W 1982 przeniósł się do Kalifornii, gdzie przystąpił do nowego kwartetu Charlesa Lloyda. Jednak dopiero występ solowy w Carnegie Hall w ramach Kool Jazz Festival ’82 przyniósł mu uznanie krytyki i poklask publiczności. Michael ostro akcentowanymi dźwiękami przywodził na myśl stylistykę Keitha Jarretta, ale wirtuoza fortepianowego romantyzmu czyniły z niego delikatne quasi-petersonowskie ornamenty.
Mimo kalectwa i fizycznej ułomności potrafił Petrucciani brawurowo budować nastrój jazzowej synorystyki. Doskonale odnajdywał się w jazzie tworzonym wspólnie z Johnem Abercrombiem, Garym Peacockiem, Stephane’em Grappellim, Jackiem Dejohnettem. Na początku lat 80-tych, gdy podpisał kontrakt z prestiżową dla jazzu wytwórnią Blue Note, kariera francuskiego pianisty nabrała światowego wymiaru. Perfekcyjnie swą stylistyką wpasował się w modem jazz Wayne’a Shorteta, Jima Halla.
Album Michel Plays Petrucciani okazał się najlepszą wizytówką pianisty oraz - co warte podkreślenia - wrażliwego kompozytora. Płyta pełna jest impresyjnej muzyki i błyskotliwych fraz gitarzysty Johna Abercrombiego. Inną ważną płytą jest solowy album Promenade With Duke, lansujący Petruccianiego jako elokwentnego wirtuoza, bawiącego się klasycznymi kompozycjami Ellingtona. Jako pianista był twórcą o wyrafinowanym zmyśle melodycznym i perfekcyjnej technice. Dla współczesnego jazzu był jednym z najciekawszych pianistów ostatnich lat.
Albumy
Tytuł | Wykonawca | Data wydania | Fra | Szwaj | Wytwórnia [Fra] |
Komentarz |
Flamingo | Stéphane Grappelli / Michel Petrucciani | 09.1996 | 28[7] | - | Dreyfus Jazz FDM 36 580-2 | - |
Both Worlds | Michel Petrucciani | 11.1997 | 49[6] | - | Dreyfus Jazz FDM 36590-2 | - |
Live | Michel Petrucciani | 01.1999 | 24[5] | - | Dreyfus Jazz FDM 36597-2 | - |
Dreyfus Night In Paris | Marcus Miller, Michel Petrucciani, Biréli Lagre`ne, Lenny White & Kenny Garrett | 10.2003 | 125[3] | - | Dreyfus Jazz FDM 36652-2 | - |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz