Gary Barlow

Gary Barlow (ur. 20 stycznia 1971 w Frodsham, Cheshire) - angielski piosenkarz, tekściarz, pianista i producent.

Członek grupy Take That, grającej głównie muzykę pop, był jednym z odnoszących największy sukces tekściarzy lat 90-tych, produkując 16 przebojów w ciągu dekady. Na swoim koncie ma dwukrotny tytuł zwycięzcy rankingu Top 40 UK Singles jako piosenkarz solo oraz jest pięciokrotnym zdobywcą prestiżowej nagrody Ivor Novello Awards.
 

Gary Barlow od dziecka interesował się muzyką. Urodzony w 1971 roku w angielskim Frodsham artysta wyznaje, że postanowił poświęcić się muzyce po zobaczeniu występu Depeche Mode w programie "Top of the Pops" w wieku 11 lat. Zafascynowany tym, co usłyszał Gary Barlow pragnął tylko jednej rzeczy - grać na keyboardzie.
 

Jego marzenie niedługo potem spełnili rodzice, kupując mu upragniony prezent na Gwiazdkę. Odtąd młody Gary dzielił czas pomiędzy odrabianie lekcji a znacznie bardziej go zajmujące ćwiczenie sprawności na klawiaturze. Z czasem zaczął czynić postępy i w wieku 12 lat zaczął grać w miejskim Connah's Quay Labour Party Social Club w weekendy - mając 14 wiosen zarabiał dziennie 140 funtów za grę w kabarecie.
 

W 1985 roku za namową matki wziął udział w konkursie młodych talentów BBC Pebble Mill z piosenką "Let's Play for Christmas". Nie udało mu się zdobyć głównej nagrody, ale zyskał możliwość nagrania swojej piosenki z prawdziwą orkiestrą i piosenkarzami w Strawberry Studios w Manchesterze. 

Niedługo potem (rok 1987) zdobył tytuł "Act of The Year" w Greenhall Whitley Club. Sukcesy przekonały go, że pisana jest mu kariera - w 1988 roku Gary Barlow rzucił szkołę i całkowicie poświęcił się graniu i pisaniu utworów. Jego pierwszy solowy singel "Love is in the Air" wydany w 1990 roku pod pseudonimem artystycznym Kurtis Rush przeszedł bez echa. Prawdziwa szansa czekała na Gary'ego jednak tuż za rogiem...
 

W tym samym, czyli 1990 roku, młodziutki (18 lat) Gary został zaproszony do udziału w castingu organizowanym przez Nigela Martina-Smitha. Menedżer marzył o stworzeniu brytyjskiego odpowiednika New Kids On the Block - amerykańskiego boysbandu, będącego wtedy u szczytu sławy. Po przesłuchaniu piosenki Gary'ego "A Million Love Song" postanowił dać mu szansę, którą ten skrzętnie wykorzystał. Oprócz Barlowa do pięcioosobowego składu zostali też wybrani Mark Owen (którego Gary znał już wcześniej), Jason Orange, Howard Donald oraz Robbie Williams. Tak powstał zespół Take That, który miał się póżniej okazać najpopularniejszym brytyjskim boysbandem lat 90-tych.
 

Początki jednak nie były różowe - pierwszy album, wydany w 1992 roku "Take That & Party" oraz pierwsze single radziły sobie na listach przebojów średnio. Przełom przyszedł wraz z wydaniem drugiego albumu formacji - "Everything Changes" w 1993 roku. Aż cztery single z tego krążka osiągnęły szczyt listy przebojów - wszystkie autorstwa Gary'ego, który pisał większość piosenek grupy. Zespół zaczął być rozpoznawany na całym świecie, a kolejne albumy i single rozchodziły się w milionach egzemplarzy.
 

Dobra passa skończyła się w 1995 roku - po wydaniu albumu "Nobody Else" Robbie Williams postanowił opuścić grupę. Reszta muzyków przez krótki okres kontynuowała działalność jako kwartet, jednak na początku 1996 roku zespół Take That oficjalnie ogłosił zakończenie działalności. Na otarcie łez dla fanów wydano album "Greatest Hits" z kolejnym topowym singlem, tym razem coverem Bee Gees - "How Deep Is Your Love".
 

