Babe Ruth

 Brytyjska grupa hardrockowa, założona w 1971 r. w Hatfield w hrabstwie Hertfordshire w Anglii. Debiutowała pod nazwą Shacklock, utworzoną od nazwiska gitarzysty Alana Shacklocka - lidera zespołu. W pierwszym składzie występowali też: Janita "Jenny" Haan (śpiew), Dave Punshon (instr. klawiszowe), Dave Hewitt (bas) i Dick Powell (perkusja).

 

Nazwę Babe Ruth przyjęli na pamiątkę legendarnego amerykañskiego baseballisty. Na pierwszym - i jak się póżniej okazało najlepszym - albumie, First Base (nawiązującym tytułem do baseballowych tradycji ), Janita Haan zabłysnęła swą agresywną wokalizą, wspartą pełną inwencji grą na gitarze Shacklocka. Otwierający płytę temat "Wells Fargo" stał się koncertowym przebojem zespołu.
 

Uwagê zwracały też kompozycje "Runaways", "Black Dog" i "King Kong" Zappy. Drugi longplay, Amar Cahalero, został nagrodzony złotą płytę w USA i w Kanadzie, lecz wkrótce potem w składzie zespołu nastąpiły zmiany. Powella i Punshona zastąpili Ed Spevock (perkusja) i Steve Gurl (fortepian, z grupy Wild Turkey). Odejście Shacklocka wkrótce po nagraniu trzeciego longplaya, Babe Ruth, potwierdziło kryzys.
 

Na płycie Stealin' Home wystąpił kolejny "uciekinier" z Wild Turkey, gitarzysta Bernie Marsden. W 1976 r. Babe Ruth opuścili Haan i Hewitt, zastąpieni przez Ellie Hope (śpiew) i Raya Knotta (bas). Album Kid's Stuff, nagrany z ich udziałem był jednak łabędzim śpiewem zespołu. Po rozwiązaniu Babe Ruth, Marsden występował w formacji Paice, Ashton And Lord (założonej przez członków Deep Purple) i w Whitesnake, a Spevock przyłączył się do Piblokto Pete'a Browna.

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Wells Fargo/Few Dollars More	Babe Ruth	11.1972	-	-	Harvest HAR 5061 [UK]	[written by Alan Shacklock][produced by Alan Shacklock , Nick Mobbs]
Ain't That Livin'/We Are Holding On	Babe Ruth	04.1973	-	-	Harvest HAR 5072	[written by Alan Shacklock][produced by Alan Shacklock , Nick Mobbs]
If Heaven's On Beauty's Side/Doctor Love	Babe Ruth	06.1974	-	-	Harvest HAR 5082	[written by Alan Shacklock][produced by Alan Shacklock]
Wells Fargo/ Theme From 'For A Few Dollars More'	Babe Ruth	10.1974	-	-	Harvest HAR 5087	[written by Alan Shacklock][produced by Alan Shacklock , Nick Mobbs]
Private Number/Somebody's Nobody	Babe Ruth	01.1975	-	-	Harvest HAR 5090	[written by Booker T. Jones, William Bell][produced by Steve Rowland]
Elusive/Say No More	Babe Ruth	04.1976	-	12[11].Hot Disco/Dance	Capitol CL 15 689	[written by Spevock, Gurl][produced by Steve Rowland]
The Duchess Of New Orleans/The Jack O'Lantern/Turquoise	Babe Ruth	.1976	-	-	Harvest SPSR 377

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
First Base	Babe Ruth	08.1973	-	178[6]	Harvest 11 151	[produced by Alan Shacklock , Nick Mobbs]
Amar Caballero	Babe Ruth	.1973	-	-	Harvest SHVL 812 [UK]	[produced by Alan Shacklock ]
Babe Ruth	Babe Ruth	02.1975	-	75[7]	Harvest 11 367	[produced by Steve Rowland ]
Stealin' Home	Babe Ruth	10.1975	-	169[6]	Harvest 11 451	[produced by Steve Rowland ]
Kid's Stuff	Babe Ruth	.1976	-	-	Capitol ST-11515 [UK]	[produced by Steve Rowland ]
Best Of	Babe Ruth	.1977	-	-	Harvest SHSM 2019 [UK]

Arthur Brown & Crazy World

Arthur Brown, właśc. Arthur Wilton, ur. 24.06.1942 r. w Whitby w hrabstwie Yorkshire, Anglia. Oryginalny i bezkompromisowy wokalista. W czasie studiów filozoficznych na Uniwersytecie w Reading założył grupę rhythm and bluesową - Blues And Brown.

 

Debiutu nagraniowego dokonał w 1965 r., biorąc udział w rejestracji dwóch kompozycji na przygotowaną przez studentów pocztówkę dżwiękową "Rag Week". Póżniej przeniósł się do Londynu gdzie liderował kilku znanym grupom: The Southwest Five, The Arthur Brown Union i The Arthur Brown Set. W 1966 r. zamieszkał w Paryżu i zajął się szlifowaniem swojego teatralnego i wizualnego image'u. Zyskał sporą popularność w światku artystycznym tego miasta i napisał dwie piosenki do filmu "La Curee" w reżyserii Rogera Vadima z Jane Fondą w roli głównej.
 

W 1967 r. powrócił do Londynu, gdzie założył własną formację Crazy World Of Arthur Brown. Znależli się w niej Vincent Crane (ur. 21.05.1943 r. w Reading w hrabstwie Berkshire, Anglia, zm. 14.02.1989 r.; organy), Drachen Theaker (perkusja) i - nieco póżniej - Nick Greenwood. Undergroundowa publiczność uznała ich wkrótce za swoich, a twarzowe makijaże Browna, jego derwiszowe tańce i efektowny hełm na głowie natychmiast przydały mu rozgłosu. Z tej popularności zrodził się kontrakt nagraniowy, a w następnym roku przebój nr l na listach brytyjskich - zniewalające nagranie "Fire".
 

Towarzyszący mu album The Crazy World Of Arthur Brown zawierał co prawda wiele świetnych nagrań ogranych wcześniej na koncertach, w tym "Spontaneous Apple Creation" i "Come And Buy", ale niestety poziom jego produkcji był bardzo niski. Podczas tournee formacji po USA, opuścili ją Theaker i Crane. Ten drugi powrócił póżniej do składu, a miejsce perkusisty zajął Carl Palmer, który grał wcześniej w grupie Thunderbirds Chrisa Farlowa. Ta najlepsza spośród towarzyszących Brownowi grup przestała jednak istnieć w 1969 r., gdy Palmer i Crane założyli The Atomic Rooster.
 

Wokalista przeprowadził się do Puddletown w hrabstwie Dorset, gdzie istniało szczególnie płodne środowisko muzyczne. Ponownie nawiązał współpracę z Theakerem i ukończył eksperymentalny zbiór Strangelands, wydany dopiero w 1988 r. Póżniej zaproponował zmianę stylu wiążąc się z formacją Kingdom Come. Ta chwilami bardzo interesująca grupa nagrała trzy albumy, po czym rozpadła się. W 1974 r. Brown powrócił do kariery solowej, ale mimo pamiętnej roli Kapłana w filmie Kena Russella "Tommy", jego kolejne nagrania przyniosły spore rozczarowanie.
 

Głos artysty, który kiedyś wytrzymywał porównania ze Screaming Jay Hawkinsem, Little Richardem i Jamesem Brownem na wymęczonej płycie Dance zabrzmiał słabo. Nieco lepiej wypadł na albumie Chisholm In My Bosom, na którym Brown pojednał się z Cranem.
 

Na początku lat 80-tych muzyk wycofał się ze świata show-businessu, przeszedł na pół-emeryturę i osiadł w Austin w stanie Texas. Zajął się tam ciesielstwem i dekoratorstwem pracując wspólnie z byłym perkusistą grupy Mothers Of Invention - Jimmy Carl Blackiem. 

