Gazebo

Gazebo, właśc. Paul Mazzolini (ur. 18 lutego 1960r w Bejrucie) – włoski piosenkarz, wykonawca gatunku italo disco. Urodził się w Libanie jako syn włoskiego dyplomaty i amerykańskiej piosenkarki.
Według legendy wypromowanej przez fanów, gry na gitarze nauczył się w wieku 10 lat, by zaimponować tym szkolnej koleżance. Jako nastolatek rozpoczął karierę muzyczną, początkowo były to epizody w zespołach różnych stylów muzycznych -jazz, rock, punk. Ich pierwszą wspólną produkcją był skomponowany w 1982 utwór „Masterpiece”, który zagościł na listach przebojów.

Największy sukces na listach przebojów odniósł singel wydany w 1983r - „I Like Chopin”.

Kolejny utwór, „Lunatic”, wydano w 1984r  na płycie o tej samej nazwie, w całej Europie zdołała się ona dostać do czołowej dwudziestki najchętniej kupowanych płyt.

Następne jego produkcje nie powtórzyły już sukcesu wyżej wymienionych, aż do jesieni 2006, kiedy to singel „Tears for Galileo” osiągnął pierwszą pozycję na liście Euro dance.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Singing In The Rain	Gazebo	10.1997	87[2]	-	EMI CDLIC 107	-

Stranglers

Jedna z najtrwalszych grup z pokolenia brytyjskiej nowej fali, debiutujących w drugiej połowie lat 70. Muzyczne próby podjęła w Chiddingford w hrabstwie Surrey w 1974 r., jeszcze jako trio The Guilford Stranglers.

W 1976 r. ukształtował się stały skład: Hugh Cornwell (ur. 28.08.1949 r. w Londynie; śpiew, gitara), Jean Jacques Burnel (ur. 21.02.1952 r. w Londynie; śpiew, bas), Jet Black (wlaśc. Brian Duffy, ur. 26.08.1943 r.; perkusja) i David Greenfield (śpiew, instr. klawiszowe), który zastąpił krótko współpracującego z formacją, szwedzkiego gitarzystę Hansa Warmlinga. Po trasie koncertowej odbytej wraz z Patti Smith i przychylnych recenzjach porównujących zespół do The Doors, The Stranglers podpisali kontrakt z wytwórnią United Artists.

Estradowym ekstrawagancjom muzyków towarzyszyła od początku atmosfera sensacji i skandalu. Występy w londyńskim klubie Roundhouse zostały skrócone z powodu pornograficznego podkoszulka. w którym produkował się Cornwell. W lutym 1977 r. pierwszy singel zespołu "(Get A) Grip (On Yourself)" dotarł do 44. miejsca listy brytyjskiej, na którym utrzymał się zaledwie tydzień. Podobno przyczyną klęski był mechaniczny błąd podczas sumowania ilości sprzedanych płyt. jednak nikomu nie chciało się sprostować pomyłki.

"Grip" uosabiał w pełni wczesną muzykę The Stranglers. Wibrującym organom i rytmicznej pulsacji towąrzyszła agresywnie szorstka wokaliza Cornwella. Temat "London Lady" z drugiej strony singla ujawniał swoistą mizogenię The Stranglers, która z czasem miała stać się obsesją, a zarazem przekleństwem zespołu. Grupa, zaszufladkowana jako punkowa, czerpała wiele z doświadczeń brytyjskiego pub rocka, szybko jednak ujawniła doświadczenie i dojrzałość przerastające ich nastoletnich konkurentów.

Pierwszy album IV-Rattus Norvegicus, został przyjęty entuzjastycznie przez prasę rockową i rozszedł się w sporym nakładzie. Obrazoburcze teksty "Hanging Around" i "Down In The Sewer" wywołały skandal, jednak prawdziwy dynamit krył się w antyfeministycznej treści drugiego singla "Peaches". Pomimo bojkotu w BBC, nagranie trafiło na listy przebojów, częściowo dzięki promowanej bez ograniczeń drugiej stronie, "Go Buddy Go".
Atakowany przez feministki zespół, zamiast ugiąć się, dolał oliwy do ognia, wprowadzając na estradę podczas koncertu w londyńskim Battersea Park kilkanaście striptizerek. Jeszcze gorzej dostało się dziennikarzom, pastwiącym się nad kolejnymi dzikimi ekstrawagancjami grupy. Pomimo totalnego bojkotu ze strony mediów, Stranglersom udało się pozyskać liczne grono fanów, dzięki którym następne pięć lat obfitowało w kolejne przeboje. Posępny protest song "Something Better Change" i dynamiczny temat "No More Heroes" trafiły do brytyjskiej Top 10, a "Five Minutes" i "Nice 'N Sleazy" weszły do pierwszej dwudziestki.

Sukcesom singli towarzyszyły nieustanne skandale. Burnela i Blacka aresztowano za zakłócenie porządku publicznego w stanie nietrzeźwości. po czym zwolniono za kaucją. Cornwell miał mniej szczęścia i w styczniu 198O r. odsiedział trzy miesiące za posiadanie narkotyków. Wkrótce po upływie kary trafił wraz z resztą grupy do aresztu we francuskiej Nicei, tym razem za wywołanie ulicznych zamieszek. Sprawa skończyła się wysoką grzywną wymierzoną przez miejscowy sąd. Wszystko to skutecznie odwracało uwagę od czysto muzycznej metamorfozy zespołu. Brawurowa wersja standardu Burta Bacharacha i Hala Davida "Walk On By" (z aranżacją opartą na "Light My Fire" The Doors) doszła do 21. miejsca listy brytyjskiej, mimo że 100 tysięcy egzemplarzy singla dołączono gratis do albumu Black And White.

