Liza Minelli

Właśc. Liza May Minelli, ur. 12.03.1946 r. w Hollywood w Kalifornii. Niezwykle dynamiczna i żywiołowa aktorka, piosenkarka i tancerka, występująca w filmach, na koncertach, w muzycznych show i telewizji. Imię Liza pochodziło z piosenki George'a Gershwina, a May wokalistka otrzymała na cześć babci, matki reżysera filmowego Vincente'a Minellego.

Matką Lizy była legendarna artystka Judy Garland. O swoim pierwszym imieniu wokalistka śpiewa zabawną piosenkę, przekonując publiczność, że jest Lizą przez "z", a nie "s". Większą część dzieciństwa artystka spędziła w Hollywood, gdzie towarzyszką jej zabaw była m.in. późniejsza aktorka Mia Farrow. W wieku dwu i pół lat zadebiutowała na ekranie, pojawiając się w ostatniej sekwencji musicalu "In The Good Old Summer Time", jako córeczka gwiazd Garland i Vana Johnsona. W wieku lat siedmiu tańczyła na scenie nowojorskiego Palace Theatre, kiedy jej matka śpiewała "Swanee".

W 1962 r., mimo że początkowo nie objawiała zainteresowania show biznesem, Liza wystąpiła jako początkująca aktorka we wznowieniach popularnych musicali: "Take Me Along" i "The Flower Drum Song"; zagrała też rolę Anny Frank w niskobudżetowym przedstawieniu. Rok później otrzymała nagrodę dla "najbardziej obiecującej osobowości" za swoją trzecią główną rolę w wystawionym poza Broadwayem wznowieniu musicalu Blane'a i Martina "Best Foot Forward" z 1941 r. Wkrótce wyruszyła w objazd z produkcjami "Carnival", "The Pajama Game" i "The Fantastics".

W 1964 r. nagrała swój pierwszy album Liza! Liza!, który sprzedał się w liczbie 500.000 egzemplarzy. W listopadzie tego samego roku wystąpiła wraz z Judy Garland na scenie londyńskiego Palladium. Praktycznie nieznana w Wielkiej Brytanii, zaskoczyła publiczność dynamicznym wykonaniem piosenek "The Travellin' Life" i "Gypsy In My Soul", niemal przyćmiewając bardziej doświadczoną matkę. Jej pierwszym występem na Broadwayu była w 1965 r. rola w spektaklu "Flora And The Red Menace" autorstwa Johna Kandera i Freda Ebba, za którą dostała nagrodę Tony, mimo że spektakl grano tylko 87 razy.

W 1966 r. zadebiutowała w kabarecie w nowojorskim hotelu Plaza, gdzie zebrała entuzjastyczne recenzje, a w 1967 r. poślubiła australijskiego twórcę piosenek i piosenkarza, Petera Allena. Karierę filmową rozpoczęła w 1968 r. drugoplanową rolą w obrazie będącym reżyserskim debiutem znanego aktora Alberta Finneya, "Charlie Bubbles", a w 1969 r. była nominowana do Oscara za rolę Pookie Adams w filmie "The Sterile Cuckoo", adaptacji powieści Johna Nicholsa. W czasie zdjęć do trzeciego filmu Lizy, "Tell Me That You Love Me, Junie Moon", w 1969 r. po zażyciu zbyt dużej dawki proszków nasennych zmarła jej matka. Rok później Liza i Peter Alien podjęli decyzję o separacji.

W 1972 r. artystka została już supergwiazdą. Filmowa wersja broadwayowskiego przeboju Kandera i Ebba "Kabaret", zdobyła dziewięć Oscarów (w tym dla najlepszego filmu i najlepszej aktorki za rolę Minelli jako Sally Bowles), a Liza w jednym tygodniu pojawila się na okładkach "Newsweeka" i "Time'a" (co w Stanach Zjednoczonych jest prawdziwym ewenementem). Za swój program telewizyjny "Liza With A "Z", w reżyserii Boba Fosse'a, zdobyła też nagrodę Emmy. Teraz szła już od sukcesu do sukcesu: bilety na jej koncerty rozchodziły się jak przysłowiowe ciepłe bułeczki, a podczas występów w paryskiej Olympii nadano jej miano "la petite Piaf Americano" ("mała amerykańska -Piaf).

W 1973 r. podczas zdjęć do filmu "That's Entertainment" poznała jego producenta i reżysera, Jacka Haleya Jnr. Jego ojciec grał Blaszanego Człowieka w najsłynniejszym filmie Judy Garland, "Czarodziej z krainy Oz". Haley i Liza pobrali się w 1974 r. i w tym samym roku artystka pobiła rekord Broadwayu i zdobyła specjalną nagrodę Tony za trzytygodniową serię występów solowych w Winter Garden. Jej dwa następne filmy: "Lucky Lady" i "A Matter Of Time" spotkały się z dość chłodnym przyjęciem, ale gorszą passę przerwał nakręcony w 1977 r. obraz Martina Scorsese "New York, New York". Rola młodej, występującej z big-bandem piosenkarki w okresie tuż po drugiej wojnie światowej, zagrana u boku Roberta DeNiro, okazała się osobistym triumfem Lizy. Kolejny raz pojawiła się na ekranie dopiero w 1981 r., kiedy to w filmie "Artur" zagrała obok Dudleya Moore'a. Autorem tematu przewodniego z tego obrazu, "Best You Can Do", był eks-malżonek artystki, Peter Allen. W opinii wielu krytyków kolejna broadwayowska produkcja z udziałem Lizy, musical "The Act" (z 1977 r., autorstwa twórców "Kabaretu"), była jedynie zbiorem luźnych numerów mających na celu zaprezentowanie różnorodności talentu Minelli.

