Motley Crue

Przełom lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych na Zachodnim Wybrzeżu USA muzycznie przypominał swoją konsystencją nagrzane słońcem bajoro. Obowiązywały ugrzecznione stroje muzyków, fryzury i muzyka, której można posłuchać zarówno w samochodzie, supermarkecie, jak na imprezie rocznicowej w gronie jednakowo nudnych i nijakich absolwentów amerykańskiej szkoły. Stacje radiowe nadające podobne do siebie piosenki czasu amerykańskiej stabilizacji ery postnixonowsklej. Nikogo nie można urazić ani zniechęcić mocniejszym uderzeniem w gitarowe struny, bo spadnie sztucznie wywindowany wskaźnik słuchalności.
I właśnie wtedy zaczynają pojawiać się w Los Angeles symptomy nowego zjawiska zdecydowanie odcinającego się od cukierkowo-nijakiego głównego nurtu. Do USA zaczynają przenikać echa zarówno punkowej rewolty zza wielkiej wody, jak i muzyka zespołów ze Wschodniego Wybrzeża, co nie znaczy, że łatwiej akceptowalnych przez zachodnią konserwę.

Frank Carlton Serafino Ferrano, zwany przez kumpli Nikki Sixx, opuścił Londyn - grupę rockową kontynuującą tradycję The New York Dolls, która w obliczu braku kontraktu muzycznego postanowiła płynąć z prądem i przejść na new wave. Nikki spotyka muzyka greckiego pochodzenia - był to Tommy Lee Bass, który wbrew swemu nazwisku grał na perkusji. Do składu dołącza znaleziony za pośrednictwem ogłoszenia prasowego Bob Deal, który później zmieni nazwisko na Micky Mars. Anons w piśmie "The Recycler", zawierającym informacje o używanych materacach, meblach i innych rupieciach, brzmiał: Agresywny, ordynarny i głośny gitarzysta poszukuje grupy. Wokalistę Vince'a Neila Whartona wyciągnęli wspólnie z klubu Starwood - dekadenckiej speluny, gdzie grały zespoły typu The Clash, The Jam, The Specials czy Elvis Costello, a rock'n'rollowe życie pulsowało swoim rytmem w strumieniach piwa i przy aktywnym udziale dziewcząt z Kalifornii, o których już dekadę wcześniej śpiewali muzycy The Beach Boys.

Wygląd zespołu jest bardzo ważny, ale nie wszyscy mogq wyglądaćjak Motorhead — zawyrokował Mick Mars. Jeździliśmy po pchlich targach i sex skopach, czasami musieliśmy wydzierać stojącym tam panienkom coś, co się nam spodobało, a osiadało jakby leżało na śmietniku za lumpeksem. Wyglądaliśmy jak banda błazeńskich oberwańców no i tak już zostało, (motley - błazen, crew -załoga).

Włosy również były bardzo istotne w tym wyglądzie - trzech brunetów i blondas z natapirowanymi do niemożliwości piórami. Musisz najpierw obciąć je z grubsza, później wisząc głową w dół nakładasz dużą butlę lakieru do włosów. Jak chcesz spać, opierasz głowę na czole, inaczej się nie da - mówi Vince. Taa, włosy to ważna rzecz... Złośliwi twierdzili, że grupa Mótley Crue jest całkowicie odpowiedzialna za powstanie dziury ozonowej na skutek nadużywania przez nią lakieru do włosów.

Niestety, w ten sposób widziała zespół również większość firm płytowych i dziennikarzy muzycznych. Dlatego ich pierwsza płyta ukazała się początkowo nakładem własnej wytwórni Leathur Records w 1982 roku. Nosiła tytuł Too Fast For Love i zawierała prosty, skondensowany rock'n'roll. Nagrania takie jak Public Enemy No l czy Too Fast For Love, pozbawione zbędnych ozdobników, nawiązywały do tradycji rockowych buntowników i dzięki tej prostocie w szczery sposób przekazywały emocje młodych muzyków. Tak też o sobie mówią muzycy: Nie gramy heavy metalu czy innej muzyki, jesteśmy po prostu kapelą rock 'n 'rollową.

Na początku grupie nie było łatwo. Zostali okrzyknięci przez prasę najgorszym zespołem z Los Angeles, pomimo że zdobyli tam lokalną sławę. Po wydaniu debiutanckiego albumu w nakładzie 900 sztuk i po dodruku 15000 egzemplarzy udało im się podpisać umowę z wytwórnią Elektra, która w latach sześćdziesiątych wydawała płyty takich artystów jak MC5 czy The Stooges. W czerwcu 1982 roku zespół ruszył w pierwszą trasę, występując z powodu swojego wyglądu głównie w dyskotekach i klubach dla homoseksualistów: Zarabialiśmy jakieś 20 dolarów dziennie, na Boże Narodzenie ukradliśmy indyka i choinkę, na której porozwieszaliśmy puszki po piwie, w końcu podpaliliśmy to drzewko i poszliśmy zagrać koncert - wspominają Vince i Nikki.

Przełom nastąpił podczas wspólnej trasy z grupą Kiss i występu dla trzystutysięcznej publiczności podczas festiwalu L s, gdzie drugiego, heavymetalowego dnia zagrali obok takich wykonawców, jak Van Halen, Scorpions, Triumph, Judas Priest, Ozzy Osbourne i Quiet Riot. Grającym o 12:30 w ponad trzydziestostopniowym upale muzykom publiczność pomaga zaśpiewać utwór Live Wiry z debiutanckiego albumu. Kończą koncert beatlesowskim Helter Skelter.

Album Shout At The Devil jest już pełnym sukcesem. Przez pierwszy tydzień sprzedaje się ponad 200 000 egzemplarzy. Zespół intensywnie koncertuje, prowadząc jednocześnie bujne życie za kulisami. Doszło do tego, że Sharon Osbourne zakazuje fankom Motley Criie wstępu za kulisy, nie mogąc sobie poradzić z chaosem za sceną. Doskonały album zyskuje, niesłusznie, opinię satanistycznego na skutek wykorzystania symbolu pentagramu na okładce. Sami muzycv mówią o tym tak: Nie składamy ofiar z kozłów. No, chyba że z młodych dziewcząt. My krzyczymy na diabla (Shout At The Devil), czyli na polityków, belfrów; gliniarzy - tych wszystkich, którzy zabraniają ci żyć własnym życiem. Ty taki owaki, ty sukinsynu jeden. Nie, pentagram to symbol wilkolaka. No wiesz, jak nosisz pentagram, żaden wilkolak w pobliżu nie może się do ciebie przypieprzyč.

Jedno jest pewne - to hedoniscyczny styl życia, a nie jak pragnęli widzieć to niektórzy działanie ciemnych mocy, doprowadził do tragicznego w skutkach wypadku samochodowego. Podczas imprezy z grupą Hanoi Rocks po brakujący alkohol zaofiarowali się jechać Vince i perkusista Hanoi Nick "Razzle" Dingley. Razzle ginie w wypadku, Vince, który prowadził samochód, wychodzi z niego cały, czego wielu nie może mu wybaczyć. Dochodzi do tego, że na koncertach zespołu fani Hanoi organizują pikiety, a bukmacherzy obstawiają zakłady czy Vince przeżyje wyrok w więzieniu.
Kolejny album grupy wydany w 1985 roku Theatre Of Pain, dedykowany jest Razzle'owi i zawiera przestrogę przed prowadzeniem auta po spożyciu. Muzyka jest ascetyczna, Jakby grupa chciała nawiązać do swojego debiutu. Płyta rozchodzi się w dwóch milionach egzemplarzy ale Crue nie mają zamiaru na tym poprzestać.

