środa, 27 listopada 2024

Jesse Stone

Jesse Albert Stone (ur. 16 listopada 1901r - zm. 1 kwietnia 1999r)  był amerykańskim muzykiem rhythm and bluesowym i autorem tekstów, którego wpływ obejmował szeroki zakres gatunków. Używał również pseudonimów Charles Calhoun i Chuck Calhoun. Jego najbardziej znany utwór jako Calhoun to „Shake, Rattle and Roll”. Ahmet Ertegun stwierdził kiedyś, że „Jesse Stone zrobił więcej dla rozwoju podstawowego brzmienia rock 'n' rolla niż ktokolwiek inny”.

 Stone urodził się w Atchison w stanie Kansas i wychował w Kansas. Jego dziadkowie byli dawniej niewolnikami w Tennessee. Na Stone'a wpłynęła szeroka gama stylów. Pochodził z rodziny muzycznej, która organizowała pokazy minstrel i występował z nimi w wieku pięciu lat.
 

 W 1926 r. Stone założył grupę Blue Serenaders i nagrał swoją pierwszą płytę „Starvation Blues” dla Okeh Records w 1927 r. Przez kilka kolejnych lat pracował jako pianista i aranżer w Kansas City, nagrywając m.in. z Julią Lee, a następnie w latach 30-tych zorganizował większą orkiestrę. Duke Ellington zarezerwował orkiestrę Stone'a w Cotton Club w 1936 r. i Ellington bezpłatnie ulokował Stone'a w swoim mieszkaniu na cztery miesiące. Przez kilka kolejnych lat Stone pracował jako lider zespołu w Apollo Theatre, a szerzej w Harlemie jako autor tekstów piosenek i aranżer, z zespołem Chicka Webba (w którego skład wchodzili Louis Jordan), Jimmie Lunceford i wielu innych.  

W latach 30. i 40-tych dokonał kilku nagrań pod własnym nazwiskiem. W 1941 r. Stone został dyrektorem muzycznym żeńskiego zespołu jazzowego International Sweethearts of Rhythm. Odszedł po dwóch latach.  Stone został wywiadowany w filmie dokumentalnym International Sweethearts of Rhythm z 1986 r. na temat swojego czasu spędzonego z tym zespołem. Wczesne utwory Stone'a wykazują głębokie wpływy bluesa. Wczesnym sukcesem było „Idaho”, nagrane przez kilku artystów, a wersja Benny'ego Goodmana osiągnęła   4. miejsce (pop) w 1942 r.  Nagranie Guya Lombardo sprzedało się w trzech milionach egzemplarzy. Jimmy Dorsey nagrał jego kompozycję „Sorghum Switch”, później przemianowaną na „Cole Slaw” przez Louisa Jordana. 

Stone nagrał również nowatorskie płyty bluesowe dla RCA Records i napisał standard „Smack Dab in the Middle”. W 1945 roku wraz ze swoim przyjacielem Herbem Abramsonem rozpoczął pracę dla Ala Greena w National Records, a dwa lata później para dołączyła do personelu Atlantic Records. W tym czasie Stone był jedyną czarnoskórą osobą na liście płac Atlantic. Stone pracował dla Atlantic jako producent, autor tekstów piosenek i aranżer.

  Podczas podróży na Południe w 1949 roku z Ahmetem Ertegunem i Herbem Abramsonem, Stone odkrył, że płyty Atlantic nie sprzedają się w stanach południowych, ponieważ brakowało im pewnej tanecznej jakości. Stone powiedział później: „Słuchałem tego, co robiły te sklecone naprędce zespoły w tamtejszych lokalach i doszedłem do wniosku, że jedyną rzeczą, której brakowało w tym, co nagrywaliśmy, był rytm. Potrzebowaliśmy tylko linii basowej. Zaprojektowałem więc wzór basu i w pewnym sensie został on utożsamiony z rock'n'rollem – doo, da-DOO, DUM; doo, da-DOO, DUM - ta rzecz. Jestem tą osobą, która to zaczęła”. W 1953 roku napisał hit Raya Charlesa „Losing Hand” (1953), a także napisał „Money Honey”, który stał się pierwszym przebojem The Drifters, zajmując pierwsze miejsce na krajowej liście przebojów R&B przez 11 tygodni. W następnym roku zaaranżował „Sh-Boom” The Chords.

  Za radą Erteguna Stone używał pseudonimu Charles F. Calhoun, nazwiska zapożyczonego od nieświadomego lokalnego budowniczego, w swoich utworach BMI, aby uniknąć konfliktu z członkostwem w innym stowarzyszeniu licencjonującym muzykę, ASCAP. Jego najbardziej znanym utworem jako Calhoun był „Shake, Rattle and Roll”. Utwór został po raz pierwszy nagrany przez Big Joe Turnera w 1954 roku dla Atlantic i był wielkim hitem artysty rhythm and bluesa, często cytowanego jako jeden z pierwszych albumów rock and rollowych. Jeszcze większym sukcesem była wersja coverowa utworu nagrana później w 1954 roku dla Decca Records przez Billa Haleya & His Comets. Ta wersja stała się jednym z pierwszych nagrań rock and rollowych, które sprzedały się w milionie egzemplarzy i odniosły międzynarodowy sukces. Wyprzedziła ona bardziej znany „Rock Around the Clock” Haleya o prawie rok. Stone był również współautorem „Flip, Flop and Fly” z Big Joe Turnerem, który był kolejnym hitem. Haley również lubił tę piosenkę i nagrał ją trzy razy w swojej karierze. 

 Stone miał również dodatkowe powiązania z Haleyem. Hit Haleya z 1955 r., „Razzle-Dazzle”, był kolejnym napisanym przez Stone'a pod pseudonimem Calhoun. Stone'a wymieniono również jako współautora (wraz z Jamesem E. Myersem, znanym jako Jimmy DeKnight, współautorem „Rock Around the Clock”) „Rattle My Bones”, piosenki nagranej w 1956 r. przez grupę The Jodimars, będącą spin-offem Comets. Jako lider zespołu, Stone nagrał kilka singli pod koniec lat 40-tych i w połowie lat 50-tych, w wytwórniach RCA Victor, Atlantic i innych, pod własnym nazwiskiem lub jako „Chuck”, „Charles” lub „Charlie” Calhoun. 

 W 1960 roku pełnił funkcję aranżera i dyrektora orkiestry podczas sesji dla LaVern Baker, podczas której wyprodukowano cztery piosenki, w tym hit „Bumble Bee”. W 1961 roku, po krótkiej i tymczasowej emeryturze, Stone został zrekrutowany do prowadzenia Randy Records w Chicago. Jednak odszedł po kilku latach. 

 W 1992 roku Stone został uhonorowany przez Rhythm and Blues Foundation nagrodą Pioneer Award. W 1992 roku został wprowadzony do Rhythm and Blues Hall of Fame. W 2010 roku został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame.

  Po opuszczeniu Randy Records, Stone przeprowadził się do Nowego Jorku, a następnie na Florydę. W 1975 roku poślubił Evelyn McGee (1922–1996), byłą członkinię International Sweethearts of Rhythm.  Stone zmarł „po długiej chorobie” w wieku 97 lat w Altamonte Springs na Florydzie.

