Diane Warren

 Diane Eve Warren (ur. 7 września 1956r)  jest amerykańską autorką tekstów piosenek. Zdobyła Oscara Honorowego, nagrodę Grammy, nagrodę Emmy, dwie Złote Globy i trzy kolejne nagrody Billboard Music Awards dla Autora Tekstów Roku w latach 1997-1999. Po raz pierwszy zyskała uznanie za swoją pracę nad singlem DeBarge'a z 1985 roku „Rhythm of the Night”. Pod koniec lat 80-tych dołączyła do wytwórni płytowej EMI, gdzie została pierwszą autorką tekstów piosenek w historii magazynu Billboard, która napisała siedem przebojów, każdy nagrany przez innego artystę, co skłoniło prezesa EMI w Wielkiej Brytanii, Petera Reichardta, do nazwania jej „najważniejszą autorką tekstów piosenek na świecie”.

Czołowa autorka piosenek ostatnich dwóch dekad, odpowiedzialna za warstwę tekstowa i melodyczną
ponad ośmiuset przebojowych nagrań na scenie pop i r&b. Ze względu na talent do komponowania
i pisania romantycznych, wzniosłych kompozycji o tematyce miłosnej, często nazywana „Królową ballad".
Pierwszym hitem, napisanym przez Warren, jest nagranie „Solitarie" Laury Branigan z roku 1983. Od tego czasu udział wyjątkowo twórczej kompozytorki przy nagraniach stanowi niemalże pewną gwarancję ich sukcesu. Dianę Warren odpowiada za stworzenie kilku  największych hitów w historii współczesnego szeroko rozumianego popu i wielu przebojowych nagrań r&b. Posiada niesamowity talent do układania zapadających w ucho melodii, tworzenia podniosłej atmosfery ballad i sprawnego poruszania w tekstach bliskich wszystkim tematów. 

Wśród wielu artystów ze sceny r&b, którzy współpracowali z Diane, znajdują się m.in.;   Toni Braxton (m.in. ultrahit „Unbreak My Heart"), Whitney Houston („You Were Loved"),   En Vogue („No Fool No More"),   Aaliyah („The One I Gave My I Ican't To"),  Rihanna („Music of the Sun"),   Boyz II Men („I Will Get There"),  TLC („Come on Down"),  Joss Stone („Bruised But Not Broken"),   Anthony Hamilton („Do You Feel Me"),   Brandy („Have You Ever"),  Tina Turner („Don't Turn Around"),  Aretha Franklin („It Isn't, It Wasnt, It Ain't Never Gonna Be"),   Mary J. Blige („Give Me You") i  Monica („For You I Will"). 

Warren napisała także setki kompozycji dla twórców ze sceny szeroko rozumianego popu, jak chociażby Meat Loaf, Gloria Estefan, 'N Sync, Barbra Streisand, Ricky Martin, Elton John,LeeAnn Rimes, Ace of Base, Boyzone, Backstreet Boys, Eric Clapton, Joe Cocker, Olivia Newton-John, Cher i Cindy Lauper.
 

Warren jest właścicielką wpływowej firmy publis-hingowej REALSONGS, która posiada prawa do napisanych przez mistrzynię utworów. Kompozycje autorstwa Dianę pojawiły się w ponad 70 pełnometrażowych filmach i są wśród nich tematy przewodnie takich hitów, jak „Armageddon" (1998) Michaela Baya z Bruce'em Willisem („I Don't Want to Miss a Thing" w wykonaniu Aerosmith), „Pearl Harbor" (2001) Michaela Baya („There You'll Be" Faith Hill), „Namiętności" (1996) Jona Avneta z Michelle Pfeiffer i Robertem Redfordem („Because You Loved Me" Celine Dion) czy „Con Air - los skazańców" (1997) Sirnona Westa z Nicholasem Cageem („How Do I Live" Trishy Yearwood - rekordowe 69 tygodni na liście BILLBOARD HOT 100). Dianę Warren pomimo wielu odznaczeń (pięć wyróżnień Songwriter of the Year stowarzyszenia ASCAP - AMERICAN SOCIETY OF COMPOSERS, AUTHORS AND PUBLiSHERS; trzy piosenki jej autorstwa zdobyły GRAMMY), podobnie jak większość twórców piosenek pozostaje osobą anonimową dla słuchaczy nagrań jej autorstwa. 

Część fanów mogla dowiedzieć się o jej wkładzie we współczesną muzykę po premierze składanki Diane Warren Presents Love Songs (2004), zbierającej największe hity spod pióra utalentowanej kompozytorki. Ciekawostką jest fakt, iż pomimo skoncentrowania zdecydowanej większości tematów utworów napisanych przez Dianę wokół romantycznej miłości, stale samotna kompozytorka twierdzi, że nigdy nie była zakochana i wręcz nie lubi chodzenia na randki.
 

                                                    Awards

Oscar [Muzyka filmowa] Nominacje do Oscara [Muzyka filmowa] 2024 Best Achievement in Music Written for Motion Pictures (Original Song) Flamin' Hot: Smak sukcesu For "The Fire Inside" 2023 Best Achievement in Music Written for Motion Pictures (Original Song) Tell It Like a Woman For song "Applause" 2022 Best Achievement in Music Written for Motion Pictures (Original Song) Cztery dobre dni For song "Somehow You Do" 2021 Best Achievement in Music Written for Motion Pictures (Original Song) Życie przed sobą For song "Io Si (Seen)" 2020 Best Achievement in Music Written for Motion Pictures (Original Song) Przypływ wiary For song "I'm Standing With You" 2019 Best Achievement in Music Written for Motion Pictures (Original Song) RBG For song "I'll Fight" 2018 Best Achievement in Music Written for Motion Pictures (Original Song) Marshall For song "Stand Up for Something" 2016 Best Achievement in Music Written for Motion Pictures, Original Song Pole walki Song: "Til It Happens to You" 2015 Best Achievement in Music Written for Motion Pictures, Original Song Beyond the Lights Song: "Grateful" Publicity Poster 2002 Best Music, Original Song Pearl Harbor For the song "There You'll Be". Angela Bassett, Meryl Streep, and Gloria Estefan in Koncert na 50 serc (1999) 2000 Best Music, Original Song Koncert na 50 serc For the song "Music Of My Heart". 1999 Best Music, Original Song Armageddon For the song "I Don't Want To Miss A Thing". 1998 Best Music, Original Song Con Air - lot skazańców For the song "How Do I Live". 1997 Best Music, Original Song Namiętności For the song "Because You Loved Me". 1988 Best Music, Original Song Manekin For the song "Nothing's Gonna Stop Us Now". Golden Globe 2021 Best Original Song - Motion Picture Życie przed sobą For song "Io Sì (Seen)" 2011 Best Original Song - Motion Picture Burleska For the song "You Haven't Seen The Last of Me" Grammy 1997 Best Song Written Specifically for a Motion Picture or for Television Namiętności for "Because You Loved Me (Theme From Up Close & Personal)"