Po rozpadzie zespołu Gary kontynuował solową karierę - wydał dwa solowe albumy, "Open Road" (1997) oraz "Twelve Months, Eleven Days" (1999). Mimo początkowych sukcesów pierwszego albumu i singli z niego pochodzących (m. in. "Forever Love") po wydaniu drugiej płyty dobra passa zaczęła muzyka opuszczać. Ciągłe utarczki pomiędzy nim a Robbiem Williamsem zapełniały pierwsze strony tabloidów. Dodatkowo firma BMG/RCA zerwała z artystą kontrakt w marcu 2000 roku z powodu słabej sprzedaży drugiego albumu muzyka - to uniemożliwiło wydanie trzeciego singla z tego krążka. Zawiedziony Barlow postanowił rzucić solową karierę i poświęcić się swojej oryginalnej pasji, czyli pisaniu utworów. Utworzył razem z Elliotem Kennedym wytwórnię True North Music Company. Oprócz pisania przebojów dla takich artystów jak Donny Osmond, Blue czy Charlotte Church zajmował się również produkcją, współpracując m.in. z Christiną Aguilerą, Atomic Kitten czy Eltonem Johnem.
 

2005r był przełomowym rokiem dla artysty - wyemitowany w telewizji dokument o Take That i wydane niedługo potem DVD "Never Forget: The Ultimate Collection" przywróciło zainteresowanie nieco już zapomnianą grupą. Artyści nie kazali na siebie długo czekać - pod koniec 2005 roku Barlow oficjalnie zapowiedział, że Take That w czteroosobowym składzie (bez Williamsa) powraca na scenę.
- Wracamy. Jesteśmy pracoholikami i tęskniliśmy za sobą - mówi Barlow w wywiadzie dla "The Sun".

Reaktywacja boysbandu spotkała się z odzewem przechodz±cym wszelkie oczekiwania - bilety na nadchodzącą trasę sprzedały się na pniu, a nowy singiel "Patience" przez cztery tygodnie utrzymywał się na szczycie listy przebojów oraz zdobył pierwsze miejsce w plebiscycie "The Record of the Year" (2006). W międzyczasie Gary opublikował autobiografię "My Take", która rok póżniej (w 2007 roku) została wznowiona w wersji poszerzonej o reaktywację Take That. Grupa wydała dwa albumy od reaktywacji: "Beautiful World" w 2006 roku i "The Circus" w 2008.
 

W pażdzierniku 2008 roku premierę miał młodzieżowy serial "Britannia High", którego dyrektorem muzycznym jest Gary Barlow. Ostatnimi czasy prasa dużo miejsca poświęca Gary'emu za sprawą akcji charytatywnych, w które się angażuje na rzecz fundacji "Comic Relief" (zbierającej pieniądze do walki z klęską głodu w Etiopii). Najpierw użyczył swojego głosu dla BT Speaking Clock (odpowiednik polskiej "zegarynki") razem z innymi brytyjskimi celebrytami; użytkownik łączący się z systemem pomiędzy 3 lutym a 23 marca 2009 roku wspomagał fundację. Innym pomysłem na wsparcie organizacji była wspinaczka 9 brytyjskich celebrytów (oprócz Gary'ego wzięli w niej udział m.in. Ronan Keating, wokalistki Girls Aloud Cheryl Cole i Kimberley Walsh, Alesha Dixon i prezenter stacji BBC Radio 1, Chris Moyles) na górę Kilimandżaro pod koniec lutego 2009 roku. Z powodu intensywnych treningów przygotowujących do niej Barlow uległ kontuzji, jednak do czasu rozpoczęcia wyprawy udało mu się wyleczyć i wyprawa przebiegła pomyślnie - cała dziewiątka dotarła bezpiecznie na szczyt. 

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Forever Love/I Miss It All	Gary Barlow	07.1996	1[1][24]	-	RCA 74321397922	[gold-UK][written by Gary Barlow][produced by Gary Barlow][piosenka z filmu "The Leading Man"]
Love Won't Wait / Cuddly Toy	Gary Barlow	05.1997	1[1][16]	-	RCA 74321470842	[silver-UK][written by Madonna, Shep Pettibone][produced by Stephen Lipson]
So Help Me Girl/Million To One	Gary Barlow	07.1997	11[14]	44[20]	RCA 74321501202	[written by Howard Perdew, Andy Spooner][produced by David Foster]
Open Road/Back For Good (Live)	Gary Barlow	11.1997	7[13]	-	RCA 74321518292	[written by Gary Barlow][produced by Gary Barlow]
Superhero/Lay Down For Love	Gary Barlow	03.1998	-	106[5]	Arista 13 472	[written by Gary Barlow, Max Martin, Kristian Lundin, Jolyon Skinner][produced by Max Martin, Kristian Lundin]
Stronger/Wondering	Gary Barlow	07.1999	16[10]	-	RCA 74321682012	[written by Gary Barlow,Graham Gouldman][produced by Jon Douglas, Brian Rawling]
For All That You Want/Say It	Gary Barlow	10.1999	24[8]	-	RCA 74321701012	[written by Gary Barlow,Max Martin Kristian Lundin][produced by Max Martin Kristian Lundin]
Shame/The Queen	Robbie Williams & Gary Barlow	10.2010	2[8]	-	Virgin VSCDT2016	[silver-UK][written by Gary Barlow, Robbie Williams][produced by Trevor Horn]
Sing	Gary Barlow & The Commonwealth Band	05.2012	1[2]	-	Decca GBUM71202976	[written by Gary Barlow,Andrew Lloyd Webber][produced by Eliot Kennedy, Gary Barlow, Ryan Carline]
Here Comes The Sun	Gary Barlow & The Commonwealth Band	06.2012	59[2]	-	-	[written by George Harrison]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Open Road	Gary Barlow	05.1997	1[1][37]	-	RCA 74321417202	[platinum-UK][produced by David Foster, Gary Barlow, Mike Rose, Nick Foster, Kristian Lundin, Max Martin, Carsten Schack, Kenneth Karlin, Stephen Lipson, Absolute, Grant Mitchell, Walter Afanasieff, Chris Porter, Simon Willis]
Twelve Months, Eleven Days	Gary Barlow	10.1999	35[3]	-	RCA 74321707662	[produced by Gary Barlow, Kristian Lundin, Max Martin, Jon Douglas, Grant Mitchell, Brian Rawling, Mark Taylor, Cutfather & Joe, DuffleBag Boys]
Sing	Gary Barlow and Commonwealth Band	05.2012	1[3][3]	-	Decca 3702358	[produced by Steven Baker, Gary Barlow, Ryan Carline, Jon Cohen, Eliot Kennedy, Steve Power]

John Mayall

John Mayall
Ur. 29.11.1933 r. w Macclesfield w hrabstwie Cheshire, Anglia. Ten protoplasta angielskiego białego bluesa, a zarazem jego czołowy przedstawiciel, w okresie swej blisko czterdziestoletniej muzycznej działalności odgrywał nie mniej istotną rolę artystycznego inspiratora.
Pierwszą grupę założył jeszcze jako student w 1955r. Zespół Powerhouse Four udzielał się głównie lokalnie, a wkrótce potem jego lidera powołano do służby wojskowej. Po jej odbyciu Mayall poświęcił się wyłącznie muzyce, a po przeniesieniu się do Londynu założył w pełni profesjonalną grupę Blues Syndicate, poprzedniczkę legendarnych Bluesbreakers. Wraz z Alexisem Kornerem, Cyrilem Davisem i Grahamem Bondem odegrał pionierską rolę w wykreowaniu brytyjskiego rhythm'n'bluesa.

Nazwiska muzyków, którzy przewinęli się przez kolejne formacje Mayalla, mogłyby wypełnić niejedną grubą książkę. Co najmniej kilku z nich miało przyćmić sławę lidera, stając na czele własnych zespołów, lub występując z czasem w opromienionych sukcesami grupach. W książce "Rock Family Trees" Peter Frame zamieścił dokładne, godne rekomendacji dane personalne. Lista obejmuje nazwiska tak znane, jak John Mc Vie, Hughie Flint, Mick Fleetwood, Roger Dean, Davey Graham, Eric Clapton, Jack Bruce, Aynsley Dunbar, Peter Green, Dick Heckstall-Smith, Keef Hartley, Mick Taylor, Henry Lowther, Tony Reeves, Chris Mercer, Jon Hiseman, Steve Thompson, Colin Alien, Jon Mark, Johny Almond, Harvey Mandel, Larry Taylor i Don "Sugarcane" Harris.