Single

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Devil's Grip/Give Him A Flower	Arthur Brown & Crazy World	09.1967	-	-	Track 604 008	[written by Arthur Brown][produced by Pete Townshend, Kit Lambert]
Fire/Rest Cure	Arthur Brown & Crazy World	06.1968	1[1][14]	2[13]	Track 604 022	[gold-US][Writers : Arthur Brown / Vincent Crane / Michael Finesilver / Peter Kerr][ Producer : Kit Lambert ]
Nightmare/I put a spell on you	Arthur Brown & Crazy World	11.1968	-	107[4] side B:111[1]	Track 2582 [US]	[A:written by Arthur Brown][B:written by Screamin' Jay Hawkins][produced by Kit Lambert]

Albumy

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
The Crazy World Of Arthur Brown	Arthur Brown & Crazy World	07.1968	2[16]	7[24]	Track 613 005	[produced by Kit Lambert]

Archie Bleyer

Archie Bleyer-ur. 28.06.1909r Corona,Queens,Nowy Jork-zm. 20.03.1989r,amerykański kompozytor,aranżer i właściciel wytwórni płytowych,zaczynając od Cadence dla której nagrywali minn. Everly Brothers i Andy Williams.

 

Jako dziecko uczył się gry na fortepianie i wykazywał duży muzyczny talent,ale bardziej pociągała go elektrotechnika.Studiował inżynierię elektryczną w latach 1927-1929r w Columbia College,ale zrezygnował zakładając własną orkiestrę ,która grała w klubie Earl Carroll w Hollywood.W połowie lat 30-tych zespół miał kontrakt nagraniowy w wytwórni Brunswick,a rolę wokalisty wypełniał młody Johnny Mercer,znany w póżniejszym okresie jako znakomity autor piosenek i współzałożyciel wytwórni Capitol.
 

W 1938r Bleyer przenosi się do Hollywood,gdzie zatrudnia się jako aranżer i lider bigbandu w popularnym radiowym show Arthura Godfrey'a.Pozostaje tam aż do początku lat 50-tych,po czym w 1952r zakłada wytwórnię Cadence ,która wydaje płyty wykonawców związanych ze wspomnianym show Godfrey'a,minn. Juliusa LaRosy czy Chordettes.

LaRosa wylansował kilka dużych przebojów minn. "Anywhere I Wander",a sam Bleyer "Hernando's hideaway" w 1954r ,utwór ten znalazł się na ścieżce dżwiękowej filmu "The Pajama Game".Dla Chordettes wyprodukował ich hit "Mr. Sandman" i "Lollipop" z 1958r,wszystkie wydane w wytwórni Cadence.
 

W 1957r Wesley Rose polecił mu młody duet country Everly Brothers,dla którego wyprodukował ich pierwsze wielkie przeboje-"Bye,bye love" i "Wake up,Little Susie".Jego klientem był też Link Wray dla którego wyprodukował hit "Rumble".Razem z zamknięciem Cadence,Bleyer odchodzi z muzycznego biznesu nie akceptując zmian zachodzących w przemyśle muzycznym.

Katalog wytwórni wykupił Andy Williams,który póżniej wydawał go we własnej Barnaby Records.Wraz z żoną Janet przenoszą się do jej rodzinnego miasta Sheboygan,w Wisconsin ,gdzie w 1989r zmarł chorując przez dłuższy czas na chorobę Parkinsona. 

Single

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Hernando's Hideaway / S'il Vous Plait	Archie Bleyer	05.1954	-	2[17]	Cadence 1241	[written by Richard Adler/Jerry Ross][piosenka z musicalu na Broadway'u "The Pajama Game"]
The Naughty Lady of Shady Lane	Archie Bleyer	12.1954	-	17[6]	Cadence 1254	[written by Roy Bennett/Sid Tepper]
The Rockin' ghost	Archie Bleyer	06.1956	-	61[3]	Cadence 1293	[written by Steve Allen]

Archie Bell & The Drells

Archie Bell & The Drells to zespół założony przez brata słynnego futbolisty amerykańskiego Ricky Bella,Archie w 1966r z czteroma kolegami ze szkoły Leo Smith Junior High w Houston.Początkowo chcieli nazywać się Dells,ale zrezygnowali ze względu na istniejącą już grupę z Harvey.

Początkowo skład grupy zmieniał się często by w końcu ukonstytuować się jako:Bell,James Wise,Joe Cross i Huey "Billy" Butler,biorąc regularnie udział w konkursach dla młodych talentów.Tam właśnie nawiązali kontakt z prezenterem rozgłośni KCOH Skippera Lee Fraziera,który załatwił im kontrakt z wytwórnią Ovid.
 

Mimo,.ze członkowie zespołu byli tylko wokalistami,wspierali też w studio muzyków sesyjnych.Bell był zdeterminowany by Drells nie był tylko synonimem słodkiego i harmonijnego śpiewu,jak większość ówczesnych grup.Skierował swoje zdolności kompozytorskie ku tematom związanym z polityką.Niewielki lokalny sukces piosenką "She's my woman,she's my girl" nagraną dla East West,został przerwany powołaniem do wojska.

Bell na początku 1967r trafia na front wietnamski.Podczas krótkiego urlopu Bella nagrywają swój nastepny singiel "Tighten up".Wydany przez Ovid lokalny hit grudnia 1967r,przejęła do dystrybucji Atlantic co pomogło mu wejść w marcu następnego roku na ogólnokrajową listę hitów.Sprzedano ponad 3mln egzemplarzy płyty,a album towarzyszący przebojowi znalazł się w Top20 listy Billboard.
 

Grupa bez Bella,który w tym czasie wylądował w szpitalu wojskowym w Niemczech odbyła turnee z Jamesem Wise jako wiodącym wokalistą i Charlesem Gibbsem.Podczas koncertów w New Jersey członkowie grupy spotkali duet sławnych producentow-Leona Huffa i Kennetha Gamble'a,którzy zaproponowali im sesje nagraniową w studiach Atlantic w Nowym Jorku.Tam powstały nagrania "I can't stop dancing","Do the choo choo" i w styczniu 1969r -"There's gonna be a showdown",które trafiły na listy przebojów rhythm'n'bluesowych.
 

Bell ostatecznie zerwał z wojskiem w kwietniu 1969r i wrócił do swojej grupy by nagrać pod okiem Gamble'a i Huffa swój najlepszy album "I can't stop dancing".Powrócili na listy przebojów rok póżniej singlem "Wrap it up",coverem piosenki Sama & Dave, wyprodukowanym przez Davida Crawforda;ostatnim wydanym dla wytwórni Atlantic.
 

Przez dwa następne lata grupa funkcjonowała na obrzeżu muzycznych wydarzeń,mimo wszystko regularnie koncertując minn. w W.Brytanii,wydając tam singla "Here I go again" w 1972r.Po tym jak ich kontrakt z Atlantic wygasł zespół przeszedł do Glades Records w 1973r.

W tym samym roku nagranie "Dancing to your music" odniosło sukces na listach bestsellerów,ale gdy pod koniec roku singiel "Girls grow up faster than boys" poniósł porażkę,odnowili współpracę z Gamble i Huffem oraz podpisali kontrakt nagraniowy z TSOP.Razem z firmowymi muzykami Philly -Instant Funk nagrali w połowie 1975r niewielki hit "I could dance all night",który okazał się ostatnim.Bell kontynuował krótko karierę solową nagrywając dla Becket Records.

Single

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Tighten Up (Part 1) / Tighten Up (Part 2)	Archie Bell & The Drells	03.1968	-	1[2][15]	Atlantic 2478	[gold-US][1[2][15].R&B; Chart][written by Archie Bell, Billy Buttier][produced by L.J.F. Productions ]
I Can't Stop Dancing / You're Such A Beautiful Child	Archie Bell & The Drells	07.1968	-	9[10]	Atlantic 2534	[written by Kenny Gamble, Leon Huff][produced by Kenny Gamble, Leon Huff][5[10].R&B; Chart]
Do The Choo Choo / Love's Gonna Rain On You	Archie Bell & The Drells	09.1968	-	44[7]	Atlantic 2559	[written by Kenny Gamble, Leon Huff][produced by Kenny Gamble, Leon Huff][27[7].R&B; Chart][B:25[3].R&B; Chart]
(There's Gonna Be A) Showdown / Go For What You Know	Archie Bell & The Drells	12.1968	-	21[11]	Atlantic 2583	[written by Kenny Gamble, Leon Huff][produced by J.L.F.][6[10].R&B; Chart]
I Love My Baby/Just A Little Closer	Archie Bell & The Drells	03.1969	-	94[3]side B:128[1]	Atlantic 2612	[written by Thom Bell, Kenny Gamble][produced by J.L.F.][40[2].R&B; Chart]
Girl You're Too Young / Do The Hand Jive	Archie Bell & The Drells	06.1969	-	59[7]	Atlantic 2644	[written by Archie Bell, Thom Bell, Kenny Gamble][produced by J.L.F.][13[9].R&B; Chart]
My Balloon's Going Up / Giving Up Dancing	Archie Bell & The Drells	09.1969	-	87[4]	Atlantic 2663	[written by Kenny Gamble, Leon Huff][produced by J.L.F.][36[5].R&B; Chart]
A World Without Music/Here I Go Again	Archie Bell & The Drells	12.1969	-	90[2] side B:112[2]	Atlantic 2693	[written by Kenny Gamble, Leon Huff][produced by Kenny Gamble, Leon Huff][46[3].R&B; Chart]
Don't Let The Music Slip Away / Houston, Texas	Archie Bell & The Drells	04.1970	-	100[1]	Atlantic 2721	[written by Gene McFadden,John Whitehead,Victor Castarphen][produced by Gene McFadden,John Whitehead,Victor Castarphen]
Wrap It Up / Deal With Him	Archie Bell & The Drells	12.1970	-	93[2]	Atlantic 2768	[written by Isaac Hayes, David Porter][33[5].R&B; Chart]
Here I Go Again	Archie Bell & The Drells	10.1972	11[10]	-	Atlantic	[written by Kenny Gamble, Leon Huff][produced by Kenny Gamble, Leon Huff]
Dancing To Your Music / Count The Ways	Archie Bell & The Drells	03.1973	-	61[9]	Glades 1707	[written by Phillip Mitchell][produced by Phillip Mitchell][11[10].R&B; Chart]
[There's gonna be]A showdown/Tighten Up	Archie Bell & The Drells	01.1973	36[5]	-	Atlantic K 10263 [UK]	[written by Kenny Gamble, Leon Huff][produced by Kenny Gamble, Leon Huff]
You Never Know What's On A Woman's Mind / Ain't Nothing For A Man In Love	Archie Bell & The Drells	06.1973	-	-	Glades 1711	[written by Phillip Mitchell][produced by Phillip Mitchell][36[9].R&B; Chart]
I Could Dance All Night / King Of The Castle	Archie Bell & The Drells	06.1975	-	-	T. S. O. P. 4767	[written by Bunny Sigler, Allan Felder, Ron Tyson][produced by Bunny Sigler][25[13].R&B; Chart]
The Soul City Walk / The King Of The Castle	Archie Bell & The Drells	12.1975	13[10][05.76]	-	T. S. O. P. 4774	[written by Victor Carstarphen, Gene McFadden, John Whitehead][produced by Victor Carstarphen, Gene McFadden, John Whitehead, Leon Huff][42[9].R&B; Chart]
Dance Your Troubles Away	Archie Bell & The Drells	12.1975	-	-	-	[written by Victor Carstarphen, Gene McFadden, John Whitehead][produced by Victor Carstarphen, Gene McFadden, John Whitehead, Leon Huff][11[7].Hot Disco/Dance;T.S.O.P. 33 844 LP.]
Let's Groove (Part 1) / Let's Groove (Part 2)	Archie Bell & The Drells	02.1976	-	-	T. S. O. P. 4775	[written by Victor Carstarphen, Leon Huff, Gene McFadden, John Whitehead][produced by Kenny Gamble, Leon Huff][7[12].R&B; Chart][3[12].Hot Disco/Dance;T.S.O.P. 4775 12"]
Everybody Have A Good Time / I Bet I Can Do That Dance	Archie Bell & The Drells	04.1977	43[4]	-	Philadelphia International 3615	[written by Bunny Sigler][produced by Bunny Sigler][68[7].R&B; Chart]
There's No Other Like You / Glad You Could Make It	Archie Bell & The Drells	.1977	-	-	Philadelphia International 3632	[written by Victor Carstarphen, Gene McFadden, John Whitehead][produced by Victor Carstarphen, Gene McFadden, John Whitehead][B:63[14].R&B; Chart]
I've Been Missing You / It's Hard Not To Like You	Archie Bell & The Drells	.1977	-	-	Philadelphia International 3637	[written by Gene McFadden, John Whitehead, Douglas Brown, Thomas Wallington][produced by Gene McFadden, John Whitehead][56[6].R&B; Chart]
Strategy / We Got 'Em Dancing	Archie Bell & The Drells	08.1979	-	-	Philadelphia International 3710	[produced by G. McFadden, J. Whitehead, J. Cohen][produced by Gene McFadden, John Whitehead][21[16].R&B; Chart]
Any time is right/Without you	Archie Bell	05.1981	-	-	Becket 45-4	[49[11].R&B; Chart][53[10].Hot Disco/Dance;Becket 501 12"]
Don't Let love get you down/ Where Will You Go When The Party's Over	Archie Bell & The Drells	06.1986	49[4]	-	Portrait A 7254	[written by J. Whitehead, G. McFadden, V. Carstarphen, Huff ]

Albumy

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Tighten Up	Archie Bell & The Drells	05.1968	-	142[8]	Atlantic 8181	[produced by LJF Productions]
I Can't Stop Dancing	Archie Bell & The Drells	.1968	-	[28.R&B; Chart]	Atlantic	[produced by Gamble-Huff, L.J.F. Productions]
There's Gonna Be a Showdown	Archie Bell & The Drells	08.1969	-	163[3]	Atlantic 8226	[produced by Kenneth Gamble, Leon Huff, L.J.F. Productions]
Dance Your Troubles Away	Archie Bell & The Drells	01.1976	-	95[20]	TSOP 33 844	[produced by Bunny Sigler, Gene McFadden, John Whitehead , Kenneth Gamble, Leon Huff, Victor Carstarphen]

Anne Briggs

Anne Briggs- właśc. Anne Patricia Briggs, ur. 29.09.1944 r. w Toton w hrabstwie Notlinghamshire (Anglia). Briggs zaczęła występować publicznie w 1962 r. (miała wtedy 18 lat).

 

Dopiero w 1990 r, po ukazaniu się kompilacji Classic Anne Briggs, córka artystki dowiedziała się, że jej matka od 20 lat śpiewa w klubach folkowych. Wydanie tej kolekcji odświeżyło zainteresowanie jej występami.
 

Pierwszą płytą Briggs była EP-ka The Hazards Of Love chwalona przez A.L. Lloyda. Briggs twierdzi, że w latach młodości jej główną inspiracją była muzyka śpiewaka flamenco Isla Camerona. Płyta The Bird In The Bush powstała we współpracy z Lloydem, była albumem konceptualnym: jego motywem przewodnim była erotyka w angielskich piosenkach ludowych. Na longplayu tym zaśpiewała m.in. Frankie Armstrong. 

Pierwszy album solowy Briggs ukazał się dopiero w 1971 r. nakładem wytwórni Topic Records. Briggs ma w sobie coś ponadczasowego. 

 

Albumy

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
The Hazards of Love	Anne Briggs	.1963	-	-	Topic TOP 94	[produced by A.L. Lloyd]
The Bird In The Bush (Traditional Erotic Songs)	Anne Briggs	07.1966	-	-	Topic 12T 135	[produced by Tony Engle]
Anne Briggs	Anne Briggs	04.1971	-	-	Topic 12TS 207	[produced by A.L. Lloyd]
The Time Has Come	Anne Briggs	.1971	-	-	CBS CBS 64612	[produced by Colin Caldwell]
Classic Anne Briggs	Anne Briggs	11.1990	-	-	Fellside 78	-
Sing A Song For You	Anne Briggs	.1997	-	-	Fledg'ling FLED 3008	[produced by Terry Brown]

Andrea Bocelli

Andrea Bocelli - śpiewak klasyczny (tenor), kompozytor i producent muzyczny. Ukończył studia prawnicze w Pizie. W repertuarze posiada cztery kompletne opery (La bohe`me, Il trovatore, Werther oraz Tosca), albumy klasyczne jak i popowe. Bocelli urodził się z wrodzoną wadą wzroku - jaskrą, w wieku 12 lat uprawiając sport doznał wylewu krwi do mózgu, w wyniku czego utracił wzrok.

