z tego instrumentu.


W wieku 13 lat otrzymał od ojca perkusję. Razem z kolegami ze szkoły bawił się więc w granie heavy metalu i coverów grupy Black Sabbath. Pete po raz kolejny nie był zadowolony i ostatecznie zdecydował, że zamiast tworzyć muzykę samemu po prostu zacznie puszczać gotowe kawałki zrobione przez innych artystów.

Kiedy miał 15 lat zagrał na weselu kuzyna swój pierwszy set. Nie miał wtedy oczywiście zbyt profesjonalnego sprzętu, jednak starał się jak mógł, aby przyniesione mu nagrania zabrzmiały jak najlepiej. Pete postanowił bardziej zainteresować się techniką gry i poznać bliżej muzykę, która podbijała w tamtych latach brytyjskie parkiety. Najczęściej była to twórczość takich wykonawców jak Rare Grave czy James Brown. Pete zaczął też dorabiać sobie pracując dla lokalnych klubów i promując imprezy w nadmorskich miastach Caister-on-Sea i Prestatyn.

Jako 17-latek zrezygnował z kontynuowania nauki w szkole i obiecał sobie, że poświęci się swojej prawdziwej pasji. Zaczynał jako dziennikarz dla magazynu muzycznego "Blues and Soul". Jego zadaniem było wskazywanie ówczesnym klubowiczom miejsc, w których najlepiej można było się zabawić. W międzyczasie stawiał pierwsze kroki jako DJ radiowy - pracując m.in. dla soulowej rozgłośni Invicta 92.4fm i dla BBC Radio Medway. Grał też okazyjnie dla Radio London. Zwrócił wtedy na siebie uwagę kierownictwa BBC Radio One, którego przedstawiciele wkrótce zdecydowali się zaoferować mu posadę w poniedziałkowym show Petera Powella. Pete pojawiał się w nim co tydzień i przedstawiał słuchaczom trzy wybrane kawałki. Miał wtedy 21 lat i nie brakowało mu ambicji. Nie brakowało mu także pewności siebie; po krótkim czasie zwrócił się do swoich pracodawców z zamiarem przekonania ich, aby umożliwili mu prowadzenie własnej audycji. Uważali oni jednak, że brakowało mu większego doświadczenia, dlatego też spotkał się z odmową.

W 1984 roku podpisał kontrakt z Invicta FM, gdzie przez trzy lata - razem z dziennikarzem Eddiem Gordonem z czasopisma "Kent Messenger" - zajmował się prowadzeniem audycji dotyczącej muzyki soul. Często sięgał po nagrania Sugar Hill Gang i amerykańskiej wytwórni Def Jam. Pete po latach zauważył, że sample z większości utworów, które puszczał w pierwszej połowie lat 80-tych pojawiły się później w kawałkach tworzonych przez producentów muzyki elektronicznej i hiphopowej. Praca dla Invicta FM przyniosła mu szacunek w lokalnym środowisku związanym z muzyką taneczną. Sprawiła również, że Pete Tong zaimponował Jeffowi Youngowi, który następnie polecił go drugiej największej rozgłośni w Londynie - Capital Radio.

W 1991 roku DJ Jeff Young zrezygnował z prowadzenia "The Big Beat" dla BBC Radio One i zwrócił się do kierownictwa tej stacji, aby na jego miejsce zatrudnili Tonga. Wkrótce Wielka Brytania usłyszała pierwszą audycję "The Essential Selection". Pete Tong od razu pokochał nową pracę - głównie dlatego, że nie musiał już robić przerw na reklamy i miał jeszcze większą swobodę w prowadzeniu show. W każdy piątkowy wieczór od godziny 18 do 21 można było usłyszeć popularne taneczne utwory, których zadaniem było rozgrzanie brytyjskich klubowiczów przed wyjściem na imprezę. 29 września 2006 roku audycja zmieniła swoją nazwę na "Pete Tong" i zaczęła się o godzinę później niż zwykle. Taka skrócona forma tego programu pojawia się na BBC Radio One do tej pory.

Od 1993 roku istnieje również zapoczątkowany przez Tonga "The Essential Mix", którego można słuchać co tydzień w sobotę - najczęściej od godziny 3 nad ranem. Na jego potrzeby zaprasza się znanych DJ i producentów, którzy prawie zawsze nagrywają swoje sety wcześniej, aby mogły być one przedstawione o tej nietypowej porze słuchaczom BBC Radio One. Jako pierwszy zaprezentował się oczywiście twórca "The Essential Mix" - Pete Tong. Następnie doszły m.in. takie sławy jak: Paul Oakenfold, Danny Rampling, David Holmes, Laurent Garnier, Moby, Carl Cox, The Chemical Brothers i Massive Attack. Co roku słuchacze wybierali za pośrednictwem strony internetowej "Essential Mix of the Year". Najlepszy set roku tradycyjnie można usłyszeć później ponownie na kilka dni przed Sylwestrem.

Pete Tong nie wyobraża sobie, aby kiedykolwiek mógł spróbować swoich sił jako producent muzyczny. Obawia się, że nie poradziłby sobie w studiu i nie byłby w stanie stworzyć niczego wartościowego. Uczył się gry na fortepianie i na perkusji, ale nie szło mu to na tyle dobrze, aby mógł to później wykorzystać przy nagrywaniu swojej własnej płyty. Świetnie się czuje jako DJ i nie zamierza tego zmieniać.

Uwielbia grać na Ibizie. Jest jedną z najważniejszych postaci, które stworzyły z tej wyspy miejsce, w którym chce się znaleźć - chociaż raz w swoim życiu - każdy imprezowicz gustujący w dźwiękach muzyki elektronicznej. Pete Tong ma też na swoim koncie organizację w 2008 roku pierwszej edycji "International Music Summit", na której wystąpili tacy artyści jak Layo & Bushwacka!, Robbie Rivera czy Rob da Bank. W 2009 roku gotowość do udziału w tym projekcie zgłosili m.in. Underworld, Paul Oakenfold, Mylo i Röyksopp.

15 kwietnia 2005 roku swoją premierę miał film fabularny "It's All Gone Pete Tong" - opowiadający historię fikcyjnego DJ-a, który niespodziewanie traci słuch. Kalectwo nie przeszkadza mu jednak w kontynuowaniu kariery. Pete pojawił się w scenie, w której główny bohater (grany przez Paula Kaye'a) pod wpływem narkotyków udaje się do rozgłośni radiowej, aby udzielić wywiadu. Epizodyczne role zagrali w tym filmie również Paul Van Dyk, Carl Cox i Tiësto.

W marcu 2008 roku Pete Tong wywołał niemałe kontrowersje, kiedy w trakcie jednej z audycji zachęcił słuchaczy do wtargnięcia na imprezę urodzinową 18-letniej Sarah Brooks. Co prawda nie podał jej danych osobowych, ale zdradził nazwę niewielkiego miasteczka, w którym owa uroczystość miała miejsce. Początkowo w domu Sarah było 70 osób - niedługo po apelu Tonga zjawiło się na terenie posiadłości jej rodziców ponad tysiąc imprezowiczów. Szkody wywołane wtargnięciem tak sporej grupy ludzi oszacowano później na 30 tysięcy funtów.

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Classic House	Pete Tong	12.2016	1[1][22]	-	Polydor/UMC/UMOD 5713311	[produced by Pete Tong]
Ibiza Classics	Pete Tong	12.2017	11[17]	-	Polydor/UMC/UMOD PTCICD 2	[produced by Pete Tong,Jules Buckley,Mark Ralph,Dennis White,Chris Wheeler]
Chilled Classics	Pete Tong	12.2019	20[5]	-	Polydor/UMC/UMOD 7726676	-

Lauryn Hill

Lauryn Hill-ur. 26.05.1975r w South Orange (New Jersey, USA) .Najbardziej uznana wokalistka na scenie czarnych brzmień, łącząca w twórczości r&b, rap oraz reggae. Niezwykle szanowana i uwielbiana przez dziesiątki milionów fanów na całym świecie, darzących ją szacunkiem zarówno za solową twórczość, jak i nagrania w ramach hiphopowego trio The Fugees. Pod koniec lat 90-tych była nie tylko najważniejszą ikoną czarnej muzyki, ale także całej sztuki afroamerykańskiej. Pomimo ograniczenia w ostatnich latach działalności artystycznej, jej pozycja na scenie jest równie mocna, a każde działanie na niwie muzyki szeroko komentowane w mediach.

Artystka urodziła się 26 maja 1975 r. w South Orange w stanie New Jersey. Jako córka nauczycielki języka angielskiego i inżyniera informatyki wychowywała się w przyzwoitych warunkach materialnych. Wielką miłością do czarnej muzyki zapałała dzięki rodzicom, którzy posiadali w domowej płytotece mnóstwo płyt winylowych z klasycznymi czarnymi brzmieniami, jak jazz, blues, soul czy reggae. Już od wczesnych lat szkolnych wykazywała wiele
talentów, nie tylko na polu muzycznym i aktorskim, ale także sportowym i tanecznym. Naukę łączyła z szeroką aktywnością hobbystyczną, szczególnie mocno angażowała się w warsztaty teatralne i wokalne. Szlifowane umiejętności miała okazję pokazać m.in. podczas występów w słynnej operze mydlanej „As the World Turns” czy pełnometrażowym filmie „Zakonnica w przebraniu 2: Powrót do habitu” (oryg. „Sister Act 2: Back in the Habit”, reż. Bill Duke, 1993, USA), obok samej Whoopi Goldberg. Pasja muzyczna ostatecznie zatriumfowała u młodej Lauryn nad zamiłowaniem do aktorstwa. Pierwszym zwiastunem przyszłych sukcesów był przejmujący występ wokalny zaledwie 13-letniej artystki podczas przeglądu amatorów w harlem’s apollo theatre, gdzie pomimo braku zwycięstwa zrobiła na całym audytorium piorunujące wrażenie i zebrała owacje na stojąco. Od tego czasu stale doskonaliła głos i technikę śpiewu, a także rapowania.

Pod koniec lat 80-tych Hill wspólnie z przyjaciółmi ze szkoły - raperami   Wyclefem Jeanem i Prasem - założyła formację The Tranzlator Crew, przemianowaną następnie na The Fugees. Ich pierwszy album Blunted on Reality (1994) nie wyróżniał się na tle wielu podobnych ówczesnych materiałów z ostrym tekstowo i brudnym brzmieniowo rapem. Wydany cztery lata później krążek The Score stanowił natomiast totalny przełom w świecie hip-hopu i r&b. Silnie zaangażowana lirycznie płyta za sprawą przebojowych singli „Killing Me Softly” (cover utworu Roberty Flack), „Fu-Gee-La”, „Ready or Not” czy „No Woman, No Cry” została jedną z najlepiej sprzedających się płyt 1997 roku, rozchodząc się na świecie w ponad 15 milionach egzemplarzy.

 Lauryn - właścicielka silnego i jednocześnie melodyjnego głosu oraz autorka intrygujących, zmuszających do myślenia poetyckich tekstów, opartych m.in. na Piśmie Świętym i spostrzeżeniach społecznych, mocno wyróżniała się z całej trójki. Sprawne umiejętności zadziornego rapowania i pełnego uczucia śpiewania uczyniły ją jedną z najbardziej wyrazistych postaci na scenie czarnych brzmień. Wielu krytyków widziało jednak twórcę sukcesu The Fugees głównie w Wyclefie - autorze muzyki grupy, co stanowiło silny prztyczek dla wielkich ambicji Lauryn. Rozpoczęcie solowej kariery było w tej sytuacji naturalnym posunięciem. Na jego opóźnienie miało wpływ założenie przez artystkę rodziny. W1997 r. Lauryn i jej partner Rohan Marley - syn legendy reggae Boba Marleya zostali rodzicami pierwszego synka o imieniu Zion.

Lauryn nagrała debiutancką płytę w zaledwie kilkanaście dni, w pełni odpowiadając za warstwę autorską, liryczną, aranżacyjną, producencką i naturalnie wokalną materiału. Efekt w postaci krążka The Miseducation of Lauryn Hill przewyższył najśmielsze oczekiwania fanów i krytyków. Hill nagrała wyjątkowo dojrzałe tekstowo i zróżnicowane pod kątem muzycznym wydawnictwo. Na albumie można było słyszeć starannie dopracowane brzmienia r&b, soul, hip-hop, blues i reggae. Charakterystyczny, silny glos artystki w każdej z tych konwencji brzmiał równie wspaniale, pokazując pełnię talentu drzemiącego we frontmance The Fugees. Singiel „Doo Wop (That Thing)”, odwołujący się do dziedzictwa muzycznego soulu lat 70-tych, podbił listy przebojów na całym świecie, łącznie z amerykańską billboard hot 100. Do innych najbardziej znanych nagrań z bestsellerowego debiutu należą energetyczny, rapowy numer „Lost Ones”, przepiękna, wzruszająca ballada „Ex-Factor”, a także wysublimowane kompozycje r&b „Everything is Everything” i „Cant Take My Eyes Off of You”.

Artystyczna warstwa The Miseducation..., a także wyjątkowy wdzięk i urok osobisty pięknej 24-latki oraz budząca uznanie wrażliwość przedstawiona w tekstach na konceptualnym krążku, uczyniły Lauryn prawdziwą ikoną ówczesnej muzyki, podziwianą i szanowaną przez fanów wszystkich ras na całym globie. Status „współczesnego Boba Marleya” potwierdziły astronomiczne wyniki sprzedaży debiutu Amerykanki. Już w pierwszym tygodniu sprzedaży w samych Stanach po materiał sięgnęło 423 tys. fanów, co było pobiciem dotychczasowego rekordu zdobytego przez solowy material kobiety. Łącznie w ojczyźnie artystki album kupiło aż 8 min sympatyków jej talentu, podczas gdy kolejne kilka milionów płyt trafiło do odtwarzaczy fanów w innych państwach świata. Komercyjne osiągnięcia zostały spektakularnie wzmocnione docenieniem ze strony świata show-biznesu. Lauryn jako pierwsza kobieta w historii zdobyła podczas jednej nocy aż 5 statuetek Grammy, łącznie z 10 kategorii w jakich była nominowana.

Po pełnym splendoru roku 1999 r. twórczyni wróciła m.in. do działalności charytatywnej. Zajęła się rozwojem założonej w 1996 r. organizacji refugee project, walczącej z rasizmem i promującej równe szanse w zdobywaniu wykształcenia przez młodzież z ubogich środowisk. Ponownie skupiła się na rodzinie, większej już o dwójkę dzieci: córkę o imieniu Selah Louise (ur. 1998) i syna Joshua (ur. 2002). Nagła międzynarodowa sława i status celebrity, do których dwudziestokilkuletnia, wrażliwa wokalistka doszła w ciągu zaledwie trzech lat, okazały się dla niej straszliwym ciężarem. Mocno cierpiała z powodu dyskretnego, acz częstego szykanowania jej w show-biznesie ze względu na kolor skóry, silne przekonania polityczne, a także wyjątkową urodę - zdaniem Lauryn wiele osób nie czuło się komfortowo z jej sukcesem. Ciągła presja ze strony mediów,inwigilujących życie prywatne rodziny Hill, a także fanów obskakujących artystkę przy każdej możliwej sytuacji, stopniowo wprowadzały ją w poważną depresję.

Tragiczny stan psychiczny miał bezpośrednie przełożenie na brzmienie drugiej solowej płyty artystki - MTV Unplugged No. 2.0 z 2002 r. Podwójny krążek to zapis akustycznego koncertu w ramach słynnej serii telewizji MTV, na którym Lauryn zaśpiewała - akompaniując sobie grą na gitarze - zestaw zupełnie nowych piosenek. Z przejmującej treści utworów epatowały bardzo głęboki smutek, gorycz i poczucie wewnętrznej pustki. Silnie nacechowany depresyjnymi emocjami materiał, brzmieniowo w większości stanowiący akustyczny blues, był jednym z najbardziej ujmujących i szczerych wydawnictw w historii czarnych brzmień. Mroczny, bolesny klimat albumu był zupełną niespodzianką dla fanów, pamiętających pozytywną energię zgromadzoną na The Miseducation... Artystka odcięła się od swoich poprzednich nagrań, nazywając je przekłamanymi, przez co zraziła do siebie wielu sympatyków. Również do sporej części krytyków nie przemówił wylewny charakter śpiewanych zachrypniętym głosem piosenek. Ostatecznie album w Stanach sprzedał się ledwo powyżej platynowej granicy miliona sztuk i wywołał bardziej zaniepokojenie nad kondycją emocjonalną i umysłową artystki, aniżeli zachwyt nad pełnią jej muzycznych talentów.


Obawy okazały się jak najbardziej słuszne. Po premierze materiału wokalistka na kilka lat praktycznie wycofała się z życia publicznego. Zrezygnowała w tym czasie z przyjęcia ról aktorskich w wielu późniejszych przebojach kinowych. Zwolniła także zdecydowaną większość współpracujących z nią osób, współodpowiedzialnych za osiągnięte sukcesy, a także zerwała kontakty z bliskimi. Ogłosiła, że należy o niej mówić i pisać jako „Ms. Hill”. Media z zaniepokojeniem przytaczały relacje przyjaciół Lauryn, mówiących o ulegnięciu przez artystkę wpływowi samozwańczego proroka/ szamana o pseudonimie Brother Anthony i stopniowym odchodzeniu od pełni mocy psychicznych na rzecz pogłębiania duchowej więzi z prywatnym mentorem spirytualnym.
Hill sprawiła wielką radość milionom fanów, wychodząc na przełomie 2004 i 2005 r. z ukrycia na rzecz reaktywowania The Fugees, co dla wielu obserwatorów stanowiło prawie niemożliwe do spełnienia marzenie, w związku z licznymi konfliktami członków tria w okresie prowadzenia solowych karier.

W 2005 r. artystka odbyła z zespołem, a także z solowym materiałem międzynarodowe trasy koncertowe, podczas których w lecie zawitała także m.in. do Gdyni. Zaczęła się też pojawiać jako gość w nagraniach innych wykonawców r&b i rap, jak chociażby John Legend („So High”),  Joss Stone („Music”) czy Method Man („Say”), a jej solowe nagranie „Lose Myself” trafiło w 2007 r. na ścieżkę dźwiękową do animowanego filmu „Na Fali” („Surf’s Up”, reż. Ash Brannon, 1997, USA). Powrót do działalności scenicznej rozbudził nadzieję na kolejny - tradycyjny - album w dyskografii piosenkarki, zapowiadany regularnie aż od 2003 roku pod tytułami The Khulami Phase i Ms. Hill. Premiera albumu jest zdaniem wielu krytyków wstrzymywana przez menedżment wytwórni Columbia records, który obawia się niespełnienia przez Hill gigantycznych nadziei pokładanych w artystce po cudownym debiucie i wielu latach oczekiwań.

Lauryn Hill jest niewątpliwie jedną z najbardziej wszechstronnie utalentowanych postaci na scenie afroamerykańskiej muzyki ostatnich kilkunastu lat. Wokalistka wzbudza silne kontrowersje nie tylko poruszającymi wypowiedziami na temat religii i rasy, ale także jako artystka, gdyż kilkukrotnie podczas kariery była oskarżana o przypisywanie sobie praw autorskich do owoców cudzej pracy.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Lost Ones	Lauryn Hill	05.1998	-	-	Ruffhouse	[27[20].R&B Chart]]
The sweetest thing	The Refugee All Stars feat Lauryn Hill	09.1997	18[8]	61[2]	Columbia 6649782 [UK]	[written by Wyclef Jean,Lauryn Hill][Producer - Lauryn Hill , Wyclef Jean][piosenka z filmu "Love Jones"]
All My Time	Paid & Live feat Lauryn Hill	12.1997	57[2]	-	One World Entertainment Co. Limited OWET 2 [UK]	-
Doo wop [That thing]/Lost ones	Lauryn Hill	11.1998	3[19]	1[2][21]	Ruffhouse 78 868	[gold-UK][gold-US][written by Lauryn Hill][produced by Lauryn Hill][2[24].R&B Chart]
Can't Take My Eyes Off Of You	Lauryn Hill	06.1998	-	35[24].Airplay Chart	album cut	[written by Bob Crewe,Bob Gaudio][produced by Lauryn Hill][45[1].R&B Chart][piosenka z filmu "Conspiracy theory"]
Ex-Factor	Lauryn Hill	01.1999	4[16]	21[22]	Columbia 6669452 [UK]	[gold-US][silver-UK][written by Lauryn Hill][produced by Lauryn Hill][sample z "Can it all be so simple"-Wu-Tang Clan][7[31].R&B Chart]
Nothing Even Matters	Lauryn Hill feat D'Angelo	01.1999	-	105[14]	Ruffhouse	[written by Lauryn Hill][produced by Lauryn Hill][25[18].R&B Chart]
To Zion	Lauryn Hill featuring Carlos Santana	01.1999	-	-	Ruffhouse	[written by Norman Gimbel,Lauryn Hill,Charles Fox][produced by Lauryn Hill][77[10].R&B Chart]
Everything is everything/Ex-Factor [remix]	Lauryn Hill	06.1999	19[6]	35[18]	Ruffhouse 79 206	[gold-US][written by Lauryn Hill,Johari Newton][produced by Lauryn Hill][14[24].R&B Chart]
Turn your lights down low	Bob Marley feat Lauryn Hill	12.1999	15[7]	104[16]	Columbia 6684362 [UK]	[written by Bob Marley][piosenka z filmu "The best man"]
Repercussions	Lauryn Hill	08.2010	-	-	Lauryn Hill	[written by Lauryn Hill,Kenny Vaughan,Dana Rivera][produced by Dana Rivera][83[3].R&B Chart]
Say	Method Man featuring Lauryn Hill	06.2006	-	-	Def Jam	[66[10].R&B Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
The miseducation of Lauryn Hill	Lauryn Hill	09.1998	2[153]	1[4][81]	Ruffhouse 69 035	[8x-platinium-US][3x-platinum-UK][produced by Lauryn Hill,Che Pope ,Vada Nobles]
MTV Unplugged No.2	Lauryn Hill	05.2002	40[5]	3[14]	Ruffhouse 86580	[platinum-US][produced by Van Toffler,Lauryn Hill,Alex Coletti]

Pete Doherty

Peter Daniell Doherty (ur. 12 marca 1979r w Hexham) - brytyjski muzyk, kompozytor i wokalista, multiinstrumentalista, znany przede wszystkim z występów w zespole rockowym The Libertines. Od 2003 roku występuje także w formacji Babyshambles, której był założycielem.

Pete urodził się w  Hexham, Northumberland jako drugie z trzech dzieci. Jego matką jest pielęgniarka i kapral Jacqueline (née Michels), a ojcem  Peter John Doherty - ksiądz i major w Brytyjskiej Armii. Jego pradziadek ze strony ojca był Irlandczykiem, pradziadek ze strony matki Żydem (dziecko imigrantów z Rosji i Francji), a prababcia ze strony matki była brytyjskiego pochodzenia. Doherty był wychowywany w duchu chrześcijańskim. Ze względu na pracę ojca razem z siostrami Amy Jo i Emily wzrastał w wielu wojskowych garnizonach (Catterick, Belfast, Wildenrath Barracks w zachodnich Niemczech, Bedworth, Dorset i Larnaca). To właśnie w Dorset nauczył się grać na gitarze, by zaimponować Emily Baker - koleżance z klasy.

Swoje egzaminy GCSE zdał otrzymując najlepsze oceny (A*) z 11 przedmiotów, w tym dwa z wynikiem A. W wieku 16 lat wygrał konkurs poetycki organizowany przez British Council i wyruszył na wycieczkę do Rosji.

