Urodzone w 1924 r. w rodzinie sprzedawcy tkanin i księgarza z centrum Turynu, obie uczęszczały do Instytutu Nauczycielskiego.Dostrzegł je w 1941 roku maestro Carlo Prato, gdy były jeszcze studentkami na poziomie mistrzowskim; na przesłuchaniach wykonały Pippo non lo sa. Następnie rozpoczęły pracę w radiu, a bezpośrednio po wojnie występowały w miejskich miejscach, takich jak Punto Interrogativo przy via San Donato; w 1948 roku dołączyli do sztabu Angeliniego wraz z Nilla Pizzi i Luciano Benevene.
W 1951 roku wzięli udział w pierwszej edycji Festiwalu w Sanremo, a w poniedziałek 29 stycznia jako pierwsi artyści wyszli na scenę tego wydarzenia, wykonując po raz pierwszy w historii Festiwalu utwór Sorrentinella.
W 1952 roku, mimo że nie znalazły się w gronie utworów finalistów, zdobyły nagrodę Srebrnej Maski. W 1954 roku zajęli trzecie miejsce, towarzysząc Gino Latilli w „E la barca tornò sola”. W 1957 wraz z Vittorią Mongardi zwyciężyli w Kanadzie na Festiwalu Piosenki Włoskiej w Toronto.
Na początku lat sześćdziesiątych opuściły Włochy i kontynuowały występy w Ameryce Południowej i Australii. Po powrocie do Turynu współpracowały z Paolo Conte w latach 1974 i 1975 przy nagraniach jego dwóch pierwszych płyt. W 1983 roku nagrały swoje ostatnie single dla Drums, z dwoma piosenkami napisanymi dla nich przez Toni Asquino (przy współpracy z Diną przy tekstach), Noi i Io verrò con te.
W 1984 roku Renzo Arbore powołał ich do grona swoich bliskich i dalekich przyjaciół, oddanych historii włoskiego radia i był to ich ostatni wspólny występ w telewizji (Delfina wzięła udział w Ci vedo in tivù Paolo Limitiego w 2000 roku).
W 1986 roku zostały odznaczone przez Prezydenta Republiki Francesco Cossigę za zasługi dla włoskiej kultury muzycznej i wokalnej; dwa lata później przeszły na emeryturę.
Dina zmarła w 1996 r., a Delfina w 2004 r. Obie zostały pochowane na Cmentarzu Monumentalnym w Turynie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz