God Machine

The God Machine był alternatywnym zespołem rockowym , działającym w pierwszej połowie lat dziewięćdziesiątych. Wszyscy członkowie pochodzili z San Diego w Kalifornii w Stanach Zjednoczonych , ale wszyscy żyli i występowali głównie w Wielkiej Brytanii i Europie .


Zespół składał się z trzech członków, Robina Proper-Shepparda (gitara / wokal), Jimmy'ego Fernandeza (bas) i Ronalda Austina (perkusja), a oni po raz pierwszy wystąpili oficjalnie pod nazwą The God Machine w 1991 roku. Wydali EP , Purity w wytwórnii Eve, a później otrzymał kontrakt z wytwórnią Fiction Records .

 Wydali dwa albumy w swojej karierze, oba z ich mrocznym, industrialnym brzmieniem alternatywnego rocka, zanim Fernandez nagle umarł z powodu krwotoku mózgu.  Ich singiel  "Home" osiągnął    65 miejsce w Wielkiej Brytanii na liście singli w styczniu 1993. Proper-Sheppard założył wytwórnię The Flower Shop Recordings oraz zespoły Sophia i The May Queens.

Ich drugi album, One Last Laugh in a Place of Dying , został uznany przez Alternative Press za jeden z "90 największych albumów lat 90." (# 88) w grudniowym numerze z 1998 roku.

Ich wcześniejsze wcielenie San Diego nosiło nazwę Society Line, a także gitarzystę Alberta Ammana, który opuścił zespół przed przeprowadzką do Londynu.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Home	God Machine	01.1993	65[2]	-	Fiction FICCD 47	[written by Fernandez, Proper-Sheppard, Austin][produced by God Machine]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Scenes from the Second Storey	God Machine	02.1993	55[1]	-	Fiction 5171562	[produced by The God Machine]
One Last Laugh In A Place Of Dying...	God Machine	10.1994	100[1]	-	Fiction FIXCD 27	[produced by The God Machine]

Goats

Rapowe trio z Filadelfii w stanie Pensylwania, w którego skład wchodzą Oatie Kato,Madd i Swayzack. Już na początku swojej kariery grupa zdecydowała się, kiedy to tylko możliwe, występować na żywo (bez użycia magnetofonu cyfrowego typu DAT. często rymując z głowy).

Rozgłos zdobyła występem podczas uroczystości upamiętniające odkrycie Ameryki przez Kolumba - przypominając publiczności o poniżeniu, jakie w wyniku podboju kontynentu spotkało jego rdzennych mieszkańców. Szefom Sony/Columbia wystarczyły cztery nagrania demo, żeby podpisać z Goats kontrakt.

Zrealizowany w 1993 r. debiutancki album był przyjemnym zestawem - alter ego muzyków Chickenlittle [ang. Chicken Little - nieuleczalny pesymista, szczególnie taki, który we wszystkim dopatruje się katastrofy. Od imienia bohatera opowiadania, który uderzony w głowę żołędziem przekonany był, że niebo się wali] oraz jego młodszy brat Hangerhead pełnili role przewodników w osobliwym świecie Ameryki lat 90. Wśród skrytykowanych polityków znalazł się ówczesny wiceprezydent USA Dan Quayle: „Quayle to ptak, a ptaki mają przecież ptasie móżdżki” („A Quayle is a bird, and birds have bird brains”); „Drive By Bumper Cars” był natomiast parodią hardcore rapu.

Trio przedstawiło bystre i często zabawne gry słowne: „Hej, panie Kolumb! Zabrał mi pan wszystkie pieniądze/Nie chłopcze, ja je tylko odkryłem” („Hey Mr Columbus! You took all my money/No kid. I discovered it”). W utworze „Do The Digs Dug?”, w którym powraca tematyka praw uciśnionych, Leonard Pelter (lider lokalnej społeczności w Południowęj Dakocie w „Nasz Mandela”.

Koncerty w Wielkiej Brytanii w 1993 r. bez udziału Oatiego dały podstawy do plotek o rozpadzie grupy. Znalazły one potwierdzenie, kiedy zespól wydał pod wodzą Swayzacka drugi album, zawierający materiał o słabszym wydźwięku politycznym i bardzo rockowym brzmieniu. Swayzack mówił o odejściu Oatiego: „Ukrywał przed nami sporo własnych spraw. Tak naprawdę, to nikt nie umiał się z nim dogadać”.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Aaah D Yaaa	Goats	05.1993	53[2]	-	Ruffhouse 6593032	[produced by Joe "The Butcher" Nicolo, Oatie Kato]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
No Goats, No Glory	Goats	08.1994	58[1]	-	Columbia 4769372	[produced by Joe "The Butcher" Nicolo, Goats]

Go West

Peter Cox (ur. 17.11.1955r; śpiew) i Richard Drummie (gitara, instrumenty klawiszowe, śpiew) komponowali razem piosenki, jeszcze zanim utworzyli Go West w 1982r. Wytwórnia ATV Music poprosiła ich, by razem pisali dla wykonawców, takich jak Peter Frampton i David Grant.

Kontrakt nagraniowy z duetem podpisała wytwórnia Chrysalis. Wynikiem była cała seria wysokiej jakości pop-rockowych przebojów, które zaczęły ukazywać się w 1985 - „We Close Our Eyes”, „Call Me”, Don't Look Down”. Wydano także udany album debiutancki. Spodobał się on Sylvestrowi Stallone, więc duet napisał utwór „One Way Street", który znalazł się na ścieżce dźwiękowej filmu „Rocky IV".

Piosenki były dobrze napisane, zaaranżowane i wyprodukowane; Cox i Drummie korzystali z usług utalentowanych i pomysłowych muzyków sesyjnych. Cox posiadał bardzo charakterystyczny głos, a wyprodukowane przez duet Godley And Creme wideo do „We Close Our Eyes” było bardzo pomysłowe. Po długiej przerwie w działalności ukazał się album Indian Summer, było widać i słychać, że muzycy rozwinęli się i dojrzeli i że nie są już, jak na początku działalności, postrzegani jako modele z gazet do przypięcia na ścianę.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
We Close Our Eyes/Missing Persons	Go West	02.1985	5[15]	41[15]	Chrysalis CHS 2850	[written by Paul Cox/Richard Drummie][produced by Gary Stevenson][5[11].Hot Disco/Dance;Chrysalis 42 853 12"]
Call Me/The Man In My Mirror	Go West	05.1985	12[10]	54[14]	Chrysalis GOW 1	[written by Paul Cox/Richard Drummie][produced by Gary Stevenson][25[6].Hot Disco/Dance;Chrysalis 42 871 12"]
Goodbye Girl/Dreamworld	Go West	08.1985	25[7]	-	Chrysalis GOW 2	[written by Paul Cox/Richard Drummie][produced by Gary Stevenson]
Eye To Eye/ Man In My Mirror	Go West	09.1985	-	73[7]	Chrysalis 42903 [US]	[written by Paul Cox/Richard Drummie][produced by Gary Stevenson][32[4].Hot Disco/Dance;Chrysalis 42 900 12"]
Don't Look Down - The Sequel/Innocence - The Desperation Edit	Go West	11.1985	13[10]	39[13]	Chrysalis GOW 3	[written by Paul Cox/Richard Drummie][produced by Gary Stevenson]
True Colours/XL 5	Go West	11.1986	48[7]	-	Chrysalis GOW 4	[written by Paul Cox/Richard Drummie][produced by Gary Stevenson]
I Want To Hear It From You/Crossfire	Go West	05.1987	43[4]	-	Chrysalis GOW 5	[written by Paul Cox/Richard Drummie][produced by Gary Stevenson]
The King Is Dead/Little Caesar	Go West	09.1987	67[4]	-	Chrysalis GOW 6	[written by Paul Cox/Richard Drummie][produced by Gary Stevenson]
The King Of Wishful Thinking/Tears Too Late	Go West	07.1990	18[10]	8[24]	Chrysalis GOW 8	[written by Peter Cox/Richard Drummie/Martin Page][produced by Peter Wolf]
Faithful/I Want You Back	Go West	10.1992	13[7]	14[20]	Chrysalis GOW 9	[written by Peter Cox/Richard Drummie/Martin Page][produced by Peter Wolf]
What You Won't Do For Love/Masque Of Love/Faithful	Go West	01.1993	15[5]	55[11]	Chrysalis GOW 10	[written by Bobby Caldwell/Alfons Kettner][produced by Ron Fair]
Still In Love/Count Me Out/What You Won't Do For Love	Go West	03.1993	43[3]	-	Chrysalis GOW 11	[written by Paul Cox/Richard Drummie][produced by Peter Wolf]
Tracks Of My Tears/One Way Street	Go West	10.1993	16[5]	-	Chrysalis GOW 12	[written by Smokey Robinson/Marvin Tarplin/Warren Moore][produced by Peter Vettese]
We Close Our Eyes '93/Tell Me	Go West	12.1993	40[3]	-	Chrysalis GOW 13	[written by Paul Cox/Richard Drummie][produced by Gary Stevenson]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Go West	Go West	04.1985	8[83]	60[35]	Chrysalis CHR 1495	[produced by Gary Stevenson]
Dancing on the Couch	Go West	06.1987	19[5]	172[9]	Chrysalis CDL 1550	[produced by Gary Stevenson]
Indian Summer	Go West	11.1992	13[20]	154[11]	Chrysalis CDCHR 1964	[produced by Ron Fair, Jon Gass, Go West, Peter Wolf]
Aces and Kings – The Best of Go West	Go West	10.1993	5[16]	-	Chrysalis CDCHR 6050	[produced by Gary Stevenson/Go West/Layme Stewart/Peter Vettese/Peter Wolf/Ron Fair/Tony Haynes]

