Z archiwum...rocka : listopada 2023

piątek, 24 listopada 2023

Uriah Heep

Primary Zespół założony w 1969 r. przez Davida Byrona (ur. 29.01.1947 r. w Epping w hrabstwie Essex, Anglia - zm. 28.02.1985 r. w Reading; śpiew) i Micka Boxa (ur. 8.06.1947 r. w Walthamshaw, Londyn, Anglia; gitara/śpiew). Obaj muzycy spotkali się już w połowie lat sześćdziesiątych, grając wspólnie w grupie Stalkers, po rozwiązaniu której założyli następną o nazwie Spice. Zespół ten przekształcił się w Uriah Heep, kiedy jego skład poszerzył się o Kena Hensleya (ur. 24.08.1945 r. w Londynie, Anglia; gitara/klawisze/śpiew), zarekomendowanego przez jego przyjaciela Paula Newtona (ur. w 1946 r. w Andover, Anglia) - basistę Spice.

Hensley grał wcześniej na gitarze z Kit And The Saracens i z soulową grupą Jimmy Brown Sound; pojawił się też obok Micka Taylora w The Gods, później w Cliff Bennett Band i na albumie zespołu Toe Fat. Perkusistą nowej formacji został Alex Napier (też grał w Spice), zastąpiony niebawem przez Nigela Olssona (późniejszego współpracownika Eltona Johna). Znalezienie stałego perkusisty miało, niestety, dać się zespołowi mocno we znaki na początku kariery.

Swą nazwę grupa zaczerpnęła od postaci z powieści "David Copperfield" Charlesa Dickensa. W 1970 r uroczyście obchodzono 100. rocznicę śmierci tego wielkiego pisarza. Prawdopodobnie dlatego eks-menedżer Spice i późniejszy opiekun Uriah Heep, Gerry Bron, zasugerował nowej formacji właśnie taki pomysł. Nagrany w 1970 r. debiutancki album Very 'eavy, Very 'umble był zgrabnym przejściem od elektrycznego folku do mocniejszego brzmienia. Po jego ukazaniu się do zespołu dołączył perkusista Keith Baker, który jednak nie wytrzymał w nim długo twierdząc, że obciążenia związane z koncertami są zbyt wielkie. Wziął udział w nagraniu zaledwie jednego longplaya Salisbury, wydanego w 1971 roku. Zaprezentował on zupełnie nowe oblicze grupy; znalazły się tu długie, skomplikowane partie solowe, a w nagraniu 16-minutowego utworu tytułowego wzięła udział 26-osobowa orkiestra. Zespół tym samym "otarł się" o niezwykle bogaty i wyszukany styl muzyczny, określany później mianem "rocka progresywnego".

W październiku 1970 r. w Uriah Heep pojawił się kolejny perkusista - Ian Clarke, po roku zastąpiony przez Lee Kerslake'a (eks'-The Gods i Toe Fat). Równocześnie Paula Newtona zastąpił Mark Clarke (wcześniej w Downbeats i Colosseum), by po trzech miesiącach - w lutym 1972 r. - ustąpić miejsca Gary Thainowi (ur. w Nowej Zelandii, wcześniej w zespole Keefa Hartleya).

Album Look At Yourself wydany w 1971 roku przez wytwórnię Bronze Records, należącą do menedżera zespołu Gerry Brona, w listopadzie dotarł do 39. miejsca brytyjskiej listy przebojów. Po dokonaniu ostatnich zmian personalnych rozpoczął się najbardziej pomyślny okres w karierze Uriah Heep. W tym czasie jego pełna rozmachu muzyka uzupełniała ekscentryczne, przepełnione fantastycznymi wizjami teksty. W nowym składzie zespół nagrał pięć albumów, z których pierwszy - Demons And Wizards - wszedł na amerykańską listę przebojów. Muzyczne i liryczne tematy rozwijali dalej na płytach Magician's Birthday, Uriah Heep Live, Sweet Freedom i Wonderworld (ostatnia propozycja zespołu, która trafiła do amerykańskiej Top 40), utrzymując stale wysokie tempo pracy. W lutym 1975 r., w wyniku nieporozumień, z zespołu odszedł Gary Thain (zmarł 19.03.1976 r. po przedawkowaniu narkotyków).

Kiedy w marcu 1975 roku zastąpił go John Wetton (wcześniej w King Crimson, Family i Roxy Music), spodziewano się, iż nada zespołowi tak bardzo potrzebny w tym okresie impet. Jednak wielu obserwatorów uważało, że uczynił on krok wstecz dołączając do zespołu, który szybko stawał się przeżytkiem. Mimo że pierwsze wspólne dzieło nowego składu, longplay Return To Fantasy, po raz pierwszy (i ostatni) weszło do brytyjskiej Top 10, dalsza współpraca nie przyniosła spodziewanych efektów. Po nagraniu kolejnego albumu High And Mighty w sierpniu 1976 r. Wetton rozstał się z zespołem, by dołączyć do Bryana Ferry, a później utworzyć kwartet U.K..

W 1976 roku coraz częściej dochodziło do kłótni pomiędzy członkami zespołu, którzy doszli ostatecznie do wniosku, że formuła przynosząca wcześniej tyle sukcesów, należy już bezsprzecznie do przeszłości. Hensley stwierdził, że stali się "maszynami zmierzającymi do szybkiej zagłady" i latem 1976 r. -podczas trasy po Stanach Zjednoczonych - postawił ultimatum: on albo Byron. Po ostrej próbie sił zmuszono do odejścia Byrona, który niedługo potem dołączył do Rough Diamond, by zająć się na koniec, podobnie jak Hensley, karierą solową.

Na wydanym w 1977 roku albumie Firefly zadebiutował nowy wokalista John Lawton (wcześniej w Lucifer's Friend), a nowym basistą został Trevor Bolder, były muzyk z zespołu towarzyszącego Davidowi Bowie. Nowy skład przetrwał ponad dwa lata i nagrał trzy albumy. Na tym trzecim - Fallen Angel z 1978 r. - po raz ostatni śpiewał Lawton. Na wydanym w 1980 r. longplayu Conquest pojawił się już John Sloman. Jednocześnie zespół opuścił Lee Kerslake, zastąpiony przez Chrisa Slade'a. Dwa lata później wiarę w sens kontynuowania muzycznej kariery stracił Hensley, za to na łono grupy powrócił Kerslake. Równocześnie doszło do innych istotnych przetasowań personalnych. Obok Boxa i Kerslake'a pojawili się Peter Goalby (śpiew), Bob Daisley (bas, śpiew) oraz John Sinclair (klawisze, śpiew).

W tym składzie powstały kolejne dwa albumy - w 1982 r. Abominong, a rok później Head First. W 1985 r. do grupy ponownie dołączył Bolder, który zastąpił Daisleya. Już z jego udziałem nagrana została płyta Equator. W tym czasie Uriah Heep związali się z wytwórnią Portrait, do czego zmusił ich upadek Bronze Records.