Po wizycie w Rosji przeniósł się do mieszkania prababci w Londynie, co według niego było jego przeznaczeniem. Znalazł pracę na cmentarzu we Willesden, w której przez większość czasu pisał i czytał siedząc na nagrobkach. Osiemnastoletni Doherty pokazał się w wywiadzie z MTV w dniu wydania płyty Oasis o nazwie Be Here Now. Studiował literaturę angielską na Queen Mary, University of London, jednak odszedł po ukończeniu pierwszego roku. Następnie przeprowadził się do londyńskiego mieszkania razem z kolegą Carl Barât'em, który wcześniej studiował z jego siostrą.
Z zespołem The Libertines nagrał trzy albumy: Up the Bracket (2002), The Libertines (2004) oraz Anthems For Doomed Youth (2015).

Po rozpadzie grupy Carl Barat założył zespół Dirty Pretty Things, a Doherty założył grupę Babyshambles. Oficjalny skład grupy to Pete Doherty, Drew McConnell, Mick Whitnall i Adam Ficek.

W 2007 roku jego obrazy z serii Bloodworks zostały wystawione w galerii Bankrobber w Londynie.

24 marca 2009 wydał swój pierwszy solowy album zatytułowany Grace/Wastelands. Premiera została poprzedzona singlem Last of the English Roses oraz wsparta wieloma koncertami w ciągu roku.

W 2003 roku urodził się syn muzyka Astile ze związku z brytyjską wokalistką Lisą Moorish.

W 2008 Pete Doherty z powodu swojego uzależnienia został skazany na 14 tygodni więzienia. Po 29 dniach został zwolniony warunkowo, gdyż testy wykazały, że nie zażywał narkotyków.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
For Lovers	Wolfman featuring Pete Doherty	04.2004	7[6]	-	Rough Trade RTRADSCD 177	[written by Peter Wolfe, Julian Taylor, Pete Doherty, Matt White, Maff Scott, Ned Scott][produced by Jake Fior, Dillon Gallagher]
Their Way	Littl'ans featuring Pete Doherty	10.2005	22[3]	-	Rough Trade RTRADSCD 267	[written by Andrew Aveling, Pete Doherty, Robert Harder]
Prangin' Out	The Streets featuring Pete Doherty	09.2006	25[5]	-	679/Locked On 679L141CD 2	[produced by Mike Skinner]
Last of the English Roses	Pete Doherty	03.2009	67[1]	-	Parlophone CDR 6770	[written by Pete Doherty][produced by Stephen Street]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Grace/Wastelands	Pete Doherty	03.2009	17[4]	-	Parlophone 6953242	[produced by Stephen Street]
Hamburg Demonstrations	Pete Doherty	12.2016	61[1]	-	BMG 538248822	-

Perfume Genius

Perfume Genius (ur. 25 września 1981 r.) to sceniczny pseudonim pochodzącego z Seattle artysty Mike'a Hadreasa wykonującego muzyką określaną jako alternatywny pop.

 Hadreas jest pochodzenia greckiego i urodził się w Des Moines w stanie Iowa, przenosząc się na przedmieścia Seattle w stanie Waszyngton  w wieku 6 lub 7 lat.   Hadreas studiował malarstwo w szkole i jako dziecko uczył się gry na fortepianie.  Jego matka była nauczycielką edukacji specjalnej, a obecnie jest asystentką dyrektora gimnazjum. Jego rodzice rozwiedli się, gdy był nastolatkiem. 

Dorastając, Hadreas był jedynym uczniem homoseksualnym w swojej szkole i otrzymał groźby śmierci, które zostały zignorowane przez administrację szkoły. Porzucił szkołę średnią w trakcie ostatniego roku. Dwa lata po odpadnięciu został zaatakowany przez kilku młodych mężczyzn w jego sąsiedztwie. Przeprowadził się do Williamsburga na Brooklynie i pracował jako portier dla klubu w East Village . W 2005 roku Hadreas wrócił do domu do Seattle i zaczął nagrywać muzykę.  W 2008 r. Hadreas założył stronę MySpace pod nazwą Perfume Genius i tym samym rozpoczął karierę muzyczną.
 
Mike karierę rozpoczął w 2010 roku debiutując albumem "Learning". Krążek zyskał uznanie w środowisku muzyków alternatywnych, co przyniosło mu zaproszenie na trasę Beirut, na której występował jako stały suport.
W lutym 2012 roku ukazała się druga płyta Perfume Genius zatytułowana "Put Your Back N 2 It". Wydawnictwo promuje singel "Hood".

W dniu 23 września 2014 roku, Hadreas wydał swój trzeci album,  Too Bright, który został wyprodukowany przez Adriana Utley'a z Portishead .Album był przełomowym krokiem dla Hadreasa i wyznaczył nowy kierunek w jego karierze. Album otrzymał entuzjastyczne recenzje z szeregu publikacji. 
Po wydaniu albumu Hadreas koncertował i wystąpił w wielu programach. 30 października 2014 Perfume Genius pojawił się w The Late Show z Davidem Lettermanem wykonując  utwór „Queen”. 

Hadreas współpracował z Sharon Van Etten przy tworzeniu coveru utworu The  Grateful Dead „To Lay Me Down” do Day of the Dead , charytatywnego albumu hołdu, którego kuratorem i producentem są członkowie The National, wydany przez 4AD w dniu 20 maja 2016 r. Wszystkie zyski z albumu pomagają zwalczać HIV / AIDS i powiązane problemy zdrowotne na całym świecie za pośrednictwem Red Hot Organisation.

16 września 2016 r. Hadreas wydał  cover utworu Elvisa „Can't Help Falling in Love” we współpracy z Pradą . Piosenka pojawiła się w kampanii reklamowej perfum La Femme i L'Homme Prady. 

21 marca 2017 roku Hadreas ogłosił wydanie czwartego albumu studyjnego No Shape i wydał pierwszy singiel „Slip Away”, któremu towarzyszył teledysk w reżyserii częstego współpracownika Bjork, Andrew Thomasa Huanga.   19 kwietnia Hadreas wydał  kolejny singiel z albumu zatytułowany „Go Ahead” .

No Shape został wydany przez Matador w dniu 5 maja 2017 roku. Został wyprodukowany przez Blake Mills ( Fiona Apple , John Legend , Alabama Shakes ) i zmiksowany przez nagradzanego Grammy inżyniera Shawna Everetta . Album został pochwalony przez krytyków. Pitchfork przyznał mu 8,8 i nazwał go „Najlepszym nowym albumem”, uznając go za „najbardziej zrealizowany jak dotąd album, delikatny i transcendentalny zapis protestu miłości i oddania”.

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Too Bright	Perfume Genius	10.2014	77[1]	83[1]	Turnstile TS 012	[produced by Adrian Utley]
No Shape	Perfume Genius	05.2017	96[1]	185[1]	Matador OLE 11132	[produced by Blake Mills]

Main Ingredient

Trio działające w Nowym Jorku w składzie: Donald McPherson (ur. 9.07.1941 r., zm. 4.07. 1971 r.), Luther Simmons Jnr. (ur. 9.09.1942 r.) i Tony Sylvester (ur. 7.10.1941 r. w Panamie).

Zadebiutowali w 1965 r. jako jedna z wielu grup noszących nazwę The Poets. Szybko postanowili ją jednak zmienić na Main Ingredient i podpisać kontrakt z producentem Bertem DeCoteaux, którego bogate aranżacje stały się doskonałym tłem dla dopracowanych w każdym szczególe harmonii wokalnych zespołu. Można to było dostrzec zwłaszcza na wczesnych singlach grupy, takich jak: "I'm So Proud" (z 1970 r.), "Spinning Around (I Must Be Falling In Love)" i "Black Seeds Keep On Growing" (oba z 1971 r.).

W 1971 r. McPherson zmarł na białaczkę i to już jego następca, Cuba Gooding, zaśpiewał w superbestsellerowym nagraniu "Everybody Plays The Fool". Mimo że Ingredient odnosili dalsze sukcesy komercyjne, ich nagrania stawały się stopniowo coraz bardziej jednostajne i brakowało im dynamiki wcześniejszych propozycji.

