Z archiwum...rocka

niedziela, 22 grudnia 2024

Parmalee

Parmalee to amerykański zespół country z Parmele w Karolinie Północnej. W skład zespołu wchodzą bracia Matt Thomas (wokal, gitara) i Scott Thomas (perkusja), a także ich kuzyn Barry Knox (gitara basowa) i Josh McSwain (gitara). Podpisali kontrakt z dywizją Stoney Creek BBR Music Group i wydali trzy albumy studyjne: Feels Like Carolina, 27861 i For You. Parmalee ma również cztery single numer jeden na listach przebojów Billboard Country Airplay: „Carolina”, „Just the Way” (z udziałem Blanco Browna), „Take My Name” i „Gonna Love You”.

Przed powstaniem Parmalee bracia Matt i Scott Thomas występowali z ojcem w grupie o nazwie Jerry Thomas and the Thomas Brothers Band. Kiedy ich ojciec przeszedł na emeryturę, chcieli kontynuować granie muzyki, więc założyli Parmalee, w skład którego wchodzili Matt i Scott Thomas, Josh McSwain i Barry Knox. Ich pierwsza EP-ka nosiła tytuł Daylight. Zespół zwrócił na siebie uwagę producenta Davida Bendetha z RCA. Bendeth zaprosił ich do nagrania trzech piosenek w Water Music Studios w Hoboken w stanie New Jersey, co doprowadziło do umowy wydawniczej z Windswept Publishing z siedzibą w Los Angeles. Następnie przyszło zaproszenie od Bendetha do nagrania pozostałych 12 piosenek, które składają się na debiutancki album zespołu, Inside. Po wydaniu Parmalee spędziło prawie 2 lata na trasie koncertowej i promocji swojego albumu. Parmalee wydało również akustyczny album na żywo zatytułowany Unplugged oraz DVD w stylu dokumentalnym, Inside Live.

W 2006 roku pojechali do Los Angeles, aby rozpocząć nagrywanie z producentem Stevo Bruno. Dzielili swój czas między trasę koncertową po wschodnim wybrzeżu a nagrywaniem w Kalifornii. Większość utworów nagrali w Los Angeles (Nikki Sixx, basista Mötley Crüe, współpracował z Parmalee przy kilku utworach, zarówno pisząc, jak i produkując), a następnie udali się do Nashville, aby napisać, wyprodukować i zmiksować pozostałą część płyty z producentem Kevinem Beamishem. Parmalee wydał EP Complicated w 2008 roku.

W 2010 roku zespół padł ofiarą próby napadu. Właśnie skończyli grać w The Money, barze w Rock Hill w Południowej Karolinie, 21 września i byli w swoim kamperze, gdy Dytavis Hinton i Demorrio Burris weszli do pojazdu z bronią palną, żądając pieniędzy. Perkusista Scott Thomas wyszedł z tyłu autobusu z własną bronią i kazał im odjechać. Według zespołu Burris otworzył ogień i wybuchła strzelanina. Thomas został postrzelony w nogę, brzuch i klatkę piersiową. Burris został zabity, a Hinton ranny w dolną połowę ciała. Obaj ranni mężczyźni zostali przewiezieni do Carolinas Medical Center. Thomas pozostawał w stanie krytycznym po ranie postrzałowej i był hospitalizowany w Charlotte w Karolinie Północnej przez 35 dni, z czego dziesięć spędził w śpiączce. Hinton przyznał się do usiłowania zabójstwa, włamania, usiłowania zbrojnego rabunku i spisku przestępczego; został skazany na 20 lat więzienia bez możliwości zwolnienia warunkowego.

W maju 2011 roku Thomas był już na tyle zdrowy, że po raz pierwszy mógł zasiąść za zestawem perkusyjnym, a zespół w końcu wystąpił na obiecanym pokazie wytwórni. Stoney Creek Records Podczas pobytu w Nashville Parmalee poznał Davida Fanninga z New Voice Entertainment w Sound Stage Studios. Razem z nim zespół nagrał swój hit „Musta Had a Good Time” z tyłu swojego kampera. Piosenka doprowadziła zarówno do ich produkcji, jak i umów płytowych. Inspiracja do „Musta Had a Good Time” przyszła prosto z ich własnego życia. Kiedy zespół powstał, wszyscy przeprowadzili się do tego samego domu, a imprezy odbywały się niemal każdej nocy. Scott wyjaśnia: „Mogę powiedzieć, że samochód nie był w basenie. Mój przyjaciel wjechał ciężarówką do małego strumienia. To się naprawdę wydarzyło. Musieliśmy wziąć traktor, żeby go wyciągnąć”. A kiedy kręcili teledysk, wybuchła kolejna impreza, dopóki właściciel domu, w którym kręcono teledysk, nie poprosił ich o wyjście. Zespół został wyrzucony z własnego nagrania teledysku.

„'Musta Had a Good Time' opisuje tę jedną epicką imprezę, na której wszyscy byliśmy - lub mamy nadzieję pójść - w pewnym momencie naszego życia”, mówi Matt. „To jest ta jedna impreza, która staje się legendą w małym miasteczku. Reakcja fanów, gdy gramy tę piosenkę na żywo, jest szalona - fani znają wszystkie słowa, wszyscy tańczą, a na scenie i wśród tłumu robi się impreza. Odkrywamy, że jest wielu ludzi, którzy naprawdę lubią się dobrze bawić”. W czerwcu 2012 roku zespół został zaprezentowany jako artysta „Bubbling Under” na Billboard. Teledysk do utworu zadebiutował na żywo na stronie TheBoot.com AOL w lipcu 2012 roku , a teledysk zadebiutował w sierpniu 2012 roku.

Ich drugi singiel Stoney Creek, „Carolina”, został wydany w radiu country 4 lutego 2013 r. W grudniu 2013 r. osiągnął 1. miejsce na liście przebojów Country Airplay.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Musta Had a Good Time	Parmalee	07.2012	-	-	Stoney Creek	[written by Matt Thomas, Scott Thomas ,Josh McSwain, Barry Knox, David Fanning][produced by New Voice Entertainment][42[13].Country Chart]
Carolina	Parmalee	10.2013	-	36[19]	Stoney Creek	[platinum-US][written by Matt Thomas, Josh McSwain ,Scott Thomas ,Rick Beato, Barry Knox][produced by New Voice Entertainment][2[38].Country Chart]
Close Your Eyes	Parmalee	10.2014	-	69[16]	Stoney Creek	[written by Adam Craig ,Trent Tomlinson, Shane Minor][produced by New Voice Entertainment][11[37].Country Chart]
Already Callin' You Mine	Parmalee	11.2015	-	91[3]	Stoney Creek	[written by Matt Thomas ,Scott Thomas ,Barry Knox ,Phil O'Donnell, Wade Kirby][produced by New Voice Entertainment][16[36].Country Chart]
Roots	Parmalee	05.2016	-	-	Stoney Creek	[written by Ben Stennis, Blake Bollinger, Jared Mullins][produced by New Voice Entertainment][45[8].Country Chart]
Just the Way	Parmalee and Blanco Brown	01.2021	-	31[20]	Stoney Creek	[2x-platinum-US][written by Matt Thomas, Kevin Bard ,Nolan Sipe][produced by David Fanning][3[58].Country Chart]
Take My Name	Parmalee	04.2022	-	22[20]	Stoney Creek	[platinum-US][written by Ashley Gorley, Ben Johnson, David Fanning, Matt Thomas][produced by David Fanning][2[37].Country Chart]
Girl in Mine	Parmalee	07.2023	-	81[9]	BBR	[gold-US][written by Ashley Gorley, Casey Brown, David Fanning ,Matt Thomas, Travis Wood][produced by David Fanning][19[25].Country Chart]
Gonna Love You	Parmalee	10.2024	-	102[9]	Stoney Creek	[written by Matt Thomas,Abram Dean,Andy Sheridan,David Fanning][produced by David Fanning][20[13].Country Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Feels Like Carolina	Parmalee	12.2013	-	46[7]	Stoney Creek 76987	[produced by New Voice Entertainment]
27861	Parmalee	08.2017	-	146[1]	Stoney Creek 538299882	[produced by David Fanning, Parmalee]

American Authors

American Authors, dawniej znani jako Blue Pages, to amerykański zespół rockowy pochodzący z Bostonu, z siedzibą w Nowym Jorku, w którego skład wchodzą wokalista i gitarzysta Zac Barnett, basista Dave Rublin i perkusista Matt Sanchez. Gitarzysta i banjoista James Adam Shelley jest byłym członkiem. Są najbardziej znani z przebojów „Believer” i „Best Day of My Life” z debiutanckiego albumu Oh, What a Life, a także z przeboju z pierwszej dwudziestki „Go Big or Go Home” z drugiego albumu What We Live For. Zespół, wcześniej związany z Island Records, teraz wydaje muzykę niezależnie.

Oferując emocjonalną i napędzającą mieszankę letniego indie popu i starannie wykonanego, komercyjnego nowoczesnego rocka, pochodzący z Brooklynu American Authors plasuje się gdzieś pomiędzy wielkością areny folk-rockowej Mumford & Sons a miejską, serdeczną wspaniałością Fun. Grupa odniosła sukces w 2013 roku, wydając singiel „Best Day of My Life”, który zyskał znaczną popularność po pojawieniu się w wielu głośnych reklamach i zwiastunach filmowych.

Powstały w Bostonie pod pseudonimem Blue Pages, skład założycielski obejmował Zaca Barnetta (wokal), Jamesa Adama Shelleya (gitara/banjo), Dave'a Rublina (bas) i Matta Sancheza (perkusja). Chociaż poznali się podczas nauki w Berklee College of Music, kwartet ostatecznie zrezygnował i przeniósł się do Brooklynu. American Authors podpisało umowę z Island Records w 2012 roku i wydało single „Believer” oraz swój ostateczny przełomowy hit „Best Day of My Life”, a także debiutancką EP-kę o tym samym tytule w następnym roku.

Na początku 2014 roku ukazał się Oh, What a Life, pierwszy długogrający album zespołu. W kwietniu „Best Day of My Life” osiągnął na liście Billboard 200 14. miejsce. Energiczny singiel „Go Big or Go Home” ukazał się w maju 2015 roku w oczekiwaniu na drugi studyjny występ zespołu. Cztery kolejne single zostały wydane przed wydaniem What We Live For w lipcu 2016 roku. W następnym roku American Authors wydało singiel „I Wanna Go Out”. Po ogłoszeniu zbliżającego się wydania trzeciego LP, Seasons, zespół wydał trio singli w 2018 roku, w tym „Deep Water” i „Say Amen”, ten drugi z udziałem kanadyjskiego piosenkarza i autora tekstów Billy'ego Raffoula. Płyta Seasons ukazała się w lutym 2019 roku i zawiera również przebój „Neighborhood” z udziałem Beara Rineharta z Needtobreathe.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Believer	American Authors	09.2014	-	121[2]	Mercury	[gold-US][written by Aaron Accetta, Zachary Barnett, Shep Goodman, David Rublin, Matthew Sanchez, James Shelley][produced by Aaron Accetta, Shep Goodman]
Best Day of My Life	American Authors	11.2013	17[25]	11[36]	Def Jam USUM 71302187	[6x-platinum-US][2x-platinum-UK][written by Aaron Accetta, Zachary Barnett, Shep Goodman, David Rublin, Matthew Sanchez, James Shelley][produced by Aaron Accetta, Shep Goodman]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
American Authors (EP)	American Authors	01.2014	-	156[2]	Island 80018561	-
Oh, What a Life	American Authors	03.2014	26[2]	15[15]	EMI 3772060 [UK]	[gold-US][produced by Shep Goodman, Aaron Accetta]
What We Live For	American Authors	07.2016	-	60[1]	Island 0025122	[produced by Shep Goodman, Aaron Accetta,Frequency]

sobota, 21 grudnia 2024

Juana Records

Juana była niezależną wytwórnią disco i soul założoną w 1975 roku w Alabamie przez Fredericka Knighta i Clintona Harrisa. Frederick Knight zarządzał wytwórnią, zajmując się zasadniczo całą produkcją i częścią pisania piosenek, a także nagrywając jako artysta w wytwórni. Dystrybucją Juany zajmowała się TK do 1980 roku, a następnie przez pewien czas w 1981 roku, gdy T.K. podupadał, Juana była samodzielna. Później w 1981 roku H&L dystrybuowało wytwórnię, ale w 1982 roku wrócili do samodzielnej dystrybucji. Wytwórnia była uśpiona po 1982 roku w zakresie płyt winylowych, ale wydała kilka płyt gospel od 2000 roku.

Ich skład obejmował tylko kilku artystów, ale trzech artystów miało większość singli i wszystkie albumy. Pierwszy był sam Frederick Knight, znany z utworu „I've Been Lonely For So Long” [Stax 0117], który wiosną 1972 r. zajął 8. miejsce na liście przebojów R&B i 27. miejsce na liście przebojów pop. Knight wyprodukował wszystkie albumy wydane przez wytwórnię oraz większość, jeśli nie wszystkie single.

Knight urodził się w 1944 r. w Bessemer w Alabamie. Pod koniec lat 60-tych ukończył Alabama A&M University, uzyskując dyplom z muzyki, i natychmiast udał się do Nowego Jorku, aby znaleźć sławę i pieniądze. Po nagraniu kilku piosenek i wydaniu jednego singla („Have a Little Mercy”/„Sauerkraut” w wytwórni 1-2-3 [1724], spółce zależnej Capitol), wrócił do Bessimer, aby założyć firmę wydawniczą i produkcyjną. Nagrał piosenkę napisaną przez żonę, „I've Been Lonely for So Long”, pod koniec 1971 roku w Birmingham i wysłał demo do Stax Records w Memphis. Piosenka była hitem, ale jego kolejny singiel, „Trouble” [Stax 0139] osiągnął tylko #102 na listach przebojów Bubbling Under. Dwa kolejne single w ciągu następnych dwóch lat na Stax nie powiodły się, a Stax przeniosło go do swojej filii Truth Records, gdzie wydał trzy kolejne single w 1974 i 1975 roku. Drugi z nich, „I Betcha Didn't Know That” [Truth 3216] osiągnął #27 R&B wiosną 1975 roku. Kilka miesięcy później opuścił Stax/Truth i założył własną wytwórnię płytową, Juana.

Knight wydał kilkanaście singli i trzy albumy na Juana, ale nie był ich gwiazdą. W rzeczywistości tylko jeden z jego singli znalazł się na listach przebojów, „The Old Songs” [Juana 3700], przeróbka hitu Barry'ego Manilowa, który osiągnął #74 na listach przebojów R&B pod koniec 1981 roku. The Controllers, pierwsza grupa, która podpisała kontrakt z Juana (ich menadżerem przez jakiś czas był Clinton Harris), odnieśli znacznie bardziej konsekwentny sukces na listach przebojów, z siedmioma hitami R&B w wytwórni Juana w latach 1976-1982 (z 13 wydanych singli) i ośmioma kolejnymi hitami w latach 1984-1989 w innych wytwórniach. To właśnie Controllers mieli zaszczyt być pierwszym singlem Juana, „Is That Long Enough for You”/„Pictures and Memories” [Juana 3401] w 1975 roku. Grupa pochodziła z Fairfield w Alabamie (kilka mil od Birmingham) i składała się z braci Reginalda i Larry'ego MacArthurów, a także Ricky'ego Lewisa i Lenarda Browna. Zaczynali w liceum jako siedmioosobowa grupa o nazwie Soul Controllers, ale po ukończeniu szkoły średniej trzech członków odeszło, co zaowocowało powstaniem czteroosobowej grupy, która skróciła swoją nazwę. Ich drugi singiel Juana, „The People Want Music” [Juana 3406], był pierwszym singlem wytwórni, który znalazł się na listach przebojów, zajmując 82. miejsce na listach przebojów R&B. Ich piąty singiel Juana, „Somebody's Gotta Win, Somebody's Gotta Lose” [Juana 3414], wydany w październiku 1977 roku, zajął 8. miejsce na listach przebojów R&B i 102. miejsce na liście przebojów pop. Inne hity Controllers to „Heaven Is Only One Step Away” [Juana 3416, 2/78, #37 R&B], „If Somebody Cares” [Juana 3419, 12/78, #65 R&B], „I Can't Turn the Boogie Loose” [Juana 3424, 9/79, #90 R&B/#42 dance], „We Don't” [Juana 3426, 9/80, #43 R&B] i „My Love Is Real” [Juana 3701, 4/82, #76 R&B].

Trzecim sukcesem Juany był utwór Anity Ward, której odurzający hymn disco z lata 1979 r. „Ring My Bell” [Juana 3422/T.K. Disco 124, napisany przez kogo innego, jak nie Freda Knighta] osiągnął pierwsze miejsce na listach przebojów pop, R&B i dance. Był hitem nie tylko w USA, ale także w wielu krajach na całym świecie. Knight wydał wcześniejszy singiel w Juana, „Spoiled By Your Love”/„Make Believe Lovers” [Juana 3417] na początku 1978 roku, ale nie odniósł sukcesu. Nagrali piosenki na cały album, ale potrzebowali jeszcze jednej, aby ukończyć album. Knight wypuścił piosenkę, którą napisał dla Stacy Lattislaw, która miała disco, ale opowiadała o dwóch nastolatkach rozmawiających przez telefon. Szybko przepisał tekst, ale Ward nadal nie była pod wrażeniem i była niechętna. Knight namówił ją do nagrania jej i z biegiem lat w końcu polubiła tę piosenkę. Niestety, jej kolejne nagranie, „Don't Drop My Love” [Juana 3425/T.K. Disco 420] gwałtownie spadło na listach przebojów, osiągając #26 dance, #52 R&B i #87 pop. Po "Don't Drop My Love" Juana wypróbowała jeszcze dwa single, z których żaden nie znalazł się na listach przebojów.

W 1981 roku Anita Ward miała poważny wypadek samochodowy w pobliżu Tupelo w stanie Missisipi. Po wyzdrowieniu z wypadku została nauczycielką. Przed podpisaniem kontraktu z wytwórnią Juana Anita ukończyła Rust College w Mississippi z tytułem magistra psychologii, więc to było naturalne. W ostatnich latach pojawiała się okazjonalnie na różnych wydarzeniach, śpiewając między innymi swój światowy hit. Inni artyści z singlami w Juana to Sam Frazier, C.L. Blast (Clarence Lewis, który miał dwa single dla Juana i ostatecznie umieścił dwie piosenki na listach przebojów R&B dla innej wytwórni w latach 80-tych), True Image i Tommy Tate. Od początku do 1980 roku Juana była dystrybuowana przez T.K. Productions z Miami. Seria singli rozpoczęła się od 3401 i trwała do 3426. Albumy rozpoczęły się od niezręcznej serii 200 000, która trwała do 200 006. Pod koniec lata 1980 roku Juana zerwała więzi z T.K. i zaczęła dystrybuować własny produkt.

W 1981 roku Juana zatrudniła H&L do dystrybucji, a ta umowa trwała około roku. Seria singli zmieniła się na serię 3700, a albumy na serię JU-4000. Po wydaniu łącznie trzech singli, dwóch albumów i singla disco 12", Juana i H&L rozstali się, a Juana wróciła do samodzielnej dystrybucji w 1982 roku i później.

Dial Records

Dial Records należała do Buddy'ego Killena, który założył wytwórnię w 1961 roku jako nośnik nagrań Joe Texa. Chociaż większość albumów wydanych przez wytwórnię w latach 1964-1979 była rzeczywiście autorstwa Joe Texa, dyskografia singli pokazuje, że wielu innych artystów podpisało kontrakt z wytwórnią. Poza Joe Texem hity były jednak nieliczne i rzadkie. Po raz pierwszy zobaczyłem nazwisko Buddy'ego Killena w 1960 roku, kiedy został wymieniony jako autor piosenki do przeboju „Forever” Little Dippers w wytwórni University. Killen jednak cofnął się znacznie dalej w przemyśle muzycznym.

Na początku lat 50-tych Killen, wówczas nastolatek, był basistą Grand Ole Opry w Nashville. Menadżer Grand Ole Opry, Jack Stapp, poprosił Killena o słuchanie piosenek dla niego w firmie wydawniczej (Tree Publishing), którą Stapp zakładał. Killenowi płacono 35 dolarów tygodniowo za produkcję nagrań demo i promowanie piosenek, czyli za próby zainteresowania artystów nagrywaniem piosenek, do których prawa wydawnicze posiadało Tree. (Tree posiadało prawa do „Heartbreak Hotel”, gdy Mae Boren Axton zwróciła się do młodego Elvisa Presleya i namówiła go do nagrania tego utworu). W 1957 roku Killen był wiceprezesem Tree Publishing i posiadał 30 procent udziałów w firmie. Działalność wydawnicza rozrosła się na przestrzeni lat w ogromną Tree International.

Kiedy Stapp zmarł w 1989 roku, Killen mógł kupić jego udziały i przejąć całkowitą własność firmy wydawniczej, którą ostatecznie sprzedał za rzekomo 30 milionów dolarów. W 1961 roku Killen otrzymał cynk od swojego asystenta, Jerry'ego Crutchfielda, że poznał wspaniałego piosenkarza o imieniu Joe Tex. Killen posłuchał Texa i zgodził się, chciał podpisać z nim kontrakt jako autorem piosenek i umieścić go w dużych wytwórniach płytowych. Kiedy to się nie udało, Killen postanowił założyć wytwórnię płytową jako filię Tree Publishing i nagrać Texa w nowej wytwórni, którą nazwał Dial. (Przez lata istniało kilka innych wytwórni o tej nazwie, ale do 1961 r. wszystkie inne zbankrutowały.) Buddy Killen i Joe Tex byli obaj po dwudziestce i od początku dobrze się dogadywali.

Joe Tex urodził się jako Joseph Arrington Jr. w Baytown w Teksasie w 1933 r. i spędził młodość śpiewając w kościele (wpływy w tekstach i tematach nagrań są oczywiste). Pojechał do Nowego Jorku w 1954 r. po wygraniu konkursu wokalnego w Teksasie i wziął udział w kolejnym konkursie w Apollo Theater, który również wygrał. Doprowadziło to do podpisania kontraktu płytowego z King Records z Cincinnati. Chociaż nagrał kilka singli dla wytwórni, żaden nie odniósł sukcesu. Miał niewielki hit w 1960 roku w wytwórni Anna Berry'ego Gordy'ego z piosenką „All I Could Do Was Cry” [Anna 1119, 8/60, #102], ale w 1961 roku znowu szukał wytwórni, gdy Crutchfield na niego trafił.

W 1961 roku Dial wydał tylko dwa single: „The Only Girl I've Ever Loved”/„What Should I Do” Joe Texa [Dial 3000] i „Conscience Let Me Go”/„Pain Reliever” Wayne'a C. Handy'ego [Dial 3001]. Żaden z nich nie wywołał większego poruszenia. W latach 1962 i 1963 Buddy Killen próbował swoich sił, a Joe Tex uczył się pisania piosenek i śpiewania. W ciągu tych dwóch lat Dial wydał sześć kolejnych singli Texa, ale bezskutecznie. Inni artyści w Dial to George Kent, Four Winds, Catalinas, Gene & Jerry i Jerry Woodard.

Rok 1964 nie był o wiele lepszy. Wydano trzy kolejne single Joe Texa, ale tym razem jeden z nich, „I'd Rather Have You” [Dial 3020] osiągnął 44. miejsce na listach przebojów R&B. Nowi artyści wytwórni w 1964 roku to Clarence Reid i Bobby Marchan, którzy mieli hit na listach przebojów z „I've Got a Thing Goin' On” [Dial 3022, 9/64, #102 pop/#25 R&B].

Pod koniec 1964 roku stało się jasne, że pewne rzeczy muszą się zmienić. Killen zajmował się własną dystrybucją, która nie była szczególnie skuteczna, więc podpisał umowę dystrybucyjną z Atlantic Records (Atlantic zmieniło numerację katalogową singli z serii 3000, która osiągnęła 3023, na serię 4000, więc seria skoczyła do 4001). Innym problemem był Joe Tex, który zniechęcił się po dziewięciu singlach w ciągu czterech lat i tylko jednym niewielkim przeboju. Tex pytał Killena o wycofanie się z kontraktu. Buddy poprosił Joe, aby był cierpliwy na jeszcze jeden singiel. Pojechali do Fame Studio w Muscle Shoals w Alabamie w listopadzie 1964 roku, aby nagrać „Fresh Out of Tears”. Po wyczerpujących siedmiu godzinach Killen zasugerował, aby nagrali kilka wersów z nowej piosenki napisanej przez Texa, ale z użyciem akordów country i harmonii country. Tex był niechętny, twierdząc, że nic nie wie o harmonii. Killen dogrywał i łączył ujęcia, aż w końcu stworzył gotowy (mono) master. Utwór brzmiał „Hold What You've Got” [Dial 4001], pierwszy singiel dystrybuowany przez Atlantic, który zajął 1. miejsce na liście R&B i 5. miejsce na liście pop (z „Fresh Out of Tears” jako przebojem).

Nagle wszystko wróciło do słodyczy i lekkości z Joe Texem, Buddym Killenem i Dial Records. I słusznie. Od tego momentu do połowy 1968 roku każdy singiel Joe Texa znalazł się na listach przebojów: siedemnaście z rzędu znalazło się w pierwszej czterdziestce R&B (lub w jednym przypadku na liście Billboard Christmas Charts). A po zerwaniu tej struny, zaczęła się nowa z siedmiu kolejnych. Wśród 10 najlepszych przebojów R&B w Dial dystrybuowanym przez Atlantic znalazły się: „You Got What It Takes” [4003, 2/65, #10], „I Want To (Do Everything for You)” [4016, 8/65, #1], „Sweet Woman Like You” [4022, 12/65, #1], „The Love You Save (May Be Your Own)” [4026, 3/66, #2], „S.Y.S.L.J.F.M. (The Letter Song)” [4028, 5/66, #9], „I Believe I'm Gonna Make It” [4033, 7/66, #8], „Skinny Legs and All” [4063, 10/67, #2], „Men Are Gettin' Scarce" [ 4069, 2/68, #7] i "Buying a Book" [ 4090, 4/69, #10].

Na początku 1971 roku Dial zmienił dystrybutora z Atlantic na Mercury, a etykiety zmieniły się z czerwono-czarnych na żółto-czerwone. Seria katalogowa zmieniła się na serię 1000. "I Gotcha" [ 1010] osiągnął 1. miejsce na liście przebojów R&B i 2. miejsce na liście przebojów pop na początku 1972 roku, a Joe Tex miał kilka kolejnych przebojów na listach przebojów do końca 1975 roku, kiedy umowa dystrybucyjna z Mercury dobiegła końca, ale to już nie było to samo, co świetność Atlantic. Od 1976 do 1978 roku Dial tymczasowo zaprzestał wydawania produktów, a Joe Tex podpisał kontrakt z Epic Records, gdzie miał przebój popowy "Ain't Gonna Bump No More (With No Big Fat Woman)" [Epic 50313], pierwszy z jego wielkich hitów, który został napisany przez kogoś innego niż on sam (napisali go Buddy Killen i Bernie Lee McGinty).

Po tym, jak sprawy w Epic ucichły, Killen reaktywował wytwórnię Dial w 1978 roku, na mocy nowej umowy dystrybucyjnej z T.K. Productions i wydał trzy single i album- kogo innego? - Joe Texa. Żadna z tych płyt nie odniosła sukcesu, a Joe Tex wrócił do spędzania czasu z rodziną na swojej farmie w Teksasie. Zmarł na atak serca w sierpniu 1982 roku w wieku 49 lat. Inni artyści, którzy mieli single w Dial w czasach Atlantic to: Illusions, Rhodes & Two Sisters, Wayne Kemp, Hobey Dodd, Jack Barlow, Marty Martel, Paul Kelly, Chris Harris, Daydreams, Don Ray, Cherry Stone, Bobby Fischer, Glenn Vandall, Busybodies, Sherrie Hughes, Allman Joys (wczesna wersja Allman Brothers Band), Len Wade, Tikis, Beets, Buddy Killen Orchestra, Front Page News, Dialtones, Little Archie, Clarence „Frogman” Henry, Steff Sulke, Skip Gibbs, Daybreakers, What-Knots, Chain Reaction, Barry Jones, Magnificent 7, Diana Trask (która miała country chart z „Lock, Stock i Teardrops" [Dial 4077, 6/68, #70] i później kilka innych hitów w Dot), Perpetual Motion, Ned Johnson, Free Reign, Little Kathy Hoffman, the Brotherhood, Duffy i Chapter III.

Po przejściu do Mercury na początku 1971 roku, kolejni artyści to: Dutch Ross, Jimmy Holiday, Kevin Johnson, Johnny Lee, the Nashville Edition, Don Wayne, Gunilla Hutton, Annette Snell, Jean Knight, King Floyd, Red Lane i Bobby Roy. Po kilku płytach wydanych pod dystrybucją T.K. w latach 1978-1979, Killen zamknął wytwórnię Dial na dobre i skupił się na swoich innych interesach biznesowych. Buddy Killen zmarł w Nashville w 2006 roku.

Single na listach przebojów

Hold What You've Got/Fresh Out Of Tears	Joe Tex	12.1964	 	5.US
You Better Get It/You Got What It Takes	Joe Tex	02.1965	 A:46.US;B:51.US
A Woman Can Change A Man/Don't Let Your Left Hand Know	Joe Tex	04.1965	 A:56.US;B:95.US
One Monkey Don't Stop No Show/Build Your Love (On A Solid Foundation)	Joe Tex	06.1965	 65.US
I Want To (Do Everything For You)/Funny Bone	Joe Tex	08.1965	 23.US
A Sweet Woman Like You/Close The Door	Joe Tex	12.1965	 29.US
The Love You Save (May Be Your Own)/If Sugar Was As Sweet As You	Joe Tex	03.1966	 56.US
S.Y.S.L.J.F.M. (The Letter Song)/I'm A Man	Joe Tex	05.1966	 39.US
I Believe I'm Gonna Make It/You Better Believe It Baby	Joe Tex	07.1966	 67.US
I've Got To Do A Little Bit Better/What In The World	Joe Tex	10.1966	 64.US
Papa Was Too/The Truest Woman In The World	Joe Tex	12.1966	 	44.US
Show Me/A Woman Sees A Hard Time (When Her Man Is Gone)	Joe Tex	03.1967	 35.US
Woman Like That, Yeah/I'm Going And Get It	Joe Tex	06.1967	 	54.US
A Woman's Hands/C.C. Rider	Joe Tex	08.1967	 63.US
Skinny Legs And All/Watch The One (That Brings The Bad News)	Joe Tex	10.1967	 10.US
Men Are Gettin' Scarce/You're Gonna Thank Me, Woman	Joe Tex	02.1968	 33.US
I'll Never Do You Wrong/Wooden Spoon	Joe Tex	05.1968	 59.US
Keep The One You Got/Go Home And Do It	Joe Tex	08.1968	 	52.US
You Need Me Baby/Baby, Be Good	Joe Tex	10.1968	 81.US
That's Your Baby/Sweet, Sweet Woman	Joe Tex	01.1969	 88.US
Buying A Book/Chicken Crazy	Joe Tex	04.1969	 47.US
That's The Way/Anything You Wanna Know	Joe Tex	07.1969 	94.US
It Ain't Sanitary/We Can't Sit Down Now	Joe Tex	10.1969	 	117.US
(When Johnny Comes Marching Home Again) I Can't See You No More/Sure Is Good	Joe Tex	11.1969 105.US
Give The Baby Anything The Baby Wants/Takin' A Chance	Joe Tex	10.1971	 102.US
I Gotcha/A Mother's Prayer	Joe Tex	01.1972	 	2.US
You Said A Bad Word/It Ain't Gonna Work Baby	Joe Tex	05.1972	 	41.US
I've Got A Thing Going On/I Gotta Sit Down And Cry	Bobby Marchan	08.1964	 116.US

Frederick Knight

Frederick Knight (ur. 15 sierpnia 1944r) to amerykański piosenkarz R&B, autor tekstów piosenek i producent muzyczny.

Knight nagrywał w Mercury i Capitol w Nowym Jorku, zanim podpisał kontrakt ze Stax Records w 1972 roku. W 1972 roku miał swój jedyny brytyjski przebój, „I've Been Lonely for So Long”. Piosenka była na liście przebojów przez 10 tygodni i osiągnęła 22. miejsce.Brak dalszej aktywności na listach przebojów sprawia, że jest określany jako gwiazda jednego przeboju. Knight pojawił się jednak w filmie dokumentalnym Wattstax, który został wydany w 1973 roku.

Po upadku Stax Knight założył Juana Records, pisząc i produkując The Controllers, a także miał na swoim koncie pierwsze miejsce na brytyjskiej liście przebojów dzięki „Ring My Bell” Anity Ward w 1979 roku.Knight nagrał utwór „I've Been Lonely for So Long” w Birmingham w Alabamie, z doświadczoną ekipą soulową z południa, a w 1975 roku ponownie uderzył utworem „I Betcha Didn't Know That”.

Utwór „Be for Real”, napisany przez Knighta i pierwotnie wykonany przez Marlenę Shaw na jej albumie Just a Matter of Time z 1976 roku, został przerobiony przez Leonarda Cohena na album The Future z 1992 roku; a następnie przez The Afghan Whigs na potrzeby filmu Beautiful Girls z 1996 roku.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
I've Been Lonely For So Long/Lean On Me	Frederick Knight	04.1972	22[10]	27[14]	Stax 0117	[written by Posie Knight, Jerry Weaver][produced by E. Walker][8[14].R&B Chart]
Trouble/Friend	Frederick Knight	09.1972	-	102[4]	Stax 0139	[written by Frederick Knight, Aaron Varnell][produced by Elijah Walker]
I Betcha Didn't Know That/Let's Make A Deal	Frederick Knight	03.1975	-	-	Truth 3216	[written by Frederick Knight, Sam Dees][produced by Frederick Knight][27[15].R&B Chart]
The Old Songs/Bundle Of Love	Frederick Knight	11.1981	-	-	Juana 1948	[written by Frederick Knight][produced by Frederick Knight][74[9].R&B Chart]

Kompozycje Fredericka Knighta na listach przebojów

[with Arron Varnell]
09/1972 Trouble Frederick Knight 102.US

[with Lloyd Price]
07/1973 Trying to Slip (Away) Lloyd Price 32.R&B Chart

[with Sam Dees]
03/1975 I Betcha Didn't Know That Frederick Knight 27.R&B Chart
09/1979 I Betcha Didn't Know That KC & the Sunshine Band 25.R&B Chart

[solo]
05/1975 It Ain't No Fun Shirley Brown 94.US
07/1975 You're Everything I Need Major Lance 50.R&B Chart
11/1976 For Old Time Sake Dorothy Moore 53.R&B Chart
11/1977 Let the Music Play Dorothy Moore 50.R&B Chart
02/1978 This Time They Told the Truth Z.Z. Hill 42.R&B Chart
04/1979 Ring My Bell Anita Ward 1.US/1.UK
04/1979 I'm in Too Deep James Bradley 72.R&B Chart
10/1979 Don't Drop My Love Anita Ward 87.US
10/1984 50/50 Love C.L. Blast 81.R&B Chart
04/1991 Ring My Bell Monie Love vs. Adeva 20.UK
10/1991 Ring My Bell DJ Jazzy Jeff & the Fresh Prince 53.UK/20.US

[with Michael Terence Ward]
09/1979 I Can't Turn the Boogie Loose The Controllers 90.R&B Chart

[with David Camon]
06/1980 I Wanna Get Down C.L. Blast 93.R&B Chart

[with Dana Knight ]
08/1998 I'll Hurt You Kristine 89.R&B Chart

Gipo Farassino

Gipo Farassino (ur. jako Giuseppe Farassino 11 marca 1934r w Turynie, zm. 11r grudnia 2013 tamże) - włoski piosenkarz i kompozytor, przedstawiciel piosenki autorskiej, aktor teatralny i filmowy, piewca lokalnego folkloru miejskiego Turynu, śpiewanego w języku piemonckim. Popularny w latach 60. i 70-tych W latach 1994–1999 poseł do Parlamentu Europejskiego z ramienia Ligi Północnej.

Giuseppe Farassino urodził się jako syn saksofonisty Alessandra Farassino. Dzieciństwo spędził w domu przy via Cuneo 6, w pobliżu Porta Pila, Wychowywał się w popularnej dzielnicy Turynu, Barriera di Milano. Po ukończeniu studiów z rachunkowości zaczął grać na gitarze i kontrabasie, występując przez dziesięć kolejnych lat z różnymi zespołami w klubach nocnych. W okresie gdy był członkiem chórku towarzyszącego Nilli Pizzi poznał swoją żonę, która również w nim śpiewała.

Wykonywał zarówno piosenki skomponowane przez siebie, jak i pieśni tradycyjne we własnych opracowaniach. Nagrał kilka singli, początkowo pod pseudonimem Tony D’Angelo, a dopiero później pod prawdziwym nazwiskiem. Pod koniec 1960 roku wydał album, nagrany we współpracy z innym piemonckim piosenkarzem folk, Rizem Samaritano oraz z Giuanin 'd Porta Pila, pod którym to pseudonimem literackim skrywał się w rzeczywistości sam Farassino. Album, będący zbiorem piosenek ludowych w języku piemonckim, nosił tytuł Le cansôn ëd Pòrta Pila i był podzielony pomiędzy obu artystów. Album ten, podobnie jak i dwa kolejne, wydała mediolańska wytwórnia IPM; na trzecim z nich Farassino użył na nim po raz pierwszy przydomka Gipo. Później przeniósł się do Mediolanu, gdzie rozpoczął pracę w klubie Derby jako artysta kabaretowy i wykonawca własnych piosenek. Zdobył uznanie publiczności śpiewając w języku piemonckim piosenki, których tematem były przedmieścia, życie i trudności zwykłych ludzi, drobnych urzędników i pracowników najemnych.

Kilka lat spędził na Bliskim Wschodzie jako członek orkiestry. Po powrocie do Włoch przez pewien czas występował w Mediolanie, w Derby Club, gdzie wykonywał monologi, piosenki własnej kompozycji oraz tłumaczenia piosenek Georges’a Brassensa, które w połowie lat 60-tych przyniosły mu popularność. Podpisał umowę z wytwórnią Fonit Cetra, która wydała niektóre z jego kolejnych płyt. Artysta wydał swój pierwszy album Le cansonn dr Porta Pila, po którym przyszły następne: Auguri, Avere un amico, Due soldi di coraggio (1969), Gipo a so Turin (1970). Ważne w jego karierze okazało się poznanie Leo Chiosso, tekściarza Freda Buscaglione i dziennikarza Piero Novelli. Zaprzyjaźnił się również z Fabrizio De André. Zbliżył się do Włoskiej Partii Komunistycznej (z którą jednak po kilku latach zerwał). Z Fabriziem De André połączyło go zainteresowanie losem ludzi opuszczonych i ubogich. Wyrazem tych zainteresowań stała się piosenka „Maria dij gat”. Na przełomie lat 60. i 70-tych Farassino osiągnął szczyt popularności: zajął drugie miejsce na festiwalu Un disco per l’estate z piosenką „Non devi piangere Maria” oraz na Festiwalu w Lugano z „La mia città”. Dzięki aktorowi i reżyserowi Gualtiero Rizzi zadebiutował w teatrze, w tradycyjnych sztukach ludowych. Pierwszą jego rolą była postać Gelindo w sztuce pod tym samym tytułem, wystawiona 21 grudnia 1969 roku na deskach Teatro Gobetti. Spektakl objechał cały Piemont i został powtórzony w Teatro Erba w następnym sezonie.

Szczyt popularności osiągnął na przełomie lat 60. i 70-tych W 1970 roku jego piosenka „Senza frontiere” została odrzucona Festiwalu w San Remo z uwagi na antywojenny tekst. W tym samym roku uczestniczył w Międzynarodowych Targach Muzyki Rozrywkowej (Mostra Internazionale di Musica Leggera) z piosenką „Quando lei arriverà”, nagrał piosenkę „Annalisa” z zespołem New Trolls, a z reżyserem Massimo Scaglione założył wspólny teatr, którego repertuar miał na celu promocję kultury Piemontu (od sztuki Le Miserie di Monsiù Travet do I fastidi d’un grand om). Nadal śpiewał w języku piemonckim, napisał również wiele piosenek w języku włoskim, których melodie nawiązywały niekiedy do tradycji francuskiej. Odbywał tournée koncertowe po całym kraju. Wydał kilka płyt. Jego najpopularniejsze piosenki z tego okresu to: „Matilde Pellissero”, „L 6 ´d via Cuni”, „Sangon Blues”, „Montagne dal Me Piemont”, „Cor nen va pian” i „Serenata ciocatona”. Dał się poznać jako aktor występując w trzech filmach: Uccidere in silenzio w reżyserii Giuseppe Rolando (1972), La bottega del caffè w reżyserii Edmo Fenoglio (1973) i Un uomo, una città w reżyserii Romolo Guerrieri (1974). Kontynuował przygodę z teatrem; wystąpił w sztuce Pòrdiao, wyreżyserowanej przez Gualtiero Rizziego i wystawionej 11 listopada 1970 roku w teatrze Gobetti, a później w teatrach poza Turynem. W 1971 roku wystąpił w sztuce Notti astigiane, również wyreżyserowanej przez Rizziego.

W 1977 roku wydał album Per la mia gente, z kilkoma tekstami napisanymi we współpracy z Giorgio Conte i Paolo Conte. W tym samym roku ukazał się jego podwójny, koncertowy album Recital Gipo, a po nim Turin bei ceur (1978).

W latach 80-tych kontynuował wydawanie albumów: N’aptit da sonador (1982, z jedynym tekstem napisanym w języku piemonckim przez Paolo Conte), Piemonteis (1985), Canson d’amor (1988) i Gipo recital (1990). W 1987 roku znalazł się wśród założycieli Lega Piemontese (Piemont Autonomista)- rozłamowców z ugrupowania Union Piemontèisa, założonego przez Roberto Gremmo. W latach 1987–1996 był sekretarzem w Lega Piemont. W 1989 kandydował w wyborach do Parlamentu Europejskiego.

W 1994 roku został wybrany do Parlamentu Europejskiego z listy Ligi Północnej. W Parlamencie zasiadał początkowo jako członek niezrzeszony (1994.05.19–1994.07.18), później wszedł w skład Grupy Europejskiej Liberalno-Demokratycznej Partii Reform (1994.07.19–1997. 02.18), po czym znów był członkiem niezrzeszonym (1997.02.19–1999.07.19). Był wiceprzewodniczącym Delegacji do Wspólnej Komisji Parlamentarnej UE-Malta (1997.01.30–1997.05.13) oraz członkiem Komisji ds. Transportu i Turystyki i ds. Rolnictwa i Rozwoju Wsi, a w międzyczasie członkiem Delegacji ds.: stosunków z Czechami, Słowacją i Słowenią, UE-Czechy i UE-Malta.

Kiedy zajmował się polityką, działalność artystyczna zeszła na dalszy plan. Przypomniał jedynie swoje stare nagrania w nowych aranżacjach, wydawane na albumach kompilacyjnych. Nagrał tylko kilka nowych piosenek: „Mamma mia che calura!” i „Se hai gambe cammina”, które znalazły się na albumie Ridatemi Amapola, wydanym w 1998 roku. Pod koniec lat 90-tych porzucił politykę i powrócił na scenę.

W 2001 roku odbył tournée po Ameryce Południowej ze spektaklem Agli amici. W sezonie 2002/2003 występował na deskach teatru Alfieri w Turynie ze zróżnicowanym repertuarem obejmujących muzykę folkową, blues, swing, a nawet jazz. W 2007 roku wydał powieść Viaggiatori paganti. W 2010 zaprezentował w Stabile Torinese spektakl Stasseira w reżyserii Massimo Scaglione, w którym dokonał podsumowania swojej kariery artystycznej oraz historii rodzinnego miasta po 1945 roku.

Chorował od dłuższego czasu. Zmarł 11 grudnia 2013 roku. Do ostatnich chwil towarzyszyła mu córka Valentina.

13 grudnia 2013 roku w Teatro Carignano w Turynie w godzinach od 11 do 14 miały miejsce publiczne uroczystości pogrzebowe Gipo Farassino. Pochowany został na cmentarzu Pino Torinese obok żony i tragicznie zmarłej córki Cateriny (zginęła w 2005 roku w wypadku samochodowym mając 27 lat).

Single na listach przebojów

1968 - Avere un amico/La mia città (Fonit Cetra, SPF 31240)  49.Ita
1970 - Ballata per un eroe/Non devi piangere Maria (Fonit Cetra, SPF 31260) 39.Ita
1970 - Quando lei arriverà/Ho ritrovato Dio (Fonit Cetra, SPF 31268) 61.Ita

piątek, 20 grudnia 2024

Spiritualized

Kiedy bardzo wpływowi angielscy psychodeliczni rockerzy Spacemen 3 się rozstali, wokalista/gitarzysta Jason Pierce (znany również jako J. Spaceman) założył swój zespół Spiritualized, wydobywając bardziej melodyjne i żałosne teksty piosenek z monotonnego minimalizmu swojego poprzedniego zespołu. Spiritualized rozwinęło się z narkotycznych, inspirowanych Velvet Underground dźwięków ich najwcześniejszego materiału, aby włączyć zarówno wpływy gospel i bluesa, jak i melancholijne orkiestrowe akcenty popowe, które czerpały inspirację z nastoletnich symfonii dla Boga Briana Wilsona i Phila Spectora. Zespół osiągnął nowy poziom dzięki bujnej atmosferze i smutnemu pięknu swojego klasycznego albumu z 1997 roku Ladies and Gentlemen We Are Floating in Space i odniósł międzynarodowy sukces na listach przebojów dzięki albumowi Let It Come Down z 2001 roku.

Dzięki kreatywnemu procesowi obejmującemu wymagającą kompozycję, nagrywanie i miksowanie, albumy Spiritualized pojawiały się powoli w latach 2010. i 2020., z wydłużonymi przerwami między albumami, takimi jak Sweet Heart, Sweet Light z 2012 r., And Nothing Hurt z 2018 r. i Everything Was Beautiful z 2022 r. Chociaż Spiritualized w pełni wyłoniło się po pełnym goryczy rozpadzie Spacemen 3, korzenie zespołu sięgały ostatniej płyty tej grupy, Recurring z 1990 r. Album Spacemen 3 tylko z nazwy, Recurring został podzielony równo między niezależnie nagraną pracę Pierce'a i odseparowanego partnera Pete'a „Sonic Boom” Kembera; w rezultacie, podczas gdy strona Kembera zapowiadała jego ostateczną współpracę ze Spectrum, połowa Pierce'a, nagrana z większością muzyków, którzy później pojawili się w Spiritualized (w tym gitarzysta Mark Refoy, basista Willie B. Carruthers i perkusista Jon Mattock), wyprzedziła orkiestrowe drony, które stały się znakiem rozpoznawczym zespołu.

Pierwszy prawdziwy singiel Spiritualized, dramatyczna interpretacja „Anyway That You Want Me” Troggsów, był ostatnim gwoździem do trumny - podobno Kember był tak wściekły na logo Spacemen 3 pojawiające się na okładce płyty, że rozwiązał grupę na dobre. W 1991 roku Spiritualized powrócił z serią EP-ek - Feel So Sad, Run/I Want You i Smile/Sway - zanim ich długo oczekiwany debiut, Lazer Guided Melodies, w końcu ukazał się w następnym roku. Mistrzowski, błogi wynik obsesyjnego dostrajania studyjnego Pierce'a i niekończących się remiksów, album był promowany przez Spiritualized w ramach prestiżowej trasy Rollercoaster, gdzie wystąpili z Jesus and Mary Chain i Curve. W 1993 r. ukazał się limitowany dokument na żywo Fucked Up Inside, a później w tym samym roku kolejna EP-ka Electric Mainline.

W 1995 r. Spiritualized - teraz trio składające się z Pierce'a, klawiszowca/gitarzysty Kate Radley i basisty Seana Cooka - wydało Pure Phase, odurzającą, gęstą produkcję, która szczyciła się oddzielnymi miksami dla każdego kanału stereo. W 1997 r. z platynowym certyfikatem Ladies and Gentlemen We Are Floating in Space Pierce celowo odrzucił wiele typowych punktów wyjścia zespołu, w tym drony, tremola i dźwięki fazowe; nagrany z nowym perkusistą Damonem Reece, zawierał epizodyczną obecność legendarnego pianisty z Nowego Orleanu, Dr. Johna, w jednym utworze, podczas gdy legenda studia Memphis, Jim Dickinson, pojawił się w innym. Inni goście to Balanescu Quartet (również występujący w Pure Phase), London Community Gospel Choir i Spring Heel Jack. Dwupłytowy album koncertowy Royal Albert Hall z 10 października 1997 r. ukazał się pod koniec 1998 r. W następnym roku Pierce wyrzucił ze składu Spiritualized, zwalniając Cooka, Reece'a i Mike'a Mooneya, którzy utworzyli Lupine Howl po ich zwolnieniu; Radley odeszła po ślubie z frontmanem Verve i artystą solowym Richardem Ashcroftem. W zespole pozostali tylko saksofonista Ray Dickaty i okazjonalny klawiszowiec Thighpaulsandra (znany również jako Tim Lewis).

Pierce zaczął pisać i nagrywać materiał na kolejny album Spiritualized w Air Studios George'a Martina i zwerbował perkusistę Toma Edwardsa, basistę Martina Shallardsa, perkusistę Echoboy Keva Balesa i gitarzystę Dogana (z zespołu Juliana Cope'a) do sesji. Czwarty album, Let It Come Down, który zyskał uznanie krytyków - który charakteryzował się jeszcze bardziej soczystym, bardziej złożonym brzmieniem niż Ladies and Gentlemen - ukazał się w połowie 2001 roku. Był to ich najlepiej sprzedający się album do tej pory, osiągając trzecie miejsce w Wielkiej Brytanii i oznaczając pierwsze pojawienie się zespołu na listach przebojów we Francji i USA.

Następca, Amazing Grace z 2003 roku (Dedicated/Arista), był bardziej płytą powrotu do podstaw. Chociaż wszedł na listy przebojów w Wielkiej Brytanii na 25. miejscu, nie zrobił wrażenia na rynkach międzynarodowych. Ich szósty album, Songs in A and E (Universal/Sanctuary), ukazał się wiosną 2008 roku i Spiritualized powrócił na szczyty list przebojów. W 2010 roku zespół wyruszył w trasę koncertową, wykonując w całości Ladies and Gentlemen, pisząc nowe piosenki inspirowane tym albumem- a także Beach Boys i Peterem Brötzmannem - podczas trasy. Pierce i spółka nagrywali piosenki w studiach w Los Angeles, Walii i Reykjaviku przez dwa lata; w rezultacie, Sweet Heart, Sweet Light (Double Six/Fat Possum), został wydany w kwietniu 2012 roku.

Po sześcioletniej przerwie, najdłuższej jak dotąd dla jego zespołu, Pierce chciał nagrać to, co uważał za ostatni album Spiritualized. Nie mając budżetu na nagrywanie w dużym studiu, zdecydował się zamiast tego na zbudowanie tego dzieła na laptopie, „grając” wszystko sam (bujne smyczki są samplowane) z wyjątkiem instrumentów dętych, kontrabasu i kotłów; był to proces, który początkowo uważał za irytujący. Końcowy wynik, And Nothing Hurt, został wydany we wrześniu 2018 roku, po którym nastąpiła trasa koncertowa całego zespołu, a także przyznanie, że oferta nie będzie ostatnią w historii grupy. Album osiągnął szanowane wyniki na listach przebojów w całej Europie i dotarł do pierwszej dwudziestki listy Top Modern Rock/Alternative Albums w USA. Cztery lata później ukazał się Everything Was Beautiful, który był równie medytacyjny i obszerny jak zawsze, a główny singiel „Always Together with You” ponownie nawiązywał do Spectora i Velvet Underground.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Anyway That You Want Me/Step Into The Breeze	Spiritualized	06.1990	75[3]	-	Dedicated SPIRT 002	[written by J.J. Cale, J. Pierce][produced by J. Pierce]
Run from love/I Want You	Spiritualized	08.1991	59[1]	-	Dedicated SPIRT 002	[written by Chip Taylor][produced by J. Spaceman]
Medication/Smiles	Spiritualized	07.1992	55[1]	-	Dedicated SPIRT 005	[written by J. Pierce][produced by J. Spaceman, Keith Cleversley]
Electric Mainline/Lay Back In The Sun	Spiritualized	10.1993	49[1]	-	Dedicated SPIRT 007	[written by J.Pierce][produced by J. Spaceman]
Let It Flow	Spiritualized Electric Mainline	02.1995	30[2]	-	Dedicated SPIRT 009	[written by J. Spaceman][produced by J. Spaceman]
Electricity/Cool Waves Inst.	Spiritualized	08.1997	32[2]	-	Dedicated SPIRT 012	[written by J. Spaceman][produced by J. Spaceman]
I Think I'm in Love	Spiritualized	02.1998	27[2]	-	Dedicated Spirt 014	[written by J. Spaceman][produced by J. Spaceman]
Abbey Road EP	Spiritualized	06.1998	39[2]	-	Dedicated SPIRT 015	[produced by J. Spaceman]
Stop Your Crying	Spiritualized	09.2001	18[4]	-	Arista OPM 002	[written by J. Spaceman][produced by J. Spaceman, J. Coxon]
Out of Sight	Spiritualized	12.2001	65[1]	-	Arista OPM 005	[written by J. Spaceman][produced by J. Spaceman, J. Coxon]
Do It All Over Again/Rock & Roll	Spiritualized	02.2002	31[2]	-	Arista OPM 004	[written by J. Spaceman][produced by J. Spaceman, J. Coxon]
She Kissed Me (It Felt Like a Hit)	Spiritualized	09.2003	38[2]	-	Sanctuary/Spaceman SANXD 222	-
Soul on Fire	Spiritualized	05.2008	80[1]	-	Sanctuary 1768441	[written by J. Spaceman][produced by J. Spaceman]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Lazer Guided Melodies	Spiritualized	04.1992	27[2]	-	Dedicated DEDCD 004	[produced by Jason Pierce, Barry Clempson]
Pure Phase	Spiritualized Electric Mainline	02.1995	20[2]	-	Dedicated DEDCD 017	[produced by J. Spaceman]
Ladies and Gentlemen We Are Floating in Space	Spiritualized	06.1997	4[25]	-	Dedicated DEDCD 034	[gold-UK][produced by Jason Pierce,John Coxon]
Royal Albert Hall October 10 1997	Spiritualized	11.1998	38[2]	-	Dedicated 74321622852	[produced by J. Spaceman]
Let It Come Down	Spiritualized	09.2001	3[5]	133[1]	Arista OPM 001CD	[silver-UK][produced by Jason Pierce]
The Complete Works: Volume One	Spiritualized	04.2003	81[1]	-	Arista OPM 009	-
Amazing Grace	Spiritualized	09.2003	25[2]	-	Dedicated DEDCD 004	[produced by Jason Pierce, Barry Clempson]
Songs in A&E	Spiritualized	06.2008	15[2]	157[1]	Sanctuary 1765583	[produced by Jason Pierce]
Sweet Heart Sweet Light	Spiritualized	04.2012	19[2]	60[2]	Double Six DS 045	[produced by Jason Pierce]
And Nothing Hurt	Spiritualized	09.2018	11[2]	-	Bella Union BELLACD 800HZ	[produced by Jason Pierce]
Everything Was Beautiful	Spiritualized	05.2022	5[1]	-	Bella Union BELLA 1270	-