Kolejne lata przyniosły serię retrospektywnych albumów zawierających nagrania studyjne i koncertowe z okresu największej świetności Uriah Heep. W grudniu 1987 r. grupa dokonała bezprecedensowego wyczynu, występując przez dziesięć kolejnych wieczorów w wypełnionej po brzegi Hali Olimpijskiej w Moskwie. Rok później udokumentowała to wydarzenie na albumie Live In Moscow, nagranym już w nowym składzie: Box, Kerslake, Bolder oraz Bernie Shaw (śpiew) i Phil Lanzon (klawisze). W 1989 r. ci właśnie muzycy nagrali pierwszą od czterech lat studyjną płytę Uriah Heep Raging Silence.
W tym samym roku zespół wystąpił po raz pierwszy w Polsce (Wrocław, festiwal "Jazz Nad Odrą").

W 1991 r. ukazał się album Different World, a rok później Uriah Heep znów zagrali w Polsce (Warszawa, Stadion X-lecia, koncert "Monaru"). Pomimo w sumie trzydziestu zmian w składzie grupa nadal koncertuje upajając się swoją długowiecznością i dowodząc, jak bardzo mylił się pewien amerykański krytyk, który stwierdził: "Jeśli ten zespół odniesie sukces, będę musiał popełnić samobójstwo".

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Easy livin' /All my life	Uriah Heep	07.1972	-	39[12]	Mercury 73 307 [US]	[written by Ken Hensley][produced by Gerry Bron]
Sweet Lorraine/Blind eye	Uriah Heep	01.1973	-	91[3]	Mercury 73 349 [US]	[written by Mick Box, David Byron, Gary Thain][produced by Gerry Bron]
Stealin' /Sunshine	Uriah Heep	05.1974	-	91[7]	Bronze BRO 7	[written by Ken Hensley][produced by Gerry Bron]
That' s the way that is it/Son Of A Bitch	Uriah Heep	05.1982	-	106[4]	Bronze BRO 148	[written by Paul Bliss][produced by Ashley Howe]
Lonely nights/Weekend warriors	Uriah Heep	06.1983	85[2]	-	Bronze BRO 166	[written by Adams, Vallance][produced by Ashley Howe]
Stay on top/Plaing for time	Uriah Heep	08.1983	76[3]	-	Bronze BRO 168	[written by T. Jackson][produced by Ashley Howe]

Albumy *353*
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Uriah Heep	Uriah Heep	10.1970	-	186[4]	Mercury 61 294 [US]	[produced by Gerry Bron]
Salisbury	Uriah Heep	02.1971	-	103[9]	Mercury 61 319	[produced by Gerry Bron]
Look at yourself	Uriah Heep	10.1971	39[1]	93[20]	Bronze ILPS 9169	[produced by Gerry Bron]
Demons and wizards	Uriah Heep	05.1972	20[11]	23[38]	Bronze ILPS 9193	[gold-US][produced by Gerry Bron]
The magician' s birthday	Uriah Heep	11.1972	28[3]	31[22]	Bronze ILPS 9213	[gold-US][produced by Gerry Bron]
Live January 1973	Uriah Heep	06.1973	23[8]	37[30]	Bronze ISLD 1	[gold-US][silver-UK][produced by Gerry Bron]
Sweet freedom	Uriah Heep	09.1973	18[3]	33[23]	Bronze ILPS 9245	[gold-US][silver-UK][produced by Gerry Bron]
Wonderworld	Uriah Heep	05.1974	23[3]	38[15]	Bronze ILPS 9280	[silver-UK][produced by Gerry Bron]
Return to fantasy	Uriah Heep	06.1975	7[6]	85[10]	Bronze ILPS 9335	[silver-UK][produced by Gerry Bron]
The best of Uriah Heep	Uriah Heep	03.1976	-	145[6]	Mercury 1070 [US]	[produced by Gerry Bron]
High and mighty	Uriah Heep	05.1976	55[1]	161[3]	Bronze ILPS 9384	[produced by Uriah Heep]
Firefly	Uriah Heep	02.1977	-	166[3]	Bronze ILPS 9483	[produced by Gerry Bron]
Innocent victim	Uriah Heep	11.1977	-	-	Bronze BRON 504	[produced by Gerry Bron, Ken Hensley]
Fallen angel	Uriah Heep	09.1978	-	186[5]	Bronze BRNA 512	[produced by Gerry Bron, Ken Hensley]
Conquest	Uriah Heep	02.1980	37[3]	-	Bronze BRON 524	[produced by Uriah Heep, John Gallen, Gerry Bron]
Abominog	Uriah Heep	03.1982	34[6]	56[16]	Bronze BRON 538	[produced by Ashley Howe]
Head first	Uriah Heep	05.1983	46[4]	159[10]	Bronze BRON 545	[produced by Ashley Howe]
Equator	Uriah Heep	04.1985	79[2]	-	Portrait PRT 26 414	[produced by Tony Platt]
Living the Dream	Uriah Heep	09.2018	57[1]	-	Frontiers FRCD 885	[produced by Jay Ruston]
Chaos & Colour	Uriah Heep	02.2023	73[1]	-	Silver Lining Music 0190296103810	[produced by Jay Ruston]

Undisputed Truth

Primary Amerykańska grupa wokalna założona w 1970 r. przez Normana Whitfielda, producenta nagrań wytwórni Motown, z myślą o testowaniu studyjnych eksperymentów stosowanych już wcześniej na płytach The Temptations i Edwina Starra. Jej podstawowym członkiem był Joe Harris, któremu początkowo towarzyszyły Billie Calvin i Brenda Evans, znane z albumu Still Waters grupy The Four Tops.

Zespół zadebiutował psychodeliczno-soulowym singlem „Smiling haces Sometimes" autorstwa Whitfielda i jego stałego partnera Barretta Stronga. W tekście poświeconym wielkomiejskiej paranoi doszukiwano się aluzji do administracji Richarda Nixona. Temat trafił na 3. miejsce amerykańskich list przebojów, a Whitfield wykorzystał nowatorskie brzmienie w późniejszych nagraniach The Temptations („Papa Was A Rolling Stone", „Ball Of Confusion") i innych przebojach komponowanych dla Motown wraz L Barrettem („Friendship Train", „Just My Imagination").

W 1976 r. Undisputed Truth podpisali kontrakt z prywatną wytwórnią Whitfielda, debiutując w niej rhythm'n'bluesowym singlem „You + Me = Love". W tym czasie Harrisowi towarzyszyły Tyrone Berkeley i Taka Boom, siostra wokalistki Chaki Khan. Z końcem 1979 r. uwaga Whitfielda skoncentrowała się głównie na Rose Royce, a traktowany marginalnie zespół rozwiązał się po bankructwie wytwórni producenta. W 1991 r. Harris wraz z Brendą Evans i Belilą Woods z grupy Brainstrorm nagrali nową wersję tematu „Law Of The Land" dla wytwórni Motor City Iana Levine'a.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Save My Love For A Rainy Day/Since I've Lost You	Undisputed Truth	03.1971	-	-	Gordy 7106	[written by R. Penzabene, N. Whitfield][produced by Norman Whitfield][43[2].R&B Chart]
Smiling Faces Sometimes/You Got The Love I Need	Undisputed Truth	06.1971	-	3[16]	Gordy 7108	[written by N. Whitfield, B. Strong][produced by Norman Whitfield][2[17].R&B Chart]
You Make Your Own Heaven And Hell Right Here On Earth/Ball Of Confusion (That's What The World Is Today)	Undisputed Truth	12.1971	-	72[6]	Gordy 7112	[written by N. Whitfield, B. Strong][produced by Norman Whitfield][24[6].R&B Chart]
What It Is/California Soul	Undisputed Truth	02.1972	-	71[5]	Gordy 7114	[written by N. Whitfield, B. Strong][produced by Norman Whitfield][35[4].R&B Chart]
Papa Was A Rollin' Stone/Friendship Train	Undisputed Truth	06.1972	-	63[5]	Gordy 7117	[written by N. Whitfield, B. Strong][produced by Norman Whitfield][24[6].R&B Chart]
Girl You're Alright/With A Little Help From My Friends	Undisputed Truth	11.1972	-	107[3]	Gordy 7122	[written by P. Sawyer, C. McMurray][produced by N. Whitfield, C. McMurray][43[5].R&B Chart]
Mama I Got A Brand New Thing (Don't Say No)/Gonna Keep On Tryin' Till I Win Your Love	Undisputed Truth	04.1973	-	109[3]	Gordy 7124	[written by N. Whitfield][produced by Norman Whitfield][46[2].R&B Chart]
Law Of The Land/Just My Imagination (Running Away With Me)	Undisputed Truth	07.1973	-	-	Gordy 7130	[written by N. Whitfield][produced by Norman Whitfield][40[7].R&B Chart]
Help Yourself/What's Going On	Undisputed Truth	04.1974	-	63[7]	Gordy 7134	[written by N. Whitfield][produced by Norman Whitfield][19[16].R&B Chart]
I'm A Fool For You/The Girl's Alright With Me	Undisputed Truth	07.1974	-	-	Gordy 7139	[written by N. Whitfield][produced by Norman Whitfield][39[13].R&B Chart]
Lil' Red Riding Hood/Big John Is My Name	Undisputed Truth	11.1974	-	106[2]	Gordy 7140	[written by N. Whitfield][produced by Norman Whitfield]
UFO's/Got To Get My Hands On Some Lovin'	Undisputed Truth	05.1975	-	-	Gordy 7143	[written by N. Whitfield][produced by Norman Whitfield][62[8].R&B Chart]
Higher Than High/Spaced Out	Undisputed Truth	09.1975	-	-	Gordy 7145	[written by N. Whitfield][produced by Norman Whitfield][77[7].R&B Chart]
You + Me = Love	Undisputed Truth	02.1977	43[4]	48[11]	Whitfield 8231	[written by N. Whitfield][produced by Norman Whitfield][37[13].R&B Chart][5[25].Hot Disco/Dance;Whitfield 638 12"]
Let's Go Down To The Disco/Loose	Undisputed Truth	12.1976	-	-	Whitfield 8295	[written by N. Whitfield][produced by Norman Whitfield][68[9].R&B Chart][40[1].Hot Disco/Dance;Whitfield 651 12"]
Sunshine/Hole In The Wall	Undisputed Truth	07.1977	-	109[1]	Whitfield 8362	[written by N. Whitfield][produced by Norman Whitfield]
Show Time - Part I/Show Time - Part II	Undisputed Truth	04.1979	-	-	Whitfield 8781	[written by N. Whitfield][produced by Norman Whitfield][55[10].R&B Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Undisputed Truth	Undisputed Truth	07.1971	-	43[18]	Gordy 955	[produced by Norman Whitfield]
Face to Face with the Truth	Undisputed Truth	02.1972	-	114[12]	Gordy 959	[produced by Norman Whitfield]
Law of the Land	Undisputed Truth	08.1973	-	191[2]	Gordy 963	[produced by Norman Whitfield]
Cosmic Truth	Undisputed Truth	06.1975	-	186[2]	Gordy 970	[produced by Norman Whitfield]
Higher Than High	Undisputed Truth	11.1975	-	173[4]	Gordy 972	[produced by Norman Whitfield]
Method to the Madness	Undisputed Truth	01.1977	-	66[17]	Whitfield 2967	[produced by Norman Whitfield]

U.K.

Secondary, 3 of 6 Zespół brytyjski założony w Londynie w 1977 r. W jego składzie znaleźli się znani i cenieni muzycy występujący wcześniej w tak sławnych grupach jak Yes, King Crimson, Roxy Music, Curved Air, Uriah Heep i Soft Machine. Pierwszy skład U.K. wyglądał następująco: Eddie Jobson (skrzypce, instr. klawiszowe), Allan Holdsworth (gitara), John Welton (śpiew, bas) i Bill Bruford (perkusja). W listopadzie 1978 r. kolegów opuścili Bruford i Holdsworth, a na ich miejsce dokooptowano Terry'ego Bozzio, byłego członka zespołu towarzyszącego Frankowi Zappie. Zaprezentowano na nim pełne rozmachu kompozycje, które umożliwiały instrumentalne popisy wszystkim członkom grupy. Podobnie było w przypadku drugiego wydawnictwa zespołu Danger Money (z 1979 r.). Mimo dużych umiejętności muzycznych i wysokiego poziomu nagrań grupie nie udało się na trwałe wejść do grona wielkich rocka. Duży wpływ miał na to fakt, iż startowali w okresie eksplozji punka na Wyspach Brytyjskich.

Zniechęceni członkowie formacji w 1980 r. podjęli decyzję o rozwiązaniu U.K. Wcześniej zdążyli nagrać koncertową płytę Night After Night. W 1994 r. pojawiły się plotki o nawiązaniu współpracy przez Johna Wettona i Eddiego Jobsona. Ten pierwszy na początku 1996 r. potwierdził, iż nagrywa w USA czwarty album U.K. wraz z Jobsonem i Billem Brufordem. Wypada tylko poczekać co zaproponuje nam tym razem ten pechowy zespół.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Nothing To Lose/In The Dead Of The Night	U.K.	06.1979	67[2]	-	Polydor POSP 55	[written by Eddie Jobson, John Wetton][produced by Eddie Jobson, John Wetton]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
U.K.	U.K.	05.1978	43[3]	65[15]	Polydor 6146	[produced by U.K.]
Danger Money	U.K.	03.1979	-	45[11]	Polydor 6194	[produced by Eddie Jobson, John Wetton]
Night After Night	U.K.	10.1979	-	109[6]	Polydor 6234	[produced by Eddie Jobson, John Wetton]

Hanson & Davis

Hanson & Davis to duet muzyki tanecznej z połowy lat 80-tych, w skład którego wchodzili Aaron Hanson i Edward J. Davis. Niewiele jest o nich informacji, ale podpisali kontrakt z wytwórnią Fresh Records. W 1985 roku wydali swój debiutancki singiel „Tonight (Love Will Make It Right)”, który zajął 12. miejsce na liście Billboard's Hot Dance Music\Maxi-Singles Sales i 20. miejsce na liście Billboard's Hot Dance\Disco Club Play, pozostając na liście wykres na 10 tygodni.

Ich kolejny singiel „I’ll Take You On/Hungry for Your Love/Hold On To Yesterday” osiągnął 15. miejsce na liście Billboard Hot Dance\Disco Club Play, pozostając na tej liście przez 11 tygodni. Utwór „Hungry For Your Love” był umiarkowanym hitem na listach przebojów R&B, osiągając 40. miejsce na liście Hot Black Singles magazynu Billboard i utrzymując się na tej liście przez 10 tygodni.

W 1987 roku Hanson & Davis wydali swój jedyny album studyjny „Can’t Stop” nakładem Fresh Records, który nie trafił na listy przebojów. Główny singiel „Come Together” osiągnął 38. miejsce na liście Billboard Hot Dance\Club Play i utrzymywał się na tej liście przez 5 tygodni. Utwór tytułowy zajął 7. miejsce na liście Billboard Hot Dance Music\Club Play (pozostając na tej liście przez 8 tygodni) i 49. miejsce na liście Billboard Hot Dance Music\Maxi-Singles Sales.

Później o Hanson & Davis niewiele słyszano aż do 1996 roku, kiedy wydali singiel „Free Love” w wytwórni Vicious Muzik Records. Od tego czasu wydaje się, że odeszli w zapomnienie.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Tonight (Love Will Make It Right)	Hanson & Davis	06.1985	-	-	Fresh 7RE-0012	[written by A. Hanson, E. Davis][produced by A. Hanson, E. Davis][20[10].Hot Disco/Dance;Fresh 001 12"]
Hungry For Your Love/Hold On To Yesterday	Hanson & Davis	09.1986	-	-	Fresh 7-RE-5	[written by Hanson, Davis, Mantronik][produced by Hanson, Davis][40[10].R&B Chart][15[11].Hot Disco/Dance;Fresh 005 12"]
Come Together	Hanson & Davis	09.1987	-	-	-	[written by A. Hanson, E. Davis][produced by A. Hanson, E. Davis][38[5].Hot Disco/Dance;Fresh 012 12"]
Can't stop	Hanson & Davis	09.1988	-	-	Fresh 80124	[written by Hanson, Davis][produced by Hanson, Davis][7[8].Hot Disco/Dance;Sleeping Bag 80 124 12"]

Connie

Connie (ur. Consuelo Piriz 30 lipca 1964r w Miami na Florydzie) to piosenkarka freestyle\dance z lat 80-tych. Connie jest córką latynoskich imigrantów; jej ojciec pochodził z Kuby, a matka przeniosła się z Ekwadoru na południową Florydę. Kiedy miała dwadzieścia kilka lat, uczęszczała do college'u i została przedstawiona Henry'emu Stone'owi, prezesowi TK Records.

W 1985 roku podpisała kontrakt płytowy z Sunnyview Records i nagrała piosenkę „Funky Little Beat”, której producentem wykonawczym był Henry Stone, a współautorem scenariusza byli jego żona Inez i producent Amos Larkins II. Piosenka zadebiutowała na 44. miejscu listy przebojów Hot Dance Music\Maxi-Singles Sales magazynu Billboard, pozostając na tej liście przez 17 tygodni. Piosenka zadebiutowała również na 41. miejscu listy przebojów Hot Black Singles magazynu Billboard, pozostając na tej liście przez 17 tygodni.

W 1986 roku Connie wydała swój debiutancki album w Sunnyview Records, który w ogóle nie trafił na listy przebojów.

Jej kolejny singiel „Experience” zajął 15. miejsce na liście przebojów magazynu Billboard Hot Dance\Disco Club Play i utrzymywał się na tej liście przez 7 tygodni. Piosenka zadebiutowała również na 50. miejscu listy Hot Black Singles magazynu Billboard, pozostając na tej liście przez 9 tygodni.

Ostatni singiel z albumu, „Rock Me\I Can't Stop”, w ogóle nie pojawił się na listach przebojów. W 1987 roku Connie wydała cover utworu KC & The Sunshine Band z 1975 r., „Get Down Tonight” w wytwórni Nezz Records.

W 1988 roku wydała singiel „Tonight's the Night” w wytwórni Samurai Records, a następnie w 1989 roku w wytwórni Nafid Records wydała singiel „Rockin, Rollin Weekend”. Na początku lat 90-tych Connie zrobiła sobie przerwę od muzyki, kiedy wyszła za mąż, a później urodziła córkę.

W 1995 roku (dziewięć lat po wydaniu swojego debiutanckiego albumu) Connie wydała swój drugi album „No Tears” w wytwórni Black Olive Records, który nie znalazł się na listach przebojów. Utwór tytułowy został wydany jako singiel, ale również nie pojawił się na listach przebojów.

W 2002 roku Thump Records wydała swój pierwszy album kompilacyjny, „The Best of Connie”, który zawierał covery piosenek Debbie Deb, „Lookout Weekend” i „When I Hear Music” oraz piosenkę Trinere „How Can We Be Wrong”.

W 2006 roku Connie wydała swój trzeci album studyjny „Let's Party (Estilo Reggaeton)” w wytwórni TriWorld Records. Był to dwujęzyczny album, który zapuścił się w style muzyki latynoskiej, takie jak cumbia, merengue i reggaeton.

W 2010 roku nakładem wytwórni Essence Media Group ukazał się jej drugi album kompilacyjny „The Best of Connie (Funky Little Beat)”.

W 2015 roku ponownie nawiązała współpracę z producentem Amosem Larkinsem II i wydała swój czwarty album „Party Time 1” w wytwórni Essential Media Group.W sierpniu 2018 roku Connie wydała singiel „On The Dance Floor”. Obecnie nadal występuje.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Funky Little Beat	Connie	12.1985	-	-	Sunnyview 3028	[written by Amos Larkins II, I.J. Stone][produced by Amos Larkins II][41[17].R&B Chart]
Experience	Connie	05.1986	-	-	Sunnyview 3034	[written by Amos Larkins II, I.J. Stone][produced by Amos Larkins II][50[9].R&B Chart][15[7].Hot Disco/Dance;Sunnyview 438 12"]

czwartek, 23 listopada 2023

Blindside

Primary Z dwoma pierwszymy dziełami "Blindside" i "A though Crushed My Mind" oraz niezliczoną ilością koncertów za pasem, szwedzi z Blindside wdarli się na amerykańską scenę rockową jeszce na długo przed odkryciem przez Amerykanów istnienia zagranicznej sceny muzycznej. Międzynarodowym debiutem, zatytułowanym "Silence" wydanym już dla amerykańskiej Elektra Records czwórka muzyków umiejętnie ugruntowała swoją pozycję na tamtejszym rynku muzycznym.

