Feldman urodził się w Edgware 7 kwietnia 1934 r. Wywołał sensację jako cudowne dziecko, kiedy został „odkryty” w wieku siedmiu lat. Jego rodzina była muzykalna, a jego ojciec założył Feldman Swing Club w Londynie w 1942 roku, aby zaprezentować swoich utalentowanych synów. Feldman występował od najmłodszych lat: „od 1941 do 1947 grał na perkusji w trio z braćmi; w wieku dziewięciu lat zajął się fortepianem, a w wieku 14 lat zaczął grać na wibrafonie”. Wystąpił w filmach Król Artur był dżentelmenem (1942) i Theatre Royal (1943). W 1944 roku wystąpił na koncercie z zespołem AAAF Glenna Millera jako "Kid Krupa" (w odniesieniu do perkusisty Gene'a Krupy).Odebrał także „wybitną rolę w musicalu Piccadilly Hayride” (1946-1948).
Jego nauczyciel perkusji, Carlo Krahmer, zachęcił Feldmana do gry na wibrafonie, co zrobił najpierw w Sextecie Ralpha Sharona, a później w zespole Roy'a Foxa. Feldman grał z Vic Lewisem i Tedem Heathem. Feldman grał z Sharonem od końca 1949 do 1951, w tym występy w Szwajcarii. Były dalsze zagraniczne podróże z Ronniem Scottem (do Paryża w 1952) i Harrym Parrym (do Indii). Grał również z Parrym w Wielkiej Brytanii od października 1953 do stycznia 1954. Od 1954 roku, kiedy nagrywał z Jimmym Deucharem i ponownie grał ze Scottem, „pracował głównie jako pianista i wibrafonista; jego wczesna gra na wibrafonie wykazywała wpływ Milta Jacksona”. Był wybitnym perkusistą, ale najbardziej znany był jako pianista i wibrafonista.
Przed wyjazdem z Wielkiej Brytanii do pracy w Stanach Zjednoczonych, Feldman nagrywał z orkiestrą i kwintetem Ronniego Scotta w latach 1954-1955, w którym występowali także inni ważni brytyjscy muzycy jazzowi, tacy jak Phil Seamen i Hank Shaw. To Scott zalecił Feldmanowi emigrację do USA, co zrobił w 1955 roku. Tam, jego pierwsza stała praca była z Woody Herman Herd. W kolejnych latach miał częste podróże powrotne do Wielkiej Brytanii. Jego ośmiotygodniowa wizyta w latach 1956-57 obejmowała sesje nagraniowe w studiu i występy klubowe Po Hermanie dołączył na krótko do Buddy'ego DeFranco. W 1958r miał swój własny zespół pracujący na zachodnim wybrzeżu, w skład którego wchodził innowacyjny basista Scott LaFaro. Jego album z 1958 roku The Arrival of Victor Feldman zawiera LaFaro i Stana Leveya na perkusji. Nagrywał z wieloma artystami jazzowymi, w tym z Bennym Goodmanem, George'em Shearingiem, Cannonballem Adderley'em i Milesem Davisem, zwłaszcza na albumie Davisa Seven Steps to Heaven z 1963 roku, którego tytuł jest jego własną kompozycją. Davis zaprosił Feldmana, aby dołączył do jego grupy na pełen etat, ale Feldman odmówił, woląc stabilność pracy w studiu od kariery muzyka koncertującego.
Zestaw 5 CD Shelly Manne Black Hawk, oryginalnie wydany na płycie LP we wrześniu 1959 roku, jest dobrą reprezentacją nieomylnej gry Feldmana za solistami, pomagając zdefiniować sesję jako cenny element gatunku hard bop. W 1957r Feldman osiadł na stałe w Los Angeles, a następnie specjalizował się w lukratywnej pracy sesyjnej dla amerykańskiego przemysłu filmowego i nagraniowego. Rozwijał się również, aby pracować z różnymi muzykami spoza jazzu, nagrywając z takimi artystami jak Frank Zappa w 1967, Steely Dan i Joni Mitchell w latach 70-tych oraz Tomem Waitsem i Joe Walshem w latach 80-tych. To perkusyjna praca Feldmana w piosence Steely'ego Dana „Do It Again” nadaje piosence jej latynoski rytm. Feldman pojawia się na wszystkich siedmiu albumach Steely Dan wydanych w latach 70. i 80-tych. w pierwszym wcieleniu zespołu.
Feldman zmarł na atak serca w 1987 roku w swoim domu w Los Angeles, w wieku 53 lat, po ataku astmy. W 2009 roku został wprowadzony do Musicians Hall of Fame and Museum w Nashville.
| Single | ||||||
| Tytuł | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [US] |
Komentarz |
| A Taste Of Honey/Valerie | Victor Feldman | 09.1962 | - | 88[1] | Infinity 020 | [written by Scott, Marlow][produced by John Marascalco] |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz