Fishbone

FISHBONE, grupa amerykańska. Utworzona w 1979 przez ciemnoskórych studentów El Camino Real High School w El Camino na przedmieściu w Los Angeles w Kalifornii. Pierwszy skład: Angelo „Dr. Madd Vibe" Moore (właśc. Angelo Christopher Moore; 5.11.1965r; syn saksofonisty w zespole Counta Basiego) - voc, bs, Chris „Maverick Meat" Dowd (właśc. Christopher Gordon Dowd; 20.09.1965r, Las Vegas, Nevada) - tb, k, „Dirty" Walter Kibby (właśc. Walter Adam Kibby II; 13.11.1964r, Columbus, Ohio) - tp, tb, voc, Kendall Jones (właśc. Kendall Rey Jones) - g, voc, Norwood Fisher (właśc. John Norwood Fisher; 9.12.1965r, El Camino, Los Angeles, Kalifornia) - voc, b, Philip „Fish" Fisher (właśc. Philip Dwight Fisher; 16.07.1967r, El Camino, Los Angeles, Kalifornia) - dr. W1991r Dowd został usunięty z Fishbone (utworzył później The Seedy Arkestra i w jednym z jej nagrań, Flog Your Dead Horse, rozprawił się z dawnymi kolegami), a dołączył „Big" John Bigham (3.03.1969r) - g, k, który wcześniej współpracował m.in. z Milesem Davisem (jako perkusista). W marcu 1993 odszedł Jones, który od blisko roku dawał w wywiadach wyraz przekonaniu, że zbliża się koniec świata (Norwood Fisher, który uznał go za człowieka niespełna rozumu i próbował siłą doprowadzić na badania psychiatryczne, odpowiadał za ów czyn przed sądem). Dopiero w 1997 zastąpił go Spacey T. (właśc. Tracey Singleton) - g, voc z Sound Barrier. 

Gdy w tym samym roku zrezygnował „Fish" Fisher (niebawem pojawił się w zespole akompaniującym Davinie), najpierw zaangażowano Camerona Clintona - dr, później Deio- na Murdocka -dr, a w końcu, w 1999r, Johna Stewarda - dr z Super 8. W tym okresie odszedł też Bigham oraz dołączył John McKnight- k, tb, g, dr, voc, ale i on w lipcu 2001 porzucił Fishbone. W listopadzie 2003r z Fishbone rozstali się Kibby i Spacey T. Zaraz potem w składzie pojawili się Rocky George - g, znany z Suicidal Tendencies, i Torrel „Tori" Ruffin - g, znany z The Time, a na początku następnego roku również D'Andre „Dre" Gipson - k, znany z Kanswer, i „Pastor" Dre „PaDre" Holmes - tb, voc. W 2005r wrócił McKnight.
 

Grupa zdobywała doświadczenia w klubach Los Angeles, jak Madame Wong's, i okolic; występowała obok zespołów hardcore'owych, jak The Dead Kennedys czy Bad Brains, który wywarł na nią wówczas ogromny wpływ. Elektryzująca atmosfera jej koncertów, mająca w sobie coś z szalonego karnawału, sprawiła, że stało się o niej głośno.
W 1985r podpisała kontrakt z wytwórnią Columbia. Pierwsze małe płyty, Party At Ground Zero, ? (Modern Industry) i Ugly (zawierające, jak wiele późniejszych, po kilka miksów nagrania tytułowego) oraz wydany we wrześniu 1985 minialbum „Fishbone", będący po prostu zbiorem utworów singlowych, zawierały własną odmianę muzyki ska, podminowaną elementami funku oraz punku i rocka nowofalowego - recenzenci pisali o fuzji stylów The Beat i Funkadelic - ze społecznie zaangażowanymi tekstami. Formacja zapowiadała jednak, że nie chce trzymać się jednej konwencji, a pragnie zaglądać nawet w najbardziej odległe zakątki muzycznego wszechświata.
 

Na pierwszym właściwym albumie „In Your Face" z listopada 1986r, promowanym singlem When Problems Arise, oraz okolicznościowej czwórce na Boże Narodzenie „It's A Wonderful Life (Gonna Have A Good Time)" z listopada 1987r formacja zwróciła się ku nieco łagodniejszej muzycznie mieszaninie ska, soulu, funku i rocka, nierzadko jednak prowokacyjnej w warstwie literackiej, np. When Problems Arise, Movement In The Light, Slick Nick You Devil You, It's A Wonderful Life (Gonna Have A Good Time), Just Call Me Scrooge. Nie zapomniała wszakże o punkowym zgiełku, o czym świadczył utwór Simon Says The Kingpin.
Pierwszym prawdziwie porywającym dziełem Fishbone był album „Truth And Soul" z października 1988r, promowany singlem Freddie's Dead. Grupa nie wyrzekła się dotychczasowych fascynacji (np. przesycona duchem muzyki ska piosenka Ma And Pa, przeróbka soulowego przeboju Curtisa Mayfielda Freddie's Dead, wykorzystana w filmie Nightmare On Elm Street 2: Freddy's Revenge, czyli Koszmar z ulicy Wiązów 2: Zemsta Freddiego Jacka Sholdera, ale wiele kompozycji, staranniej skonstruowanych niż dawniej, wzbogaciła nowymi przyprawami, przede wszystkimi elementami hard rocka i metalu (np. Bonin' In The Boneyard). W tym czasie wystąpiła w filmie Tapeheads ( 1988r, reż. Bill Fishman); zaśpiewała z ekranu piosenkę Slow Bus Moving, wydaną na soundtracku „Tapeheads" (Island, 1988r). W 1990r jej dyskografia powiększyła się o płytkę „Set The Booty Upright Bonin' In The Boneyard" z pięcioma nagraniami, m.in. dwoma nowymi wersjami Bonin' In The Boneyard: New And Improved Bonin' i Bonin' In The Jungle.
Świadectwem dojrzałości Fishbone okazał się świetny album „The Reality Of My Surroundings" z kwietnia 1991r, promowany m.in. płytkami Sunless Saturday/Fishy Swa Ska/Understand Me z czerwca i Everyday Sunshine/So Many Millions/Praying To The Junkiemaker/Behavior Control Technician z listopada tego roku. Grupa sama podjęła się wówczas produkcji nagrań, a dotychczasowemu producentowi, Davidowi Kahne'emu, powierzyła jedynie rolę pomocnika w studiu. Zaproponowała jeszcze bardziej wybuchową niż zwykle mieszaninę wielu stylów, skłaniając się ku reggae w Prey To The Junkiemaker, funkowi spod znaku Sly And The Family Stone w Everyday Sunshine, różnym odmianom ciężkiego grania, od hard rocka po thrash, w Fight The Youth (With Poisoned Minds) czy Those Days Are Gone, punk rockowi w Pressure. Błyskotliwe teksty były wypowiedzią przeciwko rasizmowi, wojnom, politykom, handlarzom narkotyków, zawierały też utopijną wizję świata bez nienawiści, egoizmu, czarnych chmur, np. Sunless Saturday (teledysk ilustrujący ten utwór zrealizował wybitny reżyser Spike Lee).
 

Płytę „Give A Monkey A Brain And He'll Swear He's The Centre Of The Universe" z maja 1993r przygotowała przy pomocy Terry'ego Date'a, producenta znanego ze współpracy z takimi zespołami, jak Pantera czy Soundgarden. Pod jego wpływem w bardziej zdecydowany sposób niż kiedykolwiek opowiedziała się za estetyką metalu, thrashu, hardcore'u, np. w Swim, Servitude, End Of Reign, a także w pierwszej części Drunk Skitzo. Otarła się również" o muzykę awangardową i jazz nowoczesny - w zakończeniu Drunk Skitzo z partią saksofonu w wykonaniu Branforda Marsalisa, o art rock - we fragmencie Black Flowers, eksponującym monumentalne w wyrazie solo organów. Nie wyrzekła się wszakże dawnych fascynacji - ska (Unyielding Conditioning, They All Have Abandoned Their Hopes), soulu (Lemon Meringue w stylu Earth Wind And Fire), funku (Properties Of Propaganda w stylu Funkadelic). Sukcesu, jaki w tym czasie odniosła, dowodziło zaproszenie do udziału w objazdowym festiwalu Lollapalooza.
Krokiem wstecz w artystycznym rozwoju formacji był album „Chim Chim's Badass Revenge" z maja 1996r, bliższy jej wczesnych dokonań niż „Give A Monkey A Brain And He'll Swear He's The Centre Of The Universe", pozbawiony zupełnie elementu niespodzianki, niewolny od kompozycji zupełnie bez wyrazu, np. Beergut, In The Cube, Alcoholic. Dowodem przezwyciężenia kryzysu twórczego była natomiast płyta „Fishbone And The Familyhood Nextperience Presents The Psychotic Friends Nuttwerx" z marca 2000r, nagrana z gościnnym udziałem wielu sław, m.in. muzyków Red Hot Chili Peppers (z wyjątkiem Anthony'ego Kiedisa), Perry'ego Farrella z Jane's Addiction, Gwen Steffani z No Doubt, Lesa Claypoola z Primus, Ricka Jamesa, George'a Clintona, Blowflya i Don ny'ego Osmonda. Była świadectwem zdecydowanego zwrotu ku funkrockowemu czy nawet funkowemu graniu, czasem tylko ożywionemu elementami ska, punku czy metalu. W tekstach nadal pojawiały się tematy polityczne (np. AIDS And Armageddon, Dear God), ale wyparowała z nich dawna agresja i złość. Grupa zaproponowała muzykę zachęcającą raczej do tańca niż do refleksji nad problemami współczesnego świata, np. Shakey Ground, The Suffering, Where'd You Get Those Pants?, Everybody Is A Star, Karma Tsunami.
W kwietniu 2002 trafił na rynek wydany we własnej firmie Nuttsactor5 minialbum „The Friendliest Psychosis", zawierający nagrania, które nie zmieściły się na „Fishbone And The Familyhood Nextperience Presents The Psychotic Friends Nuttwerx", a w listopadzie tego roku staraniem tej samej wytwórni album koncertowy „Live At The Temple Bar And More", pełen porywającego, rozimprowizowanego, funkrockowego grania na miarę najlepszych dokonań Fishbone z przeszłości, np. Premedawnutt i The Devil Made Me Do It. W kwietniu 2005 wydała w firmie High Times kolejny, nie mniej udany zestaw koncertowy, „Live In Amsterdam", składający się z dwu płyt, audio i DVD, dokumentujący wykonania m.in. Sunless Saturday, Swim, Chim Chim's Badass Revenge i In The Heat Of Angrfr. W tym czasie wystąpiła w filmie Idlewild (2006, reż. Bryan Barber).
Grupa konsekwentnie nie występowała w tych rejonach Stanów Zjednoczonych, które w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych wsławiły się najbardziej agresywnymi wystąpieniami rasistowskimi - Arizonie, Montanie i New Hampshire.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Ma And Pa/Bonin' In The Boneyard	Fishbone	04.1989	95[1]	-	Epic FSH 2	[written by A. Moore, K. Jones][produced by David Kahne]
Everyday Sunshine/Fight The Youth	Fishbone	08.1992	60[2]	-	Columbia 6581937	[written by C. Dowd][produced by Fishbone, David Kahne]
Swim	Fishbone	08.1993	54[1]	-	Columbia 6596252	[written by J. Bigham][produced by Terry Date, Fishbone]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Truth and Soul	Fishbone	10.1988	-	153[9]	Columbia 40 891	[produced by David Kahne]
The Reality of My Surroundings	Fishbone	05.1991	-	49[10]	Columbia 46 142	[produced by Fishbone, David Kahne]
Give a Monkey a Brain and He'll Swear He's the Center of the Universe	Fishbone	06.1993	-	99[4]	Columbia 52 764	[produced by Terry Date, Fishbone]
Chim Chim's Badass Revenge	Fishbone	06.1996	-	158[1]	Rowdy 37 010	[produced by Dallas Austin and Fishbone]