Uriah Heep

Zespół założony w 1969 r. przez Davida Byrona (ur. 29.01.1947 r. w Epping w hrabstwie Essex, Anglia - zm. 28.02.1985 r. w Reading; śpiew) i Micka Boxa (ur. 8.06.1947 r. w Walthamshaw, Londyn, Anglia; gitara/śpiew). Obaj muzycy spotkali się już w połowie lat sześćdziesiątych, grając wspólnie w grupie Stalkers, po rozwiązaniu której założyli następną o nazwie Spice. Zespół ten przekształcił się w Uriah Heep, kiedy jego skład poszerzył się o Kena Hensleya (ur. 24.08.1945 r. w Londynie, Anglia; gitara/klawisze/śpiew), zarekomendowanego przez jego przyjaciela Paula Newtona (ur. w 1946 r. w Andover, Anglia) - basistę Spice.
 

Hensley grał wcześniej na gitarze z Kit And The Saracens i z soulową grupą Jimmy Brown Sound; pojawił się też obok Micka Taylora w The Gods, później w Cliff Bennett Band i na albumie zespołu Toe Fat. Perkusistą nowej formacji został Alex Napier (też grał w Spice), zastąpiony niebawem przez Nigela Olssona (późniejszego współpracownika Eltona Johna). Znalezienie stałego perkusisty miało, niestety, dać się zespołowi mocno we znaki na początku kariery.
 

Swą nazwę grupa zaczerpnęła od postaci z powieści "David Copperfield" Charlesa Dickensa. W 1970 r uroczyście obchodzono 100. rocznicę śmierci tego wielkiego pisarza. Prawdopodobnie dlatego eks-menedżer Spice i późniejszy opiekun Uriah Heep, Gerry Bron, zasugerował nowej formacji właśnie taki pomysł. Nagrany w 1970 r. debiutancki album Very 'eavy, Very 'umble był zgrabnym przejściem od elektrycznego folku do mocniejszego brzmienia. Po jego ukazaniu się do zespołu dołączył perkusista Keith Baker, który jednak nie wytrzymał w nim długo twierdząc, że obciążenia związane z koncertami są zbyt wielkie. Wziął udział w nagraniu zaledwie jednego longplaya Salisbury, wydanego w 1971 roku. Zaprezentował on zupełnie nowe oblicze grupy; znalazły się tu długie, skomplikowane partie solowe, a w nagraniu 16-minutowego utworu tytułowego wzięła udział 26-osobowa orkiestra. Zespół tym samym "otarł się" o niezwykle bogaty i wyszukany styl muzyczny, określany później mianem "rocka progresywnego".
 

W październiku 1970 r. w Uriah Heep pojawił się kolejny perkusista - Ian Clarke, po roku zastąpiony przez Lee Kerslake'a (eks'-The Gods i Toe Fat). Równocześnie Paula Newtona zastąpił Mark Clarke (wcześniej w Downbeats i Colosseum), by po trzech miesiącach - w lutym 1972 r. - ustąpić miejsca Gary Thainowi (ur. w Nowej Zelandii, wcześniej w zespole Keefa Hartleya).
 

Album Look At Yourself wydany w 1971 roku przez wytwórnię Bronze Records, należącą do menedżera zespołu Gerry Brona, w listopadzie dotarł do 39. miejsca brytyjskiej listy przebojów. Po dokonaniu ostatnich zmian personalnych rozpoczął się najbardziej pomyślny okres w karierze Uriah Heep. W tym czasie jego pełna rozmachu muzyka uzupełniała ekscentryczne, przepełnione fantastycznymi wizjami teksty. W nowym składzie zespół nagrał pięć albumów, z których pierwszy - Demons And Wizards - wszedł na amerykańską listę przebojów. Muzyczne i liryczne tematy rozwijali dalej na płytach Magician's Birthday, Uriah Heep Live, Sweet Freedom i Wonderworld (ostatnia propozycja zespołu, która trafiła do amerykańskiej Top 40), utrzymując stale wysokie tempo pracy. W lutym 1975 r., w wyniku nieporozumień, z zespołu odszedł Gary Thain (zmarł 19.03.1976 r. po przedawkowaniu narkotyków).
 

Kiedy w marcu 1975 roku zastąpił go John Wetton (wcześniej w King Crimson, Family i Roxy Music), spodziewano się, iż nada zespołowi tak bardzo potrzebny w tym okresie impet. Jednak wielu obserwatorów uważało, że uczynił on krok wstecz dołączając do zespołu, który szybko stawał się przeżytkiem. Mimo że pierwsze wspólne dzieło nowego składu, longplay Return To Fantasy, po raz pierwszy (i ostatni) weszło do brytyjskiej Top 10, dalsza współpraca nie przyniosła spodziewanych efektów. Po nagraniu kolejnego albumu High And Mighty w sierpniu 1976 r. Wetton rozstał się z zespołem, by dołączyć do Bryana Ferry, a później utworzyć kwartet U.K..
 

W 1976 roku coraz częściej dochodziło do kłótni pomiędzy członkami zespołu, którzy doszli ostatecznie do wniosku, że formuła przynosząca wcześniej tyle sukcesów, należy już bezsprzecznie do przeszłości. Hensley stwierdził, że stali się "maszynami zmierzającymi do szybkiej zagłady" i latem 1976 r. -podczas trasy po Stanach Zjednoczonych - postawił ultimatum: on albo Byron. Po ostrej próbie sił zmuszono do odejścia Byrona, który niedługo potem dołączył do Rough Diamond, by zająć się na koniec, podobnie jak Hensley, karierą solową.
 

Na wydanym w 1977 roku albumie Firefly zadebiutował nowy wokalista John Lawton (wcześniej w Lucifer's Friend), a nowym basistą został Trevor Bolder, były muzyk z zespołu towarzyszącego Davidowi Bowie. Nowy skład przetrwał ponad dwa lata i nagrał trzy albumy. Na tym trzecim - Fallen Angel z 1978 r. - po raz ostatni śpiewał Lawton. Na wydanym w 1980 r. longplayu Conquest pojawił się już John Sloman. Jednocześnie zespół opuścił Lee Kerslake, zastąpiony przez Chrisa Slade'a. Dwa lata później wiarę w sens kontynuowania muzycznej kariery stracił Hensley, za to na łono grupy powrócił Kerslake. Równocześnie doszło do innych istotnych przetasowań personalnych. Obok Boxa i Kerslake'a pojawili się Peter Goalby (śpiew), Bob Daisley (bas, śpiew) oraz John Sinclair (klawisze, śpiew).
 

W tym składzie powstały kolejne dwa albumy - w 1982 r. Abominong, a rok później Head First. W 1985 r. do grupy ponownie dołączył Bolder, który zastąpił Daisleya. Już z jego udziałem nagrana została płyta Equator. W tym czasie Uriah Heep związali się z wytwórnią Portrait, do czego zmusił ich upadek Bronze Records.
 

Kolejne lata przyniosły serię retrospektywnych albumów zawierających nagrania studyjne i koncertowe z okresu największej świetności Uriah Heep. W grudniu 1987 r. grupa dokonała bezprecedensowego wyczynu, występując przez dziesięć kolejnych wieczorów w wypełnionej po brzegi Hali Olimpijskiej w Moskwie. Rok później udokumentowała to wydarzenie na albumie Live In Moscow, nagranym już w nowym składzie: Box, Kerslake, Bolder oraz Bernie Shaw (śpiew) i Phil Lanzon (klawisze). W 1989 r. ci właśnie muzycy nagrali pierwszą od czterech lat studyjną płytę Uriah Heep Raging Silence.
W tym samym roku zespół wystąpił po raz pierwszy w Polsce (Wrocław, festiwal "Jazz Nad Odrą").

 W 1991 r. ukazał się album Different World, a rok później Uriah Heep znów zagrali w Polsce (Warszawa, Stadion X-lecia, koncert "Monaru"). Pomimo w sumie trzydziestu zmian w składzie grupa nadal koncertuje upajając się swoją długowiecznością i dowodząc, jak bardzo mylił się pewien amerykański krytyk, który stwierdził: "Jeśli ten zespół odniesie sukces, będę musiał popełnić samobójstwo". 

