Johnny Thunders

Właśc. John Anthony Genzale, ur. 15.07.1952r w Nowym Jorku (USA), zm. 23.04.1991r w Nowym Orleanie w stanie Luizjana (USA). Popularność zdobył w grupie New York Dolls łączącej ostry rhythm'n’blues z glamem i punkiem lat 70-tych. Debiutował jako gitarzysta (pseudonim Johnny Volume) w szkolnym zespole Johhny And The Jaywalkers, a potem w grupie Actresss, w której skład wchodzili też późniejsi członkowie Dolls, Arthur Kane i Billy Murcia. Jako New York Dolls wystartowali z końcem 1971r.

 Genzale nagrał z nimi dwa longplaye dla wytwórni Mercury, a po odejściu z zespołu w 1975r założył wraz Jerrym Nolanem (perkusja) i Richardem Hellem z Television (gitara) zespół Heartbreakers. Skład uzupełnił wkrótce kolejny gitarzysta Walter Lure, ale Hell postanowił założyć Voivods, a w jego miejsce wszedł Billy Rath. Thunders i Heartbreakers dzięki licznym nagraniom dla Track i Jungle Records zdobyli sporą popularność w kręgach brytyjskich punkowców uwielbiających Dolls. Sławie towarzyszyły spowodowane nadużywaniem alkoholu i narkotyków estradowe „występy" Thundersa wpadającego na scenę podczas koncertów innych zespołów.

Na pierwszym longplayu, So Alone, towarzyszyło Thundersowi grono znanych muzyków: Phil Lynot (Thin Lizzy), i Peter Perret (Only Ones), Steve Jones i Paul Cook (Sex Pistols), Steve Marriott (Small Faces i Humble Pie), Paul Gray (Eddie And The Hot Rods, Damned). Thunders podjął wkrótce współpracę z równie uzależnionym od narkotyków Sidem Viciousem w grupie Living Dead.

Heartbreakers rozpadali się i reaktywowali kilkakrotnie, a ostatni album nagrali w 1984r. Zrealizował wraz z Patti Paladin i byłym gitarzystą MC5 Wayne’em Kramerem album zawierający wersje rhythm’n’bluesowych przebojów z przełomu lat 50. i 60-tych. Z Kramerem założył grupę Thunders And Kramer, ale był to łabędzi śpiew. W kwietniu 1991 znaleziono go martwego w pokoju hotelowym w Nowym Orleanie. Przyczyna śmierci nie była jasna, choć ostateczna ekspertyza przypisała ją nadużyciu heroiny.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Crawfish/Tie Me Up	Johnny Thunders And Patti Palladin	11.1985	-	-	Jungle JUNG 23	[written by Wise, Wise][7[12].Indie Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
L.A.M.F.	Heartbreakers	11.1977	55[1]	-	Track 2409218	[produced by Speedy Keen, Daniel Segunda, Mike Thorne]

3 Mustaphas 3

Pseudobałkańska grupa często uważana za autentycznych muzyków ludowych. Każdy z jej członków przyjął dla wygody identyczny dzień i miesiąc urodzin (6.08). W skład wchodzili: Niaveti Mustapha III (flet, dudy niemieckie), Hijaz Mustapha (skrzypce, bouzuki), Houzam Mustapha (perkusja), Sabah Habas Mustapha (bas, instrumenty perkusyjne), Kemo „Kem Kem” Mustapha (akordeon, fortepian) i Daoudi Mustapha (klarnet). Do składu dołączał też dodatkowy, grający na trąbce Expensive Mustapha.

Wylansowany przez Johna Peela zespół był w zamierzeniu zabawą, na co nabrali się liczni recenzenci zarzucający formacji odejście od korzeni etnicznej muzyki. Publiczność wolała bawić się przy muzyce Mustaphów, których album Soup Of The Century zdobył w 1990r w USA nagrody „Billboardu” i NAIRD (stowarzyszenie niezależnych dystrybutorów) w kategoriach „world music”.