                                         Kompozycje Diane Warren na listach przebojów

[with Martine Clémenceau] 03/1983 Solitaire Laura Branigan 7.US [with Giancarlo Bigazzi, Umberto Tozzi] 11/1984 Ti amo Laura Branigan 55.US/100.UK [solo] 02/1985 Rhythm of the Night DeBarge 3.US/4.UK 11/1985 The Heart Is Not So Smart El DeBarge 75.US 06/1987 Who Will You Run To Heart 7.US/30.UK 09/1987 Don't Lose Any Sleep John Waite 81.US 10/1987 Strong as Steel Five Star 16.UK 01/1988 I Get Weak Belinda Carlisle 2.US/10.UK 09/1988 World Without You Belinda Carlisle 34.UK 09/1988 Look Away Chicago 1.US/77.UK 01/1989 All I Want Is Forever James "J.T." Taylor & Regina Belle 2.R&B 07/1989 If You Asked Me To Patti LaBelle 79.US 07/1989 If I Could Turn Back Time Cher 3.US/6.UK 07/1989 Blame It on the Rain Milli Vanilli 1.US/52.UK 08/1989 And the Night Stood Still Dion 75.US 09/1989 When I See You Smile Bad English 1.US/61.UK 10/1989 The Same Love The Jets 87.US 01/1990 Love Will Lead You Back Taylor Dayne 1.US/69.UK 03/1990 Your Baby Never Looked Good in Blue Exposé 17.US 04/1990 I'll Be Your Shelter Taylor Dayne 4.US/43.UK 05/1990 When I'm Back on My Feet Again Michael Bolton 7.US/44.UK 06/1990 What Are You Doing with a Fool Like Me Joe Cocker 96.US 06/1990 I Didn't Want to Need You Heart 23.US/47.UK 10/1990 Wherever Would I Be? Cheap Trick 50.US 01/1991 Chasin' the Wind Chicago 39.US 06/1991 Love and Understanding Cher 17.US/10.UK 07/1991 Time, Love and Tenderness Michael Bolton 7.US/28.UK 08/1991 Wishing on the Same Star Keedy 86.US 09/1991 Set the Night to Music Roberta Flack & Maxi Priest 6.US 11/1991 Every Road Leads Back to You Bette Midler 78.US 04/1992 If You Asked Me To Céline Dion 4.US 02/1992 Everything Changes Kathy Troccoli 14.US 08/1992 Nothing Broken but My Heart Céline Dion 29.US 10/1992 Saving Forever for You Shanice Wilson 4.US /42.UK 11/1992 Love Can Move Mountains Céline Dion 36.US 02/1993 I'll Never Get Over You (Getting Over Me) Exposé 8.US /75.UK 05/1993 Don't Take Away My Heaven Aaron Neville 56.US 07/1993 Don't Look at Me That Way Chaka Khan 73.UK 11/1993 Commitment of the Heart Clive Griffin 96.US 02/1994 In Walked Love Exposé 84.US 03/1994 Completely Michael Bolton 32.US 05/1994 Let's Start with Forever Color Me Badd 115.US 05/1994 Tell Me Where It Hurts Kathy Troccoli 88.US 11/1994 Dream Away Babyface & Lisa Stansfield 109.US 04/1995 I Wanna Get Back with You Tom Jones 109.UK 04/1995 Can't Stop My Heart from Loving You (The Rain Song) Aaron Neville 99.US 05/1995 Where Do I Go from You Jon Secada 112.US 06/1995 Wherever Would I Be Dusty Springfield & Daryl Hall 44.UK 10/1995 I'd Lie for You (And That's the Truth) Meat Loaf 13.US/2.UK 01/1996 Not a Dry Eye in the House Meat Loaf 82.US/7.UK 02/1996 I'll Say Goodbye for the Two of Us Exposé 117.US 03/1996 Because You Loved Me Céline Dion 1.US/5.UK 03/1996 In Walked Love Louise 17.UK 04/1996 I'm Getting Used to You Selena 107.US 10/1996 Un-Break My Heart Toni Braxton 1.US/2.UK 11/1996 Because You Loved Me Suzann Rye 91.UK 03/1997 For You I Will Monica 4.US/27.UK 06/1997 How Do I Live Trisha Yearwood 23.US/66.UK 06/1997 How Do I Live LeAnn Rimes 2.US/7.UK 07/1997 A Smile Like Yours Natalie Cole 84.US 09/1997 Too Gone, Too Long En Vogue 33.US/20.UK 10/1997 The One I Gave My Heart To Aaliyah 9.US 12/1997 What If Reba McEntire 50.US 12/1997 Rhythm of the Night Powerhouse 38.UK 01/1998 How Do I Live? Debra Michaels 107.US 05/1998 The Arms of the One Who Loves You Xscape 7.US/46.UK 05/1998 I Don't Want to Miss a Thing Aerosmith 1.US/4.UK 06/1998 Baby Be There Nu Flavor 83.US 08/1998 I'll Come Runnin' Juice 48.UK 10/1998 No Fool No More En Vogue 57.US 10/1998 If I Was a River Tina Arena 43.UK 11/1998 I Don't Want to Miss a Thing Mark Chesnutt 17.US 12/1998 Have You Ever? Brandy 1.US/13.UK 01/1999 I Will Get There Boyz II Men 32.US 01/1999 Faith of the Heart Rod Stewart 117.US/60.UK 05/1999 I'll Still Love You More Trisha Yearwood 65.US 06/1999 I Could Not Ask for More Edwin McCain 37.US 08/1999 Blue Eyes Blue Eric Clapton 112.US/104.UK 08/1999 Music of My Heart 'N Sync & Gloria Estefan 2.US/34.UK 12/1999 I Learned from the Best Whitney Houston 27.US/19.UK 02/2000 I'll Be Reba McEntire 51.US 03/2000 Give Me You Mary J. Blige 68.US/19.UK 04/2000 I Turn to You Christina Aguilera 3.US/19.UK 06/2000 Could I Have This Kiss Forever Whitney Houston & Enrique Iglesias 52.US/7.UK 08/2000 Spanish Guitar Toni Braxton 98.US 09/2000 Can't Fight the Moonlight LeAnn Rimes 11.US/1.UK 09/2000 Here in My Heart Scorpions & die Berliner Philharmoniker 113.UK 10/2000 But I Do Love You LeAnn Rimes 103.US/20.UK 12/2000 Miss Me So Bad Son by Four 123.US 02/2001 I Could Not Ask for More Sara Evans 35.US 05/2001 There You'll Be Faith Hill 10.US/3.UK 10/2001 I Wanna Get Back with You Mary Griffin 80.UK /2003 Sweetest Sin Jessica Simpson 124.US 05/2003 I Don't Want to Miss a Thing Pippa 85.UK 07/2003 We Can LeAnn Rimes 27.UK 12/2003 Too Lost in You Sugababes 10.UK 01/2004 I Promise Stacie Orrico 22.UK 07/2004 Smile Monroe 60.UK 11/2004 Nothing Hurts Like Love Daniel Bedingfield 3.UK 09/2006 I Belong to Me Jessica Simpson 110.US 10/2006 Numb Pet Shop Boys 23.UK 11/2006 Tu amor RBD 65.US 05/2007 Cry Over Me Meat Loaf 47.US 10/2008 There You'll Be Faith Hill 10.UK 02/2009 You Pulled Me Through Jennifer Hudson 116.US 04/2009 Stuck with Each Other Shontelle 23.UK 06/2009 Note to God Charice 44.US 08/2009 Wrap U Around Me Sean Kingston 123.US 10/2009 I Didn't Know My Own Strength Whitney Houston 44.UK 02/2011 Born to Be Somebody Justin Bieber 74.US/146.UK 12/2012 Silver Lining (Crazy 'Bout You) Jessie J 100.UK 05/2014 Only Love Can Hurt Like This Paloma Faith 6.UK [with Albert Hammond] 08/1986 Lonely Is the Night Air Supply 76.US 01/1987 Nothing's Gonna Stop Us Now Starship 1.US/1.UK 02/1988 Don't Turn Around Aswad 1.UK 05/1988 Give a Little Love Aswad 11.UK 06/1988 Don't You Love Me Anymore Joe Cocker 99.UK 06/1988 I Don't Wanna Live Without Your Love Chicago 3.US 04/1989 Through the Storm Aretha Franklin & Elton John 16.US/41.UK 07/1989 It Isn't, It Wasn't, It Ain't Never Gonna Be Aretha Franklin & Whitney Houston 41.US/29.UK 08/1989 The Sun Ain't Gonna Shine Four Tops 84.UK 01/1991 Couldn't Say Goodbye Tom Jones 51.UK 05/1994 Don't Turn Around Ace of Base 4.US/5.UK [with Paul Stanley] 09/1988 Turn On the Night KISS 41.UK [with Rick Nielsen] 11/1988 Ghost Town Cheap Trick 33.US [with Desmond Child] 03/1989 Save Up All Your Tears Robin Beck 84.UK 10/1989 Just Like Jesse James Cher 8.US/11.UK 06/1991 Love on a Rooftop Desmond Child 40.US 10/1991 You're the Story of My Life Desmond Child 74.US 10/1991 Save Up All Your Tears Cher 37.US/37.UK [with Bryan Adams, Jim Vallance] 08/1989 When the Night Comes Joe Cocker 11.US/66.UK [with Michael Bolton] 09/1989 We're Not Makin' Love Anymore Barbra Streisand 85.UK 08/1990 You Wouldn't Know Love Cher 55.UK [with Alice Cooper, Desmond Child] 10/1989 Bed of Nails Alice Cooper 38.US [with Michael Bolton, Desmond Child] 03/1990 How Can We Be Lovers Michael Bolton 3.US/10.UK [with Michael McDonald] 05/1990 Take It to Heart Michael McDonald 98.US [with Desmond Child, Jon Bon Jovi & Richie Sambora] 04/1991 Does Anybody Really Fall in Love Anymore? Kane Roberts 38.US [with Michael Bolton, Henry Lee Summer] 08/1991 Till Somebody Loves You Henry Lee Summer 51.US [with Gloria Estefan, Emilio Estefan] 09/1991 Live for Loving You Gloria Estefan 22.US/33.UK 10/1992 Always Tomorrow Gloria Estefan 81.US/24.UK [with Walter Afanasieff, Michael Bolton] 01/1992 Missing You Now Michael Bolton 12.US/28.UK 02/1994 Soul of My Soul Michael Bolton 32.UK [with Bryan Adams ] 03/1992 Feels Like Forever Joe Cocker 25.UK [with Michael W. Smith] 09/1992 I Will Be Here for You Michael W. Smith 27.US [with Bryan Adams, Jim Vallance] 11/1992 When the Night Comes Joe Cocker 61.UK [with Robbie Buchanan] 03/1993 Heart (Don't Change My Mind) Diana Ross 31.UK [with Michael Bolton, Andy Goldmark] 05/1993 By the Time This Night Is Over Kenny G 25.US [with Roy Orbison] 10/1993 As Long as I Can Dream Exposé 55.US [with John Secada] 10/1994 Real Donna Allen 34.UK [with Desmond Child,Louise Bailey, Judy Cheeks, Andy Lee & Pete Lee] 06/1995 You're the Story of My Life/As Long as You're Good to Me Judy Cheeks 30.UK [with Dallas Austin, Treach ] /1996 Ain't Nobody Monica 9.US [with Denise Rich, Frankie Knuckles & Laythan Armor] 04/1996 So Good (To Come Home To) / I've Had Enough Ivan Matias 69.UK [with Gloria Estefan] 04/1996 Reach Gloria Estefan 42.US/15.UK [with Frank Farian, Dietmar Kawohl, Peter Bischof-Fallenstein ] 06/1997 When I Die No Mercy 41.US [with Coolio, Robbie Shakespeare, Oji Pierce, Grace Jones, Sly Dunbar & Dana Manno] 10/1997 Ooh La La Coolio 14.US [with Missy Elliott & Timbaland] 11/1997 The One I Gave My Heart to / Hot Like Fire Aaliyah 30.UK [with Lionel Richie] 06/1998 Closest Thing to Heaven / All Night Long Lionel Richie 26.UK [with Babyface] 03/1999 My First Night with You Mýa 28.US [with Mariah Carey] 06/2000 Can't Take That Away (Mariah's Theme) Mariah Carey 28.US [with Jerry Duplessis, LaTavia Parker,Wyclef Jean] 09/2006 Step Up Samantha Jade 112.US [with Andrew Lloyd Webber] 05/2009 It's My Time Jade Ewen 27.UK [with Lady Gaga] 02/2016 Til It Happens to You Lady Gaga 95.US/117.UK [with Taylor Swift] 11/2023 Say Don't Go (Taylor's Version) (from the Vault) Taylor Swift 5.US

Trevor Jones

 Trevor Alfred Charles Jones (ur. 23 marca 1949r) jest południowoafrykańskim kompozytorem muzyki filmowej i telewizyjnej, który pracował głównie w Wielkiej Brytanii. Jest najbardziej znany ze swojej pracy w latach 80. i 90-tych, gdzie pracował przy wielu uznanych filmach, w tym Excalibur, Uciekający pociąg, Ciemny kryształ, Labirynt, Missisipi w ogniu, Ostatni Mohikanin i W imię ojca. Jones współpracował z filmowcami, takimi jak John Boorman, Andriej Konczałowski, Jim Henson, Alan Parker, Jim Sheridan, Barbet Schroeder i Michael Mann.  Jones był nominowany do trzech nagród BAFTA w kategorii Najlepsza muzyka filmowa - za Missisipi w ogniu, Ostatni Mohikanin i Brassed Off. Był również nominowany do dwóch Złotych Globów - za najlepszą muzykę oryginalną i najlepszą piosenkę oryginalną, a także do nagrody Primetime Emmy za wybitną kompozycję muzyczną do serialu limitowanego, filmu lub programu specjalnego za miniserial Merlin. Jones jest członkiem Królewskiej Akademii Muzycznej w Wielkiej Brytanii od 2006 roku  W 1999 roku został pierwszym przewodniczącym wydziału muzycznego National Film and Television School.

 Jeden z najbardziej wszechstronnych i utalentowanych kompozytorów muzyki filmowej. Urodził się w Kapsztadzie w Republice Południowej Afryki, w rodzinie związanej z przemysłem filmowym. Jako dziecko zafascynował się kinem i muzyką filmową, co nie pozostało bez wpływu na jego przyszłość kompozytorską. W wieku 17 lat wyjechał do Wielkiej Brytanii, gdzie podjął studia w Royal Academy of Music w Londynie, a następnie w British National Film School. Po ukończeniu nauki nie powrócił do RPA ze względu na trudną sytuację polityczną oraz słabą infrastrukturę filmową kraju, lecz pozostał w Anglii, gdzie podjął pracę w BBC. W tym czasie uzyskał brytyjskie obywatelstwo.
 

Początki jego kariery jako kompozytora muzyki filmowej wiążą się z projektami niskobudżetowymi i filmami krótkometrażowymi. Przełomem stało się spotkanie z reżyserem Johnem Boormanem, który poprosił Jonesa o napisanie muzyki do filmu Excalibur. Kolejnym dużym przedsięwzięciem była muzyka do dzieła Jima Hensona The Dark Crystal ? powszechnie uznawana za jedną z najlepszych partytur w karierze Jonesa. Jako kompozytor o ugruntowanej już pozycji zilustrował muzycznie wiele głośnych hollywoodzkich (i nie tylko) produkcji, takich jak: Uciekający pociąg, Labirynt, Harry Angel, Mississippi w ogniu, Morze miłości, Arachnofobia. W 1992 roku napisał (wraz z Randy Edelmanem; co ciekawe kompozytorzy nie współpracowali ze sobą ze względu na zobowiązania kontraktowe Jonesa) muzykę do obrazu Michaela Manna Ostatni Mohikanin. Jest to najgłośniejszy jak dotąd tytuł w jego filmografii.
 

Ma w swoim dorobku wiele kompozycji do różnorodnych gatunkowo filmów. Wspomnieć wypada choćby z ostatnich lat: Na krawędzi, Ryszard III, G.I. Jane, Merlin, Kleopatra (1999, TV), Trzynaście dni, Bôkoku no îgisu (AKA Aegis). Nominowany był do nagrody Złotego Globu (dwukrotnie), do nagrody BAFTA (trzykrotnie), do nagrody Emmy oraz do nagrody Japońskiej Akademii Filmowej. 

 

 

 

 

                                                                                 Filmografia

1979: Black Angel/ 1981: Excalibur/ 1982: Nadawca/ 1982: Ciemny kryształ/ 1983: Dni chwały/ 1983: Dzikie wyspy/ 1985: Uciekający pociąg/ 1986: Labirynt/ 1987: Harry Angel/ 1988: Missisipi w ogniu/ 1990: Arachnofobia/ 1992: Ostatni Mohikanin/ 1993: Pociąg śmierci/ 1993: Na krawędzi/ 1995: Ryszard III/ 1996: Podróże Guliwera/ 1996: Orkiestra/ 1997: G.I. Jane/ 1998: Merlin/ 1999: Notting Hill/ 2000: Najdłuższy bieg/ 2000: Trzynaście dni/ 2001: Droga do wolności/ 2001: Z piekła rodem/ 2002: Crossroads – Dogonić marzenia/ 2003: Liga niezwykłych dżentelmenów/ 2004: Ja, robot/ 2004: W 80 dni dookoła świata/ 2005: Teoria chaosu/ 2005: Bôkoku no îjisu/ 2006: Uczeń Merlina/ 2008: Three and Out

La'Porsha Renae

 La'Porsha Renae Mays, znana zawodowo jako La'Porsha Renae, (ur. 1 sierpnia 1993r) jest amerykańską wokalistka i autorką tekstów z McComb w stanie Missisipi. W 2015 roku wzięła udział w przesłuchaniu do piętnastego sezonu American Idol, który w tamtym czasie był sezonem finałowym. 7 kwietnia 2016 roku zajęła drugie miejsce w programie, za zwycięzcą Trentem Harmonem.W marcu 2017 roku Renae wydała swój debiutancki album Already All Ready. 

La'Porsha Renae Mays urodziła się 1 sierpnia 1993 roku w McComb w stanie Missisipi. W wieku 16 lat Renae wzięła udział w przesłuchaniu do dziesiątego sezonu American Idol. Po ukończeniu college'u w wieku 22 lat Renae padła ofiarą przemocy domowej. Po roku rozstała się z mężem i wróciła do McComb ze swoją miesięczną córką Nayalee Keya. American Idol Wraz z córką wróciła na przesłuchanie do piętnastego sezonu American Idol w Little Rock w stanie Arkansas i zdobyła złoty bilet, występując przed sędziami z piosenką „Creep” zespołu Radiohead. Renae została ogłoszona finalistką 7 kwietnia 2016 r.

Kilka godzin po zakończeniu American Idol, Renae ogłosiła, że ​​podpisała kontrakt z Big Machine i Motown Records.  Mentor American Idol i dyrektor generalny Big Machine Label Group, Scott Borchetta powiedział Billboardowi, że powodem podpisania kontraktu jest „ogromne zapotrzebowanie fanów i sukces pożegnalnego sezonu American Idol”. Ethiopia Habtemariam, prezes MoTown Records, będzie nadzorować album Renae. W wywiadzie po Idol na temat jej planów Renae wskazała, że ​​opuści Missisipi, i znalazła się pod ostrzałem, gdy zapytano ją o ustawę o dostosowaniu do wolności religijnej, prawo anty-LGBT w jej rodzinnym stanie: „Jestem jedną z osób, które nie zgadzają się z takim stylem życia. Nie zostałam wychowana w ten sposób”.  Singiel Renae „Battles” zadebiutował na 22. miejscu na liście przebojów R&B w USA, a jego sprzedaż w pierwszym tygodniu wyniosła 7000 egzemplarzy. 

 

Pierwszy występ Renae na żywo po Idol miał miejsce w programie Live with Kelly and Michael promującym „Battles”, który osiągnął szczyt na 22. miejscu na liście przebojów R&B Digital w USA. W sierpniu 2016 r. wydano remiks utworu „Battles” zatytułowany Gold Medal Mix. Stał się on oficjalną piosenką żeńskiej drużyny gimnastycznej Stanów Zjednoczonych na Letnie Igrzyska Olimpijskie 2016. W listopadzie Renae wydała główny singiel z nadchodzącego debiutanckiego albumu zatytułowanego „Good Woman”.

 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Good Woman	La'Porsha Renae	.2016	-	-	Motown	[35.R&B Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Already All Ready	La'Porsha Renae	03.2017	-	113	Big Machine 02631402	[produced by Harmony "H-Money" Samuels,Curtis "Sauce" Wilson, Dwayne Philip Washington II, Ne-Yo,Toby Gad]

Iron Butterfly

Amerykańska grupa, której udało się odnieść jeden z najbardziej zaskakujących sukcesów na fali progresywnej muzycznej rewolucji końca lat sześćdziesiątych. Chyba jako pierwsza użyła terminu "heavy" - w tytule swego debiutanckiego albumu z 1968 r.

 

Zespół założył Doug Ingle (ur. 9.09.1946 r. w Omaha w stanie Nebraska, USA; organy, śpiew) oraz Ron Bushy (ur. 23.09.1945 r. w Waszyngtonie, USA; perkusja), Darryl De Loach (śpiew), Jerry Penrod (bas) i Danny Weiss. Trzej ostatni zostali w 1968 r. zastąpieni przez Erica Branna (ur. 10.08.1950 r. w Bostonie w stanie Massachusetts, USA; gitara) i Lee Dormana (ur. 19.09.1945 r. w St. Louis w stanie Missouri, USA; bas, śpiew).

Drugi album grupy, In-A-Gadda-Da-Vida (In The Garden Of Eden), rozszedl się w wielomilionowym nakładzie i przez kilka lat był najlepiej sprzedającą się płytą wytwórni Atlantic. Tytułowy siedemnastominutowy temat zawierał wszystko, co bliskie sercom wyznawców późniejszego progresywnego rocka - prawdziwa manna z nieba dla miłośników kościelnego brzmienia organów Hammonda, indiańskich pomruków, świszczących gitarowych solówek najeżonych pogłosami i efektami specjalnymi, solidnego basu oraz perkusyjnej improwizacji rozciągniętej do granic przyzwoitości. Brzmiało to wówczas imponująco, ale z perspektywy dwudziestu lat niejeden krytyk pokręci dziś głową.
 

Kolejny album, Ball, zyskał niewiele ustępujące poprzedniemu uznanie. Zawierał staranniej dobrane tematy, w tym dynamiczne "It Must Be Love" i subtelne "Soul Experience". Po kiepskiej koncertowej płycie zespół opuścił Brann, zastąpiony przez dwóch gitarzystów: Larry'ego "Rhino" Reinhardta (ur.7.07.1948 r. na Florydzie) i Mike'a Pinerę (ur. 29.09.1948 r.w Tampa na Florydzie). Zespołowi nie udało się jednak powtórzyć sukcesów. Album Metamorphosis był przypadkowym zbiorem tematów, nagranym w okresie postępującej dezintegracji grupy.
 

Fuzja w 1975 r. w zmienionym składzie z Brannem, Bushym, Philem Kramerem (ur. 12.07.11952 r. w Youngtown w stanie Ohio, USA) i Howardem Reitzesem (ur. 22.03.1951 r. w Southgate w Kalifornii, USA) zaowocowała dwiema rozczarowującymi płytami długogrającymi, dowodzącymi ostatecznego kryzysu tożsamości Iron Butterfly. 

 

---

---

Amerykańska, kalifornijska grupa Iron Butterfly zawdzięcza trwałe miejsce w historii rocka jednej, za to niezwykłej płycie In-A-Gadda-Da-Vida (Atco, 1968).
Dzieło to było jednym z przełomowych dokonań w dziejach rocka, zwiastunem eklektyzmu art rocka i wyrazowej gwałtowności heavy metalu. Odniosło niespodziewany, oszałamiający sukces - utrzymało się na listach bestsellerów 140 tygodni i osiągnęło w Stanach czteromilionowy nakład, a na świecie - dwudziestopięciomilionowy. O jego powodzeniu przesądziła przede wszystkim wypełniająca stronę drugą, ponad siedemnastominutowa kompozycja tytułowa, In-A-Gadda-Da-Vida (tytuł był fonetycznym zapisem słów: In The Garden Of Eden). Podstawą był kapitalny riff sfuzzowanej gitary, a rzecz miała w sobie coś z psychodelicznego jamu, dźwiękowego szaleństwa, w którym znalazło się miejsce i na natchnione partie organów, w niektórych fragmentach nasycone duchem muzyki barokowej, w innych orientalizujące, i na zwracające uwagę pomysłowym wykorzystaniem efektów, jak fuzz i wah-wah, sola gitary, i na perkusyjne pandemonium rodem jakby z prymitywnego obrzędu religijnego, wzorowane zresztą na afrykańskiej mszy Missa Luba, i na niesamowite efekty brzmieniowe dodane np. w partii bębnów przez asystenta realizatora dźwięku, nieżyjącego już dziś Briana Rossa.
W późniejszych latach niezwykły utwór doczekał się wielu przeróbek; sięgnęły po niego zespoły tak różne, jak Slayer, The Residents, Nobody Else, Mojo Nixon & Skid Roper i nawet Boney M.
Niestety, żadna inna płyta Iron Butterfly nie powtórzyła sukcesu In-A-Gadda-Da-Vida i w 1971 roku formacja przestała istnieć. Później jednak kilkakrotnie wznawiała działalność. Także w tej chwili jest aktywna, a nadal kierują nią basista Lee Dorman i perkusista Ron Bushy, którzy grali na In-A-Gadda-Da-Vida. Różnie toczyły się ich losy, zanim odnowili współpracę.
 

Dorman grał przed laty - wraz z kubańskim gitarzystą Larrym "Rhino" Reinhardtem, również wywodzącym się z Iron Butterfly, w świetnym zespole Captain Beyond (z Rodem Evansem z Deep Purple jako wokalistą). Ale po jego rozwiązaniu więcej czasu poświęcał żeglarstwu niż muzyce. Bushy krótko kierował grupą Gold oraz w Northridge w Kalifornii otworzył studio nagrań Bushwack. W późniejszych latach został najpierw handlowcem w firmach Makita i Bosch, a następnie, po studiach w Platt College w Pasadenie, grafikiem komputerowym (już wcześniej objawił talent plastyczny, m.in. był współtwórcą kilku okładek płyt Iron Butterfly). A gdzie podziali się inni muzycy kolejnych składów Iron Butterfly? Doug Ingle, wokalista i organista, który zespół założył, uzależnił się od narkotyków i oskarżony o niepłacenie podatków stracił cały majątek. Długie lata zarabiał na życie jako menażer parkingu dla przyczep mieszkalnych, malarz pokojowy oraz administrator sali prób dla początkujących zespołów rockowych. W końcu jednak wrócił do muzyki i przystąpił do pracy nad autorskim albumem The Lighter Side Of Heavy, zapowiadając, że sygnuje go nazwą Carefeather, ale nagrań do dziś nie ukończył.
 

Gitarzysta Danny Weis, współtwórca Iron Butterfly, i basista Jerry Penrod stanęli na czele niezłej grupy Rhinoceros. Weis już sam kontynuował karierę w The Rascals, Blackstone, The Lincolns, Funk Attack i Danny Weis Project oraz współpracował z Lou Reedem, Alice Cooperem, Ianem Matthewsem, Burtonem Cummingsem i Alanem Gerberem. W latach dziewięćdziesiątych stworzył zespół grający podczas nabożeństw w kościele Arise Christian Center w Los Angeles. Zagrał małą rolę w filmie Róża (1980, reż. Mark Rydell), zainspirowanym przez biografię Janis Joplin. Z kolei Penrod został kierowcą autobusu w San Diego.
 

Wokalista Darryl De Loach znalazł zatrudnienie w branży gastronomicznej, ale w latach dziewięćdziesiątych wrócił do muzyki i przypomniał się niskonakładową płytą From The Hands Of Time (1995). Świetny gitarzysta Erik Braunn (znany też jako Erick Brann) kierował krótko zespołem Flintwhistle, do którego pozyskał DeLoacha i Penroda. Występował z jazzową grupą L.A. Jazz All Stars. Udzielał się jako muzyk sesyjny, komponował, działał jako producent nagrań. Zajmował się też intensywnie sportem, m.in. walkami Wschodu i boksem. Niestety, w lipcu 2003 roku zmarł w Los Angeles na serce.
 

Wokalista i gitarzysta Mike Pinera, następca Braunna w Iron Butterfly, w późniejszych latach grał m.in. w zespołach Ramatam, New Cactus Band, Thee Image, Classic Rock All Stars i u Alice Coopera. Jako solista firmował dwie płyty - Isla (Capricorn, 1978) i Forever (Spector, 1979). Działał też jako producent; w tej roli współpracował chociażby z grupą Black Oak Arkansas (wraz z Dormanem).
 

Phil Kramer, wokalista i basista, który był podporą odrodzonego Iron Butterfly działającego w połowie lat siedemdziesiątych, ukończył po odejściu z zespołu studia politechniczne i podjął pracę w korporacji Northrop Electronics - zajmował się systemami naprowadzającymi dla rakiet MX z głowicami nuklearnymi. 12 lutego 1995 roku zniknął w tajemniczych okolicznościach. Cztery lata później odnaleziono jego szczątki we wraku samochodu porzuconym w wąwozie na obrzeżach Los Angeles. Przyczyna jego śmierci nie została nigdy ustalona.
 

Keith Ellis, basista, który wspomagał Iron Butterfly w końcu lat siedemdziesiątych, zmarł podczas trasy grupy po Niemczech wskutek nadużycia alkoholu. Z kolei Derek Hilland, klawiszowiec składu z lat dziewięćdziesiątych, kontyuował karierę w grupie Whitesnake i w zespole Ricka Springfielda.

 

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Unconscious power/Possesion	Iron Butterfly	04.1967	-	-	Atco 6573	[Written by: Doug Ingle,Ron Bushy David Weiss][produced by Richard Podolor,Brian Stone,Charles Green]
In-a-gadda-da-vida/Iron Butterfly theme	Iron Butterfly	07.1968	-	30[17]	Atco 6606	[Written by: Doug Ingle][produced by Richard Podolor]
Soul expierence/In the crowds	Iron Butterfly	01.1969	-	75[5]	Atco 6647	[Written by: Erik Braunn/Ron Bushy/Lee Dorman/Doug Ingle ][produced by Richard Podolor]
In the time of our lives/It must be love	Iron Butterfly	04.1969	-	96[2]	Atco 6676	[Written by: Ron Bushy/Doug Ingle][produced by Richard Podolor]
In-a-gadda-da-vida[r]	Iron Butterfly	05.1969	-	68[5]	Atco 6606	[Written by: Doug Ingle][produced by Richard Podolor]
I can' t help but to deceive you little girl/To be alone	Iron Butterfly	09.1969	-	118[2]	Atco 6712	[Written by: Ron Bushy/Doug Ingle][produced by Richard Podolor, Tom Dowd,Arif Mardin]
Easy rider [Let the wind pay the way]/Soilder in town	Iron Butterfly	09.1970	-	66[6]	Atco 6782	[Written by: Erik Braunn/Ron Bushy/Lee Dorman/Robert Edmonson/Doug Ingle][produced by Richard Podolor]
Silly Sally/Stone believer	Iron Butterfly	04.1971	-	-	Atco 6818	[Written by: Mike Pinera, Malcolm Jones][produced by Brad Shapiro, Dave Crawford]
Beyond the milky way/Get it out	Iron Butterfly	12.1975	-	108[3]	MCA 40 493	[Written by: Erik Braunn/Ron Bushy/Phil Kramer/ Bill DeMartinez][produced by Iron Butterfly]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Heavy	Iron Butterfly	03.1968	-	78[49]	Atco 227	[produced by Charles Greene; Brian Stone]
In-a-gadda-da-vida	Iron Butterfly	07.1968	-	4[140]	Atco 250	[4x-platinium-US][silver-UK][produced by Don Casale]
Ball	Iron Butterfly	02.1969	-	3[44]	Atco 280	[gold-US][produced by Jim Hilton]
Iron Butterfly Live	Iron Butterfly	05.1970	-	20[23]	Atco 318	[produced by Richard Podolor]
Metamorphosis	Iron Butterfly	08.1970	-	16[23]	Atco 339	[produced by Richard Podolor]
The best of Iron Butterfly/Evolution	Iron Butterfly	12.1971	-	137[6]	Atco 369	[produced by Brian Stone, Charles Greene, Jim Hilton, Richard Podolor]
Scorching beauty	Iron Butterfly	02.1975	-	138[6]	MCA 465	[produced by Denny Randell]

Lava Records

Lava Records (Lava Music, LLC) to amerykańska wytwórnia płytowa należąca do Jasona Floma we współpracy z Universal Music Group.

W 1995 roku Flom założył Lava Records we współpracy z Atlantic Records.Przez następną dekadę kontynuował odkrywanie i promowanie artystów pod szyldem wytwórni Lava, którzy sprzedali ponad 100 milionów płyt na całym świecie, w tym Matchbox 20, Kid Rock, The Corrs, Simple Plan, The Blue Man Group, Edwin McCain, Sugar Ray i Trans-Siberian Orchestra. Flom podpisał również kontrakt ze swoim pierwszym czarnoskórym artystą, Davidem Josiasem, znanym z przeboju „Mindblowin”. 

 

 W 2004 roku Flom sprzedał Lava Records Atlantic Records Group, gdzie został mianowany prezesem i dyrektorem generalnym Atlantic Records Group.  Na tym stanowisku nadzorował odrodzenie wytwórni i kontynuował podpisywanie kontraktów i promowanie głównych artystów, w szczególności Paramore. Po 15 latach sukcesów w Atlantic i Lava, Flom został wybrany w 2005 roku na stanowisko prezesa i dyrektora generalnego Virgin Records. W 2007 roku doprowadził do fuzji z Capitol Records w celu utworzenia Capitol Music Group, gdzie został mianowany prezesem i dyrektorem generalnym.

 

  Podczas kadencji Floma nadzorował wydania takich artystów jak Lenny Kravitz, Coldplay i Rolling Stones. Zgodnie ze swoim doświadczeniem w identyfikowaniu i wspieraniu nowych talentów, pod przywództwem Floma jedenastu nowych artystów osiągnęło status złotej, platynowej i multiplatynowej płyty, w tym Thirty Seconds to Mars. W 2007 roku podpisał kontrakt z Katy Perry i osobiście zajął się A&R jej debiutanckim albumem One of the Boys. W 2008 roku Flom opuścił Capitol Music Group, aby ponownie uruchomić własną wytwórnię Lava Records, tym razem we współpracy z wiodącą w branży wytwórnią Republic Records z Universal Music Group. Tam podpisał kontrakt z Jessie J, której single z 2011 roku wydane pod szyldem Lava „Do It Like a Dude” i „Price Tag” z udziałem B.o.B znalazły się na szczycie list przebojów w Wielkiej Brytanii i 17 innych krajach.

 

  Jej debiutancki album Who You Are, który uzyskał status multiplatynowej płyty, sprzedał się w ponad trzech milionach egzemplarzy na całym świecie. W 2013 roku Flom zidentyfikował Lorde, wówczas nieznaną artystkę z Nowej Zelandii, a Lava wydała swój debiutancki singiel „Royals”, który przez osiem tygodni utrzymywał się na pierwszym miejscu listy Billboard Hot 100,  stając się największym alternatywnym przebojem radiowym artystki. Lorde zdobyła dwie nagrody Grammy, w tym Piosenkę Roku za „Royals” podczas 56. dorocznej gali rozdania nagród Grammy. 

 

 Po udanych wydawnictwach rockowych Lava Black Veil Brides i ich frontmana Andy'ego Blacka, Flom podpisał w 2017 roku kontrakt z przełomowym zespołem rockowym Greta Van Fleet, który ożywił światową scenę rockową wieloma hitami numer jeden i sprzedał ponad milion albumów, a wszystko to podczas tras koncertowych w ciągu ostatnich kilku lat. Elton John pochwalił zespół w LA Times: „Ktokolwiek mówi, że muzyka rockowa umarła, jest w błędzie. Kiedy ich pierwszy raz zobaczyłem, powalili mnie... Będą jednym z największych zespołów roku." Zespół zdobył cztery nominacje do nagród Grammy w 2018 r. i zdobył nagrodę Grammy w kategorii Najlepszy Album Rockowy za podwójną EP-kę From the Fires.

 

Flom założył Lava Publishing w 2014 r., do której należy między innymi wschodzący alternatywny rocker Evan Konrad, autor/wykonawca Maty Noyes,  i wszyscy czterej członkowie Greta Van Fleet. Flom założył również firmę podcastową Lava for Good.

Single na listach przebojów

 

Price Tag	Jessie J featuring B.o.B	01.2011	1.UK/23.US
Who You Are	Jessie J	03.2011	8.UK
Nobody's Perfect	Jessie J	03.2011	9.UK
Mamma Knows Best	Jessie J	03.2011	59.UK
Rainbow	Jessie J	03.2011	158.UK
Stand Up	Jessie J	03.2011	186.UK
Who's Laughing Now/Abracadabra	Jessie J	08.2011	16.UK
Domino/My Shadow	Jessie J	11.2011	 1.UK/6.US
LaserLight	Jessie J Feat. David Guetta	04.2012	5.UK
Wild	Jessie J Feat. Big Sean & Dizzee Rascal	06.2013	5.UK
It's My Party	Jessie J	09.2013	3.UK
Sexy Lady	Jessie J	10.2013	22.UK
Thunder	Jessie J	11.2013	18.UK
Burnin' Up	Jessie J featuring 2 Chainz	10.2014	73.UK/86.US
Push /Tired	Matchbox 20	05.1997	38.UK/5.US
3 A.M./Push	Matchbox 20	11.1997	64.UK/3.US
Real world/Long day [live]	Matchbox 20	06.1998	119.UK/38.US
Bent /Don' t let me down [live]	Matchbox 20	07.2000	 	1.US
If you' re gone/Bent [live]	Matchbox 20	10.2000	50.UK/5.US
Mad season/Long day [live]	Matchbox 20	06.2001	76.UK/48.US
Only God Knows Why/American bad ass	Kid Rock	02.2000	 	19.US
Addicted	Simple Plan	06.2003	63.UK/45.US
Shut up!	Simple Plan	03.2005	44.UK/99.US
Welcome to my life	Simple Plan	07.2005	49.UK/40.US
Untitled [How can this happen to me?]	Simple Plan	10.2005	183.UK/49.US
Crazy	Simple Plan	03.2006	105.UK
When I'm Gone	Simple Plan	02.2008	26.UK
Your Love Is a Lie	Simple Plan	02.2008	63.UK/108.US
Summer Paradise	Simple Plan Feat. Sean Paul	09.2012	12.UK
Babylon	Skindred	10.2004	  189.US

Taking Back Sunday

Przez ponad dwie dekady Taking Back Sunday utrzymywali stałą obecność na listach przebojów, wychodząc poza swoje korzenie emo i post-hardcore w stronę bardziej wszechstronnego gatunku hard melodic rock. Na wschodniobrzeżnej scenie punkowej, stali się jedną z bardziej widocznych grup boomu emo z początku lat 2000. i wydali swój uwielbiany debiut w 2002 roku, Tell All Your Friends. Wkrótce wskoczyli do głównego nurtu z trzema albumami z pierwszej dziesiątki, w tym z 2006 roku Louder Now. Pomimo kilku znaczących zmian w składzie, Taking Back Sunday przetrwali kolejną dekadę, kiedy to ponownie zwołali swój klasyczny skład na eponimiczny set w 2012 roku.
 