Sztokholm nie jest miejscem o którego miejscowej scenie nu-tone'owej można powiedzieć, że działa prężnie. Dlatego więc, spotkanie Christiana (wokal), Simona (gitara), Thomasa (bass) i Marcusa (perkusja) było jedynie kwestią czasu. W efekcie wspólna znajomość wymienionych wyżej muzyków zaowocowała założonym w 1994 roku zespołem. Na rodzinnym rynku Blindside furrory jednak nie zrobił, skłoniło to więc młodych muzyków do wypuszczenia się nieco poza granice własnego kraju. Koncertując po Europie a póżniej USA, Blindside trafili do gustów nie jednego miłośnika rockowego grania.

Już w USA, na jednym z takich właśnie koncertów, których Szwedzi dawali naprawdę dużo, Blindside usłyszał Sonny Sandoval, znany przede wszystkim z udzielania się wokalnie w kapeli P.O.D. Zaczęło się niewinnie - oba zespoły prezentujące chrześcijańską odmianę rocka zaprzyjażniły się ze sobą. Christian nawet gościnnie wystąpił na multiplatynowym krążku P.O.D. - "Satellite" (można go usłyszeć w utworze "Anything Right"). Z czasem Sonny i spółka wzięli Blindside pod własne skrzydła. Coraz większa ilość wspólnych koncertów, i nieustanne wychwalanie Blindside przez Sonny’ego zaowocowała w końcu podpisaniem kontraktu Blindside z wytwórnią Elektra.

Udokumentowaniem tego faktu stał się wydany w 2002 roku album "Silence". Zespół wszedł do studia z producentem Howardem Bensonem, znanym między innymi ze współpracy z P.O.D., który ponoć poznał zespół i zainteresował się nim właśnie za sprawą panów z P.O.D. Współpraca Benson-Blindside sprawdziła się znakomicie - najlepszym tego dowodem jest właśnie krążek "Silence". Odpowiednio pokierowani młodzi muzycy, dali z siebie maksimum możliwości które doświadczony producent bezbłędnie wychwycił i zamieścił na debiutanckim dla Elektry albumie czyniąc go naprawdę interesującym.

Pełne emocji, kompozycje łączące w sobie wiele elementów emo z nu-metalową oprawą przyjęły się znakomicie. Zarówno krytyka jak i publiczność bardzo entuzjastycznie wypowiadali się na temat "Silence". Pochodzące z albumu - singlowy przebój "Pitiful", piorunujący "Caugh A Glimpse" czy wypełniony narastającymi emocjami "Sleepwalking" w doskonały sposób potrafią wprowadzić słuchacza w niesamowity nastrój płyty.

Uskrzydlony dobrym przyjęciem płyty oraz świetną reakcją fanów na koncertach, szwedzki kwartet szybko zabrał się za prace nad nowym krążkiem. Niemal identyczna receptura - dużo pracy, garść dobrych pomysłów, maksymalne zaangażowanie i ponownie Howard Benson w roli producenta - sprawdziła się i tym razem. Płyta trafiła do sprzedaży w lutym 2004 roku i już na starcie okazała się sporym hitem. Powodem tego jest chyba niesamowita energia, płynąca z tytułowego kawałka - "About A Burning Fire". Udostępniając utwór w internecie, na długo przed premierą płyty, zespół pozyskał spore zaiteresowanie. I nic w tym dziwnego, głośna, energetyczna piosenka, stała się większym przebojem niż promujący całość singiel "All Of Us".

Promując "About A Burning Fire" Blindside wyruszył w trasę koncertową gdzie obok P.O.D. byli największą gwiazdą, niejednokrotnie przewyższając na swych koncertach kolegów z San Diego. Występy na żywo, z pewnością zaowocują coraz liczniejszą bazą fanów których i tak, muzycy mają już naprawdę sporo. Wybuchowa mieszanka posthardcore’owej energii, pasji muzyki emo oraz nu-tone’owej świeżości w wykonaniu szwedów z Blindside po prostu nie pozwala przejść obok siebie obojętnie!

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Sleepwalking	Blindside	10.2002	-	-	Elektra PRCD 1849-2	[31.Mainstream Rock Tracks]
Pitiful	Blindside	04.2003	171[1]	-	Elektra PRCD 1795-2	[written by Blindside][produced by Howard Benson ][18.Mainstream Rock Tracks][36.Modern Rock Tracks]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Silence	Blindside	09.2002	-	83[9]	Elektra 62 765	[produced by Howard Benson]
About a Burning Fire	Blindside	03.2004	-	39[4]	Elektra 62 918	[produced by Howard Benson]
The Great Depression	Blindside	08.2005	-	89[1]	Wasa 00436	[produced by Lasse Marten]

Bloc Party

Bloc Party to angielski zespół rockowy założony w Londynie w 1999 roku przez współzałożycieli Kele Okereke (wokal prowadzący, gitara rytmiczna, instrumenty klawiszowe, sampler) i Russella Lissacka (gitara prowadząca, instrumenty klawiszowe). W obecnym składzie zespołu dołączają do nich Louise Bartle (perkusja, instrumenty perkusyjne) i koncertujący basista Harry Deacon. Byli członkowie Matt Tong, Gordon Moakes i Justin Harris opuścili zespół odpowiednio w 2013, 2015 i 2023 roku.

Ich marka muzyczna, choć zakorzeniona w rocku, zachowuje elementy innych gatunków, takich jak elektronika i muzyka house. Po powstaniu na festiwalu Reading w 1999 roku przez Okereke i Lissacka, zespół zmieniał się pod różnymi nazwami, zanim w 2003 roku zdecydował się na Bloc Party. Moakes dołączył do zespołu po odpowiedzi na ogłoszenie w magazynie NME, podczas gdy Tong został wybrany w drodze przesłuchania. Bloc Party udało się, dając DJowi BBC Radio 1 Steve'owi Lamacqowi i Alexowi Kapranosowi z Franza Ferdinanda kopię ich dema „She's Hearing Voices”.

W lutym 2005 roku zespół wydał swój debiutancki album Silent Alarm. Album zyskał uznanie krytyków i został uznany za Album Roku Indie w 2006 roku w konkursie PLUG Awards oraz za Album roku NME, które honorują muzykę niezależną. W tym samym roku płyta pokryła się platyną również w Wielkiej Brytanii. Zespół kontynuował ten sukces w 2007 roku wydając swój drugi album studyjny, A Weekend in the City, który osiągnął drugie miejsce na brytyjskiej liście albumów i dwunaste miejsce na liście Billboard 200. W sierpniu 2008 roku Bloc Party wydało album ich trzecia płyta studyjna, Intimacy, która znalazła się na brytyjskiej liście albumów na ósmym i osiemnastym miejscu na liście Billboard 200.

Zespół zrobił sobie przerwę w październiku 2009 roku, aby skupić się na pobocznych projektach. Połączyli się ponownie we wrześniu 2011 roku i wkrótce potem wydali czwarty album Four, który zajął trzecie miejsce na brytyjskiej liście albumów. W 2013 roku Bloc Party wydało w sierpniu trzecią EP-kę zatytułowaną The Nextwave Sessions; następnie zespół rozpoczął nieokreśloną przerwę, aby kontynuować swoje poboczne projekty. Piąty album studyjny zespołu, Hymns, pierwszy z udziałem Harrisa i Bartle'a, ukazał się 29 stycznia 2016 roku. Ich szósty album studyjny, Alpha Games, ukazał się 29 kwietnia 2022 roku. 21 lipca 2023 roku wydali EP High Life. Bloc Party sprzedało ponad 3 miliony albumów na całym świecie.

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Banquet/Staying Fat	Bloc Party	05.2004	51[2]	-	Moshi Moshi Records MOSHI 10	[written by Bloc Party][produced by Paul Epworth,Bloc Party]
Little Thoughts/Tulips	Bloc Party	07.2004	38[7]	-	Wichita WEBB 067S	[written by Bloc Party][produced by Paul Epworth]
Helicopter/Always New Depths	Bloc Party	11.2004	26[11]	-	Wichita WEBB 070SCD	[silver-UK][written by Russell Lissack, Gordon Moakes, Kele Okereke, Matt Tong][produced by Paul Epworth,Bloc Party]
So Here We Are/Positive Tension	Bloc Party	02.2005	5[20]	-	Wichita WEBB 076S	[written by Russell Lissack, Gordon Moakes, Kele Okereke, Matt Tong][produced by Paul Epworth,Bloc Party]
Tulips	Bloc Party	03.2005	117[4]	-	Dim Mak DM 076	[written by Russell Lissack, Gordon Moakes, Kele Okereke, Matt Tong]
Banquet/Staying Fat	Bloc Party	05.2005	13[44]	-	Wichita WEBB 078S	[gold-US][written by Russell Lissack, Gordon Moakes, Kele Okereke, Matt Tong][produced by Paul Epworth,Bloc Party]
The Pioneers	Bloc Party	07.2005	18[7]	-	Wichita WEBB 088S	[written by Russell Lissack, Gordon Moakes, Kele Okereke, Matt Tong][produced by Paul Epworth]
Two More Years	Bloc Party	10.2005	7[27]	-	Wichita WEBB 095S	[written by Russell Lissack, Gordon Moakes, Kele Okereke, Matt Tong][produced by Paul Epworth,Bloc Party]
The Prayer	Bloc Party	02.2007	4[13]	-	Wichita WEBB 118SCD	[written by Russell Lissack, Gordon Moakes, Kele Okereke, Matt Tong][produced by Jacknife Lee]
Hunting For Witches	Bloc Party	02.2007	22[5]	-	Wichita WEBB 130SCD	[written by Russell Lissack, Gordon Moakes, Kele Okereke, Matt Tong][produced by Jacknife Lee]
I Still Remember	Bloc Party	03.2007	20[11]	119[1]	Wichita Recordings WEBB 125	[written by Russell Lissack, Gordon Moakes, Kele Okereke, Matt Tong][produced by Jacknife Lee]
Flux/The Once and Future King	Bloc Party	11.2007	8[13]	-	Wichita Recordings WEBB 135SCD	[silver-UK][written by Russell Lissack, Gordon Moakes, Kele Okereke, Matt Tong][produced by Jacknife Lee]
Mercury	Bloc Party	07.2008	16[5]	-	Wichita Recordings WEBB 180SCD	[written by Russell Lissack, Gordon Moakes, Kele Okereke, Matt Tong][produced by Jacknife Lee]
Talons	Bloc Party	09.2008	39[3]	-	Wichita Recordings WEBB 190SCD	[written by Russell Lissack, Gordon Moakes, Kele Okereke, Matt Tong][produced by Paul Epworth]
One Month Off	Bloc Party	01.2009	170	-	Wichita Recordings WEBB 195SCD	[written by Russell Lissack, Gordon Moakes, Kele Okereke, Matt Tong][produced by Paul Epworth]
Signs (Armand Van Helden Remix)	Bloc Party	04.2009	115	-	Wichita Recordings WEBB 205T	[written by Russell Lissack,Kele Okereke][produced by Jacknife Lee,Armand Van Helden]
One More Chance	Bloc Party	08.2009	15[5]	-	Wichita Recordings WEBB 215S	[written by Russell Lissack,Kele Okereke][produced by Jacknife Lee,Armand Van Helden][produced by Jacknife Lee]
Octopus	Bloc Party	07.2012	121	-	Wichita Recordings WEBB 215S	[written by Russell Lissack, Gordon Moakes ,Kele Okereke, Matt Tong][produced by Alex Newport]

Albumy [UK] all time 1224-albums 2/#1 [0]/Top10 [1]/24 weeks
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Silent alarm	Bloc Party	02.2005	3[105]	114[16]	Wichita WEBB 075LP	[platinum-UK][ Producer - Paul Epworth]
Silent Alarm Remixed	Bloc Party	08.2005	54[2]	-	Wichita WEBB 090LP	[ Producer - Paul Epworth]
A Weekend In The City	Bloc Party	02.2007	2[57]	12[3]	Wichita WEBB 120CD	[platinum-UK][ Producer - Jacknife Lee]
Intimacy	Bloc Party	08.2008	8[9]	18[2]	Wichita WEBB 185CDI	[gold-US][ Producer - Paul Epworth, Jacknife Lee]
Intimacy Remixed	Bloc Party	05.2009	79[1]	-	Wichita WEBB 210CDI	[ Producer - Paul Epworth, Jacknife Lee]
Four	Bloc Party	09.2012	3[4]	36[2]	French Kiss/Cooperative Music FKR 0602	[ Producer - Alex Newport]
Hymns	Bloc Party	02.2016	12[2]	198[1]	BMG INFECT 261CD	[ Producer - Tim Bran,Roy Kerr]
Alpha Games	Bloc Party	05.2022	7[1]	-	BMG 4050538753530	[ Producer - Nick Launay,Adam Greenspan]

środa, 22 listopada 2023

UFO

Primary Zespół powstał w sierpniu 1969 r., kiedy do trójki muzyków: Pete'a Waya (bas), Phila Mogga (ur. 15.04.1948 r. w Londynie; śpiew) i Micka Boltona (gitara) występujących pod nazwą Hocus Pocus, dołączył perkusista Andy Parker. Po podpisaniu kontraktu z małą wytwórnią Beacon Records zadebiutowali w 1971 r. albumem UFO I, prezentując mieszankę progresywnego space rocka z bluesem i boogie. Zarówno ten pierwszy, jak i kolejne dwa longplaye UFO II- Flying (One Hour Space Rock) i UFO Live (Landed In Japan) nie zdobyły większego uznania w Wielkiej Brytanii. Inaczej stało się w Niemczech i Japonii,, gdzie grupa zyskała bardzo wielu oddanych i histerycznie reagujących fanów.