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Easy livin' /All my life	Uriah Heep	07.1972	-	39[12]	Mercury 73 307 [US]	[written by Ken Hensley][produced by Gerry Bron]
Sweet Lorraine/Blind eye	Uriah Heep	01.1973	-	91[3]	Mercury 73 349 [US]	[written by Mick Box, David Byron, Gary Thain][produced by Gerry Bron]
Stealin' /Sunshine	Uriah Heep	05.1974	-	91[7]	Bronze BRO 7	[written by Ken Hensley][produced by Gerry Bron]
That' s the way that is it/Son Of A Bitch	Uriah Heep	05.1982	-	106[4]	Bronze BRO 148	[written by Paul Bliss][produced by Ashley Howe]
Lonely nights/Weekend warriors	Uriah Heep	06.1983	85[2]	-	Bronze BRO 166	[written by Adams, Vallance][produced by Ashley Howe]
Stay on top/Plaing for time	Uriah Heep	08.1983	76[3]	-	Bronze BRO 168	[written by T. Jackson][produced by Ashley Howe]

Albumy *353*
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Uriah Heep	Uriah Heep	10.1970	-	186[4]	Mercury 61 294 [US]	[produced by Gerry Bron]
Salisbury	Uriah Heep	02.1971	-	103[9]	Mercury 61 319	[produced by Gerry Bron]
Look at yourself	Uriah Heep	10.1971	39[1]	93[20]	Bronze ILPS 9169	[produced by Gerry Bron]
Demons and wizards	Uriah Heep	05.1972	20[11]	23[38]	Bronze ILPS 9193	[gold-US][produced by Gerry Bron]
The magician' s birthday	Uriah Heep	11.1972	28[3]	31[22]	Bronze ILPS 9213	[gold-US][produced by Gerry Bron]
Live January 1973	Uriah Heep	06.1973	23[8]	37[30]	Bronze ISLD 1	[gold-US][silver-UK][produced by Gerry Bron]
Sweet freedom	Uriah Heep	09.1973	18[3]	33[23]	Bronze ILPS 9245	[gold-US][silver-UK][produced by Gerry Bron]
Wonderworld	Uriah Heep	05.1974	23[3]	38[15]	Bronze ILPS 9280	[silver-UK][produced by Gerry Bron]
Return to fantasy	Uriah Heep	06.1975	7[6]	85[10]	Bronze ILPS 9335	[silver-UK][produced by Gerry Bron]
The best of Uriah Heep	Uriah Heep	03.1976	-	145[6]	Mercury 1070 [US]	[produced by Gerry Bron]
High and mighty	Uriah Heep	05.1976	55[1]	161[3]	Bronze ILPS 9384	[produced by Uriah Heep]
Firefly	Uriah Heep	02.1977	-	166[3]	Bronze ILPS 9483	[produced by Gerry Bron]
Innocent victim	Uriah Heep	11.1977	-	-	Bronze BRON 504	[produced by Gerry Bron, Ken Hensley]
Fallen angel	Uriah Heep	09.1978	-	186[5]	Bronze BRNA 512	[produced by Gerry Bron, Ken Hensley]
Conquest	Uriah Heep	02.1980	37[3]	-	Bronze BRON 524	[produced by Uriah Heep, John Gallen, Gerry Bron]
Abominog	Uriah Heep	03.1982	34[6]	56[16]	Bronze BRON 538	[produced by Ashley Howe]
Head first	Uriah Heep	05.1983	46[4]	159[10]	Bronze BRON 545	[produced by Ashley Howe]
Equator	Uriah Heep	04.1985	79[2]	-	Portrait PRT 26 414	[produced by Tony Platt]
Living the Dream	Uriah Heep	09.2018	57[1]	-	Frontiers FRCD 885	[produced by Jay Ruston]
Chaos & Colour	Uriah Heep	02.2023	73[1]	-	Silver Lining Music 0190296103810	[produced by Jay Ruston]