W muzyce rockowej - śledzę to pilnie - istnieje kilkanaście nagrań zaczynających się od dźwięku uruchamianego silnika Harleya-Davidsona. Tytułowy kawałek z płyty Girls, Girls, Girls należy do tych najbardziej znanych. Wydawnictwo, zawierające brudną, motocyklową muzykę - choć nieco przerysowaną stylistycznie na skutek wprowadzenia nieobecnych do tej pory fortepianu i harmonijki - dochodzi do trzeciego miejsca listy "Billboardu". Był to okres, kiedy media już popularyzowały ciężką muzykę, dostrzegając w tym dobry interes, chociaż Nikki mówi o tym tak: Woleliśmy mieć kontrole nad tym, co robimy. W końcu co może wiedzieć o naszej muzyce jakiś gość w garniturze, mieszkający na siedemnastym piętrze wieżowca, który nigdy nie był na żadnym koncercie.

Sukcesy nie wpłynęły kojąco na muzyków Crue. Po kłopotach z Vince'em, który spędził kilkanaście dni w więzieniu, Nikki Sixx zostaje cudem odratowany z zapaści narkotykowej przez Slasha i Stevena Adlera. Mówi tak: Zawsze przerażało mnie, ze połowa tak zdrowego społeczeństwa, jakim jest populacja Kalifornii, ulega modzie na narkotyki. Nikki był przez kilka minut w stanie śmierci klinicznej. Zespół Motley Crue, będący kwintesencją hasła sex, drugs, rock'n'roll, musiał zacząć walczyć o przetrwanie w sensie fizycznym, jeśli chciał dożyć kolejnych sukcesów.

Musiał nastąpić moment otrzeźwienia, bo nawet żelazny organizm nie jest w stanie wytrzymać takiego tempa. Zespół odstawił wszelkie używki nie z powodu duchowego odrodzenia bynajmniej, ale z powodu muzyki. Chcieli dalej tworzyć i koncertować, a to wymaga kondycji. Panowie ostentacyjnie pojawiali się z puszkami napojów orzeźwiających zamiast butelki Jacka Danielsa.
W 1989 roku doskonały album Dr. Feelgood dotarł na pierwsze miejsce listy "Billboardu", ugruntowując gwiazdorską pozycję Motley Crue. Grupa miała licznych naśladowców, ale większość z nich była bardziej zainteresowana tworzeniem wizerunku chłopaków z szopą włosów w lateksowych spodniach otoczonych gromadą dziewcząt niż samą muzyką.

W 1992 roku nieoczekiwanie z zespołu został wyrzucony Vince Neil, Jak podano - za zbytnie zainteresowanie wyścigami samochodowymi. Tak naprawdę Vince był jedynym członkiem grupy, który nie brał udziału w komponowaniu nowego materiału. Nowy wokalistą został John Corabi z grupy Scream. Zarejestrowano poprawny album wyprodukowany przez Boba Rocka i zatytułowany po prostu Motley Crue. Sam Vince zaprzeczył, jakoby wyrzucenie z zespołu miało źródło w jego braku zainteresowania muzyką. Komentuje to tak: To prawda, ze nie podzielałem entuzjazmu co do nowego kierunku artystycznego obranego przez zespół. Na początku było ostro, rockowe, ale zdecydowali się na wprowadzenie klawiszy i dodatkowych partii wokalnych, co zupełnie mi nie odpowiadało. Byłem zawiedziony. Kiedy dałem temu wyraz, odstrzelili mnie. Tak się nie robi.

Muzycy pogodzili się jednak i w 1997 roku ukazał się nagrany znowu z Neilem, bardzo udany, melodyjny, ale i ostry album Generation Swine. Zawierał między innymi doskonałą nową wersję starego przeboju Shout At The Devil z dopiskiem '97 w tytule. W roku 2000 trafiła na rynek nagrana z Randym Casrillo na miejsce Tommy'ego Lee płyta New Tatoo, utrzymana znowu w dawnym stylu.
Sam Vince Neil mówi o latach w zespole i poza nim w ten sposób: Tak właśnie wygląda życie - czasem jest ciekawe i pełne wrażeń, a czasem daje nam zdrowo popalić, ale wielu łudzi podchodzi do tego zbyt serio. Ja mówię? - wyluzuj, to tylko rock . Nic dodać nic ująć.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Looks that kill/Piece of your action	Motley Crue	02.1984	-	54[10]	Elektra 69 756	[Written by: Nikki Sixx][produced by Tom Werman][12.Mainstream Rock Tracks]
Too young to fall in love/Take me to the top	Motley Crue	04.1984	-	90[2]	Elektra 69 732	[Written by: Nikki Sixx][produced by Tom Werman][17.Mainstream Rock Tracks]
Smokin' in the boys room/Use it or lose it	Motley Crue	07.1985	71[4]	16[15]	Elektra 69 625	[Written by: Cub Koda/Michael Lutz][produced by Tom Werman][7.Mainstream Rock Tracks]
Home sweet home/Red hot	Motley Crue	10.1985	-	89[6]	Elektra 69 591	[Written by: Tommy Lee/Vince Neil/Nikki Sixx][produced by Tom Werman][38.Mainstream Rock Tracks]
Girls,girls,girls/Sumthin' for nuthin'	Motley Crue	05.1987	26[6]	12[15]	Elektra 69 465	[Written by: Tommy Lee/Mick Mars/Nikki Sixx ][produced by Tom Werman][20.Mainstream Rock Tracks]
You' re all i need/All in the name of rock UK side B:Wild side	Motley Crue	11.1987	23[4]	83[8]	Elektra 69 429	[Written by: Tommy Lee/Nikki Sixx][produced by Tom Werman]
Dr.Feelgood/Sticky sweet	Motley Crue	09.1989	50[3]	6[16]	Elektra 69 271	[gold][Written by: Mick Mars/Nikki Sixx ][produced by Bob Rock][7.Mainstream Rock Tracks]
Kick start my heart/She goes down	Motley Crue	11.1989	-	27[16]	Elektra 69 248	[Written by: Nikki Sixx][produced by Bob Rock][18.Mainstream Rock Tracks]
Without you/Slice of your life UK side B:Live wire	Motley Crue	02.1990	39[3]	8[17]	Elektra 64 985	[Written by: Mick Mars/Nikki Sixx][produced by Bob Rock][11.Mainstream Rock Tracks]
Don' t go away mad[Just go away]/Rattlesnake shake	Motley Crue	06.1990	-	19[16]	Elektra 64 962	[Written by: Mick Mars/Nikki Sixx][produced by Bob Rock][13.Mainstream Rock Tracks]
Same Ol' Situation[S.O.S.]/Wild side	Motley Crue	09.1990	-	78[9]	Elektra 64 942	[Written by: Tommy Lee/Mick Mars/Vince Neil/Nikki Sixx][produced by Bob Rock][34.Mainstream Rock Tracks]