W styczniu 1972 r. Bolton pożegnał kolegów i miesiąc później został zastąpiony przez Larry'ego Wallisa (eks-Shagat i Blodwyn Pig). Jednak i on w październiku tego samego roku opuścił zespół i przeszedł do Pink Fairies. Od listopada 1972 r. z UFO występował Bernie Marsden, który w czerwcu następnego roku ustąpił miejsca Michaelowi Schenkerowi (eks-Scorpions). Wraz z nim grupa wkroczyła w najlepszy okres w swej historii. Zapoczątkował go świetny album Phenomenon wydany w maju 1974 r. przez wytwórnię Chrysalis Records i zawierający takie klasyki jak „Rock Bottom" i „Doctor Doctor". Jednocześnie muzyka zespołu uległa zmianie na soczysty heavy metal, ubarwiony pełnymi inwencji solówkami Schenkera.

W drugiej połowie 1974 r., podczas promocyjnego tournee po Skandynawii i Anglii, skład uzupełnił drugi gitarzysta Paul Chapman (eks-Skid Row, później w Lone Star), W lipcu 1975 r. na rynku ukazał się kolejny longplay Force It. W tym czasie zespół dużo koncertował w USA, jednak nadal największą popularnością cieszył się na Starym Kontynencie. We wrześniu 1975 r. współpracę z grupą rozpoczął Danny Peyronel, eks-klawiszowiec formacji Heavy Metal Kids.

Rok później już z jego udziałem powstała płyta No Heavy Petting, z takimi klasykami jak „Natural Thing" i „Belladonna", W lipcu 1976 r. Peyronela (odszedł do Blue Max) zastąpił Paul Raymond (eks-Savoy Brown). W nowym zestawieniu grupa zarejestrowała trzy interesujące albumy: Lights Out, Obsession i - przede wszystkim - koncertowy Strangers In The Night, na którym z kolegami żegnał się Michael Schenker. W listopadzie 1978 r. opuścił on UFO, by na chwile powrócić do
Scorpions, a później założyć własną formacje MSG.

Od tej chwili kariera UFO załamała się i zespół nigdy nie odzyskał dawnej świetności. Schenkera zastąpił - tym razem już na stałe-Paul Chapman. Już z jego udziałem powstał w 1980 r.longplay No Place To Run. W lipcu miejsce Raymonda zajął Neil Carter (eks-Wild Horses), by wziąć udział w nagraniu płyt The Wild, The Willing And The Innocent i Mechanix. W czerwcu 1982 r. UFO opuścił jeden z jego założycieli - Pete Way, który zdecydował się kontynuować karierę w formacji Fastway, utworzonej wespół z „Fast" Eddie'em Clarke (eks-Motorhead). Nie pozostał w niej jednak zbyt długo, gdyż już w 1983 r. związał się z Paulem Raymondem w zespole Waysted.

Pozostała czwórka nagrała rok później album Making Contact, a do udziału w promocyjnym tournee zaprosiła znanego basistę Billy'ego Sheehana. W tym składzie grupa na początku 1983 r. pojawiła się w Polsce. Jednak niewiele później rozpadła się. W 1985 r. Phil Mogg podjął próbę wskrzeszenia zespołu. Wraz z Paulem Grayem (bas), Paulem Raymondem (instr. klawiszowe, gitara), Atomik Tommym M (gitara) i Jimem Simpsonem (perkusja) nagrał niezły longplay Misdemeanor, nie odnosząc jednak spodziewanego sukcesu. Podobny los spotkał.mini-album Ain't Misbeavin', który ukazał się trzy lata później, a na którym z powyższego składu zabrakło Paula Raymonda. W 1991 r. Phil Mogg i Pete Way z desperacją wtargnęli na muzyczny rynek płytą High Stakes And Desperate Men.

Kolejną edycję UFO - obok liderów - tworzyli Lawrence Archer (gitara, eks-Grand Slam) i Clive Edwards (perkusja, eks-Wild Horses). Longplay nie odniósł sukcesu i wydawało się, że grupa na trwałe przeszła do.historii. Niespodziewanie jednak pod koniec 1993 r. UFO nadleciało ponownie i to w sensacyjnym składzie: Schenker, Mogg, Way, Parker i Raymond. Muzycy wspólnie wyruszyli na trasę koncertową po Niemczech (wraz z Quiet Riot i Dokiem Hollidayem). Rok później przypomnieli się albumem Heaven's Gate Live. Pod koniec 1995 r. miejsce Parkera zajął Simon Wright (eks-AC/DC).

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Only You Can Rock Me/Cherry/Rock Bottome	UFO	08.1978	50[4]	-	Chrysalis CHS 2241	[written by Way, Schenker, Mogg][produced by Ron Nevison]
Doctor Doctor/On With The Action/Try Me	UFO	01.1979	35[6]	-	Chrysalis CHS 2287	[written by Michael Schenker, Phil Mogg][produced by Leo Lyons]
Shoot Shoot (Live)/Only You Can Rock Me (Live)/I'm A Loser (Live)	UFO	03.1979	48[5]	-	Chrysalis CHS 2318	[written by Schenker, Mogg, Parker, Way][produced by Ron Nevison]
Young Blood/Lights Out	UFO	01.1980	36[5]	-	Chrysalis CHS 2399	[written by Way, Mogg][produced by George Martin]
Lonely Heart/Long Gone	UFO	01.1981	41[5]	-	Chrysalis CHS 2482	[written by Chapman, Way, Mogg][produced by UFO]
Let It Rain	UFO	01.1982	62[3]	-	Chrysalis CHS 2576	[written by Carter, Way, Mogg][produced by Gary Lyons]
When It's Time To Rock/Everybody Knows	UFO	03.1983	70[6]	-	Chrysalis CHS 2672	[written by Chapman, Mogg][produced by Mick Glossop]
Night Run [US Remix]/Heaven's Gate [US Remix]	UFO	03.1986	94[2]	-	Chrysalis UFO 2	[written by Gray, Mogg, McClendon][produced by Nick Tauber ]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Force It	UFO	08.1975	-	71[13]	Chrysalis 1074 [US]	[produced by Leo Lyons]
No Heavy Petting	UFO	06.1976	-	169[4]	Chrysalis 1103 [US]	[produced by Leo Lyons]
Lights Out	UFO	06.1977	54[2]	23[24]	Chrysalis CHR 1127	[produced by Ron Nevison]
Obsession	UFO	07.1978	26[7]	41[18]	Chrysalis CHR 1182	[produced by Ron Nevison]
Strangers in the Night	UFO	02.1979	7[11]	42[15]	Chrysalis CJT5	[produced by Ron Nevison]
No Place to Run	UFO	01.1980	11[7]	51[13]	Chrysalis CDL 1239	[silver-UK][produced by George Martin]
The Wild, the Willing and the Innocent	UFO	01.1981	19[5]	77[11]	Chrysalis CHR 1307	[produced by UFO]
Mechanix	UFO	02.1982	8[6]	82[14]	Chrysalis CHR 1360	[produced by Leo Lyons]
Making Contact	UFO	02.1983	32[4]	153[5]	Chrysalis CHR 1402	[produced by Mick Glossop]
UFO Headstone - The Best of UFO 1983	UFO	09.1983	39[4]	-	Chrysalis CTY 1437	-
Misdemeanor	UFO	11.1985	74[2]	106[19]	Chrysalis CHR 1518	[produced by Nick Tauber]
The Visitor	UFO	06.2009	99[1]	-	Steamhammer SPV 306602	[produced by Tommy Newton]
Seven Deadly	UFO	03.2012	63[1]	-	Steamhammer 309252	[produced by Tommy Newton]
A Conspiracy of Stars	UFO	03.2015	50[1]	-	Steamhammer 267742	[produced by Chris Tsangarides]

