Stiff Little Fingers

Punkowy zespół rodem z Północnej Irlandii. Po wielu zmianach personalnych - obecnie gra w składzie - Jake Burns (wokal, gitara), Ian McCallum (gitara, wokal), Ali McMordie (gitara basowa, wokal) oraz Steve Grantley (perkusja, wokal).

 

Na początku była grupa - Highway Star, która powstała w Belfaście. W jej składzie znaleźli się - Jake Burns (wokal, gitara), Henry Cluney (gitara wokal), Gordon Blair (bas) oraz Brian Faloon (perkusja). Swoją nazwę zaczerpnęła od tytułu piosenki Deep Purple. Na jej repertuar składały się covery. Gdy Blair odszedł z formacji- jego miejsce zajął Ali McMordie. W tym czasie odkryli punk rock i wszystko się zmieniło. Zdecydowano, że dotychczasowa nazwa jest za mało kojarząca się z punkiem, dlatego zmieniono ją na Stiff Little Fingers (na cześć jednej z piosenek - tym razem The Vibrators).

Jednym z pierwszych koncertów był występ w Glenmachan Hotel, podczas którego zostali zauważeni przez lewicowych dziennikarzy - Gordona Ogilviego i Colina McClellanda. To dzięki nim muzycy trafili do studia nagrań i w 1978 roku nagrali singiel „Suspect Device”, wydany przez wytwórnię zespołu - Rigid Digits. W warstwie tekstowej, grupa odnosiła się do krytyki organizacji paramilitarnych, a także różnych inicjatyw rządowych. Nagranie rozeszło się w ponad 30 tysiącach egzemplarzy. Następnie przekazali go słynnemu Johnowi Peelowi.

Niedługo potem podpisali kontrakt z niezależną wytwórnią Rough Trade. Ich drugi singlem był „Alternative Ulster”, wydany także w 1978 roku. W drugiej połowie roku koncertowali razem z Tom Robinson Band, a w następnym roku ukazał się ich debiutancki longplay- „Inflammable Material”. Niedługo potem muzycy podpisali umowę z Island Records, ale ze współpracy nic nie wyszło i muzycy wrócili do swojej własnej wytwórni. Mimo,że wydany niezależnymi kanałami - krążek stał się srebrną płytą, sprzedając się w ponad 100 tysiącach kopii. Był też pierwszym niezależnym albumem, który wszedł do brytyjskiego zestawienia najlepszych płyt długogrających. Na fali sukcesu przenieśli się do Londynu.


Na czas nagrywania nowego singla - „Gotta Gettaway” ich perkusistą został Jim Reilly, a także grał z nimi podczas trasy Rock Against Racism, w którą jako jedna z wielu grup się zaangażowali. W połowie roku przenieśli się do wytwórni Chrysalis Records, a w następnym roku swoją premierę miał drugi studyjny album - „Nobody's Heroes”, a w 1981 roku „Go for It”. Po zakończeniu promocyjnego tournee – z zespołem pożegnał się Reilly, a jego miejsce zajął Brian „Dolphin” Taylor.

W 1982 roku ukazały się EP-ka - „£1.10 Or Less” oraz czwarty album studyjny - „Now Then..”, który wyraźnie zmienił brzmienie formacji - przesuwając środek ciężkości w stronę popu. Wielu fanów poczuło się oszukanymi takim obrotem sprawy. Przełożyło się to na kiepską sprzedaż, a w końcu do rozpadu Stiff Little Fingers.

Pięć lat później muzycy reaktywowali grupę, wydając albumy z koncertami formacji oraz występując podczas krótkich tournee. Ali McMordie stwierdził jednak, że odchodzi ze składu, więc na jego miejsce znaleziono następcę - Bruce’a Foxtona (znanego z The Jam). W nowym ustawieniu w 1991 roku nagrano longplay „Flags and Emblems”. Singlem promującym wydawnictwo wybrano utwór „Beirut Moon”. Dwa lata później z grupą pożegnał się ich manager Henry Cluney. Przez najbliższe cztery lata zespół działał jako trio - Jake Burns, Bruce Foxton i Dolphin Taylor. Na scenie towarzyszyli im na przemian - Dave Sharp lub Ian McCallum.

W 1994 roku swoją premierę miał longplay "Get a Life”. Pod koniec roku z powodów rodzinnych ze składem pożegnał się Taylor. Na jego miejsce zaproszono Steve’a Grantley’a, znanego z Jake Burns and the Big Wheel. Trio wydało w 1997 roku nowy krążek - „Tinderbox”, na którym pojawił się także Ian McCallum, od 1999 roku na prawach stałego członka, co podkreślono albumem „and best of all...Hope Street”. W tym samym ustawieniu nagrano jak dotąd ostatnią płytę studyjną w ich dyskografii - „Guitar and Drum” (2004).

Na początku 2006 roku, po piętnastu latach, skład opuścił Foxton, by zająć się innymi projektami. Kilka dni później do formacji wrócił oryginalny basista Still Little Fingers - Ali McMordie. Niestety tylko na czas zbliżającej się trasy koncertowej. Po jej zakończeniu, uznano, że fanom należy się jakieś wyjaśnienie tego stanu rzeczy – pojawiło się oświadczenie o tym, jak wspaniale było znów razem zagrać, ale z uwagi na napięty grafik muzyka – jego zaangażowanie w pracy grupy jako regularnego członka raczej nie wchodzą w grę. Raczej będzie traktowany jako „koło ratunkowe”.
W marcu następnego roku Burns potwierdził, że formacja pracuje nad nowym materiałem i jeśli nie wydarzy się nic nieprzewidzianego – krążek ujrzy światło dzienne pod koniec roku. Nowy singiel „Liars Club” stanowił ironiczne odniesienie do ówczesnych – Premiera Wielkiej Brytanii oraz Prezydenta Stanów Zjednoczonych. Niestety longplay nie doczekał się swojej premiery do dziś.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Straw Dogs/You Can't Say Crap On The Radio	Stiff Little Fingers	09.1979	44[4]	-	Chrysalis CHS 2368	[written by Fingers, Ogilvie][produced by Rigid Digits]
At The Edge/Running Bear	Stiff Little Fingers	02.1980	15[9]	-	Chrysalis CHS 2406	[written by Fingers][produced by Doug Bennett]
Nobody's Hero/Tin Soldiers	Stiff Little Fingers	05.1980	36[5]	-	Chrysalis CHS 2424	[written by Fingers, Ogilvie][produced by Doug Bennett]
Back To Front/Mr Fire Coal-Man	Stiff Little Fingers	08.1980	49[4]	-	Chrysalis CHS 2447	[written by Fingers, Ogilvie][produced by Doug Bennett]
Just Fade Away/Go For It	Stiff Little Fingers	03.1981	47[6]	-	Chrysalis CHS 2510	[written by Fingers, Ogilvie][produced by Doug Bennett]
Silver Lining/Safe As Houses	Stiff Little Fingers	05.1981	68[3]	-	Chrysalis CHS 2517	[written by Fingers, Ogilvie][produced by Doug Bennett ]
Listen	Stiff Little Fingers	01.1982	33[6]	-	Chrysalis CHS 2580	[written by Fingers, Ogilvie][produced by Tim Friese-Greene]
Bits Of Kids/Stands To Reason	Stiff Little Fingers	09.1982	73[2]	-	Chrysalis CHS 2637	[written by Fingers, Ogilvie][produced by Nick Tauber]
The Price Of Admission/Touch And Go	Stiff Little Fingers	02.1983	95[2]	-	Chrysalis CHS 2671	[written by Fingers, Ogilvie][produced by Nick Tauber]
The Wild Rover/Johnny Was	Stiff Little Fingers	03.1989	83[2]	-	Virgin	[written by R. Emanuel, D. Taylor][produced by Burns, Cluney, McMordie, Taylor, Emanuel]
Can't Believe in You	Stiff Little Fingers	02.1994	97[1]	-	Essential! ESST 2035	-

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Inflammable Material	Stiff Little Fingers	03.1979	14[19]	-	Rough Trade ROUGH 1	[produced by Geoff Travis, Mayo Thompson and Doug Bennett]
Nobody's Heroes	Stiff Little Fingers	03.1980	8[11]	-	Chrysalis CHR 1270	[produced by Doug Bennett]
Hanx!	Stiff Little Fingers	09.1980	9[5]	-	Chrysalis CHR 1300	[produced by Doug Bennett]
Go for It	Stiff Little Fingers	04.1981	14[8]	-	Chrysalis CHX 1339	[produced by Doug Bennett]
Now Then...	Stiff Little Fingers	10.1982	24[5]	-	Chrysalis CHR 1400	[produced by Nick Tauber]
All the Best	Stiff Little Fingers	02.1982	19[8]	-	Chrysalis CTY 1414	-
Get a Life	Stiff Little Fingers	03.1994	89[1]	-	Essential! ESSCD 210	[produced by The Engine Room]
No Going Back	Stiff Little Fingers	09.2014	28[1]	-	Rigid Digits SLFCD 1401	[produced by Stiff Little Fingers]