Michael Holliday

Michael Holliday (ur. 26 listopada 1924r - zm. 29 października 1963r) był brytyjskim piosenkarzem popularnym na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX wieku, który śpiewał w stylu bardzo podobnym do Binga Crosby'ego. Michael Holliday pojawił się jako gwiazda wokalna w Anglii końca lat 50-tych, mniej więcej w tym samym czasie, gdy Lonnie Donegan, Cliff Richard i Billy Fury zaczęli podbijać brytyjskie listy przebojów.  

Przez cztery lata, od 1956 do 1960r, Holliday starał się być czołową męską gwiazdą piosenki w Anglii, charakteryzującą się gładkim, przyjemnym barytonowym stylem śpiewania, często porównywanym do Binga Crosby'ego. Urodził się jako Norman Alexander Milne w Liverpoolu w 1928 roku i nigdy nie myślał o karierze muzycznej. To właśnie podczas pracy jako marynarz handlowy pod koniec lat czterdziestych odkrył swój talent do zapewniania rozrywki, głównie w obecności swoich towarzyszy. Los wziął go za rękę, gdy wylądował w Nowym Jorku i wygrał konkurs talentów w Radio City Music Hall. Po powrocie do Anglii zapewnił sobie zwolnienie ze służby handlowej i postanowił zostać piosenkarzem. Przyjął pseudonim Michał Holliday i został zatrudniony jako piosenkarz i gitarzysta w zespole Eric Winstone Band.  

W 1955 roku podpisał kontrakt jako artysta solowy z wytwórnią EMI Columbia przez producenta Norrie Paramora. Holliday odniósł skromne sukcesy dzięki swoim coverom „Yellow Rose of Texas” i „Sixteen Tons”. „Nothin' to Do” był jego pierwszym hitem w Top 30 w marcu 1956 roku, a później znalazł się w pierwszej dwudziestce dzięki dwustronnym hitom „The Gal With Yeller Shoes” i „Hot Diggity (Dog Ziggity)”. 

Akcja Hollidaya na listach przebojów w następnym roku była stosunkowo skromna. Jednak pod koniec 1957 roku nagrał wczesną kompozycję Burta Bacharacha i Hala Davida zatytułowaną „The Story of My Life”, która w ciągu 15 tygodni utrzymywała się na pierwszym miejscu list przebojów w Anglii. Holliday wykazał się także nieoczekiwanymi zdolnościami kompozytorskimi, umieszczając jedną ze swoich piosenek na stronie B. Dzięki swojemu kojącemu głosowi i dobremu wyglądowi Holliday wydawał się naturalnym kandydatem do kariery filmowej, ale poza rolą aktorską w komedii Val Guesta Life Is a Circus nigdy nie starał się o karierę   na dużym ekranie. W telewizji był jednak stałym gościem programów rozrywkowych. Miał też swój własny program, nazwany (w miarę trafnie) Relaks z Mikiem.  

Cieszył się kolejnymi skromnymi hitami i po raz kolejny wspiął się na brytyjskie listy przebojów dzięki „Stairway of Love” - 13-tygodniowemu wpisowi, który zajął trzecie miejsce. „Starry Eyed” był kolejnym hitem numer jeden Hollidaya w 1960 roku. Wszystkie te piosenki zostały wykonane w gładkim, kojącym stylu nucenia, co stanowiło niemal powrót do lat czterdziestych XX wieku i bardzo urzekało dorosłych słuchaczy poszukujących alternatywę dla dźwięków skiffle i rock and rolla, których słuchały ich dzieci.

  Albumy Hollidaya wydawały się skierowane do starszych słuchaczy-w latach 1958–1962 nagrał pięć płyt LP, z których wszystkie były znacznie bardziej przesiąknięte nostalgią niż jego single, z których większość stanowiła covery współczesnych piosenek. Wpisy Hollidaya na listach przebojów zakończyły się po 1960 roku, ale jego sukcesy do tego momentu były samowystarczalne. Był popularnym artystą telewizyjnym i teatralnym i zawsze uczciwie zabiegał o powrót. Jednak jego życie prywatne było najwyraźniej równie niespokojne, jak jego osobowość publiczna wydawała się gładka i zrelaksowana. Holliday cierpiał na tremę i załamanie psychiczne w 1961 roku;  popełnił samobójstwo dwa lata później, 29 października 1963 roku. 

Brytyjski świat rozrywki był zszokowany wiadomością, że Michael Holliday zmarł nagle w szpitalu w Croydon w wyniku rzekomego przedawkowania narkotyków. Michael Holliday od początku swojej kariery był stylistycznym anachronizmem. Stanowczo sprzeciwiał się zmianom, jakie zachodziły w otaczającej go muzyce (nie można się domyśleć, co zrobił ze swoimi kolegami z Liverpoolu, The Beatles, w ciągu ostatnich dziesięciu miesięcy jego życia). Jego głos miał uwodzicielską moc, która w najlepszym wypadku przekraczała granice kulturowe i trudno temu zaprzeczyć nawet pół wieku po jego śmierci.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Nothin' To Do/Perfume, Candy And Flowers	Michael Holliday	04.1956	20[3]	-	Columbia SCM 5252	[written by J. Parker]
The Gal With The Yaller Shoes/Hot Diggity (Dog Ziggity Boom)	Michael Holliday	06.1956	13[11]	-	Columbia DB 3783	[written by Cahn, Brodszky]
Ten Thousand Miles/The Runaway Train	Michael Holliday	10.1956	24[3]	-	Columbia DB 3813	[written by Missouri Mo]
The Story Of My Life/Keep Your Heart	Michael Holliday	01.1958	1[2][15]	-	Columbia DB 4058	[written by Burt Bacharach, Hal David]
In Love/Rooney	Michael Holliday	03.1958	26[3]	-	Columbia DB 4087	[written by Roy Bennett & Sid Tepper]
Stairway Of Love/May I?	Michael Holliday	05.1958	3[13]	-	Columbia DB 4121	[written by Roy Bennett & Sid Tepper]
I'll Always Be In Love With You/I'll Be Lovin' You Too	Michael Holliday	07.1958	27[1]	-	Columbia DB 4155	[written by Bud Green, Herman Ruby & Sam H. Stept]
Starry Eyed/The Steady Game	Michael Holliday	01.1960	1[1][13]	-	Columbia DB 4378	[written by Earl Shuman & Mort Garson]
Skylark/Dream Talk	Michael Holliday	04.1960	39[3]	-	Columbia DB 4437	[written by Hoagy Carmichael & Johnny Mercer]
Little Boy Lost/The One Finger Symphony	Michael Holliday	09.1960	50[1]	-	Columbia DB 4475	[written by Johnny Ashcroft & Tony Whithers]