Rola ta przyniosła jej jednak kolejną nagrodę Tony, lecz artystka musiała przerwać występy z powodu ogólnego wyczerpania. W 1979 r. rozwiodła się z Jackiem Haleyem Jnr. i poślubiła włoskiego rzeźbiarza Marka Gero. Tymczasem w prasie coraz częściej pojawiały się pogłoski o jej problemach z alkoholem i narkotykami, a ona sama na kilka lat praktycznie wycofała się z czynnego życia artystycznego. W 1984 r. została po raz kolejny nominowana do nagrody Tony za rolę w "The Rink" u boku Chity Rivery, ale zrezygnowała z dalszych występów, by poddać się kuracji odwykowej w słynnej klinice Betty Ford w Kalifornii.

W 1985 r. powróciła na scenę, a rok później, w swe czterdzieste urodziny, wystąpiła na wyprzedanym koncercie w londyńskim Palladium. Pojawiła się tam po raz pierwszy od pamiętnego wieczoru w 1964 r., a publiczność angielska zgotowała jej owację równą tej, jaką przed 22 laty przyjęła występ jej matki. W tym samym roku Minelli zdobyła nagrodę Złotego Globu dla najlepszej aktorki za rolę w filmie "A Time To Live", będącym telewizyjną adaptacją prawdziwej historii opisanej przez Mary-Lou Weisman w książce "Intensive Care". W obrazie tym zaprezentowała przejmującą kreację matki walczącej ze śmiertelną chorobą syna.
Pod koniec lat 80-tych dołączyła do Franka Sinatry i Sammy'ego Davisa Jnr., by wraz z nimi wyruszyć w światową trasę zatytułowaną "The Ultimate Event!". W 1989 r. współpracowała z brytyjską grupą Pet Shop Boys przy nagraniu albumu Results. Pochodzący z tego wydawnictwa singel z kompozycją Stephena Sondheima "Losing My Mind" jako pierwszy w jej karierze trafił na listy przebojów, plasując się w Top 10 brytyjskich zestawień. Minelli wystąpiła również w filmie "Arthur 2: On The Rocks".

W 1990 r. rozpoczęła pracę nad filmową wersją popularnego brytyjskiego musicalu komediowego "Stepping Out", w którym wystąpiła obok Julie Walters. 20 kwietnia 1992 r. wzięła udział w zorganizowanym na stadionie Wembley w Londynie słynnym koncercie "Freddie Mercury Tribute", gdzie w finale z towarzyszeniem wszystkich pozostałych wykonawców zaśpiewała superprzebój Queen "We Are The Champions". Cała bogata kariera muzyczna i filmowa pozwoliła artystce na dobre uwolnić się od ciążącej jej początkowo etykietki ..córka Judy Garland".

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Theme from ' New York,New York' /Hazoy	Liza Minelli	08.1977	-	104[1]	UA 1014	[written by Fred Ebb/John Kander][piosenka z filmu New York,New York]
Losing my mind	Liza Minelli	08.1989	6[7]	-	Epic ZEE 1	[written by Stephen Sondheim][produced by Pet Shop Boys, Julian Mendelsohn]
Don' t drop bombs	Liza Minelli	10.1989	46[3]	-	Epic ZEE 2	[written by Chris Lowe/Neil Tennant][produced by Pet Shop Boys, Julian Mendelsohn]
So sorry i said	Liza Minelli	11.1989	62[2]	-	Epic ZEE 3	[written by Chris Lowe/Neil Tennant][produced by Pet Shop Boys, Julian Mendelsohn]
Love pains/Rent	Liza Minelli	03.1990	41[3]	-	Epic ZEE 4	[written by Steve Barri/Harvey Price/Dan Walsh][produced by Pet Shop Boys, Julian Mendelsohn]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Liza! Liza!	Liza Minelli	11.1964	-	115[8]	Capitol 2174	[produced by Si Rady]
Live at The London Palladium	Judy Garland & Liza Minelli	09.1965	-	41[14]	Capitol 2295
New feelin'	Liza Minelli	11.1970	-	158[3]	A&M; 4272	[produced by Rex Kramer]
Liza with A ' Z'	Liza Minelli	09.1972	9[15]	19[23]	Columbia 31 762	[gold][produced by Andrew Kazdin]
The Singer	Liza Minelli	03.1973	45[1]	38[20]	Columbia 32 149	[produced by Snuff Garrett]
Live at The London Palladium [re-issue]	Judy Garland & Liza Minelli	06.1973	-	164[8]	Capitol 11 191
Live at The Winter Garden	Liza Minelli	05.1974	-	150[4]	Columbia 32 854
Liza Minelli at Carnegie Hall	Liza Minelli	11.1987	-	156[8]	Telarc 15 502
Results	Liza Minelli	11.1989	6[10]	128[10]	Epic 45 098	[produced by Pet Shop Boys, Julian Mendelsohn]
Gently	Liza Minelli	07.1996	58[1]	156[1]	Angel 35 470	[produced by Brooks Arthur]