Goldtrix

Goldtrix to brytyjski duet house  z Londynu w Anglii, w skład którego wchodzą producenci Daniel Goldstein i Matrix. Goldtrix to gra z nazwiskami artystów: Goldstein + Matrix.

W 2002 roku zostali numerem jeden na amerykańskiej liście Billboard Hot Dance Club Play z coverem Jill Scott "It's Love (Trippin"), ich jedynym nagraniem do 2009 roku.  Wokalistka Andrea Brown zapewniła  wokal w tym utworze. Ścieżka osiągnęła # 6 na brytyjskiej liście singli w lutym 2002 roku.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
It's Love (Trippin')	Goldtrix Presents Andrea Brown	01.2002	6[16]	-	AM PM CDAMPM 152	[written by Darren Henson, Jill Scott, Keith Pelzer][produced by Goldtrix][1[2][15].Hot Disco/Dance;Groovilicious Music 274 12"]

Xaviera Gold

Xaviera Gold to afro-amerykańska wokalistka dance, która była DJ - em i mikserem w rozgłośni WBMX- FM w Chicago . W 1987 roku miała hit z Ralphi Rosario z utworem " You Used to Hold Me " pod szyldem Xavier Gold (bez "a" na końcu).

Wraz z Masters At Work , zajęła pierwsze miejsce w rankingu Hot Dance Music / Club Play w 1993 roku z "Gonna Get Back You".  Miała inne utwory w Top10 najlepszych na liście przebojów w 1994 r. Jako wokalistka w utworze Ralphi Rosario "You Used to Hold Me" 94 ". Piosenka "Good Luv" pojawiła się później w tym roku i była hitem w Top 30 listy dance.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Gonna Get Back To You	MAW & Company Featuring Xaviera Gold	12.1992	-	-	-	[written by D. Whitaker, India, L. Springsteen, L. Vega][produced by "Little" Louis Vega][1[1][14].Hot Disco/Dance;Esquire 74 341 12"]
You Used To Hold Me	Ralphi Rosario Featuring Xavier Gold	03.1994	-	-	-	[written by Ralphi Rosario, Xaviera Gold][produced by Ralphi Rosario][9[12].Hot Disco/Dance;Strictly Hype 112 12"]
Good Luv	Xaviera Gold	09.1994	-	-	-	[written by G. Wallace, L. Thompson, R. Lenoir, X. Gold][produced by G. Wallace, L. Thompson, R. Lenoir][30[9].Hot Disco/Dance;Music Box 3 12"]
Bad Girls	Xaviera Gold	06.1995	100[1]	-	Dynamo DYND 003 [UK]	[written by Sudano, Summer, Hokenson, Esposito][produced by Basement Boys]

Barry Goldberg Reunion

Ur. w 1941r w Chicago w stanie Illinois (USA). Pianista, organista, wokalista, kompozytor, producent nagrań. Zaczynał od perkusji, a następnie uczył się grać na fortepianie. Na początku lat 60-tych stał się, obok Mike'a Bloomfielda, Paula Butterfielda, Nicka Gravenitesa i Harveya Mandela, jednym z uczestników bluesowego boomu zainicjowanego w USA przez młodych białych muzyków.

W 1964 wchodził w skład grupy Robby & The Troubadurs. Rok później wystąpił obok Mike’a Bloomfielda i Ala Koopera na festiwalu folkowym w Newport, akompaniując Bobowi Dylanowi. Rok później dołączył do grupy Chicago Loop. W latach 1967-68 i w 1974 grał w zespole Electric Flag, a w 1972 w Milli Valley.

Z udziałem Goldberga powstał album Bloomfielda i Koopera Super Session z 1968r. Bardzo ceniony jako muzyk sesyjny, nagrywał m.in. z zespołami Steve Miller Band i South Side Sound System Charliego Musselwhite’a oraz Mickiem Bloomfieldem, Mitchem Ryderem, Duane’m Allmanem, Neilem Youngiem i Bobem Dylanem.

W 1973 nagrywał słynnym studiu Muscle Shoals w Alabamie dla wytwórni Atlantic. Jest producentem płyt i ścieżek dźwiękowych do wielu filmów, m.in. „Forrest Gump”. Swoje albumy realizował z okazjonalnie tworzonymi zespołami, a w 2005 pojawił się podczas koncertu w składzie formacji Chicago Blues Reunion.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Hole In My Pocket/Sittin' In Circles	Barry Goldberg Reunion	11.1994	-	103[3]	Buddah 59	[written by Danny Whitten][produced by Lewis Merenstein]

Filmografia

1986 Trashin'/ 1987 Infiltrators / Spirit/ Three For The Road/ 1988 Powwow Highway / 1989 Beverly Hill Brats / Nowhere to Hide/ 1990 False Identity / Flashback / Hometown Boys Makes Good / Marshall Chronicles/ 1991 American Detective/ 1992 Captain America / 1993 Return Of The Living Dead 3 / 1996 Best of the Best 3: No Turning Back

Peter Godwin

Peter Godwin jest muzykiem nowej fali angielskiej. Był członkiem zespołu Metro , a także solowym artystą i autorem piosenek.
Jego dorobek obejmuje " Criminal World ", który został nagrany przez Davida Bowie i   "Images of Heaven" z 1982r, który był "kultowym ulubieńcem stacji radiowych nowej fali". Taneczny remiks jego piosenki "Baby's in the mountains" był wielkim hitem dance .  Autorski album studyjny Godwina z 1983 roku , Correspondence  został wydany przez Polydor Records .

