Jedna z bardziej eklektycznych grup, które pojawiły się na manchesterskiej scenie punkowej. Jej szefem był Vini Reilly (właśc. Vincent Gerard Reilly, ur. w 1953r w Manchesterze, Anglia). Grupa łączyła w muzyce zawartej na niezliczonych wydawnictwach elementy jazzu, elektroniki, a nawet folku.
Początki kariery Viniego sięgają 1977r, kiedy to został gitarzystą nieco bardziej „standardowej” grupy Ed Banger And The Nosebleeds. Dwie inne grupy powstałe w 1977 r- Fastbreeder i Flashback - połączyły się w tym samym czasie w jeden nowy zespół, którego menedżerem był manchesterski prezenter telewizyjny i założyciel wytwórni Factory Records -Anthony Wilson. W styczniu 1978 Wilson zaprosił Reilly’ego do współpracy z gitarzystą Dave’em Rowbothamem i perkusistą Chrisem Joyce’em. To właśnie oni uformowali Durutti Column (nazwa od politycznego komiksu wydawanego przez SI w Strasburgu w latach 60-tych). Do tej trójki dołączyli wokalista Phil Rainford oraz basista Tony Bowers. Wspólnie przygotowali oni nagrania na słynną „A Factory Sampler EP”, której producentem był nieżyjący już Martin Hannett. Były to jedyne nagrania zarejestrowane w tym składzie - zespół wkrótce rozpadł się.
Reilly sam kontynuował pracę pod szyldem Durutti Column, podczas gdy pozostali muzycy (z wyjątkiem Rainforda) utworzyli formację Moth Men. Debiutancki album The Return Of The Durutti Column ukazał się nakładem Factory w 1980r; nagrany został w przeważającej części przez Reilly’ego, chociaż pojawili się na nim również Hannett, Pete Crooks (gitara basowa) i Toby (perkusja). Zespół wkrótce doczekał się solidnej grupy fanów, zwłaszcza poza Wielką Brytanią, gdzie doceniano duże umiejętności instrumentalne Reilly’ego. Koncerty były sporadyczne, ponieważ Reilly cierpiał na schorzenie układu pokarmowego i często nie był w stanie grać. Album wyróżniał się również okładką z papieru ściernego zainspirowaną poczynaniami anarchistycznego ruchu Situationist Internatiside. Reilly i producent Hannett pomagali w latach 80-tych w nagraniu solowego albumu Pauline Murray.
Późniejsze własne nagrania Durutti Column były bardzo różnorodne - dokonywał ich Reilly przy współpracy takich muzyków, jak perkusiści Donald Johnson, a potem Bruce Mitchell (były członek Alberto Y Los Trios Paranoias), Maunagh Flemin i Simon Topping (trąbki), a dużo później Richard Henry, Tim Kellett i Mervyn Fletcher (wszyscy instrumenty dęte) oraz Blaine Reininger (skrzypce) i Caroline Lavelle (wiolonczela). Przez następne lata trzon Durutti Column stanowili Reilly i Mitchell, a przez zespół przewijały się dziesiątki innych muzyków. Zespół działa do dziś.
Doskonałym przykładem muzyki Durutti Column z późniejszego okresu jest album Vini Reilly z 1989r. Gitarzysta zgrabnie wplótł w nagrania zsamplowane wokale Joan Sutherland, Tracy Chapman, Otisa Reddinga i Annie Lennox, tworząc poruszający krajobraz ballad akustyczno-elektrycznych. Hipnotyzującą gitarę Reilly’ego można również usłyszeć na wielu nagraniach wykonawców, takich jak Anne Clarke, Richard Jobson i Morrisey (krajan z Manchesteru i przyjaciel Reilly’ego). Ósmego listopada 1991r odnaleziono w jego manchesterskim domu ciało byłego gitarzysty Durutti Column Dave’a Rowbothama. Został on zamordowany za pomocą siekiery.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz