John Mayall

John Mayall
Ur. 29.11.1933 r. w Macclesfield w hrabstwie Cheshire, Anglia. Ten protoplasta angielskiego białego bluesa, a zarazem jego czołowy przedstawiciel, w okresie swej blisko czterdziestoletniej muzycznej działalności odgrywał nie mniej istotną rolę artystycznego inspiratora.
Pierwszą grupę założył jeszcze jako student w 1955r. Zespół Powerhouse Four udzielał się głównie lokalnie, a wkrótce potem jego lidera powołano do służby wojskowej. Po jej odbyciu Mayall poświęcił się wyłącznie muzyce, a po przeniesieniu się do Londynu założył w pełni profesjonalną grupę Blues Syndicate, poprzedniczkę legendarnych Bluesbreakers. Wraz z Alexisem Kornerem, Cyrilem Davisem i Grahamem Bondem odegrał pionierską rolę w wykreowaniu brytyjskiego rhythm'n'bluesa.

Nazwiska muzyków, którzy przewinęli się przez kolejne formacje Mayalla, mogłyby wypełnić niejedną grubą książkę. Co najmniej kilku z nich miało przyćmić sławę lidera, stając na czele własnych zespołów, lub występując z czasem w opromienionych sukcesami grupach. W książce "Rock Family Trees" Peter Frame zamieścił dokładne, godne rekomendacji dane personalne. Lista obejmuje nazwiska tak znane, jak John Mc Vie, Hughie Flint, Mick Fleetwood, Roger Dean, Davey Graham, Eric Clapton, Jack Bruce, Aynsley Dunbar, Peter Green, Dick Heckstall-Smith, Keef Hartley, Mick Taylor, Henry Lowther, Tony Reeves, Chris Mercer, Jon Hiseman, Steve Thompson, Colin Alien, Jon Mark, Johny Almond, Harvey Mandel, Larry Taylor i Don "Sugarcane" Harris.

Płytowy debiut Mayalla, album John Mayall Plays John Mayall z 1965 r. nagrany na żywo, oddał pomimo technicznych niedoróbek ekscytującą atmosferę rhythm 'n'bluesowego klubu. Wydany na singlu temat "Crawling Up A Hill" prezentuje zmagania Mayalla-wokalisty z fascynującą, choć niedostrojoną, harmonijką ustną i organami Hammonda. Uchodzący dziś za klasykę drugi album, Rluesbreakers With Eric Clapton, warto polecić wszystkim adeptom białego bluesa. Dzięki Claptonowi, jego szef dał się poznać szerszej publiczności, ściągającej tłumnie na koncerty idola gitary.

Na płycie Hard Road pojawiła się przejrzysta i oszczędna gitara Petera Greena, zaś longplay Crusade oparto na brzmieniu wzbogaconym instrumentami dętymi. Stylistyczną wszechstronność zademonstrował Mayall na bardziej relaksowym w nastroju albumie Blues Alone. Wydane kolejno w 1968 r. płyty Diary Of The Band Vol.1 i Vol.2 zawierały rejestracje koncertów z 1967 r. Obie zaprezentowały w pełni perkusyjne umiejętności Keefa Hartleya i gitarzysty Micka Taylora.
Bare Wires - album uchodzący za szczytowe osiągnięcie Mayalla - wykazał jego jazzowe inklinacje wsparte perkusją Jona Hisemana i grą sekcji dętej złożonej z doświadczonych muzyków: Lowthera (trąbka) oraz Mercera i Heckstall-Smitha (saksofony). Utrzymana w nastroju introspektywnej podróży płyta zawierała też najlepsze teksty lidera, a zwłaszcza piękny, quasireligijny temat "I Know Now". Podobnie wydany, następny longplay Blues From Laurel Canyon, zarejestrowany został w Los Angeles, gdzie muzyk postanowił osiąść na stałe. Decyzja wiązała się z końcem epopei Bluesbreakers.

Po przejściu Taylora do The Rolling Stones lider stworzył akustyczny, grający bez perkusji kwartet z Jonem Markiem na gitarze, Johnnym Almondem na flecie i saksofonie tenorowym i Stephenem Thompsonem na kontrabasie. Nagrany w tym składzie album koncertowy The Turning Point, był największym komercyjnym sukcesem Mayalla i omal nie wszedł do brytyjskiej Top 10. Do najciekawszych tematów należały "Room To Move" z kapitalnym solem harmonijki ustnej lidera i "Thoughts About Roxanne" z finezyjną saksofonową partią Almonda. Ci sami muzycy uzupełnieni gitarzystą basowym Larrym Taylorem wystąpili na Empty Rooms - płycie bardziej wyrafinowanej, lecz mniej ekscytującej.

W nagraniu USA Union uczestniczyli Amerykanie: Harvey Mandel (organy), "Sugarcane" Harris (skrzypce) i Larry Taylor. Płyta odniosła sukces, ale teksty Mayalla pozostawiały tym razem wiele do życzenia. Dwupłytowy album Back To The Roots zapowiadał wyczerpanie się twórczej inwencji muzyka, którego nagrania 7 najbliższych kilku lat prezentowały dość mierny poziom. Czasy składów pełnych gwiazd przeminęły i w konsekwencji Mayall musiał borykać się z obojętnością wytwórni płytowych.