                                         Kompozycje Jesse Stone'a na listach przebojów

 


[solo]
.1949 Cole Slaw (Sorghum Switch) Louis Jordan 7.R&B Chart
05/1949 Cole Slaw (Sorghum Switch) Frank Floorshow Culley and His Band 11.R&B Chart
10/1953 Money Honey The Drifters 1.R&B Chart
.1954 Shake, Rattle and Roll Joe Turner 1.R&B Chart
.1954 Your Cash Ain't Nothin' but Trash The Clovers 6.R&B Chart
08/1954 Shake, Rattle & Roll Bill Haley & His Comets 4.UK
11/1954 Bip Bam The Drifters 7.R&B Chart
06/1955 As Long as I'm Moving Ruth Brown 4.R&B Chart
07/1955 Razzle-Dazzle Bill Haley & His Comets 13.UK/15.US
.1956 Lipstick, Powder and Paint Joe Turner 8.R&B Chart
.1956 Morning, Noon and Night Joe Turner 8.R&B Chart
05/1956 Money Honey Elvis Presley 76.US
09/1956 I Gotta Get Myself a Woman The Drifters 11.R&B Chart
01/1957 Why? The Cues 77.US
01/1958 Don't Let Go Roy Hamilton 13.US
03/1958 Baby, Baby Billy Williams 78.US
10/1959 Growin' Prettier Johnny October 106.US
04/1960 Easy Lovin' Wade Flemons 106.US
02/1961 Call Me Anytime Frankie Avalon 102.US
09/1964 Smack Dab in the Middle Ray Charles 52.US
06/1967 Shake, Rattle and Roll Arthur Conley 31.US
03/1974 Your Cash Ain't Nothin' but Trash Steve Miller Band 51.US
02/1975 Don't Let Go Commander Cody and His Lost Planet Airmen 56.US
05/1977 Don't Let Go The Manhattan Transfer 32.UK
09/1979 Don't Let Go Isaac Hayes 18.US
10/1985 Lipstick, Powder and Paint Shakin' Stevens 11.UK

[with Ahmet Ertegun,Charles Singleton, Jerry Wexler & Rose Marie McCoy]
.1954 Well All Right Joe Turner 9.R&B Chart

[with Joe Turner]
.1955 Flip, Flop and Fly Joe Turner 2.R&B Chart

[with Chuck Willis]
.1956 Juanita Chuck Willis 7.R&B Chart

Juliet Simms

Juliet Nicole Simms (ur. 26 lutego 1986r), znana również jako Lilith Czar, jest amerykańską piosenkarką i autorką tekstów. Zdobyła rzeszę fanów jako wokalistka zespołu Automatic Loveletter. W 2007 roku - w najwcześniejszych latach zespołu- zaprzyjaźniła się z Kevinem Lymanem. Zaowocowało to jej powrotem na letnią trasę Warped Tour. Po lecie 2011 roku i pierwszej solowej trasie Simms od tamtej pory produkuje własne treści jako artystka solowa. W 2011 roku Simms wzięła udział w przesłuchaniu do 2. sezonu programu The Voice stacji NBC. Zaśpiewała „Oh! Darling” zespołu The Beatles na przesłuchaniu w ciemno i wybrała CeeLo Greena na swojego trenera. Następnie wykonała covery takich piosenek jak „Roxanne” zespołu The Police i „It's A Mans Mans Mans World” Jamesa Browna. 
 
 Po zajęciu drugiego miejsca w The Voice, Simms podpisała kontrakt z Universal Records, a następnie ostatecznie opuściła wytwórnię płytową z powodu braku kontroli kreatywnej. Simms została niezależną artystką solową, wydając 3 EP-ki i wiele singli i teledysków, zanim podpisała kontrakt z Sumerian Records w 2019 roku. 16 kwietnia 2016 roku Simms poślubiła frontmana Black Veil Brides, Andy'ego Biersacka. W 2021 roku zmieniła nazwę i teraz występuje pod pseudonimem Lilith Czar. Lilith Czar wydała album Created From Filth and Dust pod szyldem Sumerian Records w 2021 roku.

Piosenkarka i autorka tekstów Juliet Simms z Los Angeles jest najbardziej znana jako uczestniczka sezonu 2012 reality show NBC The Voice. Pochodząca z San Francisco Simms miała swój pierwszy przełom w 2006 roku, kiedy kilka jej piosenek nagranych i przesłanych na MySpace zostało licencjonowanych dla MTV i zaprezentowanych w The Real World i Road Rules. Simms jest również członkinią melodyjnego zespołu rockowego Automatic Loveletter, w którym występuje jej brat, basista/producent Tommy Simms. Zespół nagrał EP i nawet dwukrotnie wystąpił na trasie Vans Warped Tour, ostatecznie wydając pełnometrażowy album The Kids Will Take Their Monsters On dla niezależnej wytwórni Paper & Plastick w 2011 roku. W 2012 roku, jako finalistka konkursu wokalnego NBC The Voice, nagranie przez Simms utworu „Roxanne” zespołu Police znalazło się na szczycie list przebojów cyfrowego popu.

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
RoxanneJuliet Simms04.2012-86Universal Republic[written by Sting]
It's a Man's Man's Man's WorldJuliet Simms04.2012-70Universal Republic[written by James Brown,Betty Jean Newsome]
Free BirdJuliet Simms05.2012-101Universal Republic[written by Allen Collins,Ronnie Van Zant]

Steve Lacy

Steve Thomas Lacy-Moya (urodzony 23 maja 1998r w Compton w Kalifornii) to amerykański wokalista i autor tekstów, gitarzysta i producent muzyczny.
 

 Lacy urodził  się w Compton w Kalifornii. Ma afroamerykańskie korzenie ze strony matki i filipińskie korzenie ze strony ojca. Artysta swoje pierwsze kroki jako producent stawiał używając swojej gitary na iPhonie. Po raz pierwszy zyskał sławę jako członek zespołu The Internet, dla którego napisał wiele piosenek. W wieku 15 lat produkował już utwory na trzeci studyjny album Ego Death (2015). Ten ostatni i Hive Mind (2018) zajęły pierwsze miejsca na listach przebojów na całym świecie i zbierały niezmiennie pozytywne recenzje. Nawet po rozpoczęciu kariery solowej Lacy nadal pozostaje częścią zespołu. 

 Od 2017 roku był także producentem dla innych artystów, w tym Denzela Curry'ego, J. Cole'a i Kendricka Lamara. Jego pierwsze solowe wydawnictwo Steve Lacy's Demo ukazało się jako EP w lutym 2017 roku. Utwór został wyprodukowany wyłącznie przez Lacy. W 2018 r. pojawiły się produkcje dla innych artystów, w tym Solange, Kali Uchis i Mac Millera.

 Jego debiutancki singiel N Side ukazał się w kwietniu 2019 roku, a towarzyszący mu debiutancki album artysty Apollo XXI ukazał się 24 maja 2019 roku. Album był nominowany do nagrody Grammy 2020 w kategorii Najlepszy album współczesnej muzyki miejskiej. Jego drugi album studyjny Gemini Rights ukazał się 15 lipca 2022 roku. Swoim drugim singlem Bad Habit dokonał przełomu na komercyjnym rynku muzycznym. Na początku października 2022 roku singiel osiągnął pierwsze miejsce na liście Billboard Hot 100. Jego inspiracje obejmują Thundercat, Erykah Badu, Pharrell Williams i Prince.

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
911 / Mr. LonelyTyler, The Creator Featuring Frank Ocean & Steve Lacy07.2017-101[2]Columbia[2x-platinum-US][silver-UK][written by Tyler Okonma,Christopher Breaux,Raymond Calhoun][produced by Tyler, the Creator][47[1].R&B Chart]
Live Without Your LoveLove Regenerator x Steve Lacy07.202075[6]-Columbia GB 1102000806[written by Adam Wiles,Steve Lacy,Jesse Boykins III][produced by Adam Wiles]
MercurySteve Lacy07.2022-115[1]Columbia [written by Ely Rise,Dacoury Natche,Steve Lacy,Britanny Fousheé][produced by Steve Lacy][37[1].R&B Chart]
Bad HabitSteve Lacy07.20228[34]1[3][35]L-M/RCA USRC 12201440[2x-platinum-UK][written by Steve Lacy, Diana Gordon ,John Kirby, Britanny Fousheé, Matthew Castellanos][produced by Steve Lacy][1[9][33].R&B Chart]
SunshineSteve Lacy Featuring Foushee07.2022-107[1]RCA[written by Karriem Riggins,Steve Lacy,Britanny Fousheé][produced by Steve Lacy][28[1].R&B Chart]
HelmetSteve Lacy07.2022-124[1]RCA[written by Diana Gordon,Steve Lacy][produced by Steve Lacy][45[1].R&B Chart]
StaticSteve Lacy09.202256[9]78[7]L-M/RCA USRC 12202285[silver-UK][written by Steve Lacy, John Kirby][produced by Steve Lacy][22[14].R&B Chart]
Dark RedSteve Lacy10.2022-78[5]3QTR GBKPL 1778015[platinum-UK][platinum-US][written by Steve Lacy][21[20].R&B Chart]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
Apollo XXISteve Lacy06.2019-160[1] 3qtr LACY 01[produced by Steve Lacy]
Gemini RightsSteve Lacy07.202247[1]7[50]L-M/RCA 0196589099631[produced by Steve Lacy, Matt Martians, DJ Dahi]

