LFO

Jedna z najbardziej ortodoksyjnych i zarazem najppulamiejszych grup wykonujących hardcore techno. Na jej płytach, wydawanych przez wytwórnię Warp, outsider znajdzie chyba wszystko, czego w muzyce można się bać . LFO (Low Frequency Oscillation)
gra ostre, dudniące, miażdżące techno, pełne przeszywających dźwięków. Gdy Steve Wright zmuszony został zagrać debiutancki singel zespołu, zatytułowany „LFO”, w swoim programie na antenie Radio 1, stwierdził, że jest to najgorszy utwór, jaki świat kiedykolwiek usłyszał.

W powstawaniu tej muzyki ; udział ma większa grupa osób, niż mogło by się wydawać. Stałymi członkami LFO są Gez Varley i Mark Bell natomiast grający na instrumentach klawiszowych Simon Hartley i Richie Brook (z ówczesnego składu Wild Planet) udzielali się podczas występów na żywo. Gez i Mark (obaj ur. ok. 1972 r.) poznali się na college’u w Leeds. Szybko okazało się, że dzielą zainteresowanie muzyką i techniką. Często bywali na miejscowych raves - w Leeds „rządziła” wówczas lokalna grupa producencka Nightmares On Wax. Varley i Bell dali DJ-om taśmę demo z utworem, który zagrali za pomocą malego keyboardu Casio SKI. Natychmiast przypadł on do gustu klubowej publiczności. Wśród niej znaleźli się przedstawiciele wytwórni Warp, którzy postanowili nagranie wydać. Singel „LFO” dotarł w 1990 r. do Top 20.

Kiedy wszyscy muzycy z nurtu techno starali się naśladować Kraftwerk, LFO zadebiutował w USA na tzw. New Music Seminar i współpracował przy kilku nagraniach z byłym członkiem tego niemieckiego zespołu Karlem Bartosem. Niestety, nagranie to nigdy się nie ukazało. Muzycy z LFO podpisali w USA kontrakt z wytwórnią Tommy Boy i zremiksowali utwór „Planet Rock” zespołu Soul Sonic Force (Afrika Bambaataa).

Rok 1991 duet spędził koncertując po Europie i promując swój pierwszy album Frequencies, poprzedzony jeszcze jednym singlem „We Are Back”. W następnych dwóch latach, oprócz kilku spektakularnych koncertów, np. w Paryżu, zremiksowali nagrania grup The Art Of Noise i YMO, nawiązując do tradycji muzyki elektronicznej. Dokonania duetu spodobały się Richiemu Hawtinowi, który zaproponował wspólną sesję. Nagranie „Loop” zostało wydane najpierw przez wytwórnię Warp, a później przez Pirs S.

Na początku 1994 r. muzycy doszli do wniosku   że wspólne granie na żywo zaczyna ich męczyć. Po singlu  "Tied Up” postanowili odpocząć od siebie i przez jakiś czas poświęcili się nagraniom solowym. Mark Bell zaczął nagrywać jako Speed/Jack dla wytwórni R&S (single „Storm”, „Blue Bossa " i w 1996 r. album Surge), Clark (singel „Loithouse” dla Planet E) i Fawn dla Nova Mute. Varley jako G-Man związał się z wytwórnią Swim, kierowaną przez byłego muzyka Wire Celina Newmana. Na początku 1996 r. ukazał się drugi album LFO, dla którego znalazło się jeszcze miejsce na bardzo zatłoczonym już rynku. Nie miał tak entuzjastycznych recenzji jak pierwszy, ale sprzedawał się bardzo dobrze.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
LFO	LFO	07.1990	12[10]	-	Warp WAP 5	[written by Bell, Varley, Williams][produced by LFO]
We Are Back/Nurture	LFO	07.1991	47[3]	-	Warp WAP 14	[written by Bell, Varley][produced by LFO]
What Is House? EP	LFO	02.1992	62[2]	-	Warp WAP 17	[written by Bell, Varley][produced by LFO]
Tied Up	LFO	12.1994	85[1]	-	Warp WAP 56	[written by Bell, Varley][produced by LFO]
Duke Of Earlsfield	The Sabres Of Paradise versus LFO	05.1995	98[1]	-	Warp WAP 62	[written by Weatherall, Burns, Kooner]
Freak	LFO	09.2003	79[2]	-	Warp WAP 166	-

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Frequencies	LFO	08.1991	42[2]	-	Warp WARPLP 3	[produced by LFO, Martin Williams]
Advance	LFO	02.1996	44[2]	-	Warp WARPCD 39	[produced by Mark Bell]