Ur. 9.02.1948 w Amarillo w stanie Teksas (USA). Ely jest wokalistą, kompozytorem i gitarzystą. Uważa się go ostatnio za ogniwo łączące country rocka z tak zwanym „new country”. W 1958 przeprowadził się do Lubbock, głównego miasta teksańskich równin, z którego wywodziły się takie gwiazdy, jak Buddy Holly, Roy Orbison czy Waylon Jennings. Pierwszą grupę Ely założył w wieku 13 lat. Grała ona muzykę stanowiącą połączenie country i R&B. Wkrótce Ely porzucił szkołę i poszedł w ślady Woody'ego Guthrie i Jacka Kerouaka - podróżował pociągami towarowymi i parał się różnymi nie związanymi z muzyką zajęciami (pracował np. przez pewien czas w cyrku). W końcu wylądował w Nowym Jorku wyposażony jedynie w swoją gitarę. Przyłączył się do trupy teatralnej z Austin (Teksas), gdzie teraz mieszka, i na początku lat 70-tych skorzystał z pierwszej okazji wyjazdu do Europy u boku swoich teatralnych pracodawców. Potem wrócił do Lubbock, gdzie zaczął współpracę z wokalistami Jimmiem Gilmore’em i George'em „Butch” Hancockiem oraz kilkoma innymi lokalnymi muzykami (był wśród nich m.in. gracz na pile!) w nieformalnej grupie znanej pod nazwą Flatlanders. Choć nigdy nie odniosła ona większych sukcesów, zarejestrowała pewną liczbę nagrań w Nashville w wytwórni Plantation należącej do Shelby’ego Singletona (wydano wówczas jednak tylko kilka singli).Pod koniec lat 70-tych, kiedy Ely podpisał kontrakt z wytwórnią MCA, nagrania Flatlanders osiągnęły status legendarnych i zostały zebrane na antologii One Road More wydanej po raz pierwszy przez europejską wytwórnię Charly Records w 1980r. (W USA ukazały się jednak dopiero w połowie lat 80-tych. Album ten wydano też pod tytułem More A Legend Than A Band, czyli „bardziej legenda niż zespół’’.)
W 1976 Ely założył własną grupę, w której skład weszli Jesse Taylor (gitara), Lloyd Maines (bęben stalowy), Gregg Wright (gitara basowa) i Steve Keeton (perkusja) oraz okazyjnie Ponty Bone (akordeon). W tym podstawowym składzie nagrano albumy Joe Ely, Honky Tonk Masquerade oraz Down On The Drag. Keetona zastąpił potem Robert Marquam, a Wrighta - Michael Robertson, z których udziałem zarejestrowano Musta Notta Gotta Lotta. Na płycie tej pojawił się również m.in. Reese Whyans (instrumenty klawiszowe). Choć albumy te odniosły artystyczny sukces - wiele świetnych utworów napisali Ely, Gilmore i zwłaszcza Hancock - muzyczna atmosfera tych czasów była dużo bardziej sprzyjająca dla punka czy new wave niż dla teksańskich piosenek.
W 1980 Ely Band ruszył w długą trasę koncertową, występując przed Clash (Ely bardzo się zaprzyjaźnił z członkami tej grupy). W tym samym roku ukazał się album Live Shots. Zagrali na nim Taylor, Marquam, Wright, Bone i Maines. Zarejestrowano go podczas koncertów z Clash, ale nie odniósł większego sukcesu niż poprzednie trzy albumy studyjne. W 1984 wydano Hi-Res nagrany z udziałem zupełnie nowej grupy składającej się z mało znanych muzyków. Jednak i ta płyta nie miała większego powodzenia komercyjnego niż poprzednie propozycje.
W 1987 Ely miał już nową grupę, z którą przeważnie gra do dziś. W jej skład weszli David Grissom (gitara prowadząca), Jimmy Pettit (gitara basowa) i Davis McLarty (perkusja). W tym składzie nagrane zostały dwa artystycznie doskonałe albumy wydane przez amerykańską niezależną wytwórnię Hightone: Lord Of The Highway i Dig Ali Night. Na ten ostatni po raz pierwszy złożyły się wyłącznie utwory napisane przez samego Ely’ego. Brytyjską licencję na obie te płyty posiada firma Demon Records. Na fali tego nowego zainteresowania muzyką Ely'ego, wytwórnia Sunstorm Records (założona przez redaktora fanzinu „Omaha Rainbow” Pete’a O’Briena) zakupiła starszy materiał, z którego powstać mogły dwa albumy.
W 1988 ukazał się Milkshakes And Malts - kolekcja utworów Butcha Hancocka nagranych przez Ely’ego. W rok później natomiast wydano Whatever Happened To Maria? z kompozycjami samego Ely'ego. W tym czasie zespół pracował już razem od trzech lat; podczas koncertów jego członkowie rozumieli się doskonale - zwłaszcza Ely i Grissom, którego gitara rodem z R&B „odciągnęła” muzykę grupy od country. W 1990r zespół nagrał koncertowy album Live At Liberty Lunch w elektrowni w Austin. Był on na tyle dobry, że dawna wytwórnia Ely’ego, MCA, podpisała z nim nowy kontrakt. „Na boku” Ely wziął udział w nagraniach do ścieżki dźwiękowej filmu „Roadie”, w którym zagrał Meat Loaf (wykonał tam utwory „Brainlock” i „I Had My Hopes Up High”) oraz był członkiem grupy utworzonej specjalnie na potrzeby filmu „Falling From Grace” Johna Mellencampa (wspólnie z Mellencampem, Johnem Prine'em, Dwightem Yoakamem i Jamesem McMurtrym). Ely, Terry Allen i Butch Hancock napisali też wspólnie „Chippy” - musical o prostytutce.
Na albumie Letter To Laredo Ely powrócił do brzmień z pierwszych nagrań dla MCA. Znalazła się na nim nowa wersja utworu Butcha Hancocka „She Never Spoke Spanish To Me” („Nigdy do mnie nie mówiła po hiszpańsku”) pod tytułem „She Finally Spoke Spanish To Me” („W końcu przemówiła do mnie po hiszpańsku”). Najlepszym nagraniem z tej płyty jest doskonała wersja piosenki Toma Russella o walkach kogutów, „Gallao del cielo”. Joe Ely jest jednym z najwszechstronniejszych wykonawców country lat 90-tych, zwłaszcza na żywo.
Albumy | ||||||
| Tytuł | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [US] | Komentarz |
| Musta Notta Gotta Lotta | Joe Ely | 04.1981 | - | 135[11] | SouthCoast 5183 | [produced by Joe Ely, Michael Brovsky] |
| Live Shots | Joe Ely | 10.1981 | - | 159[3] | SouthCoast 5262 | [produced by Michael Brovsky] |