Steriogram

Nowozelandzka riposta na Sum 41, Steriogram dopracował swój miszmasz heavymetalowego chuggery, białego hip-hopu i przesadnie funkowej błazenady w swoim rodzinnym mieście Auckland, zanim w 2004 roku osiągnął międzynarodowy sukces dzięki hymnowi niskiej kultury „White Trash”. Piosenka pochodzi z 2001 roku, kiedy jej teledysk - z wybujałym rapem perkusisty Steriogram, Tysona Kennedy'ego - wywołał poruszenie w NZ. Poprzedni singiel już przyciągnął uwagę Steriogram, ale reakcja na „White Trash” skłoniła zespół do podjęcia decyzji o zatrudnieniu Kennedy'ego jako pełnoetatowego MC/frontmana i włączeniu większego wpływu hip-hopu do swojego już żywego brzmienia.
 

Tyson Kennedy, gitarzysta/wokalista Brad Carter, basista Jake Adams i gitarzysta Tim Youngson zaprosili kumpla perkusistę Jareda Wrennalla do dołączenia do ekipy i zamienili szum wokół singla na kilka bardziej znanych koncertów. Capitol zauważył to i podpisał kontrakt ze Steriogramem pod koniec 2002 roku. David Kahne (Sublime, Sugar Ray) został wybrany do wyprodukowania sesji nagraniowych, a kiedy płyta Schmack! LP ukazała się w kraju w maju 2004 roku, szczyciła się potężnym, przyjaznym dla radia brzmieniem i masą szalonego humoru.

Ich wielki przełom nastąpił wraz z wydaniem „Walkie Talkie Man”, który był używany w reklamach iPoda, oraz teledysku, w którym postacie i obiekty zostały stworzone poprzez dzierganie kukiełek i animowanie ich za pomocą animacji poklatkowej. Teledysk, wyreżyserowany przez Michela Gondry'ego, został nominowany do czterech nagród muzycznych MTV. Piosenka zadebiutowała na 19. miejscu na brytyjskiej liście przebojów. Została wykorzystana w kilku filmach i grach wideo, w tym Elite Beat Agents, MVP Baseball 2004 i MLB 2005. Zespół odbył trasę koncertową po Nowej Zelandii w maju 2005 r. z pomocą innych nowozelandzkich zespołów 48May i Goodnight Nurse.  
 
Również w 2005 r. ich album Schmack! został ponownie wydany jako edycja specjalna zawierająca trzy utwory z Sing the Night Away i cover „Back in Black” AC/DC. Zespół nagrał album This Is Not the Target Market w York Street Studio w Auckland i wydał go w Nowej Zelandii 16 października 2006 roku. W przeciwieństwie do pierwszego albumu, nie został on wydany przez Capitol Records. W wywiadzie dla Juice TV członkowie zespołu Brad Carter i Tyson Kennedy stwierdzili, że wszystkie powiązania zespołu z Capitol odeszły od czasu wydania Schmack! i uznali, że łatwiej będzie wydać nowy album samemu. Pierwszym singlem z albumu był „Just Like You”. Rock Ridge Music wydał album w Stanach Zjednoczonych w październiku 2007 roku. Po wydaniu This Is Not the Target Market zespół intensywnie koncertował przez cały rok z takimi zespołami jak Rise Against i niemieckim zespołem Die Ärzte. Steriogram wyruszył następnie w trasę z Bad Religion w czerwcu 2008 roku.
 
 Trzeci album Steriogram, Taping the Radio, został wydany 18 września 2010 roku na iTunes, a następnie udostępniony w sklepach w Nowej Zelandii 2 listopada 2010 roku. Steriogram pracował nad filmem zatytułowanym The Life and Death of Steriogram, „rock-u-mentary, który zagłębia się w świat największego nowozelandzkiego zespołu rockowego, Steriogram, zapewniając spojrzenie za kulisy ich nowej trasy i przeszkód, z którymi się mierzą, próbując ponownie wspiąć się na szczyt rock and rolla”. Zbiórka funduszy na Kickstarterze została uruchomiona 9 grudnia 2011 roku, aby zebrać fundusze na dokończenie filmu. Jednak 5 stycznia 2012 r. zbiórka została anulowana, a zebrano jedynie 2570 USD z zakładanych 22 tys. USD, a projekt porzucono Od 2011 r. członkowie zespołu występowali w innych projektach i rozwijali inne kariery.

 

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
Walkie Talkie ManSteriogram11.200419[4]-EMI CDEMS 652[written by Steriogram][produced by David Kahne]
GoSteriogram03.200581[1]-EMI CDEMS 654[written by Brad Carter,Tyson Kennedy,Jared Wrennal,Jake Adams,Tim Youngson][produced by David Kahne]

Xavier Cugat

Xavier Cugat (ur. 1 stycznia 1900r - zm. 27 października 1990r) był hiszpańsko-amerykańskim liderem zespołu, który spędził swoje lata dorastania w Hawanie na Kubie. Wykształcony skrzypek i aranżer, był osobowością w rozprzestrzenianiu muzyki latynoskiej w popularnej muzyce Stanów Zjednoczonych. Był również karykaturzystą. W Nowym Jorku był liderem orkiestry rezydencyjnej w Waldorf-Astoria przed i po II wojnie światowej. 

Cugat urodził się jako Francesc d'Asís Xavier Cugat Mingall de Bru i Deulofeu w Gironie w Hiszpanii. Jego rodzina wyemigrowała na Kubę, gdy Xavier miał pięć lat. Uczył się gry na skrzypcach klasycznych i grał z orkiestrą Teatro Nacional w Hawanie. 6 lipca 1915 roku Cugat i jego rodzina przybyli do Nowego Jorku jako pasażerowie-imigranci na pokładzie statku S.S. Havana. Wchodząc do świata show-biznesu, grał z zespołem The Gigolos w czasie szaleństwa na punkcie tanga. Później zaczął pracować dla Los Angeles Times jako rysownik. 

Karykatury Cugata były później rozpowszechniane w całym kraju. Jego starszy brat, Francis, był artystą, który namalował słynną okładkę powieści F. Scotta Fitzgeralda, Wielki Gatsby. Pod koniec lat 20-tych, gdy dźwięk zaczął być używany w filmach, założył kolejny zespół tango, który odniósł pewien sukces we wczesnych krótkich filmach muzycznych. Na początku lat 30-tych zaczął pojawiać się ze swoją grupą w filmach fabularnych. Zabrał swój zespół do Nowego Jorku na otwarcie hotelu Waldorf Astoria w 1931 roku i ostatecznie zastąpił Jacka Denny'ego jako lidera stałego zespołu hotelowego. Jednym z jego znaków rozpoznawczych było trzymanie chihuahua, podczas gdy drugą ręką machał pałką. Przez 16 lat Cugat był szefem orkiestry hotelu Waldorf-Astoria. 

Przez większość następnych 30 lat kursował między Nowym Jorkiem a Los Angeles. Cugat był żonaty pięć razy. Jego pierwszą małżonką była Rita Montaner (1918–1920); drugą Carmen Castillo (1929–1944); trzecią Lorraine Allen (1947–52); czwartą piosenkarka Abbe Lane (1952–64). On i Lane występowali razem aż do rozwodu w 1964; a piątą z hiszpańska gitarzystka i aktorka komediowa Charo (1966–78). Oboje byli pierwszą parą, która wzięła ślub w nowo otwartym Caesars Palace na Las Vegas Strip. 