Płytowy debiut Mayalla, album John Mayall Plays John Mayall z 1965 r. nagrany na żywo, oddał pomimo technicznych niedoróbek ekscytującą atmosferę rhythm 'n'bluesowego klubu. Wydany na singlu temat "Crawling Up A Hill" prezentuje zmagania Mayalla-wokalisty z fascynującą, choć niedostrojoną, harmonijką ustną i organami Hammonda. Uchodzący dziś za klasykę drugi album, Rluesbreakers With Eric Clapton, warto polecić wszystkim adeptom białego bluesa. Dzięki Claptonowi, jego szef dał się poznać szerszej publiczności, ściągającej tłumnie na koncerty idola gitary.

Na płycie Hard Road pojawiła się przejrzysta i oszczędna gitara Petera Greena, zaś longplay Crusade oparto na brzmieniu wzbogaconym instrumentami dętymi. Stylistyczną wszechstronność zademonstrował Mayall na bardziej relaksowym w nastroju albumie Blues Alone. Wydane kolejno w 1968 r. płyty Diary Of The Band Vol.1 i Vol.2 zawierały rejestracje koncertów z 1967 r. Obie zaprezentowały w pełni perkusyjne umiejętności Keefa Hartleya i gitarzysty Micka Taylora.
Bare Wires - album uchodzący za szczytowe osiągnięcie Mayalla - wykazał jego jazzowe inklinacje wsparte perkusją Jona Hisemana i grą sekcji dętej złożonej z doświadczonych muzyków: Lowthera (trąbka) oraz Mercera i Heckstall-Smitha (saksofony). Utrzymana w nastroju introspektywnej podróży płyta zawierała też najlepsze teksty lidera, a zwłaszcza piękny, quasireligijny temat "I Know Now". Podobnie wydany, następny longplay Blues From Laurel Canyon, zarejestrowany został w Los Angeles, gdzie muzyk postanowił osiąść na stałe. Decyzja wiązała się z końcem epopei Bluesbreakers.

Po przejściu Taylora do The Rolling Stones lider stworzył akustyczny, grający bez perkusji kwartet z Jonem Markiem na gitarze, Johnnym Almondem na flecie i saksofonie tenorowym i Stephenem Thompsonem na kontrabasie. Nagrany w tym składzie album koncertowy The Turning Point, był największym komercyjnym sukcesem Mayalla i omal nie wszedł do brytyjskiej Top 10. Do najciekawszych tematów należały "Room To Move" z kapitalnym solem harmonijki ustnej lidera i "Thoughts About Roxanne" z finezyjną saksofonową partią Almonda. Ci sami muzycy uzupełnieni gitarzystą basowym Larrym Taylorem wystąpili na Empty Rooms - płycie bardziej wyrafinowanej, lecz mniej ekscytującej.

W nagraniu USA Union uczestniczyli Amerykanie: Harvey Mandel (organy), "Sugarcane" Harris (skrzypce) i Larry Taylor. Płyta odniosła sukces, ale teksty Mayalla pozostawiały tym razem wiele do życzenia. Dwupłytowy album Back To The Roots zapowiadał wyczerpanie się twórczej inwencji muzyka, którego nagrania 7 najbliższych kilku lat prezentowały dość mierny poziom. Czasy składów pełnych gwiazd przeminęły i w konsekwencji Mayall musiał borykać się z obojętnością wytwórni płytowych.

Ostatnim cieszącym cię popularnością longplayem był New Year, New Band, New Company z 1975 r., na którym liderowi towarzyszyła po raz pierwszy kobieta (wokalistka Dee McKinnie) i przyszły gitarzysta Fleetwood Mac, Rick Vito. Po niepowodzeniach całej serii albumów Mayall zaprzestał nagrań, występując tylko sporadycznie w okolicach swej kalifornijskiej siedziby. W 1988 r. odbył tournee po Europie, grając przed skromną, ale przyjmującą go owacyjnie publicznością. W tym samym roku podpisał kontrakt z Island Records i nagrał album Chicago Line.