Primal scream/Dancing on glass	Motley Crue	09.1991	32[2]	63[5]	Elektra 64 848	[Written by: Tommy Lee/Mick Mars/Vince Neil/Nikki Sixx ][produced by Bob Rock][21.Mainstream Rock Tracks]
Home sweet home ' 91/You' re all i need	Motley Crue	11.1991	37[2]	37[17]	Elektra 64 818	[written by Nikki Sixx, Vince Neil, Tommy Lee][produced by Tom Werman][41.Mainstream Rock Tracks]
Hooligan' s holiday/Hypnotized	Motley Crue	02.1994	36[3]	-	Elektra EKR 180 [UK]	[written by Nikki Sixx,Tommy Lee,Mick Mars,John Corabi][produced by Bob Rock][10.Mainstream Rock Tracks]
Afraid /Lust for life/Welcome to the planet room	Motley Crue	07.1997	58[2]	-	Elektra E 3936 [UK]	[written by Nikki Sixx][produced by Scott Humphrey, Nikki Sixx, Tommy Lee][10.Mainstream Rock Tracks]
If i die tomorrow	Motley Crue	06.2005	63[5]	-	Mercury 9871754	[written by Nikki Sixx/Corneau/Bouvier][produced by Bob Rock]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Shout at the devil	Motley Crue	09.1983	-	17[111]	Elektra 60 289	[4x-platinium-US][produced by Tom Werman]
Too fast for love	Motley Crue	12.1983	-	77[62]	Elektra 60 174	[platinium-US][produced by Mötley Crüe]
Theatre of pain	Motley Crue	06.1985	36[3]	6[72]	Elektra 60 418	[4x-platinium-US][produced by Tom Werman]
Girls ,girls,girls	Motley Crue	06.1987	14[11]	2[46]	Elektra 60 725	[4x-platinium-US][silver-UK][produced by Tom Werman]
Dr.Feelgood	Motley Crue	09.1989	4[7]	1[2][109]	Elektra 60 829	[6x-platinium-US][gold-UK][produced by Bob Rock]
Decade of decadence '81-' 91	Motley Crue	10.1991	20[3]	2[37]	Elektra 61 204	[2x-platinium-US][produced by Bob Rock/Tom Werman/Motley Crue]
Motley Crue	Motley Crue	04.1994	17[2]	7[10]	Elektra 61 534	[gold-US][produced by Bob Rock]
Generation swine	Motley Crue	06.1997	80[2]	4[9]	Elektra 61 901	[gold-US][produced by Scott Humphrey]
Greatest hits	Motley Crue	11.1998	-	20[69]	Beyond 78 002	[gold-US][produced by Bob Rock]
Live:Entertainment or death	Motley Crue	12.1999	-	133[2]	Motley 78 034	[produced by Mötley Crüe]
New tattoo	Motley Crue	07.2000	176[1]	41[6]	Motley 78 120	[produced by Mike Clink]
Red,white & crue	Motley Crue	02.2005	67[4]	6[17]	Motley 78 120	[platinium-US][produced by Bob Rock/Mick Mars/Mike Clink/Motley Crue/Nikki Sixx/Scott Humphrey/Tom Werman/Tommy Lee]
Saints of Los Angeles	Motley Crue	06.2008	78[2]	4[9]	Motley MR 248	[produced by James Michael/DJ Ashba/Nikki Sixx]
The Dirt Soundtrack	Motley Crue	04.2019	32[3]	4[9]	Masters 2000 ESM 5202 [UK]	[produced by Dave Donnelly, Bob Rock]

MC Breed

MC Eric Breed (nr. ok. 1972 r. we Flint w stanie Michigan) zaczął występować na początku lat 90. razem z kuzynem Alem Breedem (znanym z DFC), zanim ten nie podjął kariery solowej w towarzystwie T-Trouble E (Eric pomagał Alowi w realizacji jego pierwszej płyty).
Pierwszy sukces odniósł nagraniem "Ain't No Future In Yo' Frontin'" (później wielokrotnie samplowanym), pochodzącym z debiutanckiego albumu MC Breed & DFC. Był to klasyczny przykład gangsterskiej postawy, a temat powrócił na drugiej płycie w postaci "Ain't To Be Fucked With" (przemianowanego na singlu na "Ain't To Be Flexed With").

Jednym z producentów debiutu MC Breeda był Bernard Terry, który razem z DJ-em i producentem Flashem Technology pracował również nad jego drugą płytą. Po sesjach nagraniowych na trzeci album Breed został zaproszony przez George'a Clintona do udziału w nagraniu singla "Paint The White House Black". Płyta The New Breed przyniosła cięższe brzmienie, a w jej realizacji wzięli udział 2Pac ("Gotta Get Mine"), Clinton ("Tight") oraz wieloletni przyjaciel Breeda D.O.C. .

Produkcją albumu zajęli się natomiast Warren G i Colin Wolfe. D.O.C., związany niegdyś z legendarną grupą NWA, napisał na jego czwartą płytę piosenkę "B.R. Double E.D.". Na albumie, którego wysoki poziom wyznaczyło nagranie "Teach My Kids". wystąpiła również grupa DFC oraz Jama! Phillips . Również na kolejnej płycie nie zabrakło gości - wystąpił m.in. Too Short.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Ain't no future in yo' frontin'/Just kickin'	MC Breed & DFC	01.1992	-	66[20]	SDEG/Ichiban 91-062	[written by Eric Breed, Herman Lang][produced by Herman Lang, M. C. Breed][48[18].R&B Chart]
Gotta get mine	MC Breed	08.1993	-	96[2]	WRAP/Ichiban 93-154	[written by Colin Wolfe, Warren G., Eric Breed][produced by Colin Wolfe, Warren G., Eric Breed][61[17].R&B Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
MC Breed and DFC	MC Breed	08.1991	-	142[10]	SDEG 4103	[produced by Tim Brown,Leroy McMath,MC Breed,Herman Lang,S. Harris]
20 Below	MC Breed	05.1992	-	155[4]	Wrap 8109	[produced by Bernard Terry,Flash Technology]
The New Breed	MC Breed	05.1993	-	156[15]	Wrap 8120	[produced by MC Breed,Colin Wolfe,Warren G,The D.O.C.]
Funkafied	MC Breed	06.1994	-	106[6]	Wrap 8133	[produced by MC Breed,Flash Technology,The Hurra,Brett Ski,Big Man,Swift C]
Big Baller	MC Breed	07.1995	-	143[2]	Wrap 8148	[produced by MC Breed,Flash Technology,Shorty B,Carlos Glover,Brett Ski,Jazze Pha,Pee-Wee,Amp Fiddler]
It's All Good	MC Breed	04.1999	-	180[1]	Power 5290	[produced by Leroy McMath,Jazze Pha,MC Breed,Colin Wolfe,Erotic D.,Mr. Ku]

Desmond Child

Amerykańska grupa wykonująca typowo komercyjny pop-rock. Powstała w 1975 r. z inicjatywy Desmonda Childa (instr. klawiszowe), który dokooptował do składu grono instrumentalistów oraz trzy wokalistki, koleżanki z college'u: Marię Vidal, Myriam Naomi Vaille i Dianę Graselli.
Zespołem zainteresował się Paul Stanley, gitarzysta grupy Kiss. Debiutancki album, Desmond Child And Rouge, nagrany dla wytwórni Capitol, prezentował mieszaninę popu, rocka, soulu, funka i bluesa. Kolejny longplay, Runners In The Night, mimo bardziej awangardowych aspiracji muzyków przyjęto chłodno.

Wkrótce po jego wydaniu Child rozwiązał zespół, koncentrując się na komponowaniu i produkcji nagrań. Jego tematy wykonywali m.in. Cher, Michael Bolton, Bon Jovi, Alice Cooper, Kiss i Jimmy Barnes. Spośród kompozycji Desmonda największą popularnością cieszyły się "You Give Love A Bad Name" i "Livin' On A Prayer" (współautorstwa Jona Bon Jovi) oraz bestsellerowy przebój Kiss "I Was Made For Loving You".

Na muzyczną scenę Child powrócił w 1991 r. nagranym dla Elektry autorskim albumem Discipline. Pomimo niewątpliwych talentów estradowych twórcy nie udało się olśnić nagraniem potencjalnych nabywców.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Our Love Is Insane/City In Heat	Desmond Child And Rouge	01.1979	-	51[11]	Capitol 4669	[written by Desmond Child][produced by Richard Landis ][95[2].R&B Chart]
Love On A Rooftop/Ray Of Hope	Desmond Child	06.1991	-	40[12]	Elektra 64 883	[written by Desmond Child , Diane Warren][produced by Sir Arthur Payson , Desmond Child]
You're the Story of My Life/Do me right	Desmond Child	10.1991	-	74[6]	Elektra 64 850	-

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Desmond Child & Rouge	Desmond Child & Rouge	03.1979	-	157[6]	Capitol 11 908	-