 Cugat nagrywał dla Columbia Records (lata 40. i 50-te XX wieku, również wytwórni Columbia Epic), RCA Victor (lata 30. i 50-te XX wieku), Mercury Records (1951–1952 i lata 60-te XX wieku) i Decca Records (lata 60-te XX wieku). Dinah Shore dokonała swoich pierwszych nagrań jako wokalistka z Cugatem w 1939 i 1940 roku (Victor Records). W 1940 roku nagrał piosenkę Perfidia, która stała się wielkim hitem. Cugat uważnie śledził trendy, nagrywając płyty na conga, mambo, cha-cha-cha i twist, gdy każdy z nich był modny. Kilka nagranych przez niego piosenek, w tym „Perfidia”, wykorzystano w filmach Wong Karwaia Days of Being Wild i 2046. W 1943 roku „Brazil” był wielkim hitem, osiągając 17. miejsce na liście Billboard Top 100. 

Cugat prawdopodobnie miał więcej wspólnego z wprowadzeniem muzyki latynoskiej do popularnej amerykańskiej sceny niż jakikolwiek inny muzyk - Desi Arnaz i Perez Prado zdecydowanie poszli w ślady Cugata. Jeśli jego estetyka i styl życia nie zawsze były zgodne z wysokimi standardami, trzeba przyznać, że Cugat był przynajmniej długowieczny. Cugat nie tracił snu z powodu artystycznych kompromisów: „Wolę grać Chiquitę Banana i mieć basen niż grać Bacha i głodować”. 

 Cugat zmarł na niewydolność serca w wieku 90 lat w Barcelonie i został pochowany w rodzinnej Gironie.

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
The Lady in RedXavier Cugat and His Waldorf-Astoria Orchestra05.1935-3[12]Victor 25 012[vocal:Don Reid][written by Allie Wrubel & Mort Dixon][piosenka z filmu "In Caliente"]
The Cocoanut Pudding VendorXavier Cugat and His Waldorf-Astoria Orchestra08.1935-20[1]Victor 25 071[vocal:Pedro Berrios & Faust Delgado][written by Pedro Berrios & Xavier Cugat]
Begin The Beguine (Empieza el Beguine)/Waltz Down The Aisle (Valza por el Pasillo)Xavier Cugat and His Waldorf-Astoria Orchestra11.1935-13[2]Victor 25 133[vocal:Don Reid][written by Cole Porter][piosenka z musicalu na Broadway'u "Jubilee"]
Para Vigo Me Voy/ A Street In Old SevilleXavier Cugat and His Waldorf-Astoria Orchestra11.1936-19[1]Victor 25 237[vocal:Pedro Berrios & Faust Delgado][written by Ernesto Lecuona]
Night Must Fall/Cui CuiXavier Cugat and His Waldorf-Astoria Orchestra04.1939-9[4]Victor 26 074[written by Xavier Cugat]
The Breeze and I (La Brisa y Yo) Xavier Cugat and His Waldorf-Astoria Orchestra08.1940-13[1]Victor 26 641[vocal:Dinah Shore][written by Ernesto Lecuona & Al Stillman]
Whatever Happened To You? (Qué Te Pasó A Tí)/The Rumba Cardi (The Rumba Of The Heart)Xavier Cugat and His Waldorf-Astoria Orchestra10.1940-A:22[1];B:19[2]Victor 26 665[vocal:Dinah Shore][A:written by Eddie DeLange, Xavier Cugat][B:written by Malcom Eaton, Albert Gamse]
PerfidiaXavier Cugat and His Waldorf-Astoria Orchestra01.1941-3[16]Victor 26 334[vocal:Dinah Shore][written by Alberto Domínguez & Milton Leeds]
Chica,Chica,Boom,ChicXavier Cugat and His Waldorf-Astoria Orchestra04.1941-26[1]Columbia 35 995[vocal:Lena Romay][piosenka z filmu "That Night In Rio"]
Intermezzo (A Love Story)/A Rendezvous In Rio (Un Momento)Xavier Cugat and His Waldorf-Astoria Orchestra07.1941-23[1]Columbia 36041[vocal:Dinah Shore][written by Heinz Provost & Robert Henning]
Yours (Quiéreme Mucho)Xavier Cugat and His Waldorf-Astoria Orchestra09.1941-16[1]Victor 26 384[vocal:Dinah Shore][written by Gonzalo Roig, Albert Gamse & Jack Sherr]
Green Eyes (Ojos Verdes)/PerdonXavier Cugat and His Waldorf-Astoria Orchestra09.1941-16[1]Victor 27 443[written by E. Rivera, E. Woods, Adoflo Utrera, Nilo Menendez]
Brazil (Aquarela do Brasil)/Chiu-ChiuXavier Cugat and His Waldorf-Astoria Orchestra01.1943-2[24]Columbia 36651[written by Ary Barroso & Bob Russell][z animowanego filmu "Saludos Amigos"]
Thanks For The Dream/Bim Bam BumXavier Cugat and His Waldorf-Astoria Orchestra10.1944-18[1]Columbia 36681[vocal:Carmen Castillo][written by Cugat, Stillman, R. Gonzales]
Babalu/Kee-Kee-Ree-Kee-Kee (Cock-A-Doodle-Doo)Xavier Cugat and His Waldorf-Astoria Orchestra04.1944-27[1]Columbia 36681[vocal:Miguelito Valdes][written by Margarita Lecuona]
Amor/Let Me Love You TonightXavier Cugat and His Waldorf-Astoria Orchestra07.1944-10[9]Columbia 36718[vocal:Carmen Castillo][written by Gabriel Ruiz & Ricardo López Méndez][piosenka z filmu "Broadway Rhythm"]
Good, Good, Good (That's You - That's You)Xavier Cugat and His Waldorf-Astoria Orchestra06.1945-6[7]Columbia 36793[vocal:Del Campo][written by Allan Roberts & Doris Fisher]
South America, Take It Away!/Chiquita BananaXavier Cugat and His Waldorf-Astoria Orchestra08.1946-6[13]Columbia 37051[vocal: Buddy Clark][written by Harold Rome]
Cuanto Le Gusta/Take It AwayXavier Cugat and His Waldorf-Astoria Orchestra01.1949-27[1]Columbia 38239[written by Gabriel Ruiz & Ray Gilbert][piosenka z filmu "A Date With Judy"]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
Cugat's Favorite RhumbasXavier Cugat and His Waldorf-Astoria Orchestra11.1945-3[9]Columbia 110

wtorek, 26 listopada 2024

Winifred Shaw

Wini Shaw (ur. ok. 1907 - zm. 2 maja 1982r), czasami uznawana za Winifred Shaw, była amerykańską aktorką, tancerką i piosenkarką XX wieku. 

 Urodziła się jako Winifred Lei Momi około 1907 roku w San Francisco, jako najmłodsze z 13 dzieci pochodzenia hawajskiego. Niektóre źródła sugerują, że urodziła się w 1910 roku, podczas gdy Social Security Death Index pod jej nazwiskiem po mężu Wini O'Malley sugeruje, że urodziła się w 1907 roku. 

 Shaw rozpoczęła swoją karierę rozrywkową jako dziecko w wodewilowym występie swoich rodziców, a później pojawiła się w kilku filmach muzycznych Warner Brothers w latach 30-tych XX wieku. Najbardziej zapamiętano ją za wprowadzenie piosenki „Lullaby of Broadway” w filmie muzycznym Gold Diggers z 1935 roku.Jedynym nagraniem Shaw z Dickiem Jurgensem i jego orkiestrą były „Lullaby of Broadway” i „I'm Goin' Shoppin' with You”. Obie piosenki pochodziły z filmu, a nagranie miało miejsce 28 lutego 1935 roku. Śpiewała również „The Lady in Red” w filmie muzycznym In Caliente (1935) z udziałem Dolores del Río; piosenka stała się sławna, gdy postać z kreskówki Królik Bugs (głosu użyczył Mel Blanc) sparodiował  ją w przebraniu.

  W 1937 roku nagrała skomplikowany duet na żywo w studiu dźwiękowym z recytującym i mówiącym Rossem Alexandrem, śpiewając „Too Marvelous for Words” w finale Ready, Willing, and Able. Shaw pojawiła się w krótkim wznowieniu produkcji Simple Simon (1931) na Broadwayu w Nowym Jorku. Podczas II wojny światowej podróżowała po obozach wojskowych i klubach Czerwonego Krzyża dla USO, czasami jako członkini trupy Jacka Benny’ego lub Larry’ego Adlera

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
Lullaby Of Broadway/Young And Healthy [Dick Powell]Winifred Shaw08.197642[4]-United Artists UP 36131[written by H. Warren, A. Dubin][produced by Alan Warner]

Yeah Yeah Yeahs

Yeah Yeah Yeahs - amerykańska grupa muzyczna założona w 2000r w Nowym Jorku. Skład zespołu od momentu założenia stanowią wokalistka i pianistka Karen Orzołek (znana jako Karen O), gitarzysta i keybordzista Nick Zinner oraz perkusista Brian Chase. W występach na żywo grupę uzupełnia także drugi gitarzysta, David Pajo, który dołączył w 2009 jako członek koncertowy, zastępując dotychczasowo pełniącego tę rolę Imaada Wasifa. Zespół nagrał trzy albumy studyjne; pierwszy, Fever to Tell, został wydany w 2003. Drugi, Show Your Bones, ukazał się w 2006 i zajął drugie miejsce w rankingu najlepszych albumów roku według NME. Trzeci album studyjny, It’s Blitz!, został wydany 31 marca 2009 w USA, a w innych krajach 6 kwietnia 2009. W kwietniu 2013 ukazało się wydawnictwo zespołu, zatytułowane „Mosquito”. Na jesieni 2022 grupa wydała album Cool It Down.


Karen O i Brian Chase poznali się podczas studiów w Oberlin College w Ohio, pod koniec lat ’90-tych. Niebawem Karen przeniosła się do Nowego Yorku, by kontynuować naukę w New York University. W jednym z nowojorskich barów poznała Nicka Zinnera, co zaowocowało założeniem przez nich akustycznego duetu Unitard. Nieco później, zainspirowani art punkowym brzmieniem z Ohio wzbogacili swoją muzykę o gitary elektryczne. Gdy początkowo zatrudniany przez nich perkusista odszedł, a jego miejsce zajął Chase, muzycy zdecydowali się na utworzenie punkowego zespołu, podobnego do tych tworzonych przez studentów w Ohio. Na pierwszej próbie napisali mnóstwo piosenek i już niebawem grali jako support dla The Strokes i The White Stripes. 

W lipcu 2001 wydali debiutanckie EP, zatytułowane Yeah Yeah Yeahs, które nagrał z nimi Jerry Teel z zespołu Boss Hog, wydane przez ich własną wytwórnię Shifty. Na początku następnego roku zespół ukazał się całemu światu, grając na festiwalu South by Southwest w Austin w Teksasie oraz objeżdżając USA razem z Girls Against Boys i Europę z Blues Explosion. Wtedy też zapowiedzieli własną trasę po Wielkiej Brytanii. W Stanach Touch and Go Records wznowiła wydanie ich EP, a Wielkiej Brytanii płytę wydało Wichita Recordings.

Zapowiedzią albumu było wydana w 2002 EP-ka Machine. W 2003 zespół wydał pierwszy pełny album, Fever to Tell, który sprzedał się na całym świecie w nakładzie ponad 750 000 albumów. Reżyserem teledysku singla „Y Control” z 2004 został Spike Jonze. W październiku 2004 zespół wydał pierwsze DVD, Tell Me What Rockers to Swallow. DVD zawierało koncert nagrany w The Fillmore w San Francisco, wszystkie nakręcone do tego momentu teledyski oraz różne wywiady. W listopadzie 2009 NME umieściło album na piątym miejscu listy najlepszych albumów dekady.

Drugi album Yeah Yeah Yeahs, Show Your Bones, został wydany 27 marca 2006. Producentem albumu został Sam Spiegel, który przedtem współpracował z Karen O przy piosence „Hello Tomorrow" użytej w reklamie Adidasa. Reżyserem tej reklamy był Spike Jonze, brat Spiegela. Spiegel w wywiadzie dla MTV News powiedział, że album będzie zatytułowany Coco Beware, nawiązując do kota Karen. Później MTV było zmuszone wycofać tę pogłoskę, uzasadniając, że Spiegel zapomniał wspomnieć, że tylko żartował. Karen O w wywiadzie dla internetowego magazynu Drowned in Sound powiedziała: „Show Your Bones, to jak wsadzenie palców do gniazdka elektrycznego”. Pierwszy singel z tego albumu, „Gold Lion”, został wydany 20 marca 2006 i zajął 18. miejsce w UK Single Charts. Leah Greenblatt w swoim artykule zauważyła, że „Gold Lion” w pierwszych dźwiękach brzmi podobnie do „No New Tale To Tell” z lat ’80-tych autorstwa Love and Rockets.

 Przez większość 2006 roku zespół koncertował w całej Europie i Stanach Zjednoczonych oraz pomógł wypromować Brytyjską edycję festiwalu All Tomorrow’s Parties. W grudniu 2006 album zajął drugie miejsce w rankingu najlepszych albumów roku według NME, a utwór „Cheated Hearts” zajął 10. miejsce w rankingu najlepszych singli. W rankingu Rolling Stone album zajął 44. miejsce wśród najlepszych 50 albumów roku. Magazyn Spin umieścił Show Your Bones na 31. miejscu pośród 40 najlepszych albumów 2006.

Druga EP-ka Yeah Yeah Yeahs, zatytułowana Is Is, została wydana 24 lipca 2007r. Zawierała 5 niepublikowanych dotąd utworów oraz krótki film nagrany w Glasslands Gallery w Brooklynie w Nowym Jorku. Piosenki zostały napisane w 2004 podczas trasy Fever To Tell i często bywały grane na żywo. Trzy z pięciu utworów można było znaleźć na DVD Tell Me What Rockers to Swallow.

Kolejny album został wydany w marcu 2009 i nosi tytuł It’s Blitz!. Karen O powiedziała, że album ten różni się od poprzednich, ale „wciąż brzmi jak Yeah Yeah Yeahs”. Początkowo album miał zostać wydany 13 kwietnia, ale z powodu przecieków do internetu w lutym, wytwórnia grupy, Interscope, zdecydowała się przyspieszyć wydanie albumu by zminimalizować wpływy przecieku. Album uplasował się na drugim miejscu w rankingu najlepszych albumów 2009 według Spin oraz na trzecim miejscu według NME. Singel „Zero” zajął pierwsze miejsce w rankingu najlepszych piosenek 2009 według obu magazynów.

W 2013 grupa wydała swój czwarty album pt. Mosquito.

Po 9 latach od ostatniego albumu, zespół w 2022 roku wydał swój piąty album pt. Cool It Down. Krążek zebrał pozytywne recenzje.
Podczas tras koncertowych na całym świecie zespół grał jako support dla takich artystów, jak Björk, The White Stripes, The Strokes, Liars i Blues Explosion. Yeah Yeah Yeahs byli jedną z pierwszych grup rockowych ze wschodu grających w Chinach, gdzie w 2007 wystąpili na Modern Sky Festival w Pekinie.

Karen O i Nick Zinner gościnnie pojawili się na albumie Bang Bang Boom Cake zespołu Tiny Masters of Today. Dodatkowo Karen była jednym z reżyserów teledysku „Hologram World”, w którym wystąpili wszyscy trzej członkowie zespołu.