Na nagranym dla Globestyle albumie Heart Of Uncle do zespołu dołączyła Laura Tima Daviz Mustapha (śpiew). Na singlu „Linda Linda" wystąpiła Ofra Haza, a temat śpiewany częściowo po hebrajsku, a częściowo po arabsku wywołał mały skandal.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Bam!	3 Mustaphas 3	05.1985	-	-	Globestyle	[28[3].Indie Chart]
Si Vous Pasez Par La/Starehe Mustapha I !!	3 Mustaphas 3	03.1986	-	-	Beauty & Beat NS 111	[25[6].Indie Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Bam! Mustaphas Play Stereo	3 Mustaphas 3	04.1985	-	-	Globestyle FEZ 001	-
Shopping	3 Mustaphas 3	09.1987	-	-	Orbitone ORB 022	-

Throbbing Gristle

W składzie tej założonej we wrześniu 1975 r. w Londynie grupy znaleźli się: Genesis P-Orridge (śpiew), Cosey Fanni Tutti (właśc. Christine Newby; gitara), Peter Christopherson (instr. elektroniczne) i Chris Carter (syntezatory). Początkowo działalność swą ograniczali do happeningów i wydarzeń artystycznych typu „performance”, prezentując dokonania balansujące na granicy przyzwoitości. Na zataczającej coraz szersze kręgi fali punka udało im się jednak zyskać status zespołu kultowego.

Mimo że szczycili się posiadaniem własnej wytwórni płytowej, pierwsze płyty ukazywały się w nakładzie tylko kilkuset egzemplarzy. Niektóre z najlepszych kompozycji członków Throbbing Gristle były celowo pozbawione smaku, a spośród nich wyróżniały się „Hamburger Lady” i „Five Knuckle Shuffle”. Swoje pozbawione jakichkolwiek zasad podejście do muzyki ubarwiali dowcipami i zabawnymi sztuczkami, takimi jak np. przyspieszenie czasu trwania singla do 16 sekund, by zmieścił się na drugim albumie grupy. Często zamieniali kolejność utworów na płytach i stosowali zupełnie nieodpowiednie do nastroju albumów tytuły.

Mimo że prasa muzyczna nie wyrażała się o zespole najlepiej lub w ogóle ignorowała jego dokonania, Throbbing Gristle wywarli wpływ na sporą liczbę postpunkowych formacji, m.in. Cabaret Voltaire. W maju 1981r muzycy rozstali się obwieszczając: „T.G. był tylko sposobem na życie, a nie jego istotą... wyczerpaliśmy ten projekt do cna - nie mamy już nic więcej do powiedzenia”. Coś jednak zostało: debiutancki album Second Annual Report został wydany z nagraniami granymi od tyłu. Orridge i Christopherson pojawili się niebawem w Psychic TV, a ich byli partnerzy kontynuowali działalność jako Chris And Cosey.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Zyklon B Zombie/United	Throbbing Gristle	05.1980	-	-	Industrial IR 0003	[written by Carter, Christopherson, P-Orridge, Tutti][39[5].Indie Chart]
Something Came Over Me/Subhuman	Throbbing Gristle	11.1980	-	-	Industrial IR 0013	[written by Carter, Christopherson, P-Orridge, Tutti][produced by A Brooks-Sinclair Production][23[4].Indie Chart]
Adrenalin/Distant Dreams (Part Two)	Throbbing Gristle	11.1980	-	-	Industrial IR 0015	[written by Carter, Christopherson, P-Orridge, Tutti][produced by A Brooks-Sinclair Production][26[5].Indie Chart]
Discipline	Throbbing Gristle	06.1981	-	-	Fetish FET 006	[written by Carter, Christopherson, P-Orridge, Tutti][43[2].Indie Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
20 Jazz Funk Greats	Throbbing Gristle	01.1980	-	-	Industrial IR 008	[produced by Sinclair/Brooks][6[7].Indie Chart]
Heathen Earth	Throbbing Gristle	06.1980	-	-	Industrial IR 009	[produced by Sinclair/Brooks][10[7].Indie Chart]
Box set	Throbbing Gristle	03.1982	-	-	Fetish FX 1	[23[2].Indie Chart]
The Psychic Sacrifice	Throbbing Gristle	11.1982	-	-	Karnage KILL 1	[26[1].Indie Chart]
In the Shadow of the Sun	Throbbing Gristle	03.1984	-	-	Illuminated JAMS 35	[23[1].Indie Chart]

Tommy Bolin

Tommy Bolin urodził się 1.08.1951 r. w Sioux City w stanie Iowa, USA, a zmarł 4.12.1976 r. w Miami na Florydzie. Był niezwykle wszechstronnym gitarzystą i wokalistą rockowym, któremu udało się nie tylko osiągnąć sukces, ale i zdobyć szacunek krytyków, słuchaczy i kolegów z branży.