W 1977 r. po podpisaniu kontraktu z Motown, Gooding rozpoczął karierę solową, lecz w 1979 r. ponownie połączył siły z Sylvestrem i Simmonsem, nagrywając pod szyldem Main Ingredient także i w latach 80-tych.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
You' ve been my inspiration/Life won't be the same [Without you]	Main Ingredient	06.1970	-	64[9]	RCA Victor 0340	[Written by:Donald McPherson/Luther Simmons/Tony Sylvester ][Produced by:Donald McPherson/Luther Simmons/Tony Sylvester ][25[10].R&B Chart]
I' m better off without you/Need her love [Mr. Bugler]	Main Ingredient	10.1970	-	91[2]	RCA Victor 0382	[Written by:Donald McPherson/Luther Simmons/Tony Sylvester ][Produced by:Donald McPherson/Luther Simmons/Tony Sylvester ]
I' m so proud/Brotherly love	Main Ingredient	12.1970	-	49[13]	RCA Victor 0401	[Written by:Curtis Mayfield ][Produced by:Donald McPherson/Luther Simmons/Tony Sylvester ][13[14].R&B Chart]
Spinning around [I must be fallin' in love]/Magic shoes	Main Ingredient	05.1971	-	52[9]	RCA Victor 0456	[Written by:Donald McPherson/Luther Simmons/Tony Sylvester ][Produced by:Donald McPherson/Luther Simmons/Tony Sylvester ][7[12].R&B Chart]
Black seeds keep on growing/Baby change your mind	Main Ingredient	09.1971	-	97[3]	RCA Victor 0517	[Written by: Donald McPherson][Produced by: Donald McPherson/Luther Simmons/Tony Sylvester ][15[9].R&B Chart]
Everybody plays the fool/Who can I turn to [When nobody needs me]	Main Ingredient	07.1972	-	3[18]	RCA Victor 0731	[gold-US][Written by: J.R. Bailey/Rudy Clark/Ken Williams ][Produced by: Donald Simmons/Tony Sylvester ][2[19].R&B Chart]
You' ve got to take it [If you want it]/Travelling	Main Ingredient	12.1972	-	46[9]	RCA Victor 0856	[Written by:Ed Townsend ][Produced by: Luther Simmons/Tony Sylvester ][18[12].R&B Chart]
You can call me rover/I'm better off without you	Main Ingredient	05.1973	-	101[8]	RCA Victor 0939	[Written by:Williams, Bailey, Kent][Produced by: Silvester, Simmons, Gooding][34[6].R&B Chart]
Girl blue/Movin' on	Main Ingredient	09.1973	-	119[1]	RCA Victor 0046	[Written by:Wonder, Wright][Produced by: Silvester, Simmons, Gooding][51[11].R&B Chart]
Just don' t want to be lonely/Goodbye my love	Main Ingredient	02.1974	27[7]	10[20]	RCA Victor 0205	[gold-US][Written by: Vinnie Barrett/Bobby Eli/John Freeman ][Produced by: Cuba Gooding/Donald Simmons/Tony Sylvester ][oryginalnie nagrany przez Ronnie Dysona][8[20].R&B Chart]
Happines is just around the bend/We can't we all unite	Main Ingredient	06.1974	-	35[12]	RCA Victor 0305	[Written by: Brian Auger ][Produced by: Cuba Gooding/Donald Simmons/Tony Sylvester ][7[16].R&B Chart]
California my way/Looks like rain	Main Ingredient	11.1974	-	75[3]	RCA Victor 10095	[Written by: Willie Hutch][Produced by: Cuba Gooding/Donald Simmons/Tony Sylvester ][48[9].R&B Chart]
Rolling down a mountainside/Family man	Main Ingredient	05.1975	-	92[3]	RCA Victor 10224	[Written by:Jacqueline Hilliard/Leon Ware ][Produced by:Cuba Gooding/Donald Simmons ][7[14].R&B Chart]
The Good Old Days/I Want To Make You Glad	Main Ingredient	08.1975	-	-	RCA Victor 10334	[Written by:Leonard Perry][Produced by:Cuba Gooding/Donald Simmons ][45[9].R&B Chart]
Shame On The World/Lillian	Main Ingredient	11.1975	-	-	RCA Victor 10431	[Written by:Dozier, Lewis][Produced by:Cuba Gooding/Donald Simmons ][20[15].R&B Chart]
Instant Love/Let Me Prove My Love To You	Main Ingredient	04.1976	-	-	RCA Victor 10606	[Written by:Jacqueline Hilliard/Leon Ware ][Produced by:Cuba Gooding/Donald Simmons ][96[2].R&B Chart]
Think Positive/Spoiled	Main Ingredient	08.1980	-	-	RCA 12 060	[Written by:Cecil Shaw, Lamarco Nesbit][Produced by:The Main Ingredient][69[5].R&B Chart]
Do Me Right	Main Ingredient	08.1986	-	-	Zakia 015	[Written by: K. Beck, L. Wedgeworth][Produced by: Kenny Beck ][75[5].R&B Chart]
I Just Wanna Love You	Main Ingredient	10.1989	-	-	Polydor 889910	[Produced by: Ray Barnes, Tom Colman ][15[18].R&B Chart]
Nothing's Too Good For My Baby	Main Ingredient	02.1990	-	-	Polydor 873582	[Produced by: Tony Coleman][29[11].R&B Chart]

Albumy [UK] all time
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
The Main Ingredient L.T.D.	Main Ingredient	08.1970	-	200[1]	RCA Victor 4253	[produced by Tony Silvester, Luther Simmons, Donald McPherson]
Tasteful soul	Main Ingredient	03.1971	-	146[9]	RCA Victor 4412	[produced by Tony Silvester, Luther Simmons, Donald McPherson]
Black seeds	Main Ingredient	10.1971	-	176[5]	RCA Victor 4483	[produced by Tony Silvester, Luther Simmons, Donald McPherson]
Bitter sweet	Main Ingredient	06.1972	-	79[27]	RCA Victor 4677	[produced by Tony Silvester, Luther Simmons]
Afrodisiac	Main Ingredient	05.1973	-	132[13]	RCA Victor 4834	[produced by Tony Silvester, Luther Simmons, Cuba Gooding, Sr.]
Euphrates river	Main Ingredient	03.1974	-	52[31]	RCA Victor 0335	[produced by Tony Silvester, Luther Simmons, Cuba Gooding, Sr.]
Rolling down a mountainside	Main Ingredient	05.1975	-	90[12]	RCA Victor 0644	[produced by Ed Townsend, Luther Simmons, Cuba Gooding, Sr.]
Shame on the world	Main Ingredient	12.1975	-	158[8]	RCA Victor 1003	[produced by Luther Simmons, Cuba Gooding, Sr.]
Music maximus	Main Ingredient	03.1977	-	177[3]	RCA Victor 1558