W 2009 zespół pojawił się na charytatywnym albumie War Child Present Heroes, gdzie zagrali ich wersję utworu „Sheena Is a Punk Rocker” oryginalnie wykonywanego przez Ramones. Zinner miał również swój wkład w nagranie Digital Ash in a Digital Urn zespołu Bright Eyes oraz występował z grupą w trasie koncertowej.

W 2005 MC Kool Keith podjął współpracę z Karen nad utworem „Teaser”, który miał wejść w skład soundtracku do pornograficznego filmu Deep Throat vs. Lialeh. Karen współpracowała też z wokalistką Peaches i Johnnym Knoxvillem przy nagraniu utworu „Backass”, użytym w ścieżce dźwiękowej do filmu Jackass 2. W 2007 Karen O zaśpiewała w wersji „Highway 61 Revisted”, oryginalnie wykonywanego przez Boba Dylana. Utwór był użyty na soundtracku do filmu I’m Not There. Zaśpiewała również na soundtracku do filmu Gdzie mieszkają dzikie stwory, który reżyserował jej były chłopak, Spike Jonze. Piosenka Yeah Yeah Yeahs, „Runaway”, pojawiła się 20 kwietnia 2009 w jednym z odcinków Plotkary. Utwór „Sealings” pojawił się na ścieżce dźwiękowej do filmu Spider-Man 3 oraz w grze Driver: Parallel Lines. Piosenka "Date With The Night" została użyta w serialu Kumple (w piątym odcinku sezonu pierwszego).

Nick Zinner współpracował również z zespołem Head Wound City. Ich debiutanckie EP o takim samym tytule zostało wydane w 2005. 

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
Machine EP.Yeah Yeah Yeahs11.200237[8]13[12].Hot 100 Singles SalesWichita WEBB 036[written by Yeah Yeah Yeahs][produced by David Andrew Sitek,Yeah Yeah Yeahs]
Date with the nightYeah Yeah Yeahs04.200316[8]-Dress Up/Polydor 0657442[written by Brian Chase, Karen Lee Orzolek, Nick Zinner][produced by David Andrew Sitek,Yeah Yeah Yeahs]
PinYeah Yeah Yeahs07.200329[5]-Polydor 9808085[written by Yeah Yeah Yeahs][produced by David Andrew Sitek,Yeah Yeah Yeahs]
MapsYeah Yeah Yeahs10.200326[2]87[13]Dress Up/Polydor 9811413[silver-UK][written by Brian Chase, Karen Lee Orzolek, Nick Zinner][produced by David Andrew Sitek,Yeah Yeah Yeahs]
Y ControlYeah Yeah Yeahs11.200454[2]-Dress Up/Polydor 9868816[written by Yeah Yeah Yeahs][produced by David Andrew Sitek,Yeah Yeah Yeahs]
Gold lionYeah Yeah Yeahs03.200618[4]88[3]Fiction 9877351[written by Brian Chase, Karen Lee Orzolek, Nick Zinner][produced by David Andrew Sitek,Yeah Yeah Yeahs]
Turn IntoYeah Yeah Yeahs07.200653[3]-Fiction 1700277[written by Brian Chase, Karen Lee Orzolek, Nick Zinner][produced by David Andrew Sitek,Yeah Yeah Yeahs]
ZeroYeah Yeah Yeahs04.200949[5]-Polydor 2702826[written by Yeah Yeah Yeahs][produced by David Andrew Sitek,Nick Launay]
Heads Will RollYeah Yeah Yeahs12.200989[2]-Polydor 2711031[platinum-UK][written by Yeah Yeah Yeahs][produced by David Andrew Sitek,Nick Launay]
SacrilegeYeah Yeah Yeahs02.2013137-Fiction 1700277[written by Brian Chase, Karen Lee Orzolek, Nick Zinner][produced by David Andrew Sitek,Nick Launay]

Albumy
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
Fever to tellYeah Yeah Yeahs05.200313[32]55[28]Dress Up/Polydor 0760612[gold-UK][gold-US][produced by David Andrew Sitek,Yeah Yeah Yeahs]<
Show your bonesYeah Yeah Yeahs04.20067[19]11[10]Fiction 9877235[gold-UK][produced by Squeak E. Clean ,David Andrew Sitek, Yeah Yeah Yeahs]
Is Is (EP)Yeah Yeah Yeahs08.2007-72[3]Dress Up 009381[produced by Nick Launay, Yeah Yeah Yeahs]
It's Blitz!Yeah Yeah Yeahs04.20099[8]22[28]Polydor 1799713[gold-UK][gold-US][produced by Squeak E. Clean ,David Andrew Sitek, Yeah Yeah Yeahs]
MosquitoYeah Yeah Yeahs04.20139[5]5[7]Polydor 3729307[produced by Nick Launay ,James Murphy, David Andrew Sitek, Sam Spiegel]
Cool It DownYeah Yeah Yeahs10.202210[1]45[1]Secretly Canadian SC 470[produced by Dave Sitek, Justin Raisen, Andrew Wyatt]

Yardbirds

Brytyjska grupa rhythm'n'bluesowa utworzona w 1963 r. w Londynie, kiedy Keith Relf (ur. 22.03.1943 r. w Richmond w hrabstwie Surrey, Anglia, zm. 14.05.1976 r. w Hounslow; śpiew, harmonijka) i Paul Samwell-Smith (ur. 8.05.1943 r. w Richmond: gitara basowa) - będący członkami półakustycznej formacji Metropolis Blues Quartet - połączyli siły z Chrisem Dreją (ur. 11.11.1945 r. w Surbiton w hrabstwie Surrey, Anglia; gitara rytmiczna), Tonym "Top" Tophamem (ur. w 1947 r.; gitara) i Jimem McCarthym (ur. 25.07.1943 r. w Liverpoolu, Anglia; perkusja). Po kilku miesiącach Topham postanowił kontynuować studia, a jego miejsce w zespole zajął Eric Clapton (właśc. Eric Clapp, ur. 30.03.1945 r. w Ripley w hrabstwie Surrey, Anglia).

 

Nazwę formacji wymyślił Relf, zaczerpnąwszy ją z jednej z książek Jacka Kerouaca. Zreformowany skład wypracował styl oparty na klasycznym chicagowskim rhythm'n'bluesie i szybko zdobył grono wiernych fanów w rodzących się kręgach bluesowych. Niebawem zajęli miejsce Rolling Stonesów jako zespołu stale występującego w popularnym klubie Crawdaddy w Richmond, którego właściciel Giorgio Gomelsky przyjął na siebie obowiązki menedżera grupy.
 

Dwa pełne entuzjazmu, choć nie najlepsze, single: "I Wish You Would" i "Good Morning Little Schoolgirl", zwróciły co prawda uwagę krytyki, ale dopiero wydanie albumu Five Live Yardbirds odmieniło ich los na dobre. Longplay, nagrany w czasie pobytu grupy w londyńskim klubie Marquee uchwycił doskonale pełen emocji i podniecenia nastrój występu formacji i zapisał się w historii doskonałym wykonaniem utworu "Smokestack Lightning" Howlin' Wolfa.
Centralną postacią zespołu stał się z czasem Clapton, ale jego dążenie do muzycznej "czystości" skłoniło go w 1965 r. do opuszczenia Yardbirds, tuż po nagraniu wspaniałego, trzeciego singla, "For Your Love". Piosenka autorstwa Grahama Gouldmana okazała się dla gitarzysty zbyt komercyjna mimo jej niewątpliwie nowatorskiego brzmienia. Clapton pojawił się potem w zespole Bluesbreakers Johna Mayalla, a kiedy singel wszedł na l. miejsce listy przebojów brytyjskiego tygodnika "New Musical Express", do Yardbirds dołączył Jeff Beck (ur. 24.06.1944 r. w Wallington w hrabstwie Surrey, Anglia), były członek The Trident.
 

Gouldman dostarczył muzykom jeszcze kilka przebojów, m.in. "Heartful Of Soul" i "Evil Hearted You", z których ten drugi wszedł na listy przebojów wraz z utworem "Still I'm Sad" autorstwa wszystkich członków zespołu. Oparta na śpiewach gregoriańskich kompozycja stała się wyraźnym dowodem zamiłowania muzyków do eksperymentów, co słychać już było w szalonym numerze "Shapes Of Things", chaotycznym "Over Under Sideways Down" i na doskonałym albumie Yardbirds.
 

W tym czasie obowiązki menedżera przejął Simon Napier-Bell, a w czerwcu 1966 r. szeregi grupy opuścił Samwell-Smith, który - rozczarowany ogólną postawą zespołu - stracił na dodatek serce do koncertów. Do zespołu dołączył wtedy doskonały gitarzysta sesyjny Jimmy Page (ur. 9.01.1944 r. w Heston w hrabstwie Middlesex. Anglia). Po przejęciu przez Dreję obowiązków basisty formacja stworzyła niesamowite brzmienie oparte na dwóch gitarach prowadzących. Dowodem tego był eksperymentalny utwór "Happenings Ten Years Time Ago"; niestety, sześć miesięcy później po morderczej amerykańskiej trasie Jeff Beck rozstał się z kolegami.
 

Yardbirds pozostali kwartetem, lecz pomimo rosnącej sławy w amerykańskich kręgach undergroundowych, popularność zespołu wśród szerokiej publiczności malała. Mimo podjęcia współpracy z bardziej komercyjnym autorem Mickiem Mostem, single takie jak "Little Games" (z 1967 r.) i "Goodnight Sweet Josephine" (z 1968 r.) nie weszły do notowań. Rozczarowujący album Little Games w ogóle nie ukazał się w Wielkiej Brytanii, odniósł natomiast spory sukces w USA. Idąc za ciosem Yardbirds wydali w Ameryce dwa dość dziwaczne single: "Ha Ha Said The Clown" i "Ten Little Indians" Harry'ego Nilssona.
 

Kiedy w 1968 r. Relf i McCarty obwieścili, że pragną skierować się bardziej w stronę muzyki folkowej, grupa zakończyła działalność. Page założył Led Zeppelin, Dreja został znanym i cenionym fotografem, a pozostała dwójka działała nadal razem, najpierw w Together, potem w Renaissance. Jednak dziedzictwo Yardbirds nie odeszło w niepamięć, zwłaszcza dzięki sławie, jaką zdobyli byli gitarzyści formacji. Relf zginął 14.05 1976 r. porażony prądem, a McCarty i Dreja na krótko nawiązali współpracę z Samwellem-Smithem - obecnie szanowanym producentem -jako Box Of Frogs. Kiedy grupa ta zakończyła działalność, muzycy zajęli się własną karierą, a McCarty utrzymywał swe związki z muzyką dzięki formacji British Invasion All-Stars, której był członkiem. Jednak blask i urok jego pierwszej grupy z czasem nie straciły nic ze swej mocy, Yardbirds cieszą się sławą pionierów psychodelicznego stylu i efektów technicznych. "Łkający blues" formacji pozostaje nieodłączną częścią historii brytyjskiego rhythm'n'bluesa.

Single
Data wydania Tytuł UK Billboard Wytwórnia
[UK]/[US]
Komentarz
10.64 Good Morning Little Schoolgirl/I Ain't Got You 44[4] - Columbia DB 7391/-[written by H. Demarais][produced by Giorgio Gomelsky]
03.65 For Your Love/Got To Hurry 3[12] 6[12] Columbia DB 7499/Epic 9790 [written by Graham Gouldman][produced by Giorgio Gomelsky]
06.65 Heart Full Of Soul/Steeled Blues 2[13] 9[12] Columbia DB 7594/Epic 9823 [written by Graham Gouldman][produced by Giorgio Gomelsky]
10.65 Evil Hearted You/Still I'm Sad 3[10] - Columbia DB 7706/- [written by Graham Gouldman][produced by Giorgio Gomelsky]
10.65 I' m a man/Still I'm Sad - 17[10] -/Epic 9857 [written by Bo Diddley][produced by Giorgio Gomelsky]
03.66 Shapes Of Things/You're A Better Man Than I 3 [9] 11[11] Columbia DB 7848/Epic 10 006 [written by Jim McCarty, Keith Relf, Paul Samwell-Smith][produced by Giorgio Gomelsky]
06.66 Over, Under, Sideways, Down/Jeff's Boogie 10[9] 13[11] Columbia DB 7928/Epic 10035 [written by Jim McCarty, Keith Relf, Paul Samwell-Smith,Chris Dreja,Jeff Beck][produced by Paul Samwell-Smith, Simon Napier-Bell]
10.66 Happenings Ten Years Time Ago/Psycho Daisies 43[5] 30[9] Columbia DB 8024 /Epic 10094 [written by Jim McCarty, Keith Relf, Jeff Beck,Jimmy Page][produced by Simon Napier-Bell]
04.67 Little games/Puzzles - 51[6] Columbia DB 8165/Epic 10156 [written by Harold Spiro, Phil Waiman][produced by Mickie Most]
08.67 Ha ha said the clown/Tinker Tailor soldier sailor - 45[7] -/Epic 10 204 [written by Tony Hazzard][produced by Mickie Most]
11.67 Ten little indians/Drinkin' Muddy Waters - 96[2] -/Epic 10 248 [written by Harry Nilsson][produced by Mickie Most]
05.68 Goodnight Sweet Josephine/Think About It - 127[1] -/Epic 10 303 [written by T. Hazzard][produced by Mickie Most]

Albumy
Data wydania Tytuł UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
07.65 For your love - 96[11] Epic 26 167 [US] [produced by Giorgio Gomelsky]
12.65 Having a rave up with The Yardbirds - 53[33] Epic 26 177 [US] [produced by Giorgio Gomelsky]
08.66 THE YARDBIRDS 20[8] 52[16] Columbia SCX 6063 [produced by Simon Napier-Bell, Paul Samwell-Smith][w USA pod innym tytułem "Over under sideways down"]
04.67 The Yardbirds' Greatest Hits - 28[37] Epic 26 246 [US] [produced by Giorgio Gomelsky, Simon Napier-Bell]
08.67 Little Games - 80[8] Epic 26 313 [US] [produced by Mickie Most]
10.70 The Yardbirds/Featuring performances by Jeff Beck,Eric Clapton,Jimmy Page - 155[6] Epic 30 135 [US] -

Laissez Faire

Laissez Faire to żeńska grupa freestyle\dance z początku lat 90-tych, w skład której wchodzą Jennifer, Gina i Marlo. W 1989 roku wydały swój debiutancki singiel „After the Lovin’” w wytwórni Metropolitan Records; nie wiadomo, jak i czy w ogóle singiel trafił na listy przebojów. 
 
W 1991 roku ich drugi singiel „In Paradise” osiągnął 64. miejsce na liście Billboard Hot 100 i 18. miejsce na liście Billboard Hot Dance Music\Maxi-Singles Sales, co było ich jedynym występem na liście do tej pory. 
Następne single z albumu: „To Be in Your Arms”, „Round & Round” i „Swept Away” w ogóle nie znalazły się na listach przebojów. Potem wydawało się, że Laissez Faire popadło w zapomnienie; jednak obecnie  organizują koncerty reunionowe i aktualizują swoją stronę na Facebooku.

 

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
In ParadiseLaissez Faire12.1991-64[17] Metropolitan 4475[written by Joey Gold][produced by Joey Gold]

Hull Records

 Hull Records została założona w 1955r w Nowym Jorku.Prezydentem wytwórni był Blanche Casalin.Jako producenci pracowali dla niej William Henry Miller i Billy Dawn Smith.
Siedziba wytwórni miściła się w Brill Building na Broadway'u,jak większość małych niezależnych wytwórni w Nowym Jorku.

Hull Records wydawała płyty nieomal wyłącznie nowojorskich tzw. street corner singing groups.Wytwórnia nie zapisała by się w pamięci większości słuchaczy,gdyby nie takie grupy jak Avons i Shep and the Limelites.Inne mniej znane grupy można usłyszeć na kompilacji "Your Favorite Singing Groups".
 

Rodowód Shep and the Limelites ,założony w 1961r,bierze swój początek od Jamesa "Shepa" Shepparda ,który nagrywał razem z zespołem Heartbeats dla Hull od 1956r.Grupa wydała hit "Daddy's Home" ,który trafił do Top 10 listy przebojów Billboard.W 1970r Sheppard zginął podczas napadu rabunkowego.
 

Hull Records wydawała single do 1966r. Została włączona do Roulette,która w 1967r wydała reeducje albumów Shep and the Limelites .

Hity na singlowej liście przebojów "Billboard"
Shep And The Limelites - Daddy's Home HULL-740 03.1961 2[14]
Shep And The Limelites - Three Steps From The Altar HULL-747 10.1961 58[10]
Shep And The Limelites - What Did Daddy Do HULL-751 06.1962 94[2]
Heartbeats Thousand Miles Away Hull 720 .1957 53

 

Destiny Records

Wytwórnia z Lorain w stanie Ohio, działająca w latach 60-tych, reaktywowana na krótko na początku lat 80-tych.Destiny było własnością Roberta Sellersa i prowadzone z lokalizacji w centrum Lorain, którą dzieliło z WWIZ Radio.
 

Większość nagrań została nagrana w Audio Recording, z wyjątkiem „Today's Lament” Lee Randa, który został nagrany w Bell Sound w Nowym Jorku (i Royal Notes, którzy nagrywali w Athena). Sellers był również osobowością radiową w WWIZ, gdzie był znany jako Bob Jeffries. Lee Rand był również zaangażowany w wytwórnię. Larry Lee i Andy Wilson byli kanadyjskimi artystami, którzy zostali nagrani, gdy grali w Lorain.

Katalog wytwórni 

500 the Capris Ballad Of A Dee-Jay / Comanche
501 the Royal Notes Spitfire / Come-To-My-House Rock
502 Bobby Hues with the Capris Moments / Just Like You
503 Larry Lee and the Leesures Desire / Kentucky
504 the Infatuators I Found My Love / Where Are You?
505 Larry Lee and the Leesures I Get So Lonely / Someday
506 Andy Wilson and the Leesures Don't You Know? / Baby Face
507 Lee Rand You Know / I Get So Lonely
508 Lee Rand Stagger Lee / You're A Song Within My Heart
509 Jay Cory Don't You Know / Moments
510 Lee Rand and the Randells Preacher Man / Young Love
511 Lee Rand Don't You Know / There's No One But You
No # Lee Rand Today's Lament / Love and Her

Carmine Coppola

Carmine Valentino Coppola (ur. 11 czerwca 1910r-zm.  26 kwietnia 1991r) był amerykańskim kompozytorem, flecistą, pianistą i autorem tekstów piosenek, który skomponował oryginalną muzykę do filmów Ojciec chrzestny, Ojciec chrzestny II, Czas apokalipsy, Outsiders, Czarny ogier i Ojciec chrzestny III. Jest ojcem reżysera filmowego Francisa Forda Coppoli. W trakcie swojej kariery zdobył Oscara za najlepszą muzykę oryginalną i Złoty Glob za najlepszą muzykę oryginalną, a także nominacje do nagrody BAFTA za najlepszą muzykę filmową i nagrody Grammy za najlepszą ścieżkę dźwiękową do filmów wizualnych. 

Coppola urodził się w Nowym Jorku jako syn Marii (z domu Zasa) i Agostino Coppoli, który przybył do Stanów Zjednoczonych z Bernaldy w prowincji Basilicata. Jego brat był dyrygentem operowym i kompozytorem Antonem Coppolą. Był ojcem Augusta Coppoli, Francisa Forda Coppoli  i Talii Shire oraz dziadkiem Nicolasa Cage'a, Sofii Coppoli, Romana Coppoli, Jasona Schwartzmana, Roberta Schwartzmana i zmarłego Gian-Carlo Coppoli. Coppola zmarł w Northridge w Kalifornii w wieku 80 lat w 1991 roku. Jego żona, Italia, zmarła w 2004 roku w Los Angeles. 

 Według Francisa, jego ojciec doznał udaru w noc rozdania Oscarów, z powodu szoku związanego z brakiem nagrody za „Najlepszą oryginalną piosenkę”.  Zarówno Coppola, jak i jego żona zostali pochowani na cmentarzu San Fernando Mission.  

 Coppola grał na flecie. Studiował w Juilliard, później w Manhattan School of Music i prywatnie u Josepha Schillingera. W latach 40-tych Coppola pracował pod okiem Arturo Toscaniniego w NBC Symphony Orchestra. Następnie w 1951 roku Coppola opuścił orkiestrę, aby zrealizować swoje marzenie o komponowaniu muzyki. W tym czasie pracował głównie jako dyrygent orkiestry na Broadwayu i gdzie indziej, współpracując ze swoim synem, filmowcem Francisem Fordem Coppolą, nad dodatkową muzyką do jego filmu Finian's Rainbow. Carmine przyczynił się do muzyki wykonywanej w scenie ślubu w Ojcu chrzestnym (1972). Później jego syn poprosił go o skomponowanie dodatkowej muzyki do ścieżki dźwiękowej do Ojca chrzestnego II (1974), w którym on i jego ojciec otrzymali hołd w filmie z postaciami Agostino i Carmine'a Coppoli, którzy pojawiają się w usuniętej scenie z segmentów retrospektywnych młodego Vito Corleone. 

 Główny kompozytor muzyki Nino Rota i Carmine razem zdobyli Oscary za najlepszą muzykę do filmu. Skomponował również większość ścieżki dźwiękowej do Ojca chrzestnego III (1990).  Wystąpił jako dyrygent we wszystkich trzech filmach Ojciec chrzestny. Carmine i Francis wspólnie skomponowali ścieżkę dźwiękową do Apocalypse Now (1979), za którą zdobyli Złoty Glob za najlepszą oryginalną ścieżkę dźwiękową. Skomponował również trzyipółgodzinną ścieżkę dźwiękową do amerykańskich pokazów rekonstrukcji epickiego Napoleona Abla Gance'a z 1927 roku w reżyserii Kevina Brownlowa. Carmine skomponował muzykę do Czarnego ogiera (1979), którego Francis był producentem wykonawczym, oraz do czterech innych filmów wyreżyserowanych przez jego syna w latach 80-tych. W swoim komentarzu audio do DVD Ojciec chrzestny III Francis powiedział, że jego ojciec przegapił moment podczas kręcenia weselnego przyjęcia otwierającego ten film - czego nigdy by nie zrobił w swojej najlepszej formie. W tym momencie Francis zdał sobie sprawę, że jego ojcu zostało niewiele czasu. Jak się okazało, Carmine zmarł niecałe cztery miesiące po premierze Części III  w wyniku udaru.

                                                                                 Filmografia
Serca ciemności (1991)/ Ojciec chrzestny III (1990)/ Blood Red (1989)/ Nowojorskie opowieści (1989)/ Tucker. Konstruktor marzeń (1988)/ Kamienne ogrody (1987)/ Wyrzutki (1983)/ Faerie Tale Theatre (1982-1987)/ Czarny rumak (1979)/ Czas apokalipsy (1979)/ Godfather: A Novel for Television, The (1977)/ Last Day, The (1975)/ Ojciec chrzestny II (1974)/ Ojciec chrzestny (1972)/ People, The (1972)/ Ludzie z deszczu (1969)/ Tonight for Sure (1962)/ Napoléon (1927)


                                                    Rozmiar: 1223 bajtówAwards
Oscar [Muzyka filmowa]
1975 Best Music, Original Dramatic Score Ojciec chrzestny II

Nominacje do Oscara [Muzyka filmowa]
1991 Best Music, Original Song Ojciec chrzestny III For the song "Promise Me You'll Remember".

Golden Globe
1980 Best Original Score - Motion Picture Czas Apokalipsy

Grammy