Temat "Duchess" zaskoczył słuchaczy nietypową dla grupy melodyjnością i prostotą. Stylistyczną odmienność prezentowały też kolejne albumy. The Raven szokował głównie trójwymiarową okładką, zaś Meninhluck narracją pomysłu Cornwella. Bohaterem płyty był przybysz z kosmosu likwidujący świadków lądowań UFO. W trasie koncertowej promującej longplay La Folie zespołowi towarzyszyła grupa baletowa. Z płyty pochodził największy komercyjny przebój The Stranglers, temat "Golden Brown", z opartą na muzyce klasycznej klawesynową aranżacją. Utwór dotarł do drugiego miejsca listy brytyjskiej, ustępując jedynie "Land Of Make Believe" grupy Bucks Fizz.
Oczywiście i tym razem nie obyło się bez skandalu gdy okazało się, że bohaterką lirycznego tematu jest heroina. Tekst był jednak zawikłany w stopniu uniemożliwiającym zastosowanie formalnego zakazu prezentacji. Do Top 10 trafił też drugi pochodzący z La Folie temat, sentymentalny "Strange Little Girl". Zespół kontynuował melodyczne poszukiwania również w utworze "European Female" z longplaya Feline, jednak w przeciwieństwie do małych płyt kolejne albumy były przyjmowane dość chłodno.
 
Dreamtime z 1986 r. inspirowała kultura australijskich Aborygenów, utożsamiana przez zespół z jego własną outsiderską postawą. Gdy wydawało się, że The Stranglers stają się martwym muzycznie obiektem kultu własnych fanów, powrócili raz jeszcze do wczesnej stylistyki, w wersji starego przeboju The Kinks "All Day And All Of The Night". Singel utorował im po pięciu latach przerwy drogę do brytyjskiej Top 10. Nieoczekiwanym przedsięwzięciem była wydana w styczniu 1989 r. trawestacja pierwszego przeboju "Grip", której -jak na ironię - powiodło się niewiele lepiej niż wersji oryginalnej.

Pomimo indywidualnych dokonań, Cornwell i Burnel długo nie rozważali poważnie podjęcia solowej kariery kosztem gry w zespole. Prasowy ostracyzm zrobił jednak swoje i latem 1990 r. pierwszy z nich zapowiedział opuszczenie grupy i podjęcie działalności aktorskiej. Burnel, Black i Greenfield stanęli przed niełatwym zadaniem znalezienia kompetentnego zastępcy i decyzją o zachowaniu nazwy grupy. Fakt, że The Stranglers stali się żywą legendą, bynajmniej nie ułatwiał wyboru. Jednak rok później znaleźli nowych współpracowników w osobach Paula Robertsa (śpiew) i Johna Ellisa (gitara, eks-Vibrators).