Ostatnim cieszącym cię popularnością longplayem był New Year, New Band, New Company z 1975 r., na którym liderowi towarzyszyła po raz pierwszy kobieta (wokalistka Dee McKinnie) i przyszły gitarzysta Fleetwood Mac, Rick Vito. Po niepowodzeniach całej serii albumów Mayall zaprzestał nagrań, występując tylko sporadycznie w okolicach swej kalifornijskiej siedziby. W 1988 r. odbył tournee po Europie, grając przed skromną, ale przyjmującą go owacyjnie publicznością. W tym samym roku podpisał kontrakt z Island Records i nagrał album Chicago Line.

Renesans aktywności i popularności muzyka nastąpił w 1990 r. po ukazaniu się A Sense Of Place, najlepszej od wielu lat płyty Mayalla. W wywiadach, udzielanych podczas krótkiej wizyty w Wielkiej Brytanii, sprawiał wrażenie człowieka szczęśliwego i niezbyt przejmującego się długim okresem rynkowych niepowodzeń. Jako jedyny żyjący weteran białego rhythm'n'bluesa lat 60., jest postacią zbyt ważną, by pozwolono mu odejść w niepamięć. W 1980 r. artysta występował w Polsce.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Don' t waste my time/Don' t pick a flower	John Mayall	10.1969	-	81[3]	Polydor 56 544	[written by John Mayall][produced by John Mayall]
Room To Move/Saw Mill Gulch Road	John Mayall	01.1970	-	102[1]	Polydor 14010 [US]	[written by John Mayall][produced by John Mayall]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Blues breakers	John Mayall & Eric Clapton	07.1966	6[17]	186	Decca LK 4804	[gold-US][produced by Mike Vernon]
A hard road	John Mayall Bluesbreaker' s	03.1967	10[19]		Decca SKL 4853	[produced by Mike Vernon]
Crusade	John Mayall Bluesbreaker' s	09.1967	8[14]	136[14]	Decca SKL 4890	[produced by Mike Vernon]
Blues alone	John Mayall Bluesbreaker' s	11.1967	24[5]	128[5]	Ace Of Clubs SCL 1243	[produced by John Mayall, Mike Vernon]
Diary of a band Vol.1	John Mayall Bluesbreaker' s	03.1968	27[9]	93[11][02.70]	Decca SKL 4918	[produced by Mike Vernon]
Diary of a band Vol.2	John Mayall	03.1968	28[5]		Decca SKL 4919	[produced by Mike Vernon]
Bare wires	John Mayall	07.1968	3[17]	59[19]	Decca SKL 4945	[produced by John Mayall, Mike Vernon]
Blues from Laurel Canyon	John Mayall	01.1969	33[3]	68[17]	Decca SKL 4972	[produced by John Mayall, Mike Vernon]
Looking back	John Mayall	08.1969	14[7]	79[12]	Decca SKL 5010	[produced by John Mayall, Mike Vernon]
Turning point	John Mayall	11.1969	11[7]	32[55]	Polydor 583 571	[gold-UK][produced by John Mayall]
Empty rooms	John Mayall	04.1970	9[8]	33[19]	Polydor 583 580	[produced by John Mayall]
U.S.A. Union	John Mayall	12.1970	50[1]	22[22]	Polydor 2425 020	[produced by John Mayall]
Back to the roots	John Mayall	06.1971	31[2]	52[15]	Polydor 2657 005	[produced by John Mayall]
John Mayall-Live in Europe	John Mayall	05.1971	-	146[8]	London 589 [US]
Thru the years	John Mayall	11.1971	-	164[7]	London 600 [US]	[produced by John Mayall, Mike Vernon]
Memories	John Mayall	11.1971	-	179[5]	Polydor 2425 085	[produced by Jim Hobson]
Jazz blues fusion	John Mayall	06.1972	-	64[18]	Polydor 2425 103	[produced by John Mayall]
Moving on	John Mayall	10.1972	-	116[11]	Polydor 2391 047	[produced by John Mayall]
Down the line	John Mayall	02.1973	-	158[7]	Polydor 3005 [US]
Ten years are gone	John Mayall	10.1973	-	157[7]	Polydor 2683 036	[produced by John Mayall]
New year,new band,new company	John Mayall	03.1975	-	140[4]	ABC ABCL 5115	[produced by John Mayall]
A sense of place	John Mayall	08.1990	-	170[8]	Island ILPS 9958	[produced by R. S. Field]
Wake up call	John Mayall	04.1993	61[1]	-	Island ILPS 9958	[produced by Dave McNair, R. S. Field, John Mayall]
Blues for the lost days	John Mayall	04.1997	185[1]	-	Silvertone ORE CD 547	[produced by John Porter]
Along for the ride	John Mayall	05.2001	143[2]	-	Eagle EAGCD 150	[produced by [produced by John Porter]]