Bolin zainteresował się muzyką po obejrzeniu koncertu Elvisa Presleya w 1956 r. Szybko nauczył się grać piosenki Elvisa na gitarze i wygrywał lokalne konkursy dla wykonawców-amatorów. Jego pierwsze zespoły - Benny And The Triumphs i American Standard - nie osiągnęły znaczących sukcesów, w wyniku czego Bolin zatrudnił się jako muzyk towarzyszący bluesowemu gitarzyście Lonniemu Mackowi. W 1968 r. założył Ethereal Zephyr, przemianowany później na Zephyr. Zespół ten - podpisawszy kontrakt z Probe Records - nagrał w 1969 r. swój debiutancki album, który dostał się na listę Top 50 w USA.

Po niepowodzeniu drugiego longplaya Bolin odszedł, zakładając wespół z flecistą Jeremym Steigiem z Kolorado jazzową grupę Energy. Ze Steigiem współpracował także przy nagrywaniu albumu tego ostatniego, na którym zagrali również Jan Hammer i Billy Cobham. Cobham zaprosił w 1973 r. Bolina do nagrania płyty Spectrum. Zdobywszy miano niezwykle uzdolnionego gitarzysty, Bolin otrzymał propozycję zastąpienia Dominica Troiano w zespole The James Gang. Przyjął ją i wystąpił na ich albumie Bang wydanym w 1973 r. oraz na nagranym rok później Miami.

Brał także udział w sesjach nagraniowych do płyty Alphonse'a Mouzona Mind Transplant. W 1975 r. został zatrudniony przez Deep Purple, zastępując tam samego Ritchiego Blackmore'a. Bolin napisał lub był współautorem wielu utworów na płycie Come Taste The Band. Tuż przed dołączeniem do Deep Purple nagrał swój pierwszy solowy album, Teaser, a po rozpadzie zespołu drugi - Private Eyes. Albumy te promował koncertując z The Tommy Bolin Band. W grudniu 1976 r. Bolina znaleziono martwego w jego pokoju hotelowym w Miami. Śmierć nastąpiła w wyniku przedawkowania narkotyków.

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Teaser	Tommy Bolin	12.1975	-	96[14]	Nemperor NE 436	[produced by Lee Kiefer , Tommy Bolin ]
Private Eyes	Tommy Bolin	10.1976	-	98[8]	Columbia 34 329	[gold-US][produced by Dennis Mackay, Tommy Bolin ]

Bernard Bolan

Od czasów, gdy był pierwszym wykonawcą folk w Sydney Opera House, poprzez wszystkie główne festiwale folklorystyczne w Australii i Nowej Zelandii oraz niezliczone koncerty i pokazy klubowe, Bernard Bolan stał się narodowym skarbem dzięki swojej niepowtarzalnej mieszance słów, dowcipu i doskonałego wykonania .

Piosenki miłosne Bernarda są namiętne, podczas gdy jego komediowy materiał dosłownie powoduje ból brzucha ze śmiechu. Słowa jego piosenek ujawniają się jako klejnoty poezji, a jego całkowicie oryginalna muzyka stworzyła wiele „klasyków naszych czasów”. Lekki nastrój większości jego prac może być zwodniczy; ma w sobie poetycką i muzyczną subtelność i bogactwo, które często zaskakują dobrze wyszkolonych naśladowców.

Bernard jest Anglikiem z urodzenia, 30 lat Australijczykiem; prawnik, ogrodnik, podróżnik, kowboj naprawdę skomplikowane indywidum! Jego teksty odzwierciedlają jego nastroje, a jego kompozycje pokazują jego nieodłączny talent muzyczny. Jego zdolność do odbierania życia takim, jakie odkrywa, pozwala mu łączyć poważną stronę wydarzeń ze zmysłowymi. Nigdy nie żałował przeprowadzki do Australii 30 lat temu; „W Wielkiej Brytanii nie byłoby możliwe połączenie dwóch karier w takim samym stopniu, jak w Australii” - powiedział Bernard.