 

Głos Andrei Bocellego uczynił z niego fenomen międzynarodowy. Debiutanckim albumem "Romanza" Andrea zwrócił na siebie uwagę milionów miłośników muzyki na całym świecie, zdobywając szczyty list przebojów i mnóstwo Platynowych Płyt.
Rodzinna Toskania, tradycja regionu i wpływ rodziców, którzy nauczyli syna nigdy nie poddawać się ułomności, wywarły piętno na jego osobowości.
 

Andrea wspomina dziecięcą fascynację wielkimi włoskimi tenorami, takimi jak Del Monaco, Gigli, a zwłaszcza jego idol – Franco Corelli. Bocelli marzył, by zostać wielkim tenorem. Jako nastolatek wygrał kilka konkursów wokalnych. Potem wyjechał do Pizy, aby studiować prawo. Występował w tamtejszych barach, grając na pianinie i śpiewając klasyczne przeboje słynnych piosenkarzy - Sinatry, Aznavoura i Piaf.
 

Dowiedziawszy się, że Franco Corelli prowadzi kursy mistrzowskie w Turynie, Andrea, zgłosił się do swego idola. Corelli dostrzegł naturalne piękno głosu Bocellego, przypominającego mu brzmieniem legendarnych toskańskich tenorów.
Andrea zaczął rozważać możliwość poświęcenia się muzyce. Zawiesił karierę prawniczą. W ciągu dnia uczył się muzyki, a wieczorami występował w barach.
 

W 1992 roku włoski gwiazdor rockowy Zucchero szukał tenora, z którym prowadziłby próby przed wspólnym występem z Lucianem Pavarottim. Przypadkowo trafił na Bocellego. Pavarotti zachwycił się wówczas śpiewem nieznanego tenora.
 

W 1993 roku Bocelli otrzymał zaproszenie do udziału w festiwalu piosenki w San Remo. Wygrał eliminacje z najwyższą punktacją w dziejach. Rok póżniej zwyciężył w konkursie "Nowe twarze". Błyskawicznie odniósł sukces na listach przebojów. Debiutancki album nagrany dla firmy Sugar - "Il Mare Calmo Della Sera" oraz następny album "Bocelli" zwróciły uwagę Europy na włoskiego śpiewaka. 

Na rynku międzynarodowym Bocelli zadebiutowal w roku 1996 albumem "Romanza".
Równolegle z karierą na polu muzyki popularnej tenor z sukcesem rozwija swoje zainteresowania operowe. Pierwszy album z muzyką klasyczną nagrany przez niego w 1995 r. nosił tytuł "Viaggio Italiano". W 1998 roku ukazała się pierwsza płyta z muzyką klasyczną na rynku międzynarodowym – "Aria". 

 To jeden z największych sukcesów klasyki w dziejach fonografii. Królował na listach przebojów muzyki klasycznej, jak również konkurował pod względem sprzedaży z nagraniami muzyki pop. Jeszcze większym sukcesem okazał się kolejny album "Sacred Arias". Zawierał kompozycje sakralne Bacha/Gounoda, Mozarta, Schuberta i Rossiniego. Orkiestrą towarzyszącą tenorowi dyrygowal Myung–Whun Chung.
 

Następne nagrania klasyczne Bocellego to kompakt z ariami Verdiego i "Cyganeria" Pucciniego (partia Rudolfa). W obu przypadkach orkiestrą dyrygował Zubin Mehta. W 2001 r. zaśpiewał także solową partię w znakomitym jubileuszowym nagraniu Requiem Verdiego pod dyrekcją Walerego Gergiewa. Był partnerem Renée Fleming, Olgi Borodiny i Ildebrando D’Arcangelo.
 

Najnowszym nagraniem Bocellego dla wytwórni Sugar jest album "Cieli di Toscana" (2001) złożony z pieśni i piosenek zachowujących klimat "Sin Tu Amor"(Without Your Love) to duet z Mario Reyes, młodym członkiem rodu muzycznego, który wydał na świat zespół The Gipsy Kings. Nicola Reyes, główny wokalista zespołu twierdzi, że Mario "jest najpiękniej brzmiącym piosenkarzem i gitarzystą nowego pokolenia muzyków z Camargue". Zestawienie w jednej piosence przedstawicieli dwóch tradycji muzycznych, które wywarły tak silny wpływ na świat - włoskiego tenora i rumba flamenco - dało w efekcie niesamowity i dramatyczny styl.
 

"L`Attesa"(Waiting) wyszła spod pióra włoskiego piosenkarza i autora piosenek - Mango - który dzięki swoim romantycznym balladom jest jednym z najdłużej występujących włoskich artystów. Jego producentem jest Celso Valli. "L`Attesa" to ballada pop wykonana przez Andrea z tą samą namiętnością i uczuciem, które znamy z płyty "Romanza".
 

"Le Parole Che Non Ti Ho Detto"(The Words I Haven’t Told You) to nowa piosenka Giuliano Sangiorgi, lidera Negramaro - fantastycznej włoskiej kapeli rockowej porównywanej do Coldplay czy Radiohead. W rękach Andrea Bocelli i wizjonerskiego producenta Corrado Rustici ta piosenka nabiera imponującego brzmienia.
"In Canto"(In-chant ment), której producentem jest Peppe Vessicchio, to delikatna ballada na orkiestrę, którą równie dobrze można by określić jako delikatną arię w nowoczesnym stylu.
 

"Quante Volte Ti Ho Cercato"(How Many Times Did I Look For You) - nad rozmarzoną i bogatą instrumentacją pojawiają się echa bardzo odmiennej epoki w muzyce popularnej, kiedy niewinnym i romantycznym marzeniom towarzyszył unikatowy styl i wyszukanie.
Ostatni kwartał 2004r. zaplanowany jest bardzo pracowicie. Trasa koncertowa i promocyjna Andrea Bocelli obejmują całą kulę ziemską.
 

Rzadko zdarza się, żeby artysta, który wydał już ponad 10 albumów w swojej międzynarodowej karierze wybierał własne imię na tytuł nowej płyty, gdyż kojarzone jest to raczej z debiutantem. Andrea wyjaśnia: "Mieliśmy kilka propozycji tytułu, ale ktoś zauważył, że rodzice dali mi piękne imię. Nagranie płyty w moim domowym studio sprawiło, że zacząłem o niej myśleć jak o własnym dziecku. Oto i album. To jestem ja." 

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Time to say goodbye [Con te partir]	Sarah Brightman & Andrea Bocelli	05.1997	2[14]	-	Coalition COLA 003	[platinum-UK][written by Francesco Sartori,Lucio Quarantotto,Frank Peterson][produced by Frank Peterson]
Canto della terra	Andrea Bocelli	09.1999	24[22]	-	Polydor 5613192	[written by Francesco Sartori, Lucio Quarantotto][produced by Mauro Malavasi]
Ave Maria	Andrea Bocelli	12.1999	65[3]	-	Phillips 4644852	[written by Franz Schubert]
Con te partirò/Vivere	Andrea Bocelli	11.2007	69[4]	-	Polydor MIUCT 3143	[written by Francesco Sartori, Lucio Quarantotto]
What Child Is This	Andrea Bocelli With Mary J. Blige	12.2009	-	103[1]	Polydor MIUCT 3143	[written by William Chatterton Dix][produced by David Foster]
Bridge over Troubled Water	Andrea Bocelli with Mary J. Blige	02.2010	-	75[1]	Geffen	[written by Paul Simon]
The Greatest Gift	Matteo, Andrea & Virginia Bocelli	12.2022	-	111[2]	-	-

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Romanza	Andrea Bocelli	12.1997	6[80]	35[91]	Phillips 539207	[3x-platinum-US][platinum-UK][Producers: Mauro Malavasi , Celso Valli , Frank Peterson , Michele Torpedine , Pepe Vessicchi]
Viaggio Italiano	Andrea Bocelli	03.1998	24[27][02.99]	153[21]	Phillips 533123	[platinum-UK][gold-US]
Aria :The opera album	Andrea Bocelli	04.1998	33[22]	59[69]	Phillips 462033	[platinum-UK][gold-US][Producers: Anna Barry]
Sogno	Andrea Bocelli	04.1999	4[103]	4[72]	Polydor 547222	[2x-platinum-US][platinum-UK][Producers: David Foster , Carole Bayer Sager , Mauro Malavasi , Tony Renis]
Suenos	Andrea Bocelli	05.1999	-	163[2]	Polydor 547224
Sacred arias	Andrea Bocelli	11.1999	20[56]	22[30]	Phillips 462600	[platinum-US][platinum-UK]
Verdi	Andrea Bocelli	09.2000	17[22]	23[23]	Phillips 464600	[gold-US][gold-UK][Producers: Anna Barry]
La luna	Sarah Brightman/Andrea Bocelli	01.2001	37[2]	79[3]	Angel 56 968	[gold]
Cieli di Toscana	Andrea Bocelli	10.2001	3[36]	11[39]	Phillips 589341	[platinum-US][platinum-UK][Producers: Mauro Malavasi , Robin Smith , Celso Valli , Tony Renis , Mark Taylor]
Sentimento	Andrea Bocelli	11.2002	7[24]	12[20]	Phillips 470400	[platinum-US][platinum-UK][Producers: Anna Barry , Andrew Cornall ]
Andrea	Andrea Bocelli	11.2004	19[11]	16[22]	Phillips 003513	[platinum-US][gold-UK][Producers: Steve Power , Guy Chambers , Jack Lenz , Mauro Malavasi , Corrado Rustici]
Amore	Andrea Bocelli	01.2006	4[24]	3[32]	Sugar/UCJ 1705837	[platinum-US][platinum-UK][Producers: David Foster, Humberto Gatica]
Under The Desert Sky	Andrea Bocelli	11.2006	-	11[19]	Sugar B0007831-00	[Producers: David Foster, Humberto Gatica, Tony Renis]
The Best of Andrea Bocelli: Vivere	Andrea Bocelli	10.2007	4[54]	9[17]	Sugar/UCJ 1746680	[3x-platinum-UK][platinum-US][Producers: Steve Power , Guy Chambers , Jack Lenz , Mauro Malavasi , Corrado Rustici]
Vivere Live in Tuscany	Andrea Bocelli	03.2008	26[10]	22[20]	Sugar/UCJ 1758402	[silver-UK][Producers: Humberto Gatica, Tony Renis]
Incanto	Andrea Bocelli	11.2008	12[8]	8[22]	Decca 4781071 [UK]	[gold-UK][Producers: Clive Bennett]
My Christmas	Andrea Bocelli	11.2009	18[4]	2[52]	Decca/Sugar 2720642	[2x-platinum-US][gold-UK]][Producers: David Foster, Renato Serio]
Mi Navidad	Andrea Bocelli	12.2009	-	180[2]	-	-
Concerto: One Night in Central Park	Andrea Bocelli	11.2011	17[8]	2[52]	Decca/Sugar 2778772	[platinum-US][gold-UK]
Opera - The Ultimate Collection	Andrea Bocelli	11.2012	10[10]	57[4]	Decca 4784376	[gold-UK]]
Passione	Andrea Bocelli	02.2013	7[9]	2[21]	Decca 3715130	[gold-US] [Producers: David Foster]
Love In Portofino	Andrea Bocelli	11.2013	5[9]	40[7]	Decca 3753598	-
Cinema	Andrea Bocelli	11.2015	3[15]	10[10]	Decca 4811885	[gold-UK] [Producers: David Foster, Humberto Gatica, Tony Renis]
Sì	Andrea Bocelli	11.2018	1[1][17]	1[1][10]	Decca 6773087	[gold-UK] [Producers: Bob Ezrin,Mauro Malavasi,Pierpaolo Guerrini]
Sì forever	Andrea Bocelli	11.2019	22[7]	-	Decca/Sugar 820373	[Producers: Bob Ezrin]
Believe	Andrea Bocelli	11.2020	3[7]	26[6]	Decca 3506633	[Producers: Steven Mercurio Haydn Bendall]
A Family Christmas	Matteo, Andrea & Virginia Bocelli	12.2022	4[10]	22[5]	Decca 4827956	[silver-UK]

Adam Beyer

 Adam Beyer urodził się w 1976 roku w Sztokholmie (Szwecja). Od zawsze fascynował się rytmiką. Jako nastolatek grał na perkusji. Kolekcjonując różne płyty odkrył dźwięki elektroniczne. W 1990 roku kupił sobie gramofony, zaczął pogrywać na lokalnych imprezach house i hiphouse. Szło mu to bardzo sprawnie więc szybko zdobył uznanie. W 1992 roku szkolny kolega - Peter Benisch zapoznał go z obsługą samplera. Po ukończeniu szkoły rozpoczął pracę w sklepie płytowym Planet Rhythm, a w międzyczasie jego dj'skie sety można było już usłyszeć w całej Skandynawii.

 

Wreszcie w 1995 roku wyszła jego pierwsza EP'ka "Drumcodes 1" (Planet Rhythm). Styl muzyczny, który zaprezentował to perkusyjne, minimalistyczne, twarde techno. W takim stylu były też kolejne produkcje w tym pierwszy album "Decoded" (Planet Rhythm). W tym czasie Beyer był w swoim kraju jednym z pionierów tej muzyki, praktycznie nie było labela, który mógłby go właściwie reprezentować. 

Aby uzyskać całkowitą niezależność muzyczną Beyer założył sławny label - Drumcode, niedługo drugi - Code Red dla trochę lżejszej i mniej klubowej muzyki. Ostatecznie Code Red zakończyła działalność na 10 tytułach. Ukazało się wiele kolejnych EP'ek dla Drumcode ale również dla innych oraz całkiem sporo remiksów. Jego muzyka była grana przez dj'ów na całym świecie. Wraz z przyjaciółmi Joel Mull, Cari Lekebusch i kilkoma innymi stworzyli pewien styl, który często był określany jako szwedzkie techno.
 

W 1999 roku pojawił się drugi album - "Protechtion" (Drumcode) - mroczne pętle z mocnym monotonnym techno, znacznie bardziej dopracowane niż wcześniejsze nagrania, a przy tym bardzo klubowe. W tym samym roku rozpoczął występy live razem z Cari Lekebusch. Do twórców wydających pod szyldem Drumcode dołączyły także uznane osoby spoza Szwecji - limitowana seria z remiksami ostatecznie zebrana na specjalnej kompilacji.
 

W 2002 roku Beyer otwiera nowy rozdział swojej twórczości labelem Truesoul, skierowanym na szersze kręgi elektronicznej muzyki, z produkcjami, które nie są narzędziami dj'skimi takimi, jak to co wydaje Drumcode. Pierwszym wydawnictwem Truesoul jest album Beyera "Ignition Key".

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Collabs 100	Adam Beyer/ Speedy J	05.1998	130[2]	25[20]	NovaMute 12 NoMu 130	[written by Adam Beyer , Jochem Paap][produced by Adam Beyer , Jochem Paap]
Number In Between / Redemption	Adam Beyer & Jesper Dahlback	09.2004	123[1]	-	Soma Quality Recordings SOMA 155	[written by Adam Beyer ,Jesper Dahlbäck][produced by Adam Beyer ,Jesper Dahlbäck]

Winifred Atwell

 Winifred Atwell-urodzona 27 lutego 1914 roku w Tunapuna w Trynidadzie.Jej rodzice byli właścicielami apteki,zresztą ona sama uzyskała licencję w tym zawodzie w 1937 r.Jednakowoż jej pasją była gra na fortepianie.Uzyskała na rodzinnej wyspie dużą popularność ,jeszcze przed jej wyjazdem na początku lat 40-tych do Stanów Zjednoczonych.

 

Opuszcza USA dla podjęcia studiów na wydziale muzyki klasycznej w Royal Academy Of Music w Londynie.Podczas okresu nauki grała boogie woogie w londyńskich hotelach i restauracjach.Popularność w W.Brytanii w latach 50-tych przyniosły jej płyty z transkrypcjami muzyki klasycznej i utworów w stylu "honky-tonk".Była pierwszą artystką w historii brytyjskiej sceny muzycznej uhonorowaną tzw. "Złotą Płytą" i to dwukrotnie.
 

W okresie swojej największej popularności koncertowała w tak ekskluzywnych salach jak Royal Albert Hall i Palladium Theatres w Londynie.Często odwiedza ojczyznę dając darmowe koncerty i nagrywając płyty.W końcu lat 60-tych emigruje do Australii,gdzie kontynuuje występy aż do swej śmierci 28 lutego 1983 roku

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Britannia rag/Dixie boogie	Winifred Atwell	12.1952	5[6]	-	Decca F 10 015	[written by Winifred Atwell/Warlock]
Coronation rag/Bounce the boogie	Winifred Atwell	05.1953	5[6]	-	Decca F 10 110	[written by Winifred Atwell]
Flirtation waltz/Golden tango	Winifred Atwell	09.1953	10[3]	-	Decca F 10 161	[written by R.Haywood/Leslie Sarony]
Let' s have a party [selection]/	Winifred Atwell & Her Other Piano	12.1953	2[12]	-	Phillips PB 213	[written by Nat D. Ayer, Clifford Grey, James W. Tate, Ray Henderson, Mort Dixon][produced by Johnny Franz]
Rachmaninoff' s 18th variation on a theme by Pagani	Winifred Atwell	07.1954	9[9]	-	Phillips PB 234	[written by Rachmaninov]
Let' s have another party	Winifred Atwell	11.1954	1[5][8]	-	Phillips PB 268
Let' s have a ding dong	Winifred Atwell	11.1955	3[10]	-	Decca F 10 634
Poor people of Paris/Piano tuner's boogie	Winifred Atwell	03.1956	1[3][16]	-	Decca F 10 681	[written by Jack Lawrence/Marguerite Monnot/René Rouzaud]
Port Au Prince/Startime	Winifred Atwell & Frank Chacksfield	05.1956	18[6]	-	Decca F 10 727	[written by Cabot/Wayne]
Left bank/Rampart Street Rock	Winifred Atwell	07.1956	14[7]	-	Decca F 10 762	[written by Marguerite Monnot & Winifred Atwell]
Make it a party	Winifred Atwell	10.1956	7[12]	-	Decca F 10 796
Let' s rock' n' roll	Winifred Atwell	02.1957	24[4]	-	Decca F 10 852
Let' s have a ball	Winifred Atwell	12.1957	4[16]	-	Decca F 10 956
Summer of the seventeenth doll/Hawaiian Cha Cha	Winifred Atwell	08.1959	24[2]	-	Decca F 11 143	[written by Norman O' Brien]
Piano party	Winifred Atwell	11.1959	10[7]	-	Decca F 11 183

Vanessa Amorosi

Vanessa Amorosi jest jedną z najbardziej obiecujących piosenkarek australijskich zaczynającej zdobywać coraz większą popularność w Europie.

 

Patronująca jej wytwórnia Universal Music jest przekonana co do jej światowego sukcesu.Vanessa urodziła się 8 sierpnia 1981r w Melbourne w rodzinie w której rodzice byli artystami rewiowymi występującymi w kabaretach i lokalach rozrywkowych.Mając już 4 lata razem ze swoją młodszą siostrą zaczęły ćwiczenia baletowe.

W wieku 12 lat ma już za sobą pierwsze publiczne występy.Dwa lata póżniej zaczyna pracować jako woluntariuszka z dziećmi specjalnej troski.Miała też epizod związany ze służbą wojskową.Jednym z miejsc gdzie regularnie występowała była rosyjska restauracja w Melbourne.Tam usłyszał ją po raz pierwszy w 1997 roku Jack Strom.Zajmował się on wyszukiwaniem talentów jako długoletni producent telewizyjny i zainteresował nią Marka Holdena znanego kompozytora i piosenkarza.W 1998 roku mając 16 lat Vanessa podpisuje za ich pośrednictwem kontrakt z niezależną wytwórnią Transistor Music obejmującą swym wpływem obszar antypodów.
 

Debiutuje singlem "Have a look" wydanym w lipcu 1999r ,który w niespełna 7 tygodni uzyskuje status "Złotej Płyty".Producentem jej pierwszej płyty był Steve Mac znany ze współpracy z Boyzone ,Five i Westlife.Podobny sukces odnosi jej następne nagranie "Absolutely everybody".Oba te single stały się z czasem platynowymi,a ich wykonawczyni zyskała tytuł najdłużej utrzymującej się na liście przebojów artystki.
W pierwszym roku jej kariery mają miejsce jej spektakularne występy w TV,Sydney Opera House i noworoczne koncerty w Darling Harbot.
 

W kwietniu 2000r wydaje swój pierwszy album "The power" ,który od razu trafia na czoło listy przebojów w Australii uzyskując w trzy tygodnie status platynowej płyty.Następny platynowy singiel "Shine" był najczęściej odtwarzanym utworem w australijskim radio w 2000 roku.W niecały rok po debiucie płytowym Vanessa Amorosi wypływa na międzynarodowe wody stając się popularna w W.Brytanii,Europie i Azji płd. wschodniej.Jej ogromnym osobistym sukcesem był występ podczas ceremonii otwarcia Igrzysk Olimpijskich w Sydney dla ok.4mld widzów,gdzie wykonała piosenkę "Heroes live forever". 

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Absolutely everybody/Shine	Vanessa Amorosi	09.2000	7[10]	48[2].Hot 100 Singles Sales	Universal 015082	[written by Mark Holden, James Roy Ingram ,Anthony John Hicks][produced by Axel Breitung]

Ray Anthony

Ray Anthony (ur. Raymond Antonini; 20 stycznia 1922r) to amerykański lider zespołu, trębacz, autor tekstów i były aktor. Jest ostatnim żyjącym członkiem Glenn Miller Orchestra.  

 Anthony urodził się we włoskiej rodzinie w Bentleyville w Pensylwanii, ale przeniósł się wraz z rodziną do Cleveland w stanie Ohio, gdzie studiował grę na trąbce. Grał w zespole Glenna Millera od 1940 do 1941  i pojawił się w filmie Glenna Millera Sun Valley Serenade, zanim wstąpił do marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych podczas II wojny światowej. Po wojnie założył własną grupę. The  

Ray Anthony Orchestra stała się popularna we wczesnych latach pięćdziesiątych dzięki „The Bunny Hop”, „Hokey Pokey” i tematowi przewodniemu z Dragnet . Miał drugie miejsce na listach przebojów dzięki nagraniu utworu „At Last” w 1952 roku; była to najwyżej notowana popowa wersja piosenki w Stanach Zjednoczonych. Jego nagranie „Worried Mind” z 1962 roku było często emitowane w radiu.  

W 1953 roku Anthony i jego orkiestra wystąpili, gdy Helen O'Connell i Bob Eberly byli głównymi gwiazdami letniego programu zastępczego dla programu telewizyjnego CBS Perry'ego Como. Od 1953 do 1954 roku Anthony był dyrektorem muzycznym serialu telewizyjnego Top Tunes, a także pojawił się jako on sam w filmie Daddy Long Legs z 1955 roku.  

W 1955 roku ożenił się z aktorką Mamie Van Doren. Ich syn Perry Ray urodził się 18 marca 1956 roku. Następnie Anthony zaczął rozwijać swoją karierę aktorską. W latach 1956–1957 wystąpił w krótkotrwałym programie telewizyjnym The Ray Anthony Show . Anthony pojawił się także w kilku filmach późnych lat pięćdziesiątych, w tym w The Five Pennies (w którym wcielił się w postać Jimmy'ego Dorseya) oraz w filmach Van Doren  High School Confidential (jako „Bix”) i Girls Town . W sezonie telewizyjnym 1959–1960 wystąpił gościnnie w odcinku „Operation Ramrod” serialu szpiegowskiego Five Fingers Davida Hedisona w NBC. 

Anthony i jego zespół pojawili się w filmie The Girl Can't Help It (1956). W 1957 roku Anthony i jego orkiestra nagrali muzykę do filmu This Could Be The Night   z wokalem w wykonaniu Julie Wilson. Po tym, jak Van Doren złożyła pozew o rozwód w 1958 roku, powołując się na „okrucieństwo”, ostatecznie rozwiedli się w 1961 roku, a krótka kariera filmowa Anthony'ego zakończyła się mniej więcej w tym samym czasie. 

 Kontynuował jednak karierę muzyczną i nagrał kolejny przebój z tematem Peter  Gunn , który osiągnął 8. miejsce na liście przebojów Billboard Hot 100. Strona B przeboju „Peter Gun theme” zawiera norweską piosenkę „Tango For two” napisaną przez Bjarne'a Amdahla i Alfa Prøysena. „Tango for two” stało się w 1958 roku jedną z najbardziej poszukiwanych piosenek w Radiu Luxembourg. Pod koniec DJ-e z radia tak się zmęczyli graniem tej piosenki, że rozbili płytę. 

Wśród jego pianistów był Allen „Puddler” Harris, pochodzący z Franklin Parish, Luizjana, który był członkiem oryginalnego zespołu Ricky Nelson i Kellie Greene, która również grała na wibrafonie. Kompozycje Anthony'ego obejmują „Thunderbird”, „The Bunny Hop”, „Trumpet Boogie”, „Big Band Boogie” , oraz „Mr. Anthony's Boogie”.  

Anthony był uważany za jednego z najnowocześniejszych liderów big bandu. W tekście do „Opus One”, który przedstawia wielu muzyków wykonujących piosenkę, jest cytowany wraz z Lesem Brownem i jego znanym zespołem.

  Skończył 100 lat 20 stycznia 2022 roku.  

 We wczesnych latach 80-tych Anthony założył Big Band '80s wraz z innymi członkami zespołu, w tym Buddy Richem, Harry Jamesem, Les Brownem i Alvino Rey'em. Anthony, który został uhonorowany gwiazdą na Hollywood Walk of Fame, nadal  jest aktywny jako lider zespołu i muzyk. Jego późniejsze prace miały tendencję do odrywania się od jazzowego stylu Big Band z jego wcześniejszych dni, od MOR i muzyki lounge po blues, motywy filmowe i telewizyjne. Anthony był bliskim przyjacielem założyciela Playboya, Hugh Hefnera, i pojawił się w wielu odcinkach The Girls Next Door.

Single

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
A dreamers holiday/Bye bye baby	Ray Anthony and His Orchestra	11.1949	-	11[10]	Capitol 57-761	[written by Kim Gannon/Mabel Wayne][vocal:Dick Noel]
Sitting by the window/Dixie	Ray Anthony and His Orchestra	01.1950	-	21[1]	Capitol F 794	[written by Paul Insetta][vocal:The Skyliners]
Sentimental me/Spaghetti rag	Ray Anthony and His Orchestra	04.1950	-	7[15]	Capitol F 923	[written by Jimmy Cassin/Jim Morehead][vocal:Ronnie Deauville]
Count every star/The Darktown Shutter's Ball	Ray Anthony and His Orchestra	05.1950	-	4[21]	Capitol F 979	[written by Bruno Coquatrix/Sammy Gallop][#35 hit for Donnie & The Dreamers in 1961][vocal:Dick Noel]
Roses/National emblem march	Ray Anthony and His Orchestra	07.1950	-	19[2]	Capitol F 1001	[written by Glen Spencer/Tom Spencer][vocal:Ronnie Deauville]
Can anyone explain/Skycoach	Ray Anthony and His Orchestra	09.1950	-	5[13]	Capitol F 1131	[written by Bennie Benjamin, George David Weiss][vocal:The Skyliners]
Harbor lights/Nevertheless [I'm in love with you]	Ray Anthony and His Orchestra	09.1950	-	4[17] side B:9[14]	Capitol F 1190	[written by Jimmy Kennedy, Hugh Williams][#6 hit for Frances Langford in 1937;#8 hit for Platters in 1960][side B:written by Bert Kalmar, Harry Ruby][side B:piosenka z filmu "Three little words"]
The night is young and you're so beautiful/All Anthony and no Cleopatra	Ray Anthony and His Orchestra	01.1951	-	26[1]	Capitol F 1310	[written by Irving Kahal/Billy Rose/Dana Suesse][vocal:Ronnie Deauville][#5 hit for Jan Garber in 1937]
Be my love/I wonder what's become of Sally?	Ray Anthony and His Orchestra	01.1951	-	13[16]	Capitol F 1352	[written by Nicholas Brodszky/Sammy Cahn][vocal:Ronnie Deauville][piosenka z filmu "The toast of New Orleans"]
These things i ofter you [For a lifetime]/Here's to your illusions	Ray Anthony and His Orchestra	06.1951	-	17[7]	Capitol F 1522	[written by Bennie Benjamin/Morty Nevins/George Weiss][vocal:Tommy Mercer]
My truly,truly fair/Pretty eyed baby	Ray Anthony and His Orchestra	07.1951	-	28[1]	Capitol F 1583	[vocal:Tommy Mercer]
Undecided/Just a moment more	Ray Anthony and His Orchestra	11.1951	-	10[11]	Capitol F 1824	[written by Sid Robin/Charles Shavers][#8 hit for Ella Fitzgerald & Chick Webb in 1938][vocal:Tommy Mercer]
At last/I'll see you in my dreams	Ray Anthony and His Orchestra	02.1952	-	2[15]	Capitol F 1912	[written by Mack Gordon/Harry Warren][piosenka z filmu "Orchestra wives"][#47 hit for Etta James in 1961][vocal:Tommy Mercer]
Bermuda/[Here am I]/Broken hearted	Ray Anthony and His Orchestra	02.1952	-	24[2]	Capitol F 1956	[written by Cynthia Strother][vocal:Tommy Mercer]
As times goes by/Scatterbrain	Ray Anthony and His Orchestra	06.1952	-	10[4]	Capitol F 2104	[written by Herman Hupfeld][piosenka z musicalu na Broadway'u "Everybody's welcome" i filmu "Casablanca"][vocal:Tommy Mercer and Anthony Choir]
Slaughter on Tenth Avenue [Part 1 & 2]	Ray Anthony and His Orchestra	07.1952	-	21[4]	Capitol 6F 2085	[written by Bennie Benjamin/Morty Nevins/George Weiss][piosenka z musicalu na Broadway'u "On your toes" i filmu "Words and music"][#35 hit for Ventures in 1964]
Marilyn/Randle's Island	Ray Anthony and His Orchestra	10.1952	-	20[1]	Capitol F 2207	[written by Ervin Drake/Jimmy Shirl][vocal:Tommy Mercer;The Skyliners]
Bunny hop/Blow man,blow!	Ray Anthony and His Orchestra	11.1952	-	13[5]	Capitol F 2251	[written by Ray Anthony/Leonard Auletti][#70 hit for Applejacks in 1959][vocal:Tommy Mercer,Marcie Miller]
Dragnet/Dancing in the dark	Ray Anthony and His Orchestra	06.1953	7[2][12.53]	2[13]	Capitol F 2562	[written by Miklós Rózsa/Walter Schumann][temat z serialu TV "Dragnet"]
O mein papa [Oh! My papa]/Secret love	Ray Anthony and His Orchestra	12.1953	-	15[4]	Capitol F 2678	[written by Paul Burkhard/Geoff Parsons/Ken Turner & His Orchestra][piosenka ze szwajcarskiej komedii muzycznej "Fireworks"][#94 hit for Dick Lee in 1961][vocal:The Anthony Choir]
Skokiaan/Say hey	Ray Anthony and His Orchestra	09.1954	-	18[5]	Capitol F 2896	[written by August Msarurgwa]
Melody of love/I'm gonna live till I die	Frank Sinatra and Ray Anthony and His Orchestra	01.1955	-	19[4]	Capitol F 3018	[written by Hans Engelmann/Tom Glazer]
Pete Kelly's Blues/DC-7	Ray Anthony and His Orchestra	09.1955	-	28[3]	Capitol F 3176	[tytu³owa piosenka z filmu]
Peter Gunn/Tango for two [mmmm Shall we dance?]	Ray Anthony and His Orchestra	01.1959	-	8[17]	Capitol F 4041	[written by Henry Mancini]
Walkin' to mother's/The bunny hop	Ray Anthony and His Orchestra	04.1959	-	96[1]	Capitol F 4176	[written by Henry Mancini]
Worried mind/Al Di La	Ray Anthony and His Orchestra	06.1962	-	74[8]	Capitol F 4742	[written by Ted Daffan/Benny Davis]
Let me entertain you/The wishing star	Ray Anthony and His Orchestra	12.1962	-	96[2]	Capitol F 4876	[written by Ray Anthony]
I get the blues when it rains/Spanish harlem	Ray Anthony and His Orchestra	09.1968	-	124[2]	Ranwood 818	-

Albumy

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Houseparty hop	Ray Anthony and His Orchestra	03.1952	-	8[4]	Capitol 292	-
'I remember Glenn Miller'	Ray Anthony and His Orchestra	02.1954	-	6[9]	Capitol 476	-
Golden horn	Ray Anthony and His Orchestra	03.1955	-	10[6]	Capitol 563	-
Dream dancing	Ray Anthony and His Orchestra	06.1956	-	15[1]	Capitol 723	-
Young ideas	Ray Anthony and His Orchestra	10.1957	-	11[21]	Capitol 866	-
The dream girl	Ray Anthony and His Orchestra	05.1958	-	12[10]	Capitol 966	-
Worried mind	Ray Anthony and His Orchestra	07.1962	-	14[19]	Capitol 1752	-

P.P. Arnold

P.P. Arnold- właśc.Patricia Ann Cole, ur. 3.10. 1946 r. w Los Angeles w Kalifornii (USA). Rozpoczynała od występów w chórze kościelnym oraz jako utalentowana śpiewaczka sesyjna.

 Po raz pierwszy zabłysnęła w roku 1966 występując w chórku Ikettes towarzyszącym Ike'owi i Tinie Turner.
Po przeprowadzce do Anglii podpisała kontrakt z wytwórnią Immediate Andrew Loog Oldhama. W trasach wspomagali ją The Nice. Jej oryginalna wersja ballady Cata Stevensa "The First Cut Is The Deepest" weszła w 1967 roku do pierwszej dwudziestki hitów w Wielkiej Brytanii, a rok póżniej drugi poważny sukces przyniosło jej nagranie "Angel Of The Morning" Chipa Taylora, zaaranżowane przez przyszłego basistę Led Zeppelin Johna Paula Jonesa.
 

W gronie muzyków cieszyła się uznaniem za swój mocny, jasny i czysty głos. Producentem jej pierwszych dwóch albumów był Mick Jagger (drugiego - wspólnie ze Stevem Marriottem). Za pomoc w produkcji płyty Arnold zapłaciła Marriottowi użyczając swego silnego wokalu do przeboju grupy Small Faces "Tin Soldier".
 

Nie stając się piosenkarską gwiazdą pierwszej wielkości coraz chętniej zajmowała się aktorstwem, występując w takich musicalach jak "Catch My Soul" Jacka Gooda, "Jesus Christ Superstar" Tima Rice'a i Andrew Lloyd Webbera i "Starlight Express" Lloyda Webbera. Jako wokalistka sesyjna nagrywała jeszcze z wieloma wykonawcami, od Dr Johna do Nilsa Lofgrena i Freddiego Kinga, by w 1989 roku powrócić na listę brytyjską hitem "Burn It Up", w którym towarzyszyli jej Beatmasters.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Everything's Gonna Be Alright / Life Is But Nothing	P.P. Arnold	02.1967	-	-	Immediate IM 040	[written by Andrew Old Oldham, Skinner][produced by Andrew Loog Oldham]
First Cut is the Deepest / Speak To Me	P.P. Arnold	05.1967	18[10]	-	Immediate IM 047	[written by Cat Stevens][produced by Mike Hurst]
The Time Has Come / If You See What I Mean	P.P. Arnold	08.1967	47[2]	-	Immediate IM 055	[written by Paul Korda][produced by Mike Hurst]
If You Think You're Groovy / Though It Hurts Me Badly	P.P. Arnold	01.1968	41[4]	-	Immediate IM 061	[written by Ronnie Lane/Steve Marriott][produced by Steve Marriott, Ronnie Lane]
Angel of the Morning / Life is But Nothing	P.P. Arnold	07.1968	29[11]	-	Immediate IM 067	[written by Chip Taylor][produced by Andrew Loog Oldham, John Cokell]
Burn It Up	P.P. Arnold/ Beatmasters	10.1988	14[10]	-	Rhythm King Left 27	[ Written By - Amanda Glanfield , P.P. Arnold , Paul Carter , Richard Walmsley][ Producer – Beatmasters]
Evapor 8	Altern 8 guest vocal P.P. Arnold	04.1992	6[6]	-	Network Records NWKCD 38	[Writers: Mark Archer/Chris Peat][Producers: Mark Archer/Chris Peat]
It' s a beautiful thing	P.P. Arnold	02.1998	12[4]	-	MCA

Moira Anderson

Moira Anderson - (ur. 5 czerwca 1938r) to szkocka piosenkarka. 

  Moira Anderson urodziła się 5 czerwca 1938 roku w Kirkintilloch, Dunbartonshire, Szkocja. Kształciła się w Lenzie Academy , a następnie uczęszczała do Królewskiej Szkockiej Akademii Muzyki i Dramatu w Glasgow, zanim zrobiła wielką karierę w mediach po udanym przesłuchaniu w BBC. 

  Swoją pierwszą pracę w mediach dostała, prowadząc program radiowy Can't Help Singing, w którym śpiewała z prestiżowymi nazwiskami ze świata opery. Następnie wielokrotnie występowała w serialu telewizyjnym The White Heather Club prowadzonym przez Andy'ego Stewarta. Następnie prowadziła swój własny program telewizyjny, popularny Moira Anderson Sings w BBC1 w 1968 roku.  

W 1970 roku podpisała kontrakt z Decca Record Company, występowała w London Palladium i prowadziła kolejny program Stars On Sunday, który trwał dekadę od 1969 roku. Jest znana ze swojej działalności charytatywnej. 

 W swojej wczesnej karierze Anderson często występowała u boku innych szkockich gwiazd muzycznych, Kennetha McKellara i innych szkockich gwiazd. Parowanie zostało uczczone w fałszywym skeczu „Two Ronnies” z 1971 r. (Program 3, 1. seria) z udziałem „Kennetha Andersona” i „Moiry McKellar”, w którym Ken Ronniego Corbetta opisał (raczej mocną) Moirę Ronniego Barkera jako „ta piękna bryła Ciasto Dundee”.  

Na początku lat 80-tych nagrała udany album duetów z Sir Harrym Secombe. Nagrała „A Perfect Day” Carrie Jacobs-Bond. Jej dyrektorami muzycznymi na przestrzeni lat byli Peter Knight, Peggy O'Keefe, Nick Ingman i Gordon Cree. Nagrała wiele albumów, w tym kolekcję Ivor Novello pod batutą Robina Stapletona i wielokrotnie występowała w BBC w popularnym, długo emitowanym serialu telewizyjnym The Good Old Days.  

Otrzymała OBE w lipcu 1970 roku. W 2010 roku zaśpiewała dwie piosenki na pogrzebie Sir Normana Wisdoma. Od 2016 roku Anderson mieszka na emeryturze na Wyspie Man ze swoim mężem od ponad 50 lat, Stuartem Macdonaldem.

Single

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Holy City/Ave Maria	Moira Anderson	12.1969	43[2]	-	Decca F 12 989	[written by Fred E. Weatherly,Stephen Adams][produced by Ray Horricks]

Albumy

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
These are my songs	Moira Anderson	06.1970	50[1]	-	Decca	-