Tymczasem Hugh Cornwell zadebiutował w 1992 r. ze swoją nową formacją CCW, w składzie której znaleźli się także Roger Cook i Andy West. "Nowi" The Stranglers podpisali kontrakt płytowy z China Records i powrócili na rynek płytą In The Night. Jest paradoksem, że ta najbardziej anarchistyczna z grup lat 70. uzyskała po piętnastu latach wzlotów i upadków status rockowej instytucji.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Get A) Grip (On Yourself	Stranglers	02.1977	44[4]	-	United Artists UP 36211	[written by Dave Greenfield/Hugh Cornwell/Jean Jacques Burnel/Jet Black][produced by Martin Rushent]
Peaches / Go Buddy Go	Stranglers	05.1977	8[14]	-	United Artists UP 36248	[silver-UK][ Written By Dave Greenfield/Hugh Cornwell/Jean Jacques Burnel/Jet Black][ Producer - Martin Rushent ]
Something Better Change / Straighten Out	Stranglers	07.1977	9[8]	-	United Artists UP 36277	[written by Dave Greenfield/Hugh Cornwell/Jean Jacques Burnel/Jet Black][produced by Martin Rushent]
No More Heroes	Stranglers	09.1977	8[9]	-	United Artists UP 36300	[written by Dave Greenfield/Hugh Cornwell/Jean Jacques Burnel/Jet Black][produced by Martin Rushent]
Five Minutes/Rok It To The Moon	Stranglers	02.1978	11[9]	-	United Artists UP 36350	[written by Dave Greenfield/Hugh Cornwell/Jean Jacques Burnel/Jet Black][ Producer - Martin Rushent]
Nice 'N Sleazy/Shut Up	Stranglers	05.1978	18[8]	-	United Artists UP 36379	[written by Dave Greenfield/Hugh Cornwell/Jean Jacques Burnel/Jet Black][ Producer - Martin Rushent]
Walk On By/Old Codger	Stranglers	08.1978	21[8]	-	United Artists UP 36429	[written by Burt Bacharach/Hal David][ Producer - Martin Rushent]
Duchess/Fools Rush Out	Stranglers	08.1979	14[9]	-	United Artists BP 308	[written by Dave Greenfield/Hugh Cornwell/Jean Jacques Burnel/Jet Black][ Producer - The Stranglers/Alan Winstanley]
Nuclear Device (The Wizard Of Aus)/Yellowcake UF6	Stranglers	10.1979	36[4]	-	United Artists BP 318	[written by Dave Greenfield/Hugh Cornwell/Jean Jacques Burnel/Jet Black][ Producer - Alan Winstanley , Stranglers]
Don't Bring Harry	Stranglers	09.1979	41[3]	-	United Artists STR 1	[written by Dave Greenfield/Hugh Cornwell/Jean Jacques Burnel/Jet Black][ Producer - Alan Winstanley , Stranglers]
Bear Cage/Shah Shah A Go Go	Stranglers	03.1980	36[5]	-	United Artists BP 344	[written by The Stranglers][ Producer - Alan Winstanley , Stranglers]
Who Wants The World	Stranglers	06.1980	39[4]	-	United Artists BP 355	[written by The Stranglers][ Producer - Stranglers]
Thrown Away	Stranglers	01.1981	42[4]	-	Liberty BP 383	[written by The Stranglers][ Producer - Stranglers]
Let Me Introduce You To The Family/Vietnamerica	Stranglers	11.1981	42[3]	-	Liberty BP 405	[written by The Stranglers][ Producer - Stranglers]
Golden Brown/Love 30	Stranglers	01.1982	2[18]	-	Liberty BP 407	[platinium-UK][written by The Stranglers][ Producer -The Stranglers/Steve Churchyard]
La Folie/Waltzinblack	Stranglers	04.1982	47[3]	-	Liberty BP 410	[written by The Stranglers][ Producer - Stranglers]
Strange Little Girl/Cruel Garden	Stranglers	07.1982	7[9]	-	Liberty BP 412	[written by The Stranglers][ Producer - Steve Churchyard , Stranglers]
European Female/Savage Breast	Stranglers	01.1983	9[5]	-	Epic EPC A2893	[written by The Stranglers][ Producer - Steve Churchyard , Stranglers]
Midnight Summer Dream/(The Strange Circumstances Which Lead To) Vladimir & Olga (Requesting Rehabilitation In A Siberian Health Resort As A Result Of Stress In Furthering The People's Policies)	Stranglers	03.1983	35[5]	-	Epic EPC A 3167	[written by The Stranglers][ Producer - Steve Churchyard , Stranglers]
Paradise	Stranglers	08.1983	48[3]	-	Epic TA 3387	[written by The Stranglers][ Producer - Steve Churchyard , Stranglers]
Skin Deep/Here And There	Stranglers	10.1984	15[7]	49.Hot Dance Music	Epic A 4738	[written by The Stranglers][ Producer - Laurie Latham/The Stranglers]
No Mercy/In One Door	Stranglers	12.1984	37[7]	-	Epic A 4921	[written by The Stranglers][ Producer - Laurie Latham]
Let me Down Easy	Stranglers	02.1985	48[4]	-	Epic A 6045	[written by The Stranglers][ Producer - Laurie Latham]
Nice in Nice	Stranglers	08.1986	30[5]	-	Epic EPC 6500557	[written by The Stranglers][ Producer -The Stranglers/Mike Kemp]
Always The Sun/ Norman Normal	Stranglers	10.1986	30[5]	-	Epic SOLAR 1	[written by The Stranglers][ Producer -The Stranglers/Mike Kemp]
Big In America	Stranglers	12.1986	48[6]	-	Epic HUGE 1	[written by The Stranglers][ Producer -The Stranglers/Mike Kemp]
Shakin' Like A Leaf	Stranglers	03.1987	58[4]	-	Epic SHEIK 1	[written by The Stranglers][ Producer -Laurie Latham]
All Day and All Of The Night/i Viva Vlad !	Stranglers	01.1988	7[7]	-	Epic VICE 1	[written by Ray Davies][ Producer -The Stranglers/Ted Hayton][original by The Kinks-64r]
Grip '89	Stranglers	01.1989	33[3]	-	EMI EM 84	[written by The Stranglers][ Producer -Martin Rushent]
96 Tears/Instead Of This	Stranglers	02.1990	17[6]	-	Epic TEARS 1	[written by Rudy Martinez][ Producer -Roy Thomas Baker]
Sweet smell of sucess/Motorbike	Stranglers	04.1990	65[2]	5.Modern Rocks Track	Epic TEARS 2	[written by The Stranglers][ Producer -Roy Thomas Baker]
Heaven Or Hell/Disappear	Stranglers	08.1992	46[2]	-	Psycho WOKMC 2025	[written by The Stranglers][ Producer - Mike Kemp]
Lies and deception	Stranglers	07.1995	94[2]	-	When ! WENX 1007
I heaven she walks	Stranglers	02.1997	86[2]	-	When ! WENX 1018
Big Thing Coming	Stranglers	02.2004	31[3]	-	Liberty 5480692	[written by The Stranglers][ Producer -Mark Wallis/Dave Ruffy]
Long Black Veil	Stranglers	04.2004	51[2]	-	EMI 05489062	[written by The Stranglers][ Producer -Mark Wallis/Dave Ruffy]
The Spectre Of Love	Stranglers	09.2006	57[2]	-	Liberty 3750342	[written by Jet Black/Jean Jaques Burnel/Dave Greenfield/Warne][ Producer -Louie Nicastro]
Retro Rockets	Stranglers	03.2010	198[1]	-	-	-

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Stranglers IV [Rattus Norvegicus]	Stranglers	04.1977	4[34]	-	United Artists UAG 30045	[platinum-UK][ Producer - Martin Rushent]
No more heroes	Stranglers	09.1977	2[19]	-	United Artists UAG 30200	[gold-UK][ Producer - Martin Rushent]
Black and white	Stranglers	05.1978	2[18]	-	United Artists UAK 30222	[gold-UK][ Producer - Martin Rushent]
Live [X Cert]	Stranglers	02.1979	7[10]	-	United Artists UAG 30224	[silver-UK][ Producer - Martin Rushent]
The Raven	Stranglers	09.1979	4[8]	-	United Artists UAG 30262	[gold-UK][ Producer - Alan Winstanley , Stranglers]
(The Gospel According To) The Meninblack	Stranglers	02.1981	8[5]	-	Liberty LBG 30313	[ Producer - Stranglers]
La folie	Stranglers	11.1981	11[18]	-	Liberty LBG 303421	[silver-UK][ Producer - Stranglers]
The collection 1977-1982	Stranglers	09.1982	12[16]	-	Liberty LBG 30353	[silver-UK]
Feline	Stranglers	01.1983	4[11]	-	Epic EPC 25237	[silver-UK][ Producer - Steve Churchyard , Stranglers]
Aural sculputre	Stranglers	11.1984	14[10]	-	Epic EPC 26220	[silver-UK][ Producer - Laurie Latham]
Off the beaten track	Stranglers	09.1986	80[2]	-	Liberty LBG 5001
Dreamtime	Stranglers	10.1986	16[6]	172[4]	Epic EPC 26648	[silver-UK][ Producer - Mike Kemp & The Stranglers]
All live and all of the night	Stranglers	02.1988	12[6]	-	Epic EPC 4652591	[gold-UK][ Producer -The Stranglers/Ted Hayton]
The singles	Stranglers	02.1989	57[2]	-	Liberty EM 1314	[ Producer -Martin Rushent/The Stranglers/Alan Winstanley/Steve Churchyard]
10	Stranglers	03.1990	15[4]	-	Epic 4664831	[silver-UK][ Producer - Roy Thomas Baker]
Greatest hits 1977-1990	Stranglers	11.1990	4[47]	-	Epic 4675411	[platinium-UK][ Producer - Alan Winstanley/Laurie Latham/Martin Rushent/Mike Kemp/Roy Thomas Baker/Steve Churchyard/The Stranglers/Ted Hayton]
Stranglers in the night	Stranglers	09.1992	33[2]	-	Psycho WOLCD 1030	[ Producer - Mike Kemp]
About time	Stranglers	05.1995	31[2]	-	When WEN 1	[ Producer - Alan Winstanley/The Stranglers]
Written in red	Stranglers	02.1997	52[1]	-	When WENCD 009	[ Producer - Andy Gill/The Stranglers/Cenzo Townshend]
The Hit Men [1977-1991]	Stranglers	03.1997	113[2]	-	EMI 77361	-
Friday the thirteenth	Stranglers	10.1997	198[1]	-	Cleopatra 206	-
Coup de grace	Stranglers	11.1998	171[1]	-	Festival 31965	[ Producer - David M. Allen, The Stranglers]
Peaches-The Very Best Of The Stranglers	Stranglers	06.2002	21[16]	-	EMI 5402022	[ Producer -Alan Winstanley/Hugh Cornwell/Martin Rushent/Steve Churchyard/Laurie Latham/Ted Hayton/Mike Kemp/Roy Thomas Baker]
Norfolk Coast	Stranglers	02.2004	70[3]	-	Liberty 5969512	[ Producer - Mark Wallis/Dave Ruffy]
The Very Best Of	Stranglers	06.2006	28[8]	-	EMI/Epic 82876862092	[gold-UK][ Producer -Alan Winstanley/Hugh Cornwell/Martin Rushent/Steve Churchyard/Laurie Latham/Ted Hayton/Mike Kemp/Roy Thomas Baker]
Suite XVI	Stranglers	09.2006	89[1]	-	Liberty 3713862	[ Producer -Louie Nicastro]
Giants	Stranglers	03.2012	48[3]	-	Coursegood CG 005	[ Producer -Louie Nicastro]

Bad Manners

Grupa powstała w 1979, kiedy renesans brytyjskiego ska osiągnął apogeum. W jej skład weszli Buster Bloodvessel (właśc. Douglas Trendle, ur. 6.09.1958; wokalista prowadzący), Gus "Hot Lips" Herman (trąbka), Chris Kane (saksofon), Andrew "Marcus Absent" Marson (saksofon), Winston Bazoomies (harmonijka), Brian "Chew-It" Tuitti (perkusja), David Farren (gitara basowa), Martin Stewart (instrumenty klawiszowe) i Louis "Alphonzo" Cook (gitara).

Liderem zespołu byt wylewny Bloodvessel, którego wygolona głowa, potężna postura, wytknięty język i często ekstrawagancki kostium dawały w sumie efekt bardzo komiczny. Na początku lat 80. grupa wprowadziła kilka przebojów na listy brytyjskie, z których pierwszym byt wydany nakładem wytwórni Magnet chwytliwy "Ne-Ne Na-Na Na-Na Nu-Nu". Potem jeszcze 11 innych singli weszło na listy, w tym cztery do pierwszej dziesiątki: "Special Brew", "Can Can", "Walking In The Sunshine" i przeróbka jednego z przebojów Millie pod nowym tytułem "My Girl Lollipop". Choć koncerty tego bardzo kompetentnego muzycznie zespołu wciąż przyciągają wielu fanów, popularność masową - napędzaną posmakiem "nowości" - formacja zaczęła tracić już w połowie 1983, kiedy skończyła się seria przebojów.

W 1990 Bloodvessel założył grupę Buster's Allstars, by zmotywować pozostałych muzyków Bad Manners do podjęcia jakiejś działalności. W ostatnich latach wybiera się niekiedy z zespołem w trasy koncertowe, ale większość czasu spędza w swoim hotelu w Brighton.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Ne-ne na-na na-na nu-nu / Holidays	Bad Manners	03.1980	28[14]	-	Magnet MAG 164	[written by Ed Deane][produced by Roger Lomas][oryginalnie nagrana przez Dicky Doo and The Don'ts]
Lip Up Fatty/Night Bus To Dalston	Bad Manners	06.1980	15[14]	-	Magnet MAG 175	[written by Bad Manners][produced by Roger Lomas]
Special Brew / Ivor the Engine	Bad Manners	09.1980	3[13]	-	Magnet MAG 180	[produced by Roger Lomas][written by Bad Manners]
Lorraine	Bad Manners	12.1980	21[12]	-	Magnet MAG 181	[written by Bad Manners][produced by Roger Lomas]
Just a Feeling / Suicide	Bad Manners	03.1981	13[9]	-	Magnet MAG 187	[written by Bad Manners][produced by Roger Lomas]
Can Can / Armchair Disco	Bad Manners	06.1981	3[13]	-	Magnet MAG 190	[produced by Roger Lomas]
Walking in the Sunshine / End of the World	Bad Manners	09.1981	10[9]	-	Magnet MAG 197	[written by Bad Manners][produced by Roger Lomas]
Buona Sera / Don't Be Angry	Bad Manners	11.1981	34[9]	-	Magnet MAG 211	[written by Elmer, Willett, Scattaresia][produced by Roger Lomas]
Got No Brains / Psychedelic Eric	Bad Manners	05.1982	44[5]	-	Magnet MAG 216	[written by Bad Manners][produced by Roger Lomas]
My Girl Lollipop (My Boy Lollipop)/Flashpoint	Bad Manners	07.1982	9[7]	-	Magnet MAG 232	[written by Morris Levy, Johnny Roberts][produced by Roger Lomas]
Samson & Delilah / Good Honest Man	Bad Manners	10.1982	58[3]	-	Magnet MAG 236	[produced by Roger Lomas][written by Bad Manners]
That'll Do Nicely / Monster Love	Bad Manners	05.1983	49[3]	-	Magnet MAG 243	[written by Bad Manners][produced by Richard Hartley]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Ska 'n' B	Bad Manners	04.1980	34[13]	-	Magnet MAGL 5033	[silver-UK][produced by Roger Lomas]
Loonee Tunes!	Bad Manners	11.1980	36[12]	-	Magnet MAGL 5038	[silver-UK][produced by Roger Lomas]
Gosh It's...Bad Manners	Bad Manners	10.1981	18[12]	-	Magnet MAGL 5043	[silver-UK][produced by Roger Lomas]
Forging Ahead	Bad Manners	11.1982	78[1]	-	Magnet MAGL 5050	[Producer - Roger Lomas]
The Height of Bad Manners	Bad Manners	05.1983	23[6]	-	Telstar STAR 2229	-

LFO

Jedna z najbardziej ortodoksyjnych i zarazem najppulamiejszych grup wykonujących hardcore techno. Na jej płytach, wydawanych przez wytwórnię Warp, outsider znajdzie chyba wszystko, czego w muzyce można się bać . LFO (Low Frequency Oscillation)
gra ostre, dudniące, miażdżące techno, pełne przeszywających dźwięków. Gdy Steve Wright zmuszony został zagrać debiutancki singel zespołu, zatytułowany „LFO”, w swoim programie na antenie Radio 1, stwierdził, że jest to najgorszy utwór, jaki świat kiedykolwiek usłyszał.

W powstawaniu tej muzyki ; udział ma większa grupa osób, niż mogło by się wydawać. Stałymi członkami LFO są Gez Varley i Mark Bell natomiast grający na instrumentach klawiszowych Simon Hartley i Richie Brook (z ówczesnego składu Wild Planet) udzielali się podczas występów na żywo. Gez i Mark (obaj ur. ok. 1972 r.) poznali się na college’u w Leeds. Szybko okazało się, że dzielą zainteresowanie muzyką i techniką. Często bywali na miejscowych raves - w Leeds „rządziła” wówczas lokalna grupa producencka Nightmares On Wax. Varley i Bell dali DJ-om taśmę demo z utworem, który zagrali za pomocą malego keyboardu Casio SKI. Natychmiast przypadł on do gustu klubowej publiczności. Wśród niej znaleźli się przedstawiciele wytwórni Warp, którzy postanowili nagranie wydać. Singel „LFO” dotarł w 1990 r. do Top 20.

Kiedy wszyscy muzycy z nurtu techno starali się naśladować Kraftwerk, LFO zadebiutował w USA na tzw. New Music Seminar i współpracował przy kilku nagraniach z byłym członkiem tego niemieckiego zespołu Karlem Bartosem. Niestety, nagranie to nigdy się nie ukazało. Muzycy z LFO podpisali w USA kontrakt z wytwórnią Tommy Boy i zremiksowali utwór „Planet Rock” zespołu Soul Sonic Force (Afrika Bambaataa).

Rok 1991 duet spędził koncertując po Europie i promując swój pierwszy album Frequencies, poprzedzony jeszcze jednym singlem „We Are Back”. W następnych dwóch latach, oprócz kilku spektakularnych koncertów, np. w Paryżu, zremiksowali nagrania grup The Art Of Noise i YMO, nawiązując do tradycji muzyki elektronicznej. Dokonania duetu spodobały się Richiemu Hawtinowi, który zaproponował wspólną sesję. Nagranie „Loop” zostało wydane najpierw przez wytwórnię Warp, a później przez Pirs S.

Na początku 1994 r. muzycy doszli do wniosku   że wspólne granie na żywo zaczyna ich męczyć. Po singlu  "Tied Up” postanowili odpocząć od siebie i przez jakiś czas poświęcili się nagraniom solowym. Mark Bell zaczął nagrywać jako Speed/Jack dla wytwórni R&S (single „Storm”, „Blue Bossa " i w 1996 r. album Surge), Clark (singel „Loithouse” dla Planet E) i Fawn dla Nova Mute. Varley jako G-Man związał się z wytwórnią Swim, kierowaną przez byłego muzyka Wire Celina Newmana. Na początku 1996 r. ukazał się drugi album LFO, dla którego znalazło się jeszcze miejsce na bardzo zatłoczonym już rynku. Nie miał tak entuzjastycznych recenzji jak pierwszy, ale sprzedawał się bardzo dobrze.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
LFO	LFO	07.1990	12[10]	-	Warp WAP 5	[written by Bell, Varley, Williams][produced by LFO]
We Are Back/Nurture	LFO	07.1991	47[3]	-	Warp WAP 14	[written by Bell, Varley][produced by LFO]
What Is House? EP	LFO	02.1992	62[2]	-	Warp WAP 17	[written by Bell, Varley][produced by LFO]
Tied Up	LFO	12.1994	85[1]	-	Warp WAP 56	[written by Bell, Varley][produced by LFO]
Duke Of Earlsfield	The Sabres Of Paradise versus LFO	05.1995	98[1]	-	Warp WAP 62	[written by Weatherall, Burns, Kooner]
Freak	LFO	09.2003	79[2]	-	Warp WAP 166	-

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Frequencies	LFO	08.1991	42[2]	-	Warp WARPLP 3	[produced by LFO, Martin Williams]
Advance	LFO	02.1996	44[2]	-	Warp WARPCD 39	[produced by Mark Bell]

Leftfield

"Żaden system brzmieniowy nie jest bezpieczny" - zadeklarował jeden z muzycznych magazynów gdy pojawił się debiutancki album grupy Leftfield w 1995 roku. To było jak przepowiednia, która spełniła się latem 1996 roku podczas koncertów na trasie promującej tenże album w London Brixton Academy.

Cztery lata później "Leftism" został uznany za najlepszy taneczny album wszechczasów. Płyta ta eksplodowała świeżością i stała się także ścieżką dźwiękową dla filmu (przeboju lata) "Rogue Trader", w którym główne role grali Ewan McGregor oraz Anna Friel. "Leftism" był albumem, który wyznaczył granice muzyki tanecznej, był pionierem dla muzyki dub i house. Sprzedał się w ponad 500 tys. egzemplarzy w samym UK.

Obecnie, przyszła pora na kolejny świetny album "Rhythm & Stealth". Wielu wątpiło w to, że duetowi Neil Barnes i Paul Daley uda się połączyć melancholię ze wspaniałością. "Rhythm & Stealth" - album, który podobnie jak "Leftism" jest zachwycająco witalny i rozwijający, zdecydowanie uciszy wszelkich niedowiarków. Duet spędził trzy lata walcząc o nowe brzmienie. Wiedzieli, że powtórzyć sukces pierwszego albumu będzie bardzo trudno. "Rhythm & Stealth" to album futurystyczny, pełen kreacji i niebywale przebojowy. W porównaniu do "Leftism", który jest bardzo ambitną płytą, "Rhythm..." jest dopasowany, wręcz minimalistyczny, bezwzględnie skuteczny. To zdecydowany powrót Leftfield.

Paul Daley tłumaczy opóźnienie ukończenia drugiego albumu ogromnym sukcesem pierwszego. Ani Paul ani Neil nie spodziewali się takiego przyjęcia. Na początku nie mogli się do nagłej sławy przyzwyczaić. Jeden z fanów wyznał, że podczas słuchania "Leftism" rozbił samochód i spędził pół roku w szpitalu. Stracił panowanie nad autem gdy "wybuchły basy".

Daley wychował się w stanie Kent, w Margate. Tam właśnie jego ojciec prowadził butik "Po prostu John". Jego dziadek był jazzowym perkusistą i uczył go grać. W szkole nie wiodło mu się najlepiej. Jako młody wielbiciel punk rocka, pracował w miejscowej dyskotece w charakterze pomywacza. Tam po raz pierwszy zetknął się z muzyką disco. Po kilku latach przeprowadził się do Londynu zwiedzając wszystkie muzyczne kluby, pracował też jako perkusista. Paul poznał Neila podczas gry w klubie Violets, w londyńskim Soho.

Neil wyrósł w północnym Londynie. Ulubionym jego zajęciem było włóczenie się po klubach. Jak wielu punków odkrył dub i reggae. Fascynowała go muzyka od Kraftwerk po Afrika Bambaataa. Fascynował się techniką, zmiennością technologii. 'Sklecił' sobie studio w domu i poskładał płytkę zatytułowaną "Not Forgotten". Daley zremiksował ją i w tej formie trafiła do sklepów zyskując pewną popularność. Paul i Neil przyznają, że mają obsesję na punkcie perfekcjonizmu. Neil podkreśla, że Leftfield to nie muzycy, ale ludzie którzy potrafią stworzyć dobrą piosenkę. "W zasadzie każdy dźwięk może mieć wpływ na rozwój. My nie jesteśmy muzykami, jesteśmy tylko twórcami dźwięków". "Rhythm & Stealth" to album o dzikości, o nowej definicji bass-heavy. To początek nowej fali dla Leftfield. "Leftism" był po prostu wstępem. "Rythym..." to ogromy krok w przyszłość.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
More Than I Know	Leftfield	02.1991	98[1]	-	Outer Rhythm FOOT 9	[written by N. Barnes][produced by Mat Clark, Neil Barnes]
Song of life	Leftfield	03.1999	59[7]	-	Hard Hands HAND 002	[written by Neil Barnes, Paul Daley, Yanka Rupkina][produced by Leftfield][27[10].Hot Disco/Dance;Medicine [promo] 12"]
Open Up	Leftfield Lydon	01.1994	13[12]	-	Hard Hands HAND 009	[written by Leftfield, John Lydon][produced by Leftfield]
The original	Leftfield with Toni Halliday	03.1995	18[11]	-	Hard Hands HAND 018	[written by Neil Barnes, Paul Daley, Toni Halliday][produced by Leftfield]
The Afro-Left EP.	Leftfield feat Djum Djum	07.1995	22[7]	-	Hard Hands HAND 023	[written by Neil Barnes, Paul Daley, Neil Cole][produced by Leftfield][20[10].Hot Disco/Dance;Columbia 78 045 12"]
Release the pressure	Leftfield	01.1996	13[8]	-	Hard Hands HAND 029	[written by Neil Barnes, Paul Daley][produced by Leftfield]
Afrika shox	Leftfield /Bambaataa	09.1999	7[16]	-	Hard Hands HAND 057	[written by Leftfield, Afrika Bambaataa and Nick Rapaccioli][produced by Leftfield, Nick Rapaccioli]
Dusted	Leftfield/Roots Manuva	12.1999	28[9]	-	Hard Hands HAND 058	[written by Neil Barnes, Paul Daley and Rodney Smith][produced by Leftfield]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Leftism	Leftfield	02.1995	3[282]	-	Hard Hands HANDLP 2	[2x-platinum-UK][produced by Leftfield]
Rhythm & stealth	Leftfield	10.1999	1[1][50]	-	Hard Hands HANDLP 4	[platinum-UK][produced by Leftfield and Nick Rapaccioli]
A final hit-Greatest Hits	Leftfield	10.2005	32[5]	-	Hard Hands 82876726072	[silver-UK][produced by Leftfield]
Alternative Light Source	Leftfield	06.2015	6[4]	-	Infectious Music INFECT 223CD	[produced by Neil Barnes]

Language

Wytwórnia należąca do Tony’ego Thorpe’a, znanego najbardziej z pseudonimu The Moody Boyz oraz ze współpracy z Benem Watkinsem (Juno Reactor) czy KLF. Language, jak twierdzi, to „struktura, w której najważniejsza jest ekspresja (...) wymieszanie wielu pomysłów i stylów”.

Pierwszym produktem firmy była składanka Miscellaneous, na której w większości zaprezentowali się nowi artyści. Z bardziej znanych, znaleźć można tam było Davida Toopa i lana Pooleya. Później wytwórnia Language, działająca jako oddział belgijskiej wytwórni Crammed Discs, skoncentrowała się na wydawaniu głównie EP-ek Endemic Void, Tao czy Phosphorus.

Drugi album Wrong X, a pierwszy autorski, ukazał się w 1996 r. i firmuje go włoski duet Bio Muse. Jeden z jego muzyków - Stefano Curti, znany jest z wcześniejszego wspólnego projektu z Tonym Thorpe’em, nazwanego Voyager.

KMS Records

Jedna z pierwszych wytwórni z nurtu techno w Detroit. Jej nazwa wzięła się od pełnej formy nazwiska właściciela Kevina Maurice’a Saundersona. Nakładem KMS wydaje on płyty swych grup Inner City i The Reese Project. Najważniejsze z singli wydanych pod koniec lat 80-tych to „Big Fun” Inner City oraz „Truth Of Self Evidence”, firmowany przez Reese & Santonio.

 W latach 90-tych, wraz ze zmianą kursu Reese Project na bardziej „uduchowione” techno, Saunderson zaczął wydawać nakładem KMS większą liczbę nagrań wokalnych. Indywidualne eksperymenty w stylu techno miały ukazywać się pod szyldem nowej filii KMS - Transfusion.

Saunderson następująco określa swe muzyczne preferencje: „Moja działka to -muzyka taneczna”. Własne nagrania wydaje pod krytptonimami E-Dancers (np. „Pump The Move”, zremikśowany przez Joeya Beltrama) i Tronik House („Straight Outta Hell”); KMS tłoczy też płyty muzyków „gościnnych”, np. Cheza Damiera („Can You Feel It”, na którym pojawił się również Mark „MK” Kinchen) czy Blake’a Baxtera („When We Used To Play”).

Rok 1994 przyniósł potrójny album kompilacyjny, na którym znalazły się nagrania Inner City, Esser’ay, Members Of The House, Chez Damier i Ron Trent. Potem pojawiły się kolejne, ważne single Inner City („Ahnonghay”, „ Your Love”/„Hiatus” i „Swingin’ Do Me Right”) oraz The Reese Project („Colour Of Love”, „Where Love Lives”). W Wielkiej Brytanii licencję na wydawanie płyt KMS posiada wytwórnia Network.

KLF

KLF działa od 1987 r. Swą prawdziwą naturę grupa ujawniała stopniowo. Liderem zespołu jest Bill Drummond (właśc. William Butterworth, ur. w 1954 r. w Afryce Płd.), który już na długo przed założeniem KLF próbował swych sil w przemyśle nagraniowym. Pod koniec lat 70-tych byl jednym z założycieli wpływowej wytwórni Zoo; wylansował wtedy formacje Echo &
The Bunnymen oraz Teardrop Explodes i był ich menedżerem.

 Później podjął współpracę z Jimmym Cautym (ur. w 1957 r.), wszechstronnym artystą, członkiem grupy Brilliant w połowie lat 80-tych. Ich pierwszy wspólny projekt nazywał się JAMS (Justified Ancients Of Mu Mu - czyli Nawróceni Starożytni z Mu Mu; nazwa zaczerpnięta z „konspiracyjnych” powieści Roberta Shea i Roberta Antona Wilsona  tzw. „oświeconych”). Nagrana przez tę grupę wersja utworu „All You Need Is Love” wywołała niewielkie zainteresowanie - w pprzeciwieństwie do wydanego wkrótce albumu pod prowokującym tytułem 1987 - What The Fuck ls Going On?. Płyta ukazała się już pod szyldem KLF (czyli -jak wyjaśniali - Kopyright Liberation Front albo Kings Of Low Frequencies).

Duet nagrywał nowe wersje utworów The Beatles czy Led Zeppelin z niezwykłą swobodą podpatrzoną u zespołów punkowych. Jedna z ośmieszonych grup - Abba - podjęła nawet kroki prawne, mające na celu wycofanie obrazoburczego albumu ze sprzedaży. Odpowiedzią na rozkwit sceny house’owej był singel „Doctorin’ The Tardis”, na którym KLF rozprawił się bezlitośnie z tematem muzycznym telewizyjnego serialu „Dr Who” - dodano mocny, dyskotekowy rytm i skowyty Gary’ego Glittera. Utwór firmowany był przez The Timelords i od razu wspiął się na pierwsze miejsce list przebojów.

 Sukces ten przyszedł duetowi z taką łatwością, że muzycy napisali książkę „The Manual - How To Have A Number One The Easy Way” (czyli „Jak w prosty sposób dojść do numeru 1”). Następną produkcję firmował KLF - byl to kultowy utwór taneczny „What Time Is Love?” Singel „Kylie Said To Jason” okazał się, niestety, bezwartościową parodią australijskiego popu, ale za to następna propozycja KLF, nastrojowy utwór techno „3 A.M. Eternal”, odniósł duży sukces. Duet wydawał dalej sporo, kryjąc się pod najróżniejszymi kryptonimami (JAMS „Down Town” i „It’s Grim Up North”, Space „Space”, Disco 2000 „Uptight”).

Cauty, u boku Alexa Patersona, odegrał ważną rolę w początkowym okresie działalności grupy The Orb. Ze świeższych produkcji duetu na uwagę zasługuje świetny klip do utworu „Justified And Ancient”, na którym zaśpiewała Tammy Wynette. Singel ten ukazywał się u szczytu możliwości twórczych KLF - sprzedano miliony jego egzemplarzy na całym świecie. BPI wybrał KLF Najlepszą Grupą Wielkiej Brytanii. Zamiast spocząć na laurach duet wziął niezwykle aktywny udział w ceremonii wręczenia nagród BRITS. Zespół wykonał tam ze wsparciem speedpunkowej grupy Extreme Noise Terror „podkręconą” wersję „3 A.M. Eternal”, W prasie pojawiły się spekulacje, wedle których Drummond  I Cauty mieli zamiar opryskać publiczność zgromadzoną na ceremonii świńską krwią; do takich ekscesów jednak nie doszło - dwaj panowie zadowolili się podobno porzuceniem w foyer hotelu, gdzie odbywał się bankiet po zakończeniu ceremonii, trupa owcy, a Drummond ostrzelał jeszcze zgromadzonych dygnitarzy z zabawkowego karabinu maszynowego.

Członkowie duetu ogłosili następnie, że era  muzycznej anarchii, którą zapoczątkowali, ma się już ku końcowi i że KLF przestaje istnieć. Jedynym znakiem życia w 1992 r. była własna wersja „Que Sera Sera” i (przemianowana oczywiście na „K Sera Sera”), nagrana wspólnie z chórem Armii Czerwonej; w ten i sposób Drummond i Cauty chcieli uczcić nastanie i pokoju na świecie.

Muzycy powrócili potem na należny im tron dla największych zgrywusów angielskiego popu - swe artystyczno-terrorystyczne poczynania kontynuowali pod banderą K Foundation. Wkrótce ukazały się w brytyjskiej prasie ogłoszenia o nagrodzie artystycznej Turner Prize. Zajmująca się konkursem organizacja miała przyznać 20 000 funtów dla najlepszego dzieła sztuki alternatywnej; K Foundation, jak można się było z ogłoszeń dowiedzieć, oferowała dwukrotność tej sumy dla najgorszego z wystawianych dzieł. Lista uczestników podana przez K Foundation była identyczna z oficjalną listą uczestników konkursu Turnera. Dalszy ciąg tej historii byl jeszcze dziwniejszy: z banku National Westminster, Drummond i Cauty wypłacili milion funtów, przybili całą sumę do deski i przedefilowali z nią przed specjalnie zgromadzoną grupą dziennikarzy i luminarzy sztuki. Pieniądze wpłacili następnie z powrotem na konto (choć co nieco uszczknęli żurnaliści), a 40 000 funtów otrzymała Rachel Whiteread, która zdobyła również „normalną” nagrodę. Jeśli następne wyczyny członków KLF będą równie frapujące, to mamy przed sobą interesujące dziesięciolecie.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
What Time Is Love?	The KLF Featuring The Children Of The Revolution	08.1990	5[12]	57[12]	KLF Communications KLF 004	[written by Isaac Bello/James Cauty/Bill Drummond][produced by KLF][13[10].Hot Disco/Dance;Wax Trax! 9157 12"]
3 A.M. Eternal	The KLF Featuring The Children Of The Revolution	01.1991	1[2][11]	5[19]	KLF Communications KLF 005	[gold-US][silver-UK][written by James Cauty/Bill Drummond][produced by KLF][1[1][13].Hot Disco/Dance;Arista 2231 12"]
Last Train To Trancentral	KLF	05.1991	2[9]	-	KLF Communications KLF 008	[written by James Cauty/Bill Drummond/McFarland/Lyte][produced by KLF]
Justified And Ancient	KLF Featuring Tammy Wynette	12.1991	2[12]	11[18]	KLF Communications KLF 99	[silver-UK][written by James Cauty/Bill Drummond][produced by KLF][2[11].Hot Disco/Dance;Arista 2403 12"]
America: What Time Is Love?/America No More	KLF	03.1992	4[7]	-	KLF Communications KLF USA 4	[written by James Cauty/Bill Drummond/Bello B/Lawanda McFarland][produced by KLF]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
The White Room	KLF	03.1991	3[46]	39[50]	KLF Communications JAMSLP 6	[produced by KLF]