Gloria Gaynor urodziła się 7 września 1949 roku w Newark w
amerykańskim stanie New Jersey. Była jedną z siedmiorga rodzeństwa. Jej
matka była robotnicą, ojciec zaś profesjonalnie zajmował się śpiewaniem
i przez większość czasu przebywał poza domem. Gloria Gaynor odkryła
swój piękny głos już jako nastolatka.
Często śpiewała wtedy dla matki, która, choć kochała śpiewanie, zamilkła po operacji gardła. Muzyczną karierę Gaynor rozpoczęła dość przypadkowo. Po skończeniu szkoły średniej znalazła pracę opiekunki do dziecka. Nic nie zapowiadało, że obdarzona świetnym głosem, pochodząca z niezamożnej, czarnej rodziny dziewczyna będzie jedną z największych gwiazd epoki disco. Gaynor została zauważona, gdy pewnego wieczoru, siedząc ze swoim bratem w nocnym klubie, zaczęła śpiewać do muzyki granej przez zespół. Muzycy zaprosili ją na scenę, gdzie wystąpiła tak przekonująco, że postanowiono natychmiast dołączyć ją do składu. Z zespołem Soul Satisfiers występowała jeszcze przez rok, dając klubowe koncerty.
Samodzielną karierę rozpoczynała w ten sam sposób, podróżując po wschodnich Stanach Zjednoczonych i śpiewając w klubach. Po jednym z takich występów podszedł do niej piosenkarz i producent John Nash. Gaynor zgodziła się zaśpiewać utwór na przygotowywaną przez niego płytę. Dzięki piosence "Honeybee" zdobyła lokalną popularność, co pozwoliło jej na nawiązanie kontaktów z branżą muzyczną i dalszy rozwój kariery.
Pierwszym krokiem do zyskania miana "pierwszej damy muzyki disco" był wydany w 1975 roku singel "Never Can Say Goodbye", który wspiął się do pierwszej dziesiątki listy przebojów i stał się jednym z pierwszych rynkowych przebojów muzyki tanecznej. Pochodził on z debiutanckiego solowego albumu artystki o tym samym tytule. Na pierwszej stronie znalazły się w sumie trzy utwory, jednak były połączone w jeden, dziewiętnastominutowy kawałek. Mimo tego Gaynor zdołała podbić serca poszukujących rozrywkowej, tanecznej muzyki słuchaczy.
Po pierwszych sukcesach piosenkarka zdecydowała się zmienić nieco formułę nagrywania i zrezygnowała ze współpracy ze stałą ekipą producentów. Niestety, większa możliwość wyboru pomocników nie okazała się dobrym pomysłem, jako, że nie byli oni zdolni w pełni wykorzystać możliwości wokalnych artystki.
Jej popularność wzrosła gwałtownie po wydaniu w 1979 roku płyty "Love Tracks", zawierającej jeden z najbardziej znanych i charakterystycznych przebojów muzyki disco "I Will Survive". Do jego powstania mogło wcale nie dojść, ponieważ niedługo przed rozpoczęciem sesji nagraniowej Gaynor uległa poważnemu wypadkowi, który mógł nawet zakończyć się paraliżem. Ostatecznie jednak dotarła do studia nagrań na wózku inwalidzkim, ubrana w specjalny podtrzymujący gorset. Opowiadający z kobiecej perspektywy o rozstaniu utwór nabrał w ten sposób dodatkowego znaczenia. "I Will Survive" dotarł do 1. miejsca listy przebojów, potwierdzając tylko gwiazdorską pozycję artystki. Jako jeden z wielkich hitów ery disco w kolejnych latach nagrywany był w odmiennych aranżacjach przez wiele różnych zespołów, od rockowego R.E.M. po kojarzonego z funkiem szwedzkiego muzyka Nilsa Landgrena i jazzową piosenkarkę Dianę Krall. Piosenka została także przyjęta przez społeczność gejowską na jeden z hymnów.
Popularność z 1979 roku była punktem szczytowym w karierze Gaynor. Wraz z początkiem nowej dekady muzyka disco nie była już tak popularna, a kolejne płyty piosenkarki nie były specjalnie doceniane przez publiczność. Nadal cieszyła się jednak sympatią słuchaczy w Europie, dlatego większość pierwszej połowy lat 80-tych spędziła koncertując na kontynencie. Wydała kilka płyt we Włoszech, choć nie potrafiła powtórzyć sukcesu sprzed kilku zaledwie lat. Ostatnim większym sukcesem była wydana w 1984 roku płyta "I Am Gloria Gaynor"
Kojarzona z ruchem gejowskim wokalistka brała także w tym okresie udział w koncertach na rzecz ofiar odkrytej niedawno epidemii AIDS. Być może było to związane z nawróceniem, jakie przeszła w 1982 roku. Właśnie wtedy oświadczyła, że chce zerwać z dotychczasowym szalonym życiem i poświęcić się rozwojowi wiary. W latach 70-tych Gaynor była jedną z czołowych przedstawicielek ery disco, ze wszystkimi dobrymi i złymi jej stronami. Znana była z nadużywania alkoholu oraz kokainy.
- Narkotyki nie są problemem, ale symptomem problemu - opowiadała artystka w późniejszym wywiadzie. - Dla mnie narkotyki same w sobie nie były problemem, bo ich nienawidziłam. Brałam je tylko po to, żeby zyskać akceptację innych ludzi, którzy także ich używali. Chciałam być częścią środowiska. Nie chciałam, żeby mnie odrzucono. Miałam bardzo niską samoocenę, byłam bardzo niepewna. Nigdy nie miałam problemu narkotykowego, miałam za to problem z poczuciem bezpieczeństwa.
Jako zdeklarowana chrześcijanka artystka musiała tłumaczyć się z popierania akcji prowadzonych przez środowiska homoseksualne. Nigdy nie przyznała, że widzi sprzeczność poglądów z tym, co robi, twierdziła za to, że dzięki popularności w gejowskim środowisku może pomóc w nawróceniu jego członków i prawdziwym poznaniu Jezusa.
O wiele lepsza dla Gaynor okazała się dekada lat 90-tych, w której taneczna muzyka powoli zaczęła odzyskiwać dużą popularność. Jej początek artystka powitała reedycjami największych przebojów, ale nie zdecydowała się na nagranie nowych utworów. Zaczęła także pojawiać się w serialach telewizyjnych. Wystąpiła nawet epizodycznie w granym na Broadwayu musicalu "Smokey Joe's Cafe".
Studyjną produkcją muzyczną Gaynor powróciła dopiero w 2002 roku. Płyta "I Wish You Love" nie była wielkim sukcesem, ale została dość ciepło przyjęta przez słuchaczy. Kilku pochodzącym z niej singlom udało się nawet dostać na listy przebojów. Ośmieliło to artystkę do ożywienia kariery. Zaczęła ona występować na koncertach w Stanach Zjednoczonych i Europie. Nagrała też kilka piosenek z innymi znanymi muzykami. W uznaniu za jej dokonania wprowadzono ją do prestiżowej Dance Music Hall of Fame.
Bezdzietna artystka wraz ze swoim mężem poświęciła się także pomocy dla swoich licznych siostrzeńców, zwłaszcza trójki dzieci osieroconych w 1995 roku przez jej siostrę Irmę, która zginęła próbując przerwać uliczną bójkę. Jej śmierć miała również wpływ na pogłębienie się duchowości Gaynor.
Często śpiewała wtedy dla matki, która, choć kochała śpiewanie, zamilkła po operacji gardła. Muzyczną karierę Gaynor rozpoczęła dość przypadkowo. Po skończeniu szkoły średniej znalazła pracę opiekunki do dziecka. Nic nie zapowiadało, że obdarzona świetnym głosem, pochodząca z niezamożnej, czarnej rodziny dziewczyna będzie jedną z największych gwiazd epoki disco. Gaynor została zauważona, gdy pewnego wieczoru, siedząc ze swoim bratem w nocnym klubie, zaczęła śpiewać do muzyki granej przez zespół. Muzycy zaprosili ją na scenę, gdzie wystąpiła tak przekonująco, że postanowiono natychmiast dołączyć ją do składu. Z zespołem Soul Satisfiers występowała jeszcze przez rok, dając klubowe koncerty.
Samodzielną karierę rozpoczynała w ten sam sposób, podróżując po wschodnich Stanach Zjednoczonych i śpiewając w klubach. Po jednym z takich występów podszedł do niej piosenkarz i producent John Nash. Gaynor zgodziła się zaśpiewać utwór na przygotowywaną przez niego płytę. Dzięki piosence "Honeybee" zdobyła lokalną popularność, co pozwoliło jej na nawiązanie kontaktów z branżą muzyczną i dalszy rozwój kariery.
Pierwszym krokiem do zyskania miana "pierwszej damy muzyki disco" był wydany w 1975 roku singel "Never Can Say Goodbye", który wspiął się do pierwszej dziesiątki listy przebojów i stał się jednym z pierwszych rynkowych przebojów muzyki tanecznej. Pochodził on z debiutanckiego solowego albumu artystki o tym samym tytule. Na pierwszej stronie znalazły się w sumie trzy utwory, jednak były połączone w jeden, dziewiętnastominutowy kawałek. Mimo tego Gaynor zdołała podbić serca poszukujących rozrywkowej, tanecznej muzyki słuchaczy.
Po pierwszych sukcesach piosenkarka zdecydowała się zmienić nieco formułę nagrywania i zrezygnowała ze współpracy ze stałą ekipą producentów. Niestety, większa możliwość wyboru pomocników nie okazała się dobrym pomysłem, jako, że nie byli oni zdolni w pełni wykorzystać możliwości wokalnych artystki.
Jej popularność wzrosła gwałtownie po wydaniu w 1979 roku płyty "Love Tracks", zawierającej jeden z najbardziej znanych i charakterystycznych przebojów muzyki disco "I Will Survive". Do jego powstania mogło wcale nie dojść, ponieważ niedługo przed rozpoczęciem sesji nagraniowej Gaynor uległa poważnemu wypadkowi, który mógł nawet zakończyć się paraliżem. Ostatecznie jednak dotarła do studia nagrań na wózku inwalidzkim, ubrana w specjalny podtrzymujący gorset. Opowiadający z kobiecej perspektywy o rozstaniu utwór nabrał w ten sposób dodatkowego znaczenia. "I Will Survive" dotarł do 1. miejsca listy przebojów, potwierdzając tylko gwiazdorską pozycję artystki. Jako jeden z wielkich hitów ery disco w kolejnych latach nagrywany był w odmiennych aranżacjach przez wiele różnych zespołów, od rockowego R.E.M. po kojarzonego z funkiem szwedzkiego muzyka Nilsa Landgrena i jazzową piosenkarkę Dianę Krall. Piosenka została także przyjęta przez społeczność gejowską na jeden z hymnów.
Popularność z 1979 roku była punktem szczytowym w karierze Gaynor. Wraz z początkiem nowej dekady muzyka disco nie była już tak popularna, a kolejne płyty piosenkarki nie były specjalnie doceniane przez publiczność. Nadal cieszyła się jednak sympatią słuchaczy w Europie, dlatego większość pierwszej połowy lat 80-tych spędziła koncertując na kontynencie. Wydała kilka płyt we Włoszech, choć nie potrafiła powtórzyć sukcesu sprzed kilku zaledwie lat. Ostatnim większym sukcesem była wydana w 1984 roku płyta "I Am Gloria Gaynor"
Kojarzona z ruchem gejowskim wokalistka brała także w tym okresie udział w koncertach na rzecz ofiar odkrytej niedawno epidemii AIDS. Być może było to związane z nawróceniem, jakie przeszła w 1982 roku. Właśnie wtedy oświadczyła, że chce zerwać z dotychczasowym szalonym życiem i poświęcić się rozwojowi wiary. W latach 70-tych Gaynor była jedną z czołowych przedstawicielek ery disco, ze wszystkimi dobrymi i złymi jej stronami. Znana była z nadużywania alkoholu oraz kokainy.
- Narkotyki nie są problemem, ale symptomem problemu - opowiadała artystka w późniejszym wywiadzie. - Dla mnie narkotyki same w sobie nie były problemem, bo ich nienawidziłam. Brałam je tylko po to, żeby zyskać akceptację innych ludzi, którzy także ich używali. Chciałam być częścią środowiska. Nie chciałam, żeby mnie odrzucono. Miałam bardzo niską samoocenę, byłam bardzo niepewna. Nigdy nie miałam problemu narkotykowego, miałam za to problem z poczuciem bezpieczeństwa.
Jako zdeklarowana chrześcijanka artystka musiała tłumaczyć się z popierania akcji prowadzonych przez środowiska homoseksualne. Nigdy nie przyznała, że widzi sprzeczność poglądów z tym, co robi, twierdziła za to, że dzięki popularności w gejowskim środowisku może pomóc w nawróceniu jego członków i prawdziwym poznaniu Jezusa.