W miarę jak ich pisanie piosenek dojrzewało, ich fani poszli w ich ślady, pomagając późniejszym wydawnictwom, takim jak Happiness Is z 2014 roku i Tidal Wave z 2016 roku, odnieść sukces po obu stronach Atlantyku. W 2019 roku świętowali 20. rocznicę istnienia, wydając kompilację Twenty, a następnie powrócili z ósmym albumem, 152, w 2023 roku.  

 Taking Back Sunday powstał  pod koniec 1999 roku, biorąc nazwę od piosenki innego zespołu z Long Island, Waiting Process. Pierwotny skład grupy, w którym znalazł się przyszły frontman Brand New, Jesse Lacey, nie przetrwał długo. Po samodzielnym wydaniu dwóch EP-ek w 2000 roku, Lacey, wokalista Antonio Longo i perkusista Steven DeJoseph opuścili zespół. Pozostały gitarzysta Eddie Reyes i gitarzysta/współwokalista John Nolan sprowadzili frontmana Adama Lazzara, perkusistę Marka O'Connella i basistę Shauna Coopera, aby uzupełnić nowy skład Taking Back Sunday.  

Szybko podpisali kontrakt z Victory Records i weszli do New Jersey's Big Blue Meanie Recording Studios wraz z producentem Salem Villanuevą i inżynierem dźwięku Timem Gillesem. W rezultacie powstał debiutancki album Tell All Your Friends z 2002 r., łączący emocjonalny wokal Adama Lazzary i podwójny atak gitarowy Reyesa i Nolana, tworząc klasyczny hardcore'owy dźwięk z elementami pop songwritingu. Album wypadł dobrze zarówno krytycznie, jak i komercyjnie (ostatecznie osiągnął status platynowej płyty), wchodząc na listę Billboard 200 i numer 183 oraz przynosząc jedną z najbardziej trwałych piosenek zespołu „Cute Without the 'E' (Cut from the Team)”. Resztę tego roku i większość następnego spędzili na trasie koncertowej, ale gdy Nolan i basista Shaun Cooper opuścili zespół, przyszłość Taking Back Sunday stanęła pod znakiem zapytania.  

Gitarzysta/wokalista Fred Mascherino (ex-Breaking Pangaea) i basista Matt Rubano (ex-Schleigho) uzupełnili skład na czas trasy koncertowej zespołu jesienią 2003 r. i późniejszych sesji nagraniowych. Drugi album zespołu, Where You Want to Be, ukazał się w połowie 2004 roku i zadebiutował na trzecim miejscu na liście Billboard's Top 200, ustanawiając Taking Back Sunday jako prekursorów nowej fali komercyjnych zespołów emo. Wprowadził również wokalne współgranie Lazzary i Mascherino, połączenie, które na krótko stało się jedną z dźwiękowych wizytówek zespołu. Taking Back Sunday stale koncertował za albumem, będąc gwiazdą wyprzedanej trasy po Ameryce Północnej i zatrzymując się również na zwykłych przystankach Warped Tour. 

W ślad za sukcesem Where You Want to Be, Taking Back Sunday podpisało kontrakt z Warner Bros. w czerwcu 2005 roku i współtworzyło kilka koncertów z Jimmy Eat World. Wrócili do studia w sierpniu, aby rozpocząć pracę nad swoim trzecim pełnometrażowym debiutem dla dużej wytwórni. Wyprodukowany przez Erica Valentine'a (Third Eye Blind, Queens of the Stone Age), Louder Now zadebiutował na drugim miejscu po wydaniu w kwietniu 2006 roku i przyniósł przebój „MakeDamnSure”, który znalazł się na trzech listach przebojów w USA i był numerem jeden w Wielkiej Brytanii. Album był mroczniejszym, bardziej agresywnym wysiłkiem, który wykorzystał energię zespołu na żywo, co zostało dodatkowo pokazane na koncertowym pakiecie CD/DVD Louder Now: Pt. Two. Jednak pomimo rosnącego profilu zespołu, Fred Mascherino opuścił skład w październiku 2007 roku i rozpoczął karierę solową. Kilka miesięcy później, były członek Facing New York, Matt Fazzi, został ogłoszony następcą Mascherino, a odnowiony zespół spędził większość 2008 roku na pisaniu nowego materiału i sporadycznym graniu koncertów. Taking Back Sunday wydało New Again w czerwcu 2009 roku, z coraz bardziej popowym brzmieniem. Pierwszy album z udziałem Fazziego ponownie umieścił zespół w pierwszej dziesiątce, osiągając siódme miejsce.  

W 2010 roku ukazał się album koncertowy Live from Orensanz, po którym nastąpiła kolejna zmiana składu. Taking Back Sunday, ponownie zbierając skład z debiutanckiego albumu Tell All Your Friends, weszło do studia, aby nagrać piąty album. Wydany w czerwcu 2011 roku album o tej samej nazwie przyniósł brzmienie odnowionego zespołu i pomógł przygotować grunt pod obchody rocznicy. Z okazji dziesięciu lat od wydania debiutanckiego albumu grupy, odnowiony skład Taking Back Sunday wyruszył w trasę koncertową w 2012 roku, grając w całości Tell All Your Friends. Akustyczna wersja koncertowa trasy została udostępniona do pobrania w połowie 2012 roku, po czym zespół rozpoczął nagrywanie szóstego albumu. Po zakończeniu kontraktu z Warner Bros. dołączyli do składu Hopeless Records i nawiązali współpracę z producentami Marcem Jacobem Hudson i Mike Sapone dla Happiness Is. Wydany w marcu 2014 roku, kontynuował udaną passę grupy, debiutując na dziesiątym miejscu na liście Billboard 200 i zajmując pierwsze miejsce na trzech innych listach przebojów w USA.  

Udając się do Karoliny Północnej, aby nagrać swój kolejny album, Taking Back Sunday ponownie zabrał ze sobą Sapone, aby wyprodukować Tidal Wave z 2016 roku, ich siódmy album studyjny, miał bardziej dojrzałe brzmienie z większym zakresem stylów; odniósł umiarkowany sukces w domu, osiągając szczyt na 36 miejscu w USA, a jednocześnie osiągając numer dwa w Wielkiej Brytanii. W 2019 roku, po odejściu gitarzysty założyciela Eddiego Reyesa, Taking Back Sunday zorganizowało dużą trasę koncertową z okazji 20. rocznicy i wydało retrospektywną kompilację kariery Twenty, która zawierała również dwa zupełnie nowe utwory, w tym singiel „All Ready to Go”. 

Trzy lata później wydano ekskluzywne rocznicowe wznowienie Tell All Your Friends, zawierające dema z oryginalnych sesji. Podpisując nową umowę z Fantasy Records, Taking Back Sunday współpracował z producentem popu Tushar Apte, aby nagrać swój kolejny album. Nazwany na cześć często przywoływanego odcinka autostrady w Karolinie Północnej i prowadzony przez jasny, hymniczny singiel „The One”, ósmy album grupy, 152, został wydany w październiku 2023 r.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
A Decade Under the Influence	Taking Back Sunday	10.2004	70[2]	-	Victory VR 236	[written by Adam Lazzara ,Fred Mascherino, Eddie Reyes, Matt Rubano, Mark O'Connell][produced by Lou Giordano]
MakeDamnSure	Taking Back Sunday	06.2006	36[2]	48[18]	Warner Bros W 716	[written by Adam Lazzara ,Fred Mascherino, Eddie Reyes, Matt Rubano, Mark O'Connell][produced by Eric Valentine]
Twenty-Twenty Surgery	Taking Back Sunday	09.2006	60[1]	-	Warner Bros W 728	[written by Eric Valentine][produced by Lou Giordano]
Liar (It Takes One to Know One	Taking Back Sunday	11.2006	83[1]	112[2]	Warner Bros W 747	[written by Adam Lazzara ,Fred Mascherino, Eddie Reyes, Matt Rubano, Mark O'Connell][produced by Eric Valentine]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Tell All Your Friends	Taking Back Sunday	02.2003	-	183[1]	Victory 176 [US]	[platinum-US][produced by Sal Villanueva]
Where You Want to Be	Taking Back Sunday	08.2004	71[1]	3[26]	Victory 228 [US]	[gold-US][produced by Lou Giordano]
Louder Now	Taking Back Sunday	05.2006	18[6]	2[26]	Warner Bros 9362494242	[gold-US][silver-UK][produced by Eric Valentine]
Notes From The Past	Taking Back Sunday	11.2007	-	141[1]	Victory 381 [US]	-
New Again	Taking Back Sunday	06.2009	46[1]	7[8]	Warner Bros 9362498060	[produced by David Kahne, Matt Squire]
Taking Back Sunday	Taking Back Sunday	07.2011	87[1]	17[3]	Warner Bros 9362495741	[produced by Eric Valentine]
Happiness Is	Taking Back Sunday	03.2014	53[1]	10[2]	Hopeless HR 7912	[produced by Marc Jacob Hudson, Mike Sapone]
Tidal Wave	Taking Back Sunday	10.2016	-	36[1]	Hopeless HR 22912	[produced by Mike Sapone]

Tallest Man on Earth

Grając oszczędny, ale melodyjny indie folk ożywiony jego czasami chropawym, zawsze pełnym pasji wokalem i poetyckimi tekstami, The Tallest Man on Earth to pseudonim sceniczny szwedzkiego piosenkarza i autora tekstów Kristiana Matssona. Debiutując w 2006 roku akustyczną EP-ką bez zbędnych dodatków, The Tallest Man on Earth stał się ulubieńcem krytyków dzięki swojemu pierwszemu pełnometrażowemu albumowi, Shallow Grave z 2008 roku. Kiedy Matsson znalazł międzynarodową publiczność, zaczął eksperymentować z bardziej wyszukanymi aranżacjami i produkcją, wydając There's No Leaving Now z 2012 roku, który połączył wpływy folku z indie rockiem. Henry St. z 2023 roku pokazał swój ciągły rozwój jako autor tekstów, gdy Matsson po raz pierwszy nagrywał z pełnym zespołem. 

 Matsson urodził się w Dalarnie w Szwecji w 1983 roku. Zaczął grać w zespole Montezumas, ale w 2006 roku, pod wpływem takich szwedzkich artystów jak Thomas Denver Jonsson i Homesick Hank, zaczął działać na własną rękę jako Tallest Man on Earth, wydając pięcioutworową EP-kę o tym samym tytule, zawierającą żywiołowe utwory akustyczne, w której akompaniuje mu tylko gitara, w szwedzkiej wytwórni Gravitation. EP-ka i kolejny singiel „Pistol Dreams” otrzymały pozytywne recenzje, a w 2008 roku Matsson wydał swój pierwszy album jako Tallest Man on Earth, Shallow Grave, który został wydany w Stanach Zjednoczonych przez butikową wytwórnię niezależną Mexican Summer. 

 Matsson odbył wiele tras koncertowych, promując Shallow Grave, w tym kilka koncertów otwierających koncerty Bon Iver i Johna Vanderslice'a, a w 2010 roku wydał swój drugi album, The Wild Hunt, który był jego pierwszym projektem dla Dead Oceans Records.  Zanim ukazał się 2010 roku, ukazała się pięciopiosenkowa EP-ka TMOE, Sometimes the Blues Is Just a Passing Bird, która była pierwszym nagraniem Matssona z gitarą elektryczną. W 2012 roku wydał There's No Leaving Now, w którym dodał kilka warstw do produkcji albumu, a Dark Bird Is Home z 2015 roku okazał się jego najbardziej ambitnym projektem do tej pory, włączając pełny zespół w kilku utworach, a także elektroniczne pętle, instrumenty dęte, wokalistów wspierających i przestrzenne, atmosferyczne brzmienie studyjne.  

W 2018 roku Matsson zaczął wydawać cykl nowego materiału pod roboczym tytułem When the Bird Sees the Solid Ground. Z bardziej zwięzłym i intymnym brzmieniem niż Dark Bird Is Home i z większym naciskiem na gitarę akustyczną, Matsson początkowo wydał utwory jako serię singli z towarzyszącymi im teledyskami, w których dzielił się swoimi przemyśleniami na temat piosenek. Ten wysiłek pojawił się w 2019 roku pod tytułem I Love You. It's a Fever Dream, na którym znalazły się single „The Running Styles of New York” i „I'm a Stranger Now”. 

W 2020 roku, po spędzeniu kilku lat w Nowym Jorku, Matsson wrócił do Szwecji, gdzie mieszkał na farmie i poświęcił się ogrodnictwu, czekając na zakończenie pandemii COVID-19, która zbiegła się z poważnym przypadkiem blokady pisarskiej. Gdy w 2021 roku mógł wznowić trasę koncertową, Matsson znów poczuł inspirację i zaczął pisać materiał na swoją kolejną płytę długogrającą. Aby oczyścić głowę podczas nagrywania demówek na swoim przenośnym sprzęcie do nagrywania, Matsson nagrywał covery piosenek, które kochał, a dziesięć z tych niskobudżetowych utworów interpretacyjnych zostało skompilowanych w cyfrowy album Too Late for Edelweiss, który ukazał się we wrześniu 2022 roku. Tymczasem Matsson dopracowywał szczegóły kolejnego projektu Tallest Man on Earth; Henry St. z 2023 r., wyprodukowany przez Nicka Sanborna z Sylvan Esso. Był to jego pierwszy album nagrany z pełnym zespołem, a udział wzięli gitarzysta Ryan Gustafson, perkusista TJ Maiani, klawiszowiec Phil Cook, CJ Camerieri na instrumentach dętych i Adam Schatz na stroikach.

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
The Wild Hunt	Tallest Man on Earth	04.2011	157	176	Dead Oceans DOC 040	[23[2].Indie Chart]
There's No Leaving Now	Tallest Man on Earth	06.2012	-	35	Dead Oceans DOC 068	[produced by Kristian Matsson][13[3].Indie Chart]
Dark Bird Is Home	Tallest Man on Earth	05.2015	69[1]	67	Dead Oceans DOC 100	[produced by Kristian Matsson][11[2].Indie Chart]
I Love You. It's a Fever Dream	Tallest Man on Earth	07.2019	-	-	Rivers Bird RB 0100	[produced by Kristian Matsson][46[1].Indie Chart]
Henry St.	Tallest Man on Earth	04.2023	-	-	Anti 279522	[38[1].Indie Chart]