czwartek, 19 grudnia 2024

Caterina Valente

Caterina Valente (ur. 14 stycznia 1931 w Paryżu-zm. 9.09.2024r Lugano) jest włoską piosenkarką, tancerką i aktorką. Pochodzi z włoskiej rodziny artystów; jej ojciec Giuseppe był znanym akordeonistą, a matka Maria Valente, muzyczną klaunką. Miała troje rodzeństwa, z których Silvio Francesco również był aktywny w show-biznesie. W 1952 roku wyszła za mąż za żonglera Erika van Aro (Gerd Eric Horst Scholz). Dostrzegł on jej talent i towarzyszył jej w pierwszych latach światowego sukcesu, chociaż później się rozwiedli.

W 1953 roku dokonała swoich pierwszych nagrań z Kurtem Edelhagenem. W Niemczech była główną wykonawczynią muzyki szlagierowej. Tam nagrała „I love Paris” Cole'a Portera, czyli „Ganz Paris träumt von der Liebe”, który sprzedał się w ponad 500 000 egzemplarzy w (1954 r.) Wkrótce potem odniosła wielki sukces dzięki takim piosenkom jak „Malagueña”, „The Breeze and I” i „Dreh dich nicht um” z orkiestrą Wernera Müllera. W 1955 r. wystąpiła w „Colgate Comedy Hour” z Gordonem MacRae.

W połowie lat 60-tych Caterina współpracowała z legendarnym Clausem Ogermanem i nagrywała materiał zarówno po włosku, jak i po angielsku, który aranżował/dyrygował i/lub komponował dla wytwórni Decca i London. W latach 1966–1972 była częstym gościem w Dean Martin Show. W 1972 r. wyszła za mąż za brytyjskiego pianistę Roya Budda; mieli syna, Alexandra, ale rozwiedli się w 1979 roku. Od połowy lat pięćdziesiątych do lat osiemdziesiątych niemiecka, włoska, szwajcarska i austriacka telewizja wyprodukowała ponad tuzin serii Valente-Shows, a jej występy gościnne na całym świecie są niezliczone.

Występowała między innymi z Louisem Armstrongiem, Bennym Goodmanem, Ellą Fitzgerald, odbyła wiele tras koncertowych z Woodym Hermanem, Tommy Dorsey Orchestra, Buddym Richem i nagrywała z Sy Oliverem, Clausem Ogermanem i Chetem Bakerem, żeby wymienić tylko kilka. W 1959 roku została nominowana do nagrody Grammy. Valente jest prawdziwą obywatelką świata i poliglotką, śpiewała w dwunastu różnych językach. Gra również na gitarze. Wystąpiła w 12 europejskich musicalach filmowych; tańczy (mniej intensywnie, ponieważ przeszła dwie poważne operacje biodra); i jest wirtuozem gry na gitarze, grając na instrumencie w orkiestrze, gdy była jeszcze nastolatką. Główne nagrody z Włoch, Niemiec (2 krzyże zasługi), Francji (oficer edukacji artystycznej), Brazylii, Japonii, a także USA (w tym nominacja do nagrody Grammy dla najlepszej wokalistki) dokumentują jej artystyczne i cywilne osiągnięcia na przestrzeni lat. Jednak za swoje artystyczne osiągnięcia uważa 18 koncertów na scenie paryskiej Olympii z Michelem Legrandem w 1972 r., a także album VALENTE 86 z Count Basie Orchestra i pokrewną trasę koncertową po Europie w 1986 r. pod dyrekcją i z aranżacjami Thada Jonesa.

W 1986 r. jej 50. rocznica w show-biznesie została uczczona telewizyjnym hołdem zatytułowanym Bravo Caterina, a Księga Rekordów Guinnessa uznała ją za najbardziej utytułowaną artystkę nagrywającą w Europie, z ponad 1350 albumami na koncie. W 2001 roku wydała nowy album Girltalk z harfistką Catherine Michel. Jest również matką piosenkarza Erica van Aro Jr.

Piosenki na listach przebojów

1954 O Mama, o mama, o mamajo 6[5].Ger
1954 Ja in Madrid und Barcelona 6[3].Ger
1954 Istanbul 16[2].Ger
1954 Ganz Paris träumt von der Liebe  1[9].Ger
1955 Wenn es Nacht wird in Paris  7[3].Ger
1955 The Breeze and I  8[14].US/5[14].UK
1955 Baiao-Bongo 2[6].Ger
1955 Babalou 19[1].Ger
1955 Eventuell 5[7].Ger
1955 Sing, Baby, Sing  4[7].Ger
1955 Chanson d’amour 7[4].Ger
1955 Fiesta Cubana 2[5].Ger
1955 Casanova 13[4].Ger/18[4].Fra
1955 Oho-Aha 12[1].Ger
1955 Es ist so schön bei dir 14[1].Ger
1955 Nur ein Zigeuner hat soviel Sehnsucht nach den Sternen 6[2].Ger
1955 Steig in das Traumboot der Liebe 1[8].Ger
1955 Wie wärs 2[6].Ger
1955 Bim-bam-bim-bam-Bina  9[6].Ger
1955 Gaucho   17[1].Ger
1955 Bonjour, Kathrin  4[6].Ger
1956 Komm ein bißchen mit nach Italien  14[4].Ger
1956 O Billy Boy  21[2].Ger
1956 Es geht besser, besser, besser 23[2].Ger
1956 Macky Messer  4[3].Ger
1956 Die goldenen Spangen  6[5].Ger
1956 Ukulele, du mußt weinen  15[2].Ger
1956 Ich wär’ so gern bei dir 5[6].Ger
1956 Adieu, adieu, du mein schönes Samoa 17[3].Ger
1956 Bouquet de rêves 7[32].Bel
1956 Malaguena  24[8].Fra
1956 Coco Polka 28[5].Fra
1957 Tipitipitipso 5[3].Ger
1957 Dich werd’ ich nie vergessen 4[7].Ger
1957 Frag mich nie, was Heimweh ist 8[4].Ger
1957 Wo meine Sonne scheint 1[5].Ger
1957 Davon möchte ich mal Träumen 20[1].Ger
1957 Spiel noch einmal für mich, Habanero 2[7].Ger
1958 Rot war der Mohn  28[1].Ger
1958 Diu-du-du-dei  30[1].Ger
1958 Roter Wein und Musik in Toskanien 15[1].Ger
1958 Mal seh’n, Kapitän  8[4].Ger
1958 Jérémie, voici l'heure  4[48].Bel
1959 Haiti Cherie    17[3].Ger
1959 Tschau Tschau Bambina…!  2[5].Ger [gold]
1959 Rote Rosen werden blühen  18[1].Ger
1959 La strada del amore 19[4].Ger
1959 Schau ich zum Himmelszelt 18[5].Ger
1959 Es war in Portugal im Mai 23[1].Ger
1959 Cha-cha-cha flamenco   (Caterina Valente & Silvio Francesco) 41.Ita
1959 Bongo cha cha cha/Guardando il cielo  54.Ita
1959 Buon giorno 48[4].Bel
1960 Marina  31.Ita/1[32].Bel
1960 Nessuno al mondo (No arms can ever hold you) 18.Ita
1960 Personalità (Personality)  2[29].Ita
1960 Till   4[20].Ita
1960 Il Dente d'elefante  39.Ita
1960 Oh Valentino  38[1].Ger
1960 Zuviel Tequila (Too Much Tequila) 20[5].Ger
1960 Itsy Bitsy Teenie Weenie Honolulu-Strand-Bikini  1[5].Ger
1960 Ein Schiff Wird Kommen (Hafen von Piräus) 1[7].Ger [gold]
1960 Rosalie, mußt nicht weinen 7[6].Ger
1960 Einen Ring mit zwei blutroten Steinen 6[6].Ger
1960 Sweetheart, My Darling, My Dear 48[4].Bel
1961 Pepe 3[4].Ger
1961 Matrosen aus Pyräus (Wenn Matrosen von Pyräus Tanzen geh’n) 12[3].Ger
1961 Appuntamento a Madrid 28.Ita
1961 Amor  30.Ita
1961 Sucu sucu   56.Ita
1961 I due volti/Dimmelo in settembre  11.Ita
1961 Non dimenticar... (le mie parole)  8[5].Ita
1961 I due volti/Ma l'amore no  14[1].Ita
1961 Darling Twist  (Caterina Valente & Silvio Francesco) 36.Ita
1961 Non so resisterti/Sai  42.Ita
1961 Sai (che tutti i baci miei)  51.Ita
1961 Schick’ mir einen Gruss 26[2].Ger
1961 Ein Seemannsherz 5[3].Ger
1961 Der Sheriff von Arkansas ist ’ne Lady 6[4].Ger
1961 Kommt ein Schiff nach Amsterdam 9[2].Ger
1961 Ich mach’ mir nix aus Prinzen und aus Grafen 12[2].Ger
1962 The Peppermint Twist 8[6].Ger
1962 Twisting the twist/Quando ti stringi a me  10[10].Ita
1962 Luna malinconica (blue moon)/Polvere di stelle (Stardust)  30.Ita
1962 Io non posso amare/Forza papà  30.Ita
1962 Nessuno mai/Non so perché (ma ti amo)((I don't know why I love you) But I do) 48.Ita
1962 Samba di una nota (Samba de uma nota so)  57.Ita
1962 Mein Ideal 14[5].Ger
1962 Weisse Möwe, flieg in die Ferne 35[1].Ger
1962 Quando, quando 9[7].Ger
1962 Rosen sind rot (Roses Are Red) 9[7].Ger
1962 Madison in Mexico  4[5].Ger
1962 La Poupée Poudrée  57[4].Fra
1962 La Leçon De Twist 17[12].Fra
1963 Hochzeit in Louisiana  26[1].Ger
1963 Hawaiiana Melodie   32[3].Ger
1963 Amo solo te/Malinconia  13[3].Ita
1963 Ja - Tamourè/Telstar A:37.Ita B:28.Ita
1963 Lup di lu 11[2].Ger
1963 Goodbye, Hawaii 46[1].Ger
1963 I Love You 46[1].Ger
1964 Schiff der schönen Träume 49[1].Ger
1964 Das and’re Gesicht 49[1].Ger
1964 Das war der erste Kuss  41[1].Ger
1964 Mi sa/Io e te  54.Ita
1965 Chiedilo a chi vuoi/Metà di me 33.Ita
1965 Es gibt keinen andren Weg 23[1].Ger
1965 Laß mich nicht so lang allein  37[1].Ger
1966 Kismet  30[2].Ger
1969 Non c'è vita senza amore/Addio felicità, addio amore 94.Ita
1978 Manuel 16[19].Ger

Andrea True Connection

Andrea True (ur. 26 lipca 1943r w Nashville, zm. 7 listopada 2011r w Kingston) - amerykańska aktorka i reżyserka filmów pornograficznych oraz piosenkarka epoki disco, najbardziej znana z hitu „More, More, More”.

Urodziła się jako Andrea Marie Truden w Nashville w stanie Tennessee. Jej rodzicami byli słoweńscy imigranci: ojciec Frank był inżynierem, jednak zmarł kiedy Andrea miała 16 lat, a matka Ann była piosenkarką nurtu polka, występując z Frankie Yankovicem. W 1961 roku Andrea ukończyła katolicką szkołę dla dziewcząt St. Cecilia Academy w Nashville. W latach 60-tych przeprowadziła się do stanu Oklahoma, a następnie do Nowego Jorku.

W latach 70-tych zaczynała karierę jako aktorka filmów pornograficznych. Gerard Damiano zaangażował ją do filmu Meatball (1972) z Harrym Reemsem, a rok później pod pseudonimem Inger Kissen zagrała w produkcji Deep Throat Part II, będącym kontynuacją filmu Głębokie gardło. Znalazła się też w obsadzie melodramatu Sydneya Pollacka Tacy byliśmy (The Way We Were, 1973) oraz komedii Czterdzieści karatów (40 Carats, 1973). Bez powodzenia próbowała jednak zaistnieć w branży filmowej i w międzyczasie pisała też muzykę do reklam telewizyjnych. Do końca dekady wystąpiła w ok. 50 produkcjach pornograficznych i wyreżyserowała też własny film, Once Over Nightly (1976).

W 1975 podczas pobytu na Jamajce Andrea nagrała piosenkę „More, More, More” we współpracy z producentem Greggiem Diamondem. Utwór spotkał się z popularnością w dyskotekach, a następnie osiągnął także sukces na listach sprzedaży, docierając m.in. do miejsca 1. w Kanadzie, 4. w USA, 5. w Wielkiej Brytanii oraz top 10 w Irlandii i Niemczech . Jej pierwszy album, również zatytułowany More, More, More, został wydany pod nazwą The Andrea True Connection w 1976 przez Buddah Records i zawierał repertuar utrzymany w modnym wówczas stylu disco. Wydawnictwo osiągnęło średnie wyniki w notowaniach w Ameryce Północnej, podobnie jak kolejny singel, „Party Line”.

W 1977r wydała drugą płytę, White Witch, także utrzymaną w nurcie disco, jednak nie spotkała się ona z sukcesem. Promujące ją single „N.Y., You Got Me Dancing” i „What’s Your Name, What’s Your Number” osiągnęły umiarkowane wyniki na amerykańskich i brytyjskich listach sprzedaży.

W 1980r wydała trzeci i ostatni album, War Machine. Wydawnictwo ukazało się tylko w Europie nakładem włoskiej wytwórni Ricordi International i zawierało materiał utrzymany w stylistyce rockowej. Choć album poniósł klęskę komercyjną, Andrea nie wróciła do branży pornograficznej i przez pewien czas występowała w klubach na Florydzie. Musiała jednak poddać się koniecznej operacji na fałdach głosowych, co w efekcie uniemożliwiło jej kontynuowanie kariery wokalnej. Przez resztę życia utrzymywała się głównie z dochodów za piosenkę „More, More, More”, zajmując się też astrologią i pomocą osobom z uzależnieniami.

W wieku 19 lat wyszła za mąż za Davida L. Wolfe, z którym się później rozwiodła. W 1973 spotykała się z reżyserem Williamem Lustigiem.

Zmarła 7 listopada 2011 w wieku 68 lat w Kingston w stanie Nowy Jork na niewydolność serca.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
More, More, More Pt. I/More, More, More Pt. II	Andrea True Connection	03.1976	5[10]	4[25]	Buddah 515	[gold-US][written by Gregg Diamond][produced by Gregg Diamond][2[10].Hot Disco/Dance;Buddah 102 12"]
Party Line/Call Me	Andrea True Connection	08.1976	-	80[4]	Buddah 538	[written by Gregg Diamond][produced by Gregg Diamond][`13[2].Hot Disco/Dance;Buddah 109 12"]
N.Y., You Got Me Dancing/Keep It Up Longer	Andrea True Connection	02.1977	-	27[11]	Buddah 564	[written by Gregg Diamond][produced by Gregg Diamond][4[12].Hot Disco/Dance;Buddah 56 400 12"]
What's Your Name, What's Your Number/Fill Me Up (Heart To Heart)	Andrea True Connection	01.1978	34[6]	56[7]	Buddah 582	[written by Roger Cook, Bobby Woods][produced by Michael Zager][9[15].Hot Disco/Dance;Buddah 122 12"]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
More, More, More	Andrea True Connection	06.1976	-	47[17]	Buddah 5670	[produced by Gregg Diamond]

środa, 18 grudnia 2024

Trucks

Trucks to krótkotrwały brytyjsko-norweski zespół pop-punkowy, którego najpopularniejszym wydawnictwem był singiel z 2002 r. „It's Just Porn Mum”. Singiel znalazł się w pierwszej piątce przebojów w Norwegii i osiągnął 35. miejsce na liście UK Singles Chart. W teledysku wystąpił Ron Jeremy.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
It's Just Porn Mum/Trouble	Trucks	10.2002	35[2]	-	Gut CDGUT 43	[written by Hans Petter Aaserud, Shridhar Solanki,Trucks][produced by Kai Robøle,Kenneth M. Lewis]