O wiele lepsza dla Gaynor okazała się dekada lat 90-tych, w której taneczna muzyka powoli zaczęła odzyskiwać dużą popularność. Jej początek artystka powitała reedycjami największych przebojów, ale nie zdecydowała się na nagranie nowych utworów. Zaczęła także pojawiać się w serialach telewizyjnych. Wystąpiła nawet epizodycznie w granym na Broadwayu musicalu "Smokey Joe's Cafe".
Studyjną produkcją muzyczną Gaynor powróciła dopiero w 2002 roku. Płyta "I Wish You Love" nie była wielkim sukcesem, ale została dość ciepło przyjęta przez słuchaczy. Kilku pochodzącym z niej singlom udało się nawet dostać na listy przebojów. Ośmieliło to artystkę do ożywienia kariery. Zaczęła ona występować na koncertach w Stanach Zjednoczonych i Europie. Nagrała też kilka piosenek z innymi znanymi muzykami. W uznaniu za jej dokonania wprowadzono ją do prestiżowej Dance Music Hall of Fame.
Bezdzietna artystka wraz ze swoim mężem poświęciła się także pomocy dla swoich licznych siostrzeńców, zwłaszcza trójki dzieci osieroconych w 1995 roku przez jej siostrę Irmę, która zginęła próbując przerwać uliczną bójkę. Jej śmierć miała również wpływ na pogłębienie się duchowości Gaynor.
Single | ||||||
Tytuł | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [UK] |
Komentarz |
Honeybee/Come Tonight | Gloria Gaynor | 04.1974 | - | 103[4] | MGM 2006 419 | [written by Steals, Ledbetter][produced by Paul Leka][55[7].R&B Chart] |
Never Can Say Goodbye/We Just Can't Make It | Gloria Gaynor | 12.1974 | 2[13] | 9[17] | MGM 2006 463 | [silver-UK][written by Clifton Davis][produced by Jay Ellis, Meco Monardo, Tony Bongiovi, Harold Wheeler][34[14].R&B Chart][1[4][11].Hot Disco/Dance;MGM 14 748 12"] |
Reach Out, I'll Be There/Searchin' | Gloria Gaynor | 03.1975 | 14[8] | 60[5] | MGM 2006 499 | [written by Holland, Dozier, Holland][produced by Tony Bongiovi, Meco Monardo, Jay Ellis][56[7].R&B Chart] |
Walk On By/Real Good People | Gloria Gaynor | 06.1975 | - | 98[1] | MGM 14808 [US] | [written by Burt Bacharach, Hal David][produced by Meco Monardo] |
All I Need Is Your Sweet Lovin'/Real Good People | Gloria Gaynor | 08.1975 | 44[3] | - | MGM 2006 531 | [written by Bobby Flax,Larry Lambert][produced by Jay Ellis,Meco Monardo,Tony Bongiovi] |
(If You Want It) Do It Yourself/I'm Still Yours | Gloria Gaynor | 10.1975 | - | 98[2] | MGM 2006 543 | [written by Bolden, Robinson][produced by Jay Ellis, Meco Monardo, Tony Bongiovi][24[12].R&B Chart] |
How High The Moon/My Man's Gone | Gloria Gaynor | 01.1976 | 33[4] | 75[5] | MGM 2006 558 | [written by Morgan Lewis, Nancy Hamilton][produced by Jay Ellis, Meco Monardo, Tony Bongiovi][73[5].R&B Chart] |
Let's Make a Deal | Gloria Gaynor | 11.1976 | - | - | Polydor PD 14357 [US] | [written by Curtis Blandon][produced by Jay Ellis, Meco Monardo, Tony Bongiovi][95[2].R&B Chart] |
Substitute | Gloria Gaynor | 10.1978 | - | 107[4] | Polydor 14508 [US] | [written by W. H. Wilson][produced by Dino Fekaris][78[4].R&B Chart][#67 hit for Clout in 1978] |
I Will Survive/Anybody Wanna Party? | Gloria Gaynor | 02.1979 | 1[4][25] | 1[3][27] | Polydor 2095 017 | [platinum-US][gold-UK][written by Freddie Perren, Dino Fekaris][produced by Dino Fekaris][4[17].R&B Chart] |
