Boston

Boston, grupa amerykańska. Jej wstępna wersja narodziła się w 1969r w Swampscott w stanie Massachusetts. Na jej czele stanął Tom Scholz (właśc. Donald Thomas Scholz; 10.03.1947r, Toledo, Ohio) - g, k, b, dr, perc. Studiował inżynierię mechaniczną w Massachusetts Institute of Technology w Bostonie, a po uzyskaniu dyplomu podjął pracę w firmie Polaroid. Uznany za geniusza elektroniki (opatentował ponad dwadzieścia wynalazków), w krótkim czasie odniósł sukces zawodowy. Marzył jednak o innym życiu. Pociągała go muzyka i wieczorami występował jako gitarzysta w klubach North Shore, północnej dzielnicy Bostonu. A zarobione pieniądze zainwestował w małe studio nagrań, nazwane Hideaway, urządzone w piwnicy własnego domu w Swampscott (wyposażone w magnetofony dwunasto-śladowe). Komponował utwory w stylu Cream, Led Zeppelin i The James Gang, rejestrował je, eksperymentował z brzmieniem.

W 1969 zaprosił do współpracy Jima Masdeę - dr, k. I to był już zalążek zespołu. Niebawem pozyskał jeszcze dwóch współpracowników, najpierw Barry'ego Goudreau (29.11.1951r, Boston, Massachusetts) - g, a następnie Brada Delpa (właśc. Bradley Delp; 12.06.1951r, Boston, Massachusetts) - voc, g, perc z The Monks. W 1975r zaangażował kolejnego muzyka, Frana Sheehana (26.03.1949r, Boston, Massachusetts) -b, perc, a na miejsce Masdei zatrudnił Siba Hashiana (właśc. John Hashian; 17.08.1949r, Boston, Massachusetts) - dr, perc. Wtedy nazwał formację Boston (wcześniej działała m.in. jako Mother's Milk). W 1980r odszedł Goudreau, a w 1983r Hashian i Sheehan. Wtedy powrócił Masdea. A w 1985r w składzie pojawił się Gary Pihl -g, znany z zespołów Day Blindness i Crossfire oraz ze współpracy z Sammym Hagarem. W 1987r dołączyli David Sikes -  g, voc, który wcześniej występował u boku Aldo Novy, oraz Doug Huffman - dr. Wkrótce potem odszedł Masdea. W 1990r z formacją rozstał się Delp - odszedł do zespołu RTZ, utworzonego przez Goudreau. Dopiero w 1992 zamiast niego przyjęto Frana Cosmo (właśc. Francis Cosmo Migliacci) - voc, który dał się poznać jako muzyk wcześniejszej formacji Goudreau - Orion The Hunter. W1993 Huffmana zastąpił Will „Curly" Smith - dr, hca, wywodzący się z Jo Jo Gunne, a znany też z nagrań m.in. Jeffa Becka oraz zespołów Spirit i The Monkees. W tym czasie dołączył również Tommy Funderburk - voc. W 1994 na miejsce Funderburka wrócił Delp.

Pierwsze lata upłynęły grupie na pracy w studiu. W1973r wysłała taśmę z sześcioma utworami do kilkudziesięciu wytwórni płytowych, ale żadna z nich nie okazała zainteresowania (nagrania te zostały później wydane na bootlegu „We Found It In A Trashcan, Honest!"). Jej los odmienił się, gdy znalazła menażerów z prawdziwego zdarzenia: Paula Aherna, odpowiedzialnego za sukces zespołu Yes w Stanach, i Charliego McKenziego (to Ahern zaproponował nazwę Boston oraz zażądał zmiany perkusisty - z Masdei na Hashiana). W listopadzie 1975r zagrała w studiu zespołu Aerosmith dla przedstawicieli branży muzycznej i w rezultacie podpisała kontrakt z firmą Epic, zobowiązując się do zrealizowania pięciu albumów w ciągu dziesięciu lat.

A niebawem przystąpiła do pracy nad pierwszym z nich. Zamierzała nagrywać w domu Scholza, bez pomocy producenta i ekipy technicznej, ale wtrącił się związek zawodowy pracowników przemysłu muzycznego, domagający się zatrudnienia chociażby realizatora dźwięku. Od końca 1975 do wiosny 1976r przebywała więc kolejno w Foxglove Studios w Watertown w stanie Massachusetts, Capitol Studios w Hollywood i Record Plant w Los Angeles (głównym producentem i realizatorem pozostał Scholz, ale wsparli go John Boylan i Warren Dewey). W bezdusznej atmosferze zawodowych studiów czuła się wszakże nieswojo i w tym czasie zarejestrowała zaledwie kilka kompozycji, z których tylko jedna trafiła ostatecznie na płytę. A pracę ukończyła już po powrocie do Swampscott.
Wydany we wrześniu 1976r album „Boston" pobił rekordy powodzenia - w samych Stanach rozszedł się w szesnastu milionach egzemplarzy. Wypełniły go właściwie utwory dość konwencjonalne, jak z wyrosłe z klasycznego rock n rolla i boogie Peace Of Mind, Rock And Roll Band i Smokin czy balladowe Hitch A Ride i Let Me Take You Home Tonight. Opracowane w pomysłowy sposób, rzeczywiście jednak przykuwały uwagę. Scholz umiejętnie wyzyskał w nich kontrastowe elementy, np. ciężar heavymetalowych riffów oraz niemal popową chwytliwość melodii, ostrość dźwiękową instrumentów elektrycznych oraz delikatność akustycznych, potęgę zagęszczonych, wręcz zawiesistych podkładów instrumentalnych (z charakterystycznymi, efektownymi unisonami gitar) i lekkość grupowych partii wokalnych (np. More Than A Feeling, Something About You, Long Time).

Powodem do dumy lidera było to, że niezwykłe, intrygujące, pełne rozmachu brzmienie uzyskał metodą właściwie chałupniczą -bez udziału muzyków poza formacji (a nawet ze stosunkowo niewielkim udziałem kolegów), bez syntezatorów i komputerów, bez supernowoczesnej techniki, drogą wielokrotnych nakładek i pomysłowych rozwiązań (np. niecodzienne efekty gitarowe własnego pomysłu).

Scholz dopiero w końcu 1976r porzucił pracę w firmie Polaroid i całkowicie skoncentrował się na karierze muzyka. Wkrótce potem formacja ruszyła w pierwszą trasę po Stanach, otwierając koncerty m.in. Jeffa Becka oraz zespołów Black Sabbath i Foghat (Beck, który obawiał się, że grupa wypadnie za dobrze, nie zgodził się na jej próby dźwiękowe; w rezultacie podczas jednego z występów źle podłączony sprzęt eksplodował). A niedługo potem przystąpiła do pracy nad drugim albumem o roboczym tytule „Arrival". Tym razem nagrywała głównie w Hideaway, bez pomocy osób trzecich. Sesja przeciągała się, ponieważ podczas ulewnych deszczów piwnicę zalała woda, zniszczeniu zaś uległ nie tylko sprzęt (renowacja studia trwała trzy miesiące), ale też taśma z owocami dotychczasowych sesji. Menażerowie i wytwórnia Epic naciskali jednak na szybkie ukończenie pracy. I płyta, ostatecznie nazwana „Don't Look Back" (tytuł „Arrival" wykorzystał nieoczekiwanie zespół Abba), już w sierpniu 1978 trafiła na rynek. Była dziełem zbliżonym do poprzedniego. I tak samo atrakcyjnym (np. Don't Look Back, Feel in' Satisfied, Party, Used To Bad News). Odniosła też spory sukces, podobnie jak promujące ją single: Don't Look Back/The journey z sierpnia 1978r i A Man I'll Never Be/Don't Be Afraid z listopada tego roku oraz Feelin' Satisfied/Used To Bad News z marca 1979r. Ale Scholz, znany jako maniakalny wręcz perfekcjonista, nie był zadowolony. Uważał, że należało jeszcze nad nią popracować. I zapowiedział, że nigdy więcej nie ulegnie żadnym naciskom (w następnym okresie próbował zerwać na drodze sądowej i z menażerami, i - przede wszystkim - z sądzącą go firmą Epic, ale procesy ciągnęły się latami i aż do 1985 uniemożliwiały mu wydawanie płyt; ostatecznie z menażerami przegrał i musiał wypłacić im półtora miliona dolarów odszkodowania, a z Epic wygrał). Tymczasem grupa ruszyła w kolejną trasę, a dotarła m.in. do Europy i Japonii.

Dopiero w październiku 1986r nakładem MCA ukazał się album „Third Stage", przygotowywany od 1980r, oczywiście w Hideaway, głównie przez Scholza. Okazał się dziełem trochę innym niż dwa poprzednie. Ujawniał, że formacji najbliższa stała się sentymentalna, nastrojowa, wręcz łzawa ballada w tradycyjnym stylu, jak Amanda, My Destination, To Be A Man czy Hollyann. Niezbyt szlachetny repertuar ratowało jednak - jak zwykle - pełne inwencji brzmienie. Płyta odniosła spory sukces. A i towarzyszące jej single pojawiły się na listach przebojów; były to: Amanda/My Destination z września 1986r i We're Ready/The Launch: Countdown - Ignition - Third Stage Separation z listopada tego roku oraz Can'tcha Say (You Believe In Mej/Still In Love z kwietnia 1987r. O wiele mniejsze powodzenie miał natomiast nagrany w nowym studiu Scholza, Hideaway II, niestety bez Delpa, album „Walk On" z czerwca 1994r, promowany płytką I Need Your Love/We Can Make It, mimo że prasa muzyczna ujrzała w nim świetną rekapitulację dawnego stylu Boston (np. I Need Your Love, Surrender To Me, What's Your Name, We Can Make It). Większy sukces odniosła składanka „Greatest Hits" z czerwca 1997, zawierająca też nowe nagrania, jak Tell Me i Higher Power, a także rockowa wersja hymnu The Star Spangled Banner, połączona z własną kompozycją 4th Of July Reprise. Wszystkim tym płytom towarzyszyły trasy koncertowe.

Scholz jako producent nagrań i muzyk sesyjny współpracował m.in. z Sammym Hagarem. Wsławił się jako wynalazca, m.in. niezwykle popularnego miniaturowego wzmacniacza gitarowego Rockman. Ponadto był wielokrotnie nagradzany za działalność charytatywną, np. w 1987 otrzymał Mahatma Gandhi Award.
Goudreau jako solista nagrał przy pomocy Delpa i Hashiana płytę „Barry Goudreau" (Razor & Tie, 1980r). Później założył z Cosmo grupę Orion The Hunter i z nią, z gościnnym udziałem Delpa, zrealizował album „Orion The Hunter" (Portrait, 1984). Następnie wraz z Delpem stanął na czele formacji RTZ. A po jej rozwiązaniu akompaniował Lisie Guyer. Delp już po powrocie do Boston założył własny zespół Beatlejuice; wykonywał z nim przeboje The Beatles. Sikes wspomagał w studiu m.in. grupę Tamplin And Friends.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
More than a feeling/Smokin'	Boston	09.1976	22[28]	5[19]	Epic 50266	[written by Tom Scholz][produced by John Boylan/Tom Scholz]
Long time/Let Me Take You Home Tonight	Boston	01.1977	-	22[10]	Epic 50329	[written by Tom Scholz][produced by John Boylan/Tom Scholz]
Peace of mind/Foreplay	Boston	05.1977	-	38[8]	Epic 50381	[written by Tom Scholz][produced by John Boylan/Tom Scholz]
Don' t look back/The Journey	Boston	08.1978	43[5]	4[13]	Epic 50590	[written by Tom Scholz][produced by Tom Scholz]
A man i' ll never be/Don't Be Afraid	Boston	11.1978	-	31[12]	Epic 50638	[written by Tom Scholz][produced by Tom Scholz]
Feelin' satisfied/Used To Bad News	Boston	03.1979	-	46[7]	Epic 50677	[written by Tom Scholz][produced by Tom Scholz]
Amanda	Boston	09.1986	84[2]	1[2][18]	MCA 52756	[written by Tom Scholz][produced by Tom Scholz]
We' re ready/The Launch: a) Countdown, b) Ignition, c) Third Stage Seperation	Boston	12.1986	-	9[15]	MCA 52985	[written by Tom Scholz][produced by Tom Scholz]
Can' tcha say [You believe in me]-Still in love/Cool The Engines	Boston	03.1987	-	20[13]	MCA 53029	[written by Brad Delp/Tom Scholz][produced by Tom Scholz]
I need your love/We Can Make It	Boston	06.1994	-	51[10]	MCA 54803	[written by Fred Sampson/Tom Scholz][produced by Tom Scholz]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Boston	Boston	10.1976	11[22]	3[134]	Epic EK 34 188	[17x-platinum-US[gold-UK][produced by John Boylan/Tom Scholz]
Don' t look back	Boston	10.1978	9[10]	1[2][45]	Epic EK 35 050	[7x-platinum-US][silver-UK][produced by Tom Scholz]
The third stage	Boston	10.1986	37[11]	1[4][50]	MCA MCAD 6188	[4x-platinum-US][produced by Tom Scholz]	-
Walk on	Boston	06.1994	-	7[16]	MCA MCAD 10 973	[platinum-US][produced by Tom Scholz]
Greatest hits	Boston	06.1997	171[4]	47[29]	Epic EK 67 622	[2x-platinum-US][silver-UK][produced by Tom Scholz/John Boylan]
Corporate America	Boston	11.2002	-	42[3]	Artemis 67 622	[produced by Tom Scholz]
Life, Love & Hope	Boston	12.2013	-	37	Frontiers	[produced by Tom Scholz]

Mala Records

Wytwórnia założona w 1959 roku jako oddział Bell Records przez jej szefa Ala Masslera.
W 1961 roku kupił ją Larry Utall właściciel wytwórni Madison.Kiedy ta ostatnia zbankrutowała,jej artyści przeszli do Bell.

Jej pierwsze wydawnictwa to single Hi Boys,Herb Lance,Jeanie Allen i Hully Gully Boys.Kolejno wydaje płyty Davida Gatesa,w 1962 roku R.Deana Taylora ,który największą popularność zdobył w latach 70-tych piosenką "Indiana wants me".Dwa single nagrywa tu w 1963 roku Link Wray.
Pod koniec 1963 roku Mala przejmuje artystów [Don & Juan,Johnny and The Hurricanes] z wytwórni BigTop,po upadku tej ostatniej .

W 1964 roku Mala wydaje swój największy hit "G.T.O." zespołu Ronny and The Daytonas ,poświęcony najnowszemu modelowi Pontiaca,o tej nazwie.W tym samym roku trafiają do wytwórni Del Satins [grupa wokalna towarzysząca Dionowi po rozpadzie Belmonts],i ex artyści z Madison Records-Nino Ebbtides,Rag Dolls,Chip Taylor.

W 1965 r w jej objęcia trafia weteran list przebojów z lat 1959-1963 Jimmy Clanton,ale bez sukcesów,a także grupa Little Ceasar and The Consuls - z niewielkim hitem "[My girl]Sloopy"
W tym samym czasie dla wytwórni nagrywają-Van Dykes,soulowe trio z FT.Worth [wcześniej w Hue Rec],Bobby Wood,znany jako muzyk sesyjny i Emperor' s.
Na początku 1967 r podpisują kontrakt z Box Tops,grupą,która stała się wizytówką wytwórni sprzedającą najwięcej płyt w jej historii.

Jej innymi nabytkami wówczas byli Reparata and The Delrons,Bruce Channel,Gene Simmons i brytyjscy artyści:Frankie Vaughan,Billy Fury i Spooky Tooth.
Ostatnim nagraniem był singiel Box Tops "Turn on a dream" wydany jesieni? 1969 roku,po którym została wchłonięta przez Bell Rec i przestała istnieć jako samodzielna wytwórnia.
                                               
                                                       Najpopularniejsze płyty

BOX TOPS, THE CRY LIKE A BABY 05/02/68 MALA Gold SINGLE BOX TOPS, THE THE LETTER 09/25/67 MALA Gold SINGLE

Hity na singlowej liście przebojów "Billboard"

The Letter...The Box Tops09.1967 1[16]__Mala 565 Neon rainbow/Everything I Am Box Tops 11.1967 24[9] Mala 580 Cry like a baby/The Door You Closed To Me Box Tops 03.1968 2[15] Mala 593 Choo choo train/Fields Of Clover Box Tops 06.1968 26[8] Mala 12 005 I met her in church/People Gonna Talk Box Tops 09.1968 - 37[6] Mala 12 017 Sweet cream ladies/I See Only Sunshine Box Tops 12.1968 - 28[15] Mala 12 035 I shall be released/I Must Be The Devil Box Tops 04.1969 - 67[5] Mala 12 038 Soul deep/The Happy Song Box Tops 07.1969 18[14] Mala 12 040 Turn on a dream/Together Box Tops 10.1969 58[7] Mala 12 042 Mr. Bus Driver/ It's Me Bruce Channel 12.1967 90[2] Mala 579

Albumy na liście przebojów "Billboard"

001-S - G.T.O. - Ronny & Daytonas [1964] ( #122) The letter/Neon rainbow Box Tops 11.1967 87[15] Mala 6011-S Cry like a baby Box Tops 04.1968 59[19] Mala 6017-S Super hits Box Tops 11.1968 45[26] Mala 6025 Dimensions Box Tops 09.1969 77[11] Mala 6032

Boss

Boss - australijski zespół heavy metalowy założony w Adelaidzie pod koniec lat 70-tych.Kevin Pratt (guitar) i Craig Csongrady (vocals) przenieśli się do Sydney w 1980r,gdzie skład uzupełniono gitarzystą-Peterem Sutcliffe.
 
Styl tego zespołu można określic jako coś pośredniego między Ratt, Def Leppard, a Bad Company.Boss koncertował głównie w pubach i klubach Sydney.W 1983r wydali singla wyprodukowanego przez Jona Kennetta.Krótki żywot grupy trwał do połowy lat 80-tych.Craig Csongrady i gitarzysta Kevin Pratt założyli póżniej BB Steal.

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Step on it	Boss	11.1984	78[1]	-	RCA VPL1-0467	-

Kevin Borich

Kevin Borich - nowozelandzki wirtuoz gitary elektrycznej,wokalista i autor piosenek.Był członkiem grup The La De Das, Kevin Borich Express, i The Party Boys.
 
Jest autorem klasycznego już przeboju Gonna See My Baby Tonight i występował na największych australijskich festiwalach muzycznych minn. na Sunbury Pop Festivali i w latach 70-tych na Rockarenas dla 60.000 ludzi, grając obok Fleetwood Mac, Santany i The Little River Band.Grał też na koncertach sylwestrowych w Sydney Opera House dla 70 tysięcy widzów jako support Eltona Johna, Status Quo, Jeffa Becka i Buddy Guy'a.Jego syn,Lucius Borich jest perkusistą progresywnej grupy Cog . 

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Celebration!	Kevin Borich Express	04.1977	28[14]	-	Image ILP 757	-
Lonely one	Kevin Borich	11.1977	51[13]	-	Image ILP 778	-
No turning back	Kevin Borich Express	03.1979	48[9]	-	Mercury 6357 059	-
The blues had a baby	Borich 'n' Tilders	11.1980	96[2]	-	Eureka E 113	-
Angel's hand	Kevin Borich Express	12.1980	92[2]	-	Mushroom L 37 181

Adam

Adam to niezwykle mało znana grupa z połowy lat 60-tych XX wieku. W 1966 r. Adam nagrał singiel „Eve” / Where Has My Little Girl Gone ”w wytwórni Mala. Uważa się, że zespół pochodzi z New Jersey.

Członkami zespołu byli Adam Mintzer (alias Adam Taylor), James Fitzsimmons (alias Adam London), Donald Henny (alias Adam Dawson) i Edward Schnug (alias Adam Schnug).

Henny, Miller i Schnug pojawili się ponownie w 1967 roku jako Balloon Farm.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Eve / Where Has My Little Girl Gone	Adam	12.1966	-	-	Mala 547	[written by Adam Taylor, Adam London, Adam Dawson, Adam Schnug][produced by Eddie Deane]

Timbuk 3

Amerykańska grupa założona w 1978r w Madison w stanie Wisconson (USA) jako małżeński duet w składzie Pat MacDonald i Barbara Koomay MacDonald.Poznali się podczas studiów w Uniwersytecie Madison i postanowili wspólnie śpiewać i komponować. W Nowym Jorku uprawiali muzykę uliczną, a w Austin w Teksasie występowali już w klubach Hole In The Wall i Austine Outhouse.

Kolejnym szczeblem była płyta demo przekazana prowadzonej przez MTV wytwórni IRS i kontrakt z firmą. Sekcję rytmiczną zastępował komputer, a wykonywcy grali na akustycznej i elektrycznej gitarze. Występy telewizyjne zaowocowały longplayem Greetings From Timbuk i singlem „The Future’s So Bright, I Gotta Wear Shades” popularnym również w Wielkiej Brytanii.

Album, podobnie jak następny, Eden Alley, łączył lekkie brzmienie z mroczną tematyką. Na longplayu Edge Of Allegiance dołączył perkusista Wiflly Ingram, a na Big Shot In Dark basista Courtney Audain, dzięki którym duet stał się prawdziwym zespołem.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
The Future's So Bright, I Gotta Wear Shades/I'll Do All Right	Timbuk 3	10.1986	21[8]	19[16]	I.R.S. 52940	[written by Pat MacDonald][produced by Dennis Herring]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Greetings from Timbuk3	Timbuk 3	10.1986	51[4]	50[30]	I.R.S. 5739	[produced by Dennis Herring]
Eden Alley	Timbuk 3	05.1988	-	107[13]	I.R.S. 42 124	[produced by Dennis Herring]

'Til Tuesday

Zespół amerykański założony w Boston w stanie Massachusetts, znany głównie dzięki wypromowaniu kompozytorki, pieśniarki i instrumentalistki Aimee Mann. Klęskę pierwszego singla „Voices Carry" (1985) Mann przypisywała spiskom uknutym przez wytwórnię. W nowym zespole towarzyszyli jej Michael Housmann (perkusja), Robert Holmes (gitara) i Joey Pesce (instrumenty klawiszowe).

Albumowy debiut Voices Carry zrealizował Mike Thorne, a późniejsze Rhett Davies. Na longplayu Everything's Different Now wystąpił ówczesny idol Mann ,Jules Shear. Temat „The Other End (Of The Telescope)” Mann skomponowała i wykonywała z Elvisem Costello. Wytwórnia Epic zdegustowana niestablilnościąTil Tuesday zagroziła wycofaniem się z kontraktu, a w 1988r Mann podjęła działalność solową wraz z Housmannem.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Voices Carry/Are You Serious?	'Til Tuesday	04.1985	-	8[21]	Epic 04795	[written by Robert Holmes, Aimee Mann, Michael Hausman ,Joey Pesce][produced by Mike Thorne]
Looking Over My Shoulder/ Don't Watch Me Bleed	'Til Tuesday	08.1985	-	61[5]	Epic 04935	[written by A. Mann, M. Hausman, R. Holmes, J. Pesce][produced by Mike Thorne]
What About Love/Will She Just Fall Down	'Til Tuesday	09.1986	-	26[14]	Epic 06289	[written by Aimee Mann][produced by Rhett Davies]
Coming Up Close/Angels Never Call	'Til Tuesday	01.1987	-	59[10]	Epic 06571	[written by A. Mann][produced by Rhett Davies]
(Believed You Were) Lucky/Limits To Love	'Til Tuesday	01.1989	-	95[3]	Epic 08059	[written by A. Mann, J. Shear][produced by Mike Thorne]
Voices Carry/Are You Serious?	'Til Tuesday	04.1985	-	8[21]	Epic 04795	[written by Robert Holmes, Aimee Mann, Michael Hausman ,Joey Pesce][produced by Rhett Davies]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Voices Carry	'Til Tuesday	04.1985	-	19[31]	Epic 39 458	[gold-US][produced by Mike Thorne]
Welcome Home	'Til Tuesday	10.1986	-	49[26]	Epic 40 314	[gold-US][produced by Rhett Davies]
Everything's Different Now	'Til Tuesday	11.1988	-	124[19]	Epic 44 041	[produced by Rhett Davies, Bruce Lampcov]

Joseph Brooks

Joseph Brooks , urodzony jako Joseph Kaplan (ur. 11 marca 1938 r. - zm. 22 maja 2011 r.), był amerykańskim kompozytorem, reżyserem, producentem i scenarzystą. Był płodnym autorem jingli reklamowych i napisał przeboje „ My Ship Is Comin 'In ”, „ If Ever I See You Again ” oraz „ You Light Up My Life ”, ostatni z hitowego filmu o tym samym tytule, który także napisał, wyreżyserował i wyprodukował. W późniejszych latach stał się przedmiotem śledztwa po tym, jak został oskarżony o serię gwałtów na castingu . Został oskarżony w 2009 roku, ale popełnił samobójstwo 22 maja 2011 roku, przed procesem.

Brooks urodził się Joseph Kaplan 11 marca 1938 r. na Manhattanie , a dorastał na Manhattanie i Lawrence na Long Island w Nowym Jorku . W późniejszych wywiadach twierdził, że zaczął grać na pianinie w wieku 3 lat i pisać   w wieku 5 lat, po rozwodzie jego rodziców. Jako dziecko rozwinął także poważne jąkanie przez całe życie, które według jego partnera produkcyjnego Roberta K. Liftona zniknęło, gdy Brooks śpiewał lub wystepował.  Później uczęszczał do pięciu różnych uczelni, w tym do Juilliard , ale nie ukończył żadnej z nich. 

Pod koniec lat 50-tych Brooks kontynuował karierę jako piosenkarz i autor tekstów, przyjmując pseudonim „Joey Brooks”   (później zmieniony na „Joe Brooks” lub „Joseph Brooks” ). Wydał kilka nagrań dla wytwórnii Canadian-American Records jako „Joey Brooks”, a w Decca jako „Joey Brooks and the Baroque Folk”. Kiedy jego kariera wokalna nie powiodła się, zaczął zajmować się reklamą i pisaniem piosenek, chociaż sporadycznie wydawał kilka kolejnych płyt w latach 60. i 70-tych XX wieku.

W latach sześćdziesiątych Brooks skomponował jingle reklamowe dla klientów, w tym Pepsi ("You've Got a Lot to Live") i Maxwell House ("Good to the Last Drop Feeling"). Za swoją pracę otrzymał wiele nagród Clio , a także nagrodę People's Choice Award . Jako „Joey Brooks”, napisał także piosenkę „ My Ship Is Comin 'In ”, hit z Top Ten w Wielkiej Brytanii w 1966 roku dla Walker Brothers . 

W latach 70-tych Brooks, który stał się bogaty dzięki swojej pracy reklamowej (w pewnym momencie twierdząc, że ma 150 reklam na antenie), zaczął komponować dla filmu. Napisał muzykę do amerykańskiego wydania The Garden of the Finzi-Continis (1970), Marjoe (1972) i The Lords of Flatbush (1974), w którym był także inwestorem. Napisał „Blue Balloon (The Hourglass Song)”, który został zaśpiewany przez Robby'ego Bensona jako piosenka przewodnia do filmu Jeremy (1973) , a ponadto twierdził, że napisał, obsadził i wyreżyserował większość Jeremy'ego , chociaż Arthur Barron był jedynym pisarzem i reżyserem płyt. 

Następnie Brooks opracował własny projekt filmowy You Light Up My Life , który napisał, wyprodukował, wyreżyserował i zdobył w budżecie około 1 miliona dolarów. Romantyczny dramat o aspirującej piosenkarce, z udziałem Didi Conn , stał się sukcesem kasowym pomimo słabych recenzji.Tytułowa piosenka Brooksa skomponowana do filmu była jeszcze większym sukcesem; wersja  Debby Boone osiągnęła 1. miejsce na liście Billboard Hot 100 w USA i utrzymywała najwyższą pozycję przez 10 kolejnych tygodni, w tym czasie najdłuższy numer jeden w historii listy.Ze sprzedażą w wysokości ponad pięciu milionów egzemplarzy   piosenka ostatecznie stała się największym hitem lat 70-tych i zdobyła Brooksowi nagrodę Grammy za piosenkę roku , nagrodę Akademii za najlepszą oryginalną piosenkę ,  nagrodę Globe oraz nagrodę Amerykańskiego Towarzystwa Kompozytorów, Autorów i Wydawców (ASCAP).

Brooks próbował kontynuować swój sukces podobnym dramatem romantycznym If Ever I See You Again (1978),  którego Brooks nie tylko był współautorem, producentem, reżyserem, ale grał także główną rolę (odnoszący sukcesy kompozytor telewizyjnych jingli, podobnie jak on w prawdziwym życiu), pomimo braku znaczącego wcześniejszego doświadczenia aktorskiego.Mimo że tytułowa piosenka stała się umiarkowanym hitem Roberty Flack , osiągając   24 miejsce listy Hot 100, film otrzymał ostro negatywne recenzje i był klapą kasową .  Brooks był później zaangażowany w kilka innych filmów, w tym w reżyserowanie i nagranie Invitation to the Wedding (1983), w których pojawili się Ralph Richardson i John Gielgud .   Pod koniec lat 90-tych on i jego ówczesna żona Christina Bone zaczęli opracowywać film zatytułowany Sara's Life Before It Became a Movie, który nigdy nie został wydany. 

Brooks pracował także nad produkcjami scenicznymi, komponowaniem i pisaniem dla adaptacji Metropolis w 1989 roku na West Endzie oraz pisaniem, reżyserią i produkcją musicalu Broadway In My Life (2005).
Wiele źródeł opisało Brooksa jako egomaniaka .Jego kariera została ograniczona w 2008 r. Przez udar mózgu .
W czerwcu 2009 r. Brooks został aresztowany pod zarzutem gwałtu lub napaści seksualnej 11 kobiet zwabionych do jego mieszkania w East Side w latach 2005–2008. Jego asystentka, Shawni Lucier, została oskarżona o pomoc.

              Filmografia

The Lords of Flatbush (1974/ You Light Up My Life (1977)/ If Ever I See You Again (1978)/ Headin' for Broadway (1980)/ Eddie and the Cruisers (1983)/ Invitation to the Wedding (1985)

                                                         Awards

Oscar [Muzyka filmowa] 1978 Best Music, Original Song You Light Up My Life (1977) Nominacje do Oscara [Muzyka filmowa] Golden Globe 1978 Best Original Song - Motion Picture You Light Up My Life (1977)

                                        Kompozycje Josepha Brooksa na listach przebojów

[with Aaron Schroeder] 06/1965 Seein' the Right Love Go Wrong Jack Jones 46.US [solo] 12/1965 My Ship Is Coming In The Walker Brothers 63.US/3.UK 10/1967 My Ship Is Comin' In Walter Jackson 124.US 09/1977 You Light Up My Life Debby Boone 1.US/48.UK 11/1977 You Light Up My Life You Light Up My Life Original Cast 80.US .1978 When It's Over Roberta Flack 82.R&B Chart 02/1978 California Debby Boone 50.US 05/1978 If Ever I See You Again Roberta Flack 24.US 09/1997 You Light Up My Life LeAnn Rimes 34.US [with The Notorious B.I.G., Krayzie Bone, Bizzy Bone, Twista, Diddy, Layzie Bone, Stevie J , Lord Finesse & Rita Marley] 03/2006 Spit Your Game [Remix] / Hold Ya Head The Notorious B.I.G. 65.US/64.UK

Minit Records

Minit to wytwórnia płytowa założona w 1959r w Nowym Orleanie przez Joe Banashaka i Larry McKinley'a. Banashak uruchomił A-1 Record Distributors w Nowym Orleanie w tym samym czasie.

Odpowiedzialnym za większość hitów w Minit był Allen Toussaint,który komponował,grał na fortepianie ,aranżował i zajmował się produkcją płyt.Pierwszym artystą nagrywającym dla wytwórni był Matthew Jacobs,znany także jako "Boogie Jake",który sygnował trzy pierwsze single Minit Records.

Innymi artystami wczesnego okresu wytwórni byli:Ernest Kador (Ernie K. Doe), Aaron Neville, Irma Thomas, i Benny Spellman.Pierwszym hitem była produkcja Toussainta z 1960r "Ooh Poo Pah Doo, Part 2" w wykonaniu Jessie Hilla.W 1961r wytwórnia uzyskała porozumienie z Lwem Chuddem z Imperial Records na dystrybucję płyt.

Krótko po tym wydaje hit #1- "Mother-In-Law" Ernie K-Doe.W okresie 1960-1963r Minit uzyskała renomę dzięki lansowaniu talentów,które na długo kształtują scenę muzyczną Nowego Orleanu.Ta dobrze działająca machina ulega zatrzymaniu,gdy w 1963r Toussaint odchodzi do Army Records.Minit Records zostaje sprzedana wytwórni Imperial.

Banashak był także właścicielem wytwórni Instant.Minit została przejęta przez Liberty Records w 1963 jako część Imperial Records .Później jej płyty zostały ponownie wydane między 1966 r. i 1970 r. przez tzw. budżetową wytwórnię Sunset Records. Katalog Minit jest obecnie własnością EMI .

Hity na singlowej liście przebojów "Billboard"

The Showmen 1962 It Will Stand 632 61[12]  
Ernie K-Doe 1961 I Cried My Last Tear 634 69[5]
Ernie K-Doe 1961 A Certain Girl 634 71[4]
Ernie K-Doe 1962 Popeye Joe 641 99[1]
Ike & Tina Turner 1969 I'm Gonna Do All I Can (To Do Right By My Man) 32060 98[2]
Ike & Tina Turner & The Ikettes 1970 Come Together 32087 57[8]
Bobby Womack 1970 More Than I Can Stand 32093 90[4]]
Bobby Womack 1969 How I Miss You Baby 32081 93[2]
Bobby Womack 1968 Fly Me To The Moon 32048 52[13]
Bobby Womack 1969 California Dreamin' 32055 43[9]
Young Hearts 1968 I've Got Love For My Baby 32049 94[3]
Jessie Hill 1960 Ooh Poo Pah Doo (Pt. 2) 607 28[16]
ERNIE K-DOE 1961 MOTHER-IN-LAW 623 1[1][14]
Benny Spellman 1962 Lipstick Traces (On A Cigarette) 644 80[6]

Ben E.King

Właściwie Benjamin Earl Nelson ur. 28.09.1938r w Henderson /Płn. Karolina.Debiutował jako uczeń szkoły średniej w śpiewającej doo-wop grupie The Four B's, z której przeszedł do The Five Crowns. Nowy zespół zmienił w 1959 r. nazwę na The Drifters, a King zdobył popularność jako wokalny lider i autor utworów "There Goes My Baby" i "Save The Last Dance For Me".

W 1960 r. opuścił grupę, by rok później trafić zasłużenie do amerykańskjej Top 10 sławnym utworem "Spanish Harlem", umiejętnie wykorzystującym latynoskie brzmienie dawnego zespołu. Jeszcze większy sukces odniósł King kolejnym singlem, "Stand By Me", zdyskontowanym przebojami "Amor" (z 1961 r.) i "Don't Play That Song (You Lied)" (z 1962). Nagrania piosenkarza apelowały coraz mocniej do masowego odbiorcy. "I (Who Had Nothing)" i "I Could Have Danced All Night" (z musicalu "My Fair Lady" Alana Lernera i Frederica Loewe'a ) z 1963 r. były wyraźnym ukłonem w stronę showbusinessu, choć z drugiej strony w kompozycji Berta Bernsa "It's All Over" (z 1964 r.) King potrafił pokazać prawdziwą klasę.

Nagrane w 1965 r. single "Seven Letters" i "The Record (Baby I Love You)" przygotowały grunt do retorycznego pytania: "What Is Soul?" („Czym jest soul?"), postawionego w tytule singla z 1967 r., dzięki któremu wokalistę zaczęto zestawiać ze współczesnymi mistrzami tego gatunku: Otisem Reddingiem, Wilsonem Pickettem i Joe Texem.

Pod koniec lat sześćdziesiątych King podjął niefortunną decyzję odejścia z koncernu nagraniowego Atlantic/Atco, co negatywnie wpłynęło na popularność jego płyt. Po serii niepowodzeń powrócił do wytwórni, wprowadzając w 1975 r. singel "Supernatural Thing Part I" do pierwszej piątki amerykańskich przebojów. (Rok wcześniej zaśpiewał anonimowo na albumie "The Lamb Lies Down On Broaadway" grupy Genesis ).

W 1977 r. nagrał wraz z grupą The Average White Band dwa odnotowane na listach przebojów rhythm'n'bluesowych single i niezły album Benny And Us. Późniejsze longplaye Kinga: Music Trance (z 1980 r.) i Street Tough (z 1981 r.) cieszyły się mniejszym powodzeniem. W 1986 r. temat "Stand By Me" trafił do filmu pod tym samym tytułem, by stać się raz jeszcze międzynarodowym przebojem. Wszedł też do amerykańskiej Top 10 i na pierwsze miejsce listy brytyjskiej, przedłużając na krótko karierę zasłużonego wykonawcy.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US/UK]	Komentarz
Spanish harlem/First taste of love	Ben E.King	01.1961	side B:27[11]	10[16] side B:53[7]	Atco 6185/London HLK 9258	[A:written by Jerry Leiber/Phil Spector][B:written by Doc Pomus/Phil Spector][produced by Jerry Leiber/Mike Stoller/Phil Spector][A:15[13].R&B Chart]
Stand by me/On the horizon	Ben E.King	05.1961	27[7]	4[14]	Atco 6194/London HLK 9358	[1[4][12].R&B; Chart][written by Ben E. King/Leiber/Stoller][produced by Jerry Leiber/Mike Stoller/Phil Spector]
Amor/Souvenir of Mexico	Ben E.King	07.1961	38[4]	18[10]	Atco 6203/London HLK 9416	[written by Gabriel Ruiz/Sunny Skylar][produced by Jerry Leiber/Mike Stoller][oryginalnie nagrana przez Ginny Simms w 1943r][10[6].R&B Chart]
Young boy blues/Here comes the night	Ben E.King	10.1961	-	66[6] side B:81[2]	Atco 6207/-	[A:written by Mort Shuman/Phil Spector][B:written by Doc Pomus/Mort Shuman][produced by Jerry Leiber/Mike Stoller]
Ecstasy/Yes	Ben E.King	02.1962	-	56[6]	Atco 6215/London HLK 9517	[written by Doc Pomus/Phil Spector][produced by Jerry Leiber/Mike Stoller]
Don' t play that song/The hermit of misty mountain	Ben E.King	04.1962	-	11[12]	Atco 6222/London HLK 9544	[written by Ahmet Ertegun, Betty Nelson][produced by Ahmet Ertegun/Jerry Wexler][2[14].R&B Chart]
Too bad/My heart cries for you	Ben E.King	08.1962	-	88[2]	Atco 6231/London HLK 9586	[written by Betty Woods][produced by Jerry Leiber/Mike Stoller]
I'm standing by/Walking the footsteps of a fool	Ben E.King	11.1962	-	111[5]	Atco 6237/London HLK 9631	[written by Taylor, Wexler, Woods][produced by Jimmie Haskell]
Tell daddy/Auf weidersehn,my dear	Ben E.King	01.1963	-	122[1]	Atco 6246/-	[written by Goffin, King][29[2].R&B; Chart]
How can i forget/Gloria gloria	Ben E.King	03.1963	-	85[4]	Atco 6256/London HLK 9691	[written by Murray Cohen/Bernard Solomon/Ed Townsend][produced by Jerry Leiber/Mike Stoller][23[1].R&B; Chart]
I [Who have nothing]/The beginning of time	Ben E.King	06.1963	-	29[12]	Atco 6267/London HLK 9778	[written by Carlo Donida/Jerry Leiber/Mike Stoller][produced by Jerry Leiber/Mike Stoller][16[9].R&B; Chart]
I could have danced all night/Gypsy	Ben E.King	11.1963	-	72[4]	Atco 6275/London HLK 9819	[written by Alan Jay Lerner/Frederick Loewe][produced by Jerry Leiber/Mike Stoller]
What now my love/Groovin'	Ben E.King	01.1964	-	102[4]	Atco 6284/-	[written by Sigman, Becaud ][#14 hit by Sonny & Cher w 1966r]
That' s when it hurts/Around the corner	Ben E.King	04.1964	-	63[7] side B:125[1]	Atco 6288/-	[A:written by Bert Berns/Jerry Wexler][B:written by Leoni, Sigman][produced by Bert Berns][17[13].R&B; Chart]
What can a man do/Si senor	Ben E.King	07.1964	-	113[2]	Atco 6303/-	[written by Clark][produced by Bert Berns][39[4].R&B; Chart]
It' s all over/Let the water run down	Ben E.King	09.1964	-	72[5]	Atco 6315/Atlantic AT 4007	[written by Mike Leander/Bert Russell][produced by Bert Berns][40[3].R&B; Chart]
Seven letters/River of tears	Ben E.King	12.1964	-	45[7]	Atco 6328/Atlantic AT 4018	[written by Ben E. King][produced by Ahmet Ertegun/Jerry Wexler/Bert Berns][11[11].R&B; Chart]
The record [Baby i love you]/The way you shake it	Ben E.King	04.1965	-	84[3]	Atco 6343/Atlantic AT 4025	[written by Artie Resnick/Kenny Young][produced by Bert Berns][24[4].R&B; Chart]
She's gone again/Now Now [I'll tell you when]	Ben E.King	06.1965	-	128[1]	Atco 6357/-	[written by King][produced by Bert Berns]
Goodnight my love/I can't break the news to myself UK side B:Tell daddy	Ben E.King	01.1966	-	91[3]	Atco 6390/Atlantic AT 4065	[written by John Manascalco/George Motola][produced by Bert Berns][#7 R&B; Chart by Jesse Belvin in 1956r]
So much love/Don't drive me away	Ben E.King	05.1966		96[2]	Atco 6413/Atlantic 584 008	[written by Gerry Goffin/Carole King][produced by Jerry Leiber/Mike Stoller]
I Swear By Stars Above/Get In A Hurry	Ben E.King	09.1966	-	-	Atco 6431/-	[written by Bailey, Northern ][35[4].R&B; Chart]
What Is Soul?/They Don't Give Medals To Yesterday's Heroes	Ben E.King	01.1967	-	-	Atco 6454/-	[written by Gallo, King][produced by Bob Gallo][38[2].R&B; Chart]
Tears ,tears,tears/A man without a dream	Ben E.King	04.1967	-	93[2]	Atco 6472/Atlantic 584 106	[written by Fred Parris][produced by Bob Gallo][34[4].R&B Chart]
We got a thing going on/What'cha gonna do about it	Ben E.King & Dee Dee Sharp	03.1968	-	127[2]	Atco 6557/-	[written by Fred Briggs, Johnny Northern][produced by Tom Dowd, Jerry Greenberg]
Don't take your love from me/Forgive this fool	Ben E.King	04.1968	-	117[4]	Atco 6571/-	[written by F. Briggs, G. Current, K. Barker][produced by Don Davis][44[2].R&B; Chart]
Till i can't take it anymore/It ain't fair	Ben E.King	12.1968	-	134[1]	Atco 6637/-	[written by F. Briggs, G. Current, K. Barker][produced by Don Davis][37[4].R&B; Chart]
I Can't Take It Like A Man/Goodbye My Old Gal	Ben E.King	01.1970	-	-	Maxwell 800/-	[written by Crewe, Weiss, Williams][produced by Bob Crewe][45[2].R&B; Chart]
Supernatural thing	Ben E.King	02.1975	-	5[14]	Atlantic 3241/Atlantic K 10 565	[written by Patrick Grant/Gwen Guthrie][produced by Bert DeCoteaux/Tony Sylvester][1[1][16].R&B; Chart]
Do it in the name of love/Imagination	Ben E.King	06.1975	-	60[4]	Atlantic 3274/Atlantic K 10 636	[written by Patrick Grant/Gwen Guthrie][produced by Bert DeCoteaux/Tony Sylvester][4[14].R&B; Chart]
I Had A Love/We Got Love	Ben E.King	01.1976	-	-	Atlantic 3308/-	[written by Nick Ashford, Valerie Simpson][produced by Norman Harris][23[11].R&B; Chart]
Get It Up/Keepin' It To Myself	Ben E. King And AWB	06.1977	-	-	Atlantic 3402/-	[written by Ned Doheny][produced by Arif Mardin, Jerry Greenberg][21[14].R&B; Chart]
A Star In The Ghetto/What Is Soul	AWB And Ben E. King	09.1977	-	-	Atlantic 3427/-	[written by Phillip Mitchell][produced by Arif Mardin, Jerry Greenberg, AWB][25[12].R&B; Chart]
Music Trance/And This Is Love	Ben E.King	02.1980	-	-	Atlantic 3635/-	[written by Ben E. King][produced by Bert DeCoteaux][29[13].R&B; Chart]
Stand by me [reissue]/Yakety yak [The Coasters]	Ben E.King	10.1986	1[3][11][02.87]	9[21]	Atlantic 89 361/Arista A 9361
Spanish Harlem/First Taste Of Love	Ben E.King	04.1987	92[2]	-	-/Atlantic YZ 118	[written by Leiber, Spector]
Save the last dance for me/Wheel of love	Ben E.King	07.1987	69[2]	93[2]	Manhattan MT 25	[written by Mort Shuman, Doc Pomus][produced by Mick Jones]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Spanish harlem	Ben E.King	08.1961	30[3][07.67]	57[7]	Atco 133	[produced by Jerry Leiber/Mike Stoller]
Supernatural	Ben E.King	05.1975		39[14]	Atlantic 18 132	[produced by Bert DeCoteaux/Tony Sylvester]
Benny and us	Average White Band & Ben E King	07.1977		33[21]	Atlantic 19 105	[produced by Arif Mardin/Jerry Greenberg]
Stand by me	Ben E.King & Drifters	03.1987	14[8]	-	Atlantic WX 90 [UK]	[produced by Jerry Leiber/Mike Stoller/Phil Spector/Ahmet Ertegun/Jerry Wexler/Bert Berns]
The very best of Ben E.King and The Drifters	Ben E.King & Drifters	10.1990	15[16]	-	Telstar STAR 2373 [UK]
The best of Ben E.King and The Drifters	Ben E.King & Drifters	11.1998	41[3]	-	Warner esp./Global TV [UK]

Bootleg Family

Grupę stworzył wokalista,kompozytor i producent Brian Cadd jako studyjny zespół niezależnej wytwórni Bootleg,którą razem z Caddem założył szef wytwórni Fable,Ron Tudor pod koniec 1972r.
Chodziło o to by powstały zespół towarzyszył nagrywąjacym artystom w studio i podczas ich koncertów. Pomysł został zainspirowany przez amerykańskiego muzyka Leona Russella, który miał połączyć wszystkie gwiazdy podczas swojego tournee i podczas nagrywania legendarnego Mad Dogs and Englishmen Joe Cockera i własnego Shelter Shelter .
 
Członkowie Bootleg byli weteranami muzycznej sceny Melbourne zarówno podczas koncertów jak i pracy w studio nagraniowym.Geoff Cox był jednym z najbardziej wziętych perkusistów studyjnych w Melbourne.Grał poprzednio w grupie Cycle [1969-1973].Był uczestnikiem słynnej sesji gwiazd podczas której powstał album Bloodstone dla Russella Morrisa.Trębacz Russell Smith dołączył do zespołu w kwietniu 1973r,czyniąc ją oktetem.Poprzednio był długoletnim członkiem Ram Jam Big Band, Levi Smith Clefs i Luke's Walnut.
 
Oprócz wspomagania innych artystów Bootleg Family Band nagrała samodzielnie cztery single i zanotowała dwa duże hity pod swoim szyldem oraz uczesticzyła w solowych sukcesach Cadda oraz Mississippi i Stephena Fostera. Ich debiutancki singiel wydany w lutym 1973r "Your Mama Don't Dance" był coverem Logginsa i Messiny trafił do Top5 australijskiej listy przebojów. Następny "Wake Up Australia" przepadł na listach,ale kolejny "Shoop Shoop Song" z własną wersją przeboju Betty Everett stała się sporym przebojem w Australii.
 
Zespół w maju 1974r odbył turnee po Stanach Zjednoczonych,występując minn. na Expo74 w Spokane,Waszyngtonie i w Roxy Club w Los Angeles.W 1975r stali się jedną z najbardziej wziętych grup koncertowych w swojej ojczyżnie,a skład skurczył się do kwartetu z Geoffem Coxem i Tony Naylorem oraz Ianem Masonem , który zastąpił Fitzgeralda [pozostał w USA] i Clivem Harrisonem zastępującym Fenwicka.Ich ostatnim nagraniem po serii koncertów był singiel "How Do I Try? /Rockin' Hollywood" wydany w pażdzierniku 1975r.Gdy Brian Cadd przeniósł się pod koniec 1975r do Stanów Zjednoczonych,Mason opuścił grupę zostając członkiem Ariel.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Your Mama Don't Dance / Honky Tonk Woman	Bootleg Family	01.1973	5[20]	-	Bootleg BL 155	[written by Loggins, Messina]
Shoop Shoop Song / Walking Home in the Morning (as The Bootleg Family Band)	Bootleg Family	07.1974	10[26]	-	Bootleg BL 220	[written by Clark]
Green Door / Kenny	Bootleg Family	03.1975	8[2]	-	Bootleg BL 231	[written by Davie, Moore]
How Do I Try?/Rockin' Hollywood	Bootleg Band	12.1975	60[6]	-	Bootleg BL 256	-

Debby Boone

Piosenkarka pop, autorka i aktorka Debby Boone znana jest ze swojego hitu „You Light Up My Life”, który pozostał na pierwszym miejscu przez dziesięć tygodni w 1977 roku i dał jej nagrodę Grammy dla najlepszego nowego artysty.

Urodzona w Hackensack w stanie New Jersey, młode życie Boone  było pełne muzyki. Jej ojciec ,Pat Boone był piosenkarzem i aktorem , a jej matka, Shirley Foley, była córką popularnej piosenkarki country Red Foley . W wieku 14 lat Boone rozpoczęła tournée ze swoimi trzema siostrami i ojcem, a później tylko ze swoimi siostrami jako Boones lub Boone Girls . Producent Mike Curb zachęcił ją do kontynuowania kariery solowej, a ona zdobyła złoto pierwszym solowym przedsięwzięciem „You Light Up My Life”, szybko zyskując sławę jedną z najpopularniejszych piosenek dekady.

Kolejne popowe single nie wywarły tak wielkiego wpływu, a Boone ostatecznie spróbowała swoich sił w muzyce country, odnosząc sukcesy pod koniec lat 70-tych dzięki albumom takim jak Midstream i Love Has No Reason . Na początku lat 80-tych Boone ponownie się zmieniła, rozpoczynając udaną karierę, nagrywając muzykę chrześcijańską . Podpisując kontrakt ze znaną wytwórnią CCM Sparrow Records, wydała w latach 80-tych With My Song , a następnie w 1983 roku Surrender , ostatecznie zdobywając kolejne dwie nagrody Grammy w kategorii chrześcijańskiej , a także dwie nagrody GMA Dove.

Przez większość lat 80. i 90-tych Boone poświęciła się swojej karierze aktorskiej, występując w całym kraju w produkcjach Siedmiu narzeczonych dla siedmiu braci, Camelot, The King and I oraz The Sound of Music, a także w telewizji. Od 1988 roku rozpoczęła kolejny etap swojej twórczej kariery, pisząc książki dla dzieci. Zainspirowany swoją czwórką dzieci, Boone napisała „Hours for Little Ones” i „Tomorrow Is a Brand New Day”. Jej książkę z 1997 roku, Nightlights, zilustrował jej mąż Gabriel Ferrer. Wyprodukowała także dwa filmy dla dzieci, Bobby Boone's Hug-A-Long Songs, Vol. 1 i Bobby Boone's Hug-A-Long Songs, Vol. 2.

W 2005 roku Boone powróciła do muzyki, wydając swój pierwszy album od jej wakacyjnego zestawu z 1989 roku, Home for Christmas . W hołdzie jej zmarłej teściowej, piosenkarce i aktorce Rosemary Clooney , Reflections of Rosemary   obejmuje klasyczne utwory jazzowe i popowe, które Clooney rozsławiła, a także piosenki, które jej zdaniem ciepło odzwierciedlały osobowość piosenkarki. W ciągu następnych kilku lat intensywnie koncertując, Boone kontynuował prace nad repertuarem jazzowym i popowym, wydając album Swing This! w 2013 r. W 2017 r. świętowała 40. rocznicę debiutanckiego albumu „ You Light Up My Life” z rozszerzoną reedycją luksusową.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
You Light Up My Life/Hasta Mañana	Debby Boone	09.1977	48[3]	1[10][25]	Warner/Curb 8455	[platinum-US][written by Joe Brooks][produced by Joe Brooks][4[10].Country Chart]
California/Hey Everybody	Debby Boone	02.1978	-	50[5]	Warner/Curb 8511	[written by Joe Brooks][produced by Joe Brooks]
God Knows/Baby, I'm Yours	Debby Boone	05.1978	-	74[7]	Warner/Curb 8554	[A:written by Franne Golde/Peter Noone/Allee Willis][B:written by Van McCoy][A:produced by Brooks Arthur][B:produced by Michael Lloyd, Mike Curb][A:22[5].Country Chart][B:33[5].Country Chart]
My Heart Has a Mind of Its Own/ I'd Rather Leave While I'm In Love	Debby Boone	02.1979	-	-	Warner/Curb 8739	[written by Jack Keller, Howard Greenfield][produced by Brooks Arthur][11[8].Country Chart]
Breakin' In A Brand New Broken Heart/When You're Loved	Debby Boone	06.1979	-	-	Warner/Curb 8814	[written by Jack Keller, Howard Greenfield][produced by Brooks Arthur][25[5].Country Chart]
Are You On The Road To Lovin' Me Again/When It's Just You And Me	Debby Boone	03.1980	-	-	Warner/Curb 49 176	[written by Bob Morrison, Debbie Hult][produced by Larry Butler][1[1][10].Country Chart]
Free To Be Lonely Again/Love Put A Song In My Heart	Debby Boone	08.1980	-	-	Warner/Curb 49 281	[written by Diane Pfeifer][produced by Larry Butler][14[7].Country Chart]
Perfect Fool/ Every Day I Have To Cry	Debby Boone	02.1981	-	-	Warner/Curb 49 652	[written by Diane Pfeifer][produced by Larry Butler][23[6].Country Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
You Light Up My Life	Debby Boone	10.1977	-	6[37]	Warner/Curb 3118	[platinum-US][produced by Michael Lloyd, Mike Curb, Joe Brooks, Bob Gaudio]
Midstream	Debby Boone	08.1978	-	147[5]	Warner/Curb 3130	[produced by Brooks Arthur]

Daniel Boone

Daniel Boone (znany również jako Peter Lee Stirling ,  urodzony jako Peter Charles Green , 31 lipca 1942 r., Birmingham , Anglia) jest angielskim muzykiem pop, który miał jeden hit  w Stanach Zjednoczonych dzięki singlowi „ Beautiful Sunday ” w 1972r. Piosenka została napisana przez Boone i Roda McQueena i sprzedana w ponad 2 000 000 egzemplarzy na całym świecie.Osiągnął # 15 na liście przebojów Billboard Hot 100 pod koniec lata 1972 r., osiągając też # 21 na brytyjskiej liście przebojów wcześniej w tym samym roku.  W 1972 roku Boone został laureatem nagrody „Most Likeable Singer” magazynu Rolling Stone .

Peter Green (później znany jako Peter Lee Stirling) rozpoczął karierę jako gitarzysta i wokalista w zespole o nazwie Beachcombers, który grał w okolicach Birmingham w latach 1958–1962. Ich losy się zmieniły, gdy spotkali Tommy'ego Bruce'a , który miał hit nr 3 w 1960 roku utworem „Ain't Misbehavin”.   To i kilka kolejnych wydawnictw przypisano „Tommy Bruce and the Bruisers”, pomimo faktu, że instrumentalne podkłady zostały dostarczone przez muzyków sesyjnych w EMI .

Relacja Bruce'a ze spotkania była następująca:
„Spotkałem ich w Birmingham. Pracowali w klubie Plaza. Tam koncertowałem. Byli wspaniali. Wokal, chórki, dużo. Szczególnie Pete (Peter Green) na gitarze . Był wspaniały. Zapytałem„ czy chciałbyś grać w The Bruisers? Zgodził się i pokochał to. Peter „Mac” McGinty grał na basie (urodzony jako  Peter Julian McGinty, 16 sierpnia 1941 r., Birmingham, Warwickshire), Donald McGinty grał na perkusji (urodzony 23 czerwca 1946 r., Birmingham, Warwickshire), Bobby Coral urodzony jako John Ship, 1 września 1940 r., Birmingham, Warwickshire), wokalista z Petem Greenem. 

The Bruisers rozpoczęli karierę nagraniową w EMI z Bruce'em i jego menedżerem Barry  Masonem , który później stał się znanym twórcą piosenek.  Peter Green wydał solowe nagranie piosenki „My Heart Commands Me” pod szyldem „Lee Stirling” w marcu 1963 r. Mason i (obecnie przemianowany) Stirling współpracowali wtedy nad tym, co było dla nich obu ich pierwszym wysiłkiem pisania piosenek. Mason przypomina to w następujący sposób:

„Pierwszą osobą, z którą pisałem, był Peter Lee Stirling, który później został Danielem Boone, a pierwotnie Peter Green. Był z grupą o nazwie The Beachcombers, która stała się The Bruisers, która wspierała Tommy'ego Bruce'a! . 

„Blue Girl” została wydana 11 lipca 1963 r.   i weszła na brytyjskie listy przebojów 8 sierpnia, ostatecznie osiągając 31 miejsce.  Dzięki sile tego hitu zespół pojawił się w programie telewizyjnym Thank Your Lucky Stars w 26 października, wykonując   "I Could If I Wanted To". Był to prawdopodobnie jedyny występ Bruiserów w telewizji jako grupy, chociaż Peter Lee Stirling pojawił się solo w późniejszych edycjach programu, a także w Ready Steady Go! . "I Could if I Wanted To" i kolejne nagrania, "Your Turn To Cry" i "I Believe", zakończyły się niepowodzeniem. Pierwsze użycie pełnej nazwy „Peter Lee Stirling” miało miejsce w 1964 roku w „Sad, Lonely and Blue”, ale żadne z ośmiu nagrań wydanych między 1964 a 1970r pod tą nazwą nie pojawiło się na brytyjskiej liście przebojów. Jednak Stirling napisał lub napisał wspólnie „I Think of You”   i „Don't Turn Around”, które były hitami   The Merseybeats ,   i był współautorem „ I Belong ”   Kathy Kirby  , która zajęła drugie miejsce w Konkursie Piosenki Eurowizji w 1965 r.

Bruisers rozpadli się w 1967 roku, a Stirling został współwłaścicielem, wraz z Bernardem Mattimore  studia nagraniowego przy londyńskiej Whitechapel Road, które specjalizowało się w produkcji coverów.  Następnie dołączył do zespołu studyjnego „Hungry Wolf” na jednym albumie,  a kiedy stali się „Rumpelstiltskin”, pracował z nimi przy kolejnych dwóch albumach.  Napisał także partytury muzyczne do filmów Groupie Girl i Goodbye Gemini . 

W 1971 roku Peter Green dołączył do wytwórni Penny Farthing ,Larry Page'a ( Penny Farthing Records ) jako piosenkarz / autor tekstów i zmienił pseudonim z Petera Lee Stirling  na Daniela Boone , po amerykańskim bohaterze ludowym. Jego pierwszym wydawnictwem dla wytwórni była ballada zatytułowana „ Daddy Don't You Walk So Fast ”, napisana przez Geoffa Stephensa i Petera Callandera, która nagrodziła go pierwszym i jedynym przebojem w pierwszej dwudziestce w Wielkiej Brytanii, osiągając  17 miejsce. Następnie Boone współpracował z Rodem McQueenem, innym twórcą piosenek pracującym dla Penny Farthing, w celu stworzenia kontynuacji. Rezultatem była „Mamma”, która nie wywarła żadnego wpływu na listy przebojów.

To, co stało się potem, wyjaśnia Terry Noon, który w tym czasie był dyrektorem zarządzającym Penny Farthing Publishing Company:

„Dwaj pisarze, Daniel Boone i Rod McQueen, podpisali z nami umowę na jakiś czas i pewnego ranka weszli do mojego biura, mówiąc:„ Napisaliśmy tę wspaniałą piosenkę ”. A ja powiedziałem:„ Jasne, dobrze usiądź i napijemy się herbaty ”. A oni powiedzieli:„ Nie, naprawdę, musimy zagrać ci tę piosenkę ”. Więc zadzwoniłam do Larry'ego Pagea, a on powiedział:„ Już idę ”. mały pokój z pianinem, a to naprawdę było małe. Czworo z nas poszło do tego pokoju i było zatłoczone. A Daniel Boone usiadł przy fortepianie i zaczął grać tę melodię i oboje śpiewali, chociaż  teksty nie były skończone, a Larry po prostu tam stał, a kiedy było już po wszystkim, powiedział: „To hit, zamierzam nagrać to w następnym tygodniu”. Odwrócił się do mnie, a ja powiedziałem: „Tak, Myślę, że to będzie hit ".

Nagraniem był utwór „Beautiful Sunday”. Został wydany w marcu 1972 roku i osiągnął 21 miejsce w brytyjskiej liście singli .  Radził sobie raczej lepiej w USA, osiągając numer 15 na liście Billboard Hot 100. Zdobył również listy przebojów w Australii i Nowej Zelandii ( złota płyta ), Argentynie, Belgii, Francji, Włoszech, Meksyku, Afryce Południowej, Skandynawii, Holandia i Niemczech. Boone stał się szczególnie popularny w Niemczech i wydał wersje „Pięknej niedzieli” oraz kontynuację „Annabelle” w języku niemieckim. „Beautiful Sunday” zajmowała pierwsze miejsce w Niemczech od maja do końca czerwca 1972 r.

Stał się również popularną piosenką wśród fanów szkockiego klubu piłkarskiego Dundee United . Boone jest znanym fanem Dundee United przez całe życie i kilkakrotnie próbował zainwestować w klub. Boone i McQueen napisali także „ Blue Is The Colour ”, hymn piłkarski dla Chelsea . 

Boone kontynuował karierę jako kompozytor, a w 1992 roku współpracował z Larrym Page'em, aby dostarczyć The Troggs dwie piosenki do albumu Athens Andover („Tuned into Love” i „Hot Stuff”). 

W 2016 roku Boone został aresztowany w swoim domu za nielegalne podnajęcie nieruchomości komunalnej, przy użyciu fałszywych tożsamości przez ponad 20 lat, w ramach kręcenia serialu BBC Council House Crackdown . Boone został eksmitowany, a własność wkrótce wróciła do użytku publicznego.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Daddy Don't You Walk So Fast / Tiger Woman	Daniel Boone	08.1971	17[15]	-	Penny Farthing PEN 764 [UK]	[written by Geoff Stephens/Peter Callander][produced by Larry Page]
Beautiful Sunday / Mamma	Daniel Boone	04.1972	21[10]	15[20]	Mercury 73281	[written by Daniel Boone/Rod McQueen][produced by Larry Page]
Annabelle / Sleepyhead	Daniel Boone	11.1972	-	86[5]	Mercury 73339	[written by Daniel Boone/Rod McQueen][produced by Larry Page]
Run Tell The People/Rock And Roll Bum	Daniel Boone	05.1975	-	93[3]	Pye 71011	[written by Daniel Boone/Rod McQueen][produced by Larry Page]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Beautiful Sunday	Daniel Boone	10.1972	-	142[9]	Mercury 649	[produced by Larry Page]

Boogie Box High

Boogie Box High to projekt muzyczny kierowany przez Androsa Georgiou pod koniec lat osiemdziesiątych, w którym udział wzięło wielu współpracowników, w tym drugi kuzyn Georgiou, George Michael ,  gitarzysta Nick Heyward (z Haircut One Hundred ), klawiszowiec Mick Talbot (z The Style Council ), gitarzysta i autor tekstów David Austin , basista Deon Estus i inni.
Pierwszym singlem Boogie Box High, wydanym w lipcu 1987 roku w Wielkiej Brytanii, był „ Jive Talkin ' ”, który w 1975 roku był pierwszym hitem Bee Gees .


Wersja piosenki Bee Gees autorstwa Georgiou została pierwotnie nagrana jako demo, z zespołem studyjnym składającym się z Nicka Heywarda z Haircut One Hundred (gitara), Micka Talbota z Style Council (instrumenty klawiszowe) oraz członków zespołu studyjnego George'a Michaela.

Po zakończeniu demo Andros zagrał kopię dla swojego kuzyna George'a Michaela, który natychmiast pokochał ten utwór. George zabrał taśmy-matki do duńskiego PUK Studios (gdzie nagrał utwory do swojego albumu Faith ) i spędził trzy dni nagrywając wokale prowadzące i wspierające. Wokal Androsa jest nadal słyszalny w miksie tła. Ze względu na zobowiązania umowne wobec Epic Records , George Michael nigdy nie był przypisany do oryginalnego wydania.

Outrageous , jedyny album Boogie Box High, został wydany w 1989 roku. Pierwotnie zatytułowany Outrageously Brilliant , tytuł był pozornie hołdem dla  debiutanckiego albumu Wham!,Fantastic , który pierwotnie miał się nazywać Brilliant . 
Outrageous został początkowo wydany w Stanach Zjednoczonych, a SBK Records zdecydowało się wydać licencję na album na całym świecie. Album zrodził dwa single: „Gave It All Away” i „Nervous”. „Jive Talkin '” zostało dołączone do nowego albumu, który w dużej mierze polegał na muzykach związanych z Georgem Michaelem, Nickiem Heywardem, Mickiem Talbotem i studiem PWL podczas sesji nagraniowych. 

Wkład Michaela do albumu to dwie wcześniej niepublikowane piosenki, które napisał dla Wham! na debiutancki album Fantastic , „Golden Soul” i „Soul Boy”. David Austin zaśpiewał główny wokal na singlu „Gave It All Away”. Po raz kolejny, z powodu zobowiązań umownych wobec Epic Records, Michaelowi nie przypisano żadnego z nich.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Jive Talkin'/Rhythm Talkin' (Part 1)	Boogie Box High	07.1987	7[11]	-	Hardback 7 BOSS 4	[written by B. Gibb, R. Gibb, M. Gibb][produced by Chris Porter, Andros Georgiou]
Gave It All Away/Thats It	Boogie Box High	09.1987	88[3]	-	Hardback 7 BOSS 5	[written by Lord Monty][produced by Boogie Box High]