Ronnie Burns

Ronnie Burns rozpoczynał swoją muzyczną karierę jako śpiewak folkowy w Melbourne przed beatlesowskim boomem w 1964r.Niedługo potem stał się członkiem The Flies.Obok Bobby & Laurie był to jeden z pierwszych zespołów grającym w nowym beatowym stylu.
 
Kwartet udziela się na wielu tanecznych imprezach w Melbourne,wykonując repertuar brytyjskiej inwazji rocka,a więc standarty The Searchers,The Hollies czy Herman’s Hermits.Występowali jako support podczas trasy Rolling Stones po Australii w styczniu 1965r.Burns opuszcza kapelę w sierpniu tego roku ,zastąpiony przez Petera Nicola i kontynuje karierę solową.
 
Zmieniony image,na powabnego,chłopięcego mężczyznę o nienagannym stroju zrobił go faworytem telewizji i w pewnym sensie gwiazdę pin-up,gdy zaczynał swoją karierę pod egidą impresario-Jeffa Josepha.Ronnie odnosi sukcesy w swoim rodzinnym Melbourne,a jego popularność rośnie stopniowo wraz z regularnymi występami w telewizji.Podpisuje kontrakt z wytwórnią Spin,a na debiutanckim singlu ukazuja się piosenki autorstwa Paul Stookey'a i Petera Yarrowa,członków Peter,Paul & Mary;"Very Last Day" / "Let It Be Me".
 
Na inauguracyjną listę Go-Set 5 pażdziernika wchodzi jego inny singiel "True True Lovin'" / "Too Many People".Dla tej wytwórni nagrywa też legendarna grupa Bee Gees,jeszcze przed wyjazdem do W.Brytanii,której kompozycje Burns często umieszcza na swoich płytach.Zespół specjalnie dla niego napisał piosenki na singiel "Coalman" / "All The King's Horses",które stały się wielkim przebojem w styczniu 1967r.Koniec roku przyniósł mu tytuł najpopularniejszego wokalisty roku w Australii.Kolejnego przeboju [nagrał go także Manfred Mann],"When I Was 6 Years Old", dostarczył mu duet kompozytorski Brian Cadd i Max Ross.
 
Autorem jego kolejnego sukcesu,piosenki "Age Of Consent" i kilku następnych, był Terry Britten ex członek The Twillights,który pod pseudonimem Johnny Young odnosił wiele sukcesów jako kompozytor w latach 60-tych.Burns występuje w pilocie serialu TV Once Upon A Twilight razem ze wspomnianą grupą.
 
Przez kilka następnych lat intensywnie koncertuje minn. w ramach "Operation Starlift",gdzie obok niego wystepują Johnny Young i Johnny Farnham oraz czołowe grupy The Masters Apprentices, Zoot, Doug Parkinson In Focus i The Valentines.W tym samym 1969r trójka producentów Russell Morris , Ross D. Wylie i Johnny Young pomaga mu w produkcji albumu Smiley.
 
Podobnie jak większość idoli muzyki pop kontynuje karierę występami w kabarecie i klubach,nie omijając telewizji.W latach 80-tych zajmuje się architekturą wnętrz,ale w 1988r na wskutek krachu na giełdzie traci swój biznes.Na początku lat 90-tych wraz z rodziną przenosi się na Tasmanię,gdzie występuje w klubach.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Very Last Day/Too Many People	Ronnie Burns	06.1966	45[12]	-	Spin EK 1346	-
True True Lovin/Too Many People	Ronnie Burns	09.1966	50[10]	-	Spin EK 1447	-
Coalman/All The King's Horses	Ronnie Burns	12.1966	6[16]	-	Spin EK 1578	-
Exit Stage Right/In The Morning	Ronnie Burns	06.1967	23[12]	-	Spin EK 1789	-
We Had A Good Thing Going/Can't You Feel?	Ronnie Burns	09.1967	33[7]	-	Spin EK 1942	-
When I Was 6 Years Old/So Good Together	Ronnie Burns	02.1968	30[10]	-	Spin EK 2149	-
Age Of Consent/Piccadilly Pages	Ronnie Burns	11.1968	18[14]	-	Spin EK 2627	-
How'd We Ever Get This Way?/Harry The Happy Hooligan	Ronnie Burns	04.1969	82[6]	-	Spin EK 2877	-
Smiley/Jodie	Ronnie Burns	11.1969	2[25]	-	Spin EK 3380	-
Prophet / Maggie Mine	Ronnie Burns	02.1971	30[10]	-	Spin EK 4112	-
One Bad Thing/1000 Years	Ronnie Burns	09.1971	76[6]	-	Festival FK 4337	-
Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Virgo	Ronnie Burns	02.1971	26[2]	-	Spin SEL 934060	-

Jesse McCartney

Jesse McCartney to amerykański wokalista, aktor, a także autor piosenek (napisał między innymi „Bleeding love” dla Leony Lewis). Urodził się w Ardsley w Nowym Jorku jako syn Ginger i Scotta McCartney. W wieku siedmiu lat zaczął występować w musicalach. W 1997 roku grał Louisa w nowej wersji przedstawienia „Król i ja”. W wieku 11 lat przeniósł się do Los Angeles, aby zostać aktorem i piosenkarzem. 

Od 1998 roku śpiewał z zespołem Sugar Beats, który był nominowany do nagrody Grammy za najlepszy album dla dzieci (How Sweet It Is). Natomiast sławę zawdzięcza występom z boysbandem Dream Street, którego debiutancka płyta, pod tym samym tytułem, zdobyła miano platynowej. Po rozpadzie zespołu rozpoczął solową karierę. Jego pierwszy album "Beautiful Soul” również stał się platynowy. Jako aktor zadebiutował w serialu telewizyjnym „All My Children”. Rola Adama Handlera Juniora przyniosła mu nominację do nagrody Daytime Emmy.

 Popularność przyniosła mu rola w dwu-sezonowym serialu dla młodzieży "Summerland". Pojawiał się również gościnnie w serialach stacji Disney Channel, takich jak: „Nie ma to jak hotel” czy „Hannah Montana”. Jego debiutem filmowym była tytułowa rola w młodzieżowym dramacie „Keith”. Posiada również doświadczenie jako aktor dubbingowy. Podkładał głos między innymi w familijnym filmie „Alvin i wiewiórki” oraz w bajce Disney’a „Dzwoneczek”.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Beautiful Soul	Jesse McCartney	12.2004	16[11]	16[20]	Angel ANGEDX 7	[gold-US][written by Andy Dodd/Adam Watts][produced by Andy Dodd/Adam Watts/Greg Wells]
She's No You	Jesse McCartney	05.2005	-	91[3]	Hollywood 11736	[written by Matthew Gerrard/Jesse McCartney/Robbie Nevil][produced by Matthew Gerrard]
Right Where You Want Me	Jesse McCartney	09.2006	54[4]	33[9]	Angel ANGEDX 20	[written by Jesse McCartney/D.Lobel/Andy Dodd/Adam Watts][produced by Andy Dodd/Adam Watts]
Leavin'	Jesse McCartney	05.2008	48[7]	10[24]	Hollywood CASD 33	[platinum-US][written by Corron Cole/James Bunton/Christopher Stewart/Terius Nash][produced by Christopher Stewart/JB/Corron Cole/Terius Nash]
It's Over	Jesse McCartney	10.2008	-	62[5]	Hollywood	[written by Ezekiel Lewis/Balewa Muhammad/Candice Nelson/Patrick Smith/Brian Seals][produced by The Clutch]
How Do You Sleep?	Jesse McCartney	04.2009	-	26[20]	Jesse McCartney Featuring Ludacris	[written by Sean Garrett, Raymond Oglesby][produced by Garrett, Clubba Langg]
Body Language	Jesse McCartney Featuring T-Pain	11.2009	-	35[15]	Hollywood	[written by Jesse McCartney, James Bunton, Corron Ty Cole][produced by The Movement]
Shake	Jesse McCartney	12.2010	-	54[12]	Hollywood	[written by Jesse McCartney, Jacob Kasher Hindlin, Joshua Coleman][produced by Ammo]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Beautiful Soul	Jesse McCartney	12.2004	53[3]	15[65]	Angel CDANGE 07	[platinum-US][produced by Matthew Gerrard,Andy Dodd,Adam Watts,Greg Wells,Adam Anders,Per Astrom,Jason Blume,Chris Braide,Andreas Carlsson,Desmond Child,Boots Ottestaad]
Live: The Beautiful Soul Tour	Jesse McCartney	12.2005	-	195[3]	Hollywood 162 558 [US]	-
Right Where You Want Me	Jesse McCartney	10.2006	158[1]	15[14]	Hollywood 2061-62614-2 [US]	[produced by Jon Lind, Sherry Kondor, Andy Dodd, Adam Watts, John Shanks, Kara DioGuardi, Marti Frederiksen, Emanuel Kiriakou, Dory Lobel]
Departure	Jesse McCartney	06.2008	97[2]	14[16]	Hollywood CASCD 2025	[produced by Sean Garrett, Tricky Stewart, The-Dream, The Movement, The Clutch, Brian Kennedy, Kwamé, Kuya, Clubba Lang, J.R. Rotem, Eric Hudson, MaddScientist]
In Technicolor	Jesse McCartney	08.2014	-	35[2]	Eight0Eight	[produced by The Elev3n,Troy "R8DIO" Johnson,Jesse McCartney,Sherry Goffin Kondor]

Teairra Marí

Teairra Maria Thomas, ur. 02.12.1987r w Detroit.
Związana przez pewien czas z hiphopowym obozem Roc-A-Fella Records wokalistka, wywodząca się z tzw. Motorcity, czyli Detroit w stanie Michigan. Na poważnie śpiewaniem zajęła się już w wieku 12 lat, po czym szybko dostała się pod skrzydła lokalnej ekipy producenckiej K.I.S.S. Production. Obdarzona rozpiętością wokalu sięgającą ponad trzech oktaw szlifowała talent, współpracując m.in. z takimi twórcami, jak   RayJ (brat   Brandy) i raper J-Kwon.



Śladami   Aaliyah podjęła naukę w Detroit w High School For The Fine And Performing Arts, gdzie często brała udział w organizowanych przez szkołę przeglądach piosenki.

Pierwsza EP-ka Mari Get Away ukazała się nakładem labelu k.i.s.s. w 2003 i zdobyła sporą lokalną popularność w Detroit. Odkrywcy talentu artystki postanowili wypuścić ją na większą wodę i zaczęli wysyłać składające się z pięciu utworów wydawnictwo właścicielom różnych wytwórni płytowych. Jednym z nich był Antonio "L.A.” Reid, twórca laface records, a wówczas jeden z członków zarządu island def jam group. Kiedy usłyszał zdolności wokalne Mari na żywo, z miejsca zaproponował jej kontrakt.

Artystka trafiła do hiphopowej dywizji roc-a-fel-la, a na jej debiutanckim singlu „Make Her Feel Good” gościnnie pojawił się sam Jay-Z. Warto nadmienić, że był to pierwszy materiał, w jakim maczał palce nieoficjalny król nowojorskiego rapu od czasu zostania prezesem def jam. Utwór, oparty na minimalistycznym podkładzie (autor: Sean Garrett), szybko zdobył status hitu, a seksowny klip do kawałka trafił na rotacje stacji muzycznych.

 Jeszcze większym powodzeniem cieszył się kolejny singiel osiemnastolatki „No Daddy”.
Oficjalny występ „pierwszej księżniczki Roc-A-Fel-la” (jak określił ją Jay-Z) zadebiutował na 5. miejscu listy przebojów tygodnika billboard i sprzedał się w Stanach łącznie w ponad 300 tys. egzemplarzy. Wkrótce po wydaniu docenionego również przez krytykę krążka artystka odeszła z obozu ROC/ DEF jam i przeszła pod skrzydła interscope. Premiera kolejnego solo Second Round, obdarzonej ponętnym ciałem artystki została zapowiedziana na rok 2007, jednak z niewiadomych przyczyn nie odbyła się. Artystka przerwała milczenie dopiero w czerwcu 2008 r., kiedy na swoim profilu myspace.com opublikowała nowy singiel „No, No”. Wedle zapowiedzi interscope wspomniany krążek Mari ukaże się ostatecznie na początku 2009 r.

Z racji pseudonimu artystkę na początku błędnie mylono z innymi wykonawczyniami na polu r&b, jak chociażby legendą białego rhythm & bluesa Teeną Marie, czy czołową postacią nurtu crunk & B   Ciarą. Jak to często bywa, tego typu zamieszanie pomogło początkowo wzniecić zainteresowanie debiutem artystki.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Make Her Feel Good	Teairra Marí	08.2005	-	35[18]	Roc-A-Fella 004632	[written by Eric Barrier, N. Dinkins, Jr., S. Garrett, V. Colapietro, W. Griffin, W. Hutchinson ][produced by The Co-Stars, Sean Garrett][9[24].R&B Chart][sample z "California My Way"-Main Ingradient]
No Daddy	Teairra Marí	09.2005	-	-	Roc-A-Fella 005260	[written by Kwamé,Sean Garrett,Teairra Thomas,Tomas Simons,Windston Thomas][84[7].R&B Chart]
Sponsor	Teairra Mari Featuring Gucci Mane & Soulja Boy Tell'em	05.2010	-	121[4]	Asylum	[25[27].R&B Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Roc-A-Fella Presents Teairra Mari	Teairra Marí	08.2005	-	5[10]	Roc-A-Fella 16406	[produced by The Carter Administration,Shakir Stewart,Sean Garrett, Anthony "T.A." Tate, AllStar, Bryan-Michael Cox, Kendrick Dean, Rodney "Darkchild" Jerkins, Poli Paul, Joel Campbell, Cool & Dre, Blackout Movement ,Kwame, The Trackboyz]

Ex Girlfriend

Ex-Girlfriend to dziewczęca grupa rhythm'n'bluesowa z Nowego Jorku,będącą pierwszym ansamblem który podpisał kontrakt nagraniowy z Full Force's Forceful.Grupę tworzyły Tisha Hunter, Stacy Francis, Monica Boyd, i Julia Robinson.Kwartet pod opiekę wziął producencko-kompozytorski team z Brooklynu- Full Force.

 W 1984 r. Kimberly Davis, Julia Robertson, Monica Boyd i Tisha Hunter utworzyły grupę znaną jako Petite . Grupa zawiązała się podczas uczestnictwa w Fiorello H. LaGuardia High School of Music & Art and Performing Arts . W 1985 roku   podpisała kontrakt z York's Records w Brooklynie w Nowym Jorku . Później tego samego roku wydała swój pierwszy singiel „So Fine”. Singiel osiągnął   86 miejsce na liście Hot R & B / Hip-Hop Songs Billboardu . Wydała swój debiutancki album Teens w 1986 roku. Po tym, jak album nie znalazł się na liście przebojów ani nie zyskał uznania głównego nurtu poza Nowym Jorkiem , grupa rozpoczęła pracę nad sesją i została bez wokalistki . Davis opuściła grupę i rozpoczęła karierę solową po twórczym ograniczeniu w grupie.  Została zastąpiona przez Kennethię „Kenne” Pierce w 1988 roku. Później tego samego roku Kenne wydała singiel „What Is He To You?”, na którym wystąpił Petite. W 1989 r. Pierce opuściła grupę.

 W 1989 roku Petite zwrócił uwagę męskiej grupy Full Force ,która została ich menadżerem i podpisały kontrakt z Forceful Records, wytwórnią pomocniczą Reprise Records pod koniec 1989 roku. Wkrótce po dojściu Stacy Francis do składu grupa zmieniła nazwę na Ex Girlfriend . Członkinie grupy przyjęły człon „X” jako część grupowej koncepcji „kobiecego militaryzmu”. Wykonały wokale w tle dla Lisy Lisy & Cult Jam w piosence „ Just Git It Together ” (1989) oraz na singlu Jasmine Guy „ Try Me ” (1990).

W połowie 1991 r. Ex Girlfriend wydała debiutancki singiel „Why Can't You Come Home”. Singiel znalazł się w pierwszej piątce na liście  Hot R & B / Hip-Hop Songs Billboardu.Sukces singla spowodował zaproszenia   do występów w różnych programach telewizyjnych, w tym Soul Train . W październiku 1991 roku wydali album X Marks the Spot, który osiągnął 39 miejsce na liście najlepszych albumów R & B / Hip-Hop .Drugi singiel albumu „You (You're the One for Me)” osiągnął trzydzieste piąte miejsce na liście R&B. Ostatni singiel albumu „With All My Heart” nie znalazł się na liście przebojów.

W październiku 1992 r. Ex Girlfriend wydał  singiel „Colorless Love”, który pojawił się na ścieżce dźwiękowej do filmu dramatycznego Zebrahead .

Po tym niepowodzeniu grupa rozwiązała się.Członkinie Ex-Girlfriend śpiewały także chórki przy nagraniach Cheryl Pepsii Riley minn. w coverze Arethy Franklin "Ain't No Way".

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
So Fine	Petite	03.1986	-	-	York's 786	[written by Dr. York][produced by Dr. York][86[2].R&B Chart]
Why Can't You Come Home	Ex Girlfriend	09.1991	-	78[8]	Reprise 19 327	[written by Full Force][produced by Full Force][5[19].R&B Chart]
You (You're the One for Me)	Ex Girlfriend	11.1991	-	-	Reprise 19 178	[written by Full Force][produced by Full Force][35[13].R&B Chart]

Vanilla Ice

VANILLA ICE, właśc. Robert Matthew Van Winkle (ur. 31.10.1968, Dallas, Texas, USA) Kolejny biały artysta po Beastie Boys, któremu udało się osiągnąć komercyjny sukces w hip-hopie. Robert Van Winkle, jak brzmi prawdziwe nazwisko rapera, urodził się w 1968 roku. Dorastał bez ojca w ubogiej dzielnicy Miami. Jako dziecko odnalazł swoje miejsce w kościelnym chórze, w którym śpiewał do 15 roku życia.

Stale rozwijał swoje taneczne talenty i próbował swoich sił na mikrofonie, co ułatwiło mu zdobycie w 1990 pierwszego kontraktu na wydanie płyty. Debiutancki album "To The Extreme", wydany jeszcze w tym samym roku, zaszokował całą branżę hiphopową. Okazało się, że pozbawiony talentu, biały nastolatek jest w stanie podbić świat swoją prostą wersją rapu i zostać pop-idolem nastoletniej publiczności.

Pierwszy materiał Ice Mana gościł 18 tygodni na szczycie amerykańskiej listy albumów, rozszedł się w ponad siedmiu milionach egzemplarzy w samych Stanach, a jego najbardziej znany singiel: "Ice Ice Baby", sprzedał się łącznie w liczbie 15 milionów sztuk. Z tak gigantycznymi osiągnięciami komercyjnymi mógł konkurować wówczas jedynie MC Hammer.

Dwójka raperów nieprzypadkowo została wrzucona przez rapowych krytyków i scenę do jednej szufladki. Ice wykorzystał sprawdzony przez Hammera sposób na tworzenie przebojów: użycie melodii popularnego hitu z poprzedniej dekady ("Ice Ice Baby" opiera) się na "Under Pressure" Davida Bowie i Queen), stworzenie ciekawego układu choreograficznego w klipie i dostarczanie prostych rymów, łatwo wpadających do głowy. Pop-taneczna kreacja Ice'a wzbudziła nienawiść sporej części branży, włącznie z innymi białymi raperami (np. 3rd Bass), którzy otwarcie wypowiedzieli wojnę Vanilli. Pewny siebie emce dodatkowo podsycał konflikt poprzez głośne obrażanie wszystkich przeciwników podczas różnych przemówień i na własnych nagraniach.

Korzystając z nagle zdobytej popularności, Van Winkle już w 1990 r. wystąpił w filmie "Cool As Ice" (reż. David Kellogg Synopsis), nagrał do niego ścieżkę dźwiękową, a następnie wydał złoty album "Extremely Live" (1991). Gwiazda Vanilla lce'a po pierwszych sukcesach przypominała supernovę, gdyż gasła dramatycznie szybko po niespodziewanie wielkim wybuchu.
Zmasowana krytyka środowiska przemówiła najwyraźniej do Ice Mana, który, ku totalnej rozpaczy hiphopowego świata, kolejny album postanowił nagrać w popularnej wówczas stylistyce gangsta rapu. Na wydanym w 1994 r. "Mind-blowing" Vanilla rymował o paleniu marihuany do ociężałych bitów z samplami z Jamesa Browna i grup George'a Clintona, co wywoływało wiele skojarzeń z twórczością Cypress Hill.

Wraz z kolejnym krążkiem - "Hard To Swallow" (1998) - Vanilla jeszcze bardziej próbował wzmocnić swój wizerunek brutalnego gangstera, tym razem podając produkt w postaci rapu silnie inspirowanego heavy metalem. Prywatne afery Ice'a, jak areszt za pobicie żony, również nie przyczyniały się do zdobycia przez rapera uznania na ulicach.

Kolejny album lce'a, który okazał się komercyjną i artystyczną katastrofą, to "Bipolar" z 2001. Publika nie zaakceptowała kolejnego wcielenia kontrowersyjnego twórcy, występującego na pierwszej części krążka jako rockman, a na drugiej jako raper. Na jednym z kawałków szóstej płyty Ice'a niespodziewanie pojawił się Chuck D. Lider radykalnej grupy Public Enemy interesował się Ice'em już na początku tat 90. i nawet chciał wciągnąć debiutanta w szeregi swojej wytwórni, głównie ze względu na taneczne zdolności Vanilli i jego atrakcyjny wizerunek.
"Hot Sex" i "Platinum Underground", najnowsze płyty Ice'a, przepadły, wzorem poprzednich, niezauważone w odpowiednio: 2003 i 2005 roku.

Vanilla Ice jest odpowiedzialny za totalne skompromitowanie białego rapu, który niemalże przez całe lata 90. obarczony był hańbą wśród słuchaczy. Dopiero sukces Eminema pozwolił białym artystom zaistnieć szerzej w świadomości hiphopowej publiki, a nawet zdobyć jej sympatię. Ciekawostką jest fakt, że Slim Shady wypłynął dzięki wsparciu Dr. Dre, byłego bliskiego współpracownika Suge Knighta. Gangster założył z Dre słynną wytwórnię Death Row Records m.in. z pieniędzy, jakie zarobił na tan tiemach z płyty Vanilla Ice'a.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Ice Ice Baby/Play That Funky Music	Vanilla Ice	11.1990	1[4][13]	1[1][21]	SBK 07335	[platinum-US][platinum-UK][written by Freddie Mercury,Brian May,Roger Taylor,John Deacon,David Bowie,Vanilla Ice,R. Brown,M. Smooth][produced by Vanilla Ice ][sample z "Under pressure"-Queen & David Bowie][6[18].R&B Chart]
Play That Funky Music/Go III	Vanilla Ice	12.1990	10[6]	4[17]	SBK 07339	[gold-US][written by Robert Parissi][produced by Gail "Sky" King ][22[14].R&B Chart]
Satisfaction	Vanilla Ice	02.1991	22[4]	69[3].Airplay Chart	SBK SBK 29 [UK]	[written by Jagger-Richards][produced by Khayree , Vanilla Ice ]
I Love You/Stop that train	Vanilla Ice introducing Riff	02.1991	45[5]	52[7]	SBK 07346	[written by Gail "Sky" King,Kim Sharp][produced by Kim Sharp]
Cool As Ice (Everybody Get Loose)	Vanilla Ice feat. Naomi Campbell	10.1991	-	81[4]	SBK 07369	[written by Robert Matthew Van Winkle,Gail "Sky" King,Princessa][produced by Gail "Sky" King ][piosenka tytułowa z filmu]
Rollin' In My 5.0	Vanilla Ice	06.1991	27[4]	-	SBK SBK 27 [UK]	[written by Vanilla Ice, Earthquake, Steve Miller, Steve McCarty][produced by Vanilla Ice ]
Ice Ice Baby	Vanilla Ice	05.2008	146[9]	-	Vicious Recordings VIC - 3000	[written by Robert Van Winkle, Mario Johnson,Brian May, David Bowie, Freddie Mercury, John Deacon, Roger Taylor][produced by Vanilla Ice ]
Under Pressure (Ice Ice Baby)	Jedward feat. Vanilla Ice	02.2010	2[10]	-	Sony Music 88697658992 [UK]	[written by David Bowie, Queen, Vanilla Ice, Earthquake]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
To the Extreme	Vanilla Ice	09.1990	4[20]	1[16][67]	SBK 95 325	[7x-platinum-US][platinum-UK][produced by Vanilla Ice, Kim Sharp, Khayree, Darryl Williams][6.R&B; Chart]
Extremely Live	Vanilla Ice	06.1991	35[3]	30[30]	SBK 96 648	[gold-US][produced by Vanilla Ice, Earthquake, Paul Loomis,Khayree]
Cool as Ice	Vanilla Ice	11.1991	-	89[15]	SBK 97 722	-

TKA

TKA to latynoskie trio freestyle, które było prominentne w latach 80-tych i na początku lat 90-tych, głównie w Nowym Jorku , Chicago , Miami i Kalifornii , początkowo składające się z Tony'ego Ortiza, Louisa „Kayela” Sharpe'a i „Aby” Cruz. Ze względu na napięcie w grupie między Kayelem i Aby, ten ostatni został później zastąpiony przez Angel „Love” Vasquez, co pozwoliło Kayel przejąć wiodący wokal. Skrót TKA oznacza ich zbiorowe inicjały. Na początku członkowie grupy stwierdzali w wywiadach, że akronim oznacza także „Total Knowledge in Action”. Wszyscy członkowie TKA pochodzą z Puerto Rico .


Pochodzący z Nowego Jorku, TKA został  odkryty, kiedy śpiewali na  szesnastu imprezach w kościele East Harlem w 1984 roku. Producent muzyczny i kierownik artystyczny Joey Gardner, który był na imprezie, był pod wrażeniem trio i załatwił im kontrakt z Tommy Boy Records . Grupa początkowo składała się z Tony'ego, Kayela i Ralpha „Aby” Cruza  (który został zastąpiony przez Angel Vasquez po wydaniu singla „Tears May Fall”). Chociaż nie są powszechnie znani, Indie i Spider (Ray Rivera) również byli członkami grupy w jej najwcześniejszych dniach. Pierwszym singlem grupy był „ One Way Love ”, wielki przebój społeczności latynoskich klubów w Nowym Jorku, Chicago i Miami, a następnie „ Come Get My Love ”. Następnie nagrano album zatytułowany Scars of Love , który zawierał dwa pierwsze single. Utwór tytułowy został następnie wydany jako singiel, a następnie „Tears May Fall”, „X-Ray Vision” i „ Don't Be Afraid ”.

W 1989 roku ścieżka dźwiękowa filmu Lean on Me zawierała singiel „ You Are the One ”, który osiągnął   91 miejsce na liście Billboard Hot 100 .

Album Louder Than Love został wydany w 1990 roku, a jego pierwszy singiel to „ I Won't Give Up on You ”, zręczny, współczesny groove R & B / New Jack Swing, który był dość odbiegający od ich wcześniejszego materiału, stylistycznie. W 1991 r. Pojawiła się jeszcze większa różnorodność brzmieniowa dzięki wydaniu singli „ Crash (Have Some Fun) ” (przebój muzyki house z przerwą rapową autorstwa Michelle Visage z zespołu Seduction ), „Give Your Love to Me” i „Louder Than Love ”.

W tym samym roku trio wykonało również piosenkę „ Are You For Real ” w popularnym programie telewizyjnym „ It's Showtime at the Apollo ”.

W wyniku malejącej popularności freestyle jako nowej ery muzyki, TKA przestało nagrywać wkrótce po wydaniu singla „Louder Than Love”, a trio rozpadło się. Pakiet największych przebojów został wydany w 1992 roku i zawierał nowy utwór „Maria”, który został wydany jako singiel.

Po podziale członkowie kontynuowali niezależne interesy. Kayel nagrywała pod nazwą K7 i miała hitowy album   Swing, Batta, Swing , który zawierał single „ Come, Baby, Come ”, „Zunga Zeng”   z 1983 r., a także „ Cab De Call” pod wpływem Caba Calloway'a . Tony założył firmę produkcyjną w Nowym Jorku, a Angel założył współczesną grupę R&B Goodfellaz.

Trio ponownie połączyło się w 2001 roku i nagrało album Forever , który został wydany przez Tommy Boy  na krótko przed zakończeniem współpracy przez wytwórnię Warner Bros. Records . TKA, obecnie składający się z Los, Tre Deuce i wokalistki Kayel, nadal występują razem.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
One Way Love	TKA	06.1986	-	75[9]	Tommy Boy 866	[written by Jeff Feldman, Marco Olivo][produced by Jeff Mann, Marco Olivo][56[10].R&B Chart][8[9].Hot Disco/Dance;Tommy Boy 866 12"]
Come Get My Love	TKA	12.1986	-	-	Tommy Boy 887	[written by Robert Marcial][produced by Joey Gardner,Robert Marcial][8[11].Hot Disco/Dance;Tommy Boy 887 12"]
Scars of Love	TKA	09.1987	-	-	Tommy Boy 902	[written by Jeff Feldman, Marco Olivo][produced by Jeff Mann, Marco Olivo][25[8].Hot Disco/Dance;Tommy Boy 902 12"]
Tears May Fall	TKA	01.1988	-	-	Tommy Boy 907	[written by A. Tripoli, T. Moran, A. Cabrera][produced by Andy "Panda" Tripoli, The Latin Rascals][63[8].R&B Chart][6[10].Hot Disco/Dance;Tommy Boy 907 12"]
X-Ray Vision	TKA	07.1988	-	-	Tommy Boy 913	[written by Jeff Feldman, Marco Olivo][produced by Jeff Mann, Marco Olivo][26[5].Hot Disco/Dance;Tommy Boy 913 12"]
Don't Be Afraid	TKA	12.1988	-	-	Tommy Boy 920	[written by Albert Cabrera, Tony Moran, Luiz Ramon Sharpe][22[6].Hot Disco/Dance;Tommy Boy 866 12"]
You Are the One	TKA	06.1989	-	91[7]	Warner 22 946	[written by D. Gaskins, K. Lowery][produced by Joey Gardner, Tony Moran][26[5].Hot Disco/Dance;Tommy Boy 929 12"][piosenka z filmu "Lean On Me"]
I Won't Give Up on You	TKA	08.1990	-	65[8]	Tommy Boy 19 730	[written by Stephen Lironi,Dan Navarro][produced by Joey Gardner][15[7].Hot Disco/Dance;Tommy Boy 954 12"]
Crash (Have Some Fun)	TKA	12.1990	-	80[7]	Tommy Boy 19 527	[written by Frank De Wulf,Paul Lannoy][produced by Joey Gardner][7[10].Hot Disco/Dance;Tommy Boy 963 12"]
Louder Than Love	TKA	08.1991	-	62[11]	Tommy Boy 7998	-
Maria	TKA	04.1992	-	44[18]	Tommy Boy 520	-

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Scars of Love	TKA	01.1988	-	135[11]	Tommy Boy 1011	[produced by Joey Gardner, Tony Sankitts, Ulysses Sankitts, Robin Halpin, Robert Marcial, Jeff Mann, Marco Olivo, Andy "Panda" Tripoli, Tony Moran, Albert Cabrera, Leroi Evans]
Greatest Hits	TKA	04.1992	-	131[9]	Tommy Boy 1040	-

RTZ

RTZ ( Return to Zero ) to amerykański zespół rockowy z udziałem członków Boston, Brada Delpa i Barry'ego Goudreau . Zespół powstał na początku lat 90-tych.

RTZ zaczął  się jako współpraca między członkami Boston  Bradem Delpem i Barrym Goudreau około 1989 roku. Oryginalne demo „Face The Music” z 1987 roku (z udziałem Fergie Frederiksen na wokalu) zostało później udostępnione do pobrania na BarryGoudreau.com. Goudreau i Delp byli częścią oryginalnego składu Bostonu i po odejściu Goudreau z zespołu pozostali w bliskim kontakcie z Delpem, przyczyniając się do powstania solowego albumu Goudreau, a także w mniejszym stopniu na albumie Orion the Hunter .

Około 1989 roku Delp był w przerwie od Bostonu i chciał znów zacząć pisać. Skontaktował się z Goudreau w sprawie możliwej współpracy i utworzono RTZ. Goudreau i Delp sprowadzili klawiszowca Briana Maesa, który był częścią zespołu touringowego Orion the Hunter , perkusisty Dave'a Stefanelli i basisty Tima Archibalda. Maes i Stefanelli wcześniej współpracowali z producentem Nickiem Lowe w Anglii, a zespół Archibalda New Man wydał album w Epic .

Delp i Goudreau zawarli umowę z Giant Records, a pierwszy album RTZ, zatytułowany Return to Zero , został wydany w 1991 roku. Powstało wideo do pierwszego singla „Face the Music”. Zespół wkrótce wyruszył w drogę. Po intensywnym tournee po USA przygotowano wideo do singla „Until Your Love Comes Back Around” napisanego przez klawiszowca Briana Maesa. Singiel był bardzo udany i osiągnął pierwsze miejsce na kilku rynkach, 26 w USA Dwa inne utwory, „There Another Side” i „All You Have Got” również zyskały popularność, a ten ostatni osiągnął # 56.

RTZ uznał, że zespół nie zwrócił na siebie uwagi wytwórni i poprosił o zwolnienie z kontraktu. Gdy RTZ zaczęło szukać nowej wytwórnii, Delp postanowił opuścić zespół i ostatecznie ponownie spotkał się z Boston  na trasie Walk On . Pozostali członkowie zespołu zdecydowali, że zastąpienie Delpa nie będzie możliwe i postanowili zakończyć działalność. Album Return to Zero został wyczerpany do kwietnia 2013 r., Chociaż zespół wydał później inny materiał. Pozostało jeszcze tyle nagrań z oryginalnych sesji nagrań, aby stworzyć kolejny album. Barry szukał nowej wytwórni i ostatecznie znalazł MTM Records. Nagrania zostały wydane 28 września 1998 r., a album zatytułowano Lost .

W 2004 roku wydano Lost and Found . Zawiera wcześniej niepublikowaną muzykę zespołu. W 2005 r. RTZ wydał jednocześnie dwie płyty CD, Lost in America i Found in America pod wytwórnią Briola Records, członka zespołu Briana Maesa. Album zawiera ten sam materiał, który został wydany w Lost , w tym utwór „Dangerous”, który był dostępny tylko w japońskim wydaniu Lost . „Found in America” zawiera ten sam materiał, który znajduje się w wydaniu „ Lost and Found” z 2004 r., Ale zawiera też dodatkową wersję utworu „Return to Zero”.

Album Delp and Goudreau został również wydany w 2004 roku i został dołączony jako dodatkowa płyta CD w Lost and Found . Zawierał RTZ, ale został wydany pod nazwą „Delp and Goudreau” i zawiera inny styl muzyczny niż albumy RTZ.

W 2007 roku zespół reaktywował się ponownie (choć z perkusistą Sibem Hashianem z Boston), aby wydać singiel „Rockin 'Away”. Napisany w 2006 roku obchodził 30-lecie Bostonu, a także jest autobiografią muzycznej kariery Brada Delpa. Po samobójstwie Delpa w 2007 roku zespół ponownie połączył siły, aby wydać singiel „Set The Songbird Free” jako hołd dla Delpa, z Maes na wokalu. Wystąpili także na koncercie w hołdzie Brad Delp „Come Together” w 2008 roku.

Cały ten skład (z Hashianem na perkusji i bez Delpa) stanowi także większość członków zespołu Ernie and The Automatics, które powstały w 2006 roku.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Face The Music	RTZ	09.1991	-	49[10]	Giant 19 273	[written by Goudreau, Delp][produced by Chris Lord-Alge]
Until Your Love Comes Back Around	RTZ	01.1992	-	26[18]	Giant 19 051	[written by Maes][produced by Chris Lord-Alge]
All You've Got	RTZ	06.1992	-	56[8]	Giant 19 112	[written by Goudreau, Delp][produced by Chris Lord-Alge]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
RTZ	RTZ	03.1992	-	169[5]	Giant 24 442	[produced by Chris Lord-Alge]

Mojos

Liverpoolska grupa beatowa, występująca początkowo jako The Nomads, założona w 1962 r. przez Stu Jamesa (śpiew), Adriana Wilkinsona (gitara), Keitha Karlsona (bas) i Johna Konrada (perkusja).

Popularność zdobyli wygrywając konkurs na kompozycję piosenki, w którym nagrodą był kontrakt nagraniowy. Przed płytowym debiutem do składu doszedł pianista Terry O'Toole, a wkrótce po nim Wilkinsona zastąpił Nicky Crouch. W 1964 r. singel "Everything's Alright" (lansowany równocześnie przez amerykańską grupę The Newbeats ) wszedł do brytyjskiej Top 10 i dzięki towarzyszącemu jego wykonaniu nieco wyreżyserowanemu entuzjazmowi stał się klasyką gatunku.

Późniejsze nagrania zespołu nie dorównały temu przebojowi i nowy skład, występujący z Jamesem, Crouchem, Lewisem Collinsem (bas) i Aynsleyem Dunbarem (perkusja) jako Stu James And The Mojos, rozpadł się w grudniu 1966 r. Wokalista próbował kariery muzycznego wydawcy, Dunbar przyłączył się do Bluesbreakers Johna Mayalla, Collins zaś zainteresował się aktorstwem, by wystąpić w jednej z głównych ról w popularnym telewizyjnym serialu "The Proffesionals."

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Everything's Alright'/ 'Give Your Lovin' to Me'	Mojos	03.1964	9[11]	-	Decca F 11 853	[written by Crouch, Konrad, Stavely, James, Karlson][produced by Belinda Recordings]
Why Not Tonight?'/ Don't Do It Any More'	Mojos	06.1964	25[10]	-	Decca F 11 918	[written by James, O'Toole ][produced by Belinda Recordings]
Seven Daffodils'/ 'Nothin' at All'	Mojos	08.1964	30[5]	-	Decca F 11 959	[written by Hays, Moseley][produced by Belinda Recordings][oryginalnie nagrana przez Lonnie Donegana]

Jack Bedient

Jack Bedient urodził się w Mason City w stanie Waszyngton w Coulee Dam. Kevin Woods powiedział : „Jack został przeszkolony w zakresie głosu i był członkiem kwartetu acappella na Gonzaga University w Spokane w stanie Waszyngton”.
W 1961 roku miał mały przebój popową balladą „The Mystic One” w wytwórni Era w Los Angeles, gdy mieszkał w Wenatchee w stanie Waszyngton.

W 1964 roku on i jego zespół, Chessmen, mieli szereg stałych zobowiązań w Lake Tahoe i Reno, w regionie Nevada, i przez pewien czas mieszkali w Carson City, Nevada. Wieloletni członkowie to wokalista i gitara rytmiczna Jack Bedient, gitara prowadząca Kevin Woods, Bill Britt na basie 6-strunowym oraz perkusista Jewell Hendricks. Jewell opuścił grupę w drugiej połowie 1965 roku.

Występy Jacka Bedienta i Chessmen na żywo odpowiadał popowemu brzmieniu tamtych czasów, obejmując covery aktualnych hitów  i kawałki komediowe, a zespół nosił smokingi, aby uzyskać ekskluzywne kontrakty Wydali dwanaście singli i pięć płyt długogrających w latach 60-tych, z których większość jest odzwierciedleniem ich występów .

W 1965 roku zespół nagrał pięć piosenek w Fantasy Studios w Berkeley. Pierwszy singiel „See the Little Girl” to brytyjska piosenka. Co ciekawe, Fantasy wydało go dwa razy z tym samym numerem katalogowym, raz jako „Jack Bedient and the Chessmen” poparty utworem „Here I Am”, a raz jako „The Chessmen” poparty „Looking for a Good Love”.

Kolejny singiel Fantasy to fantastyczny hardrockowy   „Double Whammy”, wspierany przez „I Want You to Know” (utwór Fatsa Domino, „Don't You Know”). Riff gitarowy do „Double Whammy” pochodzi z „Bertha Lou” Dorsey Burnette w wykonaniu Johnny'ego Faire'a z wytwórni Surf. „Double Whammy” osiągnął 19 miejsce na KCBN 1230 AM Reno na początku lipca 1965 roku.

Chcąc zaktualizować brzmienie, zatrudnili Waltera Hannę jako klawiszowca, aby nagrał z nimi LP, Live at Harvey's . W październiku 1965 roku ukazał się kolejny singiel, „Drummer Boy (Play Us a Song)” / „Dream Boy (Count Your Dreams)” w wytwórni Palomar Tutti Camarata, a następnie dystrybuowany przez London Records. 

W 1966 roku wydali swój wielki singiel „Glimmer Sunshine” dla   wytwórni Rev Records. Ich album z 1967 roku Where Did She Go? wydaje się, że został zaczerpnięty z różnych sesji nagraniowych i pokazuje obie strony zespołu z jednej strony   popu i mocniejszego rocka. 


Inni członkowie Chessmen to Steve Eggleston i perkusista Jerry Bledsoe. Perkusista Sam Wisner współpracował z Jackiem po rozpadzie grupy w sierpniu 1970 r. W 1972 r. liczba koncertów stała się rzadka, a zespół rozpadł się na dobre. Jack Bedient zmarł w 1998 roku.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
The pleasure of you	Jack Bedient & the Chessmen	08.1968	60[6]	-	CBS BA 221 556	[written by J. Fuller, G. Puckett][produced by Jerry Fuller, Bill Silva]

Beau-Marks

Beau-Marks,grupa z Montrealu,była pierwszym kanadyjskim zespołem ,który odnotował sukcesy na liście przebojów Hot 100 Billboard.Pierwszy singiel nagrali w 1959r jeszcze pod nazwą The Del-Tones,po zmianie nazwy nagrali swój jedyny hit "Clap your hands",odnotowany także w Europie i Australii.

Ich debiutancki album,The High-Flying Beau-Marks,zawierał autorskie kompozycje członków zespołu,co na tamte czasy było rzadkością,gdyż najchętniej umieszczano na płytach covery znanych przebojów.Wydany rok pożniej,The Beau-Marks In Person,został nagrany na żywo w klubie Toronto's Le Coq D'Or .

W 1962r wydali swój ostatni album zatytułowany po prostu The Beau-Marks,przed rozwiązaniem grupy w 1963r.Reaktywowali się na krótko w 1968r wznawiając singiel "Clap your hands".W okresie swej największej sławy grali turnee po Kanadzie i USA,występując minn. w Carnegie Hall,wystepując też w TV show "American Bandstand".

Beau-Marks stanowili Gilles Tailleur (dr), Mike Robitaille (g), Ray Hutchinson (lg,voc)i Joey Frechette (klaw).Hutchinson i Robitaille chorujący jako dzieci na polio,spotkali się w Montreal School For Crippled Children,gdzie uczyli się muzyki i póżniej stawili jądro zespołu.Po rozwiązaniu grupy Hutchinson otworzył restaurację w Montrealu i występował w kurortach wypoczynkowych aż do wypadku samochodowego w 1988r.Robitaille zajął się produkcją wideo,Tailleur zaprzestał działalności w wieku 35 lat po wylewie,natomiast Frechette pracował w Capitol Records.

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Clap Your Hands/Daddy Said	Beau-Marks	04.1960	45[14]	-	Shad 5017	[written by Beau-Marks]

Beau Brummels

BEAU BRUMMELS -zespół, który nadał największy impet rozwojowi sceny rockowej w San Francisco, założony w tym mieście w 1964 r.
Utworzyli go
Sal Valentine (właśc. Sal Spampinato, ur. 8.08.1942 r. w San Francisco w stanie Kalifornia; śpiew),
Ron Elliot (ur. 21.10.1943 r. w Healdsburg w stanie Kalifornia; gitara),
Ron Meagher (ur. 2.10.1941 r. w Oakland w stanie Kalifornia, USA; bas) i
John Petersen (ur. 8.01.1942 r. w Rudyard w stanie Michigan, USA; perkusja).
Jeszcze przed uzupełnieniem składu o Declana Mulligana (urodzonego w okręgu Tipperary w Irlandii) zespół zdobył duże uznanie wśród lokalnej społeczności irlandzkiej. Miejscowi impresariowie Tom Donahue i Bob Mitchell, widząc duże wzięcie ich muzyki, doprowadzili do podpisania przez grupę kontraktu z nowo założoną przez siebie wytwórnią Autumn.

Debiutancki singel formacji - "Laugh Laugh" -- wszedł do amerykańskiej Top 20, a ich następne nagranie "Just A Little" dotarło do miejsca 8.
W obu piosenkach słychać było wyraźnie wpływ beatu brytyjskiego, ale w późniejszych kompozycjach, takich jak "You Tell Me Why" i "Don't Talk To Strangers", zaznaczyło się już dziedzictwo amerykańskie.

Na pierwszych albumach zespołu pojawiły się elementy muzyki folk, country i rhythm 'n' bluesa. Twórcą ich klarownego, akustycznego brzmienia, ciekawszego od propozycji wielu współczesnych im wykonawców, był producent Sylvester Stewart. znany później jako Sly Stone. Gitarzysta Ron Elliott okazał się utalentowanym kompozytorem, a Valentine charyzmatycznym wokalistą o głębokim i charakterystycznie drżącym głosie. Odejście Mulligana nie zakłóciło w większym stopniu postępów grupy.
Wytwórnia Autumn została zlikwidowana w 1966 r., a kontrakt z zespołem sprzedano do Warner Brothers.

Na kolejnej dużej płycie zespołu Beau Brummels 66 zadebiutował nowy członek -Don Irving.
Ten żałosny longplay składał się z bezwartościowych interpretacji bieżących hitów i przyniósł wielkie rozczarowanie. Irving wkrótce odszedł, a gdy zespół zaprzestał występów na żywo, Petersen przeniósł się do innej atrakcji o lokalnym zasięgu - Harpers Bizzare.
Pozostali trzej muzycy nagrali świetną płytę Triangle, jeden z najsubtelniejszych i najmądrzejszych longplayów tamtej ery.

Po odejściu Meaghera w zespole ostali się już tylko Elliott i Valentine. Przed rozpoczęciem karier solowych wspólnie opracowali płytę Bradley's Barn, zapowiadającą zwrot w stronę country rocka.
Kwintet w pierwotnym składzie zebrał się powtórnie w roku 1974. ale znów jako pierwszy ze współpracy zrezygnował Mulligan. Na "odrodzeniowej" płycie zespołu miał go zastąpić Dan Levitt. ale w następnym roku cały projekt został zarzucony.
Od tamtej chwili Beau Brummels odradzał się na krótko jeszcze kilkakrotnie, ale konflikty interesów i słabe zdrowie Elliotta nie pozwoliły grupie na przetrwanie.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK/US]	Komentarz
Laugh laugh/Still in love with you baby	Beau Brummels	01.1965	-	15[12]	Pye 7N 25 293/Autumn 8	[written by Ron Elliott][produced by Sylvester "Sly Stone" Stewart]
Just a little/They'll make you cry	Beau Brummels	04.1965	-	8[12]	Pye 7N 25 306/Autumn 10	[written by Ron Elliott, Bob Durand][produced by Sylvester "Sly Stone" Stewart]
You tell me why/I want you	Beau Brummels	07.1965	-	38[7]	Pye 7N 25 318/Autumn 16	[written by Ron Elliott][produced by Sylvester "Sly Stone" Stewart]
Don' t talk to strangers/In good time	Beau Brummels	10.1965	-	52[8]	Pye 7N 25 333/Autumn 20	[written by Ron Elliott, Bob Durand][produced by Sylvester "Sly Stone" Stewart]
Good time music/Sad little girl	Beau Brummels	12.1965	-	97[1]	Pye 7N 25 342/Autumn 24	[written by John Sebastian][produced by Bob Mitchell]
One too many mornings/She reigns	Beau Brummels	06.1966	-	95[3]	-/Warner 5813	[written by Bob Dylan]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Introducing The Beau Brummels	Beau Brummels	05.1965	-	24[21]	Autumn 103	[produced by Sylvester "Sly Stone" Stewart]
Triangle	Beau Brummels	09.1967	-	197[2]	Warner 1692	[produced by Lenny Waronker]
The Beau Brummels	Beau Brummels	07.1975	-	180[3]	Warner 2842	[produced by Lenny Waronker,Ted Templeman]

Margie Bayes

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Why can’t I go surfin’?/Learning about love	Margie Bayes with The Hearsemen	05.1966	96[2]	-	W&G; S-2509	[written by J. Chester]
Oh boy/What makes you treat me like you do	Margie Bayes	.1965	-	-	W&G; S-2552	[written by West-Tilghman-Petty]
Hey good lookin’/Pickin’ up my hat	Margie Bayes	.1966	-	-	W&G; S-8004	[written by Williams]
Crazy love	Margie Bayes with The Hearsemen	05.1966	96[2]	-	W&G; S-2509	[written by J. Chester]
Why can’t I go surfin’?/I wanna wear my new bikini	Margie Bayes	.1966	-	-	W&G; S-8042	[written by P.Anka]

Bay City Union

 Grupa Bay City Union działała w okresie 03.1966-07.1968r Brisbane/Australia i był  jednym z pierwszych australijskich zespołów bluesa chicagowskiego.Obok Thursday's Child była najbardziej znaczącą grupą w Brisbane.W styczniu 1967r przenoszą się do Melbourne,rekrutując nowego członka ,Phila Manninga.Matt Taylor i wspomniany Manning rozwijali póżniej kariery solowe,gdy Whatley grał w The Master's Apprentices.Gitarzysta Matt Taylor odniósł sukces wraz z Chain (wraz z Philem Manningiem) i jako solowy artysta bluesowy.Tony Buettel pojawia się po rozwiązaniu zespołu w Fraternity i Band Of Light.

 Wydali jeden singiel dla Festival Records, w kwietniu 1968 r., Po czym rozpadli się w lipcu 1968 r. Z powodu braku zainteresowania zespołami bluesowymi.

Glenn Wheatley grał na basie w Masters Apprentices i ostatecznie stał się odnoszącym sukcesy menedżerem i promotorem, zarządzając między innymi Little River Band i Johnem Farnhamem . W 2007 r. Wheatley został skazany na 15 miesięcy więzienia, gdy został uznany winnym przekazywania ponad 650 000 USD za pośrednictwem oszustw podatkowych.

 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Mo'reen/Mary Mary	Bay City Union	05.1968	70[6]	-	Festival FK 2284	-

Jeff Wayne

Jeffry „Jeff” Wayne (ur. 1 lipca 1943 r.) to urodzony w Ameryce naturalizowany brytyjski kompozytor, muzyk i autor tekstów. W 1978 roku wydał Jeff Wayne's Musical Version The War of the Worlds  , jego muzyczną adaptację powieści science-fiction HG Wellsa The War of the Worlds . Wayne napisał około 3000 jingli reklamowych w latach siedemdziesiątych, które pojawiły się w telewizji w Wielkiej Brytanii, w szczególności reklamę Gin Gordona, która była coverem The Human League .  Wayne skomponował także wiele dobrze znanych tematów telewizyjnych, w tym Good Morning Britain ( TV-am ), ITV The Big Match i World of Sport , BBC  Sixty Minutes oraz przez 24 lata, dla pierwszej brytyjskiej stacji radiowej z wiadomościami , LBC .

Wayne napisał muzykę do filmów fabularnych i dokumentalnych oraz był dyrektorem muzycznym różnych artystów. Wayne opublikował książkę zatytułowaną The Book of Tennis oraz stworzył, wyprodukował i nakręcił osiem trzydziestominutowych odcinków The Book of Tennis Chronicles, który był dystrybuowany przez Fox Sports w około dwudziestu krajach i był emitowany w USA na kanale The Tennis Channel między 2005 a 2008.

Jeff Wayne urodził się 1 lipca 1943 r. W Forest Hills, Queens .  Jego ojciec, Jerry Wayne, był aktorem, piosenkarzem i producentem teatralnym. Wayne spędził cztery lata swojego dzieciństwa w Wielkiej Brytanii, kiedy jego ojciec grał romantycznego hazardzistę Sky Mastersona w oryginalnej muzycznej produkcji Guys and Dolls z West Endu.

Cztery lata później wrócili do Nowego Jorku. Wayne ukończył Stephen Halsey Jr. High i przez rok uczęszczał do Forest Hills High School. Grał w drużynie tenisowej, zanim przeniósł się do Kalifornii. Wayne ukończył Grant High School , a następnie Los Angeles Valley College ze stopniem dziennikarskim. Grał na klawiszach w lokalnych zespołach i trenował tenisa, aby się utrzymać. Po ukończeniu studiów dziennikarskich przeszedł do muzyki, grając krótko na klawiszach z The Sandpipers .

W 1966 r. Wayne skomponował muzykę do musicalu jego ojca „Two Cities” na podstawie „  A Tale of Two Cities” Charlesa Dickensa, której premiera odbyła się w londyńskim Palace Theatre. Musical był udany, wygrywając dla Edwarda Woodwarda nagrodę Evening Standard za najlepszy męski występ w musicalu w latach 1968–69. Po powrocie do Wielkiej Brytanii Wayne został producentem nagrań i pomógł w wyprodukowaniu albumu Davida Essexa Rock On . Essex użyczył dubbingu w The War of the Worlds , grając rolę Artillerymana. Wayne dostarczył także muzykę do thrillera  z 1977 roku Golden Rendezvous , w którym wystąpił Richard Harris .
 

W 1978 roku ukazała się muzyczna wersja The War of the Worlds Jeffa Wayne'a , która osiągnęła międzynarodowy sukces. Dwupłytowy skład Wayne'a sprzedał się w milionach egzemplarzy na całym świecie   i był 40-tym najlepiej sprzedającym się albumem wszech czasów w Wielkiej Brytanii do 2009 roku. Zawierał światowe hity: „The Eve of the War” i „ Forever Autumn ” z wokalem w wykonaniu Justina Haywarda w obu przypadkach i obejmował narrację Richarda Burtona . Zdobył dwie nagrody Ivor Novello i najlepsze nagranie w science fiction i fantasy (w  jury byli Steven Spielberg , George Lucas i Alfred Hitchcock ).
Wayne ogłosił nową wersję muzyczną albumu The War of the Worlds, który zostanie wydany w czerwcu 2012 r., zatytułowany  Jeff Wayne's Musical Version of The War of the Worlds – The New Generation .   Album został wydany w listopadzie 2012 r. 

Po The War of the Worlds Wayne kontynuował komponowanie i produkcję muzyki, na przykład muzyki do telewizyjnego filmu The Knowledge and The Who McVicar z 1979 roku wydanego w 1980 roku. Wayne skomponował muzykę do reklamy Fry's Turkish Delight w 1981 roku, motyw  przewodni  Good Morning Britain w 1982 roku w TV-am oraz muzykę do albumu Beyond the Planets z 1984 roku, progresywnego rockowego nagrania Kevina Peka i Ricka Wakemana  .

W 1992 roku Wayne wydał  Jeff Wayne's Musical Version of Spartacus , jego pierwsze duże wydawnictwo od czasów Wojny Światów . Jego obsada obejmowała Anthony Hopkinsa , Catherine Zeta-Jones , Ladysmith Black Mambazo i   Fisha . Zawierał libretto Gary'ego Osborne'a i historię łączącą potężne tematy ucisku, desperacji, miłości i śmierci


The War of the Worlds został ponownie wydany latem 2005 roku. Spędził dziesięć kolejnych tygodni w pierwszej dziesiątce list albumów brytyjskich. Wraz z tym ponownym wydaniem album osiągnął sprzedaż do 3 milionów w Wielkiej Brytanii i około 14 milionów na całym świecie. Również w 2005 roku ogłoszono, że musical odbędzie trasę koncertową w Wielkiej Brytanii w kwietniu 2006 roku. Dał koncerty w Australii i Nowej Zelandii i powrócił do Wielkiej Brytanii w grudniu 2007 roku. W serialu, wyprodukowanym przez Damiana Colliera , wykorzystano dziesięcioosobowy zespół  i 48-osobową orkiestrę smyczkową, aktorów głosowych, wyświetlanych na ekranie obrazów i animatroniki . Universal Pictures wydało płytę DVD z programem, nakręconą na Wembley Arena przy użyciu 23 kamer wysokiej rozdzielczości w reżyserii Davida Malleta .

Pierwszy serial telewizyjny Wayne'a, The Book of Tennis Chronicles , został wyemitowany na całym świecie w 2005 roku i dystrybuowany przez Fox Sports. Zawiera znanych tenisistów i wydarzenia, zestawione z wydarzeniami w historii świata od 1877 do 2005 roku. Wayne stworzył i wyprodukował osiem półgodzinnych odcinków i skomponował muzykę. Producentem wykonawczym serialu był Damian Collier.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Forever Autumn/The Fighting Machine	Jeff Wayne's "War Of The Worlds" Featuring Justin Hayward	07.1978	5[13]	47[13]	CBS CBS 6368	[written by Gary Osborne/Paul Vigrass/Jeff Wayne][produced by Jeff Wayne]
The Eve Of The War/The Red Weed	Jeff Wayne	09.1978	36[8]	-	CBS CBS 6496	[written by Jeff Wayne][produced by Jeff Wayne]
Brave New World/Streetfight	Jeff Wayne Feat. David Essex	10.1978	55[3]	-	CBS CBS 2493	[written by J. Wayne, G. Osborne][produced by Jeff Wayne]
Matador/Henry Higgins	Jeff Wayne	07.1982	57[4]	-	CBS CBS 6368	[written by Jeff Wayne][produced by Jeff Wayne]
The Eve Of The War/Mankind Strikes Back	Jeff Wayne	11.1989	3[10]	-	CBS 655126 7	[written by Jeff Wayne][produced by Jeff Wayne/Ben Liebrand]
The Eve Of The War	Jeff Wayne	11.2005	120[4]	-	CBS	[written by Jeff Wayne][produced by Jeff Wayne/Ben Liebrand]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Jeff Wayne's Musical Version of The War of the Worlds	Jeff Wayne	07.1978	5[404]	98[25]	CBS 96000	[produced by Jeff Wayne]
Jeff Wayne's Musical Version of Spartacus	Jeff Wayne	10.1992	36[2]	-	Columbia 4720302	[produced by Jeff Wayne]
Highlights from Jeff Wayne's Musical Version of The War of the Worlds	Jeff Wayne	10.1996	64[10]	-	Columbia CD 32356	[produced by Jeff Wayne]
Jeff Wayne's Musical Version of The War of the Worlds – The New Generation	Jeff Wayne	12.2012	13[10]	-	Sony Music 88765406502	[produced by Jeff Wayne]

Dee D. Jackson

Dee D. Jackson (ur. Deirdre Elaine Cozier , 15 lipca 1954 r., Oxford , Anglia) to angielska wokalistka i muzyk. W latach 70-tych pracowała jako producent filmowy w Monachium w Niemczech, zanim przeniosła się do muzyki, współpracując z Giorgio Moroderem i Keithem Forsey'em .

Po latach pracy dla innych artystów, Jackson wydała swój pierwszy singiel w 1977 roku, „Man of a Man”, który nie został uwzględniony na żadnym z jej albumów. Singiel nie zwrócił uwagi opinii publicznej. Kolejną próbą było wydanie jej największego hitu „Automatic Lover” w 1978 roku, który osiągnął 4 miejsce na brytyjskiej liście singli   i 1 w Argentynie , Włoszech, Francji, Hiszpanii, Turcji i Japonii. W Niemczech singiel osiągnął 5. pozycję.  W Brazylii sukces był taki, że brazylijskie media wyprodukowały własną wersję Dee D. Jackson. Brazylijska dziewczyna ( Regina Shakti ) ubrana jak Jackson, wraz ze swoim robotem i człowiekiem z meteorytem, ​​zostały przedstawione w programach telewizyjnych jako prawdziwa Dee D. Jackson. Shakti została przedstawiona jako „D. Dee Jackson, aby uniknąć problemów z tantiemami . 

W 1976 Jackson wyszła zamąż i miała syna o imieniu Norman.

W 1978 roku wydała swój pierwszy album Cosmic Curves , science fiction / disco LP , wyprodukowany przez Gary'ego Unwina i jego żonę Patty. Drugi singiel Cosmic Curves został wydany później tego samego roku, a „Meteor Man” był hitem w Argentynie, Brazylii, Europie i Japonii. Bardziej skromna wersja osiągnęła 48. miejsce na brytyjskiej liście singli. 

W następnym roku Jackson wydała kolejny singiel „Fireball”. Nie pojawił się na liście brytyjskiej, ale cieszył się popularnością we Włoszech, Niemczech, Brazylii i Argentynie. Po miesiącach wyczerpującej promocji, podróży i występów telewizyjnych Jackson spędziła dwa lata nad nagraniem nowego albumu.

Thunder & Lightning został wydany pod koniec 1980 roku. We Włoszech został wydany pod nazwą The Fantastic z inną okładką albumu . Pierwszy singiel „SOS (Love to the Rescue)” poniósł porażkę w Wielkiej Brytanii, ale Francja, Brazylia, Włochy, Argentyna, Japonia i Niemcy ponownie zareagowały bardziej pozytywnie.

Na początku lat osiemdziesiątych Jackson przeprowadziła się do Los Angeles w Kalifornii, a w 1981 roku ukazał się w Niemczech album z największymi hitami o nazwie Profile . Ale po spędzeniu zaledwie miesięcy życia w USA przeniosła się do Włoch, a następnie wydała single italo disco „Talk Me Down” (1981), „Shotgun” (1982), „Moonlight Starlight” (1984), „Sweet Carillon” (1984) i „Heat of the Night” (1985). W 1988 roku „Automatic Lover” został zremiksowany przez Michaela Cretu ( Enigma ) i wydany jako singiel zatytułowany „Automatic Lover 88 Digital Max Mix”, kolejny hit w Japonii.

Nowy album Blame It on the Rain został wydany w 1995 roku wraz z towarzyszącym mu singlem „People”. Obecnie jest mężatką i mieszka w Turynie we Włoszech, gdzie jest właścicielem firmy fonograficznej DDE Records Ltd. 

Od 1996 Jackson pisała piosenki i  produkowała dla innych muzyków. Z duetem Nylon Moon Jackson napisała teksty i melodię oraz zaśpiewała chórki w utworze „Poppy Fields”. Kolejny utwór „Maybe My Day” został włączony do ścieżki dźwiękowej La Stanza del figlio .

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Automatic Lover/Didn't Think You'd Do It	Dee D. Jackson	04.1978	4[9]	-	Mercury 6007 171	[written by Gary Unwin, Patty Unwin][produced by Gary Unwin, Patty Unwin]
Meteor Man/Galaxy Police	Dee D. Jackson	09.1978	48[5]	-	Mercury 6007 182	[written by Gary Unwin, Patty Unwin, Dee Cozier][produced by Gary Unwin, Patty Unwin]