Anybody Wanna Party?/Please, Be There | Gloria Gaynor | 06.1979 | - | 105[2] | Polydor 14 558 [US] | [written by Freddie Perren, Dino Fekaris][produced by Dino Fekaris][16[14].R&B Chart][30[11].Hot Disco/Dance;Polydor 507 12"] |
Let Me Know (I Have A Right)/One Number One | Gloria Gaynor | 10.1979 | 32[7] | 42[13] | Polydor (Steppin Out Disco) STEP 5 | [written by Dino Fekaris, Freddie Perren ][produced by Dino Fekaris, Freddie Perren][61[5].R&B Chart][19[13].Hot Disco/Dance;Polydor 111 12"] |
Let's Mend What's Been Broken/I Love You Cause | Gloria Gaynor | 07.1981 | - | - | Polydor 2173 [US] | [written by Gene McFadden, John Whitehead, Jerry Cohen][produced by Gene McFadden, John Whitehead, Jerry Cohen][76[3].R&B Chart] |
I Am What I Am/More Than Enough | Gloria Gaynor | 12.1983 | 13[12] | 107[2] | Chrysalis CHS 2765 | [written by Jerry Herman][produced by Joel Diamond][82[11].R&B Chart][3[14].Hot Disco/Dance;Silver Blue 220 12"] |
Strive/I've Been Watching You | Gloria Gaynor | 03.1984 | 86[3] | - | Chrysalis GAY 1 | [written by J.J. Davis, L. Simon][produced by Joel Diamond] |
Be Soft With Me Tonight/If You'd Only Believe It | Gloria Gaynor | 05.1987 | 80[2] | - | Fanfare FAN 11 | [written by Glen Chinn Burns][produced by Andy Hill, Stock, Aitken, Waterman ] |
I Will Survive [1993] | Gloria Gaynor | 06.1993 | 5[10] | - | Polydor PZCD 270 | [written by Dino Fekaris, Freddie Perren][produced by Dino Fekaris, Freddie Perren] |
Mighty High | Gloria Gaynor with The Trammps | 08.1997 | - | - | - | [written by D. Crawford, R. Downing][produced by Don Oriolo, Jurgen Korduletsch][12[12].Hot Disco/Dance;Popular [import] 12"] |
Last Night | Gloria Gaynor with the Giorgio Moroder Project | 06.2000 | 67[1] | - | Logic 74321738082 | [written by Giorgio Moroder, Shelly Peiken][produced by Giorgio Moroder] |
Just Keep Thinking About You | Gloria Gaynor | 01.2001 | 85[1] | - | Logic 74321828552 | [written by Gwen Catchey, Harold Johnson][produced by Shawn Lucas][1[1][14].Hot Disco/Dance;Logic 81 359 12"] |
I Never Knew | Gloria Gaynor | 08.2002 | - | - | - | [written by Kasia Livingston][produced by J. Persson, N. Molinder, Pelle Ankarberg][1[1][13].Hot Disco/Dance;Logic 95 608 12"] |
Albumy
| ||||||
Tytuł | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [US] |
Komentarz |
Never Can Say Goodbye | Gloria Gaynor | 02.1975 | 32[8] | 25[15] | MGM 4982 | [silver-UK][produced by Paul Leka, Tony Bongiovi, Meco Monardo, Jay Ellis] |
Experience Gloria Gaynor | Gloria Gaynor | 10.1975 | - | 64[21] | MGM 4997 | [produced by Meco Monardo, Tony Bongiovi, Jay Ellis] |
I've Got You | Gloria Gaynor | 08.1976 | - | 107[14] | Polydor 6063 | [produced by Meco Monardo, Tony Bongiovi, Jay Ellis] |
Glorious | Gloria Gaynor | 03.1977 | - | 183[4] | Polydor 6095 | [produced by Gregg Diamond, Joe Beck] |
Love Tracks | Gloria Gaynor | 01.1979 | 31[7] | 4[34] | Polydor 6184 | [platinum-US][produced by Dino Fekaris, Freddie Perren] |
I Have a Right | Gloria Gaynor | 10.1979 | - | 58[11] | Polydor 6231 | [produced by Dino Fekaris, Freddie Perren] |
Stories | Gloria Gaynor | 05.1980 | - | 178[4] | Polydor 6274 | [produced by Dino Fekaris, Freddie Perren] |
The Power of Gloria Gaynor | Gloria Gaynor | 08.1986 | 81[2] | - | Stylus SMR 618 | [produced by Steve Rowland] |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz