Ted Nugent

Ur. 13.12.1948 r. w Detroit w stanie Michigan. Zainspirowany rock'n'rollem, mając osiem lat sam nauczył się podstaw gry na gitarze. Jako nastolatek grał w zespołach The Royal High Boys i Lourdes, lecz ten okres kształtowania osobowości muzycznej dobiegł końca w 1964 r., kiedy jego rodzina przeniosła się do Chicago. Tam zebrał zespół pod nazwą The Amboy Dukes, który zaczynał jako kapela garażowa by z biegiem czasu wyrosnąć na poważną lokalną hardrockową atrakcję.

 

W latach 1967- 1973 grupa w różnych składach personalnych (Nugent bez pardonu wyrzucał każdego muzyka, który miał cokolwiek wspólnego z narkotykami) nagrała cztery albumy, po czym zmieniła nazwę na Ted Nugent & The Amboy Dukes. Po związaniu się jako Ted Nugen's Amboy Dukes z należącą do Franka Zappy wytwórnią Discreet, nagrali kolejne dwie płyty: Call Of The Wild i Tooth, Fang And Claw, które nie cieszyły się jednak zbyt wielkim powodzeniem. W 1975 r. gitarzysta rozwiązał zespół i po podpisaniu kontraktu z wytwórnią Epic zainaugurował zaplanowaną z rozmachem karierę solisty.
 

Z pomocą Dereka St. Holmesa (gitara), Roba Grange'a (bas) i Cliffa Daviesa (perkusja) nagrał wydany w 1976 r. longplay Ted Nugent, który dotarł do Top 30 amerykańskiej listy bestellerów i szybko stał się "złotą płytą". Kolejny album Free For All, wydany pół roku póżniej, a nagrany przy współpracy m.in. Meat Loafa, znów zawierał pełen energii rock znany z poprzednich wcieleń artysty. Longplay znalazł ponad milion nabywców i stał się pierwszym w karierze Nugenta "platynowym" krążkiem.
Podobnie sta­ło się z wydanym w 1977 r. albumem Cat Scratch Fever, zawierającym m.in. największy przebój gitarzysty - nagranie tytułowe. Jednak muzyk zasłynął przede wszystkim z występów na żywo. Często twierdził, że gra więcej koncertów w roku niż jakikolwiek inny artysta lub grupa. Świdrującej uszy grze na gitarze i śpiewowi towarzyszył pielęgnowany image "dzikusa". Artysta pojawiał się na estradzie odziany w przepaskę na biodrach i z opaską na głowie, wymachując łukiem i strzałą, przy pomocy których - jak twierdził - zdobywał pożywienie dla rodziny.

 Agresję występów Nugenta doskonale uchwycił wydany w 1978 r. podwójny, koncertowy album Double Live Gonzo, który zawierał wiele jego najbardziej charakterystycznych utworów, w tym "Cat Scratch Fever", "Motor City Madness" czy "Baby Please Don't Go".
Podczas nagrywania wydanego pod koniec tego samego roku longplaya Weekend Warriors - czwartej z rzędu, ale i zarazem ostatniej "platynowej płyty" w solowym dorobku artysty - St. Holmesa i Grange'a zastąpili Charlie Huhn (gitara) i John Sauter (bas). W tym samym składzie zarejestrowany został album State Of Shock, który ukazał się latem 1979 r. Zdobył on "zaledwie" tytuł "złotej płyty" w USA, natomiast całkowicie przepadł w Europie. Podobnie stało się rok póżniej z albumem Scream Dream.
 

W 1981 r. Nugent udał się na światowe tournee w towarzystwie nowych muzyków tworzących wcześniej grupę D.C.Hawks. W jej składzie znależli się: Mike Gardner (bas), Mark Gerhardt (perkusja) i trzej gitarzyści: Kurt, Rick i Verne Wagoner. Rezultatem tej trasy był longplay Intensities In 10 Cities, sprzedający się jednak nie najlepiej. W 1982 r. Nugent podpisał nowy kontrakt nagraniowy, tym razem z wytwórnią Atlantic Records i ponownie zmienił zespół towarzyszący. Pojawili się w nim m.in Derek St. Holmes (śpiew) i Carmine Appice (perkusja, eks-Vanilla Fudge). Pomimo tych roszad Nugent albo nie chciał, albo nie potrafił zmienić formuły, która tak dobrze służyła mu w latach 70-tych.
 

Kolejne trzy solowe płyty wniosły niewiele nowego, a sam artysta był bar­dziej popularny dzięki występom w telewizji i na różnych uroczystościach. Nic więc dziwnego, że w 1989 r. połączył siły z Tommym Shawem (śpiew, gitara, eks-Styx), Jackiem Bladesem (bas, wcześniej w Night Ranger) i Michaelem Cartellone'em tworzył "Ted Nugent World Bowhunters Magazine", czyli gazetę dla myśliwych oraz sklep w Jackson w stanie Michigan, poprzez które zaczął propagować łowiectwo i myślistwo. Napisał też na ten temat książkę "Blood Trails", w której ostro polemizował z aktywistami i organizacjami walczącymi o ochronę praw zwierząt. W 1995 r. powrócił płytą Spirit Of The Wild. 

Single

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Hey Baby / Stormtroopin'	Ted Nugent	03.1976	-	72[5]	Epic 50 197	[written by Derek St. Holmes][produced by Tom Werman,Lew Futterman]
Dog Eat Dog / I Love You So I Told You a Lie	Ted Nugent	11.1976	-	91[2]	Epic 50 301	[written by Ted Nugent][produced by Lew Futterman]
Cat Scratch Fever / Wang Dang Sweet Poontang	Ted Nugent	08.1977	-	30[11]	Epic 50 425	[written by Ted Nugent][produced by Tom Werman,Lew Futterman,Cliff Davies]
Homebound / Death by Misadventure	Ted Nugent	02.1978	-	70[4]	Epic 50 493	[written by Ted Nugent][produced by Tom Werman,Lew Futterman,Cliff Davies]
Yank me,crank me/Cat Scratch Fever [live]	Ted Nugent	04.1978	-	58[7]	Epic 50 533	-
Need you bad/I got the feelin'	Ted Nugent	01.1979	-	84[2]	Epic 50 648	[written by Ted Nugent][produced by Tom Werman,Lew Futterman,Cliff Davies]
Wango Tango / Cat Scratch Fever	Ted Nugent	07.1980	-	86[4]	Epic 50 907	[written by Ted Nugent][produced by Cliff Davies]
Tied Up in Love / Lean Mean Rock'n'Roll Machine	Ted Nugent	03.1984	-	107[3]	Atlantic 89 705	[written by Ted Nugent,Randy Cate][produced by Ashley Howe]

Albumy

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Ted Nugent	Ted Nugent	11.1975	56[1]	28[62]	Epic 33 692	[2x-platinum][produced by Tom Werman ,Lew Futterman]
Free-for-All	Ted Nugent	10.1976	33[2]	24[32]	Epic 34 121	[2x-platinum][produced by Lew Futterman]
Cat Scratch Fever	Ted Nugent	06.1977	28[5]	17[39]]	Epic 34 700	[3x-platinum][produced by Tom Werman, Cliff Davies, Lew Futterman]
Double Live Gonzo	Ted Nugent	02.1978	47[2]	13[22]	Epic 35 069	[3x-platinum][produced by Ric Browde]
Weekend Warriors	Ted Nugent	11.1978	-	24[20]	Epic 35 551	[platinum][produced by Tom Werman n]
State of Shock	Ted Nugent	06.1979	-	18[18]	Epic 36 000	[gold][produced by Lew Futterman]
Scream Dream	Ted Nugent	05.1980	37[3]	13[18]	Epic 36 404	[gold][produced by Cliff Davies]
Intensities in 10 Cities	Ted Nugent	03.1981	75[1]	51[10]	Epic 37 084	[produced by Ric Browde]
Great Gonzos!: The Best of Ted Nugent	Ted Nugent	11.1981	-	140[8]	Epic 37 667	[2x-platinum]
Nugent	Ted Nugent	07.1982	-	51[14]	Atlantic 19 365	[produced by Ric Browde]
Penetrator	Ted Nugent	02.1984	-	56[15]	Atlantic 80 125	[2x-platinum][produced by Ashley Howe]
Little Miss Dangerous	Ted Nugent	03.1986	-	76[14]	Atlantic 81 632	[produced by Michael Verdick]
If You Can't Lick 'Em...Lick 'Em	Ted Nugent	03.1988	-	112[7]	Atlantic 81 812	[produced by Tom Werman, Duane Baron, John Purdell]
Spirit of the Wild	Ted Nugent	05.1995	-	86[4]	Atlantic 82 611	[produced by Michael Lutz, Ted Nugent]
Love Grenade	Ted Nugent	.2007	-	76[14]	Eagle	[produced by Ted Nugent]