W 1998 roku wiele jego piosenek z zespołu Metro, jego solowa twórczość z początku lat 80-tych oraz kilka nowych utworów zostały wydane na płycie CD Images of Heaven: The Best of Peter Godwin , wydanej przez Oglio Records .  Napisał teksty   na album  Steve'a Winwooda " Nine Lives " z 2008 roku.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Images Of Heaven/Spoken Images	Peter Godwin	04.1983	-	105[3]	Polydor 810 065	[written by Peter Godwin][produced by Georg Kajanus][22[16].Hot Disco/Dance;Polydor 504 12"]
Baby's In The Mountains	Peter Godwin	10.1983	-	-	Polydor 817 241	[written by Peter Godwin][produced by Georg Kajanus][4[14].Hot Disco/Dance;Polydor 228 12"]

Bobby Goldsboro

Bobby Goldsboro (ur. 18 stycznia 1941 r.) to amerykański piosenkarz i autor tekstów pop i country . W latach 60. i 70-tych miał szereg popowych i hitów country , w tym swój autorski hit nr 1 " Honey ", który sprzedał się w ponad milionie egzemplarzy w Stanach Zjednoczonych.

Goldsboro urodził się w Marianna na Florydzie .  Podczas pierwszego roku życia jego rodzina przeniosła się 35 mil (56 km) na północ od Marianny do Dothan w stanie Alabama . Ukończył Dothan High School w 1959 roku, a później zapisał się na Uniwersytet Auburn . Goldsboro opuścił college po drugim roku kariery muzycznej. Grał na gitarze u Roy'a Orbisona od 1962 do 1964r.
 
Kariera solowa Goldsboro nabrała tempa dzięki   hitowi z Top10, " See the Funny Little Clown ". Singiel, napisany przez Goldsboro, osiągnął numer 9 na amerykańskich listach przebojów na początku 1964 roku. Sprzedał się w ponad milionie egzemplarzy i otrzymał złoty krążek .  Miała to być pierwsza z szeregu podobnych nagród. Goldsboro będzie miał 16 hitów na liście Billboard Hot 100 i 12 na liście country.

 W 1966 roku nagrał "It's Too Late" z "Too Many People" po stronie B. Chociaż Goldsboro nie był płodnym wykonawcą muzyki tanecznej, oba te utwory były ogromnymi hitami na   scenie northern soul w Wielkiej Brytanii i były szeroko emitowane. Jego największym hitem był utwór " Honey ".Piosenka, napisana przez Bobby'ego Russella , została nagrana w jednym podejściu.  Stała się najlepiej sprzedającą się płytą na świecie w 1968 roku i osiągnęła szczyt Hot 100 na pięć tygodni, osiągając 2. miejsce na brytyjskiej liście singli w dwóch różnych okazjach (1968 i 1975), i była numerem jeden singiel w Australii. Stał się także jego pierwszym hitem country. 

Jedna z kompozycji Goldsboro, " With Pen in Hand ", została nagrana przez kilku artystów , w tym nagrodzoną Grammy wersją pop autorstwa Vikki Carr, która osiągnęła top 40 w 1969 roku; Johnny Darrell wywindował tę piosenkę na   3 miejsce na liście country rok wcześniej.W 1970 r. Della Reese dodała cover do swojego albumu Black Is Beautiful. " The Cowboy and the Lady " Goldsboro stał się hitem country "Top 10" jako "The Cowgirl and the Dandy" dla Brendy Lee w 1980 roku;

"Summer (The First Time)", wspomnienie z 1973 roku o pierwszym seksualnym doświadczeniu 17-letniego chłopca z 31-letnią kobietą, było hitem Top 25 w USA i osiągnęło numer 9 w Wielkiej Brytanii. Używając powtarzającego się riffu na fortepian, 12-strunowej gitary i orkiestrowej aranżacji smyczkowej, utwór był wystarczająco sugestywny, by wzbudzić kontrowersje . Kontynuacja, "Hello Summertime", została napisana przez Rogera Cooka i Rogera Greenaway'a i trafiła na listy jako numer 14 w Wielkiej Brytanii we wrześniu 1974 roku. 

W latach 1973-1975 Goldsboro było gospodarzem udanego telewizyjnego show The Bobby Goldsboro Show . W latach 90-tych skomponował muzykę do komedii sytuacyjnej CBS Evening Shade . W 1995 roku stworzył odcinek serialu dla dzieci  The Swamp Critters of Lost Lagoon . Goldsboro dał głos wszystkim postaciom, napisał   scenariusz  i zagrał na wszystkich instrumentach muzycznych. Goldsboro jest również znakomitym malarzem .

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Molly/Honey Baby	Bobby Goldsboro	12.1962	-	70[7]	Laurie 3148	[written by Steve Karliski][produced by Jack Gold]
See The Funny Little Clown/Hello Loser	Bobby Goldsboro	01.1964	-	9[13]	United Artists UA 672	[written by Bobby Goldsboro][produced by Jack Gold]
Whenever He Holds You/If She Was Mine	Bobby Goldsboro	04.1964	-	39[8]	United Artists UA 710	[written by Bobby Goldsboro][produced by Jack Gold]
Me Japanese Boy I Love You/Everyone But Me	Bobby Goldsboro	08.1964	-	74[6]	United Artists UA 742	[written by Burt Bacharach/Hal David][produced by Jack Gold]
I Don't Know You Anymore/Little Drops Of Water	Bobby Goldsboro	11.1964	-	105[5]	United Artists UA 781	[written by J. Keller, H. Greenfield][produced by Jack Gold]
Little Things/I Can't Go On Pretending	Bobby Goldsboro	01.1965	-	13[12]	United Artists UA 810	[written by Bobby Goldsboro][produced by Jack Gold]
Voodoo Woman/It Breaks My Heart	Bobby Goldsboro	05.1965	-	27[11]	United Artists UA 862	[written by Bobby Goldsboro][produced by Jack Gold]
If You've Got A Heart/If You Wait For Love	Bobby Goldsboro	09.1965	-	A:60[8];B:75[5]	United Artists UA 908	[written by Bobby Goldsboro][produced by Jack Gold]
Broomstick Cowboy/Ain't Got Time For Happy	Bobby Goldsboro	12.1965	-	53[7]	United Artists UA 952	[written by Bobby Goldsboro][produced by Jack Gold]
It's Too Late/I'm Goin' Home	Bobby Goldsboro	02.1966	-	23[8]	United Artists UA 980	[written by Bobby Goldsboro][produced by Jack Gold]
I Know You Better Than That/ When Your Love Has Gone	Bobby Goldsboro	05.1965	-	56[5]	United Artists UA 50018	[written by Bobby Goldsboro][produced by Jack Gold]
Take Your Love/Longer Than Forever	Bobby Goldsboro	07.1966	-	114[3]	United Artists UA 50044	[written by B. Mann, C. Weil][produced by Jack Gold]
It Hurts Me/Pity The Fool	Bobby Goldsboro	09.1966	-	70[5]	United Artists UA 50056	[written by Bobby Goldsboro][produced by Jack Gold]
Blue Autumn/I Just Don't Love You Anymore	Bobby Goldsboro	12.1966	-	35[9]	United Artists UA 50087	[written by Bobby Goldsboro][produced by Jack Gold]
Goodbye To All You Women/Love Is	Bobby Goldsboro	04.1967	-	105[5]	United Artists UA 50138	[written by Bobby Goldsboro][produced by Jack Gold]
Jo - Jo's Place/Pledge Of Love	Bobby Goldsboro	11.1967	-	A:111[1];B:118[4]	United Artists UA 50224	[written by Bobby Goldsboro][produced by Bob Montgomery, Bobby Goldsboro]
Honey/Danny	Bobby Goldsboro	03.1968	2[27]	1[5][15]	United Artists UA 50283	[written by B. Russell][produced by Bob Montgomery, Bobby Goldsboro]
Autumn Of My Life/She Chased Me	Bobby Goldsboro	06.1968	-	19[9]	United Artists UA 50318	[written by Bobby Goldsboro][produced by Bob Montgomery, Bobby Goldsboro]
The Straight Life/Tomorrow Is Forgotten	Bobby Goldsboro	10.1968	-	36[8]	United Artists UA 50461	[written by S. Curtis][produced by Bob Montgomery, Bobby Goldsboro]
Glad She's A Woman/Letter To Emily	Bobby Goldsboro	02.1969	-	61[6]	United Artists UA 50497	[written by B. Chandler][produced by Bob Montgomery, Bobby Goldsboro]
I'm A Drifter/Hoboes And Kings	Bobby Goldsboro	04.1969	-	46[10]	United Artists UA 50525	[written by Bobby Goldsboro][produced by Bob Montgomery, Bobby Goldsboro]
Muddy Mississippi Line/Richer Man Than I	Bobby Goldsboro	08.1969	-	53[9]	United Artists UA 50565	[written by Bobby Goldsboro][produced by Bob Montgomery, Bobby Goldsboro]
Mornin' Mornin'/Requiem	Bobby Goldsboro	01.1970	-	78[5]	United Artists UA 50614	[written by D. Linde][produced by Bob Montgomery, Bobby Goldsboro]
Can You Feel It/Time Good, Time Bad	Bobby Goldsboro	04.1970	-	75[6]	United Artists UA 50650	[written by Bobby Goldsboro][produced by Bob Montgomery, Bobby Goldsboro]
It's Gonna Change/Down On The Bayou	Bobby Goldsboro	08.1970	-	108[2]	United Artists UA 50696	[written by Bobby Goldsboro][produced by Bob Montgomery, Bobby Goldsboro]
Watching Scotty Grow/Water Color Days	Bobby Goldsboro	12.1970	-	11[13]	United Artists UA 50727	[written by M. Davis][produced by Bob Montgomery, Bobby Goldsboro]
And I Love You So/The Gentle Of A Man	Bobby Goldsboro	05.1971	-	83[6]	United Artists SUA 50776	[written by Don McLean][produced by Bob Montgomery, Bobby Goldsboro]
Come Back Home/I'll Remember You	Bobby Goldsboro	07.1971	-	69[6]	United Artists 50807	[written by Bobby Goldsboro][produced by Bob Montgomery, Bobby Goldsboro]
Danny Is A Mirror To Me/A Poem For My Little Lady	Bobby Goldsboro	11.1971	-	107[2]	United Artists 50846	[written by Bobby Goldsboro][produced by Bob Montgomery, Bobby Goldsboro]
California Wine/To Be With You	Bobby Goldsboro	04.1972	-	108[5]	United Artists 50891	[written by Bobby Goldsboro][produced by Bob Montgomery, Bobby Goldsboro]
With Pen In Hand/Southern Fried Singin' Sunday Morning	Bobby Goldsboro	09.1972	-	94[5]	United Artists UA 50938	[written by Bobby Goldsboro][produced by Bob Montgomery, Bobby Goldsboro]
Brand New Kind Of Love/Country Feelin's	Bobby Goldsboro	03.1973	-	116[6]	United Artists 51107	[written by Bobby Goldsboro][produced by Bob Montgomery, Bobby Goldsboro]
Summer (The First Time)/Childhood-1949	Bobby Goldsboro	08.1973	9[10]	21[14]	United Artists UA XW 251	[written by Bobby Goldsboro][produced by Bob Montgomery, Bobby Goldsboro]
A Butterfly For Bucky/Another Night Alone	Bobby Goldsboro	06.1976	-	101[4]	United Artists UA-XW 793	[written by B. Goldsboro, D. Cox][produced by Denny Diante, Bobby Goldsboro]
Me And The Elephants/I Love Music	Bobby Goldsboro	03.1977	-	104[2]	Epic 50342	[written by B. Whitehead][produced by Bobby Goldsboro]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Solid Goldsboro	Bobby Goldsboro	05.1967	-	165[3]	United Artists 6561	-
Honey	Bobby Goldsboro	04.1968	-	5[48]	United Artists 6642	[gold-US][produced by Bob Montgomery, Jack Gold]
Word Pictures	Bobby Goldsboro	09.1968	-	116[13]	United Artists 6657	[produced by Bob Montgomery, Bobby Goldsboro]
Today	Bobby Goldsboro	06.1969	-	60[13]	United Artists 6704	[produced by Bob Montgomery, Bobby Goldsboro]
Muddy Mississippi Line	Bobby Goldsboro	01.1970	-	139[11]	United Artists 6735	[produced by Bob Montgomery, Jack Gold, Bobby Goldsboro]
Bobby Goldsboro's Greatest Hits	Bobby Goldsboro	07.1970	-	103[10]	United Artists 5502	-
We Gotta Start Lovin	Bobby Goldsboro	01.1971	-	120[7]	United Artists 6777	-
Come Back Home	Bobby Goldsboro	08.1971	-	142[5]	United Artists 5516	[produced by Bob Montgomery, Bobby Goldsboro]
Summer (The First Time)	Bobby Goldsboro	09.1973	-	150[11]	United Artists 124	[produced by Bob Montgomery, Bobby Goldsboro]
10th Anniversary Album	Bobby Goldsboro	11.1974	-	174[3]	United Artists 311	-

Bob Fish

Bob urodził się w Rochford, w pobliżu Southend-on-Sea 3 czerwca 1949 roku. Opuścił szkołę w wieku 16 lat i udał się do Southend Art School, aby studiować grafikę, podczas gdy tam śpiewał harmonię w klasie z kolegą studentem, Dany Hearne. Następnie utworzyli zespół folkowo-rockowy o nazwie Bronzelina Cottage, który trwał około czterech lat. Grali w lokalnych pubach i klubach ludowych z dziwnym koncertem w Londynie. Po ukończeniu kursu Bob dostał pracę w Londynie, gdzie przez 4 lata pracował w 3 oddzielnych agencjach reklamowych jako grafik. Następnie zdecydował się na niezależną pracę i pracował w rejonie Southend do 1976 roku.

Około 1973 roku Bob odkrył doo Wop / r'n'b. To zmieniło jego życie i tacy artyści jak Louis Jordan zastąpili Davida Bowie na gramofonie Fisha. W 1974 r. Bob założył grupę acappella, The Rock'n'Roll Cadets, do której od czasu do czasu dołączył  pianista John Denton. John wprowadził do zestawu kilka piosenek Professor Longhair, które się dobrze przyjęły.The Rock'n'Roll Cadets byli   10-cio osobowym ansamblem, który grał regularnie w znanym muzycznym pubie o nazwie Blue Boar.

W tym czasie działo się wiele w "Southend Sound". Kursaal Flyers, Eddie & The Hot Rods i Dr Feelgood grali w tym londyńskim pubie. Wszyscy grali utwory lokalnego autora piosenek  Mickey Juppa. Mickey stanął na czele wczesnego zespołu Southend, The Orioles, a później Legend.

Bob zmotywował Mickeya do stworzenia zespołu. Mickey zabrał Boba i trzech innych członków Cadets (Colin Maxwell, Joy Sarnie i Pete The Hat) jako podkład muzyczny w nowym zespole Mickey Jupp Band. 

Niedługo potem Bob   znalazł wiadomość od swojego kolegi Danny'ego, napisaną na jego padzie, z napisem "Ring Den Hegarty - to może zmienić resztę życia!" To doprowadziło do spotkania z Denem i Ritą (która była wówczas w Rocky Sharpe) w mieszkaniu w Clapham. Wszyscy troje śpiewali razem wokół fortepianu i to było to, co miało stać się Darts. Reszta jest historią. Bob pozostał w zespole przez cztery i pół roku, gromadząc 14 srebrnych, złotych i platynowych płyt oraz fantastyczne wspomnienia. Podobnie jak w przypadku wszystkich dużych zespołów, Darts przeszedł przez nieuniknione zmiany składu, a Bob był jedną z późniejszych ofiar, odchodząc w 1980 roku.