Bernard zasłynął w 1970 roku, kiedy pojawił się jego singiel „The Rose Bay Ferry”. Wyprodukował wiele najlepiej sprzedających się albumów. Najnowszy jest album wielu jego ulubionych piosenek wydanych przez ABC Records:The Quirky Works of Bernard Bolan. Jego kompozycje zostały nagrane przez wielu australijskich artystów.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Rose bay ferry/Toorak tram	Bernard Bolan	08.1974	85[9]	-	Copperfield CS 50004	[written by Bernard Bolan]

Eric Bogle

Artysta ten urodził się w 1944 roku w szkockim miasteczku Peebles. Przez wiele lat imał się różnych zawodów, aż w 1969 roku wyemigrował do Australii. Osiadł początkowo w stolicy tego kraju - w Canberra. Obecnie mieszka niedaleko Adelaide w Australii Południowej. Od 1980 roku utrzymuje się jedynie z wykonywania piosenek folkowych.
 
Największym przebojem autorstwa Erica jest niewątpliwie "The Band Played Waltzing Matilda", nagrany po raz pierwszy przez June Tabor. Później wielu artystów sięgało po ten utwór, że wspomnę tylko The Pogues. Niemal równie często wykonywaną piosenką jest "Greenfields of France" (w oryginale zatytułowana "No Man's Land"), popularnością cieszy się też "Leaving Nancy".
 

Mocną stroną piosenek Erica jest niewątpliwie to, że w jego utworach pobrzmiewają echa charakterystyczne dla tradycyjnych folkowych piosenek. Mimo iż wiele jego piosenek żyje dziś własnym życiem i pojawia się w coraz to nowych wykonaniach, Eric Bogle nie zasypuje gruszek w popiele, wciąż pisze nowe, nagrywa też płyty ze swoimi utworami, a także z interpretacjami piosenek tradycyjnych, sporo też koncertuje.

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Scraps of Paper	Eric Bogle	09.1982	84[4]	-	Larrikin LRF 104	-
When the Wind Blows	Eric Bogle	08.1984	78[2]	-	Larrikin LRF 144	-
Singing in the Spirit Home	Eric Bogle	12.1986	96[2]	-	Larrikin LRF 186	-

Body Count

BODY COUNT, grupa amerykańska. Powstała w 1990 w Los Angeles w Kalifornii. Założył ją Ice-T (właśc. Tracy Marrow; 16.02.1958, Newark, New Jersey). Osierocony przez rodziców (zginęli w wypadku samochodowym), dorastał w domu ciotki w South Central, dzielnicy biedoty murzyńskiej w Los Angeles. Jako nastolatek udzielał się w gangu ulicznym Crips. Po odbyciu służby wojskowej zerwał jednak z przestępczą przeszłością i został rapperem i aktorem. Przyjął pseudonim Ice-T, pragnąc oddać w ten sposób hołd ulubionej postaci literackiej - Icebergowi Slimowi, bohaterowi powieści The Naked Soul Of Iceberg Slim Roberta Becka.
 
Zwrócił na siebie uwagę utworem Reckless, napisanym do filmu Breakin' (1984, reż. Joel Silberg), w którym zagrał też małą rolę. Ugruntował swoją pozycję takimi nagraniami, jak Colors do filmu Colors (Barwy; 1988, reż. Dennis Hopper), I'm Your Pusher, High Rollers, You Played Yourself, New Jack Hustler (Nino's Theme), I Ain't New Ja This, That's How I'm Livin', Gotta Lotta Love, I Must Stand czy The Lane, oraz kolejnymi albumami, zwłaszcza "O.G. - Original Gangster" (Sire, 1991).
 
Był jednym z twórców nowej odmiany rapu, nazwanej rapem gangsterskim (gangsta rap). W tekstach, opisujących życie środowisk przestępczych Los Angeles, posłużył się językiem ulicy - dosadnym, wulgarnym, pełnym slangowych określeń. Również tło muzyczne nasycił agresywnymi efektami dźwiękowymi. Utworzył Body Count -pierwotnie do nagrania jednego utworu, Body Count, na wspomniany album - aby zrobić krok dalej i połączyć rap z hardcore'em i przede wszystkim metalem. W składzie oprócz niego znaleźli się Ernie C - g, syntezator gitarowy, D-Roc - g, Mooseman - b i Beatmaster "V" - dr. W 1996 Moosemana zastąpił Griz - b. W 1997 miejsce Beatmastera "V", który zmarł na białaczkę, zajął OJ. - dr.
 
Grupa zaprezentowała się publiczności latem 1991 podczas objazdowego festiwalu Lollapalooza, w którym brała udział wraz z takimi zespołami, jak Living Colour i The Rollins Band. Jej pierwszą płytę, "Body Count" z marca 1992, wypełniła piekielna mieszanina rapu z thrashem (Body Count's In The House, Bowels Of The Devil, Hoodoo, There Goes The Neighborhood), a czasem i hard-core'em (nowa wersja Body Count, Cop Killer). A muzyce tej towarzyszyły nie do końca poważne, przesycone czarnym humorem teksty na różne, zazwyczaj poważne tematy, np. rasizmu (KKK Bitch, Mama's Gotta Die Tonight) czy narkomanii (The Winner Loses). Ukazaniu się albumu towarzyszyła atmosfera skandalu. 

Utwór Cop Killer, zdaniem Ice-T będący wypowiedzią przeciwko brutalności i bezwzględności policji, odczytano bowiem jako pochwałę przemocy wobec stróżów prawa. Wśród protestujących przeciwko rozpowszechnianiu go byli prezydent Bush, wiceprezydent Quayle oraz sześćdziesięciu kongresmenów. Ice-T uległ naciskom szefów Time Warner i zgodził się na usunięcie Cop Killer z późniejszych tłoczeń płyty oraz wycofanie z rynku singla z tym nagraniem (w czerwcu 1992 wydano inną płytkę - There Goes The Neighborhood/KKK Bitch), ale zniechęcony zerwał umowę z firmą. W grudniu 1993 grupa po raz pierwszy dotarła z koncertami do Europy. W programie wszystkich występów znalazł się utwór Cop Killer - mimo ostrzeżeń ze strony władz (np. w Irlandii grożono Ice-T karą sześciu miesięcy więzienia i dziesięciu tysięcy funtów grzywny).
 
We wrześniu 1994 trafił na rynek następny album Body Count, "Born Dead", promowany dwoma singlami, Born Dead/Body Count's In The House (wersja koncertowa) z września i Necessary Evil/Necessary Evil (wersja koncertowa)/Bowels Of The Devil (wersja koncertowa) z grudnia. Był nie do końca przekonującą, dość wymęczoną, zrobioną bez poczucia humoru repliką "Body Count" (np. Killin' Floor, Born Dead, Necessary Evil, Drive By). Jego repertuar uzupełniała przeróbka Hey Joe, przeboju Jimiego Hendrixa, znana już ze składanki "Stone Free - A Tribute To Jimi Hendrix" (Reprise, 1993).
 
Nie miała mocy debiutu również trzecia płyta - "Violent Demise - The Last Days" z marca 1997. Utrzymana w tej samej co zawsze metalowo-rapowej konwencji, ożywiona niekiedy elementem funku muzyka zupełnie straciła dawne ostrze (np. Root Of All Evil, Dead Man Walking, You're Fuckin' With BC), a teksty raziły komunałami (np. Truth Or Death, wyrzekający na nasz zakłamany świat, czy Root Of All Evil, wskazujący pieniądz jako źródło wszelkiego zła). Broniło się jedynie kilka utworów, jak pełen furii My Way czy rzeczywiście dowcipny Strippers (opisujący katusze, jakie można przeżyć, oglądając ponętną striptizerkę w akcji). W lipcu 1995 grupa była jedną z gwiazd Sopot Rock Festival (obok m.in. zespołów Paradise Lost, Dżem i Gdzie Cikwiaty), a 17 maja 1997 wystąpiła w namiocie Colosseum w Warszawie. 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Born Dead	Body Count	10.1994	28[3]	-	Virgin SYNDG 4	[written by D-Roc, Ernie-C, Ice-T, Mooseman][produced by Ernie-C, Ice-T]
Necessary Evil	Body Count	12.1994	45[5]	-	Virgin VSCDX 1529	[written by Mooseman][produced by Ernie-C, Ice-T]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Body Count	Body Count	04.1992	-	26[20]	Sire 26 878	[gold-US][produced by Ice-T,Ernie C ]
Born Dead	Body Count	09.1994	15[2]	74[3]	Virgin 39 802	[produced by Ice-T,Ernie C ]
Manslaughter	Body Count	06.2014	-	102[1]	Sumerian 492	[produced by Will Putney]
Bloodlust	Body Count	04.2017	-	157[1]	Century Media 88985416452	[produced by Will Putney]