Solar Records

Solar Records-wytwórnia płytowa założona w 1978 roku w Los Angeles przez Dicka Griffey' a,który wcześniej był współwłaścielem Soul Train Records razem z Donem Corneliusem,gospodarzem telewizyjnego show.

Ich współpraca obejmowała okres od 1975 do 1978 roku.Po zamknięciu ich wspólnego przedsięwzięcia,Solar Rec przejęła wszystkich wykonawców z poprzedniej firmy.Griffey odniósł sukces w tworzeniu konkurencyjnej korporacji dla Motown,dominującej od wielu lat "czarnej" wytwórni.

Miał silny zespół producentów z Leonem Sylversem III założycielem rodzinnej grupy The Sylvers na czele. Wypracowali charakterystyczne brzmienie wygładzonego soulu z elementami muzyki disco.Griffey skupiał swoją uwagę na wyławianiu talentów podczas częstych wizyt na salach koncertowych.Tak trafiła do wytwórni większość artystów z wyjątkiem Whispers i Lakeside ,które to zespoły nagrywały już wcześniej dla RCA.

Jednym z takich odkryć była grupa Midnight Star,która największe sukcesy osiągnęła kilka lat póżniej,ze swoim platynowym LP-"No Parking On The Dance Floor" .Największymi hitami wytwórni w latach 70-tych w Stanach Zjednoczonych były single "Second time around"-Shalamar i "And the beat goes on"-The Whispers .

Kontynuowano sukcesy jeszcze w połowie lat 80-tych za sprawą Lakeside,Midnight Star i The Deele. Mimo ,że u schyłku lat 80-tych sława wytwórni nieco przybladła,Dick Griffey nie chciał zamykać wytwórni.Był jednym z założycieli Death Row Records [miał udziały w wysokości 75 mln $],wytwórni ,która była przystankiem do sławy takich wykonawców jak:Dr. Dre i Snoop Doggy Dogg.

Hity na singlowej liście przebojów "Billboard"
Babyface - It's No Crime SOLAR-68966 08.1989 7[18] Babyface- My Kinda Girl SOLAR-74515 06.1990 30[13] Babyface- Tender Lover SOLAR-74003 11.1989 14[17] Babyface- Whip Appeal SOLAR-74007 02.1990 6[18] Calloway - All The Way SOLAR-74516 07.1990 63[7] Deele - Body Talk SOLAR-70015 01.1984 77[8] Dynasty - I'VE JUST BEGUN TO LOVE YOU SOLAR-12021 09.1980 87[6] Lakeside - Fantastic Voyage SOLAR-12129 01.1981 55[8] Carrie Lucas -Dance With You SOLAR-11482 05.1979 70[7] Midnight Star - Freak-A-Zoid SOLAR-69828 08.1983 66[8] Midnight Star- Headlines SOLAR-69547 06.1986 69[7] Midnight Star - Midas Touch SOLAR-69525 09.1986 42[14] Midnight Star - No Parking On The Dance Floor SOLAR-69753 03.1984 81[8] Midnight Star - Operator SOLAR-69684 12.1984 18[17] Midnight Star -Scientific Love SOLAR-69659 03.1985 80[7] Midnight Star - Wet My Whistle SOLAR-69790 11.1983 61[11] Shalamar - Amnesia SOLAR-69682 11.1984 73[9] Shalamar - A Night To Remember SOLAR-48005 04.1982 44[10] Shalamar - Dead Giveaway SOLAR-69819 06.1983 22[20] Shalamar - Make That Move SOLAR-12192 04.1981 60[8] Shalamar - Take That To The Bank SOLAR-11379 01.1979 79[6] Shalamar - The Second Time Around SOLAR-11709 12.1979 8[23] Whispers - And The Beat Goes On SOLAR-11894 02.1980 19[15] Whispers - It's A Love Thing SOLAR-12154 02.1981 28[15] Whispers -Lady SOLAR-11928 04.1980 28[11] Whispers -Tonight SOLAR-69842 04.1983 84[4]
Hity na singlowej liście przebojów "Music Week" [UK]
Dead Giveaway Shalamar 11 Jun 1983 8 I Can Make You Feel Good Shalamar 27 Mar 1982 7 A Night To Remember Shalamar 12 Jun 1982 5 There It Is Shalamar 04 Sep 1982 5 Midas Touch Midnight Star 04 Oct 1986 8 And The Beat Goes On Whispers 02 Feb 1980 2 It's A Love Thing Whispers 14 Mar 1981 9

Najpopularniejsze płyty

BABYFACE TENDER LOVER 06/29/90 SOLAR Multi Platinum 2.0 ALBUM
DEELE, THE EYES OF A STRANGER 06/10/88 SOLAR Gold ALBUM
LAKESIDE FANTASTIC VOYAGE 01/28/81 SOLAR Gold ALBUM
MIDNIGHT STAR HEADLINES 08/25/86 SOLAR Gold ALBUM
MIDNIGHT STAR NO PARKING ON THE DANCE FLOOR 02/05/85 SOLAR Multi Platinum 2.0 ALBUM
SHALAMAR BIG FUN 04/07/80 SOLAR Gold ALBUM
SHALAMAR FRIENDS 06/16/82 SOLAR Gold ALBUM
SHALAMAR SECOND TIME AROUND 02/07/80 SOLAR Gold SINGLE
SHALAMAR THREE FOR LOVE 04/27/81 SOLAR Gold ALBUM
WHISPERS, THE AND THE BEAT GOES ON 03/18/80 SOLAR Gold SINGLE
WHISPERS, THE IMAGINATION 03/12/81 SOLAR Gold ALBUM
WHISPERS, THE JUST GETS BETTER WITH TIME 02/09/88 SOLAR Platinum ALBUM
WHISPERS, THE LOVE IS WHERE YOU FIND IT 11/09/82 SOLAR Gold ALBUM
WHISPERS, THE THE WHISPERS 03/18/80 SOLAR Platinum ALBUM