Wytwórnia Magnet  chętnie zatrzymała Boba jako artystę solowego i wydał z nimi kilka singli. Chociaż w Wielkiej Brytanii nic się nie wydarzyło, Bob dokonał inwazji w Skandynawii i Australii. Jednak Magnet Records zaczął mieć kilka problemów, więc Bob wypadł z kontraktu i w końcu zarządzał młodym zespołem z Essex, Roman  Holliday . Bob opiekował się zespołem przez prawie trzy lata, osiągając wiele sukcesów w Japonii i Stanach Zjednoczonych.

W 1988 r. Bob i jego rodzina wyemigrowali do Hiszpanii, gdzie przez pewien czas powracał do swoich umiejętności graficznych, dopóki nie zapoznał się z Geoffem Brittonem (perkusistą Wings). Udało im się to i utworzyli 5-osobowy popowy zespół o nazwie Sear Searchers. Zespół grał w klubach i barach, a Bob znów śpiewał.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	Szwe	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
No chance	Bob Fish	03.1982	79[4]	18[2]	Magnet K 8591	[written by Moon Martin]

Jason Mraz

Jason Thomas Mraz (ur. 23 czerwca 1977r w Mechanicsville w stanie Wirginia, przedmieściu Richmond, USA) - amerykański wokalista i autor tekstów piosenek.
W swojej twórczości opiera się na różnych stylach muzycznych, takich jak pop, rock, folk, jazz, country czy hip-hop. Występował z takimi artystami jak The Rolling Stones, Bob Dylan, Alanis Morissette, Dave Matthews Band, James Blunt, Gavin DeGraw, Paula Cole, John Popper, The Ohio Players, Rachael Yamagata, James Morrison, Jewel, Toca Rivera czy Colbie Caillat.


Mraz ukończył Lee-Davis High School. Po ukończeniu szkoły średniej był aktywnym cheerleaderem. Uczęszczał na Uniwersytet Longwood a następnie, po krótkim okresie studiów na Uniwersytecie American Musical and Dramatic Academy w Nowym Jorku, przeprowadził się do San Diego. Początkowo śpiewał w kawiarni, w której pracował jako kelner. Ze swoim debiutem nigdy nie wiązał jakichś większych oczekiwań:"Nawet nie marzyłem, że moje piosenki znajdą się na listach przebojów, albo że będę udzielać wywiadów. Byłem po prostu muzykującym kelnerem. Nic się nie zmieniło.

Karierę muzyczną rozpoczął w 2002 roku. Podpisał wtedy kontrakt z wytwórnią Elektra Records i powrócił do Wirginii, aby rozpocząć pracę z producentem Johnem Alagía nad swoją debiutancką płytą Waiting For My Rocket To Come. Płyta została uznana platynową w lipcu 2004 r. przez RIAA i osiągnęła 2. pozycję na liście Billboard Heatseekers. Pierwszy singel, "The Remedy (I Won’t Worry)", napisał wspólnie z muzyczną grupą produkcyjną The Matrix. W pracy nad albumem pomógł również przyjaciel i były współlokator Mraza, Billy "Bushwalla" Galewood, z którym wspólnie napisał "Curbside Prophet", trzeci singel z albumu oraz "I’ll Do Anything".

W czerwcu i lipcu 2005 r. wystąpił przy Alanis Morissette podczas jej trasy koncertowej Jagged Little Pill Acoustic. W tym też roku 26 lipca nagrał drugi album, Mr. A-Z, dla Atlantic Records. Płyta uplasowała się na 5. miejscu listy Billboard 200. W grudniu album ten przyniósł mu nominację do Grammy Award w kategorii Najlepszy Album Roku, podczas gdy producent albumu, Steve Lillywhite, otrzymał nominację do nagrody w kategorii najlepszego producenta roku.

12 września Mraz rozpoczął długą trasę koncertową. Wystąpił wtedy z wieloma artystami, byli to m.in. Bushwalla czy Tristan Prettyman, z którą skomponował duet "Shy That Way" w 2002 oraz "All I Want For Christmas is Us".

W listopadzie 2005 r. Mraz wystąpił u boku The Rolling Stones, dając pięć koncertów podczas ich światowego tournée (2005–2006). Również w tym samym roku Mraz był jednym z wielu piosenkarzy zaprezentowanych w jesiennej kampanii reklamowej firmy odzieżowej GAP zatytułowanej Favorites. Kampania ta prezentowała również innych piosenkarzy, takich jak Michelle Branch, Joss Stone, Keith Urban, Alanis Morissette, Brandon Boyd czy Michelle Williams. W grudniu 2005 r. Mraz wypuścił pierwszą część swojego podkastu.

W maju 2006 r. podczas swojego tournée koncertował przeważnie na festiwalach muzycznych i małych miejscowościach w Stanach. Dalej występował też w Wielkiej Brytanii i Irlandii. 6 maja zagrał koncert akustyczny z P.O.D., Better Than Ezra, Live i Presidents of the United States of America. Wystąpił również jako główna postać na corocznym festiwalu Fair St. Louis organizowanym w St. Louis, a 1 lipca 2006 r. zagrał tam darmowy koncert u stóp Gateway Arch.

W grudniu 2006 r. został udostępniony tylko w internecie album Selections for Friends z ulubionymi utworami Mraza zarejestrowanymi podczas Songs for Friends Tour, na koncertach w Schubas Tavern oraz Villa Montalvo w lipcu 2006 r.

2007 rok Jason Mraz rozpoczął debiutem swojego nowego singla "The Beauty in Ugly". Jest to piosenka zatytułowana niegdyś "Plain Jane", która została nagrana na potrzeby serialu Ugly Betty (Brzydula Betty) pod nowym tytułem i znalazła się na promocyjnej płycie przygotowanej przez sieć medialną ABC Be Ugly in '07. Artysta nagrał również hiszpańską wersję utworu, noszącą tytuł "La Nueva Belleza" ("Nowe Piękno").

W 2007 r. uczestnik amerykańskiego „Idola”, Chris Richardson, wykonał piosenkę "Geek in the Pink". Piosenka zdobyła uznanie publiczności w Ameryce, co potwierdził wzrost jej ściągnięć z amerykańskiego iTunes Store. W tym samym roku piosenkę wykonał również Greg Neufeld, uczestnik kanadyjskiej edycji „Idola”, co zaowocowało osiągnięciem 22. pozycji w amerykańskim iTunes Store 10 marca 2007 r.

Obecnie Mraz promuje swój najnowszy album studyjny We Sing. We Dance, We Steal Things, nagrany 13 maja 2008 r. "Lucky", trzecią piosenkę na albumie, wykonuje wspólnie z piosenkarką Colbie Caillat. Album zawiera 12 utworów, które Mraz nazywa "piosenkami o samorealizacji, wyzwoleniu i samodoskonaleniu się". Na płycie znajduje się również utwór o nazwie "Love for a child", który opowiada o rozstaniu rodziców Jasona, kiedy był 5-letnim dzieckiem.

Singel "I’m Yours" zajmował 1. miejsce na radiowych listach przebojów AAA przez 3 tygodnie od 15 czerwca 2008. W lipcu utwór ten znalazł się na liście Billboard Hot 100, osiągając 27. miejsce.

Jason udziela się charytatywnie, na dowód tego w listopadzie 2009 roku uczestniczył w kampanii Vow of Silence, która zakłada 24-godzinne milczenie w celu zwrócenia uwagi na ograniczanie praw dzieci.

Pod koniec stycznia 2010 Jason Mraz zdobył 2 statuetki Grammy. Jedną w kategorii najlepsze męskie wykonanie pop z piosenką "Make It Mine", natomiast drugą w kategorii najlepsze wykonanie pop z piosenką "Lucky" w duecie z Colbie Caillat.

Również w 2010 roku Jason wziął udział w nagraniu nowej wersji singla We Are the World. Zyski z jego sprzedaży mają wspomóc poszkodowanych w wyniku trzęsienia ziemi na Haiti.

Mraz interesuje się fotografią, szczególnie polaroidami. Jesienią wychodzi jego pierwszy album ze zdjęciami, zatytułowany Tysiąc Rzeczy. Posiada własne uprawy awokado w Kalifornii. Jason żywi się jedynie niegotowanymi i nieprzetworzonymi produktami spożywczymi. Ma dwa koty, jest miłośnikiem tych zwierząt. Uwielbia surfing i grę w Scrabble. Uczestniczył w kilku protestach dotyczących legalizacji marihuany.

Wiosną 2012 roku ma się ukazać kolejny album z utworami wokalisty, zatytułowany - Love Is a Four Letter Word. Jego premiera planowana jest na 17 kwietnia.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
The Remedy (I Won't Worry)	Jason Mraz	10.2003	79[1]	15[28]	Elektra E 7406CD	[written by Lauren Christy/Graham Edwards/Jason Mraz/Scott Spock][produced by John Alagía]
You and I Both	Jason Mraz	01.2004	-	110[7]	Elektra	[written by Jason Mraz][produced by John Alagía]
Wordplay	Jason Mraz	07.2005	81[4]	-	Atlantic	[written by Kevin Kadish/Jason Mraz][produced by Kevin Kadish/Josh Deutsch]
Geek In The Pink	Jason Mraz	03.2006	128[1]	-	Atlantic AT 0234	[written by Jason Mraz, Ian Sheridan, Kevin Kadish][produced by Steve Lillywhite]
The Beauty in Ugly	Jason Mraz	03.2007	-	115[1]	Elektra E 7406CD	[written by Jason Mraz][produced by Jason Mraz]
I'm Yours	Jason Mraz	05.2008	11[138]	6[76]	Atlantic AT 0308CD	[9x-platinum-US][platinum-UK][written by Jason Mraz][produced by Martin Terefe]
Make It Mine	Jason Mraz	04.2009	82[4]	-	Atlantic AT 0336	[written by Jason Mraz]
If It Kills Me	Jason Mraz	08.2009	-	92[1]	-	[written by Jason Mraz/Martin Terefe/Sacha Skarbek][produced by Martin Terefe]
Lucky	Jason Mraz Feat. Colbie Caillat	09.2009	149[3]	48[20]	Elektra E 7406CD	[gold-US][written by Jason Mraz, Colbie Caillat, Timothy Fagan]
I Won't Give Up	Jason Mraz	03.2012	13[6]	8[16]	Elektra USEE 11100768	[4x-platinum-US][platinum-UK][written by Jason Mraz/Michael Natter][produced by Chiccarelli]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Waiting for My Rocket to Come	Jason Mraz	04.2003	-	55[51]	Elektra 62829	[produced by John Alagia]
Tonight, Not Again: Jason Mraz Live at the Eagles Ballroom	Jason Mraz	09.2004	-	49[4]	Elektra 62936	[produced by Bill Silva]
Mr. A–Z	Jason Mraz	08.2005	-	5[9]	Atlantic 83 833	[produced by Eric Hinojosa/Josh Deutsch/Kevin Kadish/Steve Lillywhite]
We Sing EP.	Jason Mraz	04.2008	-	107[2]	Atlantic 448316	[produced by Jason Mraz]
We Dance EP.	Jason Mraz	05.2008	-	56[2]	Atlantic 448380	[produced by Jason Mraz]
We Sing. We Dance. We Steal Things.	Jason Mraz	05.2008	8[77]	3[99]	Atlantic 7567899294 [UK]	[produced by Martin Terefe]
Jason Mraz's Beautiful Mess – Live on Earth	Jason Mraz	11.2009	-	39[2]	Atlantic 520745	[produced by Jason Mraz]
Life Is Good	Jason Mraz	10.2010	-	39[1]	Atlantic	-
Live Is a Four Letter Word	Jason Mraz	03.2012	-	56[1]	Atlantic 530701	[produced by Joe Chiccarelli]
Love Is a Four Letter Word	Jason Mraz	04.2012	2[13]	2[34]	Atlantic 7567876666 [UK]	[platinum-US][gold-UK][produced by Joe Chiccarelli, Rick Nowels]
Yes!	Jason Mraz	07.2014	18[2]	2[12]	Atlantic 7567867253 [UK]	-

Underground Resistance

Wytwórnia płytowa i grupa z Detroit (USA), założona przez Jeffa Millsa i „Mad” Mike’a Banksa pod koniec lat 80-tych; obecnie szefem wytwórni jest ten drugi. Powstała z zamiarem promowania muzyki techno, kiedy znalazła się ona w rozwojowym „dołku”. Dzięki takim ważnym nagraniom, jak „Eliminator” i „The Punisher” (firmowanym przez Underground Resistance), Mills i Banks zdołali ożywić zamierającą scenę.

Były to „ostre”, natarczywe utwory, które pozwoliły amerykańskiej muzyce techno odzyskać fanów, zwłaszcza w Europie (popularność Underground Resistance w USA, podobnie jak w wypadku innych ważnych wykonawców z Chicago i Detroit, bardzo trudno ocenić).

 W początkowym stadium działania wytwórnia dopuszczała do swych stołów mikserskich spośród „obcych” producentów jedynie Blake’a Baxtera („Księcia techno”). Mills założył potem wytwórnię Axis; zrealizował dla niej kilkanaście singli zyskując miano najbardziej ortodoksyjnego minimalisty w Detroit. Poza dwoma EP-kami Roberta Hooda Minima! Nation i Tephra, wszystkie pozostałe są autorstwa Millsa. Tytuł jednej z ostatnich - Purpose Maker, dał nazwę nowej wytwórni, powołanej do życia w 1996 r.

Po rozstaniu obu muzyków, Banks nagrywa dalej jako Underground Resistance. Zaczął udanie eksperymentować z różnymi stylami, m.in. techno-jazzem. Jego nieprawdopodobny talent potwierdzają m.in. single (wiele z nich jest podwójnych, co dla Banksa stanowi format albumu) „World 2 World”, „Galaxy 2 Galaxy” czy najnowsze „Electronic Warfare”, „Aztec Mystic” i „By Night”.

Przyznaje, że praktycznie nigdy nie opuszcza Detroit. Konsekwentnie nie przyjmuje propozycji współpracy z żadną inną wytwórnią. Nie komponuje dla pieniędzy. Jeff Mills przeciwnie - często podróżuje po świecie jako DJ, uchodząc aktualnie za jednego z najlepszych i „najszybszych”. Rejestrację jego występu w Tokio znajdziemy na najnowszej płycie Mix-Up Vol. 2 Mix Album. Kilka lat temu Banks powołał do życia firmę Submerge, którajest największą (obok Intellinet) firmą dystrybuującą undergroundowe techno w USA.

Ultramarine

Angielski duet z nurtu progresywno-ludowej muzyki tanecznej, grający w składzie: Paul John Hammond (ur. 12.12.1965 r. w Chelmsford w hrabstwie Essex; bas, instrumenty klawiszowe) i Ian Harvey Cooper (ur. 15.08.1966r w Derby; programowanie, gitary).

Nazwa pochodzi od tytułu albumu zespołu A Primary Industry i odnosi się do meksykańskiej odmiany mescalu. Hammond i Cooper byli zresztą członkami A Primary Industry; sam Hammond grał poza tym w God And The Rest. Przedtem jeszcze zdobywali szlify w wielu zawodach - Hammond pracował w sadzie i wytwórni płytowej, Cooper-jako sprzedawca mebli i agent ubezpieczeniowy.

 Inspirację zespół czerpie z twórczości tzw. Canterbury Scene (Kevin Ayers, Robert Wyatt itd.) i nowoczesnej muzyki tanecznej (Massive Attack, Orbital, Spooky, Digable Planets). Zadebiutowali w 1989 r. albumem Wyndham Lewis, wydanym nakładem belgijskiej wytwórni Les Disques Du Crepuscule. Jednak dopiero trzeci z kolei longplay Every Man And Woman Is A Star, opowiadający o wyimaginowanej podróży w czasie przez Amerykę, uważany jest za prawdziwy debiut.

 Po dwóch wydaniach tego albumu dla Crepuscule i angielskiej firmy Brainiak w 1991 r., wzrastająca popularność grupy sprawiła, że w rok później płytę wznowiła ponownie wytwórnia Rough Trade. Album zmieniał okładki, jednak material muzyczny pozostał ten sam. Największe sukcesy w tamtym okresie przyniosły także single „Lights In My Brain”, „Weird Gear”, „Saratoga/Nova Scotia” i „Nightfall In Sweetleaf"; wspólkompozytorami na podwójnej EP- ce Hymn byli Kevin Ayers i David McAlmont.

 Every Man And Woman Is A Star sprzedała się tak dobrze, że grupa otrzymała propozycję nowego kontraktu z firmą Warner. Ostatecznie znalazła się w stajni jej pododdziału Blanco Y Negro. Na kolejnej płycie United Kingdoms słychać już wyraźnie wpływy Canterbury Scene - do nagrania stuletniej ludowej piosenki tkaczy „Kingdom” oraz utworu „Happy Land” duet zaprosił Roberta Wyatta. Dla tej samej wytwórni zespół wydał jeszcze jedną płytę Bel Air, pozostając przy rytmach folkowego techno.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Kingdom	Ultramarine	07.1993	46[2]	-	Blanco YNegro NEG 65CD	[written by Cooper, Hammond, Wyatt][produced by Ultramarine]
Barefoot (EP)	Ultramarine	01.1994	61[2]	-	Blanco YNegro NEG 67CD	[written by Cooper, Hammond, Wyatt][produced by Ultramarine]
Hymn	Ultramarine	04.1996	65[2]	-	Blanco YNegro NEG 87CD	[written by Kevin Ayers][produced by Ultramarine, Paul Sampson]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
United Kingdoms	Ultramarine	09.1993	49[1]	-	Blanco YNegro 4509934252	[produced by Ultramarine]

Tresor Records

Niemiecka wytwórnia z Berlina, powstała jako odnoga niezależnej wytwórni Interfisch w roku 1991, na bazie klubu o tej samej nazwie. Klub Tresor był miejscem, gdzie berlińscy muzycy DJ-e (np. Dr. Motte, Tanith, Jonzon, Rok) prezentowali muzykę wspólnie z gwiazdami zza oceanu, głównie z Detroit (m.in. Underground Resistance, Moby, Blake Baxter, Juan Atkins, Eddie Fowlkes).


Nawiązanie takich kontaktów pozwoliło na założenie klubowej wytwórni, której pierwszym produktem był „Sonic Destroyer” tria Underground Resistance. Utwór ten stał się szybko europejskim przebojem klubowym i wpłynął na wzrost popularności samego klubu, jak również szybko rozwijającej się wytwórni, której właścicielem jest do dzisiaj niezmiennie Dimitri Hegemann.

Kolejnym przebojem okazał się „Der Klang Der Familie” berlińskiego duetu 3 Phase z Dr Mottem, wylansowany na Love Parade, którego licencję kupiły później wytwórnie Transmat Derricka Maya i londyńska Nova Mute.

 We współpracy tej drugiej i Tresor ukazały się do tej pory trzy bardzo popularne kompilacje: Aufrestanden Aus Ruinen, Berlin/Detroit - A Techno Alliance i Tresor 3. Innymi ważnymi krokami w życiu wytwórni Tresor było rozpoczęcie bliskiej współpracy z amerykańskimi wytwórniami: Other Side (Marshall Jefferson), Mix (Blake Baxter), Axis (Jeff Mills) i M-Plant (Robert Hood). Ostatnio dołączyli do nich również cudzoziemcy Cristian Vogel (albumy Absolute Time i Body Mapping), Joey Beltram (album Places), Si Begg oraz nowe niemieckie talenty, które reprezentują Vigipirate i Gagarin .

Pod koniec 1995 r. wytwórnia Tresor otworzyła swoje biuro także w Nowym Jorku. O wydawnictwach wytwórni można powiedzieć wiele, ale najważniejsze wydaje się być to, jak charakteryzują się sami: , jakość zamiast ilości”. Nie wydają przypadkowych płyt i otaczają się wyłącznie głośnymi artystami najwyższej klasy.

Trax Records

Legendarna wytwórnia płytowa, prowadzona przez Larry’ego Shermana. Jej nakładem ukazało się wiele z przebojów wczesnego chicagowskiego house’u. Larry Sherman rozpoczął działalność w 1983 roku , kupując Musical Products, a następnie ściągając Larry'ego i Jesse Saundersa , jako współzałożycieli Trax Records pod koniec 1984 roku.

 Projekt etykiety i wstępne kontrakty zostały wykonane przez Vince'a Lawrence'a . Pierwszym wydawnictwem był singiel "Wanna Dance / Certainly" Le Noiza (pseudonim Jesse Saundersa , TX-101 (numer matrycy 85 wskazał rok premiery) .Ważniejsze płyty wydane przez Trax to składający się z trzech nagrań singel Mr Fingersa „Beyond The Clouds” (zawierał „Washing Machine”), „Baby Wants To Ride” Jamie’ego Principle’a oraz „Pump Up Chicago” i „Shoot Your Best Shot” Mr Lee.

Mniej znane grupy z tej stajni to Grant & Dezz („You’re Too Good”) czy Virgo Four („Do You Know Wito You Are?” z 1989 r.). Wytwórnia cieszy się znakomitą reputacją i wielu jej fanów nie posiadałoby się ze zdumienia, odwiedziwszy jej siedzibę - mieści się ona starym, zrujnowanym magazynie (oprócz biura jest też tam linia do tłoczenia płyt!).

Trax był ważnym punktem wyjścia dla muzyki house w swoich wczesnych latach, wydając wiele klasyków, w tym "No Way Back" Adonisa , "Can You Feel It" Larry'ego Hearda i pierwszy tak zwany house hymn w 1986 roku, "Move Your Body " autorstwa Marshalla Jeffersona . Ta ostatnia melodia dała ogromny impuls muzyce house, rozszerzając uznanie gatunku poza Chicago.

Na początku 2007 r. Rachael Cain była siłą napędową i twarzą wytwórni - założyła nową wytwórnię płytową o nazwie Phuture Trax Records, którą obecnie jest właścicielem i operuje wraz ze swoim telewizyjnym programem Trax Television. Pani Cain nadal posiada wszystkie swoje interesy w Trax Records wraz ze 100% legendarnego znaku towarowego Trax.

Transmat Records

Amerykańska wytwórnia fonograficzna, prowadzona przez Derricka Maya. Jej nakładem ukazała się pod koniec lat 80-tych większość nagrań wydawanych przez tego muzyka pod pseudonimem Rhythim Is Rhythim - „Beyond The Dance”, „Strings Of Life”, i „It Is What It Is” oraz R-Tyme („Illusion”).

 Poza tym dla Transmat nagrywali X-Ray (Let’s Go - pierwsza EP-ka Transmat), Psyche/Carl Craig („Elements” i „Crackdown”), K-Alexi Shelby („All For Lee Sah”), Bang The Party („Release Your Body”), M-D-Emm („ 1666”), Octave One („I Believe”), Model 500/Juan Atkins („Ocean To Ocean”), Joey Beltram („Energy Flash”) i Suburban Knight/James Pennington („The Groove” i „The Art Of Stalking”).