Renesans aktywności i popularności muzyka nastąpił w 1990 r. po ukazaniu się A Sense Of Place, najlepszej od wielu lat płyty Mayalla. W wywiadach, udzielanych podczas krótkiej wizyty w Wielkiej Brytanii, sprawiał wrażenie człowieka szczęśliwego i niezbyt przejmującego się długim okresem rynkowych niepowodzeń. Jako jedyny żyjący weteran białego rhythm'n'bluesa lat 60., jest postacią zbyt ważną, by pozwolono mu odejść w niepamięć. W 1980 r. artysta występował w Polsce.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Don' t waste my time/Don' t pick a flower	John Mayall	10.1969	-	81[3]	Polydor 56 544	[written by John Mayall][produced by John Mayall]
Room To Move/Saw Mill Gulch Road	John Mayall	01.1970	-	102[1]	Polydor 14010 [US]	[written by John Mayall][produced by John Mayall]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Blues breakers	John Mayall & Eric Clapton	07.1966	6[17]	186	Decca LK 4804	[gold-US][produced by Mike Vernon]
A hard road	John Mayall Bluesbreaker' s	03.1967	10[19]		Decca SKL 4853	[produced by Mike Vernon]
Crusade	John Mayall Bluesbreaker' s	09.1967	8[14]	136[14]	Decca SKL 4890	[produced by Mike Vernon]
Blues alone	John Mayall Bluesbreaker' s	11.1967	24[5]	128[5]	Ace Of Clubs SCL 1243	[produced by John Mayall, Mike Vernon]
Diary of a band Vol.1	John Mayall Bluesbreaker' s	03.1968	27[9]	93[11][02.70]	Decca SKL 4918	[produced by Mike Vernon]
Diary of a band Vol.2	John Mayall	03.1968	28[5]		Decca SKL 4919	[produced by Mike Vernon]
Bare wires	John Mayall	07.1968	3[17]	59[19]	Decca SKL 4945	[produced by John Mayall, Mike Vernon]
Blues from Laurel Canyon	John Mayall	01.1969	33[3]	68[17]	Decca SKL 4972	[produced by John Mayall, Mike Vernon]
Looking back	John Mayall	08.1969	14[7]	79[12]	Decca SKL 5010	[produced by John Mayall, Mike Vernon]
Turning point	John Mayall	11.1969	11[7]	32[55]	Polydor 583 571	[gold-UK][produced by John Mayall]
Empty rooms	John Mayall	04.1970	9[8]	33[19]	Polydor 583 580	[produced by John Mayall]
U.S.A. Union	John Mayall	12.1970	50[1]	22[22]	Polydor 2425 020	[produced by John Mayall]
Back to the roots	John Mayall	06.1971	31[2]	52[15]	Polydor 2657 005	[produced by John Mayall]
John Mayall-Live in Europe	John Mayall	05.1971	-	146[8]	London 589 [US]
Thru the years	John Mayall	11.1971	-	164[7]	London 600 [US]	[produced by John Mayall, Mike Vernon]
Memories	John Mayall	11.1971	-	179[5]	Polydor 2425 085	[produced by Jim Hobson]
Jazz blues fusion	John Mayall	06.1972	-	64[18]	Polydor 2425 103	[produced by John Mayall]
Moving on	John Mayall	10.1972	-	116[11]	Polydor 2391 047	[produced by John Mayall]
Down the line	John Mayall	02.1973	-	158[7]	Polydor 3005 [US]
Ten years are gone	John Mayall	10.1973	-	157[7]	Polydor 2683 036	[produced by John Mayall]
New year,new band,new company	John Mayall	03.1975	-	140[4]	ABC ABCL 5115	[produced by John Mayall]
A sense of place	John Mayall	08.1990	-	170[8]	Island ILPS 9958	[produced by R. S. Field]
Wake up call	John Mayall	04.1993	61[1]	-	Island ILPS 9958	[produced by Dave McNair, R. S. Field, John Mayall]
Blues for the lost days	John Mayall	04.1997	185[1]	-	Silvertone ORE CD 547	[produced by John Porter]
Along for the ride	John Mayall	05.2001	143[2]	-	Eagle EAGCD 150	[produced by [produced by John Porter]]