BoDeans

BoDEANS, grupa amerykańska. Powstała w 1984 w miejscowości Waukesha w stanie Wisconsin. Pierwszy skład: Sammy Bo Dean (właśc. Sam Llanas; 8.02.1961, Waukesha, Wisconsin) - voc, g, Beau BoDean (właśc. Kurt Neumann; 9.10.1961, Waukesha, Wisconsin) - voc, g, Guy BoDean (właśc. Guy Hoffman; 20.05.1954) - dr. W 1986 dołączył Bob BoDean (właśc. Robert Griffin; 4.12.1959, Waukesha,Wisconsin) - b. W 1987 Cuy odszedł.

W późniejszym okresie formację wspomagali tacy perkusiści, jak Bob Conlon, Danny Gayol i przede wszystkim Kenny Aronoff, współpracownik Johna Mellencampa. W 1989 dołączył Michael Ramos (18.11.1958, Houston, Teksas) - k. Dopiero w 1991 zatrudniła perkusistę na stałe; był to Rafael "Danny" Gayol - dr, który jednak w 1993 odszedł. W 1995 z BoDeans rozstał się też Ramos.

Grupa sięgnęła głęboko do tradycji rocka, np. do twórczości Buddy Holly'ego, The Everly Brothers, The Rolling Stones, The Byrds, The Band i Buffalo Springfield, ale zrobiła to tak umiejętnie, że wynikiem była muzyka niezwykle świeża, porywająca, atrakcyjna dla publiczności lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych. Największe wrażenie zrobiły pierwsze dwie płyty, "Love & Hope & Sex & Dreams" z lipca 1986, wyprodukowana przez T-Bone'a Burnette'a i zawierająca m.in. Still The Night, She's Runaway, Misery, Angels i Fadeaway, oraz "Outside Looking In" z września 1987, wyprodukowana przez Jerry'ego Harrisona z The Talking Heads i zawierająca m.in. Say About Love, What It Feels Like i Dreams.

Na obu bezpretensjonalnym kompozycjom towarzyszyły interesujące teksty na temat życiowych nadziei, zaprzepaszczonych szans młodości, nieszczęśliwej miłości. Nieco mniej podobały się następne albumy, ale potwierdzał klasę BoDeans koncertowy "Joe Dirt Car" z 1995. Formacja promowała swoje płyty m.in. na wspólnych koncertach z U2. Nie zdobyła nigdy wielkiej popularności, ale wywarła duży wpływ na liczne młodsze zespoły sięgające do źródeł rocka, np. The Jayhawks, Wilco, Uncle Tupelo, Son Volt i The Bottle Rockets.

Muzycy BoDeans gościnnie uczestniczyli w nagraniach m.in. Robbiego Robertsona. Dyskografię uzupełnia m.in. niskonakładowy koncertowy album "Live A Tower 10/11/93" (Slash - Reprise, 1994), wydany wyłącznie w celach promocyjnych i rozesłany prezenterom radiowym.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Closer To Free	BoDeans	03.1996	-	16[20]	Slash 16 674	[written by Kurt Neumann, Sam Llanas][produced by T-Bone Burnett]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Love & Hope & Sex & Dreams	BoDeans	06.1986	-	115[19]	Slash 25 403	[produced by T-Bone Burnett]
Outside Looking In	BoDeans	10.1987	-	86[20]	Slash 25 629	[produced by Jerry Harrison]
Home	BoDeans	07.1989	-	94[13]	Slash 25 876	[produced by Jim Scott]
Black and White	BoDeans	04.1991	-	105[5]	Slash 26 487	[produced by David Z]
Go Slow Down	BoDeans	10.1993	-	127[3]	Slash 45 455	[produced by T-Bone Burnett, BoDeans]
Joe Dirt Car	BoDeans	08.1995	-	161[1]	Slash 45 945	[produced by BoDeans]
Blend	BoDeans	11.1996	-	132[2]	Slash 46 216	[produced by BoDeans, Greg Goldman]
Resolution	BoDeans	06.2004	-	194	Zoë 01143 1046	[produced by Kurt Neumann]
Still	BoDeans	03.2008	-	194	He and He Records	[produced by T-Bone Burnett]
Mr. Sad Clown	BoDeans	04.2010	-	172	429 Records 17782	[produced by Kurt Neumann]