 Nie da się przecenić wpływu tych nagrań na rozwój muzyki techno. W 1992 r. nakładem belgijskiej wytwórni Buzz ukazała się wspomnieniowa kompilacja Relics, zawierająca najlepsze nagrania Transmat, którą May zamknął na kilka lat. Reaktywował ją dopiero pod koniec 1995 r., podpisując kontrakt wydawniczy z europejską wytwórnią R&S.

Pierwszy ukazał się album Stacey Pullena The Theoty Of Silent Phase, a w połowie 1996 r. remiksy (m.in. Kenny Larkina) pod tytułem Rewired Remixes. Z nowych artystów wymienić można Digital Justice (Pear Shaped)-, w planie było także wydanie kompilacji ze starymi nagraniami Fragile, filii wytwórni Transmat.

Transglobal Underground

Zespół, którego nagrania są fuzją hip hopu i muzyki indyjskiej, do której wtóru podczas koncertów tancerka wykonuje turecki taniec brzucha. Prasa nazywa czasami Transglobal Underground (z pewnym lekceważeniem) azjatyckim Public Enemy bądź prekursorami nurtu „world house”.

Pierwszy singel grupy „Templehead” (z 1991 r.), był prawdziwym majstersztykiem - radosne brzmienia instrumentów klawiszowych łączyły się w nim z zawodzeniami nepalskich mnichów. Jeśli chodzi o źródła muzycznej inspiracji, to Transglobal Underground jest grupą niezwykle liberalną - wykorzystuje wszystko, pod co da się podłożyć jakiś stały rytm.

 Pierwotnie głównymi członkami grupy byli Alex Kasiek (instrumenty klawiszowe), DJ Man Tu (właśc. Hamid Mantu) i Donald Dubwee (bas); później doszli jeszcze pochodząca z mieszanej rodziny belgijsko-angielskiej wokalistka Natacha Atlas, grający na tabli Hindus Inder Matharu (czyli Goldfinger z Fun-Da-Mental) oraz gujański „narrator” i perkusista Tuup.

Mantu, który występuje często w roli rzecznika prasowego zespołu, gdy kiedyś skomplementowano go za dobór sampli, nie omieszkał zaznaczyć, że źródła mają one w kulturach, które stanowią dziś integralną część wielonarodowej kultury brytyjskiej - tureckiej, indyjskiej czy arabskiej. W 1994 r. Atlas nagrała przy wsparciu kolegów z Transglobal Underground i Kevina Haskinsa z zespołu Love And Rockets solowy singel „Dub Yalil” i rok później album Diaspora.

 Na drugim longplayu TGU znalazło się grono zasłużonych gości, m.in. Essam Rashad, Raju, Queen Laquica, Larry Whelan, Mad Jym i Bob Collins. Popularność zespołu utrzymuje się mniej więcej na tym samym poziomie, chociaż szczególnie znany stał się utwór „Bos Tabla”, wydany przed ostatnim albumem Psychic Karaoke.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Lookee Here	Transglobal Underground	10.1994	86[1]	-	Nation NR 43CD	[written by A.Ahlan, Count Dubula, Mantu, H. Al-Sayed, N.Atlas][produced by Transglobal Underground]
International Times	Transglobal Underground	03.1995	97[1]	-	Nation NR 48CD	[written by Attiah Ahlan, Count Dubulah, Mantu, N. Sparkes][produced by Transglobal Underground]
Temple Head	Transglobal Underground	03.1995	-	-	-	[written by H. Lee, N. Page, R. Harris, T. Wheelan][produced by Transglobal Underground][14[11].Hot Disco/Dance;Epic 77 682 12"]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Dream of 100 Nations	Transglobal Underground	10.1993	45[1]	-	Nation NR 021CD	[produced by Transglobal Underground]
International Times	Transglobal Underground	10.1994	40[3]	-	Nation NATCD 38	[produced by Transglobal Underground]
Psychic Karaoke	Transglobal Underground	05.1996	62[1]	-	Nation NRCD 1067	[produced by Transglobal Underground, Paul Tipler]

T Power

Pod pseudonimem tym ukrywa się Mark Royal, czołowy przedstawiciel interesującego nurtu ambient-jungle. Nagrywa od 1992 r, dla niezależnej wytwórni Sound Of The Underground i pewnie tak już będzie, gdyż nie jest on dobrym materiałem na komercyjną gwiazdę. „Mutant Jazz”, przebój z 1995 r. spowodował, że wiele nowych osób zainteresowało się sceną drum’n’bass. Utwór znalazł się w czołówce wielu list, m.in. miesięcznika „Muzik” (na drugim miejscu); w klasyfikacji na singel roku.

 Jego pierwszy album The Self Evident Truth Of An Intuitive Mind, zawiera kilka równie długich jak tytuł kompozycji. Następnie ukazał się kolejny singel „Police State”, który pośród wielu niekwestionowanych zalet posiada i tę, że trwa prawie 40 min.

 Po krótkiej przerwie pojawił się ponownie na scenie pod koniec 1996 r. z nową EP-ką Symbiosis i nowym albumem Waveform. Jak stwierdził w jednym z wywiadów, prawdopodobnie jest to ostatnia płyta z łamanymi, jungle’owymi rytmami, bardziej pociąga go bowiem muzyka eksperymentalna i ambient.

W 1998 roku T Power wraz z Crisem Stevensem utworzyli "Chocolate Weasel" i wydali singiel "Music for Body Lockers", a następnie funkowy i hip-hopowy album "Spaghettification".

 T Power współpracował również z Shy FX (Andre Williams), zarówno jako Ebony Dubsters i Shy FX oraz T Power. Przełomowy utwór duetu z 2001 roku "Shake Ur Body" z wokalistą Di osiągnął numer 7 na brytyjskiej Singles Chart. Wydany w spółce zależnej EMI Positiva, zyskał szerokie poparcie zarówno od klubowych, jak i komercyjnych DJ-ów radiowych i przyczynił się do dalszej popularyzacji drum & bass jako głównego nurtu muzyki. Sukces "Shake Ur Body" przyniósł duetowi album "Set It Off", wydany w 2002 roku w wytwórni Pete Tonga F.F.R.R ..

W roku 2005 Shy FX podjął decyzję o konsolidacji swoich wydawnictw we własnej wytwórni i założył Digital Soundboy Recordings. We współpracy z T Power, wydali album "Diary of a Digital Sound Boy" 17 października 2005 r., Zawierający utwory "Feelings", "On The Run" i "Plastic Soul". Shy FX i T Power wydali także "Do not Wanna Know" z Di i MC Skibadee. Piosenka została szczególnie wykorzystana w brytyjskim programie telewizyjnym Soccer AM jako część "Skills Skool".

 W 2009 roku T Power wcielił się w postać Mr. Sofalumpkinsa, DJ-a electro / breakbeat / techno, wykonującego na żywo zestawy Ableton, składającego się z nowego brzmienia i oryginalnych nowych utworów. W 2013 roku T Power współpracował z Johnem Rolodexem nad singlem "That Jungle Vibe - Featuring Khadija", który ukazał się w V Records.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Police State	T Power	04.1996	63[1]	-	S.O.U.R. TPOWCD 001	[written by T.Power][produced by T.Power]
Shake Your Body	Shy FX & T Power	04.2002	19[4]	-	Positiva CDTIV 171	[written by A. Williams, D. Joseph][produced by Shy FX]
Don't Wanna Know	Shy FX & T Power Featuring Di & Skibadee	11.2002	19[4]	-	FFRR FCD 408	[written by A. Williams, D. Joseph, M. Royal]
Feelings	Shy FX & T Power	10.2005	76[1]	-	Soundboy SBOY 001CD	-
Everyday	Shy FX & T Power	01.2006	75[1]	-	Soundboy SBOY 002	[written by Weir Norris Seymour, Cowan Thomas L][produced by Shy FX & T Power]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Set It Off	SHY FX & T POWER	12.2002	100[1]	-	FFRR 0927494782	-